Hilarion (Alfiejew)

Hilarion
Metropolita Budapesztu i Węgier
Metropolitan Hilarion (Alfeyev) 2022.jpg
Metropolita Hilarion w 2022 roku
Imię ojczyste
Иларион
Kościół Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia Budapeszt i Węgry
Inne posty Przewodniczący Synodalnej Komisji Biblijno-Teologicznej
Zamówienia
Wyświęcenie 1987
Poświęcenie
2002 przez Aleksy II
Dane osobowe
Urodzić się

Grigoriy Valerievich Alfeyev Григорий Валериевич Алфе́ев

( 24.07.1966 ) 24 lipca 1966 (wiek 56)
Moskwa , Rosyjska FSRR
Narodowość Rosyjski
Edukacja
Moskiewska Akademia Teologiczna Pembroke College w Oksfordzie

Hilarion (imię świeckie Grigorij Waleriewicz Alfiejew , rosyjski : Григорий Валериевич Алфе́ев ; 24 lipca 1966) jest biskupem Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i obecnym metropolitą Budapesztu i Węgier. Jest także znanym teologiem , historykiem kościoła i kompozytorem. Wydał książki z zakresu teologii dogmatycznej , patrystyki i historii Kościoła , a także liczne kompozycje na chór i orkiestrę.

W latach 2009-2022 był metropolitą tytularnym Wołokołamska , przewodniczącym Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych Patriarchatu Moskiewskiego i stałym członkiem Świętego Synodu Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej oraz rektorem ogólnocerkiewnych studiów podyplomowych i doktoranckich im . po Świętych Cyryla i Metodego Równych Apostołom.

W czerwcu 2022 r., po posiedzeniu Świętego Synodu Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej , Hilarion został odwołany ze stanowiska przewodniczącego Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych Patriarchatu Moskiewskiego i odwołany ze stanowiska metropolity wołokołamskiego. Został powołany do Metropolii Budapeszt-Węgry.

Biografia

Grigoriy Valerievich Alfeyev urodził się 24 lipca 1966 roku w Moskwie . W latach 1972-1982 studiował skrzypce, fortepian i kompozycję w Moskiewskiej Szkole im . W latach 1984-1986 służył w wojsku sowieckim.

W styczniu 1987 r., po odbyciu służby wojskowej, został mnichem (patrz poniżej w części Działalność Kościoła). W 1989 ukończył Moskiewskie Seminarium Duchowne , aw 1991 Moskiewską Akademię Teologiczną z tytułem magistra teologii .

W latach 1991-1993 wykładał homiletykę , teologię dogmatyczną , studia nad Nowym Testamentem i grekę bizantyjską w Moskiewskiej Akademii Teologicznej, Instytucie Teologicznym św. Tichona i Prawosławnym Uniwersytecie św. Jana Teologa .

W latach 1993-1995 studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim (Wielka Brytania) pod kierunkiem biskupa Kallistosa Ware'a . W 1995 r. obronił pracę doktorską na temat „Św. Symeon nowy teolog i tradycja prawosławna ” uzyskując stopień doktora filozofii .

Działalność Kościoła

Hilarion (Alfiejew) w 2004 roku

W styczniu 1987 wstąpił do klasztoru Ducha Świętego w Wilnie na Litwie , gdzie 19 czerwca przyjął tonsurę mniszą , 21 czerwca święcenia diakonatu , a 19 sierpnia tego samego roku święcenia kapłańskie . Do 1991 roku pełnił posługę proboszcza na Litwie, w tym przez dwa lata był dziekanem katedry Zwiastowania w Kownie.

W latach 1995-2001 Alfiejew pełnił funkcję sekretarza ds. spraw międzychrześcijańskich w Departamencie Zewnętrznych Stosunków Kościelnych Patriarchatu Moskiewskiego. Wykładał również w niepełnym wymiarze godzin w w Smoleńsku i Kałudze (Rosja), w Seminarium Teologicznym św. Włodzimierza i św. Hermana (USA) oraz na Uniwersytecie Cambridge (Wielka Brytania).

27 grudnia 2001 został mianowany biskupem . 14 stycznia 2002 został konsekrowany przez patriarchę Moskwy i całej Rosji Aleksy II oraz 10 innych hierarchów.

Mianowany Asystentem (Wikariuszem) Biskupa w diecezji Sourozh w Wielkiej Brytanii, ale w wyniku ostrej sytuacji konfliktowej wokół niego i na prośbę Metropolity Antoniego Święty Synod zdecydował, zaledwie kilka miesięcy później, 17 lipca 2002 r., że ma zostać przeniesiony i mianowany szefem Przedstawicielstwa Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej przy instytucjach europejskich w Brukseli .

7 maja 2003 mianowany biskupem Wiednia i Austrii , administratorem diecezji budapeszteńskiej i węgierskiej, oprócz urzędu w Brukseli, który piastuje do dziś.

