Gyula Germanus

Gyula Germanus
Urodzić się	( 1884-11-06 ) 6 listopada 1884 Budapeszt , Węgry
Zmarł	7 listopada 1979 ( w wieku 95) ( 07.11.1979 ) Budapeszt , Węgry
Miejsce odpoczynku	Budapeszt, cmentarz Farkasréti
Znany z	Akademicki

Gyula Germanus (6 listopada 1884 w Budapeszcie - 7 listopada 1979 w Budapeszcie), alias Julius Abdulkerim Germanus , był profesorem orientalistyki, węgierskim pisarzem i islamologiem, posłem do węgierskiego parlamentu i członkiem wielu arabskich akademii nauki, którzy wnieśli znaczący wkład w naukę języka arabskiego, historię języka i historię kultury. Był wyznawcą słynnego orientalisty Sir Ármina Vámbéry'ego i stał się uczonym o światowej renomie.

Germanus był od 1912 profesorem języka węgierskiej Królewskiej Akademii Wschodniej, a od 1915 nauczycielem tureckiego i arabskiego. W czasie I wojny światowej odbył kilka tajnych misji do Turcji . W 1915 był tam członkiem tureckiego Czerwonego Półksiężyca , a także brał udział w bitwie pod Dardanelami .

Młodość i studia

Julius Germanus urodził się w Budapeszcie 6 listopada 1884 r. w zasymilowanej żydowskiej rodzinie mieszczańskiej. Obaj jego dziadkowie byli żołnierzami rewolucji węgierskiej 1848–49. Jego ojciec, Alexander Germanus (1852–1940), był kupcem skórzanym i szewcem; jego matka, Rosalia Zobel, była Zipszer niemieckiego pochodzenia. Juliusz miał brata Franciszka i siostrę Johannę.

Młody Julius nie radził sobie dobrze we wczesnych latach szkoły średniej i czasami dostawał bardzo niskie oceny. Mimo to ukończył studia w 1902 roku z doskonałymi wynikami. Jego matka mówiła bardziej po niemiecku niż po węgiersku. Mimo to węgierski stał się jego językiem ojczystym. Może to zamieszanie skłoniło go do studiowania języków, a wraz z wielką siłą umysłu także do wielojęzyczności: zaraz po maturze przystąpił do egzaminów z greki i łaciny , oba rozpowszechnione w ówczesnej klasie intelektualistów w regionie. Oprócz czytania języków klasycznych i języków obcych oraz pisania książek historycznych, literatura i historia muzyki stały się jego innymi zajęciami w czasie wolnym. Germanus pochłaniał historyczne księgi w oryginale francuskim i niemieckim. Jego pierwsza praca zatytułowana Porucznik artylerii (A tüzérhadnagy), w której omawiano oblężenie Strasburga w latach 1870–1871 , przyniosła pierwszą nagrodę w wysokości 20 koron węgierskich.

Od wczesnego dzieciństwa pilnie grał na skrzypcach, ale jednocześnie czuł nieodparty pociąg do fortepianu. Jego rodziców nie było stać na zakup nawet pianina i oczywiście nie chcieli, aby ich syn marnował czas na inne hobby zamiast doskonalić się jako muzyk. Juliusz przystosował się do sytuacji i zaczął ćwiczyć w ukryciu na klawiaturze zrobionej ze słomy. Nie był szczególnie uzdolniony muzycznie, ale wielki wysiłek odniósł skutek iw wieku 13 lat wraz z siostrą zinterpretował kilka utworów Bacha i Mozarta .

Młody Germanus kochał przyrodę i przebywając na wsi nie mógł się powstrzymać przed pójściem do stajni pogłaskać konie. „Pewnego razu na pastwisku [robotnik rolny] posadził mnie na grzbiecie wołu na moją prośbę. Miałem tylko pięć lat i prawie nic nie ważyłem. Moja matka wstrzymała oddech i zbladła, gdy zobaczyła nadchodzące stado bydła do wioski z bykiem na czele i mną siedzącym na byku”.

