Johna Drydena

„Dryden” przekierowuje tutaj. Dla bramkarza NHL, patrz Ken Dryden . W przypadku innych zastosowań zobacz Dryden (ujednoznacznienie) . W przypadku innych osób o tym samym nazwisku zobacz John Dryden (ujednoznacznienie) .

John Dryden by Sir Godfrey Kneller, Bt.jpg
John Dryden
Poeta Laureat Anglii

Urzędujący 13 kwietnia 1668 - styczeń 1688
Monarcha Karol II
Poprzedzony Posiadacz inauguracyjny
zastąpiony przez Thomasa Shadwella
Dane osobowe
Urodzić się
( 19.08.1631 ) 19 sierpnia 1631 Aldwincle , Northamptonshire , Anglia
Zmarł
12 maja 1700 (12.05.1700) (w wieku 68) Londyn , Anglia
Współmałżonek Lady Elżbieta Howard
Dzieci Karol , Jan i Erazm Henryk
Alma Mater
Westminster School Trinity College w Cambridge
Zawód
  • Poeta
  • krytyk literacki
  • dramaturg
  • librecista

John Dryden ( / dramaturgiem d r aɪ d ən / ; 19 sierpnia [ OS 9 sierpnia] 1631 - 12 maja [ OS 1 maja] 1700) był angielskim poetą, krytykiem literackim , tłumaczem i , który w 1668 roku został mianowany pierwszym angielskim poetą Laureat .

Uważa się, że zdominował życie literackie Restoration England do tego stopnia, że ​​okres ten stał się znany w kręgach literackich jako Age of Dryden. Romantyczny pisarz Sir Walter Scott nazwał go „Glorious John”.

Wczesne życie

Dryden urodził się w wiejskiej plebanii Aldwincle niedaleko Thrapston w Northamptonshire, gdzie jego dziadek ze strony matki był rektorem Wszystkich Świętych . Był najstarszym z czternaściorga dzieci urodzonych przez Erasmusa Drydena i żonę Mary Pickering, wnuka ze strony ojca Sir Erasmusa Drydena, 1 . Był drugim kuzynem po usunięciu Jonathana Swifta . Jako chłopiec Dryden mieszkał w pobliskiej wiosce Titchmarsh , gdzie prawdopodobnie otrzymał pierwszą edukację. W 1644 roku został wysłany do Westminster School jako King's Scholar, gdzie jego dyrektorem był dr Richard Busby , charyzmatyczny nauczyciel i surowy dyscyplinujący. Po ponownym założeniu przez Elżbietę I , Westminster w tym okresie przyjął zupełnie innego ducha religijnego i politycznego, zachęcając do rojalizmu i wysokiego anglikanizmu . Jakakolwiek była reakcja Drydena na to, wyraźnie szanował dyrektora, a później wysłał dwóch swoich synów do szkoły w Westminster.

Jako humanistyczna szkoła publiczna Westminster prowadził program nauczania, który szkolił uczniów w sztuce retoryki i przedstawianiu argumentów obu stron w danej sprawie. Jest to umiejętność, która pozostanie z Drydenem i wpłynie na jego późniejsze pisanie i myślenie, ponieważ wiele z nich przedstawia te dialektyczne wzorce. Program nauczania w Westminster obejmował cotygodniowe zadania tłumaczeniowe, które rozwijały zdolność Drydena do asymilacji. Miało to być również wystawione w jego późniejszych pracach. Jego lata spędzone w Westminsterze nie były spokojne, a jego pierwszy opublikowany wiersz, elegia z silnym rojalistycznym wyczuciem na temat śmierci jego szkolnego kolegi Henry'ego, lorda Hastingsa na ospę, nawiązuje do egzekucji Króla Karola I , która miała miejsce 30 stycznia 1649 r., bardzo blisko szkoły, w której dr Busby najpierw modlił się za króla, a następnie zamknął swoich uczniów, aby uniemożliwić im udział w spektaklu.

