Zgadnij kto przychodzi na obiad

W przypadku innych zastosowań zobacz Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (ujednoznacznienie) .

Zgadnij, kto przyjdzie na obiad
Guess Who's Coming to Dinner poster.jpg
Oryginalny plakat wydania
W reżyserii Stanleya Kramera
Scenariusz autorstwa Williama Rose'a
Wyprodukowane przez Stanleya Kramera
W roli głównej
Kinematografia Sama Leavitta
Edytowany przez Roberta C. Jonesa
Muzyka stworzona przez Frank De Cz
Proces koloru Technicolor
Dystrybuowane przez Zdjęcia z Kolumbii
Daty wydania
  • 11 grudnia 1967 ( 11.12.1967 ) Nowy Jork ( )
  • 12 grudnia 1967 ( ) ( 12.12.1967 ) Stany Zjednoczone
Czas działania
 108 minut
Kraj Stany Zjednoczone
Język język angielski
Budżet 4 miliony dolarów
kasa 56,7 miliona dolarów

Zgadnij, kto przyjdzie na obiad to amerykański komediodramat romantyczny z 1967 roku , wyprodukowany i wyreżyserowany przez Stanleya Kramera , a napisany przez Williama Rose'a . W rolach Spencer Tracy (w jego ostatniej roli), Sidney Poitier i Katharine Hepburn , a także siostrzenica Hepburn, Katharine Houghton .

Film był jednym z nielicznych filmów tamtych czasów, które przedstawiały małżeństwo międzyrasowe w pozytywnym świetle, ponieważ małżeństwa międzyrasowe były historycznie nielegalne w wielu stanach Stanów Zjednoczonych. Nadal było to nielegalne w 17 stanach, aż do 12 czerwca 1967 r., Sześć miesięcy przed premierą filmu, a sceny kręcono tuż przed zniesieniem przez Sąd Najwyższy przepisów zakazujących krzyżowania ras w Loving przeciwko Wirginii .

Film był dziewiątym i ostatnim parowaniem Tracy i Hepburn na ekranie. Tracy była bardzo chora podczas kręcenia, ale nalegała na kontynuację. Zdjęcia do jego roli zakończono zaledwie 17 dni przed śmiercią Tracy w czerwcu 1967 roku. Hepburn nigdy nie widziała ukończonego filmu, mówiąc, że wspomnienia o Tracy, jakie wywołałby w niej, były zbyt emocjonalne. Film został wydany w grudniu 1967 roku, sześć miesięcy po jego śmierci.

W 2017 roku (w 50. rocznicę powstania) film został wybrany do zachowania w Narodowym Rejestrze Filmów Stanów Zjednoczonych przez Bibliotekę Kongresu jako „ważny kulturowo, historycznie lub estetycznie”. Nominowaną do Oscara ścieżkę dźwiękową do filmu skomponował Frank De Vol .

Działka

W 1967 roku Joanna Drayton, 23-letnia biała kobieta, wraca z hawajskich wakacji do domu swoich rodziców w San Francisco z doktorem Johnem Prentice, 37-letnim czarnym wdowcem. Para zaręczyła się po 10-dniowym burzliwym romansie. Rodzice Joanny to Matt Drayton, odnoszący sukcesy redaktor gazety, i jego żona Christina, właścicielka galerii sztuki. Chociaż obaj Draytonowie są liberalni, początkowo są zszokowani, że ich córka jest zaręczona z mężczyzną innej rasy. Christina stopniowo akceptuje sytuację, ale Matt sprzeciwia się prawdopodobnemu nieszczęściu i pozornie nie do pokonania problemom, z którymi para będzie musiała się zmierzyć w kulturze amerykańskiej.

