Język migowy

Ten artykuł dotyczy podstawowych języków migowych osób niesłyszących. Aby zapoznać się z podpisanymi wersjami języków mówionych, zobacz język kodowany ręcznie .
Dwóch mężczyzn i kobieta podpisują się amerykańskim językiem migowym (2008)
Zachowanie języka migowego , George W. Veditz (1913)

Języki migowe (znane również jako języki migowe ) to języki , które zamiast wypowiadanych słów używają modalności wizualno-ręcznej do przekazywania znaczenia. Języki migowe są wyrażane poprzez ręczną artykulację w połączeniu z nieręcznymi znacznikami . Języki migowe to pełnoprawne języki naturalne z własną gramatyką i leksykonem. Języki migowe nie są uniwersalne i zwykle nie są wzajemnie zrozumiałe , chociaż istnieją również podobieństwa między różnymi językami migowymi.

Językoznawcy uważają zarówno komunikację mówioną, jak i migową za rodzaje języka naturalnego , co oznacza, że ​​obie powstały w wyniku abstrakcyjnego, przedłużającego się procesu starzenia i ewoluowały w czasie bez skrupulatnego planowania. Potwierdza to fakt, że neuronalne substraty przetwarzania języka migowego i mówionego w znacznym stopniu się pokrywają, pomimo oczywistych różnic w modalności. Języka migowego nie należy mylić z mową ciała , rodzajem komunikacji niewerbalnej .

Wszędzie tam, gdzie istnieją społeczności osób niesłyszących , języki migowe rozwinęły się jako przydatne środki komunikacji i stanowią rdzeń lokalnych kultur Głuchych . Chociaż język migowy jest używany głównie przez osoby niesłyszące i niedosłyszące , jest również używany przez osoby słyszące, na przykład osoby niezdolne do mówienia fizycznie , mające problemy z językiem mówionym z powodu niepełnosprawności lub schorzenia ( komunikacja wspomagająca i alternatywna ) oraz osoby z niesłyszącymi członkami rodziny, w tym dzieci niesłyszących dorosłych .

Liczba języków migowych na świecie nie jest dokładnie znana. Każdy kraj ma na ogół swój własny język migowy; niektórzy mają więcej niż jeden. Wydanie Ethnologue z 2021 r. Wymienia 150 języków migowych, podczas gdy Atlas struktur języka migowego SIGN-HUB wymienia ponad 200 i zauważa, że ​​jest więcej, które nie zostały jeszcze udokumentowane ani odkryte. Od 2021 r. Indo język migowy jest najczęściej używanym językiem migowym na świecie, a Ethnologue plasuje go na 151. miejscu wśród najczęściej używanych języków na świecie.

Niektóre języki migowe uzyskały jakąś formę prawnego uznania .

Lingwiści odróżniają naturalne języki migowe od innych systemów, które są ich prekursorami lub z nich pochodzą, takich jak skonstruowane ręczne kody języków mówionych, znak domowy , „ znak dziecka ” oraz znaki, których nauczyły się inne naczelne.

Historia

Osobny artykuł: Historia języka migowego
Juan Pablo Bonet, Reducción de las letras y arte para enseñar a hablar a los mudos („Redukcja liter i sztuki do nauczania niemych ludzi mówienia”) (Madryt, 1620)

Grupy osób niesłyszących używały języków migowych na przestrzeni dziejów. Jedna z najwcześniejszych pisemnych wzmianek o języku migowym pochodzi z V wieku p.n.e., w Kratylosie Platona , gdzie Sokrates mówi: „Gdybyśmy nie mieli głosu ani języka i nie chcieli mówić sobie nawzajem, czy nie próbowalibyśmy dawać znaków, poruszając rękami, głową i resztą ciała, tak jak robią to niemi obecnie?" Aż do XIX wieku większość tego, co wiadomo o historycznych językach migowych, ogranicza się do alfabetów ręcznych (systemów pisowni palcowej), które zostały wymyślone w celu ułatwienia przenoszenia słów z języka mówionego do języka migowego, a nie do dokumentacji samego języka. Debata wokół monastycznego języka migowego, który rozwinął się w średniowieczu, zaczęła postrzegać go raczej jako system gestów niż prawdziwy język migowy.

Najwcześniejsze wzmianki o kontaktach między Europejczykami a rdzenną ludnością regionu Gulf Coast na terenach dzisiejszego Teksasu i północnego Meksyku odnotowują w pełni ukształtowany język migowy, który był już używany w momencie przybycia tam Europejczyków. Te zapisy obejmują konta Cabeza de Vaca w 1527 i Coronado w 1541.

Hiszpański mnich Pedro Ponce de León (1520–1584) opracował pierwszy alfabet ręczny. Alfabet ten opierał się w całości lub w części na prostych gestach dłoni, którymi posługiwali się mnisi żyjący w ciszy.

W 1620 r. Juan Pablo Bonet opublikował w Madrycie Reducción de las letras y arte para enseñar a hablar a los mudos („Redukcja liter i sztuki do nauczania niemych mówienia”). Uważany jest za pierwszy nowożytny traktat o fonetyce języka migowego, określający metodę nauczania ustnego osób niesłyszących oraz alfabet manualny.

Chirogram z Chirologia , 1644

W Wielkiej Brytanii ręczne alfabety były również używane do wielu celów, takich jak tajna komunikacja, wystąpienia publiczne lub komunikacja osób niesłyszących lub z nimi. W 1648 roku John Bulwer opisał „Mistrza Babingtona”, głuchoniemego, biegle posługującego się ręcznym alfabetem, „kontrowersyjnego na stawach jego palców”, którego żona mogła z nim łatwo rozmawiać, nawet w ciemności, za pomocą dotyku podpisywanie .

W 1680 roku George Dalgarno opublikował Didascalocophus, czyli nauczyciel głuchoniemych , w którym przedstawił własną metodę edukacji głuchoniemych, w tym alfabet „artrologiczny”, w którym litery wskazuje się, wskazując na różne stawy palców i dłoni lewa ręka. Systemy artrologiczne były używane przez ludzi słyszących od jakiegoś czasu; niektórzy spekulowali, że można je prześledzić do wczesnych Ogham .

Samogłoski tego alfabetu przetrwały we współczesnych alfabetach używanych w brytyjskim języku migowym , australijskim i nowozelandzkim języku migowym . Najwcześniejsze znane drukowane obrazy spółgłosek współczesnego alfabetu dwuręcznego pojawiły się w 1698 roku wraz z Digiti Lingua ( łac . ), broszura anonimowego autora, który sam nie mógł mówić. Zasugerował, że alfabet ręczny może być również używany przez niemych, dla zachowania ciszy i tajemnicy lub wyłącznie dla rozrywki. Dziewięć z jego liter można prześledzić do wcześniejszych alfabetów, a 17 liter współczesnego alfabetu dwuręcznego można znaleźć wśród dwóch zestawów 26 przedstawionych kształtów dłoni.

Charles de La Fin opublikował w 1692 roku książkę opisującą system alfabetyczny, w którym wskazywanie części ciała oznaczało pierwszą literę części (np. Brow=B), a samogłoski znajdowały się na opuszkach palców, podobnie jak w innych systemach brytyjskich. Opisał takie kody zarówno dla języka angielskiego, jak i łaciny.

Do 1720 r. brytyjski alfabet ręczny znalazł mniej więcej swoją obecną formę. Potomkowie tego alfabetu byli używani przez społeczności głuchoniemych (lub przynajmniej w klasach) w byłych koloniach brytyjskich w Indiach, Australii, Nowej Zelandii, Ugandzie i RPA, a także w republikach i prowincjach byłej Jugosławii, na Wielkim Kajmanie w Karaiby, Indonezja, Norwegia, Niemcy i Stany Zjednoczone. Podczas wojen poligarskich przeciwko Brytyjczykom Veeran Sundaralingam komunikował się z niemym młodszym bratem Veerapandiya Kattabomman , Oomaithurai , używając własnego języka migowego. [ wymagane wyjaśnienie ]

Francuz Charles-Michel de l'Épée opublikował swój podręcznik alfabetu w XVIII wieku, który przetrwał w dużej mierze niezmieniony we Francji i Ameryce Północnej do chwili obecnej. W 1755 r. Abbé de l'Épée założył w Paryżu pierwszą szkołę dla dzieci niesłyszących; Laurent Clerc był prawdopodobnie jego najsłynniejszym absolwentem. Clerc udał się do Stanów Zjednoczonych z Thomasem Hopkinsem Gallaudetem, aby założyć American School for the Deaf w Hartford w stanie Connecticut w 1817 roku. Syn Gallaudeta, Edward Miner Gallaudet założył w 1857 roku w Waszyngtonie szkołę dla głuchoniemych, która w 1864 roku stała się National Deaf-Mute College. Obecnie nazywany Uniwersytetem Gallaudeta , nadal jest jedynym uniwersytetem sztuk wyzwolonych dla osób niesłyszących na świecie.

Języki migowe na ogół nie mają żadnego związku językowego z językami mówionymi krajów, w których się pojawiają. Korelacja między językami migowymi a językami mówionymi jest złożona i różni się w zależności od kraju bardziej niż język mówiony. Na przykład, chociaż w Australii, angielskim Kanadzie , Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych dominującym językiem jest angielski, amerykański język migowy (ASL), wywodzący się z francuskiego języka migowego , jest głównym językiem migowym używanym w Stanach Zjednoczonych i angielskiej Kanadzie , podczas gdy pozostałe trzy kraje używają odmian Brytyjski, australijski i nowozelandzki język migowy , niezwiązany z ASL. Podobnie języki migowe w Hiszpanii i Meksyku są bardzo różne, mimo że hiszpański jest językiem narodowym w każdym kraju, a język migowy używany w Boliwii jest oparty na ASL, a nie na jakimkolwiek języku migowym używanym w jakimkolwiek innym kraju hiszpańskojęzycznym. W „krajowym” języku migowym pojawiają się również różnice, które niekoniecznie odpowiadają różnicom dialektów w narodowym języku mówionym; raczej można je zwykle skorelować z położeniem geograficznym szkół z internatem dla osób niesłyszących.

Międzynarodowy znak , dawniej znany jako Gestuno, jest używany głównie podczas międzynarodowych imprez dla głuchoniemych, takich jak Igrzyska Olimpijskie Głuchoniemych i spotkania Światowej Federacji Głuchych . Podczas gdy ostatnie badania twierdzą, że międzynarodowy znak jest rodzajem pidżynu , dochodzą do wniosku, że jest on bardziej złożony niż typowy pidgin i rzeczywiście bardziej przypomina pełny język migowy. Chociaż częściej używanym terminem jest znak międzynarodowy, czasami określa się go jako gestuno , międzynarodowy znak Pidgin lub międzynarodowy gest (IG). International Sign to termin używany przez Światową Federację Głuchych i inne organizacje międzynarodowe.

Językoznawstwo

Pod względem językowym języki migowe są tak samo bogate i złożone jak każdy język mówiony, pomimo powszechnego błędnego przekonania, że ​​nie są to „prawdziwe języki”. Profesjonalni lingwiści przestudiowali wiele języków migowych i stwierdzili, że wykazują one podstawowe właściwości występujące we wszystkich językach. Do takich fundamentalnych właściwości należy dwoistość wzorców i rekurencja . Dwoistość wzorców oznacza, że ​​języki składają się z mniejszych, pozbawionych znaczenia jednostek, które można łączyć w większe jednostki mające znaczenie (patrz poniżej). Termin rekursja oznacza, że ​​języki wykazują reguły gramatyczne, a wyjście takiej reguły może być wejściem tej samej reguły. Możliwe jest na przykład tworzenie w językach migowych klauzule podrzędne , a klauzula podrzędna może zawierać inną klauzulę podrzędną.

Języki migowe nie są mimiczne — innymi słowy, znaki są konwencjonalne, często arbitralne i niekoniecznie mają wizualny związek z ich desygnatem, podobnie jak większość języków mówionych nie jest onomatopeami . Chociaż ikoniczność jest bardziej systematyczna i powszechna w językach migowych niż w mówionych, różnica nie jest kategoryczna. Modalność wizualna pozwala pełniej wyrazić ludzkie preferencje dotyczące bliskich związków między formą a znaczeniem, obecnych, ale stłumionych w językach mówionych. Nie oznacza to, że języki migowe są wizualnym odwzorowaniem języka mówionego. Mają kompleks własnej gramatyki i mogą być używane do omawiania dowolnego tematu, od prostych i konkretnych po wzniosłe i abstrakcyjne. Języki migowe nie są wymysłami edukatorów ani szyframi języka mówionego otaczającej je społeczności.

Języki migowe, podobnie jak języki mówione, organizują elementarne, pozbawione znaczenia jednostki w znaczące jednostki semantyczne . Ten typ organizacji w języku naturalnym jest często nazywany dwoistością wzorców . Podobnie jak w językach mówionych, te bezsensowne jednostki są reprezentowane jako (kombinacje) cech , chociaż bardziej zgrubne opisy są często dokonywane za pomocą pięciu „parametrów”: kształtu dłoni (lub kształtu dłoni ), orientacji , położenia (lub miejsca artykulacji ), ruchu wyrażenie nieręczne . (Te bezsensowne jednostki w językach migowych były początkowo nazywane cheremes , od greckiego słowa oznaczającego rękę , przez analogię do fonemów , z greckiego oznaczającego głos , języków mówionych. Obecnie są one czasami nazywane fonemami również przy opisywaniu języków migowych, ponieważ funkcja jest to samo, ale częściej omawiane w kategoriach „cech” lub „parametrów”). Mówiąc bardziej ogólnie, zarówno język migowy, jak i język mówiony mają wspólne cechy które lingwiści odkryli we wszystkich naturalnych językach ludzkich, takie jak przemijalność, semantyczność , arbitralność , produktywność i przekaz kulturowy . [ wymagane wyjaśnienie ]

Wspólne cechy językowe wielu języków migowych to występowanie konstrukcji klasyfikujących , wysoki stopień fleksji poprzez zmiany ruchu oraz składnia temat-komentarz . Bardziej niż języki mówione, języki migowe mogą przekazywać znaczenie za pomocą środków równoczesnych, np. poprzez wykorzystanie przestrzeni , dwa ręczne artykulatory oraz twarz i ciało osoby podpisującej. Chociaż wciąż toczy się wiele dyskusji na temat ikoniczności w językach migowych, klasyfikatory są ogólnie uważane za wysoce ikoniczne, ponieważ te złożone konstrukcje „funkcjonują jako predykaty, które mogą wyrażać dowolne lub wszystkie z poniższych: ruch, położenie, stanopisowo-opisowe, lub obsługi informacji”. Należy zauważyć, że termin klasyfikator nie jest używany przez wszystkich pracujących nad tymi konstrukcjami. W całej dziedzinie lingwistyki języka migowego te same konstrukcje są również określane innymi terminami, takimi jak znaki przedstawiające.

Obecnie językoznawcy badają języki migowe jako języki prawdziwe, będące częścią dziedziny lingwistyki. Jednak kategoria „języki migowe” została dodana do Bibliografii językowej / Bibliographie Linguistique dopiero w tomie z 1988 r., Kiedy to ukazała się z 39 wpisami.

Relacje z językami mówionymi

Płaskorzeźba w języku migowym na kamiennej ścianie: „Życie jest piękne, bądźcie szczęśliwi i kochajcie się”, autorstwa czeskiej rzeźbiarki Zuzany Čížkovej na ulicy Holečkova w Pradze - Smíchov , przy szkole dla głuchoniemych

Istnieje powszechne błędne przekonanie, że języki migowe są w jakiś sposób zależne od języków mówionych: że są językiem mówionym wyrażonym w znakach lub że zostały wymyślone przez ludzi słyszących. Podobieństwa w przetwarzaniu języka w mózgu między językami migowymi i mówionymi dodatkowo utrwaliły to błędne przekonanie. Słyszący nauczyciele w szkołach dla osób niesłyszących, tacy jak Charles-Michel de l'Épée czy Thomas Hopkins Gallaudet , są często błędnie nazywani „wynalazcami” języka migowego. Zamiast tego, języki migowe, podobnie jak wszystkie języki naturalne, są rozwijane przez ludzi, którzy ich używają, w tym przypadku przez osoby niesłyszące, które mogą mieć niewielką lub żadną znajomość dowolnego języka mówionego.