W 1650 Dryden wstąpił do Trinity College w Cambridge . Tutaj doświadczyłby powrotu do religijnego i politycznego etosu swojego dzieciństwa: Mistrz Trójcy był purytańskim kaznodzieją imieniem Thomas Hill , który był rektorem w rodzinnej wiosce Drydena. Chociaż niewiele jest konkretnych informacji na temat studiów licencjackich Drydena, z pewnością realizowałby standardowy program nauczania klasyki, retoryki i matematyki. W 1654 roku uzyskał tytuł licencjata, uzyskując w tym roku pierwsze miejsce na liście Trinity. W czerwcu tego samego roku zmarł ojciec Drydena, pozostawiając mu trochę ziemi, która generowała niewielki dochód, ale niewystarczający do życia.

Po powrocie do Londynu podczas Protektoratu Dryden uzyskał pracę u sekretarza stanu Olivera Cromwella , Johna Thurloe . Nominacja ta mogła być wynikiem wpływu wywieranego w jego imieniu przez jego kuzyna Lorda Szambelana, Sir Gilberta Pickeringa . Na pogrzebie Cromwella 23 listopada 1658 r. Dryden procesował się z purytańskimi poetami Johnem Miltonem i Andrew Marvellem . Wkrótce potem opublikował swój pierwszy ważny wiersz, Heroic Stanzas (1659), pochwała śmierci Cromwella, która jest ostrożna i rozważna w swoim emocjonalnym pokazie. W 1660 roku Dryden uczcił Przywrócenie monarchii i powrót Karola II z Astraea Redux , autentycznym panegirykiem rojalistów . W tej pracy Bezkrólewie jest zilustrowane jako czas chaosu, a Karol jest postrzegany jako przywracający pokój i porządek.

Dalsze życie i kariera

Po restauracji, gdy Dryden szybko dał się poznać jako czołowy poeta i krytyk literacki swoich czasów, przekazał swoją lojalność nowemu rządowi. Wraz z Astraea Redux , Dryden powitał nowy reżim dwoma kolejnymi panegirykami: Jego Świętej Mości: Panegiryk o jego koronacji (1662) i Mojemu Panu Kanclerzowi (1662). Wiersze te sugerują, że Dryden szukał potencjalnego mecenasa, ale zamiast tego miał zarabiać na życie z pisania dla wydawców, a nie dla arystokracji, a tym samym ostatecznie dla czytelników. Te i inne jego niedramatyczne wiersze są okazjonalne - to znaczy celebrują wydarzenia publiczne. W ten sposób są one pisane raczej dla narodu niż dla siebie, a Laureat Poety (jak miał się później stać) jest zobowiązany do napisania ich określonej liczby rocznie. W listopadzie 1662 Dryden został zaproponowany do członkostwa w Towarzystwie Królewskim i został wybrany wczesnym członkiem. Jednak Dryden był nieaktywny w sprawach Towarzystwa iw 1666 został wydalony za niepłacenie składek.

Dryden, autorstwa Johna Michaela Wrighta , 1668
Dryden, James Maubert, ok. 1695

W dniu 1 grudnia 1663 roku Dryden poślubił rojalistyczną siostrę Sir Roberta Howarda - Lady Elizabeth. Prace Drydena czasami zawierają wybuchy przeciwko małżeństwu, ale także jego celebracje. Dlatego niewiele wiadomo o intymnej stronie jego małżeństwa. Lady Elizabeth urodziła trzech synów, z których jeden (Erasmus Henry) został księdzem rzymskokatolickim. [ potrzebne źródło ]

Wraz z ponownym otwarciem teatrów w 1660 roku po zakazie purytańskim Dryden zaczął pisać sztuki. Jego pierwsza sztuka The Wild Gallant ukazała się w 1663 roku i nie odniosła sukcesu, ale nadal była obiecująca, a od 1668 roku otrzymał kontrakt na produkcję trzech sztuk rocznie dla King's Company , w której został udziałowcem. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII wieku pisarstwo teatralne było jego głównym źródłem dochodów. Był liderem w komedii Restoration , a jego najbardziej znanym dziełem jest Małżeństwo à la Mode (1673), a także tragedia heroiczna i tragedia regularna, w której największym sukcesem było „ Wszystko dla miłości” (1678).

