Balsa

Aby zapoznać się z podróżą tratwą przez Ocean Spokojny w 1970 r., Zobacz wyprawy tratwami Vital Alsar Pacific .

Singiel autorstwa Los Gatos
„La balsa”
Język	hiszpański
Strona B	„Ayer nomas”
Wydany	3 lipca 1967
Nagrany	19 czerwca 1967
Studio	Studio TNT w Buenos Aires
Gatunek muzyczny	Głaz Muzyka pop
Długość	2 : 56
Etykieta	Vik ( RCA Victor )
autor tekstów	Litto Nebbia Tanguito
Producent (producenci)	Tim Croatto
Los Gatos single chronologia
" Balsa " (1967) „Ya no quiero soñar” (1967)

„ La balsa ” ( wymawiane [la ˈβalsa] ; po hiszpańsku „tratwa”) to debiutancki singiel argentyńskiego zespołu Los Gatos , wydany 3 lipca 1967 roku przez Vik, spółkę zależną RCA Victor . Założony w 1967 roku po rozpadzie Los Gatos Salvajes , Los Gatos był domowym zespołem baru La Cueva, który stał się popularnym miejscem spotkań entuzjastów rocka i kolebką argentyńskiego rocka — znanego lokalnie jako rock nacional. (po hiszpańsku „narodowy rock”). Od połowy do późnych lat 60. Buenos Aires przeżywało kulturowy rozkwit charakteryzujący się innowacjami w sztuce współczesnej , literaturze i kinie, w dużej mierze napędzany przez rozwijającą się subkulturę młodzieżową , która wyznawała kontrkulturowe zjawisko tej dekady . Podziemie miało swoje centrum w La Cueva, Plaza Francia iw Instytucie Torcuato di Tella i identyfikowało się z muzyką British Invasion . „La balsa” został napisany przez Litto Nebbia - główny wokalista zespołu - i Tanguito (uznawany za Ramsés) 2 maja 1967 r. W męskiej toalecie La Perla de Once, innego baru odwiedzanego przez grupę. W tym czasie w Argentynie panowała dyktatura wojskowa pod przywództwem Juana Carlosa Onganíi , która regularnie więziła i prześladowała tych młodych artystów bohemy.

Wydany wraz ze stroną B „Ayer nomás” - napisany przez Pipo Lernouda i Morisa - „La balsa” stał się wielkim hitem w Argentynie i różnych krajach Ameryki Łacińskiej, sprzedając się w około 250 000 egzemplarzy. Jest to melodyjna, rytmem piosenka, z wyraźnym wykorzystaniem elektronicznych organów Farfisa i elementów bossa novy przypisywanych Nebbii. Jego brzmienie - i wpływ komercyjny - odzwierciedlały utratę popularności zjawiska nueva ola i amerykańskiego rock and rolla , które zaczęto postrzegać jako błahe. Sukces „La balsa” był bezprecedensowym wyczynem dla hiszpańskojęzycznego rocka ( rock en español ), ponieważ ugruntował jego komercyjną żywotność w czasach, gdy używanie hiszpańskich tekstów było mile widziane. Jego wydanie jest powszechnie uważane za początek argentyńskiego rocka, torując drogę takim zespołom jak Almendra i Manal - wraz z Los Gatos, te zespoły są uważane za założycieli tego stylu. Popularność „La balsa” sprawiła, że ​​argentyński rock stał się szeroko rozpowszechnioną kulturą młodzieżową zjawisko, a następnie pojawiły się pierwsze magazyny, niezależne wytwórnie płytowe i festiwale muzyczne tego ruchu. Piosenka stała się także hymnem rozwijającego się argentyńskiego hipisowskiego , który rozrósł się i wpłynął na ten pierwszy etap rocka narodowego .

Piosenka była również przedmiotem kontrowersji, co skłoniło Nebbię do wykonania jej na żywo dopiero w 2001 roku. Wydanie w 1973 roku Tango , jedynego albumu studyjnego Tanguito, ustanowiło mit, który sugerował, że był najważniejszym autorem piosenki i że Nebbia wykorzystał jego kruchość umysłu. Polemika została wznowiona wraz z filmem Tango Feroz z 1993 roku , który uczynił Tanguito ikoną, ale został skrytykowany za historyczne nieścisłości. Po sukcesie singla i sławie Los Gatos nastąpiła również złożona debata na temat „muzyki komercyjnej” i negatywnych implikacji, jakie niesie ze sobą stworzenie rynek masowy mógł mieć na autentyczność aktów rockowych. „La balsa” nadal cieszy się uznaniem w retrospekcji, uważana za jedno z najważniejszych i najbardziej wpływowych wydawnictw hiszpańskojęzycznej muzyki rockowej. W 2002 roku została uznana za największą piosenkę w historii argentyńskiego rocka przez MTV i argentyńskie wydanie Rolling Stone . Dla upamiętnienia 40. rocznicy wydania singla w 2007 roku Los Gatos ponownie się zjednoczył i odbył trasę koncertową po Ameryce Łacińskiej. Wykonała go również Nebbia, do której dołączyło kilku artystów w 2010 roku, w ramach Dwustulecia Argentyny .

Tło

Poprzednie wydarzenia w argentyńskim rocku

Zobacz też: Muzyka rockowa w Meksyku

Meksykański zespół nastolatków Los Teen Tops występujący w Buenos Aires w 1962 roku. Dzięki innowacyjności polegającej na tworzeniu hiszpańskojęzycznych okładek amerykańskich hitów rock and rolla , zespół wywarł istotny wpływ na rozwój argentyńskiej sceny.

