Medialny wizerunek wojny rosyjsko-ukraińskiej

Przedstawienia medialne wojny rosyjsko-ukraińskiej , w tym potyczek we wschodnim Donbasie i ukraińskiej rewolucji w 2014 r . Ukraińskie , zachodnie i rosyjskie media . Rosyjskie, ukraińskie i zachodnie media były w różnym stopniu oskarżane o propagandę i prowokację wojna informacyjna .

Podczas gdy rosyjskie i ukraińskie narracje medialne dotyczące trwającego konfliktu między dwoma krajami znacznie się różnią, częściowo ze względu na zakres kontroli rządu, ich ekosystemy medialne są zdominowane przez zależność większości ich populacji od telewizji w zakresie większości wiadomości. Według Centrum Lewady w 2021 r. dwie trzecie Rosjan polegało na telewizji państwowej, jeśli chodzi o otrzymywanie wiadomości. Ankieta Research & Branding Group z lutego 2021 r. wykazała, że ​​po raz pierwszy Ukraińcy woleli Internet jako główne źródło wiadomości zamiast telewizji (51% preferowało Internet i 41% telewizja).

Rosyjskie kanały wielokrotnie wykorzystywały wprowadzające w błąd obrazy, fałszywe narracje, przeinaczanie, tłumienie i sfabrykowane wiadomości, takie jak fikcyjne ukrzyżowanie dziecka w 2014 roku i fikcyjna śmierć 10-latka w 2015 roku podczas ostrzału. BBC co według The Guardian jest częścią skoordynowanej „informacyjno- psychologicznej operacji wojennej ”.

Stałym tematem w rosyjskich mediach jest to, że ukraińska armia, która ma wielu rosyjskojęzycznych członków, popełnia „ ludobójstwo ” na rosyjskojęzycznych, którzy gorąco pragną, by Rosja „chroniła” ich przed Kijowem. Jednak sondaż Gallupa wykazał, że mniej niż 8% mieszkańców wschodniej Ukrainy „zdecydowanie” chce rosyjskiej ochrony. Uwierzyli w zaprzeczanie przez Rosję udziału w kryzysie krymskim, dopóki Władimir Putin nie pochwalił się kluczową rolą rosyjskich żołnierzy i dalej zaprzecza jej udziałowi w wojnie w Donbasie regionie Ukrainy, pomimo dowodów na to, że Rosja regularnie ostrzeliwuje granicę.

Media w Rosji

Rosyjskie media państwowe

Wolność mediów w Rosji jest mocno ograniczona, a rosyjskie media państwowe prezentują oficjalny punkt widzenia rosyjskiego rządu .

Putin i Konstantin Ernst , szef głównej rosyjskiej państwowej stacji telewizyjnej Channel One

Putin i propagandyści rosyjskich mediów państwowych Dmitrij Kiselyov i Margarita Simonyan

BBC poinformowało, że rosyjskie media państwowe mają „tendencję do skupiania się na wydarzeniach na Ukrainie z niemal całkowitym pominięciem problemów w kraju”. W maju 2015 r. słowacka grupa monitorująca MEMO 98, Internews Ukraina i Erewański Klub Prasowy Armenii przygotowały raport o rosyjskich kanałach telewizyjnych dla Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego . Rasťo Kužel z MEMO 98 zauważył, że rosyjskie media „odwracały uwagę od ważnych spraw wewnętrznych i straszyły ludność możliwością wojny i potrzebą obrony Rosji przed zewnętrznym wrogiem”. Rosyjskie media państwowe często podawały historie całkowicie zmyślone lub zniekształcone wypowiedzi ukraińskich i zachodnich polityków. Wiadomości przedstawiane jako rzeczywiste wydarzenia są często pogłoskami, pochodzą z anonimowych blogów, celowo inscenizowanych filmów i wybiórczo cytowanych materiałów, pomijając wszystko, co jest krytyczne wobec Rosji. Krytykom często zarzuca się rusofobię ( nastroje antyrosyjskie ). Pisze dla Sobesednik , Dmitrij Bykow powiedział: „Język dzisiejszej propagandy stał się pełen sztucznych powiązań. Jeśli jesteś przeciw tajnej wojnie Rosji na Ukrainie, to musisz być za obżarstwo, przeciwko ojczyźnie i za bezdusznymi amerykańskimi fast foodami, protestując przeciwko wojnie tylko dlatego, że chcesz foie gras”. W lutym 2015 r. liderka opozycyjnej Platformy Obywatelskiej Irina Prochorowa skomentowała, że ​​nacjonalizm i „ my kontra oni” W rosyjskich mediach rozrosło się myślenie, mówiąc: „Jeśli wezmę udział w jakiejś rozmowie w telewizji, natychmiast zaczną oskarżać:„ nie jesteś patriotą, nie jesteś prawdziwym obywatelem ”. Władysław Inoziemcew napisał „Retoryka agresji i Argumenty uzasadniające użycie siły stały się częścią standardowego rosyjskiego środowiska informacyjnego”. Maria Alechina z Pussy Riot również skrytykowała doniesienia rosyjskich mediów. Edward Lucas i Peter Pomerantsev zauważył, że portret Rosji zapożyczono z sowieckich narracji i terminologii. „Mówiąc Rosjanom, że podobnie jak w latach 1941–1945 walczą z faszystami, Kreml ma na celu zarówno pobudzenie własnej ludności, jak i delegitymizację wszelkich dysydentów: wypowiadanie się przeciwko wojnie to zdrada samej Rosji”. W rosyjskim dyskursie często pojawiały się oskarżenia o „prowokację”, wywracając „dynamikę konfliktu… do góry nogami: atakujący staje się ofiarą, a ofiara zostaje oskarżona o wywołanie konfliktu”. Ukraina.ru Rossiya Segodnya strona twierdziła, że ​​prezydent Ukrainy Petro Poroszenko miał powiązania z Lucyferem . Historia została później wycofana przez oryginalną stronę internetową.

Niektóre rosyjskie media promowały poglądy antyzachodnie i prowojenne: Rossiya 2 wyemitowała krótką symulację rakiety Topol-M uderzającej w Londyn, podczas gdy kanał 5 symulował konwencjonalną inwazję na Warszawę, Berlin i kraje bałtyckie. Rosyjskie media użyły „sowieckiego języka”, odnosząc się do „zdrajców”, „faszystów” i „piątej kolumny”.

Maksim Trudolyubov, pisząc w Vedomosti , powiedział: „Dzisiejsze państwowe media w Rosji są kontynuacją KGB, ale znacznie mądrzejszą niż poprzednie wcielenia. Używają nowoczesnych narzędzi, dezinformacji, zamieszania i sprzecznych sygnałów, aby zapobiec jakimkolwiek zbiorowym reakcjom i działaniom obywateli ”. W 2016 roku Dmitrij Kiselyov przyznał się do wykorzystywania w swoim programie fałszywych dokumentów.

Euromajdan

Państwowe rosyjskie media konsekwentnie przedstawiają walki na Ukrainie jako inicjowane przez kolejne ukraińskie rządy po obaleniu w 2014 roku Wiktora Janukowycza , czwartego prezydenta Ukrainy, podczas proeuropejskiego ruchu protestacyjnego Euromajdan . Euromajdan, określany jako kontrolowany przez elementy „ultranacjonalistyczne”, „ faszystowskie ”, „ neonazistowskie ” i „ antysemickie ”, oraz Prawy Sektor , określany jako „skrajnie prawicowy nacjonalista ” grupa” często pojawiająca się w rosyjskich mediach. Rewolucja została przedstawiona jako brutalny „ zamach stanu ”, podsycany przez Zachód w celu obalenia wybranego rządu Ukrainy . W tym samym czasie, donosząc o proteście Euromajdanu, w którym uczestniczyły setki tysięcy ludzi, Channel One Russia powiedział, że protesty „wymierają”, a uczestniczy w nich „tylko kilkaset”. Brutalność policji przeciwko zwolennikom Euromajdanu nie wspomniano w rosyjskich mediach. Rosyjskie media państwowe twierdziły, że kraje zachodnie, zwłaszcza Stany Zjednoczone, organizowały wydarzenia na Ukrainie, aby zaszkodzić Rosji.

Unia Europejska-Ukraina był przedstawiany jako broń przeciwko Kremlowi, protestujących jako płatnych marionetek Stanów Zjednoczonych, a szczyt wileński jako pokrewny układowi monachijskiemu .

Opisy ukraińskiego rządu jako „nielegalnego” lub „samozwańczego” oraz kraju jako „faszystowskiego” były powszechne w rosyjskich raportach przez większą część konfliktu, ale pod koniec 2015 roku gwałtownie spadły.

Po tym, jak ukraiński parlament przegłosował wybór Arsenija Jaceniuka na tymczasowego premiera , RT określiła ukraiński rząd jako „powołany do zamachu stanu”. Po wyborze Petra Poroszenki na prezydenta rosyjskie serwisy informacyjne regularnie opisywały ukraiński rząd jako „juntę”, „faszystę” i „nielegalność ” . „rozwinął niemal jednomyślną fiksację na Ukrainie” i przedstawił pomajdanowe władze jako „faszystowskich uzurpatorów”, „wspieranych” przez NATO. Ukraina była często przedstawiana jako państwo „nieodwracalnie dysfunkcyjne”, „sztuczne”, „głęboko podzielone” lub państwo upadłe .

Rosyjskie media państwowe twierdziły, że władze Kijowa pozwoliły na zakorzenienie się na Ukrainie całkowitej anarchii i że kraj jest pod kontrolą „ banderowców ”, zwolenników ukraińskiego nacjonalisty Stepana Bandery . Według raportu Borysa Niemcowa , Putin. Wojna , retoryka II wojny światowej została rzutowana na kryzys, z Rosją przedstawioną jako walcząca z „faszyzmem”. Wschodni Ukraińcy byli przedstawiani jako szukający interwencji i ochrony Rosji, pomimo Gallupa sondaż pokazuje, że mniej niż 20% mieszkańców zgodziło się. Ukraiński rząd został oskarżony przez rosyjskie media o „ ludobójstwo ” i „ pogromy ” na dużej rosyjskojęzycznej ludności we wschodniej i południowej Ukrainie . Mówiono, że te „pogromy” były skierowane do kościołów i synagog, chociaż lokalne społeczności żydowskie zaprzeczały, że miały miejsce jakiekolwiek pogromy.

Rosja-1 i RIA Novosti twierdziły w 2014 r., Że „pogromy” i „anarchia” doprowadziły do ​​„kryzysu humanitarnego” na Ukrainie i przewidywały „napływ” uchodźców. Na początku marca 2014 r., przed wojną w Donbasie , rosyjskie kanały informowały o dużej liczbie uchodźców uciekających przed „chaosem” na Ukrainie i przedstawiały nowe władze Kijowa jako „faszystów”. RT oświadczył, że rosyjska interwencja wojskowa „miała na celu jedynie ratowanie rosyjskiego życia”. Channel One przedstawił materiał filmowy z Shehyni przejściach granicznych między Ukrainą a Polską, jako Ukraińcy uciekający do Rosji. Rosyjskie kanały państwowe przedstawiały cywilów Donbasu jako atakowanych przez siły ukraińskie i nie wspominały o powstańcach strzelających z obszarów mieszkalnych. Działania armii ukraińskiej określili jako „represyjne”, a wojnę w Donbasie jako „ wojnę domową ”.

Wiadomości przedstawiane jako rzeczywiste wydarzenia są często pogłoskami, pochodzą z anonimowych blogów, celowo inscenizowanych filmów i wybiórczo cytowanych materiałów, pomijając wszystko, co jest krytyczne wobec Rosji.

rosyjskie myśliwce

W sprawie obywateli rosyjskich walczących z Ukrainą rosyjskie media „powtórzyły oficjalne stanowisko, że wojska (były) „ochotnikami” lub udały się na Ukrainę raczej na urlopie niż w jakimkolwiek oficjalnym charakterze” i określiły cudzoziemców walczących o Ukrainę jako „najemników”. Często pojawiały się wzmianki o „jedności słowiańskiej” i „braterstwie rosyjskim”. Grupa rosyjskich nacjonalistów przygotowała międzynarodową wystawę „Material Evidence” , prezentowaną z bardzo antyzachodnim i prorosyjskim nastawieniem.

Rosyjskie media twierdziły, że zachodnie media zignorowały pozorną „przemoc”, a demonstranci na Krymie protestowali w obronie praw demokratycznych. Źródła rosyjskie konsekwentnie określają wydarzenia jako „Rosyjską Wiosnę”, nawiązując do ruchów prodemokratycznych, takich jak Praska Wiosna i Arabska Wiosna . Aneksja Krymu była przedstawiana jako wola ludu i „ponowne zjednoczenie”. Prorosyjscy demonstranci we wschodniej Ukrainie, w tym ci, którzy byli uzbrojeni i wzięli dziennikarzy jako zakładników, byli przedstawiani jako pokojowi działacze „pro-federalizacji”.

W wywiadzie dla Deutsche Welle obserwator OBWE Paul Picard powiedział: „Często widzimy, jak rosyjskie media manipulują naszymi wypowiedziami. Mówią, że nie widzieliśmy rosyjskich żołnierzy przekraczających granice. Ale dotyczy to tylko dwóch przejść granicznych . pojęcia, co się dzieje u innych” (Rosja odmówiła OBWE rozszerzenia jej misji).

Podczas kryzysu krymskiego rosyjskie media powtórzyły twierdzenia rosyjskiego rządu, że rosyjskie wojska nie były zaangażowane, a ukraińscy nacjonaliści z zachodniej Ukrainy i Kijowa napadali i zabijali Rosjan na Krymie. Twierdzili, że autobus w Symferopolu przewoził członków Prawego Sektora , którzy zaatakowali mieszkańców Krymu, chociaż materiał filmowy pokazywał autobus z krymskimi tablicami rejestracyjnymi przewożący mężczyzn uzbrojonych w rosyjską broń po zablokowaniu dróg na Krym przez rosyjskich żołnierzy. Rosja 24 wykorzystała materiał filmowy z Majdanu w Kijowie na poparcie swoich twierdzeń o chaosie w Symferopolu na Krymie. Twierdzenia o przemocy i represjach wobec rosyjskojęzycznych na Ukrainie zostały wykorzystane do usprawiedliwienia rosyjskiej interwencji wojskowej na Krymie .

Ukraińcy „faszyści”

Główny artykuł: faszystowski (zniewaga)

Dalsze informacje: Trywializacja Holokaustu § Inwazja na Ukrainę i Denazyfikacja § Nadużycie terminu

Joshua Yaffa z The New Republic doniósł o „ataku propagandowym bezprecedensowym w epoce poradzieckiej, sugerującym lub wymyślającym mroczne podejrzenia co do zachodnich motywów na Ukrainie, jednocześnie przedstawiając wtrącanie się Rosji jako heroiczną odpowiedź na wezwanie sprawiedliwości”. W rozmowie z Institute for War and Peace Reporting Peter Pomerantsev powiedział: „Kreml na nowo wymyślił konflikt na Ukrainie jako ludobójstwo Rosjan. Ludzie wierzą, że faszyści idą po nich, ponieważ to widzieli w telewizji, lub że CIA stoi za masakrami na Ukrainie”. Ingo Mannteufel z Deutsche Welle poinformował, że „kierowane przez Kreml media nękają Rosjan i zagranicznych odbiorców wiadomościami, że„ faszystowscy politycy i amerykańskie agencje wywiadowcze ”przejęli sąsiednią Ukrainę”.

