Zlikwidowane szkody

Odszkodowania umowne , zwane także odszkodowaniami umownymi i ustalonymi ( LAD ), to odszkodowania, których wysokość strony wyznaczają podczas zawierania umowy do pobrania przez poszkodowanego jako odszkodowanie za określone naruszenie (np. nieterminowe wykonanie). Ma to największe zastosowanie w przypadku szkód niematerialnych, takich jak niewywiązanie się przez wykonawcę projektu publicznego z kwot podwykonawstwa mniejszościowego biznesu.

Można zastosować średnią prawdopodobnych kosztów, które mogą zostać poniesione w związku z naruszeniem. Autorytet dla twierdzenia, że ​​uśrednianie jest właściwym podejściem, można zaczerpnąć z sprawy English Hop Growers przeciwko Dering , 2 KB 174, CA (1928).

Jeżeli odszkodowanie nie zostało z góry ustalone/oszacowane, wówczas mówi się, że kwota podlegająca zwrotowi jest „całkowita” (do uzgodnienia lub ustalenia przez sąd lub trybunał w przypadku naruszenia).

Celem klauzuli o odszkodowaniu umownym jest zwiększenie pewności i uniknięcie kosztów prawnych związanych z późniejszym ustaleniem rzeczywistych szkód w przypadku naruszenia umowy. W związku z tym są one najbardziej odpowiednie, gdy (a) strony mogą z góry uzgodnić rozsądną rekompensatę za naruszenie, ale (b) sąd miałby trudności z ustaleniem godziwej rekompensaty w momencie naruszenia. Zgodnie z prawem zwyczajowym kary umowne nie mogą być ustalone na tak wysokim poziomie, aby były klauzulami karnymi, a nie godziwym odszkodowaniem.

Prawo zwyczajowe

Ogólnie rzecz biorąc, w prawie zwyczajowym klauzula o odszkodowaniu umownym nie będzie egzekwowana, jeśli jej celem jest ukaranie strony naruszającej, a nie zadośćuczynienie stronie poszkodowanej, w którym to przypadku jest ona określana jako klauzula karna lub karna . Jednym z powodów jest to, że wykonanie tego warunku wymagałoby w efekcie sprawiedliwego zamówienia określonego wykonania . Sądy orzekające będą jednak dążyć do osiągnięcia sprawiedliwego wyniku i nie będą egzekwować warunku, który doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia się egzekutora.

Aby klauzula kary umownej mogła zostać zachowana, muszą zostać spełnione dwa warunki.

1. Kwota stwierdzonego odszkodowania musi być w przybliżeniu zbliżona do szkody, jaką może ponieść strona ubiegająca się o skorzystanie z terminu, ocenianego w chwili zawarcia umowy.
2. Szkody muszą być wystarczająco niepewne w momencie zawierania umowy, aby taka klauzula prawdopodobnie zaoszczędziła obu stronom przyszłych trudności z oszacowaniem szkód.

Szkody, które są wystarczająco niepewne, mogą być określane jako szkody nieustalone i mogą być tak skategoryzowane, ponieważ nie można ich obliczyć matematycznie lub są uzależnione od zdarzeń losowych .

W umowach z rodziny NEC3 używany jest termin „niskie szkody serwisowe” (opcjonalna klauzula X.17) i generalnie zawierają one Harmonogram niskich szkód serwisowych.

Umowy na mocy prawa zwyczajowego wymagają podjęcia próby stworzenia równej lub rozsądnie proporcjonalnej kwoty między poniesionymi szkodami a rzeczywistą stratą. Strony nie mogą tracić z oczu głównego odszkodowania, a przy sporządzaniu umowy muszą mieć na uwadze czas wykonania i trudność obliczeń.

Przykład

Anna Abbot zgadza się wydzierżawić sklep Bobowi Bensonowi, z którego Benson zamierza sprzedawać biżuterię. Jeśli Abbot złamie umowę, odmawiając wynajęcia frontu sklepu w wyznaczonym terminie, trudno będzie określić, jakie zyski straci Benson, ponieważ sukces nowo utworzonych małych firm jest wysoce niepewny. W związku z tym byłaby to odpowiednia okoliczność, aby Benson nalegał na klauzulę kary umownej na wypadek, gdyby firma Abbot nie wywiązała się ze swoich zobowiązań.

Rozszerzono definicję i zakres

W Australii definicja kary umownej ma zastosowanie do sytuacji, w których w przypadku niespełnienia postanowienia pierwotnego, nakłada się uszczerbek na rzecz pierwszej strony lub korzyść na rzecz drugiej strony poprzez klauzulę wtórną stanowiącą zabezpieczenie umowy podstawowej (tj. być naruszeniem).