31 marca 2009 mianowany biskupem wołokołamskim, wikariuszem patriarchy Moskwy i całej Rusi, przewodniczącym Wydziału Zewnętrznych Stosunków Kościelnych (stanowisko to piastował wcześniej obecny patriarcha Cyryl) i stałym członkiem Święty Synod z urzędu .

W Poniedziałek Wielkanocny 2009 został podniesiony do godności arcybiskupa przez patriarchę Cyryla podczas Boskiej Liturgii w Soborze Zaśnięcia na Kremlu moskiewskim . 1 lutego 2010 r. podczas liturgii z okazji pierwszej rocznicy intronizacji patriarchy Moskwy i Wszechrusi Cyryla został podniesiony do godności metropolity.

Pod koniec 2018 roku Alfiejew odwiedził Koreę Północną, spotykając się z urzędnikami i prowadząc nabożeństwo w Kościele Życiodajnej Trójcy w Pjongjangu.

Poglądy na naturę cerkwi

W wywiadzie udzielonym 19 lipca 2010 r. Alfiejew powiedział: „Cerkiew prawosławna jako całość nie ma jednolitego formatu strukturalnego ani administracyjnego. Administracyjnie jest, jeśli można tak powiedzieć, konfederacją autokefaliczną, czyli całkowicie niezależną Kościoły prawosławne. (...) Problemy pojawiające się w stosunkach między Kościołami prawosławnymi nie mają charakteru teologicznego czy dogmatycznego, lecz dotyczą np. tego, kto powinien rządzić poszczególnymi terytoriami. Historycznie niektóre regiony w różnych okresach były częściami różnych Kościołów lokalnych. A dzisiaj mogą istnieć dwa Kościoły, które roszczą sobie prawo do określonego regionu. (...) W latach 90. mieliśmy bardzo trudną passę w stosunkach z Patriarchatem Konstantynopolitańskim, który jednostronnie stworzył własną jurysdykcję kościelną w naszym terytorium kanonicznym, czyli w Estonii, ponieważ w latach 20-tych i 30-tych estońska Cerkiew Prawosławna była czasowo częścią Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, przez co nasze stosunki z Konstantynopolem zostały zawieszone na kilka miesięcy. Zostały przywrócone później, ale pozostały napięte. Problem estoński nadal istnieje, ale ostatnio Jego Świątobliwość Patriarcha Cyryl poczynił pewne kroki w kierunku Patriarchatu Konstantynopola w wyraźnym celu rozładowania napięcia (...)”.

Ogólnie rzecz biorąc, opinie na ten temat wśród prawosławnych są różne.

Praca naukowa

Alfeyev jest autorem ponad tysiąca publikacji, w tym czternastu monografii w języku angielskim: St Symeon the New Theologan and Orthodox Tradition (Oxford University Press, 2000), mile widzianej przez prasę, The Spiritual World of Isaac the Syrian (Cistercian Publications, Kalamazoo , MI, 2000), Tajemnica wiary. Wprowadzenie do nauczania i duchowości Kościoła prawosławnego (Darton, Longman i Todd, 2002), Świadek prawosławny dzisiaj (publikacje WCC, 2006), Chrystus zwycięzca piekła. Zejście do piekieł w tradycji prawosławnej (St Vladimir's Press, 2009), Prawosławie , t. 1-5 (St Vladimir's Press, 2011–19), Modlitwa: spotkanie z żywym Bogiem (St Vladimir's Press, 2015), Jezus Chrystus, Jego życie i nauczanie , tomy. I-IV (Prasa św. Włodzimierza, 2019–21). Jego książki zostały również przetłumaczone na język francuski, włoski, hiszpański, portugalski, niemiecki, grecki, serbski, fiński, węgierski, polski, rumuński, arabski, japoński, chiński, ukraiński, bułgarski, macedoński, czeski, szwedzki, estoński, gruziński, ormiański (patrz poniżej).

Oprócz doktoratu z filozofii w Oksfordzie, Alfeyev posiada również doktorat z teologii w Ortodoksyjnym Instytucie Teologicznym św. Sergiusza w Paryżu , który otrzymał w 1999 roku . (Szwajcaria).