Po wielkim poprzedniku

Jako dorosły interes Germanusa zwrócił się w stronę historii, sztuki i literatury Wschodu. Jego pierwsze głębokie wrażenie na temat Wschodu pochodziło z lektury niemieckiej gazety Gartenlaube. Był tam drzeworyt z magicznym widokiem na niedostępne wschodnie miasto. "Na zdjęciu wznosiły się między nimi małe domki o płaskich dachach, gdzieniegdzie jakieś kopuły w kształcie kopuły. Migoczące na ciemnym niebie światło półksiężyca wydłużało cienie postaci przykucniętych na dachach " . To był moment, w którym narodziła się jego miłość do Wschodu.

Wkrótce potem Julius sam zaczął uczyć się języka tureckiego , bez żadnej pomocy. Jak napisał w swoim wielkim dziele Allah Akbar , języki były środkiem przekazu wschodniej kultury, sztuki i literatury, więc nauczył się kilku języków – nie tylko z zamiłowania do języków obcych – szukał muzułmańskiego umysłu , „ dusza Wschodu”. Od początku interesowało go, jak tureccy pisarze historyczni postrzegali dominację turecką nad Węgrami. Wkrótce jednak odkrył, że z wielu źródeł nie można korzystać bez znajomości języka perskiego i arabskiego . Postanowił zostać mistrzem obu, ale miał trudności z perskim.

Z pomocą przyszedł mu jeden z najbardziej uznanych orientalistów i językoznawców tamtych czasów, Sir Ármin Vámbéry . „Kilka czasopism, jak Mesveret i kilka innych krótszych lub dłuższych recenzji o podobnej tematyce, z bezpłatnymi egzemplarzami książek, przybywało do Vámbery w Peszcie. Te, którymi Profesor się nie interesował, wrzucano dla mnie do wanny, skąd mógł wyłowić papiery i książki, które wolałem”. Ojciec Alexander Germanus zmarszczył brwi na widok snów swoich synów; martwił się, że Julius może wpaść na złe ścieżki. Ale Vámbéry stanął w obronie swojego ukochanego akolity . „Panie Germanus, syn Pana bardzo się zapowiada. Nie utrudniaj mu kariery, niech się uczy. Nie uważaj jego potrzeby książek za głupotę! Proszę, pomóż mu, gwarantuję, że się nie zawiedziesz”.

Bośnia, jego pierwsza podróż

Po ukończeniu szkoły średniej Germanus postanowił spędzić czas w Bośni , najbliższym Węgrom kraju islamskim. To było jego pierwsze spotkanie z muzułmanami. Wizyta w Bośni utwierdziła go w decyzji o studiach orientalistycznych.

Jego rodzice woleli, żeby został inżynierem. Ale po powrocie do domu Germanus zapisał się na Uniwersytet Nauk w Budapeszcie, aby studiować łacinę i historię. Wśród jego profesorów byli Ignác Goldziher, uważany za jednego z założycieli nowoczesnych studiów islamskich; Bálint Kuzsinszky, profesor historii starożytnej; Ignác Kúnos , znawca języków tureckich; István Hegedűs, profesor greki i Henrik Marczali, wykładowca historii Węgier.

„Germanus zawsze mówił o Goldziherze z najgłębszą sympatią i szacunkiem. Jednak to Vámbery był mu osobiście znacznie bliższy. Germanus uważał go za prawdziwego mentora i zwolennika”. W 1903 r. za pośrednictwem Akademii Wschodniej zdobył w Konstantynopolu stypendium na pogłębianie wiedzy o Turcji . Przebywał u ormiańskiej rodziny i studiował prawo na uniwersytecie w Konstantynopolu .

Młodzi Turkowie

Podczas pobytu w Imperium Osmańskim Juliusz Germanus zaangażował się w ruch Młodych Turków , koalicję różnych ugrupowań opowiadających się za reformami administracji państwowej. Ruch miał na celu obalenie monarchii osmańskiego sułtana Abdula Hamida II . Z powodu swojego zaangażowania Germanus został oskarżony o szpiegostwo i uwięziony. Po procesie został skazany przez reżim na karę śmierci. W ostatniej chwili konsul austriacki zdjął go z szubienicy i wyciągnął z aresztu.

