Przemówienie pana Mullinera

Pierwsza edycja (Wielka Brytania)

Mr Mulliner Speaking to zbiór dziewięciu opowiadań autorstwa PG Wodehouse'a . Po raz pierwszy została opublikowana w Wielkiej Brytanii 30 kwietnia 1929 roku przez Herberta Jenkinsa , a w Stanach Zjednoczonych 21 lutego 1930 roku przez Doubleday, Doran . Historie zostały pierwotnie opublikowane w czasopismach w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 1924-1929.

Wszystkie historie są opowiadane przez nieubłaganego gawędziarza, pana Mullinera , rybaka, który w Zaciszu Wędkarskim opowiada historie o członkach swojej wspaniałej rodziny, w tym o jednym, który jest również członkiem Klubu Dronów . Ostatnie trzy historie dotyczą Bobbiego Wickhama ; zostały poprawione i otrzymały ramkę pana Mullinera do książki.

Zawartość

„Czcigodne zaloty Archibalda”

Historia przedstawia siostrzeńca pana Mullinera, Archibalda Mullinera, kolekcjonera skarpet, który potrafi naśladować kurę znoszącą jajko, oraz jego ukochaną Aurelię Cammarleigh. Pojawiają się także w „Archibald and the Masses” i „The Code of the Mulliners”, oba zebrane w Young Men in Spats (1936).

Działka

W Zaciszu Wędkarskim pojawia się temat „Nowoczesnej Dziewczyny”, a czterech pijaków uważa, że ​​dziewczyny są mniejsze niż wcześniej. Zgadzają się, że nie można zrozumieć, dlaczego. Pan Mulliner przerywa, by nie zgodzić się ze swoimi towarzyszami, twierdząc, że zniknięcie „dostojnej, królewskiej dziewczyny” nastąpiło, ponieważ młodzi mężczyźni nie mają odwagi się im oświadczyć, a ich zniknięcie było metodą Natury na zapewnienie kontynuacji ludzkości. Przekonał się o tym, obserwując zachowanie swojego siostrzeńca Archibalda, gdy był zakochany w Aurelii Cammarleigh.

Archibald po raz pierwszy ujrzał pannę Cammarleigh przez okno Klubu Dronów i chociaż od razu się zakochał, starał się ukryć swoje uczucia, gdy pytał innego Drona, Algy'ego Wymondhama-Wymondhama , czy ją zna. Algy robi to i informuje Archibalda o swoim imieniu, a także o sytuacji rodzinnej: mieszka na Park Street z ciotką „nocnikową”, która wierzy, że Francis Bacon napisał sztuki przypisywane Williamowi Szekspirowi .

Archibald odchodzi, aby kupić skarpetki i zastanowić się, czy Aurelia byłaby nim zainteresowana. Uważa, że ​​​​wydaje się bardzo dostojna i wyrafinowana, i dochodzi do wniosku, że jego główny talent, mistrzowskie wrażenie kury znoszącej jajko, jest niewystarczający; rzeczywiście, przekonuje się, że taka wulgarna wystawa odstraszyłaby ją. W rezultacie, kiedy po raz pierwszy spotyka ją w Ascot kilka tygodni później stanowczo zaprzecza możliwości wywarcia wrażenia, kiedy wspomina, że ​​​​słyszała, że ​​mógłby zrobić imitację. Czyta o Szekspirze i Baconie przez dwa tygodnie, aby zaimponować ciotce Aurelii swoją wiedzą o nich. W rezultacie ciotka zaprasza Archibalda do swojego wiejskiego domu.