Działalność muzyczna

Alfeyev jest autorem wielu kompozycji muzycznych. Jego Pasja według św. Mateusza , wielkie oratorium na solistów, chór i orkiestrę, spotkało się z owacją na stojąco podczas wykonań w Wielkiej Sali Konserwatorium Moskiewskiego (27 marca 2007), w Auditorium Conciliazione w Rzymie (29 marca 2007) oraz w kościele św. Katedra, Melbourne (28 września 2007). Równie dobrze przyjęte zostało jego Oratorium na Boże Narodzenie , wykonane w Waszyngtonie, Bostonie i Nowym Jorku (18–20 grudnia 2007), a później w Moskwie (7 i 15 stycznia 2008) oraz Stabat Mater (światowa premiera w styczniu 2012 pod dyr. Władimir Spiwakow ). Z drugiej strony, recenzja Washington Post opisała wykonanie Oratorium z 2011 roku jako „banalną muzykę, która wydawała się rosyjskim odpowiednikiem tandetnych aranżacji kolęd Johna Ruttera”. Jednak inni krytycy są bardziej przychylni muzyce Alfiejewa, zauważając, że „chociaż nie są one na poziomie Jana Sebastiana Bacha, kompozycje są wyrafinowane i przyjemne dla ucha”. Niektórzy idą jeszcze dalej, stwierdzając, że „muzyka kompozytora Hilariona (Alfiejewa) jest jasna, mocna i surowa, ale jednocześnie odznacza się najsubtelniejszym liryzmem… Jego kompozycje przenikają ludzką duszę, są jasne i przystępne wszystkim." Wielokrotnie argumentowano również, że Alfiejew jest „jednym z najczęściej wykonywanych ze wszystkich żyjących kompozytorów rosyjskich”. Jego muzyka była wykonywana na koncertach ponad 300 razy w ciągu 15 lat, w Rosji i za granicą.

Działalność ekumeniczna

Metropolita Hilarion przemawiający w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie w 2010 roku

Alfiejew był członkiem Komisji Wykonawczej i Centralnej Światowej Rady Kościołów , Prezydium Komisji „Wiara i Ustrój”, a także licznych dwustronnych dialogów teologicznych. W 1998 r. przewodniczył 5-osobowej delegacji Patriarchatu Moskiewskiego na VIII Zgromadzenie ŚRK w Harare, aw lutym 2006 r. przewodniczył 21-osobowej delegacji Patriarchatu Moskiewskiego na IX Zgromadzenie w Porto Alegre.

Alfiejew był członkiem międzynarodowych komisji mieszanych ds. dialogu teologicznego między Kościołem prawosławnym a Kościołem katolickim , między Kościołem prawosławnym a Wspólnotą anglikańską oraz między Kościołem prawosławnym a Światowym Sojuszem Kościołów Reformowanych . Interesuje się również dialogiem międzywyznaniowym między wszystkimi głównymi religiami świata, a obecnie zasiada w Radzie Światowych Przywódców Religijnych Elijah Interfaith Institute .

W dniu 10 października 2007 r. Alfiejew wyszedł z ważnego posiedzenia Międzynarodowej Prawosławno-Katolickiej Komisji Teologicznej w Rawennie w proteście przeciwko wyborowi delegatów przez Patriarchat Ekumeniczny. Jego działanie zostało zatwierdzone przez Święty Synod Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.

5 października 2008 r. Alfiejew wziął udział w „maratonie biblijnym” zorganizowanym przez włoską państwową telewizję RAI-Uno. Przeczytał rozdział drugi z Księgi Rodzaju, zaraz po papieżu Benedykcie XVI, który przeczytał rozdział pierwszy. Alfiejewa śledziło 1246 czytelników z różnych krajów.

We wrześniu 2009 roku, na zaproszenie kardynała Waltera Kaspera , odwiedził papieża Benedykta XVI i kilku urzędników Kurii Rzymskiej , którzy odgrywają kluczową rolę w katolickim dialogu ekumenicznym .

Pod koniec 2010 roku Alfeyev rozmawiał z wyższymi rangą biskupami anglikańskimi i profesorami podczas kolacji Nikean Club w Pałacu Lambeth , krytykując propozycje wyświęcania kobiet na biskupów i tolerowanie aktywności homoseksualnej przez niektórych anglikanów.

W kwietniu 2017 roku wyraził aprobatę dla decyzji Sądu Najwyższego Rosji o zezwoleniu na zakaz kultu Świadków Jehowy w Federacji Rosyjskiej. Twierdzi, że „zniszczają psychikę ludzi i rodziny” (np. wykluczenie ), a przekonania Świadków, które nie pokrywają się z przekonaniami Kościoła prawosławnego, jak np. odrzucenie doktryny o Trójcy Świętej , są powodem do zakazać ich religii.