Dryden nigdy nie był zadowolony ze swoich pism teatralnych i często sugerował, że jego talenty marnują się na niegodnej publiczności. W ten sposób zabiegał o poetycką sławę poza sceną. W 1667 roku, mniej więcej w tym samym czasie, gdy rozpoczęła się jego dramatyczna kariera, opublikował Annus Mirabilis , długi poemat historyczny opisujący angielską klęskę floty holenderskiej i wielki pożar Londynu w 1666 roku. go jako wybitnego poetę swojego pokolenia i odegrał kluczową rolę w zdobyciu przez niego stanowisk Poety Laureata (1668) i historiografa królewskiego (1670).

Kiedy wielka zaraza w Londynie zamknęła teatry w 1665 roku, Dryden wycofał się do Wiltshire, gdzie napisał Of Dramatick Poesie (1668), prawdopodobnie najlepsze z jego niesystematycznych przedmów ​​i esejów. Dryden nieustannie bronił własnej praktyki literackiej i Of Dramatick Poesie , najdłuższe z jego dzieł krytycznych, przybiera formę dialogu, w którym cztery postacie – każda oparta na wybitnym współczesnym, z samym Drydenem jako „Neanderem” – debatują nad zaletami dramatu klasycznego, francuskiego i angielskiego. Większa część jego prac krytycznych przedstawia problemy, z którymi chętnie dyskutuje, i pokazuje twórczość pisarza o niezależnym umyśle, który mocno wierzy w swoje własne idee, idee, które pokazują zakres jego lektury. Mocno odczuwał stosunek poety do tradycji i procesu twórczego, a jego najlepszą heroiczną sztukę Aureng-zebe (1675) ma prolog, który potępia użycie rymu w poważnym dramacie. Jego sztuka All for Love (1678) została napisana czystym wierszem i miała natychmiast nastąpić po Aureng-Zebe . [ potrzebne źródło ]

Około godziny 20:00 w dniu 18 grudnia 1679 roku Dryden został zaatakowany w Rose Alley za pubem Lamb & Flag , w pobliżu jego domu w Covent Garden , przez bandytów wynajętych przez hrabiego Rochester , z którymi miał długotrwały konflikt. Pub słynął z organizowania walk na gołe pięści z nagrodami, zyskując przydomek „Wiadro krwi”.

Wiersz Drydena „Esej o satyrze” zawierał szereg ataków na króla Karola II , jego kochanki i dworzan, ale przede wszystkim na hrabiego Rochester, notorycznego kobieciarza.

Rochester odpowiedział, zatrudniając bandytów, którzy zaatakowali Drydena podczas spaceru z Will's Coffee House (popularna londyńska kawiarnia, w której Sprytni zbierali się, aby plotkować, pić i prowadzić interesy) z powrotem do jego domu przy Gerrard Street. Dryden przeżył atak, oferując 50 funtów za tożsamość bandytów umieszczonych w London Gazette i królewskie ułaskawienie, jeśli jeden z nich się przyzna. Nikt nie zgłosił się po nagrodę.

Największymi osiągnięciami Drydena były wiersze satyryczne: udawany bohater Mac Flecknoe , bardziej osobisty produkt jego lat laureatów, był paszkwilem krążącym w rękopisie i atakiem na dramatopisarza Thomasa Shadwella . Głównym celem Drydena w tej pracy jest „satyryzowanie Shadwella, rzekomo za jego wykroczenia przeciwko literaturze, ale od razu możemy przypuszczać, że zadręcza go na scenie iw druku”. Nie jest to poniżająca forma satyry, ale raczej taka, która czyni jego obiekt wielkim w nieoczekiwany sposób, przenosząc śmieszność w poezję. Ta linia satyry była kontynuowana Absalom i Achitofel (1681) oraz Medal (1682). Inne jego ważne dzieła z tego okresu to wiersze religijne Religio laici (1682), pisane z pozycji członka Kościoła anglikańskiego; jego wydanie Plutarch's Lives Translated from the Greek by Kilka Hands z 1683 r ., w którym wprowadził słowo „biografia” do angielskich czytelników; oraz The Hind and the Panther na (1687), który upamiętnia jego nawrócenie katolicyzm . [ potrzebne źródło ]

Strona tytułowa i strona tytułowa, t. II, wydanie z 1716 r., Dzieła Wergiliusza przetłumaczone przez Drydena

Napisał Britannia Rediviva z okazji narodzin syna i spadkobiercy katolickiego króla i królowej 10 czerwca 1688 r.