Nie mówiąc Joannie, John mówi Draytonom, że wycofa się ze związku, chyba że obaj Draytonowie udzielą parze błogosławieństwa. Aby skomplikować sprawę, John ma później tego wieczoru polecieć do Nowego Jorku, a następnie do Genewy w Szwajcarii na trzy miesiące w ramach swojej pracy dla Światowej Organizacji Zdrowia . Jego odpowiedź od Draytonów zadecyduje zatem, czy Joanna pójdzie za nim. Tillie, czarna gospodyni Draytonów, podejrzliwa wobec motywów Johna i opiekuńcza wobec Joanny, prywatnie otacza Johna i mówi, co myśli. Ku zaskoczeniu Johna, Joanna zaprasza rodziców Johna, aby przylecieli z Los Angeles na kolację tego wieczoru. John nie powiedział im, że jego narzeczona jest biała. Prałat Ryan, kumpel Matta w golfa, przybywa po tym, jak Matt odwołał ich grę. Mówi Mattowi i parze, że popiera zaręczyny. Ale Matt nie ustąpi. Christina mówi Mattowi, że ona też wspiera Joannę, nawet jeśli oznacza to walkę z Mattem. Christina zwalnia swojego zagorzałego kierownika galerii sztuki, Hilary St. George, który wścibsko się wtrąca i wyraża swoje współczucie dla sytuacji Christiny. W drodze na lotnisko, aby spotkać się z rodzicami Johna, para zatrzymuje się na drinka ze starym znajomym Joanny i jej mężem; są również całkowicie wspierające.

Przybywają rodzice Johna, Prentices. Oni też są zszokowani, gdy odkrywają, że Joanna jest biała. W domu Draytonów między dwiema rodzinami odbywają się różne prywatne rozmowy. Wszyscy zgadzają się, że potrzeba więcej czasu, aby przyswoić sytuację. Dwie matki spotykają się i zgadzają, że było to nieoczekiwane wydarzenie, ale wspierają swoje dzieci. Dwaj ojcowie spotykają się, obaj wyrażając dezaprobatę z powodu tej niefortunnej okazji. Prałat radzi Johnowi, aby się nie wycofywał, pomimo sprzeciwu Matta. Matka Johna mówi mu, że ona i Christina to akceptują. John i jego ojciec rozmawiają o różnicach pokoleniowych. Matka Johna mówi Mattowi, że on i jej mąż zapomnieli, jak to jest się zakochać, a brak pamięci o prawdziwym romansie zaćmił ich myślenie. John beszta Matta za to, że nie miał „odwagi”, by powiedzieć mu twarzą w twarz, że nie pochwala małżeństwa. Wreszcie Matt ujawnia swoją decyzję o zaręczynach całej grupie. W swoim przemówieniu Joanna po raz pierwszy dowiaduje się, że John uzależnił ich małżeństwo od zgody Draytonów. Matt ostatecznie dochodzi do wniosku, po wysłuchaniu matki Johna, że ​​pamięta, czym jest prawdziwy romans. Mówi, że chociaż para ma przed sobą ogromne problemy z powodu różnic rasowych, muszą znaleźć sposób, aby je przezwyciężyć, a on zatwierdzi małżeństwo, wiedząc przez cały czas, że nie ma prawa go powstrzymać. Następnie rodziny i prałat udają się do jadalni na obiad.

Rzucać

Wpływy

Sugerowano, że parę współczesnych przypadków małżeństw międzyrasowych wpłynęło na Rose, kiedy pisał scenariusz do filmu.

Peggy Cripps , arystokratyczna debiutantka, której ojciec był brytyjskim ministrem, a dziadek przewodniczył Izbie Lordów , wyszła za mąż za afrykańskiego antykolonialistę Nanę Joe Appiah . Mieli założyć swój dom w rodzinnej Ghanie Nany , gdzie później piastował urząd ministra i ambasadora.