Jednolity Kodeks Handlowy

W Stanach Zjednoczonych sekcja 2-718(1) Uniform Commercial Code stanowi, że w umowach sprzedaży towarów:

Odszkodowanie za naruszenie przez którąkolwiek ze stron może zostać zlikwidowane w umowie, ale tylko w wysokości, która jest rozsądna w świetle przewidywanej lub rzeczywistej szkody spowodowanej naruszeniem, trudności w udowodnieniu straty oraz niedogodności lub niemożności uzyskania w inny sposób adekwatny środek. Termin ustalający nieracjonalnie wysokie kary umowne jest nieważny jako kara.

W dużej mierze odzwierciedla to zasadę prawa zwyczajowego, która ma zastosowanie do innych rodzajów umów zgodnie z prawem większości stanów USA.

Orzecznictwo

W przypadku kontraktów budowlanych sądy czasami odmawiały wyegzekwowania kar umownych, kierując się doktryną równoczesnego opóźnienia, gdy obie strony przyczyniły się do ogólnego opóźnienia projektu.

W sprawie Unaoil Ltd przeciwko Leighton Offshore PTE Ltd. z 2015 r. Memorandum of Understanding (MoU) między obiema stronami zawierało szczegółowe plany dotyczące zlecania przez Leighton prac firmie Unaoil w przypadku wygrania przetargu na kontrakt budowlano-inżynieryjny. Porozumienie zawierało porozumienie w sprawie kar umownych. Po uzgodnieniu protokół ustaleń był dwukrotnie zmieniany, w tym zmiana kwoty do zapłaty na rzecz Unaoil. Sąd stwierdził, że chociaż klauzula kary umownej mogła opierać się na rzeczywistej wstępnej ocenie strat w momencie zawierania protokołu ustaleń, nie została ona zweryfikowana ani zmieniona w momencie zmiany umowy, a zatem była niewykonalna. Orzeczenie oznacza, że ​​w przypadku zmiany umowy, w szczególności zmiany istotnej dla wartości umowy, wszelkie klauzule kar umownych powinny zostać zweryfikowane iw razie potrzeby zmienione.

Prawo dotyczyło opłat bankowych i kart kredytowych

Zjednoczone Królestwo

Klienci banków i kart kredytowych w Wielkiej Brytanii zostali obciążeni aż 39 GBP za pojedynczą transakcję przekraczającą ich limit kredytowy. Konsumenci argumentowali, że opłaty te znacznie przekraczają koszt wysłania skomputeryzowanego listu.

W 2007 roku Urząd ds. Sprawiedliwego Handlu zbadał opłaty nakładane na klientów firm wydających karty kredytowe. W swoim raporcie OFT stwierdził, że opłaty te były niezgodne z prawem brytyjskim, ponieważ stanowiły karę. Powiedział, że będzie gotów zbadać każdą opłatę powyżej 12 funtów, chociaż nie miało to na celu wskazania, że ​​12 funtów to uczciwa i akceptowalna opłata. OFT powiedział, że do sądu będzie należało ustalenie takiej kwoty w oparciu o ustalony precedens prawny, że jedynym kosztem podlegającym zwrotowi będą faktycznie poniesione koszty.

Firmy obsługujące karty kredytowe nie przedstawiły OFT dowodów na swoje rzeczywiste koszty, zamiast tego nalegały, aby ich opłaty były zgodne z jasną polityką i informacjami przekazywanymi klientom.

Otrzymanie odszkodowania umownego i ściśle związane z celem aparatu zarobkowego jest kwitem kapitałowym. Kwota otrzymana przez rzeczoznawcę tytułem odszkodowania za sterylizację źródła zarobkowego nie jest w ramach zwykłej działalności gospodarczej. Jest to zatem pokwitowanie kapitału w rękach asesora.

W 2009 roku Sąd Najwyższy orzekł ( patrz Office of Fair Trading przeciwko Abbey National plc ), że warunki w umowach rachunków bankowych nie mogą być karalne, z wyjątkiem tych, które miały zastosowanie do klientów NatWest Bank w latach 2001-2003. Sąd orzekł, że opłaty były opłata za usługę, a nie kara odszkodowawcza za naruszenie warunków umowy.

