Opowieści kanterberyjskie

„Pielgrzymi z Canterbury” przekierowują tutaj. Aby zapoznać się z George'a Dysona , zobacz The Canterbury Pilgrims (Dyson) .
W przypadku innych zastosowań zobacz The Canterbury Tales (ujednoznacznienie) .

Opowieści kanterberyjskie
Canterbury Tales.png
Drzeworyt z drugiego wydania The Canterbury Tales autorstwa Williama Caxtona, wydrukowanego w 1483 roku
Autor Geoffreya Chaucera
Oryginalny tytuł Opowieści z Caunterbury
Kraj Anglia
Język Średni angielski
Nadciągnąć Królestwo Anglii , XIV wiek
Data publikacji
 C. 1400 (niedokończone po śmierci Chaucera)
821.1
Klasa LC PR1870 .A1
Tekst Opowieści kanterberyjskie w Wikiźródłach

The Canterbury Tales ( średnioangielski : Tales of Caunterbury ) to zbiór dwudziestu czterech opowiadań, które obejmują ponad 17 000 wersów napisanych w języku średnioangielskim przez Geoffreya Chaucera w latach 1387-1400. Jest powszechnie uważany za opus magnum Chaucera . Opowieści (w większości pisane wierszem , choć niektóre prozą ) są prezentowane jako część konkursu na opowiadanie przez grupę pielgrzymów podróżujących razem z Londynu do Canterbury odwiedzić sanktuarium św. Tomasza Becketa w katedrze w Canterbury . Nagrodą w tym konkursie jest darmowy posiłek w Tabard Inn w Southwark po ich powrocie.

Sugerowano, że największym wkładem The Canterbury Tales w literaturę angielską była popularyzacja języka angielskiego w literaturze głównego nurtu , w przeciwieństwie do francuskiego, włoskiego czy łaciny . Angielski był jednak używany jako język literacki na wieki przed czasami Chaucera, a kilku współczesnych Chaucerowi - John Gower , William Langland , The Pearl Poet i Julian z Norwich — napisał także główne dzieła literackie w języku angielskim. Nie jest jasne, w jakim stopniu Chaucer był przełomowy w tej ewolucji preferencji literackich.

Opowieści kanterberyjskie były niekompletne pod koniec życia Chaucera. W Prologu Ogólnym przedstawiono około 30 pielgrzymów. Zgodnie z Prologiem, intencją Chaucera było napisanie czterech historii z perspektywy każdego pielgrzyma, po dwie w drodze do iz ich ostatecznego celu, sanktuarium św. Tomasza Becketa (łącznie około 120 historii). Chociaż być może niekompletne, The Canterbury Tales jest czczone jako jedno z najważniejszych dzieł literatury angielskiej.

Tekst

Na pytanie, czy Opowieści kanterberyjskie są dziełem skończonym, do tej pory nie udzielono odpowiedzi. Istnieją 84 rękopisy i cztery inkunabułów (wydrukowane przed 1500 rokiem), czyli więcej niż jakikolwiek inny angielski tekst literacki w języku narodowym, z wyjątkiem Prick of Conscience . Porównanie to nie powinno być traktowane jako dowód Opowieści w stuleciu po śmierci Chaucera, ponieważ według Dereka Pearsala jest to niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę, że Prick of Conscience miał wszystkie korzyści z „zachowania dogmatycznej tematyki religijnej”. Uważa się, że 55 z tych rękopisów było pierwotnie kompletnych, a 28 jest tak fragmentarycznych, że trudno jest ustalić, czy zostały skopiowane pojedynczo, czy jako część zestawu. Opowieści różnią się zarówno pomniejszymi, jak i głównymi sposobami od rękopisu do rękopisu ; wiele drobnych zmian wynika z błędów kopistów, podczas gdy sugeruje się, że w innych przypadkach Chaucer zarówno dodał do swojej pracy, jak i poprawił ją w miarę kopiowania i prawdopodobnie podczas dystrybucji.

Nawet najstarsze zachowane rękopisy Opowieści nie są oryginałami Chaucera. Najstarszym jest prawdopodobnie MS Peniarth 392 D (zwany „ Hengwrt ”), napisany przez skrybę wkrótce po śmierci Chaucera. Innym znanym przykładem jest Ellesmere Manuscript , rękopis napisany odręcznie przez jedną osobę z ilustracjami autorstwa kilku ilustratorów; opowieści są ułożone w kolejności, którą wielu późniejszych redaktorów przestrzegało przez wieki. Pierwszą wersją The Canterbury Tales, która została opublikowana w druku, był William Caxton wydanie z 1476 r. Wiadomo, że istnieje tylko 10 egzemplarzy tego wydania, w tym jeden w British Library i jeden w Folger Shakespeare Library .

W 2004 roku Linne Mooney twierdziła, że ​​była w stanie zidentyfikować skrybę , który pracował dla Chaucera, jako Adama Pinkhursta . Mooney, wówczas profesor na University of Maine i wizytująca w Corpus Christi College w Cambridge , powiedziała, że ​​mogłaby dopasować przysięgę Pinkhursta w dokumencie wspólnym Scriveners do pisma w manuskrypcie Hengwrt, który według jej teorii mógł zostać przepisany z Chaucera kopia robocza. Chociaż ta identyfikacja została ogólnie przyjęta, niektórzy uczeni wyrazili wątpliwości.

Zamówienie

Główne artykuły: Order of The Canterbury Tales i Lista postaci z The Canterbury Tales

Nie ma zgody co do tego, czy istnieje pełna wersja Opowieści , a także nie ma zgody co do kolejności opowiadań zamierzonej przez Chaucera.

Przytoczono wskazówki tekstowe i rękopisowe na poparcie dwóch najpopularniejszych współczesnych metod porządkowania opowieści. Niektóre wydania naukowe dzielą Opowieści na dziesięć „Fragmentów”. Opowieści, które składają się na Fragment, są ze sobą ściśle powiązane i zawierają wewnętrzne wskazówki dotyczące ich kolejności prezentacji, zazwyczaj jedna postać mówi do innej postaci, a następnie ustępuje miejsca innej. Jednak między fragmentami związek jest mniej oczywisty. W związku z tym istnieje kilka możliwych zamówień; ten najczęściej spotykany we współczesnych wydaniach podąża za numeracją Fragmentów (ostatecznie opartą na porządku Ellesmere'a). Wiktorianie często używali dziewięciu „Grup”, czyli kolejności używanej przez Walter William Skeat , którego wydanie Chaucer: Complete Works było używane przez Oxford University Press przez większą część XX wieku, ale ta kolejność jest obecnie rzadko przestrzegana.

Fragment Grupa Opowieści
01 Fragment I A





Prolog ogólny Opowieść rycerza Opowieść młynarza Opowieść wójta Opowieść kucharza

02 Fragment II B1 _ Opowieść człowieka prawa
03 Fragment III D

Opowieść żony Bath Opowieść mnicha Opowieść przywoływacza
04 Fragment IV mi
Opowieść urzędnika Opowieść kupca
05 Fragment V F
Opowieść Squire'a Opowieść Franklina
06 Fragment VI C
Opowieść lekarza Opowieść przebaczacza
07 Fragment VII B2 _




Opowieść żeglarza Opowieść przeoryszy Opowieść pana Topasa Opowieść o Melibee Opowieść mnicha Opowieść zakonnicy Opowieść księdza
08 Fragment VIII G
Opowieść drugiej zakonnicy Opowieść kanonika
09 Fragment IX H Opowieść Mancipla
10 Fragment X I Opowieść proboszcza

Harley MS. 7334 z początku XV wieku ) umieszcza Fragment VIII przed VI. Fragmenty I i II prawie zawsze następują po sobie, podobnie jak w najstarszych rękopisach VI i VII, IX i X. Z kolei fragmenty IV i V różnią się lokalizacją w zależności od rękopisu.

Język

Prolog kupca
Nagranie w zrekonstruowanej wymowie średnioangielskiej
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dotyczącą multimediów .

Chaucer pisał głównie w londyńskim dialekcie późnego średnioangielskiego , który wyraźnie różni się od współczesnego angielskiego. Z badań filologicznych znane są pewne fakty dotyczące wymowy języka angielskiego w czasach Chaucera. Chaucer wymawiał -e na końcu wielu słów, więc troska (z wyjątkiem sytuacji, gdy następuje po niej dźwięk samogłoski) brzmiała [ˈkaːrə] , a nie / k ɛər / jak we współczesnym angielskim. Wymawiano również inne nieme litery, tak że słowo rycerz brzmiało [kniçt] , z obu k i gh wymawiane, nie / n aɪ t / . W niektórych przypadkach litery samogłosek w średnioangielskim były wymawiane zupełnie inaczej niż we współczesnym angielskim, ponieważ Wielka Zmiana Samogłosek jeszcze się nie wydarzyła. Na przykład długie e w wepyng „płacz” było wymawiane jako [eː] , jak we współczesnym niemieckim lub włoskim, a nie jako / iː / . Poniżej znajduje się IPA początkowych wersów prologu kupca :

Żaden rękopis nie istnieje własnoręcznie Chaucera; wszystkie zachowane kopie zostały wykonane przez skrybów. Ponieważ końcowy -e zaginął wkrótce po czasach Chaucera, skrybowie nie skopiowali go dokładnie, co dało uczonym wrażenie, że sam Chaucer był niekonsekwentny w używaniu go. Obecnie ustalono jednak, że -e było ważną częścią gramatyki Chaucera i pomogło odróżnić przymiotniki w liczbie pojedynczej od liczby mnogiej, a czasowniki w trybie łączącym od trybu oznajmującego.

Źródła

Opowieść z Dekameronu Johna Williama Waterhouse'a

Żadna inna praca przed Chaucerem nie zawierała zbioru opowieści w ramach pielgrzymki pielgrzymów. Jest jednak oczywiste, że Chaucer zapożyczył fragmenty, czasem bardzo duże, swoich opowiadań z wcześniejszych opowiadań i że na jego twórczość miał wpływ ogólny stan literackiego świata, w którym żył. Opowiadanie historii było wówczas główną rozrywką w Anglii, a konkursy opowiadania historii odbywały się od setek lat. W XIV-wiecznej Anglii angielski Pui był grupą z wyznaczonym liderem, który oceniał piosenki grupy. Zwycięzca otrzymał koronę i podobnie jak zwycięzca Opowieści kanterberyjskie , darmowy obiad. Często zdarzało się, że pielgrzymi odbywający pielgrzymkę mieli wybranego „mistrza ceremonii”, który prowadził ich i organizował podróż. Harold Bloom sugeruje, że struktura jest w większości oryginalna, ale inspirowana postaciami „pielgrzymów” Dantego i Wergiliusza z Boskiej komedii . Nowe badania sugerują, że Ogólny Prolog, w którym karczmarz i gospodarz Harry Bailey przedstawia każdego pielgrzyma, jest pastiszem historycznego rachunku pogłównego mieszkańców Southwark sporządzonego przez Harry'ego Baileya z 1381 roku.

Opowieści kanterberyjskie zawierają więcej podobieństw do Dekameronu Giovanniego Boccaccia niż jakiekolwiek inne dzieło. Podobnie jak Tales , Dekameron zawiera opowieść ramową, w której kilku różnych narratorów opowiada serię historii. W Dekameronie bohaterowie uciekli na wieś, aby uciec przed czarną śmiercią . Kończy się przeprosinami Boccaccia, podobnie jak Chaucer's Retraction to the Tales . Jedna czwarta opowieści w The Canterbury Tales równolegle do opowieści w Dekameronie , chociaż większość z nich ma bliższe podobieństwa w innych opowieściach. Dlatego niektórzy uczeni uważają za mało prawdopodobne, aby Chaucer miał pod ręką kopię dzieła, przypuszczając zamiast tego, że mógł po prostu przeczytać Dekameron w pewnym momencie. Chaucer mógł przeczytać Dekameron podczas swojej pierwszej misji dyplomatycznej do Włoch w 1372 roku. [ Potrzebne źródło ] Chaucer korzystał z wielu różnych źródeł, ale niektóre, w szczególności, były często używane w kilku opowieściach, między innymi w Biblii, klasycznej poezji Owidiusza oraz dzieła współczesnych pisarzy włoskich Petrarki i Dantego . Chaucer był pierwszym autorem, który wykorzystał prace tych dwóch ostatnich. [ potrzebne źródło ] Pocieszenie filozofii Boecjusza pojawia się w kilku opowieściach, podobnie jak dzieła Johna Gowera , przyjaciela Chaucera. Wydaje się również, że Chaucer zapożyczył z licznych encyklopedii religijnych i pism liturgicznych, takich jak Summa praedicantium Johna Bromyarda , podręcznik kaznodziei i Hieronim Adversus Jovinianum . Wielu uczonych twierdzi, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że Chaucer spotkał Petrarkę lub Boccaccia .

