Język migowy Nikaragui

Nikaraguański język migowy
Idioma de Señas de Nicaragua, ISN
Pochodzi z Nikaragua
Region Managua i rozprzestrzenia się po całym kraju
Ludzie mówiący w ojczystym języku
 3000 (1997)
Kody językowe
ISO 639-3 ncs
Glottolog nica1238
ELP Język migowy Nikaragui

Nikaraguański język migowy ( ISN ; hiszpański : Idioma de Señas de Nicaragua ) to forma języka migowego , która rozwinęła się spontanicznie wśród niesłyszących dzieci w wielu szkołach w Nikaragui w latach 80. Jest to szczególnie interesujące dla lingwistów, ponieważ oferuje im wyjątkową okazję do zbadania tego, co uważają za narodziny nowego języka.

Historia

Przed 1970 rokiem w Nikaragui nie było społeczności głuchoniemych, która w dużej mierze utrzymywała kontakty towarzyskie ze sobą i między sobą. Osoby niesłyszące były na ogół odizolowane od siebie i najczęściej używały prostych systemów znaków domowych i gestów ( mímicas ) do komunikowania się z rodziną i przyjaciółmi, chociaż wśród głuchego rodzeństwa było kilka przypadków idioglossii . Warunki niezbędne do powstania języka zaistniały w 1977 r., kiedy to w ośrodku szkolnictwa specjalnego zorganizowano program, do którego początkowo uczęszczało 50 głuchoniemych dzieci. Liczba uczniów w szkole (w Managua w San Judas) wzrosła do 100 w 1979 roku, co było początkiem rewolucji sandinistów .

W 1980 roku w rejonie Villa Libertad w Managui otwarto szkołę zawodową dla młodzieży niesłyszącej. Do 1983 roku do obu szkół uczęszczało ponad 400 głuchoniemych uczniów. Początkowo schemat językowy kładł nacisk na mówiony hiszpański i czytanie z ruchu warg , a używanie znaków przez nauczycieli ograniczało się do pisowni palcowej (używanie prostych znaków do podpisywania alfabetu).

Program odniósł niewielki sukces, a większość uczniów nie rozumiała pojęcia hiszpańskich słów. Później dzieci pozostawały językowo odłączone od swoich nauczycieli, ale boisko szkolne, ulica i autobus szkolny stanowiły dla nich podatny grunt do komunikowania się. Łącząc gesty i elementy ich systemów znaków domowych, pidgin i język podobny do kreolskiego — tworzyli własny język. Pidgin „pierwszego etapu” został nazwany Lenguaje de Signos Nicaragüense (LSN) i nadal jest używany przez wielu, którzy uczęszczali do szkoły w tym czasie. [ kiedy? ]

Personel szkoły, nieświadomy rozwoju tego nowego języka, postrzegał gestykulację dzieci jako mimikę i niepowodzenie w opanowaniu hiszpańskiego. Nie mogąc zrozumieć, co mówią dzieci, poprosiły o pomoc z zewnątrz. W czerwcu 1986 r. Ministerstwo Edukacji Nikaragui skontaktowało się z Judy Kegl , amerykańską lingwistką języka migowego z MIT. Kiedy Kegl i inni badacze zaczęli analizować język, zauważyli, że małe dzieci przyjęły formę podobną do pidgin starszych dzieci na wyższy poziom złożoności, z zgodnością czasowników i inne konwencje gramatyczne. Bardziej złożony język migowy jest obecnie znany jako Idioma de Señas de Nicaragua (ISN).

Od początku swoich badań, aż do ugruntowania się nikaraguańskiego języka migowego, Kegl starannie unikała wprowadzania znanych jej języków migowych, w szczególności amerykańskiego języka migowego, społeczności głuchoniemych w Nikaragui. Na arenie międzynarodowej od dziesięcioleci występował rodzaj imperializmu językowego , w ramach którego jednostki wprowadzały ASL do populacji osób niesłyszących w innych krajach, często zastępując istniejące lokalne języki migowe. Polityka Kegl polegała raczej na dokumentowaniu i badaniu niż narzucaniu lub zmienianiu języka lub jego społeczności. Chociaż nie przeszkadzała głuchoniemym Nikaraguańczykom w zapoznawaniu się z innymi językami migowymi, nie stwarzała takich możliwości. Udokumentowała jednak kontakty i wpływy z innymi językami migowymi, które miały miejsce od lat 90. Krytycy, jak np Felicia Ackerman , zakwestionowali etykę izolowania dzieci z Nikaragui.