Po incydencie Germanus odciął się od ruchu i wyruszył w podróż, by przemierzać Cesarstwo. To, co zobaczył i poczuł podczas swojej podróży, spełniło marzenia jego młodości. Po powrocie do domu jego pierwsza praca naukowa została opublikowana w 1905 roku w publikacji jego nauczyciela tureckiego Ignáca Kúnosa w rozdziale „Elementy arabskie i perskie w języku tureckim”. Jego droga prowadziła go nie tylko na Wschód; uczęszczał także na wykłady z bałkanologii, archeologii i literatury niemieckiej w Lipsku i Wiedniu.

doktor filozofii

W 1906 roku ukazało się jego studium zatytułowane Geschichte der Osmanischen Dichtkunst (Historia poezji osmańskiej). W 1907 roku uzyskał stopień doktora filozofii z wyróżnieniem w zakresie języka i literatury tureckiej i arabskiej, literatury i historii świata.

Dzięki swojej pracy Evlija Cselebi o tureckich cechach handlowych w XVIII wieku Germanus uzyskał stypendium w Wielkiej Brytanii , gdzie spędził trzy lata w latach 1908-1911 w Dziale Orientalnym Muzeum Brytyjskiego . List rekomendacyjny od jego nauczyciela, Ármina Vámbery'ego, największego wówczas znawcy studiów islamskich, bardzo mu się przydał. Jego znajomość języka angielskiego była pomocna nie tylko w pracy i nauce, ale także redagował podręczniki i słowniki języka angielskiego.

Germanus od dzieciństwa wyczynowo uprawiał szermierkę i pływanie. W Anglii próbował też boksu, ale jego ulubionym sportem była jazda konna. Zdobywał w nim nagrody. Również w Anglii po raz pierwszy znalazł miłość. Jego związek z ukochaną Gwendolyn Percyfull pozostał długotrwały, choć po kilku latach nie przybrał romantycznej formy. Ponad 50 lat później wymieniali listy.

W Turcji po Rewolucji Młodych Turków

W latach wojny, w latach 1914-1919 objął stanowisko w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów do monitorowania prasy zagranicznej. Zaraz po wybuchu wojny Germanus musiał wykorzystać swoją niezwykłą znajomość języków w tajnych misjach w sprzymierzonej wówczas z Węgrami Turcji. Musiał eskortować specjalne powozy ambasadorskie, jako zastępca węgierskiego oddziału Czerwonego Półksiężyca . Robił to w lipcu 1915 r., kiedy w pociągu do Anatolii znaleziono broń i materiały wybuchowe ukryte wśród lekarstw i bandaży.

W tym czasie sułtanat już się skończył, a państwo parlamentarne zostało ustanowione. Jednak konflikty między mniejszościami tego wielonarodowego kraju były zaognione i doszło do walk o władzę. Widok długu publicznego, ofiar wojennych i wynikającego z tego ogromnego poziomu ubóstwa napełnił jego serce smutkiem. Germanus był głęboko rozczarowany ludźmi, których znał podczas lat stypendialnych spędzonych w Konstantynopolu. Zajmowali teraz wysokie stanowiska w państwie i odegrali między innymi decydującą rolę w ludobójstwie Ormian.

Rozpoznanie i choroba

Germanus służył w Czerwonym Półksiężycu w kampanii Gallipoli w Dardanelach , gdzie został ranny i wzięty do niewoli. Po uwolnieniu poznał dowódcę 19. Dywizji, przydzielonej do 5. Armii, Mustafę Kemala Paszy , który później, znany jako Atatürk, założył w 1923 r. Republikę Turecką.

W Turcji Germanus skontaktował się z sułtanem Mehmedem V. (1909–18) w 1915 r. oraz następca tronu Abdul Medsid, syn Mehmeda VI . (1918–22) w 1918 r. Germanus otrzymał „rozkaz Mecidiye” od pierwszego i „rozkaz Osmanie” od późniejszego. Podczas tego pobytu w Turcji zachorował na malarię . Jego choroba została wykryta znacznie później, co doprowadziło do przedłużonej rekonwalescencji trwającej ponad dwa lata. W tym samym roku 1918 ożenił się z Rózsą Hajnóczy (1892–1944) z Górnych Węgier . Była jego wierną i kochającą partnerką w latach indyjskich.

