Historia Plantarum (książka Teofrasta)

Historia Plantarum
161Theophrastus 161 frontespizio.jpg
Strona tytułowa ilustrowanego wydania z 1644 r., Amsterdam
Autor Teofrast
Kraj Starożytna Grecja
Temat Botanika
Data publikacji
 C. 350 pne – ok. 287 pne
Strony 10 książek, 9 ocalałych

Theophrastus 's Inquiry into Plants or Historia Plantarum ( grecki : Περὶ φυτῶν ἱστορία , Peri phyton historia ) było, wraz z Historią zwierząt jego mentora Arystotelesa , Historią naturalną Pliniusza Starszego i De materia medica Dioscoridesa , jednym z najważniejsze księgi historii naturalnej napisane w starożytności i podobnie jak oni był wpływowy w renesansie . Theophrastus przygląda się strukturze, rozmnażaniu i wzrostowi roślin; odmiany roślin na całym świecie; drewno; rośliny dzikie i uprawne; i ich zastosowań. W szczególności Księga 9, dotycząca leczniczych zastosowań roślin , jest jednym z pierwszych ziół , opisującym soki, gumy i żywice ekstrahowane z roślin oraz sposoby ich zbierania.

Historia Plantarum została napisana jakiś czas między ok. 350 pne i ok. 287 pne w dziesięciu tomach, z których dziewięć przetrwało. W książce Theophrastus opisał rośliny według ich zastosowań i podjął próbę biologicznej klasyfikacji na podstawie sposobu rozmnażania się roślin, co było pierwszym w historii botaniki . Nieustannie poprawiał rękopis, który po jego śmierci pozostawał w stanie niedokończonym. Skondensowany styl tekstu z licznymi listami przykładów wskazuje, że Teofrast używał rękopisu jako notatek roboczych do wykładów dla swoich studentów, zamiast czytać go jako książkę.

Historia Plantarum została po raz pierwszy przetłumaczona na łacinę przez Teodora Gazę ; tłumaczenie zostało opublikowane w 1483 r. Johannes Bodaeus opublikował w Amsterdamie w 1644 r. często cytowane wydanie folio, wraz z komentarzami i ilustracjami drzeworytowymi. Pierwsze angielskie tłumaczenie zostało wykonane przez Sir Arthura Horta i opublikowane w 1916 roku.

Książka

The Inquiry into Plants jest w równoległym tekście Horta księgą liczącą około 400 stron oryginalnej greki, składającą się z około 100 000 słów. Pierwotnie był podzielony na dziesięć ksiąg, z których dziewięć przetrwało, chociaż jest możliwe, że zachowany tekst przedstawia cały materiał, przestawiony na dziewięć ksiąg, a nie oryginalne dziesięć. Wraz z innymi jego zachowanymi dziełami botanicznymi , O przyczynach powstawania roślin , Badania nad roślinami wywarły istotny wpływ na naukę w średniowieczu . Na podstawie tych ksiąg powstały pierwsze naukowe badania roślin i jedno z nich pierwszy system klasyfikacji roślin , Linneusz nazwał Teofrasta „ojcem botaniki”.

Dwie książki o roślinach Teofrasta mają podobne tytuły do ​​dwóch książek o zwierzętach jego mentora Arystotelesa ; Roger French konkluduje, że skutecznie „wykonywał perypatetyczne ” w identyfikowaniu prawidłowości i różnic między roślinami, podobnie jak Arystoteles ze zwierzętami. Jednak wyszedł poza Arystotelesa, opisując nasiona jako części rośliny; Arystoteles, argumentuje French, nigdy nie opisałby nasienia ani embrionów jako części zwierzęcia.

Teofrast wykorzystał w książce różne źródła, w tym Dioklesa na temat leków i roślin leczniczych. Theophrastus twierdzi, że zebrał informacje od sprzedawców narkotyków ( pharmacopolai ) i ścinaczy korzeni ( rhizotomoi ). Opisane rośliny to mak ( mēkōn ), cykuta ( kōnion ), dzika sałata ( thridakinē ) i mandragora ( mandragoras ).