Organizacja Kegla, Nicaraguan Sign Language Projects, pomogła założyć szkołę dla głuchoniemych, w której pracują wyłącznie niesłyszący nauczyciele z Nikaragui i wspierała niesłyszących Nikaraguańczyków w uczestnictwie i występach na międzynarodowych konferencjach.

Językoznawstwo

ISN oferuje rzadką okazję do zbadania powstawania nowego języka. Przed ISN badania wczesnego rozwoju języków koncentrowały się na kreolach , które rozwijają się z mieszanki dwóch (lub więcej) odrębnych społeczności płynnie mówiących. W przeciwieństwie do tego, ISN został opracowany przez grupę młodych ludzi, którzy mają tylko niekonwencjonalne znaków domowych i gesty.

Niektórzy lingwiści, tacy jak Kegl i RJ Senghas, postrzegają rozwój języka migowego w Managui jako dowód na to, że przyswajanie języka jest wbudowane w ludzki mózg. Steven Pinker , autor The Language Instinct , twierdzi, że „przypadek Nikaragui jest absolutnie wyjątkowy w historii… Byliśmy w stanie zobaczyć, jak to się dzieje, że dzieci — a nie dorośli — generują język, i udało nam się to zarejestrować dzieje się z bardzo szczegółowymi naukowymi szczegółami. I to jedyny raz, kiedy naprawdę widzieliśmy język tworzony z powietrza ”.

Od 1990 roku inni badacze, w tym Ann Senghas, Marie Coppola, Richard Senghas, Laura Polich i Jennie Pyers, zaczęli badać i informować o rozwoju tego wyjątkowego języka i jego społeczności. Od tego czasu, chociaż badacze mają własne interpretacje wydarzeń prowadzących do powstania języka i jego rozwoju, wszyscy zgadzają się, że do tej pory badane zjawisko jest jednym z najbogatszych odkrytych źródeł danych na temat powstania języka.

Struktura

Bierma stanowi dobry fundament dla struktur ISN. Bierze jako przykład „staczanie się”. Podczas gdy osoba może wizualizować to jako jeden ruch, ISN dzieli to działanie na dwie części, sposób i kierunek. Te mniejsze części pozwalają na przestawianie ich w celu tworzenia różnych fraz. Najbardziej wyrafinowani mówcy używają wzorca mowy ABA; w naszym przykładzie odzwierciedla to znaki staczania się w dół, aby zauważyć, że ruch staczania się jest ciągły, a nie, że podmiot toczy się, a następnie opada.

Modulacja przestrzenna

„Zobacz” (a) i „Zapłać” (b), wykonane w neutralnym kierunku i modulowane przestrzennie po lewej stronie osoby podpisującej.

Modulacje przestrzenne są budulcem wszystkich dotychczas badanych języków migowych. Neutralnie umieszczony znak znajduje się przed klatką piersiową; jednak znak można modulować lub zmieniać kierunkowo, aby przekazać wiele zmian gramatycznych.

Modulacje przestrzenne mogą pełnić funkcje, w tym „wskazywać osobę lub liczbę; dostarczać informacji deiktycznych, miejscowych lub czasowych; lub wskazywać relacje gramatyczne”.

W artykule napisanym przez Senghasa i Coppolę badają modulację przestrzenną występującą w ISN. Odkryli, że ten ruch z neutralnej przestrzeni był znacznie częstszy wśród sygnatariuszy, którzy rozpoczęli naukę w młodszym wieku niż ich rówieśnicy, którzy robili to, gdy byli starsi. Biorąc to pod uwagę (a także swoje badania nad przestrzennymi modulacjami wskazującymi wspólne odniesienie i szybkością, z jaką podpisują osoby na różnych etapach nauki), Senghas i Coppola ustalili, że uczące się dzieci tworzą nikaraguański język migowy – „zmienili język tak, jak nauczyli się tego”. Fakt, że uczniowie, którzy zaczęli migać w młodszym wieku, częściej używają modulacji przestrzennej niż ich starsi rówieśnicy, którzy zaczęli migać w momencie poczęcia ISN, wskazuje, że język dojrzewa, gdy młodsi kohorty czynią gramatykę bardziej złożoną. Następnie zauważają, że tylko wtedy, gdy język nie jest dojrzały, na przykład w przypadku ISN, zdolności uczenia się języków ujawniają swoją transformacyjną i twórczą zdolność.

