Francusko-Ontarianie
Franco-Ontariens | |
|---|---|
 Franco-Ontarian flag | |
| Całkowita populacja | |
| Francophones : 622 415 (2016) | |
| Regiony ze znaczną populacją | |
| Ontario ( Eastern Ontario , Central Ontario , Northeastern Ontario ) | |
| Języki | |
| Kanadyjski Francuski · Kanadyjski angielski |
| Część serii artykułów o |
| Francuzach |
|---|
 |
Franco-Ontarians ( francuski : Franco-Ontariens lub Franco-Ontariennes, jeśli jest kobietą, czasami znany jako Ontarois i Ontaroises ) to francuskojęzyczni Kanadyjczycy mieszkający w prowincji Ontario . Większość to francuscy Kanadyjczycy z Ontario. W 2016 roku rząd Ontario obliczył, że w prowincji mieszka około 622 415 frankofonów. Większość francusko-Ontarczyków w prowincji mieszka we wschodnim Ontario , północno-wschodnim Ontario i środkowym Ontario , chociaż małe społeczności francuskojęzyczne można znaleźć w innych regionach prowincji.
Pierwsi frankofończycy osiedlili się w Ontario na początku XVII wieku, kiedy większość z nich była częścią regionu Pays d'en Haut w Nowej Francji . Jednak osadnictwo francuskie na tym obszarze pozostawało ograniczone aż do XIX wieku. Na przełomie XIX i XX wieku władze prowincji próbowały zasymilować ludność francusko-ontariańską z anglojęzyczną większością, wprowadzając przepisy promujące używanie języka angielskiego zamiast francuskiego, na przykład rozporządzenie 17 . W późnych latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, z powodu cichej rewolucji , francuscy mieszkańcy Ontario ugruntowali swoją odrębną tożsamość kulturową - wcześniej identyfikowali się jedynie jako francuscy Kanadyjczycy. Prawa francuskojęzyczne zostały wzmocnione w latach 70. XX wieku w wyniku C'est l'temps , francusko-ontaryjskiego ruchu obywatelskiego nieposłuszeństwa , który wywarł presję na kilka departamentów prowincji, aby przyjęły politykę dwujęzyczną.
Rząd prowincji uchwalił ustawę o usługach językowych w 1986 r., Która uznała język francuski za „język historyczny Ontario” oraz za język urzędowy systemu edukacji, sądownictwa i władzy ustawodawczej prowincji. Ustawa nie uczyniła jednak języka francuskiego w całości językiem urzędowym; z innymi usługami prowincjonalnymi udostępnianymi wyłącznie w języku francuskim w wyznaczonych społecznościach i regionach ze znaczną populacją francusko-ontariańską.
Definicja
Termin francusko-ontaryjski ma dwa powiązane zastosowania, które ściśle się pokrywają, ale nie są identyczne: może odnosić się do francuskojęzycznych mieszkańców Ontario, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego lub miejsca urodzenia, lub do osób pochodzenia francusko-kanadyjskiego urodzonych w Ontario, niezależnie od ich podstawowy język lub aktualne miejsce zamieszkania. W czerwcu 2009 roku samorząd województwa rozszerzył definicję frankofończyka na osobę, której językiem ojczystym jest francuski, lub osobę, która ma inny język ojczysty, ale nadal używa francuskiego jako podstawowego języka w domu. Termin Ontarois jest czasami używany do odróżnienia francuskojęzycznych mieszkańców Ontario, podczas gdy ogólny termin określający Ontario w języku francuskim to Ontarien . Użycie terminu Ontarois jest zgodne z konwencją, że mniejszość frankofońska jest określana końcówkami -ois.
W popularnym użyciu dominuje pierwsze znaczenie, a drugie jest słabo rozumiane. Chociaż większość mieszkańców Francji i Ontario spełnia obie definicje, istnieją godne uwagi wyjątki. Na przykład, chociaż Louise Charron była pierwszą rodowitą Francuzką z Ontario powołaną do składu Sądu Najwyższego Kanady , została poprzedzona jako francuskojęzyczna sędzia z Ontario przez Louise Arbor , mieszkankę Quebecu , która pracowała w Ontario przez większość swojej kariery zawodowej kariery prawnika i sędziego. W rezultacie obie kobiety były określane jako „pierwsza francusko-Ontariańska sędzia Sądu Najwyższego”, chociaż technicznie poprawną praktyką jest przypisywanie tego rozróżnienia Charronowi, francusko-Ontaryjskiemu w obu znaczeniach.
I odwrotnie, dwaj najsłynniejsi muzycy rockowi z Ontario, Avril Lavigne i Alanis Morissette , są Francusko-Ontaryjskimi według drugiej definicji, ale nie według pierwszej, ponieważ urodzili się we francusko-Ontaryjskich rodzicach, ale obecnie mieszkają poza Ontario i pracują głównie w Język angielski. Były premier Paul Martin urodził się w Windsorze jako syn francusko-ontariańskiego ojca z Pembroke i anglojęzycznej matki, chociaż wielu Kanadyjczyków uważa go za mieszkańca Quebecu, ponieważ reprezentował Montreal w parlamencie .
Oba znaczenia mogą mieć ładunek polityczny. Używanie drugiego z wykluczeniem pierwszego może być dla niektórych uważane za obraźliwe, ponieważ wyklucza frankofonów urodzonych w innych krajach frankofońskich lub mających pochodzenie etniczne z innych krajów francuskojęzycznych ze społeczności francusko-ontaryjskiej. Korzystanie z pierwszego z wyłączeniem drugiego zaciemnia bardzo realne różnice etniczno-kulturowe, które istnieją między Franco-Ontarianami, Québécois, Acadians , Métis i innymi kanadyjskimi społecznościami francuskojęzycznymi, a także presję na asymilację z angielsko-kanadyjską większością, z którą boryka się ta społeczność. W rezultacie złożony kontekst polityczny i socjologiczny francusko-ontarianizmu można w pełni zrozumieć jedynie poprzez rozpoznanie obu znaczeń i zrozumienie różnic między nimi.
Demografia
Francusko-Ontarianie stanowią największą francuskojęzyczną społeczność w Kanadzie poza Quebec. Według prowincji Ontario w Ontario jest 622 415 frankofonów, co stanowi 4,7 procent populacji prowincji. Jednak liczba ta pochodzi z „Włącznej definicji frankofonów” (IDF) prowincji, która obejmuje respondentów z kanadyjskiego spisu ludności z 2016 r. , którzy podali francuski jako swój język ojczysty, oraz respondentów, których językiem ojczystym nie był francuski, ale biegle posługują się językiem i używać go jako podstawowego języka w domu. Przed wprowadzeniem IDF w 2009 r. język ojczysty respondenta był głównym miernikiem używanym przez rząd do określenia liczby frankofonów w prowincji. W spisie powszechnym z 2016 r. 568 345 mieszkańców Ontario, czyli 4,3 procent populacji, zgłosiło, że francuski jest językiem ojczystym, co czyni go najpopularniejszym językiem ojczystym w prowincji po angielskim.