W miarę rozwoju języka migowego czasami zapożycza elementy z języków mówionych, tak jak wszystkie języki zapożyczają z innych języków, z którymi się stykają. Języki migowe różnią się pod względem tego, ile zapożyczają z języków mówionych. W wielu językach migowych alfabet ręczny (pisownia palcowa) może być używany w komunikacji migowej w celu zapożyczenia słowa z języka mówionego poprzez przeliterowanie liter. Jest to najczęściej używane w przypadku nazw własnych osób i miejsc; jest również używany w niektórych językach dla pojęć, dla których w danym momencie nie ma dostępnego oznaczenia, zwłaszcza jeśli zaangażowane osoby są do pewnego stopnia dwujęzyczne w języku mówionym. Pisownia palcowa może czasami być źródłem nowych znaków, takich jak znaki inicjowane, w których kształt dłoni reprezentuje pierwszą literę słowa mówionego o tym samym znaczeniu.

rządu walijskiego ze stycznia 2021 r. informujący widzów o nowych przepisach dotyczących COVID-19

Na ogół jednak języki migowe są niezależne od języków mówionych i podążają własnymi ścieżkami rozwoju. Na przykład brytyjski język migowy (BSL) i amerykański język migowy (ASL) są zupełnie różne i wzajemnie niezrozumiałe, mimo że słyszący w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych używają tego samego języka mówionego. Gramatyki języków migowych zwykle nie przypominają gramatyk języków mówionych używanych na tym samym obszarze geograficznym; w rzeczywistości pod względem składni ASL ma więcej wspólnego z mówionym japońskim niż z angielskim.

Podobnie kraje, w których cały czas używany jest jeden język mówiony, mogą mieć dwa lub więcej języków migowych, a na obszarze, na którym występuje więcej niż jeden język mówiony, może być używany tylko jeden język migowy. Dobrym tego przykładem jest Republika Południowej Afryki , w której obowiązuje 11 oficjalnych języków mówionych i podobna liczba innych powszechnie używanych języków. Ma tylko jeden język migowy z dwoma wariantami ze względu na historię posiadania dwóch głównych instytucji edukacyjnych dla osób niesłyszących, które służyły różnym obszarom geograficznym kraju.

Gramatyka przestrzenna i równoczesność

Witam w ASL (amerykański język migowy)
Kolejna odmiana cześć w ASL (amerykański język migowy)

Języki migowe wykorzystują unikalne cechy medium wizualnego (wzroku), ale mogą również wykorzystywać cechy dotykowe ( dotykowe języki migowe ). Język mówiony jest w zasadzie liniowy; w danej chwili można wydać lub odebrać tylko jeden dźwięk. Z drugiej strony język migowy jest wizualny i dlatego może używać wyrażenia symultanicznego, chociaż jest to ograniczone artykulacyjnie i językowo. Percepcja wzrokowa umożliwia jednoczesne przetwarzanie informacji.

Jednym ze sposobów, w jaki wiele języków migowych wykorzystuje przestrzenną naturę języka, jest użycie klasyfikatorów. Klasyfikatory umożliwiają sygnatariuszowi przestrzenne pokazanie typu, rozmiaru, kształtu, ruchu lub zasięgu referenta.

Duży nacisk na możliwość równoczesności w językach migowych w przeciwieństwie do języków mówionych jest jednak czasami przesadzony. Użycie dwóch ręcznych artykulatorów podlega ograniczeniom motorycznym, co skutkuje dużym stopniem symetrii lub migowym tylko jednym artykulatorem. Co więcej, języki migowe, podobnie jak języki mówione, polegają na liniowym sekwencjonowaniu znaków w celu utworzenia zdań; większe wykorzystanie jednoczesności widać głównie w morfologii (wewnętrznej strukturze poszczególnych znaków).

Elementy nieręczne

Główny artykuł: funkcja nieręczna

Języki migowe przekazują wiele ze swojej prozodii poprzez elementy inne niż manualne. Postawy lub ruchy ciała, głowy, brwi, oczu, policzków i ust są używane w różnych kombinacjach, aby pokazać kilka kategorii informacji, w tym rozróżnienie leksykalne , strukturę gramatyczną , treść przymiotników lub przysłówków oraz funkcje dyskursu .

Na poziomie leksykalnym oprócz ręcznej artykulacji można określić leksykalnie znaki dla elementów innych niż manualne. Na przykład mimika twarzy może towarzyszyć czasownikom wyrażającym emocje, jak w przypadku znaku gniewu w czeskim języku migowym . Elementy niemanualne mogą być również leksykalnie kontrastowe. Na przykład w ASL (amerykańskim języku migowym) elementy twarzy odróżniają niektóre znaki od innych. Przykładem jest znak przetłumaczony jako jeszcze nie , co wymaga, aby język dotykał dolnej wargi i aby głowa obracała się z boku na bok, oprócz ręcznej części znaku. Bez tych cech znak byłby interpretowany jako późny . Usta , które są (częściami) wypowiadanych słów towarzyszących znakom leksykalnym, mogą być również kontrastowe, jak w ręcznie identycznych znakach dla lekarza i baterii w języku migowym Holandii .

Podczas gdy treść podpisanego zdania jest tworzona ręcznie, wiele funkcji gramatycznych jest tworzonych nieręcznie (tj. za pomocą twarzy i tułowia). Do takich funkcji należą pytania, negacja, zdania względne i tematyzacja. ASL i BSL używają na przykład podobnych nieręcznych oznaczeń w przypadku pytań tak / nie. Są one pokazane przez uniesione brwi i pochyloną do przodu głowę.

Niektóre informacje przymiotnikowe i przysłówkowe są przekazywane za pomocą elementów innych niż manualne, ale to, czym są te elementy, różni się w zależności od języka. Na przykład w ASL lekko otwarte usta z językiem rozluźnionym i widocznym w kąciku ust oznaczają „niedbale”, ale podobne nieręczne w BSL oznacza „nudne” lub „nieprzyjemne”.

Funkcje dyskursu, takie jak obracanie się, są w dużej mierze regulowane przez ruch głowy i spojrzenie. Ponieważ adresat w podpisanej rozmowie musi obserwować sygnatariusza, sygnatariusz może uniknąć pozwolenia drugiej osobie na zmianę, nie patrząc na nią, lub może wskazać, że druga osoba może mieć kolej, nawiązując kontakt wzrokowy.

Ikoniczność

Ikoniczność to podobieństwo lub analogia między formą znaku (językową lub inną) a jego znaczeniem, w przeciwieństwie do arbitralności . Pierwsze badania nad ikonicznością w ASL zostały opublikowane na przełomie lat 70. i 80. XX wieku. Wielu wczesnych lingwistów języka migowego odrzuciło pogląd, że ikoniczność była ważnym aspektem języków migowych, uważając, że większość postrzeganej ikoniczności jest pozajęzykowa. Jednak mimetyczne aspekty języka migowego (znaki, które imitują, naśladują lub reprezentują) występują w obfitości w wielu różnych językach migowych. Na przykład, gdy głuche dzieci uczące się języka migowego próbują coś wyrazić, ale nie znają powiązanego znaku, często wymyślają ikoniczny znak, który wykazuje właściwości mimetyczne. Chociaż nigdy nie znika z określonego języka migowego, ikoniczność jest stopniowo osłabiana, gdy formy języków migowych stają się bardziej zwyczajowe, a następnie ulegają gramatyce. Gdy forma staje się bardziej konwencjonalna, jest rozpowszechniana w metodyczny sposób fonologicznie wśród reszty społeczności języka migowego. Nancy Frishberg doszła do wniosku, że ikoniczność, choć pierwotnie obecna w wielu znakach, ulega degradacji w czasie poprzez zastosowanie naturalnych procesów gramatycznych.

W 1978 roku psycholog Roger Brown jako jeden z pierwszych zasugerował, że właściwości ASL dają mu wyraźną przewagę w zakresie uczenia się i zapamiętywania. W swoich badaniach Brown odkrył, że kiedy grupa sześciorga dzieci słyszących była uczona znaków, które miały wysoki poziom mapowania ikonicznego, znacznie częściej przypominały sobie te znaki w późniejszym zadaniu pamięciowym niż inna grupa sześciorga dzieci, które uczyły się znaków, które miały niewiele lub brak właściwości ikonicznych. W przeciwieństwie do Browna, lingwiści Elissa Newport i Richard Meier stwierdzili, że ikoniczność „wydaje się nie mieć praktycznie żadnego wpływu na przyswajanie amerykańskiego języka migowego”.

Głównym zadaniem pionierów lingwistyki języka migowego była próba udowodnienia, że ​​ASL jest prawdziwym językiem, a nie tylko zbiorem gestów lub „angielski na rękach”. Jednym z dominujących wówczas przekonań było to, że „prawdziwe języki” muszą składać się z arbitralnej relacji między formą a znaczeniem. Tak więc, gdyby ASL składał się ze znaków, które miały ikoniczny związek forma-znaczenie, nie można by go uznać za prawdziwy język. W rezultacie ikoniczność jako całość była przez długi czas w dużej mierze zaniedbywana w badaniach nad językami migowymi. Jednak ikoniczność odgrywa również rolę w wielu językach mówionych. Mówiono po japońsku na przykład zawiera wiele słów naśladujących dźwięki ich potencjalnych odniesień (patrz japońska symbolika dźwięku ). Późniejsi badacze uznali zatem, że języki naturalne nie muszą składać się z arbitralnej relacji między formą a znaczeniem. Wizualny charakter języka migowego po prostu pozwala na większy stopień ikoniczności w porównaniu z językami mówionymi, ponieważ większość obiektów świata rzeczywistego można opisać za pomocą prototypowego kształtu (np. stół ma zwykle płaską powierzchnię), ale większość obiektów świata rzeczywistego tak nie wydają prototypowych dźwięków, które mogą być naśladowane przez języki mówione (np. stoły nie wydają prototypowych dźwięków). Należy jednak zauważyć, że języki migowe nie są w pełni ikoniczne. Z jednej strony istnieje również wiele arbitralnych znaków w językach migowych, az drugiej strony gramatyka języka migowego ogranicza stopień ikoniczności: na przykład wszystkie znane języki migowe wyrażają pojęcia leksykalne za pomocą znaków ręcznych. Po prawdziwie ikonicznym języku można by oczekiwać, że pojęcie takie jak uśmiech będzie wyrażane przez naśladowanie uśmiechu (tj. przez wykonanie uśmiechniętej twarzy). Jednak wszystkie znane języki migowe nie wyrażają pojęcia uśmiechu przez uśmiechniętą twarz, ale przez ręczny znak.

Perspektywa lingwistyki kognitywnej odrzuca bardziej tradycyjną definicję ikoniczności jako związku między formą językową a konkretnym, rzeczywistym odniesieniem. Jest raczej zbiorem wybranych zależności między formą a znaczeniem znaku. Z tego punktu widzenia ikoniczność jest zakorzeniona w mentalnej reprezentacji użytkownika języka („ construal ” w gramatyce kognitywnej ). Jest definiowany jako w pełni gramatyczny i centralny aspekt języka migowego, a nie zjawisko peryferyjne.

Perspektywa lingwistyki kognitywnej dopuszcza, aby niektóre znaki były w pełni ikoniczne lub częściowo ikoniczne, biorąc pod uwagę liczbę odpowiedników między możliwymi parametrami formy i znaczenia. W ten sposób zapytania w izraelskim języku migowym (ISL) ma części swojej formy, które są ikoniczne („odsunięcie się od ust” oznacza „coś wychodzi z ust”) oraz części, które są arbitralne (kształt dłoni i orientacja).

Wiele znaków ma odwzorowania metaforyczne , a także ikoniczne lub metonimiczne. W przypadku tych znaków istnieją trójstronne odpowiedniki między formą, konkretnym źródłem i abstrakcyjnym znaczeniem docelowym. Znak ASL LEARN ma tę trójstronną korespondencję. Abstrakcyjne znaczenie docelowe to „uczenie się”. Konkretnym źródłem jest wkładanie do głowy przedmiotów z książek. Forma to chwytająca dłoń przesuwająca się od otwartej dłoni do czoła. Ikoniczna korespondencja zachodzi między formą a konkretnym źródłem. Metaforyczna zgodność zachodzi między konkretnym źródłem a abstrakcyjnym znaczeniem docelowym. Ponieważ konkretne źródło jest połączone z dwiema korespondencjami, lingwistyka określa znaki metaforyczne jako „podwójnie odwzorowane”.

Klasyfikacja

Zobacz też: Lista języków migowych
Sign language families I
Klasyfikacja rodzin języka migowego
  Rodzina francuskiego języka migowego
  → klaster amerykańskiego języka migowego (ASL).
  → Klaster rosyjskiego języka migowego
  → Klaster czeskiego języka migowego
   Rodzina duńskiego języka migowego
  Szwedzka rodzina języków migowych
  Rodzina niemieckiego języka migowego
   Wietnamskie języki migowe oraz niektóre tajskie i laotańskie języki migowe
  Arabska rodzina posługująca się językiem migowym
  Indyjsko-pakistański język migowy
  Chiński język migowy
  Rodzina japońskiego języka migowego
   BANZSL (brytyjski, australijski i nowozelandzki język migowy)
   Południowoafrykański język migowy (w ramach rodziny BANZSL)
 Języki izolowane
 Brak danych

Chociaż języki migowe pojawiły się naturalnie w społecznościach osób niesłyszących obok lub wśród języków mówionych, nie są one spokrewnione z językami mówionymi i mają u podstaw różne struktury gramatyczne.

Języki migowe można klasyfikować według sposobu ich powstawania.

W społecznościach, które nie podpisują, znak domowy nie jest pełnym językiem, ale jest bliższy pidginowi . Znak domu jest amorficzny i generalnie charakterystyczny dla konkretnej rodziny, w której głuche dziecko nie ma kontaktu z innymi głuchymi dziećmi i nie jest kształcone w znaku. Takie systemy na ogół nie są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Tam, gdzie są przekazywane, oczekuje się, że nastąpi kreolizacja , w wyniku której powstanie pełny język. Jednak znak domowy może być również bliższy pełnemu językowi w społecznościach, w których populacja słysząca posługuje się gestami; przykłady obejmują różne Języki migowe australijskich Aborygenów i systemy gestów w Afryce Zachodniej, takie jak Mofu-Gudur w Kamerunie.

Wiejski język migowy to lokalny język tubylczy, który zwykle pojawia się przez kilka pokoleń w stosunkowo wyspiarskiej społeczności z dużą częstością występowania głuchoty i jest używany zarówno przez osoby niesłyszące, jak i przez znaczną część społeczności słyszącej, która ma głuchą rodzinę i przyjaciół . Najbardziej znanym z nich jest prawdopodobnie wymarły amerykański język migowy Martha's Vineyard , ale istnieje również wiele języków wiejskich rozsianych po Afryce, Azji i Ameryce.

Z drugiej strony języki migowe społeczności głuchoniemych powstają tam, gdzie osoby niesłyszące spotykają się, tworząc własne społeczności. Należą do nich język migowy, taki jak nikaraguański język migowy , który rozwija się w ciałach uczniów szkół dla osób niesłyszących, które nie używają migowego jako języka nauczania, a także języki społeczności, takie jak język migowy Bamako , które powstają tam, gdzie generalnie niewykształceni głuchoniemi gromadzą się w ośrodkach miejskich w poszukiwaniu zatrudnienia. Początkowo języki migowe społeczności niesłyszących nie są ogólnie znane populacji słyszącej, w wielu przypadkach nawet bliskim członkom rodziny. Mogą jednak rosnąć, stając się w niektórych przypadkach językiem wykładowym i uzyskując oficjalne uznanie, jak w przypadku ASL.

Oba kontrastują z językami tabu mowy , takimi jak różne australijskie języki migowe Aborygenów , które są rozwijane przez społeczność słyszących i używane tylko wtórnie przez niesłyszących. Wątpliwe jest, czy większość z nich to języki same w sobie, a nie ręczne kody języków mówionych, chociaż kilka, takich jak język migowy Yolngu, jest niezależnych od jakiegokolwiek konkretnego języka mówionego. Osoby słyszące mogą również rozwijać migi, aby komunikować się z użytkownikami innych języków, jak w indyjskim języku migowym równin ; był to system podpisywania kontaktów lub pidgin najwyraźniej nie był używany przez głuchoniemych w narodach Równin, chociaż przypuszczalnie wpłynął na znak domu.

Kontakt językowy i kreolizacja są powszechne w rozwoju języków migowych, utrudniając jasne klasyfikacje rodzin - często nie jest jasne, czy podobieństwo leksykalne wynika z zapożyczeń lub wspólnego języka macierzystego, czy też istniał jeden lub kilka języków macierzystych, takich jak kilka języków wiejskich języki łączące się w język społeczności Głuchych. Kontakt zachodzi między językami migowymi, między językami migowymi a językami mówionymi ( znak kontaktowy , rodzaj pidgin) oraz między językami migowymi a systemami gestów używanymi przez szerszą społeczność. Jeden z autorów spekulował, że Język migowy Adamorobe , wiejski język migowy w Ghanie, może być powiązany z „żargonem handlowym gestów używanym na rynkach całej Afryki Zachodniej” pod względem słownictwa i cech obszaru , w tym prozodii i fonetyki.

Młodzi uczniowie uczą się kilku słów w laotańskim języku migowym od niesłyszącej artystki Suliphone. Było to jedno z kilku zajęć na szkolnej imprezie książkowej sponsorowanej przez Big Brother Mouse, projekt dotyczący czytania i pisania w Laosie , gdzie pracuje Suliphone.

Jedyna kompleksowa klasyfikacja w tym zakresie, wykraczająca poza prostą listę języków, pochodzi z 1991 r. Klasyfikacja opiera się na 69 językach migowych z wydania Ethnologue z 1988 r., które były znane w czasie konferencji poświęconej językom migowym w 1989 r. w Montrealu i 11 kolejnych języków autor dodał po konferencji.

Klasyfikacja Wittmanna języków migowych
Język podstawowy
Grupa podstawowa
Język pomocniczy
Grupa pomocnicza
Prototyp-A 5 1 7 2
Prototyp-R 18 1 1 –
Pochodzące z BSL 8 – – –
Pochodzące z DGS 1 lub 2 – – –
Pochodzące z JSL 2

–

 – –
Pochodzące z LSF 30 – – –
Pochodzące z LSG

1?

– – –

W swojej klasyfikacji autor rozróżnia podstawowe i pomocnicze języki migowe oraz pojedyncze języki i nazwy, które mają odnosić się do więcej niż jednego języka. Prototypowa klasa języków obejmuje wszystkie te języki migowe, które pozornie nie mogą pochodzić z żadnego innego języka. Prototypowe języki R to języki, które są zdalnie modelowane na prototypowym języku A (w wielu przypadkach uważanym za francuski język migowy) w procesie Kroebera (1940) zwanym „dyfuzją bodźców ” . Rodziny BSL , DGS , JSL , LSF (i prawdopodobnie LSG ) były produktami kreolizacji i releksyfikacji języków prototypowych. Kreolizacja jest postrzegana jako wzbogacanie jawnej morfologii w językach migowych, w porównaniu z redukcją jawnej morfologii w językach mówionych.

Typologia

Zobacz też: Typologia językowa

Typologia językowa (cofając się do Edwarda Sapira ) opiera się na strukturze słowa i wyróżnia klasy morfologiczne , takie jak aglutynujące /konkatenujące, fleksyjne , polisyntetyczne, włączające i izolujące.

Języki migowe różnią się typologią kolejności wyrazów. Na przykład austriacki język migowy , japoński język migowy i indyjsko-pakistański język migowy to podmiot-dopełnienie-czasownik, podczas gdy ASL to podmiot-czasownik-dopełnienie . Wpływ okolicznych języków mówionych nie jest nieprawdopodobny.

Języki migowe zwykle zawierają języki klasyfikatorów, w których kształt dłoni klasyfikatora reprezentujący obiekt jest włączony do tych czasowników przechodnich, które pozwalają na taką modyfikację. W przypadku podobnej grupy czasowników nieprzechodnich (zwłaszcza czasowników ruchu) włączany jest podmiot. Tylko w nielicznych językach migowych (na przykład w japońskim języku migowym ) agenci są kiedykolwiek włączeni. W ten sposób, ponieważ podmioty nieprzechodnie są traktowane podobnie do przedmiotów przechodnich, można powiedzieć, że inkorporacja w językach migowych przebiega według wzoru ergatywnego.

Brentari klasyfikuje języki migowe jako całą grupę zdeterminowaną przez medium komunikacji (wizualne zamiast słuchowe) jako jedną grupę o cechach jednosylabowości i polimorfemii. Oznacza to, że jedna sylaba (tj. jedno słowo, jeden znak) może wyrażać kilka morfemów, np. podmiot i dopełnienie czasownika określają kierunek ruchu czasownika (odmianę).

Innym aspektem typologii, który był badany w językach migowych, jest ich system liczb głównych . Stwierdzono istotne typologicznie różnice między językami migowymi.

Nabytek

Zobacz też: Akwizycja języka

Dzieci, które od urodzenia mają kontakt z językiem migowym, nabywają go, podobnie jak dzieci słyszące nabywają swój ojczysty język mówiony.

Hipoteza okresu krytycznego sugeruje, że język mówiony lub migowy jest łatwiejszy do opanowania jako dziecko w młodym wieku w porównaniu do osoby dorosłej ze względu na plastyczność mózgu dziecka. W badaniu przeprowadzonym na Uniwersytecie McGill odkryli, że użytkownicy amerykańskiego języka migowego, którzy nauczyli się tego języka w sposób natywny (od urodzenia), radzili sobie lepiej, gdy zostali poproszeni o skopiowanie filmów z zdaniami ASL niż użytkownicy ASL, którzy nauczyli się tego języka w późniejszym życiu. Odkryli również, że istnieją różnice w morfologii gramatycznej zdań ASL między dwiema grupami, co sugeruje, że istnieje bardzo ważny krytyczny okres w nauce języków migowych.

Nabywanie cech niemanualnych odbywa się według interesującego schematu: kiedy uczy się słowa, z którym zawsze jest powiązana określona cecha niemanualna (taka jak słowo „kto pyta” ), aspekty niemanualne są związane z tym słowem, ale nie mają elastyczności związanej z użytkowaniem przez osoby dorosłe. W pewnym momencie cechy niemanualne są odrzucane, a słowo jest produkowane bez wyrazu twarzy. Po kilku miesiącach nie-instrukcje pojawiają się ponownie, tym razem używane w sposób, w jaki używaliby ich dorośli sygnatariusze.

Formy pisemne

Języki migowe nie mają tradycyjnej ani formalnej formy pisemnej. Wiele osób niesłyszących nie widzi potrzeby pisania we własnym języku.

Opracowano kilka sposobów przedstawiania języków migowych w formie pisemnej.

  • Notacja Stokoe , opracowana przez dr Williama Stokoe dla jego Słownika amerykańskiego języka migowego z 1965 r ., jest abstrakcyjnym systemem notacji fonemicznej . Zaprojektowany specjalnie do przedstawiania używania rąk, nie ma możliwości wyrażania wyrazu twarzy ani innych niemanualnych cech języków migowych. Jednak jego został zaprojektowany do badań, zwłaszcza w słowniku, a nie do ogólnego użytku.
  • System notacji hamburskiej (HamNoSys), opracowany na początku lat 90., jest szczegółowym systemem fonetycznym, nieprzeznaczonym dla żadnego jednego języka migowego i przeznaczonym jako system transkrypcji dla badaczy, a nie jako praktyczny skrypt.
  • David J. Peterson próbował stworzyć system transkrypcji fonetycznej do podpisywania, który jest przyjazny dla ASCII , znany jako międzynarodowy alfabet fonetyczny języka migowego (SLIPA) .
  • SignWriting , opracowany przez Valerie Sutton w 1974 roku, to system fonetycznego przedstawiania języków migowych (w tym ust , wyrazu twarzy i dynamiki ruchu). Skrypt jest czasami używany do szczegółowych badań, dokumentacji językowej, a także publikowania tekstów i prac w językach migowych.
  • si5s to kolejna ortografia, która jest w dużej mierze fonemiczna. Jednak kilka znaków to logografy i / lub ideogramy ze względu na regionalne różnice w językach migowych.
  • ASL-phabet to system zaprojektowany przede wszystkim do edukacji dzieci niesłyszących przez dr Sama Supallę , który wykorzystuje minimalistyczny zbiór symboli w kolejności Kształt dłoni-Lokalizacja-Ruch. Wiele znaków można zapisać w ten sam sposób ( homograf ).
  • System pisma alfabetycznego dla języków migowych ( Sistema de escritura alfabética , SEA, hiszpańska nazwa i akronim), opracowany przez językoznawcę Ángela Herrero Blanco i dwóch niesłyszących badaczy, Juana José Alfaro i Inmacualada Cascales, został opublikowany w formie książkowej w 2003 r. dostępne online w hiszpańskim języku migowym . System ten wykorzystuje litery alfabetu łacińskiego z kilkoma znakami diakrytycznymi do reprezentowania znaku poprzez sekwencję morfemiczną SLCQDF (znak dwuręczny, miejsce, kontakt, kształt dłoni, kierunek i forma wewnętrzna). Powstałe słowa mają być odczytywane przez podpisywanie. System został zaprojektowany tak, aby można go było stosować w dowolnym języku migowym przy minimalnych modyfikacjach i można go było używać na dowolnym nośniku bez specjalnego sprzętu lub oprogramowania. Elementy nieręczne mogą być do pewnego stopnia zakodowane, ale autorzy argumentują, że system nie musi reprezentować wszystkich elementów znaku, aby był praktyczny, tak samo jak nie jest to możliwe w przypadku pisanego języka mówionego. System widział pewne aktualizacje, które są publicznie dostępne na stronie wiki. Centrum normalizacji językowej hiszpańskiego języka migowego wykorzystało SEA do transkrypcji wszystkich znaków w swoim słowniku.

Jak dotąd nie ma zgody co do pisanej formy języka migowego. Z wyjątkiem SignWriting żaden nie jest szeroko stosowany. Maria Galea pisze, że SignWriting „staje się powszechny, nie do opanowania i wyśledzenia. W taki sam sposób, jak prace pisane w dobrze rozwiniętym systemie pisma, takim jak alfabet łaciński, i na jego temat, nadszedł czas, w którym SW jest tak rozpowszechnione, że niemożliwe jest w ten sam sposób, aby wymienić wszystkie prace, które zostały wyprodukowane przy użyciu tego systemu pisma i które zostały napisane o tym systemie pisma”. W 2015 roku Uniwersytet Federalny Santa Catarina przyjął rozprawę napisaną w brazylijskim języku migowym przy użyciu Sutton SignWriting, aby uzyskać tytuł magistra lingwistyki. W rozprawie João Paulo Ampessana „Pisanie wyrażeń gramatycznych nieręcznych w zdaniach w LIBRAS przy użyciu systemu pisania migowego” stwierdza się, że „dane wskazują na potrzebę użycia [wyrażeń nieręcznych] w pisaniu języka migowego”.

Percepcja znaku

W przypadku rodzimego użytkownika migowego postrzeganie znaków wpływa na sposób, w jaki umysł nadaje sens ich wizualnym doświadczeniom językowym. Na przykład kształt dłoni może się różnić w zależności od innych znaków wykonanych przed nim lub po nim, ale te zmiany są uporządkowane w kategoriach percepcyjnych podczas jego rozwoju. Umysł wykrywa kontrasty kształtów dłoni, ale grupuje podobne kształty dłoni w jedną kategorię. Różne kształty dłoni są przechowywane w innych kategoriach. Umysł ignoruje niektóre podobieństwa między różnymi kategoriami percepcyjnymi, jednocześnie zachowując informacje wizualne w obrębie każdej kategorii percepcyjnej zmienności kształtu dłoni.

W społeczeństwie

Społeczności Głuchych i Kultura Głuchych

Główny artykuł: kultura Głuchych

Kiedy osoby niesłyszące stanowią stosunkowo niewielką część ogólnej populacji, często rozwijają się społeczności Głuchych, które różnią się od otaczającej społeczności słyszących. Te społeczności Głuchych są bardzo rozpowszechnione na świecie, związane zwłaszcza z językami migowymi używanymi na obszarach miejskich iw całym kraju, a kultury, które rozwinęły, są bardzo bogate.

Jednym z przykładów odmian języka migowego w społeczności Głuchych jest Black ASL . Ten język migowy został opracowany w społeczności Czarnych Głuchych jako wariant w amerykańskiej erze segregacji i rasizmu, kiedy młodzi Czarni Głusi uczniowie byli zmuszani do uczęszczania do oddzielnych szkół niż ich biali Głusi rówieśnicy.

Używanie języków migowych w społecznościach słyszących

Czasami, gdy liczba osób niesłyszących jest wystarczająco wysoka, cała lokalna społeczność przyjęła głuchy język migowy, tworząc coś, co czasami nazywa się „wiejskim językiem migowym” lub „wspólną społecznością migową”. Zwykle dzieje się tak w małych, ściśle zintegrowanych społecznościach z zamkniętą pulą genów. Znane przykłady obejmują:

W takich społecznościach osoby niesłyszące są na ogół dobrze zintegrowane z ogólną społecznością i nie znajdują się w niekorzystnej sytuacji społecznej, do tego stopnia, że ​​trudno mówić o odrębnej społeczności „Głuchych”.

Wiele australijskich języków migowych Aborygenów powstało w kontekście rozległych tabu związanych z mową, na przykład podczas żałoby i obrzędów inicjacyjnych. Są lub były szczególnie rozwinięte wśród Warlpiri , Warumungu , Dieri , Kaytetye , Arrernte i Warlmanpa i są oparte na ich odpowiednich językach mówionych.

Język migowy powstał wśród plemion Indian amerykańskich w regionie Wielkich Równin w Ameryce Północnej (patrz Język migowy Indian z Równin ) przed kontaktem z Europą. Był używany przez osoby słyszące do komunikowania się między plemionami posługującymi się różnymi językami , a także przez osoby niesłyszące. Obecnie szczególnie wśród użytkowników są Crow , Cheyenne i Arapaho .

Język migowy jest również używany jako forma alternatywnej lub wspomagającej komunikacji przez osoby, które słyszą, ale mają trudności z używaniem głosu do mówienia.

Coraz częściej szkoły słyszące i uniwersytety wyrażają zainteresowanie włączeniem języka migowego. W Stanach Zjednoczonych rośnie liczba zapisów na zajęcia ASL (amerykański język migowy) w ramach wyboru drugiego języka przez uczniów. W Nowej Zelandii, rok po uchwaleniu przez parlament ustawy NZSL Act 2006, opublikowano program nauczania NZSL dla szkół, aby przyjąć NZSL jako przedmiot fakultatywny. Program nauczania i materiały dydaktyczne zostały opracowane z myślą o szkołach średnich w wieku od 7 do 10 lat ( NZ Herald , 2007).

Uznanie prawne

Główny artykuł: Prawne uznanie języków migowych

Niektóre języki migowe uzyskały jakąś formę prawnego uznania, podczas gdy inne nie mają żadnego statusu. Sarah Batterbury argumentowała, że ​​języki migowe powinny być uznawane i wspierane nie tylko jako udogodnienia dla osób niepełnosprawnych, ale także jako środek komunikacji społeczności językowych.

Wymogi prawne dotyczące dostępności języka migowego w mediach różnią się w zależności od kraju. W Wielkiej Brytanii ustawa o radiofonii i telewizji z 1996 r. odnosiła się do wymagań dla widzów niewidomych i niesłyszących, ale od tego czasu została zastąpiona ustawą o komunikacji z 2003 r .

Interpretacja

Główny artykuł: Tłumaczenie językowe § Język migowy
polskiego języka migowego na Przystanku Woodstock w 2017 roku

W celu ułatwienia komunikacji między osobami niesłyszącymi i słyszącymi często wykorzystuje się tłumaczy języka migowego. Czynności te wiążą się ze sporym wysiłkiem tłumacza, gdyż języki migowe są odrębnymi językami naturalnymi , posiadającymi własną składnię , odmienną od jakiegokolwiek języka mówionego.

Przepływ tłumaczeń odbywa się zwykle między językiem migowym a językiem mówionym, które są zwyczajowo używane w tym samym kraju, na przykład francuski język migowy (LSF) i mówiony francuski we Francji, hiszpański język migowy (LSE) do mówionego hiszpańskiego w Hiszpanii, brytyjski język migowy Język (BSL) i mówiony angielski w Wielkiej Brytanii oraz amerykański język migowy (ASL) i mówiony angielski w Stanach Zjednoczonych i większości anglojęzycznej Kanady (ponieważ BSL i ASL to odrębne języki migowe używane w krajach anglojęzycznych) itp. Tłumacze języka migowego, którzy mogą tłumaczyć między językami migowymi i mówionymi, które zwykle nie są sparowane (takie jak między LSE a angielskim), są również dostępne, choć rzadziej.

Film o dostępie do instytucji kulturalnych w Meksyku z tłumaczeniem na meksykański język migowy i napisami w języku hiszpańskim

Język migowy jest czasami dostępny dla programów telewizyjnych zawierających mowę. Sygnatariusz zwykle pojawia się w dolnym rogu ekranu, a program jest nadawany w pełnym rozmiarze lub nieco odsunięty od tego rogu. Zwykle na konferencje prasowe , takie jak te wydawane przez burmistrza Nowego Jorku , sygnatariusz wydaje się ustawiać po lewej lub prawej stronie urzędnika publicznego, aby zarówno mówca, jak i sygnatariusz mogli być w kadrze w tym samym czasie. Interpretacja na żywo ważnych wydarzeń transmitowanych w telewizji jest coraz bardziej powszechna, ale nadal jest to branża nieformalna W tradycyjnych transmisjach analogowych niektóre programy są powtarzane poza głównymi godzinami oglądania w obecności osoby podpisującej. Niektóre nowe telewizyjne umożliwiają widzowi włączanie i wyłączanie osoby podpisującej w sposób podobny do napisów i napisów zamkniętych .

