Ramajana

Ten artykuł dotyczy eposu sanskryckiego. W przypadku innych zastosowań zobacz Ramajana (ujednoznacznienie) .

Ramajana
Rama z żoną Sitą i bratem Lakszmaną podczas wygnania w lesie, rękopis, ok. 1780
Informacja
Religia	hinduizm
Autor	Walmiki
Język	sanskryt
Rozdziały	500 Sargów, 7 Kand
wersety	24 000

Rāmāyana ( / r ɑː m ɑː j n ə sanskrycki hinduizmu / ə ; sanskryt : रामायणम् , IAST : Rāmāyaṇam ) to epos ze starożytnych Indii , jeden z dwóch ważnych eposów , znany jako Itihasas , drugi to Mahab harata . Epos, tradycyjnie przypisywany Maharishi Valmiki opowiada o życiu Ramy , legendarnego księcia miasta Ajodhja w królestwie Kosala . Epos opowiada o jego czternastoletnim wygnaniu do lasu, naleganym przez jego ojca, króla Dasharathę , na prośbę macochy Ramy, Kajkeji ; jego podróże po lasach subkontynentu indyjskiego z żoną Sitą i bratem Lakszmaną , porwanie Sity przez Ravanę – króla Lanki , które zakończyło się wojną; i ostateczny powrót Ramy do Ayodhya zostanie koronowany na króla pośród radości i świętowania.

Szacunki uczonych dotyczące najwcześniejszego etapu tekstu, obejmującego okres od VIII do IV wieku pne, a późniejszych etapów sięgających III wieku n.e., chociaż pierwotna data powstania jest nieznana. Jest to jeden z największych starożytnych eposów w literaturze światowej i składa się z prawie 24 000 wersetów (w większości osadzonych w metrum Shloka / Anustubh ), podzielonych na siedem khanda (części), z których pierwsza i siódma to późniejsze dodatki. Należy do gatunku Itihasa , opowieści o przeszłych wydarzeniach ( purāvṛtta ), przeplatanych naukami o cele ludzkiego życia .

Istnieje wiele wersji Ramajany w językach indyjskich, oprócz adaptacji buddyjskich , sikhijskich i dżinistycznych . Istnieją również wersje kambodżańskie ( Reamker ), indonezyjskie , filipińskie , tajskie ( Ramakien ), laotańskie , birmańskie i malajskie .

Ramajana wywarła istotny wpływ na późniejszą poezję sanskrycką oraz życie i kulturę hinduską, a jej główni bohaterowie byli fundamentalni dla świadomości kulturowej wielu narodów, zarówno hinduskich, jak i buddyjskich. Jej najważniejszym wpływem moralnym było znaczenie cnót w życiu obywatela oraz w ideałach kształtowania państwa (z sanskrytu : रामराज्य , IAST : Ramarajya – państwo utopijne, w którym króluje Rama) lub funkcjonującego społeczeństwa .

Etymologia

Imię Ramayana składa się z dwóch słów, Rama i ayana . Rāma , imię centralnej postaci eposu, ma dwa kontekstowe znaczenia. W Atharwawedzie oznacza to „ciemny, ciemny kolor, czarny” i jest spokrewnione ze słowem rātri , które oznacza „ciemność lub bezruch nocy”. Drugie znaczenie, które można znaleźć w Mahabharacie , to „przyjemny, przyjemny, czarujący, uroczy, piękny”. Słowo ayana oznacza podróż lub podróż. Zatem Ramajana oznacza „postęp Ramy”, z ayaną zmienioną na ayaṇa ze względu na sanskrycką regułę gramatyczną wewnętrznego sandhi .

Charakterystyka tekstowa

Wizja artysty przedstawiająca mędrca Valmikiego komponującego Ramajanę

Gatunek muzyczny

Ramajana należy do gatunku Itihasa , opowieści o przeszłych wydarzeniach ( purāvṛtta ) , który obejmuje Mahabharatę, Purany i Ramajanę. Gatunek obejmuje również nauki o celach życia ludzkiego . Przedstawia obowiązki w związkach, przedstawiając idealne postacie, takie jak idealny ojciec, idealny sługa, idealny brat, idealny mąż i idealny król. Podobnie jak Mahabharata , Ramajana przedstawia nauki starożytnych hinduskich mędrców w narracyjnej alegorii , przeplatając elementy filozoficzne i etyczne.

Struktura

Ramajana Valmikiego to poemat epicki składający się z około 24 000 wersetów, podzielonych na siedem kāṇḍa (Bālakāṇḍa, Ayodhyakāṇḍa, Araṇyakāṇḍa, Kiṣkindakāṇḍa, Sundarākāṇḍa, Yuddhak āṇḍa, Uttarakāṇḍa) i około 500 sargów (rozdziałów).

Randki

Rama (trzecia lewa od góry) przedstawiona w Dashavatara , dziesięciu awatarach Wisznu . Obraz z Jaipur , obecnie w Muzeum Wiktorii i Alberta

Według Roberta P. Goldmana najstarsze części Ramajany pochodzą z połowy VIII wieku pne . Wynika to z tego, że narracja nie wspomina o buddyzmie ani znaczeniu Magadhy . Tekst wspomina również Ajodhję jako stolicę Kosali , zamiast jej późniejszej nazwy Saketa lub następcy stolicy Śrawasti . Pod względem czasu narracji akcja Ramajany poprzedza Mahabharatę . Naukowe szacunki dotyczące najwcześniejszego etapu dostępnego tekstu obejmują okres od VII do IV wieku pne, a późniejsze etapy sięgają III wieku n.e.

Księgi od drugiej do szóstej to najstarsza część eposu, podczas gdy pierwsza i ostatnia księga (odpowiednio Bala Kanda i Uttara Kanda) wydają się być późniejszymi dodatkami. Różnice stylistyczne i sprzeczności narracyjne między tymi dwoma tomami a resztą eposu doprowadziły uczonych od czasów Hermanna Jacobiego do współczesności w kierunku tego konsensusu.

Recenzje

Tekst Ramajany ma kilka regionalnych wersji, wersji i wersji podrzędnych. Badacz tekstu Robert P. Goldman rozróżnia dwie główne rewizje regionalne: północną (n) i południową (s). Uczony Romesh Chunder Dutt pisze, że „ Ramajana , podobnie jak Mahabharata , jest rozwinięciem stuleci, ale główna historia jest wyraźniejszym stworzeniem jednego umysłu”.

Raport Times of India z dnia 18 grudnia 2015 r. informuje o odkryciu manuskryptu Ramajany z VI wieku w bibliotece Towarzystwa Azjatyckiego w Kalkucie .

Odbyła się dyskusja, czy pierwszy i ostatni tom (Bala Kanda i Uttara Kanda) Ramajany Valmikiego zostały skomponowane przez pierwotnego autora. Uttarākāṇḍa, bālakāṇḍa, choć często zaliczana do głównych, nie jest częścią oryginalnej epopei. Chociaż Balakanda jest czasami brana pod uwagę w głównym eposie, według wielu Uttarakanda jest z pewnością późniejszą interpolacją, a zatem nie jest przypisywana dziełu Maharshi Valmiki. Fakt ten potwierdza brak tych dwóch Kand w najstarszym rękopisie. Wielu Hindusów nie wierzy, że są integralną częścią Pisma Świętego z powodu pewnych różnic stylistycznych i sprzeczności narracyjnych między tymi dwoma tomami a resztą.

Postacie

Główny artykuł: Lista postaci w Ramajanie

Streszczenie

Bala Kanda

Główny artykuł: Bala Kanda

Małżeństwo czterech synów Dasharathy z czterema córkami Siradhvaja Janaka i Kushadhvaja. Rama i Sita, Lakszmana i Urmila, Bharata i Mandawi oraz Śatrughna ze Śrutakirti. Folio z Shnagri Ramayana, początek XVIII wieku. Muzeum Narodowe, Nowe Delhi

Epos zaczyna się, gdy mędrzec Vālmīki pyta Naradę, czy na świecie jest jeszcze prawy człowiek, na co Narada odpowiada, że ​​takim człowiekiem jest Rama. Po zobaczeniu zastrzelenia dwóch ptaków, Vālmīki tworzy nową formę metrum zwaną śloka , a następnie otrzymuje możliwość napisania epickiego poematu o Ramie. Uczy swojego wiersza chłopców Lava i Kuśa, którzy recytują go w całym kraju, a ostatecznie na dworze króla Ramy, co następnie rozpoczyna główną narrację.

