Ręcznie kodowany język angielski
Manually-Coded English ( MCE ) to rodzaj systemu znaków, który jest zgodny z językiem mówionym bezpośrednio po angielsku . Różne kody MCE różnią się poziomem bezpośredniości w mówionej gramatyce języka angielskiego. Może również występować połączenie z innymi wskazówkami wizualnymi, takimi jak język ciała. MCE jest zwykle używany w połączeniu z językiem mówionym bezpośrednio.
Ręcznie kodowane systemy angielskie
MCE oznaczono wieloma terminami — w tym angielski migowy, angielski kodowany ręcznie, mowa wspomagana migami i angielski wspomagany migami, z których żaden nie określa stopnia, w jakim użytkownik próbuje podpisać określone angielskie słownictwo lub poprawną gramatykę. MCE różni się od amerykańskiego języka migowego , który ma zupełnie inną gramatykę (w tym kolejność słów) niż angielski. Niesłyszące języki migowe wykorzystują relacje przestrzenne, wyraz twarzy i ułożenie ciała, a stopień, w jakim użytkownik MCE uwzględnia te cechy, zależy od jego biegłości w tym zakresie. Jednak w wymyślonym systemie, takim jak Signing Exact English (SEE), korzystanie z funkcji ręcznych jest opisane w pierwszym i kolejnych wydaniach Słownika SEE, a użytkownicy muszą używać wyrazu twarzy, orientacji, pozycji ciała, akcentowania itd., aby uzyskać dobre wyniki w testach certyfikacyjnych, takich jak Educational Ocena umiejętności tłumacza ustnego i ocena umiejętności posługiwania się znakami edukacyjnymi.
Chociaż nie ma badań na poparcie tego poglądu, wiele osób zajmujących się edukacją osób niesłyszących uważa, że zrozumiałość takiego MCE została w praktyce zagrożona. [ wymagane pełne cytowanie ] Doświadczenie może poprawić stopień, w jakim informacje zakodowane w języku angielskim (zarówno pod względem morfologicznym, jak i składniowym) są skutecznie przekazywane ręcznie, a badania w tym zakresie można znaleźć, przeszukując Wikipedię pod hasłem Signing Exact English . Nie ma badań, które sugerowałyby, że ci, którzy są zmotywowani do podpisania pełnej gramatyki języka angielskiego, nie mogą tego zrobić, jeśli uczą się słownictwa, chcą podpisywać biegły, poprawny gramatycznie angielski i są obserwowani i szkoleni, aby to zrobić.
W krajach anglojęzycznych użytkownicy niesłyszących języków migowych często przełączają kod na formę MCE podczas rozmowy z osobą, której dominującym językiem jest angielski lub gdy cytują coś z angielskiego. MCE jest również czasami preferowany przez osoby słyszące, dla których manualna wersja ich własnego języka jest znacznie łatwiejsza do nauczenia niż głuchy język migowy.
W edukacji
Różne formy ręcznie kodowanego języka angielskiego zostały pierwotnie opracowane do użytku w edukacji dzieci niesłyszących , ponieważ ich umiejętność czytania i pisania w języku angielskim była zazwyczaj niska w porównaniu z ich słyszącymi rówieśnikami. Ta metoda edukacyjna została spopularyzowana przez Abbé Charles-Michel de l'Epee , który w latach 90. XVIII wieku opracował metodę nauczania głuchych dzieci przy użyciu znaków ręcznych . Edukacja jest nadal najczęstszym środowiskiem, w którym używany jest ręcznie kodowany język angielski; nie tylko z uczniami niesłyszącymi, ale także z dziećmi z innymi rodzajami trudności w mowie lub języku.