Gatunek i struktura

Katedra w Canterbury od strony północno-zachodniej ok. 1890–1900 (retusz z czarno-białej fotografii)

Opowieści kanterberyjskie to zbiór opowiadań zbudowanych wokół opowieści ramowej , popularnego i już dawno ugruntowanego gatunku w tym okresie. Opowieści Chaucera różnią się od większości innych „zbiorów” opowiadań z tego gatunku głównie intensywną odmianą. Większość zbiorów opowiadań skupiała się na temacie, zazwyczaj religijnym. Nawet w Dekameronie gawędziarze są zachęcani do trzymania się tematu ustalonego na dany dzień. Pomysł pielgrzymki zebranie tak różnorodnego zbioru ludzi w celach literackich również było bezprecedensowe, chociaż „związek pielgrzymów i opowiadanie historii był znajomy”. Wprowadzenie rywalizacji między opowieściami zachęca czytelnika do porównywania opowieści w całej ich różnorodności i pozwala Chaucerowi pokazać zakres swoich umiejętności w różnych gatunkach i formach literackich.

Chociaż struktura Opowieści jest w dużej mierze liniowa, z jedną historią po drugiej, jest to również znacznie więcej. W Prologu ogólnym Chaucer nie opisuje opowieści, które mają być opowiedziane, ale ludzi, którzy je opowiedzą, wyjaśniając, że struktura będzie zależeć od postaci, a nie od ogólnego tematu lub morału. Ta idea jest wzmocniona, gdy Młynarz przerywa, by opowiedzieć swoją historię po tym, jak Rycerz skończył swoją. Gdy Rycerz idzie pierwszy, daje to wyobrażenie, że wszyscy będą opowiadać swoje historie według klas, a Mnich podąża za Rycerzem. Jednak przerwa Millera wyjaśnia, że ​​​​ta struktura zostanie porzucona na rzecz swobodnej i otwartej wymiany historii między wszystkimi obecnymi klasami. Ogólne tematy i punkty widzenia pojawiają się, gdy bohaterowie opowiadają swoje historie, na które odpowiadają inne postacie w ich własnych opowieściach, czasami po długim okresie, w którym temat nie został poruszony.

Wreszcie Chaucer nie zwraca zbytniej uwagi na przebieg podróży, na upływający czas podczas podróży pielgrzymów ani na konkretne miejsca na drodze do Canterbury. Jego pisanie historii wydaje się koncentrować przede wszystkim na opowiadanych historiach, a nie na samej pielgrzymce.

Styl

Strona tytułowa Opowieści kanterberyjskich Geoffreya Chaucera w ręku „Skryby B”, zidentyfikowanej jako Adam Pinkhurst , ok. 1400 .

Różnorodność opowieści Chaucera pokazuje zakres jego umiejętności i znajomość wielu form literackich, stylów językowych i środków retorycznych. Średniowieczne szkoły retoryki w tamtym czasie sprzyjały takiej różnorodności, dzieląc literaturę (jak Wergiliusz ) na style wysokie, średnie i niskie, mierzone gęstością form retorycznych i słownictwa. Inna popularna metoda podziału pochodzi od św. Augustyna , który skupiał się bardziej na reakcji publiczności, a mniej na temacie (troska Wergiliusza). Augustyn podzielił literaturę na „majestatyczne przekonywania”, „umiarkowane zadowala” i „pouczające”. Pisarzy zachęcano do pisania w sposób uwzględniający mówcę, temat, odbiorców, cel, sposób i okazję. Chaucer porusza się swobodnie pomiędzy wszystkimi tymi stylami, nie faworyzując żadnego. Uważa nie tylko czytelników swojej pracy za publiczność, ale także innych pielgrzymów w opowieści, tworząc wielowarstwową retorykę.

Dzięki temu Chaucer unika kierowania do określonej grupy odbiorców lub klasy społecznej czytelników, zamiast tego skupia się na bohaterach opowieści i pisze ich opowieści z umiejętnościami proporcjonalnymi do ich statusu społecznego i wykształcenia. Jednak nawet najniższe postacie, takie jak Miller, wykazują zaskakujące zdolności retoryczne, chociaż ich tematyka jest bardziej przyziemna. Ważną rolę odgrywa również słownictwo, ponieważ klasy wyższe określają kobietę jako „damę”, podczas gdy klasy niższe używają bez wyjątku słowa „wenche”. Czasami to samo słowo będzie oznaczać zupełnie różne rzeczy w różnych klasach. Na przykład słowo „pitee” jest szlachetną koncepcją dla klas wyższych, podczas gdy w Merchant's Tale odnosi się do stosunku płciowego. Ponownie jednak opowieści takie jak Opowieść kapłana zakonnicy pokazują zaskakujące umiejętności posługiwania się słowami wśród niższych klas grupy, podczas gdy Opowieść rycerza jest czasami niezwykle prosta.