Większość mieszkańców Francji i Ontario jest dwujęzyczna, zarówno po francusku, jak i angielsku; mniejszość (40 045 respondentów) zgłosiła biegłą znajomość tylko języka francuskiego i ograniczoną lub żadną znajomość języka angielskiego. W tym samym spisie ponad 1,52 miliona mieszkańców Ontario, czyli 11,49 procent populacji prowincji, zgłosiło biegłą znajomość języka francuskiego ; podczas gdy 11,2 procent populacji zgłosiło dwujęzyczność w języku francuskim i angielskim. Jednak liczba ta obejmuje zarówno mieszkańców Franco-Ontarian, jak i mieszkańców Ontario, którzy mówią po francusku jako drugim języku .
Około 16,1 procent frankofońskich mieszkańców Ontario zidentyfikowało się jako widoczna mniejszość. Ponad połowa widocznej mniejszości francuskojęzycznej w Ontario mieszka w środkowym Ontario (w tym w Greater Toronto Area ), z czego 37,8 procent mieszka we wschodnim Ontario , a pozostałe 5,7 procent w innych obszarach prowincji.
W 2016 roku 59,5 procent frankofonów w Ontario urodziło się w prowincji, 19,6 procent pochodziło z Quebecu, a 16,4 procent ze wszystkich innych prowincji lub terytoriów Kanady. Jednak odsetek osób urodzonych w prowincji różni się w zależności od regionu, przy czym 85,3 procent frankofonów w północno-wschodnim Ontario urodziło się w Ontario; mając na uwadze, że tylko 39,6 procent frankofonów w środkowym Ontario urodziło się w prowincji. Około 4,5 procent frankofonów w Ontario urodziło się poza Kanadą. Około 35 procent frankofonów urodzonych poza Kanadą urodziło się w Afryce, 28 procent pochodziło z Europy, 20 procent z Azji, a 17 procent z innych krajów obu Ameryk. Imigranci frankofońscy stanowią 15 procent wszystkich imigrantów w Ontario i prawie jedną trzecią wszystkich imigrantów w środkowym Ontario. Około 17,4 procent imigrantów przybyłych do prowincji w latach 2011-2016 było francuskojęzycznych.
Społeczności
Franco-Ontarian można znaleźć we wszystkich obszarach Ontario. Około 43,1 procent frankofonów w prowincji mieszka we wschodnim Ontario, a 268 070 frankofonów mieszka w tym regionie. Frankofony stanowią około 15,4 procent całej populacji wschodniego Ontario. Ponad 68 procent frankofonów mieszkających we wschodnim Ontario mieszka w regionie Champlain, obszarze obejmującym Kornwalię , Hawkesbury , Ottawę i Pembroke (z których wszystkie sąsiadują lub znajdują się w pobliżu granicy Ontario-Quebec).
Jednak północno-wschodnie Ontario jest regionem o najwyższym odsetku frankofonów, z 122 360 francuskojęzycznymi mieszkańcami regionu, co stanowi 22,6 procent populacji regionu. Centralne Ontario (w tym Greater Toronto Area) ma również dużą populację Franco-Ontarian, z 191 375 frankofonów mieszkających w tym regionie. Populacja francusko-ontariańska pozostałych regionów wynosi 33 555 w południowo-zachodnim Ontario i 7055 w północno-zachodnim Ontario .
Historia
Wczesna historia
Étienne Brûlé jest często uważany za pierwszego frankofończyka i Europejczyka, który przybył do regionu w 1610 r. W tym czasie większość Ontario stanowiła część regionu Pays d'en Haut w Nowej Francji ; większość ówczesnych europejskich mieszkańców tego regionu to coureurs de bois i voyageurs , czyli misjonarze jezuiccy w Huronii ; przede wszystkim osady Sainte-Marie wśród Huronów (w dzisiejszym Midland ) w 1649 r. i inna osada w Sault Sainte Marie w 1668 r. Pod koniec XVII i na początku XVIII wieku wojsko Nowej Francji założyło szereg fortyfikacji i garnizony w regionie, w tym Fort Frontenac (w dzisiejszym Kingston ) w 1673 r. I Fort Rouillé (w dzisiejszym Toronto ) w 1750 r. Rozwój Fort Pontchartrain w Detroit doprowadził do powstania Petite Côte, stałego osada na południe od rzeki Detroit . Osada była pierwszą stałą osadą w Ontario i ostatecznie stała się Windsorem . Jednak europejskie osadnictwo w regionie pozostawało w tym okresie w dużej mierze ograniczone.
Po wynegocjowaniu traktatu paryskiego w 1763 r. Nowa Francja została scedowana na Brytyjczyków. Dzisiejsze Ontario było rządzone jako część prowincji Quebec do 1791 roku, kiedy to Ontario zostało oddzielone od kolonii, tworząc Górną Kanadę . W 1797 roku Zgromadzenie Ustawodawcze Górnej Kanady uchwaliło ustawę o szkołach Górnej Kanady , która przewidywała istnienie szkół, w których używano języka angielskiego i francuskiego oraz języków instruktażowych. W 1798 roku, w ostatnich latach rewolucji francuskiej , francuski szlachcic Joseph-Geneviève de Puisaye poprowadził niewielką grupę rojalistów z Francji do zasiedlenia ziem na północ od Yorku (dzisiejsze Toronto).
Francuska migracja do Kanady Zachodniej / Ontario przyspieszyła dopiero w drugiej połowie XIX wieku, rolnicy z Kanady Wschodniej / Quebec zaczęli migrować w poszukiwaniu żyznej ziemi we wschodnim Ontario i wzdłuż kanadyjskiej kolei pacyficznej na północ od jeziora Nipissing i jeziora Huron . W tym okresie wielu francuskich Kanadyjczyków zostało również przyciągniętych do północnego Ontario , wraz z odkryciem niklu w Sudbury i złota w Timmins .
Próbując złagodzić nastroje antyfrancuskie, w 1885 roku prowincjonalny minister edukacji George William Ross nakazał nauczanie języka angielskiego we francuskojęzycznych szkołach przez dwie godziny w pierwszych czterech klasach szkoły podstawowej i przez cztery godziny w szkole podstawowej. jego ostatnie cztery lata.
XX wiek
1901–1950
Pod koniec XIX i na początku XX wieku rząd Ontario znacznie mniej wspierał, a często otwarcie wrogi wobec społeczności francusko-ontaryjskiej. Próbując chronić francusko-ontariańskie prawa językowe, w 1910 r. Utworzono Association canadienne-française d'Éducation de l'Ontario (ACFÉO), które zazwyczaj sprzeciwiało się inicjatywom tylko w języku angielskim zainicjowanym przez Orange Order of Canada i irlandzkich katolików pod przewodnictwem Michaela Fallona, biskupa Londynu, Ontario . Jednak francusko-kanadyjska migracja w całym Ontario trwała, z tartakami i papierniami w Kapuskasing i Hearst ; oraz fabryki motoryzacyjne w Oshawie i Windsorze , które w latach dwudziestych XX wieku przyciągały francuskich kanadyjskich robotników.
W 1912 r. rząd prowincji wydał rozporządzenie 17 , które ograniczyło używanie francuskiego jako podstawowego języka wykładowego do pierwszych dwóch klas szkoły podstawowej. Jednak egzekwowanie rozporządzenia zostało zaniechane w 1927 r., Kiedy dla władz prowincji stało się jasne, że rozporządzenie utrwala gorsze szkolnictwo uczniów w prowincji. Zamiast tego wprowadzono nową politykę zezwalającą na nauczanie w szkołach francuskojęzycznych, z francuskim nadanym statusem prawnym w systemie edukacji Ontario, a dwujęzyczna normalna szkoła University of Ottawa została oficjalnie uznana. Rozporządzenie formalnie pozostawało w statucie Ontario do 1944 r., kiedy to przepisy zostały zmienione.