wyróżnienia i nagrody

  • Order Przyjaźni (20 lipca 2011) - za wybitny wkład w rozwój kultury duchowej i umacnianie przyjaźni między narodami
  • Order Zasługi (17 maja 2016) – za wybitny wkład w rozwój kultury duchowej i umacnianie przyjaźni między narodami
  • Order Aleksandra Newskiego (18 maja 2021) - za wybitne zasługi w stosunkach międzynarodowych i międzywyznaniowych
  • Ogólnopolska Nagroda Literacka i Artystyczna (9 czerwca 2021) – za wkład w rozwój kultury narodowej i działalność edukacyjną
  • Medal 13 stycznia (Litwa, 4 marca 1992)
  • Order Zasługi (Ukraina, 27 lipca 2013) – za wybitny osobisty wkład w rozwój duchowości i wieloletnią pracę kościelną
  • Order Zasługi, Krzyż Komandorski (Węgry, 16 grudnia 2013) – za wkład w umacnianie dialogu międzychrześcijańskiego, ochronę chrześcijan we współczesnym świecie, przestrzeganie podstawowych zasad moralnych Pisma Świętego, obronę instytucja rodziny, wybitne osiągnięcia w misji kościelnej i dyplomatycznej, a także za pracę na rzecz pogłębiania współpracy między historycznymi Kościołami Węgier a Rosyjskim Kościołem Prawosławnym
  • Order Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą (Węgry, 2019) – za niestrudzone głoszenie wartości chrześcijaństwa i jego siły w jednoczeniu społeczności, za przyciągnięcie do tych wartości młodego pokolenia, za pracę kościelną i dyplomatyczną oraz za krzewienie współpracy międzynarodowej wspólnot chrześcijańskich
  • Order św.Innocentego moskiewskiego II stopnia (Kościół prawosławny w Ameryce), 2009)
  • Sigillum Magnum – Złoty Medal ( Uniwersytet Boloński , Włochy, 2010)
  • Order Świętego Apostoła i Ewangelisty Marka II klasy (cerkiew prawosławna Aleksandrii, 2010)
  • Order Świętych Cyryla i Metodego, złota gwiazda (Prawosławna Cerkiew Ziem Czeskich i Słowacji, 2011)
  • Zakon Świętych Apostołów Piotra i Pawła II klasy ( Antiochiańska Cerkiew Prawosławna , 2011)
  • Order św. Marii Magdaleny II stopnia (Prawosławny Kościół Polski, 2012)
  • Order św. Pawła Apostoła, złoty krzyż (Kościół Prawosławny Grecji, 2013)
  • Order św. Sawasa II stopnia (Serbska Cerkiew Prawosławna, 2014)
  • Order Świętych Cyryla i Metodego I stopnia (Bułgarski Kościół Prawosławny, 2014)
  • Order św. Aleksego, metropolity moskiewskiego II stopnia (Rosyjska Cerkiew Prawosławna, 2016)
  • Order św. Księcia Daniela z Moskwy II stopnia (Rosyjska Cerkiew Prawosławna, 2019)
  • Order św. Sergiusza z Radoneża II stopnia (Rosyjska Cerkiew Prawosławna, 2021)
  • Doktoraty honoris causa Petersburskiej Akademii Teologicznej (2011), Mińskiej Akademii Teologicznej (2012), Seminarium Teologicznego św. Włodzimierza w Nowym Jorku (USA, 2014), Rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu Społecznego (2010), Wydziału Teologicznego im. Katalonia (Hiszpania, 2010), Wydział Teologiczny Uniwersytetu w Lugano (Szwajcaria, 2011), Uniwersytet w Preszowie (Słowacja, 2011), Uniwersytet Villanova (USA, 2012), Seminarium Teologiczne Nashotah House (USA, 2012) , Instytut Teologii Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego (2013), Rosyjski Państwowy Uniwersytet Humanistyczny (2014), Uniwersytet Świętych Cyryla i Metodego w Wielkim Trnowie (Bułgaria, 2014), Moskiewski Państwowy Uniwersytet Lingwistyczny (2017), Wydział Teologiczny Apulii (Włochy, 2017).
  • Honorowe profesury Rosyjskiej Chrześcijańskiej Akademii Humanitarnej (2010), Państwowego Konserwatorium Uralskiego (2012), Uralskiego Państwowego Uniwersytetu Górniczego (2012), Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego (2017), Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego Łomonosowa (2018).