Wydano podręcznik

Jego książka o języku tureckim ukazała się w 1925 roku. Węgierscy czytelnicy przyjęli ją z wielkim zainteresowaniem. Został sekretarzem węgierskiego PEN Clubu , z rekomendacji Johna Galsworthy'ego , angielskiego powieściopisarza i dramatopisarza. Germanus był jedną z osób, które zainspirowały organizację bułgarskiego PEN Clubu jesienią 1926 r. (w drodze do Turcji) oraz egipskiego PEN Clubu w 1936 r.

Rekord zmian

Germanus widział, jak marzenia jego młodości o pozytywnych zmianach w Turcji rozwiały się z biegiem lat. Wychodząc z kryzysu finansowego i ubóstwa, ten były kraj sułtanów stanął w obliczu postępującej europeizacji, prowadzącej do utraty starożytnego stroju narodowego. Jednocześnie natrętna siła kapitału i pęd do westernizacji niszczyły wschodnią duszę i mentalność. Gdziekolwiek spojrzał, widział tylko tradycje europejskie: zachodnie stroje, alfabet łaciński w niedawno wydanych książkach i mechanizację. Dawne bazary i styl życia, wschodni nastrój i sposób myślenia, to wszystko było już przeszłością.

Okres między dwiema wojnami światowymi przyniósł gwałtowne zmiany młodej Republice Turcji. Wydarzenia skłoniły go do napisania dwóch prac. Germanus napisał dwa eseje o tureckiej transformacji kulturowej w języku francuskim: La civilisation turque moderne („Współczesna cywilizacja turecka”) i Pensées sur la révolution turque („Myśląc o rewolucji tureckiej”, o roli Kemala Atatürka w rewolucji).

W rezultacie nowy rząd turecki zaprosił go w 1928 roku do Turcji. Podróżując tam mógł zobaczyć przemianę muzułmańskiej Turcji w nowe państwo europejskie. Był rozczarowany, przerwał podróż i zamiast tego odwiedził Bułgarię , Macedonię , Sofię i Belgrad . Tutaj poznał Nikolę Waptsarowa i innych narodowych przywódcy i pisarze.

Indie

Jego znajomość historii, historii kultury, polityki i literatury świata muzułmańskiego dała Germanusowi niezwykłą szansę. W 1928 roku Rabindranath Tagore zaprosił go do Indii, aby zorganizował, a następnie poprowadził jako pierwszy profesor, Katedrę Historii Islamu (obecnie Katedra Arabistyki , Persów , Urdu i Studiów Islamskich) na swoim uniwersytecie Visva-Bharati University w Santiniketan .

Germanus wygłaszał wykłady w Lucknow , Lahore i Dhace . W grudniu 1930 został zaproszony do Delhi . Spotkał dr Zakira Hussaina , późniejszego trzeciego prezydenta Republiki Indii, oraz Sarvepalli Radhakrishnana , późniejszego pierwszego wiceprezydenta i drugiego prezydenta Republiki Indii. Spędził trzy lata w Bengalu ze swoją żoną Hajnóczy Rózsą i pod gołym niebem uczył stale powiększającą się grupę islamskich uczniów.

Równolegle poświęcał dużo czasu na doskonalenie się, na przykład zaczął studiować sanskryt i pracować nad innymi mniejszymi projektami. W tych latach premier Węgier Pál Teleki poprosił go o naukę języków maoryskich i munda z lingwistycznego punktu widzenia.

On i jego żona spędzali parne indyjskie lata podróżując. Odwiedzili grób słynnego węgierskiego orientalisty Sándora Kőrösi Csoma w Darjeeling . Podróżowali przez Kaszmir .

Jama Masjid w Delhi od 1656 roku

W grudniu 1930 został przyjęty w Delhi do pracy na Muzułmańskim Uniwersytecie Aligarh , gdzie poznał Zakira Hussaina, rektora uniwersytetu (trzeciego prezydenta Indii w 1967) oraz Sarvepalli Radhakrishnana (drugiego prezydenta Indii w 1962). ).

Ten okres jego życia był niezwykle bogaty w doświadczenia i rozwój jego wyobrażeń i emocji związanych z byciem muzułmaninem . Zwiększył swoją wiedzę na temat kultury i historii islamu. W tym czasie żył zgodnie z Koranem i brał udział w piątkowych modlitwach w Jama Masjid w Delhi . Pewnego razu wygłosił przemówienie do 5000 ludzi na temat nowego rozkwitu islamu. Był tak popularny, że musiał uciekać przed wdzięcznymi słuchaczami i ewentualną śmiercią od ścisku.

