Pnin

Dla rosyjskiego poety patrz Ivan Pnin .
Pnin
Pnin.jpg
Wydanie pierwsze w formie książkowej
Autor Władimir Nabokow
Kraj Stany Zjednoczone
Język język angielski
Wydawca Heinemanna
Data publikacji
 1957

Pnin ( rosyjska wymowa: [pnʲin] ) to 13. powieść Vladimira Nabokova i czwarta napisana w języku angielskim; został opublikowany w 1957 roku. Sukces Pnina w Stanach Zjednoczonych nadał karierze Nabokova literacki rozgłos. Jego tytułowy bohater, Timofey Pavlovich Pnin, jest w Rosji adiunktem po pięćdziesiątce, mieszkającym w Stanach Zjednoczonych , którego postać ma być częściowo oparta na życiu kolegi Nabokova, Marca Szeftela . a także samego Nabokova. Wygnany przez rewolucję rosyjską i to, co nazywa „ wojną hitlerowską ”, Pnin uczy rosyjskiego w fikcyjnym Waindell College, luźno inspirowanym Cornell University i Wellesley College — miejscami, w których nauczał sam Nabokov.

Podsumowanie fabuły

Rozdział 1

Timofey Pavlovich Pnin, tytułowy bohater, jest profesorem języka rosyjskiego w Waindell College; „idealnie łysy” z „tułowiem silnego mężczyzny”, „wrzecionowatymi nogami” i „kobiecymi stopami”. Pnin jedzie pociągiem z Waindell do Cremony, gdzie ma wygłosić gościnny wykład. Nieustannie dręczy go obawa, że ​​może zgubić prace z wykładu lub pomylić je z poprawianym przez studenta wypracowaniem. Odkrywa, że ​​wsiadł do złego pociągu i wysiada. Kiedy próbuje wsiąść do autobusu jadącego do Cremony, nagle zdaje sobie sprawę, że zgubił bagaż (wraz z dokumentami) i ma atak. W końcu przybywa ciężarówką do Cremony, odzyskawszy swoje papiery i już ma wygłosić wykład, kiedy doświadcza wizji, widzi swoich zmarłych rodziców i przyjaciół sprzed Rewolucja rosyjska na widowni. Rozdział kończy się bez ujawnienia, czy Pnin ma odpowiednie dokumenty.

Rozdział 2

Laurence Clements, kolega z wydziału Waindell, i jego żona Joan, szukają nowego lokatora po tym, jak ich córka Isabel wyszła za mąż i się wyprowadziła. Pnin jest nowym lokatorem, poinformowanym o wakacie przez bibliotekarkę Waindella, panią Thayer. Clementsowie zaczynają cieszyć się dziwactwami Pnina i jego osobliwymi sformułowaniami. Następuje historia związku Pnina z jego byłą żoną, dr Lizą Wind, która zmanipulowała go, aby sprowadził ją do Ameryki, aby mogła zostawić go dla innego psychologa Erica Winda. Liza odwiedza Pnina, ale chce tylko wyciągnąć od niego pieniądze dla swojego syna Victora. Chociaż Pnin jest świadomy jej natury, zobowiązuje się z miłości do niej. Po jej odejściu Pnin płacze nad jej okrucieństwem, krzycząc „Nie zostało mi nic, nic, nic!”

Rozdział 3

Pnin jest sam u Clementsów, gdy poszli odwiedzić Isabel. Nabokov opisuje poprzednie mieszkania Pnina i jego charakterystyczny angielski. Pnin prowadzi zajęcia z rosyjskiego na poziomie podstawowym, a następnie idzie do biblioteki, gdzie ignoruje próby rozmowy pani Thayer, próbując zwrócić książkę, o którą prosił inny klient, ale z zapisów wynika, że ​​proszącym jest sam Pnin. Pnin prowadzi badania do swojej książki o kulturze rosyjskiej, a następnie bierze udział w pokazie radzieckiego filmu propagandowego, co powoduje, że płacze. Rozdział kończy się powrotem Isabel, która opuściła męża. Pnin będzie musiał znaleźć nowe lokum.