Idzie do domu, próbuje zaimponować Aurelii i jej ciotce, nie paląc ani nie pijąc, i znosi zawiłą rozmowę z ciotką Aurelii, ale jest zbyt zdenerwowany, by rozmawiać z Aurelią. W nocy Archibald podsłuchuje Aurelię i jej przyjaciółkę Muriel. Aurelia mówi swojej przyjaciółce, że jest rozczarowana tym, co Algy powiedział jej o zdolności Archibalda do naśladowania kury znoszącej jaja, nie jest prawdą i uważa, że ​​Archibald jest zbyt spięty. Słyszy też, że Aurelia planuje zrobić mu figla, wysyłając swojego buldoga do jego pokoju przez okno. Kiedy Archibald słyszy ją za oknem, zaczyna naśladować kurę znoszącą jajko. Aurelia jest zachwycona jego występem. Teraz widzi, że nie jest spięty, jak myślała, i obejmują się. Archibald przyznaje, że pali i pije, i że tak naprawdę nie lubi ciotki Aurelii, co podoba się Aurelii.

„Człowiek, który rzucił palenie”

  • Wielka Brytania: Strand , marzec 1929
  • USA: Liberty , 23 marca 1929
Działka

Kłótnia w Angler's Rest o rzucenie palenia prowadzi do tego, że pan Mulliner opowiada następującą historię o swoim siostrzeńcu Ignacym Mullinerze, portreciście.

Ignacy kocha Hermionę Rossiter i wielokrotnie się jej oświadczał, ale ona zawsze go odrzucała. Mając nadzieję, że dowie się, dlaczego go odrzuciła, Ignacy pyta swojego brata Cypriana. Cyprian, wyniosły krytyk sztuki, twierdzi, że Hermiona powiedziała mu, że nie lubi Ignacego, ponieważ jest zbyt podobny do jej drugiego brata George'a, który nie pracuje i żyje z pożyczonych pieniędzy. Z drugiej strony George mówi, że Hermiona powiedziała mu, że Ignacy za bardzo przypomina Cypriana. Jedyną wspólną cechą braci jest to, że są nałogowymi palaczami, tak jak Ignatius, więc wierzy, że Hermiona nie lubi jego palenia. Postanawia rzucić palenie, aby ją przekonać.

Ignacy początkowo próbuje poradzić sobie z utratą palenia, poświęcając się aktom bezinteresowności. Zaprasza Cypress do swojego mieszkania, aby swobodnie krytykować jego obraz, a także zaprasza George'a, aby udzielić mu pożyczki. Ponadto mówi matce Hermiony, pani Rossiter, że namaluje portret Hermiony za darmo. Jednak następnego dnia Ignacy jest bardzo rozdrażniony. Grozi Cyprianowi ozdobnym sztyletem, kopie George'a i obraża wygląd Hermiony. Potem Ignacy pali fajkę. Znów staje się sympatyczny i żałuje swoich słów skierowanych do Hermiony. Cieszy się jednak, że obraził jej wygląd, bo myślała, że ​​oświadczył się jej dla samego wyglądu, a nie dla inteligencji, a chce być kochana za inteligencję. Dzielą się uściskiem. Wyjaśnia, że ​​porównała Ignacego do swoich braci, ponieważ gra na ukulele jak George i nosi niechlujne ubrania jak Cyprian. Ignacy szczęśliwie oddaje swoje ukulele i idzie z Hermioną do nowego krawca.

„Historia Cedrika”

  • Wielka Brytania: Strand , maj 1929
  • USA: Liberty , 11 maja 1929 r
Działka

Panna Postlethwaite, popularna barmanka w Angler's Rest, zerwała zaręczyny z Alfredem Lukynem, ponieważ pomimo jej sprzeciwu chciał nosić żółte buty do kościoła. Pan Mullier zauważa, że ​​​​podczas gdy para żółtych butów oddzielała pannę Postlethwaite od jej narzeczonego, podobna para butów przyniosła kuzynowi Mullinera, Cedricowi, pannę młodą.

Wybredny 45-letni kawaler Cedric Mulliner mieszka w Albany i ma wydajną sekretarkę Myrtle Watling. Podczas lunchu na Grosvenor Square spotyka przyjaciółkę, Lady Chloe Downblotton. Po obiedzie wpadają na narzeczonego Lady Chloe, Claude'a. Lady Chloe jest zaniepokojona, że ​​Claude ma na sobie żółte buty z poza tym poprawnym żakietem. Prosi Cedrica Mullinera o wymianę butów z Claude. Cedric jest bardzo świadomy mody i niechętnie to robi, ale zgadza się, ponieważ Lady Chloe jest dobrze skomunikowaną córką hrabiego, a Cedric podziwia arystokrację. Po wymianie butów natychmiast łapie taksówkę, aby wrócić do Albany. Nie chce jednak wejść do prestiżowego budynku w niewłaściwym obuwiu. Mówi taksówkarzowi, panu Lanchesterowi, aby udał się na przedmieścia Valley Fields, gdzie mieszka sekretarka Cedrica, aby uzyskać jej pomoc.