Wieść o przemówieniu Germana rozeszła się po świecie muzułmańskim. W gazetach publikowano o nim czołowe artykuły , a setki wiernych pielgrzymowało do jego skromnego mieszkania, aby zasięgnąć porady. Postępowanie wywarło na nim duże wrażenie. Wybrał muzułmańskie imię Abdul-Karim („sługa łaskawego Boga”).

Bliski Wschód

W 1934 roku, dzięki finansowemu wsparciu państwa, Germanus podróżował po Bliskim Wschodzie , Egipcie i Arabii Saudyjskiej . Podróżując po Anglii spotkał TE Lawrence'a . Po wylądowaniu w Kairze miał trudności z dostaniem się na Uniwersytet Al-Azhar . Poparli go przyjaciele pisarzy egipskich, którzy złagodzili rygor wielkiego szejka Muhammada al-Ahmadi al-Zawahiriego, bezkompromisowego rektora Uniwersytetu, który nie chciał, aby do jego Instytutu przyjmowali Europejczycy.

W końcu Germanusowi pozwolono być studentem przez kilka miesięcy, a następnie członkiem kadry nauczycielskiej tysiącletniego meczetu-uniwersytetu w sercu Kairu. W tamtym czasie wśród uczniów Al-Azhar panowała głęboka bieda, ale dla Germanusa było to jak Mekka, możliwość doświadczenia poczucia bycia muzułmańskim studentem, inspiracji studiowaniem Koranu i codziennego życia uczniów.

Dzięki przyjaciołom mógł poznać najsłynniejszych przedstawicieli współczesnej literatury egipskiej, takich jak Mahmud Taimur, najbardziej wpływowy egipski pisarz XX wieku Taha Hussein , Muhammed Abdullah Enan, poeta Ibrahim Naji, kompozytor dramatu Tawfiq el-Hakim , powieściopisarz i filozof Muhammad Husayn Haykal , Sauki Amin, sekretarz Akademii Nauk w Kairze i pisarz romantyczny Abbas Mahmud al-Aqqad .

Mekka i hadżdż

Opuszczając Egipt, Germanus udał się na statek do Arabii Saudyjskiej, by najpierw zatrzymać się w Dżuddzie , a następnie w Mekce. W 1935 roku był pierwszym węgierskim muzułmaninem, który odprawił hadżdż w Mekce. Podróżował incognito przez ukryte tereny Półwyspu Arabskiego . Nie obyło się bez niebezpieczeństw, mimo że żył zgodnie z Koranu .

Germanus chował także swoją ulubioną węgierską flagę pod ubraniem z ihramu i kieszonkowy aparat fotograficzny – co było czymś niezwykłym w tamtej epoce. Wraz ze zdjęciami opisał napisy ścienne i dokumenty, których nigdy wcześniej nie widziano w Europie Zachodniej. Był nawet w stanie zbadać Czarny Kamień , ponieważ był kiedyś czołowym studentem geologii. Germanus uznał za wielki zaszczyt zaproszenie go do królewskiego namiotu króla Abdula Aziza ibn Sauda podczas pielgrzymki.

Książka o Ziemi Świętej

Rok później (1936) ukazała się książka o jego podróżach po Ziemi Świętej, najpierw po węgiersku, a po wielkim sukcesie została przetłumaczona na niemiecki (Allah Akbar. Im Banne des Islams) i włoski ( Sulle orme di Maometto ).

Uniwersytet Al-Azhar, założony w 972 r

Po odbyciu corocznej pielgrzymki węgierski hadżdż udał się do Medyny, aby odwiedzić grób Proroka. Dwutygodniowa podróż z karawaną w palącym słońcu i nieznośnym upale wyczerpała jego zdrowie i zapadł na febrę. Musiał zrezygnować z pracy naukowo-badawczej i wrócić do Europy. Spędził kilka dni w Atenach , dochodząc do siebie po chorobie.

