Alaina Robbe-Grilleta

Alain Robbe-Grillet
Alain Robbe-Grillet.jpg
Robbe-Grillet w 2006 roku
Urodzić się ( 18.08.1922 ) 18 sierpnia 1922
Brest , Finistère, Francja
Zmarł 18 lutego 2008 (18.02.2008) (w wieku 85)
Caen , Francja
zawód (-y)
Pisarz filmowiec
lata aktywności 1953–2008
Znany z Członek Académie française
Współmałżonek Katarzyna Robbe-Grillet

Alain Robbe-Grillet ( francuski: [a.lɛ̃ ʁɔb ɡʁi.jɛ] ; 18 sierpnia 1922 - 18 lutego 2008) był francuskim pisarzem i filmowcem. Był jedną z postaci najbardziej kojarzonych z Nouveau Roman (nowej powieści) lat 60., obok Nathalie Sarraute , Michela Butora i Claude'a Simona . Alain Robbe-Grillet został wybrany członkiem Académie française w dniu 25 marca 2004 r., Zastępując Maurice'a Rheimsa na miejscu nr 32. Był żonaty z Catherine Robbe-Grillet (z domu Rstakian).

Biografia

Alain Robbe-Grillet urodził się w Breście ( Finistere , Francja) w rodzinie inżynierów i naukowców. Z wykształcenia był inżynierem rolnictwa . W latach 1943-1944 brał udział w pracach przymusowych w Norymberdze, gdzie pracował jako mechanik. Pierwsze kilka miesięcy Robbe-Grillet postrzegał jako coś w rodzaju wakacji, ponieważ pomiędzy bardzo podstawowym szkoleniem, które otrzymał w zakresie obsługi maszyn, miał wolny czas na chodzenie do teatru i opery. W 1945 uzyskał dyplom w Państwowym Instytucie Rolniczym . Później jego praca jako agronom zaprowadziła go na Martynikę , Gujanę Francuską , Gwadelupę i Maroko . W 1960 był sygnatariuszem Manifestu 121 popierającego algierską walkę o niepodległość. Zmarł w Caen po uleganiu problemów z sercem.

Praca

Pierwszą opublikowaną powieścią Robbe-Grilleta była The Erasers ( Les ​​Gommes ), wydana przez Les Éditions de Minuit w 1953 roku. Następnie poświęcił się całkowicie nowemu zajęciu. Jego wczesne prace były chwalone przez wybitnych krytyków, takich jak Roland Barthes i Maurice Blanchot . Mniej więcej w czasie swojej drugiej powieści został doradcą literackim Les Éditions de Minuit i zajmował to stanowisko od 1955 do 1985. Po opublikowaniu czterech powieści, w 1961 współpracował z Alainem Resnaisem , pisząc scenariusz do Zeszłego roku w Marienbadzie ( L'Année dernière à Marienbad ), a następnie napisał i wyreżyserował własne filmy.

W 1963 roku Robbe-Grillet opublikował For a New Novel ( Pour un Nouveau Roman ), zbiór wcześniej opublikowanych pism teoretycznych dotyczących powieści. Od 1966 do 1968 był członkiem Wysokiego Komitetu Obrony i Ekspansji języka francuskiego ( Haut comité pour la défense et l'expansion de la langue française ). Ponadto Robbe-Grillet prowadził także Centrum Socjologii Literatury ( Centrum socjologii literatury ) na Université Libre de Bruxelles w latach 1980-1988. W latach 1971-1995 Robbe-Grillet był profesorem na New York University , wykładając własne powieści.

Chociaż Robbe-Grillet został wybrany do Académie française w 2004 roku, po osiemdziesiątce, nigdy nie został formalnie przyjęty przez Académie z powodu sporów dotyczących procedur przyjmowania Académie. Robbe-Grillet odmówił wcześniejszego przygotowania i wygłoszenia przemówienia powitalnego, woląc improwizować swoje przemówienie, a także odmawiając zakupu i noszenia słynnych zielonych ogonów Académie ( habit vert ) i szabli, które uważał za przestarzałe.

Styl

Jego styl pisania został opisany jako „realistyczny” lub „ fenomenologiczny ” (w sensie Heideggerowskim ) lub „teoria czystej powierzchni”. Metodyczne, geometryczne i często powtarzające się opisy przedmiotów zastępują (choć często ujawniają) psychologię i wnętrze postaci. Czytelnik musi powoli złożyć historię i emocjonalne doświadczenie zazdrości, na przykład poprzez powtarzanie opisów, zwracanie uwagi na dziwne szczegóły i przerwy w powtórzeniach, metoda przypominająca doświadczenie psychoanalizy w którym głębsze nieświadome znaczenia zawarte są w przepływie i zakłóceniach wolnych skojarzeń. Osie czasu i wątki są podzielone, a powstała powieść przypomina literacki odpowiednik kubistycznego . Jednak ostatecznie jego twórczość charakteryzuje się tym, że może znaczyć wiele rzeczy dla wielu różnych ludzi.

powieści

Robbe-Grillet napisał swoją pierwszą powieść A Regicide ( Un Régicide ) w 1949 r., Ale została ona odrzucona przez Gallimard, duże francuskie wydawnictwo, i dopiero później opublikowana z niewielkimi poprawkami przez jego wieloletniego wydawcę Les Éditions de Minuit w 1978 r. Jego druga powieść , The Erasers ( Les Gommes ), z pozoru przypomina powieść detektywistyczną, zawiera jednak w sobie głębszą strukturę opartą na opowieści o Edypie . Detektyw szuka zabójcy w morderstwie, które jeszcze się nie wydarzyło, tylko po to, by odkryć, że jego przeznaczeniem jest zostać tym zabójcą.

Jego następną i najbardziej uznaną powieścią jest The Voyeur ( Le Voyeur ), po raz pierwszy opublikowana po francusku w 1955 i przetłumaczona na angielski w 1958 przez Richarda Howarda . The Voyeur opowiada historię Mathiasa, wędrownego sprzedawcy zegarków, który wraca na wyspę swojej młodości z desperackim celem. Podobnie jak w przypadku wielu jego powieści, The Voyeur obraca się wokół pozornego morderstwa: w całej powieści Mathias rozwija wycinek z gazety o szczegółach morderstwa młodej dziewczyny i odkryciu jej ciała wśród nadmorskich skał. Relacja Mathiasa z martwą dziewczyną, być może zasugerowana w historii, jest ukośnie ujawniana w trakcie powieści, tak że nigdy nie jesteśmy pewni, czy Mathias jest zabójcą, czy po prostu osobą, która fantazjuje o zabijaniu. Co ważne, „faktyczne morderstwo”, jeśli takie istnieje, nie występuje w tekście. Narracja zawiera niewiele dialogów i niejednoznaczną oś czasu wydarzeń. Rzeczywiście, pierwsza linijka powieści wskazuje na ton powieści: „Było tak, jakby nikt nie słyszał”. Podglądacz otrzymał Prix des Critiques.

Następnie napisał La Jalousie w 1957 roku, jedną z jego nielicznych powieści, której akcja toczy się w miejscu pozamiejskim, w tym przypadku na plantacji bananów. W pierwszym roku wydania sprzedano zaledwie 746 egzemplarzy, mimo popularności The Voyeur. Z czasem odniosła wielki sukces literacki i została przetłumaczona na język angielski przez Richarda Howarda. Sam Robbe-Grillet argumentował, że powieść została skonstruowana na wzór nieobecnego narratora w trzeciej osobie. W relacji Robbe-Grilleta z powieści nieobecny narrator, zazdrosny mąż, w milczeniu obserwuje interakcje swojej żony (określanej tylko jako „A…”) i sąsiada Francka. Cichy narrator, który nigdy się nie wymienia (jego obecność jest jedynie implikowana, np. liczbą nakryć do stołu czy leżaków na werandzie) jest niezwykle podejrzliwy, że A... ma romans z Franckiem. W całej powieści nieobecny narrator nieustannie odtwarza swoje obserwacje i podejrzenia (czyli stworzone scenariusze dotyczące A… i Francka) do tego stopnia, że ​​nie można odróżnić momentów „obserwowanych” od momentów „podejrzanych”. „Żaluzje” można również przetłumaczyć jako żaluzje perskie, poziome okiennice powszechne we Francji, które są zwykle wykonane z drewna, a czasem z metalu. W trakcie powieści główny bohater wielokrotnie spogląda przez swoje żaluzje w różnych scenach, „żaluzjami” patrzy na świat, który za każdym razem nieznacznie mutuje.