Kiedy później w tym samym roku Jakub II został zdetronizowany podczas chwalebnej rewolucji , odmowa Drydena złożenia przysięgi wierności nowym monarchom, Wilhelmowi i Marii , pozbawiła go łask na dworze. Thomas Shadwell zastąpił go jako Poet Laureate i został zmuszony do rezygnacji z urzędów publicznych i życia z wpływów ze swojego pióra. Dryden przetłumaczył dzieła Horacego , Juvenala , Owidiusza , Lukrecjusza i Teokryta , zadanie, które uznał za znacznie bardziej satysfakcjonujące niż pisanie na scenę. W 1694 roku rozpoczął pracę nad swoim najbardziej ambitnym i przełomowym dziełem jako tłumacza, The Works of Virgil (1697), które zostało opublikowane w prenumeracie . Publikacja tłumaczenia Wergiliusza była wydarzeniem narodowym i przyniosła Drydenowi sumę 1400 funtów. Dryden przetłumaczył Eneidę na kuplety , zamieniając prawie 10 000 wersów Wergiliusza w 13 700 wersów; Joseph Addison napisał (prozą) przedmowy do każdej książki, a William Congreve porównał tłumaczenie z oryginałem łacińskim. Jego ostateczne tłumaczenia ukazały się w tomie Fables Ancient and Modern (1700), serii odcinków z Homera , Owidiusza i Boccaccia , a także zmodernizowanych adaptacji Geoffreya Chaucera przeplatanych własnymi wierszami Drydena. Jako tłumacz udostępniał czytelnikom anglojęzycznym wielkie dzieła literackie w starszych językach. [ potrzebne źródło ]

Śmierć

dziesięć dni później został ekshumowany i ponownie pochowany w Opactwie Westminsterskim . Był tematem poetyckich pochwał, takich jak Luctus Brittannici: czy Łzy brytyjskich muz; za śmierć Johna Drydena, Esq. (Londyn, 1700) i Dziewięć muz . Niebieska tablica Royal Society of Arts upamiętnia Drydena przy 43 Gerrard Street w londyńskiej dzielnicy Chinatown . Mieszkał przy 137 Long Acre od 1682 do 1686 i przy 43 Gerrard Street od 1686 aż do śmierci.

W testamencie pozostawił The George Inn w Northampton powiernikom, aby założyć szkołę dla dzieci biednych mieszkańców miasta. Stało się to szkołą Johna Drydena, później The Orange School.

Reputacja i wpływy

Dryden bliski końca swojego życia

Dryden był dominującą postacią literacką i wpływami swojej epoki. Ustanowił heroiczny dwuwiersz jako standardową formę poezji angielskiej, pisząc udane satyry, utwory religijne, bajki, fraszki, komplementy, prologi i bawiąc się nim; wprowadził do formy także aleksandrynę i trójkę. W swoich wierszach, tłumaczeniach i krytyce ustanowił poetycką dykcję odpowiednią dla heroicznego dwuwiersza - Auden nazywał go „mistrzem stylu średniego ” - który był wzorem dla jemu współczesnych i przez większą część XVIII wieku. Znaczna strata odczuwana przez angielską społeczność literacką po jego śmierci była widoczna w napisanych o nim elegiach. Bohaterski dwuwiersz Drydena stał się dominującą formą poetycką XVIII wieku. Alexander Pope był pod silnym wpływem Drydena i często od niego pożyczał; na innych pisarzy w równym stopniu wpłynęli Dryden i Pope. Papież słynnie pochwalił wersyfikację Drydena, naśladując Horacego : „Dryden nauczył łączenia się / Zmienna pauza, pełna rezonująca linia, / Długi majestatyczny marsz i boska energia”. Samuela Johnsona podsumował ogólną postawę uwagą, że „cześć, z jaką jego imię jest wymawiane przez każdego kultywatora literatury angielskiej, jest mu okazywana, gdy udoskonalał język, poprawiał uczucia i dostrajał numery poezji angielskiej”. Jego wiersze były bardzo szeroko czytane i często są cytowane, na przykład, w Toma Jonesa Henry'ego Fieldinga i Johnsona.

