Wyprawa Żanety

Jeannette w Le Havre w 1878 roku, przed jej wyjazdem do San Francisco w podróż, która miała zobaczyć ją wokół Przylądka Horn

Wyprawa Jeannette z lat 1879–1881, oficjalnie zwana amerykańską ekspedycją arktyczną , była próbą dotarcia do bieguna północnego kierowaną przez George'a W. De Longa poprzez pionierską trasę z Oceanu Spokojnego przez Cieśninę Beringa . Założeniem było, że umiarkowany prąd Kuro Siwo płynął na północ do cieśniny, zapewniając bramę do Otwartego Morza Polarnego , a tym samym do bieguna.

Teoria ta okazała się iluzoryczna; statek ekspedycji, USS Jeannette i jego załoga składająca się z trzydziestu trzech ludzi, został uwięziony przez lód i dryfował przez prawie dwa lata, zanim został zmiażdżony i zatopiony na północ od wybrzeża Syberii . Następnie De Long poprowadził swoich ludzi w niebezpieczną podróż saniami, ciągnąc łódź wielorybniczą Jeannette i dwa kutry , ostatecznie przesiadając się na te małe łodzie, aby popłynąć do delty Leny na Syberii. Podczas tej podróży iw kolejnych tygodniach wędrówki po Syberii przed ratunkiem zginęło dwudziestu członków załogi statku, w tym De Long.

Głównym przedstawicielem teorii bramy ciepłej wody prowadzącej do bieguna północnego był niemiecki kartograf August Petermann . Zachęcił Jamesa Gordona Bennetta Jr. , właściciela The New York Herald , do sfinansowania ekspedycji polarnej opartej na niewypróbowanej trasie Pacyfiku. Bennett nabył byłą kanonierkę Królewskiej Marynarki Wojennej Pandora i zmienił jej imię na Jeannette . De Long, którego Bennett wybrał do poprowadzenia ekspedycji, służył w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych oficer z wcześniejszym doświadczeniem w Arktyce. Chociaż zasadniczo było to prywatne przedsięwzięcie, w którym Bennett zapłacił wszystkie rachunki, wyprawa miała pełne poparcie rządu USA. Przed wypłynięciem statek został oddany do US Navy jako USS Jeannette i pływał zgodnie z prawem i dyscypliną marynarki wojennej.

Przed upadkiem ekspedycja odkryła nowe wyspy — Wyspy De Longa — i zebrała cenne dane meteorologiczne i oceanograficzne. Chociaż Jeannette obalił powszechnie uznawaną teorię otwartego morza polarnego, pojawienie się w 1884 roku szczątków wraku na południowo-zachodnim wybrzeżu Grenlandii wskazywało na istnienie prądu oceanicznego, który przenosi stały lód arktyczny ze wschodu na zachód . To odkrycie zainspirowało Fridtjofa Nansena do zorganizowania ekspedycji Fram dziewięć lat później. Pomnik Jeannette _ zmarłego został wzniesiony w Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Annapolis w stanie Maryland w 1890 roku.

Tło

Eksploracja wczesnej Arktyki

Biegun północny autorstwa Gerardusa Mercatora przedstawia biegun w „Otwartym Morzu Polarnym” w 1606 roku

Europejska eksploracja regionów arktycznych rozpoczęła się w XVI wieku od poszukiwań nowych tras na Pacyfik przez przejścia północno-wschodnie i północno-zachodnie . Przypuszcza się , że angielski odkrywca morski Henry Hudson , imiennik rzeki Hudson , zginął w Zatoce Hudsona w 1611 roku, próbując znaleźć Przejście Północno-Zachodnie. Możliwość trzeciej trasy, bezpośrednio przez biegun północny , została podniesiona przez wczesnego geografa Richarda Hakluyta . Pierwsi odkrywcy odnieśli niewielki sukces w znalezieniu tych tras, ale dokonali ważnych odkryć geograficznych. Z czasem poszukiwanie szlaków handlowych stało się drugorzędne w stosunku do prestiżowego celu, jakim było dotarcie do samego bieguna północnego lub przynajmniej zarejestrowanie „ najdalszej północy ”. W 1773 roku brytyjska ekspedycja morska pod dowództwem kapitana Constantine'a Phippsa szukała drogi do bieguna z Siedmiu Wysp , ale znalazła drogę nieprzekraczalnie zablokowaną przez lód. 28 maja 1806 roku kapitan wielorybniczy William Scoresby osiągnął nowy rekord północnej szerokości geograficznej 81°30' na północ od Svalbardu przed zatrzymaniem przez lód.

Dominującą teorią geografii polarnej w tym okresie była teoria umiarkowanego „ otwartego morza polarnego ” otaczającego biegun północny. Uważano, że obserwowalny dryf lodu arktycznego na południe wynika z efektu „pchania” tej cieplejszej wody. Według historyka Hamptona Sidesa , pomimo braku dowodów naukowych, teoria „zebrała własną logikę… Żadna ilość przeciwnych dowodów nie była w stanie usunąć jej ze zbiorowej wyobraźni”. Fakt, że wszystkie wyprawy na północ zostały wcześniej czy później zatrzymane przez lód, uzasadniono przekonaniem, że nieodkryte morze było otoczone pierścieniem lub „pierścieniem” lodu, który, jak sądzono, można było przeniknąć przez jedną z kilku ciepłych -wodne bramy lub portale. Początkowe poszukiwanie bieguna północnego stało się więc poszukiwaniem jednego z tych portali.

Po tym, jak brytyjskie ekspedycje morskie w latach 1818 i 1827–1828 sondowały północ od Spitsbergenu i nie znalazły żadnych śladów rzekomego morza polarnego, poszukiwania zostały zawieszone na dwadzieścia pięć lat. W latach pięćdziesiątych XIX wieku poszukiwania zaginionej ekspedycji Franklina wywołały falę najazdów na kanadyjską Arktykę . Z tych wypraw, zwłaszcza Edwarda Augustusa Inglefielda w 1852 roku, wyłoniła się teoria, że ​​Smith Sound , północny kanał między Grenlandią a Wyspą Ellesmere'a , była jedną z legendarnych bram do morza polarnego. To przyniosło kolejne wyprawy na ten obszar: Elisha Kane w latach 1853–1855 , Isaac Israel Hayes w latach 1860–1861, Charles Francis Hall w latach 1872–1874 i George Nares w latach 1875–1876. Nie znaleziono żadnej bramy, chociaż zarówno Kane, jak i Hayes błędnie twierdzili, że widzieli Otwarte Morze Polarne z daleka.

