atharwaweda

Atharwaweda
Atharwaweda
	Cztery Wedy
Język	Sanskryt wedyjski
Okres	C. 1200-900 pne
Rozdziały	20 kand
wersety	5977 mantr

Atharva Veda ( sanskryt : अथर्ववेदः , Atharvavedaḥ z atharvāṇas i veda , co oznacza „wiedza”) lub Atharvana Veda ( sanskryt : अथर्वणवेदः , Atharva ṇavedaḥ jest „magazynem wiedzy o atharvāṇas , procedurach życia codziennego”. Tekst jest czwartą Wedą , i jest późnym dodatkiem do wedyjskich pism hinduizmu .

Język Atharwawedy różni się od sanskrytu wedyjskiego , zachowując pre-wedyjskie archaizmy indoeuropejskie . Jest to zbiór 730 hymnów z około 6000 mantr, podzielonych na 20 ksiąg. Mniej więcej jedna szósta tekstów Atharwawedy jest adaptacją wersetów z Rygwedy i z wyjątkiem ksiąg 15 i 16, tekst jest głównie wersetami wykorzystującymi różnorodne mierniki wedyjskie. Do czasów współczesnych przetrwały dwie różne wersje tekstu – Paippalada i Śaunakiya . Uważa się, że wiarygodne rękopisy wydania Paippalada zaginęły, ale dobrze zachowaną wersję odkryto wśród kolekcji rękopisów z liści palmowych w Odisha w 1957 roku.

Atharvaveda jest czasami nazywana „Wedą magicznych formuł ”, opis uważany za błędny przez innych uczonych. W przeciwieństwie do „religii hieratycznej” pozostałych trzech Wed, mówi się, że Atharwaweda reprezentuje „religię ludową”, zawierającą nie tylko formuły magii, ale także codzienne rytuały inicjacji w naukę ( upanajana ) , małżeństwa i pogrzeby. Królewskie rytuały i obowiązki nadwornych kapłanów są również zawarte w Atharwawedzie.

Atharwaweda została prawdopodobnie skompilowana jako Weda równocześnie z Samawedą i Jadżurwedą , czyli około 1200 pne - 1000 pne. Wraz z warstwą tekstu Samhita, Atharvaveda zawiera bramiński i ostatnią warstwę tekstu, która obejmuje spekulacje filozoficzne . Ostatnia warstwa tekstu Atharvaveda obejmuje trzy podstawowe Upaniszady, które miały wpływ na różne szkoły filozofii hinduskiej . Należą do nich Mundaka Upaniszady , Mandukya Upaniszady i Prashna Upaniszady .

Etymologia i nomenklatura

Wedy można nazwać, stwierdza Monier Williams , na cześć mitycznego kapłana o imieniu Atharvan , który jako pierwszy opracował modlitwy do ognia, ofiarował Somę i który skomponował „formuły i zaklęcia mające na celu przeciwdziałanie chorobom i nieszczęściom”. Laurie Patton twierdzi, że nazwa Atharvaveda odnosi się do tekstu „Weda Atharvāṇas”.

Najstarsza nazwa tekstu, zgodnie z własnym wersetem 10.7.20, brzmiała Atharvangirasah , złożona z „ Atharvan ” i „ Angiras ”, obaj uczeni wedyjscy. Każdy uczony nazwał tekst swoim imieniem, na przykład Saunakiya Samhita , co oznacza „skompilowany tekst Saunakiya”. Imiona „Atharvan” i „Angiras”, stwierdza Maurice Bloomfield, sugerują różne rzeczy, przy czym pierwsza uważana jest za pomyślną, podczas gdy druga sugeruje wrogie praktyki czarnoksięskie. Z biegiem czasu zaczęto celebrować pozytywną pomyślną stronę, a nazwa Atharwaweda stała się powszechna. To drugie imię Angiras, które jest powiązane z Agni i kapłanami w Wedach, stwierdza George Brown, może być również spokrewnione z indoeuropejskim Angirôs znalezionym w aramejskim tekście z Nippur.

