Wolność mediów w Rosji

Indeks wolności prasy 2022
 Dobra sytuacja
 Zadowalająca sytuacja
 Zauważalne problemy
 Trudna sytuacja
 Bardzo poważna sytuacja
 Niesklasyfikowany / Brak danych
A censorship symbol
Część serii poświęconej
cenzurze według
krajów
Zobacz też

Wolność mediów w Rosji dotyczy zarówno zdolności dyrektorów środków masowego przekazu do prowadzenia niezależnej polityki, jak i możliwości dostępu dziennikarzy do źródeł informacji i pracy bez nacisków z zewnątrz. Media Rosji obejmują telewizyjne i radiowe , czasopisma i media internetowe , które zgodnie z prawem Federacji Rosyjskiej mogą być własnością państwową lub prywatną.

W 2022 roku Rosja zajmowała 155 miejsce na 180 krajów w Indeksie Wolności Prasy opracowanym przez Reporterów bez Granic . W Freedom of the Press z 2017 raporcie Freedom House r. Rosja uzyskała 83 punkty (najgorszy wynik to 100), głównie z powodu nowych przepisów wprowadzonych w 2014 r., które jeszcze bardziej rozszerzyły kontrolę państwa nad środkami masowego przekazu. Freedom House określiło sytuację jako jeszcze gorszą na Krymie , gdzie po aneksji przez Rosję w 2014 roku zarówno rosyjska jurysdykcja, jak i środki pozasądowe są (według Freedom House) rutynowo stosowane w celu ograniczenia wolność wypowiedzi .

Wiele organizacji międzynarodowych krytykuje różne aspekty współczesnej sytuacji wolności prasy w Rosji. Rosyjski rząd angażuje się w cenzurę internetu.

Historia

Osobny artykuł: Historia rosyjskiego dziennikarstwa

Ramy prawne

Rosyjska konstytucja gwarantuje wolność słowa i prasy ; jednak stosowanie prawa przez rząd, przepisy biurokratyczne i politycznie umotywowane dochodzenia karne zmusiły prasę do stosowania autocenzury, która ogranicza jej relacje z pewnych kontrowersyjnych kwestii, co skutkuje naruszeniem tych praw. Według Human Rights Watch rosyjski rząd sprawuje kontrolę nad społeczeństwem obywatelskim poprzez selektywne wdrażanie prawa, restrykcje i cenzurę.

Rzecznik Praw Obywatelskich (Rzecznik Praw Obywatelskich)

Rosyjski rzecznik praw obywatelskich , oficjalnie nazywany Rzecznikiem Praw Obywatelskich, jest powoływany na określoną kadencję przez parlament . Rzecznik Praw Obywatelskich nie może być odwołany przed upływem kadencji i nie podlega żadnemu organowi władzy, w tym prezydentowi czy rządowi . 83 regiony administracyjne Rosji mają prawo wyboru lokalnego rzecznika praw obywatelskich, którego kompetencje są ograniczone do tego regionu. Zrobiła to mniej niż połowa.

Rosyjski rzecznik praw obywatelskich Władimir Lukin poinformował w 2006 r., Że sugerowanie, że wolność słowa w Rosji nie istnieje, byłoby przesadą, konstytucyjne prawo do wolności słowa jest zasadniczo przestrzegane, a także, że nie było zinstytucjonalizowanej cenzury. Najwyraźniej właśnie z tych powodów dziennikarze i wydawcy rzadko odwołują się do Rzecznika protestując przeciwko ograniczeniu ich prawa do poszukiwania, otrzymywania, przekazywania, publikowania czy rozpowszechniania informacji. Istnieją jednak w znacznej mierze ukryte ograniczenia, które często wynikają z nacisków ekonomicznych wywieranych na środki masowego przekazu przez władze i lojalny biznes. Powszechna jest również tzw. „autocenzura”, która skłania dziennikarzy do powstrzymywania się od rozpowszechniania informacji, które ich zdaniem mogą nie podobać się władzom. Tak więc w wielu miejscach prawo do chwalenia władzy jest zapewnione, podczas gdy prawo przeciwne jest tylko formalnie deklarowane.

W raporcie rocznym za 2008 rok Władimir Łukin napisał, że ważna jest kompleksowa interpretacja prawna pojęć, które mogą ograniczać wolność myśli i słowa. Wypowiedział się przeciwko nowelizacji ordynacji wyborczej, która jest "praktycznym zakazem" kontestowania krytyki kandydatów, nazywając ją oczywiście nadmierną. A Lukin krytycznie odniósł się do ustawy o zwalczaniu działalności ekstremistycznej, zauważając, że ekstremizm i sprzeciw muszą być prawnie ściśle rozdzielone.

Ataki i groźby pod adresem dziennikarzy

Główny artykuł: Lista dziennikarzy zabitych w Rosji

Zagrożenia dla dziennikarzy w Rosji były dobrze znane od początku lat 90., ale po zabójstwie Anny Politkowskiej w Moskwie 7 października 2006 r. gwałtownie wzrosła liczba niewyjaśnionych zabójstw. ponad dwustu ofiar śmiertelnych.

Dzień Pamięci Dziennikarzy Poległych na Służbie w Rosji obchodzony jest co roku 15 grudnia.

Napady na dziennikarzy

Od początku lat 90. wielu rosyjskich reporterów, którzy relacjonowali sytuację w Czeczenii , sporne historie dotyczące przestępczości zorganizowanej , urzędników państwowych i administracyjnych oraz dużych przedsiębiorstw, zostało zabitych . Według Komitetu Ochrony Dziennikarzy od 1992 r. w Rosji (co plasuje ją na trzecim miejscu pod względem śmiertelności wśród dziennikarzy w latach 1992–2006 za działalność zawodową) zamordowano 50 dziennikarzy: 30 dziennikarzy w latach 1993–2000 i 20 dziennikarzy od 2000 roku.

Według Fundacji Obrony Głasnosti w 2006 roku było 9 przypadków podejrzanych zgonów dziennikarzy, 59 napadów na dziennikarzy i 12 napadów na redakcje. W 2005 r. lista wszystkich spraw obejmowała 7 zgonów, 63 napady, 12 ataków na redakcje, 23 przypadki cenzury, 42 postępowania karne, 11 nielegalnych zwolnień, 47 przypadków zatrzymania przez milicję , 382 pozwy sądowe, 233 przypadki utrudniania działalności, 23 zamknięcia redakcji, 10 eksmisji, 28 konfiskat produkcji drukowanej, 23 przypadki wstrzymania nadawania, 38 przypadków odmowy dystrybucji lub produkcji drukowanej, 25 aktów zastraszania i 344 inne naruszenia rosyjskiego dziennikarza prawa.

7 października 2006 r. rosyjska dziennikarka Anna Politkowska , znana z krytyki działań Rosji w Czeczenii i prorosyjskiego rządu czeczeńskiego, została zastrzelona w holu swojego apartamentowca. Śmierć Politkowskiej wywołała falę krytyki Rosji w zachodnich mediach , z oskarżeniami, że Władimir Putin co najwyżej nie chroni nowych niezależnych mediów w kraju.

International Press Institute donosi o selektywnym stosowaniu przepisów, politycznie umotywowanych śledztwach, więzieniach dziennikarzy, zamykaniu placówek i agresywnych prześladowaniach ze strony służb bezpieczeństwa. Według organizacji Rosja pozostaje najbardziej niebezpiecznym krajem europejskim dla dziennikarzy, z czterema zabitymi w 2009 roku.

Amnesty International poinformowała w 2009 roku, że „obrońcy praw człowieka, dziennikarze i prawnicy, którzy otwarcie mówili o łamaniu praw człowieka, spotykali się z groźbami i zastraszaniem. Policja wydawała się niechętna badaniu takich gróźb i panowała atmosfera bezkarności w przypadku ataków na działaczy społeczeństwa obywatelskiego. " Amnesty International odnotowała również „klimat rosnącej nietolerancji wobec niezależnych poglądów”. Według Komitetu Ochrony Dziennikarzy Rosja jest obecnie bardziej niebezpiecznym miejscem niż w okresie zimnej wojny . Tylko Irak i Algieria prześcignąć go na liście najbardziej zagrażających życiu krajów dla prasy.

W październiku 2016 roku grupa czeczeńskich dziennikarzy opublikowała anonimowy, dramatyczny apel w The Guardian opisujący zastraszanie i ataki fizyczne, jakich doświadczają pod rządami Ramzana Kadyrowa i pełną kontrolę, jaką urzędnicy egzekwują nad organizacjami medialnymi w republice.

Komitet Praw Człowieka Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców jest zaniepokojony współczesną sytuacją w Rosji.

z powodu alarmującej liczby gróźb, brutalnych napaści i zabójstw dziennikarzy i obrońców praw człowieka, która stworzyła atmosferę strachu i odstrasza media, w tym osoby pracujące na Północnym Kaukazie, oraz wyraża ubolewanie z powodu braku skutecznych środków w celu ochrony prawa do życia i bezpieczeństwa tych osób.