Stosowanie MCE w edukacji osób niesłyszących jest kontrowersyjne. Współczesna edukacja osób niesłyszących może faworyzować jeden z trzech nurtów – język migowy , MCE i oralizm – lub połączenie dwóch lub wszystkich trzech. Niektórzy przeciwnicy MCE zauważają, że stosowanie MCE często ma miejsce przy próbie zaprzeczenia lub zastąpienia naturalnych języków społeczności głuchoniemych, które są postrzegane jako opóźniające szanse dziecka na opanowanie „dobrego angielskiego”. Z drugiej strony, ci przeciwnicy argumentują, że odmówienie dziecku niesłyszącemu dostępu do naturalnego języka migowego jest równoznaczne z odmówieniem dziecku dostępu do języka w ogóle – że narażenie głuchego dziecka na niezręczne, nienaturalne kodowanie języka mówionego nie zastąpi podstawowej nauki języka naturalnego – oraz że dziecko musi wcześnie mieć pełny kontakt z językiem naturalnym, aby później najlepiej władało jakimkolwiek językiem. (Oznacza to, że głuche dziecko musi być w pełni wystawione na język migowy, a odmowa tego kontaktu uniemożliwia naukę języka w wieku, w którym ma to kluczowe znaczenie dla rozwoju umysłowego). Argumentują też, że wypieranie języków ojczystych jest formą kolonializmu . _ W manualizmie a oralizmie debaty, niektórzy formy MCE są przeciwni ustnikom, którzy uważają, że nawet manualny angielski zmniejsza motywację dzieci do nauki mówienia i czytania mowy. W ramach podpisującej się społeczności głuchoniemych w Wielkiej Brytanii używanie ręcznie kodowanego języka angielskiego w sytuacjach społecznych poza edukacją jest czasami uważane za „staromodne” i charakterystyczne dla osób starszych (którzy dorastali w czasach represji języków migowych w systemie edukacyjnym).
typy
Używany na całym świecie
Pisownia palcowa
Fingerspelling wykorzystuje 26 różnych znaków reprezentujących 26 liter alfabetu angielskiego . Każde słowo jest pisane tak, jak w pisanym języku angielskim i podobnie jak w pisanym języku angielskim, niektóre językowe i paralingwistyczne , takie jak intonacja, nie są reprezentowane.
Jest to bardzo prosta forma MCE do nauki dla anglojęzycznych i często jest pierwszym „punktem kontaktowym” dla osoby słyszącej przed nauką języka migowego. Fingerspelling jest również używany przez osoby niesłyszące jako część języków migowych, w przypadku niektórych rzeczowników własnych lub podczas cytowania słów lub krótkich fraz z języka angielskiego.
Ekskluzywna pisownia palcowa jest rzadko używana do rozszerzonej komunikacji, ponieważ jest to bardzo powolna metoda przedstawiania języka angielskiego. Nadal ma zastosowanie w niektórych osób głuchoniewidomych (patrz podpisywanie dotykowe ). Ekskluzywna pisownia palcowa ma swoje miejsce w historii edukacji osób niesłyszących; w Stanach Zjednoczonych jest znana jako metoda Rochester (patrz poniżej). Starsze osoby niesłyszące w Wielkiej Brytanii i Australii mogą również często używać pisowni palcowej w wyniku swojej edukacji.
Należy pamiętać, że różne regiony używają różnych alfabetów ręcznych do reprezentowania języka angielskiego – system dwuręczny jest używany w Wielkiej Brytanii , Australii i Nowej Zelandii , a systemy jednoręczne są używane w Ameryce Północnej (patrz alfabet ASL ), Irlandii (patrz irlandzki język migowy ), Singapur i Filipiny . W Afryce Południowej używa się alfabetu jednoręcznego i dwuręcznego . Te anglojęzyczne kraje również nie mają tego samego języka migowego. Zobacz język migowy § nie oparty na mowie .
Podpisany angielski
Różne systemy zwane „Signed English” zostały opracowane w Australii, Nowej Zelandii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kenii i Afryce Południowej. Jednak każdy „Signed English” zapożyczył znaki z lokalnego języka migowego głuchoniemych i wymyślił nowe znaki reprezentujące słowa i gramatykę języka angielskiego. Mają tendencję do kierowania się luźną logiką dźwięku, a nie ścisłą strukturą fonetyczną Cued Speech . Na przykład w australijskim języku migowym „niewygodny” jest reprezentowany przez znaki oznaczające „un”, „come”, „for” i „table”. Znak wizualny zaczerpnięty z głuchego języka migowego można uogólnić, aby reprezentował homonimy angielskiego słowa - na przykład znak Auslan oznaczający „fly” (owad) może być używany w języku migowym dla czasownika (to) „fly”.