W 1984 roku opublikował coś, co opisał jako celowo tradycyjną autobiografię, zatytułowaną Le Miroir qui revient , przetłumaczoną na język angielski jako Ghosts in the Mirror autorstwa Jo Levy (1988).

Filmy

Kariera Robbe-Grilleta jako twórcy beletrystyki nie ograniczała się do pisania powieści. Równie ważne było dla niego tworzenie fikcji w formie filmów. Jego kariera filmowa rozpoczęła się, gdy Alain Resnais zdecydował się na współpracę z nim przy jego filmie z 1961 roku Zeszłego roku w Marienbadzie . Film był nominowany do Oscara w 1963 roku za scenariusz oryginalny i zdobył Złotego Lwa , kiedy ukazał się w 1961 roku. W napisach końcowych został przedstawiony jako film, którego współautorami byli Robbe-Grillet i Resnais.

Następnie Robbe-Grillet rozpoczął karierę jako scenarzysta-reżyser serii mózgowych i często prowokujących seksualnie filmów fabularnych, które poruszały podobne tematy do tych w jego twórczości literackiej (np. Voyeurism, The Body as Text, The „Double”). . Rozpoczął od L'Immortelle ( The Immortal One ) (1962), który zdobył pożądaną nagrodę Louisa Delluca w 1962 roku. Następnie ukazał się jego najbardziej komercyjny film po Zeszłego roku w Marienbadzie : Trans-Europ-Express (1966) z udziałem Jean- Ludwika Trintignanta , który pracował z Robbe-Grilletem przy jego kolejnych czterech filmach, jego francusko-słowackim filmie L'homme qui ment/Muž, ktorý luže ( Człowiek, który kłamie ) (1968), L'Eden et après/Eden a potom ( Eden i After ) (1970), Glissements progressifs du plaisir ( Progresywne ślizganie się ku przyjemności ) (1974) i Le jeu avec le feu ( Igranie z ogniem ) (1975). Minęła prawie dekada, zanim pojawił się jego kolejny film fabularny La belle captive ( Piękna jeniec ) (1983), gdzie Robbe-Grillet skorzystał z usług Henri Alekana jako operatora. Następnie minęło ponad dziesięć lat, zanim Robbe-Grillet ponownie stanął za obiektywem, tym razem kręcąc tajemniczy thriller na małej greckiej wyspie z Fredem Wardem w roli zdezorientowanego Franka w Un bruit qui rend fou ( A Maddening Noise , aka : Niebieska willa ) (1995). Przed śmiercią w 2008 roku Robbe-Grillet miał wyreżyserować jeszcze jeden film, Gradiva ( C'est Gradiva qui vous appelle ) (2006), który ponownie wydobył na pierwszy plan jego zainteresowanie sadyzmem i zniewoleniem w jego fikcji. Być może najlepszym wprowadzeniem do filmowej twórczości Alaina Robbe-Grilleta jest tom The Erotic Dream Machine profesorów Rocha C.Smitha i Anthony'ego N. Fragoli. Wielką wartość ma również tom In the Temple of Dreams: The Writer on the Screen, w którym Robbe-Grillet wyjaśnia związek między swoją fikcją literacką a filmową (red. Edouard d'Araille, 1996).