Rozdział 4

Czternastoletni Victor Wind marzy o obcym królu, który odmawia abdykacji i zostaje wygnany (zapowiedź Bladego ognia ). W jego fantazji ten król, a nie Erik Wind, jest jego ojcem. Victor jest przedstawiany jako inteligentny, nonkonformistyczny chłopiec z wielkim talentem do rysowania. Jego rodzice poddali go psychoanalizie i nie są w stanie zrozumieć jego talentu artystycznego, ku wielkiemu rozczarowaniu chłopca. Victor nie ma szacunku dla swoich nauczycieli w St. Bart's, z wyjątkiem Lake'a, nauczyciela plastyki, „niesamowicie otyłego mężczyzny z kudłatymi brwiami i owłosionymi rękami”. Victor ma się spotkać z Pninem na dworcu autobusowym w Waindell, a Pnin pospiesznie kupuje mu piłkę nożną i powieść Jacka Londona „Syn wilka” . Victor nie interesuje się piłką nożną, a Pnin traktuje całe spotkanie jako porażkę, nieświadomy tego, że Victor darzy go wielkim podziwem.

Rozdział 5

Pnin jedzie do The Pines, letniego domu przyjaciela, gdzie gospodarzem i gośćmi są rosyjscy emigranci i ich zamerykanizowane dzieci. Wśród swoich przyjaciół Pnin, zwykle nie na miejscu w anglojęzycznym społeczeństwie, czuje się swobodnie i wykazuje się znajomością rosyjskiej kultury i umiejętnościami gry w krokieta . Wspólny znajomy wspomina byłą ukochaną Pnina, Żydówkę Mirę Belochkin, zamordowaną w nazistowskim obozie koncentracyjnym Buchenwald . Inny odnosi się do Władimira Władimirowicza, znawcy motyli, który później okazuje się być narratorem Pnina.

Rozdział 6

Pnin zaprasza Clementsów, panią Thayer, kilku członków wydziału Waindell i swoją byłą uczennicę Betty Bliss na „imprezę z ogrzewaniem domu” . Pnin rozważa odkupienie domu od właściciela, ale zostaje poinformowany przez dr Hagena, kierownika jego katedry, że ma powstać nowy wydział rusycystyczny, na czele którego stanie człowiek, któremu Pnin kategorycznie odmawia pracy. Pnin prawie rozbija wspaniałą szklaną miskę ponczu, prezent od Victora i symbol jego szacunku.

Rozdział 7

Ujawnia się tożsamość narratora — rosyjsko-amerykańskiego naukowca i lepidopterysty Władimira Władimirowicza. VV opowiada swoją wersję swoich spotkań z Pninem, twierdząc, że po raz pierwszy spotkali się, gdy VV miał spotkanie z ojcem Pnina, Pawłem, okulistą . VV miał romans z byłą żoną Pnina, Lizą, tuż przed ślubem Pnina, zdyskredytował jej przeciętną „Achmatowską” poezję i doprowadził ją do próby samobójczej. VV patronuje Pninowi, a wiele jego twierdzeń jest sprzecznych z wydarzeniami, o których sam VV opowiadał wcześniej w książce. VV, nowy szef rosyjskiego wydziału Waindell, napisał do Pnina, aby nakłonić go do pozostania, ale Pnin opuszcza Waindell, zabierając ze sobą bezpańskiego psa . Powieść kończy się, gdy Jack Cockerell, szef działu angielskiego w Waindell, zaczyna opowiadać VV historię Pnina, który przyniósł niewłaściwe prace z wykładów do Cremony, zataczając koło narracji.

Tło

Historia publikacji

Pnin został pierwotnie napisany jako seria szkiców, a Nabokov pierwotnie zaczął pisać rozdział 2 w styczniu 1954 r., Mniej więcej w tym samym czasie, gdy finalizowano Lolitę . Sekcje Pnin zostały po raz pierwszy opublikowane w odcinkach w The New Yorker w celu generowania dochodu, podczas gdy Nabokov przeszukiwał Stany Zjednoczone w poszukiwaniu wydawcy chętnego do opublikowania Lolity . Wkrótce został rozszerzony, poprawiony i opublikowany w formie książkowej.

Pnina Nabokova , którą wysłał do Vikinga , składała się z dziesięciu rozdziałów i zakończyła się przedwczesną śmiercią Pnina z powodu problemów z sercem, na które cierpi na początku powieści. Jednak redaktor Pascal Covici odrzucił ten pomysł, a Nabokov mocno zrewidował powieść, nadając następnie tytuł pracy My Poor Pnin , zanim ostatecznie zdecydował się na obecny tytuł. Według Boyda, Pnin jest odpowiedzią Nabokova na Don Kichota , którego przeczytał rok wcześniej. Nabokov ostro skrytykował Cervantesa za jego okrucieństwo wobec Kichota, zdając się zachęcać czytelnika do rozbawienia bólem i upokorzeniem tytułowego bohatera. Tytuł książki, jak twierdzi Boyd, jeszcze bardziej uwiarygadnia tę teorię, ponieważ brzmi jak „ból” i prawie oznacza „ból”.