Język migowy jest zwykle wolniejszy niż język mówiony, a nauczyciele, którzy go używają, zazwyczaj „chodzą na skróty” i wracają do języka kontaktowego .
Znak kontaktowy
Nie jest to ściśle forma ręcznie kodowanego języka angielskiego, znak kontaktowy jest w rzeczywistości mieszanką lokalnego języka migowego osób niesłyszących i języka angielskiego. Ten język kontaktowy może mieć miejsce w dowolnym miejscu kontinuum etapów pośrednich, od bardzo „podobnego do angielskiego” do bardzo „podobnego do języka głuchoniemego”; sygnatariusze z tych dwóch różnych środowisk językowych często spotykają się gdzieś pośrodku. Ze względu na to, że znak kontaktowy stanowi pomost między dwoma odrębnymi językami, jest on używany przez każdą osobę inaczej, w zależności od znajomości języka angielskiego i języka migowego osób niesłyszących. Termin znak kontaktowy w dużej mierze zastąpił wcześniejszą nazwę Pidgin Sign English (PSE), ponieważ ta forma podpisywania nie ma funkcji, których lingwiści oczekują od pidgin .
Znak kontaktowy odrzuca inicjalizacje i znaczniki gramatyczne używane w innych formach MCE, ale zachowuje podstawową kolejność słów w języku angielskim. W Stanach Zjednoczonych cechy ASL często spotykane w znaku kontaktowym obejmują listę zgrupowanych elementów oraz powtórzenie niektórych zaimków i czasowników.
Mowa wspomagana migami lub komunikacja symultaniczna
Mowa wspomagana znakami (SSS) polega na wyrażaniu wszystkiego tak, jak w mówionym języku angielskim, przy jednoczesnym podpisaniu formularza MCE. Wykorzystywane jest słownictwo , składnia i pragmatyka języka angielskiego, a migowy MCE służy jako wsparcie w odbiorze mowy . Znaki są zapożyczone z lokalnego języka migowego głuchoniemych i/lub są sztucznymi znakami wymyślonymi przez wychowawców osób niesłyszących.
Terminy SSS i SimCom są obecnie często używane jako synonimy komunikacji całkowitej (TC), chociaż pierwotna filozofia TC jest zupełnie inna.
Zasugerowana mowa
Mowa wskazywana jest wyjątkowa wśród form MCE, ponieważ nie używa zapożyczonych ani wymyślonych znaków w celu przekazania języka angielskiego. Zamiast tego amerykańska i brytyjska angielska wersja Cued Speech wykorzystuje osiem kształtów dłoni - z których żaden nie pochodzi z języków migowych - do reprezentowania fonemów spółgłoskowych oraz cztery rozmieszczenia dłoni wokół twarzy do reprezentowania fonemów samogłoskowych. R. Orin Cornett , który opracował funkcję Cued Speech w 1966 r. na Uniwersytecie Gallaudeta, starał się zwalczać słabe umiejętności czytania wśród niesłyszących studentów, zapewniając głuchym dzieciom solidne wykształcenie językowe. Mowa wskazywana musi być połączona z mówieniem ustami (związane z mówieniem w języku), ponieważ kształt dłoni, położenie dłoni i informacje na ustach łączą się w unikalne pakiety cech reprezentujące wartości fonemiczne. Wskazówki nie mają być rozumiane bez ust, jednak wielu niesłyszących rodzimych wskazówek jest w stanie samodzielnie rozszyfrować wskazówki bez użycia ust. Podobnie, zwykle są w stanie dobrze odczytywać informacje z ust bez użycia ręki (co jest powszechnie określane jako czytanie z ruchu warg). Funkcja Cued Speech została dostosowana do języków i dialektów na całym świecie.