Daśaratha był królem Ajodhji. Miał trzy żony: Kauśalję, Kajkeji i Sumitrę. Nie miał syna i pragnąc mieć legalnego spadkobiercę, składa ofiarę ogniową znaną jako Putriya Isti. W międzyczasie bogowie zwracają się do Brahmy i Visnu z prośbą o Ravanę, króla raksasów, który terroryzuje wszechświat. Tak więc Visnu zdecydował się narodzić w życiu śmiertelnym, aby walczyć z demonem Ravaną . W rezultacie Rama narodził się jako pierwszy z Kauśalji, Bharata z Kajkeji, Laksmana i Śatrughna z Sumitry.

Kiedy Rāma miał 16 lat, rṣi (mędrzec) Viśvāmitra przybywa na dwór Daśarathy w poszukiwaniu pomocy przeciwko demonom, które zakłócały rytuały ofiarne. Wybiera Ramę, za którym podąża Laksmana, jego stały towarzysz w całej historii. Rama i Laksmana otrzymują instrukcje i nadprzyrodzoną broń od Viśvamitry i przystępują do zniszczenia Tataki i wielu innych demonów. Viśvāmitra opowiada również wiele legend o krajobrazie, swoich własnych przodkach i przodkach książąt.

Następnie grupa postanawia udać się na ofiarę króla Janaki w królestwie Mithila , który ma łuk, którego nikt nie był w stanie napiąć. Tam Janaka opowiada historię słynnego łuku i informuje ich, że ten, kto naciągnie łuk, zdobędzie rękę jego córki Sity , którą znalazł w ziemi podczas orki. Następnie Rama nie tylko przystępuje do naciągania łuku, ale także go przy okazji łamie. Rama poślubia Sitę; ślub obchodzony jest z wielką radością w Mithili , a przyjęcie weselne wraca do Ajodhji.

Ayodhya Kāṇḍa

Złota rzeźba przedstawiająca legendarną Ajodhję w świątyni Ajmer Jain .

Po ślubie Ramy i Sity starszy Daśaratha wyraża pragnienie ukoronowania Ramy, na co zgromadzenie Kosala i jego poddani wyrażają swoje poparcie. W przeddzień wielkiego wydarzenia Kajkeji była z tego powodu szczęśliwa, ale później została sprowokowana przez Mantharę , niegodziwą służącą, by zażądać dwóch dobrodziejstw, które dawno temu dał jej Daśaratha. Kajkeji żąda wygnania Ramy na pustynię na czternaście lat, podczas gdy sukcesja przechodzi na jej syna Bharatę.

Załamany król, skrępowany surowym oddaniem danemu słowu, przystaje na żądania Kajkeji. Rama przyjmuje niechętny dekret ojca z absolutnym poddaniem się i spokojną samokontrolą, która charakteryzuje go w całej historii. Prosi Sitę, aby pozostała w Ajodhji, ale ona przekonuje go, by pozostał z nim na wygnaniu. Laksmana również postanawia pójść za swoim bratem do lasu.

Po odejściu Ramy król Daśaratha, nie mogąc znieść żalu, umiera. W międzyczasie Bharata, który był z wizytą u swojego wuja ze strony matki, dowiaduje się o wydarzeniach w Ajodhji. Bharata odmawia czerpania korzyści z nikczemnych knowań swojej matki i odwiedza Ramę w lesie. Prosi Ramę o powrót i rządy. Ale Rama, zdeterminowany, by co do joty wykonać polecenia ojca, odmawia powrotu przed okresem wygnania.

Rama opuszcza Ajodhję na czternaście lat wygnania.

Aranya Kanda

Główny artykuł: Aranya Kanda

Ravana walczy z Jatayu , gdy ten porywa porwaną Sitę. Obraz Raja Ravi Varmy

Po trzynastu latach wygnania Rama, Sita i Lakszmana udają się na południe wzdłuż brzegów rzeki Godawari , gdzie budują domy i utrzymują się z ziemi. W Panchavati odwiedza ich rakszas o imieniu Shurpanakha , siostra Ravany. Próbuje uwieść braci, a po niepowodzeniu próbuje zabić Sitę. Lakszmana powstrzymuje ją, odcinając jej nos i uszy. Słysząc o tym, jej bracia Khara i Dushan organizują atak na książąt. Rama pokonuje Kharę i jego rakszasy.

Kiedy wieści o tych wydarzeniach docierają do Rawany, postanawia on zniszczyć Ramę, chwytając Sitę z pomocą rakszasa Marići . Maricha, przybierając postać złotego jelenia, przykuwa uwagę Sity. Oczarowana pięknem jelenia, Sita błaga Ramę, by go schwytał. Rama, świadomy, że jest to sztuczka demonów, nie może odwieść Sity od jej pragnienia i goni jelenia do lasu, pozostawiając Sitę pod strażą Lakszmany.

Po jakimś czasie Sita słyszy wołającego ją Ramę; bojąc się o swoje życie, nalega, aby Lakszmana pośpieszył mu z pomocą. Lakszmana próbuje ją zapewnić, że Ramy nie można tak łatwo zranić i że najlepiej będzie, jeśli będzie nadal wykonywał polecenia Ramy, aby ją chronić. Na skraju histerii Sita upiera się, że to nie ona, ale Rama potrzebuje pomocy Lakszmana. Spełnia jej życzenie, ale zastrzega, że ​​nie może opuszczać chaty ani przyjmować nieznajomych. Następnie rysuje linię, której żaden demon nie może przekroczyć, i odchodzi, by pomóc Ramie. Gdy wybrzeże jest wreszcie czyste, Rawana pojawia się w przebraniu ascety proszącego o gościnność Sity. Nieświadoma planu swojego gościa Sita zostaje oszukana, a następnie siłą porwana przez Ravanę.

Sęp Jatayu próbuje uratować Sitę, ale zostaje śmiertelnie ranny . Na Lance Sita jest trzymana pod strażą rakszasów . Rawana prosi Sitę o rękę, ale ona odmawia, będąc całkowicie oddaną Ramie. W międzyczasie Rama i Lakszmana dowiadują się o porwaniu Sity od Jatayu i natychmiast wyruszają, by ją uratować. Podczas poszukiwań spotykają Kabandhę i ascetę Shabari , którzy kierują ich w stronę Sugrivy i Hanumana.

Kishkindha Kanda

Kamienna płaskorzeźba w Banteay Srei w Kambodży przedstawia walkę Valiego i Sugrivy (w środku). Po prawej Rama strzela z łuku. Po lewej stronie leżał umierający Vali.

Cytadela Kishkindha Kanda znajduje się w miejscu Vānaras (Vana-nara) - ludzi zamieszkujących lasy. Rama i Lakszmana spotykają Hanumana, największego wyznawcę Ramy, największego z małpich bohaterów i zwolennika Sugriwy , wygnanego pretendenta do tronu Kiszkindhy. Rama zaprzyjaźnia się z Sugriwą i pomaga mu, zabijając jego starszego brata Valiego , odzyskując w ten sposób królestwo Kishkindha, w zamian za pomoc Ramie w odzyskaniu Sity.

Jednak Sugriva szybko zapomina o swojej obietnicy i spędza czas ciesząc się nowo zdobytą mocą. Sprytna była królowa małp Tara (żona Valiego) spokojnie interweniuje, aby powstrzymać rozwścieczonego Lakszmanę przed zniszczeniem małpiej cytadeli. Następnie elokwentnie przekonuje Sugrivę, by dotrzymał obietnicy. Sugriva następnie wysyła grupy poszukiwawcze do czterech zakątków ziemi, tylko po to, by powrócić bez powodzenia z północy, wschodu i zachodu. Grupa poszukiwawcza z południa pod przywództwem Angady i Hanumana dowiaduje się od sępa o imieniu Sampati (starszy brat Jatayu), że Sita została zabrana na Lankę.

Sundara Kanda

Główny artykuł: Sundara Kanda

Rawana spotyka się z Sitą w Aśokawanie. Na drzewie widać Hanumana.

