Tu stoję (książka)
.jpg) Pierwsza edycja
| |
| Autor | Paweł Robson |
|---|---|
| Język | język angielski |
| Wydawca | Współpracownicy Othello |
Data publikacji |
1958 |
| Strony | 128 |
Here I Stand to książka z 1958 roku napisana przez Paula Robesona we współpracy z Lloydem L. Brownem . Podczas gdy Robeson napisał wiele artykułów i przemówień, Here I Stand jest jego jedyną książką. Został opisany jako po części manifest , po części autobiografia . Została ona opublikowana przez Othello Associates i zadedykowana jego żonie Eslanda Goode Robeson .
Zawartość
Przedmowa
Robeson uznaje swoje korzenie i poświęca się walce o wolność dla swojego ludu w Ameryce. Mówi, że nie chce, aby książka była autobiografią, ale taką, która daje wgląd w jego sposób myślenia.
Prolog
Robeson wspomina swoje dzieciństwo i wychowanie.
Zajmuję swoje stanowisko
Robeson śledzi swój rozwój jako aktora/piosenkarza od Ameryki do Anglii, która stała się jego domem w latach 1927-1939. Tam zaczął poznawać Afrykę, jej kulturę i języki. W 1934 roku wyjechał do Związku Radzieckiego, gdzie, jak mówi, doświadczył braku rasizmu. Uważa, że komunizm byłby pomocny w przezwyciężeniu kolonializmu . Robeson potwierdza swoją wiarę w socjalizm , ale zapewnia również, że nigdy nie wstąpił do partii komunistycznej. Robeson omawia swoje uwagi na Światowej Konferencji Pokojowej w Paryżu w 1948 roku, gdzie poprosił Czarnych, aby zdali sobie sprawę, że walka o wolny świat zaczyna się w domu i reakcje na jego przemówienie. Mówi, że w pełni zgadza się z Dziesięcioma Zasadami z Bandung .
Miłość znajdzie drogę
Robeson mówi, że podczas pobytu w Anglii związał się ze zwykłym człowiekiem : „Ta wiara w jedność ludzkości… istniała we mnie obok głębokiego przywiązania do sprawy mojej własnej rasy”, koncepcja, którą po raz pierwszy poczuł poprzez piosenkę . Mówi, że wraz ze wzrostem faszyzmu w Europie w latach trzydziestych zdał sobie sprawę, że walka o wyzwolenie Czarnych była nierozerwalnie związana z walką antyfaszystowską. Następnie opowiada, że udało mu się utrzymać pewne więzi międzynarodowe w latach, w których nie mógł podróżować za granicę z powodu cofnięcia paszportu przez Departament Stanu , i opisuje, w jaki sposób dokument Powstała Pieśń Rzek .
Nasze prawo do podróżowania
Paszport Robesona został unieważniony w 1950 roku i twierdzi, że zrobiono to, ponieważ jest rzecznikiem Czarnych i ich wolności. Opisuje swoje stanowisko jako walkę o wolność i bycie „Amerykaninem”, opisując stanowisko Departamentu Stanu i Johna Fostera Dullesa jako „nieamerykańskie”. Mówi, że prawo do podróżowania jest ważną częścią pełnego obywatelstwa. Zaznajamia czytelnika z Irą Aldridge , który mógł osiągnąć artystyczną wielkość jedynie podróżując za granicę, ao WEB Du Bois , któremu również cofnięto paszport, mówi, że jego obecność na międzynarodowych kongresach wzmocniłaby pozycję Stanów Zjednoczonych.
Czas jest teraz
Robeson, odrzucając segregację i stopniowość , domaga się natychmiastowego pełnego obywatelstwa dla Czarnych. Postrzega ludność nowo wyzwolonych narodów w Afryce i Azji jako naturalnych sojuszników sprawy Czarnych. Zdając sobie sprawę, że nie może zmienić indywidualnych uprzedzeń, domaga się, aby rasistowskie prawa ograniczające równość Czarnych musiały się skończyć.
Siła działania Murzynów
Robeson argumentuje, że moralne wsparcie narodu amerykańskiego byłoby po stronie Czarnych, gdy domagają się swoich „prawnych praw z… powagą, godnością i determinacją…” Mówi, że Czarni mają potęgę liczb , organizacji i ducha, aby odnieść sukces teraz, i że ustanowiono ważne przykłady, takie jak Pielgrzymka Modlitewna o Wolność w Waszyngtonie 17 maja 1957 roku oraz wydarzenia w Little Rock i Montgomery . Robeson wzywa do skoordynowanych działań i skutecznego przywództwa.
Nasze dzieci, nasz świat
W epilogu Robeson jest optymistą. Mówi, że poczyniono postępy, jak widać w Little Rock, że pojawienie się Sputnika jest przesłaniem do pracy na rzecz pokoju, a rasizm jest wrogiem.
Załącznik
Dodatek z 1971 r. Zawiera szereg esejów, w tym jeden autorstwa Benjamina C. Robesona o „Mój bracie, Paul” oraz oświadczenie autora po odzyskaniu paszportu. Ponadto Robeson zawiera esej o znaczeniu skali pentatonicznej . Twierdzi, że odkrył wspólne powiązania w pieśniach ludowych dzięki zastosowaniu skali pentatonicznej i uważa, że ten wzór rozciąga się również na języki chiński i afrykański. Ostatnia część zawiera „Późniejsze oświadczenie autora” z sierpnia 1964 r., w którym dokonano przeglądu postępów w walce o wolność Czarnych, kończąc na „na pewno możemy razem zaśpiewać: „Dzięki Bogu Wszechmogącemu, ruszamy!”.
1971 Przedmowa
W 1971 roku Lloyd L. Brown dodał przedmowę do książki po jej przedruku. Wspomina trudną sytuację, w jakiej znalazł się Robeson, kiedy odmówiono mu praw obywatelskich, chociaż nigdy nie został oskarżony o nielegalne działanie. Brown twierdzi, że książka Robesona jest niezbędna do zrozumienia jego punktu widzenia. Przedmowa opisuje początkowy odbiór książki. Został zignorowany przez amerykańską prasę głównego nurtu i nawet nie wspomniano o nim w nowych rozdziałach książek, w przeciwieństwie do prasy czarnej, lewicowej i zagranicznej. Brown postrzega go jako „Wielkiego Prekursora” wyzwolenia Czarnych.
Podsumowanie
Tytuł przypomina słynne oświadczenie Marcina Lutra przed światowymi władzami. Książka jest po części biograficzna, po części manifestem. Robeson mówi, że jest przede wszystkim lojalny wobec „własnego ludu”, a związki zawodowe i czarny kościół są instytucjami awangardowymi. Deklaruje, że jest „socjalistą naukowym”, nawiązując do terminu rozsławionego przez Fryderyka Engelsa . Mówi, że czas wyzwolenia Czarnych jest w teraźniejszości, wzywa do jedności i utrzymuje, że tym wyzwoleniem muszą kierować przywódcy Czarnych, a nie zewnętrzne organizacje, które mają inne interesy. Podczas gdy biała prasa głównego nurtu w dużej mierze zignorowała książkę, czarna prasa tego nie zrobiła. „Nie jestem komunistą mówi Robeson” był nagłówkiem w The Afro-American . Pierwsza edycja została wyprzedana w ciągu sześciu tygodni, a Robeson pojawił się ponownie po przymusowym wygnaniu.
Zobacz też
Paul Robeson: Tutaj stoję , dokument z 1999 roku
- Paweł Robson. Stoję tutaj. Przedmowa Lloyda L. Browna. Beacon Press, Boston (1971), ISBN 0-8070-6407-6 .