Dwadzieścia cztery oczy

Twenty-Four Eyes (Nijū-shi no Hitomi, 1954) poster.jpg
Plakat kinowej premiery
Twenty-Four Eyes
W reżyserii Keisuke Kinoshita
Scenariusz autorstwa Keisuke Kinoshita
Oparte na
Dwadzieścia cztery oczy Sakae Tsuboi
Wyprodukowane przez Ryotaro Kuwata
W roli głównej Hideko Takamine
Kinematografia Hiroshi Kusuda
Edytowany przez Yoshi Sugihara
Muzyka stworzona przez Chuji Kinoshita
Dystrybuowane przez Shochiku
Data wydania
  • 15 września 1954 ( 15.09.1954 )
Czas działania
 154 minuty
Język język japoński
Kadr z filmu

Dwadzieścia cztery oczy ( 二十四の瞳 , Nijū-shi no Hitomi ) to japoński dramat z 1954 roku, wyreżyserowany przez Keisuke Kinoshitę , oparty na powieści Sakae Tsuboi z 1952 roku pod tym samym tytułem . W filmie występuje Hideko Takamine jako nauczycielka o imieniu Hisako Ōishi, która żyje w okresie wzrostu i upadku japońskiego nacjonalizmu we wczesnym okresie Shōwa . Narracja zaczyna się w 1928 roku od pierwszej klasy uczniów pierwszej klasy nauczyciela i podąża za nią do 1946 roku.

Twenty-Four Eyes został wydany w Japonii przez Shochiku 15 września 1954 roku, gdzie otrzymał ogólnie pozytywne recenzje i sukces komercyjny. Film otrzymał wiele nagród, w tym Kinema Junpo „Best One” za rok 1954, a także nagrodę Henrietta na 5. dorocznym Festiwalu Ulubionych Filmów Świata. Film był znany ze swoich antywojennych motywów. Został przerobiony w kolorze w 1987 roku.

Działka

4 kwietnia 1928 roku nauczycielka Hisako Ōishi przybywa na wyspę Shōdoshima , gdzie będzie uczyć klasę pierwszoklasistów z pobliskiej wioski. Ponieważ Ōishi jeździ na rowerze i nosi garnitur, dorośli mieszkańcy początkowo obawiają się jej. Ōishi zostaje wprowadzona do swojej klasy dwunastu uczniów: Isokichi, Takeichi, Kichiji, Tadashi, Nita, Matsue, Misako, Masuno, Fujiko, Sanae, Kotoe i Kotsuru. Uczy dzieci śpiewać piosenki i bawi się z nimi na dworze. Większość dzieci musi opiekować się młodszym rodzeństwem lub pomagać rodzicom w pracach rolniczych lub rybołówstwie po szkole.

1 września klasa udaje się nad morze, gdzie niektórzy uczniowie robią żart Oishi , powodując jej wpadnięcie do dziury w piasku. Upadek rani jedną z jej nóg i bierze urlop . Nauczyciel zastępczy zajmuje jej miejsce, ale dzieci nie są tak otwarte na niego, jak były na Ōishi. Pewnego dnia po obiedzie uczniowie wymykają się ze swoich domów i udają się pieszo w odwiedziny do Ōishi. Zauważają ją jadącą autobusem, a ona zaprasza ich do swojego domu, gdzie jedzą obfity posiłek; później rodzice dzieci wysyłają prezenty Ōishi w podziękowaniu za leczenie. Z powodu kontuzji Ōishi zostaje przeniesiona ze szkoły do ​​szkoły głównej, gdzie nauczyciele uczą uczniów piątej klasy i starszych.