Zachowane teksty to notatki, których Teofrasta używał w nauczaniu i były one stale poprawiane. Odniósł się do wcześniejszych książek w bibliotece Liceum, w tym Demokryta , czasami zachowując fragmenty ksiąg, które w inny sposób zostały utracone. Wymienia około 500 gatunków roślin.

Tłumaczenia

Strona tytułowa wydania Sir Arthura Horta z równoległym tekstem greckim i angielskim, 1916

The Inquiry into Plants (wraz z Causes of Plants ) zostało po raz pierwszy przetłumaczone na łacinę przez Teodora Gazę w 1454 r., Rozpowszechnione w rękopisie, a następnie opublikowane w Treviso w 1483 r. W oryginale greckim po raz pierwszy ukazało się w prasie Aldusa Manutiusa w Wenecji , 1495–98, z jednego uszkodzonego rękopisu, który zaginął. Wimmer zidentyfikował dwa rękopisy pierwszej jakości, Codex Urbinas w Bibliotece Watykańskiej , które nie zostały ujawnione Johannowi Gottlobowi Schneiderowi , który wraz z HF Link dokonał pierwszego nowoczesnego wydania krytycznego, Lipsk 1818–1821, oraz fragmentów w Codex Parisiensis w Bibliothèque nationale de France .

Dobrym i często cytowanym wydaniem jest wydanie Johannesa Bodaeusa, opublikowane w Amsterdamie w 1644 r. To wydanie folio zawiera równolegle drukowane teksty greckie i łacińskie, wraz z komentarzami do tekstu Juliusza Cezara Scaligera i Roberta Constantine'a oraz drzeworytowymi ilustracjami rośliny. Sir William Thiselton-Dyer opisał komentarz jako „monumentalny i fundamentalny z botanicznego punktu widzenia”.

Pierwszego tłumaczenia na język angielski, ze wstępem i równoległymi tekstami greckimi i angielskimi, dokonał Sir Arthur Hort (1864–1935). Został opublikowany jednocześnie przez Williama Heinemanna w Londynie i GP Putnam's Sons w Nowym Jorku jako dwutomowa książka Theophrastus Inquiry into Plants oraz drobne prace dotyczące zapachów i znaków pogodowych w 1916 roku.

Hort opisuje trzy starsze wydania niemieckie z komentarzami jako niezbędne: wspomniane już wydanie Schneidera i Linka z lat 1818–1821; Wydanie Kurta Polikarpa Joachima Sprengla z 1822 r. z Halle; oraz wydanie Christiana Friedricha Heinricha Wimmera z 1842 r. z Wrocławia.

Zawartość

Inquiry into Plants klasyfikuje rośliny według sposobu, w jaki się rozmnażają, ich lokalizacji, rozmiarów i praktycznych zastosowań, w tym jako żywność, soki i zioła.

Książki opisują naturalną historię roślin w następujący sposób:

Książka 1: Anatomia roślin

Theophrastus przedstawia anatomię roślin , w tym liście ( phylla ), kwiaty, bazie, owoce ( karpoi ), nasiona, korzenie ( rhizai ) i drewno.

Rośliny są klasyfikowane jako drzewa , krzewy , byliny zielne i jednoroczne zioła ( poai ); podziały te uznaje się za przybliżone i gotowe, podobnie jak podział na dzikie lub uprawne, podczas gdy podział wodno-lądowy wydawał się naturalny. Theophrastus zauważa, że ​​niektóre rośliny są nieregularne, podczas gdy jodła ma gałęzie zawsze naprzeciw siebie, a inne rośliny mają gałęzie równomiernie rozmieszczone lub w rzędach. Figi mają najdłuższe korzenie, natomiast banian wysyła korzenie z pędów, tworząc krąg korzeni w pewnej odległości wokół pnia.