W domu Cedric każe taksówkarzowi zaczekać, ale decyduje, że nie może stawić czoła pannie Watling w żakiecie i żółtych butach. Słyszy czyjeś chrapanie i wygląda przez okno, by zobaczyć mężczyznę śpiącego w fotelu z czarnymi butami obok niego. Cedric cicho zakrada się przez okno i próbuje złapać buty. Mężczyzna budzi się, a Cedricowi udaje się tylko wymienić jeden ze swoich żółtych butów na czarny i upuszcza też cylinder. Zniechęcony utratą kapelusza, Cedric poddaje się i postanawia wyjść z domu tylnym wyjściem, ale utknął w skrzydle okiennym , z głową poza domem. Cedric obwinia Lady Chloe za swoją sytuację i teraz nienawidzi arystokracji. Na zewnątrz panna Watling spotyka Cedrika, który opowiada jej swoją historię. Twierdzi, że Cedric potrzebuje kogoś, kto się nim zaopiekuje. Nie ma nic przeciwko przyjęciu tej pracy i wyjdzie za niego za mąż. Mężczyzna, który spał na krześle, pojawia się wraz z panem Lanchesterem, a Myrtle mówi temu pierwszemu, który jest jej ojcem, że Cedric jest jej narzeczonym. Cedric nigdy nie myślał o małżeństwie, ale i tak się zgadza, ponieważ Myrtle przynajmniej pomogłaby mu uchronić się przed takimi kłopotami i nie należy do arystokracji.

„Próba Osberta Mullinera”

  • USA: Liberty , 24 listopada 1928
  • Wielka Brytania: Strand , grudzień 1928
Działka

Pan Mulliner twierdzi, że mężczyzna, który musi pokonać przeszkody, aby się ożenić, będzie mniej skłonny do rozwodu, ponieważ nie będzie uważał swojej żony za coś oczywistego. Przypisuje szczęście małżeństwa swojego siostrzeńca Osberta trudnościom, z jakimi borykał się Osbert, aby się ożenić. Mulliner opowiada następującą historię.

Osbert Mulliner zabiega o względy Mabel Petherick-Soames, a ona zdaje się odwzajemniać jego uczucia. Pewnego wieczoru, tuż po tym, jak Osbert ją całuje, pojawia się kuzyn Mabel, budzący grozę odkrywca J. Bashford Braddock. Kocha też Mabel i prywatnie grozi Osbertowi, że przestanie spędzać czas z Mabel. Bojąc się Braddocka, Osbert pisze list pożegnalny do Mabel, mówiąc, że został wezwany do Australii. Następnego dnia Osberta odwiedza generał dywizji Sir Masterman Petherick-Soames, wujek Mabel. Nie pozwoli Osbertowi igrać z uczuciami swojej siostrzenicy i mówi mu, że wkrótce zostaną ogłoszone ich zaręczyny.