W Północnej Ameryce
Podpisany angielski (SE) – amerykański
Termin „Signed English” odnosi się do znacznie prostszego systemu niż SEE1, SEE2 lub LOVE. Signed English (czasami określany jako siglish ) używa znaków ASL w angielskiej kolejności słów, ale tylko 14 znaczników gramatycznych. Najpopularniejszą metodą języka migowego w Stanach Zjednoczonych jest metoda stworzona przez Harry'ego Bornsteina, który pracował nad projektem Gallaudet Signed English Project, aby opracować książki dla dzieci napisane zarówno ilustrowanymi znakami, jak i pisanym językiem angielskim .
Widząc podstawowy angielski (SEE1)
Opracowany w USA w 1966 roku przez niesłyszącego nauczyciela Davida Anthony'ego, Seeing Essential English (SEE1) miał na celu nauczanie prawidłowej konstrukcji gramatycznej przy użyciu znaków zapożyczonych z ASL, ale implementuje angielską kolejność słów i inne znaczniki gramatyczne, takie jak koniugacja. W SEE1 wszystkie słowa złożone są utworzone jako oddzielne znaki – zamiast używać znaku ASL dla motyla , SEE1 umieszcza znaki dla masła i muchy w kolejności sekwencyjnej. Wiele znaków z ASL jest inicjowanych w SEE1 – znak ASL oznaczający mieć jest podpisany kształtem dłoni B w SEE1. Znaczniki gramatyczne mają również własne znaki, w tym -ing i przedimki, takie jak , które zwykle nie są zawarte w ASL. SEE1 jest czasami określany jako Morphemic Sign System (MSS) i został również zaadaptowany w Polsce do widzenia podstawowego języka polskiego. Uwaga: SEE1/MSS ewoluował, aby był bardziej kompatybilny z pisanym i mówionym językiem angielskim. Wiele z tego było pod kierownictwem dr Wandy Milburn i Amarillo ISD .
Podpisywanie dokładny angielski (SEE2)
Podpisywanie dokładnego języka angielskiego (SEE2) zostało opracowane przez Gerilee Gustason, Esther Zawolkow i Donnę Pfetzing na początku lat siedemdziesiątych. Jako odgałęzienie SEE1, wiele funkcji SEE2 jest identycznych z tym systemem kodu. Inicjacje i znaczniki gramatyczne są również używane w SEE2, ale słowa złożone z równoważnym znakiem ASL są używane jako znak ASL, podobnie jak motyl . SEE2 jest również używany w Singapurze. Około 75% do 80% znaków SEE2 jest albo zapożyczonych z ASL, albo zmodyfikowanych znaków ASL. Signing Exact English wykorzystuje więcej znaczników niż 14 używanych w Signed English.
Ponieważ nie ma bardziej formalnego użycia SEE1, podpisywanie dokładnego języka angielskiego nie jest już określane jako SEE2, ale raczej SEE.
Lingwistyka wizualnego języka angielskiego (LOVE)
Opracowany przez Dennisa Wamplera, LOVE jest również bardzo podobny do SEE1 w konstrukcji. Podczas gdy większość form ASL i MCE jest przepisywana przy użyciu angielskich glos , LOVE jest zapisywana przy użyciu systemu notacji opracowanego przez Williama Stokoe .
Konceptualnie dokładny język angielski ze znakiem (CASE)
CASE, jedna z ostatnio opracowanych form MCE, łączy strukturę gramatyczną używaną w języku migowym z użyciem pojęć, a nie słów [ wątpliwe – [ wymagane wyjaśnienie ] , tak jak ma to miejsce w ASL. Staje się jedną z bardziej powszechnych form MCE [ potrzebne źródło ] i była wykorzystywana zarówno w programach szkolenia tłumaczy ustnych, jak i w edukacji osób niesłyszących w głównym nurcie. Termin angielski obsługiwany przez znak jest czasami używany w odniesieniu do tej samej rzeczy.