Chociaż samo rozporządzenie zostało uchylone w 1927 r., rząd nie finansował francuskojęzycznych szkół średnich. W rezultacie frankofończycy musieli kontynuować naukę w szkole średniej w języku angielskim, płacić czesne w prywatnych szkołach średnich (na które stać było niewiele rodzin francusko-ontaryjskich) lub po prostu przestać uczęszczać do szkoły po 9. klasie. Z powodu braku funduszy kilka pokoleń Francusko-Ontarczycy dorastali bez formalnej edukacji, a odsetek osób porzucających naukę frankofońską był wysoki w tym okresie. W związku z tym mieszkańcy Francji i Ontario wybrali prace, które nie wymagają czytania i umiejętności matematycznych, takie jak górnictwo i leśnictwo, i praktycznie nie było ich na stanowiskach umysłowych. Z socjologicznego punktu widzenia oznaczało to, że edukacja nie była wartością przekazywaną młodszym mieszkańcom Francji i Ontario. Co więcej, osoby z wyższym wykształceniem często szukają pracy w większych miastach, zwłaszcza w Ottawie czy nawet w Montrealu, co może stanowić barierę dla rozwoju gospodarczego ich społeczności. Ponadto nawet dzisiaj wielu uczniów pochodzenia francusko-ontaryjskiego nadal kształci się w szkołach anglojęzycznych. Skutkuje to ograniczeniem używania francuskiego jako pierwszego języka w prowincji, a tym samym ograniczeniem rozwoju społeczności francusko-ontaryjskiej. [ potrzebne źródło ]
Pisarz z Quebecu, Yves Beauchemin, odniósł się kiedyś kontrowersyjnie do społeczności francusko-ontaryjskiej jako do „ciepłych trupów” („cadavres encore chauds”), które nie miały szans na przetrwanie jako społeczność. W podobnym duchu były premier Quebecu René Lévesque nazwał ich „martwymi kaczkami”.
1951–2000
Pod koniec lat sześćdziesiątych doszło do schizmy między frankofończykami w Quebecu a innymi społecznościami francuskojęzycznymi w Kanadzie, zwłaszcza frankofońskimi w Ontario. Pojawienie się odrębnej québécois podczas cichej rewolucji ; zaowocowało również rozwojem wyjątkowej tożsamości francusko-ontaryjskiej, a frankofony w Ontario zostały zmuszone do ponownej konceptualizacji swojej tożsamości bez polegania na francuskojęzycznych w Quebecu.
Zalecenia Prowincjonalnego Komitetu ds. Celów i Zadań Edukacji w Szkołach w Ontario oraz Raport Bériault doprowadziły rząd prowincji do uchwalenia w 1968 r. Ustawy o Administracji Szkolnej oraz Ustawy o Szkołach Średnich i Radach. -językowe szkoły średnie i położyły podwaliny pod obecny francuskojęzyczny system szkół podstawowych i średnich w prowincji. W 1969 r. rząd prowincji założył francuskojęzycznego publicznego nadawcę edukacyjnego TFO .
Idąc za radą Królewskiej Komisji ds. Dwujęzyczności i Dwukulturowości, premier Ontario, John Robarts , w 1970 r. Uczynił francuski językiem urzędowym parlamentu prowincji. Podczas negocjacji Karty Wiktorii między premierami prowincji a rządem federalnym Robarts zgodził się, że prowincja będzie uznać prawa mieszkańców Francji i Ontario do dostępu do prowincjonalnych usług publicznych w języku francuskim oraz dla osób mówiących po francusku do korzystania z usług tłumacza, jeśli to konieczne, w sądach Ontario. Jednak plany przyjęcia tych środków zostały porzucone po załamaniu się negocjacji w sprawie Karty Wiktorii. Jego następca, Bill Davis , zamiast tego zdecydował się po prostu świadczyć usługi prawne w języku francuskim, wydając dwujęzyczne prawa jazdy i dokumenty rządowe.
Ruch obywatelskiego nieposłuszeństwa, składający się z francusko-ontaryjskich zwolenników dalszych praw dostępności dla francuskojęzycznych, pojawił się w 1975 roku, znany jako C'est l'temps . Członkowie C'est l'temps odmówili płacenia mandatów wystawionych wyłącznie w języku angielskim, wywierając presję na prowincjonalny wymiar sprawiedliwości, aby działał w sposób dwujęzyczny. W wyniku protestu prokurator generalny Ontario, Roy McMurtry , zezwolił na pierwsze francuskojęzyczne postępowanie przed sądem prowincjonalnym w 1976 roku.
Inne departamenty rządu Ontario również zaczęły przyjmować politykę dwujęzyczności i polityki dotyczące usług francuskich, takie jak Ministerstwo Zdrowia w 1979 r. I Ministerstwo ds. Dzieci, Społeczności i Opieki Społecznej w 1980 r. Francuski został formalnie uznany za język urzędowy prowincjonalnego sądownictwa w 1984 r. W 1986 r. Zgromadzenie Ustawodawcze Ontario uchwaliło prowincjonalną ustawę o usługach językowych w języku francuskim, w której uznało francuski za „język historyczny w Ontario”, język urzędowy w sądach i edukacji, a także jako „pożądane użycie” języka francuskiego w instytucjach prowincji, w tym w legislaturze. Jednak sama ustawa nie nadała prowincji dwujęzyczności, zamiast tego wyznaczyła szereg społeczności, w których francuskojęzyczni stanowią większość lub znaczną mniejszość, jako obszar, na którym usługi prowincjonalne muszą być świadczone w języku francuskim i angielskim.
Następujące przepisy spotkały się z odrzuceniem ze strony kilku anglojęzycznych miast i miasteczek Ontario, w szczególności Sault Ste. Marie , który został przekonany przez Alliance for the Preservation of English in Canada do ogłoszenia się „tylko w języku angielskim” w następstwie ustawy o usługach językowych w języku francuskim i debaty Meech Lake Accord . Wielu obserwatorów uważało to za bezpośredni wkład w odrodzenie ruchu suwerenności Quebecu w latach 90., aw konsekwencji w referendum w Quebecu w 1995 roku .
