Fu Manchu

W przypadku innych zastosowań zobacz Fu Manchu (ujednoznacznienie) .

Dr Fu Manchu
Boris Karloff in The Mask of Fu Manchu.jpg
Boris Karloff jako Fu Manchu w filmie Maska Fu Manchu z 1932 roku
Pierwsze pojawienie się „Pocałunek Zayata” (1912)
Ostatni występ Cesarz Fu Manchu (1959)
Stworzone przez Saxa Rohmera
Grany przez
Wyrażona przez
Informacje we wszechświecie
Płeć Mężczyzna
Tytuł Lekarz
Zawód Szalony naukowiec , supervillain , zabójca , szef przestępczości
Przynależność Si-Fan
Rodzina Fah Lo Suee (córka)
Narodowość chiński mandżurski

Dr Fu Manchu ( chiński : 傅满洲 ; pinyin : Fù Mǎnzhōu ) to supervillain , który został przedstawiony w serii powieści angielskiego autora Saxa Rohmera , rozpoczynającej się na krótko przed I wojną światową i trwającej przez kolejne czterdzieści lat. Postać występująca w kinie, telewizji, radiu, komiksach i komiksach od ponad 90 lat, a także stała się archetypem złego geniusza kryminalnego i szalonego naukowca , jednocześnie użyczając swojego imienia wąsom Fu Manchu .

Tło i publikacja

Według jego własnej relacji, Sax Rohmer zdecydował się rozpocząć serię Dr. Fu Manchu po tym, jak jego tablica Ouija przeliterowała CHINAMAN , gdy zapytał, co zapewni mu fortunę. Clive Bloom argumentuje, że portret Fu Manchu został oparty na popularnym magiku muzycznym Chung Ling Soo , „białym mężczyźnie w kostiumie, który zgolił wiktoriańskie wąsy i założył strój mandarynki i warkocz”. Jeśli chodzi o teorie Rohmera dotyczące „wschodniego diabelstwa” i „bezemocjonalnego okrucieństwa Chińczyków”, stara się on nadać im intelektualne referencje, odwołując się do pism podróżniczych Bayarda Taylora . Taylor był niedoszłym etnografem, który, choć nie znał języka i kultury chińskiej, wykorzystał pseudonaukę fizjonomii, aby znaleźć w chińskiej rasie „głębokie otchłanie zepsucia tak szokujące i okropne, że nie można nawet zasugerować ich charakteru”. Bohaterowie Rohmera traktują go jak autorytet.

Fu Manchu po raz pierwszy pojawił się w opowiadaniu Rohmera „Pocałunek Zayata” (1912). To i dziewięć innych historii zostało później zebranych w powieści z 1913 roku The Mystery of Dr. Fu-Manchu . Dwie kolejne serie zostały zebrane w The Devil Doctor (1916) i The Si-Fan Mysteries (1917), zanim postać weszła na 14-letnią nieobecność. Po The Daughter of Fu-Manchu z 1931 roku Rohmer napisał jeszcze dziewięć powieści Fu Manchu przed śmiercią w 1959 roku. Cztery wcześniej opublikowane historie zostały pośmiertnie zebrane w The Wrath of Fu-Manchu (1973). W sumie Rohmer napisał 14 powieści dotyczących tej postaci. Wizerunek „Orientalistów” najeżdżających narody zachodnie stał się podstawą komercyjnego sukcesu Rohmera, który za życia był w stanie sprzedać 20 milionów egzemplarzy.

Postacie

Doktor Fu Manchu

Wyobraź sobie osobę, wysoką, szczupłą i kocią, z wysokimi ramionami, z brwią jak Szekspir i twarzą jak szatan , ... Obdarz go całą okrutną przebiegłością całej wschodniej rasy, zgromadzoną w jednym gigantycznym intelekcie, z całą zasoby nauki z przeszłości i teraźniejszości ... Wyobraź sobie tę okropną istotę, a otrzymasz mentalny obraz doktora Fu-Manchu, Żółtego Niebezpieczeństwa wcielonego w jednego człowieka.

— Podstępny dr Fu-Manchu

superzłoczyńcy , dr Fu Manchu, charakteryzują się szerokim wykorzystaniem tajemnych metod; gardzi bronią lub materiałami wybuchowymi, preferując dakoitów (uzbrojonych rabusiów w Indiach), zbirów (zawodowych rabusiów i morderców w Indiach) i członków innych tajnych stowarzyszeń jako swoich agentów (zwykle uzbrojonych w noże) lub używając „ pytonów i kobr … grzybów i moi malutcy sprzymierzeńcy, pałeczki … moje czarne pająki” i inne osobliwe zwierzęta lub naturalna broń chemiczna. Ma wielki szacunek dla prawdy (w rzeczywistości jego słowo jest jego zobowiązaniem) i stosuje tortury i inne makabryczne taktyki, aby pozbyć się swoich wrogów.