Sundara Kanda stanowi serce Ramajany Valmikiego i składa się ze szczegółowego, żywego opisu bohaterskich czynów Hanumana . Dowiedziawszy się o Sity, Hanuman przyjmuje gigantyczną postać i wykonuje kolosalny skok przez morze na Lankę. Po drodze napotyka wiele wyzwań, takich jak zmierzenie się z Gandharvą Kanyą, który pojawia się w postaci demona, aby sprawdzić swoje umiejętności. Spotyka górę o nazwie Mainakudu, która oferuje pomoc Hanumanowi i oferuje mu odpoczynek. Hanuman odmawia, ponieważ pozostało niewiele czasu na dokończenie poszukiwań Sity.

Po wejściu na Lankę zastaje demona Lankiniego, który chroni całą Lankę. Hanuman walczy z nią i ujarzmia ją, aby dostać się na Lankę. W trakcie tego procesu Lankini, który miał wcześniejszą wizję/ostrzeżenie od bogów, wie zatem, że koniec Lanki jest bliski, jeśli ktoś pokona Lankiniego. Tutaj Hanuman bada królestwo demonów i szpieguje Ravanę. Lokalizuje Sitę w gaju Ashoki, gdzie Rawana i jego rakszazi namawiają ją i grożą jej poślubieniem Rawany.

Hanuman uspokaja Sitę, dając sygnet Ramy jako znak, że Rama wciąż żyje. Proponuje, że zaniesie Sitę z powrotem do Ramy; jednak odmawia i mówi, że to nie jest dharma, stwierdzając, że Ramajana nie będzie miała znaczenia, jeśli Hanuman zaniesie ją do Ramy - „Kiedy nie ma tam Ramy, Rawana siłą niósł Sitę, a kiedy nie było tam Rawany, Hanuman niósł Sitę z powrotem do Ramy ". Mówi, że sam Rama musi przyjść i pomścić zniewagę jej porwania. Daje Hanumanowi swój grzebień jako dowód, że wciąż żyje.

Hanuman żegna się z Sitą. Zanim opuści Lankę, aby wrócić do Ramy i powiedzieć mu o lokalizacji Sity i pragnieniu uratowania tylko przez niego, postanawia siać spustoszenie na Lance, niszcząc drzewa w Naulakha Bagh i budynki oraz zabijając wojowników Ravany. Pozwala się schwytać i dostarczyć Rawanie. Wygłasza śmiały wykład Rawanie, aby uwolnił Sitę. Zostaje skazany, a jego ogon zostaje podpalony, ale ucieka z więzów i skacze z dachu na dach, podpala cytadelę Ravany i sprawia, że ​​​​olbrzym odskakuje z wyspy. Radosna ekipa poszukiwawcza wraca do Kishkindha z nowinami.

Judda Kanda

Bitwa na Lance, Ramajana autorstwa Sahibdina . Przedstawia małpią armię głównego bohatera Ramy (lewy górny róg, niebieska postać) walczącego z Rawaną — demonicznym królem Lanki — by ocalić porwaną żonę Ramy, Sitę. Obraz przedstawia wiele wydarzeń w bitwie z trójgłowym generałem demonów Trishirą w lewym dolnym rogu. Trishira zostaje ścięta przez Hanumana, małpiego towarzysza Ramy.

znana również jako Lanka Kanda , opisuje wojnę między armią Ramy a armią Rawany. Otrzymawszy raport Hanumana o Sity, Rama i Lakszmana udają się wraz ze swoimi sojusznikami w kierunku brzegu południowego morza. Tam dołącza do nich renegat, brat Ravany, Vibhishana . Małpy o imieniu Nala i Nila budują pływający most (znany jako Rama Setu ) przez morze, używając kamieni, które unosiły się na wodzie, ponieważ miały wypisane imię Ramy, a jedna historia mówi również, że zostały przeklęte przez mędrca, że ​​cokolwiek wrzucą do wody, nie zatonie, ale będzie pływać.

Książęta i ich armia przeprawiają się na Lankę. Wywiązuje się długa wojna. Podczas bitwy syn Ravany, Indrajit , ciska potężną bronią w ciężko rannego Lakszmanę. Hanuman przybiera więc gigantyczną postać i leci z Lanki w Himalaje. Po dotarciu na górę Sumeru Hanuman nie był w stanie zidentyfikować zioła, które mogłoby wyleczyć Lakszmanę, więc zdecydował się sprowadzić całą górę z powrotem na Lankę. Ostatecznie wojna kończy się, gdy Rama zabija Ravanę. Rama następnie instaluje Wibhiszanę na tronie Lanki.

Po spotkaniu z Sitą Rama powiedział, że „hańba wymierzona mu, a zło wyrządzone jej przez Ravanę zostało zmazane dzięki jego zwycięstwu nad wrogiem z pomocą Hanumana, Sugreevy i Wibhiszany”. Jednak po krytyce ze strony ludzi w jego królestwie Rama wyrzeka się jej i prosi, by szukała schronienia gdzie indziej. Sita prosi Lakszmanę, aby przygotował stos ognia, aby mogła wejść. Kiedy Lakszmana przygotowuje stos, Sita modli się do boga Agniego i wchodzi na niego, aby udowodnić swoją małżeńską wierność. Agni pojawia się osobiście z płonącego stosu, niosąc Sitę w ramionach i zwraca ją Ramie, świadcząc o jej czystości. Rama później radośnie ją przyjmuje. Odcinek pt Agni Pariksha różni się w wersjach Ramajany autorstwa Valmiki i Tulsidasa . W Ramacharitamanas Tulsidasa Sita była pod ochroną Agni (zob. Maya Sita ) , więc konieczne było wyprowadzenie jej przed ponownym połączeniem z Ramą.

Uttara Kanda

Sita z lawą i kuszą

Uważana przez kilku uczonych za interpolację oryginalnych sześciu rozdziałów, kanda ta opowiada o panowaniu Ramy w Ajodhji , narodzinach lawy i Kuszy , jadżni Aszwamedha i ostatnich dniach Ramy. Po wygaśnięciu wygnania Rama wraca do Ajodhji z Sitą, Lakszmaną i Hanumanem, gdzie odbywa się koronacja. Poproszony o udowodnienie swojego oddania Ramie, Hanuman otwiera swoją pierś i ku zaskoczeniu wszystkich, w jego klatce piersiowej znajduje się obraz Ramy i Sity. Rama rządzi Ajodhją, a panowanie nazywa się Rama-Rajya (miejsce, w którym zwykli ludzie są szczęśliwi, spełnieni i zadowoleni).

Usłyszawszy od swoich ministrów, że jego poddani byli niezadowoleni z faktu, że ich król zdecydował się pogodzić z kobietą, która mieszkała w domu innego mężczyzny, Rama jest wściekły, ponieważ Sita udowodniła wszystkim, że jest czysta poprzez agniparikszę . Aby podtrzymać swoją pozycję orędownika dharmy, Sita, która była w ciąży, została wysłana na wygnanie do lasu. Znajduje schronienie w aśramie Sage Valmiki , gdzie rodzi bliźniaków, Lavę i Kushę. W międzyczasie Rama prowadzi aśwamedha jadżnię (wedyjską, królewską gwarancję suwerenności) i pod nieobecność Sity umieszcza jej złoty posąg.

Lava i Kusha chwytają konia (pojazd jadżni) i pokonują całą armię Ajodhji, która towarzyszyła koniowi. Później bracia pokonują Lakszmanę , Bharatę , Śatrughnę i innych wojowników i biorą Hanumana jako więźnia. W końcu przybywa sam Rama i pokonuje dwóch potężnych braci. Valmiki informuje Sitę o tym rozwoju sytuacji i radzi obu braciom, aby udali się do Ajodhji i opowiedzieli zwykłym ludziom historię poświęcenia Sity. Obaj bracia przybywają do Ajodhji, ale przekonując ludzi napotykają wiele trudności. Hanuman pomaga obu braci w tym zadaniu.

W pewnym momencie Valmiki przyprowadza Sitę do przodu. Widząc Sitę, Rama ma łzy w oczach i zdaje sobie sprawę, że Lava i Kusha są jego własnymi synami. Nagarasen (jeden z ministrów, który podżegał do nienawiści do Sity) kwestionuje charakter Sity i prosi ją o udowodnienie swojej czystości. Ogarnięta emocjami Sita postanawia wrócić na Ziemię, z której się wyłoniła. Mówi: „Jeśli będę czysta, ziemia się otworzy i pochłonie mnie w całości”.

W tym momencie ziemia się otwiera i połyka Sitę. Rama rządzi Ajodhją przez wiele lat i ostatecznie zabiera Samadhi do rzeki Sarayu wraz ze swoimi trzema braćmi i opuszcza świat. Wraca na Vaikunthę w swojej formie Wisznu (Lakszmana jako Adiśesza , Bharata jako koncha i Śatrughana jako Sudarśana Czakra) i spotyka tam Sitę, która do tego czasu przybrała swoją prawdziwą postać Lakszmi .

Wersje

Zobacz także: Wersje Ramajany

Epicka historia Ramyany została przyjęta przez kilka kultur w całej Azji. Tutaj pokazano tajskie historyczne dzieło sztuki przedstawiające bitwę, która miała miejsce między Ramą a Rawaną.

Płaskorzeźba z częścią eposu Ramajana pokazuje, że Rama zabił złotego jelenia, który okazał się demonem Maricha w przebraniu. Świątynia Prambanan Trimurti w pobliżu Yogyakarty , Jawa , Indonezja .

przetrwało wiele wersji Ramajany . W szczególności Ramajana związana z północnymi Indiami różni się pod ważnymi względami od tej zachowanej w południowych Indiach i pozostałej części południowo-wschodniej Azji. W Indonezji , Kambodży , Filipinach , Tajlandii , Malezji , Laosie , Wietnamie i na Malediwach istnieje rozległa tradycja ustnego opowiadania historii oparta na Ramajanie .

Indie

Istnieją różne regionalne wersje Ramajany napisane przez różnych autorów w Indiach. Niektóre z nich znacząco różnią się od siebie. Rękopis z Bengalu Zachodniego z VI wieku przedstawia epos bez dwóch kand. W XII wieku Kamban napisał Ramavataram , znany popularnie jako Kambaramayanam w języku tamilskim , ale odniesienia do historii Ramajany pojawiają się w literaturze tamilskiej już w III wieku n.e. Wersja telugu , Ranganatha Ramayanam , została napisana przez Gona Budda Reddy w XIII wieku.

Najwcześniejszym tłumaczeniem na regionalny język indo-aryjski jest Saptakanda Ramayana z początku XIV wieku w języku asamskim autorstwa Madhavy Kandali . Ramajana Valmikiego zainspirowała Sri Ramacharit Manas autorstwa Tulsidasa w 1576 r., Epicka wersja Awadhi (dialekt hindi) z nachyleniem bardziej osadzonym w innej dziedzinie literatury hinduskiej, bhakti ; jest uznanym arcydziełem Indii, popularnie znanym jako Tulsi-krita Ramayana . gudżarati poeta Premanand napisał wersję Ramajany w XVII wieku. Akbar , trzeci cesarz Mogołów, zamówił uproszczony tekst Ramajany, który zadedykował swojej matce, Hamidzie Banu Begum . Stworzony około 1594 r. rękopis ilustrowany jest scenami z narracji.

Inne wersje to Krittivasi Ramayan , wersja bengalska autorstwa Krittibasa Ojhy z XV wieku; Vilanka Ramayana autorstwa XV-wiecznego poety Sarala Dasa i Jagamohana Ramayana (znany również jako Dandi Ramayana ) autorstwa XVI-wiecznego poety Balaramy Dasa, obaj w Odia ; Torave Ramayana w języku kannada autorstwa XVI-wiecznego poety Narahari; Adhyathmaramayanam , wersja malajalam autorstwa Thunchaththu Ramanujan Ezhuthachan w XVI wieku; w Marathi przez Śridharę w XVIII wieku; w Maithili przez Chanda Jha w XIX wieku; aw XX wieku Sri Ramayana Darshanam Rashtrakavi Kuvempu w języku kannada i Srimad Ramayana Kalpavrikshamu w języku telugu autorstwa Viswanatha Satyanarayana, który otrzymał nagrodę Jnanapeeth za tę pracę.

Istnieje wątek poboczny Ramajany , rozpowszechniony w niektórych częściach Indii, opowiadający o przygodach Ahiravana i Mahi Ravany, złego brata Ravany, co wzmacnia rolę Hanumana w tej historii. Hanuman ratuje Ramę i Lakszmanę po tym, jak zostali porwani przez Ahi-Mahi Ravanę na rozkaz Ravany i przetrzymywani jako więźniowie w jaskini, aby złożyć ich w ofierze bogini Kali . Adbhuta Ramayana to wersja, która jest niejasna, ale również przypisywana Valmiki - pomyślana jako uzupełnienie oryginalnej Valmiki Ramayana . W tym wariancie narracji Sita ma znacznie większe znaczenie, takie jak omówienie wydarzeń związanych z jej narodzinami - w tym przypadku żony Rawany, Mandodari , a także jej podboju starszego brata Rawany w formie Mahakali .

Lud Gondi ma własną wersję Ramajany, znaną jako Gond Ramayani , wywodzącą się z ustnych legend ludowych. Składa się z siedmiu opowieści, których bohaterem jest Lakszmana, osadzonych po głównych wydarzeniach z Ramajany, w której znajduje pannę młodą.

Rewizja wczesnośredniowieczna z Bengalu

Przypadkowe odkrycie rękopisu z VI wieku ujawnia wgląd w ewolucję narracji. Co ważne, rękopis „Daśagrīvā Rākṣasa Charitrām Vadham” (Zabicie dziesięciogłowego olbrzyma) zawiera tylko pięć kand (rozdziałów) i kończy się triumfalnym powrotem tria do Ajodhji.

W tej konkretnej wersji brakuje „Balakandy” dotyczącej dzieciństwa Ramy oraz „Uttarakanda” - która opowiada (a) boskość Ramy jako awatara Wisznu, (b) wydarzenia prowadzące do wygnania Sity, (c) śmierć oddanego brata Ramy, Lakszmany. Są to również jedyne dwie książki, w których pojawia się Sage Valmiki jako postać.

Rękopis został odkryty w 2015 roku z archiwum opracowanego przez niemieckiego indologa Theodora Aufrechta.

Wczesne wzmianki w literaturze tamilskiej

Główny artykuł: Ramajana w literaturze tamilskiej

Nawet zanim Kambar napisał Ramavataram w języku tamilskim w XII wieku naszej ery, istnieje wiele starożytnych wzmianek o historii Ramajany, co sugeruje, że historia ta była znana na ziemiach tamilskich jeszcze przed naszą erą. Odniesienia do tej historii można znaleźć w literaturze Sangam Akanaṉūṟu (datowanej na I wiek pne) i Purananuru (datowanej na 300 pne), bliźniaczych eposach Silappatikaram (datowanych na II wiek n.e.) i Manimekalai (cantos 5, 17 i 18) oraz literaturę alwarską _ Kulasekhara Alvar , Thirumangai Alvar , Andal i Nammalvar (datowane między V a X wiekiem n.e.). Nawet pieśni Najanmarów zawierają odniesienia do Rawany i jego oddania Panu Śiwie.

Wersja buddyjska

Główny artykuł: Dasaratha Jataka

W buddyjskim wariancie Ramajany ( Dasaratha Jataka ) Dasharatha był królem Benares , a nie Ajodhji. Rama (zwany w tej wersji Rāmapaṇḍita) był synem Kaushalyi, pierwszej żony Dasharathy. Lakṣmaṇa (Lakkhaṇa) był rodzeństwem Ramy i synem Sumitry, drugiej żony Dasharathy. Sita była żoną Ramy. Aby chronić swoje dzieci przed żoną Kajkeji, która chciała wypromować swojego syna Bharatę, Dasharatha wysłał tę trójkę do pustelni w Himalajach na dwunastoletnie wygnanie.

Po dziewięciu latach Dasharatha zmarł, a Lakkhana i Sita powrócili. Ramapandita, kierując się życzeniem ojca, pozostał na wygnaniu przez kolejne dwa lata. Ta wersja nie obejmuje uprowadzenia Sītā. nie ma Rawany ani wojny Rama-Rawana. Jednak Ravana pojawia się w innej literaturze buddyjskiej, Lankavatara Sutra .

W komentarzu wyjaśniającym do Jātaki mówi się, że Rāmapaṇḍita była poprzednimi narodzinami Buddy , a Sita jako poprzednimi narodzinami Yasodhara (Rahula-Mata).

Wersje dżinistów

Główne artykuły: Rama w dżinizmie i Salakapurusa

Wersje Jain Ramajany można znaleźć w różnych agamach Jain , takich jak Saṅghadāsagaṇī Vāchaka Vasudevahiṇḍī (około IV wieku n.e.), Padmapurana Raviseny ( historia Padmaja i Ramy , Padmaja to imię Sity ), Trisastisalakapurusa charitra Hemacandry (hagiografia z 63 r. wybitnych osobistości), Vasudevahindi Sanghadasa i Uttarapurana Gunabhadary. Według kosmologii Jain , każdy cykl połowy czasu ma dziewięć zestawów Balaramy , Vasudevy i prativasudevy.

Rama, Lakszmana i Rawana są odpowiednio ósmym Baldevą, Vasudevą i prativasudevą . Padmanabh Jaini zauważa, że ​​w przeciwieństwie do hinduskich Puran, imiona Baladeva i Vasudeva nie ograniczają się do Balaramy i Kryszny w Jain Puranach. Zamiast tego służą jako imiona dwóch odrębnych klas potężnych braci, którzy pojawiają się dziewięć razy w każdej połowie cyklu i wspólnie rządzą połową ziemi jako pół- czakrawartyni . Jaini śledzi pochodzenie tej listy braci od jinacharitry (żywoty jinas) autorstwa Acharyi Bhadrabahu (III–IV wiek pne).

W eposie Jain Ramajana to nie Rama zabija Ravanę, jak mówi wersja hinduska. Być może dzieje się tak dlatego, że Rama, wyzwolona Jain Jain w swoim ostatnim życiu, nie chce zabijać. Zamiast tego to Lakszmana zabija Ravanę (tak jak Vasudeva zabija Prativasudevę). W końcu Rama, który prowadził prawe życie, wyrzeka się królestwa, zostaje mnichem Jain i osiąga mokszę . Z drugiej strony Lakszmana i Rawana idą do piekła . Przewiduje się jednak, że ostatecznie obaj odrodzą się jako prawe osoby i osiągną wyzwolenie w przyszłych wcieleniach. Według tekstów Jain , Ravana będzie przyszłym Tirthankara (wszechwiedzącym nauczycielem) dżinizmu.

Ramajany Valmikiego . Dasharatha, król Ajodhji, miał cztery królowe: Aparajita, Sumitra, Suprabha i Kajkeji. Te cztery królowe miały czterech synów. Synem Aparajity był Padma i stał się znany pod imieniem Rama. Synem Sumitry był Narajana: stał się znany pod innym imieniem, Lakszmana. Synem Kajkeji był Bharata, a synem Suprabhy Śatrughna. Co więcej, niewiele myślano o wierności Ramy wobec Sity. Według wersji Jain Rama miał cztery główne królowe: Maithili, Prabhavati, Ratinibha i Śridama.

Co więcej, Sita wyrzeka się jako ascetka dżinizmu po tym, jak Rama ją porzucił i odrodził się w niebie jako Indra. Rama po śmierci Lakszmana również wyrzeka się swojego królestwa i zostaje mnichem Jain. Ostatecznie osiąga Kevala Jnana i ostatecznie wyzwolenie. Rama przepowiada, że ​​Rawana i Lakszmana, którzy byli w czwartym piekle , osiągną wyzwolenie w swoich przyszłych narodzinach. W związku z tym Ravana jest przyszłym Tirthankara następnej połowy wznoszącego się cyklu czasu, a Sita będzie jego Ganadharą .

Wersja sikhijska

W najświętszym piśmie Sikhów , Guru Granth Sahib , znajduje się opis dwóch typów Ramajany . Jednym z nich jest duchowa Ramajana , która jest rzeczywistym tematem Guru Granth Sahiba, w której Ravana jest ego, Sita jest budhi (intelektem), Rama jest wewnętrzną Jaźnią, a Laxman jest mannem (uwagą, umysłem). Guru Granth Sahib również wierzy w istnienie Daśawatary którzy byli królami swoich czasów, którzy robili co w ich mocy, aby przywrócić porządek na świecie. Król Rama (Ramchandra) był jednym z tych, których nie obejmuje Guru Granth Sahib. Guru Granth Sahib stwierdza:

ਹੁਕਮਿ ਉਪਾਏ ਦਸ ਅਉਤਾਰਾ॥

हुकमि उपाए दस अउतारा॥

Poprzez hukam (najwyższe dowództwo) stworzył swoje dziesięć inkarnacji

Raczej nie ma Ramajany napisanej przez żadnego Guru. Wiadomo jednak, że Guru Gobind Singh napisał Ram Avatar w tekście, który jest przedmiotem wielu dyskusji na temat jego autentyczności. Guru Gobind Singh wyraźnie stwierdza, że ​​chociaż wszystkie 24 awatary inkarnowały dla ulepszenia świata, padły ofiarą ego i dlatego zostały zniszczone przez najwyższego stwórcę. .

Powiedział również, że wszechmocny, niewidzialny, wszechpanujący Bóg stworzył wielką liczbę Indr, Księżyców i Słońc, Bóstw, Demonów i mędrców, a także wielu świętych i braminów (ludzi oświeconych). Ale i oni zostali złapani w pętlę śmierci (Kaal) ( wędrówka duszy ).

Nepal

Oprócz tego, że był miejscem odkrycia najstarszego zachowanego rękopisu Ramajany , Nepal dał początek dwóm wariantom regionalnym w połowie XIX i na początku XX wieku. Jeden, napisany przez Bhanubhakta Acharyę , jest uważany za pierwszy epos języka nepalskiego , podczas gdy drugi, napisany przez Siddhidasa Mahaju w Nepal Bhasa , miał fundamentalny wpływ na renesans Nepalu Bhasa .

Ramajana napisana przez Bhanubhaktę Acharyę jest jednym z najpopularniejszych wersetów w Nepalu. Popularyzacja Ramajany i jej opowieści, pierwotnie napisanej w sanskrycie, została znacznie wzmocniona dzięki pracy Bhanubhakty. Głównie ze względu na jego pisanie nepalskiej Ramajany, Bhanubhakta jest również nazywany Aadi Kavi lub Pionierskim Poetą .

Azji Południowo-Wschodniej

Kambodża

Kambodżańscy tancerze klasyczni, tacy jak Sita i Ravana, Pałac Królewski w Phnom Penh (ok. 1920 r.)

Kambodżańska wersja Ramajany , Reamker ( khmerski : រាមកេរ្ដិ៍ - Chwała Ramy ), jest najsłynniejszą historią literatury khmerskiej od czasów Królestwa Funan . Dostosowuje koncepcje hinduskie do motywów buddyjskich i pokazuje równowagę dobra i zła na świecie. Reamker ma kilka różnic w stosunku do oryginalnej Ramajany , w tym sceny nieuwzględnione w oryginale i nacisk na Hanumana oraz Sovann Maccha, opowieść, która ma wpływ na wersje tajską i laotańską. Reamker w Kambodży nie ogranicza się do dziedziny literatury, ale rozciąga się na wszystkie kambodżańskie formy sztuki, takie jak rzeźba, khmerski taniec klasyczny , teatr znany jako lakhorn luang (podstawa baletu królewskiego), poezja oraz malowidła ścienne i płaskorzeźby widziane w Srebrnej Pagodzie i Angkor Wat .

Indonezja

Lakszmana , Rama i Sita podczas wygnania w lesie Dandaka przedstawieni w tańcu jawajskim

Istnieje kilka indonezyjskich adaptacji Ramajany, w tym jawajska Kakawin Ramayana i balijska Ramakavaca . Pierwsza połowa Kakawin Ramajany jest podobna do oryginalnej wersji sanskryckiej, podczas gdy druga połowa jest zupełnie inna. Jedną z rozpoznawalnych modyfikacji jest włączenie rdzennego jawajskiego półboga-strażnika Semara i jego synów, Garenga, Petruka i Bagonga, którzy tworzą numerycznie znaczących czterech Punokawanów lub „sług klaunów”.

Kakawin Ramayana została napisana na Jawie Środkowej około 870 rne, za panowania Mpu Sindok w Królestwie Mataram . Jawajska Kakawin Ramajana nie jest oparta na eposie Valmikiego, który był wówczas najsłynniejszą wersją historii Ramy, ale na Ravanavadha lub „masakrze Ravany”, która jest wierszem indyjskiego poety Bhattikavya z VI lub VII wieku.

Kakawin Ramayana była dalej rozwijana na sąsiedniej wyspie Bali , stając się balijską Ramakavaca . Płaskorzeźby przedstawiające sceny z Ramajany i Krisznajany wyrzeźbiono na balustradach IX-wiecznej świątyni Prambanan w Yogyakarcie , a także w XIV-wiecznej świątyni Penataran we wschodniej Jawie . W Indonezji Ramajana jest głęboko zakorzenionym aspektem kultury, zwłaszcza wśród Jawajczyków , Balijczyków i Sundajczyków i stał się źródłem moralnego i duchowego przewodnictwa, a także estetycznej ekspresji i rozrywki, na przykład w wayang i tradycyjnych tańcach.

Balijski taniec kecak na przykład opowiada historię Ramajany, w której tancerze grają role Ramy, Sity, Lakhsmana, Jatayu, Hanumana, Ravany, Kumbhakarny i Indrajita, otoczeni trupą ponad 50 mężczyzn z nagimi torsami, którzy służą jako chór skandujący „cak”. Spektakl obejmuje również pokaz ognia opisujący spalenie Lanki przez Hanumana. W Yogyakarcie jawajski taniec Wayang Wong również opowiada Ramajanę. Jednym z przykładów tanecznej produkcji Ramajany na Jawie jest Balet Ramajany wystąpił na plenerowej scenie Trimurti Prambanan, z dziesiątkami aktorów i trzema głównymi iglicami prasad hinduskiej świątyni Prambanan w tle.

Laos

Phra Lak Phra Lam to laotańska wersja językowa , której tytuł pochodzi od Lakszmany i Ramy. Historia Lakszmany i Ramy jest opowiedziana jako poprzednie życie Gautamy Buddy .

Malezja

Hikayat Seri Rama z Malezji zawiera elementy zarówno mitologii hinduskiej, jak i islamskiej .

Myanmar

Rama (Yama) i Sita (Me Thida) w Yama Zatdaw , birmańskiej wersji Ramajany

Yama Zatdaw to birmańska wersja Ramajany . Jest również uważany za nieoficjalną epopeję narodową Myanmaru . Istnieje dziewięć znanych fragmentów Yama Zatdaw w Birmie. Birmańska nazwa samej historii to Yamayana, podczas gdy zatdaw odnosi się do odgrywanej sztuki lub bycia częścią opowieści jataka buddyzmu Theravada. Ta birmańska wersja jest również pod silnym wpływem Ramakien (tajska wersja Ramajany), która była wynikiem różnych inwazji królów z dynastii Konbaung na Królestwo Ayutthaya .

Filipiny

Główny artykuł: Maharadia Lawana

Maharadia Lawana , epicki poemat ludu Maranao z Filipin , jest uważany za rodzimą wersję Ramajany, ponieważ został udokumentowany i przetłumaczony na język angielski przez profesora Juana R. Francisco i Nagasurę Madale w 1968 roku. Wiersz, który miał nie została spisana przed tłumaczeniem Francisca i Madale'a, opowiada o przygodach króla małp, Maharadii Lawany, któremu bogowie dali nieśmiertelność.

Francisco, indolog z University of the Philippines Manila , uważał, że narracja o Ramajanie dotarła na Filipiny w okresie od XVII do XIX wieku poprzez interakcje z kulturami jawajskimi i malezyjskimi, które prowadziły intensywny handel z Indiami.

Do czasu udokumentowania tego w latach sześćdziesiątych XX wieku imiona postaci, nazwy miejsc oraz dokładne epizody i wydarzenia w narracji Maharadii Lawany różniły się już od tych z Ramajany . Francisco uważał, że jest to oznaka „rdzennej ludności” i zasugerował, że pewne zmiany zostały już wprowadzone w Malezji i Jawie, jeszcze zanim historia została usłyszana przez Maranao, i że po dotarciu do ojczyzny Maranao, historia została „dalej zaludniona do pasują do filipińskich perspektyw i orientacji kulturowych”.

Tajlandia

Tajska wersja tej opowieści — Ramakien — jest powszechnie wyrażana w tradycyjnym regionalnym teatrze tańca

Popularny epos narodowy Tajlandii Ramakien ( tajski : รามเกียรติ์ , od rāmakīrti , „chwała Ramy”) wywodzi się z eposu hinduskiego. W Ramakien Sita jest córką Rawany i Mandodari ( thotsakan i Montho ). Wibhiszana ( phiphek ), astrolog, brat Rawany, przepowiada śmierć Rawany z horoskopu Sity. Ravana wrzuca ją do wody, ale później zostaje uratowana przez Janakę ( chanok ).

Chociaż główna historia jest identyczna z tą z Ramajany , wiele innych aspektów zostało przeniesionych do kontekstu tajskiego, takich jak ubrania, broń, topografia i elementy natury, które są opisywane jako tajskie w stylu. Ma rozszerzoną rolę dla Hanumana i jest przedstawiany jako lubieżna postać. Ramakien można zobaczyć na skomplikowanej ilustracji w Wat Phra Kaew w Bangkoku.

Wydanie krytyczne

Krytyczna edycja tekstu została opracowana w Indiach w latach 60. i 70. XX wieku przez Instytut Orientalny na Uniwersytecie Maharaja Sayajirao w Baroda w Indiach, wykorzystując dziesiątki rękopisów zebranych z całych Indii i okolic. Tłumaczenie wydania krytycznego na język angielski zostało ukończone w listopadzie 2016 r. Przez znawcę sanskrytu Roberta P. Goldmana z University of California w Berkeley . Kolejne angielskie tłumaczenie Critical Edition of Valmiki Ramayana (w trzech tomach) z obszernymi przypisami zostało wykonane przez indyjskiego uczonego, ekonomistę i tłumacza Bibka Debroya w październiku 2017 r.

Komentarze

Mówi się, że jest około trzydziestu trzech komentarzy do Ramajany. Niektóre z komentarzy do Ramajany obejmują tattvadipa Maheśvary Tirthy (znany również jako tattvadipika ), bhūṣaṇa Govindaraja (znany również jako govindarājīyam ), śiromaṇi Sivasahaya, amṛtakakaṭaka Mahadevy Yogi , rāmānuj Ramanuja īyam , taniclōkī i tilaka Ahobala autorstwa Nagoji Bhatty lub Ramavarmy. Trzy komentarze tilaka , bhūṣaṇa i śiromaṇi są znane jako ṭīkātraya (tj. trio komentatorów) i są bardziej popularne.

Wpływ Ramajany

Zobacz też: Balet Ramajany

Aktor Ramlila nosi tradycyjny strój Ravanana.

Ramajana , jedno z najważniejszych dzieł literackich starożytnych Indii , wywarła głęboki wpływ na sztukę i kulturę na subkontynencie indyjskim i południowo-wschodniej Azji, z jedynym wyjątkiem Wietnamu. Opowieść ta zapoczątkowała tradycję następnych tysiącleci masowych prac w bogatej dykcji dworów królewskich i świątyń hinduistycznych. Zainspirował również wiele literatury wtórnej w różnych językach, zwłaszcza Kambaramayanam autorstwa tamilskiego poety Kambara z XII wieku, język telugu Molla Ramayanam autorstwa poety Molli i Ranganatha Ramayanam , autorstwa poety Gona Budda Reddy, XIV-wiecznego kannadyjskiego poety Narahariego Torave Ramayana i XV-wiecznego bengalskiego poety Krittibasa Ojha 's Krittivasi Ramayan , a także XVI-wieczną wersję Awadhi , Ramacharitamanas , napisaną przez Tulsidasa .

Sceny ramajańskie były również przedstawiane za pomocą terakoty , kamiennych rzeźb , brązów i obrazów . Należą do nich kamienny panel w Nagarjunakonda w Andhra Pradesh , przedstawiający spotkanie Bharaty z Ramą w Chitrakuta (III wiek n.e.).

Ramajana stała się popularna w Azji Południowo-Wschodniej w VIII wieku i była reprezentowana w literaturze, architekturze świątynnej, tańcu i teatrze. Dziś dramatyczne przedstawienia historii Ramajany , znanej jako Ramlila , mają miejsce w całych Indiach iw wielu miejscach na całym świecie w diasporze indyjskiej .

Hanuman odkrywa Sitę w jej niewoli na Lance , jak pokazano w balijskim tańcu kecak .

W Indonezji , zwłaszcza na Jawie i Bali , Ramajana stała się popularnym źródłem artystycznej ekspresji w dramacie tanecznym i przedstawieniach kukiełek cieni w regionie. Sendratari Ramayana to tradycyjny balet jawajski w stylu wayang orang , rutynowo wykonywany w kulturalnym centrum Yogyakarty . Duże odlewy były częścią występów plenerowych i wewnętrznych, regularnie prezentowanych w Prambanan Trimurti przez wiele lat. Balijskie dramaty taneczne Ramajana była również często wykonywana w balijskich świątyniach hinduistycznych w Ubud i Uluwatu , gdzie sceny z Ramajany są integralną częścią występów tanecznych kecak . Jawajski Wayang ( Wayang Kulit z purwa i Wayang Wong ) również czerpie z Ramajany lub Mahabharaty .

Obraz indonezyjskiej ( balijskiej ) artystki, Idy Bagus Made Togog, przedstawia epizod z Ramajany o Małpich Królach Sugrivy i Valiego ; Zabicie Valiego. Rama przedstawiony jako postać w koronie z łukiem i strzałami.

Ramajana była również przedstawiana na wielu obrazach, zwłaszcza przez indonezyjskich ( balijskich ) artystów, takich jak I Gusti Dohkar (przed 1938), I Dewa Poetoe Soegih, I Dewa Gedé Raka Poedja, Ida Bagus Made Togog przed okresem 1948. Ich obrazy znajdują się obecnie w zbiorach Narodowego Muzeum Kultur Świata Tropenmuseum w Amsterdamie w Holandii . Malezyjski artysta Syed Thajudeen również przedstawił Ramajanę w 1972. Obraz znajduje się obecnie w stałej kolekcji malezyjskiej Narodowej Galerii Sztuk Wizualnych.

W kulturze popularnej

Istnieje wiele współczesnych anglojęzycznych adaptacji eposu, a mianowicie Rama Chandra Series autorstwa Amish Tripathi , Ramayana Series autorstwa Ashoka Bankera i mitopoetycka powieść Asura: Tale of the Vanquished autorstwa Ananda Neelakantana . Inny indyjski autor, Devdutt Pattanaik , opublikował trzy różne powtórzenia i komentarze do Ramajany, zatytułowane Sita , Księga Ram i Ramajana Hanumana . Na podstawie Ramajany wyprodukowano również wiele sztuk teatralnych, filmów i seriali telewizyjnych .

Scena

Hanoman podczas tańca z ogniem Kecak , Bali, 2018

Jedną z najbardziej znanych sztuk Ramajany jest The Ramayana Gopala Sharmana , współczesna angielska interpretacja wielkiego eposu opartego na Valmiki Ramayana . Spektakl miał ponad 3000 przedstawień na całym świecie, głównie jako jednoosobowy występ aktorki Jalabala Vaidya, żony dramatopisarza Gopala Sharmana. Ramajana była wystawiana między innymi na Broadwayu, londyńskiej dzielnicy West End, w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych, Smithsonian Institution oraz w ponad 35 miastach i miasteczkach w Indiach.

Począwszy od 1978 roku i pod nadzorem Baby Hari Dassa , Ramajana jest wykonywana co roku przez szkołę Mount Madonna w Watsonville w Kalifornii. Przybiera formę kolorowego musicalu z niestandardowymi kostiumami, śpiewanymi i mówionymi dialogami, jazz-rockową orkiestracją i tańcem. Ten występ odbywa się w scenerii teatralnej dla dużej publiczności, zwykle w czerwcu, w San Jose w Kalifornii. Dass uczył sztuki aktorskiej, projektowania kostiumów, tworzenia masek i choreografii, aby ożywić postacie Ramy , Sity , Hanumana , Lakszmany , Shiva , Parvati , Vibhishan , Jatayu , Sugriva , Surpanakha , Ravana i jego dwór rakshasa , Meghnadha, Kumbhakarna i armia małp i demonów.

Na Filipinach w latach 70. wyprodukowano balet jazzowy zatytułowany „Rama at Sita” (Rama i Sita).

Spektakl powstał dzięki współpracy czterech National Artists, libretta Bienvenido Lumbery (National Artist for Literature), scenografii Salvadora Bernala (National Artist for Stage Design), muzyki Ryana Cayabyaba (National Artist for Music) i choreografii Alice Reyes (Narodowy Artysta Tańca).

sztuki

• Kanchana Sita , Saketham i Lankalakshmi – wielokrotnie nagradzana trylogia malajalamskiego dramatopisarza CN Sreekantana Naira
• Lankeswaran – sztuka wielokrotnie nagradzanego tamilskiego aktora filmowego RS Manohara
• Kecak - balijski tradycyjny taniec ludowy, który gra i opowiada historię Ramajany

Wystawy

• Galeria Jądro: Wystawa Ramajany — część sztuki książki Ramajana: Boska luka autorstwa Sanjaya Patela .
• Epos Rama: Bohater. Bohaterka, sojusznik, wróg autorstwa Muzeum Sztuki Azjatyckiej .

Książki

• Ramajana autorstwa C. Rajagopalachari
• Ramajana autorstwa RK Narayana
• Pieśń Ramy autorstwa Vanamali
• Ramayana autorstwa Williama Bucka i S Triest
• Ramajana: Boska luka Sanjay Patel
• Seria Ramajana Ashoka Bankera . Fikcyjna opowieść o Ramajanie. Ma osiem ksiąg — Książę Ajodhji , Oblężenie Mithili , Demony Czitrakut , Armie Hanumana , Most Ramy , Król Ajodhji , Zemsta Rawany i Synowie Sity .
• Sita: Ilustrowana opowieść o Ramajanie autorstwa Devdutta Pattanaika
• Ramajan Hanumana autorstwa Devdutta Pattanaika
• Seria Rama Chandra autorstwa Amish Tripathi , fikcyjna opowieść o Ramajanie. Do tej pory ma cztery książki — Ram: Potomek Ikszwaku , Sita: Wojownik Mithili , Raavan: Wróg Aryavarty i Wojna o Lankę
• o pokonanych , powieść Ananda Neelakantana .
• Las Zaklęć Chitra Banerjee Divakaruni .
• Seria Crystal Guardian autorstwa Raviego Venugopala, mitologiczna trylogia fikcji, napisana z punktu widzenia Ramy. Część 1 — Książę na wygnaniu

Kino

• Lanka Dahan (1917)
• Ramajana (1942)
• Ram Rajya (1943)
• Rambaan (1948)
• Ramajan (1954)
• Sampoorna Ramajanam (1958)
• Sampurna Ramajana (1961)
• Lawa Kusha (1963)
• Sampurna Ramajanamu (1971)
• Sita Kalyanam (1976)
• Kanchana Sita (1977)
• Ramajana: Legenda o księciu Ramie (1992)
• Ramajanam (1996)
• Law Kusz (1997)
• Opera Jawa (2008)
• Sita śpiewa bluesa (2008)
• Ramajana: epicka (2010)
• Lava Kusa: Wojownicze bliźniaczki (2010)
• Raavanan (2010)
• Raavan (2010)
• Śri Rama Rajyam (2011)
• Jak: Król olbrzymów (2012)
• Małpa wkracza na Lankę (2020)
• Adipurush (2023), nadchodzący film

serial telewizyjny

• Ramayan - pierwotnie wyemitowany w Doordarshan , wyprodukowany przez Ramananda Sagara w 1987 roku
• Luv Kush - pierwotnie wyemitowany w Doordarshan , wyprodukowany przez Ramananda Sagara w 1988 roku
• Jai Hanuman - pierwotnie emitowany w Doordarshan, wyprodukowany i wyreżyserowany przez Sanjaya Khana
• Vishnu Puran (serial telewizyjny) - pierwotnie wyemitowany w Doordarshan , wyprodukowany przez BR Choprę w 2000 roku
• Ramayan (2002) - pierwotnie emitowany w Zee TV , wyprodukowany przez BR Choprę
• Ramayan (2008) - pierwotnie emitowany w Imagine TV , wyprodukowany przez Sagar Enterprise
• Ramayan (2012) - remake serialu z 1987 roku i wyemitowany w Zee TV
• Antariksh (2004) – wersja science-fiction Ramajany . Oryginalnie emitowany w Star Plus
• Raavan - seria o życiu Rawany oparta na Ramajanie . Pierwotnie emitowany w Zee TV
• Sankatmochan Mahabali Hanuman - serial z 2015 roku oparty na życiu Hanumana, obecnie emitowany w telewizji Sony
• Siya Ke Ram - serial w Star Plus , pierwotnie emitowany od 16 listopada 2015 do 4 listopada 2016 serial oparty na „Ramayan”, pokazujący Ramayana z perspektywy Sity
• Ravana - serial w telewizji Derana ze Sri Lanki, pierwotnie wyemitowany w 2019 roku.
• Rama Siya Ke Luv Kush - serial z 2019 roku oparty na Uttar Ramayan , przedstawiający życie dzieci Rama Sity, Kush i Luv, emitowany w Colours TV
• The Legend of Hanuman - animowana wersja Ramajany OTT z 2021 roku z punktu widzenia Hanumana. Przedstawia 2-5 Kandas Ramajany na antenie Disney + Hotstar .