Rosyjskie media skupiły się szczególnie na Prawym Sektorze , przedstawiając grupę jako potężną, faszystowską i neonazistowską oraz mówiąc, że prześladuje rosyjskojęzycznych i Żydów. Pisząc dla Foreign Policy , Hanna Kozłowska stwierdziła, że ​​rosyjska propaganda próbowała demonizować ukraiński rząd i budować argumenty za aneksją Krymu, przedstawiając Prawy Sektor jako potężną grupę neonazistowską, która może przejąć kontrolę nad Ukrainą. W pierwszej połowie 2014 roku Prawy Sektor był drugą najczęściej wymienianą grupą polityczną w rosyjskich mediach internetowych. Associated Press a inne międzynarodowe organizacje informacyjne nie znalazły dowodów na to, że grupa popełniła przestępstwa z nienawiści. Prawy Sektor i inni skrajnie prawicowi kandydaci mieli słabe wyniki zarówno w wyborach prezydenckich na Ukrainie w 2014 roku , jak iw wyborach parlamentarnych . Josef Zissels, przewodniczący Stowarzyszenia Organizacji i Gmin Żydowskich Ukrainy Vaad, stwierdził: „Porażka ultranacjonalistów odzwierciedla rzeczywistość, którą cały czas staraliśmy się reprezentować, pomimo prób rosyjskiej propagandy przedstawiania społeczeństwa ukraińskiego jako nietolerancyjnego”.

Na początku marca 2014 r. Shaun Walker z The Guardian doniósł: „Rosyjska telewizja państwowa zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby sfabrykować obraz protestów jako wyjątkowo złowrogie zjawisko; skrajnie prawicowy ruch wspierany przez Zachód, którego ostatecznym celem jest destabilizacja Rosji. ... Na Krymie szczególnie dziwne jest to, że najbardziej zagorzali obrońcy rosyjskich baz przed rzekomymi faszystami wydają się mieć skrajnie prawicowe poglądy. kryzys konsekwentnie dąży do sensacji, wykorzystując szeroki repertuar technik propagandowych, aby wywołać odrazę i wrogość wobec władz w Kijowie”. Instytut Współczesnej Rosji napisał: „W Rosji i na obszarach wschodniej Ukrainy, gdzie rosyjska telewizja jest popularna, technologom politycznym Kremla udało się stworzyć równoległą rzeczywistość, w której władzę w Kijowie przejęli faszyści, etniczni Rosjanie we wschodniej Ukrainie są w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a CIA prowadzi wojnę z Moskwą”.

W marcu 2014 r. Historyk Timothy D. Snyder odrzucił twierdzenia o „faszystowskim zamachu stanu”, stwierdzając: „Chociaż z pewnością można debatować nad niuansami konstytucyjnymi, proces ten nie był zamachem stanu. I na pewno nie był faszystowski. Zmniejszenie uprawnień prezydenta , rozpisanie wyborów prezydenckich i przywrócenie zasad demokracji są przeciwieństwem tego, czego żądałby faszyzm”. Niektórzy obserwatorzy krytycznie odnosili się do skupiania się rosyjskich mediów na ugrupowaniach radykalnych i prawicowych podczas Euromajdanu , stwierdzając, że protesty miały szeroki zasięg. Komentując w Kyiv Post o „faszystowskich” oskarżeniach przeciwko Ukrainie Lily Hyde napisała: „Dzisiejsza Rosja, skupiająca się na silnym przywódcy, prymacie państwa i agresywnych imperialnych ambicjach, jest znacznie bardziej podręcznikowa„ faszystowska ”niż Ukraina”. Oleg Sukhov z Kyiv Post i Stephen Ennis z BBC News oskarżyli rosyjskie media o „ demonizację” . Suchow powiedział, że rosyjskie media regularnie używały faszystowskich etykiet, „bez wskazywania na stosunkowo niskie poparcie dla skrajnie prawicowych grup wśród ludności ukraińskiej lub obecność neonazistów wśród wspieranych przez Rosję powstańców” i skrytykował ich prezentację Kryzys ukraiński jako „zaaranżowany przez Stany Zjednoczone, ignorujący bezpośrednie zaangażowanie Rosji we wspieranie separatystów”. Bernard-Henri Levy powiedział, że twierdzenia o „faszyzmie” na Ukrainie były częścią „kampanii dezinformacyjnej”.

Inne roszczenia

W liście otwartym do Władimira Putina ukraińscy Żydzi, w większości rosyjskojęzyczna społeczność, powiedzieli, że rosyjskie media sfabrykowały historie o przymusowej ukrainizacji, zakazach używania języka rosyjskiego i wzroście antysemityzmu, i zasugerowali, że Putin „zmylił Ukrainę” z Rosją, gdzie organizacje żydowskie odnotowały w zeszłym roku wzrost tendencji antysemickich”.

Po wyborach parlamentarnych Wiaczesław Lichaczow z Euroazjatyckiego Kongresu Żydów powiedział, że „rosyjska propaganda mówi o„ ukraińskiej juncie faszystowskiej ”, ale w rzeczywistości w Unii Europejskiej jest więcej wyborców na skrajną prawicę niż na Ukrainie”. Jillian Kay Melchior z National Review uznała oskarżenia o dyskryminację rosyjskojęzycznych za „absurdalne”, mówiąc, że język rosyjski był powszechny nawet w Kijowie.

Grupy antyrządowe we wschodniej i południowej Ukrainie są konsekwentnie określane jako „miejscowa ludność odważnie walcząca o swoje prawa”, jako „siły samoobrony” i jako „zwolennicy federalizacji”. Państwowa telewizja Rosja-1 powiedziała: „Kijów zagroził obywatelom Doniecka psychologicznymi atakami z powietrza. Od czasu do czasu wojskowe helikoptery i samoloty krążą groźnie nad miastami Słowiańsk i Kramatorsk”. Ponadto armia ukraińska , która przeprowadzała różne ofensywy przeciwko bojownikom w obwodzie donieckim, była przedstawiana jako „niezorganizowana” i mająca „niskie morale”. NTV , należąca do rosyjskiego państwowego koncernu naftowego Gazprom , poinformował, że „wojska ukraińskie odmówiły przyjmowania rozkazów od swoich dowódców i stanęły po stronie prorosyjskich milicjantów”.

W lipcu 2014 r. ITAR-TASS , RIA Novosti i LifeNews poinformowały, że prorosyjscy separatyści zestrzelili ukraiński samolot wojskowy nad Torezem . Kiedy pojawiły się wiadomości o MH17 , rosyjskie kanały zasugerowały, że odpowiedzialna jest za to Ukraina, a katastrofa była częścią amerykańskiego spisku przeciwko Rosji.

W sierpniu 2015 r. Komsomolskaja Prawda opublikowała rzekomą transkrypcję z podsłuchu dwóch nazwisk agentów CIA planujących atak na MH17. Został wyśmiany w zachodnich mediach, ponieważ angielski używany przez obu „agentów CIA” był bardzo nienaturalny dla native speakerów i przypominał „przetłumaczone przez Google rosyjskie zwroty odczytane ze scenariusza”.

W marcu 2015 r. TASS opublikował fałszywy raport, jakoby Rusini Karpaccy zwołali zjazd, na którym postanowili ubiegać się o autonomię. Rosyjskie media państwowe były również krytykowane za doniesienia o obwodzie odeskim , w szczególności za doniesienia o zamieszkach i prześladowaniach mniejszości etnicznych. Rosja-1 przedstawiła oświadczenie Poroszenki, że ukraiński pozostanie jedynym językiem państwowym jako naruszenie prawa do swobodnego mówienia po rosyjsku, chociaż sondaż wykazał, że nawet Donbas i obwody wschodnie wolały, aby rosyjski miał status drugiego języka urzędowego w poszczególnych regionach ponad status „języka państwowego”. w maju 2015 r. Izwiestija „ujawniła” list rzekomo wysłany przez ambasadę USA do aktywistów LGBT w Rosji, napisany tak błędną angielszczyzną, że Departament Stanu USA opublikował go ponownie z błędami zaznaczonymi na czerwono i dedykacją w języku rosyjskim, sugerując, że autorzy proszą o pomóżcie przy pisaniu takich listów następnym razem.

Potupczyk doniosła swoim przełożonym o rzekomych nieprawidłowościach we wniosku paszportowym Aleksieja Nawalnego , załączając jego skany do e-maila. Jak zauważył The Insider , nie miała legalnej możliwości zdobycia tych formularzy, ponieważ są to dokumenty wrażliwe, a kilka dni później LifeNews dokładnie o tych nieprawidłowościach poinformował w ramach kampanii przeciwko Nawalnemu. Według Aleksandra Sytnika, byłego członka Rosyjskiego Instytutu Badań Strategicznych, jego organizacja była jednym z kanałów „nielegalnego finansowania prorosyjskich analityków na Ukrainie przez osoby trzecie”.

Wielokrotnie Władimir Putin , Dmitrij Rogozin i Nikołaj Patruszew podawali przykłady zachodnich uprzedzeń i wrogości wobec Rosji; jednym z tych przykładów było rzekome oświadczenie Madelaine Albright o „kontrolowaniu przez Rosję zbyt dużej części zasobów Syberii”. Jak wkrótce dowiedziały się rosyjskie niezależne media, to sformułowanie nie zostało stworzone przez Albrighta, ale przez byłego oficera rosyjskich służb bezpieczeństwa, Borysa Ratnikowa , który w 2006 roku podał przykłady tego, jakiego rodzaju „tajne” informacje był w stanie wydobyć od zachodnich przywódców za pomocą eksperymentalnych badań nad „zdalną kontrolą umysłu”.

Mimo że pochodzenie tego stwierdzenia zostało prześledzone w 2007 roku, rosyjscy przywódcy nadal powtarzali je jako prawdę. Zapytany przez dziennikarza o tę konkretną wypowiedź, Putin odpowiedział, że „wiem, że tak myślą”.

Według analizy językowej przeprowadzonej przez Wasilija Gatowa, czołowi rosyjscy politycy zaczęli ponownie wykorzystywać klasyczne nawyki językowe przywódców bolszewickich, takie jak zadawanie sobie pytań („pojawia się pytanie ...”), metonimia („niektóre kraje ...”) oraz wyrażenia lub anegdoty z subkultury kryminalnej .

We wrześniu 2015 roku Aleksandr Bastrykin, szef Komitetu Śledczego Rosji , przedstawił wersję aresztowania Nadii Sawczenko , według której „dobrowolnie przekraczała granicę rosyjską” i przed aresztowaniem „mieszkała przez 4 dni w hotelach” w Rosji, i to całkowicie zaprzeczało wcześniejszym doniesieniom milicji Donieckiej Republiki Ludowej o wzięciu jej do niewoli, w tym nagraniach wideo z jej przesłuchania. W tym samym wywiadzie Bastrykin oskarżył także Arsenija Jaceniuka o udział w pierwszej wojnie czeczeńskiej który ze względu na swój surrealistyczny charakter był szeroko wyśmiewany w ukraińskich i rosyjskich mediach, w tym w wielu memach przedstawiających Jaceniuka jako czeczeńskiego wodza. Oskarżenia te opierały się na zeznaniach Mykoły Karpiuka i Stanislav Klykh, obywatele ukraińscy przetrzymywani, torturowani i wymuszani w Rosji od 2014 r. Inny obywatel Ukrainy, Serhij Litwinow, jest również przetrzymywany w Rosji, a jego wymuszone wypowiedzi zostały wykorzystane przez rosyjskie media jako „dowód” „ludobójstwa obywateli rosyjskich”, jak twierdzi Litwinow został również oskarżony o zamordowanie dwudziestu „niezidentyfikowanych osób” i gwałt. Do końca 2014 roku większość postawionych mu zarzutów została wycofana, pozostawiając jeden zarzut rabunku. Według Aleksandra Czerkasowa oświadczenie prokuratury w Karpyuk i Klykh zawiera błędy i niespójności sugerujące, że zostało napisane na podstawie artykułu z rosyjskiej Wikipedii o Salmanie Radujewie a nie jakiekolwiek rzeczywiste dowody.

Wojna informacyjna

W lipcu 2014 r. The New Yorker doniósł, że „prawie wszyscy Rosjanie czerpią wiadomości i poczucie tego, co dzieje się na świecie” z rosyjskiej telewizji państwowej, której programy określano jako „gorączkowe, antyukraińskie, antyamerykańskie i ogólnie ksenofobiczne ” i „pełne dzikiej przesady na temat ukraińskich„ faszystów ””. Według Siergieja Gołunowa takie portrety są częścią długoterminowego trendu, który rozpoczął się na początku XXI wieku:

Większość podręczników geopolitycznych, które zawierają teorie spiskowe, przedstawia Stany Zjednoczone jako głównego spiskowca przeciwko Rosji, a co za tym idzie, jako zagrożenie dla istnienia, niepodległości i integralności terytorialnej Rosji. Inni cytowani konspiratorzy to Chiny, Niemcy i Japonia, a także niektóre „sojusze” państw w organizacjach międzynarodowych i świecie muzułmańskim. Oprócz zagrożeń dla integralności terytorialnej Rosji, niektóre teorie przedstawiają poparcie dla etnicznych i/lub religijnych ruchów separatystycznych w Rosji i wokół niej. Od połowy 2000 roku wiele podręczników potępia także rzekomą „piątą kolumnę” w Rosji.

— Siergiej Gołunow, Otwarta demokracja, 13 kwietnia 2015 r

Tematy rosyjskiej „wojny informacyjnej” obejmują

• Rosja ma prawo do „ strefy wpływów ”
• Rosja „roszcze sobie tylko do tego, co jej się prawnie należy”,
• Sąsiedzi Rosji to „państwa upadłe”, a Europa „szkodzi” swojej gospodarce i bezpieczeństwu, budując z nimi więzi
• „równość moralna” między Putinem a Zachodem
• „Zachodnia dekadencja” i zagrożenia dla „tradycyjnych” sposobów życia
• Europa jest najbardziej poszkodowana przez sankcje
• Rząd Putina jest „legalny” i „odnosi sukcesy”
• zaciemnianie roli Rosji w kryzysach poradzieckich poprzez przedstawianie ich jako konfliktów etnicznych.

Ukraina była głównym tematem negatywnych doniesień, dopóki rosyjskie media nie przeniosły uwagi na Turcję. Inne najważniejsze historie, zwykle oparte na pogłoskach, bez towarzyszących dowodów i zilustrowane zdjęciami z niepowiązanych incydentów, obejmowały „trzyletniego chłopca ukrzyżowanego przez ukraińskich żołnierzy”, „działkę ziemi i dwóch rosyjskich niewolników dla żołnierzy ukraińskich”, kobieta o pięciu różnych nazwiskach i historiach, „hiszpański kontroler lotów w Kijowie”, „zdjęcie satelitarne ukraińskiego myśliwca strzelającego do Boeinga”, „zeznanie pilota ukraińskiego myśliwca” (rozpowszechniane w rosyjskich mediach jako realne wyjaśnienie MH17 katastrofa), Dmytro Jarosz , który wygrał wybory prezydenckie na Ukrainie w 2014 roku , a Jarosz grozi odpaleniem granatu w parlamencie.

Rosja opisała też inne, niekorzystne dla Kremla powstania w Europie Wschodniej, kontrolowane przez obce mocarstwa i faszystów. W liście otwartym z lipca 2009 roku, nazywającym Rosję „mocarstwem rewizjonistycznym”, Vaclav Havel , Lech Wałęsa i inni byli przywódcy Europy Środkowej i Wschodniej skrytykowali Rosję za „[kwestionowanie] naszych roszczeń do naszych własnych doświadczeń historycznych” i „[twierdzenie] uprzywilejowaną pozycję w określaniu naszych wyborów dotyczących bezpieczeństwa”. Rosyjska telewizja państwowa opisała węgierską rewolucję 1956 roku i Praską Wiosnę z 1968 r., obie zatrzymane przez inwazje kierowane przez Sowietów, zaaranżowane przez Stany Zjednoczone i kraje Europy Zachodniej. Telewizja rosyjska przedstawiła inwazję na Czechosłowację „jako braterską pomoc mającą na celu zapobieżenie inwazji NATO i faszyzmu”, wywołując oburzenie w Czechach i na Słowacji.

Media społecznościowe

Media społecznościowe są wykorzystywane w skoordynowany sposób, aby wpływać na opinię publiczną w Rosji i poza nią.

Zobacz też: Brygady internetowe i Trolle z Olgino

Wyciek e-maili Kristiny Potupchik, byłej rzeczniczki Naszej , a później pracownika administracji Putina, ujawnił szeroko zakrojone monitorowanie wszelkich krytycznych artykułów w rosyjskich mediach opozycyjnych, płatne komentowanie i trollowanie przez brygady internetowe koordynowane przez Potupczyka. Według wcześniejszych przecieków była zaangażowana w podobną działalność co najmniej od 2012 roku.

Krytyczne reakcje w Rosji

Według reportera wojennego i weterana pierwszej wojny czeczeńskiej Arkadija Babczenki , rosyjskie środki masowego przekazu odegrały znaczącą rolę w rozpoczęciu wojny w Donbasie . „To pierwsza wojna w historii rozpoczęta wyłącznie przez Goebbelsa ” – powiedział. Pisząc w marcu 2014 roku dla Gazeta.ru , Jekaterina Bołotowska powiedziała, że ​​rosyjskie media przedstawiają „apokaliptyczny” obraz Ukrainy. Po tym, jak rosyjski kanał poinformował, że Ukraińcy ukrzyżowali dziecko w Słowiańsku , były redaktor naczelny Lenta.ru , Galina Timczenko powiedziała: „To rażące naruszenie etyki zawodowej. Nie tylko nie ma nigdzie dowodów – to nawet nie jest kwestionowane”. W marcu 2014 roku były minister gospodarki Andriej Nieczajew napisał: „Nasza propaganda na kanałach państwowych naprawdę szaleje”. W lipcu 2014 Andrei Malgin napisał w The Moscow Times : „Pracowałem dla sowieckich gazet za kadencji czterech sowieckich przywódców, od Leonida Breżniewa do Michaiła Gorbaczowa, i po raz pierwszy władze kłamały tak bezwstydnie i bezwstydnie. Naprawdę osiągnęły nowe dno”. Borys Niemcow stwierdził, że Władimir Putin i dyrektorzy Kanału 1 Rosja i Rossija Segodnya stosowali „propagandę w stylu Goebbelsa. Jeśli mówimy o odpowiedzialności za przelanie krwi zarówno rosyjskiej, jak i ukraińskiej, to leży ona nie tylko po stronie Putina, ale także takich panów jak Konstantin Ernst czy Dmitrij Kiselyov . Działają zgodnie z prostymi zasadami Josepha Goebbelsa : Graj na emocjach; im większe kłamstwo, tym lepiej; kłamstwa należy powtarzać wiele razy”.

Rosyjska grupa hakerska Shaltay Boltay opublikowała przeciwko Kremlowi dokumenty nakazujące dziennikarzom uzasadniać aneksję Krymu, chwalić plany rozwojowe Władimira Putina i przedstawiać Ukrainę jako rojącą się od faszystów. Delovoi Petersburg i dziennikarz, z którym rozmawiał Der Spiegel, poinformowali, że kilka „ukraińskich” serwisów informacyjnych, takich jak Charkowska Agencja Informacyjna , ma swoje siedziby w Rosji. Szef Centrum Lewady Lew Gudkow , stwierdził: „Udana kampania propagandowa, której jesteśmy świadkami wokół kryzysu ukraińskiego, jest wyjątkowa i wysoce wyrafinowana, nawet w porównaniu ze standardami sowieckimi”.

5 kwietnia 2022 r. Rosyjski polityk opozycji Aleksiej Nawalny powiedział, że „potworność kłamstw” w rosyjskich mediach państwowych „jest niewyobrażalna. I niestety, podobnie jak ich siła przekonywania dla tych, którzy nie mają dostępu do alternatywnych informacji”. Napisał na Twitterze, że „podżegacze wojenni” wśród osobistości rosyjskich mediów państwowych „powinni być traktowani jak zbrodniarze wojenni. Od redaktorów naczelnych, przez gospodarzy talk-show, po redaktorów wiadomości, [oni] powinni zostać teraz ukarani i pewnego dnia postawieni przed sądem”.

Niezależne rosyjskie media

Zobacz też: Wolność prasy w Rosji

Roskomnadzor wydał ostrzeżenie Echo Moskwy po tym, jak dwóch dziennikarzy, Siergiej Łojko i Timur Olewski, rozmawiało o bitwie o lotnisko w Doniecku . Witalij Portnikow, pisząc na łamach Grani.ru , kpił z uzasadnień zajęcia ziemi przez Rosję. Alexander Podrabinek napisał, że Putin w przeszłości wykorzystywał wojny do zwiększenia i utrzymania swojej władzy, a teraz używa wojny z Ukrainą, aby odeprzeć opozycję w Rosji. W 2014 roku Borys Niemcow napisał, że Kreml okazał hipokryzję, opowiadając się za federalizmem dla Ukrainy, stwierdzając, że „sama Rosja od dawna, od 2004 r. miejsce w Rosji. W Profile.ru Georgy Kunadze stwierdził, że „Jeśli kraj tak podobny do nas jak Ukraina będzie w stanie przezwyciężyć syndrom poradziecki i stać się odnoszącym sukcesy współczesnym państwem, jego przykład może okazać się zaraźliwy dla Rosji”. W październiku 2014 r. rosyjski ekonomista Stepan Demura skrytykował tzw Rosyjska inwazja na Ukrainę i kryzys krymski w 2014 roku , mówiąc, że zaszkodziłyby rosyjskiej gospodarce. Rosyjski polityk Leonid Gozman , komentując blog Echo Moskwy , powiedział, że jedynym sposobem na uratowanie Rosji przed generałami potajemnie wysyłającymi żołnierzy na śmierć na Ukrainie jest „dostarczenie Ukrainie zaawansowanej broni”.

14 lutego 2015 r. rosyjski dziennikarz Roman Saponkow opublikował wideo, na którym separatystyczna artyleria ostrzeliwuje ukraińskie pozycje z Debalcewa , śmiejąc się w tle z tego, „co powie RT”, „pewnie używają atrapy amunicji, teraz jest rozejm”. Rosyjskie media szeroko o tym informowały, w wyniku czego agencje RT i TASS , które wcześniej współpracowały z Saponkowem, publicznie potępiły jego komentarze.

Novaya Gazeta , Slon.ru , Grani.ru i Ekho Moskvy opublikowały krytykę rosyjskiej polityki na Krymie , a następnie w Donbasie . W rezultacie niektóre, takie jak Grani.ru, znalazły się na czarnej liście . Dziennikarze, którzy pisali komentarze krytyczne wobec działań rosyjskiego rządu, zwykle spotykali się z ostracyzmem i byli oskarżani przez mainstreamowe media o zdradę lub faszyzm. Niektórzy doświadczyli przemocy. W marcu 2014 roku „Wiedomosti” opublikował artykuł profesora moskiewskiego uniwersytetu pt. Andrey Zubov , który następnie został zwolniony, porównuje interwencję wojskową Rosji na Krymie z Anschlussem nazistowskich Niemiec . Rosyjscy historycy Alexandr Skobov i Andrey Piontkovski skomentowali ideologię samozwańczego państwa federalnego Noworosja i doszli do wniosku, że jego podstawowe cechy ( nacjonalizm , imperializm ) wykazują silne podobieństwa do XX-wiecznych ruchów faszystowskich . 28 lipca Skobov został napadnięty przez nieznanych sprawców i otrzymał kilka ran kłutych w Petersburgu.

Dziennikarze

W maju 2014 r. Cathy Young z The Daily Beast poinformowała, że ​​​​dziennikarze byli porywani i „poddawani dziwacznym rytuałom propagandowym w rosyjskiej telewizji”. Irma Krat, dziennikarka i Euromajdanu , przetrzymywana od kwietnia do lipca 2014 roku przez prorosyjskich bojowników, powiedziała, że ​​prokremlowskie LifeNews przesłuchiwało ją po wstrzyknięciu jej narkotyku i że zmanipulował materiał filmowy: „Wywiad został pocięty i połączony w taki sposób, że wygląda na to, że prawie przyznałem się do bycia zabójcą, sadystą i jakbym wyrzekł się Majdanu”.

Zobacz też: Oblężenie Słowiańsk

W czerwcu 2015 r. dziennikarz NTV Konstantin Goldenzweig po 12 latach pracy odszedł ze stanowiska, przepraszając publicznie za „udział w zbiorowym szaleństwie propagandowym ”.

W Rosji przeciwnicy wojny często spotykają się z dyskryminacją i skoordynowanymi kampaniami nienawiści. Najbardziej skrajnym przykładem było zabójstwo Borysa Niemcowa , o które jego córka Żanna Niemcowa obwiniła Putina i rosyjskie media. Pisząc dla Vedomosti , stwierdziła, że ​​„rosyjska propaganda zabija. Zabija rozum i zdrowy rozsądek, ale zabija też ludzi”. Powiedziała, że ​​„maszyna informacyjna” Putina „wykorzystuje techniki propagandy kryminalnej, by siać nienawiść, która z kolei rodzi przemoc i terror. Jej modus operandi? Dehumanizować cel ”.

W czerwcu 2015 roku Aleksandr Bywszew, poeta, którego antywojenne utwory zostały wcześniej zakazane jako „ekstremistyczne”, został wpisany na oficjalną „listę terrorystów i ekstremistów” prowadzoną przez Federalną Służbę Monitorowania Finansowego (Rosfinmonitoring) i „spontaniczne zbiorowe potępienie W jego wsi rozpoczęła się kampania wyborcza, określana przez niezależne media jako sowiecka.

Reakcje międzynarodowe

Rosyjskie media przedstawiające zamieszki na Ukrainie w 2014 roku spotkały się z powszechną krytyką ze strony mediów i rządów z Azji, Europy, Ukrainy i Ameryki Północnej i często były opisywane jako „propaganda” oraz „pełne przeoczeń i nieścisłości”. BBC poinformowało o używaniu wprowadzających w błąd obrazów, fałszywych narracji, wprowadzaniu w błąd i tłumieniu. The New York Times nazwał rosyjskie reportaże „ kampanią dezinformacyjną ” rosyjskiego rządu, a Associated Press nazwała to „ kampanią oszczerstw prowadzoną przez Kreml Krytycy twierdzili, że relacja miała na celu zdyskredytowanie prodemokratycznych demonstrantów i usprawiedliwienie rosyjskiej interwencji wojskowej. Der Spiegel napisał, że rosyjska telewizja państwowa „nie ma żadnych skrupułów w rażąco fabrykowaniu wiadomości”. Pisząc dla Reuters , Lucian Kim powiedział: wielokrotnie – jest uważana za legalną broń w arsenale wojny hybrydowej, którą Putin rozpętał w walce o Ukrainę”.

Według Luca Maffre'a i Petera Pomerantseva narracja Rosji ma korzenie w sowieckiej dezinformacji i aktywnych działaniach . Niektórzy komentatorzy uważali, że rosyjskie media kontrolowane przez państwo próbowały siać zamieszanie. Casey Michel powiedział, że próbowali „zmylić i skomplikować, zagmatwać i zamącić fakty w terenie, stworzyć wiele rzeczywistości, aby poprzeć różnorodne predyspozycje”. Edward Lucas i Ben Nimmo nazwali to „ wojną informacyjną”. ” mający na celu „zmylenie, zamęt i rozproszenie uwagi”, „prowokowanie wątpliwości, niezgody i ostatecznie paraliżu”. Niektórzy twierdzili, że rosyjskie media państwowe szerzą nienawiść. Stephen Ennis z BBC stwierdził, że rosyjska telewizja państwowa „wydaje się wykorzystywać techniki uwarunkowania psychologiczne mające na celu wzbudzenie u widza skrajnych emocji agresji i nienawiści”.

Nieuzasadnione twierdzenia o okrucieństwie

Zachodnie i ukraińskie media oskarżyły rosyjskie media o fabrykacje. Jürg Vollmer , relacjonując dla Watson.ch w Szwajcarii, napisał: „Od miesięcy rosyjska propaganda rozpowszechnia liczne fałszywe doniesienia, fałszywe zdjęcia i filmy z Ukrainy”. W marcu 2014 r. absolwenci i studenci Kijowsko-Mohylańskiej Szkoły Dziennikarstwa rozpoczęli projekt StopFake.org mający na celu identyfikację fałszywych doniesień .

W maju 2014 r. Rosja-1 wykorzystała materiał filmowy z konfliktu z 2012 r. w rosyjskim regionie Kabardyno-Bałkarii w raporcie dotyczącym nadużyć Ukrainy wobec Rosjan; zastępca szefa określił to jako „przypadkowy błąd” po tym, jak ukraińska strona internetowa InfoResist.org znalazła raport prasowy z 2012 roku. Kyiv Post poinformował, że dziennikarz tego samego kanału, Jewgienij Poddubny , był zamieszany w spisek mający na celu wrobienie armii ukraińskiej w śmierć pracownika Czerwonego Krzyża. Rosyjskie media prezentowały także obrazy z konfliktów zbrojnych w Gruzja , Osetia Południowa i Syria jako pochodzące z Ukrainy.

• W kwietniu 2014 r. Rosja-1 przedstawiła mężczyznę imieniem Andriej Pietkow jako prorosyjskiego działacza, który został zaatakowany przez Ukraińców, podczas gdy NTV (Rosja) nazwała tego samego mężczyznę Andriejem Pietkowem i powiedziała, że ​​finansuje pro-ukraińskich ekstremistów. Maria Tsypko pojawiła się w różnych rolach na rosyjskich kanałach podczas kryzysu w 2014 roku.
• Telekrytyka powiedział, że analiza nagrania Russia-1 z strzelaniny na Krymie wskazuje, że była to inscenizacja. Ten sam kanał fałszywie przedstawiał plac budowy jako „ obóz koncentracyjny ”, a człowieka krytykującego Euromajdan jako byłego ukraińskiego dyplomatę Andrija Weselowskiego .

Wiele rosyjskich serwisów informacyjnych było krytykowanych za tworzenie bezpodstawnych doniesień o okrucieństwach.

• W czerwcu 2014 r. LifeNews wyemitowało materiał filmowy, który według niego był dowodem na to, że siły ukraińskie użyły białego fosforu do ataku na wioskę o nazwie Semenyovka, niedaleko Słowiańsk . Analitycy Human Rights Watch odrzucili to twierdzenie, twierdząc, że materiał filmowy jest niezgodny z białym fosforem lub bronią zapalającą. Inne rosyjskie organizacje informacyjne wyemitowały materiał filmowy przedstawiający biały fosfor w Iraku , aby poprzeć swoje zarzuty wobec Ukrainy.
• W lipcu 2014 Channel One Russia poinformował, że ukraińscy żołnierze ukrzyżowali trzyletniego chłopca na Placu Lenina w Słowiańsku, chociaż w Słowiańsku takiego placu nie ma, a jedyny świadek rzekomej zbrodni fałszywie twierdził, że była uchodźczynią z miasto. Ten sam kanał wykorzystał zdjęcie masowego grobu w Czeczenii z 1995 roku , aby przedstawić Ukrainę.
• W sierpniu 2014 r. rosyjski kanał Zvezda został oskarżony o edytowanie materiału filmowego z nieudanego startu rakiety w Bajkonurze w Kazachstanie w celu wykorzystania go w raporcie, w którym twierdzi się, że Ukraina zaatakowała ludność cywilną w Makijewce .
• We wrześniu 2014 r. BBC poinformowało, że REN TV wykorzystała zdjęcia ofiar katastrofy samolotu MH17 , aby poprzeć swoje twierdzenia o okrucieństwach popełnionych przez ukraińskich żołnierzy we wschodniej Ukrainie.
• film dokumentalny NTV (Rosja) 13 Friends of the Junta (sierpień 2014), w którym działacze antywojenni i krytycy polityki Rosji na Ukrainie zostali określeni jako „zdrajcy” i zwolennicy „faszystów”.
• Rosyjskie media podały pod koniec września, że ​​„setki nieoznakowanych grobów cywilów straconych przez armię ukraińską” zostały znalezione i zweryfikowane przez obserwatorów OBWE, co zostało obalone zarówno przez urzędników OBWE, jak i KRLD .
• The Moscow Times doniósł, że materiał filmowy z koncertu Andrieja Makarewicza w Swiatohirsku „został połączony z obrazami walk, które rzekomo popierał. W materiale filmowym nie wspomniano, że koncert był dobroczynny dla dzieci wewnętrznie przesiedlonych na Ukrainie”.
• Ukrayina wyemitowała film dokumentalny pokazujący, jak film NTV przypisywał działania wspieranych przez Rosję separatystów ukraińskim siłom zbrojnym i wykorzystywał wiele innych manipulacji.
• Serwis StopFake.org poinformował, że serwis Ukraina.ru należący do Rossiji Segodnyi włączył obrazy masakry w Biesłanie z 2004 roku w południowej Rosji do swojego filmu dokumentalnego o ukraińskich dzieciach.
• BBC News stwierdziło, że rosyjska telewizja relacjonowała starcia w Odessie 2 maja 2014 r . Union House był całkowicie niesprowokowany”, sprawiał wrażenie, że wszystkie ofiary były prorosyjskie, wykorzystywał zmanipulowane lub wątpliwe dowody na poparcie twierdzeń, że kilka osób zostało zamordowanych, i nie wspomniał, że niektórzy działacze proukraińscy próbowali pomóc umierającym ludziom . Halya Coynash z Charkowskiej Grupy Ochrony Praw Człowieka powiedziała, że ​​​​rosyjskie media państwowe zlekceważyły ​​dowody i raport ONZ i uważa, że ​​​​oskarżenia „faszystowskie” były „próbą usprawiedliwienia rozczłonkowania Ukrainy”.
• W kwietniu 2015 roku rosyjskie media szeroko informowały o 10-letniej dziewczynce zabitej przez ukraińską artylerię, ale rosyjscy reporterzy na stronie, z którą rozmawiała BBC, przyznali, że „dziewczynka nigdy nie istniała” i relacjonowali tę fałszywą historię, ponieważ „zostali poinstruowani "tak zrobić.
• Kolejne fałszywe wiadomości w rosyjskich mediach obejmowały rzekome „faszystowskie ataki” na ludność grecką na Krymie (któremu zaprzeczyła grecka ambasada) oraz „czterech amerykańskich żołnierzy” gwałcących dwie nieletnie dziewczynki na Ukrainie.

