Silbo Gomero

Język gwizdany wyspy La Gomera (Wyspy Kanaryjskie),
Kraj Hiszpania
Domeny Tradycje i wyrażenia ustne
Odniesienie 172
Region Europie i Ameryce Północnej
Historia inskrypcji
Napis 2009 (IV sesja)
Lista Przedstawiciel

Silbo Gomero ( hiszpański : silbo gomero [ˈsilβo ɣomeˈmeɾo] , „gomerański gwizdek”), znany również jako el silbo („gwizdek”), to gwizdany rejestr języka hiszpańskiego używany przez mieszkańców La Gomera na Wyspach Kanaryjskich , historycznie używany do komunikować się przez głębokie wąwozy i wąskie doliny, które rozchodzą się promieniście przez wyspę. Umożliwiał wymianę wiadomości na odległość do 5 kilometrów. Ze względu na swój głośny charakter Silbo Gomero był powszechnie używany w okolicznościach komunikacji publicznej. Przekazywane wiadomości wahały się od zaproszeń na wydarzenia do publicznych porad informacyjnych. Mówca Silbo Gomero jest czasami określany w języku hiszpańskim jako a silbador („gwizdacz”). Silbo Gomero to transpozycja języka hiszpańskiego z mowy na gwizdanie. Ta ustna fonemów gwizdami naśladuje fonologię hiszpańską poprzez zredukowany zestaw gwizdanych fonemów . W 2009 roku został uznany przez UNESCO za Arcydzieło Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości .

Historia

Wąskie doliny La Gomery .

Niewiele wiadomo o oryginalnym języku Guanche lub językach Wysp Kanaryjskich, ale zakłada się, że ich system fonologiczny musiał być na tyle prosty, aby umożliwić skuteczny język gwizdany. Używany przez pierwotnych mieszkańców wyspy, Guanczów , gwizdany język istniał przed przybyciem hiszpańskich osadników i był również używany na El Hierro , Teneryfie i Gran Canarii . Silbo został zaadaptowany do języka hiszpańskiego podczas osadnictwa hiszpańskiego w XVI wieku i był powszechnie używany przez cały okres do następnego XVII wieku. [ potrzebne źródło ] W 1976 r. Silbo ledwie przetrwało na El Hierro, gdzie rozkwitło pod koniec XIX wieku.

Używanie języka spadło w latach pięćdziesiątych XX wieku, jednym z czynników był upadek gospodarczy, który zmusił wielu mówców do wyjazdu w poszukiwaniu lepszej pracy, aby poradzić sobie finansowo. Rozwój technologiczny, taki jak telefon, odegrał rolę w zmniejszeniu praktyczności i użyteczności języka. Wcześniejsze przetrwanie języka było spowodowane jego rolą w pokonywaniu odległości i terenu, a także łatwością, z jaką uczą się go native speakerzy. Co najważniejsze, w okresie od lat 60. do 80. wielu ludzi odwróciło się od rolnictwa i tak wielu przedstawicieli klasy średniej rodziny nie chciały, aby ich dzieci mówiły tym językiem, ponieważ był on negatywnie kojarzony z wiejskimi chłopami .

Pod koniec lat 90. rozpoczęto starania o rewitalizację języka i inicjatywy wewnątrz społeczności. Do 1999 roku rewitalizacja Silbo Gomero była wspierana przez politykę edukacyjną i inne środki legislacyjne. Obecnie znajduje się pod oficjalną ochroną jako przykład niematerialnego dziedzictwa kulturowego .

Głośniki

Wiele osób na La Gomerze mówi Silbo Gomero, ale ich sposób wyrażania się w tym języku różni się w niewielkim stopniu, co wskazuje na różne pochodzenie osoby mówiącej. Jak podano w liście UNESCO z 2009 r Według raportu wszyscy mieszkańcy La Gomery rozumieją język, ale „mówić” nim mogą tylko osoby urodzone przed 1950 rokiem oraz młodsze pokolenia, które uczęszczały do ​​szkoły od 1999 roku. Osoby urodzone przed 1950 rokiem były uczone języka przez starszych w swoich domach, a ci, którzy uczęszczali lub uczęszczają do szkoły od 1999 roku, uczyli się go formalnie w szkole. Osoby urodzone w latach 1950-1980 rozumieją język, ale nie potrafią nim mówić, ponieważ język ten był rzadko używany i negatywnie postrzegany w okresie nauki języka .