Dr Fu Manchu jest opisywany jako tajemniczy złoczyńca, ponieważ rzadko pojawia się na scenie. Zawsze wysyła swoich sługusów, aby popełniali za niego zbrodnie. W powieści Podstępny Dr Fu-Manchu wysyła piękną młodą dziewczynę na miejsce zbrodni, aby zobaczyła, że ​​ofiara nie żyje. Wysyła również bandytę, aby zaatakował Sir Denisa Naylanda Smitha i dr Petrie.

W powieści Fu Manchu's Bride (1933) dr Fu Manchu twierdzi, że posiada doktoraty czterech zachodnich uniwersytetów, podczas gdy w Emperor Fu Manchu (1959) stwierdza, że ​​studiował na Uniwersytecie w Heidelbergu , na Sorbonie i Uniwersytecie w Edynburgu (w filmie The Mask of Fu Manchu stwierdza jednak z dumą, że „jestem doktorem filozofii z Edynburga, doktorem prawa z Christ's College , doktorem medycyny z Harvardu . Moi przyjaciele, przez grzeczność, nazywają mnie 'Doktorem ' ” .). W czasie ich pierwszego spotkania (1911) dr Petrie uważał, że dr Fu Manchu ma ponad 70 lat. Oznaczałoby to, że przygotowywał się do pierwszego doktoratu w latach 60. lub 70. XIX wieku.

Według Cay Van Ash , biografa Rohmera i byłego asystenta, który jako pierwszy po śmierci Rohmera kontynuował serię, „Fu Manchu” było tytułem honorowym odnoszącym się do „wojowniczych Mandżurów ”. Van Ash spekuluje, że dr Fu Manchu był członkiem rodziny cesarskiej Chin , która wspierała stronę przegraną w powstaniu bokserów . We wczesnych książkach (1913–1917) dr Fu Manchu jest agentem chińskiego tonga , znanego jako Si-Fan i jest mózgiem fali zabójstw wymierzonych w mieszkańców Zachodu mieszkających w Chinach. W późniejszych książkach (1931–1959) przejął kontrolę nad Si-Fan , który ze zwykłego chińskiego szczypiec zmienił się w międzynarodową organizację przestępczą pod jego kierownictwem. Oprócz próby przejęcia władzy nad światem i przywrócenia Chinom ich dawnej świetności (główne cele Dr Fu Manchu od samego początku), Si- Fan stara się teraz także wyeliminować faszystowskich dyktatorów i powstrzymać rozprzestrzenianie się komunizmu na całym świecie za swoje egoistycznych pobudek przywódcy. Dr Fu Manchu wie, że zarówno faszyzm, jak i komunizm stanowią główne przeszkody w jego planach dominacji nad światem . Si -Fan jest w dużej mierze finansowany z działalności przestępczej, w szczególności handlu narkotykami i handlu ludźmi . Dr Fu Manchu przedłużył swoją i tak już znaczną długość życia, stosując eliksir życia , formułę, którą doskonalił przez dziesięciolecia.

Sir Denis Nayland Smith i dr Petrie

Główny artykuł: Denis Nayland Smith

Przeciwnikiem dr Fu Manchu w opowiadaniach jest Sir Denis Nayland Smith, aw pierwszych trzech książkach dr Petrie. Petrie jest narratorem pierwszych trzech powieści (późniejsze powieści są opowiadane przez różne inne postacie sprzymierzone ze Smithem aż do końca serii). Smith kontynuuje walkę, walcząc z Dr Fu Manchu bardziej dzięki zwykłemu szczęściu i zawziętej determinacji niż błyskotliwości intelektualnej, z wyjątkiem sytuacji ekstremalnych . Smith i dr Fu Manchu żywią do siebie niechętny szacunek, ponieważ każdy z nich wierzy, że mężczyzna musi dotrzymać słowa, nawet danemu wrogowi.