RT

Angielskojęzyczny kanał telewizyjny RT , należący do rosyjskiego rządu, został nazwany „głównym ośrodkiem rosyjskiej propagandy na Zachodzie”, oskarżony o zniekształcenia i przeoczenia, dostosowywanie swojego zasięgu do rosyjskiego rządu i podsycanie paranoi . Brytyjski urząd ds. komunikacji Ofcom dokonał przeglądu czterech biuletynów informacyjnych z początku marca 2014 r. I stwierdził, że RT „nie zachował należytej bezstronności”. Prezenterka kanału, Liz Wahl , zrezygnowała z nadawania po tym, jak powiedziała, że ​​nie zgadza się z programem kanału. „wybielania ” działań rosyjskiego rządu podczas kryzysu krymskiego w 2014 roku .

• W lipcu 2014 r. RT wyemitowała kontrowersyjny program The Truthseeker: Genocide in Eastern Ukraine , który później usunięto po ostrej krytyce. Halya Coynash z Charkowskiej Grupy Ochrony Praw Człowieka powiedziała, że ​​jest „pełna kłamstw” i nazwała ją „naprawdę chorą audycją”. We wrześniu 2014 r. Ofcom poinformował, że wszczął dochodzenie. RT spotkała się również z krytyką po opublikowaniu artykułu opartego na dokumencie znalezionym na konspiracyjnej stronie internetowej, w którym stwierdzono, że korporacja RAND doradzała ukraińskiemu rządowi przeprowadzenie „czystki etnicznej” i utworzenie obozów internowania dla wschodnich Ukraińców.
• RT, Sara Firth, złożyła rezygnację w proteście przeciwko relacjonowaniu przez sieć katastrofy, która, jak powiedziała, była mocno stronnicza. Stwierdziła: „Kłamiemy każdego dnia w RT. Jest milion różnych sposobów na kłamstwo i naprawdę nauczyłam się tego w RT”.

Der Spiegel napisał, że Iwan Rodionow, szef agencji informacyjnej RT Ruptly , „[bronił] prezydenta Władimira Putina tak zaciekle, że można mu wybaczyć pomylenie go z rzecznikiem Kremla”. Po ogłoszeniu twierdzenia Rodionowa, że ​​ukraiński rząd ma „radykalnie prawicowe poglądy”, Der Spiegel zauważył, że jego serwis informacyjny „przedstawiał „prawicowych radykałów, takich jak brytyjski Nick Griffin czy niemiecki skrajnie prawicowy ekstremista Olaf Rose , ideolog z neo- Nazistowska Partia Narodowo-Demokratyczna (NPD), podsycając nienawiść do Unii Europejskiej i jej polityki wobec Ukrainy.” W 2015 roku RT fałszywie poinformowała, że ​​ukraińscy oficerowie mieli prawo strzelać do dezerterów.

Glenn Greenwald powiedział, że RT nie było gorsze od wiodących brytyjskich mediów, ale Casey Michel stwierdził: „Ten trop - stwierdzający, że wszystkie media są równie stronnicze i równie błędne - istnieje mocno w obozie whataboutism ” . Haskie Centrum Studiów Strategicznych określiło RT i Sputnik News jako „istotne elementy rosyjskiej machiny propagandowej”.

The Interpretermag.com powiedział, że niektórzy rosyjscy reporterzy byli zamieszani w poważne naruszenia etyki dziennikarskiej. Po tym, jak LifeNews z aprobatą sfilmowało znęcanie się nad ukraińskimi jeńcami wojennymi przez siły prorosyjskie, Dunja Mijatović z OBWE powiedziała, że ​​przedstawienie stacji stanowi „nieetyczne i niedopuszczalne reportaże” oraz „nadużycie praw i przywilejów dziennikarzy”.

Niektóre rosyjskie media zostały oskarżone o stosowanie whataboutism jako odpowiedzi na krytykę działań Rosji na Ukrainie. Zwolnienie Galiny Timczenko, redaktor naczelnej rosyjskiego serwisu informacyjnego Lenta.ru , po opublikowaniu przez nią wywiadu z jednym z przywódców Prawego Sektora , Andrijem Tarasenko, zostało uznane przez zachodnie media za incydent cenzury . Spotkała się również z presją, by wykorzystać materiały z rosyjskich mediów państwowych. Radio Wolna Europa/Radio Liberty napisało, że Rosja-24 edycja wywiadów RFERL była „przydatnym studium przypadku, w jaki sposób można zmienić kontekst filmu, aby reprezentował jeden konkretny punkt widzenia”. Rossiya Segodnya opublikowała wywiad z Igorem Girkinem po usunięciu jego wypowiedzi na temat pracy dla Federalnej Służby Bezpieczeństwa Rosji i chaosu wśród prorosyjskich bojowników.

Malezyjskie linie lotnicze, lot 17

Po zestrzeleniu samolotu Malaysia Airlines Flight 17 artykuł w indonezyjskiej wersji Business Insider opisał sposób, w jaki Russia Today relacjonowała incydent, jako „śmieszny” i „w jedyny znany sposób: obwinianie wszystkich oprócz rosyjskiego rządu” podczas gdy Daniel Drezner zauważył, że narracja rosyjskich mediów o zestrzeleniu malezyjskiego samolotu była „workiem teorii spiskowych” i zasugerował, że Putin może zostać uwięziony przez nacjonalistyczną retorykę stworzoną w związku z incydentem. Associated Press poinformował, że teorie prezentowane przez rosyjskich nadawców i gazety „bardzo różnią się treścią”, ale „wszystkie wskazują palcem na Ukrainę. Żadna nie dopuszcza możliwości, że Rosja może ponieść odpowiedzialność”. Julia Ioffe z The New Republic napisała, że ​​„handlowali teoriami spiskowymi” i „próbowali zamącić wodę”. Pisanie dla Atlantyku , Peter Pomerantsev powiedział: „[rosyjskie media] starały się nie tyle przekonać widzów do jednej wersji wydarzeń, ile raczej pozostawić ich zdezorientowanych, paranoicznych i pasywnych - żyjących w kontrolowanej przez Kreml wirtualnej rzeczywistości, w której nie można już pośredniczyć ani debatować przez jakiekolwiek odwołanie się do „prawdy”.

Siergiej Łojko, korespondent Los Angeles Times , z którym rozmawiał Novoye Vremya Ukraine, skrytykował rosyjskie kanały, mówiąc: „nie było powodów do [tej wojny]. Wszystkie są fikcyjne. Są zbudowane na kłamstwach rozpowszechnianych przez rosyjską telewizję. Nie było powodu żeby ludzie zabijali się nawzajem. To teatr absurdu”. W artykule dla The Irish Times Conor O'Clery napisał: „Przeglądając Żyrinowskiego szmatą na lotnisku Wnukowo, przyszło mi do głowy, jak bardzo jego ekstremalne wypowiedzi są bliskie tym, które wychodzą z głównych rosyjskich mediów”.

Media rosyjskie i media reszty świata

Timothy D. Snyder skrytykował prezentacje rosyjskojęzycznych na Ukrainie, które przedstawiały ich jako etnicznych Rosjan pragnących rosyjskiej „ochrony”. W październiku 2014 roku Taras Kuzio napisał w Financial Times , że „światopogląd stworzony przez kontrolowane przez państwo media Putina nigdy nie odpowiadał rzeczywistości. Putin zawsze myli„ rosyjskojęzycznych ”z„ Rosjanami ”na Ukrainie, wierząc, że to jedno i to samo Dlatego zawsze nie mógł pojąć faktu, że duża część ukraińskich sił zbrojnych i Gwardii Narodowej to rosyjskojęzyczni”. Przedstawienie w rosyjskich mediach głównie Russofońskie miasto Charków , które chciało przyłączyć się do Rosji, zostało nazwane „myśleniem życzeniowym” przez Katyę Soldak z Forbesa , która powiedziała, że ​​wydarzenia w mieście i wyniki ankiety przeprowadzonej przez Aleksieja Nawalnego nie potwierdzają tego portretu. Michael Gentile z Uniwersytetu Helsińskiego i Lucian Kim z agencji Reuters byli krytyczni wobec skupiania się na pochodzeniu etnicznym i języku jako wyjaśnieniu konfliktu w Donbasie. Gentile stwierdził, że „zamiast być podzielonym między Ukraińców i Rosjan, Donbas jest podzielony między ludzi, którzy wierzą w koncepcję suwerennej państwowości ukraińskiej i tych, którzy tęsknią za sowiecką przeszłością”. Kim napisał: „Tak usilnie, jak kremlowska machina propagandowa wychowuje hobgoblina ukraińskiego nacjonalizmu, konflikt między Ukrainą a Rosją nie dotyczy pochodzenia etnicznego ani języka – chodzi o kraj, w którym ludzie chcą żyć”. Pierre Vaux, piszący w Lewa noga do przodu , skrytykował „wysiłki kremlowskich propagandzistów, by przedstawić ukraiński rząd jako toczący wojnę z rosyjskojęzycznymi”, stwierdzając, że „duża część rządu to rosyjskojęzyczni. Podobnie wielu dowódców wojskowych na wschodzie, w tym dowódcy formacji ochotniczych , takich jak Siemion Siemionczenko ”. Oprócz rusofonów z Ukrainy około stu obywateli rosyjskich dołączyło do sił proukraińskich, „[dyskredytując] nieustanną propagandę Kremla, że ​​na Ukrainie prześladowani są rosyjskojęzyczni”, według Kyiv Post .

NATO

Twierdzenia, że ​​Zachód złamał porozumienie przeciwko rozszerzeniu NATO, spotkały się z krytyką części komentatorów. Paweł Stroiłow, który skopiował dokumenty Kremla, powiedział, że „jeśli idea złamanej obietnicy jest wykorzystywana jako casus belli na Ukrainie, to jest wykorzystywana oszukańczo”. Cytując artykuł Anne Applebaum z The New York Times z 1995 roku powiedział, że sugestia, że ​​​​UE i NATO sprowokowały Rosję, była „oparta na rewizjonistycznej historii promowanej przez obecny reżim rosyjski - i jest błędna. Dla przypomnienia: z Rosją nigdy nie podpisano żadnych traktatów zakazujących rozszerzenia NATO. Żadne obietnice nie zostały złamane”. W 2014 wywiadach z Russia Beyond the Headlines i niemieckim ZDF Michaił Gorbaczow odrzucił również twierdzenia o obietnicy braku ekspansji i powiedział, że pomysł, że Zachód go oszukał, jest „mitem. Prasa maczała w tym rękę”. Gorbaczow jednak nadal krytycznie odnosił się do rozszerzenia NATO, mówiąc: „Decyzja USA i ich sojuszników o rozszerzeniu NATO na wschód została zdecydowanie podjęta w 1993 roku. Od samego początku nazwałem to wielkim błędem. Było to zdecydowanie pogwałcenie ducha oświadczeń i zapewnień złożonych nam w 1990 roku”. Według Ben Nimmo z Central European Policy Institute, rosyjskie media „zniekształcają zachodnie postrzeganie konfliktu. Twierdzenia, że ​​NATO obiecało nie rozszerzać się na Europę Środkowo-Wschodnią (CEE) po zjednoczeniu Niemiec, a Rosja obawia się tego rozszerzenia jest uzasadnione, weszły do ​​mediów głównego nurtu, stwarzając wrażenie, że Zachód ponosi winę za bezpośredni atak Rosji na Ukrainę”. Applebaum i francuski intelektualista Bernard-Henri Lévy odrzucił twierdzenia, że ​​Rosja doznała „upokorzenia” i „okrążenia”. W artykule dla Guardiana , Christopher Clark i Kristina Spohr napisali, że „błędne postrzeganie przeszłości jako narracji o oszustwach, zdradach i upokorzeniach jest głęboko niebezpiecznym posunięciem”, które podważa „całą strukturę traktatów i rozliczeń składających się na porządek postzimnowojenny”. Oskarżony o próbę „okrążenia” Rosji i pogłębiania podziałów poprzez przyjmowanie nowych członków, NATO stwierdziło, że oświadczenie „ignoruje fakty geograficzne. Granica lądowa Rosji ma nieco ponad 20 000 kilometrów długości. Z tego 1215 kilometrów, czyli mniej niż jedna szesnasta , zmierzyć się z obecnymi członkami NATO” i odniósł się do „ Aktu Końcowego z Helsinek który mówi, że każde państwo ma prawo „należeć lub nie należeć do organizacji międzynarodowych, być lub nie być stroną dwustronnych lub wielostronnych traktatów, w tym prawo być lub nie być stroną traktatów sojuszniczych”. Podpisując Akt Stanowiący NATO-Rosja, Rosja zgodziła się szanować „nieodłączne prawo państw do wyboru środków zapewniających własne bezpieczeństwo”.

2 grudnia 2014 r. rząd ukraiński powołał Ministerstwo Informacji ; Według jej ministra Jurija Stetsa jednym z jej celów jest „aktywne przeciwdziałanie rosyjskiej agresji informacyjnej”. W grudniu 2014 r. minister spraw zagranicznych Łotwy Edgars Rinkēvičs , powiedział, że rosyjskie kanały informacyjne stały się „bardzo agresywne w tym, co nie może być już uważane za normalne wiadomości lub normalne dziennikarstwo, ale bardziej przypomina wojnę informacyjną i propagandę” i powiedział, że UE dyskutuje, czy „wspólnie inwestować w alternatywne źródła informacji – nie alternatywne źródła propagandy, ale alternatywny normalny europejski kanał telewizyjny, z rozrywką, z wiadomościami, ale z bardzo dokładnymi wiadomościami”. Peter Pomerantsev powiedział, że rosyjskie raporty dotyczące propozycji miały na celu „wyciągnięcie równoważności ”, dodając: „Samo stwierdzenie, że trwa wojna informacyjna, sugeruje, że dwie strony robią równie niegrzeczne rzeczy, więc Rosja może wykorzystywać informacje do szerzenia dezinformacji”. Andrew Kornbluth, pisząc w The Moscow Times, powiedział , że „ Rosyjskie komunikaty działały, wykorzystując słabe punkty właśnie w tych mechanizmach samokrytyki i sceptycyzmu, które są uważane za tak istotne dla funkcjonowania społeczeństwa demokratycznego” . powiedział, że rosyjskie media „podsycały” i „legitymizowały” wojnę oraz „zaskakująco skutecznie zniekształcały wojnę oraz sposób, w jaki jest postrzegana i rozumiana”. Ben Nimmo z CEPI opisał cztery rosyjskie taktyki propagandowe („zlekceważyć krytyka, zniekształcić fakty, odwrócić uwagę od głównego problemu i wywołać konsternację publiczności”) i poinformował, że kampania „w dużym stopniu opiera się na kontrolowanych przez Kreml mediach oraz płatnych lub życzliwych komentatorach w Zachodu, aby przekazać jego przesłanie”.