Chaucer używa tego samego metrum w prawie wszystkich swoich opowieściach, z wyjątkiem Sir Thopasa i jego opowieści prozą. Jest to wers charakteryzujący się pięcioma sylabami akcentowanymi, zwykle naprzemiennie z sylabami nieakcentowanymi, tworząc wersy zwykle składające się z dziesięciu sylab , ale często jedenastu, a czasami dziewięciu; czasami cezurę wokół środka linii. Metr ten był prawdopodobnie inspirowany formami francuskimi i włoskimi. Metr Chaucera rozwinął się później w metr heroiczny z XV i XVI wieku, czasami nazywany rymowanką konną i jest przodkiem pentametr jambiczny . Wiersz Chaucera jest zwykle również charakteryzowany przez rym dwuwierszowy , ale uniknął on tego, by kuplety stały się zbyt widoczne w Opowieściach kanterberyjskich , a cztery z opowieści (Człowiek prawa, Urzędnik, Przeorysza i Druga Zakonnica) używają rymu królewskiego .

Kontekst historyczny i motywy

Bunt chłopski z 1381 roku jest wspomniany w Opowieściach .

W 1386 Chaucer został kontrolerem celnym i sędzią pokoju, aw 1389 urzędnikiem robót królewskich. To właśnie w tych latach Chaucer rozpoczął pracę nad The Canterbury Tales .

Koniec XIV wieku był burzliwym okresem w historii Anglii. Kościół katolicki znajdował się w samym środku schizmy zachodniej i chociaż nadal był jedyną chrześcijańską władzą w Europie Zachodniej, był przedmiotem poważnych kontrowersji. Lollardy , wczesny angielski ruch religijny kierowany przez Jana Wycliffe'a , jest wspomniany w Opowieściach , które wspominają również o konkretnym incydencie z udziałem odpustów (sprzedawców odpustów , którzy, jak wierzono, łagodzili karę doczesną należną za grzechy, które zostały już odpuszczone w sakramencie Wyznanie ), który nikczemnie twierdził, że zbiera pieniądze na rzecz szpitala St. Mary Rouncesval w Anglii. The Canterbury Tales to jedno z pierwszych angielskich dzieł literackich, w których wspomniano o papierze, stosunkowo nowym wynalazku, który umożliwił rozpowszechnienie słowa pisanego, którego nigdy wcześniej nie widziano w Anglii. Starcia polityczne, takie jak rewolta chłopska z 1381 r. I starcia zakończone usunięciem króla Ryszarda II , dodatkowo ujawniają złożone zamieszanie wokół Chaucera w czasach pisania Opowieści . Wielu jego bliskich przyjaciół zostało straconych, a on sam przeniósł się do Kent uciec od wydarzeń w Londynie.

Podczas gdy niektórzy czytelnicy chcą interpretować postacie z Opowieści kanterberyjskich jako postacie historyczne, inni czytelnicy wybierają interpretację ich znaczenia w mniej dosłowny sposób. Po analizie dykcji i kontekstu historycznego Chaucera wydaje się, że jego praca rozwija krytykę społeczeństwa za jego życia. W wielu jego opisach jego komentarze mogą wydawać się komplementarne, ale dzięki sprytnemu językowi wypowiedzi są ostatecznie krytyczne wobec działań pielgrzyma. Nie jest jasne, czy Chaucer chciałby, aby czytelnik powiązał swoje postacie z rzeczywistymi osobami. Zamiast tego wydaje się, że Chaucer tworzy fikcyjne postacie jako ogólne reprezentacje ludzi w takich dziedzinach pracy. Znając średniowieczne społeczeństwo, można wykryć subtelną satyrę w działaniu.

Religia

Opowieści odzwierciedlają różne poglądy na Kościół w Anglii Chaucera . Po Czarnej Śmierci wielu Europejczyków zaczęło kwestionować autorytet ustanowionego Kościoła. Jedni zwrócili się w stronę lollardii , inni wybrali mniej skrajne ścieżki, zakładając nowe zakony lub mniejsze ruchy demaskujące kościelne zepsucie w zachowaniu duchowieństwa, fałszywe relikwie kościelne czy nadużywanie odpustów . Kilka postaci z Opowieści są postaciami religijnymi, a sama sceneria pielgrzymki do Canterbury jest religijna (chociaż prolog ironicznie komentuje jej jedynie sezonowe atrakcje), co czyni religię znaczącym tematem pracy.

Dwie postacie, Pardoner i Summoner, których role odnoszą się do świeckiej władzy Kościoła, są przedstawiane jako głęboko skorumpowane, chciwe i obelżywe. Odpustowcami w czasach Chaucera byli ludzie, od których kupowano kościelne „odpusty” za odpuszczenie grzechów, którzy byli winni nadużywania swojego urzędu dla własnych korzyści. Chaucer's Pardoner otwarcie przyznaje się do zepsucia swojej praktyki, sprzedając swoje towary. Przywoływacze byli urzędnikami kościelnymi, którzy przyprowadzali grzeszników przed sąd kościelny w celu uzyskania ekskomuniki i innych kar. Skorumpowani przywoływacze pisaliby fałszywe cytaty i straszyli ludzi, aby przekupili ich w celu ochrony ich interesów. Przywoływacz Chaucera jest przedstawiany jako winny tego samego rodzaju grzechów, za które grozi postawieniem innych przed sądem, i sugeruje się, że ma skorumpowany związek z Ułaskawiaczem. W The Friar's Tale , jedna z postaci jest przywoływaczem, który okazuje się działać po stronie diabła, a nie Boga.

Morderstwo Thomasa Becketa

Duchowni różnego rodzaju są reprezentowani przez mnicha, przeoryszę, księdza zakonnicy i drugą zakonnicę. Zakony monastyczne, które zrodziły się z chęci prowadzenia ascetycznego stylu życia w oderwaniu od świata, w czasach Chaucera coraz bardziej uwikłały się w sprawy doczesne. Klasztory często kontrolowały ogromne połacie ziemi, na których zarabiały znaczne sumy pieniędzy, podczas gdy chłopi pracowali na ich zlecenie. Druga zakonnica jest przykładem tego, czym powinna być zakonnica: jej opowieść opowiada o kobiecie, której czysty przykład przyciąga ludzi do kościoła. Z drugiej strony Mnich i Przeorysza, chociaż nie są tak skorumpowani jak Przywoływacz czy Ułaskawiciel, są dalecy od ideału ich zakonów. Obaj są drogo ubrani, wykazują oznaki życia w luksusie i zalotności oraz wykazują brak duchowej głębi. The Prioress's Tale to relacja Żydów zamordujących głęboko pobożnego i niewinnego chrześcijańskiego chłopca, zniesławienie krwi przeciwko Żydom , które stało się częścią angielskiej tradycji literackiej. Historia nie wywodzi się z dzieł Chaucera i była dobrze znana w XIV wieku.

Pielgrzymka była bardzo ważną cechą średniowiecznego społeczeństwa. Ostatecznym celem pielgrzymek była Jerozolima, ale w Anglii popularnym celem było Canterbury. Pielgrzymi udawali się do katedr, w których przechowywano relikwie świętych, wierząc, że relikwie te mają cudowną moc. Święty Tomasz Becket , arcybiskup Canterbury, został zamordowany w katedrze w Canterbury przez rycerzy Henryka II podczas sporu między Kościołem a Koroną. Cudowne historie związane z jego szczątkami pojawiły się wkrótce po jego śmierci, a katedra stała się popularnym celem pielgrzymek. Pielgrzymka w dziele łączy wszystkie historie i może być uważana za reprezentację dążenia chrześcijan do nieba, pomimo słabości, nieporozumień i różnorodności opinii.

Klasa społeczna i konwencja

Borsa – woli ocalić dziewczynę niż swojego brata Lionela

Klasa wyższa lub szlachta, reprezentowana głównie przez rycerza i jego giermka, była w czasach Chaucera przesiąknięta kulturą rycerskości i dworskości. Oczekiwano, że szlachcice będą potężnymi wojownikami, którzy mogą być bezwzględni na polu bitwy, ale maniery na dworze królewskim i chrześcijanie w swoich działaniach. Oczekiwano, że rycerze stworzą silną więź społeczną z mężczyznami, którzy walczyli u ich boku, ale jeszcze silniejszą więź z kobietą, którą idealizowali, aby wzmocnić ich zdolności bojowe. Chociaż celem rycerskości było szlachetne działanie, jej sprzeczne wartości często przeradzały się w przemoc. Przywódcy kościelni często próbowali nałożyć ograniczenia na potyczki i turnieje, które czasami kończyły się śmiercią przegranego. The Knight's Tale pokazuje, jak braterska miłość dwóch rycerzy zamienia się w śmiertelną waśń na widok kobiety, którą obaj idealizują. Aby ją zdobyć, oboje są gotowi walczyć na śmierć i życie. Rycerskość podupadała w czasach Chaucera i możliwe, że Opowieść rycerska miała na celu pokazanie jej wad, chociaż jest to kwestionowane. Sam Chaucer walczył w wojnie stuletniej pod rządami Edwarda III , który podczas swojego panowania mocno kładł nacisk na rycerskość. Dwie opowieści, Sir Topas i Opowieść o Melibee , opowiada sam Chaucer, który podróżuje z pielgrzymami we własnej historii. Obie opowieści wydają się skupiać na złych skutkach rycerskości - pierwsza wyśmiewa zasady rycerskie, a druga ostrzeżenie przed przemocą.

Opowieści nieustannie odzwierciedlają konflikt między klasami . Na przykład podział na trzy stany : wszystkie postacie są podzielone na trzy odrębne klasy, przy czym klasy to „ci, którzy się modlą” (duchowieństwo), „ci, którzy walczą” (szlachta) i „ci, którzy pracują” ( plebsu i chłopstwa). Większość opowieści jest połączona wspólnymi tematami, a niektóre „rezygnują” (odpowiadają lub biorą odwet) z innych opowieści. Konwencja jest przestrzegana, gdy Rycerz rozpoczyna grę od opowieści, gdyż reprezentuje najwyższą klasę społeczną w grupie. Ale kiedy podąża za nim Miller, który reprezentuje niższą klasę, to przygotowuje scenę dla Opowieści odzwierciedlające zarówno szacunek, jak i lekceważenie zasad klasy wyższej. Helen Cooper, podobnie jak Michaił Bachtin i Derek Brewer, nazywają tę opozycję „uporządkowaną i groteskową, wielkopostną i karnawałową , oficjalnie zatwierdzoną kulturą i jej buntowniczym, porywczym spodem”. Kilka dzieł z tamtych czasów zawierało ten sam sprzeciw.

Relatywizm kontra realizm

Każdy z bohaterów Chaucera wyraża inny — czasem bardzo odmienny — pogląd na rzeczywistość, tworząc atmosferę testowania, empatii i relatywizmu . Jak Helen Cooper : „Różne gatunki dają różne odczytania świata: fabliau prawie nie zauważa działań Boga, życie świętego skupia się na tych kosztem rzeczywistości fizycznej, traktaty i kazania kładą nacisk na roztropną lub ortodoksyjną moralność, romanse uprzywilejowują człowieka emocja." Sama liczba różnych osób i historii czyni Opowieści jako zbiór niezdolny do dotarcia do jakiejkolwiek określonej prawdy lub rzeczywistości.

Liminalność

Pojęcie liminalności zajmuje ważne miejsce w The Canterbury Tales . Przestrzeń liminalna, która może być zarówno geograficzna, jak i metaforyczna lub duchowa, jest przestrzenią przejściową lub transformacyjną między „prawdziwym” (bezpiecznym, znanym, ograniczonym) światem a nieznaną lub wyimaginowaną przestrzenią zarówno ryzyka, jak i możliwości. Pojęcie pielgrzymki samo w sobie jest doświadczeniem liminalnym, ponieważ koncentruje się na podróżowaniu między miejscami docelowymi i dlatego, że pielgrzymi podejmują ją z nadzieją, że w trakcie tego procesu staną się bardziej święci. Tak więc struktura Opowieści kanterberyjskich sam w sobie jest liminalny; obejmuje nie tylko odległość między Londynem a Canterbury, ale większość opowieści odnosi się do miejsc całkowicie poza geografią pielgrzymki. Jean Jost podsumowuje funkcję liminalności w The Canterbury Tales ,

Zarówno stosownie, jak i ironicznie, w tej hałaśliwej i wywrotowej przestrzeni liminalnej gromada zbieraczy zbiera się i opowiada swoje równie niekonwencjonalne historie. W tym niesfornym miejscu ustanawia się zasady opowiadania bajek, które same są zarówno nieuporządkowane, jak i łamane; tutaj opowieści o grze i zadaniu, solas i wyrokach zostaną ustawione i przerwane. Tutaj zaczyna się sakralna i świecka przygoda, ale się nie kończy. Tutaj stan zagrożenia jest tak samo widoczny jak stan ochrony. Sam akt pielgrzymowania polega na przemieszczaniu się z jednej przestrzeni miejskiej, poprzez liminalną przestrzeń wiejską, do następnej przestrzeni miejskiej z ciągle zmieniającą się serią wydarzeń i narracji przerywających te przestrzenie. Celem pielgrzymki może być religijna lub duchowa przestrzeń na jej zakończenie i odzwierciedlać psychologiczny postęp ducha w jeszcze innym rodzaju przestrzeni emocjonalnej.

Liminalność jest również widoczna w poszczególnych opowieściach. Oczywistym tego przykładem jest The Friar's Tale, w którym diabeł ziemski jest postacią graniczną ze względu na jego przejściowy charakter i funkcję; jego celem jest wyprowadzenie dusz z ich obecnego istnienia do piekła, zupełnie innego. The Franklin's Tale to opowieść Breton Lai , która przenosi opowieść w przestrzeń liminalną, odwołując się nie tylko do interakcji tego, co nadprzyrodzone i śmiertelne, ale także do relacji między teraźniejszością a wyobrażoną przeszłością.

Przyjęcie

Chaucer jako pielgrzym z rękopisu Ellesmere'a
Prolog Opowieści żony Bath z Rękopisu Ellesmere'a

Podczas gdy Chaucer wyraźnie określa adresatów wielu swoich wierszy ( uważa się , że Księga Księżnej została napisana dla Jana z Gaunt z okazji śmierci jego żony w 1368 r.), Docelowa publiczność Opowieści kanterberyjskich jest trudniejsza do określenia . Chaucer był dworzaninem , co skłoniło niektórych do przekonania, że ​​był głównie nadwornym poetą , który pisał wyłącznie dla szlachty. Eustache Deschamps określa go mianem szlachetnego tłumacza i poety oraz przez jego współczesnego Johna Gowera. Sugerowano, że wiersz miał być czytany na głos, co jest prawdopodobne, ponieważ była to wówczas powszechna czynność. Wydaje się jednak, że był on również przeznaczony do czytania prywatnego, ponieważ Chaucer często określa siebie jako autora, a nie mówcę dzieła. Określenie docelowych odbiorców bezpośrednio z tekstu jest jeszcze trudniejsze, ponieważ odbiorcy są częścią historii. To sprawia, że ​​​​trudno jest stwierdzić, kiedy Chaucer pisze do fikcyjnej publiczności pielgrzymów, a kiedy do rzeczywistego czytelnika.

Prace Chaucera mogły być rozpowszechniane w jakiejś formie za jego życia, w części lub w całości. Uczeni spekulują, że rękopisy krążyły wśród jego przyjaciół, ale prawdopodobnie pozostały nieznane większości ludzi aż do jego śmierci. Jednak szybkość, z jaką kopiści starali się napisać pełne wersje jego opowieści w formie rękopisu, pokazuje, że Chaucer był znanym i szanowanym poetą w swoich czasach. Rękopisy Hengwrt i Ellesmere są przykładami dbałości o dystrybucję pracy. Istnieje więcej rękopisów wiersza niż jakiegokolwiek innego wiersza tamtych czasów, z wyjątkiem Kutasa sumienia , powodując, że niektórzy uczeni nadali jej średniowieczny odpowiednik statusu bestsellera. Jednak nawet najbardziej elegancki z ilustrowanych rękopisów nie jest tak bogato zdobiony, jak dzieła autorów bardziej szanowanych dzieł, takich jak religijna i historyczna literatura Johna Lydgate'a .

XV wiek

John Lydgate i Thomas Occleve byli jednymi z pierwszych krytyków Opowieści Chaucera , wychwalając poetę jako największego angielskiego poetę wszechczasów i pierwszych, którzy pokazali, do czego język jest naprawdę zdolny poetycko. To uczucie było powszechnie akceptowane przez późniejszych krytyków do połowy XV wieku. Glosy zawarte w ówczesnych rękopisach The Canterbury Tales wychwalały go wysoko za jego umiejętność posługiwania się „zdaniami” i retoryką, dwoma filarami, według których średniowieczni krytycy oceniali poezję. Najbardziej szanowaną z opowieści była w tym czasie opowieść Rycerza, ponieważ była pełna obu.

Dodatki i dodatki literackie

Niekompletność Opowieści skłoniła kilku średniowiecznych autorów do napisania dodatków i uzupełnień do opowieści, aby uczynić je pełniejszymi. Niektóre z najstarszych istniejących rękopisów opowieści zawierają nowe lub zmodyfikowane opowieści, co wskazuje, że już wcześnie powstawały takie dodatki. Te poprawki obejmowały różne rozszerzenia Cook's Tale , których Chaucer nigdy nie ukończył, The Ploughman's Tale , The Tale of Gamelyn , The Siege of Thebes i Tale of Beryn .

Opowieść o Berynie , napisana przez anonimowego autora w XV wieku, poprzedzona jest obszernym prologiem, w którym pielgrzymi przybywają do Canterbury i opisują ich działalność. Podczas gdy reszta pielgrzymów rozprasza się po mieście, Pardoner szuka uczucia barmanki Kate, ale napotyka problemy w radzeniu sobie z mężczyzną jej życia i karczmarzem Harrym Baileyem. Gdy pielgrzymi wracają do domu, Kupiec ponownie rozpoczyna opowiadanie historii z Tale of Beryn . W tej opowieści młody mężczyzna o imieniu Beryn podróżuje z Rzymu do Egiptu, aby szukać szczęścia, ale zostaje oszukany przez innych biznesmenów. W zemście pomaga mu miejscowy mężczyzna. Opowieść pochodzi z francuskiej opowieści Bérinus i istnieje w jednym wczesnym rękopisie opowieści, chociaż została wydrukowana wraz z opowieściami w wydaniu z 1721 roku autorstwa Johna Urry'ego .