Wpływy

Powieść czerpie z doświadczeń Nabokova w amerykańskich instytucjach akademickich, głównie w Cornell , i twierdzono, że jest „pełna” ludzi i szczegółów fizycznych z tego uniwersytetu. Główny bohater jest częściowo oparty na profesorze Cornell, Marcu Szeftelu , który mógł „trochę nie lubić podobieństwa”. Jednak opis kampusu Waindell lepiej pasuje do Wellesleya.

Sam Nabokov był zdolny do pnińskich błędów; według jego byłego ucznia Alfreda Appela :

Wszedłem do klasy i znalazłem kilka zdań profesora Nabokova w jego wykładzie; nie chcąc marnować kolejnej minuty, pochylony nad swoimi notatkami, w skupieniu czytał je trzydziestu oszołomionym studentom, wstrząśniętemu plutonowi należącemu do jeszcze bardziej spóźnionego wykładowcy. Starając się być jak najbardziej przejrzystym, podszedłem do mównicy i dotknął Nabokova w rękawie. Odwrócił się i spojrzał na mnie znad okularów, zdumiony. – Panie Nabokov – powiedziałem bardzo cicho – jest pan w niewłaściwej klasie. Poprawił okulary na nosie, skupił wzrok na nieruchomym. . . siedzących przed nim postaci i spokojnie oznajmił: „Właśnie widzieliście „Nadchodzącą atrakcję” Literatury 325. Jeśli jesteście zainteresowani, możecie zarejestrować się następnej jesieni”.

Galya Diment zwraca również uwagę na inną pnińską anegdotę o Nabokovie:

James McConkey, pisarz i profesor literatury angielskiej, który odziedziczył kurs powieści europejskich po odejściu Nabokova z Cornell, pamięta, jak Nabokov, „cały zarumieniony i czerwony na twarzy”, wybiegł z klasy, w której wykładał, do biura (istniejący wówczas jeszcze) Oddział Literatury. Nabokov wydawał się być tak wzburzony, że McConkey faktycznie martwił się, że „dostanie wylewu czy coś… Jąkał się… Myślałem, że się przewróci”. Najwyraźniej ta „wściekłość na miarę Pnina” została wywołana przez dobitne pytanie jednego ze studentów, czy gdyby profesor Nabokov odmówił dyskusji Dostojewskiego , sam uczeń mógł.

Jeśli chodzi o wpływy literackie, lot Pnina swoim niebieskim samochodem z Waindell przypomina lot Cziczikowa wozem z miasta pod koniec pierwszej części Martwych dusz Mikołaja Gogola .

Krytyka

Przyjęcie

Wbrew obiegowym opiniom to nie Lolita uczyniła Nabokova znanym pisarzem w Stanach Zjednoczonych, ale raczej Pnin , który ukazał się rok wcześniej (1957) w Ameryce. Chociaż nie stała się powieścią głównego nurtu, tak jak Lolita , Pnin miał stosunkowo szerokie grono czytelników w kręgach literackich, zbierając przychylne recenzje. W drugim tygodniu publikacji Pnin rozpoczął już drugi druk, a Nabokov został nazwany przez Newsweek „jednym z najsubtelniejszych, najzabawniejszych i najbardziej poruszających pisarzy w Stanach Zjednoczonych” czasopismo. Było to zupełnie bezprecedensowe dla Nabokova, którego pierwsze dwie anglojęzyczne powieści, The Real Life of Sebastian Knight (1940) i Bend Sinister (1947), zostały w dużej mierze zignorowane przez amerykańską opinię publiczną. Pnin był także szczególnie ulubieńcem pisarza z Południa, Flannery O'Connor (który dostarcza notkę w wydaniu Vintage ), dla którego historia humorystycznego rosyjskiego profesora była „cudowna”. Pnin jest także ulubieńcem brytyjskiego pisarza Martina Amisa , który umieścił ją na czwartym miejscu na swojej liście najlepszych powieści Nabokova. Sukces Pnina zakończył się nominacją do National Book Award for Fiction w 1958 roku , pierwszą z siedmiu takich nominacji dla Nabokova.