  • W sierpniu 2014 r. pskowski wydawca Lew Szlosberg, członek opozycyjnej partii Jabłoko , doznał poważnego ataku, w wyniku którego stracił przytomność. Twierdzi, że atak był związany ze śledztwem jego gazety w sprawie rozmieszczenia rosyjskich żołnierzy z Pskowa na Ukrainę.
  • W sierpniu 2014 r. reporter śledczy Aleksandr Krutow został zaatakowany i pobity w Saratowie – po raz czwarty w swojej 20-letniej karierze relacjonowania przestępstw dla lokalnej publikacji.
  • Nowosybirsku zaatakowano ekipę telewizyjną relacjonującą oszustwa . Ich sprzęt został zniszczony, a kamerzysta został ranny.
  • W grudniu 2014 r. w Nowosybirsku redaktor naczelny taiga.info został pobity przez dwóch mężczyzn na terenie serwisu.
  • 30 lipca 2018 r. Orkhan Dzhemal (syn Geydara Dzhemala ) zginął wraz z reżyserem filmowym Aleksandrem Rastorguevem i kamerzystą Kirillem Radchenko w Republice Środkowoafrykańskiej podczas kręcenia filmu dokumentalnego o działalności nielegalnych rosyjskich formacji wojskowych w Republice Środkowoafrykańskiej.
  • W czerwcu 2019 roku dziennikarz śledczy Iwan Gołunow został aresztowany i rzekomo pobity w areszcie
  • W 2021 roku Roman Dobrochotow opuścił Rosję po umieszczeniu go na liście „poszukiwanych” przez FSB za rzekome „nielegalne przekroczenie granicy”

Odmowa wjazdu i deportacja zagranicznych dziennikarzy

  • W lutym 2011 dziennikarz Guardiana , Luke Harding , z Wielkiej Brytanii, odmówiono wjazdu do Rosji, wbrew przepisom OCSE . [ który? ] Został pierwszym zagranicznym dziennikarzem wydalonym z Rosji od zakończenia zimnej wojny . Niektórzy łączyli jego wydalenie z niepochlebnymi relacjami z Rosji, w tym spekulacjami na temat bogactwa Władimira Putina. 9 lutego Rosja cofnęła tę decyzję.
  • W lipcu 2014 roku ukraiński dziennikarz Jewgienij Agarkow ( 1+1 TV) został aresztowany w Woroneżu podczas relacjonowania procesu ukraińskiego jeńca wojennego. Został oskarżony o brak odpowiedniej akredytacji i został skazany, deportowany i wyrzucony na pięć lat.
  • We wrześniu 2014 roku zespół BBC został zaatakowany w Astrachaniu podczas śledztwa w sprawie śmierci rosyjskich żołnierzy na Ukrainie – wówczas Kreml wciąż temu zaprzeczał. Zniszczyli swój sprzęt.
  • W 2015 roku australijska dziennikarka Helen Womack, która spędziła ponad 30 lat na reportażach z Rosji, odmówiono akredytacji po tym, jak znalazła się na prowadzonej przez nacjonalistów stronie internetowej „lista wrogów Rosji” i została zmuszona do opuszczenia kraju.
  • Również w 2015 roku, po filmie dokumentalnym o rosyjskich żołnierzach służących w wojnie w Donbasie, Simonowi Ostrowskiemu odmówiono akredytacji do Rosji.
  • Wacław Radziwinowicz został wydalony w grudniu 2015 r.
  • Thomas Nilsen, redaktor The Barents Observer, został uznany za persona non grata w listopadzie 2016 r.
  • Sarah Rainsford otrzymała zakaz pracy w Rosji w sierpniu 2021 r.

Cenzura i autocenzura

Główny artykuł: Cenzura w Federacji Rosyjskiej

Artykuł 29 ust. 5 Konstytucji Rosji stanowi: „Zagwarantuje się wolność środków masowego przekazu. Cenzura jest zakazana”. Światowy raport 2009 Human Rights Watch stwierdza, że ​​rosyjski rząd kontroluje społeczeństwo obywatelskie poprzez wybiórcze wdrażanie prawa, restrykcje wobec mediów oraz nękanie aktywistów i obrońców praw człowieka.

Komisarz Praw Człowieka Rady Europy w wywiadzie udzielonym rosyjskiemu radiu Ekho Moskvy w 2005 roku powiedział, że władze w regionach Rosji wywierały presję na media, a sytuacja z mediami centralnymi budziła niepokój, ponieważ wiele centralnych mediów telewizyjnych wyglądało na utratę dawnej niepodległości; doszedł do wniosku, że najważniejszym zadaniem w Rosji jest obrona zwycięstwa ustawy o środkach masowego przekazu z 1991 roku i umożliwienie dziennikarzom pełnej niezależności; powiedział jednak, że pomimo wszystkich trudności rosyjskie media są w całości wolne i że wywiad z nim przeprowadzono w bezpośredniej audycji bez cenzura mówiła też o wolności prasy.

Według badań przeprowadzonych w 2005 roku przez Rosyjskie Centrum Badania Opinii Publicznej (WCIOM), liczba Rosjan, którzy popierają cenzurę w telewizji, wzrosła w ciągu roku z 63% do 82%; socjologowie uważają, że Rosjanie nie głosują za ograniczeniem wolności prasy, ale raczej za usunięciem etycznie wątpliwych materiałów, takich jak sceny przemocy i seksu (57% za ograniczeniem przemocy i przedstawiania seksu w telewizji, 30% za zakazem oszukańczych reklam firm oraz 24% w przypadku produktów do reklam erotycznych i filmów propagandowych „przestępczego stylu życia”).

Według dziennikarza Maxima Kononenko : „Ludzie wymyślają dla siebie cenzurę, a to, co dzieje się w niektórych kanałach telewizyjnych, niektórych gazetach, dzieje się nie dlatego, że dzwoni do nich Putin i mówi:„ Nie, to nie może iść ”. Ale dlatego, że ich szefowie to głupcy”. Jednak politolog Jewgienij Albats w rozmowie z Eduardem Steinerem zakwestionował to twierdzenie: „Dzisiaj dyrektorzy kanałów telewizyjnych i gazet są zapraszani w każdy czwartek do kremlowskiego biura zastępcy szefa administracji Władysława Surkowa” . dowiedzieć się, jakie wiadomości powinny być prezentowane i gdzie. Dziennikarzy kupuje się za ogromne pensje. W dyskusjach opowiadają nam wtedy, jak okropna jest praca w państwowej telewizji”.

Od 2012 roku, na początku trzeciej kadencji prezydenckiej Władimira Putina, uchwalono liczne ustawy ułatwiające cenzurę i szeroko zakrojoną inwigilację. Takie środki doprowadziły również do autocenzury . Raport PEN America z 2016 roku pokazuje, że ograniczenia wolności wypowiedzi w dzisiejszej Rosji nie dotyczą tylko dziennikarstwa i mediów, ale całej przestrzeni kulturowej. Według raportu, splot przepisów mających na celu przeciwstawienie terroryzmowi i nienawiści religijnej oraz ochronę dzieci doprowadził do powstania środowiska, w którym coraz trudniej jest rozpowszechniać beletrystykę, nadawać niezależną telewizję oraz promować niezależne produkcje teatralne i muzyczne. Ponadto selektywność, a czasami arbitralność Roskomnadzor , Federalna Służba Nadzoru Komunikacji, Technologii Informatycznych i Środków Masowego Przekazu, stwarza niepewność dla pisarzy, autorów, wydawców i innych producentów mediów, co często prowadzi do autocenzury jako sposobu na uniknięcie niepewnych zasad i arbitralnego egzekwowania.

Ponadto, zgodnie z raportem Freedom House z 2016 r. na temat wolności prasy, urzędnicy państwowi często wykorzystują upolityczniony i skorumpowany system sądowy w kraju, aby nękać dziennikarzy i blogerów, którzy ujawniają nadużycia ze strony władz. W rosyjskim systemie prawnym definicja ekstremizmu jest szeroka, co umożliwia urzędnikom powoływanie się na nią w celu uciszenia krytycznych głosów. Egzekwowanie takich przepisów prawnych sprzyjało autocenzurze w kraju.

Ustawa o „fałszywych wiadomościach” i ustawa o „braku szacunku dla władz”

W 2019 roku Rosja wprowadziła nową regulację zwaną potocznie „ustawą o fałszywych wiadomościach”, która penalizuje publikacje zawierające „niewiarygodne” informacje” oraz opinie ukazujące „brak szacunku dla społeczeństwa, rządu, symboli państwowych, konstytucji i instytucji rządowych” . Ustawa była krytykowana za niejasne sformułowania pozwalające na wybiórcze stosowanie np. wobec opozycji politycznej.

W 2020 roku, podczas pandemii COVID-19 , Nowaja Gazieta została ukarana grzywną w wysokości 60 000 rubli na mocy nowej ustawy o „fałszywych wiadomościach” za kwestionowanie oficjalnie ogłoszonych statystyk śmiertelności.

Ściganie treści „ekstremistycznych”.

Latem 2012 roku rosyjska Duma Państwowa rozpatrzyła ustawę 89417-6 , która stworzyłaby czarną listę stron internetowych zawierających pornografię dziecięcą, materiały związane z narkotykami i materiały ekstremistyczne; jak również pociągnięcie dostawców usług telekomunikacyjnych do odpowiedzialności za takie naruszenia. Projekt ustawy spotkał się z krytyką, jako że nie ma na celu zwalczania przyczyn powstawania nielegalnych treści i ich rozpowszechniania w Internecie, ani nie przyczynia się do skuteczności egzekwowania prawa i ścigania przestępców, a jej subiektywne kryteria mogą pozwolić rosyjskim władzom na masowe blokowanie zasobów internetowych za pomocą legalnych treść. W grudniu 2013 r. Zaproponowano ustawę kryminalizującą „wezwania do separatyzmu”. Zgodnie z prawem sprawcom grozi grzywna w wysokości do 306 700 rubli (9 500 USD) lub kara więzienia do pięciu lat za publiczne nawoływanie do działań wymierzonych w integralność terytorialną kraju.