Rewitalizacja

Kiedy pod koniec XX wieku ten środek komunikacji był zagrożony, wysiłki rewitalizacyjne zostały wygenerowane zarówno na poziomie społeczności, jak i rządu. Połączenie inicjatyw społeczności La Gomeran i polityki wdrożonej przez władze sprawiło, że Silbo Gomero zostało zrewitalizowane i utrzymane jako dobro kultury. Te działania rewitalizacyjne zostały dobrze udokumentowane przez UNESCO w ramach postępowania w sprawie wyboru Listy reprezentatywnej niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości 2009 .

Inicjatywy społeczne

Starając się zachować Silbo Gomero dla młodzieży wyspy, eksperci od gwizdów starali się uzyskać zezwolenie, które umożliwiło im bezpłatne i dobrowolne nauczanie języka w specjalnym ośrodku. Ta inicjatywa starszych mieszkańców wyspy spotkała się z zachęcającymi reakcjami, a stowarzyszenia rodziców i nauczycieli rozszerzyły ją na wszystkie szkoły. Pierwszy z wielu działań rewitalizacyjnych podjęto więc oddolnie poziomie, a nie przez podmioty publiczne lub prywatne, co odzwierciedlało stosunek językowy mieszkańców do Silbo Gomero. Polityka edukacyjna, która została wdrożona później, była inspirowana właśnie taką – rewitalizacja zaczynała się od podstaw i eskalowała do najwyższych organów władzy.

Polityka rządu

W dniu 26 czerwca 1997 r. parlament Wysp Kanaryjskich przyjął wniosek wzywający rząd do włączenia Silbo Gomero do programu szkolnego. Silbo Gomero stał się następnie przedmiotem obowiązkowym w szkołach podstawowych i średnich od lipca 1999 r. Rząd prowincji wspierał wdrażanie polityki edukacyjnej, a także tworzenie sformalizowanego programu nauczania Silbo Gomero poprzez publikację El Silbo Gomero, Materiales didácticos ( Materiały edukacyjne na temat Silbo Gomero).

Oprócz obowiązkowej nauki Silbo Gomero na poziomie podstawowym i średnim, utworzono Island School of Silbo Gomero dla uczniów szkół policealnych, którzy chcą kontynuować szkolenie w Silbo Gomero, dopóki nie zostaną akredytowanymi profesjonalnymi instruktorami. Uczniowie Island School pracują nad tym, aby stać się zdolni do nauczania Silbo Gomero nie tylko swoich współobywateli, ale także turystów odwiedzających La Gomerę. Ułatwia to trwałość rewitalizacji, a także działa na rzecz utrzymania języka.

Następnie Ministerstwo Edukacji, Szkolnictwa Wyższego, Kultury i Sportu Wysp Kanaryjskich opracowało plan szkolenia personelu, aby zagwarantować, że w niedalekiej przyszłości starsi eksperci od gwizdów będą mogli zostać zastąpieni przez wykwalifikowanych nauczycieli zawodowych z odpowiednimi dyplomami. Obejmowało to zapewnienie kursów szkoleniowych dotyczących biegłości i nauczania Silbo Gomero. Plan szkoleń został uruchomiony w 2007 roku z udziałem 18 nauczycieli.

Oprócz realizacji polityki edukacyjnej władze starały się również wzmocnić korpus Silbo Gomero, opracowując projekt digitalizacji wszystkich nagranych materiałów dźwiękowych. Dokonano również lokalnej, krajowej i światowej dystrybucji filmów dokumentalnych o Silbo Gomero. Rząd podniósł również status Silbo Gomero, wybierając gwizdany język La Gomery za pośrednictwem Narodowej Rady Dziedzictwa Historycznego, aby reprezentować Hiszpanię w nominacjach do wpisania na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości w 2009 roku.

Dziedzictwo kulturowe

Członkowie społeczności Gomeran cenią Silbo Gomero jako część tożsamości wyspy i używają języka gwizdów podczas tradycyjnych rytuałów i uroczystości na wyspie. Należą do nich „ bajady ”, czyli procesje ku czci Matki Boskiej lub świętych patronów gminy.