Program Russia-1 Crimea : The Road to the Homeland , który wyemitowano w marcu 2015 r., został skrytykowany za zniekształcenie incydentu z marca 2014 r., w którym niejaki Oleg Gorszkow próbował zatrzymać ciężarówkę przed przejechaniem przez krymski punkt kontrolny, za nieuzasadnione twierdzenia o antykrymski „pogrom” w Korsuń-Szewczenkowskim i „pochlebczy” wywiad z Putinem. W tym samym miesiącu trzy rosyjskie kanały podały, że 10-letnia dziewczynka zginęła w wyniku ostrzału w obwodzie pietrowskim w Doniecku; BBC News powiedział, że historia została „wymyślona”.

Pisząc dla litewskiego Delfi , Viktoras Denisenko stwierdził, że „niektóre rosyjskie narracje propagandowe można zidentyfikować i ujawnić, ale całkiem sporo z nich działa ukradkiem i dociera do odbiorców oraz skutecznie przedostaje się do masowej percepcji, gdzie się zakorzenia”. W kwietniu 2015 r. Litewska Komisja ds. Radia i Telewizji zakazała RTR-Planeta na trzy miesiące, stwierdzając, że naruszyła ona prawo przeciwko „propagandzie wojennej, nienawiści i podżeganiu do niezgody” oraz zignorowała powtarzające się ostrzeżenia. Niektórzy Ukraińcy reagowali na rosyjskie doniesienia z humorem, ale inni uznali to za niewłaściwe.

We wrześniu 2015 roku Linas Linkevičius wezwał do większej reakcji i obalił twierdzenia rosyjskich mediów, dodając, że „kłamstwo nie jest alternatywnym punktem widzenia”, co jest argumentem często używanym przez media prezentujące „rosyjski punkt widzenia pogląd". Według Ośrodka Studiów Wschodnich , „kampanie informacyjne wykorzystujące stereotyp rusofobii prowadzą do konsolidacji politycznego nacjonalizmu” w Rosji; „atakowanie na„ rusofobów ”to sposób na ochronę samego rosyjskiego społeczeństwa przed wszelkimi wątpliwościami co do polityki Kremla”, „mobilizowanie ich w obliczu realnych lub domniemanych zagrożeń” oraz „przywracanie komfortu psychicznego” po porażce.

W maju 2016 roku Canal+ przejrzał szereg relacji Rossiji 24 z Francji, weryfikując je przy pomocy osób, z którymi rozmawiali rosyjscy dziennikarze, i dowiadując się, że ich opinie zostały poważnie przeinaczone przez rosyjską stację, albo przez manipulacyjną edycję, albo przez celowo zniekształcone tłumaczenia. Po wyemitowaniu programu Canal+ Rossija 24 po cichu usunęła niektóre z najbardziej obraźliwych fragmentów z internetowej wersji swojego programu.

W kwietniu 2015 r. były rosyjski minister finansów Aleksiej Kudrin zauważył, że obywatele są teraz ofiarami wojny informacyjnej rozpoczętej przez rosyjski rząd „przeciwko własnym obywatelom”, komentując proces naciskania niektórych niezależnych stacji medialnych ( TV Rain , Tomsk TV -2) poza sferą publiczną.

Szef Rossija Segodnya , Dmitrij Kiselyov , powiedział: „Wojna informacyjna jest obecnie głównym rodzajem wojny, przygotowującym drogę do działań zbrojnych”, a rosyjski minister obrony Siergiej Szojgu określił media jako ramię rosyjskiego wojska. W 2015 r. Działania Zewnętrzne Unii Europejskiej rozpoczęły okresową publikację zatytułowaną „Przegląd dezinformacji”, dokumentującą takie artykuły rosyjskich mediów, którym towarzyszyły demaskujące informacje.

Reakcje

Rosja często twierdziła, że ​​zachodnie media ignorują prawicowe ugrupowania nacjonalistyczne, takie jak Prawy Sektor i prawo do samostanowienia tych we wschodniej i południowej Ukrainie, i fałszywie przedstawiają Euromajdan jako „pokojowy”.

W Left Foot Forward Pierre Vaux opisał artykuł Milne'a jako „zniekształconą apologię adwokata Kremla, który wykonuje obowiązki PR przed samym prezydentem” i zakwestionował decyzję The Guardian o opublikowaniu go pomimo własnego artykułu redakcyjnego krytykującego relatywizm moralny i dezinformacji. W artykule, który ukazał się w The Guardian , były ambasador Wielkiej Brytanii w Rosji Tony Brenton napisał, że zachodnie media „rutynowo bagatelizowały rosyjską stronę historii” oraz że „konfrontacyjny kurs”, który Rząd brytyjski zajął się Ukrainą „bez wątpienia został złagodzony przez ministrów, którzy wiedzieli, że grają w dużej mierze antyrosyjską prasę”.

Aby przeciwdziałać rosyjskiej propagandzie, ukraińscy dziennikarze zasugerowali, aby Unia Europejska wspierała rozwój „nowego pokolenia naukowców skupionych na Europie Wschodniej, w przeciwieństwie do tych, którzy patrzą na Europę Wschodnią przez rosyjskie soczewki”. Salome Samadashvili , pracująca wówczas w Centrum Studiów Europejskich im. Wilfrieda Martensa, stwierdziła, że ​​„pogląd Zachodu na rzeczywistość w byłych zniewolonych narodach ZSRR jest często zaciemniony przez lata kontaktu z rosyjskim punktem widzenia”.

Niektórzy pisarze zachodnich gazet, w tym Stephen F. Cohen z The Nation i felietoniści The Guardian i The Daily Telegraph , zostali oskarżeni o przepraszanie za Rosję - usprawiedliwiające jej działania. Według Izaaka Chotinera z Nowej Republiki Pisma Cohena sugerowały, że „jakiś rodzaj kontroli nad Ukrainą jest wymogiem rosyjskiej wielkości. A potem, po wyjaśnieniu tego, [Cohen] mówi, że cały kryzys został „narzucony” Putinowi! To jest dobrze zrobiona apologetyka: najpierw wyjaśnij, dlaczego złe zachowanie jest w rzeczywistości rozsądne, a następnie mówisz, że złe zachowanie nie było tak naprawdę pod kontrolą złego aktora”. Pomerantsev i Weiss powiedzieli, że Cohen używał „umyślnej błędnej interpretacji” oświadczeń ukraińskich urzędników. James Kirchick z The Daily Beast opisał The Nation jako „Prawda, po angielsku”. Cohen odpowiedział na krytykę, stwierdzając, że postrzega wrogość Waszyngtonu wobec Rosji jako przynoszącą efekt przeciwny do zamierzonego i niebezpieczną zarówno dla Rosji, jak i dla Stanów Zjednoczonych: „Zanim to się zaczęło, Putin był najlepszym potencjalnym partnerem, jakiego mieliśmy na całym świecie, aby dbać o nasze bezpieczeństwo narodowe” oraz „ Amerykańskie bezpieczeństwo narodowe nadal przebiega przez Moskwę”. Niektórzy krytycy twierdzili, że prorosyjskie zachodnie media stosowały whataboutism i nieproporcjonalnie skupiały się na mniejszości na Euromajdanie protestujących należących do skrajnej prawicy. Krytykowano także przedstawianie sytuacji na Ukrainie jako przede wszystkim konfliktu między Zachodem a Rosją, pomniejszającego Ukrainę. Julia Ioffe z The New Republic napisała: „Widzisz, Ukraina jest po prostu„ byłą republiką radziecką ”i katalizatorem uczuć między Rosją a Zachodem. To coś, co można„ przemycić do NATO ”, ponieważ jej pragnienie lub brak pragnienie bycia w NATO jest automatycznie mniej ważne niż to, jak ten „przemyt” sprawi, że Rosja się poczuje”.

Niektóre portrety Ukraińców zostały opisane jako „protekcjonalne”, redukujące Ukraińców do „pionków” CIA. Alexander J. Motyl z World Affairs skrytykował artykuły Andranika Migranyana w The National Interest oraz Katriny vanden Heuvel i Stephena F. Cohena w The Nation , mówiąc, że „Żaden z tekstów nie widzi Ukraińców jako agentów z głosem: są marionetkami, podążającymi za nakazami Waszyngtonu. ...Putin i Migranyan prawdopodobnie nie widzą, że to jest rasizm. Vanden Heuvel i Cohen, którzy słusznie narzekają przeciwko rasizmowi na łamach Narodu, powinni wiedzieć lepiej”. Niektórzy komentatorzy krytykowali zachodnie media, które obwiniały „ekspansjonizm” UE i NATO w „strefie wpływów” Rosji. Anton Shekhovtsov , piszący dla Searchlight , powiedział, że Ukraińcy zostali pozbawieni sprawczości i przedstawiany jako „tłum rzekomo manipulowany przez Zachód przeciwko Rosji”. Fabio Belafatti, wykładowca Uniwersytetu Wileńskiego , krytycznie odnosił się do zachodnich mediów: „Czytanie wielu artykułów oskarżających Zachód o „spowodowanie” ukraińskiego chaosu przez „prowokowanie” Rosji w jej strategicznych interesach i ranienie jej dumy z wielkiego mocarstwa, to jasne, jak autorzy piszą z wypaczonej, hierarchicznej i ostatecznie orientalistycznej (jeśli nie wręcz rasistowskiej) perspektywy o małych krajach Europy Wschodniej”.

James Bloodworth z The Daily Beast skrytykował brytyjskie gazety, mówiąc, że postrzeganie Rosji jako źle traktowanej „rozciąga się głęboko w prasie konserwatywnej” i dodał, że „lewica ma swój własny udział pożytecznych idiotów ”. Czuł, że ich pismo sugerowało, że „każde ukraińskie pragnienie samostanowienia może pójść do piekła: Putin ma rację, martwiąc się utratą swojej„ strefy wpływów ”. Historyk Timothy D. Snyder okazało się, że zarówno skrajnie prawicowe, jak i skrajnie lewicowe publikacje odzwierciedlały stanowisko Kremla i Janukowycza. Kanadyjski historyk Stephen Velychenko dostrzegł podwójne standardy , mówiąc: „Latynosi lub Azjaci, którzy odrzucają hegemonię amerykańskich korporacji, są celebrowani i wspierani jako bojownicy o wolność, podczas gdy mieszkańcy Europy Wschodniej, którzy odrzucają rosyjską dominację, są potępiani jako ekstremiści i naziści”. W wywiadzie dla Nowej Europy Wschodniej Andrew Wilson powiedział: „Sposób, w jaki lewica mówi o„ uzasadnionych interesach ”Rosji na Ukrainie, jest dziwaczny. Nigdy nie powiedzieliby tego samego o uzasadnionych interesach Wielkiej Brytanii w Indiach lub uzasadnionych interesach Francji w Algierii”. Artykuł Johna Mearsheimera dla Foreign Affairs został skrytykowany przez Andersa Åslunda z Peterson Institute , Marianę Budjeryn z World Affairs i Alexandra J. Motyla z World Affairs . Åslund powiedział, że pokazuje to „pogardę dla demokracji, suwerenności narodowej i prawa międzynarodowego. Jego teza jest taka, że ​​​​Rosja ma prawo decydować o losie krajów swojego sąsiedztwa we własnym interesie.… Mearsheimer odmawia krajom ich prawa do samostanowienia -obrona lub przystąpienie do NATO”. Budjeryn odrzucił również argument Mearsheimera, że ​​to UE i NATO sprowokowały konflikt: „To, że Rosjanom nie udało się zaprojektować modelu rozwoju i układu bezpieczeństwa, które byłyby równie atrakcyjne i nie wymagałyby wykręcania rąk, aby trzymać się razem, nie jest winą Zachodu”. Okazuje się, że demokracja i rządy prawa nie są własnością Zachodu do handlu na całym świecie, ale modelem politycznym, do którego dążyły społeczeństwa postkomunistyczne, kiedy miały na to swobodę”. Motyl skrytykował artykuł Mearsheimera za „empirycznie niedorzeczne twierdzenia” i „dowodowe wybieranie wiśni, cytując tylko te rosyjskie twierdzenia, które wspierają realizmu , ignorując wiele innych, które tego nie robią”.

W marcu 2014 r. Alan Yuhas napisał w The Guardian : „Okupacji Krymu przez siły prorosyjskie towarzyszyły niezwykłe działania propagandowe Moskwy – wysiłek, który przeniknął do zachodnich mediów i pomógł przedefiniować debatę na korzyść Rosji”. W World Affairs Arthur Milikh skrytykował zachodnie dziennikarstwo , mówiąc, że „wiele zachodnich mediów, nieświadomie współwinnych, zachowuje ducha sceptycyzmu, aby uniknąć otwartych oskarżeń przeciwko [Putinowi]. Na przykład wielu z tych, których określa się mianem ukraińskich „separatystów”, to w rzeczywistości Rosjanie wyszkolonych i wyposażonych żołnierzy”. Niektórzy sugerowali fałszywa równowaga w zachodnich raportach na temat Ukrainy. Paul A. Goble napisał, że „kłamstwa Putina określiły sytuację, a nie fakty w terenie, a skupienie się zachodnich mediów na równowadze - na przedstawianiu wszystkich stron sprawy, nawet jeśli jedna lub więcej jest nieprawdziwych - daje takim przywódcom bandytów jak on otwarcie ”. Razom powiedział, że „zachodnie media szczycą się pokazaniem wszystkich stron każdej historii, dlatego rozpowszechniają propagandę w pogoni za bezstronnymi reportażami”. Według Chatham House'a , „nacisk na„ równowagę ”w wielu zachodnich mediach zapewnia, że ​​rosyjskie narracje, bez względu na to, jak wyraźnie oszukańcze, są powtarzane europejskim i amerykańskim odbiorcom przez ich własne media”.

Agnia Grigas z Occidental College i Marcel Van Herpen z Fundacji Cicero napisali, że rosyjska propaganda „wkradła się do zachodnich mediów i została przez nie zinternalizowana, uzupełniając rosyjską taktykę wojskową w osiąganiu ekspansjonistycznych celów Putina”. Kanadyjski aktywista estoński Laas Leivat stwierdził również, że zachodnie media „ internalizowały ” przedstawianie przez Rosję Ukrainy jako kraju „nieodwracalnie dysfunkcyjnego” i „głęboko podzielonego”. Catherine A. Fitzpatrick z Interpretermag.com powiedział, że media głównego nurtu zignorowały zarzuty, że rosyjscy reporterzy dopuścili się poważnych naruszeń etyki dziennikarskiej. W marcu 2015 r. Garry Kasparow powiedział: „Zachodnie media w niewytłumaczalny sposób nadal nadają, niekwestionowane, wypowiedzi kadry propagandystów [Putina]”. Według raportu Rady Atlantyckiej z maja 2015 r Moskwie udało się „ustalić warunki narracji ukraińskiego konfliktu: międzynarodowe media zwykle odnoszą się do separatystów na Ukrainie tak, jakby byli oni odrębną stroną konfliktu, a nie narzędziem Kremla. Kiedy ukraiński rząd, a nawet Zachodnie rządy dyskutują o obecności rosyjskiej broni lub żołnierzy na wschodzie, media przedstawiają swoje oświadczenia, a potem rosyjskie zaprzeczanie, jakby miały taką samą wartość, ale tak nie jest”.