W 1933 roku Ōishi jest zaręczona z inżynierem okrętowym, a jej pierwotni uczniowie są teraz szóstoklasistami . Matka Matsue rodzi kolejną dziewczynkę, ale umiera w trakcie , pozostawiając Matsue opiekę nad dzieckiem. Wkrótce potem umiera również dziecko, a Matsue opuszcza Shōdoshimę. Ōishi dowiaduje się, że inny nauczyciel, pan Kataoka, został aresztowany pod zarzutem bycia „Czerwonym ” . Kataoka był podejrzany o posiadanie kopii antywojennej wydrukowanej przez klasę prowadzoną przez jego przyjaciela w Onomichi . Ōishi zauważa, że ​​po wysłaniu kopii do szkoły podzieliła się historiami z tej antologii ze swoimi uczniami. Dyrektor ostrzega Ōishi przed dyskutowaniem o polityce z jej klasą i pali antologię.

W październiku Ōishi i jej klasa wybierają się na wycieczkę do parku Ritsurin w Takamatsu oraz do świątyni Konpira . Ōishi jedzie do miasta i spotyka Matsue, która teraz pracuje w restauracji jako kelnerka. Po powrocie do szkoły Ōishi każe swoim uczniom zapisywać swoje nadzieje na przyszłość; Sanae marzy o zostaniu nauczycielką, a Fujiko, której rodzina jest zubożała, czuje się beznadziejnie. Kotoe rzuca szkołę, aby pomagać matce w domu; Masuno chce uczęszczać do konserwatorium , ale jej rodzice nie pochwalają; uczniowie płci męskiej w klasie chcą zostać żołnierzami. Ōishi otrzymuje reprymendę od dyrektora za to, że nie zachęcał chłopców do realizacji ich wojskowych aspiracji. Jakiś czas później Ōishi, która jest już w ciąży, postanawia zrezygnować z nauczania.

W 1941 Oishi odwiedza Kotoe, który ma teraz gruźlicę . Ōishi urodziła troje dzieci: Daikichi, Namiki i Yatsu. Misako jest mężatką; Sanae jest teraz nauczycielką w szkole głównej; Kotsuru jest absolwentką z wyróżnieniem położnictwa ; Rodzina Fujiko zbankrutowała; Kotsuru pracuje w kawiarni w Kobe ; Masuno pracuje w restauracji swoich rodziców; a wszyscy studenci płci męskiej wstąpili do wojska. W miarę upływu czasu matka Ōishi umiera, a mąż Ōishi zostaje zabity.

15 sierpnia 1945 roku cesarz Hirohito ogłasza kapitulację Japonii, która kończy II wojnę światową . Córka Ōishiego, Yatsu, umiera po upadku z drzewa.

4 kwietnia 1946 r. Ōishi, borykający się obecnie z problemami finansowymi, wraca do nauczania. Wśród uczniów jej nowej klasy jest Makoto, młodsza siostra Kotoe, która zmarła; Chisato, córka Matsue; i Katsuko, córka Misako. Ōishi ponownie spotyka się z dorosłą Misako i odwiedzają groby Tadashiego, Takeichiego i Nity, z których wszyscy zginęli podczas wojny. Misako wraz z Sanae, Kotsuru i Masuno organizuje przyjęcie dla Ōishiego w rezydencji Masuno. Dołączają do nich Isokichi, który został oślepiony podczas wojny, oraz Kichiji. Uczniowie wręczają Ōishiemu nowy rower do szkoły.