Od 2009 roku praktyką organów ścigania (przede wszystkim FSB) było nadużywanie nowo wprowadzonych przepisów antyekstremistycznych w celu tłumienia wolności słowa, w tym dochodzeń w sprawie korupcji. Publikacje i działania zakwalifikowane jako „ekstremistyczne” obejmowały protesty przeciwko orzeczeniu sądu w sprawie Placu Błotnego („nawoływanie do czynów niezgodnych z prawem”) i krytyka nadmiernych wydatków wojewody („zniewaga władz”) lub publikowanie wiersza popierającego Ukrainę („nawoływanie do nienawiści”) W 2015 roku kary za treści „ekstremistyczne” zostały podniesione do maksymalnie 1 milion rubli (16 069 USD).

  • W czerwcu 2015 roku Aleksandr Bywszew, poeta, którego twórczość została wcześniej zakazana jako „ekstremista”, został również wpisany na oficjalną „listę terrorystów i ekstremistów” prowadzoną przez Federalną Służbę Monitorowania Finansowego (Росфинмониторинг, Rosfinmonitoring) oraz „ spontaniczny kolektyw „Potępienie” rozpoczęło się w jego wiosce, określanej przez niezależne media jako sowiecka.
  • Książka Litwinienki „ Wysadzanie Rosji ” została również wymieniona jako „publikacja ekstremistyczna” i zakazana w 2015 roku.
  • W listopadzie 2015 r., tuż przed rocznicą Hołodomoru na Ukrainie, do federalnego indeksu materiałów ekstremistycznych w Rosji dodano także artykuły Rafała Lemkina , który ukuł termin ludobójstwo i użył go do opisania Hołodomoru .
  • W lutym 2016 roku policja w Sankt Petersburgu skonfiskowała cały nakład książki polskiego autora z czasów wojny Jana Nowaka-Jeziorańskiego z powodu rzekomo „treści ekstremistycznych” (wzmianki o kolaboracji nazistowsko-sowieckiej podczas II wojny światowej).
  • W 2017 roku wizerunek Putina jako „gejowskiego klauna” został dodany jako pozycja 4071 w wyniku sprawy sądowej z 2016 roku przeciwko działaczowi mediów społecznościowych AV Tsvetkovowi.
  • W październiku 2018 r. urząd celny w Sankt Petersburgu zatrzymał pojedynczy egzemplarz książki „Future is History: How Totalitarianism Reclaimed Russia” autorstwa Maszy Gessen , zamówionej na Amazon przez prawnika Siergieja Goluboka. DHL zażądał od Goluboka oświadczenia, że ​​„książka nie zawiera treści ekstremistycznych” przed dostawą, a kilka dni później urząd celny zażądał zaświadczenia, że ​​książka „nie szerzy określonych poglądów”. Książka nie jest sprzedawana w Rosji, ale nie ma jej też w „rejestrze materiałów ekstremistycznych”.
  • Skoordynowane środki są stosowane wobec filmów, które nie są zgodne z obecnie preferowaną przez Rosję oficjalną wersją wydarzeń historycznych, w tym filmów fabularnych i dokumentalnych. Prewencyjne „kontrole” prokuratury, Ministerstwa Kultury i innych organów urzędowych, a także niewydawanie wymaganej „koncesji na projekcję” wykorzystywano do nękania reżyserów i blokowania masowych pokazów filmów takich jak Śmierć Stalina, „ Wakacje ” (ros. Праздник) Andriej Krassowski, Dziecko 44 , Kazano zapomnieć .
  • Lekarze i personel medyczny z Abińska skarżący się na brak wynagrodzenia za nadgodziny w związku z kryzysem COVID-19 zostali oskarżeni przez policję o „prowadzenie działalności ekstremistycznej”.
  • Rosyjski cover piosenki Dead Kennedys „ Kill the poor ” został uznany za „ekstremistyczny” i zakazany w całym kraju.
  • Podręcznik chemii z 1961 r. został zakazany, ponieważ rozdział dotyczący syntezy ketonów został określony przez sąd jako „podważający bezpieczeństwo kraju”.

Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi listę „materiałów ekstremistycznych”, których udostępnianie jest nielegalne.

Od 2021 r. Russia Today coraz bardziej angażowała się w śledzenie niezależnych mediów i wyróżnianie ich jako „zagranicznych agentów”. RT oparła się na własnych dochodzeniach, a także na pracy działaczy „patriotycznych”, takich jak Aleksander Ionow i Witalij Borodin.

We wrześniu 2021 roku OCCRP zadeklarował zaprzestanie pracy w Rosji, ponieważ znaczna liczba dziennikarzy współpracujących z UOKiK była nękana przez władze.

Przepisy dotyczące treści ekstremistycznych są stosowane wybiórczo: w październiku 2021 r. serwis informacyjny „Republika” został ukarany przez Roskomnadzor za wzmiankę o talibach bez obowiązkowej uwagi o „zakazanej organizacji terrorystycznej”, podczas gdy w tym samym czasie państwowa agencja medialna Rossiya Segodnya rozesłał wewnętrzną notatkę do swoich reporterów, aby zaprzestali dodawania tej samej uwagi do swoich wiadomości, co redaktor „Rzeczpospolitej” określił jako „wprowadzenie dwóch równoległych rzeczywistości prawnych”.

Odniesienia do aneksji Krymu

Po przejęciu przez Rosję kontroli nad Krymem rosyjski parlament uchwalił ustawę, zgodnie z którą kwestionowanie integralności terytorialnej Rosji w ramach tego, co rząd uważa za swoje granice, jest przestępstwem. Mężczyzna o nazwisku Andriej Bubajew został skazany na dwa lata więzienia za ponowne opublikowanie zdjęcia tubki pasty do zębów z napisem „wyciśnij z siebie Rosję” oraz artykułu pod tytułem „Krym to Ukraina” autorstwa kontrowersyjnego blogera, który przebywa obecnie w więzieniu, wzywając do agresji militarnej na Rosję.

W rosyjskojęzycznym wydaniu popularnego bestsellera 21 lekcji na XXI wiek Yuvala Noaha Harariego opublikowanego w 2019 roku usunięto lub zastąpiono odniesienia do aneksji Krymu i Putina na temat fałszywych wiadomości, a niektóre inne odniesienia do nich zmieniono. Autor powiedział, że wyraził zgodę na zmiany. Powiedział, że zezwolił na zmiany w innych tłumaczeniach, ponieważ niektóre przykłady „mogą odstraszyć tych odbiorców lub pobudzić cenzurę ze strony niektórych reżimów”.

Ustawa przeciwko rehabilitacji nazizmu

Wiele osób zostało ukaranych grzywną po wprowadzeniu w 2014 r. ustawy przeciwko „rehabilitacji nazizmu”, która obejmuje kryminalizację tego, co uważa się za fałszywe informacje o Związku Radzieckim, które są celowo rozpowszechniane. Putin i inni urzędnicy mówili o potrzebie przeciwdziałania „pisaniu historii na nowo”, sprzeciwiając się interpretacjom odbiegającym od oficjalnych narracji.

Główny artykuł: Prawo przeciwko rehabilitacji nazizmu

Ustawa o „działalności edukacyjnej”

W 2021 roku zaproponowano nową ustawę regulującą „działalność edukacyjną” ( ros . „просветительская деятельность”), która wymagałaby licencji rządowej na wszelkiego rodzaju działalność edukacyjną, w tym publiczne lub prywatne wykłady, podcasty, wykłady wideo itp. Propozycja wywołała duże oburzenie środowiska naukowego, w tym petycję podpisaną przez prawie 250 000 osób. Poseł Valentina Matvienko bronił środków wyjaśniając, że „można je definiować na różne sposoby i bardzo szeroko”, i właśnie dlatego ustawa była tak kontrowersyjna, ponieważ krytycy wskazywali, że w rosyjskiej praktyce organy ścigania będą ją rozciągać poza zdrowy rozsądek i wykorzystywać do ścigania wolność słowa.

Cenzura i nadzór w Internecie

Główne artykuły: Cenzura Internetu w Rosji i Masowa inwigilacja w Rosji

Stwierdzono, że Rosja angażuje się w selektywne filtrowanie Internetu w obszarach politycznych i społecznych; OpenNet Initiative w grudniu 2010 r . nie znalazł żadnych dowodów na filtrowanie w obszarze konfliktów / bezpieczeństwa i narzędzi internetowych. Rosja znajdowała się na liście monitorowanych krajów Reporterów bez Granic w latach 2010–2013 i została przeniesiona na listę wrogów Internetu w 2014 r. Na 31 marca 2013 r. The New York Times doniósł, że Rosja rozpoczyna „selektywne blokowanie [the] Internetu”.