W przestrzeni podpisu użycie wskazywania w celu wskazania tożsamości odniesienia znacznie wzrosło od lat 80. XX wieku. Punkty mogą pełnić „funkcję podobną do zaimka, koordynując przestrzenne modulacje czasowników, wskazując strukturę argumentów zdania i współindeksując odniesienia w dyskursie”. [ potrzebne pełne cytowanie ]

Ilustracja przedstawiająca nieobróconą i obróconą reprezentację wydarzenia dawania. Lokalizacja jest porównywana z lokalizacją człowieka w przypadku określenia rotacji reprezentacji.

Senghas i Coppola zauważyli, że sygnatariusze, którzy nauczyli się ISN przed okresem rozległego kontaktu (przed 1983 r.), byli niespójni co do tego, czy wydarzenie było przedstawiane jako obrócone, czy odzwierciedlone (nieobrócone) w przestrzeni podpisu. Jeśli sygnatariusz oglądał wydarzenie, w którym mężczyzna po lewej stronie sygnatariusza dał przedmiot kobiecie po prawej stronie sygnatariusza, było losowo (kiedy sygnatariusz powtórzył scenę), czy sygnatariusz użyje modulacji przestrzennej do oznaczenia lewej i w prawo na podstawie jego widoku z przodu sceny lub tak, jakby osoba podpisująca była zwrócona w tę samą stronę, co aktorzy na scenie.

Sygnatariusze, którzy rozpoczęli naukę po 1983 roku, nie byli pod tym względem niekonsekwentni. W przypadku wielu sygnatariuszy i wielu scen sygnatariusze stosowaliby tę samą obróconą reprezentację. Senghas i Coppola zasugerowali, że oznacza to, że „modulacje przestrzenne są używane jako wspólny element gramatyczny w tej kohorcie wiekowej”.

Interpretacja akademicka

Kiedy stał się językiem

Badacze nie są zgodni co do tego, na jakim etapie rozwoju ISN stał się on pełnoprawnym językiem.

  • Coppola argumentuje, że izolowane systemy z podpisami rodzinnymi w Nikaragui zawierały komponenty, które można nazwać językowymi (ale to nie znaczy, że utożsamia znak domowy z językiem).
  • Kegl argumentuje, że po etapie pośrednim, kiedy niesłyszący gestykulatorzy spotkali się i rozwinęli komunikację wystarczającą, aby małe dzieci pomyślały, że ich wkład jest językiem, którego należy się nauczyć, pierwsze pokolenie małych dzieci przyswoiło język tak kompletny i bogaty, jak każdy znany ludzki język spotykać się z kimś; kolejne zmiany stanowią oczekiwany proces zmian historycznych.
  • Senghas argumentuje, że po powstaniu ISN stawał się on coraz bardziej złożony w kolejnych kohortach młodych nabywców.

Dowody na wrodzone zdolności językowe

William Stokoe , znany przez wielu jako ojciec lingwistyki amerykańskiego języka migowego, nie zgodził się, że pojawienie się ISN jest dowodem na istnienie urządzenia do przyswajania języka . Stokoe kwestionuje również twierdzenia, że ​​​​język pojawił się całkowicie bez zewnętrznego wpływu, na przykład hiszpańskiego czy ASL. Jak dotąd nie ma dostępnych ostatecznych dowodów na rozwiązanie kontrowersji wokół natywizmu i uczenia się kulturowego, a spór sięga daleko w językoznawstwo teoretyczne, którego podejścia mogą konceptualizować gramatykę na różne i niezgodne sposoby. Nawet jeśli zebrane dowody wydają się wskazywać na brak dostępu do hiszpańskiego i ASL we wczesnym okresie pojawiania się, istnieje możliwość, że rozwój ISN jest ułatwiony przez ekspozycję mówcy na bardziej ogólne strategie komunikacyjne we wczesnym dzieciństwie.

Alternatywy dla teorii proponujących urządzenie do akwizycji języka przedstawił (między innymi) Michael Tomasello . [ potrzebne źródło ] Tomasello argumentuje, że proces przyswajania pierwszego języka jest wspomagany przez komunikację pozajęzykową, na przykład poprzez ustanowienie wspólnych ram intencjonalnych i zrozumienie intencji komunikacyjnych.

W każdym razie od chwili powstania ISN, podobnie jak inne języki, aktywnie angażował się w kontakt z językami swojego otoczenia.

Jako „niezapisywalny”

RJ Senghas (1997) użył w tytule swojej rozprawy wyrażenia „język niewymowny, nienapisany”, aby podkreślić powszechne błędne przekonanie, że te języki bez formy pisanej nie są tak „prawdziwe” (pogląd często wyznawany przez tych, którzy nie studiują rdzennych Języki). W podobny sposób języki migowe często nie są odpowiednio rozpoznawane, ponieważ nie mówi się ani nie pisze. (Senghas nigdy nie twierdził, że nikaraguański język migowy jest niepisany, tylko że często tak o nim myśleli ci, którzy nie uczą się języków migowych).