Ponieważ musiał tak nagle opuścić Medynę , zmuszony chorobą, Germanus uważał swoje dzieło za niepełne. Myślał, że tylko on wkroczy na święte terytoria Arabii, by dokończyć dalsze studia. W każdym razie powrót wydawał się jeszcze bardziej poszlakowy ze względu na czas wojny i zapchaną dyplomację Węgier. Wreszcie 23 września 1939 r. zaokrętował się na „Kassie”, później przesiadł się na „Dunę”. po katastrofie byłego statku i przeszedł przez Bosfor do Alexandria jako członek załogi .

Wypadek na morzu

W tym czasie ukończył 55 lat; pisał o sobie: „Jestem najstarszym żeglarzem na świecie”. To nie wystarczyło; otrzymał wysokie odznaczenie, , ponieważ wraz z innymi żeglarzami udało mu się uratować statek przed zatonięciem podczas strasznej burzy.

W Egipcie German ponownie odwiedził swoich przyjaciół pisarzy i uczonych. Po kilku tygodniach udał się na zwiedzanie całego Libanu i Arabii Saudyjskiej. W Mekce, Medynie iw mieście Badr ukończył pracę badawczą, a także swoją drugą pielgrzymkę.

Podróż przez pustynię

W trakcie swoich podróży był pierwszym Europejczykiem, który przeszedł przez Wadi Djadak i Ghureir. Podczas testowej 28-dniowej wyprawy w przyczepie zabrakło jedzenia i wody. Musieli zjeść wielbłądy. Po trzech dniach bez wody Germanus stracił przytomność. Jego towarzysze myśleli, że jego życie jest już poza zasięgiem nadziei, ale jego wierny arabski przyjaciel był nieustępliwy i nie pozwolił pozostałym zostawić europejskiego podróżnika na pustyni ani zabić jego wielbłąda.

Przybywając do Oazy Hamellie, Germanus opamiętał się po pięciu dniach nieprzytomności. Karawana dotarła do Rijadu , gdzie król Abdul Aziz ibn Saud przyjął węgierskiego uczonego.

Podczas II wojny światowej

W 1941 został dyrektorem Instytutu Wschodniego. W czasie II wojny światowej przebywał na ulicach Budapesztu, pomagając rodzinie, przyjaciołom i uczelni, ukrywając i zabezpieczając ludzi oraz ratując życie i mienie. Jego biblioteka cudem ocalała. Jego żona Rozsa Hajnoczy cierpiała z powodu ataków, więc postanowił znaleźć dla niej spokojne miejsce na wsi. Zanim wrócił do Budapesztu, popełniła samobójstwo. Nie mogła żyć z myślą, że życie jej męża było w nieustannym niebezpieczeństwie pod rządami Nyilas reżim. Jedna osoba pomogła mu przetrwać te dni. Kajari Kato poznał na wystawie w 1939 roku. Znalazł w niej dobrą uczennicę, pomocną koleżankę i dobrą żonę.

Nowe życie

W 1948 został dyrektorem katedry włoskiej kultury i polityki gospodarczej. Jego prace zostały opublikowane w języku włoskim: książka „Sulle orme di Maometto”, 1938, Mediolan , oraz tłumaczenie „Allah Akbar”. Instytut Wschodni został zamknięty, a nauczyciele zwolnieni bez nadziei na odrodzenie.

pracował na katedrze filologii tureckiej na Uniwersytecie Pétera Pázmány'ego , Uniwersytecie Eötvösa Loránda , pod kierownictwem Gyuli Németha . W 1955 zastąpił Németh.

W ciągu tych lat przygotował pracę o życiu i dziedzictwie arabskiego poety Ibn al-Rumi .

Od 1958 do 1966 był posłem na Węgry. Był delegatem uniwersyteckim i nie wstąpił do partii . Kontynuował pracę na katedrze literatury arabskiej i historii kultury jako wykładowca. Później został starszym wykładowcą. Został zwolniony ze służby dopiero w 1964 roku, w wieku 80 lat.

Powrót na Wschód

W latach 1955-1965 ponownie podróżował, mając 71 lat, w towarzystwie swojej żony i naśladowcy, Kato Kajari. Jego książka Eastern Lights jest o tych doświadczeniach. Przyjął zaproszenia Akademii Naukowej w Kairze, innych uniwersytetów w Aleksandrii , Kairze , Damaszku i ośmiu indyjskich uniwersytetach do wygłaszania wykładów na temat historii kultury islamu w języku angielskim i arabskim.