Wybrana dyskografia

  1. Metropolita Hilarion Alfiejew. Pasja św Mateusza . Czajkowskiego Orkiestry Symfonicznej Radia Moskiewskiego. Dyrygent Władimir Fiedosiejew. 2 płyty CD. Wydawca pomocy (2011). CR 991094.
  2. Metropolita Hilarion Alfiejew. Pasja św Mateusza . Orkiestra Symfoniczna Czajkowskiego, Moskiewski Chór Synodalny. Dyrygent Władimir Fiedosiejew. 2 płyty CD. Vista Vera (2012). ASIN: B008J3ME8G.
  3. Metropolita Hilarion Alfiejew. Pasja św Mateusza . Orkiestra Symfoniczna Czajkowskiego, Moskiewski Chór Synodalny. Dyrygent Władimir Fiedosiejew. 2 płyty CD. Melodia Nagrania (2014).
  4. Metropolita Hilarion Alfiejew. De Profundis . Kompozycje na orkiestrę i chór . Stabat Mater, Concerto grosso, Fuga na motyw BACH, Canciones de la muerte, De profundis. Moskiewski Chór Synodalny, Rosyjska Orkiestra Narodowa. Dyryguje metropolita Hilarion Alfiejew. PENTATONE PTC 5186486 (2015).
  5. Metropolita Hilarion Alfiejew. Stabat Mater/Pieśń wzlotów/Oratorium na Boże Narodzenie . Orkiestra Filharmonii Narodowej Rosji. Dyrygent Władimir Spiwakow. 2 płyty CD. MEL CD 1002419. Melodiya Recordings (2016).
  6.   Metropolita Hilarion Alfiejew. Boska Liturgia . Prasa SVS (2016). ISBN 978-0-881-41062-4 .
  7. Kawaler. Ich ruf' zu Dir, Herr Jesu Christ . Rosyjska Orkiestra Narodowa . Dyrygent Metropolita Hilarion Alfiejew. Solista Stephan Genz. Pentaton PTC 5186593 (2017).
  8. Metropolita Hilarion Alfiejew. Muzyka na orkiestrę i chór . 6 płyt CD. MEL CD 1002473. Nagrania Melodiya (2017).
  9. Metropolita Hilarion Alfiejew. Pasja św Mateusza . Angielska wersja. Moskiewski Chór Synodalny, Rosyjska Orkiestra Narodowa . Dyrygent Metropolita Hilarion Alfiejew. 2 płyty CD. MEL CD 1002531. Melodiya Recordings (2020).
  10. Metropolita Hilarion Alfiejew. Śpiewy liturgiczne . Mistrzowie śpiewu chóralnego. Dyrygent Lew Kontorowicz. MEL CD 1002681. Melodiya Recordings (2022).
  11. Brahmsa. Wariacje na temat Haydna i IV Symfonia . Moskiewska Państwowa Orkiestra Symfoniczna. Dyrygent Metropolita Hilarion Alfiejew. MEL CD 1002683. Melodiya Recordings (2022).

Bibliografia

Tylko książki:

Po angielsku

  1. Alfeyev, Hilarion (2000), św. Symeon, nowy teolog i tradycja prawosławna , Oxford: Oxford University Press .
  2. ——— (2000), Duchowy świat Izaaka Syryjczyka , studia cysterskie , Kalamazoo, MI : Cysterskie publikacje .
  3. ——— (2002), Tajemnica wiary. Wprowadzenie do nauczania i duchowości Kościoła prawosławnego , Londyn: Darton, Longman & Todd .
  4. ——— (2006), Prawosławny świadek w epoce nowożytnej , Genewa: Publikacje WCC .
  5. ——— (2009), Chrystus zwycięzca piekieł. Zejście do piekła w tradycji prawosławnej , Nowy Jork: SVS Press .
  6. ——— (2011), Prawosławie , t. I. Historia i struktura kanoniczna Kościoła prawosławnego, Nowy Jork: SVS Press .
  7. ——— (2012), Prawosławie , t. II. Doktryna i nauczanie Kościoła prawosławnego, Nowy Jork: SVS Press .
  8. ——— (2014), Prawosławie , t. III. Architektura, ikony i muzyka Kościoła prawosławnego, Nowy Jork: SVS Press .
  9. ——— (2017), Prawosławie , t. IV. Kult i życie liturgiczne Kościoła prawosławnego, Nowy Jork: SVS Press .
  10. ——— (2018), Jezus Chrystus Jego życie i nauczanie , t. 1 Początek Ewangelii, Nowy Jork: SVS Press .
  11. ——— (2019), Prawosławie , t. V. Sakramenty i inne obrzędy, Nowy Jork: SVS Press .
  12. ——— (2020), Jezus Chrystus Jego życie i nauczanie , t. 2 Kazanie na Górze, Nowy Jork: SVS Press .
  13. ——— (2021), Jezus Chrystus Jego życie i nauczanie , t. 3 Cuda Jezusa, Nowy Jork: SVS Press .
  14. ——— (2021), Jezus Chrystus Jego życie i nauczanie , t. 4 Przypowieści Jezusa, Nowy Jork: SVS Press .