W dniu 15 marca 1999 r. Silbo Gomero zostało uznane za część historycznego dziedzictwa etnograficznego Wysp Kanaryjskich. Na La Gomerze zainaugurowano również coroczne obchody „Szkolnych Spotkań z Silbo Gomero”. Parku Narodowym Garajonay wzniesiono pomnik Silbo Gomero .

Turystyka

Demonstracja Silbo Gomero w restauracji na La Gomerze.

Silbo Gomero jest używane nie tylko między Gomeranami; odwiedzający wyspę również mają okazję być na nią narażeni w restauracjach, które organizują pokazy dla turystów. Minister Turystyki La Gomery, Fernando Mendez, powiedział, że gwizdanie jest niezbędne dla przemysłu turystycznego na La Gomerze.

Cechy

Dialog w Silbo Gomero
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dotyczącą multimediów .

Według różnych badań Silbo Gomero ma od 2 do 4 samogłosek i od 4 do 10 spółgłosek. Jest to gwizdana forma dialektu kanaryjskiego hiszpańskiego . Silbo zastępuje każdą samogłoskę lub spółgłoskę gwizdkiem. Gwizdki rozróżnia się według wysokości i ciągłości. Podobnie jak w przypadku innych gwizdanych form języków nietonalnych, Silbo zachowuje w przybliżeniu artykulację zwykłej mowy, więc „wariacje barwy mowy pojawiają się pod postacią zmian wysokości” (Busnel i Classe: v).

Silbo Gomero jest złożonym językiem do nauczenia się, z jego technikami gwizdania wymagającymi fizycznej precyzji i siły części ciała używanych w mechanizmie języka, którą można nabyć tylko poprzez praktykę. Silbo Gomero używa języka, ust i dłoni, co znacznie różni się od konwencjonalnego języka, który wykorzystuje jamę ustną do mieszania i kontrastowania kilku częstotliwości akustycznych. Natomiast mechanizm gwizdania jest ograniczony do jednego podstawowego tonu między 1000 a 3000 herców . Fizyczna precyzja polega na zdolności gwizdka do zmiany częstotliwości przy różnych prędkościach oraz rozpoczynania i zatrzymywania wytwarzania fal dźwiękowych. Ta technika jest przekazywana w społeczności La Gomera, z niezmienionymi metodami nauczania, które sięgają końca XIX wieku. Ta sama wysokość może reprezentować wiele dźwięków, więc Silbo ma o wiele mniej fonemów niż hiszpański. Oznacza to, że czasami komunikacja może być niejednoznaczna. Kontekst i dobór słów są ważne dla skutecznej komunikacji.

samogłoski

Samogłoski Silbo Gomero są z grubsza opisane jako przedłużone linie o wysokiej i niskiej częstotliwości, które różnią się od siebie.

samogłoski
Poziom Reprezentacja generalna Samogłoski reprezentowanego języka mówionego
Wysoka częstotliwość /I/ /i/ i /e/
Niska częstotliwość /A/ /a/, /o/ , /u/

/i/ o wysokiej częstotliwości reprezentuje samogłoski /i/, /e/ gwizdanego języka mówionego, podczas gdy gwizd o niskiej częstotliwości ciemnej samogłoski /a/ reprezentuje samogłoski /a/, /o/, /u/ . Mówi się, że nie jest możliwe wytworzenie samogłosek o częstotliwościach pośrednich, ponieważ mechanizm gwizdania nie spełnia tych samych funkcji co mechanizm głosowy. Teoria, że ​​Silbo Gomero ma tylko dwie samogłoski, została sformułowana przez Ramóna Trujillo z University of La Laguna w jego opublikowanej książce „ EL SILBO GOMERO análisis lingüístico ” w 1978 r. Jego praca, zawierająca prawie sto spektrogramów, kończy się teorią, że w języku Silbo Gomero są tylko dwie samogłoski i cztery spółgłoski. W pracy Trujillo samogłoski Silbo mają jedną jakość, ton , będąc albo wysokim, albo niskim. Jednak w nowszych badaniach praca Juliena Meyera (2005 - tylko w języku francuskim (str. 100), 2008) podaje analizę statystyczną samogłosek Silbo, pokazując, że istnieją 4 samogłoski statystycznie rozróżnione w produkcji i że oni też są tak postrzegani.Również w 2005 roku Annie Rialland z University of Paris III: Sorbonne Nouvelle opublikował akustyczną i fonologiczną analizę Silbo opartą na nowych materiałach, pokazującą, że nie tylko ślizgające się tony, ale także modulacja intensywności odgrywa rolę w rozróżnianiu różnych gwiżdżących dźwięków.