Lokaj Osberta, Parker, informuje go, że Braddock słyszał o ogłoszeniu i wkrótce odwiedzi Osberta. Aby uniknąć gniewu Braddocka, Osbert mówi Parkerowi, że wyjeżdża do Indii i nie potrzebuje już pomocy domowej. Osbert również przebiera się w perukę i sztuczne wąsy. Idzie do sklepu z używaną odzieżą Bros Cohen po nowe ubrania. Na nieszczęście dla Osberta są tam zarówno Braddock, jak i generał dywizji. Spędziwszy lata w Indiach, generał dywizji proponuje, że odprowadzi Osberta w przebraniu na jego statek. Osbert obawia się, że zostanie rozpoznany w świetle słonecznym, więc rezygnuje z planu wypłynięcia. Osbert postanawia uciec na przedmieścia, ale najpierw wraca do swojego domu bez personelu przy South Audley Street. Chowa się za zasłonami, kiedy zdaje sobie sprawę, że jest tam dwóch włamywaczy. Włamywacze, Harold i Ernest, piją wino Osberta i kłócą się o dobre maniery. Wybijają się nawzajem. Osbert wzywa policję. Braddock przychodzi, zamierzając ponownie zastraszyć Osberta, ale jest zniechęcony, gdy Osbert twierdzi, że pokonał włamywaczy. Zamiast tego Braddock pyta, czy Osbert chciałby kawałek ryby na prezent ślubny.

„Nieprzyjemność w Bludleigh Court”

  • Wielka Brytania: Strand , luty 1929
  • USA: Liberty , 2 lutego 1929
Działka

Poeta przebywający w Zaciszu Wędkarzy jest zaniepokojony, gdy wpada myśliwy z martwymi królikami. Mulliner przypomina swoją siostrzenicę, Charlotte Mulliner.

Charlotte ma duże dochody prywatne i pisze „Vignettes in Verse” do tygodników artystycznych bez żadnych opłat, tylko dlatego, że lubi, gdy jej prace są publikowane. Na lunchu literackim poznaje Aubreya Bollingera, który pod pseudonimem Aubrey Trefusis pisze „Pastele prozą”. Aubrey współczuje zwierzętom i nie pasuje do reszty rodziny, która jest entuzjastycznie nastawiona do polowań. Charlotte sympatyzuje z Aubreyem. Jego rodzice i dwaj bracia mieszkają w Bludleigh Court w Bedfordshire, gdzie Charlotte ma wkrótce odwiedzić, ponieważ jej matka była przyjaciółką Lady Bassinger. Aubrey ostrzega ją, że Bludleigh Court rzuca zaklęcie i w jakiś sposób powoduje, że jego mieszkańcy chcą polować. Charlotte jest przekonana, że ​​jej to nie dotknie. Niezależnie od tego Aubrey towarzyszy jej w drodze do domu, aby pomóc jej obronić się przed wpływem domu. Wydaje się, że Charlotte i Aubrey coś do siebie czują.

Polujący na gnu wujek Aubreya, pułkownik Francis Pashley-Drake, denerwuje Charlotte, rozmawiając z nią o polowaniu i obrażaniu Aubreya. Aubrey ma zamiar oświadczyć się Charlotte, kiedy nagle próbuje gonić szczura z parasolką Charlotte. Potem wydaje się, że budzi się z transu i kończy oświadczać się Charlotte, ale ona odmawia, ponieważ gonił szczura. Mówi jej, że ogarnęło go zaklęcie domu, ale ona mu nie wierzy. Przebywając w domu, Charlotte pisze wiersz do Gazety Miłośników Zwierząt , ale redaktor odrzuca jej wiersz „Dobry Gnus”, który opowiada o polowaniu na gnus. Charlotte zastanawia się, dlaczego ją odrzucili, skoro myśli teraz, że polowanie to dobra rozrywka. Podąża za Aubreyem, który również jest chętny do polowania, strzela do pułkownika Pashley-Drake'a z wiatrówki, gdy się opala, i uderza go w nogę. Pashley-Drake jest niezadowolony z bycia na drugim końcu polowania i ucieka na przyjęcie w ogrodzie Lady Bassinger, zaskakując gości. Chowa się za biskupem. Charlotte i Aubrey odzyskują rozsądek, a Charlotte uważa, że ​​dom wpłynął na nich oboje. Zgadzają się natychmiast opuścić dom i wziąć ślub.

„Ci w niebezpieczeństwie na koszulce”

  • USA: Liberty , 21 maja 1927
  • Wielka Brytania: Strand , czerwiec 1927

Oprócz tego, że jest to historia Mullinera, „Those in Peril on the Tee” jest także jedną z historii golfa Wodehouse'a . Historię opowiada Najstarszy Członek w wersjach magazynowych. „Those in Peril on the Tee” znalazło się w kolekcji Wodehouse z 1973 roku The Golf Omnibus .