Analiza

Szczegół wspomniany pod koniec rozdziału 5 dotyczy losów pierwszej miłości Pnina, Miry Belochkin, Żydówki zamordowanej w obozie koncentracyjnym Buchenwald . (Żona Nabokova, Véra , również była Żydówką). Wielu uczonych Nabokova, takich jak Boyd, Elena Sommers i Leona Toker, zwróciło uwagę na powracający motyw wiewiórki w Pninie , który towarzyszy mu w całej książce - oraz że imię Belochkin pochodzi od rosyjskiego zdrobnienia oznaczającego „wiewiórkę”. William W. Rowe sugeruje, że wiewiórki nie tylko ucieleśniają „ zmartwychwstania ”. ” dawnej miłości Pnina, ale ducha Miry można znaleźć poza wiewiórkami w postaci „tajemniczego obserwatora”, który działa przez wiewiórki, aby nadzorować i wpływać na wydarzenia z życia Pnina. W pewnym sensie za pośrednictwem Belochkina i powracająca wiewiórka, Pnin stanowi subtelny adresat Holokaustu , gdzie zginęło wielu znajomych Nabokova i jego własnego brata Siergieja. Boyd interpretuje Mirę jako „moralne centrum powieści” i argumentuje, że w niejasnych doniesieniach o jej hojności i harcie ducha w jej ostatnich dniach „reprezentuje ludzkość w najlepszym wydaniu i najbardziej bezbronną”. Wiąże się z tym amerykańskie miasto Cremona, gdzie, jak informuje nas moralnie niewiarygodny narrator tej historii, Pnin odwiedził, aby porozmawiać z klubem kobiet na początku opowieści; Cremona to nazwa włoskiego miasta, w którym mieściło się centrum „przesiedleńców”, w którym niektórzy Żydzi, którzy przeżyli nazistowskie morderstwa, przebywali, czasami przez ponad rok, po klęsce nazistów, zanim uzyskali legalną emigrację. W podobny sposób jak fikcyjna Mira, Siergiej Nabokow, który został zabrany do Neuengamme , wykazał się niesamowitym zachowaniem. Według Ivana Nabokova Siergiej „był niezwykły. Rozdawał wiele otrzymywanych paczek z ubraniami i jedzeniem ludziom, którzy naprawdę cierpieli”.

Boyd zwrócił uwagę na ostry kontrast Pnina z najsłynniejszą postacią Nabokova, Humbertem Humbertem , z Lolity , która została napisana równocześnie z Pninem . Pnin jest przeciwnikiem Humberta pod każdym względem: tam, gdzie Humbert pochlebnie przedstawia siebie jako wysokiego, przystojnego i czarującego z doskonałym angielskim, Pnin jest przedstawiany jako przysadzisty, pulchny, dziwnie wyglądający i komicznie zły angielski. W swoich opowieściach Humbert uwodzi skrytą potwornością, a pozornie wulgarny Pnin jest świętym w przebraniu. Kontrast uwydatnia się w małżeństwie; Humbert manipuluje i potajemnie nienawidzi swojej żony Charlotte, rozważa zabicie jej i ostatecznie łamie jej serce i inicjuje jej przypadkową śmierć. Pnin, odwrotnie, jest okrutnie traktowany przez swoją żonę i byłą żonę Lizę Wind, dla której pochyla się, by wyświadczyć jakąkolwiek przysługę z bezinteresownej miłości. Wreszcie, najbardziej obrazowo, w ich traktowaniu dzieci: Humbert porywa i wykorzystuje swoje przybrane dziecko Dolores Haze , którą poniża i częstuje słodyczami, podczas gdy Pnin z kolei jest troskliwą i wspierającą postacią dla syna Lizy, Victora Winda, który jest w pewnym sensie jego przybranym synem. Odpowiednio, Dolores gardzi i czuje urazę do Humberta i zdradza go przy pierwszej okazji, podczas gdy Victor bardziej podziwia Pnina, niż zdaje sobie z tego sprawę i ceni sobie jego przyjaźń, co symbolizuje wspaniała szklana misa z akwamarynem, którą Victor kupuje dla Pnina w rozdziale 6.