Johnson zauważył jednak również, że „jest zatem przy całej swojej różnorodności doskonałości nieczęsto żałosny; i miał tak małą wrażliwość na siłę czysto naturalnych wylewów, że nie cenił ich u innych. Prostota nie dała mu żadnego przyjemność." Czytelnikom pierwszej połowy XVIII wieku nie przeszkadzało to zbytnio, ale późniejsze pokolenia uważały brak wrażliwości Drydena za wadę.

Jednym z pierwszych ataków na reputację Drydena był William Wordsworth , który narzekał, że opisy obiektów naturalnych Drydena w jego tłumaczeniach z Wergiliusza były znacznie gorsze od oryginałów. Jednak kilku współczesnych Wordsworthowi, takich jak George Crabbe , Lord Byron i Walter Scott (który redagował prace Drydena), nadal było zagorzałymi wielbicielami Drydena. Poza tym Wordsworth podziwiał wiele wierszy Drydena, a jego słynna oda „Intimations of Immortality” zawdzięcza coś stylistycznie „ Uczta Aleksandra . John Keats podziwiał „Bajki” i naśladował je w swoim wierszu Lamia . Późniejsi XIX-wieczni pisarze nie używali satyry wierszowanej, Papieża czy Drydena; Matthew Arnold słynnie odrzucił je jako „klasykę naszej prozy”. Miał zagorzałego wielbiciela w osobie George'a Saintsbury'ego i był wybitną postacią w książkach z cytatami, takich jak Bartlett's, ale następnym wielkim poetą, który zainteresował się Drydenem, był TS Eliot , który napisał, że był „przodkiem prawie wszystkiego, co najlepsze w poezji XVIII wieku” i że „nie możemy w pełni cieszyć się ani słusznie oszacować stu lat poezji angielskiej, jeśli w pełni nie lubimy Drydena”. Jednak w tym samym eseju Eliot oskarżył Drydena o „pospolity umysł”. Krytyczne zainteresowanie Drydenem wzrosło ostatnio, ale jako stosunkowo bezpośredni pisarz ( William Empson , inny współczesny wielbiciel Drydena, porównał jego „płaskie” użycie języka z Donne zainteresowanie „echami i zakamarkami słów”), jego twórczość nie wzbudziła takiego zainteresowania jak twórczość Andrew Marvella , Johna Donne’a czy Pope’a.

Dryden

Uważa się, że Dryden jest pierwszą osobą, która stwierdziła, że ​​zdania angielskie nie powinny kończyć się przyimkami, ponieważ zdania łacińskie nie mogą kończyć się przyimkami. Dryden stworzył zakaz osiadania przyimków w 1672 r., Kiedy sprzeciwił się wyrażeniu Bena Jonsona z 1611 r., „Ciała, których te dusze się bały”, chociaż nie podał uzasadnienia swojej preferencji. Dryden często tłumaczył swoje pisma na łacinę, aby sprawdzić, czy jego pismo było zwięzłe i eleganckie, ponieważ łacinę uważano za elegancki i długowieczny język, z którym można się porównywać; następnie Dryden przetłumaczył swoje pismo z powrotem na angielski zgodnie z gramatyką łacińską. Ponieważ łacina nie ma zdań kończących się przyimkami, Dryden mógł zastosować gramatykę łacińską do języka angielskiego, tworząc w ten sposób zasadę braku przyimków kończących zdania, przyjętą później przez innych pisarzy.

Uważa się, że wyrażenie „blask chwały” pochodzi z wiersza Drydena The Hind and the Panther z 1686 r., Odnoszącego się do tronu Bożego jako „blasku chwały, który zabrania wzroku”.

Styl poetycki

romantyków z początku XIX wieku, ani intelektualną złożonością metafizyki . Jego tematyka była często oparta na faktach, a jego celem było wyrażanie myśli w jak najbardziej precyzyjny i skoncentrowany sposób. Chociaż używa struktur formalnych, takich jak kuplety heroiczne, starał się odtworzyć naturalny rytm mowy i wiedział, że różne tematy wymagają różnych rodzajów wierszy. W przedmowie do Religio Laici mówi, że „wyrażenia wiersza przeznaczonego wyłącznie do nauczania powinny być proste i naturalne, a jednocześnie majestatyczne… Kwiecisty, wzniosły i symboliczny sposób dotyczy namiętności; ponieważ (te) rodzą się w duszy poprzez pokazanie przedmiotów poza ich prawdziwą proporcją ... Człowiek ma zostać oszukany w namiętności, ale ma być rozumowany w prawdzie ”.