Działka

Pan Mulliner rozmawia z dwoma młodymi mężczyznami w strojach golfowych i mówi im, że grał w golfa, zanim zajął się wędkarstwem. Pomimo ich wysiłków, aby wydostać się ze słuchania historii, pan Mulliner opowiada im o jedynej Mulliner, która osiągnęła jakąkolwiek prawdziwą biegłość w golfie, Agnes Flack, córce jego dalekiego kuzyna.

Dwóch cichych, nieśmiałych mężczyzn, tajemniczy pisarz John Gooch i rysownik Frederick Pilcher, często odwiedza dom Agnes Flack. Obaj mężczyźni mają handicap równy osiemnastce. Serdeczna i wysportowana Agnes jest bardziej utalentowana i gra w zdrapki (co oznacza, że ​​ma handicap równy zeru). Sidney McMurdo, muskularny golfista, który był kiedyś półfinalistą Mistrzostw Amatorów, kocha Agnes, ale ona tylko śmieje się z niego za każdym razem, gdy się jej oświadcza. Po tym, jak oświadcza się jej po raz jedenasty, mówi McMurdo, że chce poślubić kogoś intelektualistę. Myśli, że zarówno Gooch, jak i Pilcher ją kochają. Zainspirowana opowieściami z czasopism o mężczyznach grających w golfa, aby zdecydować, kto ma wygrać bohaterkę, planuje mecz golfa między Goochem i Pilcherem, aby ustalić, którego poślubi. Gooch i Pilcher tak naprawdę nie kochają Agnes i odwiedzają ją tylko w jej domu, aby czerpać od niej inspirację odpowiednio do swoich historii i kreskówek, ale żaden z nich nie chce przyznać się do tego onieśmielającego McMurdo.

Zarówno Gooch, jak i Pilcher mają nadzieję przegrać i planują kiepską grę w swoim meczu, ale nie na tyle wyraźnie, aby McMurdo, który będzie sędziował, podejrzewał ich. Pilcher pojawia się w błyszczącym cylindrze i żakiecie, twierdząc, że musi jechać do miasta natychmiast po meczu, i tak naprawdę ma nadzieję, że ciasne ubranie pogorszy jego grę. Gooch próbuje podświadomie wpłynąć na Pilchera, powtarzając mu wielokrotnie, że będzie dobrze grał. Jednak ich wysiłki przynoszą odwrotny skutek. Gooch wpływał tylko na własną podświadomość i dobrze gra, podczas gdy ciasne ubrania pomagają skorygować tendencję Pilchera do nadmiernego swingu. Obaj mężczyźni grają lepiej niż zwykle i zaczynają myśleć, że poślubienie Agnes jest warte rozegrania tak dobrego meczu, gdy pojawia się Agnes i sędziuje resztę meczu. Nie chcąc się z nią ożenić, Gooch i Pilcher źle grają. Pilcher podnosi swoją piłkę, udając, że strzepuje z niej błoto i zostaje zdyskwalifikowany. Gooch jest zirytowany i żałuje, że sam nie pomyślał o zrobieniu tego. Na szczęście dla Goocha Agnes nie chce poślubić nikogo, kto gra w golfa tak źle jak on, i poślubi McMurdo.

„Coś gąbczastego”

Działka

Pan Mulliner wraca z wizyty u swojej kuzynki Lady Wickham w jej domu w Skeldings Hall w Hertfordshire. Lady Wickham nieco martwi się o swoją córkę, Robertę „Bobbie” Wickham, ponieważ nie wychodzi za mąż. Roberta jest psotna i wpędza swoich zalotników w kłopoty. Popijając swoją zwykłą gorącą szkocką z cytryną, Mulliner opowiada historię jednego z zalotników Roberty, Rolanda Moresby'ego Attwatera.