W latach 1955-1957 młodzież porteño poznała muzykę rock'n'rollową dzięki filmom takim jak Blackboard Jungle , Rock Around the Clock , Don't Knock the Rock and Rock, Rock Rock ; zapoznanie się z amerykańskimi artystami, takimi jak Bill Haley & His Comets , Little Richard , Jerry Lee Lewis i Elvis Presley . Mr. Roll y sus Rockers, zespół prowadzony przez Eddiego Pequenino , nagrał pierwszą muzykę rock'n'rollową w kraju, obejmującą różne piosenki Billa Haleya, a także pisząc oryginalne kompozycje w języku angielskim. Podobnie jak Billy Cafaro, kolejny z pierwszych argentyńskich muzyków rock'n'rollowych, Pequenino ograniczył się do naśladowania zagranicznych artystów. Wraz ze wzrostem popularności muzyki rock'n'rollowej młodzi ludzie zaczęli odchodzić od tanga , jazzu i sal tanecznych którymi do tej pory dzielili się z rodzicami. Według Yanko Gonzáleza „ta początkowa skała reprezentuje zasadniczo przestrzeń młodzieńczej zabawy, która wyraża się poprzez taniec z bardzo prowokacyjnymi jak na tamte czasy ruchami cielesnymi. Tam ustala się jego transgresja: w zuchwałości ruchów, w ekspresyjnym użyciu cielesny". We wczesnych latach 60. meksykański zespół Los Teen Tops, pierwotnie prowadzony przez piosenkarza Enrique Guzmána , zyskał popularność w Argentynie i miał wpływ na rozwój argentyńskiej sceny, wprowadzając rock'n'rollowe piosenki z hiszpańskimi tekstami. Inne popularne meksykańskie zespoły to Los Locos del Ritmo, Los Loud Jets i solowa twórczość Enrique Guzmán. Aż do wydania „La balsa”, śpiewanie muzyki rockowej z hiszpańskimi tekstami było generalnie mile widziane, uważane za „ tandetne ” i „ niefajne ”, ponieważ styl ten był silnie kojarzony ze światem anglojęzycznym .

Młoda obsada programu telewizyjnego El club del clan , około 1963 r

Wczesne lata 60. charakteryzowały się także pojawieniem się i sukcesem nueva ola , fenomenu napędzanego przez program telewizyjny El club del clan , który zrewolucjonizował krajową młodzieżową scenę muzyczną. Oparty na zagranicznych programach muzycznych, każdy odcinek przedstawiał grupę przyjaciół, którzy spotykali się, by wykonywać różne style muzyczne, w tym rock 'n' roll (i towarzyszący mu twist ) , bolero i cumbia . Bardzo popularny El club del clan zmienił swoją młodą obsadę, w skład której wchodzili Palito Ortega , Billy Caffaro, Violeta Rivas , Lalo Fransen, Nicky Jones i Cachita Galán — do pierwszych narodowych idoli nastolatków . Program został odwołany w 1964 roku, a jego następcą były podobne okólniki Sábados . Z biegiem czasu nastąpiło odrzucenie nueva ola , które zaczęło być przyćmione przez popularność brytyjskich zespołów Invasion . Uczucie nonkonformizmu rosło także wśród młodzieży, która postrzegała nueva ola jako zbyt beztroską i pozbawioną ideologii. Bardziej transgresywny niż śpiewacy z El club del clan , Sandro zyskał sławę wraz z debiutem swojego zespołu Los de Fuego w 1963 roku, który zawierał covery zagranicznych piosenek rock'n'rollowych w języku hiszpańskim. Z wyraźną inspiracją Elvisa Presleya, jego popularne występy w telewizji wywołały oskarżenia o niemoralność. Sandro porzucił rock'n'rolla w 1967 roku i zwrócił się ku romantycznym balladom, chociaż miał już ugruntowaną pozycję pioniera argentyńskiego rocka.

„Do pierwszej połowy lat sześćdziesiątych mieliśmy rocka, ale jeszcze nie rocka narodowego . Przyjęcie hiszpańskiego jako lokalnego języka rockowego byłoby najwybitniejszym aspektem nowej sceny, a także oznaką tożsamości”.

— Yanko González, 2013.

W 1964 roku, po występach The Beatles w Stanach Zjednoczonych, Beatlemania dotarła także do Argentyny, generując pojawienie się kilku zespołów, które naśladowały ich brzmienie i modę. Lokalne grupy zaczęły odchodzić od amerykańskiego i meksykańskiego modelu rock and rolla na rzecz Beatlesów styl i stopniowo piosenki w języku hiszpańskim. Zespół Billy'ego Bonda Los Guantes Negros, kontynuacja Bobby Cats, jest przykładem tego przejścia, z nową nazwą i tekstami w języku hiszpańskim oraz dźwiękiem inspirowanym Beatlesami. Jednak najbardziej udanym zespołem wykorzystującym estetykę Beatlesów był urugwajski Los Shakers , który powstał w 1963 roku i przybył do Buenos Aires dwa lata później. Wraz z Los Mockers byli częścią Uruguayan Invasion , fali zespołów z sąsiedniego kraju, które odniosły sukces w Argentynie. Pojawiły się jako jeden z pierwszych autentycznych produktów rockowych Río de la Plata , wykonując własne kompozycje. Chociaż ich decyzja, by śpiewać tylko po angielsku, uniemożliwiła ich popularność poza dekadę, Los Shakers miał decydujący wpływ na to, że muzyka rockowa zaczęła być produkowana w Argentynie. Hugo Fattoruso z Los Shakers stwierdził później: „Nigdy nie przyszło nam do głowy, że możemy pisać teksty po hiszpańsku. To był argentyński wynalazek”. Program telewizyjny Escala musical „zmonopolizował cały ruch muzyki beatowej”. Stał się jedynym programem w regionie, w którym występowały mało znane lokalne zespoły, i pomógł spopularyzować południowoamerykański rock garażowy ruch, który pojawił się w odpowiedzi na Beatlesów, wśród nich Los Gatos Salvajes , Los Larkins (poprzednik Almendry ) i zespoły Urugwajskiej Inwazji. Te grupy nie mogły znaleźć swojego miejsca w El club del clan , który skupiał się na znacznie bardziej „słodzonym i lekkim” stylu niż nowy rock, który wyłonił się z Londynu i Stanów Zjednoczonych.

Kontrkultura, La Cueva i La Perla

Zobacz też: Kontrkultura lat 60

Młodzi porteños w Galería del Este na Florida Street , popularnym miejscu spotkań kontrkulturowych nastolatków i kupowania Swinging London oraz inspirowanych hipisami ubrań i sztuki użytkowej .

Widok La Menesunda , interaktywna instalacja Marty Minujín z 1965 roku . Wystawiona w Instytucie Torcuato di Tella — ważnym ośrodku prowadzonych przez młodzież artystycznych eksperymentów — praca zrewolucjonizowała środowisko artystyczne Buenos Aires.