Newsweek był krytykowany za artykuły Damiena Sharkova i Felicity Capon. Sharkov i dyrektor wykonawczy Human Rights Watch , Kenneth Roth , fałszywie twierdzili, że ukraińscy prawodawcy przyjęli wniosek zezwalający na rozstrzeliwanie dezerterów. Halya Coynash z Charkowskiej Grupy Ochrony Praw Człowieka stwierdziła, że ​​brakuje zachodnich doniesień o ataku autobusowym na Ukrainie w 2015 roku : końcowy."

Casey Michel stwierdził, że wiele zachodnich mediów „utrzymywało bastion przeciwko rosyjskiemu zaciemnianiu”, ale inne „forsowały rosyjskie fantazje”, takie jak „Rosja jest ofiarą!” Jurij M. Żukow powiedział, że „etnocentryczne” zachodnie i rosyjskie obrazy wojny w Donbasie, tj. skupiające się na języku i pochodzeniu etnicznym, nie są poparte danymi o przemocy, które wskazują na silniejszy związek z lokalnymi czynnikami ekonomicznymi.

2022

Kontrolowane przez państwo rosyjskie media systematycznie bagatelizują zarówno straty cywilne, jak i wojskowe, potępiając doniesienia o atakach na ludność cywilną jako „fałszywe” lub obwiniające siły ukraińskie.

Roskomnadzor zbadał kilka niezależnych rosyjskich mediów pod kątem publikowania informacji o wojnie lub ofiarach cywilnych. Regulator zagroził zablokowaniem dostępu w Rosji do rosyjskiej Wikipedii i grzywną do czterech milionów rubli (50 000 USD) za artykuł o inwazji, który odzwierciedla ofiary wśród ukraińskich cywilów i rosyjskiego personelu wojskowego.

Prokremlowscy eksperci telewizyjni, tacy jak Władimir Sołowjow i kontrolowane przez państwo media, takie jak Rosja-24 , Rosja-1 i Channel One , w większości śledzą narrację rządu na temat wojny. 28 lutego RIA Novosti opublikowała, a następnie usunęła, błędny raport, że Rosja wygrała wojnę rosyjsko-ukraińską i „Ukraina wróciła do Rosji”. W dniu 14 marca 2022 r. Marina Ovsyannikova , redaktor Channel One, przerwał transmisję na żywo, aby zaprotestować przeciwko rosyjskiej inwazji na Ukrainę, niosąc plakat z napisem po rosyjsku i angielsku: „Zatrzymajcie wojnę, nie wierzcie propagandzie, oto was okłamuje”.

Niezależne rosyjskie media w 2022 roku

Rosyjskie władze zablokowały dostęp do Echa Moskwy i Dożda (TV Deszcz), ostatniej niezależnej stacji telewizyjnej w Rosji , twierdząc, że rozpowszechniają fałszywe informacje o rosyjskiej armii i nawołują do przemocy. Nowaja Gazieta , niezależna gazeta krytykująca rosyjski rząd, zawiesiła publikację po otrzymaniu ostrzeżeń od Roskomnadzoru .

Media na Ukrainie

Ukraińskie media podały, że zamieszki na Ukrainie zostały sfabrykowane przez Rosję. Konsekwentnie oskarżają Rosję o prowokację i zakulisowe kontrolowanie grup antyrządowych. Postrzegali aneksję Krymu jako bezprawną i nielegalną. Po rozpoczęciu wojny w Donbasie ukraiński rząd i niektóre media opisywały grupy zbrojne samozwańczej Donieckiej Republiki Ludowej i Ługańskiej Republiki Ludowej jako „terrorystów” i „separatystów”, a operację wojskową przeciwko DRL i ŁRL nazwał „operacją antyterrorystyczną”.

We wrześniu 2014 r. Kyiv Post krytycznie odniósł się do reakcji Zachodu na kryzys, stwierdzając: „Ukraina nigdy nie może poddać swojego narodu, a Zachód powinien się wstydzić ciągłego ugłaskiwania Putina , który próbuje zawetować zachodnie, demokratyczne aspiracje Ukraińców którzy nie podzielają jego spaczonego marzenia o odtworzeniu wersji Związku Radzieckiego”.

Ukraińskie media opublikowały kilka fałszywych wiadomości i fałszywych doniesień, w tym zdjęcie martwego buntownika z tatuażem namalowanym w Photoshopie, który rzekomo wskazywał na przynależność do rosyjskich sił specjalnych i groźbę rosyjskiego ataku nuklearnego na ukraińskie wojska.

Halya Coynash z Charkowskiej Grupy Ochrony Praw Człowieka skrytykowała Rosję za nawoływanie do „federalizacji” Ukrainy przy jednoczesnym szybkim tłumieniu inicjatyw autonomicznych w Rosji. Ukraińskie media szeroko potępiły wybory parlamentarne w Donbasie w listopadzie 2014 r. , porównując je do wyborów w Związku Radzieckim , a Ołeksij Matsuka , redaktor naczelny Donbas News , nazwał sondaż „głosami na warzywa”.

Wołodymyr Zełenski wykorzystywał media społecznościowe do publikowania oświadczeń, filmów i zdjęć, aby przeciwdziałać rosyjskiej dezinformacji na jego temat podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę w 2022 roku .

Reakcje

W kwietniu 2014 r. Historyk Timothy D. Snyder stwierdził, że „Ukraina jest obecnie miejscem największych i najważniejszych wolnych mediów w języku rosyjskim, ponieważ wszystkie ważne media na Ukrainie pojawiają się w języku rosyjskim i ponieważ panuje wolność słowa. Idea Putina obrona rosyjskojęzycznych na Ukrainie jest absurdalna na wielu poziomach, ale jednym z nich jest to, że ludzie na Ukrainie mogą mówić, co chcą po rosyjsku, ale nie mogą tego robić w samej Rosji”. W sierpniu 2014 r. BBC News stwierdziło, że ukraińskie relacje przedstawiały Rosję w „negatywnym świetle, ale język był powściągliwy w porównaniu z tym w rosyjskiej telewizji”. Poinformowali, że ukraińskie media coraz częściej emitują „bezpośrednie oskarżenia” i „ostrą krytykę” Rosji, ale „podawane są również alternatywne opinie, a prezenterzy nie próbują blokować sprzeciwu”. I odwrotnie, Joseph L. Black, wybitny profesor naukowy w Carleton University stwierdził, że ukraińskie media używały wobec rebeliantów języka odczłowieczającego , nazywając ich „ chrząszczami Colorado ” i wzywając do ich „eksterminacji jako robactwa”; jego zdaniem „rosyjskie oficjalne komunikaty prasowe i strony internetowe były mniej podżegające w swoim języku”. Podobnie Michaił A. Mołczanow, profesor i były przewodniczący Wydziału Nauk Politycznych Uniwersytetu św. Tomasza powiedział, że ukraińskie media konsekwentnie przedstawiają Rosję jako azjatyckiego „innego” „europejskiej” Ukrainy i Zachodu, nazywając ją „domem wariatów” i „Mordorem”, a Rosjan „nie narodem, ale motłochem ” . ".

W grudniu 2014 r. Reporterzy bez Granic potępili utworzenie ukraińskiego Ministerstwa Informacji , które ma przeciwdziałać „rosyjskiej propagandzie”, zauważając, że „w społeczeństwie demokratycznym media nie powinny być regulowane przez rząd”.

Media w innych krajach

W 2014 roku wiele zachodnich mediów określiło ukraińskie społeczeństwo jako głęboko „podzielone”. Omówiono gromadzenie majątku prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza . Media postrzegały protesty Euromajdanu głównie jako ruch antykorupcyjny i prodemokratyczny, z mniejszościową obecnością ugrupowań skrajnie prawicowych, choć niektórzy obserwatorzy sugerowali, że ugrupowania te odegrały decydującą rolę w starciach zbrojnych. Twierdzenia Moskwy o faszyzmie i zachodnich spiskach były często uwzględniane dla równowagi.

Prezydent Rosji Władimir Putin był różnie opisywany jako „łobuz”, „imperialista” oraz „genialny” i utalentowany przywódca. Kilka dni po tym, jak OBWE napisała, że ​​„nadal obserwuje dużą liczbę wywrotek przewożących węgiel z obwodu ługańskiego do Federacji Rosyjskiej”, Reuters poinformował o rosyjskiej ofercie sprzedaży węgla Ukrainie, mówiąc, że „miesiące walki z prorosyjskim powstaniem zakłóciły dostawy węgla”, ale nie wspomniał o obserwacjach OBWE. Zachodnie media unikały opisywania antyukraińskich zagranicznych bojowników jako obcych najeźdźców, woląc opisywać ich jako „rebeliantów” lub „separatystów”.

Wielu brytyjskich i amerykańskich komentatorów odzwierciedlało sposób, w jaki rosyjskie media państwowe przedstawiały kryzys ukraiński. Seumas Milne , John Pilger , John Mearsheimer , Stephen F. Cohen i inni obwiniali „neonazistów” na Ukrainie i „ekspansję NATO”, wyrazili zrozumienie dla Putina, którego Zachód „sprowokował”, i przedstawili Ukrainę jako pionka, którego Rosja miał prawo traktować jako swoją strefę wpływów .

Niektóre zachodnie źródła przypisują walki z 2014 r. rosyjskiemu rządowi i rosyjskim siłom specjalnym . Kanadyjska gazeta The Globe and Mail oskarżyła Rosję o „produkcję chaosu na Ukrainie”, którą określiła jako „made in Moscow”. Niektóre media ogłosiły „nową zimną wojnę”, widząc podobieństwa do Adolfa Hitlera krajów mówiących po niemiecku, takich jak Austria i Sudety , i nazwały aneksję Krymu Rosją Anschlussem .

Zachodnie media w relacjonowaniu konfliktu były krytykowane przez użytkowników, dziennikarzy, ekspertów i analityków jako stronnicze, obłudne, promujące własną propagandę i oferujące podwójne standardy . W 2022 roku niektórzy użytkownicy mediów społecznościowych i główne media skrytykowali to, co uważali za „rasistowskie” podwójne standardy w relacjach zachodnich mediów z inwazji na Ukrainę w porównaniu z relacjami zachodnich mediów z inwazji i wojen na Bliskim Wschodzie iw Afryce . Zachodnie media opisują ukraińskie ofiary inwazji jako „chrześcijańskie”, „klasy średniej”, „blondynki”, „cywilizowane”, „europejskie” i „niebieskookie”. korzystne warunki. Jednak to ignoruje fakt, że większość Ukraińców nie jest blondynami i nie ma niebieskich oczu, a populacje ukraińskie to złożona mieszanka różnych ludów Eurazji, w tym Słowian, Iranów i Turków. Zachodnie media były również krytykowane za brak relacjonowania konfliktów w innych częściach świata w porównaniu z inwazją na Ukrainę. Według CNN „Brutalna inwazja Putina spotkała się z oburzeniem Zachodu i sceptycyzmem wobec rosyjskiej narracji”, podczas gdy „zachodnie media głównego nurtu miały niewiele skrupułów, jeśli chodzi o powielanie zarzutów administracji Busha o broni masowego rażenia w stosunku do Iraku, torując drogę do inwazji tego kraju ”.

Jak zauważa Jonathan Cook , dezinformacja jest rozpowszechniana jeszcze bardziej agresywnie na zachodnich kontach w mediach społecznościowych, a wiele z nich ma na celu wzbudzenie sympatii dla Ukrainy i wrogości wobec Rosji.

brytyjskie media

Ian Birrell, pisząc w The Independent , skrytykował zachodnich przywódców, mówiąc, że zrobili „niewiele więcej niż twardą gadkę” i „Ich niepowodzenie jest symbolizowane przez werbalne akrobacje, ponieważ unikają używania słowa„ inwazja ”, mówienie zamiast„ wtargnięcie ”i„ agresja”. W lutym 2015 roku Charles Crawford z The Telegraph stwierdził, że Putin został „nagrodzony za zastraszanie”.

Pisząc dla The Guardian , brytyjski historyk Timothy Garton Ash powiedział, że Putin „wykorzystał telewizję do narzucenia własnej narracji o społecznie konserwatywnej, dumnej Rosji, której zagrażają faszyści w Kijowie, ekspansjonistyczne NATO i dekadencka UE”.

O propozycji Tony'ego Brentona , by zawrzeć układ z Putinem, Con Coughlin z The Telegraph napisał: „Wydaje się to nieprzyjemnie podobne do argumentów ustępstw , które były wysuwane w latach trzydziestych XX wieku – zamiast konfrontować Hitlera z jego groźnym zachowaniem wobec europejskich sąsiadów Niemiec, powinien dojść do porozumienia z nazistami”. W grudniu 2014 r. BBC News i Reuters nie zajęły stanowiska w sprawie tego, czy Rosja jest stroną konfliktu zbrojnego, mówiąc po prostu, że Rosja została „oskarżona” przez „Ukrainę i jej zachodnich sojuszników”.

Seumas Milne , piszący dla The Guardian , postrzegane przez zachodnie media jako „demonizacja” Putina i Rosji: „antyrosyjskie bębny osiągnęły teraz szczyt”, „Putin stał się teraz złoczyńcą z kreskówek, a Rosja celem niemal jednakowo wojowniczej propagandy w zachodnich mediach”, a „każdy, kto kwestionuje dominującą narrację o Ukrainie… jest odrzucany jako naiwniak Kremla”. Milne skrytykował ekspansję NATO na wschód i stwierdził, że „nie jest zaskakujące, że Rosja podjęła działania, aby powstrzymać bardziej wrażliwą strategicznie i nerwową Ukrainę, która zdecydowanie wpadła do zachodniego obozu, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jedyna duża rosyjska baza marynarki wojennej na wodach ciepłych znajduje się na Krymie”.

W 2015 roku BBC i The Guardian nadal przedstawiały Odessę i Charków jako głęboko podzielone.

Daily Telegraph opisał obywatela Rosji, który nie miał żadnego związku z Ukrainą przed podjęciem walki przeciwko niej, jako „prorosyjskiego buntownika”.

Garry Kasparow skrytykował zachodnich polityków, mówiąc, że wielu „ustawia się w kolejce, by zostać nowym Szambelanem ”.

chińskie media

Zobacz też: Chiny i rosyjska inwazja na Ukrainę w 2022 roku

Kontrolowane przez państwo media w Chinach wykorzystały rosyjską inwazję w 2022 r. jako okazję do rozpętania antyamerykańskiej propagandy i wzmocniły teorie spiskowe stworzone przez Rosję, takie jak fałszywe twierdzenia, że ​​publiczne placówki służby zdrowia na Ukrainie są „tajnymi amerykańskimi laboratoriami biologicznymi”. . Takie teorie spiskowe były również promowane przez kubańskie media państwowe.

amerykańskie media

Odmowa Baracka Obamy wysłania broni na Ukrainę, będąca częścią jego polityki „żadnych rozwiązań militarnych” i unikania eskalacji, jak napisał The Washington Post , jest przykładem „słabego poparcia ze strony USA i Europy, które pozwoliło prezydentowi Rosji Władimirowi Putinowi narzucić własne militarnego rozwiązania, ponieważ wielokrotnie eskalował swoją agresję”. Polityka zagraniczna stwierdziła: „Zachód wahał się, zakładając, że udzielenie Ukrainie śmiercionośnej pomocy doprowadzi do eskalacji konfliktu. Ale podejście polegające na dominacji sankcji wyraźnie nie zapobiegło eskalacji. Rzeczywiście, z determinacją Francji, by sprzedać Mistral do Rosji, Zachód znajduje się w szczególnej sytuacji, gdy uzbraja agresora i zabrania broni ofierze . Zachód dał Putinowi i jego reżimowi lekcję, ale bardzo błędną: agresja działa i po „odpowiednim czasie” zostanie zignorowana, nie będzie miała konsekwencji dla stosunków z Zachodem, a potem może się powtórzyć”. 2014, GlobalPost ' s Gregory Feifer skomentował perspektywę ukraińską, stwierdzając, że „argumenty niektórych na Zachodzie, którzy głoszą tolerancję dla Putina, wywołują udrękę i niedowierzanie – oraz coraz większe oburzenie i wrogość – wobec krajów, których wartości Ukraińcy uważają, że są pozostawieni samym sobie bronić." W polityce zagranicznej , Oliver Bullough powiedział, że kraje zachodnie, w tym Wielka Brytania, Austria i Szwajcaria, umożliwiły kradzież miliardów przez rząd Janukowycza i nie czynią zbyt wiele wysiłku w celu wyśledzenia i zwrotu ukraińskich pieniędzy, podsumowując: „Jeśli cynizm rozprzestrzeni się wśród Ukraińców i dojdą do wniosku że Zachód i Rosja są tak samo złe jak siebie nawzajem – i że w istocie ludzie Zachodu mówią ładne rzeczy, ale w rzeczywistości dbają tylko o pieniądze – wtedy rewolucja się nie powiedzie”.