Augusta Petermanna

Augusta Petermanna

Trasa Smith Sound nie była preferowana przez wszystkich; wśród tych, którzy ją odrzucili, był czołowy kartograf August Petermann z Niemiec , powszechnie znany jako „Mędrzec z Gotha ”. Mocno wierzący w teorię otwartego morza polarnego, Petermann wierzył, że najbardziej prawdopodobny portal można znaleźć, podążając za Prądem Zatokowym , która przetoczyła się wzdłuż wybrzeży Norwegii do niezbadanych rejonów Arktyki. Myślał, że prąd osłabnie lub nawet przebije ochronny pierścień lodowy, i że solidnie zbudowany parowiec podążający zgodnie z biegiem strumienia może w ten sposób przedrzeć się do rzekomego morza polarnego.

Po dwóch ekspedycjach sponsorowanych przez Petermanna – niemieckiej ekspedycji na biegun północny z 1869 r. kierowanej przez Carla Koldeweya oraz austro - węgierskiej ekspedycji na biegun północny z 1872 r. przez lód Petermann był przygnębiony. Na rok przed samobójstwem w 1878 roku przeniósł swoje orędownictwo na Kuro Siwo , prąd Oceanu Spokojnego analizowany w latach pięćdziesiątych XIX wieku przez hydrografa Silasa Benta . Petermann podążał za Bentem, wierząc, że odnoga Kuro Siwo przepływa przez Cieśninę Beringa i może być wystarczająco potężna, aby stworzyć ścieżkę do morza polarnego. W tamtym czasie nikt nie próbował dotrzeć tą drogą nad morze polarne.

George'a W. De Longa

George'a W. De Longa

W lipcu 1873 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych wysłała USS Juniata na Grenlandię w celu poszukiwania ocalałych z ekspedycji Polaris , która rozpadła się po śmierci jej przywódcy, Charlesa Francisa Halla. Zastępcą dowódcy Juniaty był George W. De Long , 28-letni absolwent Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych , który po raz pierwszy odwiedził Arktykę. Warunki lodowe uniemożliwiły Juniacie przedostanie się poza Upernavik ; De Long zgłosił się na ochotnika do podjęcia przetargu statku , małego parowca o nazwie Little Juniata , w nadziei na znalezienie ocalałych w Cape York , dalsze 400 mil morskich (740 km) na północ.

Próba nie powiodła się; Mała Juniata stanęła w obliczu ekstremalnych warunków pogodowych i została zmuszona do wycofania się kilka mil od Cape York. De Long wrócił do Juniaty w połowie sierpnia, nie znalazłszy żadnego śladu załogi Polaris – którą w międzyczasie uratował szkocki wielorybnik SS Ravenscraig – ale to doświadczenie głęboko wpłynęło na jego poglądy. Opisując wcześniej wybrzeże Grenlandii w liście do swojej żony Emmy jako „ponurą krainę spustoszenia… Mam nadzieję, że nigdy nie zostanę odrzucony w tak doskonale zapomnianym przez Boga miejscu”, wrócił do domu urzeczony Arktyką. Emma napisała: „Wirus polarny był w jego krwi i nie dawał mu spokoju”.

Nieudana misja Little Juniata zwróciła uwagę opinii publicznej na De Longa, który postrzegał siebie jako potencjalnego przywódcę następnej amerykańskiej ekspedycji arktycznej. Zwrócił się do Henry'ego Grinnella , filantropijnego magnata żeglugi, który sfinansował kilka poprzednich ekspedycji. Grinnell nie był przygotowany do zaoferowania wsparcia finansowego, zamiast tego doradził De Longowi, aby skontaktował się z Jamesem Gordonem Bennettem Jr. , właścicielem i wydawcą The New York Herald oraz znanym sponsorem śmiałych planów. De Long spotkał Bennetta w Nowym Jorku na początku 1874 roku; dziennikarz był pod wrażeniem De Longa i zapewnił go, że jego arktyczne ambicje spotkają się z entuzjastycznym poparciem Heralda . W międzyczasie De Long złożył wniosek do Departamentu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych o dowództwo w Arktyce, prośba, o której został poinformowany, „zostanie z należytą uwagą”.

Jamesa Gordona Bennetta Jr.

James Gordon Bennett Jr. zastąpił swojego ojca jako właściciel Heralda w 1866 roku. Zdobył sławę w 1872 roku, kiedy jego reporter Henry Morton Stanley , wysłany przez Bennetta do Afryki w poszukiwaniu brytyjskiego misjonarza-odkrywcy Davida Livingstone'a , wysłał depeszę do Livingstone'a został znaleziony. Bennett znał wartość informacyjną eksploracji Arktyki; Juniacie towarzyszyło dwóch reporterów Herald , aw 1874 Bennett pomagał finansować brytyjskiemu żeglarzowi Allenowi Youngowi i jego wycofanej ze służby byłej kanonierce Pandora , podczas jednego z ostatnich wyszukiwań Franklina.

Bennett był zainteresowany teoriami Petermanna iw 1877 roku udał się do Gotha, aby omówić z geografem możliwe trasy arktyczne. Petermann uważał, że oprócz zapewnienia najlepszej drogi do bieguna, przejście przez Cieśninę Beringa przy użyciu Kuro Siwo umożliwiłoby zbadanie niezbadanego, ledwo dostrzegalnego lądu znanego od 1867 roku jako „ Ziemia Wrangla ”. Teoretyzował, że ziemia ta była częścią kontynentu transpolarnego, połączonego z Grenlandią; jeśli tak, może zapewnić alternatywną, lądową drogę do bieguna, gdyby ekspedycja nie znalazła portalu do morza polarnego. „Mój pomysł”, powiedział Bennettowi, „jest taki, że jeśli jedne drzwi się nie otworzą, spróbuj innych”. Zaproponował Bennettowi pełne wykorzystanie jego map i wykresów.

Rada Petermanna przekonała Bennetta, że ​​nowe amerykańskie przedsięwzięcie polarne powinno się rozpocząć. Po powrocie z Gotha wysłał telegram do De Longa, prosząc go o urlop w marynarce wojennej i rozpoczęcie poszukiwań statku odpowiedniego do eksploracji Arktyki, korzystając z trasy przez Cieśninę Beringa Petermanna.

Przygotowanie

Statek

Pandora , pływająca po cieśninie Smith Sound podczas jednej ze swoich arktycznych wypraw

Ponieważ żaden odpowiedni statek nie był dostępny w Stanach Zjednoczonych, De Long udał się do Anglii, gdzie znalazł Pandorę Younga w ofercie za 6000 $. Arktyczny rodowód statku sprawiał, że wydawał się idealny, ale wahania Younga co do sprzedaży opóźniły zakup do końca 1877 roku. Za namową Bennetta Kongres przyjął ustawę, która dała Departamentowi Marynarki Wojennej pełną kontrolę nad wyprawą; wywieszałby amerykańską flagę a załoga byłaby zaangażowana przez marynarkę wojenną i podlegałaby dyscyplinie morskiej. Bennett pozostał odpowiedzialny za finansowanie przedsięwzięcia i zobowiązał się do zwrotu rządowi wszystkich poniesionych kosztów. W międzyczasie De Long został zwolniony z czynnej służby, aby nadzorować remont Pandory w Anglii .

W czerwcu 1878 roku, po gruntownym remoncie w Deptford nad ujściem Tamizy , Pandora popłynęła do Le Havre we Francji , gdzie 4 lipca została przemianowana na Jeannette , na cześć siostry Bennetta, która przeprowadziła ceremonię. 15 lipca statek, kierowany przez De Longa i niewielką załogę, wypłynął z Le Havre, aby rozpocząć podróż o długości 18 000 mil morskich (33 000 km) do San Francisco , portu, z którego miała wypłynąć ekspedycja arktyczna. Przybyli 27 grudnia 1878 roku i przenieśli Jeannette do Stocznia Marynarki Wojennej Mare Island przejdzie dalsze prace w gotowości do dłuższej podróży po lodzie Arktyki.

De Long spędził większość początku 1879 roku w Waszyngtonie , promując ekspedycję wśród urzędników, szukając odpowiednich członków załogi i nękając Sekretarza Marynarki Wojennej Richarda W. Thompsona o praktyczne wsparcie. Jego prośby obejmowały użycie statku zaopatrzeniowego, który miał towarzyszyć Jeannette aż do Alaski . Wśród mniej standardowego wyposażenia nabytego przez De Longa był eksperymentalny lamp łukowych opracowany przez Thomasa Edisona , która rzekomo dostarczyłaby światła odpowiadającego 3000 świec i tym samym przekształciłaby arktyczny zimowy mrok. Po pomyślnym przejściu prób morskich, 28 czerwca, dziesięć dni przed planowanym wypłynięciem, Jeannette została formalnie wcielona do marynarki wojennej jako USS Jeannette .

Personel

Charles W. Chipp
Johna W. Danenhowera
George'a W. Melville'a
Jerome'a ​​J. Collinsa

Przy wyborze załogi priorytetem De Longa byli ludzie z doświadczeniem w Arktyce. Na swojego zastępcę wybrał porucznika Charlesa W. Chippa , który służył z nim podczas wyprawy Little Juniata . Inny weteran Polaris , George W. Melville , został mianowany mechanikiem okrętowym. Innymi doświadczonymi arktycznymi pomocnikami byli William FC Nindemann , który przeżył Polaris , oraz pilot lodowy William Dunbar, który miał wieloletnie doświadczenie na wielorybnikach.

Problematyczne było mianowanie oficera nawigacyjnego wyprawy; John W. Danenhower , młody oficer marynarki z dobrze ustosunkowanej rodziny w Waszyngtonie, został polecony Bennettowi przez byłego prezydenta USA Ulyssesa S. Granta . Takie sponsorowanie zapewniło Danenhowerowi miejsce, pomimo historii depresji , która spowodowała, że ​​został na krótko uwięziony w rządowym szpitalu dla obłąkanych . Na prośbę Bennetta Danenhower towarzyszył De Longowi w podróży z Le Havre do San Francisco, podczas której zwierzył się ze szczegółów swojej historii medycznej. Kompetentne działanie nawigatora przekonało De Longa, że ​​takie kłopoty należą już do przeszłości.

Chirurg okrętowy, James Ambler, został przydzielony do wyprawy przez Biuro Medycyny i Chirurgii Marynarki Wojennej tylko dlatego, że był następny na liście oficerów medycznych dostępnych do pełnienia służby na morzu. Ambler wywnioskował z dokumentacji medycznej Danenhowera, że ​​prawdopodobną przyczyną błędów medycznych nawigatora była syfilis , ale wpływowe koneksje Danenhowera zapewniły mu miejsce w ekspedycji.

Dwóch innych uczestników rejsu Jeannette z Hawru, stolarz Albert Sweetman i bosman John Cole, zostało zaciągniętych, podobnie jak meteorolog z „Heralda ” , Jerome Collins. Nazywany „głównym naukowcem”, był odpowiedzialny za aparat Edisona i podstawowy system telefoniczny, który De Long miał nadzieję wykorzystać. Pozostałe miejsca zostały obsadzone z długiej listy kandydatów; kucharz i steward zostali zwerbowani przez Danenhowera z Chinatown w San Francisco .

Oficerowie

Załoga

Marynarze

Problemy

De Long szybko znalazł się w sprzeczności z inżynierami marynarki wojennej na Mare Island, których szacunki pracy wymaganej do przygotowania Jeannette do Arktyki znacznie przekroczyły jego własną ocenę tego, co było konieczne. De Long spędził dużo czasu na negocjacjach w imieniu Bennetta z Departamentem Marynarki Wojennej w celu obniżenia kosztów. W tym odniósł duży sukces, ale w innych obszarach napotkał niepowodzenia. W kwietniu dowiedział się, że marynarka wojenna nie jest w stanie zapewnić statku zaopatrzeniowego, który miałby towarzyszyć Jeannette na północ, decyzja, która jego zdaniem pozostawiła losy wyprawy „zawieszone na włosku”. Bennett ostatecznie rozwiązał tę trudność, wyczarterowując szkuner Frances Hyde , który miał przewozić dodatkowy węgiel i zapasy aż na Alaskę.

Pod koniec swoich przygotowań De Long otrzymał rozkaz od sekretarza Thompsona, aby przed przystąpieniem do własnej misji arktycznej zasięgnął informacji wzdłuż wybrzeża Syberii o Adolfie Eriku Nordenskiöldie i jego statku Vega . Szwedzki odkrywca podejmował obecnie próbę pierwszej nawigacji Przejścia Północno-Wschodniego; nie był spóźniony i nie było dowodów na to, że był w trudnej sytuacji. Niemniej jednak Bennett wyczuł okazję, by historia ratunkowa dorównała jego czerpaniu ze Stanleya-Livingstone'a i przekonał Thompsona do wydania rozkazu. De Long, nieświadomy tego, że pomysłodawcą był jego patron, zaprotestował, że ten wymóg zagroziłby jego podstawowej misji, ale został zmuszony do zmodyfikowania swoich planów.

De Long, przygotowując się do wypłynięcia, nie wiedział, że US Coast and Geodetic Survey bada najnowsze dane hydrograficzne i meteorologiczne uzyskane z jego statków badawczych na Morzu Beringa. Materiał jednoznacznie wskazywał, że wbrew teoriom Benta Kuro Siwo nie miał zauważalnego wpływu na obszary na północ od Cieśniny Beringa. Raport z ankiety odrzucił całą koncepcję „bram” i ciepłego morza polarnego. Do czasu opublikowania tych wniosków Jeannette odpłynęła, a De Long nie znał tych informacji.

Rejs

W stronę Arktyki

Jeannette z San Francisco 8 lipca 1879 r. był popularnym widowiskiem, którego świadkami były tłumy przybyłe ze wszystkich dzielnic miasta. Armia w Fort Point salutowała z jedenastu dział; dla kontrastu De Long zauważył, że żaden z okrętów marynarki wojennej w San Francisco i wokół niego nie potwierdził formalnie wypłynięcia ich siostrzanego statku, „[nawet] gwizdka parowego”. Bennett, nieobecny w Europie, przesłał telegram, że ma nadzieję być obecny, gdy Jeannette triumfalnie powróci.

Pierwsze tygodnie podróży na północ przebiegły spokojnie. 3 sierpnia Jeannette dotarła do Unalaski na Wyspach Aleuckich , gdzie De Long szukał informacji o Nordenskiöld od załogi kutra , który niedawno wrócił z Cieśniny Beringa. Kuter nie miał o nim żadnych wiadomości. 12 sierpnia Jeannette dotarła do St. Michael , małego portu na Alasce, i czekała na przybycie Francisa Hyde'a z dodatkowymi prowiantami i węglem.

W St. Michael De Long zatrudnił dwóch doświadczonych psich kierowców Inuitów i zabrał na pokład psy zaprzęgowe . 21 sierpnia, po przekazaniu prowiantu i paliwa, Francis Hyde wyruszył; Jeannette wyruszyła na Półwysep Czukocki na wybrzeżu Syberii, aby dowiedzieć się czegoś o Nordenskiöld. W Zatoce Świętego Wawrzyńca mieszkańcy Czukczów donieśli, że niedawno przepłynął niezidentyfikowany parowiec płynący na południe. Następnie De Long skierował się przez Cieśninę Beringa w kierunku Przylądka Dieżniewa , gdzie dowiedział się od miejscowych, że statek zawinął do przylądka Serdtse-Kamen , dalej wzdłuż wybrzeża. Tutaj grupa brzegowa z Jeannette szybko ustaliła na podstawie artefaktów pozostawionych u wieśniaków, że tym statkiem była Vega i że w związku z tym ekspedycja Nordenskiölda bezpiecznie ukończyła Przejście Północno-Wschodnie. De Long zostawił notatkę o swoich odkryciach do przesłania do Waszyngtonu.

31 sierpnia Jeannette wyruszyła w zakładanym kierunku Ziemi Wrangla, gdzie De Long miał nadzieję założyć swoją zimową kwaterę.

W okowach lodu

Herald Island, naszkicowany w 1881 roku z Corwin

Jeannette początkowo poruszała się z dużą prędkością na północ; 2 września znajdował się około 100 mil morskich (190 km; 120 mil) od wskazanej na mapie pozycji Ziemi Wrangla, ale wokół gęstniał lód, ruch stał się powolny i nieregularny. 4 września, z bocianiego gniazda , Dunbar dostrzegł znany punkt orientacyjny Herald Island , ale lód stanowił teraz przeszkodę niemal nie do pokonania dla postępu. De Long podnosił ciśnienie i wielokrotnie ładował paczkę, starając się przebić drogę do przodu. Gęsty pióropusz dymu ze Jeannette , obserwowany przez wielorybników, był ostatnią obserwacją Jeannette przez świat zewnętrzny.

Następnego dnia, 5 września, załoga dostrzegła przelotnie Krainę Wrangla — a może, jak przypuszczał De Long, miraż . Warunki lodowe uniemożliwiały teraz zbliżenie się do tego kuszącego brzegu, a De Long uczynił wyspę Herald swoim nowym celem. Wkrótce potem Jeannette została zapieczętowana w paczce, „jak mucha w bursztynie”, według historyka Leonarda Guttridge'a .

Wyspa Herald nadal znajdowała się w odległości około 15 mil morskich (28 km; 17 mil); grupa sań pod dowództwem Chippa wyruszyła przez lód, aby zbadać możliwość stworzenia zimowego portu, gdyby Jeannette odzyskać manewrowość. Grupa Chippa nie była w stanie zbliżyć się do wyspy na więcej niż sześć mil morskich (11 km), zanim niestabilne warunki lodowe zmusiły ich do powrotu na statek. De Long wciąż miał nadzieję na zmianę pogody, która uwolniłaby ich od lodu, pisząc w swoim dzienniku: „Powiedziano mi, że w drugiej połowie września i na początku października na tych szerokościach geograficznych panuje dość indyjskie lato” . Kolejne tygodnie nie przyniosły wzrostu temperatury, a De Long niechętnie zaakceptował fakt, że Jeannette została uwięziona na zimę.