  • Rosyjski System Środków Operacyjno-Śledczych (SORM) wymaga od operatorów telekomunikacyjnych instalowania sprzętu dostarczonego przez Federalną Służbę Bezpieczeństwa (FSB). Umożliwia agencji jednostronne monitorowanie metadanych i treści komunikacji użytkowników, w tym rozmów telefonicznych, ruchu e-mail i aktywności przeglądania sieci. Metadane można uzyskać bez nakazu. W 2014 roku system został rozszerzony o platformy mediów społecznościowych, a Ministerstwo Komunikacji zleciło firmom zainstalowanie nowego sprzętu z Deep Packet Inspection (DPI) zdolność. W 2015 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał rosyjskie ustawodawstwo i praktykę nadzoru SORM za naruszenie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ( Zakharov przeciwko Rosji ).
  • Rosyjska ustawa o czarnej liście internetowej (2012) spotkała się z krytyką ze strony głównych stron internetowych i organizacji pozarządowych w związku z jej uruchomieniem. W momencie wprowadzenia lista była opisywana jako środek ochrony dzieci przed szkodliwymi treściami; w szczególności treści, które gloryfikują zażywanie narkotyków, nawołują do samobójstwa lub opisują metody samobójstwa lub zawierają pornografię dziecięcą. W 2013 roku ustawa o czarnej liście została zmieniona o klauzulę o blokowaniu treści „podejrzanych o ekstremizm”. Zostało ono rozszerzone o takie działania, jak „zwoływanie nielegalnych zgromadzeń”, „nawoływanie do nienawiści” oraz wszelkie inne działania „naruszające ustalony porządek”. W ciągu 2014 r Kryzys Krymski Roskomnadzor zablokował szereg stron internetowych krytykujących rosyjską politykę na Ukrainie, w tym strony Aleksieja Nawalnego , Garri Kasparowa i Grani.ru . W lipcu 2014 r. ustawa o ekstremizmie internetowym została wykorzystana do zapobieżenia marszowi Syberii . W kolejnych latach służył do blokowania karykatur Władimira Putina i treści LGBTQ.
  • „Prawo blogerów” (2014), poprawka do istniejącego ustawodawstwa antyterrorystycznego , wymaga, aby wszystkie usługi internetowe przechowywały dane użytkowników obywateli Rosji na serwerach w kraju. Strony, które nie spełniają tego wymogu, mogą zostać dodane do czarnej listy. Od sierpnia 2014 r. prawo nakłada na operatorów bezpłatnych Wi-Fi (np. w restauracjach, bibliotekach, kawiarniach itp.) obowiązek zbierania danych osobowych wszystkich użytkowników i identyfikowania ich za pomocą paszportów.
  • Ustawa Yarovaya (2016) nakłada na operatorów telekomunikacyjnych obowiązek przechowywania nagrań rozmów telefonicznych, wiadomości tekstowych i ruchu internetowego użytkowników przez okres do 6 miesięcy, a także metadanych przez okres do 3 lat. Dane te oraz „wszelkie inne niezbędne informacje” są udostępniane władzom na żądanie i bez nakazu sądowego.

Platformy społecznościowe znalazły się pod zwiększoną presją w 2014 roku. W kwietniu założyciel Vkontakte , Pavel Durov , ogłosił swoją rezygnację i wyjazd z kraju z powodu zastraszania przez FSB, po tym jak odmówił przekazania danych kont ukraińskich aktywistów. We wrześniu 2014 r. Vkontakte zostało przejęte przez mail.ru , którego właścicielem jest zaprzyjaźniony z Kremlem biznesmen Aliszer Usmanow .

  • W 2004 roku Rosja wywarła presję na Litwę , aw 2006 na Szwecję , aby zamknęły stronę internetową Centrum Kavkaz , stronę, która wspiera utworzenie państwa szariatu na Kaukazie Północnym i zawiera filmy wideo o atakach terrorystycznych na siły rosyjskie na Kaukazie Północnym.
  • Magomed Jewłojew , redaktor Ingushetia.org , zagorzały krytyk administracji regionu , został zamordowany w sierpniu 2008 roku.
  • Na tle grudniowych demonstracji we Władywostoku 2008 r. serwis informacyjny Kontury poinformował, że funkcjonariusze FSB zwrócili się do moderatorów społeczności internetowej ru_auto z prośbą o usunięcie artykułów o protestach we Władywostoku. Głównym powodem, jak poinformował moderator zasobu, było to, że wiele powtarzających się postów z informacjami o protestach pogorszyło pewne statystyki dotyczące postaw ludzi. Wspomniany moderator poprosił blogerów o publikowanie tylko unikalnych postów o akcjach protestacyjnych. [ nieudana weryfikacja ]
  • W grudniu 2009 roku dostawca Internetu Yota , posiadający ponad 100 000 abonentów, zablokował na kilka dni dostęp do niektórych rosyjskich zasobów internetowych opozycji dla swoich abonentów z Moskwy. Blokada nastąpiła po tym, jak prokurator naczelny Sankt Petersburga zalecił firmie zablokowanie dostępu do zasobów ekstremistów. W tamtym czasie jedynym zasobem internetowym wymienionym przez Ministerstwo Sprawiedliwości Rosji jako ekstremistyczny był serwis kaukaskich separatystów Kavkaz Center. Od wieczora 6 grudnia 2009 r. Yota otworzył dostęp do wszystkich wcześniej zablokowanych zasobów, z wyjątkiem Centrum Kavkaz.
  • Federalnej Służby Nadzoru Komunikacji, Technologii Informacyjnych i Środków Masowego Przekazu potwierdził, że Wikipedia została umieszczona na czarnej liście w związku z artykułem „ Palenie marihuany ” w rosyjskiej Wikipedii.
  • Dnia 7 sierpnia 2013 roku Centralny Sąd Rejonowy miasta Twer , położonego około 160 km na północny zachód od Moskwy, orzekł, że oficjalna witryna internetowa Świadków Jehowy powinna zostać zakazana w całej Federacji Rosyjskiej . Dnia 22 stycznia 2014 roku Sąd Okręgowy w Twerze wydał orzeczenie korzystne dla Świadków Jehowy i uchylił wcześniejsze orzeczenie sądu niższej instancji. Sąd Okręgowy przeprowadził nowy proces, w którym uznał, że decyzja Centralnego Sądu Rejonowego była nieuzasadniona, ponieważ nie było podstaw prawnych do zakazania serwisu. [ potrzebne lepsze źródło ]

Ściganie sądowe dziennikarzy i mediów

Prokuratorzy w Rosji mają zwyczaj oskarżania osób – w tym dziennikarzy, blogerów i demaskatorów – o sfingowane przestępstwa, w tym zniesławienie, ekstremizm i inne powszechne zarzuty karne, w ramach działań mających na celu powstrzymanie i ograniczenie ich działalności.

Nękanie sądowe blogera i polityka Aleksieja Nawalnego trwało nadal w 2014 roku. W kwietniu Nawalny został ukarany grzywną w wysokości 8400 dolarów za zniesławienie moskiewskiego radnego na Twitterze. W grudniu został skazany na trzy i pół roku (w zawieszeniu) wraz z bratem Olegiem Nawalnym pod zarzutem oszustwa. Roskomnadzor ostrzegł cztery media, które poinformowały o wyroku i oparły się na filmie, na którym Nawalny wzywa do demonstracji, oskarżając je o podżeganie do ekstremizmu.

Własność rządu i kontrola nad mediami

Rząd wykorzystuje własność bezpośrednią lub własność dużych firm prywatnych powiązanych z rządem, aby kontrolować lub wpływać na główne media krajowe i regionalne , zwłaszcza telewizję. Pojawiły się doniesienia o autocenzurze w telewizji i prasie, zwłaszcza w kwestiach krytycznych wobec rządu.

Jeśli chodzi o badanie Fundacji Mediastandart z 2016 r., większość rosyjskich dziennikarzy uważa, że ​​nie są wolni i niezależni oraz uważają, że właściciele mediów podważają niezależność dziennikarzy. Zdaniem Aleksieja Kudrina , byłego ministra finansów Rosji i obecnego szefa Komitetu Inicjatywy Obywatelskiej, „w regionach liczba niezależnych mediów sukcesywnie spada. To samo dzieje się na poziomie federalnym – duże korporacje i instytucje państwowe wywierają wpływ na głoska bezdźwięczna."

W ciągu 15 lat po 1990 roku większość rosyjskich mediów drukowanych przeszła zmianę właściciela. Wiele z nich zniknęło, inne wielokrotnie zmieniały właścicieli. Po uchwaleniu nowej ustawy o środkach masowego przekazu w 1991 roku nastąpił pierwszy etap prywatyzacji rynku medialnego. Termin „oligarchowie”, w tym „oligarchowie medialni”, zaczął być używany specjalnie w Rosji, wskazując na potężnych biznesmenów bliskich władzy politycznej. Ci ostatni uczynili ich „wybrańcami” w redystrybucji bogactwa kraju po rozpadzie Związku Radzieckiego. Od czasu wyboru Władimira Putina w 1999 roku tylko lojalni wobec władzy oligarchowie są w stanie utrzymać kontrolę nad strategicznymi sektorami rosyjskiej gospodarki i polityki, takimi jak informacyjna.

W ciągu 5 lat między 2011 a 2016 rokiem rząd wymusił zmiany własnościowe w 12 znaczących redakcjach o zasięgu ogólnokrajowym, które wcześniej kojarzone były z rzetelną i niezależną dziennikarstwem. RBC, Forbes, Russian Media Group, TV2, Russkaya Planeta, REN TV , Grani.ru, Lenta.ru , Rain TV, RIA Novosti , Gazeta.ru i Kommersant zostały stłumione lub przejęte różnymi technikami - niektóre z nich, z udziałem Skarbu Państwa, zostały całkowicie rozwiązane, a ich zasoby przekazane nowo utworzonym organom pod kontrolą zatwierdzonych przez państwo menedżerów (np. RIA Novosti), podczas gdy Rain TV został siłą usunięty z kanałów telewizyjnych i mógł kontynuować działalność tylko jako stacja internetowa.

Wszystkie ogólnokrajowe kanały telewizyjne z wyjątkiem jednego są w całości lub częściowo własnością państwa. Ostatni kanał – NTV – należy do Gazpromu , w którym państwo ma pakiet kontrolny. Podobnie sytuacja wygląda na rynku radiowym. Główne kanały informacyjne są w jakiś sposób kontrolowane przez państwo.