Po rosyjsku

  1. Alfeyev, Hilarion (2005), Таинство веры. Введение в православное догматическое богословие. М.-Клин: Изд-во Братства Святителя Тихона, 1996. Издание второе — Клин: Фонд „Христианская жизнь”, 2000. И здание третье — Клин: Фонд "Христианская жизнь", 2004. Издание четвертое — Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  2. ——— (2001), Жизнь и учение св. Григория Богослова. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе — СПб.: Алетейя (po rosyjsku) .
  3. ——— (2001), Духовный мир преподобного Исаака Сирина. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе — СПб.: Алетейя (po rosyjsku) .
  4. ——— (2001), Преподобный Симеон Новый Богослов и православное Предание. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1998. Издание второе — СПб.: Алетейя (po rosyjsku) .
  5. ——— (2003), Преподобный Исаак Сирин. О божественных тайнах и о духовной жизни. Nowe teksty. Перевод с сирийского. М.: Изд-во "Зачатьевский монастырь", 1998. Издание второе — СПб.: Алетейя (po rosyjsku) .
  6. ——— (1998), Преподобный Симеон Новый Богослов. Главы богословские, умозрительные i практические. Перевод с греческого. М .: Изд-во "Зачатьевский монастырь" (po rosyjsku) .
  7. ——— (1999), Ночь прошла, а день приблизился. Проповеди и беседы. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья (po rosyjsku) .
  8. ——— (2002), Православное богословие на рубеже эпох. Statki, dokumenty. М.: Изд-во Крутицкого патриаршего подворья, 1999. Издание второе, дополненное — Киев: Дух i лiтера (po rosyjsku) .
  9. ——— (2000), Преподобный Симеон Новый Богослов. „Прииди, Свет истинный”. Избранные гимны в стихотворном переводе с греческого. СПб .: Алетейя (po rosyjsku) .
  10. ——— (2005) [2001], Христос — Победитель ада. Temat: Chrystus – zwycięzca piekła. O zejściu do piekieł we wschodniej tradycji chrześcijańskiej ] (po rosyjsku) (wyd. 2), СПб [św. Petersburg]: Алетейя [Aletheia] .
  11. ——— (2004), О молитве. Клин: Фонд "Христианская жизнь", 2001. Издание второе — Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  12. ——— (2004), Вы — свет мира. Беседы о христианской жизни. Клин: Фонд "Христианская жизнь", 2001. Издание второе — Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  13. ——— (2001), Человеческий лик Бога. Проповеди. Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  14. ——— (2001), Преподобный Симеон Новый Богослов. Преподобный Никита Стифат. Аскетические произведения в новых переводах. Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  15. ——— (2002), Священная тайна Церкви. Введение в историю и проблематику имяславских споров. В двух томах. СПб .: Алетейя (po rosyjsku) .
  16. ——— (2004), Во что верят православные христиане. Катехизические беседы. Клин: Фонд "Христианская жизнь" (po rosyjsku) .
  17. ——— (2006), Православное свидетельство в современном мире. СПб: Издательство Олега Абышко (po rosyjsku) .
  18. ——— (2008), Православие. T. I: История, каноническое устройство и вероучение Православной Церкви. М: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  19. ——— (2009), Православие. T. II: Храм и икона, Таинства и обряды, богослужение и церковная музыка. М: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  20. ——— (2016), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. I: Начало Евангелия. М.: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  21. ——— (2016), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. II: Нагорная проповедь. М .: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  22. ——— (2017), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. III: Чудеса Иисуса. М .: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  23. ——— (2017), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. IV: Притчи Иисуса. М .: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  24. ——— (2017), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. V: Агнец Божий. М .: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  25. ——— (2017), Иисус Христос. Жизнь i учение. Кн. VI: Смерть и Воскресение. М .: Изд-во Сретенского монастыря (po rosyjsku) .
  26. ——— (2017), Апостол Павел. Биография. М .: Познание (po rosyjsku) .
  27. ——— (2017), Катехизис. Краткий путеводитель по православной вере.М.: Эксмо (po rosyjsku) .
  28. ——— (2017), Проповеди. T. I—III.М: Изд-во Троице-Сергиевой лавры (po rosyjsku) .
  29. ——— (2018), Апостол Пётр. Биография. М .: Познание (po rosyjsku) .
  30. ——— (2018), Благодать и закон. Толкование на Послание апостола Павла к Римлянам. М .: Познание (po rosyjsku) .
  31. ——— (2018), Литургия. Исторический i богословский комментарий к Литургиям Иоанна Златоуста и Василия Великого. М .: Познание (po rosyjsku) .
  32. ——— (2018), Евангелие от Иоанна. Исторический i богословский комментарий. М .: Познание (po rosyjsku) .
  33. ——— (2019), Евангелие от Матфея. Исторический i богословский комментарий. T. I—II. М .: Познание (po rosyjsku) .
  34. ——— (2019), Иисус Христос. Биография. М .: Молодая гвардия (po rosyjsku) .
  35. ——— (2020), Неудобные вопросы о религии и Церкви.М.: Познание (po rosyjsku) .
  36. ——— (2021), Евангелие Достоевского.М.: Познание (po rosyjsku) .
  37. ——— (2021), Тайна Богоматери. Истоки и история почитания Пресвятой Девы Марии в первом тысячелетии. М .: Познание (po rosyjsku) .
  38. ——— (2021), Святые наших дней.М.: Познание (po rosyjsku) .
  39. ——— (2022), Тайна семи звёзд. Рассказы и очерки.М .: Познание (po rosyjsku) .