Michael Witzel stwierdza, że etymologia Atharvan to Proto-indo-irański * atharwan „[starożytny] kapłan, czarnoksiężnik” i jest spokrewniony z awestyjskim āθrauuan „kapłanem” i prawdopodobnie spokrewniony z tocharianskim * athr , „wyższą siłą”.

Atharvaveda jest również czasami określana jako Bhrgvangirasah i Brahmaveda , odpowiednio po Bhrigu i Brahmie.

Datowanie i kontekst historyczny

Atharwaweda jest datowana na powódź ok. 900 pne, podczas gdy Michael Witzel podaje datowanie na ok. 1200/1000 pne.

Starożytna tradycja indyjska początkowo uznawała tylko trzy Wedy. Rygweda, werset 3.12.9.1 Taittiriya Brahmana, werset 5.32-33 Aitareya Brahmana i inne teksty z epoki wedyjskiej wymieniają tylko trzy Wedy. Akceptacja hymnów Atharvanas i tradycyjnych praktyk ludowych była powolna i została zaakceptowana jako kolejna Weda znacznie później niż pierwsze trzy, zarówno przez ortodoksyjne, jak i heterodoksyjne tradycje filozofii indyjskiej. wczesne buddyjskie Nikaya nie uznają Atharwawedy za czwartą Wedę i odnoszą się tylko do trzech Wed. Olson twierdzi, że ostateczna akceptacja Atharwawedy jako czwartej Wedy nastąpiła prawdopodobnie w drugiej połowie I tysiąclecia pne. Jednak, jak zauważa Max Muller , hymny Atharvaveda istniały do czasu ukończenia Chandogya Upaniszady (~ 700 pne), ale wtedy były określane jako „hymny Atharvangirasah”.

Frits Staal twierdzi, że tekst może być kompilacją poezji i wiedzy, która rozwinęła się w dwóch różnych regionach starożytnych Indii, regionie Kuru w północnych Indiach i regionie Pancalas we wschodnich Indiach. Ten pierwszy był domem dla Paippalada, którego nazwa pochodzi od świętego drzewa figowego o nazwie Pippala (sanskryt: पिप्पल). Kompozycje tej szkoły były utrzymane w stylu rygwedyjskim. Wkład regionu Pancalas pochodził od kompozytorów-kapłanów Angirasasa i Bhargavasa, których styl różnił się od metrycznej kompozycji Rygwedy, a ich treść obejmowała formy magii medycznej. Znane obecnie wydania Atharwawedy są kombinacją ich kompozycji.

Podstawowy tekst Atharwawedy mieści się w okresie klasycznej Mantry sanskrytu wedyjskiego , w drugim tysiącleciu pne - młodszym niż Rygweda i mniej więcej współcześnie z mantrami Jadźurwedy , Rigwedyjskim Khilani i Samawedą . Nie ma bezwzględnego datowania żadnego tekstu wedyjskiego, w tym Atharwawedy. Datowanie Atharwawedy wywodzi się z wymienionych tam nowych metali i przedmiotów; na przykład wspomina o żelazie (jako krsna ayas , dosłownie „black metal”), a takie wzmianki doprowadziły Michaela Witzela do oszacowania, że hymny Atharvaveda zostały skompilowane we wczesnej indyjskiej epoce żelaza , około lub nieco później ok. 1200/1000 pne. odpowiadające wczesnemu Królestwu Kuru .

Kapłani praktykujący Atharwawedę uważani byli za najniższy stopień braminów w porównaniu z kapłanami praktykującymi Rygwedę, Samawedę czy Jadżurwedę. Piętno kapłanów Atharvaveda trwa w Odisha aż do czasów współczesnych.

Tekst

Strona z Atharvaveda Samhita , jej najstarszej warstwy tekstu.