Arthur Mizener zauważył, że o ile izolacja społeczna jest często przedstawiana jako negatywna konsekwencja zachowań bohaterów w większości powieści Nabokova, Timofey Pnin, rosyjski emigrant i bohater Pnin , zdaje się to ogarniać. Mizener twierdzi, że Pnin „kontynuuje z łatwą wiarą w sukces i mocną pewnością własnego zdrowego rozsądku”, zamiast pogrążać się w użalaniu się nad swoją izolacją społeczną. Odnosząc się do krytyki społeczeństwa amerykańskiego, Mizener wskazuje, że „niewinna pewność siebie” Pnina ilustruje „niezwykłą obserwację amerykańskiego życia”. Jak wspomina narrator: „To świat był roztargniony i to Pnin miał go naprawić”.

  1. ^ abc Lodge , David (   2004). Wprowadzenie do Pnin . Biblioteka Everymana. ISBN 1-4000-4198-8 .
  2. ^ abc Barabtarlo ; , Giennadij   Nabokov, Władimir Władimirowicz (1989). Upiór faktu: przewodnik po Pninie Nabokova . Ardis. ISBN 9780875010601 .
  3. Bibliografia   _ Vladimir Nabokov: Lata amerykańskie . Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton. P. 281. ISBN 0691024715 .
  4. ^   Nabokow, Władimir (2004). Pnin . Biblioteka Everymana. P. 132. ISBN 1-4000-4198-8 .
  5. ^ Vladimir Nabokov: Amerykańskie lata , Princeton, NJ: Princeton University Press, 1991.
  6. ^ Lodge, David (8 maja 2004). „Wygnańcy w małym świecie” . Strażnik . Źródło 9 kwietnia 2013 r .
  7. Bibliografia _ _ 270.
  8. ^ Boyd 1991 , s. 271–272.
  9. ^   Pole, Andrzej (1977). VN, Życie i sztuka Vladimira Nabokova . Wydawcy koronni, Nowy Jork. ISBN 0-517-56113-1 .
  10. ^ Loża, strona xi.
  11. Bibliografia _ „Wspomnienia Nabokova”, TLS , 7 października 1977, 1138–1142, repr. jako „Pamiętając Nabokova” w Quennell.
  12. ^    Diment, Galia (1996). „Timofey Pnin, Vladimir Nabokov i Marc Szeftel”. Badania Nabokova . 3 (1): 53–75. doi : 10.1353/nab.2011.0060 . ISSN 1548-9965 . S2CID 144333609 .
  13. ^ List Nabokova do Doussia Ergaz, 24 marca 1957.
  14. ^ Newsweek , 11 marca 1957.
  15. ^   Brad Gooch (25 lutego 2009). Flannery: życie Flannery O'Connor . Mały, brązowy. P. 191. ISBN 978-0-316-04065-5 .
  16. Bibliografia _ _ Zarchiwizowane 2016-11-22 w Wayback Machine
  17. ^ „National Book Awards -1958” . Narodowa Nagroda Książkowa . Źródło 2015-04-03 .
  18. Bibliografia _ „Prawo” kontra „niewłaściwe” dziecko: odcienie bólu w Bend Sinister i Pnin, Studia Nabokova , tom. 6, 2000/2001, s. 35–50.
  19. ^ Toker, Leona, „Samoświadoma paralepsja w Pnin i„ Rekrutacji ” Vladimira Nabokova ”. Poetyka dzisiaj , tom. 7, nie. 3, Poetyka fikcji (1986), s. 459–469.
  20. ^   Rowe, WW, Widmowy wymiar Nabokova , Ann Arbor: Ardis, 1981, ISBN 088233641X .
  21. Bibliografia _ _ 279.
  22. ^ Pritzer, Andrea: Pnin, klub kobiet z Cremony i żydowscy uchodźcy po wojnie , nabokovsecrethistory.com, 7 lutego 2013 r.
  23. ^ Grossman, Lev, „The Gay Nabokov”, Salon , 17 maja 2000, http://www.salon.com/2000/05/17/nabokov_5/ .
  24. ^ Boyd 1991 , s. 274–275.
  25. ^ a b Mizener, Arthur (1968). „Powaga Vladimira Nabokova”. Recenzja Sewanee . 76 : 655–664.
  26. ^    Nabokow, Władimir Władimirowicz (2016). Pnin . Pingwin. ISBN 978-0-14-118375-6 . OCLC 1015495138 .

Dalsza lektura

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Pnin&oldid=1141584504 ”