Rzucać

Zdjęcie wykonane w ramach filmu nauczycielki Hisako Ōishi i jej dwunastu uczniów pierwszej klasy.
  • Hideko Takamine jako Hisako Ōishi, nauczycielka, która przyjeżdża do Shōdoshimy, aby uczyć w wiejskiej szkole. Jej nazwisko Ōishi (大石) można przetłumaczyć jako „Wielki Kamień”; ponieważ jest niższa niż ich poprzednia nauczycielka, pierwotni Ōishi nazywają ją Oishi (小 石) „Miss Pebble”.
  • Hideki Goko jako Isokichi Okada w pierwszej klasie. Jego pseudonim to „Sonki”.
    • Hitoshi Goko jako Isokichi w szóstej klasie
    • Takahiro Tamura jako dorosły Isokichi
  • Itsuo Watanabe jako Takeichi Takeshita w pierwszej klasie
    • Shiro Watanabe jako Takeichi w szóstej klasie
  • Makoto Miyagawa jako Kichiji Tokuda w pierwszej klasie. Jego pseudonim to „Kit-chin”.
    • Junichi Miyagawa jako Kichiji w szóstej klasie
    • Yasukuni Toida jako dorosły Kichiji
  • Takeo Terashita jako Tadashi Morioka w pierwszej klasie. Jego pseudonim to „Tanko”.
    • Takeaki Terashita jako Tadashi w szóstej klasie
  • Kunio Satō jako Nita Aizawa w pierwszej klasie. Jego pseudonim to „Nikuta”.
    • Takeshi Satō jako Nita w szóstej klasie
  • Yuko Ishii jako Masuno Kagawa w pierwszej klasie. Jej pseudonim to „Ma-chan”.
  • Yasuyo Koike jako Misako Nishiguchi w pierwszej klasie. Jej pseudonim to „Mi-san”.
    • Koike gra także Katsuko, córkę Misako.
    • Akiko Koike gra Misako w szóstej klasie
    • Toyoko Shinohara gra dorosłą Misako
  • Setsuko Kusano jako Matsue Kawamoto w pierwszej klasie. Jej pseudonim to „Mat-chan”.
    • Sadako Kusano jako Matsue w szóstej klasie
      • Kusano jako córka Matsue, Chisato
  • Kaoru Kase jako Sanae Yamaishi w pierwszej klasie
  • Yumiko Tanabe jako Kotsuru Kabe w pierwszej klasie
    • Naoko Tanabe jako Kotsuru w szóstej klasie
    • Mayumi Minami jako dorosły Kotsuru
  • Ikuko Kanbara jako Fujiko Kinoshita w pierwszej klasie
    • Toyoko Ozu jako Fujiko w szóstej klasie
  • Hiroko Uehara jako Kotoe Katagiri w pierwszej klasie
    • Uehara gra także Makoto, młodszą siostrę Kotoe
    • Masako Uehara gra Kotoe w szóstej klasie
    • Yoshiko Nagai gra dorosłego Kotoe
  • Chishū Ryū jako męski nauczyciel w szkole podstawowej
  • Toshio Takahara jako Chiririn'ya
  • Shizue Natsukawa jako matka Oishiego
  • Kumeko Urabe jako żona nauczyciela
  • Nijiko Kiyokawa [ ja ] jako sklepikarz
  • Chieko Naniwa jako właściciel restauracji
  • Ushio Akashi [ ja ] jako dyrektor
  • Hideyo Amamoto jako mąż Oishiego
  • Tokuji Kobayashi [ ja ] jako ojciec Matsue
  • Toshiyuki Yashiro jako Daikichi

Motywy

Amerykański autor David Desser napisał o filmie, że „Kinoshita pragnie, aby podstawowa przyzwoitość jednej kobiety [Ōishi] stała w opozycji do całej ery militaryzmu w Japonii”. Japoński i historyk filmu Tadao Sato napisał, że „ Dwadzieścia cztery oczy ewoluowały, by reprezentować japoński żal z powodu wojen w Chinach i na Pacyfiku i stały w symbolicznej opozycji do zbliżającego się powrotu do militaryzmu”. Sato dodał, że film „sugeruje, że uczciwi obywatele Japonii byli jedynie ofiarami traumy i smutku i zasadniczo niewinni jakiejkolwiek winy za wojnę. [...] Gdyby film przypisał odpowiedzialność za wojnę wszystkim Japończykom, sprzeciw by powstały i może nie stać się takim hitem kasowym”.

Filmoznawca Audie Bock odniósł się do Twenty Four Eyes jako „niewątpliwie filmu kobiecego, oddającego cześć wytrwałości i poświęceniu matek i córek próbujących ocalić swoje rodziny” i nazwał to „skrupulatnie szczegółowym portretem tego, co jest postrzegane jako najlepsze cechy japońskiego charakteru: pokora, wytrwałość, uczciwość, miłość do dzieci, miłość do natury i miłość do pokoju”. Bock napisał, że „rezonans dwudziestu czterech oczu dla widzów wtedy i teraz jest to, że panna Oishi przemawia w imieniu niezliczonych ludzi na całym świecie, którzy nigdy nie chcą widzieć innego ojca, syna lub brata umierającego na wojnie z powodów, których nie rozumieją” i stwierdził, że antywojenne przesłanie filmu jest „skierowany bardziej bezpośrednio do Japonii” w porównaniu z filmami o podobnym przesłaniu Yasujirō Ozu czy Akiry Kurosawy .