W czerwcu 1966 r. Samozwańcza rewolucja argentyńska obaliła Arturo Umberto Illię i ustanowiła de facto prezydentem Juana Carlosa Onganíę . Dyktatura wojskowa dostosowała się do doktryny bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych i zaczęła kontrolować uniwersytety, związki zawodowe i wydarzenia kulturalne. W tym kontekście argentyńska z klasy średniej była głęboko dotknięta Beatlemanią, międzynarodowymi ruchami niestosowania przemocy i antyautorytarnymi oraz rewolucją seksualną ; symbolizujące ich tożsamość z muzyką rockową i unisexowym punktem widzenia, z długimi włosami u mężczyzn jako jednym z najbardziej widocznych uzewnętrznień. Lata poprzedzające lata 60. charakteryzowały się wzrostem aktywności kulturalnej miasta. Na przykład Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Buenos Aires zostało założone w 1956 roku; podczas gdy w 1958 roku utworzono Narodowy Instytut Kinematografii, Fondo Nacional de las Artes i Instytut Torcuato di Tella , podczas gdy budowa Teatro General San Martín zaawansowanego, którego otwarcie miało nastąpić w 1960 r. To, w połączeniu z ówczesną wysoką jakością szkolnictwa wyższego, odcisnęło trwałe piętno na artystycznym i intelektualnym rozwoju kraju w kolejnych latach. Zaczęła być widoczna luka pokoleniowa , charakteryzująca się odrzuceniem przez młodych ludzi tanga i podwójnymi standardami tradycyjnej moralności seksualnej ich rodziców . W Buenos Aires zaczęła pojawiać się podziemna subkultura młodzieżowa, której epicentrum znajdowało się w trójkącie utworzonym przez niepewny muzyczny bar La Cueva w Avenida Pueyrredón , Instytut Torcuato di Tella przy Florida Street i Plaza Francia . Dziś uważani za pierwszych hipisów w kraju (choć sami nie używali tej nazwy), wyznawali kierowaną przez młodzież kontrkulturę dekady , która rozprzestrzeniała się w większości zachodniego świata . Uważani za niemoralnych i podejrzliwych, ci ludzie — zwłaszcza długowłosi młodzi mężczyźni — byli często zatrzymywani przez policję , krytykowani przez media i odrzucani przez inteligencję i w większości konserwatywna populacja. Pipo Lernoud stwierdził w 1996 roku: „To jest szczególna cecha argentyńskiego rocka. Był to nie tylko styl muzyczny, ale także kultura, która zawsze spotykała się z represjami ze strony systemu”.

Pod kierownictwem krytyka sztuki Jorge Romero Brest , w ciągu dekady Instytut Torcuato di Tella stał się wiodącym ośrodkiem awangardowej produkcji artystycznej, z młodymi artystami zapuszczającymi się w pop-art , happeningi , sztukę instalacji i sztukę psychodeliczną , a także prezentujący występy muzyki ludowej i beatowej. Była to centralna część „ manzana loca”. ” (po angielsku: „crazy block”), który „[obejmował] pobliskie galerie sztuki, księgarnie i budynki uniwersyteckie”. Obszar ten „służył także jako ludzka wizytówka najnowszych mód i stylów”. Z drugiej strony scena muzyki rockowej spotykana głównie w La Cueva lub gromadzona w parkach, takich jak Plaza Francia, aby grać na gitarach, co muzyk Miguel Cantilo opisał jako „akt afirmacji i identyfikacji”, ponieważ do tego czasu tradycyjne spotkania z gitarą były zarezerwowane dla folku muzyka W biografii Tanguito Víctora Pintosa Rocky Rodriguez wspominał: „La Cueva była zupełnie jak wieża Babel , jak te biblijne opowieści o pustyni, gdzie karawany przyjeżdżają z różnych stron i wszystkie lądują w tym samym miejscu”. Wśród grupy byli tacy muzycy jak Los Gatos (lider Litto Nebbia ), Moris (lider Los Beatniks ), Javier Martínez, Billy Bond (lider Los Guantes Negros), Los Búhos, Las Sombras (który wykonywał instrumentalny rock zespołu The Cienie ), Tanguito, Miguela Abuelo , Pajarito Zaguri; pisarze tacy jak Miguel Grinberg, Juan Carlos Kreimer i Pipo Lernoud oraz inni bohemy . W 1966 roku to pokolenie stworzyło nowy styl miejskiej muzyki młodzieżowej, który próbował odzwierciedlić codzienną rzeczywistość nieobecną w muzyce popularnej od czasów tanga. Początkowo był znany jako „muzyka beatowa”, a później „muzyka progresywna”, a obecnie jest uważany za początek rocka narodowego ( po hiszpańsku „narodowy rock”). W większości naśladowali Beatlesów i Rolling Stones , chociaż były też wpływy z Los Teen Tops, Bob Dylan , Joan Baez , Jimi Hendrix , Crosby, Stills, Nash & Young i Frank Zappa . Byli także pod wpływem Beat Generation . La Cueva była bardzo popularna wśród porteño , a jej istnienie stało się znane nawet w Paryżu , co skłoniło Juliette Gréco do odwiedzenia baru podczas pobytu w Buenos Aires. Porównywano go do The Cavern Club of Liverpool w Anglii. W 2005 roku Lernoud zastanawiał się:

To właśnie w La Cueva narodził się rock nacional . Bez fermentu La Cueva, tej mieszanki wpływów muzycznych, literackich i ideologicznych, [argentyński] rock byłby jeszcze jednym na kontynencie, kolejnym bladym odbiciem angielskich idei. [...] Nie ma historii rocka, poezji i walki na kontynencie, z wyjątkiem Brazylii , jak w Argentynie, ani w Europie poza Anglią. Ponieważ izolacja kulturowa narzucona przez kolejne dyktatury i wielość wpływów rockowych stworzyła oryginalną hybrydę, która narodziła się tam na przełomie 1965 i 1966 roku...

„Ale serce, duch ruchu nie był intelektualny, był muzyczny, chaotyczny… Twórczy wrak… Stało się tak, że istniała różnica między nami a poprzednimi pokoleniami. Argentyńscy intelektualiści, plastycy, poeci i beatników , nie chcieliśmy spotykać się na kilka godzin, żeby porozmawiać w kawiarni, chcieliśmy żyć dwadzieścia cztery godziny. Wolne życie było dziełem sztuki. Żyć życiem bez więzów i odkrywać piękno świata. świecie, spójrz, co za propozycja!”

— Pedro Pujó, założyciel Mandioca Records, lipiec 1993

Jako spokojniejszą alternatywę dla La Cueva, jego muzycy zaczęli również chodzić do La Perla de Once, baru wychodzącego na Plaza Miserere , który był otwarty przez całą noc. Był odwiedzany przez studentów i kilku członków rockowego podziemia, był miejscem dyskusji ideowych i artystycznych. Lernoud wspominał w 2017 roku: „Nie mieliśmy innego wyboru, jak tylko się spotkać [w La Perla], ponieważ aresztowano nas na ulicy, za nasze długie włosy, za nasze ubrania… A nasi rodzice nie chcieli nic wiedzieć o tych znajomych Tylko w La Perla mogliśmy być spokojni, między równymi sobie”. Oprócz „La balsa”, dobrze znane utwory, takie jak Manal „Jugo de tomate” i „El hombre restante” Tanguito zostały napisane w La Perla. W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w Ameryce Północnej czy Wielkiej Brytanii, nielegalne narkotyki miały marginalne miejsce w argentyńskim ruchu młodzieżowym, który był bardziej zorientowany na rewolucję seksualną i wytyczne dotyczące osobistej prezentacji. Mimo to różni muzycy rockowi zaczęli eksperymentować z amfetaminą , narkotykiem często używanym przez studentów w La Perla. Tanguito był jednym z pierwszych w grupie, który brał narkotyki i rozwinął poważne uzależnienie od narkotyków , które miało wpływ na resztę jego życia.

Los Gatos występujący w La Cueva w 1967 roku, barze Recoleta odwiedzanym przez pierwszych argentyńskich muzyków rockowych.

Los Beatniks w La Perla de Once w 1967 roku, kolejne miejsce spotkań rockowego podziemia, gdzie powstała „La balsa”.

Los Gatos powstało w Buenos Aires w 1967 roku, wywodząc się z zespołu Los Gatos Salvajes . Pierwotnie nazywani The Wild Cats, powstali w 1964 roku i ostatecznie przetłumaczyli swoją nazwę na hiszpański i „zaczęli wykonywać piosenki w swoim ojczystym języku”. Basilio „Turco” Adjaydie, Guillermo Romero i Juan Carlos „Chango” Pueblas postanowili opuścić zespół i wrócić do rodzinnego miasta Rosario , po odwołaniu programu telewizyjnego Escala musical w 1966 roku, gdzie zespół występował, a także komercyjna porażka ich debiutanckiego albumu z 1965 roku, która doprowadziła do bankructwa wytwórni. W Rosario Nebbia zapoznał się z zagranicznym rockiem i popem dzięki swojemu podziwowi dla Beatlesów i Neila Sedaki . Ponieważ Rosario było miastem portowym, grupa miała również dostęp do nagrań angielskich zespołów, takich jak The Kinks , The Zombies and the Hollies , a także do magazynu Melody Maker . Dzięki swoim rodzicom-muzykom Nebbia znał również artystów jazzowych, takich jak Chico Hamilton , Gerry Mulligan , Dave Brubeck i Eric Dolphy , i był świadomy brazylijskiej bossa novy od momentu jej pojawienia się. Mark Deming z AllMusic napisał, że „muzyka [Los Gatos Salvajes] odzwierciedlała ich entuzjazm dla Beatlesów, Rolling Stonesów i Yardbirds ; główne brytyjskie grupy miały zwolenników w Ameryce Południowej, ale kilka argentyńskich zespołów rockowych było starszych i jeszcze nie przyjęło nowych brzmień w muzyce, dzięki czemu młody zespół wyprzedził trendy. ”Jeśli chodzi o muzykę Los Gatos Salvajes, Nebbia wspomina w 2006 roku:

W tym okresie dorastania muzyka, która była grana w radiu, była bardzo komercyjna, muzyka, która nie była reprezentatywna dla tego, czego oczekiwano pod względem brzmieniowym. Ani teksty, były to europejskie lub amerykańskie piosenki z hiszpańską wersją, która nie brzmiała tak, jak mówiliśmy, a poza tym nie mówiły o rzeczach, których potrzebowaliśmy, co przydarzyło się nam jako nastolatkom. Więc kiedy zaczęliśmy grać z Los Gatos Salvajes i wziąłem swoje pierwsze kompozycje, te piosenki były bardzo dziecinne ze względu na mój wiek, ale miały brzmienie, rytm i sposób angażowania tekstu, który był zupełnie inny dla czas. Chodziło o merseybeat , rytm, który nadaliśmy gitarom.

Tylko główny wokalista Litto Nebbia i grający na organach Ciro Fogliatta pozostali w Buenos Aires i spali miesiącami na publicznych placach, próbując zebrać nową grupę. W końcu dołączyli do nich gitarzysta Kay Galiffi i perkusista Oscar Moro , którzy również pochodzili z Rosario. Alfredo Toth z Avellaneda został ostatnim członkiem grupy po tym, jak Nebbia nauczył go grać na basie . Los Gatos stał się domowym zespołem La Cueva, występując co wieczór od dziesiątej wieczorem do czwartej nad ranem i otrzymując niewielką pensję, dzięki której mogli opłacić zatłoczoną pensjonat w Raz i ledwo jeść. Współautor „La balsy”, Tanguito, urodzony jako José Alberto Iglesias de Caseros, był jedną z najbardziej wpływowych postaci w podziemiu La Cueva. Muzycznie zadebiutował wiosną 1963 roku jako frontman zespołu Los Dukes. Po odejściu z zespołu i przerwaniu solowego projektu pod pseudonimem Ramsés VII, Tanguito poznał La Cueva przez przyjaciela Horacio Martíneza i przez następne lata stał się stałym elementem sceny rockowej Buenos Aires. Tanguito był wielbicielem Donovana i Boba Dylana, a jego styl muzyczny był zakorzeniony w meksykańskich artystach, takich jak Teen Tops i Enrique Guzmán . Istniał silny wzajemny wpływ między Nebbią, Morisem i Tanguito; ten ostatni wywarł wpływ na scenę swoim emocjonalnym, mniej intelektualnym podejściem do muzyki, a także bezkompromisowymi pomysłami i osobistym stylem.

Oprócz muzyki rockowej, nowe pokolenie „było [także] wychowywane i uczestniczyło w” renowacyjnych ruchach muzycznych, takich jak tango nuevo i nueva canción . Kulturalny rozkwit miasta w połowie lat 60. obejmował również literaturę w ramach boomu latynoamerykańskiego . Polegał na rozkwicie publikacji książkowych, czytelnictwa i krytyki literackiej. Miasto stało się także „ kinomanów ”. W szczególności kino Lorraine stało się popularne wśród studentów ze względu na filmów artystycznych , w tym francuską nową falę i filmów Ingmara Bergmana . Innym miejscem zainteresowania kultury filmowej było utworzone w 1954 roku stowarzyszenie filmowe Núcleo , kierowane przez Salvadora Samaritano i Héctora Venę; od 1960 roku wydawali także magazyn filmowy Tiempo de cine . Ta dyfuzja nowych trendów kina zagranicznego doprowadziła do pojawienia się pokolenia lat 60. (hiszp. Generación del 60 ), nowej fali młodych reżyserów, którzy tworzyli filmy modernistyczne . Ruch obejmował Manuel Antín , Fernando Birri , Leopoldo Torre Nilsson i Rodolfo Kuhna . Film tego ostatniego Los inconstantes z 1963 roku został nakręcony w Villa Gesell , a jego przedstawienie młodych, nowoczesnych ludzi prowadzących wolny tryb życia skłoniło wielu nastolatków do wyjazdu do nadmorskiego miasta. Kilku członków La Cueva udało się do Villa Gesell, gdzie powstał Los Beatniks i nagrali swój debiutancki singiel z 1966 roku, „Rebelde”. Zbuntowana , antymilitarna piosenka nie odniosła sukcesu, ale stała się pierwszym argentyńskim wydawnictwem rockowym .

Pisanie i nagrywanie

Los Gatos, około 1968. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara, od góry po lewej: Ciro Fogliatta, Litto Nebbia, Oscar Moro, Kay Galifi i Alfredo Toth.

„La balsa” została skomponowana we wczesnych godzinach rannych 2 maja 1967 roku w korytarzu prowadzącym do męskiej toalety w La Perla de Once. Często zdarzało się, że muzycy odwiedzający La Perla de Once grali sobie nawzajem swoje kompozycje w toalecie, ponieważ miała ona lepszą akustykę, a studenckie środowisko baru nie pozwalało im robić zbyt dużego hałasu. Piosenka była wspólnym dziełem Litto Nebbii i Tanguito, który wymyślił pierwsze zwrotki i początkowe akordy piosenki, choć z nieco innym tekstem: „Jestem bardzo samotny i smutny na tym gównianym świecie”. Nebbia stwierdził w 2005 roku: „Wyjąłem to, bo mi się to nie podobało. Dlaczego, skoro już wiemy, że to gówniany świat, prawda? Nie lubię mówić „ hijo de puta ” tylko dlatego, że.” Javier Martínez twierdzi, że był świadkiem pisania piosenki, stwierdzając, że „[Tanguito] pokazał pierwszą część Litto, a następnego dnia przyniósł resztę”. W 2012 roku muzyk Juan „ Gamba" Gentilini - towarzysz podróży Tanguito - twierdził, że piosenkarz zaczął pisać piosenkę jadąc Starym Patagońskim Ekspresem, a skończył ją w Esquel w prowincji Chubut . Strona B „Ayer nomás” (po hiszpańsku „Właśnie wczoraj”) został napisany przez Pipo Lernouda i Morisa. Lernoud był początkującym poetą, który stał się stałym bywalcem La Cueva i dał Morisowi jeden ze swoich wierszy do umuzycznienia. Lernoud wspominał w 2017 roku: „Kiedy to podniósł, zmienił akcenty, włożył akordy i nagle, na moich oczach, ten mały tekst, który mu zabrałem, stał się okrągłą piosenką. Uwielbiałem to. Nie wiedziałem miał stać się hitem”.

Horacio Martínez, menadżer zespołu i według Ciro Fogliatty „praktycznie jeden z [Los Gatos]”, miał powiązania z RCA Victor i powiązał zespół z Mario Osmarem Pizzurno, dyrektorem artystycznym wytwórni. Los Gatos otrzymali możliwość wykonania testu dla wytwórni płytowej, który polegał na nagraniu demo składającego się z pięciu utworów . RCA Victor był niezadowolony z tekstu „Ayer nomás” i zasugerował Nebbii, aby je zmienił. Zwrócił się do Morisa i Lernouda w La Cueva, a oni dali mu pozwolenie na ich modyfikację. W rezultacie to, co pierwotnie było piosenką protestacyjną — z tekstami takimi jak „Wczoraj / W szkole mnie uczono / Że ten kraj / Jest duży i ma wolność. / Dzisiaj się obudziłem / I zobaczyłem swoje łóżko i zobaczyłem mój pokój / W tym miesiącu nie miałem wiele jeść” - stał się romantyczny. Lernoud powiedział: „Powiedziałem [Nebbia], aby umieścił teksty, które chce, napisał je sam. Ważne było, aby [Los Gatos] nagrywał. Ponieważ od początku było jasne, że kiedy zespół nagrywał, z jakością poziom dźwięku i profesjonalizmu, jaki mieli, zamierzali przekroczyć mur i ogłosić reszcie społeczeństwa, co zaproponowaliśmy. I rzeczywiście tak było”. Powszechnie uważa się, że testowa sesja nagraniowa miała miejsce 19 czerwca 1967 r., Chociaż Nebbia odwrotnie stwierdził, że miało to miejsce pod koniec 1966 r., A „cztery lub pięć miesięcy” przed wydaniem singla. Według Todo Noticias , Tim Croatto był producentem tej sesji, a Salvador Barresi pracował jako inżynier . Los Gatos nagrał piosenki na dwóch kanałach - jednym dla zespołu, a drugim dla wokali i solówek - przez godzinę w TNT Studios. RCA Victor zgodził się podpisać kontrakt z zespołem i wydać „La balsa” / „Ayer nomás” w następnym miesiącu jako singiel, wykorzystując nagrania demo.

Muzyka i teksty

„La balsa” to inspirowana rytmem piosenka, która poprzez charakterystyczne melodie i harmonie Nebbii łączy wpływy bossa novy, tanga i jazzu. Opisany jako „połączenie prostych melodii”, utwór zawiera również prostszy i bluesem styl Tanguito, szczególnie na początku utworu. Jest to jedna z pierwszych kompozycji rocka narodowego , styl, który został opisany jako „muzyka fusion o różnych rytmach, całkowicie rozpoznawalna jako należąca do obszarów miejskich kraju. Jest to synteza oryginalnego [rocka] z innymi wyrażeniami, które zdaniem obcokrajowców czasami brzmi jak tango lub [muzyka ludowa]”. „La balsa” została nagrana w komorze echa , bez chórków i kilku fraz gitary elektrycznej w kontrapunkcie ze śpiewem. Słynny wstęp utworu zawiera akordy E-dur i fis-moll grany na gitarze, po którym następuje riff Farfisy , który oznacza crescendo trzech nut, w kontrapunkcie z gitarą elektryczną. Los Andes napisał: „[W połowie utworu] Fogliatta wykonuje solo na organach, które zajmuje miejsce, które w ówczesnej formalnej kulturze rockowej zakładało gitarę elektryczną ”. Wpływ bossa novy jest najbardziej widoczny pod koniec utworu, w gis-moll i fis-moll , która według Los Andes , „poprzedza część dźwiękowego wszechświata, który Nebbia kultywował przez lata”. Zapalona słuchaczka tego brazylijskiego gatunku, Nebbia włączyła sekwencję harmoniczną z „ The Girl from Ipanema ” Antônio Carlosa Jobima jako mijające akordy utworu . Víctor Pintos napisał, że „w„ La balsa ”połączyły się idee i elementy, które naznaczyłyby DNA argentyńskiego rocka: bossa nova Toma Jobina, fuzja Piazzolli, suchy folk Dylana i merseybeat Beatlesów”.

Los Gatos na żywo, około 1968 roku

Duża część wpływu „La balsa” została przypisana jego tekstom, które różniły się od radosnych i płytkich wysiłków fenomenu nueva ola . Ówczesna młodzież identyfikowała się z zawartymi w piosence tematami nonkonformizmu i tęsknoty za wolnością. Juan Carlos Kreimer, autor Agarrate! (1970), pierwsza książka poświęcona rockowi narodowemu , uważał, że: „poetycka siła„ La balsa ”nie pochodziła z rymowanych słów, ale z bólu i rozpaczy, które wielu z nas wtedy odczuwało”. Często sugerowano, że teksty odnoszą się do rekreacyjnego zażywania narkotyków , zwłaszcza wiersze „Muszę zdobyć dużo drewna, / Muszę je zdobyć, skąd mogę”. Jednak w swojej książce Una mirada z 2004 roku Nebbia napisał: „Chcę wyjaśnić, że tekst tego utworu mówi, z pokornymi metaforami mojej młodości, wyłącznie o wolności”. Nebbia otwiera piosenkę wersetem: „Jestem bardzo samotny i smutny tutaj w tym opuszczonym świecie/mam pomysł, to jest iść tam, gdzie najbardziej chcę/potrzebuję coś do zrobienia, bo nie mogę chodzić/ Zbuduję tratwę i popłynę na wrak”. Pablo Schanton z Clarín uważał, że „ naufragar ” (po angielsku: „ shipwreck ” lub „to castaway ”) było słowem kluczowym utworu i że „podsumowuje program pokoleniowy ” . do ich charakterystycznej wędrówki po barach i placach przez całą noc. „Rozbitek” został opisany jako „jeden z podstawowych modalności rockowej towarzyskości w Buenos Aires pod koniec lat 60.”. Miguel Grinberg powiedział, że naufragar był sposobem, aby „nie dać się wciągnąć w pułapkę walki o prestiż, walki o władzę, walki o pieniądze”. Według Pipo Lernouda, „idea unoszenia się i dryfowania” w piosence rozbrzmiewa w „ Tomorrow Never Knows ” The Beatles z tekstem „Wyłącz swój umysł, zrelaksuj się i płyń w dół rzeki”. Pajarito Zaguri, inny regularny wykonawca z La Cueva, powiedział, że Tanguito był pod wielkim wpływem José Feliciano Bolero „La barca”, zarówno w tytule, jak iw kilku częściach tekstu. Piosenka Feliciano zawiera podobny tekst: „… Twoja łódź musi płynąć / Na inne morza szaleństwa / Uważaj, aby nie zrujnowała ci życia”. Badacz i pisarz Mario Antonelli pomyślał:

Jeśli chodzi o teksty, Tanguito stawia swój obecny problem, a Nebbia go rozwiązuje, zaczynając od „Jestem tutaj bardzo samotny i chcę udać się do tego miejsca iluzji, nadziei… Rozbić się, być poza wszystkim, co się dzieje ”. Nebbia w tym momencie nie ma stałego miejsca do spania, przebywa na ulicach Buenos Aires. Wtedy rodzi się pomysł złożenia tratwy, wypłynięcia w inne miejsce. W tym celu trzeba pracować, trzeba zbierać drewno, trzeba robić pewne rzeczy, inaczej nie da się dotrzeć tam, gdzie się chce.

Wydanie i odbiór

Strona A i strona B 7-calowego singla , wydanego przez wytwórnię RCA Victor 's Vik. Tanguito można uznać za „Ramsés” w przypadku pierwszego, podczas gdy w drugim znajduje się Morisa i Pipo Lernouda.

„La balsa” została wydana 3 lipca 1967 roku przez Vik, spółkę zależną RCA Victor, z „Ayer nomás” jako stroną B. Zespół zdecydował się wydać te piosenki, aby Tanguito, Moris i Lernoud mogli zostać członkami Argentyńskiego Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Muzycznych (SADAIC), ponieważ wymagane było posiadanie nagranej pracy. Tanguito występuje pod pseudonimem scenicznym Ramsés; według Nebbii „wstydził się swojego przezwiska„ Tanguito ”, ponieważ było to pejoratywne określenie, które rzucono mu w sąsiedztwie, szukał czegoś bardziej egzotycznego. Potem Ciro Fogliatta, który dużo czytał o Egipcjanach i faraonowie, wymyślili [Ramsésa] i Tango to polubił”. Nuty piosenki zostały po raz pierwszy opublikowane przez Fermata w sierpniu 1967 roku. Niektóre źródła podają, że wytwórnia jako pierwsza zasugerowała, że ​​stacje radiowe grają „Ayer nomás”, ale po pozytywnej reakcji na „La balsa” ze strony niektórych Rosario , RCA Victor postanowiły włożyć więcej wysiłku w promocję utworu. Po wydaniu Los Gatos promował płytę przez kilka nocy, chodząc do stacji radiowych, „próbując przekonać” disc jockeyów do jej odtworzenia. Początkowo sprzedaż nie była wysoka, ale po kilku miesiącach singiel zyskał na popularności dzięki przekazowi ustnemu i zaczął „szczycić się” ( hiszpański : picar , termin używany w przemyśle muzycznym). Widząc to, RCA Victor zainwestowała w kampanię reklamową, która zwiększyła sprzedaż płyty.

Tej wiosny rosnąca sprzedaż „La balsa” skłoniła zespół z powrotem do TNT Studios, aby nagrać swoją pierwszą płytę długogrającą . Album zatytułowany, wydany pod koniec 1967 roku, zbudował popularność singla i odniósł również komercyjny sukces. Uznany za włączenie „La balsa” jako utworu otwierającego, LP został ponownie wydany pod tytułem utworu w czasach współczesnych. Popularność „La balsa” utrzymywała się do początku 1968 roku - opisywana jako letni hit roku - i sprzedał się w sumie w około 250 000 egzemplarzy, imponująca liczba jak na tamte czasy, bezprecedensowa dla hiszpańskojęzycznej muzyki rockowej. Singiel był często emitowany i był odtwarzany z dużą rotacją . Odniósł również sukces w kilku innych krajach Ameryki Łacińskiej. Nebbia stwierdziła: „We wszystkich krajach, w których się ukazała, zajęła pierwsze miejsce w sprzedaży. W Boliwii sprzedawali naklejki z naszymi zdjęciami!” W rezultacie w 1968 roku Los Gatos stał się czołową postacią argentyńskiej muzyki popularnej, dając liczne występy w całym kraju, wydając trzy kolejne albumy studyjne i odbywając dwuipółmiesięczną trasę koncertową po Paragwaju , Boliwii, Urugwaju i Brazylii.W tym ostatnim zespół wziął udział w Festival Internacional da Canção w Rio de Janeiro oraz wystąpił w Roberto Carlos ' Widowisko telewizyjne. Odnosząc się do sukcesu po wydaniu „La balsa”, perkusista Oscar Moro wspominał: „Przez cały ten czas dużo pracowaliśmy. Na przykład na karnawałach mieliśmy 35 koncertów w 8 dni! To było szalone!”

Wpływ i następstwa

Początek argentyńskiego rocka

Los Gatos we wrześniu 1968 roku na okładce Pinap , pierwszego magazynu rockowego w Argentynie. Sukces „La balsy” zapoczątkował pojawienie się nowych zespołów, festiwali muzycznych i publikacji poświęconych ruchowi.

Chociaż rok wcześniej Los Beatniks był pionierem muzyki rockowej śpiewanej po hiszpańsku piosenką „Rebelde”, singiel okazał się komercyjną porażką, sprzedając się tylko w 200 egzemplarzach. Z drugiej strony „La balsa” stała się międzynarodowym hitem, ustanawiając komercyjną żywotność muzyki rockowej śpiewanej po hiszpańsku i zmieniając to, co pierwotnie było sceną podziemną, w szeroko rozpowszechnione zjawisko kultury młodzieżowej. Wysoka sprzedaż singla była również imponująca, biorąc pod uwagę, że do tego momentu Buenos Aires charakteryzowało się tradycyjnymi i ortodoksyjnymi preferencjami muzycznymi, faworyzującymi tango i muzykę ludową. Dziennikarz Juan Manuel Strassburger napisał w 2007 roku: „Wpływ jest jeszcze wyraźniejszy w porównaniu z tym, co oferował ówczesny rynek młodej muzyki. […] Ci nowi rockmani ukształtowali inny sposób odczuwania młodości: przystępny, ale także kontrkulturowy ”. Według Ivána Adaime z AllMusic , piosenka przyniosła rock en español „szerszej publiczności” i stała się jednym z najbardziej wszechobecnych utworów na scenie. Sukces „La balsa” sprawił, że Los Gatos stało się „ motorowym nerwem ruchu”, tworząc publiczność dla wschodzącego argentyńskiego rocka i torując drogę różnym nowym zespołom, z których najbardziej znanymi są Almendra i Manal . Te dwie grupy były również wytworami kontrkulturowego środowiska Buenos Aires i podzieliły muzyczną panoramę, syntetyzując dwie różne strony miasta. Almendra wywarła wrażenie swoim surrealizmem i poetyckim wyrafinowaniem, podczas gdy Manal prezentował styl bluesowy z tekstami o tematyce miejskiej. Los Gatos, Almendra i Manal są obecnie uważani za fundamentalną trylogię argentyńskiego rocka, a co za tym idzie, rocka w języku hiszpańskim , ponieważ „połączyli autentyczny, młody, poważny i artystyczny [hiszpańskojęzyczny] rock”, który był bezprecedensowy. Lider Almendry Luis Alberto Spinetta powiedział autorowi Juanowi Carlosowi Diezowi w 2006 roku:

[Los Gatos] były bardzo dobrą rzeczą, ponieważ były przykładem, że [hiszpańskojęzyczny rock] można zrobić. Myślę, że „La balsa” była dla wszystkich wielką inspiracją. A także inne utwory Los Gatos. Każdy utwór zawierał tajemnicę, która jednocześnie była poetycką motywacją, wielką zachętą dla nas. Podobały mi się pomysły Litto i koncepcja, jaką grupa miała na granie. W jakiś sposób wywierali stały wpływ. Litto Nebbia był inspiratorem, elementarnym motorem tego wszystkiego. Kiedy się do niego zbliżyłeś, zdałeś sobie sprawę ze wszystkiego, co wiedział i wszystkiego, co zamierzał dać.

„La balsa” zadziałała jako inicjator procesu konsolidacji narodowej kultury rockowej. Kilka wytwórni fonograficznych zauważyło ten ruch i począwszy od lata 1968 roku „nie było wytwórni, która nie chciałaby mieć w katalogu własnej grupy rozbitków”. Ta tak zwana „muzyka beatowa” (po hiszpańsku: „ música beat ”) następnie „zalała” rynek w latach 1968–1970. Według Víctora Pintosa „Los Gatos zwrócił uwagę na artystów, którzy przeszli przez La Cueva. " Ten „ harcerski ” stworzył pierwszy profesjonalny tor argentyńskiego rocka, gdy pojawiły się specjalistyczne magazyny, festiwale i wytwórnie płytowe, które karmiły to zjawisko. W rezultacie, w ciągu kilku miesięcy, Tanguito i Miguel Abuelo podpisali kontrakt z CBS, podobnie jak inni artyści z wielkich wytwórni, którzy nie pochodzili z La Cueva, ale „dzielili podobną etykę i sposoby odczuwania muzyki”, jak np. Alma y Vida , Arco Iris i Almendra. W tym samym czasie pojawiły się pierwsze publikacje poświęcone ruchowi, w tym czasopisma Pinap , Cronopios , a później Pelo ; podczas gdy czasopisma ogólne, takie jak Gente , Primera Plana i Panorama, również pisały o tym zjawisku.

Jednak niektórzy z bohaterów ruchu postrzegali umasowienie hiszpańskojęzycznego rocka jako „porażkę”. Według Kreimera „społeczeństwo zrobiło miejsce dla młodych ludzi, którzy chcieli dołączyć do imprezy rozpraszającej uwagę, ale nie dla treści odzwierciedlających prawdziwe pytania i pragnienia”; zauważając, że nie było świadomości „większego kolektywu ani ducha kontrkultury”.

ruch hippisowski

Tanguito – w towarzystwie hipisów – gra na gitarze w Plaza Francia , popularnym miejscu spotkań kontrkultury porteño lat 60.

„La balsa” stała się hymnem rozwijającego się argentyńskiego ruchu hipisowskiego z Plaza Francia, którego zwolennicy nazywali siebie „ náufragos ” (po angielsku: „rozbitkowie” lub „rozbitkowie”) w odniesieniu do piosenki. 21 września 1967 r. - w dniu zarówno Dnia Studenta, jak i Dnia Wiosny w Argentynie - Lernoud, Hernán Pujó i Mario Rabey zorganizowali zjazd na Plaza San Martín , aby udowodnić przybycie ruchu hipisowskiego do Buenos Aires, który zgromadził około 250 młodych porteños . Lernoud wspominał w 2006 roku: „Musieliśmy znaleźć sposób, aby przestać być aresztowanym, ponieważ w Buenos Aires było już wielu chłopców z długimi włosami, nie byliśmy sami. Od czasu „La balsy” publiczność zaczęła być widziana, a fakt, że w dzielnicach byli chłopcy [tacy]”. Opisał również to wydarzenie jako „chwyt reklamowy czegoś, co już istniało, aby - na przykład - ludzie wiedzieli, że długowłosy chłopiec, którego widzieli na ulicy, był hipisem, który chciał pokoju”. Wysoka frekwencja była spowodowana popularnością „La balsa” i „Ayer nomás”, dlatego Tanguito odgrywał wiodącą rolę w tego rodzaju spotkaniach. Skupiła się na nich duża część prasy, m.in La Razón , Gente , Siete Días i Así . Ten ostatni wydał serię publikacji o hipisach z Buenos Aires, a jeden z rozmówców stwierdził: „Nie jesteśmy hippisami, tylko rozbitkami. To jest aktualna wersja ruchu socjologiczno-literackiego założonego przez Allena Ginsberga i Jacka Kerouaca . I doszedł do tego po przejściu i przezwyciężeniu innych etapów filozoficznych, które miały stać się czterema ścieżkami prowadzącymi do Prawdy Ludzkiej: jogi , buddyzmu zen , sabatu (doktryny walki) i karate Así został później zamknięty w 1970 roku przez dyktaturę wojskową, oświadczając, że „charakteryzuje się sensacją, która nie przestaje czerpać korzyści z najniższych instynktów i namiętności ” oraz zagrożeniem dla „ moralności , skromności i dobrych manier ”. współczesny artykuł, Primera Plana podał, że w październiku 1967 r. „liczbę hipisów oszacowano na około 200, z przewagą mężczyzn: większość z nich to młodzież z klasy średniej, która studiowała lub studiowała”. W listopadzie „rozprzestrzenili się w dzielnicach, które nie znały jeszcze ich zwyczajów i wyglądu”. Na przykład kilka barów przy Avenida Corrientes zapełniło się młodymi artystami.

W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, nie było tolerancji policji dla tego zjawiska społecznego, a na początku 1968 roku nasiliły się również prześladowania policji i nastroje antyhipisowskie. Prasa potępiła hipisów jako „plagę metropolitalną” i donosiła o „wojnie antyhipisowskiej”, w której widocznym szefem kampanii została Argentyńska Federacja Antykomunistycznych Podmiotów Demokratycznych (FAEDA). FAEDA miała niewielu członków, ale opierała się na dotacjach z ambasady USA i powiązanych podmiotów, które miały kontakt z Sekretariatem Wywiadu . Pod koniec stycznia 1968 roku Primera Plana zwołał młodych przedstawicieli FAEDA i ruchu hipisowskiego z Buenos Aires - wśród nich Tanguito - do debaty. Amadeo Tedesco z FAEDA zapytał Tanguito: „Mówisz, że nie tworzysz grupy. Dlaczego więc słyszy się o grupie Tanguito?”, Na co on odpowiedział: „Nagle jesteś na placu z gitarą, tak jak ja. . Jest 20 osób, zgrupowanych lub nie, ale są. Nigdy nie powiedziałem, że grupa jest moja, dopiero teraz się o tym dowiaduję”. Podczas debaty hipisi zostali oskarżeni o propagowanie „niszczenia rodziny, moralności, uczuć i tradycji”; i korupcji nieletnich przez narkotyk Dexamyl . Policja rozszerzyła prześladowania na dzielnice , takie jak Retiro , