Piers Oracz

Strona z XIV-wiecznego Psałterza Luttrella , przedstawiająca żartownisie na prawym marginesie i oracza na dole

Piers Ploughman (napisany ok. 1370–86; prawdopodobnie ok. 1377 ) lub Visio Willelmi de Petro Ploughman ( William's Vision of Piers Plowman ) to średnioangielski alegoryczny poemat narracyjny autorstwa Williama Langlanda . Jest napisany nierymowanym , aliteracyjnym wierszem , podzielonym na sekcje zwane passus ( łac . „krok”).

Podobnie jak Sir Gawain i Zielony Rycerz Perłowego Poety , Piers Ploughman jest uważany przez wielu krytyków za jedno z najwspanialszych dzieł literatury angielskiej średniowiecza , poprzedzające nawet Opowieści kanterberyjskie Chaucera i mające na nie wpływ . Piers Ploughman zawiera pierwsze znane odniesienie do literackiej tradycji opowieści Robin Hooda .

Istnieją trzy różne wersje wiersza, które uczeni nazywają tekstami A, B i C. Tekst B jest najczęściej redagowaną i tłumaczoną wersją; poprawia i rozszerza tekst A o ponad cztery tysiące wierszy.

Streszczenie

Wiersz, będący mieszanką alegorii teologicznej i satyry społecznej , dotyczy poszukiwania przez narratora/marzyciela prawdziwego życia chrześcijańskiego w kontekście średniowiecznego katolicyzmu . Ta podróż odbywa się w ramach serii sennych wizji; śniący szuka między innymi alegorycznych postaci Dowel ( „Rób dobrze” ), Dobet ( „Zrób lepiej” ) i Dobest ( „Zrób najlepiej” ). Wiersz jest podzielony na passus („kroki”), których podziały różnią się w zależności od wersji.

Poniższe podsumowanie jest oparte na wersji B wiersza.

Wizja 1

Prolog: Wiersz zaczyna się w Malvern Hills między Worcestershire i Herefordshire . Mężczyzna o imieniu Will (co można rozumieć albo po prostu jako imię własne, albo jako alegoria woli osoby, w znaczeniu „pragnienia, intencji”) zasypia i ma wizję wieży ustawionej na wzgórzu i fortecy ( donżon ) w głębokiej dolinie; między tymi symbolami nieba i piekła znajduje się „jarmark pełen ludu”, reprezentujący świat ludzkości. Następuje satyryczny opis różnych grup społecznych, a także bajka przypominająca sen, przedstawiająca króla jako kota i jego lud jako gryzonie, które zastanawiają się, czy zadzwonić na kota .

Passus 1: Święty Kościół odwiedza Wolę i wyjaśnia wieżę Prawdy oraz bardziej ogólnie omawia Prawdę.

Passus 2: Will widzi Lady Mede („zapłata”) i dowiaduje się o jej planowanym małżeństwie z False.

Passus 3: Lady Mede podróżuje na dwór królewski; Król proponuje, by poślubiła Sumienie; ale sumienie ją potępia.

Passus 4: Sumienie i rozum przekonują króla, by nie poślubił Mede z Fałszem. Will się budzi.

Wizja 2

Passus 5: Will ponownie zasypia. Rozum wygłasza kazanie na Polu Ludowym, a ludzie decydują się na pokutę. Siedem Grzechów Głównych spowiadają się iw ramach pokuty próbują udać się na pielgrzymkę do św. Prawdy. Gubią się, a Piers Ploughman pojawia się po raz pierwszy: pomoże penitentom, jeśli pomogą mu zaorać jego pół akra.

Passus 6: Piers i pokutnicy orają pół akra. Niektórzy ludzie odmawiają pracy, a Głód ich karze, dopóki nie będą pracować. Ale kiedy Głód zostanie zaspokojony, ludzie wracają do bezczynności.

Passus 7: W końcu Truth wysyła Piersowi przebaczenie za grzechy penitentów; jego główną treścią jest: „Czyń dobrze i miej dobrze, a Bóg zawładnie twoją duszą” oraz „Czyń zło i czyń zło, i nie oczekuj niczego poza tym, że po twojej śmierci diabeł będzie miał twoją duszę”. Kiedy ksiądz kwestionuje ważność ułaskawienia, Piers ze złością rozdziera je na pół. Will zostaje obudzony przez ich kłótnię i rozmyślając o swoich snach, postanawia poszukać „Do-wel”.

Wizja 3

Passus 8: Will rozpoczyna poszukiwania Dowela. Wdaje się w spór z Braćmi. Następnie ponownie zasypia i spotyka Myśl. Myśl instruuje Willa: „Rób dobrze, rób lepiej, rób najlepiej”. Praktycznej interpretacji znaczenia tych pojęć ma dokonać Wit.

Passus 9: Istnieje rozszerzona alegoria przedstawiająca Dowel i Castle of Flesh, ujawniająca potrzebę rządzenia ludźmi przez ich „Inwit”. Tekst omawia ubóstwo i małżeństwo. Wit czyni dalsze postępy w zrozumieniu Dowela jako czynnej cnoty.

Passus 10: Will poznaje żonę Wita, Dame Study. Skarży się Willowi na jego ignorancję. Will następnie przechodzi do duchowieństwa i Pisma Świętego, aby dowiedzieć się więcej o Dowel. Zastanawia się, jaki pożytek może mieć nauka, która pomoże mu osiągnąć zbawienie.

Passus 11: Pismo skarży się na brak samowiedzy Willa. Rozgniewany Will (który już śni) zasypia i ma sen we śnie, w którym spotyka Fortune. Służy jej do starości, ale ona go porzuca. Will dowiaduje się o zbawieniu cesarza Trajana i potędze miłości. Kynde („charakter, naturalne usposobienie, natura”, tutaj rozumiana jako aspekt Boga) ukazuje Wolę światu. Wola kłóci się z Rozumem: Rozum, konkluduje Will, nie robi wystarczająco dużo, aby powstrzymać ludzi od grzechu; ale rozum się nie zgadza. Will budzi się ze snu we śnie. Spotyka teraz Imaginatif, który radzi Willowi, aby był cierpliwy.

Passus 12: Imaginatif uczy Willa, łącząc i poprawiając jego zrozumienie wcześniejszych dyskusji w wierszu. Imaginatif podkreśla potrzebę pokory i znaczenie łaski.

Wizja 4

Passus 13: Will budzi się, a następnie ponownie zasypia; marzy o wspólnym uczcie z Sumieniem, Pismem Świętym, Duchowieństwem i Cierpliwością; spotyka chciwego Doktora Boskości (który później okazuje pogardę dla miłości) i oprócz jedzenia rzeczywistego jedzenia spożywa również pokarm duchowy. Piers the Ploughman podaje definicję Rób dobrze, Rób lepiej i Rób najlepiej. Wtedy Sumienie i Cierpliwość spotykają Haukyna Aktywnego Człowieka, który nosi płaszcz wiary chrześcijańskiej, który jest jednak zabrudzony Siedmioma Grzechami Głównymi.

Passus 14: Sumienie uczy Haukyna, aby szukał przebaczenia i pokuty; Cierpliwość uczy Haukyna o zaletach przyjęcia ubóstwa. Haukyn woła o Boże miłosierdzie, które budzi wolę.

Wizja 5

Passus 15: Will zostaje wyobcowany ze świata jawy, ale rozum pomaga mu ponownie zasnąć, po czym Will spotyka Animę („ducha”). Anima mówi Willowi, że jest dumny z tego, że chce wiedzieć za dużo, ale dalej mówi o miłosierdziu, w szczególności o tym, jak Kościół powinien troszczyć się o swoją trzodę, ale o tym, jak jego księża i mnisi nie zawsze wypełniają ten obowiązek. W rozmowie z Animą Will dochodzi do wniosku, że Oracz Piers to Chrystus. Will zdaje sobie sprawę, że musi przejść od szukania Dowela do szukania Charity.