Od 2009 roku rząd rosyjski jest właścicielem 60% gazet oraz w całości lub w części wszystkich ogólnokrajowych stacji telewizyjnych.

W 2008 roku BBC stwierdziło w ostatnich latach, że firmy blisko powiązane z rządem, wśród nich państwowy Gazprom , kupiły kilka najbardziej wpływowych gazet.

Jeśli chodzi o stowarzyszenie IREX Media Sustainability Index, w mniejszych miastach prywatne, niezależne media są często jedynymi źródłami lokalnych wiadomości, ponieważ lokalne gazety miejskie publikują wyłącznie oficjalne informacje.

Rosyjskie przepisy antymonopolowe wciąż ewoluują, pozostawiając wiele niepewności i wyzwań związanych ze zgodnością. Wiele kluczowych przepisów prawa konkurencji jest niejasnych i otwartych na interpretacje. Z tego powodu wymagają one dalszej interpretacji przez sądy rosyjskie.

Ponadto rządowa kontrola nad mediami jest dodatkowo sprawowana poprzez dystrybucję dotacji państwowych i dochodów z reklam.

Rządowa kontrola nad mediami radiowymi

Obserwatorzy odnotowali utratę niezależności krajowych stacji telewizyjnych. Jak podaje BBC, dwa z trzech głównych kanałów federalnych Channel One i Russia TV są kontrolowane przez rząd, gdyż są w całości lub częściowo własnością Rosimuschestvo (Federalnej Agencji Zarządzania Majątkiem Państwowym). Zamiast tego kontrolowany przez państwo gigant energetyczny Gazprom jest właścicielem NTV .

Rosja TV (Rosja) obejmuje 98,5% terytorium kraju i jest własnością państwa. Kanał Pierwszy (Pervyj Kanal) obejmuje 98,8% terytorium Rosji i ma wspólną własność państwową i prywatną (51% państwowej i 49% prywatnej). Jednak większość prywatnych akcjonariuszy to National Media Group (kontrolowana przez struktury Jurija Kowalczuka , prezesa zarządu Banku Rossija , jednego z największych banków w Rosji i osobistego przyjaciela Władimira Putina oraz Romana Abramowicza , byłego właściciela z Chelsea klub piłkarski i sojusznik Putina). NTV obejmuje 84% terytorium kraju.

Według Komitetu Ochrony Dziennikarzy „Wszystkie trzy główne sieci telewizyjne są teraz w rękach lojalistów Kremla”. Rzeczywiście, podczas gdy Rossija TV ( Kanał Rosja ) była własnością państwa od jej powstania w 1991 r., Główni akcjonariusze ORT i NTV ( odpowiednio Borys Bieriezowski i Władimir Gusiński ) sprzedali swoje akcje rządowi i Gazpromowi w latach 2000–2001. Ponadto TV6 , media należące do Bieriezowskiego, zostały zamknięte w 2002 roku z wykorzystaniem luki prawnej. W 2003 roku TVS , który powstał głównie z byłej NTV i TV6, został zamknięty z powodu problemów finansowych.

Oprócz tego obecnie aktywnie rozwija się wiele mediów, przy minimalnym udziale państwa w nich. Istnieją prywatne rosyjskie sieci telewizyjne, których zasięg obejmuje większość ludności Rosji: REN TV (znana z codziennego analitycznego talk show z Tigranem Keosayanem , analityczny program informacyjny „Tydzień” z Marianną Maksimowską ), TV Center (znana z „Postscriptum " z Aleksiejem Puszkowem, "Chwila prawdy" z Andriejem Karaulowem), Petersburg - Channel 5 .

Liberalna opozycja TV-Channel RTVi należąca do Vladimira Gusinsky'ego nie jest nadawana w Rosji, ale jest dostępna w tym kraju za pośrednictwem sieci telewizji kablowej i satelitarnej , sieci MMDS i IPTV . Były redaktor programu tego kanału, Władimir Kara-Murza , uważa, że ​​to zasługa RTVi, że uniemożliwiono trzecią kadencję prezydencką Władimira Putina, a „politycznych technologów tylnych drzwi” zmuszono do „przestrzegania do Konstytucji, choć z art Operacja następcy ”.

29 stycznia 2014 r. najwięksi rosyjscy dostawcy telewizyjni, po wyrażeniu niezadowolenia przez kluczowych polityków, odłączyli kanał Dozhd w odpowiedzi na ankietę na swojej stronie internetowej oraz w programie dyskusyjnym na żywo „Dilettants”. W ankiecie zapytano, czy Leningrad powinien był zostać poddany inwazji nazistowskiej armii, aby ocalić setki tysięcy istnień ludzkich.

Czołowe stacje telewizyjne często stosują autocenzurę , unikając wszelkich kontrowersyjnych tematów, które mogłyby wpłynąć na publiczny wizerunek władzy. Na przykład masowe kierowców ciężarówek w całym kraju nigdy nie zostały nawet wspomniane w Pierwszym Kanale , pomimo szerokiego zainteresowania lokalnych i niezależnych mediów oraz próśb widzów.

Podobnie sytuacja wygląda na rynku radiowym. Główne kanały informacyjne są w taki czy inny sposób kontrolowane przez państwo. Tylko cztery rosyjskie radia nadają polityczne talk-show: Majak, Radio Rossii , Vesti FM i Echo Moskwy . Majak, Vesti FM i Radio Rossii są własnością państwa ( Rosimushchestvo ), podczas gdy Echo Moskwy jest własnością kontrolowanego przez państwo Gazprom Media. Pełną listę usług audiowizualnych w Rosji można znaleźć w MAVISE utworzonej przez Europejskie Obserwatorium Audiowizualne . Taka lista obejmuje własność kanałów telewizyjnych i usług na żądanie.

Kontrola rządu nad mediami drukowanymi

Kommersant -Vlast, Expert i New Times to tygodniki, które poważnie analizują aktualne problemy polityczne. Jednak są one własnością oligarchów, którzy otwarcie wspierają rząd. Producentem Kommersant-Vlast jest wydawnictwo Kommersant , którego właścicielem jest Alisher Usmanov . Expert jest częścią holdingu Expert Media Holding, którego właścicielem jest Basic Element Olega Deripaski oraz rosyjska korporacja państwowa – Vnesheconombank .

Rządowa kontrola nad stronami internetowymi

Najpopularniejsze strony internetowe, jeśli nie są własnością międzynarodową, takie jak Google i Facebook, są własnością państwa lub należą do kilku wpływowych biznesmenów, takich jak Alexander Mamut i Alisher Usmanov .

Zagraniczni właściciele mediów

Ustawa podpisana w 2014 roku przewidywała ograniczenie zagranicznych udziałów we wszelkich rosyjskich aktywach medialnych do 20% do początku 2017 roku. W rezultacie w 2015 roku niemieckie wydawnictwo Springer sprzedało rosyjską edycję Forbesa , a fińska Sanoma sprzedała swoje udziały w gazeta biznesowa Wiedomosti i anglojęzyczna publikacja The Moscow Times . Rosyjskie kierownictwo mediów kupiło udziały w obu transakcjach. Moskiewski Times następnie przeszedł z dziennika na tygodnik, a jego redaktor naczelny złożył rezygnację z powodu konfliktów z nowym właścicielem. Nowy wydawca Forbes powiedział, że magazyn będzie zawierał mniej artykułów o polityce i skupi się na biznesie i ekonomii.

Kontrowersje wokół „czarnych list”.

Jak poinformował Clifford J. Levy w artykule New York Timesa z 2008 roku , wszyscy przeciwnicy Władimira Putina są zmuszani do znikania z rosyjskiej telewizji. Są na czarnej liście i nie mogą pojawiać się w programach telewizyjnych. W jednym przykładzie prezentacja krytyczna wobec polityki Putina została cyfrowo usunięta. Tak jest w przypadku Borysa Bieriezowskiego i Władimira Gusińskiego , dwóch potężnych rosyjskich oligarchów w latach 90. Bieriezowski zainwestował w pierwszy kanał byłego nadawcy publicznego ORT, podczas gdy Gusinsky stworzył pierwszą niezależną stację telewizyjną w Rosji, NTV . Po przejęciu władzy przez Putina media należące do Bieriezowskiego i Gusińskiego były pierwszymi ofiarami tej „czystki”. Kontrole podatkowe, naloty uzbrojonych mężczyzn, rewizje i aresztowania zmusiły ich szefów do ucieczki z kraju i sprzedaży swoich mediów.

REN-TV i Channel 5 kontrowersje dotyczące zakazu wiadomości

16 października 2009 r. gazeta Kommersant poinformowała, że ​​właściciel prywatnych kanałów telewizyjnych REN TV i Channel 5 dokonał zmian w strukturach zarządzających kanałami. Powołując się na anonimowe źródło, Kommersant stwierdził, że w rezultacie kanały te przestaną nadawać niezależne wiadomości; zamiast tego od 2010 r. otrzymywali wiadomości z państwowego kanału RT (do 2009 r. znanego jako Russia Today). Jako Kommiersant napisał: „Kanał 5 i REN-TV są dziś jedynymi rosyjskimi kanałami telewizyjnymi, których polityka redakcyjna jest inna niż wiadomości państwowe. Tylko za ich pośrednictwem emitowani są politycy opozycji, a także relacjonowane są inne wydarzenia, którym władze sprzeciwiają się”. Kommersant zacytował jednak szefową analitycznego programu informacyjnego REN-TV Mariannę Maksimowską , która powiedziała, że ​​jest optymistycznie nastawiona do nowego dyrektora wykonawczego REN-TV i pewna, że ​​jej polityka redakcyjna nie zostanie zmieniona .