Metoda Rochestera
Być może najbliższy typ MCE do pisanego języka angielskiego, metoda Rochester polega na pisowni palców każdego słowa. Został zapoczątkowany przez Zenasa Westervelta w 1878 roku, wkrótce po tym, jak otworzył on Western New York Institute for Deaf-Mutes (obecnie znany jako Rochester School for the Deaf ). Stosowanie metody Rochester trwało do około lat 70. XX wieku i nadal są osoby niesłyszące z okolic Rochester, które były nauczane metodą Rochester. Wypadło z łask, ponieważ ręczne przeliterowanie wszystkiego jest żmudnym i czasochłonnym procesem, chociaż nadal jest używane w niektórych głuchoniewidomych ustawienia (patrz podpisywanie dotykowe ).
W Zjednoczonym Królestwie
Podpisany angielski (SE) – brytyjski
Zamierzając używać znaków, które byłyby łatwo zrozumiałe dla dzieci niesłyszących, brytyjski język migowy zapożyczył znaki z brytyjskiego języka migowego i połączył je z pisownią palcową, a także znakami i znacznikami wymyślonymi przez słyszących nauczycieli, aby dać ręczne przedstawienie mówionego języka angielskiego.
Język angielski ze wsparciem migowym (SSE)
Język angielski ze wsparciem migowym jest brytyjskim odpowiednikiem poprawnego koncepcyjnie języka migowego (patrz wyżej). Znaki BSL są używane w gramatyce języka angielskiego. Podobnie jak w przypadku PSE, bilans znaków BSL na język angielski różni się znacznie w zależności od znajomości tych dwóch języków przez osobę podpisującą.
Pojedynczy znak jest często różnicowany na wiele angielskich słów poprzez wyraźne wypowiedzenie tego słowa. Tak więc, aby dobrze zrozumieć SSE, potrzebna jest dobra czytania z ruchu warg (speechreading), a także dobra znajomość gramatyki języka angielskiego.
W Wielkiej Brytanii dostępne są ograniczone usługi tłumaczeniowe dla SSE. [ potrzebne źródło ]
National Signed English (NSE) to ostatnio promowany system komunikacji, który wykorzystuje kombinację BSL i SSE. Jego autorzy, Open College of Sign Language (OCSL), twierdzą, że tworzy perfekcyjną składnię, czasy teraźniejsze i przeszłe oraz pozwala użytkownikowi porozumiewać się w perfekcyjnym języku angielskim. [ potrzebne źródło ] Literatura promocyjna dotycząca tego proponowanego nowego systemu wywołała znaczne kontrowersje w brytyjskiej społeczności osób niesłyszących i zaalarmowanie wśród specjalistów języka migowego z powodu uwag dyrektora operacyjnego organizacji charytatywnej na temat brytyjskiego języka migowego, który nazwał go „podstawowym systemem komunikacji”. [ potrzebny cytat ]
Zasugerowana mowa
Mowa wskazywana jest wyjątkowa wśród form MCE, ponieważ nie używa zapożyczonych ani wymyślonych znaków w celu przekazania języka angielskiego. Amerykańska i brytyjska angielska wersja Cued Speech wykorzystuje osiem kształtów dłoni - z których żaden nie pochodzi z języków migowych - do reprezentowania fonemów spółgłoskowych oraz cztery rozmieszczenia dłoni wokół twarzy do reprezentowania fonemów samogłoskowych. Mowa brytyjska i amerykańska są bardzo podobne, ale nie identyczne. Mowa wskazywana musi być połączona z mówieniem ustami (związanym z mówieniem w języku), ponieważ kształt dłoni, położenie dłoni i informacje na ustach łączą się w unikalne pakiety cech reprezentujące wartości fonemiczne. Wskazówki nie mają być rozumiane bez ust, jednak wielu niesłyszących rodzimych wskazówek jest w stanie samodzielnie rozszyfrować wskazówki bez użycia ust. [ Potrzebne źródło ] Podobnie, zwykle są w stanie dobrze odczytywać informacje z ust bez użycia ręki (co jest powszechnie określane jako czytanie z ruchu warg). [ potrzebne źródło ]