Księga 2: Rozmnażanie drzew i roślin

Chłopiec w Sudanie ze spatką palmy daktylowej do sztucznego zapylania, jak opisał Theophrastus

Teofrast pisze, że rośliny mogą rosnąć spontanicznie , z nasion lub z wegetatywnych części rośliny . Z nich wyrastają rośliny z cebulkami. Gleba i klimat wpływają na wzrost. Niektóre rośliny zmieniają się w inne, jeśli się o nie nie zadba, tak więc bergamotka zamienia się w miętę , a pszenica w kąkol . Mówi, że jeśli seler zostanie wydeptany po zasianiu, stanie się kędzierzawy, a figi są drzewami najłatwiejszymi do rozmnożenia, podczas gdy palmy daktylowe trzeba wyhodować z kilku nasion razem, a one lubią nawadnianie , obornik, sól (w wieku jednego roku) i przesadzanie. Inne rodzaje palm mają inne pokroje i owoce. Zauważa, że ​​owady żółciowe wychodzą z dzikich fig i sprawiają, że uprawiane figi puchną, co pomaga zapobiegać przedwczesnemu zrzucaniu owoców. Męska spatka palmy daktylowej jest odcinana i przynoszona do samicy, a jej pył jest wstrząsany nad żeńskim drzewem, aby zaowocowało.

Księga 3: Dzikie drzewa

Teofrast twierdzi, że wszystkie dzikie drzewa wyrastają z nasion lub z korzeni. Wspomina, że ​​filozofowie mówili o spontanicznym poczęciu, jak wtedy, gdy Anaksagoras twierdził, że powietrze zawiera nasiona każdej rośliny, podczas gdy Diogenes wierzył, że rośliny powstały, gdy woda zmieszała się z ziemią. W miejscach takich jak Kreta , Theophrastus pisze, że rodzime rośliny wyrastają, jeśli gleba jest po prostu naruszona, a dzikie drzewa są na ogół silniejsze niż uprawiane, owocują później i lubią zimny i pagórkowaty teren. Twierdzi, że drzewa, które mogą rosnąć zarówno na wzgórzach, jak i na równinach, rosną lepiej i są wyższe, gdy rosną na równinie.

Książka zawiera liczne przykłady stylu przypominającego notatki Teofrasta, z listami gatunków przeplatanymi ogólnymi wyjaśnieniami. Na przykład: „Teraz wśród dzikich drzew są te wiecznie zielone, o których wspomniano wcześniej, jodła pospolita, jodła „dzika sosna”, bukszpan andrachne cis fenicki cedr terebint alaternus hybryda arbutus zatoka dąb ostrokrzew ostrokrzew irga kermes dąb tamaryszek; ale wszystkie inne zrzucają swoje liście ..."

Księga 4: Drzewa i krzewy z zagranicy

Teofrast opisuje drzewa i krzewy z różnych miejsc i siedlisk, jak na przykład osłonięta część regionu Arkadii w pobliżu Krane w głębokiej dolinie, gdzie słońce nigdy nie dociera, a jodły są wyjątkowo wysokie. Przygląda się roślinom Egiptu , Libii , Azji, regionów północnych, a następnie roślinom wodnym z basenu Morza Śródziemnego, mokradeł zwłaszcza w Egipcie, trzcinie i sitowiu . Bierze również pod uwagę czynniki ograniczające żywotność roślin, w tym choroby i uszkodzenia pogodowe.

Księga 5: Drewno

Sosny Aleppo , takie jak te w starożytnej Olimpii , dawały drewno nadające się do budowy statków, według Teofrasta w Księdze 5.