Dryfowanie

Początkowy kierunek dryfowania Jeannette był przypadkowy, tam iz powrotem — 13 października, prawie miesiąc po tym, jak statek został po raz pierwszy uwięziony, Herald Island wciąż było w zasięgu wzroku . W miarę rozwoju października kierunek dryfu przesunął się na północny zachód i dla De Longa stało się jasne, że „Ziemia Wrangla” nie była przecież masą lądową, ale stosunkowo małą wyspą. Jednocześnie analizy prądów morskich, zasolenia i temperatury dostarczyły danych potwierdzających ustalenia Geodetic Survey, znane wówczas w Waszyngtonie, że Kuro Siwo nie miało wpływu na północ od Cieśniny Beringa. Widok bezkresnego lodu otaczającego statek wzbudził głębokie wątpliwości co do całej koncepcji Otwartego Morza Polarnego. Wśród nudy dryfowania w dużej mierze pozbawionego wydarzeń załoga dobrze jadła; zapasy statku były zasilane przez regularne polowania, które przyniosły zbiory mięsa fok i niedźwiedzi polarnych.

Jeannette uwięziona w lodzie niedaleko Herald Island

Pod koniec października, gdy zbliżała się zima, De Long nakazał wzniesienie systemu oświetlenia łukowego Edisona, ale mechanizm generujący nie wytwarzał nawet najciemniejszego światła i urządzenie zostało szybko porzucone, wraz z równie nieefektywnym systemem telefonicznym. Boże Narodzenie 1879 r. i początek nowego roku obchodzono bez wielkiej radości; De Long napisał o Bożym Narodzeniu jako „najbardziej ponurym dniu w moim życiu iz pewnością jest to najnudniejsza część świata”.

19 stycznia 1880 r. kadłub Jeannette został uszkodzony przez lód i zaczął szybko nabierać wody. De Long przygotowywał się do opuszczenia statku, ale został uratowany przez działania Nindemanna i Sweetmana, którzy weszli do lodowatej wody w ładowni i tamowali napływ, wpychając do wyłomów wszelkie dostępne materiały. Melville wykorzystał elementy wyrzuconego aparatu Edisona do zbudowania mechanicznego systemu pompowania, a problem został w dużej mierze rozwiązany przez budowę nowej wodoszczelnej przegrody. De Long zauważył w swoim dzienniku, że wysiłki Nindemanna i Sweetmana były co najmniej godne polecenia dla Medal Honoru .

Przez całe miesiące Jeannette prawie się nie ruszała; De Long odnotował 2 marca, że ​​ich pozycja była prawie dokładnie taka, jak trzy miesiące wcześniej. 5 maja statek przeszedł na zachód od południka 180 °, ale dwa miesiące później wycofał się z powrotem na drugą stronę linii. Lato nie przyniosło ulgi; chociaż w sierpniu wydawało się, że Jeannette może się uwolnić i znaleźć otwarte wody, okazało się to fałszywą nadzieją. Stan Danenhowera był kolejnym źródłem niepokoju. Kiła zaczęła zbierać żniwo w jego ciele, zwłaszcza w lewym oku, które pomimo wielokrotnych operacji Amblera - ze stoickim spokojem znosiło, biorąc pod uwagę brak środek znieczulający — pozostawił nawigatora w dużej mierze ubezwłasnowolnionego i niezdolnego do wykonywania swoich obowiązków. Ostatniego dnia 1880 roku De Long napisał w swoim dzienniku: „Rozpoczynam nowy rok od przewrócenia nowej karty i mam nadzieję, że otwieramy nową kartę w naszej księdze szczęścia”.

Zgnieciony

Zatonięcie Jeannette

Na początku 1881 roku De Long zauważył, że po szesnastu miesiącach Jeannette nadal znajdowała się zaledwie 220 mil morskich (410 km; 250 mil) od miejsca, w którym została uwięziona. Napisał: „Dryfujemy jak współczesny Latający Holender … trzydzieści trzy osoby wyczerpują swoje życie i dusze”. 16 maja zauważono wyspę, a zaraz po niej następną — pierwszy ląd widziany od ponad roku. „Na świecie jest coś poza lodem!”, napisał De Long. Znajdowali się na niezbadanych morzach, więc te wyspy były odkryciami. De Long nazwał pierwszą „Henrietta Island”, na cześć matki Bennetta, a drugą „Jeannette Island”. Grupa sań pod dowództwem Melville'a została wysłana na wyspę Henrietta, aby przejąć terytoria Stanów Zjednoczonych.

Mniej więcej w tym czasie USRC Thomas Corwin przebywał na wodach Alaski, szukając wiadomości o wyprawie De Longa. Kapitan Corwina , Calvin Hooper, usłyszał historie o katastrofie statku na dalekiej północy i wyruszył, by to zbadać. Przez pięć tygodni okrążał Morze Beringa; spotkania z miejscowymi przekonały go, że wrak nie należał do Jeannette . 16 czerwca inny statek pomocy, USS Rodgers , opuścił San Francisco, ale został zniszczony przez pożar w Zatoce Świętego Wawrzyńca w listopadzie.

Odkrycie wysp na pokładzie Jeannette podniosło De Longa na duchu — ekspedycja, dokądkolwiek ją zaprowadzi, będzie miała na swoim koncie jakieś konkretne osiągnięcie geograficzne. Początek krótkiego arktycznego lata przyniósł nowe nadzieje, że Jeannette w końcu zostanie uwolniona z lodu, a 11 czerwca była na krótko wolna, unosząc się na wodzie w małym basenie. Jednak następnego dnia lód powrócił z nową siłą, która uderzyła w statek i ostatecznie przebiła kadłub nie do naprawienia. De Long nadzorował uporządkowaną ewakuację ludzi, psów, sprzętu i zapasów. Wczesnym rankiem 13 czerwca 1881 r. Jeannette zatonął - jej ostatnia zarejestrowana pozycja to - około 300 mil morskich (560 km; 350 mil) od wybrzeża Syberii.

Podróż po lodzie

12 czerwca do 17 września 1881:
 Postęp w kierunku wybrzeża Syberii
 Trasy De Longa, Chippa i Melville'a po separacji

Cała załoga składająca się z trzydziestu trzech ludzi wciąż była razem. Ogólny plan De Longa polegał na marszu z psami i saniami na Nowe Wyspy Syberyjskie , gdzieś na południe, a następnie za pomocą łodzi przewiezienie swojej drużyny na kontynent Syberii. Według map Petermanna jego planowane miejsce lądowania, Delta Leny , było usiane osadami, które miały zapewnić im schronienie i bezpieczeństwo. Do 25 czerwca, po tygodniu ciężkiej podróży po lodzie, dryf na północ zniweczył ich postęp; byli dalej od lądu niż wtedy, gdy wyruszali.

Kiedy kierunek lodu się zmienił, drużyna w końcu mogła posuwać się we właściwym kierunku, ale droga była powolna i trudna. Część problemu leżała po stronie psów, które po prawie dwóch latach względnego bezczynności były albo ospałe, albo kłótliwe, niezdolne do pracy w zaprzęgu. Niektórzy z najgorszych przestępców zostali zastrzeleni dla jedzenia.

12 lipca na południu pojawił się ląd; De Long myślał przelotnie, że to część Nowych Wysp Syberyjskich, ale była to kolejna niezbadana wyspa. Kiedy grupa dotarła do niej 29 lipca, De Long nazwał ją Wyspą Bennetta , a miejsce lądowania nazwał „Przylądkiem Emma”, na cześć swojej żony. W międzyczasie, setki mil na wschód, Corwin zrezygnował z misji ratunkowej. Po miesiącach bezskutecznych poszukiwań konkretnych wiadomości lub śladów Jeannette , Hooper doszedł do wniosku, że statek zaginął i skierował się z powrotem do San Francisco.

Po tygodniowym odpoczynku grupa opuściła Bennett Island 6 sierpnia, zostawiając wiadomość w kopcu . Lód był teraz zbyt luźny, aby podróżować saniami, więc grupa przeniosła się na łodzie. Nie mając dalszego pożytku z psów, De Long kazał je zastrzelić. w zasięgu wzroku znajdowała się najbardziej wysunięta na wschód z Nowych Wysp Syberyjskich, Nowaja Sibir . Po raz pierwszy od czasu przeprowadzki z Herald Island prawie dwa lata temu znaleźli się w świecie map.

De Long poprowadził łodzie przez kanał między Novaya Sibir a wyspą Kotelny , po czym opłynął południowe wybrzeże Kotelny i rozpoczął ostatni etap podróży przez otwarte morze do delty Leny. Ich ostatni postój 10 września odbył się na maleńkiej Wyspie Siemionowskiej , mniej niż 100 mil morskich (190 km; 120 mil) od wybrzeża Syberii.

Lena Delta

Burza i lądowanie

Rozdzielenie łodzi w wichurze

Cała załoga wciąż była razem na Wyspie Semenowskiej. Łodzie opuściły wyspę wczesnym rankiem 12 września, przy dobrej pogodzie. Trzynastu ludzi było z De Longiem na dużym kutrze , Chipp z siedmioma innymi na mniejszym kutrze, podczas gdy Melville i dziesięciu ludzi pływało na łodzi wielorybniczej . Danenhower, który przewyższył Melville'a, gorzko skarżył się De Longowi, że został umieszczony pod dowództwem inżyniera, ale De Long odpowiedział, że Danenhower nie nadaje się do służby, co potwierdził Ambler. De Long poinstruował, aby każda z łodzi zmierzała do punktu oznaczonego jako „Cape Barkin” na mapie Petermanna; gdyby się rozdzielili i wylądowali na różnych obszarach, strony powinny spotkać się w Bulun, sporej osadzie położonej około 100 mil (160 km) od wybrzeża.

Łodzie robiły dobre postępy przez cały ranek, a Melville początkowo myślał, że mogą uderzyć w ląd po jednej nocy na morzu. Po południu pogoda się pogorszyła; łodzie rozdzieliły się i straciły się z oczu. De Long użył kotwicy morskiej ustabilizować swój statek na wzburzonych morzach i pomimo zerwania żagla przez wiatr, udało mu się utrzymać kurs na zachód. Burza w dużej mierze ucichła do rana 14 września, ale postęp był nieregularny z powodu braku żagla i minęły jeszcze trzy dni, zanim kuter osiadł na mieliźnie na najbardziej wysuniętej na północ granicy delty Leny. De Long i jego załoga wyszli na brzeg, wynosząc zapasy z łodzi i przygotowywali się do długiej pieszej podróży. Na podstawie ich mapy najbliższa osada wydawała się znajdować 95 mil (153 km) stąd. De Long myślał, że ich racje żywnościowe wystarczą na trzy i pół dnia.

Na łodzi wielorybniczej Melville, podobnie jak De Long, pokonał burzę za pomocą kotwicy morskiej. Kurs łodzi biegł daleko na południe od De Longa; w końcu dotarli do lądu przy jednym z głównych ujść Leny i mogli płynąć w górę rzeki. W ciągu kilku dni napotkali obóz tubylców rybackich i 25 września dotarli do osady Arrhu. Kuter Chippa nigdy nie dotarł do lądu; przytłoczony burzą, prawdopodobnie zatonął, powodując utratę wszystkich ośmiu na pokładzie.

Impreza De Longa

Delta Leny

Grupa De Longa nie znalazła w miejscu lądowania żadnych ludzkich siedzib i miała jedynie pobieżne pojęcie o tym, gdzie się znajdują - mapa Petermanna zawierała niewiele przydatnych szczegółów. 19 września, zakopawszy swój zbędny dobytek w kopcu oznaczonym masztem namiotowym, wyruszyli na poszukiwanie osad. Postęp utrudniała słaba kondycja fizyczna mężczyzn, w szczególności Eriksena, który został ciężko dotknięty odmrożeniami . 21 września zatrzymali się przy dwóch pustych chatach, prawdopodobnie będących częścią obozu myśliwskiego, gdzie Aleksiej podniósł na duchu strzelając do jelenia, aby uzupełnić kurczące się zapasy żywności. De Long pozwolił swojej wyczerpanej drużynie na kilka dni odpoczynku przed wznowieniem marszu.

28 września grupa znalazła dużą chatę ze śladami niedawnej okupacji - jadalne jedzenie w sklepie i ślady mokasynów na śniegu. Kiedy poszukiwania w okolicy nie przyniosły żadnych śladów ludzi, De Long postanowił ruszyć dalej. Do 4 października Eriksen nie mógł kontynuować; grupa zatrzymała się w innej opuszczonej chacie, w której 6 października zmarł Eriksen. 9 października, gdy stan kilku mężczyzn się pogorszył, De Long postanowił wysłać dwóch najsilniejszych z grupy, Nindemanna i Norosa, aby szukali pomocy. Amblerowi zaproponowano pójście z nimi, ale czuł, że jego obowiązki lekarza wymagają od niego pozostania z głównym korpusem.