Technologia

Osoba niesłysząca używająca zdalnego tłumacza VRS do komunikowania się z osobą słyszącą

Jeden z pierwszych pokazów zdolności telekomunikacji do pomocy użytkownikom języka migowego w komunikowaniu się między sobą miał miejsce, gdy wideotelefon AT &T (oznaczony jako Picturephone) został publicznie zaprezentowany na światowych targach w Nowym Jorku w 1964 r . – dwóch niesłyszących użytkowników było w stanie swobodnie komunikować się między targami a innym miastem. Jednak komunikacja wideo nie stała się powszechnie dostępna, dopóki na początku XXI wieku nie stała się dostępna wystarczająca przepustowość dla dużej ilości danych wideo.

Internet umożliwia teraz osobom niesłyszącym rozmowę za pośrednictwem łącza wideo , albo za pomocą specjalnego wideotelefonu przeznaczonego do użytku z językiem migowym, albo za pomocą „gotowych” usług wideo przeznaczonych do użytku z łączem szerokopasmowym i zwykłą komputerową kamerą internetową . Specjalne wideofony które są przeznaczone do komunikacji w języku migowym, mogą zapewniać lepszą jakość niż usługi „gotowe” i mogą wykorzystywać metody kompresji danych opracowane specjalnie w celu maksymalizacji zrozumiałości języków migowych. Niektóre zaawansowane urządzenia umożliwiają osobie zdalne sterowanie kamerą wideo drugiej osoby w celu powiększania i pomniejszania lub skierowania kamery w celu lepszego zrozumienia podpisu.

Znak tłumacza wideo używany w lokalizacjach usług VRS/VRI
Główne artykuły: Zdalne tłumaczenie wideo i Usługa przekazywania wideo

Tłumacze mogą być fizycznie obecni z obiema stronami rozmowy, ale od czasu postępu technologicznego na początku XXI wieku stało się dostępne udostępnianie tłumaczy w odległych lokalizacjach. W zdalnym tłumaczeniu wideo (VRI) dwóch klientów (użytkownik języka migowego i osoba słysząca, którzy chcą się ze sobą komunikować) znajduje się w jednym miejscu, a tłumacz w innym. Tłumacz komunikuje się z użytkownikiem języka migowego za pośrednictwem łącza wideotelekomunikacyjnego, a z osobą słyszącą za pośrednictwem łącza audio. VRI można wykorzystać w sytuacjach, w których nie ma tłumaczy na miejscu.

Jednak VRI nie może być używany w sytuacjach, w których wszystkie strony rozmawiają przez telefon. Dzięki usłudze przekazywania wideo (VRS) użytkownik języka migowego, tłumacz i osoba słysząca znajdują się w trzech oddzielnych lokalizacjach, co umożliwia dwóm klientom rozmowę telefoniczną za pośrednictwem tłumacza.

Wraz z niedawnym rozwojem sztucznej inteligencji w informatyce opracowano niektóre najnowsze algorytmy tłumaczenia maszynowego oparte na głębokim uczeniu się, które automatycznie tłumaczą krótkie filmy zawierające zdania w języku migowym (często proste zdanie składa się tylko z jednej klauzuli) bezpośrednio na język pisany.

Podpisz flagę Unii

Flaga Unii Znaków

Flaga Sign Union została zaprojektowana przez Arnauda Balarda . Po dwóch latach studiowania flag na całym świecie i weksylologii , Balard ujawnił projekt flagi ze stylizowanym zarysem dłoni. Trzy kolory, z których składa się projekt flagi, reprezentują głuchotę i ludzkość (ciemnoniebieski), język migowy (turkus) oraz oświecenie i nadzieję (żółty). Balard chciał, aby flaga była międzynarodowym symbolem witającym osoby niesłyszące.

Zagrożenie i wyginięcie języka

Podobnie jak w przypadku każdego języka mówionego, języki migowe są również narażone na wyginięcie . Na przykład język migowy używany przez małą społeczność może być zagrożony, a nawet porzucony, gdy użytkownicy przechodzą na język migowy używany przez większą społeczność, jak to miało miejsce w przypadku hawajskiego języka migowego , który prawie wymarł, z wyjątkiem kilku starszych osób podpisujących . Zagrożone mogą być nawet uznane w kraju języki migowe; na przykład nowozelandzki język migowy traci użytkowników. Opracowywane są metody oceny żywotności językowej języków migowych.

Zagrożone języki migowe
Wymarłe języki migowe

Systemy komunikacji podobne do języka migowego

Istnieje wiele systemów komunikacji, które pod pewnymi względami przypominają języki migowe, ale nie mają wszystkich cech pełnego języka migowego, w szczególności jego struktury gramatycznej. Wiele z nich jest albo prekursorami naturalnych języków migowych, albo wywodzi się z nich.

Kody ręczne dla języków mówionych

Główny artykuł: język kodowany ręcznie

Podczas interakcji osób niesłyszących i słyszących można opracować systemy migowe, które wykorzystują znaki zaczerpnięte z naturalnego języka migowego, ale używane zgodnie z gramatyką języka mówionego. W szczególności, gdy ludzie opracowują odpowiedniki typu „znak za jednym” między wypowiadanymi słowami (lub nawet morfemami ) a znakami, które je reprezentują, powstaje system, który jest ręcznym kodem języka mówionego, a nie naturalnym językiem migowym . Takie systemy mogą zostać wymyślone, aby pomóc dzieciom niesłyszącym w nauce języka mówionego i generalnie nie są używane poza kontekstem edukacyjnym.

„Dziecięcy język migowy” z dziećmi słyszącymi

Główny artykuł: język migowy dziecka

Niektórzy słyszący rodzice uczą małe słyszące dzieci znaków. Ponieważ mięśnie dłoni niemowląt rosną i rozwijają się szybciej niż usta, znaki są postrzegane jako korzystna opcja dla lepszej komunikacji. Niemowlęta zazwyczaj potrafią dawać znaki, zanim nauczą się mówić. [ potrzebne źródło ] Zmniejsza to zamieszanie między rodzicami, którzy próbują dowiedzieć się, czego chce ich dziecko. Kiedy dziecko zaczyna mówić, zwykle rezygnuje z migowania, więc dziecko nie rozwija się w nauce gramatyki języka migowego. [ potrzebne źródło ]

Kontrastuje to ze słyszącymi dziećmi, które dorastają z Głuchymi rodzicami, które na ogół nabywają pełny język migowy w sposób natywny, tak samo jak Głuche dzieci Głuchych rodziców.

Znak domu

Główny artykuł: znak domu

Nieformalne, podstawowe systemy znaków są czasami opracowywane w ramach jednej rodziny. Na przykład, gdy słyszący rodzice bez umiejętności posługiwania się językiem migowym mają głuche dziecko, dziecko może w naturalny sposób rozwinąć system znaków, chyba że rodzice będą go tłumić. Terminem określającym te mini-języki jest znak domu (czasami „znak kuchenny”).

Znak domu powstaje z powodu braku innego sposobu komunikacji. W ciągu jednego życia i bez wsparcia lub informacji zwrotnej społeczności, dziecko w naturalny sposób wymyśla znaki, aby zaspokoić swoje potrzeby komunikacyjne, a nawet może rozwinąć kilka zasad gramatycznych łączenia krótkich sekwencji znaków. Jednak tego rodzaju system jest niewystarczający dla rozwoju intelektualnego dziecka i nie spełnia standardów, które lingwiści stosują do opisu pełnego języka. Żaden rodzaj znaku domu nie jest rozpoznawany jako pełny język.

Użycie naczelnych

Główny artykuł: Język małp człekokształtnych § Używanie języka migowego przez naczelne

Istnieje kilka godnych uwagi przykładów naukowców uczących znaków naczelnych w celu komunikowania się z ludźmi , takich jak szympansy , goryle i orangutany . Jednak lingwiści na ogół zwracają uwagę, że nie stanowi to znajomości języka ludzkiego jako kompletnego systemu, a nie tylko znaków / słów. Godne uwagi przykłady zwierząt, które nauczyły się znaków, obejmują:

Teoria gestów pochodzenia ludzkiego języka

Główny artykuł: Pochodzenie języka § Teoria gestów

Jedna z teorii ewolucji ludzkiego języka głosi, że rozwinął się on najpierw jako system gestów, który później przekształcił się w mowę. Ważnym pytaniem dla tej teorii gestów jest to, co spowodowało przejście do wokalizacji.