Theophrastus opisuje drewno różnych drzew, wpływ klimatu na drewno, sęki i „zwijanie się” drewna oraz inne różnice w jakości. Omawia, które drewno należy wykorzystać do określonych celów, takich jak stolarstwo , przemysł stoczniowy i do budowy domów oraz produkcja węgla drzewnego . Za najbardziej użyteczne drzewa uważa się jodłę srebrzystą i jodłę, a najlepsze drewno mają w największych rozmiarach; jodła pospolita jest bardziej miękka niż jodła, a jej drewno ma warstwy jak cebula i jest w całości zbudowane z tych warstw. Najmocniejsze i najbardziej atrakcyjne jest drewno gładkie, bez sęków. w Syrii , drewno terebintowe jest ciemne i drobnoziarniste, jak donosi Theophrastus, i jest używane zarówno do produkcji rękojeści sztyletów, jak i toczonego na tokarce do robienia kubków. Twierdzi, że najtwardszym drewnem jest dąb i dąb ostrolistny , a wiąz najmniej się wypacza, dlatego używa się go na czopy i osie drzwi, które muszą być proste. Drewno palm jest lekkie i miękkie jak dąb korkowy, ale jest twardsze i mniej kruche, dlatego dobrze nadaje się do rzeźbienia obrazów. Drewno z cedru, hebanu, bukszpanu, oliwek, dębu i kasztanowca dobrze się przechowuje i jest odporne na butwienie. Twierdzi, że Tamaryszek drewno z Grecji jest słabe, ale z arabskiej wyspy Tylos jest tak mocne jak dąb kermes. Drewno dębu oraz sękate części jodły i jodły pospolitej określane są jako najtrudniejsze w obróbce. Statki są na ogół wykonane z jodły pospolitej, jodły i cedru syryjskiego; na Cyprze używają sosny Aleppo , która jest lepsza niż jodła, która tam rośnie. Teofrast podaje, że na nizinach Italii (kraju Latynosów) rosną laurowe, mirtowe i wspaniałe buki, których długość pokrywa całą długość statku.

Księga 6: Zarośla, z cierniami lub bez

Theophrastus klasyfikuje krzewy podszytowe jako kolczaste, takie jak oset , eryngo i krokosz barwierski , oraz bezkolcowe, takie jak majeranek , cząber , szałwia , szanta zwyczajna i melisa . Zauważa, że ​​niektóre mają wydrążoną łodygę, na przykład wilcza jagoda i cykuta . Pisze, że róże różnią się liczbą płatków, chropowatością kory, kolorem i zapachem; mają pięć, dwanaście, dwadzieścia lub więcej płatków, a te o najsłodszym zapachu pochodzą z Cyreny i są używane do wyrobu perfum. Podano czasy kwitnienia różnych gatunków.

Księga 7: Zioła doniczkowe

Teofrast podaje, że kapustę , rzodkiew i rzepę wysiewa się w lipcu po przesileniu letnim , razem z burakiem , sałatą , musztardą i kolendrą . W styczniu wysiewa się pory , seler, cebulę i orkę . Ogórek , tykwa , bazylia , portulaka i pikantne, przeciwnie, pisze, wysiewa się w kwietniu. Dojrzałe nasiona nie kiełkują od razu, ale czekają na odpowiedni moment. Twierdzi, że wszystkie zioła można wyhodować z nasion, natomiast ruta , majeranek i bazylię można wyhodować z sadzonek, a czosnek, cebulę i inne cebule wyhodować z ich korzeni. Wszystkie kwiaty ziela pojawiają się w tym samym czasie, z wyjątkiem bazylii, która wytwarza serię kwiatów zaczynających się nisko na roślinie. Kminek ma najwięcej owoców, ale mówi się, że trzeba przeklinać i obrażać roślinę, aby uzyskać dobre plony. Theophrastus opisuje odmiany niektórych ziół, na przykład, że biała sałata jest najsłodsza i najdelikatniejsza, podczas gdy istnieje wiele rodzajów cebuli, z odmianami sardyńskimi, cnidyjskimi, samotrackimi i askalońskimi z tych regionów. Mówi się, że czosnek jest sadzony blisko przesilenia; odmiana cypryjska jest największa i jest używana do sałatek. Mówi się, że wszystkie zioła oprócz ruty lubią łajno. Z dzikich ziół Teofrast donosi, że niektóre, takie jak kocie ucho jest jadalne, podczas gdy inne, takie jak mniszek lekarski , są zbyt gorzkie, aby warto je było jeść.