Przez następny tydzień grupa De Longa walczyła dalej, czasami pokonując zaledwie milę dziennie. Chociaż po drodze wyrzucili więcej swojego dobytku, De Long nalegał na noszenie swoich map i dzienników. Jego wpis z 10 października odnotował, że „na kolację nie było nic prócz łyżki gliceryny ”. Kilka dni później Aleksiej, główny myśliwy grupy, zastrzelił pardwę , która dostarczała zupy. Jednak Aleksiej słabł i miał umrzeć 17 października.

20 października, uwięziona przez pogodę i bez zapasów, impreza dobiegła końca. Przez cały marsz De Long codziennie pisał swój dziennik, ale po 20 października jego wpisy stały się sporadyczne, w dużej mierze ograniczone do zwięzłych oświadczeń o umierających i zmarłych. Odnotował śmierć Kaaka i Lee 21 października, Iversona 28 października i Dresslera 29 października. Jego ostatni wpis, datowany na 30 października, odnotowuje śmierć Boyda i Görtza i kończy „Mr Collins umiera”.

Melville, Nindemann i Noros

Nindemanna i Norosa

Po odpoczynku w Arrhu grupa Melville'a wyruszyła, dążąc do uzgodnionego spotkania w Bulun. 19 września napotkali tunguskich myśliwych , którzy poprowadzili grupę najpierw do maleńkiej osady Little Borkhia, a następnie do większej wioski Zemovialach. Tutaj miejscowi doradzili im, że będą musieli poczekać, aż rzeka zamarznie, zanim spróbują dotrzeć do Bulun.

Po kilku tygodniach Melville dowiedział się od rosyjskiego podróżnika, że ​​dwóch Amerykanów wraca do zdrowia w Bulun. Warunki pogodowe były teraz odpowiednie do podróży, więc Melville zatrudnił dwóch doświadczonych lokalnych psich kierowców, aby go tam zabrali. Dowództwo pozostawił Danenhowerowi z poleceniem poprowadzenia grupy do Bulun tak szybko, jak to możliwe, a stamtąd udania się najlepiej, jak to możliwe, do Jakucka , dużego miasta oddalonego o setki mil na południe. Melville przybył do Bulun 3 listopada, gdzie znalazł Nindemanna i Norosa, słabych, ale wracających do zdrowia.

Od Nindemanna i Norosa Melville dowiedział się o trudnej sytuacji De Longa i jego pilnej potrzebie ratunku. Para przeżyła wstrząsające doświadczenie od czasu opuszczenia De Long prawie miesiąc wcześniej: walczyli przez dziesięć dni, śpiąc w zaimprowizowanych schronach i jedząc to, co udało im się złapać lub ustrzelić. W ten sposób dotarli do małego, opuszczonego obozu, który, jak się później dowiedzieli, nazywał się Bulcour. Tutaj zostali znalezieni przez koczowniczą grupę Jakutów myśliwych, którzy zabrali ich do dużego obozu w Kumakh-Surt. Ku ich wielkiej frustracji nie byli w stanie sprawić, by Jakuci zrozumieli, że są rozbitkami marynarzy, których towarzysze znajdują się w poważnych tarapatach. Udało im się przekazać chęć dotarcia do Bulun i zostali tam zabrani saniami. Przybyli 29 października, kilka dni przed tym, jak dołączył do nich Melville.

Wyszukiwania

wysłał wiadomości do Washingtona i Heralda , informując ich o stracie Jeannette i wymieniając ocalałych i zaginione grupy. 5 listopada wyruszył z dwoma lokalnymi przewodnikami, korzystając z przybliżonych map dostarczonych przez Nindemanna i Norosa, aby rozpocząć poszukiwania De Longa.

W wiosce North Bulun tubylcy przynieśli mu notatki pozostawione przez grupę De Longa w kopcach. Jedna notatka skierowała Melville'a do skrytki z dziennikami pokładowymi i instrumentami, które De Long zakopał na swoim miejscu lądowania. Chociaż teraz przekonany, że De Long i jego towarzysze musieli zginąć, Melville kontynuował poszukiwania, ale nadciągająca arktyczna zima oznaczała, że ​​nie mógł zrobić więcej w tym sezonie. Wrócił do Bulun pod koniec listopada, a następnie udał się do Jakucka, aby połączyć się z innymi Jeannette .

W styczniu 1882 roku, kiedy większość ocalałych rozpoczęła długą podróż do domu, Melville, Nindemann i James Bartlett przygotowywali się do poprowadzenia nowych poszukiwań w Delcie Leny, gdy pozwoli na to pogoda. Opuścili Jakuck 16 stycznia i wznowili poszukiwania, gdy w połowie marca zaczęła się odwilż. Rozpoczynając od miejsca, w którym Nindemann i Noros opuścili De Long w październiku poprzedniego roku, Melville rozpoczął systematyczne badanie tego obszaru. 23 marca znalazł strzelbę myśliwską Aleksieja, aw pobliżu pozostałości obozu. Zespół znalazł dalsze artefakty, zamarzniętą ludzką rękę wystającą ze śniegu i wreszcie dziennik De Longa. Z tego poznali historię ostatnich dni przyjęcia.

Wkrótce wszystkie ciała z wyjątkiem ciała Aleksieja, którego nigdy nie odnaleziono, zostały odzyskane. Ci z trzech ostatnich, którzy zginęli — De Long, Ambler i Ah Sam — znajdowali się w pewnej odległości od reszty, gdzie najwyraźniej próbowali założyć ostatni obóz na wyżej położonym terenie. Grupa Melville'a zawinęła wszystkie ciała w płótno i zaniosła je na wzgórze wystarczająco wysokie, aby było bezpieczne przed sezonowymi powodziami. Tam umieścili ich w dużej trumnie zaimprowizowanej z wyrzuconego na brzeg drewna, którą przykryli kamieniami zwieńczonymi dużym drewnianym krzyżem, na którym wyryto imiona zaginionych mężczyzn. Grupa Melville'a opuściła to miejsce 7 kwietnia 1882 r., A następnie spędziła kolejny miesiąc w delcie, szukając bez powodzenia śladów Chippa i jego załogi.

Następstwa

Osa : „poświęcony dla bezwartościowego celu”, 1882

Z całej ekspedycji składającej się z trzydziestu trzech mężczyzn, trzynastu wróciło żywych do Stanów Zjednoczonych. Pierwsza grupa ocalałych wylądowała w Nowym Jorku w maju 1882 roku, ale uroczystości zostały odroczone do przybycia 13 września Melville'a, Nindemanna i Norosa. Zostali powitani jak bohaterowie, wydani na obywatelskie przyjęcie i zaproszeni na bankiet w słynnej Delmonico .