Atharvaveda to zbiór 20 ksiąg, w sumie 730 hymnów z około 6000 zwrotek. Tekst jest, jak twierdzi Patrick Olivelle i inni uczeni, historycznym zbiorem wierzeń i rytuałów odnoszących się do praktycznych problemów codziennego życia społeczeństwa wedyjskiego i nie jest to zbiór liturgiczny w stylu Jadżurwedy.

Recenzje

Caraṇavyuha , tekst sanskrycki z późniejszej epoki, stwierdza, że Atharvaveda miała dziewięć shakha , czyli szkół: paippalada , stauda , mauda , śaunakiya , jājala , jalada , brahmavada , devadarśa i cāraṇavaidyā .

Spośród nich przetrwała tylko wersja Shaunakiya i niedawno odkryte rękopisy wersji Paippalada. Wydanie Paippalada jest starsze. Te dwie wersje różnią się sposobem organizacji, a także treścią. Na przykład księga 10 rewizji Paippalady jest bardziej szczegółowa i uważnie obserwowana, nie popełniając ani jednego błędu, bardziej rozwinięta i bardziej rzucająca się w oczy w opisie monizmu , koncepcji „jedności Brahmana , wszystkich form życia i świata”.

Organizacja

Atharvaveda Samhita pierwotnie składała się z 18 ksiąg ( Kāṇḍas ), a dwie ostatnie zostały dodane później. Księgi te nie są uporządkowane ani według tematu, ani według autorów (jak to ma miejsce w przypadku innych Wed), ale według długości hymnów. Każda księga zawiera na ogół hymny o podobnej liczbie wersetów, a zachowane rękopisy określają księgę z najkrótszymi hymnami jako Księgę 1, a następnie w rosnącej kolejności (kilka rękopisów robi odwrotnie). Większość hymnów jest poetycka i utrzymana w różnych metrach, ale mniej więcej jedna szósta książki to proza.

Większość hymnów Atharwawedy jest dla niej unikalna, z wyjątkiem jednej szóstej jej hymnów, które zapożycza z Rigwedy , głównie z jej 10. mandali. Księga XIX była uzupełnieniem o podobnym charakterze, prawdopodobnie o nowych kompozycjach i została dodana później. 143 hymny z 20. księgi Atharvaveda Samhita są prawie w całości zapożyczone z Rigwedy.

Hymny Atharwawedy obejmują różnorodne tematy w dwudziestu księgach. Z grubsza pierwsze siedem ksiąg koncentruje się głównie na magicznych wierszach dotyczących wszelkiego rodzaju leczenia i czarów, a Michael Witzel twierdzi, że przypominają one strofy o czarach germańskich i hetyckich i prawdopodobnie są najstarszą częścią. Książki od 8 do 12 to spekulacje na różne tematy, podczas gdy księgi od 13 do 18 dotyczą zwykle rytuałów przejścia w cyklu życia .

Teksty Srautasutry Vaitāna Sūtra i Kauśika Sūtra są dołączone do wydania Atharvaveda Shaunaka, podobnie jak dodatek do Atharvan Prayascitthas , dwóch Pratishakhyas i zbiór Parisisthas . W przypadku wydania Paippalada Atharvaveda odpowiednimi tekstami były sutry Agastya i Paithinasi, ale są one zagubione lub jeszcze nie zostały odkryte.

Zawartość

Atharvaveda jest czasami nazywana „ Wedą magicznych formuł ”, epitetem uznanym za błędny przez innych uczonych. Warstwa Samhita tekstu prawdopodobnie reprezentuje rozwijającą się tradycję magiczno-religijnych rytuałów z drugiego tysiąclecia p.n.e. mającą na celu zajęcie się zabobonnym lękiem, zaklęcia usuwające choroby, które uważa się za powodowane przez demony, oraz mikstury pochodzenia ziołowego i naturalnego jako lekarstwo. Wiele ksiąg Atharvaveda Samhity jest poświęconych rytuałom bez magii i teozofii. Tekst, stwierdza Kenneth Zysk, jest jednym z najstarszych zachowanych zapisów ewolucyjnych praktyk medycyny religijnej i ujawnia „najwcześniejsze formy ludowego uzdrawiania starożytności indoeuropejskiej”.

Atharvaveda Samhita zawiera hymny, z których wiele było zaklęciami, magicznymi zaklęciami i zaklęciami przeznaczonymi do wymówienia przez osobę, która szuka jakiejś korzyści, lub częściej przez czarownika, który wypowiedziałby to w jej imieniu. Najczęstszym celem tych hymnów, zaklęć i zaklęć było długie życie bliskiej osoby lub wyzdrowienie z jakiejś choroby. W takich przypadkach poszkodowany otrzyma substancje, takie jak roślina (liść, nasiono, korzeń) i amulet . Niektóre magiczne zaklęcia były przeznaczone dla żołnierzy idących na wojnę w celu pokonania wroga, inne dla niespokojnych kochanków, którzy chcą usunąć rywali lub przyciągnąć kochanka, który jest mniej niż zainteresowany, inne dla sukcesu na imprezie sportowej, w działalności gospodarczej, dla nagrody bydła i upraw, czy usuwanie drobnych szkodników nękających gospodarstwo domowe. Niektóre hymny nie dotyczyły magicznych zaklęć i uroków, ale modlitwy jako modlitwy i filozoficznych spekulacji.

Treść Atharwawedy kontrastuje z innymi Wedami. XIX-wieczny indolog Weber podsumował ten kontrast w następujący sposób:

Duch obu zbiorów [Rigveda, Atharvaveda] jest rzeczywiście bardzo różny. W Rygwedzie tchnie żywe naturalne uczucie, ciepła miłość do natury; podczas gdy w Atharva panuje wręcz przeciwnie, tylko niespokojny strach przed jej złymi duchami i ich magicznymi mocami. W Rygwedzie znajdujemy ludzi w stanie swobodnej aktywności i niezależności; w Atharva widzimy go spętanego w kajdany hierarchii i przesądów.

— Albrechta Webera,

Jan Gonda ostrzega, że niewłaściwe byłoby nazywanie Atharvaveda Samhita zwykłą kompilacją magicznych formuł, czarów i czarów. Chociaż takie wersety są rzeczywiście obecne w warstwie Samhita, znaczna część tekstu Samhita to hymny do domowych rytuałów bez magii i zaklęć, a niektóre to spekulacje teozoficzne, takie jak „wszyscy bogowie wedyjscy są Jednym”. Ponadto warstwy tekstu Atharvaveda inne niż Samhita obejmują bramina i kilka wpływowych Upaniszad.

Samhita

Leczenie chirurgiczne i medyczne

Atharwaweda zawiera mantry i wersety do leczenia różnych dolegliwości. Na przykład wersety z hymnu 4.15 niedawno odkrytej wersji Atharvavedy Paippalada omawiają, jak postępować w przypadku otwartego złamania i jak owinąć ranę rośliną Rohini (Ficus Infectoria, pochodząca z Indii ) :

Niech szpik będzie spojony ze szpikiem, a spojony ze stawem, razem to, co rozpadło się z ciała, razem ścięgno i razem twoja kość. Niech szpik zrasta się ze szpikiem, niech kość zrasta się z kością. Połączyliśmy twoje ścięgno ze ścięgnem, niech skóra rośnie ze skórą.

— Atharvaveda 4.15, wydanie Paippalada

Zaklęcia przeciw gorączce, żółtaczce i chorobom

Liczne hymny Atharwawedy to modlitwy i zaklęcia, w których pragnie się, aby dziecko lub ukochana osoba pokonała jakąś chorobę i odzyskała zdrowie, a także pocieszyła członków rodziny. Założeniem epoki wedyjskiej było, że choroby są powodowane przez złe duchy, istoty zewnętrzne lub siły demoniczne, które wnikają w ciało ofiary, aby wywołać chorobę. Na przykład hymn 5.21 z wydania Paippalāda tekstu stwierdza:

Niebo, nasz ojciec, Ziemia, nasza matka, Agni, obserwatorka ludzi, niech oddali od nas dziesięciodniową gorączkę. O gorąco, te ośnieżone góry z Somą na grzbiecie sprawiły, że wiatr, posłaniec, uzdrowiciel dla nas, Zniknął stąd do Maratów. Ani kobiety cię nie pragną, ani mężczyźni, Ani mały, ani dorosły nie płacze tu z pragnienia gorączki. Nie krzywdź naszych dorosłych mężczyzn, nie krzywdź naszych dorosłych kobiet, Nie krzywdź naszych chłopców, nie krzywdź naszych dziewczynek. Ty, która jednocześnie uwalniasz balasę, kaszl, udradźa, straszne są twoje pociski, o gorąco, unikaj nas nimi.

- Atharvaveda 5.21, wydanie Paippalada, przetłumaczone przez Alexandra Lubotsky'ego

Lekarstwo z ziół leczniczych

Kilka hymnów w Atharwawedzie, takich jak hymn 8.7, podobnie jak hymn Rigwedy 10.97, jest pochwałą ziół i roślin leczniczych, co sugeruje, że spekulacje na temat medycznej i zdrowotnej wartości roślin i ziół były wyłaniającą się dziedziną wiedzy w starożytne Indie. Hymn Atharvavedic stwierdza (skrócony),

Płowe i blade, różnobarwne i czerwone, ciemno zabarwione i czarne – wszystkie Rośliny, które przywołujemy do tej pory. Mówię do Uzdrawiających Ziół, rozłożystych i krzaczastych, do pnączy i do tych, których pochwa jest pojedyncza, wołam do ciebie włókniste, podobne do trzciny i rozgałęzione rośliny, drogie Devom Vishwa, potężne, dające życie ludziom. Zwycięska siła, moc i moc, które posiadacie, zwycięskie rośliny, Tym samym wybawicie tego człowieka tutaj od tego zużycia, o wy, Rośliny: więc przygotowuję lekarstwo.

— Atharvaveda 8.7, wydanie Shaunakiya,

Zaklęcia i modlitwy, aby zdobyć kochanka, małżonka

Treść Atharvaveda została zbadana w celu zebrania informacji o obyczajach społecznych i kulturowych w epoce wedyjskiej Indii. Szereg wersetów odnosi się do zaklęć mających na celu zdobycie męża lub żony, miłość do kobiety lub powstrzymanie rywali przed zdobyciem czyjegoś „interesu miłosnego”.

Niech O Agni!, zalotnik naszego serca, przyjdzie do nas, niech przyjdzie do tej dziewczyny z fortuną! Niech będzie miła dla zalotników, czarująca na świętach, szybko uzyska szczęście przez męża! Tak jak ta wygodna jaskinia, o Indro!, zapewniająca bezpieczne schronienie, stała się przyjemna dla wszelkiego życia, tak niech ta kobieta będzie ulubienicą fortuny, ukochaną, nie kłócącą się ze swoim mężem! Wejdź na pełny, niewyczerpany statek fortuny; na tym sprowadź tutaj zalotnika, który będzie ci miły! Sprowadź tu swymi okrzykami, panie bogactwa, zalotnika, nakłoń jego umysł ku niej; zwróć na nią uwagę każdego przyjemnego zalotnika!

— Atharwaweda 2.36,

Spekulacje na temat natury człowieka, życia, dobra i zła

Atharvaveda Samhita, podobnie jak inne Wedy, zawiera kilka hymnów, takich jak 4.1, 5.6, 10.7, 13.4, 17.1, 19.53-54, z metafizycznymi pytaniami o naturę istnienia, człowieka, nieba i piekła, dobra i zła. Na przykład Hymn 10.7 z Atharvaveda zadaje pytania takie jak: „co jest źródłem kosmicznego porządku? co i gdzie jest zasadzone to pojęcie wiary, świętego obowiązku, prawdy? jak jest utrzymywana ziemia i niebo? czy poza niebem jest przestrzeń? czym są pory roku i dokąd zmierzają? czy skambha (dosłownie „kosmiczny filar”, synonim brahmana ) przenika wszystko, czy tylko coś? czy skambha zna przyszłość? czy skambha jest podstawą prawa, oddania i wiary? kim lub czym jest skambha ?"