Księga 8: Zboża i rośliny strączkowe

Theophrastus grupuje zboża i rośliny strączkowe (groch i fasolę), a także proso i inne rośliny wielonasienne, takie jak sezam. Te mogą być uprawiane tylko z nasion. Można je wysiewać wcześnie, jak w przypadku pszenicy, jęczmienia i fasoli, lub wiosną po równonocy , w przypadku roślin takich jak soczewica , kąkol i groch. Wyka i ciecierzyca mogą być wysiewane o każdej porze roku. Podczas kiełkowania fasola przybiera kształt penisa, z którego korzeń wyrasta w dół, a liściasta łodyga w górę. Pszenica i jęczmień kwitną przez cztery lub pięć dni, podczas gdy rośliny strączkowe kwitną znacznie dłużej. Theophrastus donosi, że rośliny te rosną inaczej w zależności od regionu, więc na przykład uprawy w Salaminy pojawiają się wcześniej niż gdzie indziej w Attyce . Odmiany pszenicy są rejestrowane jako nazwane od ich lokalizacji; różnią się kolorem, rozmiarem, pokrojem wzrostu i wartością pokarmową. Mówi się, że w pobliżu Bactry w Azji ziarna pszenicy rosną tak duże jak pestka oliwki, podczas gdy rośliny strączkowe nie różnią się w opinii Teofrasta w tym samym stopniu.

Księga 9: Lecznicze zastosowania roślin

Żywica zbierana przez stukanie w sosnę

Ta księga jest jednym z pierwszych ziół , co prawda znacznie prostszym niż te autorstwa Nicandera , Dioscoridesa czy Galena . Theophrastus obejmuje soki ( chylismos ), dziąsła i żywice , zastosowanie setek roślin jako leków i sposoby ich zbierania.

Żywicę zbiera się przez opukiwanie drzew, w tym jodły pospolitej i sosny Aleppo; najlepsza żywica pochodzi z terebintu. Na górze Ida na Krecie ludzie zbierają smołę z sosny korsykańskiej i sosny Aleppo. Gumki, takie jak kadzidło , mirra i balsam mekkański , są zbierane przez cięcie rośliny lub w sposób naturalny. Kadzidło i mirra są gromadzone w pilnie strzeżonej świątyni Sabejczyków . Cassia i cynamon również pochodzą z Arabii półwysep.

Kolekcjonerzy narkotyków mają pewne tradycje, które mogą być trafne lub przesadzone. Podczas zbierania ciemiernika należy zachować ostrożność, a ludzie nie mogą go długo wykopywać; natomiast opowieść o tym, że piwonia musi być wykopywana w nocy ze strachu, że dzięcioł będzie patrzył i spowoduje u mężczyzny wypadanie odbytnicy, jest zwykłym przesądem. Podobnie pomysł, że musisz zaznaczyć mieczem trzy kręgi wokół mandragory i mówić o tajemnicach miłości podczas jej ścinania, jest po prostu naciągany.

Poza samą Grecją rośliny lecznicze produkuje się we Włoszech w Tyrrenii , jak podaje Ajschylos , oraz w Lacjum ; oraz w Egipcie, który, jak Homer , jest źródłem narkotyku nepenthes , który sprawia, że ​​​​ludzie zapominają o smutku i namiętności. Najlepsza cykuta pochodzi z Suzy, natomiast dittany , przydatna przy porodzie, pochodzi tylko z Krety. Wolfsbane pochodzi z Krety i Zakynthos ; można go przekształcić w truciznę, która powoduje śmierć rok lub dłużej po jej zażyciu i nie ma antidotum. Cykuta to trucizna, która przynosi bezbolesną śmierć; pieprz i kadzidło są na to antidotum. Strykhnos powoduje szaleństwo, ale korzeń oleandra w winie czyni ludzi łagodnymi i wesołymi. Birthwort ma wiele zastosowań, w tym siniaki na głowie, ukąszenia węża i wypadanie macicy.