W pierwszych trzech książkach Smith służy w indyjskiej policji cesarskiej jako komisarz policji w Birmie , któremu przyznano komisję wędrowną , pozwalającą mu sprawować władzę nad każdą grupą, która może mu pomóc w jego misji. Kiedy Rohmer wznowił serię w 1931 roku, Smith, który otrzymał tytuł szlachecki za swoje wysiłki w pokonaniu Fu Manchu, jest byłym zastępcą komisarza Scotland Yardu . Później przyjmuje stanowisko w MI6 . W kilku książkach został przydzielony do specjalnego zadania w FBI .

Karamanèh

Nie wątpię, że wielu będzie patrzyło na dziewczynę ze Wschodu z przerażeniem. Proszę ich o wybaczenie, że traktowałem ją zupełnie inaczej. Żaden mężczyzna, który ją widział, nie mógł jej bezgłośnie potępić. Wielu, patrząc w jej piękne oczy, gdyby znalazło tam to, co ja, wybaczyłoby jej chyba każdą zbrodnię.

— Podstępny dr Fu-Manchu

Wśród agentów dr Fu Manchu wyróżnia się „uwodzicielsko urocza” Kâramanèh. Jej prawdziwe imię jest nieznane. Została sprzedana Si-Fanowi przez egipskich handlarzy niewolników, gdy była jeszcze dzieckiem. Kâramanèh zakochuje się w dr Petrie, narratorze pierwszych trzech książek z serii, i wielokrotnie ratuje Petriego i Naylanda Smithów. W końcu para jest zjednoczona, a ona odzyskuje wolność. Pobierają się i mają córkę Fleurette, która pojawia się w dwóch późniejszych powieściach, Fu Manchu's Bride (1933) i jej kontynuacji, The Trail of Fu Manchu (1934). Lin Carter później stworzył syna dla dr Petrie i Kâramanèh.

Fah Lo Suee

Główny artykuł: Fah Lo Suee
Fah Lo Suee na okładce "Maski Fu Manchu" Saxa Rohmera. Ilustracja Ronniego Lessera, 1962.

Córka doktora Fu Manchu, Fah Lo Suee, sama w sobie jest przebiegłym mózgiem, często spiskującym, by przejąć pozycję ojca w Si -Fan i pomagając swoim wrogom zarówno w organizacji, jak i poza nią. Jej prawdziwe imię jest nieznane; Fah Lo Suee było pieszczotliwym określeniem z dzieciństwa. Zostaje przedstawiona anonimowo jako nastolatka w trzeciej książce z serii i odgrywa większą rolę w kilku tytułach z lat 30. i 40. XX wieku. Przez pewien czas jest znana jako Koreani po praniu mózgu przez jej ojca, ale później przywraca jej pamięć. Podobnie jak jej ojciec, przyjmuje fałszywe tożsamości, wśród nich Madame Ingomar, Queen Mamaloi i pani van Roorden. W filmach była przedstawiana przez wiele aktorek na przestrzeni lat. Jej postać jest zwykle zmieniana w adaptacjach filmowych z powodu trudności z wymową jej imienia. Anna May Wong zagrała Ling Moy w Córce smoka (1931). Myrna Loy wcieliła się w podobnie nazwanego Fah Lo See w The Mask of Fu Manchu (1932). Gloria Franklin zagrała rolę Fah Lo Suee w Drums of Fu Manchu (1940). Laurette Luez zagrała Karamaneh w The Adventures of Dr. Fu Manchu (1956), ale postać ta zawdzięczała więcej Fah Lo Suee niż przedstawieniu Kâramanèh przez Rohmera. Tsai Chin zagrała córkę doktora Fu Manchu, Lin Tang, w pięciu filmach Christophera Lee z lat 60.

Książki

Saxa Rohmera

  • The Mystery of Dr. Fu-Manchu (1913) (tytuł amerykański: The Insidious Dr. Fu-Manchu )
  • The Devil Doctor (1916) (tytuł amerykański: The Return of Dr Fu-Manchu )
  • The Si-Fan Mysteries (1917) (tytuł amerykański: The Hand of Fu-Manchu )
  • Córka Fu Manchu (1931)
  • Maska Fu Manchu (1932)
  • Oblubienica Fu Manchu (1933) (tytuł amerykański: Oblubienica Fu Manchu )
  • Szlak Fu Manchu (1934)
  • Prezydent Fu Manchu (1936)
  • Bębny Fu Manchu (1939)
  • Wyspa Fu Manchu (1941)
  • Cień Fu Manchu (1948)
  • Re-Enter Dr.Fu Manchu (1957) (tytuł amerykański: Re-Enter Fu Manchu )
  • Cesarz Fu Manchu (1959), ostatnia powieść Rohmera opublikowana przed śmiercią
  • Gniew Fu Manchu (1973), pośmiertna antologia zawierająca tytułową nowelę, opublikowaną po raz pierwszy w 1952 r., Oraz trzy późniejsze opowiadania: „Oczy Fu Manchu” (1957), „Słowo Fu Manchu” (1958), i „Umysł Fu Manchu” (1959).