Passus 16: Will wpada w kolejny sen we śnie, tym razem o Drzewie Miłosierdzia, którego ogrodnikiem jest Oracz Piers. Will uczestniczy w rekonstrukcji Upadku Człowieka, a następnie ma wizję życia Chrystusa; kiedy dochodzi do punktu, w którym Diabeł zostaje pokonany, Will budzi się ze snu we śnie. Will idzie szukać Piersa i spotyka Faith/Abrahama, który sam szuka Chrystusa.

Passus 17: Następnie Will spotyka Hope/Mojżesza, którego charakteryzują tablice z prawem, który również poszukuje Chrystusa. Will dowiaduje się o dobrym Samarytaninie, perspektywie zbawienia i znaczeniu miłości. Budzi się.

Wizja 6

Passus 18: Will znowu śpi i przeżywa kulminacyjną część Piers Ploughman . Doświadcza Miłości i skrzyżowania czasu ludzkiego i boskiego. Will jest świadkiem wjazdu Chrystusa / Dobrego Samarytanina / Oracza Piersa do Jerozolimy i ukrzyżowania Chrystusa. Następnie jest świadkiem debaty Czterech Córek Boga (Prawdy, Sprawiedliwości, Miłosierdzia, Pokoju); Harrowing piekła; i Odkupienie.

Will budzi się ponownie i teraz nawołuje swoją rodzinę do wysłuchania Mszy św.

Wizja 7

Passus 19: Podczas mszy Will ponownie zasypia i ponownie spotyka Sumienie. Sumienie opowiada o życiu i męce Chrystusa oraz o tym, jak Piers/Peter otrzymał swoją moc dzięki Łasce/Chrystusowi. Will dowiaduje się o Pięćdziesiątnicy; ponownie widzi Piersa jako oracza i jest świadkiem ataku Pride na Jedność/Święty Kościół. Budzi się i zapisuje swój sen.

Wizja 8

Passus 20: Na jawie Will spotyka Need. Znowu zasypia i teraz śni o Antychryście. Kynde wysyła Starość, Śmierć i Zarazę, aby ukarać ludzi: Will zostaje zaatakowany przez Starość. Jest świadkiem podważania Kościoła Świętego przez obłudnego Zakonnika. Sumienie udaje się na pielgrzymkę w poszukiwaniu Piersa Oracza i wzywa Grace o pomoc - po czym Will się budzi.

Tytuł i autorstwo

Obecnie powszechnie przyjmuje się, że Piers Ploughman został napisany przez Williama Langlanda , o którym niewiele wiadomo. To przypisanie opiera się głównie na dowodach z początku XV wieku rękopisu tekstu C (patrz poniżej) Piersa, przechowywanego w Trinity College w Dublinie (MS 212), który przypisuje dzieło jednemu człowiekowi, zwanemu „Willielmus de Langlond ':

Memorandum quod Stacy de Rokayle pater willielmi de Langlond qui stacius fuit generosus & morabatur in Schiptoun vnder whicwode tenens domini le Spenser in comitatu Oxoniensi qui predictus willielmus fecit librum qui vocatur Perys ploughman.

Tłumaczenie

Należy zauważyć, że Stacy de Rokayle był ojcem Williama de Langlond; Ta Stacy urodziła się i mieszkała w Shipton-under-Wychwood , dzierżawcy lorda Spensera w hrabstwie Oxfordshire . Wspomniany William stworzył książkę, która nazywa się Piers Ploughman .

Inne rękopisy również wymieniają autora jako „Robert lub William Langland” lub „Wilhelmus W.” (co może być skrótem od „Wilhelma z Wychwood”).

Przypisanie Williamowi Langlandowi opiera się również na dowodach wewnętrznych, przede wszystkim na pozornie autobiograficznej części w Passus 5 tekstu C wiersza. Główny narrator wiersza we wszystkich wersjach nazywa się Will, z wyraźnie zamierzonymi alegorycznymi rezonansami, i uważa się, że Langland (lub Longland) jest wskazywany jako nazwisko poprzez pozorne kalambury ; np. w pewnym momencie narrator zauważa: „Mieszkałem w Londynie … nazywam się Longe Wille (B.XV.152). Może to być zakodowane odniesienie do imienia poety, w stylu większości literatury późnego średniowiecza. Nowe dowody sugerują, że ten odwrócony kryptogram był odczytywany przez współczesnych skrybów jako „Will Long Will” i że rebelianci z 1381 r. używali tego imienia jako pseudonimu obok nazwiska „Piers Ploughman”. Autorstwo Langlanda nie jest jednak całkowicie poza dyskusją, jak wykazały ostatnie prace Stelli Pates i C. Davida Bensona. W swojej pracy „The Langland Myth”, twierdzą, że nie ma wystarczających dowodów na to, że Langland jest w rzeczywistości autorem, ale zamiast tego jest to dzieło człowieka o imieniu William de la Rokele.

W XVI wieku, kiedy Piers został wydrukowany po raz pierwszy, autorstwo przypisywali różni antykwariusze (tacy jak John Bale ) i poeci , między innymi Johnowi Wycliffe'owi i Geoffreyowi Chaucerowi . Niektóre XVI- i XVII-wieczne osoby uważały wiersz za anonimowy i / lub kojarzyły go z tekstami z ornej tradycji skarg społecznych, zwłaszcza z pseudopigrafami Chaucera The Ploughman's Tale i Pierce the Ploughman's Crede . (Ten ostatni został dołączony do wydania Piers Plowman Owena Rogersa z 1560 r. , zdegradowanej wersji wydań Roberta Crowleya z 1550 r.). Wielu czytelników zaczęło uważać samego Piersa za autora.

Pierwsze drukowane wydania Crowleya wymieniały autora jako „Robert Langland” w notatce wstępnej. Langland jest opisywany jako prawdopodobny protegowany Wycliffe'a. W wydaniach Crowleya wiersz był zgodny z istniejącą, a następnie powtarzaną konwencją zatytułowania wiersza The Vision of Piers [lub Pierce] Ploughman , co w rzeczywistości jest konwencjonalną nazwą tylko jednej części wiersza.

Niektórzy mediewiści i krytycy tekstu, poczynając od Johna Matthewsa Manly'ego , wysunęli wiele teorii autorstwa Piersa , pomysł, który nadal okresowo odradza się w literaturze naukowej. Jeden uczony [ kto? ] kwestionuje teraz hipotezę jednego autora, zakładając, że wiersz może być dziełem od dwóch do pięciu autorów, w zależności od tego, jak zdefiniowano autorstwo. Również uczeni, tacy jak Charlotte Brewer, sugerują, że skrybowie i ich przełożonych można uważać za redaktorów pełniących półautorskie role w tworzeniu tekstów nowożytnych, takich jak Piers Ploughman .

Tekst

Obraz otwarcia Piers Ploughman z rękopisu Laud misc. 581 w Bibliotece Bodlejańskiej
Piers Plowman z rękopisu z początku XV wieku w Bibliotece Narodowej Walii

Piers Ploughman jest uważany za jeden z najtrudniejszych analitycznie tekstów w średnioangielskiej krytyce tekstów . Istnieje 50-56 zachowanych rękopisów , z których niektóre są fragmentaryczne. Żaden z tekstów nie jest znany jako własnoręczny autor i żaden z nich nie wywodzi się bezpośrednio z żadnego z pozostałych.

Cała współczesna dyskusja na temat tekstu obraca się wokół klasyfikacji WW Skeata . Skeat argumentował, że istnieje aż dziesięć form wiersza, ale tylko trzy należy uznać za autorytatywne - teksty A, B i C - chociaż definicja „autorytatywnego” w tym kontekście jest problematyczna. Zgodnie z hipotezą trzech wersji każda wersja reprezentuje różne tradycje rękopisów wywodzące się z trzech odrębnych i następujących po sobie etapów rewizji autorskiej. Chociaż debatuje się nad dokładnym datowaniem, teksty A, B i C są obecnie powszechnie uważane za postępowe (20–25 lat) dzieło jednego autora.