Cudowna struktura człowieka

(...) Ilu bogów i którzy to byli, którzy zebrali pierś, kości karku człowieka? ile pozbyło się dwóch smoczków? kto ma dwa obojczyki? ilu zebrało kości barkowe? ile żeber? Kto złożył razem swoje ramiona, mówiąc: „musi dokonać bohaterstwa?” (...) Który bóg stworzył swój mózg, czoło, tyłek? (...) Skąd teraz w człowieku bierze się nieszczęście, ruina, zatracenie, nędza? osiągnięcie, sukces, brak porażki? skąd myśl? Który bóg złożył tutaj ofiarę w człowieku? kto w nim umieścił prawdę? kto nieprawda? skąd śmierć? skąd nieśmiertelny?

— Atharvaveda 10.2.4 - 10.2.14, wydanie Paippalada (skrócone),

Atharvaveda, podobnie jak inne teksty wedyjskie, stwierdza William Norman Brown , wykracza poza dwoistość nieba i piekła i spekuluje na temat idei skambhy lub brahmana jako wszechobecnego monizmu. Dobro i zło, Sat i Asat (prawda i nieprawda) są inaczej konceptualizowane w tych hymnach Atharwawedy i myśli wedyjskiej, w których nie są one dualistycznym wyjaśnieniem natury stworzenia, wszechświata lub człowieka, raczej tekst je przekracza i ich dwoistość . Porządek powstaje z chaosu, prawda z nieprawdy, poprzez proces i uniwersalne zasady, które wykraczają poza dobro i zło.

Modlitwa o pokój

Niektóre hymny są modlitwą jako modlitwą, pragnąc harmonii i pokoju. Na przykład,

Daj nam zgodę z naszymi własnymi; z obcymi daj nam jedność Czy wy, Asvinowie, w tym miejscu połączcie się z nami w sympatii i miłości. Obyśmy zgodzili się w umyśle, zgodzili się w celu; nie walczmy z niebiańskim duchem. Wokół nas nie rozlega się wrzawa częstych rzezi ani lecąca strzała Indry, bo dzień jest obecny!

— Atharwaweda 7.52,

bramin

Atharvaveda zawiera tekst Gopatha Brahmana , który pasuje do Atharva Samhita .

Upaniszady

Atharwaweda ma osadzone w niej trzy podstawowe Upaniszady.

Mundaka Upaniszady

Upaniszada Mundaka , osadzona w Atharwawedzie, jest Upaniszadą w stylu poetyckim, z 64 wersetami, napisanymi w formie mantr . Jednak te mantry nie są używane w rytuałach, są raczej używane do nauczania i medytacji nad wiedzą duchową. W starożytnej i średniowiecznej literaturze i komentarzach indyjskich Mundaka Upaniszady jest określana jako jedna z Upaniszad Mantr.

Mundaka Upaniszada zawiera trzy Mundakamy (części), z których każda ma dwie sekcje. Pierwszy Mundakam, stwierdza Roer, definiuje naukę o „wiedzy wyższej” i „wiedzy niższej”, a następnie twierdzi, że akty ofiar i pobożnych darów są głupie i nie robią nic, aby zmniejszyć nieszczęście w obecnym lub następnym życiu, raczej jest to wiedza to uwalnia. Drugi Mundakam opisuje naturę Brahmana , Atmana ( Jaźń, Dusza) i ścieżkę do poznania Brahmana. Trzeci Mundakam kontynuuje dyskusję, a następnie stwierdza, że stan poznania Brahmana jest stanem wolności, nieustraszoności, wyzwolenia i błogości. Upaniszada Mundaka jest jednym z tekstów omawiających teorię panteizmu w pismach hinduskich. Tekst, podobnie jak inne Upaniszady, omawia również etykę.

Poprzez ciągłe dążenie do satyi (prawdziwości), tapasu (wytrwałości, wyrzeczenia), samyajnany (właściwej wiedzy) i brahmacharyi , osiąga się atmana (jaźń, duszę).

— Mundaka Upaniszady, 3.1.5

Mandukya Upaniszady

Mandukya Upaniszada jest najkrótszą ze wszystkich Upaniszad , które można znaleźć w tekście Atharwawedy. Tekst omawia sylabę Om , przedstawia teorię czterech stanów świadomości, stwierdza istnienie i naturę Atmana (Duszy, Jaźni).

Mandukya Upaniszada jest godna uwagi jako inspiracja dla Kariki Gaudapady , klasycznej szkoły hinduizmu Vedanta . Mandukya Upaniszada jest jednym z często cytowanych tekstów dotyczących chronologii i filozoficznych związków między hinduizmem a buddyzmem.

Prasna Upaniszady

Prashna Upaniszada pochodzi ze szkoły Paippalada Atharvavedins.

Tekst zawiera sześć prashna (pytań), a każde z nich to rozdział z omówieniem odpowiedzi. Pierwsze trzy pytania to głębokie pytania metafizyczne, ale, jak twierdzi Eduard Roer, nie zawierają żadnych zdefiniowanych, filozoficznych odpowiedzi, to w większości upiększona mitologia i symbolika. Natomiast czwarta część zawiera istotną filozofię. Ostatnie dwie sekcje omawiają koncepcję symbolu Om i Mokszy .

Prashna Upaniszada wyróżnia się strukturą i socjologicznym wglądem w proces edukacji w starożytnych Indiach.

Rękopisy i tłumaczenia

Tekst Shaunakiya został opublikowany przez Rudolfa Rotha i Williama Dwighta Whitneya w 1856 r., Shankara Pandurang Pandita w latach 90. XIX wieku i Vishva Bandhu w latach 1960–1962. Pierwsze kompletne tłumaczenie na język angielski zostało wykonane przez Ralpha TH Griffitha w latach 1895-96, a wkrótce potem około jednej trzeciej hymnów zostało przetłumaczone przez Maurice'a Bloomfielda w 1897 r. Po nich nastąpiło prawie kompletne tłumaczenie (brak księgi 20) z komentarzem tekstowym autorstwa Williama Dwight Whitney, opublikowane w 1905 roku, które jest nadal cytowane we współczesnej nauce.

Uszkodzona i poważnie uszkodzona wersja tekstu Paippalada została zredagowana przez Leroy Carr Barret w latach 1905-1940 na podstawie jednego kaszmirskiego rękopisu Sāradā (obecnie w Tybindze ). Durgamohan Bhattacharyya odkrył rękopisy z liści palmowych z rewizji Paippalada w Odisha w 1957 roku. Jego syn Dipak Bhattacharya opublikował rękopisy. Thomas Zehnder przetłumaczył Księgę 2 rewizji Paippalady na język niemiecki w 1999 r., A Arlo Griffiths, Alexander Lubotsky i Carlos Lopez osobno opublikowali angielskie tłumaczenia swoich Książek od 5 do 15.

Gopatha Brahmana został przetłumaczony przez Hukama Chanda Patyala jako rozprawa doktorska na Uniwersytecie w Pune.

Wpływ

Rishi Caraka (powyżej), autor Caraka Samhita, uważa Atharwawedę za inspirację.

Medycyna i opieka zdrowotna

Kenneth Zysk twierdzi, że „medycyna magiczno-religijna ustąpiła miejsca systemowi medycznemu opartemu na ideach empirycznych i racjonalnych” w starożytnych Indiach mniej więcej na początku ery chrześcijańskiej, nadal teksty i ludzie Indii nadal czcili starożytne teksty wedyjskie. Rishi Sushruta, zapamiętany ze swojego wkładu w badania chirurgiczne, uważa Atharwawedę za fundację. Podobnie werset 30.21 Caraka Samhity wyraża szacunek dla Atharwawedy w następujący sposób:

Dlatego lekarz, który zapytał [w wersecie 30.20] o [którą Wedę], oddanie Atharwawedzie, jest zarządzany spośród czterech: Rigwedy, Samawedy, Jadżurwedy i Atharwawedy.

— Sutrasthara 30.21, Atharwaweda

Korzenie Ajurwedy – tradycyjnej praktyki medycznej i opieki zdrowotnej w Indiach – stwierdza Dominik Wujastyk, znajdują się w tekstach Caraka Samhita i Sushruta Samhita , z których oba mówią, że lekarze, gdy są o to poproszeni, powinni potwierdzać swoją wierność i inspirację do bycia Wedami , zwłaszcza Atharwaweda. Khare i Katiyar twierdzą, że tradycja indyjska bezpośrednio łączy Ajurwedę z Atharwawedą.

Wujastyk wyjaśnia, że teksty wedyjskie są dyskursem religijnym i chociaż tradycje ziołowej opieki zdrowotnej można znaleźć w Atharvaveda, systematyczna, naukowa literatura medyczna starożytnych Indii znajduje się po raz pierwszy w Caraka Samhita i Sushruta Samhita. Kenneth Zysk dodaje Bhela Samhitę do tej listy.

Literatura

Werset 11.7.24 Atharwawedy zawiera najstarszą znaną wzmiankę o indyjskim gatunku literackim, Puranach .

buddyjska z pierwszego tysiąclecia naszej ery obejmowała księgi magiczno-religijnych mantr i zaklęć chroniących przed złymi wpływami istot innych niż ludzie, takich jak demony i duchy. Nazywano je Pirita (pali: Paritta) i Rakkhamanta („mantra dla ochrony”) i mają wspólne założenia i styl hymnów znalezionych w Atharvaveda.

Zobacz też

Źródła

Powódź, Gavin (1996), Wprowadzenie do hinduizmu , Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-43878-0
Witzel, Michael (1997), „Rozwój kanonu wedyjskiego i jego szkół: środowisko społeczne i polityczne” (PDF) , w Witzel, Michael (red.), Wewnątrz tekstów, poza tekstami: nowe podejście do badania Wed , Harvard Oriental Series, Opera Minora; tom. 2, Cambridge: Harvard University Press
Witzel, Michael (2001), „Autochtoniczni Aryjczycy? Dowody ze starych tekstów indyjskich i irańskich” (PDF) , Electronic Journal of Vedic Studies , 7 (3): 1–115

Dalsza lektura

Alexander Lubotsky, Atharvaveda-Paippalada, Kanda Five , Harvard College (2002).
Thomas Zehnder, Atharvaveda-Paippalada, Buch 2 , Idstein (1999).
Dipak Bhattacharya, Paippalada-Samhita z Atharvaveda , tom 2, The Asiatic Society (2007).

Linki zewnętrzne

Ralph Griffith , Hymny Atharwawedy 1895-96, pełny tekst
Maurice Bloomfield , Hymny Atharwawedy , Święte Księgi Wschodu , w. 42 (1897), wybór
Śaunaka Recension, „Atharva Veda Samhitā” [sanskryt]. Opublikowano w Titus Project. Dostęp, 14 kwietnia 2014 r.
William Whitney, Index verborum do opublikowanego tekstu Atharvaveda Vedas , University of Michigan
Madhav M Deshpande, Recitational Permutations of the Saunakiya Atharvaveda , Harvard University Press, na podstawie sześciu manuskryptów Atharvaveda znalezionych w Pune w Indiach
Kashmiri Paippalada Recension of the Atharvaveda , Obrazy XVI-wiecznego manuskryptu Atharvaveda z kory brzozowej (wymagane prawa dostępu do uniwersytetu)
George Bolling i Julius Negelein, The Parisistas of the Atharvaveda , Johns Hopkins University (z plikiem PDF do pobrania)
Posłuchaj audiobookowej wersji Atharvaveda na Pocket FM .