Cay Van Asha

  • Dziesięć lat poza Baker Street (1984), pierwsza z dwóch autoryzowanych kontynuacji powieści Cay Van Ash , byłego asystenta i biografa Saxa Rohmera; osadzony na początku 1914 roku, widzi, jak Dr Fu Manchu wchodzi w konflikt z Sherlockiem Holmesem
  • The Fires of Fu Manchu (1987), druga autoryzowana kontynuacja powieści Caya Van Asha; akcja rozgrywa się w 1917 roku i dokumentuje spotkanie Smitha i Petriego z dr Fu Manchu podczas pierwszej wojny światowej , którego kulminacją było rycerstwo Smitha.
  • Trzecia kontynuacja powieści, The Seal of Fu Manchu , była w toku, kiedy Van Ash zmarł w 1994 roku i uważa się, że zaginęła.

Inni autorzy

  • The Terror of Fu Manchu (2009), pierwsza z trzech autoryzowanych kontynuacji powieści Williama Patricka Maynarda; rozszerza ciągłość ustanowioną w książkach Van Asha i widzi, jak dr Petrie współpracuje zarówno z Naylandem Smithem, jak i postacią Rohmera spoza serii, Gastonem Maxem, w przygodzie rozgrywającej się w przededniu pierwszej wojny światowej
  • The Destiny of Fu Manchu (2012), druga autoryzowana kontynuacja powieści Williama Patricka Maynarda, której akcja toczy się między The Drums of Fu Manchu a The Island of Fu Manchu Rohmera w przededniu drugiej wojny światowej ; wynika z ciągłości ustanowionej w pierwszej powieści Maynarda
  • The Triumph of Fu Manchu (zapowiedziany), trzecia autoryzowana kontynuacja powieści Williama Patricka Maynarda, której akcja toczy się pomiędzy The Trail of Fu Manchu Rohmera a President Fu Manchu
  • The League of Dragons autorstwa George'a Aleca Effingera , nieopublikowana i nieautoryzowana powieść, której narracją jest postać Conana Doyle'a, Reginald Musgrave , z udziałem młodego Sherlocka Holmesa pasującego rozumem do Dr Fu Manchu w XIX wieku, z której dwa rozdziały zostały opublikowane w antologiach Sherlock Holmes na orbicie (1995) i Mój Sherlock Holmes (2003)

Dr Fu Manchu pojawia się również w następujących pracach innych niż Fu Manchu / Rohmer:

  • „Sex Slaves of the Dragon Tong” i „Part of the Game”, para powiązanych opowiadań F. Paula Wilsona w jego zbiorze Aftershocks and Others: 19 Oddities (2009), z anonimowymi występami Fu Manchu i postaciami z Little Sierota Ania
  • kilka opowiadań z serialu detektywistycznego Solar Pons Augusta Derletha , w których pojawia się jako „Doktor”; Następca Derletha, Basil Copper , również wykorzystał tę postać.
  • Slapstick Kurta Vonneguta ( 1976), w którym jest ambasadorem Chin
  • The Destroyer # 83, Skull Duggery (1976), w którym ujawniono, że Chiun, Mistrz Sinanju , pracował dla Diabelskiego Doktora, podobnie jak poprzednie pokolenia Mistrzów.
  • Anno Dracula Kima Newmana (1992), w którym pojawia się jako przywódca Si Fan i główny władca przestępczy Londynu, nazywany „Panem dziwnych zgonów”.
  • serial Bena Aaronovitcha Rivers of London , w którym Fu Manchu jest raczej szarlatanem i oszustem niż superzłoczyńcą, Kanadyjczykiem żonatym z chińską żoną, który tylko udaje Chińczyka; przypisywane mu wielkie zbrodnicze plany to zwykłe mity wymyślone przez niego samego lub przez prasę sensacyjną i szukających rozgłosu funkcjonariuszy policji, częściowo motywowanych anty-chińskimi uprzedzeniami.

aktorzy

Aktorzy, którzy grali Dr Fu Manchu:

Aktorzy, którzy grali Dr Petrie:

  • H. Humberston Wright w Tajemnicy dr Fu-Manchu (1923) i Dalsze tajemnice dr Fu-Manchu (1924)
  • Neil Hamilton w Tajemniczy Dr Fu Manchu (1929) i Powrót Dr Fu Manchu (1930)
  • Holmes Herbert w Córce smoka (1931)
  • Gale Gordon w Cieniu Fu Manchu (1939–1940)
  • Olaf Hytten w Drums of Fu Manchu (1940)
  • John Newland w Fu Manchu: Pocałunek Zayata (1952)
  • Clark Howat w Przygodach doktora Fu Manchu (1956)
  • Howard Marion-Crawford w The Face of Fu Manchu (1965), The Brides of Fu Manchu (1966), The Vengeance of Fu Manchu (1967), The Blood of Fu Manchu (1968) i The Castle of Fu Manchu (1969)

Wpływ kulturowy

Styl zarostu kojarzony z Fu Manchu w adaptacjach filmowych stał się znany jako wąsy Fu Manchu . Wąsy „Fu Manchu” są zdefiniowane w Oxford English Dictionary jako „długie, wąskie wąsy, których końce zwężają się i opadają do brody”, chociaż pisma Rohmera opisują tę postać jako nie noszącą takiej ozdoby.

Przed stworzeniem Fu Manchu Chińczycy byli często przedstawiani w zachodnich mediach jako ofiary. Fu Manchu wskazał na nową fazę, w której Chińczycy byli przedstawiani jako sprawcy zbrodni i zagrożenia dla całego zachodniego społeczeństwa. [ potrzebna strona ] Złoczyńca Rohmera jest przedstawiany jako główny bohater spisku „żółtych ras” zagrażających istnieniu „całej białej rasy”, a jego narrator wyraża opinię: „Szczerze wierzę, że żaden biały człowiek nie docenia pozbawionego emocji okrucieństwa chiński."

Postać doktora Fu Manchu stała się dla niektórych stereotypem ucieleśniającym „ żółte niebezpieczeństwo ”. Dla innych Fu Manchu stał się najbardziej znaną personifikacją zachodnich poglądów na temat Chińczyków [ potrzebna strona ] i stał się wzorem dla innych złoczyńców we współczesnych thrillerach „Żółte niebezpieczeństwo”: ci złoczyńcy często mieli cechy zgodne z ksenofobicznymi i rasistowskimi stereotypami, które zbiegły się z znaczny wzrost chińskiej emigracji do krajów zachodnich .

Po drugiej wojnie światowej stereotyp inspirowany Fu Manchu w coraz większym stopniu stawał się przedmiotem satyry . Fred Fu Manchu, „słynny chiński bambusowy saksofonista”, był powracającą postacią w The Goon Show , brytyjskim programie komediowym z lat 50. XX wieku. Wystąpił w odcinku „The Terrible Revenge of Fred Fu Manchu” w 1955 roku (ogłoszonym jako „Fred Fu Manchu and his Bamboo Saxophone”) i pojawił się w innych odcinkach (w tym „China Story”, „The Siege of Fort Night” oraz w „Zaginionym cesarzu” jako „Doktor Fred Fu Manchu, orientalny tatuażysta”). Postać została stworzona i wykonana przez komika Spike'a Milligana , który wykorzystał ją do kpiny z rasistowskich postaw, które doprowadziły do ​​​​stworzenia postaci. Postać została również sparodiowana w późniejszej komedii radiowej Round the Horne , jako Dr Chu En Ginsberg MA (nie powiodło się), grana przez Kennetha Williamsa .

Dr Fu Manchu został sparodiowany jako Dr Wu w komedii akcji Black Dynamite (2009), w której wykonawcą złego planu przeciwko Afroamerykanom jest podstępny mistrz kung fu z wąsami. [ potrzebne lepsze źródło ]

W innych mediach

Film

Dr Fu Manchu po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie w brytyjskiej serii filmów niemych The Mystery of Dr Fu Manchu (1923) z udziałem Harry'ego Agar Lyonsa , serii 15 krótkich filmów fabularnych, z których każdy trwa około 20 minut. Lyons powrócił do roli w Dalszych tajemnicach dr Fu Manchu (1924), na który składało się osiem dodatkowych krótkich filmów fabularnych.

Dr Fu Manchu zadebiutował w amerykańskim filmie we wczesnym talkie wytwórni Paramount Pictures The Mysterious Dr. Fu Manchu (1929) z udziałem Warnera Olanda , który wkrótce stał się znany z roli Charliego Chana . Oland powtórzył rolę w The Return of Dr. Fu Manchu (1930) i Daughter of the Dragon (1931), a także w filmie krótkometrażowym Murder Will Out (część omnibusowego filmu Paramount on Parade ), w którym dr Fu Manchu konfrontuje się zarówno Philo Vance, jak i Sherlock Holmes .

