Sprawa życia i śmierci (film)

A Matter of Life and Death Cinema Poster.jpg
Plakat kinowy
A Matter of Life and Death w Wielkiej Brytanii
W reżyserii
Scenariusz
  • Michaela Powella
  • Emeryk Pressburger
Wyprodukowane przez
  • Michaela Powella
  • Emeryk Pressburger
W roli głównej
opowiadany przez Johna Longdena
Kinematografia Jacka Cardiffa
Edytowany przez Reginalda Millsa
Muzyka stworzona przez Allana Graya
Firmy produkcyjne
Dystrybuowane przez Filmy Eagle-Lion (Wielka Brytania)
Daty wydania
  • 1 listopada 1946 ( ) ( 01.11.1946 ) premiera w Wielkiej Brytanii
  • 15 grudnia 1946 ( ) ( 15.12.1946 ) generał Wielkiej Brytanii
Czas działania
 104 minuty
Kraj Zjednoczone Królestwo
Język język angielski
Budżet 320 000 GBP (szacunkowo) lub 650 000 GBP lub 257 000 GBP
kasa 1 750 000 USD (USA)

A Matter of Life and Death to brytyjski film fantasy z 1946 roku , którego akcja toczy się w Anglii podczas II wojny światowej .

Napisany, wyprodukowany i wyreżyserowany przez Michaela Powella i Emerica Pressburgera , w filmie występują David Niven , Roger Livesey , Raymond Massey , Kim Hunter i Marius Goring . Film został pierwotnie wydany w Stanach Zjednoczonych pod tytułem Stairway to Heaven , który wywodzi się z najważniejszego efektu specjalnego filmu : szerokich schodów ruchomych łączących Ziemię z życiem pozagrobowym .

W 1999 roku A Matter of Life and Death zajął 20. miejsce na liście 100 najlepszych brytyjskich filmów Brytyjskiego Instytutu Filmowego . Zajął 90. miejsce w The Sight and Sound Greatest Films of All Time 2012 , uważanej przez niektórych za najbardziej autorytatywną na świecie, i 78. w 2022 r .

Działka

2 maja 1945 roku dowódca eskadry Peter Carter, pilot RAF , leci ciężko uszkodzonym i płonącym bombowcem Lancaster nad kanałem La Manche , po misji nad Niemcami . Carter spodziewa się śmierci po tym, jak nakazał swojej załodze wyskoczyć, nie ujawniając im, że jego własny spadochron został zniszczony. Jedynym radiooperatorem, który go odbiera, jest June z bazy USAAF na wybrzeżu Anglii. Przez kilka minut Carter rozmawia z June, po czym wyskakuje z Lancastera bez spadochronu.

Peter powinien był umrzeć w tym momencie, ale Dyrygent 71, przewodnik wysłany, by eskortować go do Innego Świata , tęskni za nim w gęstej mgle nad kanałem La Manche . Lotnik budzi się na plaży niedaleko bazy June. Na początku zakłada, że ​​jest w zaświatach , ale kiedy de Havilland Mosquito przelatuje nisko nad jego głowami, ku swemu zdumieniu odkrywa, że ​​wciąż żyje.

Peter spotyka June wracającą na rowerze do swojej kwatery po nocnej zmianie i zakochują się w sobie. Dyrygent 71 (francuski arystokrata zgilotynowany podczas Rewolucji ) zatrzymuje czas, aby wyjaśnić sytuację, namawiając Piotra do zaakceptowania jego śmierci i towarzyszenia mu w Innym Świecie, ale Piotr domaga się apelacji. Podczas gdy Dyrygent 71 konsultuje się ze swoimi przełożonymi, Peter nadal żyje. Konduktor 71 wraca i informuje go, że przyjęto jego apelację i ma trzy dni na przygotowanie sprawy. Może wybrać obrońcę spośród wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek zginęli, ale ma trudności z wybraniem jednego.

Wizje Petera są diagnozowane przez zafascynowanego przyjaciela June, doktora Reevesa, jako objaw urazu mózgu - przewlekłego zlepionego zapalenia pajęczynówki spowodowanego lekkim wstrząsem mózgu dwa lata wcześniej - i zaplanowano operację. Reeves ginie w wypadku motocyklowym, próbując znaleźć karetkę, która ma zabrać Petera do szpitala. Śmierć Reevesa pozwala mu działać jako doradca Petera .

Reeves twierdzi, że bez własnej winy jego klient otrzymał dodatkowy czas na Ziemi i że w tym czasie zakochał się i ma teraz ziemskie zobowiązanie, które powinno mieć pierwszeństwo przed roszczeniami do życia pozagrobowego. Sprawa dochodzi do skutku - równolegle z operacją mózgu Piotra - przed niebiańskim sądem; kamera oddala się od amfiteatru , ukazując, że jest on tak duży jak galaktyka spiralna . Prokuratorem jest Amerykanin Abraham Farlan, który nienawidzi Brytyjczyków za uczynienie go pierwszą ofiarą amerykańskiej wojny o niepodległość . Reeves kwestionuje skład jury, które składa się z przedstawicieli uprzedzonych do Brytyjczyków. Trzeba uczciwie przyznać, że ławę przysięgłych zastępuje wielokulturowa mieszanka współczesnych Amerykanów, których pochodzenie jest tak różne, jak ci, których zastępują.

Reeves i Farlan dokonują porównań z narodowością drugiego, aby poprzeć swoje stanowisko. W końcu Reeves każe June zająć stanowisko (Konduktor 71 sprawia, że ​​zasypia w prawdziwym świecie, aby mogła zeznawać) i udowodnić, że naprawdę kocha Petera, mówiąc jej, że jedynym sposobem na uratowanie mu życia jest zajęcie jego miejsca, po czym bez wahania wchodzi na schody prowadzące do Innego Świata i zostaje porwana, pozostawiając Petera w tyle. Klatka schodowa nagle się zatrzymuje i June pędzi z powrotem w otwarte ramiona Petera. Jak triumfalnie wyjaśnia Reeves: „… nic nie jest silniejsze niż prawo we wszechświecie, ale na Ziemi nic nie jest silniejsze niż miłość”.

Jury orzeka na korzyść Piotra. Sędzia pokazuje Reevesowi i Farlanowi nową długość życia przyznaną oskarżonemu; Reeves nazywa to „bardzo hojnym”, a Farlan żartobliwie narzeka, po czym się na to zgadza. Następnie obaj angażują się w wspierające przekomarzanie się ze sobą i przeciwko surowemu Głównemu Rejestratorowi, który protestuje przeciwko łamaniu prawa. Następnie scena przenosi się na salę operacyjną, gdzie chirurg ogłasza, że ​​operacja zakończyła się sukcesem.

Rzucać

W kolejności pojawiania się:

Notatki obsady:

Goringowi zaproponowano rolę dyrygenta, ale nalegał, że zamiast tego chce zagrać Petera; jednak Powell i Pressburger byli nastawieni na Niven grającego tę rolę i ostatecznie powiedzieli Goringowi, że dyrygent jest jego jedynym wyborem: gdyby go odrzucił, zwróciliby się do Petera Ustinova , aby zagrał tę rolę.

Powell i Pressburger pojechali do Hollywood, aby obsadzić rolę June, nie mając na myśli żadnej możliwej aktorki, z wyjątkiem być może Betty Field , która grała wówczas w sztuce w Nowym Jorku. Sugestia Kim Hunter wyszła od Alfreda Hitchcocka , który niedawno użył jej do odczytania kwestii zza kamery w teście ekranowym Ingrid Bergman dla Spellbound . Hunter miał doświadczenie sceniczne i przez dwa lata był związany kontraktem z Davidem O. Selznickiem . Powell i Pressburger zdecydowali, że jest odpowiednia do tej roli niemal natychmiast podczas ich pierwszego spotkania i uzgodnili z Selznickiem, że ją wykorzysta.

Michael Trubshawe był starym kumplem Niven od picia i dostał epizod na tym zdjęciu od Niven. [ potrzebne źródło ]

Produkcja

A Matter of Life and Death został nakręcony w D&P Studios i Denham Studios w Denham, Buckinghamshire w Anglii oraz w miejscach w Devon i Surrey. Scena na plaży została nakręcona w Saunton Sands w Devon, a wioską widzianą w camera obscura było Shere w Surrey. Produkcja trwała od 2 września do 2 grudnia 1945 r., Wykorzystano 29 zestawów i kosztowała szacunkowo 320 000 GBP, co odpowiada 12,5 mln GBP w 2019 r.