21. Wiek
W dniu 19 października 2004 r. Prawnik z Toronto skutecznie zakwestionował mandat drogowy „zakaz skrętu w lewo” na podstawie tego, że znak nie był dwujęzyczny zgodnie z ustawą o usługach językowych z 1986 r . . Sędzia w sprawie R. v. Myers orzekł, że znak drogowy nie jest usługą miejską, ale podlega przepisom prowincjonalnej ustawy o ruchu drogowym , a zatem podlega wymogom dwujęzyczności francuskiej ustawy o usługach językowych . Ponieważ było to orzeczenie sądu niższej instancji, nie miało wpływu na żaden inny sąd. Jednak konsekwencją tej decyzji było to, że wiele znaków drogowych w dwujęzycznie wyznaczonych obszarach Ontario byłoby nieważnych. Obawiano się, że orzeczenie będzie miało podobny skutek, jak orzeczenie Sądu Najwyższego Kanady w sprawie Manitoba Language Rights, w tym przypadku zmuszające gminy do wznoszenia nowych dwujęzycznych znaków drogowych dużym kosztem i unieważniające miliony dolarów istniejących biletów przed sądami. Miasto Toronto odwołało się od wyroku. Na rozprawie apelacyjnej obie strony zwróciły się do sądu o przyznanie się do winy. Wyrok skazujący został wydany, mimo że żadna ze stron nie przedstawiła argumentów co do meritum sprawy. Sytuacja stworzyła próżnię prawną na kilka lat, podczas których wielu oskarżonych używało argumentu dwujęzycznego oznakowania do walki z mandatami drogowymi. Precedens został uchylony przez Sąd Apelacyjny w Ontario w sprawie R. v. Petruzzo z 2011 r. , na tej podstawie, że ustawa o usługach językowych w języku francuskim wyraźnie stanowi, że gminy nie są zobowiązane do oferowania usług w języku francuskim, nawet na obszarach regulowanych przez prowincję, takich jak oznakowanie drogowe, jeżeli gmina nie uchwaliła specjalnie własnego regulaminu regulującego własne świadczenie usług dwujęzycznych.
Minister ds. frankofońskich Ontario, Madeleine Meilleur , została pierwszym ministrem gabinetu prowincji, który wziął udział w szczycie frankofońskim w 2004 r., podróżując do Wagadugu z odpowiednikami z Quebecu, Nowego Brunszwiku i rządu federalnego. Meilleur wyraził również nadzieję, że pewnego dnia Ontario zostanie stałym członkiem organizacji. 26 listopada 2016 r. Ontario otrzymało status obserwatora od La Francophonie.
10 stycznia 2005 r. Clarence-Rockland jako pierwsze miasto w Ontario uchwaliło rozporządzenie wymagające od wszystkich nowych firm umieszczania znaków w obu językach urzędowych. Clarence-Rockland jest w 60 procentach frankofonem, a rada miejska zauważyła, że regulamin miał na celu rozwiązanie problemu istnienia w gminie szyldów handlowych tylko w języku angielskim i francuskim.
W 2008 roku rząd prowincji oficjalnie wprowadził francuską tablicę rejestracyjną z francuskim hasłem „Tant à découvrir” zamiast „Yours to Discover”, jako opcjonalną funkcję dla kierowców, którzy chcieli z niej korzystać.
W 2009 r. rząd spotkał się z kontrowersjami podczas pandemii grypy H1N1, kiedy rozesłał ulotkę informacyjną dotyczącą zdrowia wyłącznie w języku angielskim, bez publikacji ani dystrybucji francuskiej wersji dla frankofońskich mieszkańców prowincji. W odpowiedzi MPP France Gélinas przedstawiła w maju 2011 r. Projekt ustawy członka prywatnego, zgodnie z którym prowincjonalny komisarz ds. Usług języka francuskiego podlegałby pełnemu Zgromadzeniu Ustawodawczemu Ontario , a nie wyłącznie Ministrowi ds. Frankofonii.
2010s
26 kwietnia 2010 r. Rząd Ontario wyznaczył 25 września jako Dzień Francusko-Ontaryjski. Data ta została wybrana, ponieważ upamiętniała rocznicę oficjalnego podniesienia flagi francusko-Ontaryjskiej w 1975 r. W dniu 22 lutego 2016 r. Premier Ontario Kathleen Wynne oficjalnie przeprosiła w imieniu rządu Ontario mieszkańców Francji i Ontario za przejście rozporządzenia 17 i jego szkodliwy wpływ na tamtejsze społeczności. Wniosek do rządu o przedstawienie oficjalnych przeprosin społeczności francusko-ontaryjskiej został po raz pierwszy przedstawiony przez Glenna Thibeaulta .
W 2015 roku MPP France Gélinas przedstawił projekt ustawy członka prywatnego, nakazujący utworzenie w pełni niezależnego uniwersytetu francuskojęzycznego. Chociaż jej ustawa nie została przyjęta, rząd Kathleen Wynne ogłosił utworzenie uniwersytetu francuskojęzycznego w 2017 roku.
W 2018 roku rząd prowincji Doug Ford ogłosił kilka cięć rządowych, które wpłynęły na społeczność francusko-ontariańską , w tym zakończenie stanowiska komisarza ds. usług języka francuskiego i przeniesienie jego obowiązków do biura Rzecznika Praw Obywatelskich w Ontario , obniżenie statusu Ministerstwa ds. Sprawy frankofońskie od pełnego ministerstwa do urzędu rządowego i anulowanie finansowania ogłoszonego przez poprzedni rząd Kathleen Wynne na utworzenie uniwersytetu francuskojęzycznego. Po szerokim sprzeciwie wobec ogłoszenia, Ford zmienił kurs, ogłaszając, że stanowisko komisarza zostanie utrzymane, a urząd do spraw frankofońskich zostanie przywrócony do pełnego ministerstwa. Działania doprowadziły do tego, że jedna francusko-ontariańska MPP, Amanda Simard , opuściła swój klub, aby zasiadać jako niezależna. W tym okresie rządy w Quebecu zaczęły wywieszać flagę francusko-ontariańską w geście solidarności. Flaga została podniesiona w ratuszu w Montrealu 23 listopada, a na Zgromadzeniu Narodowym Quebecu 1 grudnia.
Ford później anulował finansowanie nowego uniwersytetu frankofońskiego, utworzonego przez poprzedni rząd. Jednak we wrześniu 2019 r. rządy prowincji i federalne ogłosiły nowy plan finansowania utworzenia francuskojęzycznej uczelni w prowincji. Pierwszy finansowany ze środków publicznych uniwersytet w prowincji, który działa wyłącznie jako instytucja francuskojęzyczna, został zarejestrowany w kwietniu 2018 roku jako Université de l'Ontario français , spodziewając się przyjąć pierwszą grupę studentów studiów stacjonarnych w 2021 roku.
2020s
21 września 2020 r. Zgromadzenie Ustawodawcze Ontario przyjęło poprawkę do ustawy o godle francusko-ontaryjskim z 2001 r. , Zaproponowaną po raz pierwszy przez Progressive Conservative MPP, Natalię Kusendovą , w celu wyznaczenia flagi francusko-ontaryjskiej jako oficjalnego godła Ontario . Otrzymał królewską zgodę i stał się prawem 24 września 2020 r.
25 września 2020 r. rząd pod przywództwem Douga Forda , za pośrednictwem minister ds. frankofońskich Caroline Mulroney , ogłosił, że mieszkańcy Francji z Ontario będą mogli poprosić o bezpłatną wymianę prawa jazdy lub karty ze zdjęciem z Ontario, na której widnieje ich imię i nazwisko przy użyciu znaków w języku francuskim .
Université de Hearst , który uczy w całości w języku francuskim i przez dziesięciolecia działał jako federacyjna uczelnia Laurentian University , korzystając z uprawnień Laurentian do nadawania stopni naukowych, został zarejestrowany jako w pełni niezależny uniwersytet w 2021 roku.
Polityka
Ministerstwo Spraw Frankofońskich jest departamentem rządu Ontario odpowiedzialnym za świadczenie usług prowincjonalnych na rzecz społeczności francusko-ontaryjskiej. Caroline Mulroney jest ministrem w gabinecie prowincji odpowiedzialnym za tekę do spraw francuskojęzycznych. Język francuski został uznany za język urzędowy Zgromadzenia Ustawodawczego Ontario od 1970 roku.
W 2016 r. rząd Ontario otrzymał status obserwatora w Organization internationale de la Francophonie , zezwalając rządowi prowincji na składanie wniosków na konferencje ministerialne organizacji i udział w niektórych spotkaniach organizowanych przez organizację. Ontario jest jednym z czterech rządów w Kanadzie, które uczestniczą we Frankofonii , przy czym rząd federalny Kanady oraz rządy prowincji Nowy Brunszwik i Quebec są pełnoprawnymi członkami organizacji.
Dostęp do usług
Chociaż francuski jest językiem urzędowym w systemie edukacji, ustawodawstwie i sądownictwie Ontario, prowincja jako całość nie jest oficjalnie dwujęzyczna , a jej inne służby prowincjonalne nie zapewniają dwujęzycznych usług anglo-francuskich w całej prowincji. Jednak prowincjonalna ustawa o usługach w zakresie języka francuskiego nakłada na wszystkie ministerstwa i agencje prowincji obowiązek świadczenia usług w języku francuskim w 26 wyznaczonych gminach i regionach.
Obszar jest wyznaczony jako obszar usług francuskich, jeśli ludność francuskojęzyczna przekracza 5000 osób lub 10 procent całej populacji społeczności. Ze względu na próg 5000 mieszkańców duże miasta, które w rzeczywistości są w przeważającej mierze anglojęzyczne i praktycznie nie mają frankofońskiej populacji proporcjonalnej do wielkości miasta, nadal podlegają ustawie. Francophones, którzy mieszkają na obszarach niewyznaczonych, mogą również korzystać z usług w języku francuskim, kontaktując się bezpośrednio z Office of Francophone Affairs w Toronto lub w najbliższej wyznaczonej społeczności. Najnowszym dodatkiem do listy wyznaczonych obszarów jest miasto Markham. Zostało nazwane w czerwcu 2015 r., a po trzyletnim okresie wdrażania przewidzianym przez francuską ustawę o usługach językowych, w 2018 r. oficjalnie stało się dwujęzycznym centrum obsługi. Egzekwowanie ustawy o usługach w zakresie języka francuskiego odbywa się za pośrednictwem urzędu wojewódzkiego ds. języka francuskiego Komisarz ds. Usług.
Następujące rejony spisowe (zaznaczone na mapie kolorem ciemnoniebieskim) są w całości wyznaczonymi obszarami:
Następujące rejony spisowe (oznaczone na mapie kolorem jasnoniebieskim) nie są w pełni wyznaczonymi obszarami, ale w ich granicach znajdują się społeczności wyznaczone do świadczenia usług dwujęzycznych:
- Gmina Chatham-Kent : Tilbury , Dover Township , Tilbury East Township
- Hrabstwo Essex : Lakeshore , Tecumseh , Windsor
- Hrabstwo Frontenac : Kingston
- Dystrykt Kenora : Ignacy
- Hrabstwo Middlesex : Londyn
- Region Niagara : Port Colborne , Welland
- Region Peel : Mississauga , Brampton
- Hrabstwo Renfrew : Dolina Laurentian , Pembroke , region Whitewater
- Dystrykt Thunder Bay : Greenstone , Manitouwadge , Marathon , Terrace Bay
- Hrabstwo Simcoe : Essa , Penetanguishene , Tiny
- Zjednoczone hrabstwa Stormont, Dundas i Glengarry : Cornwall , North Glengarry , North Stormont , South Glengarry , South Stormont , Winchester
- Region Yorku : Markham
Ustawa o usługach językowych w języku francuskim ma zastosowanie wyłącznie do usług rządu prowincji i nie wymaga, aby usługi obsługiwane przez władze miejskie świadczyły usługi dwujęzyczne, chociaż kilka gmin zrobiło to według własnego uznania. Obecnie w Ontario są 44 społeczności, których władze miejskie i usługi są dwujęzyczne w języku angielskim i francuskim. Większość z nich to społeczności należące do Francophone Association of Municipalities of Ontario lub AFMO .
Dostęp sądowy
Prowincjonalny system sądowniczy jest oficjalnie dwujęzyczny w języku angielskim i francuskim, a dostęp do francuskojęzycznego wymiaru sprawiedliwości jest postrzegany jako quasi-konstytucyjne prawo w Ontario. Języki urzędowe sądów wojewódzkich określono w art. 125 ustawy o ustroju sądowym , z art. 126 tej samej ustawy określający szczególne uprawnienia strony francuskojęzycznej. Dostęp do języka francuskiego w sądowych urzędach administracyjnych Ontario jest również wymagany w wyznaczonych społecznościach na mocy ustawy o usługach językowych w języku francuskim . Francuskojęzyczne prawa językowe są dodatkowo wzmocnione w sprawach karnych, ponieważ osoby sądzone na podstawie Kodeksu karnego , ustawy federalnej, mają prawo do bycia sądzonym w języku angielskim lub francuskim, zgodnie z sekcją 530 Kodeksu.
Jednak w praktyce sądy funkcjonują przede wszystkim w języku angielskim. Frankofony w niektórych częściach prowincji odnotowały pewne trudności w faktycznym dostępie do usług w języku francuskim, zwłaszcza w sprawach cywilnych; na przykład frankofony w systemie wymiaru sprawiedliwości napotykały czasami na niepotrzebne i kosztowne opóźnienia w postępowaniu sądowym lub były zmuszane do prowadzenia postępowania w języku angielskim, nawet jeśli były one jedynie funkcjonalne, ale nie biegle władały tym językiem, ze względu na luki w zdolności systemu do faktycznego zapewnienia pełna obsługa francuska. Działając na podstawie szeregu skarg otrzymanych od komisarza ds. języka francuskiego, prokurator generalny Ontario powołał w 2009 r. komisję mającą zająć się prawami dotyczącymi języka francuskiego w systemie sądownictwa.
Edukacja
Podstawowe i średnie
Ustawodawstwo dotyczące nauczania w języku francuskim zostało po raz pierwszy uchwalone w Górnej Kanadzie na mocy Ustawy o szkołach Górnej Kanady z 1797 r . , która przewidywała szkoły, w których językiem wykładowym był angielski lub francuski. Używanie francuskiego jako podstawowego języka wykładowego zostało później ograniczone do pierwszych dwóch lat szkoły podstawowej w Ontario, od 1912 do 1927. W 1927 r. Jego egzekwowanie zostało zniesione, a prowincja ponownie zezwoliła na nauczanie języka francuskiego powyżej klasy 2. obecny publiczny francuskojęzyczny system szkół podstawowych i średnich wywodzi się z reformy edukacji przeprowadzonej przez prowincję w 1968 r. Prawa do nauki języka francuskiego dla uczniów szkół podstawowych i średnich mieszkających w Ontario są zapewnione na mocy prowincjonalnej ustawy o edukacji i sekcji 23 Kanadyjskiej Karty Praw i Wolności .
Edukacją publiczną w Ontario zarządza prowincjonalne Ministerstwo Edukacji , które określa wytyczne i program nauczania dla systemów szkół publicznych w języku angielskim i francuskim. W roku akademickim 2015–16 do publicznych francuskojęzycznych szkół podstawowych i średnich w Ontario zapisało się 103 490 uczniów.
Oprócz języka, edukacja publiczna w Ontario jest również podzielona na zsekularyzowane i oddzielne systemy szkolne. W rezultacie na terenie województwa działa dwanaście publicznych rad szkół frankofońskich; z czterema zsekularyzowanymi radami szkół publicznych tworzącymi część Association des conseils scolaires des écoles publiques de l'Ontario i ośmioma oddzielnymi radami szkolnymi tworzącymi część Association franco-ontarienne des conseils scolaires catholiques . W 2016 r. publiczne rady szkół frankofońskich w Ontario prowadziły 351 szkół podstawowych i 104 szkół średnich.
Te rady szkolne powstały po uchwaleniu ustawy o mniejszej liczbie rad szkolnych w 1997 r., Kiedy szereg zsekularyzowanych i oddzielnych rad szkolnych zostało podzielonych i ponownie skonsolidowanych w większe okręgi szkolne w oparciu o język. Ponownie skonsolidowane francuskie rady szkolne obsługiwały znacznie większy obszar zlewni niż anglojęzyczna rada szkolna w prowincji ze względu na mniejszą populację francuskojęzyczną.
Oprócz publicznych szkół podstawowych i średnich działa również wiele szkół prywatnych , w których francuski jest podstawowym językiem wykładowym.
policealne
Ontario jest domem dla kilku publicznych instytucji policealnych, które działają jako instytucje francuskojęzyczne lub dwujęzyczne w języku angielskim i francuskim. W roku akademickim 2015–2016 około 21 300 studentów zapisało się do frankofońskiego programu / instytucji policealnej w Ontario.
szkoły policealne , Collège Boréal i Collège La Cité . Pierwsza z nich ma siedzibę w Sudbury i obsługuje kampusy satelitarne w całym Ontario; podczas gdy ten ostatni ma siedzibę w Ottawie, z kampusem satelitarnym w Hawkesbury. Trzecia francuskojęzyczna uczelnia, Collège des Grands-Lacs , działała wcześniej w Toronto od 1995 do 2002 roku. Po zaprzestaniu działalności przez uczelnię, jej programy zostały przejęte przez Collège Boréal.
W Ontario istnieje kilka uniwersytetów finansowanych ze środków publicznych, na których francuski jest oficjalnym językiem wykładowym. Uniwersytety, które działają jako instytucje francuskojęzyczne, obejmują Université de Hearst i Université de l'Ontario français . Cztery inne uniwersytety z siedzibą w Ontario są oficjalnie instytucjami dwujęzycznymi, oferującymi nauczanie zarówno w języku angielskim, jak i francuskim: Laurentian University , Royal Military College of Canada , University of Ottawa i University of Sudbury .
Trzy inne uniwersytety w Ontario również utrzymują federacyjne lub stowarzyszone instytucje , które zapewniają dwujęzyczne nauczanie w języku angielskim lub francuskim. Chociaż te stowarzyszone instytucje i szkoły są dwujęzyczne, ich macierzyste uniwersytety są poza tym uważane za instytucje anglojęzyczne. Powiązane instytucje, które są dwujęzyczne, obejmują Dominican University College , instytucję powiązaną z Carleton University w Ottawie; Glendon College , instytucja afiliowana przy York University w Toronto; oraz Saint Paul University , instytucja stowarzyszona z University of Ottawa. Ponadto University of Toronto prowadzi również Ontario Institute for Studies in Education , funkcjonalnie dwujęzyczną szkołę podyplomową.
Język
Dialekty języka francuskiego używane w Ontario są podobne do francuskiego z Quebecu , ale różnią się od niego i stanowią część większego kanadyjskiego dialektu francuskiego. Według Michela Lauriera (1989) semantyczna i stylistyczna wartość użycia trybu łączącego stopniowo zanika. W artykule „Le français canadien parlé hors Québec: aperçu socjolinguistique” (1989) Edward Berniak i Raymond Mougeon podkreślają pewne cechy:
- użycie zaimka dzierżawczego à
- przeniesienie reguł z angielskiego na francuski, np. „J'ai vu un film sur/à la télévision”, które pochodzi od „widziałem film w telewizji” lub „Je vais à la maison/chez moi” pochodzące z „ Idę do domu".
- pożyczanie spójników angielskich, na przykład „so” dla ça fait que lub alors .
Ze względu na dużą większość angielską w prowincji, angielskie zapożyczenia są czasami używane w nieformalnych lub slangowych rejestrach francusko-ontariańskiego francuskiego. Chociaż angielskie zapożyczenia występują w dużym stopniu w wielu odmianach francuskiego w Kanadzie i Europie, w Quebecu podjęto bardziej świadome wysiłki w celu wyeliminowania anglicyzmów. Ponadto większość mieszkańców Francji i Ontario jest z konieczności funkcjonalnie lub biegle dwujęzyczna w języku angielskim, co zachęca do zapożyczania, podobnie jak fakt, że język angielski cieszy się większym prestiżem w prowincji, ponieważ jest językiem większości. Społeczności francusko-ontariańskie z niewielką populacją francuskojęzyczną mają zwykle bardziej francuski pod wpływem języka angielskiego, a niektórzy młodsi użytkownicy mogą czuć się bardziej komfortowo, używając angielskiego niż francuskiego. Z drugiej strony francuski używany w dominujących we Francji społecznościach Ontarii (takich jak Hearst i Hawkesbury) lub w społecznościach w pobliżu granicy Quebecu (takich jak Ottawa) jest praktycznie nie do odróżnienia od francuskiego Quebecu.
Ponadto lepszy dostęp do finansowanych ze środków publicznych szkół francuskojęzycznych oraz tworzenie dwujęzycznych uniwersytetów i wspólnotowych kolegiów języka francuskiego poprawiły biegłość w języku francuskim wśród młodszych populacji.
Kultura
Podstawową organizacją kulturalną społeczności francusko-ontaryjskiej jest Assemblée de la francophonie de l'Ontario lub AFO, które koordynuje wiele działań kulturalnych i politycznych społeczności.
Francusko-Ontarianie zachowują wiele tradycji kulturowych ze swojego francusko-kanadyjskiego pochodzenia. Na przykład niezamężne starsze rodzeństwo dansent sur leurs bas (tańczą na skarpetkach), kiedy ich młodsze rodzeństwo bierze ślub. W Wigilię Bożego Narodzenia katolicy z Francji i Ontario uczestniczą w messe de minuit (mszy o północy) . Wielu mieszkańców Francji i Ontario lubi również późne nocne uczty / przyjęcia w Wigilię, zwane réveillon , podczas których tourtière jest powszechnym daniem. Obchodzą również Dzień Saint-Jean-Baptiste 24 czerwca jako święto narodowe francuskich Kanadyjczyków.