W dniu 19 października 2009 r. Sekretarz prasowy kanału REN-TV Nazarow zapewnił, że REN-TV i Kanał 5 otrzymają od sieci RT „wyłącznie wsparcie technologiczne”, a kanał państwowy nie będzie wywierał żadnego wpływu na informacyjną część wiadomości.

W dniu 22 października 2009 r. Alexander Orjonikize, były szef REN-TV, a obecnie dyrektor generalny National Media Group , która jest właścicielem przedmiotowych kanałów telewizyjnych, powiedział, że podczas gdy omawiana jest możliwość partnerstwa w celu produkcji bardziej nasyconych i interesujących wiadomości, „ należy zauważyć, że jakakolwiek strategia biznesowa zostanie wybrana w tym kierunku, polityka redakcyjna dotycząca wiadomości i ich zawartości informacyjnej nie ulegnie zmianie”.

Channel 5 zatrudnia w Sankt Petersburgu 1700 osób . Jej sprzedaż w 2009 roku wyniosła 20 mln USD, a wydatki przekroczyły 100 mln. 19 października 2009 r. pracownicy telewizji opublikowali list otwarty do czołowych rosyjskich polityków, zaniepokojeni możliwością masowych zwolnień. W dniu 23 października 2009 r. Prezes NMG-TV Vladimir Khanumyan w wywiadzie obiecał, że nie będzie zwolnień masowych; skomentował również, że „Informacje o Russia Today to generalnie jakieś nieporozumienie. Nawet nie rozumiem, jak można je wykorzystać w naszym projekcie. To kanał telewizyjny, który tworzy programy dla zagranicznej publiczności w językach angielskim i arabskim. Jaki to ma związek do kanału 5?”

RBC

W 2016 roku kierownictwo i czołowi dziennikarze holdingu medialnego RBC opuścili firmę po wszczęciu przez władze dochodzenia w sprawie rzekomego „oszustwa”, które było szeroko kojarzone z niepublicznymi relacjami o sprawach politycznych i rządowych, w tym z najnowszymi publikacjami Panama Papers o bogactwie Władimira Putina. Jeden z dziennikarzy opisał sytuację jako „bardzo przypominającą przejęcie NTV na początku XXI wieku”.

Oficjalne stanowisko wobec kwestii dominacji państwa

W 2000 roku, przed wyborami prezydenckimi, Kommersant opublikował obszerny dokument zatytułowany „Reforma Administracji Prezydenta Federacji Rosyjskiej”, który rzekomo wyciekł z komitetu wyborczego Władimira Putina. W programie zaproponowano szereg zmian w polityce informacyjnej rządu, w tym ścisłą centralizację środków masowego przekazu i stłumienie krytyki zarówno ze strony mediów, jak i opozycji w Dumie .

„Dyrekcja, wyznaczając sobie cel, musi działać skuteczniej i aktywniej niż opozycja, musi być ostrzejsza w swojej pracy i roszczeniach niż opozycja, musi posługiwać się ostrzejszymi i bardziej miażdżącymi faktami. Nie powinno być słabości ani liberalizmu, nie ma już na to czasu. Na każde roszczenie skierowane przeciwko Kierownictwu kraju lub jego polityce musi natychmiast odpowiedzieć Prezydenckie Centrum Prasowe Administracji. Do Dyrekcji napływają informacje operacyjne o zamiarach sił opozycji do przeprowadzenia wydarzeń politycznych. Dyrekcja realizuje wszelkie działania wyprzedzające przed akcją opozycji, ale w korzystnym „świecie” dla strony prezydenckiej”. [ potrzebne źródło ]

W dokumencie przedstawiono również szereg studiów przypadków i przykładów, jak dziennikarze lub posłowie do Dumy demaskujący przypadki korupcji lub podejrzane zakupy (np. obcego mienia) przez członków administracji powinni być uciszani „prewencyjnymi działaniami politycznymi”, polegającymi na ujawnianiu kompromitujących danych osobowych szczegółowe informacje o sygnalistach, dziennikarzach i protestujących czy organizowanie „spontanicznych” kontr-pikiet poparcia dla administracji. Metody te były również stosowane wobec zagranicznych dziennikarzy relacjonujących z Rosji i obejmowały pozorną inwigilację, podsłuchiwanie mieszkań i groźby pod adresem krewnych.

W 2006 roku prezydent Rosji Władimir Putin skomentował, że w latach 90. wolność prasy w Rosji „rzeczywiście była zagrożona nie ze strony dawnej ideologii państwowej, która kiedyś miała monopol na wypowiedzi, ale z dyktatu oligarchicznego kapitału”. Zapytany o wolność mediów w wywiadzie dla NBC w 2006 roku, Putin odpowiedział: „Mamy w Rosji ponad 3500 firm telewizyjnych i radiowych, a udział w nich państwa maleje z każdym rokiem. Jeśli chodzi o media drukowane, jest ich ponad 40 000 publikacji i nie mogliśmy ich wszystkich kontrolować, nawet gdybyśmy chcieli”.

W maju 2008 r. Międzynarodowa Federacja Dziennikarzy z zadowoleniem przyjęła oznaki „nowego początku” w stosunkach między władzami a niezależnymi mediami w Rosji.

W listopadzie 2008 roku orędzie o stanie narodu Prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew przyznał się do problemów z rosyjskimi mediami:

„[A]s było tak 20 lat temu, biurokracja nadal nie ufa wolnym obywatelom i wolnej działalności. Ta logika popycha ją do niebezpiecznych wniosków i czynów. Biurokracja od czasu do czasu sieje strach w świecie biznesu, zmuszając go do trzymać się szeregu i nie podejmować tego, co uważają za niewłaściwe, przejmuje kontrolę nad tym lub innym środkiem masowego przekazu, próbując powstrzymać je od mówienia tego, co uważają za niewłaściwe, wtrąca się w proces wyborczy, uniemożliwiając wybór tego, co uważają za niewłaściwe osoby i wywiera presję na sądy, powstrzymując je przed wydaniem tego, co uważają za błędny werdykt”.

Polityka przyjęta w tym przemówieniu odpowiedziała na tę krytykę w następujący sposób:

„Po dziewiąte, partie parlamentarne powinny mieć jasne gwarancje, że ich prace będą relacjonowane przez państwowe media.

Po dziesiąte, wolność słowa powinna być poparta innowacjami technologicznymi. Doświadczenie pokazuje, że praktycznie nie ma sensu przekonywanie biurokratów do „wychodzenia z media w pokoju". Zamiast namawiać, powinniśmy aktywniej działać na rzecz poszerzenia przestrzeni bezpłatnego internetu i telewizji cyfrowej. Żaden biurokrata nie może blokować dyskusji w Internecie ani cenzurować tysięcy kanałów jednocześnie."

W maju 2009 r. Przyjęto ustawę federalną „O gwarancjach równości partii parlamentarnych w relacjonowaniu ich działalności przez państwowe kanały telewizyjne i radiowe”.

W orędziu o stanie narodu z 2009 roku Dmitrij Miedwiediew zalecił wszystkim regionom Federacji Rosyjskiej uchwalenie ustaw gwarantujących równe relacje medialne z działalnością partii reprezentowanych w parlamentach regionalnych .

W 2007 roku w raporcie profesora politologii Nicolai N. Petro stwierdzono, że zagraniczne firmy posiadają udziały w ponad połowie wszystkich rosyjskich nadawców, a nie państwo. Według niego udział państwa rosyjskiego w rynku gazet i czasopism szacuje się na mniej niż 10%, aw mediach elektronicznych jest jeszcze mniejszy.

Rosyjski szef parlamentarnej Komisji Spraw Zagranicznych Konstantin Kosachev powiedział w wywiadzie z 2005 roku, że nie ma różnic między wolnością słowa w Rosji i krajach zachodnich w odniesieniu do mediów drukowanych: „istnieje ogromna liczba gazet, które piszą wszelkiego rodzaju rzeczy." Mówiąc o mediach elektronicznych, przyznał, że znajdują się one głównie pod kontrolą władz, ale dodał, że nie jest to specyficznie rosyjskie zjawisko.

Według BBC rosyjski rynek prasowy oferuje swoim konsumentom bardziej zróżnicowany zakres poglądów niż ci sami konsumenci mogą zapoznać się z czołowymi kanałami telewizyjnymi w kraju.

Według gazety Wiedomosti , w 2009 roku koncern Ruperta Murdocha nie sprzedał swoich trzech popularnych rosyjskich stacji radiowych, ponieważ nie znalazł dla nich nabywców.

Relacja z Ukrainy

Główny artykuł: Medialny wizerunek kryzysu ukraińskiego

Rosyjska interwencja wojskowa na Ukrainie i okupacja Krymu w 2014 r. doprowadziły do ​​nasilenia propagandy i dezinformacji ze strony państwowych mediów, w tym poprzez zmianę lub błędną identyfikację obrazów, zniekształcenie historii (np. reportaż o ukrzyżowanym chłopcu ) lub wymyślenie od podstaw . Według reportera wojennego Arkadija Babczenki , rosyjskie środki masowego przekazu odegrały znaczącą rolę w faktycznym rozpoczęciu wojny w Donbasie, stwierdzając, że „jest to pierwsza wojna w historii rozpoczęta wyłącznie przez propagandę podobną do Goebbelsa”.