Zainteresowanie opinii publicznej ekspedycją Jeannette było duże od czasu otrzymania z Jakucka pierwszych wiadomości o losie statku. Bennett wysłał kilku reporterów Herald do Rosji , w tym Johna P. Jacksona, który dotarł do Delty Leny i znalazł grobowiec De Longa. W swoim zapale do opowiadania historii Jackson otworzył grobowiec, aby poszukać dokumentów lub innych zapisów, co było aktem profanacji, który Emma De Long opisała Bennettowi jako „najbardziej gorzką miksturę, jaką musiałem połknąć w całym moim życiu”. Jackson przeprowadził również wywiad z Danenhowerem, który zarzucił niezgodę w partii i złe traktowanie niektórych funkcjonariuszy, zwłaszcza jego samego.

Na początku października zwołano śledztwo marynarki wojennej w sprawie utraty Jeannette, którego głównymi świadkami byli ocaleni . W lutym 1883 r. zarząd ogłosił swoje ustalenia: Jeannette nadaje się do służby w Arktyce; trudności, takie jak późny start i przekierowanie w poszukiwaniu wiadomości o Vedze , nie były winą De Longa ani nie ponosił winy za utratę statku. Kolejne rekolekcje poprowadził wzorowo.

Jednak nie wszyscy byli zadowoleni; krewni Collinsa, którzy słyszeli podczas dowodów kłopotów między De Longiem a meteorologiem, nie wierzyli, że powiedziano całą prawdę i nazwali śledztwo „wybieleniem”. W kwietniu 1884 r. Izby Reprezentantów dokonała przeglądu dowodów i potwierdziła ustalenia wcześniejszego dochodzenia.

W lutym 1882 r. Sekretarz Thompson wysłał poruczników marynarki wojennej Gilesa Harbera i Williama Henry'ego Schuetze do delty Leny w celu poszukiwania jakichkolwiek śladów zaginionych odkrywców, zwłaszcza grupy Chippa. Nie powiodły się, ale w listopadzie sekretarz otrzymał rozkaz nadzorowania powrotu ciał De Longa i jego towarzyszy do Stanów Zjednoczonych Pogoda i biurokracja opóźniły ich o rok; w listopadzie 1883 ciała przewieziono pociągiem z Jakucka do Moskwy , Berlina i wreszcie do Hamburga , skąd zostały przetransportowane do Nowego Jorku przez SS Frisia w lutym 1884 r. Rola Harbera i Schuetze oraz inne istotne szczegóły dotyczące wyprawy zostały zawarte w drugim orędziu o stanie państwa wygłoszonym przez prezydenta Chestera A. Arthura .

Orszak pogrzebowy dla poległych odkrywców był eskortowany przez oddziały marynarki wojennej i wojska do kościoła Świętej Trójcy przy Madison Avenue na nabożeństwo żałobne. Następnie ciała Amblera, Collinsa i Boyda zostały zgłoszone do prywatnego pochówku; ci z De Long i sześciu innych zostali zabrani na cmentarz Woodlawn w Bronksie i razem pochowani. W październiku 1890 roku w Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Annapolis w stanie Maryland odsłonięto duży pomnik ku czci zmarłych ekspedycji . Jego konstrukcja oparta jest na oryginalnym kopcu i krzyżu wzniesionym na miejscu pochówku w Delcie Leny. Rzeźba Serenity autorstwa Josepa Clarà i Ayatsa została umieszczona w 1924 roku w Meridian Hill Park w Waszyngtonie ku pamięci Schuetze przez jego przyjaciela i kolegę z Akademii Marynarki Wojennej, Charlesa Deeringa .

Pomnik w Annapolis

Na cześć De Longa nazwano pasmo górskie na Alasce i dwa okręty wojenne. Trzy arktyczne wyspy odkryte podczas ekspedycji oraz dwie inne odkryte kilka lat później tworzą archipelag noszący nazwę De Long Islands ; pomimo zasadzenia amerykańskiej flagi przez Melville'a, wyspy zawsze były akceptowane jako terytorium rosyjskie.

30 września 1890 r. Kongres zatwierdził Medal Jeannette ; osiem Złotych Medali Kongresu i dwadzieścia pięć Srebrnych Medali Kongresu dla upamiętnienia niebezpieczeństw napotkanych przez oficerów i żołnierzy ekspedycji.

Ekspedycja dostarczyła kilku kluczowych informacji naukowych. W dniu 18 czerwca 1884 roku, wrak Jeannette został znaleziony na krze w pobliżu Julianehåb , w pobliżu południowo-zachodniego krańca Grenlandii. Dowiodło to, że ciągły prąd oceaniczny płynął ze wschodu na zachód przez morze polarne i było podstawą wyprawy Frama Nansena w latach 1893–1896. Ponadto, chociaż teoria otwartego morza polarnego zakończyła się wraz z Jeannette , zapisy meteorologiczne i oceanograficzne statku dostarczyły klimatologom XXI wieku cennych danych dotyczących zmiany klimatu i kurczenie się pokrywy lodowej na biegunach.

Ocaleni

Tylko jeden z głównych ocalałych w dramacie Jeannette , Melville, wrócił do Arktyki, gdzie pomógł uratować ocalałych z ekspedycji Lady Franklin Bay Adolphusa Greely'ego w latach 1881–1884. Jego kariera w marynarce prosperowała i ostatecznie osiągnął stopień kontradmirała . Zmarł w 1912 roku. Danenhower nadal służył w marynarce wojennej, ale zastrzelił się podczas ataku depresji w 1887 roku.

W 1892 roku James Bartlett, który po powrocie zmagał się z problemami psychicznymi, najpierw zagroził, że zabije swoją żonę i siostrzenicę, zanim następnego dnia próbował dotrzymać obietnicy. Jego żona przeżyła z raną postrzałową w ramię, ale zarówno siostrzenica, jak i Bartlett zmarli. Nindemann pracował jako inżynier marynarki aż do swojej śmierci w 1913 roku. Ostatnim ocalałym z wyprawy był Herbert Leach, który został robotnikiem fabrycznym; żył do 1935 roku. Emma De Long zmarła w wieku 91 lat w 1940 roku.

Notatki

przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Jeannette_expedition&oldid=1095025600 ”