Zobacz też

Bibliografia

  •    Aronoff, Mark; Meir, Irit; Sandler, Wendy (2005). „Paradoks morfologii języka migowego” . Język . 81 (2): 301–44. doi : 10.1353/lan.2005.0043 . PMC 3250214 . PMID 22223926 .
  • Branson, J., D. Miller i I G. Marsaja. (1996). „Wszyscy tutaj też mówią w języku migowym: głucha wioska na Bali w Indonezji”. W: C. Lucas (red.): Wielokulturowe aspekty socjolingwistyki w społecznościach niesłyszących. Waszyngton, Gallaudet University Press, s. 39+
  • Deuchar, Małgorzata (1987). „Języki migowe jako kreole i koncepcja gramatyki uniwersalnej Chomsky'ego”. Eseje na cześć Noama Chomsky'ego , 81–91. Nowy Jork: Falmer.
  •   Emmorey, Karen ; & Lane, Harlan L. (red.). (2000). Powrót do znaków języka: antologia ku czci Ursuli Bellugi i Edwarda Klimy . Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates. ISBN 0-8058-3246-7 .
  • Fischer, Susan D. (1974). „Język migowy i uniwersalia językowe”. Actes du Colloque franco-allemand de grammaire générative , 2.187–204. Tybinga: Niemeyer.
  • Fischer, Susan D. (1978). „Języki migowe i kreole”. prosty . 1978 : 309–31.
  • Goldin-Meadow, Susan (2003), The Resilience of Language: What Gesture Creation in głuche dzieci mogą nam powiedzieć o tym, jak wszystkie dzieci uczą się języka , Psychology Press, spółka zależna Taylor & Francis, Nowy Jork, 2003
  •   Gordon, Raymond, wyd. (2008). Ethnologue: języki świata , wydanie 15. SIL International , ISBN 978-1-55671-159-6 , 1-55671-159-X . Zarchiwizowane 13 stycznia 2013 r. W sekcjach Wayback Machine dla podstawowych języków migowych Przeglądaj według rodziny języków i alternatywnych Przeglądaj według rodziny języków .
  •   Groce, Nora E. (1988). Wszyscy tutaj mówili w języku migowym: Dziedziczna głuchota Martha's Vineyard . Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 0-674-27041-X .
  • Healy, Alice F. (1980). „Czy szympansy mogą nauczyć się języka fonemicznego?” W: Sebeok, Thomas A. & Jean Umiker-Sebeok, red., Mówiąc o małpach: krytyczna antologia dwukierunkowej komunikacji z człowiekiem. Nowy Jork: Plenum, 141–43.
  • Kamei, Nobutaka (2004). Języki migowe Afryki , „Journal of African Studies” (Japońskie Stowarzyszenie Studiów Afrykańskich), tom. 64, marzec 2004. [UWAGA: Kamei wymienia w tym artykule 23 afrykańskie języki migowe].
  • Kegl, Judy (1994). „Projekt nikaraguańskiego języka migowego: przegląd” . Drogowskaz . 7 (1): 24–31.
  • Kegl, Judy , Senghas A., Coppola M (1999). „Tworzenie przez kontakt: pojawienie się języka migowego i zmiana języka migowego w Nikaragui”. W: M. DeGraff (red.), Porównawcza zmiana gramatyczna: przecięcie akwizycji języka, geneza kreolska i składnia diachroniczna , s. 179–237. Cambridge, Massachusetts: MIT Press.
  • Kegl, Judy (2004). „Pojawienie się języka w mózgu gotowym do nauki języka: problemy z przyswajaniem”. W: Jenkins, Lyle (red.), Biolingwistyka i ewolucja języka . Johna Benjaminsa.
  • Kendon, Adam. (1988). Języki migowe Aborygenów Australii: Perspektywy kulturowe, semiotyczne i komunikacyjne . Cambridge: Cambridge University Press.
  • Kroeber, Alfred L. (1940). „Rozpowszechnianie bodźców” . amerykański antropolog . 42 : 1–20. doi : 10.1525/aa.1940.42.1.02a00020 .
  •   Lane, Harlan L. (red.). (1984). Doświadczenie Głuchych: Klasyka w języku i edukacji . Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 0-674-19460-8 .
  •   Lane, Harlan L. (1984). Kiedy umysł słyszy: historia głuchoniemych . Nowy Jork: Random House. ISBN 0-394-50878-5 .
  • Madell, Samanta (1998). Język migowy Warlpiri i Auslan - porównanie . Praca magisterska, Macquarie University, Sydney, Australia. Zarchiwizowane 8 czerwca 2011 r. W Wayback Machine
  •   Madsen, Willard J. (1982), Pośredni konwersacyjny język migowy . Wydawnictwo Uniwersytetu Gallaudeta. ISBN 978-0-913580-79-0 .
  • O'Reilly, S. (2005). rdzenny język migowy i kultura; potrzeby w zakresie tłumaczeń ustnych i dostępu osób niesłyszących, które są Aborygenami i/lub mieszkańcami wysp Cieśniny Torresa w Far North Queensland . Sponsorowane przez ASLIA, Australijskie Stowarzyszenie Tłumaczy Języka Migowego.
  •   Padden, Karol ; & Humphries, Tom . (1988). Głuchy w Ameryce: głosy z kultury . Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 0-674-19423-3 .
  • Pfau, Roland, Markus Steinbach i Bencie Woll (red.), Język migowy. Międzynarodowy podręcznik (HSK – Handbooks of lingwistyka i nauka o komunikacji). Berlin: Mouton de Gruyter.
  • Poizner, Howard; Klima, Edward S.; & Bellugi, Urszula. (1987). Co dłonie mówią o mózgu . Cambridge, Massachusetts: MIT Press.

Premack, David i Ann J. Premack (1983). Umysł małpy . Nowy Jork: Norton.

  •    Premack, David (1985). " 'Gavagai!' lub przyszłość kontrowersji dotyczących języka zwierząt”. poznanie . 19 (3): 207–96. doi : 10.1016/0010-0277(85)90036-8 . PMID 4017517 . S2CID 39292094 .
  •   Worki, Oliver W. (1989). Widząc głosy: podróż do świata głuchoniemych . Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-06083-0 .
  • Sandler, Wendy (2003). „Fonologia języka migowego”. W William Frawley (red.), The Oxford International Encyclopedia of Linguistics. [2]
  •   Sandler, Wendy i Lillo-Martin, Diane (2001). „Naturalne języki migowe”. W M. Aronoff & J. Rees-Miller (red.), Podręcznik językoznawstwa (s. 533–562). Malden, MA: Wydawcy Blackwell. ISBN 0-631-20497-0 .
  •     Stiles-Davis, Joan; Kritchevsky, Mark; & Bellugi, Urszula (red.). (1988). Poznanie przestrzenne: podstawy mózgu i rozwój . Hillsdale, NJ: L. Erlbaum Associates. ISBN 0-8058-0046-8 ; ISBN 0-8058-0078-6 .
  • Stokoe, William C. (1960, 1978). Struktura języka migowego: zarys systemów komunikacji wizualnej głuchoniemych amerykańskich . Studia z językoznawstwa, artykuły okolicznościowe, nr 8, Wydział Antropologii i Językoznawstwa Uniwersytetu w Buffalo. 2d ed., Silver Spring: Md: Linstok Press.
  • Stokoe, William C. (1974). Klasyfikacja i opis języków migowych. Aktualne trendy w językoznawstwie 12.345–71.
  • Twilhaar, Jan Nijen i Beppie van den Bogaerde. 2016. Zwięzły leksykon lingwistyki migowej . Wydawnictwo Johna Benjamina.
  • Valli, Clayton, Ceil Lucas i Kristin Mulrooney. (2005) Lingwistyka amerykańskiego języka migowego: wprowadzenie , wyd. 4. Waszyngton, DC: Gallaudet University Press.
  • Van Deusen-Phillips SB, Goldin-Meadow S., Miller PJ, 2001. Odgrywanie historii, widzenie światów: podobieństwa i różnice w międzykulturowym rozwoju narracji dzieci niesłyszących izolowanych językowo , Rozwój człowieka, tom. 44, nr 6.
  • Wilbur, RB (1987). Amerykański język migowy: wymiary językowe i stosowane . San Diego, Kalifornia: College Hill.

Dalsza lektura

Czasopisma naukowe związane z językami migowymi

Linki zewnętrzne

Uwaga: artykuły dotyczące konkretnych języków migowych (np. ASL lub BSL ) mogą zawierać dodatkowe linki zewnętrzne, np. do nauki tych języków.

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sign_language&oldid=1140110792 ”