Roland, eseista i krytyk literacki, pojawia się na kolacji swojego wuja w poplamionej błotem koszuli i chętnie opowiada, jak jego koszula stała się zabłocona, ale wszyscy są zbyt uprzejmi, by o to pytać. Jego wujek, sędzia miejski, Sir Joseph Moresby, uważa, że ​​cichy i rozsądny Roland powinien poślubić Lucy Moresby, która jest również cicha i rozsądna. Jego wujek w końcu wspomina o błocie, a Roland mówi mu, że ubrudził się, wyciągając mężczyznę z drogi samochodu na Duke Street i uratował mu życie. Roland nie chce poślubić Lucy, ponieważ kocha Bobbie Wickham, którą Sir Joseph ukarał grzywną w sądzie za przekroczenie prędkości. Roland pozytywnie zrecenzował jedną z książek Lady Wickham, chociaż jej nie lubi, i zostaje nagrodzony zaproszeniem do domu Wickhamów, Skeldings Hall. W swoim mieszkaniu Roland odkrywa, że ​​mężczyzna, którego uratował, właściciel sklepu z ptakami i wężami, wysłał mu w prezencie pudełko z czymś miękkim w środku. Ku zaskoczeniu Rolanda jest to wąż. Bobbie uważa, że ​​Roland powinien użyć węża do psot, ale Roland nie zgadza się i chce zwrotu węża.

W Skeldings Roland ma rywala o względy Bobbie, przystojnego i dostojnego Sir Claude'a Lynna. Bobbie mówi Rolandowi, że dla zabawy umieściła węża, którego nazwała Sidney i miała w jego bagażu paczkę lokaja Rolanda, w łóżku Sir Claude'a. Roland obawia się, że wąż zostanie wyśledzony do niego, więc udaje się do pokoju Sir Claude'a, aby go odzyskać. Kiedy jest w pokoju, słyszy, jak Sir Claude wchodzi i chowa się w dużej szafce. Jednak Sir Claude go znajduje. Myśląc, że jest pijany, usuwa Rolanda z pokoju. Sir Claude następnie znajduje węża i ostrzega domowników. Kamerdyner Lady Wickham, Simmons, jest w stanie potwierdzić, że wąż należy do Rolanda, ponieważ lokaj Thomas przeniósł bagaż Rolanda, w tym pudełko z wężem. Roland chowa się w swoim pokoju przed Sir Claude'em i Lady Wickham. Simmons puka do drzwi Rolanda i zwraca mu węża na tacy. Bobbie sugeruje Rolandowi, by wymknął się i pojechał wczesnym pociągiem do Londynu. Następnego dnia Roland opowiada swojej nowej narzeczonej Lucy o tym, jak uratował życie mężczyźnie na Duke Street.

„Okropna radość Mater”

  • USA: Saturday Evening Post , 21 marca 1925
  • Wielka Brytania: Strand , maj 1925
Działka

Pan Mulliner kontynuuje opowiadanie patronom Angler's Rest o niefortunnych zalotnikach córki jego kuzyna, Bobbie Wickham. Poniższa historia dotyczy Dudleya Fincha, kuzyna Rolanda Attwatera.

Ojciec chrzestny Dudleya, pan Sampson Broadhurst, zaproponował, że zabierze go do Australii, aby nauczył go hodowli owiec. Jednak Dudley nie chce wyjeżdżać, ponieważ kocha Bobbiego Wickhama, pomimo dezaprobaty swojego kuzyna Rolanda. Bobbie mówi, że Dudley może przyjechać do Skeldings. Wyśle swojej matce telegram i oświadczy, że lady Wickham będzie bardzo zadowolona, ​​widząc Dudleya. Kiedy Dudley po raz pierwszy przybywa do Skeldings, Lady Wickham błędnie myśli, że jest ankieterem z Milady's Boudoir . Wyjaśnia, że ​​jest przyjacielem Bobbie, która najwyraźniej zapomniała wysłać swojej matce depeszę. Lady Wickham nie jest zadowolona z obecności Dudleya. Co gorsza, nie jest w stanie założyć odpowiedniego stroju na kolację, ponieważ przypadkowo zamienił walizkę z kimś z Klubu Dronów, który szedł na bal przebierańców w chłopięcym kostiumie marynarza.