John Lydgate napisał Oblężenie Teb około 1420 roku. Podobnie jak Opowieść o Berynie , poprzedzona jest prologiem, w którym pielgrzymi przybywają do Canterbury. Lydgate umieszcza się wśród pielgrzymów jako jeden z nich i opisuje, jak był częścią podróży Chaucera i słyszał historie. Przedstawia się jako mnich i opowiada długą historię o historii Teb przed wydarzeniami z Opowieści rycerskiej . Opowieść Johna Lydgate'a była popularna wcześnie i istnieje w starych rękopisach zarówno samodzielnie, jak i jako część Opowieści . Po raz pierwszy został wydrukowany już w 1561 r. przez John Stow i kilka wydań przez stulecia poszło w jego ślady.

W rzeczywistości istnieją dwie wersje The Ploughman's Tale , z których obie są inspirowane historią Piers Ploughman , dziełem napisanym za życia Chaucera. Chaucer opisuje Oracza w Ogólnym Prologu swoich opowieści, ale nigdy nie podaje mu własnej opowieści. Jedna opowieść, napisana przez Thomasa Occleve , opisuje cud Matki Boskiej i szaty bez rękawów. Inna opowieść przedstawia pelikana i gryfa debatujących nad korupcją kościoła, przy czym pelikan zajmuje pozycję protestu podobną do idei Johna Wycliffe'a .

Opowieść o Gamelyn została zawarta we wczesnej wersji rękopisów opowieści, Harley 7334, która jest znana jako jeden z wczesnych rękopisów niższej jakości pod względem błędów redaktora i zmian. Obecnie jest powszechnie odrzucana przez uczonych jako autentyczna opowieść Chaucera, chociaż niektórzy uczeni uważają, że mógł on zamierzać przepisać tę historię jako opowieść dla Yeoman. Daty jego autorstwa wahają się od 1340 do 1370 roku.

Późniejsze adaptacje i hołdy

Książki

  • Najbardziej znane dzieło osiemnastowiecznej pisarki Harriet Lee nosiło tytuł Opowieści kanterberyjskie i składa się z dwunastu opowiadań, opowiadanych przez podróżników, których spotkał los. Z kolei wersja Lee miała głęboki wpływ na Lorda Byrona .
  • Książka Henry'ego Dudeneya The Canterbury Puzzles z 1907 roku zawiera część rzekomo utraconą z tego, co współcześni czytelnicy znają jako opowieści Chaucera.
  • Powieściopisarz historyczno-tajemniczy PC Doherty napisał serię powieści opartych na The Canterbury Tales , wykorzystując zarówno ramę fabularną, jak i postacie Chaucera.
  • Pisarz science-fiction Dan Simmons napisał swoją nagrodzoną Hugo powieścią Hyperion z 1989 roku , opartą na pozaplanetarnej grupie pielgrzymów.
  • Biolog ewolucyjny Richard Dawkins wykorzystał The Canterbury Tales jako strukturę swojej książki non-fiction o ewolucji z 2004 roku, zatytułowanej The Ancestor's Tale: A Pilgrimage to the Dawn of Evolution . Jego zwierzęcy pielgrzymi są w drodze, by znaleźć wspólnego przodka, a każdy z nich opowiada historię ewolucji.
  • Kanadyjska autorka Angie Abdou tłumaczy Opowieści kanterberyjskie na przekrój ludzi, wszystkich entuzjastów sportów zimowych, ale z różnych środowisk społecznych, zbiegających się w odległej chatce narciarskiej w Kolumbii Brytyjskiej w powieści The Canterbury Trail z 2011 roku .
  • Brytyjska poetka i performerka Patience Agbabi jest jedną z czternastu autorów, którzy wspólnie opowiedzieli historie i doświadczenia uchodźców, zatrzymanych i osób ubiegających się o azyl w książce zatytułowanej Refugee Tales . Wspólne wysiłki pisarzy i przesiedleńców tworzą historie wzorowane na opowieści Chaucera o podróży w The Canterbury Tales . Projekt ten jest zakorzeniony w wysiłkach Gatwick Detainees Welfare Group , bezpartyjnej grupy rzeczników osób zatrzymanych.

Adaptacje sceniczne

  • The Two Noble Kinsmen Williama Shakespeare'a i Johna Fletchera, powtórzenie „The Knight's Tale”, zostało po raz pierwszy wystawione w 1613 lub 1614 roku i opublikowane w 1634 roku.
  • W 1961 roku Erik Chisholm ukończył swoją operę Opowieści kanterberyjskie . Opera składa się z trzech aktów: The Wyf of Bath's Tale, The Pardoner's Tale i The Nun's Priest's Tale.
  • Nevilla Coghilla stanowiła podstawę wersji muzycznej, która została po raz pierwszy wystawiona w 1964 roku.
  • W 2021 roku Zadie Smith zadebiutowała swoją pierwszą sztuką, The Wife of Willesden , adaptując prolog i opowieść żony Bath, opowiedzianą we współczesnym barze, z opowieścią osadzoną na XVII-wiecznej Jamajce. Utwór został pierwotnie wystawiony w Londynie oraz w American Repertory Theatre w Cambridge w stanie Massachusetts w 2023 roku.