Najbardziej kontrowersyjnym wcieleniem tej postaci był film MGM The Mask of Fu Manchu (1932) z Borisem Karloffem i Myrną Loy w rolach głównych . W momencie premiery film został uznany przez przedstawicieli chińskiego rządu za rasistowski i obraźliwy . Film był tłumiony przez wiele lat, ale został wydany na DVD bez cięć.

Dr Fu Manchu powrócił do formatu serialu w Republic Pictures „ Drums of Fu Manchu (1940), 15-odcinkowym serialu uważanym za jeden z najlepszych, jakie kiedykolwiek wyprodukowało studio. Został później zmontowany i wydany jako film fabularny w 1943 roku.

Oprócz mało znanej, nieautoryzowanej hiszpańskiej parodii El Otro Fu Manchu (1946), Devil Doctor był nieobecny na dużym ekranie przez 25 lat, dopóki producent Harry Alan Towers nie rozpoczął serialu z udziałem Christophera Lee w 1965 roku. Towers i Lee nakręcili pięć Fu Manchu filmy: Oblicze Fu Manchu (1965), Narzeczone Fu Manchu (1966), Zemsta Fu Manchu (1967), Krew Fu Manchu (1968) i Zamek Fu Manchu (1969).

Ostatni autoryzowany występ tej postaci w filmie miał miejsce w parodii Petera Sellersa The Fiendish Plot of Dr. Fu Manchu (1980), w której Sellers wystąpił zarówno jako Dr Fu Manchu, jak i Nayland Smith. Film nie przypominał żadnego wcześniejszego filmu ani oryginalnych książek. Fu Manchu twierdzi, że w szkole publicznej był znany jako „Fred”, co jest nawiązaniem do postaci z „The Terrible Revenge of Fred Fu Manchu”, odcinka The Goon Show z 1955 roku , w którym zagrali Sellers.

Jesús Franco , który wyreżyserował Krew Fu Manchu i Zamek Fu Manchu , wyreżyserował także The Girl from Rio , drugi z trzech filmów Harry'ego Alana Towersa opartych na Sumuru , podobnej do Fu Manchu kobiecej postaci Rohmera . Później wyreżyserował nieautoryzowany hiszpański film z 1986 roku, w którym wystąpiła córka doktora Fu Manchu, Esclavas del Crimen .

W filmie Grindhouse (2007) Nicolas Cage występuje w niewymienionym komediowym epizodzie jako Dr Fu Manchu podczas „zwiastuna” fałszywego filmu Werewolf Women of the SS w reżyserii Roba Zombie .

Złożona postać Fu Manchu i Mandaryna , o imieniu Xu Wenwu , pojawia się w filmie Marvel Cinematic Universe: Phase Four Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings , grana przez Tony'ego Leung Chiu-wai . Postać była wcześniej wspomniana w Iron Man i All Hail the King . Xialing , córka Wenwu i siostra Shang-Chi, została częściowo zainspirowana Fah Lo Suee.

Telewizja

Półgodzinny pilot został wyprodukowany w 1952 roku do rozważenia przez NBC , w którym wystąpili Cedric Hardwicke jako Sir Denis Nayland Smith, John Carradine jako Dr. Fu Manchu i Reed Hadley jako Dr. John Petrie. NBC odrzuciło go bez emisji, ale był pokazywany na specjalnych wydarzeniach.

Telewizyjne ramię Republic Pictures wyprodukowało 13-odcinkowy konsorcjalny serial The Adventures of Dr. Fu Manchu (1956), w którym wystąpili Glen Gordon jako Dr. Fu Manchu, Lester Matthews jako Sir Denis Nayland Smith i Clark Howat jako dr John Petrie . Sekwencja tytułowa przedstawiała Smitha i dr Fu Manchu podczas gry w szachy, gdy spiker stwierdził, że „mówi się, że diabeł gra o ludzkie dusze. Tak samo jak dr Fu Manchu, wcielenie zła”. Na zakończenie każdego odcinka, po tym, jak Nayland Smith i Petrie udaremnili ostatni szatański plan dr Fu Manchu, dr Fu Manchu był widziany, jak w przypływie frustracji łamie czarną figurę szachową (goniec czarnego króla, zawsze ta sama scena, powtarzana ) tuż przed napisami końcowymi. Został wyreżyserowany przez Franklina Adreona , a także Williama Witneya . Doktorowi Fu Manchu nigdy nie pozwolono odnieść sukcesu w tym serialu telewizyjnym. W przeciwieństwie do relacji typu Holmes / Watson w filmach, w serialu Smith był funkcjonariuszem organów ścigania, a Petrie jako członek personelu Surgeon General .