Tożsamość francusko-ontariańska
Koncepcja Franco-Ontarian jako odrębnej tożsamości kulturowej pojawiła się na przełomie lat 60. i 70. XX wieku. Wcześniej praktycznie wszyscy francuscy Kanadyjczycy byli rozumiani jako jedna zjednoczona grupa kulturowa, niezależnie od prowincji, w której mieszkali, a Quebec służył jako „cytadela ” francuskiej Kanady.
Jednak Stany Generalne Kanady Francuskiej w latach 1966-1969 radykalnie zmieniły krajobraz tożsamości francusko-kanadyjskiej. Podczas Stanów Generalnych Kanady delegacja Quebecu, pod wpływem Cichej Rewolucji , forsowała nową koncepcję wyjątkowo québécois tożsamości, wierząc, że francuska ludność kanadyjska ryzykuje asymilację, jeśli nie skupi swoich wysiłków na ratowaniu „ciała narodu, " mianowicie Quebec. Jednak wielu mieszkańców Francji i Ontario postrzegało ponowne skupienie się na priorytetach przez delegację z Quebecu jako porzucenie innych francusko-kanadyjskich społeczności i ich wspólnej francusko-kanadyjskiej tożsamości. Doprowadziło to do czegoś, co czasami określa się jako „zerwanie” między frankofończykami z Quebecu a społecznością francusko-ontariańską, która została następnie zmuszona do ponownej konceptualizacji własnej tożsamości kulturowej, będąc zależnym od rządu federalnego, w przeciwieństwie do Quebec.
Rzeczywista głębokość tego „zerwania” została zakwestionowana przez naukowców, ponieważ Quebec nadal wywiera silny wpływ kulturowy na społeczności mniejszości frankofońskich w pozostałej części Kanady. Pozostaje jednak dominującym tematem we współczesnej analizie kulturowej tożsamości francusko-kanadyjskich. Jest również oczywiste, że na początku lat 70. XX wieku wraz z utworzeniem nowych instytucji i symboli wyłoniła się wyjątkowo francusko-ontariańska przestrzeń kulturowa.
Symbolika
Flaga francusko-ontariańska
Flaga francusko-ontariańska składa się z dwóch pasów zielonego i białego. Lewa część ma jednolicie jasnozielone tło z białym fleur-de-lys pośrodku, podczas gdy prawa część ma jednolite białe tło ze stylizowanym zielonym trillium pośrodku. Zielony reprezentuje miesiące letnie, podczas gdy biały reprezentuje miesiące zimowe. Trillium jest kwiatowym symbolem Ontario, podczas gdy fleur-de-lys reprezentuje francusko-kanadyjskie dziedzictwo społeczności francusko-ontaryjskiej. Kolor zielony na fladze to Pantone 349.
Flaga została stworzona w 1975 roku przez Gaétana Gervaisa, profesora historii i Michela Dupuisa, studenta pierwszego roku politologii, obaj z Laurentian University. Została oficjalnie uznana przez rząd Ontario PC jako godło społeczności francusko-ontaryjskiej w ustawie o godle francusko-ontaryjskim z 2001 r. We wrześniu 2020 r. Flaga została oficjalnym godłem prowincji.
Dzień Francusko-Ontaryjski
Dzień Francusko-Ontaryjski obchodzony jest 25 września, w rocznicę pierwszego podniesienia flagi francusko-Ontaryjskiej w Sudbury w 1975 roku.
W 2010 roku minister odpowiedzialna za sprawy francuskojęzyczne Madeleine Meilleur przedstawiła ustawę 24 Zgromadzeniu Ustawodawczemu Ontario w celu oficjalnego uznania Dnia Francusko-Ontariańskiego przez prowincję. Ustawa, francusko-ontariańska ustawa z dnia 2010 r., została przyjęta jednogłośnie i uzyskała królewską zgodę w maju 2010 r.
Pomniki
Siedem pomników znanych jako Les Monuments de la francophonie d'Ottawa zostało wzniesionych w Ottawie przez społeczność francuskojęzyczną, aby upamiętnić francuskojęzyczny wkład w rozwój i dobrobyt miasta. Pierwszy z serii pomników, Monuments de la francophonie d'Ottawa , został zaprojektowany przez Edwarda J. Cuhaciego i przedstawia pierwsze domy i założenie Bytown. Kolejne pięć pomników, każdy wznoszący się pod górę, podkreśla osiągnięcia biznesowe, które były kluczowe dla dobrobytu gospodarki Ottawy. Siódmy pomnik, niedokończony granitowy blok, symbolizuje przyszły rozwój.
Queen's Park w Toronto istnieje również pomnik francusko-Ontarian . Pomnik Notre Place upamiętnia społeczność francusko-ontariańską, a także wkład społeczności francuskojęzycznej w Ontario. Pomnik został po raz pierwszy zaproponowany w 2015 roku. Prace nad pomnikiem rozpoczęły się 25 września 2017 roku, w dniu francusko-ontaryjskim, a odsłonięto tego samego dnia następnego roku. Kolumny ze stali nierdzewnej zostały zaprojektowane w celu upamiętnienia wkładu Francuzów i Ontario w przemysł leśny prowincji, podczas gdy otaczający plac publiczny miał służyć jako miejsce spotkań. Nazwa pomnika, Notre Place , nawiązuje do piosenki Paula Demersa i François Dubé. Nazwa pomnika i flaga francusko-ontariańska są również obecne na kamiennej ławce ściennej, która otacza większą część placu. Zaprojektowany przez firmę architektoniczną Brooke McIlroy, koszt budowy pomnika wyniósł około 900 000 CAD.
Sztuka
Film
Dzięki bliskości Gatineau lub Montrealu Ottawa i społeczności położone na wschód od niej w kierunku Montrealu są jedynymi regionami Ontario, które mają stały dostęp do francuskojęzycznych filmów teatralnych przez cały rok. Jednak Cinéfest w Sudbury i Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Toronto włączają filmy francuskojęzyczne do swoich corocznych programów festiwalowych, festiwal Cinéfranco z siedzibą w Toronto oferuje program składający się wyłącznie z filmów francuskojęzycznych, a grupy społeczne w wielu mniejszych społecznościach oferują od czasu do czasu pokazy filmów francuskich , czasami w połączeniu z programem objazdowym Tournée Québec Cinéma filmów z Quebecu. Filmy francuskojęzyczne są również emitowane w TFO, Radio-Canada i kanałach kablowych, takich jak Unis i Super Écran .
Literatura
Ontario ma siedem francuskojęzycznych firm wydawniczych , w tym Sudbury's Prize de parole , Ottawa's Editions Le Nordir i Les Éditions David.
Znani pisarze francusko-ontariańscy to Lola Lemire Tostevin , Daniel Poliquin , Robert Dickson , Jean-Marc Dalpé , François Paré , Gaston Tremblay , Michel Bock , Doric Germain , Fernand Dorais i Hédi Bouraoui . Uczony języka francuskiego Joseph Médard Carrière był francusko-Ontarianinem.
Muzyka i teatr
Dziewięć profesjonalnych teatrów oferuje produkcje teatralne w języku francuskim, w tym pięć w Ottawie (Théâtre du Trillium, Théâtre de la Vieille 17, Vox Théâtre, Théâtre la Catapulte i Créations In Vivo), jeden w Sudbury (Théâtre du Nouvel-Ontario) i trzy w Toronto (Théâtre Corpus, Théâtre La Tangente i Théâtre français de Toronto ). Działają też liczne środowiskowe koła teatralne i szkolne koła teatralne.