A Matter of Life and Death miał długi okres przedprodukcyjny ze względu na złożoność produkcji: Ogromne schody ruchome łączące ten świat z drugim, nazwane „Operacją Ethel” przez firmę inżynierów, która zbudowała je pod egidą londyńskiego Wytworzenie Zarządu Transportu Pasażerskiego zajęło trzy miesiące i kosztowało 3000 funtów, co odpowiada 117 000 funtów w 2019 roku. „Ethel” miał 106 stopni, każdy o szerokości 20 stóp (6,1 m), i był napędzany silnikiem o mocy 12 KM . Pełne ujęcie dopełniły wiszące miniatury . [ potrzebna strona ] Hałas maszyn uniemożliwił nagranie ścieżki dźwiękowej na żywo – wszystkie sceny z ruchomymi schodami zostały zdubbingowane w postprodukcji.

Decyzja o sfilmowaniu scen z Innego Świata w czerni i bieli dodała komplikacji. Zostały sfilmowane w trzypasmowym technicolorze , ale kolor nie został dodany podczas drukowania, nadając czarno-białym zdjęciom perłowy odcień, proces cytowany w napisach ekranowych jako „Przetwarzanie kolorowe i monochromatyczne w technicolorze ” . To odwróciło efekt w Czarnoksiężniku z Krainy Oz . Fotograficzne rozmycia między „Technicolor Dye-Monochrome” (Inny świat) a Three-Strip Technicolor (Ziemia) są używane kilka razy w filmie. Na taśmę filmową i kamery Technicolor trzeba było czekać dziewięć miesięcy, ponieważ były one używane przez armię amerykańską do kręcenia filmów szkoleniowych. [ Potrzebna strona ] (Jak zauważa Dyrygent 71 podczas wczesnej zmiany: „Tam na górze brakuje Technicoloru”).

Inne sekwencje również przedstawiały wyzwania, takie jak gra w tenisa stołowego z zatrzymaną akcją, do której Hunter i Livesey byli szkoleni przez mistrzów Alana Brooke i Viktora Barnę ; scena, w której Carter myje się na plaży, pierwsza nakręcona scena, w której operator Jack Cardiff zaparował oddechem obiektyw kamery, aby uzyskać pożądany wygląd; oraz długa, 25-minutowa sekwencja próbna, która wymagała zestawu z płótnem o długości 350 stóp (110 m) i wysokości 40 stóp (12 m).

Uwolnienie

Kwestia życia i śmierci została wybrana do pierwszego w historii Royal Film Performance 1 listopada 1946 roku w Empire Theatre w Londynie. Występ był pomocny dla Cinematograph Trade Benevolent Fund i zebrano 30 000 funtów (1,32 miliona funtów w 2019 r.). Następnie wszedł do powszechnej dystrybucji w Wielkiej Brytanii 15 grudnia 1946 r. Następnie film miał swoją premierę w USA w Nowym Jorku 25 grudnia 1946 r. Pod tytułem Stairway to Heaven .

Według gazet branżowych film był „znaczącą atrakcją kasową” w brytyjskich kinach w 1947 roku.

W 1986 roku film był pokazywany poza konkursem na Festiwalu Filmowym w Cannes .

Krytyczny odbiór

Po premierze w Nowym Jorku Bosley Crowther powiedział: „delikatny urok, dorosły humor i wizualna wirtuozeria tego filmu Michaela Powella i Emerica Pressburgera czynią go bezdyskusyjnie najlepszym z serii bożonarodzeniowych programów … dowcip i zwinność producenci, którzy również napisali i wyreżyserowali tę pracę, otrzymują rozpiętość obrazu na niezliczone zachwycające sposoby: na przykład przy użyciu Technicoloru do fotografowania ziemskich scen i sepii, w której można zobaczyć higieniczne obszary Zaświatów (tak, że zstępujący niebiański „posłaniec” jest proszony o uwagę: „Ach, jak tam na górze głoduje się Technicolor!”).

Według książki z 2006 roku, „tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej pojawiło się mnóstwo filmów , w tym To wspaniałe życie (1946) i Stairway to Heaven (1946), być może wykorzystując doświadczenia tak wielu ludzi związane z utratą bliskich i oferując pewnego rodzaju pocieszenie”.

W grudniu 2017 roku w brytyjskich kinach pojawiła się odrestaurowana cyfrowo wersja. Kevin Maher , piszący w The Times , powiedział, że renowacja była „wyraźna”, opisując film jako „ostateczny klasyk fantasy”, a także jako „niezbędny do oglądania”.