Styl tłumaczenia

Chociaż Dryden miał wielu wielbicieli, miał też swoich krytyków, wśród nich Marka Van Dorena . Van Doren narzekał, że tłumacząc Eneidę Wergiliusza , Dryden dodał „zasób fraz, za pomocą których mógł rozwinąć każdy fragment, który wydawał mu się zwięzły”. Dryden nie uważał, że taka ekspansja była wadą, argumentując, że ponieważ łacina jest językiem z natury zwięzłym, nie może być należycie reprezentowana przez porównywalną liczbę słów w języku angielskim. „On… uznał, że Wergiliusz„ miał tę zaletę, że język, w którym można wiele zrozumieć na małej przestrzeni ”(5: 329–30). Sposobem na zadowolenie najlepszych sędziów… nie jest tłumaczenie poety dosłownie; a Wergiliusz najmniej ze wszystkich” (5:329).

Weźmy na przykład wersety 789–795 Księgi 2, kiedy Eneasz widzi i otrzymuje wiadomość od ducha swojej żony, Kreuzy.







iamque vale et nati serva communis amorem. ' haec ubi dicta dedit, lacrimantem et multa volentem dicere deseruit, tenuisque recesit in auras. ter conatus ibi collo dare bracchia circum; ter frustra comprensa manus effugit imago, par levibus ventis volucrique simillima somno. sic demum socios consumpta nocte reviso

Dryden tłumaczy to tak:









Powierzam naszą wspólną sprawę Twojej opiece. Powiedziała i przeleciała niewidoczna w powietrzu. Chciałem mówić, ale przerażenie związało mi język; I trzykrotnie zarzuciłem jej ramiona na szyję, I trzykrotnie oszukany, w próżnych objęciach zawisł. Lekka jak pusty sen o świcie, Lub jak podmuch wiatru, odbiegła w pośpiechu. Tak przepędziwszy noc w bezowocnym bólu, wracam znowu do moich tęsknych przyjaciół

Tłumaczenie Drydena opiera się na domniemanej intencji autora i gładkim języku angielskim. W wierszu 790 dosłowne tłumaczenie haec ubi dicta dedit brzmi „kiedy dała te słowa”. Ale „ona powiedziała” trafia w sedno sprawy, używa połowy słów i poprawia angielski. [ według kogo? ] Kilka linijek dalej, z ter conatus ibi collo dare bracchia circum; ter frustra comprensa manus effugit imago , zmienia dosłowne tłumaczenie „Trzykroć próbując objąć jej szyję ramionami; trzykrotnie obraz chwytany na próżno uciekał z rąk”, aby dopasować go do metrum i emocji sceny.

W jego własnych słowach

Droga, którą obrałem, nie jest tak prosta jak metafraza, ani tak luźna jak parafraza: Niektóre rzeczy też pominąłem, a czasem dodałem od siebie. Jednak mam nadzieję, że pominięcia wynikają tylko z okoliczności i takich, które nie miałyby wdzięku w języku angielskim; i Dodatek, mam nadzieję, można łatwo wydedukować ze Zmysłu Wergiliusza. Wydadzą się (przynajmniej ja mam Próżność, by tak sądzić) nie uderzone w niego, ale wyrastające z niego. (5:529)

W podobnym duchu pisze Dryden w przedmowie do antologii tłumaczeń Sylvae :

Tam, gdzie usunąłem niektóre wyrażenia [oryginalnych autorów] i skróciłem je, być może biorąc pod uwagę to, że to, co było piękne w grece lub łacinie, nie wyglądałoby tak lśniąco w języku angielskim; a tam, gdzie je powiększyłem, chciałbym, aby fałszywi Krytycy nie zawsze myśleli, że te myśli są całkowicie moje, ale że albo są ukryte w Poecie, albo można je uczciwie wydedukować od niego; a przynajmniej, gdyby oba te względy zawiodły, że mój własny jest podobny do jego i że gdyby on żył i był Anglikiem, są one takie, jakie prawdopodobnie by napisał.