Zgodnie z hipotezą trzech wersji tekst A został napisany ok. 1367–70 i jest najwcześniejszy. Urywa się, najwyraźniej niedokończona, w księdze 11, a księga 12 jest napisana przez innego autora lub interpolatora. Wiersz ma około 2500 wierszy. Tekst B (tekst ur-B Warnera) został napisany ok. 1377–79; poprawia A, dodaje nowy materiał i jest trzykrotnie dłuższa niż A. Obejmuje około 7300 wierszy. Tekst C został napisany w latach osiemdziesiątych XIV wieku jako główna poprawka B, z wyjątkiem końcowych sekcji.

Toczy się dyskusja, czy wiersz można uznać za ukończony, czy nie. Pociąga to za sobą dodatki, pominięcia i transpozycje; nie różni się znacznie rozmiarem od B. Niektórzy uczeni postrzegają go jako konserwatywną rewizję B, mającą na celu oddzielenie wiersza od Lollardy'ego oraz religijnego i politycznego radykalizmu Johna Balla podczas Wielkiego Powstania 1381 roku . (Ball przywłaszczył Piersa i inne postacie z wiersza do własnych wierszy, przemówień i listów podczas Powstania). Niewiele jest faktycznych dowodów na poparcie tej propozycji, a wiele jest przeciwko niej. [ potrzebne źródło ]

Skeat uważał, że tekst A był niekompletny i oparł swoje wydania na manuskrypcie tekstu B (Oxford, MS. Laud Misc. 581), który błędnie uważał za prawdopodobnie holograf . Współcześni redaktorzy podążający za Skeatem, tacy jak George Kane i E. Talbot Donaldson , zachowali podstawowe założenia pracy Skeata: istniały trzy końcowe teksty autorskie, teraz zaginione, które można zrekonstruować, choć niedoskonale i bez pewności, wykorzeniając „ korupcja ” i „szkoda” wyrządzona przez skrybów.

Wydania Kane, Kane-Donaldson i Russell-Kane trzech wersji, opublikowane przez Athlone Press , były kontrowersyjne, ale są uważane za jedne z najważniejszych osiągnięć współczesnej pracy redakcyjnej i teorii języka średnioangielskiego. AVC Schmidt opublikował również równoległe wydanie A, B, C i Z; drugi tom zawierający pełny aparat krytyczny wskazujący na jego decyzje redakcyjne ukazał się ostatecznie w 2008 roku, długo po wyczerpaniu pierwszego tomu.

AG Rigg i Charlotte Brewer postawili hipotezę o istnieniu poprzednika A w tekście Z, który zawiera elementy zarówno A, jak i C. Tekst Z jest oparty na Oxford MS. Bodley 851, którą zredagowali i opublikowali Rigg i Brewer. Jest to najkrótsza wersja, a jej autentyczność jest kwestionowana. Ralph Hanna III zakwestionował podejście Rigga/Brewera oparte na kodykologii dowody i wewnętrzne dowody literackie; w konsekwencji tekst Z jest obecnie częściej postrzegany jako zniekształcenie A z elementami C przez skrybów. Niedawno Lawrence Warner wykazał, że to, co uważano za B, w rzeczywistości zawiera materię powstałą w ramach rewizji C: jeśli B krążyło przed C, nie wyglądało to tak, jak zakładali poprzedni redaktorzy.

Historia redakcji, publikacji i recepcji

XIV – XV wiek

John Ball , ksiądz zaangażowany jako przywódca w Wielkie Powstanie 1381 (znane również jako Rewolta Chłopska), umieścił Piersa i inne postacie w swoich pismach. Jeśli Piers Ploughman już dostrzegł skojarzenia z Lollardy , przywłaszczenia Balla z tego (zakładając, że nie odnosił się do postaci ludowej również zawłaszczonej przez Langlanda) wzmocniły również jego i jego skojarzenia z Lollardami. Prawdziwe przekonania i sympatie występujące w wierszu Langlanda i buncie pozostają z tego powodu tajemnicze i dyskusyjne. Nowe dowody sugerują, że w Norfolk rebelianci z 1381 roku mieli dostęp do wersji B tekstu i że używali nazwiska autora – Will Long Will – jako pseudonimu.

Bez wątpienia z powodu pism Balla, Kroniki opactwa Dieulacres relacja z buntu odnosi się do Piersa, pozornie jako prawdziwej osoby, która była przywódcą wraz z Ballem w buncie. Podobnie, na początku historii rozpowszechniania wiersza w formie rękopisu, Piers jest często traktowany jako autor wiersza. Ponieważ trudno jest zobaczyć, jak jest to wiarygodne dla tych, którzy czytają wiersz, być może pomysł polegał na tym, że Piers był maską dla autora. Lub, jako idealna postać wiersza, Piers może być postrzegany jako rodzaj alter ego poety, które było ważniejsze dla jego wczesnych czytelników niż oczywiście autorski narrator i jego pozorne ujawnianie się jako Will. Jak na ironię, imię i tożsamość Willa zostały zasadniczo utracone.

W niektórych współczesnych kronikach Powstania Ball i Lollardowie byli obwiniani za bunt, a Piersa zaczęto kojarzyć z herezją i buntem. Najwcześniejsze dzieła literackie składające się na tradycję Piers Ploughman podążają w ślad za tymi wydarzeniami, chociaż one i ich szesnastowieczni następcy nie są antymonarchistyczni ani nie popierają buntu. Jak William Langland, który być może napisał tekstową wersję Piers Ploughman aby odciąć się od Powstania, szukają reformy angielskiego kościoła i społeczeństwa poprzez usunięcie nadużyć, co autorzy uznają za projekt naprawczy, a nie innowacyjny.

Pierwszym udokumentowanym właścicielem kopii Piersa Oracza był zmarły w 1396 roku irlandzki sędzia Walter de Brugge .

XVI – XVIII wiek

Najbardziej rzucającymi się w oczy pominięciami w prasie Williama Caxtona były Biblia i Piers Ploughman . Roberta Crowleya w 1550 wydaniach Piers Ploughman przedstawiają wiersz jako proto-protestancki bodziec do reformacji religii i społeczeństwa. W podsumowaniach passus w drugim i trzecim wydaniu Crowley podkreśla materiał w wierszu, ostrzegając o niestabilności politycznej i powszechnej korupcji, gdy król jest dzieckiem (tak było wtedy). Crowley mógł podejmować drobne próby usunięcia lub złagodzenia pojedynczych odniesień do transsubstancjacji , Msza św ., czyściec i Maryja Panna jako pośredniczka i przedmiot kultu (chociaż zachowało się prawie tuzin wzmianek o czyśćcu, a także trzy znaczące odniesienia do Maryi). W rzeczywistości dodał do swojego drugiego i trzeciego wydania wiersz, który wyraźnie odnosi się do wstawiennictwa maryjnego (F1r).

Po 1550 r. został ponownie wydrukowany dopiero w 1813 r., z wyjątkiem wydania Owena Rogersa z 1561 r. — taniej podróbki tekstu Crowleya. Nieliczni ludzie, którzy wspominają Piers Ploughman przed 1700 rokiem, zwykle przypisują to komuś innemu niż Langland i często nie jest jasne, czy odnoszą się do wiersza Langlanda, czy do jednego z wielu innych tekstów krążących w druku jako część tradycji Piers Ploughman , zwłaszcza The Opowieść Oracza . Odkąd Piers został pomieszany z autorem i marzycielem-narratorem wiersza we wczesnym okresie jako imię autora często podaje się „Piers Ploughman” lub łaciński odpowiednik, co wskazuje na nieznajomość lub niewiarę w przedmowę Crowleya.

Kiedy wspomina się o wierszu Langlanda, często dyskredytuje się go za barbarzyński język. Podobne zarzuty postawiono Chaucerowi, ale miał on więcej obrońców i był już dobrze ugruntowaną postacią historyczną i „autorytetem”. Pomimo pracy Bale'a i Crowleya, wydaje się, że nazwisko Langlanda pozostało nieznane lub nieakceptowane, ponieważ po wydaniach Crowleya zasugerowano innych autorów. Czasami jako autora wiersza wymieniano „Piers Ploughman”, a kiedy pisarze powołują się na listę średniowiecznych autorów, często wymieniają „Piers Ploughman” jako nazwisko autora lub jego zamiennik. Odnosi się ogólne wrażenie, że Langland i Piers Plowman istniał jako autor i tekst w mniejszym stopniu niż fikcyjna postać Piersa, którego związek z określonym autorskim i tekstowym pochodzeniem był niejasny znacznie wcześniej.

Samuel Pepys posiadał kopię Piers Ploughman . Milton cytuje „Oracza Chaucera” w „Of Reformation” (1641), kiedy omawia wiersze, które opisują Konstantyna jako głównego sprawcę zepsucia kościoła. Koniec Piers Ploughman , Passus 15, wyczerpuje ten punkt - ale jest to również krótko w jednej zwrotce w The Ploughman's Tale (ll. 693–700). W „Przeprosinach za broszurę…” Milton odnosi się do Wizji i wyznania Pierce'a Ploughmana , co może oznaczać jeden lub oba te teksty. Być może odnosi się to do wydania Rogersa z 1561 r., które je zestawiło. Wydaje się, że Henry Selden (1622) przeczytał wiersz na tyle uważnie, że podziwiał go za krytykę kościoła, a także osąd i inwencję. John Weever (1631) również wymienia Roberta Langlanda, podobnie jak David Buchanan (1652). Jednak Buchanan czyni Langlanda Szkotem i przypisuje mu inne prace oprócz Piersa Ploughmana .

Thomas Fuller (1662) opiera swoje uwagi na temat Langlanda na Selden i Bale, podkreślając domniemany proto-protestancki status Langlanda. Fuller zauważa również, że The Praier and Complaynte of the Ploweman unto Christe został „po raz pierwszy przedstawiony przez Tindala , a na przykładzie pana Foxa ”. Ponieważ język tego tekstu jest podobny do języka Piersa Oracza , Fuller przypisuje go również Langlandowi. Thomas Dudley , ojciec Anne Dudley Bradstreet (1612–1672), przyniósł kopię Piers Ploughman Crowleya do Ameryki. Alexander Pope (1688-1744) posiadał kopię przedruku Rogersa wydania Crowleya Piers Ploughman z dołączonym Crede , a Isaac D'Israeli (1766-1848) napisał w swoim Amenities of Literature , że Papież „bardzo dokładnie przeanalizował całość " tego ostatniego tekstu. D'Israeli wspomina również o pochwałach Lorda Byrona (1788–1824) dla Piersa Oracza .

XIX – XX – XXI wiek

Ze swoim starym językiem i obcym światopoglądem, Piers Ploughman popadł w zapomnienie aż do XIX wieku. Z wyjątkiem Rogersa, po Crowleyu, wiersz nie został opublikowany w całości aż do Thomasa Whitakera z 1813 roku. Pojawił się w czasie, gdy filolodzy -amatorzy rozpoczęli prace nad tym, co później stało się uznaną dyscypliną naukową. Wydanie Whitakera było oparte na tekście C, podczas gdy Crowley użył tekstu B jako swojej podstawy.

Wraz z Whitakerem rozpoczęła się nowoczesna tradycja wydawnicza, w której każdy nowy redaktor starał się przedstawić „autentycznego” Piers Ploughman i kwestionował dokładność i autentyczność poprzednich redaktorów i wydań. Następnie, podobnie jak poprzednio w angielskiej reformacji, projekt ten był napędzany potrzebą tożsamości narodowej i historii, która dotyczyła obecnych problemów, stąd analiza i komentarze zazwyczaj odzwierciedlały poglądy polityczne krytyka. [ potrzebne źródło ] W rękach Fredericka Furnivalla i WW Skeata, Piers Ploughman mógłby być odpowiednio tekstem uświadamiającym w Kolegium Człowieka Pracy lub tekstem patriotycznym dla gimnazjalistów . Piers Ploughman był często czytany przede wszystkim jako dokument polityczny. W badaniu z 1894 r. JJ Jusserand zajmował się przede wszystkim tym, co uważał za psychologiczną i społeczno-polityczną treść wiersza - w odróżnieniu od estetycznej lub literackiej - w dychotomii wspólnej dla wszystkich współczesnych studiów humanistycznych.

W „Le temps des laboureurs. Travail, ordre social et croissance en Europe (XIe-XIVe siècle)” (Albin Michel 2012) historyk średniowiecznej pracy Mathieu Arnoux poświęca szczególną uwagę „Piers Ploughman” w przełomowej próbie zidentyfikowania teologicznych przyczyn wzrost produkcji rolnej od XI do XIV wieku.

Według historyka Christophera Dawsona poemat przedstawia „cenny i prawie wyjątkowy zapis” średniowiecznej kultury religijnej w umysłach mas, w przeciwieństwie do sądów, szkół i uniwersytetów . Wiersz Langlanda „to głos z półświatka zwykłych ludzi, mówiący ich językiem, posługujący się ich obrazami i dzielący się swoimi ideałami”.

Powiązane teksty

Główny artykuł: tradycja Piers Ploughman

Wiele kolejnych tekstów – co najmniej 14 – wykorzystuje postacie Piersa Oracza , najczęściej samego Piersa. Do mniej więcej końca XVI wieku napisano o wiele więcej tekstów o podobnych motywach i postaciach, choć nie zapożyczono ich bezpośrednio od Piersa Ploughmana . I odwrotnie, Piers Plowman był poprzedzony i współczesny wielu podobnym dziełom z XIV i XV wieku. Razem określa się je mianem „ tradycji Piers Ploughman ”.

Wydania

  • Kane, George , gen. wyd. Piers Ploughman: Wersja A (Kane, red.; red. Rev. London: Athlone, 1988); Piers Ploughman: The B Version (Kane and Donaldson, red.; red. Rev. London: Athlone, 1988); Piers Ploughman: Wersja C (George Russell i Kane, red.; Londyn: Athlone, 1997).
  • Pearsall, Derek, wyd. Williama Langlanda. Piers Ploughman: A New Adnotated Edition of the C-Text (Exeter, Wielka Brytania: University of Exeter Press, 2008) (Exeter Medieval Texts and Studies).
  • Schmidt, AVC, Piers Ploughman: A Parallel-Text Edition of the A, B, C, and Z Versions (3 tomy; Kalamazoo: Medieval Institute, 2011).
  • Vaughan, Míċeál F., Piers Ploughman: Wersja A (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2011).

Modernizacje

  • Donaldson, E. Talbot, Piers Plowman: tłumaczenie Donaldsona (Norton Critical Editions, nowe wydanie 2006).
  • Economou, George, Piers Ploughman Williama Langlanda: wersja C (Filadelfia: University of Pennsylvania Press, 1996).
  •   Peter Sutton, Piers Ploughman: A Modern Verse Translation (Jefferson, Karolina Północna: McFarland, 2014) ISBN 978-0786495030
  •   Calabrese, Michael (2020). Piers Ploughman : wersja A. Waszyngton, DC: The Catholic University of America Press. ISBN 9780813233437 .

Adaptacje

W 2017 roku Tom Chivers opracował brytyjską produkcję teatralną wiersza pod pseudonimem „Fair Field”. Obejmował wystawę w Narodowej Bibliotece Poezji oraz serię podcastów opublikowanych przez Guardiana .

Zobacz też

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Piers_Plowman&oldid=1142348307 ”