30 grudnia 1957 r. wygłosił przemówienie inauguracyjne w Akademii Nauk w Kairze. Jego egipscy koledzy zorganizowali na jego cześć specjalny „tydzień wykładów Germanus”. Odwiedził także Dinę bint 'Abdu'l-Hamid , królową Jordanii i Talala ibn Abd al-Aziza , księcia Saudu.

Indie

Ponownie odwiedził indyjskie miasta, aby odświeżyć wspomnienia Bombaju , Delhi , Aligarh , Patny , Agry , Hyderabadu , Kalkuty , Lucknow i Santiniketan . Jawaharlal Nehru , premier Indii zaprosił go do odwiedzenia. Tutaj był świadkiem rozwoju i szybkich zmian społeczeństw muzułmańskich.

W lutym 1961 prowadził wykłady w Maroku , na uniwersytetach w Fezie , Rabacie , Casablance . Zachował swoją inaugurację w Akademii Bagdadzkiej w 1962 roku. Tematem była historia islamu na Węgrzech. Został również zaproszony na „Festiwal z okazji 1200-lecia założenia Bagdadu ”.

W lutym 1964 r. rząd Zjednoczonej Republiki Arabskiej (związku Egiptu i Syrii) poprosił go o wygłoszenie wykładów w odnowionej szkole meczetu Al- Azhar z okazji jego 1000-lecia.

Mekka

15 marca 1965 ambasador Arabii Saudyjskiej odwiedził Germanusa w Budapeszcie na zaproszenie króla Arabii Saudyjskiej Fajsala . Został poproszony o wizytę w Mekce (po raz trzeci), aby wziąć udział w Konferencji Islamskiej (patrz Organizacja Konferencji Islamskiej ). Zadanie było ogromne, zarówno dla 80-letniego uczonego, jak i dla jego żony Aiszy, już wówczas muzułmanki. Wyprawa polegała na obejściu świętego miejsca i siedmiokrotnym przebiegnięciu pomiędzy Safa i Marwa, po gorącej powierzchni w ogromnym tłumie. Przyjął zaproszenie.

Późniejsze lata

Grób Gyula Germanusa na cmentarzu Farkasréti w Budapeszcie

Pracował całe swoje życie, aż do ostatnich dni. Jego ostatnim życzeniem było zobaczyć trzeci przedruk jego książki o historii literatury arabskiej. Aby mógł szybko wydrukować pierwszych stron. Jego ostatnie słowa na łożu śmierci podsumowują jego życie:

"Wierzę, że wszechświat został stworzony przez silną siłę moralną i podtrzymuje ją bezinteresowna miłość. Sensem życia jest piękno i dobroć. Ta ufność prowadziła mnie przez życie, a pragnienie spoczynku w cieniu wielkiego ducha ... Tam odpocznę. Bo władza to estetyka, sztuka i życzliwość, a nie nienawiść i chciwość. ... Węgry stały się osamotnione. ... Już nigdy nie wróci ze Wschodu. ...”.