W analizie filmu Christopher Howard napisał: „Z perspektywy feministycznej z pewnością istnieje wielka sympatia dla młodych dziewcząt zmuszanych przez rodziców do opuszczania szkoły i wykonywania pracy fizycznej […] Jako pacyfista i sympatyk lewicy jednak , Kinoshita porusza poważniejsze kwestie polityczne w odcinku, w którym panna Oishi okazuje współczucie koledze nauczycielowi oskarżonemu o powiązania z komunizmem ”. Zauważa, że ​​„nawet próbuje wprowadzać pewne elementy marksizmu do nauczania w swojej klasie. W czasie, gdy Japoński Związek Nauczycielstwa był źródłem wielu radykalnych działań, Twenty-Four Eyes nie jest jedynym filmem łączącym nauczanie z myślą lewicową, a wiele niezależnych filmów z tego okresu miało również bardziej trwałe antymilitarne i komunistyczne sympatie ”.

Przyjęcie

Dwadzieścia cztery oczy był popularnym filmem w Japonii po jego wydaniu w 1954 roku.

Na stronie agregatora recenzji Rotten Tomatoes film uzyskał aprobatę 60% na podstawie pięciu recenzji, ze średnią oceną 6,69 / 10. W 2006 roku Alan Morrison z Empire przyznał filmowi ocenę czterech z pięciu gwiazdek, nazywając go „Sentymentalnym, ale szczerym”. W 2008 roku Jamie S. Rich z DVD Talk pochwalił zespół dziecięcych aktorów i jego emocjonalną wagę, pisząc, że „Jeśli nie łzawisz przynajmniej kilka razy w Twenty-Four Eyes , najwyraźniej masz skały tam, gdzie reszta z nas ma mózgi i serca”. Rich nazwał ten film „skuteczną lekcją tego, jak nadzieje i marzenia naszych najmłodszych obywateli oraz możliwości ich realizacji są niezbędne do przetrwania każdej społeczeństwo. ” Fernando F. Croche ze Slant Magazine przyznał filmowi dwie i pół z czterech gwiazdek, nazywając go „na przemian ujmującym i apodyktycznym dla współczesnych oczu i uszu”, ale „podobno kojącym doświadczeniem” dla wciąż cierpiących japońskich widzów przed skutkami II wojny światowej, kiedy film został wydany.

Media domowe

W dniu 20 lutego 2006 roku, Twenty-Four Eyes zostało wydane na DVD w Wielkiej Brytanii przez Eureka Entertainment, jako część ich domowej linii wydań wideo Masters of Cinema . Wydanie Masters of Cinema zawiera galerię fotosów z produkcji oraz 20-stronicową książeczkę zawierającą esej Joan Mellen. W sierpniu 2008 roku film został wydany na DVD przez Criterion Collection . Wydanie Criterion zawiera dwa zwiastuny filmu, wywiad z Tadao Sato oraz 20-stronicową książeczkę zawierającą esej Audie Bocka i fragmenty wywiadu z Kinoshitą.

Remake i inne adaptacje

Kolorowy remake filmu został wyreżyserowany przez Yoshitakę Asamę i wydany w 1987 roku. Remake jest znany w języku angielskim jako Children on the Island .

Oprócz wersji filmowych, w 1964 (TV Tokyo), 1967 (TV Asahi), 1974 (NHK), 1976 (NHK), 1979 (TBS), 2005 (NTV) i 2013 (TV Asahi) pojawiły się także telewizyjne dramaty. , a także animowaną wersję z 1980 roku (Fuji TV).

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Twenty-Four_Eyes&oldid=1110560102 ”