Po francusku

  1. Le mystere de la foi. Wprowadzenie à la théologie dogmatyczna ortodoksyjna. Paryż: Cerf , 2001.
  2. L'univers spirituel d'Isaac le Syrien. Bellefontaine, 2001.
  3. Syméon le Studite. Discours ascétique. Wprowadzenie, krytyka tekstu i uwagi dla H. Alfiejewa. Źródła Chrétiennes 460. Paryż: Cerf, 2001.
  4. Le chantre de la lumière. Inicjacja à la spiritité de Saint Grégoire de Nazianze. Paryż: Cerf, 2006.
  5. Le Nom grand et glorieux. La vénération du Nom de Dieu et la prière de Jésus dans la tradycji ortodoksyjnej. Paryż: Cerf, 2007.
  6. Le mystère sacré de l'Eglise. Wprowadzenie à l'histoire et à la problématique des débats athonites sur la vénération du Nom de Dieu. Fryburg: Academic Press, 2007.
  7. L'Orthodoxie I. L'histoire et structure canoniques de l'Eglise orthodoxe. Paryż: Cerf, 2009.
  8. L'Orthodoxie II. La doktryna de l'Eglise ortodoksyjna. Paryż: Cerf, 2012.
  9. Image de l'Invisible. L'art dans l'Église ortodoksji. Paryż: Les Éditions Sainte-Geneviève, 2017.
  10. Le kazanie sur la montagne. Paryż: Syrtes, 2018.
  11. Le debiut de l'Évangile. Paryż: Syrtes, 2021.

Po włosku

  1. La gloria del Nome. L'opera dello schimonaco Ilarion e la controversia athonita sul Nome di Dio all'inizio dell XX secolo. Bose: Qiqajon, 2002.
  2. La forza dell'amore. Universo spirite di sant'Isacco il Syro. Bose: Qiqajon, 2003.
  3. Cristo Vincitore degli inferi. Bose: Qiqajon, 2003.
  4. Cristiani nel mondo contemporaneo. Bose: Qiqajon, 2013.
  5. La Chiesa ortodossa. 1. Profil historii. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2013.
  6. La Chiesa ortodossa. 2. Dottrina. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2014.
  7. La Chiesa ortodossa. 3. Tempio, icona e musica sacra. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2015.
  8. La Chiesa ortodossa. 4. Liturgia. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2017.
  9. La Chiesa ortodossa. 5. Sacramenti e riti. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2018.
  10. Ikona: Arte, bellezza e mistero. Bolonia: Edizione Dehoniane, 2018.
  11. Il mistero della fede. Tesori di spiritità ortodossa. Mediolan: Monasterium, 2019.
  12. Il discorso della montagna — Gesù Cristo. Vita e insegnamento II. Mediolan: San Paolo, 2019.
  13. Morte e resurrezione — Gesù Cristo. Vita e insegnamento VI. Mediolan: San Paolo, 2020.
  14. L'inizio del Vangelo. — Gesù Cristo. Vita e insegnamento I. Milano: San Paolo, 2021.

