Antysemityzm i Nowy Testament

Antysemityzm i Nowy Testament to dyskusja o tym, jak chrześcijańskie poglądy na temat judaizmu w Nowym Testamencie przyczyniły się do dyskryminacji narodu żydowskiego na przestrzeni dziejów i współczesności.

A. Roy Eckardt , autor zajmujący się stosunkami żydowsko-chrześcijańskimi, twierdził, że fundament antysemityzmu i odpowiedzialności za Holokaust leży ostatecznie w Nowym Testamencie. Eckardt podkreślał, że chrześcijańska pokuta musi obejmować ponowne zbadanie podstawowych postaw teologicznych wobec Żydów i Nowego Testamentu, aby skutecznie radzić sobie z antysemityzmem. Inni historycy, tacy jak Richard Steigmann-Gall, argumentowali, że nazizm jako całość był albo niezwiązany z chrześcijaństwem, albo aktywnie mu się sprzeciwiał.

James Dunn argumentował, że Nowy Testament przyczynił się do późniejszego antysemityzmu w społeczności chrześcijańskiej. Według Louisa Feldmana termin „antysemityzm” to „absurd, który Żydzi przejęli od Niemców”. Uważa, że ​​właściwym terminem jest antyjudaizm . Rozróżnienie między antyjudaizmem a antysemityzmem jest często czynione lub kwestionowane w odniesieniu do wczesnej wrogości chrześcijan do Żydów: niektórzy, zwłaszcza Gavin I. Langmuir , preferują antyjudaizm, który implikuje wrogość teologiczną. Mówią, że koncepcja antysemityzmu „nie ma sensu” w czasach rodzącej się religii chrześcijańskiej i że pojawi się dopiero później. W tym kontekście termin antysemityzm implikuje świeckie teorie ras biologicznych współczesnych czasów. Peter Schäfer woli słowo judeofobia na określenie pogańskiej wrogości do Żydów, ale uważa słowo antysemityzm, nawet jeśli jest anachroniczne, za synonim tego terminu, dodając jednocześnie, że chrześcijański antyjudaizm ostatecznie był kluczowy dla tego, co później stało się antysemityzmem. Dunn argumentuje, że różne nowotestamentowe wyrazy złości i urazy wyrażane przez mniejszość zdziwioną odmową akceptacji przez większość ich twierdzeń o Jezusie Żydie odzwierciedlają wewnętrzne napięcia między społecznościami żydowskimi, które nie zostały jeszcze zjednoczone przez rabiniczny judaizm, a chrześcijaństwem, które nie zostało jeszcze oderwane od judaizm . Greckie słowo Ioudaioi używane w całym Nowym Testamencie może odnosić się albo do Żydów, albo bardziej restrykcyjnie do samych Judejczyków.

Pomysł, że Nowy Testament jest antysemicki, jest kontrowersją, która pojawiła się w następstwie Holokaustu i jest często kojarzona z tezą wysuniętą przez Rosemary Ruether . Debaty wokół różnych stanowisk częściowo obracają się wokół tego, jak definiuje się antysemityzm, oraz na naukowych sporach co do tego, czy antysemityzm ma monolityczną, ciągłą historię, czy też jest terminem zbiorczym obejmującym wiele różnych rodzajów wrogości do Żydów na przestrzeni dziejów.

Programy frakcyjne leżą u podstaw pisania tekstów kanonicznych, a różne dokumenty Nowego Testamentu są oknami na konflikty i debaty tego okresu. Według Timothy'ego Johnsona wzajemne oszczerstwa między konkurującymi ze sobą sektami były dość silne w okresie powstawania tych utworów. Co więcej, Nowy Testament jest zbiorem tekstów pisanych przez dziesięciolecia i „mówienie o jednej postawie Nowego Testamentu nie ma sensu”.

Nowy Testament i chrześcijański antysemityzm

Główny artykuł: Antysemityzm w chrześcijaństwie

Według rabina Michaela J. Cooka, profesora literatury międzytestamentalnej i wczesnochrześcijańskiej w Hebrew Union College , w Nowym Testamencie jest dziesięć tematów, które były źródłem antyjudaizmu i antysemityzmu:

  1. Żydzi są winni ukrzyżowania Jezusa – jako tacy są winni bogobójstwa .
  2. Udręki narodu żydowskiego na przestrzeni dziejów stanowią karę Bożą dla nich za zabicie Jezusa.
  3. Jezus pierwotnie przyszedł głosić tylko Żydom , ale kiedy Go odrzucili , porzucił ich dla pogan .
  4. Dzieci Izraela były pierwotnym narodem wybranym przez Boga na mocy starożytnego przymierza , ale odrzucając Jezusa, utraciły swoje wybranie – a teraz, na mocy Nowego Przymierza (lub „testamentu”), chrześcijanie zastąpili Żydów jako naród wybrany przez Boga Kościół stał się „ Ludem Bożym ”.
  5. Żydowska Biblia ( „Stary” Testament ) wielokrotnie przedstawia nieprzejrzystość i upór narodu żydowskiego oraz jego nielojalność wobec Boga.
  6. Żydowska Biblia zawiera wiele przepowiedni dotyczących przyjścia Jezusa jako Mesjasza (lub „Chrystusa”), jednak Żydzi są ślepi na znaczenie własnej Biblii.
  7. Do czasu służby Jezusa judaizm przestał być żywą wiarą.
  8. Istotą judaizmu jest restrykcyjny i uciążliwy legalizm .
  9. Chrześcijaństwo kładzie nacisk na miłość , podczas gdy judaizm opowiada się za sprawiedliwością i Bogiem gniewu .
  10. Opresyjność judaizmu odzwierciedla usposobienie przeciwników Jezusa zwanych „ faryzeuszami ” (poprzednikami „ rabinów ”), którzy w swoich naukach i zachowaniu byli hipokrytami (patrz Biada faryzeuszy ).

Cook uważa, że ​​zarówno współcześni Żydzi, jak i współcześni chrześcijanie muszą ponownie przeanalizować historię wczesnego chrześcijaństwa i przemianę chrześcijaństwa z żydowskiej sekty składającej się z wyznawców żydowskiego Jezusa , w odrębną religię, często zależną od tolerancji Rzymu i prozelityzm wśród pogan lojalni wobec Cesarstwa Rzymskiego , aby zrozumieć, w jaki sposób historia Jezusa została przekształcona w antyżydowską formę, gdy Ewangelie przybrały ostateczny kształt.

Niektórzy uczeni twierdzą, że krytyczne wersety Nowego Testamentu były wykorzystywane do podżegania do uprzedzeń i przemocy wobec narodu żydowskiego. Profesor Lillian C. Freudmann, autorka Antisemitism in the New Testament ( Uniwersytet Press of America , 1994) opublikowała studium takich wersetów i skutków, jakie wywarły one na społeczność chrześcijańską na przestrzeni dziejów. [ potrzebny cytat, aby zweryfikować ] Podobne badania przeprowadzili zarówno chrześcijańscy, jak i żydowscy uczeni, w tym profesorowie Clark Williamsom [ potrzebny cytat, aby zweryfikować ] ( Chrześcijańskie Seminarium Teologiczne ), Hyam Maccoby [ potrzebny cytat, aby zweryfikować ] ( The Leo Baeck Institute ), Norman A. Beck (Texas Lutheran College), [ potrzebny cytat, aby zweryfikować ] i Michael Berenbaum [ potrzebny cytat, aby zweryfikować ] ( Georgtown University ).

Nowy Testament

Dalsze informacje: Pasja Jezusa

W Nowym Testamencie jest kilka wersetów, które opisują Żydów w pozytywny sposób, przypisując im zbawienie lub boską miłość.

Ewangeliami Nowego Testamentu , Jezus, w momencie swojego fatalnego wjazdu do Jerozolimy przed Paschą, został przyjęty przez wielką rzeszę ludzi. Jezus został aresztowany i osądzony przez Sanhedryn . Po procesie Jezus został przekazany Poncjuszowi Piłatowi , który należycie ponownie go osądził i za namową ludu kazał go ukrzyżować .

Nowy Testament odnotowuje, że uczeń Jezusa Judasz Iskariota , namiestnik rzymski Poncjusz Piłat wraz z siłami rzymskimi oraz przywódcami i ludem Jerozolimy byli (w różnym stopniu) odpowiedzialni za śmierć Jezusa.