Zniechęcony Dudley planuje wyjść i pyta o rozkład jazdy pociągów. Simmons informuje Lady Wickham, że Dudley najwyraźniej przyniósł przebranie i zapytał o poranny pociąg, a zatem prawdopodobnie jest włamywaczem. Co więcej, Bobbie jeszcze nie przyjechała, więc Simmons myśli, że Dudley może kłamać, że jest jej przyjacielem. Simmons czuwa z bronią i ostrzega Lady Wickham, kiedy Dudley idzie do jadalni, nie wiedząc, że tylko szuka jedzenia. Dudley udaje, że chciał książkę do przeczytania. Mówiąc o książkach, obraża twórczość George'a Mastermana, nie wiedząc, że pod pseudonimem pisarskim posługuje się Lady Wickham. Zawstydzony Dudley wraca do swojego pokoju, a Simmons nadal czuwa. W końcu pojawia się Bobbie. Miała wypadek i ma kłopoty z powodu zniszczenia samochodu. Powiedziała matce, że nie zna Dudleya, aby uniknąć większych kłopotów. Postępując zgodnie z jej wskazówkami, Dudley przekupuje Simmonsa pięcioma funtami i wymyka się przez okno. Dudley jest daleko od domu, kiedy zostaje postrzelony w mięsistą część nogi. Następnego dnia Bobbie przeprasza za to. Wyjaśnia, że ​​Simmons nie próbował go uderzyć i chciał tylko, żeby Lady Wickham usłyszała strzał. Dudley odpowiada, że ​​ma nadzieję, że Lady Wickham była zadowolona i że jedzie do Australii.

„Odejście Ambrożego”

  • Wielka Brytania: Strand , lipiec 1928
  • USA: Cosmopolitan , sierpień 1928
Działka

Pan Mulliner zauważa, że ​​niewiele rzeczy jest bardziej bolesnych niż kłótnia między przyjaciółmi z dzieciństwa, a taka sytuacja miała miejsce między Algy Crufts i Ambrose Wiffin.

Algy i Ambrose planowali wspólną wycieczkę do Monte Carlo. Chociaż kupili bilety, Ambrose chce odłożyć podróż o dwa tygodnie, aby móc zabiegać o Bobbie Wickham. Algy, stary przyjaciel Bobbiego, wie aż za dobrze, że inni ludzie, którzy mają kontakt z Bobbie, wpadają w kłopoty i ostrzega Ambrose'a, ale Ambrose mu nie wierzy. Algy nie chce czekać i pojedzie do Monte Carlo sam, jeśli Ambrose nie wyjedzie z nim za dwa dni. Bobbie Wickham chce pomóc swojej przyjaciółce Jane Falconer wybrać poduszki do jej nowego mieszkania, ale jej matka nalega, aby zabrała do kina swojego młodego kuzyna Wilfreda i jego przyjaciela, Esmonda Batesa (zwanego przez Wilfreda „Old Stinker”). Bobbie zaprasza Ambrose'a, aby do nich dołączył. Chłopcy są irytujący, ale Ambrose zgadza się, aby mógł spędzić czas z Bobbie. Idą do Tivoli do obejrzenia żywego filmu zatytułowanego Where Passion Lurks , opartego (oczywiście bardzo luźno) na wierszu „ We are Seven ”. Bobbie wychodzi przed rozpoczęciem filmu, twierdząc, że właśnie przypomniała sobie spotkanie, pozostawiając Ambrose'owi opiekę nad dwoma chłopcami.