Odniesienia kulturowe

  • Australijska kompozytorka Lindsay Vickery napisała operę opartą na powieści Djinn .
  • Frédéric Beigbeder nawiązuje do Robbe-Grilleta w swojej powieści Windows on the World .
  • W filmie Sideways Miles ( Paul Giamatti ) wyjaśnia Mayi ( Virginia Madsen ), że jego nieopublikowana powieść „ewoluuje – lub przekształca się – w coś w rodzaju tajemnicy Robbe-Grilleta – ale (bez) prawdziwego rozwiązania”.
    • W sekcji z komentarzami na DVD Sideways Giamatti i Thomas Haden Church omawiają odniesienie Robbe-Grillet podczas sceny, w której Miles wyjaśnia Mayi swoją powieść w (co Church dubbinguje) „legowisku białych winogron”. Kiedy wspomniana jest kwestia, Church mówi: „Uwielbiam to - Robbe-Grillet. To wywołuje bardzo dobry śmiech”. Paul Giamatti wtrąca się: „Co do diabła?! Church dodaje: „to szczyt ostentacji”. Z czym zgadza się Giamatti: „Nic nie może być bardziej pretensjonalne”. Następnie dyskredytuje własną postać, stwierdzając: „Co za dupek!”
  • Szkocki uczony i powieściopisarz Michael Innes (pseudonim JIM Stewart) cytuje szczegółowy geometryczny opis werandy Robbe-Grilleta w swojej tajemniczej śmierci w pogoni (1970). Detektyw John Appleby ma syna Bobby'ego, o którym mówi się, że jest praktykującym „le nouvelle écriture”.

Bibliografia

Fikcja

Zbiór opowiadań

  • Natychmiastowe (1962)

„romańscy”

  • Le Miroir qui revient (1985)
  • Angélique ou l'enchantement (1988)
  • Les derniers jours de Corinthe (1994)

Eseje

Dzieła filmowe dostępne jako powieści kinowe

  • 1960: L'Année dernière à Marienbad Les Éditions de Minuit ASIN: B005MP60NO
  • 1963: L'Immortelle Les Éditions de Minuit ASIN: B0014Q17Z6
  • 1974: Glissements progressifs du plaisir Les Éditions de Minuit ASIN:B0048IY7OK
  •   2002: C'est Gradiva qui vous appelle Les Éditions de Minuit ISBN 978-2-7073-1793-3

Inne prace

W 1975 roku Robbe-Grillet i René Magritte opublikowali książkę zatytułowaną La Belle Captive . Książka jest określana jako „rzymska” (powieść) i jest zilustrowana 77 obrazami Magritte'a przeplatanymi dyskursem napisanym przez Robbe-Grilleta. Tytułowy film La Belle captive , napisany i wyreżyserowany przez Robbe-Grilleta, został wydany w 1983 roku.

W 1981 roku Robbe-Grillet i Yvone Lenard opublikowali w Stanach Zjednoczonych Le Rendez-vous (Spotkanie) jako podręcznik do pośrednich kursów francuskiego, który zawierał oryginalną powieść i ćwiczenia gramatyczne. Jak wyjaśnia profesor Trinity College, Sara Kippur: „Jako narzędzie do nauki języka, Le rendez-vous rozwinęło systematyczne podejście, które wprowadziło uczniów w zwiększanie złożonych czasów czasowników i konstrukcji gramatycznych”. Le Rendez-vous został wydany w Stanach Zjednoczonych na miesiąc przed wydaniem Djinn we Francji. Tekst Djinn był identyczny z tekstem Le Rendez-vous bez ćwiczeń gramatycznych i z dodatkiem prologu i epilogu.

Współpraca

  • Temple aux miroirs z Iriną Ionesco (1977)

Filmografia

Zobacz też

Dalsza lektura

  • Gardies, André (1972) Alain Robbe-Grillet. Paryż: Seghers (étude par André Gardies; teksty i dokumenty)
  • Immoral Tales: European Sex & Horror Movies 1956-1984 (1994) Cathala Tohilla i Pete'a Tombsa poświęca rozdział swoim filmom.
  • The Erotic Dream Machine: Wywiady z Alainem Robbe-Grilletem na temat jego filmów (2006) autorstwa Anthony'ego N. Fragoli, Alaina Robbe-Grilleta i Rocha Charlesa Smitha. Przetłumaczone na perski przez Ebrahima Barzegara.
  • Jeffries, S (15 września 2007). „siły francuskie” . Film . Londyn. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 19 września 2007 r . . Źródło 23 września 2007 .

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Alain_Robbe-Grillet&oldid=1140328816 ”