Podobnie John J. Mearsheimer , pisząc dla The New York Times , zasugerował, że „aby ocalić Ukrainę i ostatecznie przywrócić stosunki robocze z Moskwą, Zachód powinien dążyć do uczynienia z Ukrainy neutralnego państwa buforowego między Rosją a NATO” i „wziąć… .. rozszerzenie NATO poza stołem”.

Zbigniew Brzeziński , były amerykański doradca ds. bezpieczeństwa narodowego , powiedział: „Musimy przekazać Rosjanom nasze zaniepokojenie, że te słowa wypowiedziane przez Putina strasznie przypominają to, co Hitler mówił o Austrii przed Anschlussem”.

Referendum w sprawie niepodległości Krymu zostało uznane za „nielegalne”, „niedemokratyczne” i „pod lufą”. Wiele zachodnich źródeł podaje, że grupy antyrządowe były w rzeczywistości rosyjskimi siłami specjalnymi incognito, określanymi jako „ małe zielone ludziki ”, a zamieszki zostały celowo podsycone przez rosyjski rząd.

Yomiuri Shimbun z Japonii powiedział: „Ostatnie porozumienie o zawieszeniu broni jest wadliwe, ponieważ nie wspomina o wycofaniu tysięcy rosyjskich żołnierzy ze wschodniej Ukrainy.… Konieczne jest zapewnienie wycofania wojsk rosyjskich i zakończenie zaopatrzenia Rosji broni dla rebeliantów w celu utrzymania integralności ukraińskiej suwerenności i terytorium”.

W listopadzie 2022 roku amerykański profesor David D. Perlmutter z Texas Tech University College of Media & Communication powiedział, że Władimir Putin i Joe Biden mają uzupełniające się strategie „zakładając, że po ich stronie będzie krótka, zwycięska wojna”. Ale obaj popełnili błąd i „teraz muszą wymyślić, jak walczyć i wygrać dłuższą wojnę, gdy stawką jest ich prestiż i prezydencje”.

Europa

Francuski Le Figaro napisał, że polityka Władimira Putina „wpycha Ukrainę w ramiona NATO”. W szwajcarskim Neue Zürcher Zeitung Volker Pabst napisał: „Putin potrzebuje zewnętrznego wroga, aby stłumić krytykę i utrzymać swój skorumpowany system. Dlatego coraz bardziej prowokuje kryzysy w polityce zagranicznej”.

Jan C. Behrends z Zeitgeschichte-online napisał: „Aby utrzymać Ostpolitik , Berlin przez ostatnie 20 lat ignorował sygnały ostrzegawcze od Czeczenii po Gruzję i autorytarną restrukturyzację państwa rosyjskiego. Za wszelką cenę dążyono do„ partnerstwa modernizacyjnego ” Ostrzeżenia z Polski lub krajów bałtyckich zostały odrzucone jako przepowiednie zagłady”. Stwierdził: „Oczywiście Kreml ponosi odpowiedzialność za wojnę na Ukrainie”, ale winą za słabość Niemiec i Europy obarczył Berlin: „Ministerstwo Spraw Zagranicznych zbyt długo kierowało się wygodnymi wzorcami myślenia, angażując się zbyt wiele ustępstw , zbyt głęboko zintegrowanych z władzą, nad którą ostatecznie nie mamy kontroli.” W Nowej Europie Wschodniej Dustin Dehez powiedział, że niemiecki rząd jest zainteresowany przede wszystkim zachowaniem więzi gospodarczych z Rosją i „wydaje się gotowy poświęcić nie tylko integralność terytorialną Ukrainy, ale także jej stosunki z sojusznikami z Europy Wschodniej”. W swoim artykule dla Die Zeit , Boris Schumatsky powiedział: „Putin triumfuje, gdy inni światowi przywódcy pozwalają, by kłamstwa pozostały niekwestionowane. Oczywiście Putin wie, że przynajmniej niektórzy politycy są mądrzy w jego postępowaniu. Ale dla niego najważniejsze jest to, że nie nazywają oszustwa oszustwo, ani inwazja inwazją, ani wojna hybrydowa wojną”. Wołodymyr Wołkow powiedział, że polityki UE i NATO „nie można uważać za„ prowokacyjną politykę ”wymierzoną w Rosję, aby usprawiedliwić aneksję Krymu przez Rosję i okupację wschodnich regionów Ukrainy. Wiele byłych republik radzieckich i krajów Układu Warszawskiego wybrało demokrację i przystąpiło do sojuszy, które najlepiej reprezentują ich interesów i aspiracji. Ukraina ma prawo podążać tą samą drogą i bronić swojego wyboru”.

Agence France-Presse przedstawiła obalanie komunistycznych pomników jako „ nastroje antyrosyjskie ”.

Reakcje

W artykule opublikowanym w lutym 2014 r. przez RFERL Glenn Kates powiedział, że mapy niektórych mediów, takie jak ta zaprezentowana przez Al Jazeerę , zbytnio upraszczają podziały na Ukrainie. Andriy Portnov powiedział: „Niemieckie, a także brytyjskie czy francuskie media dość często publikują wprowadzające w błąd mapy„ stref etnicznych ”” i „automatycznie [przypisują] preferowany język codziennej komunikacji preferencjom politycznym, a nawet pochodzeniu etnicznemu”.

W maju 2014 r. Der Spiegel poinformował, że „kiedy niemieckie talk show zapraszają rosyjskich dziennikarzy do mówienia o kryzysie na Ukrainie, prawie zawsze są to eksperci, których można było wyprowadzić bezpośrednio z kremlowskiego wydziału propagandy”. Uniwersytet w Monachium Fabian Burkhardt przestudiował prezentację kryzysu ukraińskiego w niemieckich talk showach, przeglądając 81 gości od grudnia 2013 do kwietnia 2014. Zgłosił „mocne przywiązanie do gości prorosyjskich”, z których wielu miało „ekonomiczne powiązania z Rosją” i okazało się, że spośród 27 gości, którzy byli dziennikarzami, żaden nie pochodził z Ukrainy, w porównaniu z ośmioma z Rosji, podczas gdy większość dziennikarzy niemieckich była raczej ekspertami od Rosji niż z Ukrainy. W grudniu 2014 r. w oświadczeniu podpisanym przez ponad 140 niemieckich intelektualistów skrytykowano „powierzchowne doniesienia i częste występy rzeczników Kremla w telewizyjnych dyskusjach na temat Ukrainy”, co spowodowało, że „dezinformacje i stronnicze interpretacje dotyczące Ukrainy” „zakotwiczyły się w umysłach wielu zwykłych ludzi”. ".

Do stycznia 2015 roku relacje medialne z wydarzeń na Ukrainie znacznie się zmniejszyły. Były premier Szwecji Carl Bildt powiedział: „Uderzające jest to, jak większość mediów po prostu unika bitew na wschodniej Ukrainie. To ciągła agresja w Europie. Nie można tego postrzegać jako normalne”.

W polskiej Nowej Europie Wschodniej Sławomir Budziak stwierdził, że w Czechach pojawiły się nowe prorosyjskie media, publikujące „naciągane twierdzenia, spekulacje, spiskowanie, kłamstwa, zniesławienie i propagandę”, które sprzyjały „stanowi zwątpienia”. " i "nieufność" do czytelników.

2022

Chociaż rząd Indonezji potępił rosyjską inwazję, prorosyjska propaganda była rozpowszechniana przez użytkowników mediów społecznościowych i niektórych naukowców. Badanie przeprowadzone przez Uniwersytet Airlangga wykazało, że 71% indonezyjskich internautów poparło inwazję. Poparcie to wynikało z przywiązania do przywództwa Putina, a także antyamerykańskiego i antyzachodniego układu politycznego. Wielu Indonezyjczyków nie lubiło Zełenskiego, ponieważ postrzegali go jako słabego przywódcę i „komika”, niegodnego rządzenia krajem. Dodatkowo wielu poparło Rosję z powodu pozytywnych doniesień Ramzana Kadyrowa i twierdzi, że Batalion Azow pokrywający swoje kule smalcem, który ma być użyty przeciwko wojskom czeczeńskim podczas inwazji . To samo wydarzenie miało miejsce również w Malezji, gdzie rosyjskie ambasady w Malezji publikowały na Facebooku wideo przedstawiające Rosjanina w malajskim stroju i jasno wyjaśniające sytuację w języku malajskim.

Rosyjską propagandę powielają kontrolowane przez państwo placówki w innych krajach, takich jak Serbia i Iran . W Iranie media państwowe skrytykowały ambasadę brytyjską w Teheranie po tym, jak podniosła ukraińską flagę na znak poparcia dla Ukrainy. Raporty ze Sputnika były aktywnie ponownie publikowane przez pro-reżimowe media Iranu. W Ameryce Łacińskiej RT Actualidad jest popularnym kanałem, który rozpowszechnia dezinformację na temat wojny. Władze w Wietnamie poinstruowali dziennikarzy, aby nie używali słowa „inwazja” i minimalizowali relacje z wojny. W Afryce Południowej rządzący Afrykański Kongres Narodowy opublikował w swoim cotygodniowym biuletynie ANC Today artykuł, w którym poparł pogląd, że Rosja najechała Ukrainę w celu jej denazyfikacji. Rosyjskie teorie spiskowe były również promowane przez kubańskie media państwowe.

Niektórzy obserwatorzy krytykowali przedstawianie przez zachodnie media wydarzeń na Ukrainie jako innych niż w Afganistanie , Etiopii , Iraku , Libii , Palestynie , Syrii i Jemenie .

„Prawdziwa rzeczywistość jest taka, że ​​w wielu częściach świata antypatia do Zachodu jest głęboka, a sympatia do Rosji jest prawdziwa” – ostrzegł badacz mediów społecznościowych, który odkrył na Twitterze najwyraźniej zaaranżowane wzmocnienie motywów proinwazyjnych, podkreślających europejską historię kolonializmu i Rosji. pomoc dla ruchów wyzwoleńczych, zwłaszcza w Brazylii, Rosji, Indiach, Chinach i RPA. „...Fakt, że nie obserwujemy wojny informacyjnej, nie oznacza, że ​​jej nie ma i nie oznacza, że ​​wygraliśmy. Może to po prostu oznaczać, że nasze pole bitwy nie jest polem bitwy, na którym toczy się walka”.

Niektórzy politycy krytycznie odnosili się również do działań rządu wobec Ukrainy, ale rzekomego braku działań w odniesieniu do innych konfliktów. Podczas przesłuchania parlamentarnego Richard Boyd Barrett zaapelował do irlandzkiego rządu o stosowanie podwójnych standardów w odniesieniu do konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Przemawiając na rozprawie, Boyd skomentował: „[Zajęło] pięć dni sankcje wobec Putina i jego zbirów – 70 lat ucisku Palestyńczyków, a to nie byłoby – Jakiego słowa użyłeś? nie byłoby „pomocne” w nałożeniu sankcji”. Powiedział również: „Jesteś szczęśliwy, że poprawnie używasz najmocniejszego i najdobitniejszego języka, aby opisać zbrodnie przeciwko ludzkości Władimira Putina, ale nie użyjesz tej samej siły języka, jeśli chodzi o opisanie traktowania Palestyńczyków przez Izrael”.

Terminologia

Zachodnie media generalnie określają zbrojne ugrupowania antyrządowe i prorosyjskie na Ukrainie jako „rebeliantów” lub „separatystów”. Reuters opisuje wydarzenia na wschodzie Ukrainy jako „ powstanie ” i „rewoltę” „ separatystów ”. Casey Michael z The Moscow Times zakwestionował użycie „Ukraińców” i „rebeliantów” do opisania uzbrojonych grup prorosyjskich, mówiąc, że ich przywództwo i wielu bojowników to „outsiderzy i uzurpatorzy, ludzie o motywacjach najemników lub imperialnych”. Kanadyjski aktywista estoński Laas Leivat skrytykował użycie terminu „separatyści”, mówiąc, że „przesłania on rzeczywistość sytuacji” i „popiera wersję wydarzeń przedstawioną przez Kreml”. Według stanu na grudzień 2014 r., BBC News i Reuters nadal wolał terminy „kryzys” i „konflikt” niż „wojna”. Zwykle unikano słowa „inwazja”, co skrytykowali Garry Kasparow , Ian Birrell z „The Independent ” i Trudy Rubin z „The Philadelphia Inquirer” . W kwietniu 2015 r. Julian Reichelt z Bild.de napisał, że „zwodniczy język polityki” (np. próby „zapobiegnięcia wojnie na Ukrainie”) często wpływał na reportaż, czyniąc dziennikarzy „współwinnymi ukrywania tego, co faktycznie dzieje się na Ukrainie, gdzie wojna już trwa”.

Peter Dickinson stwierdził, że zachodnie media „ umożliwiały ” rosyjską agresję na Ukrainę. Nazwał to „absurdem”, że zachodnie media opisują obcokrajowca, który przybył z Rosji, by walczyć z Ukrainą, takiego jak Arsen Pawłow , jako „prorosyjskiego separatystę” i stwierdził, że media „stwarzają wrażenie skłaniającego się ku Rosji” lokalny, który bronił swoich demokratycznych praw”.

Działania Rosji zostały opisane jako terroryzm przez Alexandra J. Motyla z World Affairs , Mariusa Laurinavičiusa piszącego dla litewskich Delfi i Tarasa Kuzio w Nowej Europie Wschodniej . Brian Bonner, redaktor naczelny Kyiv Post , postanowił uniknąć tego terminu, stwierdzając: „Chociaż z pewnością wierzę, że Rosja i jej marionetki dopuszczają się terroru na wschodzie i są winni zbrodni wojennych, etykieta„ terrorysta ”w żaden sposób nie wyjaśnia powodów ich działań ani nie przedstawia walczących jako ludzi istoty”. Unika też terminu „buntownik”, uznając go za „zbyt łagodny” i „wojnę domową”, mówiąc: „Tego konfliktu po prostu by nie było, gdyby nie został wywołany przez Rosję. Na wschodzie nie ma bratobójczego konfliktu między Ukraińcami, nie ma też dużego poparcia dla jakiegokolwiek ruchu secesyjnego w Donbasie”. Anny Applebaum , w The Washington Post również zakwestionował użycie „wojny domowej”, opisując wojnę we wschodniej Ukrainie jako „sztuczny konflikt, prowadzony przez rosyjskie służby bezpieczeństwa i wzmocniony przez wyrafinowaną ogólnoeuropejską kampanię dezinformacyjną ”. Krytykując użycie tego terminu w niemieckich mediach, Reichelt napisał, że „pochodzi ono prosto z machiny propagandowej Putina, która przedstawia wojnę jako kwestię narodową, a nie akt agresji. Nazywanie tego [wojną domową] jest obrazą dla ludzi, którzy są atakowani, do naszych czytelników i do naszego zawodu.”

Reakcje społeczne i media społecznościowe

Według sondażu przeprowadzonego w kwietniu 2014 roku przez Centrum Razumkowa na Ukrainie, rosyjskim mediom ufa 12,7% respondentów, mediom zachodnim 40,4%, a ukraińskim 61,5%. Po badaniu przeprowadzonym w dniach 5–13 września 2014 r. Międzynarodowa Fundacja Systemów Wyborczych wykazała, że ​​​​5% Ukraińców ma „duże” lub „dobre” zaufanie do mediów rosyjskich, 42% do mediów zachodnich i 67% w mediach na Ukrainie.

Rosyjskie media miały większy wpływ w niektórych częściach Donbasu . Po rozmowie z antykijowskimi demonstrantami w Doniecku w marcu 2014 r. Lucian Kim z agencji Reuters powiedział: „W ciągu 20 lat pracy jako dziennikarz nigdy nie spotkałem się z taką wrogością - zwłaszcza ze strony grupy, która rzekomo miała być prześladowana. ... Poza tym kilka typowych frazesów o „referendum” i „nielegalnej juncie kijowskiej”, nie otrzymałem też odpowiedzi co do ich motywacji. To było jak próba rozmowy z telewizją – rosyjską telewizją państwową”.

W marcu 2014 r. Newsweek Polska wyraził podejrzenie, że Rosja zatrudnia ludzi do „bombardowania” swojej strony internetowej prorosyjskimi komentarzami pod artykułami dotyczącymi Ukrainy. Polski rządowy zespół reagowania na incydenty komputerowe potwierdził później, że prorosyjskie komentarze „zalały” polskie portale internetowe na początku kryzysu na Ukrainie. W maju 2014 r. The Guardian odnotował dużą liczbę prokremlowskich komentarzy do artykułów prasowych dotyczących Ukrainy, które według gazety były „zaaranżowaną kampanią prokremlowską”. Süddeutsche Zeitung , Neue Zürcher Zeitung , Der Spiegel i Reuters poinformowały, że niemieckojęzyczne strony internetowe mediów były „zalane” prorosyjskimi komentarzami od marca 2014 r. Novaya Gazeta , BuzzFeed , Yle , Moi Raion , Agence France-Presse , Associated Press , Der Spiegel , The New York Times i inni donosili o zarzutach rosyjskiej firmy Internet Research Agency , zatrudniała setki pracowników do pisania komentarzy zarówno w rosyjskich, jak i zachodnich serwisach informacyjnych. Nazywany przez media „fabryką/domem/farmą trolli”, działa w budynku przy ulicy Savushkin w Sankt Petersburgu , po przeprowadzce z obrzeży miasta. Agencja może mieć również siedzibę w Moskwie. Jürg Vollmer z Watson.ch poinformował, że Putin rozwijał firmę od 2011 roku, aby „systematycznie manipulować opinią publiczną w Internecie”. Ilya Klishin z Dozhd powiedział, że jego źródła sugerują, że zamieszani byli również rosyjscy emigranci w Niemczech, Indiach i Tajlandii.

Rosyjski bloger Anton Nosik powiedział w sierpniu 2014 r., Że „Komentarze służyły już jako dobrze finansowany kremlowski instrument wojny z opozycją, nawet pięć lat temu… Ale jest absolutnie jasne, że teraz wydają więcej pieniędzy na Ukrainie niż kiedykolwiek wydali przeciwko Aleksiejowi Nawalnemu czy Echo Moskwy, „Kommiersant”, gazeta.ru i cała reszta”. Płatni komentatorzy mogą zarabiać 45 tys. rubli miesięcznie lub 65 tys., jeśli znają język obcy. Do ich zadań należało przedstawianie Ukrainy jako narzędzia osłabiania Rosji, rząd jako faszystowski, Władimir Putin jako lepszy od przywódców innych krajów, a kraje zachodnie jako zdeprawowane.Kreml jest także aktywny na Twitterze , Facebooku , YouTube , LiveJournal , VK.com i Odnoklassnikach .

Sondaż przeprowadzony w grudniu 2014 roku wykazał, że 63% Niemców ma „niewielkie lub żadne zaufanie” do relacji niemieckich mediów z konfliktu ukraińskiego. Można to porównać z 53% w przypadku relacji z Państwem Islamskim i 40% w przypadku relacji o niedawnym strajku niemieckich maszynistów lokomotyw . Kiedy respondenci, którzy powiedzieli, że nie ufają niemieckim mediom, jeśli chodzi o Ukrainę, zostali zapytani, dlaczego nie ufają, 31% podało powód „referencje są jednostronne/nieobiektywne”, 18% stwierdziło, że „referencje nie odpowiadają do rzeczywistości”, a 9% stwierdziło, że „zasięg jest nieprecyzyjny / niewystarczająco wyczerpujący”.

Informacje o inwazji w czasie rzeczywistym były rozpowszechniane przez aktywistów internetowych, dziennikarzy, polityków i członków ogółu społeczeństwa, zarówno na Ukrainie, jak i poza nią.

Wiadomości, zdjęcia, wideo i audio udostępniane w mediach społecznościowych i serwisach informacyjnych oraz wśród przyjaciół i rodzin Ukraińców i Rosjan zawierały zarówno autentyczne portrety z pierwszej ręki, jak i opisy wydarzeń z przeszłości lub inne dezinformacje, czasem zamierzone.

W Chinach, Indiach, Indonezji, Malezji, Afryce, świecie arabskim i Ameryce Łacińskiej niektórzy użytkownicy mediów społecznościowych okazywali sympatię rosyjskim narracjom.

26 lutego Facebook ogłosił, że zakaże rosyjskim mediom państwowym reklamowania i zarabiania na treściach na platformie.

Napady, zastraszanie i ograniczanie wolności prasy

Zobacz też: Lista dziennikarzy zabitych podczas wojny rosyjsko-ukraińskiej

Ukraina

Podczas protestów Euromajdanu w 2014 roku niektórzy dziennikarze byli fizycznie atakowani lub zastraszani przez policję wspieranego przez Rosję reżimu. Tetiana Chornovol , dziennikarka i jedna z liderek protestów Euromajdanu , została ciężko pobita i doznała wstrząsu mózgu w grudniu 2013 r. w Boryspolu . Również podczas Euromajdanu Ihor Łucenko został zaatakowany przez nieznanych sprawców, a dziennikarze RFERL zostali ranni przez policję. Według Reporterów bez Granic , Wiaczesław Veremyi ( Vesti ) zmarł po tym, jak został wyciągnięty z taksówki i zastrzelony przez nieznanych sprawców, a 27 innych dziennikarzy zostało rannych w Kijowie w dniach 18 i 19 lutego w atakach, głównie dokonanych przez Berkuta i innych nieznanych napastników. Krytyczny wobec Władimira Putina dziennikarz z Odessy Ołeksandr Jaroszenko (piszący jako Serhij Lewitanenko) w pierwszej połowie 2014 roku został trzykrotnie pobity, a jego mieszkanie podpalono.

Dziennikarze byli szczególnie narażeni we wschodniej Ukrainie. W kwietniu 2014 r. grożono pracownikom „Prowincji” , lokalnej gazety w Kostiantynówce w obwodzie donieckim za krytyczne doniesienia na temat Donieckiej Republiki Ludowej, a redakcja została spalona. W maju 2014 r. The Daily Beast poinformował, że prorosyjscy bojownicy dokonywali „systematycznych uprowadzeń” dziennikarzy. Irma Krat była przetrzymywana przez powstańców od kwietnia do lipca 2014 roku, oskarżona o ścięcie Berkuta członków i przed przesłuchaniem wstrzyknięto mu narkotyk. Po tym, jak Ołeksij Matsuka doniósł o powiązaniach prorosyjskich separatystów z Moskwą, jego samochód został podpalony, a w jego rodzinnym Doniecku rozeszły się ulotki nazywające go zdrajcą . Pro Gorod , proukraińska gazeta w Torezie , została zaatakowana w kwietniu 2014 r. 21 kwietnia 2014 r. Prorosyjscy powstańcy w Słowiańsku uprowadzili Simona Ostrowskiego z Vice News , przetrzymując go w piwnicy i bijąc przed zwolnieniem 24 kwietnia. Wiaczesław Ponomariew powiedział, że Ostrowski „musi (musi) wyciągnąć nauczkę”, a rzeczniczka Ponomariowa, Stella Khorosheva, oskarżyła Ostrowskiego o „nieraportowanie we właściwy sposób”. W maju 2014 r. w Artemiwsku uprowadzono niemieckiego dziennikarza Stefana Scholla i Pawła Kanygina z Nowej Gaziety przez czterech mężczyzn, którzy oskarżyli Kanygina o „niewyjaśnienie, że powstańcy byli dobrymi facetami walczącymi z faszystowskim uciskiem”. Scholl został wkrótce zwolniony, podobnie jak Kanygin, po zapłaceniu porywaczom. Serhij Lefter, ukraiński dziennikarz Polskiej Fundacji Otwarty Dialog , został porwany i przez trzy tygodnie przetrzymywany przez powstańców w Słowiańsku . Siergiej Zacharow, artysta z Doniecka, którego prace były satyrą na prorosyjskich bojowników, był przetrzymywany i torturowany przez sześć tygodni.

Inni dziennikarze, którzy zaginęli na terenach kontrolowanych przez bojowników, to Roman Czeremski, Walerij Makiejew, Jehor Worobyow, Jurij Lelawski, Dmitrij Potekhin i Ołeksandr Biłokobylski. Wzięta do niewoli przez LPR 9 stycznia 2015 r. ługańska dziennikarka Maria Warfołomiejewa została w marcu oskarżona o szpiegostwo na rzecz ukraińskiego wojska pod koniec stycznia, mimo że przebywała wówczas w niewoli. Czasami zatrzymywani byli także członkowie rodzin dziennikarzy. W sierpniu 2014 r., kiedy bojownicy Donieckiej Republiki Ludowej nie mogąc znaleźć donieckiej dziennikarki Wiktorii Iszczenko, która przeprowadziła się do Kijowa, zabrali jej rodziców. W tym samym miesiącu bojownicy z Ługańskiej Republiki Ludowej aresztował ługańskiego dziennikarza Serhija Sakadyńskiego, przetrzymując go do stycznia 2015 r., oraz jego żonę Mariję Hawak, przetrzymując ją przez dwa miesiące. Instytut Informacji Masowej i Związek Niezależnych Mediów Ukrainy – który od 2007 roku zaczął przyznawać doroczne nagrody „Wrogowie prasy” – podał w czerwcu 2015 roku, że DRL i ŁRL były najbardziej niebezpiecznymi miejscami na Ukrainie dla mediów, powołując się na 64 przypadki porwań dziennikarzy, 21 przypadków pobicia dziennikarzy oraz 35 ataków na biura medialne, które odmówiły współpracy z bojownikami.

Niektórzy dziennikarze i pracownicy mediów zginęli podczas wojny we wschodniej Ukrainie. 24 maja 2014 r. w wyniku wymiany ognia moździerzowego pod Słowiańskiem zginął włoski fotoreporter Andrea Rocchelli i jego tłumacza Andrieja Mironowa oraz rany nóg francuskiego fotografa Williama Roguelona. Dziennikarz Rossiji 24 Igor Kornelyuk i inżynier dźwięku Anton Wołoszyn zginęli 17 czerwca 2014 r. podczas ostrzału moździerzowego pod Ługańskiem. Anatolij Klyan z Channel One Russia zmarł 29 czerwca 2014 r. W obwodzie donieckim, kiedy jego autobus znalazł się pod ostrzałem, gdy w środku nocy zbliżał się do ukraińskiej jednostki wojskowej. Andriej Stenin zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Serhij Nikołajew, fotoreporter Siegodnia , zmarł 28 lutego 2015 r. w wyniku ran odniesionych podczas ostrzału Pisków w obwodzie donieckim .

Ukraiński dziennikarz telewizyjny Rusłan Kotsaba został aresztowany przez ukraińskie władze pod zarzutem zdrady za opublikowanie na YouTube filmu wzywającego ludzi do unikania nowego poboru do wojska. Grozi mu do piętnastu lat więzienia. 18 marca na podstawie paragrafu 1 artykułu 110 Kodeksu karnego Ukrainy „Naruszenie integralności terytorialnej i nienaruszalności Ukrainy” aresztowano redaktora „ Klasy robotniczej” i byłego deputowanego do Rady Najwyższej Aleksandra Bondarczuka za opublikowanie dwóch artykułów w jego gazeta.

W maju 2016 r. ukraińska strona internetowa Myrotvorets , której kuratorem jest SBU i inne ukraińskie władze, opublikowała listę dziennikarzy, którzy otrzymali akredytację prasową w Donieckiej Republice Ludowej w celu relacjonowania wojny z obu stron; dziennikarzy nazwano „współpracownikami terrorystów”. Po opublikowaniu listy wielu z tych dziennikarzy (w tym Hromadske.TV reporterka Jekaterina Sergatskova i niezależny dziennikarz Roman Stepanowicz) otrzymywali groźby śmierci w e-mailach i telefonach. Publikację danych potępił David Weisbrot, przewodniczący Australian Press Council, a także ambasadorowie G7 w Kijowie i międzynarodowa grupa dziennikarzy, w tym BBC, The New York Times, The Daily Beast i The Economist.

Po aneksji Krymu przez Rosję Komitet Ochrony Dziennikarzy stwierdził wzrost ataków na prasę. Roskomnadzor zobowiązał serwisy informacyjne do zarejestrowania się jako podmioty rosyjskie do 1 kwietnia 2015 r. Do tego dnia organ przyznał rejestrację 232 z 3121 serwisów (8%). Instytut Informacji Masowej i Związek Niezależnych Mediów Ukrainy odnotowały 32 przypadki cenzury, 13 porwań lub nielegalnych zatrzymań dziennikarzy oraz 11 ataków na redakcje. Mediom grożono odmową rejestracji, jeśli skrytykują aneksję lub opisują sytuację jako „aneksję” lub „okupację” Krymu. Nie wolno im było robić zdjęć ani nagrywać filmów proukraińskich zgromadzeń.

Rosja

Niektórzy dziennikarze zostali napadnięci i zastraszeni w Rosji, w tym Vladimir Romensky ( Dozhd ), Ilya Vasyunin (Russkaya Planeta), Nina Petlyanova ( Novaya Gazeta ), Irina Tumakova (Fontanka.ru ), Sergey Kovalchenko i Sergey Zorin (agencja Telegraph) . Alexandr Skobov został pchnięty nożem w lipcu 2014 roku po napisaniu artykułu dla Grani.ru krytykującego ideologię samozwańczego państwa federalnego Noworosja . W sierpniu 2014 roku Arsenij Wiesnin doznał wstrząśnienia mózgu podczas ataku, kiedy relacjonował dla Echo Moskwy w sprawie demonstrantów popierających Ukrainę w Sankt Petersburgu . Lew Szlosberg (gubernia pskowskaja) został pobity do nieprzytomności w sierpniu 2014 roku w Pskowie podczas śledztwa w sprawie domniemanej śmierci rosyjskich spadochroniarzy we wschodniej Ukrainie. Ekipa BBC została zaatakowana we wrześniu 2014 roku w Astrachaniu , również podczas prowadzenia śledztwa w sprawie śmierci rosyjskich żołnierzy. Ksenia Batanova, dziennikarka i producentka Dożd , który obszernie relacjonował śmierć, została zaatakowana w tym samym miesiącu w centrum Moskwy, doznając złamania czaszki i wstrząsu mózgu. Timur Kuashev , dziennikarz magazynu Dosh i działacz na rzecz praw człowieka, otwarcie skrytykował inwazję na wschodnią Ukrainę, a także nadużycia służb bezpieczeństwa w południowej Rosji. 1 sierpnia 2014 r. został porwany w Nalczyku i zabity przez nieznanych sprawców.

4 marca 2022 r. Prezydent Rosji Putin podpisał ustawę wprowadzającą kary do 15 lat więzienia dla osób publikujących „świadomie fałszywe informacje” o rosyjskiej armii i jej operacjach, co doprowadziło do zaprzestania relacjonowania przez niektóre media w Rosji. o Ukrainie lub zamykając swoje media.

Zobacz też

• Aktywne środki
• Rosyjskie oszustwo wojskowe
• Zarys wojny rosyjsko-ukraińskiej