Główne prace

• Evlija Cselebi o cechach tureckich w XVII wieku, 1907;
• Schidlof 1000 - języki świata na własną rękę - angielski z [Dr. Latzkó Hugó],1911 [osadzone.: 1939];
• Schidlof Dr. metoda praktyczna mini słownictwo. węgiersko-angielski i angielsko-węgierski, 1913;
• Turan, 1916;
• Wpływ pola i gatunku na historię, 1920;
• Powstanie państwa osmańskiego, 1921;
• Książka w języku turecko-osmańskim, 1925;
• Myśli przy grobie Güla Baby, 1928;
• Myśli o rewolucji turque, 1928;
• Wykład o tureckiej literaturze popularnej, Lahore, 1931;
• Nowoczesne ruchy w islamie, Kalkuta, 1932;
• Indie dzisiaj, 1933;
• Rola Turków w islamie, I – II., Hyderabad, 1933–34;
• Przebudzenie literatury tureckiej, I – II., Hyderabad, 1933;
• Światło Indii – Mahatma Gandhi, 1934;
• Allah Akbar!, 1936;
• Odkrycie i podbój Arabii, Syrii i Mezopotamii, 1938;
• Sulle orme di Maometto, Mediolan, 1938;
• Odrodzenie etosu arabskiego, 1944;
• Mahmoud Teymour i współczesna literatura arabska, Londyn, 1950;
• Źródła arabskich nocy, Londyn, 1951
• Nieznane arcydzieła literatury arabskiej, Hyderabad, 1952;
• Przyczyny upadku ludów islamskich, Lahore, 1953;
• Arabscy ​​geografowie, Londyn, 1954;
• Bayna Fikraini, Damaszek, 1956;
• Wskazówki ze światła półksiężyca, 1957;
• Trendy współczesnej literatury arabskiej, I-II., Londyn, 1957–58;
• Arabscy ​​poeci od czasów pogańskich do dzisiaj, 1961;
• Historia literatury arabskiej, 1962;
• Literatura berberyjsko-arabska Maroka, Hyderabad, 1964;
• Światła Wschodu, 1966;
• Ibn Khaldoun, filozof, Lahore, 1967;
• Arabscy ​​poeci i krytycy, Delhi, 1967;
• Nowi arabscy ​​powieściopisarze, Lahore, 1969;
• Mistyczny Wschód, 1975; („Guidance From the Light of the Crescent” i „Lights of the East” razem)

Dalsza lektura

• Antall, József, Germanus Gyula családneve , Nagyvilág, XXV. 1980. Nr 4., Budapeszt.
• Antall, József, Gondolatok Gül Baba sírjánál , Gondolat Kiadó, 1984, Budapeszt, 368 s.
• G. Hajnóczy, Rózsa, Bengáli tűz , wyd. Singer & Wolfner, 1944, Budapeszt, 888 s.
• Hegedűs, Géza, Germanus Gyula , Nagyvilág XXV. 1980. nr 2., Budapeszt.
• Kardos, István, Sokszemközt-tudósokkal , MRT-Minerva Kiadó, 1974, Budapeszt, 223-236 s.
• Kubassek, János, Kelet vándora, az iszlám világ tudós kutatója , posłowie w Germanus Gyula: A félhold fakó fényében, Palatinus Kiadó, 2003, Budapest/Érd, 368p.
• Székely, György, Germanus Gyula , Magyar Tudomány, 1980. Nr 3, Budapeszt.

Linki zewnętrzne

• [1] - GY.G. na stronie Węgierskiej Wspólnoty Islamskiej
• [2] - Bibliografia profesora Germanusa, podstawa niniejszej strony WIKI

Książki napisane przez Gyulę Germanusa

(lista zawiera wyłącznie najnowsze wydania każdej pracy)

• Germanus, Gyula, Turku-i islam khidmat ; Aurangabad, 1932, 135 s.
• Germanus, Gyula, Allah Akbar. Im Banne des Islams ; Holle u. Co., Berlin, 1938, 718 s.
• Germanus, Gyula, Sulle orme di Maometto ; Garzanti, Mediolan, 1938, I. 406 s., II. 376p.
• Germanus, Gyula, Az arab szellemiség megújhodása ; Magyar Keleti Társaság Kiadványai 4., Budapeszt, 1944, 66 s.
• Germanus, Gyula, Anwar al-Jundi ; Quissa, Kair, 1947.
• Germanus, Gyula, Bayna Fikrayni ; Damaszek, 1956, 128 s.
• Germanus, Gyula, Musulmân Aqwâmki Zewalki Asbâb ; Karaczi, 1958.
• Germanus, Gyula, Az arab irodalom története ; Gondolat Kiadó (wyd. 3), 1979, Budapeszt, 471 s.
•   Germanus, Gyula, Allah Akbar! ; Palatinus Kiadó, 2004, 632 s; ISBN 978-963-9578-01-2 .
•   Germanus, Gyula, A félhold fakó fényében ; Palatinus Kiadó, 2003, Budapeszt, 250 s; ISBN 978-963-9487-22-2 .
•   Germanus, Gyula, Kelet fényei felé ; Palatinus Kiadó, 2003, Budapeszt, 280p; ISBN 978-963-9487-45-1 .