Nazewnictwo

Ramajana wywarła głęboki wpływ na Indie i Indian w całej przestrzeni geograficznej i historycznej. Rampur to najpopularniejsza nazwa wiosek i miasteczek w całym kraju, zwłaszcza UP, Bihar i Bengal Zachodni. Jest tak powszechne, że ludzie używają Ram Ram jako powitania.

Źródła

•   Arya, Ravi Prakash (red.). Ramajana z Valmiki: tekst sanskrycki i tłumaczenie na język angielski. (Tłumaczenie na język angielski według MN Dutt, wprowadzenie dr Ramashraya Sharma, zestaw 4 tomów) Parimal Publications: Delhi, 1998, ISBN 81-7110-156-9
•   Bhattacharji, Sukumari (1998). Legendy Devi . Orient Blackswan. P. 111. ISBN 978-81-250-1438-6 .
•   Brockington, John (2003). „Eposy sanskryckie”. W powodzi, Gavin (red.). Blackwell towarzysz hinduizmu . wydawnictwo Blackwell . s. 116–128. ISBN 0-631-21535-2 .
•   Buck, William ; van Nooten, BA (2000). Ramajana . Wydawnictwo Uniwersytetu Kalifornijskiego. P. 432. ISBN 978-0-520-22703-3 .
•   Dutt, Romesz C. (2004). Ramajana . Wydawnictwo Kessinger. P. 208. ISBN 978-1-4191-4387-8 .
•   Dutt, Romesh Chunder (2002). Ramajana i Mahabharata skondensowane w angielskich wierszach . Publikacje kurierskie Dover. P. 352. ISBN 978-0-486-42506-1 .
•   Fallon, Oliver (2009). Wiersz Bhattiego: Śmierć Rávany (Bhaṭṭikāvya) . Nowy Jork: New York University Press, Clay Sanskrit Library . ISBN 978-0-8147-2778-2 .
•   Goldman, Robert P. (1984). Rāmāyaṇa z Vālmiki: epos starożytnych Indii . Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton. ISBN 81-208-3162--4 .
•   Keshavadas, Sadguru Sant (1988). Ramajana w skrócie . Motilal Banarsidass. P. 211. ISBN 978-81-208-0545-3 .
•   Goldman, Robert P. (1990). Ramajana z Valmiki: epos starożytnych Indii: Balakanda . Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton. ISBN 978-0-691-01485-2 .
•   Goldman, Robert P. (1994). Ramajana z Valmiki: epos starożytnych Indii: Kiskindhakanda . Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton. ISBN 978-0-691-06661-5 .
•   Goldman, Robert P. (1996). Ramajana Valmiki: Sundarakanda . Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton. ISBN 978-0-691-06662-2 .
•   BB Lal (2008). Rama, jego historyczność, Mandir i Setu: dowody literatury, archeologii i innych nauk . Książki aryjskie. ISBN 978-81-7305-345-0 .
• Mahulikar, dr Gauri. Wpływ Ramajany na różne kultury i cywilizacje , Ramayan Institute
• Rabb, Kate Milner , Eposy narodowe , 1896 – patrz eText w Projekcie Gutenberg
•   Murthy, SSN (listopad 2003). „Uwaga na temat Ramajany” (PDF) . Elektroniczny dziennik studiów wedyjskich . Nowe Delhi. 10 (6): 1–18. ISSN 1084-7561 . Zarchiwizowane od oryginału (PDF) w dniu 8 sierpnia 2012 r.
•   Prabhavananda, Swami (1979). Duchowe dziedzictwo Indii . Prasa Vedanty. P. 374. ISBN 978-0-87481-035-6 . ( zobacz także artykuł w Wikipedii o książce )
• Raghunathan, N. (tłum.), Srimad Valmiki Ramayanam , wydawnictwo Vighneswara, Madras (1981)
•   Rohman, Todd (2009). „Okres klasyczny”. W Watling, Gabrielle; Quay, Sara (red.). Kulturowa historia czytania: literatura światowa . Greenwood. ISBN 978-0-313-33744-4 .
•   Sattar, Arshia (tłum.) (1996). Ramajana autorstwa Valmiki . Wiking. P. 696. ISBN 978-0-14-029866-6 .
•   Sachithanantham, Singaravelu (2004). Tradycja Ramajany w Azji Południowo-Wschodniej . Kuala Lumpur: University of Malaya Press. ISBN 9789831002346 .
•   Sundararajan, KR (1989). „Ideał doskonałego życia: Ramajana” . W Kryszna Śiwaraman; Bithika Mukerji (red.). Duchowość hinduska: Wedy do Vedanty . The Crossroad Publishing Co., s. 106–126. ISBN 978-0-8245-0755-8 .
• Inna piosenka - Artykuł z „The Hindu” 12 sierpnia 2005 – „Hindus: Rozrywka Thiruvananthapuram / Muzyka: Inna piosenka” . Hinduonnet.com. 12 sierpnia 2005 r. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 27 października 2010 r . Źródło 1 września 2010 r . {{ cite web }} : CS1 maint: nieodpowiedni adres URL ( link )
•   Valmiki's Ramayana ilustrowana miniaturami indyjskimi od XVI do XIX wieku , 2012, Editions Diane de Selliers, ISBN 9782903656768

Dalsza lektura

Tekst sanskrycki

• Elektroniczna wersja tekstu sanskryckiego , wprowadzona przez Muneo Tokunagę
• Tekst sanskrycki na GRETIL

Tłumaczenia

• Valmiki Ramayana autorstwa Desiraju Hanumanta Rao, KMK Murthy i in.
• [1] tłumaczenie valmiki ramayana, w tym Uttara Khanda
• Valmiki Ramayana przetłumaczone przez Ralpha TH Griffitha (1870–1874) ( Projekt Gutenberg )
• Tłumaczenie prozą całej Ramajany autorstwa MN Dutta (1891–1894): Balakandam , Ayodhya kandam , Aranya kandam , Kishkindha kandam , Sundara Kandam , Yuddha Kandam , Uttara Kandam
• Tłumaczenie angielskie Jain Ramayana z Hemchandra ; siódma księga Trishashti Shalaka Purusha Caritra; 1931
• Podsumowanie Ramajany Podsumowanie Maurice'a Winternitza, Historia literatury indyjskiej, przeł. przez S. Ketkara.
• Ramajana na skondensowana do angielskich wersetów przez RC Dutt (1899) archive.org
•   Rāma the Steadfast: wczesna forma Rāmāyaṇy przetłumaczona przez JL Brockingtona i Mary Brockington. Pingwin, 2006. ISBN 0-14-044744-X .

Źródła wtórne

• Jain, Meenakshi. (2013). Rama i Ajodhja. Aryjskie Książki Międzynarodowe, 2013.

Linki zewnętrzne

• Ramajana w Projekcie Gutenberg
• The Ramayana of Valmiki angielskie tłumaczenie Hari Prasad Shastri, 1952 (wydanie poprawione z przeplatanym glosariuszem)
• Skrócone tłumaczenie wersetów autorstwa Romesha Chundera Dutta, sponsorowane przez Liberty Fund
• Ramayan audiobook należący do domeny publicznej w LibriVox
• Absolutne datowanie Ramajany
• Kolekcja: Art of the Ramayana z University of Michigan Museum of Art