Współpraca Trujillo z 2005 roku z gomerańskim gwizdkiem Isidro Ortizem i innymi („ EL SILBO GOMERO Materiales didácticos ” – link do qv pdf poniżej) koryguje jego wcześniejsze twierdzenia, stwierdzając, że rzeczywiście postrzegane są 4 samogłoski (patrz str. 63 ref. cit.) i szczegółowo opisuje obszary rozbieżności między jego danymi empirycznymi a hipotezami fonetycznymi Classe'a. Pomimo pracy Trujillo z 2005 roku, w której uznano istnienie 4 samogłosek, jego dwujęzyczna praca z 2006 roku („ El Silbo Gomero. Nuevo estudio fonológico ”) w niewytłumaczalny sposób powtarza swoją teorię dwóch samogłosek z 1978 r. Praca Trujillo z 2006 r. bezpośrednio odnosi się do wielu wniosków Riallanda, ale wydaje się, że w czasie pisania tego tekstu nie był on świadomy pracy Meyera.

Meyer sugeruje, że istnieją 4 klasy samogłosek /i/ , /e/ , /a/ , /u, o/ . Jednak Meyer mówi dalej, że istnieje 5 postrzeganych samogłosek, które w znacznym stopniu się pokrywają. Rialland (2005) i Trujillo (1978) zgadzają się, że harmonika gwizdka odpowiada drugiemu formantowi wypowiadanych samogłosek. Mówił /a/ F2 i gwizdał /a/ H1 pasują do ich częstotliwości (1480 Hz). Istnieje jednak rozłączenie w harmonicznych i formantach w pobliżu podstawy częstotliwości. Mowa mówiona ma szeroki zakres częstotliwości F2 (od 790 Hz do 2300 Hz), gwizdy są ograniczone do zakresu od 1200 Hz do 2400 Hz. Samogłoski są zatem przesunięte w górę na dolnym końcu (utrzymując 1480 Hz jako / a / ), zwiększając zamieszanie między / o / (mówiona częstotliwość F2 890 Hz, gwizd <1300 Hz) i / u / (częstotliwość mówiona 790 Hz, gwizdy <<1300 Hz). W gwizdaniu podstawa częstotliwości musi zostać podniesiona do minimalnej harmonicznej gwizdka 1000 Hz, zmniejszając odstępy częstotliwości w samogłoskach, co zwiększa błędną identyfikację w niższych samogłoskach.

spółgłoski

Spółgłoski w Silbo Gomero są modyfikacjami opartej na samogłoskach „linii melodii” lub „linii wokalnej”. Mogą rosnąć lub opadać lub mogą być również modyfikowane przez przerywanie, ciągłe lub okluzyjne. Cztery główne spółgłoski w obecnie w dużej mierze obalonej i obalonej analizie z 1978 r. Zostały błędnie wymienione w następujący sposób:

spółgłoski
Poziom Reprezentacja generalna Reprezentowane spółgłoski języka mówionego
ciągły wysoki ton ⟨y⟩ /l/ , /ʎ/ , /n/ , /ɲ/ , /ɾ/ , /r/ , /d/ i /j/
zepsuty wysoki ton ⟨ch⟩ /t͡ʃ/ , /t/ , /s/
ciągły niski ton ⟨G⟩ /ɡ/ , /b/ , /m/ , /j/ i /h/
zepsuty niski ton ⟨k⟩ /k/ i /p/