Życie osobiste

W dniu 1 grudnia 1663 roku Dryden poślubił Lady Elizabeth Howard (zm. 1714) w St Swithin's w Londynie , a zgoda rodziców jest odnotowana na licencji, chociaż Lady Elizabeth miała wtedy około dwudziestu pięciu lat.

Para poznała się po 1660 roku, kiedy Dryden zamieszkała w Londynie ze swoim bratem, Sir Robertem Howardem, synem hrabiego Berkshire. Małżeństwo trwało aż do jego śmierci, ale niewiele jest dowodów na to, jak żyli jako para. Jej ojciec założył im małą posiadłość w Wiltshire . Inteligencja i temperament tej damy najwyraźniej nie były dobre; jej mąż był traktowany jako gorszy przez osoby o jej statusie społecznym.

Zarówno Dryden, jak i jego żona byli bardzo przywiązani do swoich dzieci. Mieli trzech synów: Karola (1666–1704), Jana (1668–1701) i Erazma Henryka (1669–1710). Lady Elizabeth Dryden przeżyła męża, ale podobno straciła rozum po zostaniu wdową. Chociaż niektórzy historycznie twierdzili, że pochodzą z rodu Johna Drydena, troje jego dzieci, z których jedno zostało księdzem rzymskokatolickim, nie miało samych dzieci.

Wybrane prace

Strona tytułowa Hind and the Panther
Ilustracja w Uczcie Aleksandra

Prace dramatyczne

Podane daty są (działane / opublikowane) i, o ile nie zaznaczono inaczej, pochodzą z wydania Scotta.

Inne prace

Mały książę Walii , którego narodziny Dryden świętował w Britannia Rediviva

Dalsza lektura

Wydania

  • Dzieła Johna Drydena , 20 tomów, wyd. HT Swedenberg Jr. i in. (Berkeley i Los Angeles: University of California Press, 1956–2002)
  • John Dryden Główne prace , wyd. Keith Walker (Oxford: Oxford University Press, 1987)
  • Dzieła Johna Drydena , wyd. David Marriott (Hertfordshire: Wordsworth Editions, 1995)
  • John Dryden Wybrane wiersze , wyd. David Hopkins (Londyn: Everyman Paperbacks, 1998)
  •   John Dryden Wybrane wiersze , wyd. przez Stevena N. Swickera i Davida Bywatersa (Londyn: Penguin Books, 2001) ISBN 978-0140439144

Biografia

  • Winna, Jamesa Andersona. John Dryden i jego świat (New Haven: Yale University Press, 1987)

Nowoczesna krytyka

  • Eliot, TS, „John Dryden” w wybranych esejach (Londyn: Faber and Faber, 1932)
  • Hopkins, David, John Dryden , wyd. autorstwa Isobel Armstrong (Tavistock: Northcote House Publishers, 2004)
  • Minto, William ; Bryant, Małgorzata (1911). „Dryden, John” . Encyklopedia Britannica . Tom. 8 (wyd. 11). s. 609–613.
  • Oden, Richard, L. Dryden i Shadwell, Kontrowersje literackie i „Mac Flecknoe (1668–1679) (faksy i przedruki uczonych, Inc., Delmar, Nowy Jork, 1977)
  • Stark, Ryan. „John Dryden, New Philosophy and Rhetoric” w retoryce, nauce i magii w siedemnastowiecznej Anglii (Washington: Catholic University of America Press, 2009)
  •   Van Doren, Mark (2007). John Dryden: studium jego poezji . Czytać książki. ISBN 978-1406724882 .
  • Wilding, Michael, „Aluzja i insynuacje w MacFlecknoe”, Essays in Criticism, 19 (1969) 355–70

Linki zewnętrzne

Biura sądowe
Poprzedzony
angielskiego poety 1668–1689 		zastąpiony przez
Poprzedzony
Angielski historiograf królewski 1670–1689 		zastąpiony przez
Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=John_Dryden&oldid=1138465996 ”