Film i telewizja

  • A Canterbury Tale , film z 1944 roku, napisany i wyreżyserowany wspólnie przez Michaela Powella i Emerica Pressburgera , jest luźno oparty na narracyjnej ramie opowieści Chaucera. Film rozpoczyna się od grupy średniowiecznych pielgrzymów podróżujących przez tereny wiejskie Kentish, podczas gdy narrator wypowiada pierwsze wersety Prologu Ogólnego . Scena następnie dokonuje słynnego przejścia do czasów II wojny światowej. Od tego momentu film podąża za grupą nieznajomych, z których każdy ma własną historię i potrzebuje pewnego rodzaju odkupienia, którzy razem udają się do Canterbury. Główna historia filmu rozgrywa się w wyimaginowanym mieście w hrabstwie Kent i kończy się wraz z przybyciem głównych bohaterów do katedry w Canterbury, przy biciu dzwonów i ponownym rozbrzmiewaniu słów Chaucera. Opowieść z Canterbury jest uznawany za jeden z najbardziej poetyckich i pomysłowych filmów zespołu Powell-Pressburger. Został wyprodukowany jako propaganda wojenna, wykorzystując poezję Chaucera, nawiązując do słynnej pielgrzymki i oferując fotografię Kentu, aby przypomnieć opinii publicznej, dlaczego warto walczyć o Wielką Brytanię. W jednej ze scen lokalny historyk wykłada słuchaczom brytyjskich żołnierzy o pielgrzymach z czasów Chaucera i tętniącej życiem historii Anglii.
  • Film Piera Paolo Pasoliniego The Canterbury Tales z 1972 roku zawiera kilka opowieści, z których niektóre są spójne z oryginalną opowieścią, a inne są upiększone. Na przykład „The Cook's Tale”, która jest niekompletna w oryginalnej wersji, zostaje rozszerzona do pełnej historii, a „The Friar's Tale” rozszerza scenę, w której Przywoływacz zostaje wciągnięty do piekła. Film zawiera te dwie opowieści, a także „Opowieść młynarza”, „Opowieść przywoływacza”, „Opowieść żony z Bath” i „Opowieść kupca”. „The Tale of Sir Topas” również został nakręcony i dubbingowany; został jednak później usunięty przez Pasoliniego i jest obecnie brany pod uwagę zagubiony .
  • Alan Plater opowiedział historie w serii sztuk dla BBC2 w 1975: Trinity Tales .
  • 26 kwietnia 1986 r. Amerykański osobowość radiowa, Garrison Keillor , otworzył część „The News from Lake Wobegon” pierwszej transmisji telewizyjnej na żywo swojego programu radiowego A Prairie Home Companion, czytając oryginalny średnioangielski tekst prologu ogólnego. Skomentował: „Chociaż te słowa zostały napisane ponad 600 lat temu, nadal opisują wiosnę”.
  • Film A Knight's Tale z 2001 roku , z udziałem Heatha Ledgera , bierze swój tytuł od " The Knight's Tale " Chaucera i przedstawia Chaucera jako postać.
  • W 2003 roku BBC ponownie zaprezentowało współczesne powtórzenia wybranych opowieści w swoim sześcioodcinkowym serialu Canterbury Tales .

Muzyka

Ezra Winter , Canterbury Tales mural (1939), Library of Congress John Adams Building , Washington, DC Ten mural znajduje się na zachodniej ścianie North Reading Room i przedstawia Millera, Hosta, Knighta, Squire, Yeoman, Doctor, Chaucer , prawnik, urzędnik, manciple, marynarz, przeorysza, zakonnica i trzej księża; pozostali pielgrzymi pojawiają się na wschodniej fototapecie.
  • The Knight

    Rycerz

  • The Squire

    Squire

  • Oswald The Reeve

    Oswald Reeve

  • Robin The Miller

    Robin Miller

  • Roger The Cook

    Roger Kucharz

  • Alison The Wife of Bath

    Alison Żona Bath

  • The Franklin

    Franklina

  • The Shipman

    Żeglarz

  • The Manciple

    Manciple

  • The Merchant

    Kupiec

  • The Clerk of Oxford

    Urzędnik z Oksfordu

  • The Sergeant of Law

    Sierżant prawa

  • The Physician

    Lekarz

  • The Parson

    Pastor

  • The Monk

    Mnich

  • Madame Eglantine The Prioress

    Madame Eglantine Przeorysza

  • The Second Nun

    Druga Zakonnica

  • The Nun's Priest

    Ksiądz Zakonnicy

  • Hubert The Friar

    Hubert Brat

  • The Summoner

    Przywoływacz

  • The Pardoner

    Ułaskawiony

  • The Canon Yeoman

    Kanonik Yeoman

  • Geoffrey Chaucer

    Geoffreya Chaucera

Bibliografia

Dalsza lektura

  •   Collette, Carolyn P. (2001). Gatunki, fantazmaty i obrazy: wizja i średniowieczna psychologia w opowieściach z Canterbury . Ann Arbor: University of Michigan Press. doi : 10.3998/mpub.16499 . ISBN 978-0-472-11161-9 .
  •   Kolve, Wirginia; Olson, Glending (2005). Opowieści z Canterbury: piętnaście opowieści i ogólny prolog: autorytatywny tekst, źródła i tła, krytyka . Wydanie krytyczne Nortona (wyd. 2). Nowy Jork: WW Norton. ISBN 978-0-393-92587-6 .
  •   Sobecki, Sebastian (2017). „Opowieść z Southwark: Gower, podatek pogłówny z 1381 r. I Opowieści kanterberyjskie Chaucera” (PDF) . wziernik . 92 (3): 630–60. doi : 10.1086/692620 . S2CID 159994357 .
  •   Thompson, NS (1996). Chaucer, Boccaccio i debata o miłości: studium porównawcze Dekameronu i opowieści z Canterbury . Oksford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-812378-1 .
  • Spark Notes: Opowieści kanterberyjskie . Nowy Jork: Wydawnictwo Spark. 2014.
  • No Fair: Opowieści kanterberyjskie . Nowy Jork: Wydawnictwo Spark. 2009.
  • Dogan, Sandeur (2013). „Model trzech stanów: reprezentowany i satyrowany w ogólnym prologu Chaucera do The Canterbury Tales”. Journal of History, Culture & Art Research / Tarih Kültür ve Sanat Arastirmalari Dergisi. Czerwiec 2013, Cz. 2 Wydanie 2, s. 49–56. {{ cite journal }} : Cite journal wymaga |journal= ( pomoc )
  • Nicholls, Jonathan. „Przegląd: Narratorzy Chaucera autorstwa Davida Lawtona”, The Modern Language Review, 2017.
  • Pugh, Tison. „Płeć, wulgarność i widmowe debaty Chaucer's Merchant's Tale”, Studies in Philology , tom. 114 Wydanie 3, 473–496, 2017.

Linki zewnętrzne

Ogólny

Teksty w Internecie

Faksymile

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Canterbury_Tales&oldid=1144924915 ”