Od 2022 r. W Wielkiej Brytanii jest znacznie mniej użytkowników Cued Speech niż użytkowników BSL i SSE oraz znacznie niższy odsetek użytkowników niesłyszących niż w wielu innych krajach, jednak jest on dobrze ugruntowany i jest reprezentowany przez organizację charytatywną Cued Speech UK z siedzibą w Devon . Funkcja Cued Speech została dostosowana do języków i dialektów na całym świecie. [ potrzebne źródło ]
System znaków Pageta Gormana
Paget Gorman Sign System , znany również jako język migowy Paget Gorman (PGSS) lub systematyczny język migowy Paget Gorman, został zapoczątkowany w Wielkiej Brytanii przez Sir Richarda Pageta w latach trzydziestych XX wieku i rozwinięty przez Lady Grace Paget i dr Pierre'a Gormana do użytku z dziećmi z trudnościami w mowie lub komunikacji, na przykład dzieci głuche. Jest to system znaków gramatycznych, który odzwierciedla normalne wzorce języka angielskiego. System wykorzystuje 37 podstawowych znaków i 21 standardowych pozycji dłoni, które można łączyć, aby reprezentować duże słownictwo angielskich słów, w tym końcówki wyrazów i czasy czasowników. Znaki nie odpowiadają naturalnym znakom Społeczność Głuchych .
System był szeroko rozpowszechniony w szkołach dla osób niesłyszących w Wielkiej Brytanii od lat 60. do 80. XX wieku, ale od czasu pojawienia się brytyjskiego języka migowego i języka migowego opartego na BSL w edukacji osób niesłyszących, jego użycie jest obecnie w dużej mierze ograniczone do dziedziny mowy i zaburzeń językowych .
Używany gdzie indziej
Australasian podpisany angielski
W Australii „Signed English” został opracowany przez komitet pod koniec lat 70. XX wieku, który przejął znaki od Auslana (zwłaszcza dialekt południowy), wynalazł nowe znaki i zapożyczył szereg znaków z amerykańskiego języka migowego , które teraz trafiły do codziennego użytku w Auslan. Nadal jest używany w wielu szkołach. Australasian Signed English jest również używany w Nowej Zelandii .
Singapur – ZOBACZ 2
Signing Exact English (SEE2) jest szeroko stosowany w szkołach dla osób niesłyszących w Singapurze i jest nauczany jako preferowana forma języka migowego przez Singapore Association for the Deaf.
Kenia Podpisany angielski
Rząd kenijski używa kenijskiego języka migowego, chociaż Uniwersytet w Nairobi popiera kenijski język migowy .
Zobacz też
Referencje i zasoby
- ^ Odblokowanie programu nauczania: zasady uzyskiwania dostępu w edukacji osób niesłyszących.
- ^ Luetke-Stahlman, Barbara; Milburn, Wanda O. (marzec 1996). „Historia widzenia podstawowego języka angielskiego (ZOBACZ I)” . Amerykańskie Annals of the Deaf . 141 (1): 29–33. doi : 10.1353/aad.2012.0001 . PMID 8901351 . S2CID 32313260 . Źródło 2019-03-03 .
- ^ „Język migowy” . Singapurskie Stowarzyszenie Głuchych . Zarchiwizowane od oryginału w dniu 2 marca 2007 r.
- ^ Kenijski język migowy w Ethnologue (wyd. 18, 2015) (wymagana subskrypcja)
- Paget Gorman Pełna instrukcja mowy podpisanej (1990). Northumberland: Publikacje STASS.
- Jeanes RC, Reynolds, BE & Coleman, BC 1989 (red.), Dictionary of Australasian Signs (wydanie 2) , Victorian College for the Deaf, 597 St Kilda Rd, Melbourne, Victoria 3004.
- Branson, Jan & Miller, Don (1998), Nacjonalizm i prawa językowe społeczności niesłyszących: imperializm językowy oraz rozpoznawanie i rozwój języków migowych. , Journal of Sociolinguistics 2 (1), 3–34.
- Jeanes, R., Reynolds, B. & Coleman, B (red.) (1989) Dictionary of Australasian Signs (wydanie 2), VSDC Melbourne