W innych językach

  1. El misterio de la fe. Jedno wprowadzenie a la Teologia Ortodoxa. Grenada: Nuevo Inicio, 2014.
  2. Cristianismo ortodoxo I: Historia y estructura canónica de la Iglesia Ortodoxa. Meksyk: Barek, 2022.
  3. Misterio da fé. Introdução à teologia dogmática ortodoxa. Lizbona, 2018.
  4. O Futuro do Cristianismo. Lizbona: Lucerna, 2019.
  5. Geheimnis des Glaubens. Einführung in die orthodoxe dogmatische Theologie. Aus dem Russischen übersetzt von Hermann-Josef Röhrig. Herausgegeben von Barbara Hallensleben und Guido Vergauwen. Universitätsverlag Freiburg Schweiz, 2003. 2. Ausgabe — Fryburg: Academic Press, 2005.
  6. Traditionen in der Orthodoxen Kirche]. Münsterschwarzach: Vier-Türme-Verlag, 2012.
  7. Die Zukunft der Tradition. Gesellschaft, Familie, Christentum. Berlin: Landt, 2016.
  8. katechizm. Kurze Wegbegleitung durch den orthodoxen Glauben. Münster: Aschendorff Verlag, 2017.
  9. Άγιος Ισαάκ o Σύρος. Ο πνευματικός του κόσμος. Αγιολογική Βιβλιοθήκη, αρ. 17. Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ. Αθήνα, 2005.
  10. Το μυστήριο της Πίστης. Εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. Αθήνα, 2011.
  11. Тајна вере: увод у православно догматско богословље. Превод са руског Ђорђе Лазаревић; редактор превода Ксенија Кончаревић. Краљево: Епархијски управни одбор Епархије жичке, 2005.
  12. Ви сте светлост свету. Беседе о хришћанском животу. Са руског превео Никола Стојановић. Редактура превода проф. др Ксенија Кончаревић. Kruszewo, 2009.
  13. Живот и учење светог Григорија Богослова. Превод Никола Стојановић. Редактура превода др Ксенија Кончаревић, проф. Kruszewo, 2009.
  14. Христос Победитељ ада. Тема силаска у ад у источно-хришћанском предању. Са руског превела Марија Дабетић. Крагујевац, 2010.
  15. Православно богословље на размећу векова. Са руског превела Марија Дабетић. Крагујевац, 2011.
  16. Патријарх Кирил: живот и гледиште. Превод Ксенија Кончаревић. Београд, 2012.
  17. Духовни свет преподобног Исака Сирина. Превела са руског др Ксенија Кончаревић. Nowy dom: Беседа, 2017.
  18. У шта верују православни хришћани. C руског превео епископ моравички Антоније (Пантелић). Београд, 2019.
  19. Uskon tajemnice. Johdatus ortodoksiseen dogmatiseen teologiaan. Ortodoksisen kirjallisuuden julkaisuneuvosto. Jyväskylä, 2002.
  20. Hitowy tik. Bevezetés az Ortodox Egyház teológiájába és lelkiségébe. Budapeszt: Magyar Ortodox Egyházmegye, 2005.
  21. Az imádságról. Budapeszt: Kairosz Kiadó, 2017.
  22. katekizmu. Rövid útmutató az ortodox hithez. Fordította: Sipos Barnabás, Zimonyi Irina. Budapeszt, 2019.
  23. Tajemnica wiary. Wprowadzenie do prawosławnej teologii dogmatycznej. Warszawska Metropolia Prawosławna, 2009.
  24. Hristos, biruitorul iadului. Coborarea la iad din perspectiva teologica. Bucureşti: Editura Sophia, 2008.
  25. Sfântul Simeon Noul Teolog şi traditia ortodoxa. Bucureşti: Editura Sophia, 2009.
  26. Lumea duhovnicească a Sfântului Isaac Firul. Jassy: Editura Doxologia, 2013.
  27. Taina credinței. Introducere in teologia dogmatică ortodoxă. Jassy: Editura Doxologia, 2014.
  28. Rugăciunea. Întălnire cu Dumnezeul cel Viu]. Jassy: Editura Doxologia, 2016.
  29. Taina Sfântă Bisericii. Introducere în istoria şi problematica sporer iciaslave. Kluj-Napoca: Editura Renaşterea, 2021.
  30. سر الإيمان. — بيروت: تعاونية النورالأرثوذكسية، ٢٠١٦.
  31. アルフェエフ, イラリオン. 信仰の機密 / イラリオン・アルフェエフ著 ; ニコライ高松光一訳. — 東京: 東京復活大聖堂教会, 2004年。
  32. 祈りについて（ロシア正教会駐日代表部訳）教友社、2020年。
  33. 『正教会の暦で読む毎日の福音』 (ニコライ小野成信訳) 教友社, 2021年。
  34. 正教導師談祈禱卅二講 貝 伊拉里翁總主教 電視演講, 愛西里爾 譯 2009 年
  35. 作者 都主教伊拉里雍 阿爾菲耶夫 正信奧義 China Orthodox Press 2015 年
  36. 教理問答 正教信仰指南 China Orthodox Press 2020 年
  37. Таїнство віри: Вступ до православного богослов'я]. Kijów, 2009.
  38. Про молитву. Kijów, 2015.
  39. Тайнството на вярата. Увод в православното богословие. София, 2014.
  40. Тајната на верата. Вовед во православното догматско богословие. Skopa, 2009.
  41. Izák Syrský a jeho duchovní odkaz. Přel. Jaroslav Brož i Michal Řoutil. Praha, Červený Kostelec: Nakladatelství Pavel Mervart, 2010.
  42. Kristus — vítěz nad podsvětím: téma sestoupení do pekel ve východokřesťanské tradici. Preložil: Antonín Čížek. Praha, Červený Kostelec: Nakladatelství Pavel Mervart, 2013.
  43. Mystérium víry. Uvedení do pravoslavné teologie. Przekład: Antonín Čížek. Praha, Červený Kostelec: Nakladatelství Pavel Mervart, 2016.
  44. Tajemnica tronów. En introduktion till den ortodoxa kyrkans troslära och andlight. Sztokholm: Artos i Norma Bokförlag, 2010.
  45. Usu saladus. Sissejuhatus õigeusu teoloogiasse]. Tallin, 2017.
  46. Zweryfikowano თბილისი, 2013.
  47. Հիսուս Քրիստոս. Կենսագրություն. Երեւան, 2022 rok.

Kompozycje muzyczne

  1. Alfeyev, Grigory (1984), Cztery wiersze Federico Garcia Lorki (głos i fortepian) .
  2. Alfiejew, Hilarion (2006), Boska Liturgia (chór mieszany) .
  3. ——— (2006), Całonocne czuwanie (soliści i chór mieszany) .
  4. ——— (2006), Pasja według św. Mateusza (soliści, chór i orkiestra) .
  5. ——— (2007), Oratorium na Boże Narodzenie (soliści, chór chłopięcy, chór mieszany i orkiestra symfoniczna) .
  6. ——— (2007), Memento (orkiestra symfoniczna) .
  7. ——— (2008), A Song of the Ascents (symfonia na temat Psalmów; chór i orkiestra) .
  8. ——— (2012), Stabat Mater ; premiera pod dyrekcją Vladimira Spivakova .
  9. ——— (2012), Fuga na motywie BACH (orkiestra) .

Notatki

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hilarion_(Alfeyev)&oldid=1141186259 ”