Mniej więcej w tym samym czasie ubezpieczyciel Lloyda , Ruth Williams , i jej mąż, afrykański arystokrata Kgosi Seretse Khama , toczyli własną walkę. Ich związek, który również miał miejsce bezpośrednio po II wojnie światowej, doprowadził do burzy komentarzy, która przerodziła się w międzynarodowy incydent, w wyniku którego zostali pozbawieni swoich głównych tytułów w jego ojczyźnie i wygnani do Wielkiej Brytanii. Ostatecznie wrócą do rodzinnej Botswany Kgosi jako jej inauguracyjny prezydent i pierwsza dama.

Produkcja

Według Kramera, on i Rose celowo stworzyli strukturę filmu, aby obalić etniczne stereotypy. Młody lekarz, typowa dla młodego Sidneya Poitiera, został wykreowany idealistycznie doskonały, tak że jedynymi możliwymi obiekcjami co do jego małżeństwa z Joanną byłaby jego rasa lub fakt, że znała go zaledwie 10 dni; bohater ukończył więc topową szkołę, podjął nowatorskie inicjatywy medyczne w Afryce , odmówił współżycia przedmałżeńskiego z narzeczoną wbrew jej woli, a pieniądze w otwartym pojemniku zostawia na biurku przyszłego teścia jako zapłatę za długodystansową rozmowę telefoniczną, którą wykonał. Kramer i Rose ukończyli scenariusz filmu w pięć tygodni.

Kramer stwierdził później, że główni aktorzy tak mocno wierzyli w to założenie, że zgodzili się zagrać w projekcie jeszcze przed obejrzeniem scenariusza. Produkcja została ustalona na styczeń 1967 i zakończyła się 24 maja 1967. W wieku 67 lat Spencer Tracy był w złym stanie zdrowia z chorobami serca , cukrzycą , nadciśnieniem , chorobami układu oddechowego i innymi dolegliwościami. Świadome pogarszającego się stanu zdrowia Tracy'ego firmy ubezpieczeniowe odmówiły ubezpieczenia go na czas kręcenia filmu. Kramer i Hepburn umieszczają swoje pensje w depozycie tak, że gdyby zginął podczas produkcji, filmowanie można było dokończyć z innym aktorem. Według Kramera: „Nigdy nie jesteś badany pod kątem ubezpieczenia wcześniej niż na kilka tygodni przed rozpoczęciem zdjęcia. [Nawet] przy całym swoim piciu i dolegliwościach Tracy zawsze kwalifikował się wcześniej do ubezpieczenia, więc nikt nie pomyślał, że w tym przypadku będzie to problem. Ale tak było. Nie mogliśmy wykupić ubezpieczenia dla Spence'a. Sytuacja wyglądała na rozpaczliwą. Więc wymyśliliśmy, jak sobie z tym poradzić. Kate i ja sami ustaliliśmy pensje, aby zrekompensować brak towarzystwa ubezpieczeniowego dla Spence'a. I pozwolono nam kontynuować”.

Harmonogram kręcenia został zmieniony, aby uwzględnić pogarszający się stan zdrowia Tracy. Wszystkie sceny i ujęcia Tracy'ego były kręcone między 9:00 a południem każdego dnia, aby dać mu wystarczająco dużo czasu na odpoczynek na resztę dnia. Na przykład większość scen dialogowych Tracy'ego została sfilmowana w taki sposób, że podczas zbliżeń na inne postacie zastępowano go zastępcą.

Zły stan zdrowia Tracy był poważniejszy, niż zdawała sobie sprawę większość osób pracujących na planie. Według Poitiera: „Choroba Spencera zdominowała wszystko. Wiedziałem, że jego stan zdrowia jest bardzo zły i wielu ludzi, którzy wiedzieli, jaka jest sytuacja, nie wierzyło, że dokończymy film, to znaczy, że Tracy będzie w stanie dokończyć film. Ci z nas, którzy byli blisko, wiedzieli, że było gorzej, niż myśleli. Kate przyprowadzała go na plan iz planu. Pracowała z nim nad kwestiami. Upewniła się, że [Stanley] Kramer ma odpowiednie godziny na to, co mógł zrobić, a to, czego nie mógł zrobić, było każdego dnia inne. Były dni, kiedy nie mógł nic zrobić. Ale były też dni, kiedy był świetny i miałem szansę przekonać się, jak to jest pracować z Tracy.