Coroczne festiwale muzyczne obejmują La Nuit sur l'étang w Sudbury i Festival Franco-Ontarien w Ottawie. Wybitne postacie muzyki francusko-ontaryjskiej to Robert Paquette , Marcel Aymar , En Bref , Chuck Labelle , Les Chaizes Muzikales , Brasse-Camarade , Swing , Konflit Dramatik , Stéphane Paquette , Damien Robitaille i CANO .
Piosenka „ Notre Place ” Paula Demersa i François Dubé, od dawna uważana za nieoficjalny hymn społeczności francusko-ontaryjskiej po tym, jak została napisana na galę z okazji uchwalenia ustawy o usługach językowych w języku francuskim w 1986 r., została prawnie uznana za hymn społeczności oficjalny hymn Zgromadzenia Ustawodawczego Ontario w 2017 roku.
Place des Arts , multidyscyplinarne centrum sztuki zrzeszające wiele frankofońskich organizacji artystycznych i kulturalnych w Sudbury, ma zostać otwarte w 2022 roku.
Dzieła wizualne
La Galerie du Nouvel-Ontario to muzeum sztuki, którego kolekcje i wystawy skupiają się wokół artystów z Francji i Ontario.
Głoska bezdźwięczna
Wydrukować
Ontario ma jeden francuskojęzyczny dziennik Le Droit w Ottawie. Jednak kilka innych społeczności w Ontario jest obsługiwanych przez francuskojęzyczne tygodniki społeczności, w tym L'Express i Le Métropolitain w Toronto, Le Voyageur w Sudbury, L'Action w Londynie / Sarnia, Le Rempart w Windsor, Le Régional w Hamilton-Niagara i Le Journal de Cornwall w Kornwalii. Ważne publikacje historyczne obejmują Le Progrès z Ottawy , która została wydana w 1858 roku jako pierwsza francuskojęzyczna gazeta prowincji, oraz L'Ami du peuple z Sudbury , która była wydawana w latach 1942-1968.
Radio
W radiu społeczność francusko-ontariańska jest obsługiwana głównie przez sieć Ici Radio-Canada Première Radio-Canada , która ma stacje nadające w Ottawie ( CBOF ), Toronto ( CJBC ), Sudbury ( CBON ) i Windsor ( CBEF ), z retransmiterami w całym Ontario. Ici Musique , sieć artystyczna i kulturalna Radia Kanady, obecnie nadaje tylko w Ottawie ( CBOX ), Toronto ( CJBC-FM ), Sudbury ( CBBX ), Kitchener-Waterloo (CJBC-FM-1) i Windsor (CJBC-FM-2) ), z dodatkowym licencjonowanym nadajnikiem, który nie został jeszcze uruchomiony w Timmins.
Francuskojęzyczne stacje społecznościowe non-profit istnieją w kilku społecznościach, w tym w Penetanguishene ( CFRH ), Hearst ( CINN ), Kapuskasing ( CKGN ), Kornwalii ( CHOD ), Ottawie ( CJFO ) i Toronto ( CHOQ ). Wiele kampusowych stacji radiowych nadaje również jedną lub dwie godziny tygodniowo programów w języku francuskim, chociaż tylko CHUO na Uniwersytecie w Ottawie i CKLU na Uniwersytecie Laurentian są oficjalnie stacjami dwujęzycznymi.
Francuskojęzyczne komercyjne stacje radiowe istnieją w Sudbury ( CHYC ), Timmins ( CHYK ) i Sturgeon Falls / North Bay ( CHYQ ); wszystkie trzy stacje są własnością Le5 Communications i są przez nią obsługiwane, a emitują odrębne, ukierunkowane lokalnie programy poranne, działając przez pozostałą część dnia jako wspólna transmisja równoległa w całym regionie, przy czym każda stacja pochodzi z niektórych wspólnych programów. Frankofony Ottawy są obsługiwane przez komercyjne stacje radiowe posiadające licencję dla Gatineau , a wiele innych społeczności wschodniego Ontario znajduje się w zasięgu nadawania rynków medialnych Gatineau i Montrealu . Jedna stacja w Hawkesbury ( CHPR ) nadaje kilka godzin tygodniowo programów zorientowanych lokalnie, ale poza tym symuluje stację komercyjną z Montrealu.
Telewizja
Prowincja ma dwie stacje Ici Radio-Canada Télé , CBOFT-DT w Ottawie i CBLFT-DT w Toronto, które wcześniej miały nadajniki retransmisyjne w całej prowincji, ale pozostają dostępne w całej prowincji na podstawowym kablu. Obie stacje nadają identyczne programy kierowane z nadrzędnej kontroli Radio-Canada w Montrealu , z wyjątkiem lokalnych wiadomości i reklam. CBOFT produkuje wiadomości do nadawania tylko w rejonie Ottawy, podczas gdy CBLFT produkuje inny, obsługujący resztę prowincji. Sieć obsługiwała wcześniej również CBEFT w Windsorze, który został zamknięty w 2012 roku.
Rząd prowincji obsługuje TFO , siostrzany kanał TVOntario , który jest dostępny w całej prowincji w ramach obowiązkowego nadawania w podstawowych pakietach kablowych lub satelitarnych oraz za pośrednictwem transmisji strumieniowej online; wcześniej nadawał również drogą radiową w wybranych społecznościach ze znaczną populacją francuskojęzyczną, ale przerwano to w 2012 r. W 2003 r. TFO wyprodukowało i wyemitowało Francoeur , pierwszy francusko-ontaryjski téléroman . W 2008 roku TFO rozpoczęło również emisję pierwszego francusko-ontaryjskiego sitcomu , Météo+ — będącego po części satyrą na względny brak dostępu społeczności francusko-ontaryjskiej do lokalnych francuskojęzycznych mediów. W 2012 roku zespół produkcyjny stojący za Météo+ wypuścił Les Bleus de Ramville .
Francuskojęzyczna sieć TVA z siedzibą w Quebecu , a także kanały specjalne TV5 Québec Canada i Ici RDI są dostępne we wszystkich systemach kablowych Ontario, ponieważ CRTC upoważnia te kanały do nadawania przez wszystkich kanadyjskich operatorów kablowych. Tam, gdzie istnieje wystarczający lokalny popyt na telewizję francuskojęzyczną, systemy kablowe Ontario mogą również oferować kanały francuskojęzyczne, takie jak Noovo , Ici ARTV , Elle Fictions i RDS , chociaż te kanały mają jedynie status uznaniowy poza Quebec i są zwykle oferowane tylko na cyfrowej warstwie kablowej, a nie w podstawowych pakietach kablowych.
Znani francusko-ontarianie
Zobacz też
- francuscy Kanadyjczycy
- Quebec
- Akadyjczycy
- Franco-Albertan , Franco-Columbian , Franco-Manitoban , Franco-Nowofundlandczyk , Franco-Nunavois , Fransaskois , Franco-Ténois , Franco-Yukonnais
Notatki
Linki zewnętrzne
| Afryka |
|
|
|---|---|---|
| Azja | ||
| Bliski Wschód | ||
| Europa |
|
|
| Ameryka północna | ||
| Oceania | ||
| Ameryka Południowa | ||
| Zobacz też | ||