Przyjęcie

Starożytny

Pliniusz Starszy często korzystał z Teofrasta, w tym z jego książek o roślinach, w swojej Historii naturalnej ; jedynymi autorami, których cytował częściej, byli Demokryt i Warron .

John Scarborough komentuje, że „Lista ziół zebrana w Historia Plantarum IX stała się bezpośrednim przodkiem wszystkich późniejszych traktatów o narkotykach w starożytności, a wiele śladów oryginalnych obserwacji Teofrasta (i Dioklesa) przetrwało w Materia Medica Dioscoridesa. Analiza różnych roślin i pochodnych roślin pokazuje, że greccy rhizotomoi i sprzedawcy leków zgromadzili wiele cennych informacji na temat medycznego zastosowania roślin, a Theophrastus wymyślił format tego typu informacji, który miał być stosowany po jego czasach.

Średniowieczne i renesansowe

De Plantis autorstwa Andrei Cesalpino z 1583 r. korzystał z Historii Plantarum .

średniowieczu słabo znany zachodniej Europie ; jego pisma zostały tam spopularyzowane dopiero w XV wieku, kiedy greckie rękopisy w Watykanie , być może, podobnie jak wiele innych starożytnych greckich manuskryptów watykańskich, sprowadzonych z Cesarstwa Bizantyjskiego podczas jego upadku do Osmanów w XV wieku, zostały przetłumaczone na łacinę przez Bizantyjski grecki uchodźca Theodorus Gaza na prośbę papieża Mikołaja V. Efektem było pobudzenie renesansu naukowców do wznowienia eksploracji taksonomii roślin. Nauka botaniki powstała, gdy uczeni ci zajęli się opisami roślin, a zwłaszcza ich zastosowań leczniczych , wraz z nowo krytyczną reakcją na średniowieczną farmakologię , która opierała się na bezmyślnej akceptacji Historii Naturalnej Pliniusza Starszego i De Materia Medica Dioscoridesa. Z tego samego powodu jednak Teofrast (i Arystoteles ) nagle wyszły z użytku około 1550 r., gdy klasyczna botanika i zoologia zostały skutecznie zasymilowane z myślą renesansową w postaci ilustrowanych encyklopedii - które nadal były w dużej mierze oparte na pismach klasycznych. Andrea Cesalpino wykorzystał Teofrasta w swojej filozoficznej książce o roślinach De Plantis (1583). Dokładne i szczegółowe komentarze włoskiego uczonego Juliusza Cezara Scaligera do Historii Plantarum zostały opublikowane w Leyden w 1584 roku, już po jego śmierci.

Nowoczesny

Ogród botaniczny w Chicago opisuje Historię Plantarum jako „pierwsze wielkie dzieło botaniczne” Teofrasta, „pierwszego prawdziwego botanika”; w wydaniu z 1483 r. wydrukowanym przez Bartolomeo Confalonieri w Treviso stwierdza się, że „ cała taksonomia roślin zaczyna się od tej skromnej książki”, wieki przed współczesną taksonomią Linneusza . Anna Pavord zauważa w swojej książce The Naming of Names z 2005 roku że Teofrast dokonał pierwszej klasyfikacji roślin, a Pliniusz Starszy, obecnie znacznie lepiej znany, wykorzystał większość swojego materiału.

Zobacz też

Notatki

Bibliografia

Tekst

Komentarz

Linki zewnętrzne

Teksty
Obrazy i opisy

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Historia_Plantarum_(Theophrastus_book)&oldid=1129543549 ”