Muzyka

Radio

Najwcześniejsze występy radiowe dr Fu Manchu miały miejsce w The Collier Hour 1927–1931 w Blue Network . Był to program radiowy mający na celu promocję Collier i prezentował cotygodniowe dramatyzacje opowiadań i seriali z bieżącego numeru. Dr Fu Manchu został wyrażony przez Arthura Hughesa . Program zatytułowany w CBS pojawił się w latach 1932–33. John C. Daly, a później Harold Huber , grał doktora Fu Manchu. W 2010 roku powiązania Fu Manchu z Uniwersytetem w Edynburgu, gdzie rzekomo uzyskał doktorat, zostały zbadane w mockumentary przez Milesa Juppa dla BBC Radio 4 . Ponadto w latach 1936-1937 z kontynentu do Wielkiej Brytanii nadawane były „pirackie” transmisje z Radia Luksemburg i Radia Lyons . Frank Cochrane udzielił głosu dr Fu Manchu. BBC wyprodukowało konkurencyjną sztukę radiową The Peculiar Case at the Poppy Club napisaną przez Rohmera i wyemitowaną w grudniu 1938 r. W 1939 r. The Shadow of Fu Manchu był emitowany w Stanach Zjednoczonych jako serial ukazujący trzy razy w tygodniu dramatyzujący pierwsze dziewięć powieści. [ potrzebna strona ]

Komiksy

Dr Fu Manchu został po raz pierwszy wprowadzony do komiksów prasowych w czarno-białym codziennym komiksie rysowanym przez Leo O'Mealia (1884–1960), który trwał od 1931 do 1933. Paski były adaptacjami dwóch pierwszych powieści Dr. Fu Manchu i część trzeciego. W przeciwieństwie do większości innych ilustratorów, O'Mealia narysował doktora Fu Manchu jako gładko ogolonego mężczyznę z nienormalnie dużą czaszką. Paski były chronione prawem autorskim przez „Sax Rohmer and The Bell Syndicate , Inc.” Dwie z komiksowych historii Dr. Fu Manchu zostały przedrukowane w książce Fu Manchu: Two Complete Adventures z 1989 roku . W 1940 roku Chicago Tribune opublikowało adaptację Drums of Fu Manchu , początkowo był to fotokomiks , ale później został zilustrowany przez artystę unicredit.

W latach 1962-1973 francuska gazeta Le Parisien Libéré opublikowała komiks autorstwa Juliette Benzoni (scenariusz) i Roberta Bressy'ego (grafika).

Komiks

IW Publications ' Dr. Fu Manchu (1958), przedruk materiału z Avon Comics , okładka autorstwa Carla Burgosa
  • Dr Fu Manchu po raz pierwszy pojawił się w komiksie w Detective Comics # 17 i kontynuował, jako jeden z wielu elementów w serii antologii, aż do # 28. Były to przedruki wcześniejszych pasków Leo O'Mealia. W 1943 roku serial Drums of Fu Manchu został zaadaptowany przez hiszpańskiego artystę komiksowego José Grau Hernándeza w 1943 roku. Oryginalne historie Dr. Fu Manchu w komiksach musiały poczekać na jednorazowy film Avon The Mask of Dr. Fu Manchu w 1951 roku autorstwa Wally'ego drewno . Fleetway opublikował adaptację Wyspy Fu Manchu w 1956 roku za pośrednictwem swojej „kieszonkowej biblioteki” zatytułowanej Super Detective Library # 9.
  • W latach 70. dr Fu Manchu pojawił się jako ojciec superbohatera Shang-Chi w serii Marvel Comics Master of Kung Fu . Jednak Marvel anulował książkę w 1983 roku, a problemy związane z licencjonowaniem postaci i koncepcji z powieści (takich jak jego córka Fah Lo Suee i przeciwnicy Sir Denis Nayland Smith i dr Petrie) utrudniły Marvelowi zbieranie serii w miękkiej oprawie handlowej sformatuj i odnieś się do dr Fu Manchu jako ojca Shang-Chi. W związku z tym postać albo nigdy nie jest wymieniana z imienia, albo przez pseudonim (taki jak „Pan Han”). W Secret Avengers # 6–10 pisarz Ed Brubaker oficjalnie ominął cały problem poprzez fabułę, w której Rada Cienia wskrzesza zombie wersję dr Fu Manchu, tylko po to, by odkryć, że „Dr Fu Manchu” był tylko pseudonimem; że ojcem Shang-Chi był tak naprawdę Zheng Zu, starożytny chiński czarownik, który odkrył sekret nieśmiertelności. Później nazwa Fah Lo Suee została zmieniona na Zheng Bao Yu .
  • Dr Fu Manchu pojawia się jako antagonista w Lidze niezwykłych dżentelmenów Alana Moore'a . Nazywany po prostu „Doktorem”, jest pierwszym, który ukradł Cavoryt , którego ma odzyskać Liga. Najwyraźniej ginie w kulminacyjnej bitwie z profesorem Moriartym .