Ogólnie rzecz biorąc, wpływ umiejętności czytania i pisania na status języka jest również poruszany w debatach dotyczących tak zwanego „paradygmatu języka pisanego”, w którym uznaje się, że dostępność języka pisanego do pewnego stopnia należy uznać za czynnik zależny kulturowo i historycznie zjawisko. Tim Ingold , brytyjski antropolog, dość obszernie omówił te kwestie w Perception of the Environment (2000), chociaż nie zajmuje się konkretnie ISN. Jednak od 1996 roku Nikaraguańczycy piszą swój język ręcznie i na komputerze, używając SignWriting . Obecnie istnieje wiele tekstów napisanych w nikaraguańskim języku migowym, w tym trzy tomy lekcji czytania w ISN, hiszpańskim I i II (dwa poziomy tekstów, zeszyty ćwiczeń i elementy podstawowe), Cuentos Españoles (zbiór opowiadań w języku hiszpańskim ze glosariuszami ISN ) i tekst z geografii.

Zobacz też

Dalsza lektura

  • Coppola, M. 2002. Pojawienie się kategorii gramatycznych w znaku domowym: dowody z rodzinnych systemów gestów w Nikaragui. doktorat Rozprawa, Wydział Mózgu i Nauk Kognitywnych, University of Rochester, Rochester, NY.
  • Coppola, M. i EL Newport. 2005. Przedmioty gramatyczne w znaku domowym: abstrakcyjna struktura językowa w podstawowych systemach gestów dorosłych bez wkładu językowego. Proceedings of the National Academy of Sciences 102 (52): 19249–19253.
  • Coppola, M. i A. Senghas. 2010. Deixis w powstającym języku migowym. W Brentari, Diane, (red.) Języki migowe: ankieta językowa Cambridge. Cambridge, Wielka Brytania: Cambridge University Press, s. 543–569.
  • Kegl, J. 1994. Sprawozdanie z konferencji: Linguistic Society of America Meeting, 6–9 stycznia 1994. Drogowskaz. tom 7, nr. 1, Wiosna, s. 62–66.
  • Kegl, J. 1994. Nikaraguański projekt języka migowego: przegląd. Drogowskaz. tom 7, nr. 1, Wiosna, s. 24–31.
  • Senghas, R. i J. Kegl. 1994a. Względy społeczne w powstaniu Idioma de Signos Nicaragüense (Nikaragui język migowy). Drogowskaz. tom 7, nr. 1, Wiosna, s. 40–46.
  • Senghas, R. i J. Kegl. 1994b. Soziale Gesichtspunkte bei der Herausbildung der Nicaraguanishen Gebärdensprache. Das Zeichen, nie. 29 września, s. 288–293. [Niemieckie tłumaczenie Senghasa i Kegla (1994a)]
  • Kegl, J. 2000. Czy to już zupa? Lub kiedy jest język? W Proceedings of the Child Language Seminar 1999. City University, Londyn.
  • Kegl, J. 2004. Pojawienie się języka w mózgu gotowym na język: problemy z przyswajaniem. W Jenkins, Lyle, (red.), Biolingwistyka i ewolucja języka. Johna Benjaminsa.
  • Kegl, J. (2008). Przypadek języków migowych w kontekście studiów nad pidginem i kreolem. W Singler, J. i Kouwenberg, S. (red.), The Handbook of Pidgin and Creole Studies. Londyn: Wydawcy Blackwella. s. 491–511.
  • Kegl, J. i G. Iwata. 1989. Lenguaje de Signos Nicaragüense: Pidgin rzuca światło na „kreolski?” ASL. W Carlson, R., S. DeLancey, S. Gildea, D. Payne i A. Saxena, (red.). Materiały z Czwartych Spotkań Konferencji Lingwistyki Pacyfiku. Eugene, Oregon: Wydział Lingwistyki, University of Oregon, s. 266–294.
  • Morford, JP & Kegl, J. 2000. Prekursory gestów konstrukcji językowych: Jak dane wejściowe kształtują formę języka. W D. McNeill (red.), Język i gest. Cambridge: Cambridge University Press, s. 358–387.
  • Kegl J., Senghas A., Coppola M 1999. Tworzenie przez kontakt: pojawienie się języka migowego i zmiana języka migowego w Nikaragui. W M. DeGraff (red.), Porównawcza zmiana gramatyczna: przecięcie akwizycji języka, geneza kreolska i składnia diachroniczna, s. 179–237. Cambridge, Massachusetts: MIT Press.
  • Polich, L. 1998. Agencja społeczna i społeczności niesłyszących: studium przypadku w Nikaragui. University of Texas at Austin Ph.D. rozprawa
  • Polich, L. 2005. Pojawienie się społeczności niesłyszących w Nikaragui: „Dzięki językowi migowemu można się tak wiele nauczyć”. Waszyngton, DC: Gallaudet University Press.
  • Pyers, JE i A. Senghas (2006). Zmiana referencyjna w nikaraguańskim języku migowym: porównanie z amerykańskim językiem migowym. W P. Perniss, R. Pfau i M. Steinbach, (red.), Widoczna zmienność: badania porównawcze struktury języka migowego. Berlin: Mouton de Gruyter.
  • Saffran, JR, A. Senghas i JC Trueswell. (2001). Akwizycja języka przez dzieci. Proceedings of the National Academy of Sciences, 98: 23, 12874–12875.
  • Senghas, A. (1994). Lekcje Nikaragui dotyczące akwizycji języka. Drogowskaz: The Journal of the International Sign Linguistics Association, 7:1, wiosna 1994.
  • Senghas, A. (1995). Wkład dzieci w narodziny nikaraguańskiego języka migowego. doktorat rozprawa, Massachusetts Institute of Technology. Dystrybuowane przez MIT Working Papers in Linguistics.
  • Senghas, A. (1995). Konwencjonalizacja w pierwszym pokoleniu: społeczność nabywa język. USD Journal of Contemporary Legal Issues, 6, wiosna 1995.
  • Senghas, A. (2005). Pojawienie się języka: wskazówki z nowego beduińskiego języka migowego. Bieżąca biologia, 15:12, 463–465.
  • Senghas, A., A. Özyürek i S. Kita (2005). Powstawanie języka in vitro czy in vivo ? Odpowiedź na komentarz na temat „Dzieci tworzące podstawowe właściwości języka: dowody z pojawiającego się języka migowego w Nikaragui” Science, 309: 5731, 56.
  • Senghas, A., A. Özyürek i S. Kita. (2002). Kodowanie zdarzeń ruchu w powstającym języku migowym: od gestów nikaraguańskich po znaki nikaraguańskie. W A. Baker, B. van den Bogaerde i O. Crasborn (red.) Perspektywy międzyjęzykowe w badaniach nad językiem migowym. Wybrane artykuły z TISLR 2000. Hamburg: Signum Press.
  • Senghas, A., D. Roman i S. Mavillapalli (2006). Simplemente Unico: Lo que la Comunidad Sorda de Nicaragua le Puede Enseñar al Mundo [Po prostu wyjątkowe: czego społeczność głuchoniemych Nikaragui może nauczyć świat]. Londyn/Managua: Leonard Cheshire International.
  • Senghas, A., S. Kita i A. Özyürek (2004). Dzieci tworzące podstawowe właściwości języka: dowody z pojawiającego się języka migowego w Nikaragui. Nauka, 305: 5691, 1779-1782.
  • Senghas, R. J 1997. Język „niewypowiedziany, nie do napisania”: tożsamość głuchych, język i osobowość wśród pierwszych kohort nikaraguańskich sygnatariuszy. University of Rochester, NY Ph.D. rozprawa
  • Senghas, RJ 2003. Nowe sposoby bycia głuchym w Nikaragui: zmiany w języku, osobowości i społeczności. W Monaghan, L., Nakamura, K., Schmaling, C. i Turner, GH (red.), Wiele sposobów bycia głuchym: zróżnicowanie międzynarodowe, językowe i społeczno-kulturowe. Waszyngton. Gallaudet University Press, s. 260–282.
  • Shepard-Kegl, JA 1997. Prolog. W Lopez Gomez, JJ, Peréz Castellon, AM, Rivera Rostrán, JM i Baltodano Baltodano, JF, (red.), Diccionario del Idioma de Señas de Nicaragua. Managua: Asociación Nacional se Sordos de Nicaragua (ANSNIC), s. IX-XI.
  • Shepard-Kegl, JM 2002. Nauczanie umiejętności czytania i pisania uczniów niesłyszących w Nikaragui: dwuetapowe podejście oparte na zdrowym rozsądku. Yarmouth, ME: NSLP, Inc. (do pobrania pod adresem https://web.archive.org/web/20051226020247/http://www.nslpinc.org/Download.html )
  • Michael Tomasello 2005, Konstruowanie języka: teoria przyswajania języka oparta na użyciu. Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Nicaraguan_Sign_Language&oldid=1131894541 ”