Australia

W 2012 roku Sąd Najwyższy Australii uwzględnił odwołanie od ustaleń Sądu Federalnego Australii, że „opłaty wyjątkowe” nałożone przez ANZ Bank nie mogą stanowić niewykonalnej kary. High Court stwierdził, że opłaty nie mogły być zakwalifikowane jako kary tylko dlatego, że nie były pobierane w przypadku naruszenia umowy.

I odwrotnie, w 2014 r. sąd federalny (Gordon J) opisał opłaty za zwłokę w wysokości 35 USD naliczane przez Grupę Bankową ANZ klientom, którzy nie dokonali miesięcznej minimalnej spłaty karty kredytowej, jako „ekstrawaganckie, wygórowane i nieodpowiedzialne” i nakazał zwrot tych opłat . ANZ złożył odwołanie.

W 2015 roku sąd w pełnym składzie uchylił orzeczenie sędziego Gordona z pierwszej instancji, zgodnie z którym opłaty za opóźnienia w płatnościach kart kredytowych pobierane przez ANZ od jej klientów stanowiły kary prawne i słuszności (a zatem były w dużej mierze niewykonalne). W przeciwnym razie decyzja podtrzymuje ustalenia sędziego Gordona, że ​​honorowe, haniebne i przekroczone opłaty pobierane przez ANZ nie były karami, nieuczciwymi ani nieuczciwymi. Chociaż decyzja jest bardzo konkretna, stanowiła poważną przeszkodę dla innych pozwów zbiorowych opartych na karach. Paciocco odwołał się do Sądu Najwyższego.

Ostatni rozdział sagi o opłatach bankowych miał miejsce w lipcu 2016 r., kiedy Sąd Najwyższy oddalił apelację o urlop i orzekł, że pełny skład sądu miał rację, uznając koszty zabezpieczenia strat, koszty kapitału regulacyjnego i koszty windykacji za mające wpływ na uzasadnione interesy Bank. Sąd stwierdził, że okoliczność, że te kategorie kosztów nie mogą być odzyskane w ramach powództwa o odszkodowanie, nie zmienia tego wniosku. Ponadto ani fakt, że opłaty za zwłokę nie stanowiły rzeczywistego wstępnego oszacowania szkody, ani fakt, że naliczone kwoty były nieproporcjonalne do rzeczywiście poniesionej straty, same w sobie nie powodowały naliczenia kar za zwłokę. Wysoki Sąd

Inne systemy prawne

Prawo cywilne

prawa cywilnego na ogół nakładają mniej surowe ograniczenia na kary umowne. Na przykład art. 1226 francuskiego kodeksu cywilnego przewiduje klauzulę pénale , wariant kary umownej, który łączy w sobie elementy kompensacyjne i przymusowe. Sędziowie mogą skorygować wygórowane kary umowne, ale takie klauzule generalnie nie są nieważne w świetle prawa francuskiego.

Artykuł 420-1 japońskiego kodeksu cywilnego zapewnia jeszcze mocniejszą podstawę do przestrzegania kar umownych:

1. Strony mogą uzgodnić wysokość kary umownej za niewykonanie zobowiązania. W takim przypadku sąd nie może podwyższyć ani zmniejszyć ich wysokości.
2. Kary umowne nie stanowią przeszkody w żądaniu spełnienia świadczenia lub wykonaniu prawa odstąpienia od umowy.
3. Domniemywa się, że każda kara stanowi karę umowną.

W amerykańskim stanie Luizjana , w którym obowiązuje system prawa cywilnego, kary umowne nazywane są „odszkodowaniami umownymi”. Przed 1 stycznia 1985 r. prawo stanu Luizjana używało terminu „klauzula karna” w dawnym artykule 2117 kodeksu cywilnego . Odszkodowanie umowne tworzy zobowiązanie wtórne w celu wyegzekwowania zobowiązania głównego. Pokrzywdzony może żądać albo odszkodowania zastrzeżonego, albo wykonania zobowiązania głównego, ale nie może żądać obu, z wyjątkiem zwłoki. Ustalone odszkodowanie nie może zostać zmienione przez sąd (i dlatego zostanie wyegzekwowane) „chyba że są one tak wyraźnie nieuzasadnione, że są sprzeczne z porządkiem publicznym”.

prawo islamskie

Prawo islamskie zabrania gharar (niepewności) w umowach, a postanowienia dotyczące odszkodowań umownych są preferowanym mechanizmem przezwyciężania niepewności co do odszkodowań umownych.

Zobacz też

Cavendish Square Holding BV przeciwko Talal El Makdessi [2015] UKSC 67 , Sąd Najwyższy (Wielka Brytania)

• Nieokreślone roszczenie
• Więź karna