Dokumentacja na oficjalnej stronie Silbo Gomero w witrynie UNESCO jest zgodna z badaniem Trujillo z 1978 roku. Trujillo (1978) zasugerował, że spółgłoski są albo wzlotami, albo spadkami w „linii melodii”, która może być przerywana lub ciągła. Dalsze badania przeprowadzone przez Meyera i Riallanda sugerują, że samogłoski są odarte z ich wrodzonej klasy dźwięku, która jest przekazywana w gwizdku w następujący sposób: głos ( / k / vs / ɡ / ) jest przekazywany przez gwizdaną cechę [- ciągłość ]. Cicha przerwa w gwizdku komunikuje [+ głos ] ( / ɡ / ), podczas gdy spółgłoska [+ciągła] daje jakość [-głos] ( / k/ ). Umiejscowienie spółgłoski ( zębowej , podniebiennej , szczelinowej ) jest przekazywane w gwizdku przez loci , ostrość lub szybkość formantów przejść między samogłoskami. Klasy spółgłosek są uproszczone do czterech klas. Bardzo wysokie loci (blisko pionowego formantu loci) oznacza afrykaty i stridenty, wznoszące się loci oznacza zębodołowe , środkowe (miejsce tuż nad formantem samogłoski) oznacza podniebienne , a opadające (niskie loci) oznacza gardłowe , wargowe i frykcyjne . Daje to 8 gwizdanych spółgłosek, ale włączając stopniowe zanikanie tonu (ze spadkiem intensywności) jako cechę dźwięków ciągłych i przerywanych, daje 10 spółgłosek. W takich sytuacjach podawany jest stopniowy zanik [+głos], a ciągły [+ ciecz ]. żądany wykres?

Reprezentacja / s / jest traktowana jako łamana wysoka tonacja w Silbo, chociaż w języku mówionym / s / jest ciągłą spółgłoską wysoką. Istnieją dwa powody tej anomalii. Po pierwsze, pod względem funkcjonalnym, /s/ ma wysoką częstotliwość, a zatem jest niezwykle użyteczny. Po drugie, ponieważ ciągła wysoka spółgłoska Silbo reprezentuje już wiele innych spółgłosek języka mówionego ( / l / , / ʎ / , / n / , / ɲ / , / ɾ / , / r / , / d / i / ʝ/ ), dodanie do tej listy byłoby bardzo mylące. Tak więc, ponieważ złamana spółgłoska o wysokim tonie nie w pełni reprezentuje / t͡ʃ / i / t / , może reprezentować często używane / s / .

Cechy poznawcze

Badania wykazały, że osoby posługujące się językiem Silbo Gomero przetwarzają rejestr gwizdków w taki sam sposób, jak standardowy język mówiony. Badania przeprowadzone przez Manuela Carreirasa z University of La Laguna i Davida Corinę z University of Washington opublikowały badania dotyczące Silbo w 2004 i 2005 roku. W ich badaniu uczestniczyły dwie grupy uczestników mówiących po hiszpańsku . Jedna grupa mówiących po hiszpańsku „mówiła” Silbo, podczas gdy druga grupa nie. Wyniki uzyskane z monitorowania aktywności mózgu uczestników za pomocą funkcjonalnego rezonansu magnetycznego wykazali, że podczas gdy osoby niemówiące Silbo jedynie przetwarzały Silbo jako gwizdy, osoby posługujące się Silbo przetwarzały dźwięki w tych samych ośrodkach językowych mózgu, które przetwarzały hiszpańskie zdania.

Inni

Filmowiec i fotograf Francesca Phillips napisała i wyreżyserowała 26-minutowy film dokumentalny o wykorzystaniu Silbo Gomero w La Gomera, Written in the Wind (2009). Film zdobył nagrodę dla najlepszego krótkometrażowego filmu dokumentalnego w dziedzinie antropologii na festiwalu World Mountain Documentary Festival, który odbył się w Qinghai w Chinach w 2010 roku.

Rumuński filmowiec Corneliu Porumboiu wyreżyserował film The Whistlers z 2019 roku , w którym Silbo odgrywa ważną rolę. [ potrzebne źródło ]

Francuska piosenkarka Féloche zadedykowała piosenkę Silbo. [ potrzebne źródło ]

Istnieją inne przykłady transpozycji ustnego języka naturalnego na strunę tonową. Przy szybkim mówieniu samogłoski joruba są asymilowane , a spółgłoski pomijane , więc informacje językowe są przenoszone przez system tonów , który można zatem przenieść na mówiące bębny . [ potrzebne źródło ]

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Silbo_Gomero&oldid=1138518542 ”