Gry fabularne

Fu Manchu pojawia się w przygodach Night Moves i Night Live w grze fabularnej Marvel Super Heroes .

Spór

Historie dr Fu Manchu, zarówno w druku, jak i na ekranie, wywołały oskarżenia o rasizm i orientalizm , od jego diabelskiego projektu po bezsensowne chińskie imię . Po wydaniu filmowej adaptacji Maski Fu Manchu (1932) Metro-Goldwyn-Mayer , w której chiński złoczyńca mówi swoim wyznawcom, że muszą „zabić białego człowieka i zabrać jego kobiety”, chińska ambasada w Waszyngtonie , DC , złożyło formalną skargę na film.

Po wydaniu przez Republic Pictures seryjnej adaptacji Drums of Fu Manchu (1940) Departament Stanu USA zażądał, aby studio nie kręciło dalszych filmów o tej postaci, ponieważ Chiny były sojusznikiem przeciwko Japonii podczas drugiej wojny światowej. Podobnie wydawca Rohmera, Doubleday , odmówił publikowania dodatków do bestsellerowej serii przez cały czas trwania drugiej wojny światowej, po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do konfliktu . Inwestorzy BBC Radio i Broadway odrzucili następnie propozycje Rohmera dotyczące oryginalnego serialu radiowego i programu scenicznego Fu Manchu w latach czterdziestych XX wieku.

Ponowne wydanie Maski Fu Manchu w 1972 roku spotkało się z protestami Japońsko-Amerykańskiej Ligi Obywatelskiej , która stwierdziła, że ​​„film był obraźliwy i poniżający dla Amerykanów pochodzenia azjatyckiego ”. Telewizja CBS postanowiła odwołać pokaz Zemsty Fu Manchu . Stacja telewizyjna KTLA z Los Angeles podzielała podobne odczucia, ale ostatecznie zdecydowała się uruchomić The Brides of Fu Manchu z zastrzeżeniem: „Ten film jest przedstawiany jako fikcyjna rozrywka i nie ma na celu negatywnego odzwierciedlenia jakiejkolwiek rasy, wyznania lub pochodzenia narodowego”.

Rohmer odpowiedział na zarzuty, że jego praca demonizuje Azjatów w Master of Villainy , biografii napisanej wspólnie przez wdowę:

Oczywiście nie cała chińska populacja Limehouse była przestępcami. Ale zawierała dużą liczbę osób, które opuściły swój kraj z najpilniejszych powodów. Ci ludzie nie znali innego sposobu zarabiania na życie poza działalnością przestępczą, która sprawiła, że ​​Chiny stały się dla nich zbyt gorące. Przynieśli ze sobą swoje zbrodnie.

Rohmer twierdził, że oparł Dr Fu Manchu i inne tajemnice „ Żółtego niebezpieczeństwa ” na prawdziwych chińskich przestępcach, których spotkał jako reporter gazety piszącej o Limehouse.

W maju 2013 r. General Motors odwołał reklamę po skargach, że zawarte w niej wyrażenie „kraina Fu Manchu”, które miało odnosić się do Chin, było obraźliwe.

Charakteryzowanie Dr Fu Manchu jako jawnie rasistowskiego stworzenia zostało skrytykowane w książce Lord of Strange Deaths: The Fiendish World of Sax Rohmer . W recenzji książki w The Independent dr Fu Manchu jest kontekstualizowany: „Te wspaniale absurdalne książki, świecące szaloną egzotyką, są naprawdę znacznie mniej polarne, mniej czarno-białe, mniej biało-żółte, niż się wydaje na pierwszy rzut oka”.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Fu_Manchu&oldid=1137621916 ”