Przed filmem Ambrose upuścił kapelusz i nadepnął na niego, a chłopcy wielokrotnie kpią z Ambrose'a przed i po filmie. Zirytowany uderza Wilfreda w głowę. Przechodząca starsza pani strofuje Ambrożego, wprawiając go w zakłopotanie. Potem chłopcy chcą zjeść ostrygi, a po wydatkach na transport i film Ambrose niestety nie ma dość pieniędzy, aby napiwkować kelnerowi na koniec posiłku. Następnie jadą omnibusem. W autobusie Ambrose zdaje sobie sprawę, że Bobbie kłamała na temat umówionego spotkania i nigdy nie zamierzała iść z nim do kina. Chaos pojawia się, gdy mężczyzna boi się białej myszy Esmonda. W tym momencie Ambrose ma dość i wychodzi z autobusu. Następnego dnia otrzymuje list od Bobbie, w którym wyraża swoje rozczarowanie pozostawieniem chłopców w Londynie. Policjant przywiózł Wilfreda do domu i sugeruje się, że Lady Wickham jest zła na Bobbie za uchylanie się od swoich obowiązków. Ambrose podnosi słuchawkę i mówi Algy'emu, że spotka się z nim następnego dnia podczas ich podróży do Monte Carlo.

Historia publikacji

W Strand (Wielka Brytania) sześć historii zostało zilustrowanych przez Charlesa Crombiego . Pozostałe trzy historie, „Something Squishy”, „The Awful Gladness of the Mater” i „The Passing of Ambrose”, zostały zilustrowane przez Treyera Evansa.

W Liberty (USA) Wallace Morgan zilustrował „The Ordeal of Osbert Mulliner”, „Unpleasantness at Bludleigh Court”, „Człowiek, który rzucił palenie”, „The Story of Cedric” i „Those in Peril on the Tee”. May Wilson Preston zilustrował „Something Squishy” i „Awful Gladness of the Mater” w Saturday Evening Post . „The Reverent Wooing of Archibald” i „The Passing of Ambrose” zostały zilustrowane przez Jamesa Montgomery'ego Flagga w Cosmopolitan (USA).

Obwoluta pierwszego wydania w USA została zilustrowana przez Wallace'a Morgana.

„Człowiek, który rzucił palenie”, „The Story of Cedric” i „Those in Peril on the Tee” zostały opublikowane w Family Herald and Weekly Star (Montreal, Kanada) 17 kwietnia, 24 kwietnia i 1 maja 1935 r. odpowiednio, wszystkie zilustrowane przez Jamesa H. Hammona. „Nieprzyjemność w Bludleigh Court” została opublikowana w The Magazine of Fantasy & Science Fiction w 1952 roku.

„The Reverent Wooing of Archibald”, „The Ordeal of Osbert Mulliner”, „Unpleasantness at Bludleigh Court” i „Something Squishy” znalazły się w zbiorze Nothing But Wodehouse z 1932 r ., Wydanym przez Ogdena Nasha i opublikowanym w Nowym Jorku przez Doubleday, Doran & Spółka. „The Reverent Wooing of Archibald” i „The Ordeal of Osbert Mulliner” znalazły się w The Most of PG Wodehouse , opublikowanym 15 października 1960 r. Przez Simon and Schuster w Nowym Jorku. „Unpleasantness at Bludleigh Court” i „Something Squishy” zostały zebrane w Bestiariusz A Wodehouse , pod redakcją DR Bensena i opublikowany 15 października 1985 r. przez Ticknor & Fields, Nowy Jork.

Wszystkie historie zostały zawarte w Mulliner Omnibus , opublikowanym w październiku 1935 przez Herbert Jenkins Limited, oraz w The World of Mr. Dzisiejsze opowiadania pod redakcją Raymonda Woodbury'ego Pence'a.

Adaptacje

„The Reverent Wooing of Archibald” został zaadaptowany dla telewizji w antologii serialu Comedy Playhouse w 1974 roku. Był to odcinek pilotażowy serialu Wodehouse Playhouse (1975–78). „Nieprzyjemność w Bludleigh Court” został zaadaptowany jako odcinek Wodehouse Playhouse w 1975 roku.

Richard Griffiths zagrał pana Mullinera w serii radiowych dramatów opowiadań Mullinera od 2002 do 2004 roku, w tym w adaptacji „The Ordeal of Osbert Mulliner” z 2004 roku.

Zobacz też

Referencje i źródła

Źródła
referencyjne

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mr_Mulliner_Speaking&oldid=1132837351 ”