Opowieści kanterberyjskie (film)

Nie mylić z Opowieścią kanterberyjską .

Opowieści kanterberyjskie
Canterbury-Tales-1972.jpg
W reżyserii Pier Paolo Pasoliniego
Scenariusz Pier Paolo Pasoliniego
Oparte na
Opowieści kanterberyjskie autorstwa Geoffreya Chaucera
Wyprodukowane przez Alberta Grimaldiego
W roli głównej
Kinematografia Tonino Delli Colli
Edytowany przez Nino Baragli
Muzyka stworzona przez Ennio Morricone , Carl Hardebeck (niewymieniony w czołówce)
Firmy produkcyjne
Dystrybuowane przez Zjednoczeni Artyści
Daty wydania
  • 2 lipca 1972 ( Berlinale ) ( 02.07.1972 )
  • 2 września 1972 (Włochy ) ( 02.09.1972 )
Czas działania
 122 minuty
Kraj Włochy
Języki
  • język angielski
  • Włoski
  • łacina
  • szkocki gaelicki

Opowieści kanterberyjskie ( włoski : I racconti di Canterbury ) to włoski film z 1972 roku wyreżyserowany przez Piera Paolo Pasoliniego na podstawie średniowiecznego poematu Geoffreya Chaucera . Drugi film z „Trylogii życia” Pasoliniego, poprzedzony Dekameronem , a następnie Arabian Nights , zdobył Złotego Niedźwiedzia na 22. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie .

W „Trylogii życia” Pasolini starał się zaadaptować żywe, erotyczne opowieści z literatury klasycznej. W Dekameronie Pasolini zaadaptował ważne dzieło z wczesnej epoki języka włoskiego. W The Canterbury Tales skupił się na przyziemnych średnioangielskich opowieściach Chaucera. Za kulisami Pasolini zerwał z Ninetto Davoli i powiedział z perspektywy czasu, że nie był w odpowiednim nastroju na tego rodzaju głupią, beztroską trylogię, ale pozostaje to jeden z jego najważniejszych filmów.

Film pojawił się po serii filmów z późnych lat 60., w których Pasolini miał główne skłonności ideologiczne. Chociaż ten film jest z natury znacznie bardziej beztroski, Pasolini uważał go jednak za jeden ze swoich najbardziej „ideologicznych”. Film można postrzegać jako atak na sztywne obyczaje seksualne z czasów Chaucera i Pasoliniego. [ potrzebne źródło ]

Przegląd

Adaptacja obejmuje osiem z 24 opowieści i zawiera mnóstwo nagości, seksu i slapstickowego humoru. Wiele z tych scen jest obecnych lub przynajmniej nawiązuje do oryginału, ale niektóre są dodatkami własnymi Pasoliniego.

Film czasami odbiega od Chaucera. Na przykład „ Opowieść zakonnika ” jest znacznie rozszerzona: tam, gdzie mnich prowadzi z ogólnym opisem surowości archidiakona i zepsucia przywoływacza, Pasolini ilustruje to konkretnym incydentem, który nie ma odpowiednika u Chaucera. Po tym, jak mężczyźni zostają przyłapani na seksie w miejscowej gospodzie, jednemu udaje się przekupić wyjście z kłopotów, ale drugiemu, biedniejszemu mężczyźnie, nie poszczęściło się: zostaje skazany za sodomię i skazany na śmierć. Jako przedsmak piekła zostaje spalony żywcem w żelaznej klatce („pieczony na patelni”, jak powiedział jeden z widzów), podczas gdy sprzedawcy sprzedają widzom pieczoną żywność. Podobnie The Cook's Tale , która ma 58 linijek, zostaje przekształcona w slapstickową farsę, aby dać Ninetto Davoli główną rolę.

Działka

Osadzone w średniowiecznej Anglii historie chłopów, szlachciców, duchownych i demonów przeplatają się z krótkimi scenami z życia domowego Chaucera i doświadczeniami, które miały być podstawą Opowieści kanterberyjskich. Każdy odcinek nie przybiera formy opowieści opowiedzianej przez innego pielgrzyma, jak ma to miejsce w opowieściach Chaucera, ale po prostu pojawia się w sekwencji, pozornie bez względu na sposób, w jaki opowieści odnoszą się do siebie w oryginalnym tekście. Wszystkie historie są powiązane z przybyciem grupy pielgrzymów do Canterbury , wśród których jest poeta Geoffrey Chaucer , grany przez samego Pasoliniego.

Prolog ( General Prologue ) : Film przypisuje rolę tradycyjnej ballady Ould Piper granej na wierzchu, o starszym dudziarza z Ballymoney , który umiera i zostaje wysłany do piekła, gdzie denerwuje Diabła swoim okropnym śpiewem. Postacie z późniejszych opowiadań zostają wprowadzone, rozmawiając ze sobą w gospodzie Tabard . Chaucer (grany przez samego Pasoliniego) wchodzi przez bramę i wpada na ciężkiego mężczyznę pokrytego urzetem tatuowanie, raniąc sobie nos. Żona Bath wygłasza rozwlekłe monologi bezinteresownym słuchaczom na temat jej umiejętności tkania i sprawności seksualnej. Odpustnik bezskutecznie próbuje sprzedać, jak twierdzi, kawałki materiału z żagla łodzi św. Piotra i welon Najświętszej Maryi Panny . Niektórzy inni podróżnicy wchodzą i proponują, aby opowiadali historie, aby podróż była bardziej zabawna, co prowadzi do głównych historii filmu. Chaucer otwiera książkę i zaczyna spisywać ich historie.

First Tale ( The Merchant's Tale ) : Starszy kupiec Sir January postanawia poślubić May, młodą kobietę, która nie jest nim zainteresowana. Po ślubie kupiec nagle staje się ślepy i uparcie trzyma się żony za nadgarstek jako pocieszenie, że jej nie widzi. Tymczasem Damian, młody mężczyzna, którym interesuje się May, postanawia wykorzystać sytuację. May ma klucz do osobistego ogrodu stycznia. Podczas gdy oboje spacerują po prywatnym ogrodzie, May prosi o zjedzenie morwy z jednego z drzew. Wykorzystując ślepotę męża, spotyka się z Damianem wewnątrz drzewa, ale zostaje udaremniona, gdy czuwający nad parą w ogrodzie bóg Pluton niespodziewanie przywraca jej wzrok. Styczeń krótko widzi May i jej kochanka razem i jest wściekły. Na szczęście dla maja bogini Persefona, która również przebywa w tym samym ogrodzie, napełnia głowę przyzwoitymi wymówkami, by uspokoić gniew męża. May przekonuje January, że miał halucynacje i obaj wesoło odchodzą razem.

Druga opowieść ( Opowieść mnicha ) : Sprzedawca jest świadkiem przywoływacza który szpieguje dwóch różnych mężczyzn popełniających sodomię. Łapie obu i przekazuje władzom. Podczas gdy jednemu mężczyźnie udaje się uniknąć prześladowań przekupując władze, drugi zostaje skazany na spalenie na „patelni”. Podczas swojej egzekucji sprzedawca przechodzi przez tłum sprzedając ciasta z patelni. Następnie sprzedawca spotyka przywoływacza, który nie jest świadomy, że jest śledzony. Obaj przysięgają być przyjaciółmi, ale sprzedawca okazuje się być diabłem. Przywoływacz nie przejmuje się tym i mówi, że będą świetnymi partnerami, ponieważ oboje są nastawieni na zysk. Przywoływacz następnie wyjaśnia, że ​​musi zebrać pieniądze od skąpej starej kobiety. Kiedy spotykają starą kobietę, przywoływacz stawia jej fałszywe zarzuty i mówi jej, że musi stawić się przed sądem kościelnym, ale mówi, że jeśli zapłaci mu łapówkę w wysokości, którą jest winna, zostanie usprawiedliwiona. Stara kobieta oskarża go o kłamstwo i przeklina go, aby został zabrany przez diabła, jeśli nie pokutuje. Mówi, że diabeł może go zabrać i dzbanek , który jest jej najcenniejszą własnością. Diabeł pyta ją, czy naprawdę ma na myśli to, co mówi, a ona się zgadza. Przywołujący odmawia pokuty, a diabeł zabiera go (i dzban) do piekła, ponieważ teraz należą one do niego z boskiego prawa.

Trzecia opowieść ( Opowieść kucharza ) : Wszyscy podróżujący w Tabard Inn zasnęli, z wyjątkiem Chaucera. Zaczyna zapisywać więcej ich opowieści, zaczynając od Cook's Tale.

Perkin, głupek w stylu Chaplina , który nosi laskę i nosi kapelusz przypominający melonik , kradnie jedzenie przechodniom i sieje spustoszenie. Jest ścigany przez policję, przed którą ucieka, schodząc z drogi, gdy wpadają do Tamizy . Perkin psuje wesele, na którym kradnie uwagę panny młodej i rozbija tort weselny w twarz nieodpowiedzialnego męża. To rozwściecza teścia, który go wyrzuca. Perkin wraca do domu, gdzie zostaje skarcony przez swojego karła ojciec. Jego matka jest bardziej sympatyczna i kradnie dla niego jedzenie. Ma nadzieję, że jutro znajdzie pracę. Następnie Perkin znajduje pracę przy polerowaniu jajek. Podczas nieobecności pracodawcy Perkin zostaje rozproszony przez grupę mężczyzn grających w pobliżu w kości i dołącza do nich. Kradnie pieniądze od swojego pracodawcy do wykorzystania, ale wkrótce zostaje odkryty i zwolniony. Perkin towarzyszy jednemu z mężczyzn w domu, gdzie dzieli łóżko z mężczyzną i jego żoną, która jest prostytutką. Tej nocy śni mu się, że tańczy z nagimi kobietami w sposób podobny do tego, jak tańczyli goście na weselu, który wcześniej rozbił. Dwóch policjantów, którym wcześniej uniknął Perkin, znajduje go tam i budzi. Perkin zostaje aresztowany i umieszczony w dyby , gdzie pijany śpiewa The Ould Piper, podczas gdy przechodnie i minstrele wiwatują i krzyczą.

Czwarta opowieść ( Opowieść młynarza ) : Chaucer czyta zabawną historię z Dekameronu . Żona beszta go za marnowanie czasu, więc siada, by napisać własną historię. To jest opowieść Millera.

Nicholas, młody student, mieszka obok otyłego, starszego stolarza o imieniu John. Zauważa, że ​​John wyjechał do Osneya , więc idzie obok, by uwieść swoją znacznie młodszą żonę Alison, która potajemnie go nienawidzi. Absolon, inny młodzieniec również jest zakochany w Alison. On i jego homoseksualny przyjaciel Martin udają się później do Alison i śpiewają jej serenadę balladą The Gower Wassail, ku jej rozczarowaniu i rozczarowaniu jej męża. Aby oszukać stolarza, Mikołaj udaje świętego transu. Kiedy stolarz wchodzi do pokoju, aby zobaczyć, co jest nie tak, Mikołaj przekonuje go, że to potężna powódź ma się wydarzyć i twierdzi, że on, stolarz i Allison powinni wszyscy troje czekać w wiadrach przywiązanych do krokwi sufitowych, aby uniknąć utonięcia. Stolarz robi, jak mówi, i chowają się do wiader. Podczas gdy stolarz czeka w swoim wiadrze, zasypia. Nicholas i Alison wychodzą z wiader i wymykają się, by uprawiać seks. W międzyczasie Absolon wraca, ale Alison karci go i mówi mu, że go nie kocha. Akceptuje, ale prosi tylko o pocałunek. Allison odpowiada mu, zapraszając go, by wspiął się do jej okna, a kiedy on wykrzywia usta, wystawia pośladki przez okno i pierdzi w jego twarz (odstępstwo od oryginału, w którym to Nicholas, a nie Alison, pierdzi mu w twarz). Obrażony Absolon biegnie do kuźni, gdzie pożycza gorący pogrzebacz, po czym wraca do domu stolarza i prosi o kolejny pocałunek. Z tej okazji Nicholas podchodzi do okna zamiast Alison i ma oparzone pośladki. Mikołaj następnie woła o wodę, co prowadzi stolarza do przebudzenia i przekonania, że ​​nadeszła powódź. Następnie stolarz przecina linę trzymającą wiadro w powietrzu i gwałtownie upada na ziemię.

Piąta opowieść ( Prolog żony z Bath ) : W Bath czwarty mąż kobiety w średnim wieku zachoruje podczas seksu i wkrótce potem umiera. Żona spotyka młodego studenta o imieniu Jenkin i od razu zostaje nim oczarowana po tym, jak zobaczyła go podczas kąpieli. Jej przyjaciółka, która zakwaterowała studenta, organizuje dla niej samotne spotkanie z Jenkinem podczas zbliżającej się uroczystości „Obby” Oss . Podczas uroczystości zostaje sama z Jenkinem i robi mu ręczną robotę . Mówi mu, że musi się z nią ożenić, ponieważ miała proroczy sen, że próbował ją zabić i że była pokryta krwią. Krew oznacza złoto . Chowa swojego męża i poślubia Jenkina w krótkich odstępach czasu, dosłownie biegnąc od pogrzebu zmarłego męża w jednym skrzydle katedry do ślubu w innym skrzydle. W noc poślubną żona piątego męża Bath czyta jej z książki potępiającej zło historycznych kobiet, takich jak Ewa i Xanthippe . Żona Bath żąda, aby nie mówił jej o swoich sprawach i niszczy książkę. Mąż ją odpycha, a ona upada na plecy i jęczy na podłodze. Udaje kontuzję i mówi mu, że umiera. Przeklina go za spisek mający na celu zabranie jej ziemi i dziedzictwa. Kiedy jednak pochyla się, by ją pocieszyć, ona gryzie go w nos. Ten odcinek pochodzi z prologu do Opowieści żony Bath, a nie z samej opowieści.

Sixth Tale ( The Reeve's Tale ) : W Cambridge mężczyzna zachoruje i nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków, więc dwóch uczniów o imieniu Alan i John ma za zadanie wykonać je za niego. Przynoszą worek zboża do młyna, który ma zostać zmielony na mąkę. Simkin the Miller oszukuje młodzież, uwalniając konia i zamieniając mąkę na otręby, podczas gdy oni go ścigają. Kiedy wracają z koniem, jest już późny wieczór, a uczniowie proszą o nocleg. Młynarz zgadza się pozwolić im zostać i oboje dzielą łóżko z palet obok jednego, które dzieli Miller i jego żona. W nocy Alan uwodzi Molly, córkę Millera, uważając, aby nie obudzić Millera. John jest tym rozgniewany, gdy zostaje sam i czuje się głupio. W międzyczasie żona Millera wstaje, żeby oddać mocz, i potyka się o łóżeczko leżące u jej stóp i posłanie Millera. John wpada na pomysł i zanim ona wróci, przesuwa łóżeczko do stóp własnej siennicy, nakłaniając żonę młynarza do spania z nim zamiast z młynarzem. Alan kończy seks z Molly, a ona wyznaje, że ona i ojciec ukradli mu mąkę. Następnie Alan idzie do łóżka z Millerem i opowiada mu o swoich wyczynach z Molly, myśląc, że Miller jest jego towarzyszem. Miller następnie atakuje uczonego, powodując, że jego żona i John stanęli w obronie uczonego w ciemnym pokoju i znokautowali go. Następnie uczeni odjeżdżają ze swoją mąką, gdy Molly z rozpaczą żegna się.

Siódma opowieść ( The Pardoner's Tale ) : Chaucer siada, by napisać kolejną historię. Ma bardzo skupiony wyraz twarzy.

We Flandrii czterech młodych mężczyzn spędza czas na hulankach w burdelu pełnym prostytutek specjalizujących się w BDSM i sprzątaniu smegmy . Jeden z chłopców, Rufus, jest pijany i wrzeszczy na innych klientów za ich niemoralność, zanim odda na nich mocz. Następnego dnia Rufus zostaje zabity przez złodzieja. Inni chłopcy słyszą o tym i źle rozumieją przekazywane im wiadomości. Wierzą, że Rufus został dosłownie zamordowany przez człowieka o imieniu Śmierć . Zgadzają się szukać dla siebie Śmierci i zemścić się na nim za zamordowanie ich przyjaciela. Następnie młodzi spotykają starca, którego oskarżają o spiskowanie ze Śmiercią w celu zabicia młodych, i żądają ostrzem noża, aby powiedział im, gdzie znajduje się Śmierć. Starzec każe im rozejrzeć się po pobliskim dębie, gdzie zamiast tego znajdują obfitość skarbów . Podczas gdy dwóch młodych czeka przy skarbie, trzeci (Dick the Sparrow) wyjeżdża do miasta, wracając później z trzema beczkami wina, z których dwie zatruł. Kiedy dociera do drzewa, dwaj młodzieńcy piją zatrute wino i dźgają swojego towarzysza, a następnie ulegają truciźnie.

Ósma opowieść ( Opowieść przywoływacza ) : W ostatniej opowieści żarłoczny zakonnik próbuje wydobyć jak najwięcej datków od przykutego do łóżka parafianina. Następnie parafianin ofiaruje mu to, co ma najcenniejszego, pod warunkiem, że przyrzeka równo rozdzielić je między wszystkich braci. Parafianin twierdzi, że opętanie to znajduje się pod jego pośladkami. Kiedy zakonnik sięga po przedmiot, przykuty do łóżka mężczyzna pierdzi mu w ręce. Tej nocy anioł odwiedza zakonnika i zabiera go do piekła, gdzie szatan wyrzuca setki skorumpowanych braci ze swojego odbytu. Ten fragment, w którym Szatan wypróżnia skorumpowanych mnichów, pochodzi raczej z prologu Przywoływacza niż z głównej opowieści.

Epilog ( Wycofanie Chaucera ) : Film kończy się, gdy pielgrzymi przybywają do katedry w Canterbury , a Chaucer w domu pisze (w tłumaczeniu ) „Tutaj kończą się Opowieści kanterberyjskie, opowiedziane tylko dla przyjemności ich opowiadania. Amen”: linia oryginalna do kinematografia. Krótka scena wyraźnie różni się od oryginalnego tekstu. Podczas gdy prawdziwy Chaucer prosi swoich chrześcijańskich czytelników o wybaczenie bardziej niemoralnych i niesmacznych aspektów jego książki, Chaucer Pasoliniego nie wstydzi się seksualności i chętnie opowiada te sprośne historie.

Rzucać

Produkcja

Produkcja trwała od 16 września do 23 listopada 1971 roku. Pier Paolo Pasolini był bardzo nieszczęśliwy podczas produkcji tego filmu, ponieważ Ninetto Davoli był w trakcie opuszczania go, aby poślubić kobietę.

Kinematografia

Zdjęcia do tego filmu oparte są na malarstwie średniowiecznym i renesansowym. Ujęcia Chaucera przy pracy w jego gabinecie oparte są na obrazie św. Hieronima w gabinecie autorstwa Antonello da Messina . Tło tutaj zmienia się z otwartych przestrzeni i pagórków na duże regały z książkami i małe okna ukazujące tylko pustą biel. Miało to pokazać ciasne przestrzenie, w których pracował Chaucer. Przedstawienie piekła na samym końcu filmu jest również wzorowane na obrazach Hieronima Boscha . Giotto di Bondone i Peter Bruegel służyli również jako odniesienia wizualne.

Odlew

Nietypowy dla filmu Pasoliniego, wybrał kilku z najlepszych brytyjskich aktorów, takich jak Hugh Griffith i Josephine Chaplin. To prawdopodobnie najsłynniejsza obsada filmu Pasoliniego. Jednak w innych rolach wybierał też nieznanych aktorów z londyńskich uliczek i zaułków. Według Mimmo Cattarnicha, który pracował jako fotograf scenerii przy filmie, między nieprofesjonalnymi aktorami na planie często wybuchały bójki z nożami i pałkami .

Ten film wykorzystuje również stałych bywalców Pasoliniego, takich jak Ninetto Davoli i Franco Citti. Franco Citti gra diabła w tym filmie, który nawiązuje do tematu z Trylogii życia Cittiego, grając demoniczne i niemoralne postacie (gra Ser Ciappelletto w Dekameronie i jest ifrytem w Arabian Nights ).

Dubbing

Film został nakręcony w Anglii, a wszystkie dialogi zostały nakręcone w języku angielskim, który Pasolini uważał za podstawowy język filmu. Żaden dźwięk na żywo nie został nagrany, więc dialogi w języku angielskim i włoskim zostały później dubbingowane w filmie. W przypadku scen napisanych w filmie nakręcono ujęcia w języku włoskim i angielskim. We włoskiej wersji dubbing wykonują aktorzy z Lombardii . Pasolini dokonał tego wyboru, ponieważ we Włoszech akcent lombardzki jest uważany za prymitywny i wyrafinowany, co czyni go odpowiednim zastępcą akcentów angielskich. Pasolini wybrał aktorów z przedmieść na skraju Bergamo ponieważ uważał czysty akcent lombardzki zanieczyszczony przez pisarzy takich jak Giovanni Testori . Większość aktorów głosowych była analfabetami, więc Pasolini musiałby im powiedzieć, co mają mówić. Żadna z wersji nie używa oryginalnego języka angielskiego Chaucera. W scenariuszu tego filmu Pasolini użył nowoczesnej, potocznej angielskiej adaptacji oryginalnego języka średnioangielskiego, który następnie został przetłumaczony na język włoski. Komentator filmowy Sam Rohdie opisał to jako „jak chaucerowski angielski, ale nie chaucerowski angielski”.

Lokalizacje

Następujące lokalizacje zostały wykorzystane jako ustawienia dla opowieści:

anachronizmy

Komentator filmowy Colin MacCabe napisał, że w tym filmie Pasolini „nie dążył do dokładnego przedstawienia czasu, ale do nowoczesnego odtworzenia jego ducha”. Film stara się uchwycić kwintesencję brytyjskiej atmosfery, choć jest też przyczyną pewnych anachronizmów. Większość tradycyjnych ballad śpiewanych w całym filmie pochodzi z XIX i XX wieku. Molly w Reeve's Tale i nagie kobiety we śnie Perkina również mają bardzo widoczne ślady opalenizny od bikini. Odwrotna sytuacja dotyczy również mężczyzny, który na początku filmu wpada na Chaucera Pasoliniego. Jest pokryty urzetem tatuowanie, chociaż zwyczaj ten wymarł na Wyspach Brytyjskich przed czasami rzymskimi.

Pojawienie się żony Chaucera, Philippy Roet, w jednej ze scen przerywnika jest również anachroniczne, ponieważ była już dawno martwa, zanim Chaucer zaczął pisać Opowieści kanterberyjskie .

Usunięte sceny

Pasolini nakręcił, zredagował i dubbingował wersję Opowieści o Sir Topasie , która została później usunięta z filmu i zaginęła. Ta scena została nakręcona na Etnie na Sycylii. W usuniętej scenie Host of the Tabard krytykuje Chaucera za to, że nie był bardziej żywy i nie opowiadał innym gościom własnej historii. Chaucer spogląda na swoje buty, a potem opowiada swoją historię, historię Sir Topasa. W tej historii Thopas jest dzielnym rycerzem z Flandrii , który pewnego dnia dostaje erekcji po wizycie we śnie Królowej Wróżek. Następnie spotyka niegodziwego Sir Elephanta, który obraża go i rzuca mu wyzwanie, ale ucieka w środku wyzwania i zostaje obrzucony kamieniami w głowę. Następnie wraca do własnego zamku, gdzie jest zafascynowany swoimi sługami i przygotowuje się do walki. Gospodarz nagle ucina swoją historię tutaj, ponieważ jest znudzony. To złości Chaucera, który wraca do domu, aby w spokoju spisać opowieści. Ujęcia Chaucera w domu pozostały w filmie, ale ta kluczowa ekspozycja została usunięta, przez co przejście od Chaucera w Tabard do Chaucera piszącego w domu jest trochę dziwne. Z oryginalnego scenariusza usunięto również inne segmenty ekspozycji, a opowieści ułożono w innej kolejności. Oprócz skróconej opowieści o Sir Topasie usunięto dodatkowo 20 innych scen. Laura Betti twierdziła, że ​​w sumie 40 minut filmu zostało usuniętych z powodu czasu pracy. Inne usunięte sceny to:

  • Grupa drugoplanowych postaci, które zatrzymują się w Tabard Inn w połowie filmu.
  • Chaucer wchodzi w interakcję z postaciami w prologu otwierającym.
  • Chaucer wpada zarówno na Kucharza, jak i na Kupca, raniąc sobie nos. Dwukrotnie wygłasza wers „Między żartem a żartem mówi się wiele prawdy”.
  • Przebaczający i wzywający angażujący się w brutalne diatryby przeciwko sobie.
  • Młynarz układa swoją historię.
  • Reeve układa swoją historię po ukończeniu młynarza. Ta historia przedstawia młynarza jako rogacza, aby wrócić do przedstawienia stolarza z poprzedniej opowieści.
  • Pijany kucharz (grany przez ekscentrycznego południowoafrykańskiego tatuażystę JP van Dyne'a) tworzy swoją historię o Perkinie Biesiadniku.
  • Żona z Bath wygłasza monolog na temat swojego „instrumentu”, który podnieca Przebaczającego.
  • Sceny przedstawiające wszystkich pięciu mężów Żony i śmierć jej ostatniego, znacznie młodszego męża, z wersem „Niech Bóg uratuje jego duszę od piekła. Teraz czekam na szóstego męża”.
  • Kupiec opowiada swoją historię o Sir styczniu i maju.
  • Zakonnik opowiada swoją historię, aby obrazić Przywoływacza.
  • Przywoływacz rozpoczyna swoją opowieść. Stwierdza: „Wszyscy tutaj wiedzą, jak bracia są tak częstymi gośćmi w piekle.
  • Opowieść przywoływacza była również znacznie dłuższa i zawierała sceny molestowania seksualnego Zakonnika przy umierającej żonie Thomasa.
  • The Pardoner przedstawia swoją opowieść. Zaczyna od chaotycznego wyznania o własnej chciwości: „Głoszę przeciwko chciwości - grzechowi, który popełniam każdego dnia”.
  • Opowieść kończy się, gdy Ułaskawiony przeprasza za wygórowane ceny, po czym urażony Gospodarz grozi wykastrowaniem Ułaskawionego, ale ostatecznie obaj całują się i godzą.

Pasolini zmienił także kolejność tych opowieści po usunięciu scen wprowadzających. W oryginalnej wersji opowieści przebiegały następująco: The Miller's Tale > The Reeve's Tale > The Cook's Tale > Sir Thopas > The Wife of Bath's Tale > The Merchant's Tale > The Friar's Tale > The Summoner's Tale > The Pardoner's Tale.

Wynik

Partytura składa się w dużej mierze z pieśni ludowych z Wysp Brytyjskich. Wiele z nich jest sprośnych, pasujących do sprośności opowieści na ekranie. Użyte piosenki często odzwierciedlają tematykę opowieści, w których są używane. Na przykład irlandzka ballada Oxford City o trójkącie miłosnym między kobietą a dwoma mężczyznami, w wyniku którego odrzucony mężczyzna mści się, zatruwając innych, bardzo przypomina Miller's Tale. W Reeve's Tale Molly śpiewa The Little Beggarman , o żebraku, który jedzie od miasta do miasta, sypiając z różnymi kobietami, a następnie porzucając je rano, co jest dokładnie tym, co Alan i John robią jej i jej matce w tej historii. Chociaż cała muzyka to tradycyjna brytyjska muzyka, większość z nich jest mocno anachroniczna w stosunku do czasów Chaucera. Sir January śpiewa zwiastun Paddy West, chociaż został skomponowany w 1951 roku. Użycie Camborne Hill jest również mało prawdopodobne w tym okresie, ponieważ upamiętnia lokomotywę. Poniżej znajduje się pełna lista piosenek wykorzystanych przez Pasoliniego w filmie:

  • The Ould Piper , skomponowany przez Carla Hardebecka - grany w napisach końcowych i często śpiewany przez Ninetto Davoli w całym The Cook's Tale .
  • Jug of Punch - śpiewane przez Cooka po wpadnięciu na Chaucera.
  • Camborne Hill - w tle podczas scen Tabard Inn i na końcu filmu.
  • The Farmer's Curst Wife - Sir January wybiera May na swoją narzeczoną.
  • Paddy West - śpiewane przez Sir od stycznia do maja.
  • The Coolin - grany na flecie przez krasnoludka w ogrodzie Sir January / temat muzyczny Plutona i Persefony w Merchant's Tale .
  • Tramps and Hawkers - niewidomy Sir January śpiewa to, zabierając May do Damiana.
  • Dairy Maid - kiedy Perkin kradnie dziecku ciasto .
  • Bundle and Go - kiedy Perkin próbuje ukraść dodatkowe racje żywnościowe z linii chleba.
  • The Wind Blew the Bonnies Lassie's Plaidie Awa' - kiedy Perkin wita orszak weselny.
  • The Wee Weaver - Ojciec wrzeszczy na Perkina.
  • Royal Forrester - Perkin szuka pracy.
  • Za krzakiem w ogrodzie – Perkin zostaje zwolniony.
  • Merry Haymakers - Perkin wprowadza się do swojego przyjaciela i żony prostytutki.
  • Torna Ma Goon - śpiewana przez Johna Carpentera.
  • Liverpool Packet - Absolon i Martin biegną ulicą.
  • Gower Wassail - Absolon i Martin serenada Alison.
  • Oxford City - uczeń Nicholas oszukuje stolarza, używany również, gdy Alan i John opuszczają Molly i Simkina w The Reeve's Tale .
  • Newlyn Town — Alison pierdzi Absolonowi w twarz i jest również używana w scenie burdelu w The Pardoner's Tale .
  • The Brown Thorn - żona Bath spotyka Jenkina.
  • Piosenka Padstow Obby Oss - żona Bath spotyka Jenkina na festiwalu.
  • Nasz dzień ślubu - żona Bath kłóci się z Jenkinem.
  • Hal An Tow - Alan i John w Cambridge, również gwizdali przez nich w młynie Simkina.
  • Campanero - śpiewane przez Johna w młynie Simkina.
  • Little Beggarman - śpiewane przez Molly.
  • Ailein duinn - śpiewana przez Molly, gdy Alan i John szukają zaginionego konia.
  • Syrenka - śpiewana przez rodzinę Simkina podczas kolacji, śpiewana przez żonę Simkina, kiedy wstaje na siku.
  • Napoleon Bonaparte - w tle, kiedy Dick kupuje truciznę, za pomocą której morduje swoich przyjaciół w The Pardoner's Tale .

W całym filmie śpiewana jest również łacińska pieśń Veni Sancte Spiritus , zwłaszcza wers „flecte quod est sztywne”, co oznacza „Zmiękcz to, co sztywne”. W Opowieści młynarza Nicholas śpiewa ją, myśląc o Alison, a później on, Alison i jej zdradzany mąż śpiewają refren, gdy wchodzą do beczek, aby przygotować się na powódź Noego. Alan i John również śpiewają to po opuszczeniu żony i córki Simkina w Reeve's Tale. Łacińska pieśń Haec Dies jest również używana w Opowieści odpustowej.

Część muzyki skomponował Ennio Morricone na instrumentach z epoki. Powiedział, że nie lubi pracować z dudami , więc film był dla niego pewnym wyzwaniem.

Zobacz też

Notatki

1. ^ Ta scena prawdopodobnie odnosi się do faktu, że Chaucer oparł niektóre ze swoich opowiadań na Dekameronie , w szczególności The Reeve's Tale .

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Canterbury_Tales_(film)&oldid=1143309359 ”