Niezależne relacje na tematy związane z wojną doprowadziły do ​​​​oficjalnych nacisków na media. Lenta.ru został ostrzeżony przez Roskomnadzor w marcu 2014 r. po opublikowaniu wywiadu z członkiem Prawego Sektora ; następnego dnia właściciel zastąpił redaktora prorządowym, a 40 pracowników w proteście złożyło rezygnację. W październiku 2014 r. Ekho Moskvy został ostrzeżony przez Roskomnadzor po przekazaniu zeznań z pierwszej ręki z walk na wschodniej Ukrainie, rzekomo „usprawiedliwiających zbrodnie wojenne”.

W marcu 2016 r. Siergiej Szojgu, przemawiając podczas ceremonii wręczenia nagród rosyjskim mediom, opisał ogólnie informacje jako „kolejną broń, kolejną jednostkę Sił Zbrojnych. Tej broni można użyć w dobrym lub złym celu”.

Rosyjski aparat cenzury Roskomnadzor nakazał organizacjom medialnym usunięcie artykułów opisujących rosyjską inwazję na Ukrainę w 2022 r. jako „atak”, „inwazję” lub „wypowiedzenie wojny”. Roskomnadzor wszczął śledztwo przeciwko Nowej Gaziecie , Echo Moskwy , inoSMI , MediaZona , New Times , Dozhd (TV Rain) i inne rosyjskie media za publikowanie „nieprawdziwych informacji o ostrzale ukraińskich miast i ofiarach cywilnych na Ukrainie w wyniku działań armii rosyjskiej”. 1 marca 2022 r. rosyjskie władze zablokowały dostęp do Echa Moskwy i Dożda, ostatniej niezależnej rosyjskiej stacji telewizyjnej , twierdząc, że rozpowszechniają „celowo fałszywe informacje o działaniach rosyjskiego personelu wojskowego” oraz „informacje nawołujące do działalności ekstremistycznej” oraz "przemoc". Dodatkowo Roskomnadzor zagroził zablokowaniem dostępu do Rosyjska Wikipedia w Rosji nad artykułem „ Вторжение России на Украину (2022) ” („Inwazja Rosji na Ukrainę (2022)”), twierdząc, że artykuł zawiera „nielegalnie rozpowszechniane informacje”, w tym „doniesienia o licznych ofiarach wśród personelu Federacji Rosyjskiej, a także ludność cywilna Ukrainy, w tym dzieci”.

4 marca 2022 r. Prezydent Putin podpisał ustawę wprowadzającą kary do 15 lat więzienia dla tych, którzy publikują „świadomie fałszywe informacje” o rosyjskiej armii i jej operacjach, co spowodowało, że niektóre media zaprzestały relacjonowania Ukrainy.

4 marca 2022 r. Roskomnadzor zablokował dostęp do kilku zagranicznych mediów, w tym BBC News Russian , Voice of America , RFE/RL , Deutsche Welle i Meduza , a także Facebooka i Twittera .

Nowaja Gazieta i jej redaktor naczelny Dmitrij Muratow , Dożd i jej prezes Natalia Sindejewa złożyli skargę przeciwko Rosji (nr 11884/22) do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka . W dniu 3 marca 2022 r. Dmitrij Muratow zażądał pilnych środków tymczasowych, a mianowicie wskazania rządowi rosyjskiemu, aby nie ingerował w zgodną z prawem działalność rosyjskich środków masowego przekazu, w tym Nowej Gazety, relacjonujących konflikt zbrojny na terytorium Ukrainy, w szczególności powstrzymania się od blokowania informacji i materiałów zawierających opinie odmienne od oficjalnego punktu widzenia władz rosyjskich; oraz do powstrzymania się od całkowitego zablokowania i zaprzestania działalności rosyjskich środków masowego przekazu, w tym Nowej Gaziety. W dniu 8 marca 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wskazał rządowi Rosji powstrzymania się do odwołania od działań i decyzji zmierzających do całkowitego zablokowania i zakończenia działalności „ Nowej Gaziety” oraz od innych działań, które w obecnych okolicznościach mogłyby pozbawić „ Nowaja Gazeta” możliwości korzystania z jej praw gwarantowanych artykułem 10 Europejskiej konwencji o Prawa człowieka .

W dniu 5 kwietnia 2022 r. Komitet Denisa Diderota wystosował wezwanie do nałożenia sankcji przez UE i EUTELSAT IGO na NTV Plus (Gazprom Media Holding) i Tricolor, dwie rosyjskie platformy płatnej telewizji działające na satelitach Eutelsat 36 E, twierdząc, że 8 międzynarodowych kanałów informacyjnych zostało odwołanych z ofertę w kontekście wojny na Ukrainie.

Presja polityczna na niezależne media

Według World Press Freedom Review 2008 sporządzonego przez International Press Institute , w 2007 roku znacznie wzrosła presja wywierana na niezależne rosyjskie media i ich pracowników. -cenzura.

Według International Press Institute, nawet odważniejsze publikacje muszą ograniczać zasięg, aby uniknąć problemów z władzami.

Zastosowano wybiórcze przepisy biurokratyczne w celu zahamowania działalności mediów, uchwalono niejasne prawa ograniczające niezależną działalność, stosowano motywowane politycznie dochodzenia karne przeciwko krytykom, niezależnych dziennikarzy więziono na podstawie sfabrykowanych zarzutów, a ich media były zamykane, kontrolowanie interesów w niezależnych dokonywano zakupów serwisów informacyjnych, dominowało agresywne nękanie dziennikarzy przez służby bezpieczeństwa oraz brak wymierzenia sprawiedliwości w zabójstwach dziennikarzy i innych brutalnych atakach na prasę.

W 2016 roku stowarzyszenie PEN stwierdziło, że stosując kombinację metod, w tym przejęcie kontroli nad dużymi firmami medialnymi i kanałami telewizyjnymi oraz selektywne i elastyczne stosowanie nowo wprowadzonych praw, rząd przejął praktyczną kontrolę nad tym, co jest publikowane w środkach masowego przekazu w Rosji:

Chociaż prasa nie poddała się bez walki, a niektóre kluczowe niezależne media, reporterzy i wydawcy nadal przemawiają i publikują, telewizja państwowa i ograniczona liczba innych „lojalnych” mediów zdominowała dzisiejszy krajobraz rosyjskich mediów. W miarę jak prasa głównego nurtu coraz bardziej podporządkowuje się linii Kremla, ograniczenia rządowe rozszerzyły się i wkroczyły na inne przestrzenie kulturowe i sposoby wyrażania się, w tym aktywizm społeczny, literaturę, sztukę i teatr.

O ile w rosyjskiej konstytucji są zapisy gwarantujące wolność słowa, a konkretnie zakazujące cenzury, o tyle praktyczne wykonywanie licznych aktów prawnych i zależność sądów skutkuje praktycznie nieograniczoną kontrolą rządu nad tym, co i gdzie jest publikowane. Chodzi o ustawy antyekstremistyczne, ustawy o ochronie dzieci przed szkodliwymi informacjami, ustawy o znieważaniu wyznawców religii, ustawy o zagranicznych agentach i ustawy o niepożądanych organizacjach. Ważną rolę w systemie cenzury odgrywa Roskomnadzor (Federalna Służba Nadzoru w Sferze Telekomunikacji, Informatyki i Komunikacji Masowej), instytucja, która – według PEN – „obudziła w ludziach wewnętrznych redaktorów – głos w głowie, że świadomie lub nieświadomie sprawia, że ​​kwestionujesz to, co piszesz lub publikujesz: czy to przekracza granicę? Czy to wpędzi mnie w kłopoty?”

Zdaniem eksperta, wypieranie konkurencyjnych aktorów politycznych z własności mediów stopniowo doprowadziło do odpolitycznienia treści medialnych. Odpolitycznienie treści medialnych doprowadziło jednak także do ich patriotyzacji.

Prawo agentów zagranicznych

Dalsze informacje: rosyjskie prawo dotyczące zagranicznych agentów

W dniu 25 listopada 2017 r. Putin podpisał nowe przepisy umożliwiające władzom umieszczanie zagranicznych mediów jako „zagranicznych agentów”, porównując to z wymogiem amerykańskiej ustawy o rejestracji agentów zagranicznych , który zmusza Russia Today do zarejestrowania się jako rosyjski agent zagraniczny w USA Prawo pozwala Moskwie zmusić zagraniczne media do piętnowania własnych wiadomości dostarczanych Rosjanom jako dzieło „zagranicznych agentów”. Prawo zaczęło być egzekwowane na dużą skalę w 2020 i 2021 roku, kiedy wiele mediów otrzymało nakazy umieszczania na początku swoich publikacji dużego oświadczenia „zagranicznego agenta”. Wyboru mediów dokonano niekonsekwentnie z punktu widzenia prawa, które za nadrzędne kryteria uznaje zagraniczne finansowanie i działalność polityczną — niektóre media spełniające te kryteria nie otrzymały zamówień (były to media prokremlowskie), a niektóre organizacje, jak np. Memoriał , który nie angażuje się w działalność polityczną, został określony mianem „zagranicznych agentów”. Najbardziej znanymi niezależnymi mediami, które otrzymały zamówienia, były Meduza i Dożd , mimo że ich „finansowanie z zagranicy” ograniczało się do kontraktów reklamowych.

Selektywne stosowanie przepisów i dochodzeń karnych

Jak stwierdził IPI, rząd rosyjski stosuje selektywnie upolitycznione przepisy i biurokratyczne prześladowania, aby hamować media. Główne narzędzia prawne stosowane w tym przypadku to antyekstremistyczne (opisane powyżej) oraz prawo dotyczące zagranicznych agentów .

W 2008 roku Amnesty International skrytykowała przygotowania do wyborów parlamentarnych i prezydenckich jako „ograniczenie wolności zgromadzeń i wypowiedzi”, stwierdzając, że „władze brutalnie rozproszyły niektóre demonstracje opozycji, podczas gdy wydarzenia prorządowe przebiegały bez ingerencji ”.

W 2015 roku PolitPress uruchomił bazę danych różnych form represji stosowanych wobec dziennikarzy i aktywistów w Rosji, licząc łącznie 302 osoby podlegające różnym formom represji, w tym 17 dziennikarzy. Memoriał opublikował listę więźniów politycznych w Rosji, na której znajdują się także dziennikarze.

Dostęp do informacji i otwartych danych

Rosyjska ustawa o udostępnianiu informacji o działalności organów państwowych i organów samorządu terytorialnego została uchwalona przez niższą izbę parlamentu (Dumę Państwową) w dniu 21 stycznia 2009 r. Ustawa pozytywnie gwarantuje obywatelom rosyjskim prawo do żądania i otrzymywać informacje, przedstawia procedurę dotyczącą takich wniosków oraz określa odpowiedzialność rządu za dostarczanie takich informacji. Takie przyjęcie zostało przyjęte z zadowoleniem przez Komitet Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych w 2009 roku.

Jednak nawet jeśli prawo do informacji jest również prawnie gwarantowane w Rosji przez pierwszy artykuł rosyjskiej ustawy o środkach masowego przekazu (27 grudnia 1991) oraz przez artykuł 29 Konstytucji z 1993 roku, sferę informacji charakteryzuje raczej tajemnica niż jawność . Ustawa o środkach masowego przekazu przyznaje bezpośrednie prawo do otrzymywania informacji wyłącznie środkom masowego przekazu, podczas gdy obywatele Rosji mają prawo do otrzymywania za pośrednictwem środków masowego przekazu rzetelnych informacji o działalności państwa i przedstawicieli (art. 38 ust. 1). Z kolei urzędnicy państwowi mają obowiązek informować media o swojej działalności: na żądanie, ale także aktywnie.

Według Global Right to Information Rating (GRIR) rosyjskie ramy prawne (w tym orzecznictwo) nie uznają podstawowego prawa dostępu do informacji. GRIR przyznał Rosji ocenę 1, gdzie 6 to maksymalna możliwa ocena w zakresie prawa dostępu do informacji. Jednak biorąc pod uwagę zakres i procedury wnioskowania przewidziane w rosyjskiej ustawie o wolności informacji (FOIA), GRIR przyznał Rosji łącznie 98 punktów z maksymalnej liczby 150. Kodeks karny (art. 144) ustala wysokie kary za bezprawną odmowę udzielenia informacji oraz za utrudnianie dziennikarzom działalności zawodowej. Prawo dostępu do informacji publicznej jest w szczególności podważane przez wyjątek prawny obowiązujący w przypadku odmowy ujawnienia informacji, a mianowicie kategoria „informacji poufnych” (tajemnica handlowa, państwowa, wojskowa) jest otwarta na szerokie interpretacje. Ustawa „o tajemnicy państwowej” została uchwalona 21 lipca 1993 r. (znowelizowana w październiku 1997 r.). Oprócz wykazu kategorii informacji, które mogą zostać uznane za tajemnice państwowe, Prezydent Rosji może opracować i zatwierdzić taki wykaz poprzez publikację dekretu publicznego.

Swietłana Mironyuk skomentowała Wasilija Gatowa, że ​​rosyjskie media od początku XXI wieku dzielą się na trzy grupy: outsiderów, naszych chłopaków i pośredników.

W 2015 roku FSB (Federalna Służba Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej), główna agencja bezpieczeństwa Rosji, zaproponowała nowe rozporządzenie ograniczające dostęp do publicznych rejestrów własności, które wcześniej były często wykorzystywane przez demaskatorów do ujawniania wielomilionowych rezydencji należących do urzędników państwowych, których nie było na nie stać z ich oficjalnej pensji. Rozporządzenie zostało zaproponowane wkrótce po tym, jak media ujawniły, korzystając z publicznych rejestrów, niezgłoszoną posiadłość należącą do wicedyrektora FSB Siergieja Smirnowa. W tym samym roku grupa posłów zaproponowała nową ustawę penalizującą wypowiedzi „antyrosyjskie” lub „antypatriotyczne”. Ustawa była krytykowana jako niekonstytucyjna i niejasna ze względu na brak definicji tego, co naprawdę oznaczałyby te terminy.

Kolejna regulacja uchwalona w 2015 roku opiera się na koncepcji europejskiego prawa do bycia zapomnianym , ale bez żadnych zabezpieczeń interesu publicznego i wolności słowa. Zdaniem niektórych ekspertów regulacja ma uciszyć publikacje dotyczące konkretnych skorumpowanych polityków, nawet jeśli oskarżenia były prawdziwe i potwierdzone w sądach. Publiczne rejestry gruntów zostały również zanonimizowane, aby ukryć nazwiska właścicieli nieruchomości po tym, jak były one często wykorzystywane przez strażników do kwestionowania niewytłumaczalnego bogactwa funkcjonariuszy publicznych.

W 2015 r. stowarzyszenie non-profit RosOtvet uruchomiło usługę online ułatwiającą składanie wniosków o informacje do władz.

Otwarte dane i proaktywne ujawnianie

Zobacz też: E-administracja w Rosji

Poza obowiązkiem ujawniania informacji publicznych na żądanie, władze publiczne w Rosji mają zdecydowany obowiązek publikowania informacji (tj. proaktywnego ujawniania ). Informacje takie polegają na:

  • Pełne i krótkie oficjalne nazwy organu rządowego, adres pocztowy, adres e-mail do wniosków/wiadomości od obywateli, referencyjne numery telefonów – zwykle publikowane i aktualizowane informacje o uprawnieniach i kompetencjach;
  • Informacje o głównych urzędnikach (imiona i nazwiska, inne informacje - do uzgodnienia);
  • Oficjalne symbole;
  • Zatwierdzone formularze (szablony) wniosków i innych dokumentów akceptowanych do wglądu przez organ rządowy;
  • Informacje o usługach świadczonych przez organ państwowy w zakresie koncesjonowania prac wykonywanych za granicą oraz wykorzystywania informacji zawierających tajemnicę państwową;
  • Procedura wstąpienia do służby państwowej w organie rządowym;
  • Tryb składania i rozpatrywania wniosków osób i organizacji Tryb, adres i harmonogram przyjmowania osób i organizacji;
  • Nazwa departamentu struktury organu rządowego odpowiedzialnego za recepcję, dane kontaktowe (e-mail, telefony referencyjne).

Proaktywne ujawnianie informacji przez organy publiczne zapewnia szereg przepisów, z których wiele ma na celu przeciwdziałanie korupcji. Jednym z nich jest ustawa federalna Federacji Rosyjskiej „O udostępnianiu informacji o działalności organów państwowych i samorządów lokalnych”, przyjęta przez Dumę Państwową 21 stycznia 2009 r.

Ustawodawstwo rosyjskie zapewnia organom rządowym kilka sposobów publikowania ich otwartych danych : można to zrobić za pośrednictwem federalnego portalu otwartych danych ( data.gov.ru ), poświęcając sekcję na oficjalnej stronie internetowej organu rządowego lub na specjalnym portalu otwartych danych , regionalnym lub miejskim.

W 2016 roku stowarzyszenie Infometer przeprowadziło audyt otwartych danych 166 stron internetowych należących do administracji największych rosyjskich miast, liczących ponad 100 tys. mieszkańców. Badanie to wykazało, że administracje większości miast nie publikują otwartych danych:

  • większość publikujących otwarte dane robi to własnymi środkami, co nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem;
  • dość nieliczna administracja miejska zatwierdza akty normatywne dotyczące otwartych danych;
  • bardzo nieliczna administracja miejska współpracuje ze społecznością programistów zajmujących się otwartymi danymi.

73 ze 166 badanych miast publikuje otwarte dane. Przestrzegają oni wymogów dotyczących publikacji otwartych danych dla 47,9%.

Infometer w okresie od lipca do października 2014 r. przeprowadził audyt zgodności oficjalnych stron internetowych sądów różnych stopni z ustawą federalną „O udostępnianiu informacji o działalności sądów w Federacji Rosyjskiej” nr 262-FZ z dnia 22 grudnia 2008 r. Eksperci skupili się na jawności informacji o działalności rosyjskich sądów powszechnych, koncentrując się na publikacji w Internecie wzorów dokumentów służących do składania wniosków do sądów. Wyniki pokazały, że w odniesieniu do Sądu Najwyższego Rosji informacje są dostępne na poziomie 24,1%. Odnosząc się do Sądu Okręgowego, na 85 zbadanych ich poziom otwartości wydaje się wynosić 42,4%. Wreszcie, jeśli chodzi o sądy I instancji, ich jawność wyniosła 31%.

Jeśli chodzi o otwarte dane, według stanu na 2015 r. stowarzyszenie Infometer obliczyło, że 69 rosyjskich regionów publikuje otwarte dane , a 36,6% przeciętnych regionów przestrzega wymogów dotyczących publikacji otwartych danych. Większość z tych otwartych danych jest publikowana w dziedzinie rządowej.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Media_freedom_in_Russia&oldid=1140564176 ”