Ewangelia Marka

Według Ewangelii Marka ukrzyżowanie Jezusa zostało zatwierdzone przez władze rzymskie pod naciskiem czołowych Żydów (Judejczyków) z Sanhedrynu .

Paul H. Jones pisze:

Chociaż Marek przedstawia wszystkie grupy żydowskie zjednoczone w opozycji do Jezusa, jego narracje pasyjne nie są „jawnie” antyżydowskie, ponieważ można je interpretować jako mieszczące się w zakresie „dopuszczalnych” sporów wewnątrzżydowskich. Dla niektórych czytelników scena „oczyszczenia świątyni” (11:15-19) otoczona perykopami „uschniętego drzewa figowego” potwierdza Boży sąd nad Żydami i ich świątynią. Najprawdopodobniej jednak ta historia wyjaśnia tej małej sekcie wyznawców Jezusa, która przetrwała wojnę rzymsko-żydowską, dlaczego Bóg pozwolił na zniszczenie Świątyni. Jest to interpretacja wewnętrzna, a zatem nie antyżydowska. Podobnie przypowieść o winnicy (12,1-12), w której tradycyjna interpretacja alegoryczna przedstawia dzierżawców jako Żydów, zamordowanego spadkobiercę jako Jezusa, a właściciela jako Boga, musi być osadzona w kontekście wewnętrznej spór żydowski.

Ewangelia Mateusza

Główne artykuły: Odrzucenie Jezusa i klątwa krwi

Ewangelia Mateusza jest często oceniana jako najbardziej żydowska z ewangelii kanonicznych, a mimo to czasami twierdzi się, że jest antyjudaistyczna lub antysemicka.

Ewangelia Mateusza dała czytelnikom wrażenie, że jego wrogość do Żydów wzrasta wraz z rozwojem narracji, aż do kulminacji w rozdziale 23. W rozdziale 21 następuje przypowieść o winnicy , która jest uderzająco podobna do Izajasza 5:1-30 przez wielki tekst „kamienny”, wczesnochrystologiczną interpretację Psalmu 118: „Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym”. Aluzje Starego Testamentu wydają się sugerować, że autor myślał, że Bóg pociągnie do odpowiedzialności przywódców Izraela za maltretowanie Chrystusa i że przymierze przejdzie na pogan, którzy naśladują Chrystusa, pogląd ten pojawił się w międzysekciarskich polemikach w judaizmie między wyznawcami Chrystusa i kierownictwo żydowskie. Następnie w rozdziałach 23 i 24 zanotowano trzy kolejne wrogie perykopy . Po pierwsze, ogłoszono serię „biada” faryzeuszom :

świadczycie przeciwko sobie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków... Węże, plemię żmijowe! Jak można uniknąć wyroku skazującego na piekło?

— Mateusza 23:31-33

Niektóre fragmenty mówiące o zniszczeniu Jerozolimy zawierają elementy interpretowane jako oznaki antyjudaistycznej postawy Mateusza. Mówi się, że Jezus lamentował nad stolicą: „Jerozolima, Jerozolima, miasto, które zabija proroków i kamienuje tych, którzy są do niego posłani… Patrz, twój dom został ci opuszczony”. Ponownie Jezus ma za zadanie przepowiedzieć upadek Świątyni: „Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, wszystko zostanie zwalone”. Takie wizje końca starej Świątyni można odczytywać jako ucieleśnienie teologii zastąpienia, zgodnie z którą chrześcijaństwo wypiera judaizm.

Zwieńczeniem tej retoryki i prawdopodobnie jedynym wersetem, który spowodował więcej żydowskich cierpień niż jakikolwiek inny fragment drugiego Testamentu, jest wyjątkowe przypisanie Mateusza do narodu żydowskiego:

Jego [Jezusa] krew niech spadnie na nas i na nasze dzieci!

— Mateusza 27:25

Ten tak zwany tekst „winy krwi” został zinterpretowany w ten sposób, że wszyscy Żydzi w czasach Jezusa i na zawsze ponoszą odpowiedzialność za śmierć Jezusa . Shelly Matthews pisze:

W Ewangelii Mateusza, podobnie jak w wielu księgach Nowego Testamentu, idea prześladowania wyznawców Chrystusa jest wszechobecna. Błogosławieństwa są wypowiadane dla tych, którzy są prześladowani ze względu na sprawiedliwość w Kazaniu na Górze; kulminacją nieszczęścia faryzeuszy w Ewangelii Mateusza 23 są przepowiednie, że będą „zabijać i krzyżować, biczować w synagogach i ścigać od miasta do miasta”; przypowieść o uczcie w Ewangelii Mateusza 22 sugeruje, że słudzy króla zostaną zabici przez tych, do których zostaną wysłani.

Douglas Hare zauważył, że Ewangelia Mateusza unika socjologicznych wyjaśnień prześladowań:

Autora interesuje jedynie przyczyna teologiczna, zatwardziałość Izraela. Nie bada się też tajemnicy grzechu Izraela, czy to w kategoriach dualistycznych, czy w kategoriach predestynarianizmu. Grzech Izraela jest faktem historycznym, który nie wymaga wyjaśnienia.

Termin „Żydzi” w Ewangelii Mateusza odnosi się do tych, którzy zaprzeczają zmartwychwstaniu Jezusa i wierzą, że uczniowie ukradli zwłoki Jezusa .

Ewangelia Jana

W Ewangelii Jana słowo Ἰουδαῖοι , czyli Żydzi , jest użyte 63 razy, w znaczeniu wrogim 31 razy i nie ma rozróżnienia między grupami żydowskimi. Saduceusze na przykład, wybitni gdzie indziej, nie są wyróżniani. Wrogowie Jezusa są zbiorowo określani jako „Żydzi”, w przeciwieństwie do innych ewangelistów, którzy generalnie nie przypisują „Żydom” zbiorowych wezwań do śmierci Jezusa. W pozostałych trzech tekstach spisek skazania Jezusa na śmierć jest zawsze przedstawiany jako pochodzący od małej grupy kapłanów i władców, saduceuszy. Ewangelia Jana jest głównym źródłem obrazu „Żydów” działających zbiorowo jako wróg Jezusa, który później utrwalił się w umysłach chrześcijan.

Sam Jan każe Jezusowi powiedzieć Samarytance, że „zbawienie pochodzi od Żydów”. Na przykład w Ewangelii Jana 7:1-9 Jezus porusza się po Galilei, ale unika Judei, ponieważ „Żydzi” szukali okazji, by go zabić. W 7:12-13 niektórzy powiedzieli „on jest dobrym człowiekiem”, podczas gdy inni powiedzieli, że zwodzi lud, ale to wszystko były „szepty”, nikt nie mówiłby publicznie z „bojaźni przed Żydami”. Odrzucenie przez Żydów jest również odnotowane w 7:45-52, 8:39-59, 10:22-42 i 12:36-43. Jana 12:42 mówi, że wielu uwierzyło, ale zachowali to dla siebie, z obawy, że faryzeusze wykluczą ich z synagogi . Po ukrzyżowaniu w 20:19 uczniowie ukrywają się za zamkniętymi drzwiami „ze strachu przed Żydami”.

W kilku miejscach ewangelia Jana również kojarzy „Żydów” z ciemnością i diabłem . W Jana 8:37-39; 44-47 Jezus mówi do grupy faryzeuszy:

Wiem, że jesteście potomkami Abrahama ; a jednak usiłujecie mnie zabić, ponieważ moje słowo nie znajduje w was miejsca. Ja mówię o tym, co widziałem u mojego Ojca, a wy czynicie to, co słyszeliście od waszego ojca. Odpowiedzieli mu: „Abraham jest naszym ojcem”. Rzekł im Jezus: „Gdybyście byli dziećmi Abrahama, czynilibyście to, co Abraham… Ojcem waszym jest diabeł, a waszą wolą jest spełnianie pożądliwości ojca waszego. On był zabójcą od początku i nie ma nic wspólnego z prawdą, bo nie ma w nim prawdy.Kiedy kłamie, mówi według swojej natury, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.Ale ponieważ ja mówię prawdę, nie wierzycie Kto z was przekonuje mnie o grzechu? Jeśli mówię prawdę, dlaczego mi nie wierzycie? Kto jest z Boga, słów Bożych słucha, a wy ich nie słuchacie, ponieważ nie jesteście z Boga.

Chociaż twierdzono, że współczesny konsensus jest taki, że termin Ioudaioi (Żydzi) u Jana odnosi się wyłącznie do autorytetów religijnych, podstawa tego twierdzenia została zakwestionowana, a użycie przez Jana terminu Żydzi pozostaje złożonym i dyskutowanym obszarem nauki biblijnej. Badacz Nowego Testamentu JG Dunn pisze:

Czwarty Ewangelista nadal działa w kontekście wewnątrzżydowskiego sporu frakcyjnego, chociaż same granice i definicje są częścią tego sporu. Jest jasne ponad wszelką wątpliwość, że kiedy Czwarta Ewangelia zostanie usunięta z tego kontekstu i ograniczeń tego kontekstu, aż nazbyt łatwo została odczytana jako antyżydowska polemika i stała się narzędziem antysemityzmu. Ale jest wysoce wątpliwe, czy samego Czwartego Ewangelistę można słusznie oskarżyć o antyjudaizm lub antysemityzm.

Odzwierciedlając konsensus, że użycie tego terminu przez Jana odnosi się ściśle do żydowskich autorytetów religijnych, niektóre współczesne tłumaczenia, takie jak Today's New International Version , usuwają termin „Żydzi” i zastępują go bardziej szczegółowymi terminami, aby uniknąć konotacji antysemickich. Na przykład Mesjańskie Biblie , a także Seminarium Jezusa , często tłumaczą to jako „Judejczycy”, tj. mieszkańcy Judei , w przeciwieństwie do mieszkańców Galilei , tłumaczenie, które nie znalazło powszechnej akceptacji w szerszej społeczności chrześcijańskiej.

Późniejszy komentarz

Kolejne pokolenia chrześcijan odczytywały w Ewangelii Jana zbiorową winę Żydów, powszechną i we wszystkich pokoleniach, w śmierci Chrystusa. Użycie przez Jana zbiorowego wyrażenia „Żydzi” można prawdopodobnie wyjaśnić okolicznościami historycznymi, w których pisał, oraz odbiorcami, dla których pisał. Wraz ze zniszczeniem świątyni w 70 rne żydowskie kapłaństwo, a tym samym klasa saduceuszy, zostało zmasakrowane i tym samym przestało istnieć ze względu na swoją rolę w pierwszej wojnie żydowsko-rzymskiej . Kiedy Jan pisał swoją Ewangelię po tych wydarzeniach, dla gojowskiej publiczności, mówił ogólnie o Żydach, zamiast wyszczególniać grupę w judaizmie, która już nie istniała i która byłaby nieznana jego czytelnikom.

Pierwszy List do Tesaloniczan

Paweł pisze w 1 Tesaloniczan 2:14-16 w następujący sposób:

Albowiem wy, bracia, staliście się naśladowcami Kościołów Bożych w Chrystusie Jezusie, które są w Judei, bo to samo wycierpieliście od swoich rodaków, co oni od Żydów, którzy zabili Pana Jezusa i proroków, i wypędził nas; nie podobają się Bogu i sprzeciwiają się wszystkim, przeszkadzając nam przemawiać do pogan, aby mogli zostać zbawieni. W ten sposób stale dopełniali miarę swoich grzechów; ale gniew Boży w końcu ich ogarnął.

Tekst wydaje się nieco nietypowy w porównaniu z ogólnym tonem dziękczynienia, ponieważ mamy diatrybę przeciwko prześladowcom zidentyfikowanym jako Żydzi. Tekst wydaje się rażąco zaprzeczać temu, co Paweł pisze w rozdziałach od 9 do 11 Listu do Rzymian . Doprowadziło to kilku uczonych do zakwestionowania jego autentyczności i zasugerowania, że ​​jest to interpolacja . Według Pietera Willema van der Horsta w jednym z listów Pawłowych znajduje się przykład wypowiedzi antysemickich ; David Luckensmeyer utrzymuje, że nie został napisany z zamiarem potępienia wszystkich Żydów, listy Pawła ujawniają kogoś, kto żył w judaizmie, ale jednocześnie miał antysemicki efekt. FF Bruce nazwał to „masową polemiką antyżydowską”, odzwierciedlającą grecko-rzymskie pogańskie podejście do Żydów. Gene Green, Ernest Best, T. Holtz, Amy Downey różnie argumentują, że rezonuje z tematami Starego Testamentu, gra na żydowskich obawach przed byciem „uprzywilejowanym ludem Bożym” i jest typowy dla stylu argumentacji podzielanego zarówno przez Greków, jak i Żydów, a zatem: słowami Downeya, ilustrujący wewnątrzkulturowe starcie między Żydem Pawłem a żydowskimi przywódcami sprzeciwiającymi się propagowaniu idei Ewangelii zarówno w Judei, jak i Tesalonii.

List do Hebrajczyków

Większość uczonych uważa, że ​​List do Hebrajczyków został napisany dla chrześcijan, którzy byli kuszeni do powrotu do judaizmu. Lillian Freudmann uważa, że ​​próbując udowodnić wyższość chrześcijaństwa nad judaizmem, przekręcił fragmenty Starego Testamentu w sposób, który przekazywał antysemityzm anty- Tory . John Gager odczytuje go jako polemikę z judaizmem, a nie narodem żydowskim, i uważa go za najważniejszy antyjudaizujący tekst wczesnego chrześcijaństwa. Samuel Sandmel twierdzi, że zamiast oczerniać judaizm lub Żydów tamtej epoki, List do Hebrajczyków jest argumentem na rzecz zastępczego poglądu, że chrześcijaństwo jest szczytem starożytnego judaizmu. William L. Lane odrzucił pomysł, że zawiera antyjudaistyczną polemikę, której głównym celem było po prostu stwierdzenie, że proroctwa Starego Testamentu się spełniły. Ci, którzy widzą w jego nieciągłościach antysemityzm, mylą się, argumentował William Hagner: może istnieć antyjudaizm, ale nie ma antagonizmu wobec Żydów. Chociaż promuje zastępstwo, czci hebrajskich świętych, na przykład Donalda Bloescha, i dlatego nawołuje do zastąpienia instytucji żydowskich, a nie Żydów. Dla Timothy'ego Johnsona chrześcijaństwo musiało walczyć o przetrwanie pośród większości sekt, które nie były mesjanistyczne, a jakiekolwiek oszczerstwo należy rozumieć jako retorykę grupy marginalnej przeciwko większości Żydów. Taka retoryczna zaciekłość była w starożytności powszechna w sporach religijnych i filozoficznych.

Księga Objawienia

W Objawieniu 2:9 i 3:9 mowa jest o „ synagodze szatana ” (συναγωγή τοῦ Σατανᾶ). W Objawieniu 2:9 mamy:

Znam waszą udrękę i wasze ubóstwo (ale jesteście bogaci) i oszczerstwa tych, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, ale są synagogą szatana.

W 3:9 czytamy:

Oto sprawię, że ci z synagogi szatana, którzy mówią, że są Żydami, a nimi nie są, ale kłamią, oto sprawię, że przyjdą i pokłonią się twoim stopom, i dowiedzą się, że cię umiłowałem.

Nie ma pewności co do tego, kim są ci, którzy fałszywie twierdzą, że są Żydami: czy są to Żydzi wrogo nastawieni do Gojów, żydowscy chrześcijanie prześladowani przez żydowską większość, Żydzi praktykujący „fałszywą” formę judaizmu, czy też Goje udający Żydów. Tradycyjna interpretacja podtrzymywana do niedawna przez większość uczonych oznaczała Żydów wrogo nastawionych do chrześcijan, a konkretnie do żydowskich społeczności Smyrny ( 2:9) i Filadelfii (3:9). We fragmencie Smyrny, według Koestera, ci, którzy twierdzą, że są Żydami, prawdopodobnie nosili w swoich cechach zwykłe oznaki pokrewieństwa, obrzezania, ograniczeń żywieniowych i przestrzegania szabatu, ale są oskarżani o donos na społeczność chrześcijańską władzom rzymskim, aby je zdobyć aresztowany.

Zostało to ostatnio zakwestionowane przez Elaine Pagels , Davida Frankfurtera, Heinricha Krafta i Johna W. Marshalla. Pagels, przeglądając literaturę, przekonuje, że autor Apokalipsy, Jan z Patmos , sam był Żydem oddanym Chrystusowi, uważał się za Żyda, a nie za chrześcijanina. [ Potrzebne źródło ] W przeciwieństwie do innych ewangelistów, którzy obwiniają Żydów za śmierć Chrystusa, autor Objawienia, opierając się na starych wzorcach późnych żydowskich obrazów eschatologicznych , przypisuje odpowiedzialność za jego śmierć Rzymianom i mówi, że są oni podżegani przez wewnętrznego wroga, który udaje, że jest Lud Boży działając jako agenci Szatana, temat obecny również w literaturze sekciarzy z Qumran . Pagels identyfikuje większość tych wewnętrznych wrogów jako nawróconych na doktrynę i nauki Pawła panujące wśród pogan. Wzięty dosłownie fragment z Objawienia 3:9 odnosiłby się do pogan, którzy wypierali żydowskich naśladowców Jezusa, udając, że są bardziej Żydami niż sami Żydzi. Z drugiej strony Paul Duff zakłada, że ​​są Żydami, jak sam Jan, ale Żydami wrogo nastawionymi do ruchu Jezusa. David Frankfurter wskrzesił starą argumentację Ferdinanda Baura , popierając pogląd, że w rzeczywistości członkami synagogi szatana są w większości poganie, roszczący sobie prawa do dziedzictwa Izraela, jednocześnie odrzucając praktyki religijne, które są obowiązkowe dla Żydów. Nawet ci, którzy, jak David Aune , uważają, że określenie to odnosi się do Żydów, a nie pogan, przyznają, że Apokalipsa jest praktycznie pozbawiona śladów typowych dla tamtych czasów polemik między chrześcijanami a Żydami. Pagels konkluduje, że dowody przemawiają za odczytaniem „synagogi szatana” jako odnoszącej się do nawróconych pogan do Pawłowej wersji ruchu Jezusa, którzy określają się jako „chrystusowi / chrześcijanie”, terminologia nigdy nie używana przez Jana z Patmos .

Argumentowano, że idea żydowskiego antychrysta rozwinęła się z tych wersetów.

Chrześcijańskie odpowiedzi

Oświadczył to papież Paweł VI w dekrecie Nostra aetate z 1965 roku

To prawda, że ​​władze żydowskie i ci, którzy poszli za ich przykładem, domagali się śmierci Chrystusa; jednak to, co wydarzyło się podczas Jego męki, nie może być przypisane wszystkim Żydom, bez różnicy, wówczas żyjącym, ani Żydom dzisiejszym. Chociaż Kościół jest nowym ludem Bożym, Żydów nie należy przedstawiać jako odrzuconych lub przeklętych przez Boga, tak jakby wynikało to z Pisma Świętego.

Norman A. Beck , profesor teologii i języków klasycznych na Texas Lutheran University , zaproponował, aby chrześcijańskie lekcjonarze usunęli to, co nazywa „…konkretnymi tekstami zidentyfikowanymi jako najbardziej problematyczne…”. Beck identyfikuje to, co uważa za obraźliwe fragmenty Nowego Testamentu i wskazuje przypadki, w których te teksty lub ich fragmenty są włączone do głównych serii lekcyjnych.

Daniel Goldhagen , były profesor nadzwyczajny nauk politycznych na Uniwersytecie Harvarda , również zasugerował w swojej książce A Moral Reckoning , że Kościół rzymskokatolicki powinien zmienić swoją doktrynę i przyjęty kanon biblijny , aby wyciąć oświadczenia, które określa jako antysemickie – liczy około 450 takich fragmentów w tylko Ewangelie synoptyczne i Dzieje Apostolskie - aby wskazać, że „droga Żydów do Boga jest tak samo uprawniona jak droga chrześcijańska”.

Dokument Komisji ds. Wiary i Ustroju Kościoła Anglii pt. God's Unfailing Word: Theological and Practical Perspectives on Christian-Jewish Relations zajmuje się kwestią tekstów Nowego Testamentu i związku z antysemityzmem: „Różne akcenty teologiczne w Kościele anglikańskim dotyczące doktryny interpretacji Pisma Świętego i władza może mieć wpływ na sposób, w jaki takie obawy są rozwiązywane”.

Zobacz też

Notatki

Dalsza lektura

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Antisemitism_and_the_New_Testament&oldid=1137882187 ”