Ochrona

Archiwum Filmowe Akademii zachowało A Matter of Life and Death w 1999 roku. Film przeszedł renowację 4K w Sony Pictures Entertainment w celu wydania blu-ray Criterion Collection w 2018 roku.

Analiza

Tytuł

Według Powella w jego A Life in Movies Stany Zjednoczone były jedynym rynkiem, na którym zmieniono tytuł filmu, z wyjątkiem tego, że większość krajów europejskich używała „Kwestia życia i śmierci” zamiast „ Kwestia życia i śmierci”. Amerykański tytuł był pomysłem Arthura Krima i Roberta Benjamina , dwóch prawników, którzy dopiero zaczynali w branży filmowej, którzy mieli sprzedawać film w Stanach Zjednoczonych i upierali się, że żaden film nie odniósł tam sukcesu ze słowem „śmierć” w tytuł. Kiedy Pressburger odpowiedział przebojowym filmem Death Takes a Holiday , ich odpowiedzią było zwrócenie uwagi, że się udało, ponieważ sam fakt, że Śmierć był na wakacjach, oznaczał, że w filmie nie będzie śmierci.

wizje Cartera

Narracja filmu nie wyjaśnia, czy wizje Cartera są prawdziwe, czy halucynacyjne. Fakt, że ten sam aktor gra niebiańskiego sędziego i neurochirurga, sugeruje, że są halucynacjami. Według Diane Broadbent Friedman, aby upewnić się, że objawy Cartera - w tym jego wizje - były zgodne z przedstawioną diagnozą i leczeniem, filmowcy przeczytali i zintegrowali znaczną ilość badań medycznych.

Interpretacje wizji Cartera o „innym świecie” jako nadprzyrodzonych w kontekście narracji filmu mogą być poparte elementami fabuły. Kluczowe pytanie, do którego nawiązuje się w dialogu filmu, dotyczy prawdopodobieństwa, że ​​Carter nie przeżyje upadku ze swojego samolotu. (Niemniej jednak w niewielkiej liczbie przypadków historycznych ludzie przeżyli upadek z dużej wysokości , nie doznając poważnych obrażeń ani trwałego kalectwa). Podobnie dwie sceny osadzone w innym świecie mają miejsce bez Cartera, a mianowicie przybycie Trubshawe i preludium do rozpoczęcia rozprawy. Trzecie urządzenie fabularne, dotyczące pożyczonej książki, również wydaje się sugerować, że inny świat jest prawdziwy. Jednak wszystkie te urządzenia można wytłumaczyć jako retrospektywne wynalazki umysłu Cartera, gdy jest on nieprzytomny.

Inny świat

Producenci starali się nigdy nie nazywać „innego świata” Niebem , ponieważ uważali, że jest to ograniczające. Jednak w pierwszych minutach filmu bardzo młody Richard Attenborough pojawia się jako martwy lotnik rejestrujący się w „innym świecie” i pytający: „To niebo, prawda?” Następnie asystentka z „innego świata” komentuje oficerowi latającemu Trubshawe, że niektórzy ludzie mogą pomyśleć, że bycie urzędniczką to „niebo”. Tytułowy ekran wprowadzający – powtórzony jako przedmowa do powieści Erica Warmana z 1946 roku – zawiera jednak jednoznaczne stwierdzenie: „To jest historia dwóch światów, jednego, który znamy, i drugiego, który istnieje tylko w umyśle młodego lotnika, którego życie i wyobraźnia zostały brutalnie ukształtowane przez wojnę”, ale dalej mówi: „Wszelkie podobieństwo do jakiegokolwiek innego znanego lub nieznanego świata jest czysto przypadkowe”.

Architektura tamtego świata jest wyraźnie modernistyczna . Ma rozległy i otwarty plan, z ogromnymi okrągłymi otworami obserwacyjnymi, pod którymi widać ziemskie chmury. Ta wizja była później inspiracją dla projektu dworca autobusowego św. Pawła w Walsall w 2000 roku przez architektów Allford Hall Monaghan Morris . Scena sądu w amfiteatrze filmu została wyrenderowana przez BT w reklamie telewizyjnej c. 2002 jako metafora technologii komunikacyjnych, zwłaszcza Internetu.

Tożsamość i znaczenie posągów

Podszewka schodów ruchomych to duże posągi (stworzone przez Erica Aumoniera ) przedstawiające historycznie wybitnych ludzi. Lista nazw posągów pojawia się pismem Michaela Powella na stronach 49 i 50 scenariusza.

Oni są:

Wiele z nich ma wspólną cechę wykraczającą poza ich znaczenie w polityce, sztuce i filozofii: w 1945 roku uważano, że większość z nich cierpiała na epilepsję – podobnie jak John Bunyan , który jest widziany w filmie jako dyrygent dr Reevesa.

Stosunki anglo-amerykańskie

Film został pierwotnie zasugerowany przez brytyjski departament rządowy w celu poprawy stosunków między Amerykanami w Wielkiej Brytanii a brytyjską opinią publiczną, po wkładzie Powella i Pressburgera w tę sferę w A Canterbury Tale dwa lata wcześniej, chociaż żaden film nie otrzymał żadnych funduszy rządowych ani wkładu w fabuła lub produkcja. Był pewien stopień publicznej wrogości wobec amerykańskich żołnierzy stacjonujących w Wielkiej Brytanii przed D-Day na Europę. Niektórzy postrzegali ich jako spóźnionych na wojnę i jako „przepłacanych, przepełnionych seksem i tutaj” przez społeczeństwo, które cierpiało z powodu bombardowań i racjonowania przez trzy lata, a wielu ich własnych ludzi walczyło za granicą. Założeniem filmu jest prosta inwersja: brytyjski pilot dostaje ładną Amerykankę, a nie odwrotnie, a jedyna narodowa bigoteria – przeciwko Brytyjczykom – jest wyrażana przez pierwszą amerykańską ofiarę wojny o niepodległość. Raymond Massey, grający Amerykanina, był obywatelem Kanady w czasie kręcenia filmu, ale później został naturalizowanym obywatelem amerykańskim.

Szachy

David Niven był fanem szachów. Peter i June grają w szachy, czekając na doktora Reevesa. Następnie Dyrygent 71 „pożycza” książkę szachową, którą Peter przypadkowo zrzucił ze stołu, Alekhine 's My Best Games of Chess 1924–1937 . Po wygranej rozprawie Dyrygent 71 zrzuca książkę ze schodów; June znajduje to w kieszeni swojej marynarki „aby posłużyć się„ czy to była halucynacja, czy to się naprawdę wydarzyło? motyw filmu”, według Miga Greengarda . Zauważył również: „Dużo szachów w filmach z przeszłości i teraźniejszości, ale nie przypominam sobie innego wybitnego pojawienia się prawdziwej książki o szachach”.

Ian Christie napisał: „spisek szachowy może mieć również większe znaczenie, niż się początkowo wydaje. Dyrygent próbuje skusić Petera, oferując mu możliwość zmierzenia się z wielkimi mistrzami szachowymi; i„ pożycza ”słynną książkę Alechina, tylko aby zwrócić to w niezwykłym ujęciu przejściowym, które wprowadza ostatnią sekwencję Petera budzącego się w szpitalu. Jako dowód życia Petera, książka przewraca się z jednego fotograficznego świata do drugiego w ramach tego samego ujęcia”.

Dyrygent 71 nieustannie przypomina Peterowi Carterowi, że wkrótce spotka mistrza szachowego Philidora .

Adaptacje

Radio

Film był dwukrotnie adaptowany na potrzeby amerykańskiego serialu CBS Radio Lux Radio Theatre , oba zatytułowane „Stairway to Heaven”, z udziałem Raya Millanda 27 października 1947 r. (Odcinek 587) i Davida Nivena 12 kwietnia 1955 r. (Odcinek 918). Film został również zaadaptowany na potrzeby amerykańskiego serialu NBC Radio Screen Director's Playhouse jako „Stairway to Heaven”, wyemitowany 26 lipca 1951 r. Z udziałem Roberta Cummingsa i Julie Adams .

telewizja

Adaptacja zatytułowana „Stairway to Heaven” została wyemitowana jako występ na żywo w amerykańskim programie telewizyjnym Robert Montgomery Presents 9 kwietnia 1951 r. W telewizji NBC z Richardem Greene w roli głównej .

Teatr

Film został zaadaptowany jako musical Stairway to Heaven w King's Head w Islington w listopadzie 1994 roku. Został również przerobiony na sztukę Kneehigh Theatre do przedstawień w National Theatre w Londynie, której premiera miała miejsce w maju 2007 roku.

W kulturze popularnej

Zobacz też

Notatki

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=A_Matter_of_Life_and_Death_(film)&oldid=1139660417 ”