Popiersie Tracy wyrzeźbione przez samą Hepburn zostało użyte jako rekwizyt na półce z książkami za biurkiem, gdzie Sidney Poitier wykonuje telefon.

Tracy zmarł dwa tygodnie po ukończeniu pracy nad filmem.

Hepburn znacząco pomogła obsadzić swoją siostrzenicę, Katharine Houghton, w roli Joeya Draytona. W związku z tym Hepburn stwierdził: „Była cudowna rola dla Kathy [Houghton], mojej siostrzenicy [...] Grała Spencer i moją córkę. Bardzo to uwielbiałem. Jest piękna i zdecydowanie miała rodzinne podobieństwo. pomysł."

Według Hepburn rola Joeya Draytona była jedną z pierwszych głównych ról Houghton jako młodej aktorki. „Rola mojej córki”, powiedziała Kate, „była trudna. Młoda, nieznana aktorka potrzebuje więcej okazji, by zdobyć sympatię publiczności. W przeciwnym razie zbyt wiele musi zależeć od jej młodości, niewinności i urody. jedno dobre przemówienie, żeby zdobyć publiczność, ale zostało ucięte. Zamiast tego rozmawia tylko z ojcem o różnicach między zasadami, których ją nauczył, a sposobem, w jaki się zachowuje.

Poitier często był oszołomiony, w wyniku czego trochę zacinał mu się język w obecności Hepburn i Tracy, których uważał za „gigantów” aktorskich. Jednak Poitier podobno znalazł sposób na przezwyciężenie nerwów. „Kiedy poszedłem zagrać scenę z Tracy i Hepburn, nie mogłem sobie przypomnieć ani słowa. W końcu Stanley Kramer powiedział do mnie:„ Co będziemy robić? Powiedziałem: „Stanley, wyślij tych dwoje ludzi do domu. Odgram tę scenę na dwóch pustych krzesłach. Nie chcę ich tutaj, bo nie znoszę takiego towarzystwa”. Odesłał ich do domu. Odtworzyłem tę scenę z bliska na dwóch pustych krzesłach, podczas gdy trener dialogów czytał kwestie pana Tracy'ego i panny Hepburn zza kamery.

Biorąc pod uwagę napięty charakter rasizmu w Stanach Zjednoczonych w czasie produkcji filmu, Poitier czuł, że był „pod ścisłą obserwacją” zarówno Tracy, jak i Hepburn podczas ich pierwszych kolacji przed rozpoczęciem produkcji. Szybko jednak udało mu się ich pokonać. Ze względu na bliską historię Tracy i Hepburn z Kramerem, Poitier przytoczył, że Hepburn i Tracy zaczęli okazywać mu „ten rodzaj szacunku, jaki mieli dla Kramera, i musieli sobie powiedzieć (i jestem pewien, że to zrobili), ten dzieciak musi być całkiem w porządku, ponieważ Stanley ma bzika na punkcie pracy z nim”.

Uwolnienie

Film miał swoją premierę w kinach 12 grudnia 1967 roku. Film należy do gatunku komediodramatu. Film został wydany na VHS 12 grudnia 1987 roku, w 20. rocznicę pierwotnego wydania. Film został wydany na DVD 22 maja 2001 roku. Został wydany na Blu-Ray 7 lutego 2017 roku z okazji 50. rocznicy powstania filmu.

Przyjęcie

Zgadnij, kto przyjdzie na obiad był hitem kasowym w 1968 roku w całych Stanach Zjednoczonych, w tym w południowych stanach, gdzie tradycyjnie zakładano, że niewielu białych kinomanów chciałoby zobaczyć jakikolwiek film z czarnymi tropami. Sukces tego filmu zakwestionował to założenie w marketingu filmowym . Pomimo tego sukcesu, który obejmował liczne nominacje do nagród filmowych, Frank Rich z The New York Times napisał w listopadzie 2008 roku, że wśród liberałów film był często określany jako przestarzały. Innym głównym punktem spornym był fakt, że postać Poitiera, złoty przyszły zięć, nie miała wad i życiorys dobrych uczynków. Wiele osób uważało, że dynamika między Draytonami a postacią Poitiera nieuchronnie doprowadziłaby do szczęśliwego zakończenia filmu, ponieważ postać Poitiera była tak doskonała, szanowana, sympatyczna i właściwa. Niektórzy posunęli się nawet do stwierdzenia, że ​​Prentice był „zbyt biały”, aby nie został zaakceptowany przez Draytonów. W tamtym czasie był również krytykowany przez niektórych z tych powodów, z kontrowersyjnym afroamerykańskim aktorem Stepin Fetchit, mówiąc, że film „zrobił więcej, aby powstrzymać małżeństwa mieszane, niż im pomóc”.

Premiera filmu w Stanach Zjednoczonych dała Poitierowi trzeci sukces kasowy w ciągu sześciu miesięcy w 1967 roku, z których wszystkie postawiły rasę postaci Poitiera pod znakiem zapytania. Film zarobił łącznie 56,7 miliona dolarów.

Film został po raz pierwszy pokazany w amerykańskiej telewizji CBS 19 września 1971 roku i był najlepiej ocenianym filmem wyemitowanym w roku z oceną 26,8 i udziałem w widowni na poziomie 44%.

W recenzji filmu z 1986 roku, opublikowanej przez The New York Times , Lawrence Van Gelder napisał: „pojawia się podejrzenie, że gdyby film powstał dzisiaj, jego twórcy zajęliby się znacznie bardziej dosadnie problemami małżeństw mieszanych. zręczna komedia i – przede wszystkim – pean na cześć potęgi miłości”.

Wersje wariantowe

Oryginalna wersja filmu, która pojawiła się w kinach w 1968 roku, zawierała moment, w którym Tillie odpowiada na pytanie „Zgadnij, kto przyjdzie teraz na obiad?”. z sarkastycznym jednowierszem: „Wielebny Martin Luther King ?” Po zabójstwie Kinga 4 kwietnia 1968 r. Ta kwestia została usunięta z filmu, więc do sierpnia 1968 r. Prawie wszystkie pokazy tego filmu w kinach miały tę kwestię pominiętą. Już w 1969 roku linia została przywrócona do wielu, ale nie wszystkich odbitek, a linia została zachowana również w wersjach filmu VHS i DVD.

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda Kategoria nominowany (e) Wynik
nagrody Akademii Najlepszy obraz Stanleya Kramera Mianowany
Najlepszy reżyser Mianowany
Najlepszy aktor Spencer Tracy (nominacja pośmiertna) Mianowany
Najlepsza aktorka Katarzyny Hepburn Wygrał
Najlepszy aktor drugoplanowy Cecila Kellawaya Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa Bea Richardsa Mianowany
Najlepsza historia i scenariusz – napisane bezpośrednio na ekran Williama Rose'a Wygrał
Najlepszy kierunek artystyczny Roberta Clatworthy'ego i Franka Tuttle'a Mianowany
Najlepszy montaż filmowy Roberta C. Jonesa Mianowany
Najlepsza oryginalna ścieżka dźwiękowa lub ścieżka dźwiękowa adaptacji Frank De Cz Mianowany
Nagrody amerykańskich redaktorów kinowych Najlepszy montaż filmu fabularnego - Dramatyczny Roberta C. Jonesa Mianowany
Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej Najlepszy aktor pierwszoplanowy Spencer Tracy (nominacja pośmiertna) Wygrał
Najlepsza aktorka pierwszoplanowa Katharine Hepburn (również za Lwa w zimie ) Wygrał
Najlepszy scenariusz Williama Rose'a Mianowany
Nagroda ONZ Stanleya Kramera Wygrał
Nagrody Davida di Donatello Najlepsza produkcja zagraniczna Wygrał
Najlepszy aktor zagraniczny Spencera Tracy'ego Wygrał
Najlepsza aktorka zagraniczna Katarzyny Hepburn Wygrał
Nagrody Amerykańskiej Gildii Reżyserów Wybitne osiągnięcie reżyserskie w filmie kinowym Stanleya Kramera Mianowany
Fotogramy z Platy Najlepszy wykonawca zagraniczny Sidneya Poitiera Wygrał
Złote Globy Najlepszy Film - Dramat Mianowany
Najlepszy reżyser - film kinowy Stanleya Kramera Mianowany
Najlepszy aktor w filmie kinowym - Dramat Spencer Tracy (nominacja pośmiertna) Mianowany
Najlepsza aktorka w filmie kinowym - dramacie Katarzyny Hepburn Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa – film kinowy Bea Richardsa Mianowany
Najlepszy scenariusz — film kinowy Williama Rose'a Mianowany
Najbardziej obiecujący debiutant – kobieta Katarzyna Houghton Mianowany
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach Kryształowy Glob Stanleya Kramera Mianowany
nagrody laurowe Najlepsza komedia Mianowany
Najlepszy męski występ dramatyczny Spencera Tracy'ego Mianowany
Narodowa Rada Ochrony Filmów Krajowy Rejestr Filmowy Wprowadzony
Nagrody Nowojorskiego Koła Krytyków Filmowych Najlepszy aktor Spencera Tracy'ego Mianowany
Nagrody Stowarzyszenia Filmów i Telewizji Online Hall of Fame - film kinowy Wygrał
Nagrody Amerykańskiej Gildii Scenarzystów Najlepszy dramat amerykański Williama Rose'a Mianowany
Najlepszy amerykański scenariusz oryginalny Mianowany

Uznanie Amerykańskiego Instytutu Filmowego

Przeróbki

Stanley Kramer wyprodukował i wyreżyserował niesprzedany 30-minutowy pilot telewizyjny dla ABC-TV pod tym samym tytułem i założeniem w 1975 roku.

W 2003 roku komik Daniele Luttazzi opublikował scenariusz Tabu , niemal dosłownie parodię filmu. W wariancie zaręczeni kochankowie mają 40 lat (on) i 12 lat (ona) i są rodzeństwem.

Odcinki The Golden Girls i The Fresh Prince of Bel-Air zawierały wątki podobne do filmu.

Film Zgadnij, kto z 2005 roku z udziałem Ashtona Kutchera i Berniego Maca to luźny remake, stylizowany raczej na komedię niż dramat, z odwróconymi rolami rasowymi: czarnoskórzy rodzice są zaskoczeni, gdy ich córka przyprowadza do domu młodego białego mężczyznę, którego wybrała poślubić. Mówiąc o filmie, Bernie Mac powiedział USA Today w 2003 roku: „Randki międzyrasowe nie są już tak znaczące”. Mac powiedział o scenariuszu: „Chcą zrobić z tego komedię, ale nie będę lekceważyć Spencer, Katharine ani Sidney”.

Brytyjskie słuchowisko zatytułowane That Summer Of '67 , napisane przez aktorkę Tracy-Ann Oberman i oparte na historii produkcji filmu, zostało wyemitowane w BBC Radio 4 31 grudnia 2020 r.

Odcinek amerykańskiego sitcomu Last Man Standing z 2011 roku zawiera odcinek o podobnym temacie, chociaż para jest lesbijką, a nie rasą mieszaną.

Zobacz też

Notatki

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Guess_Who%27s_Coming_to_Dinner&oldid=1141149545 ”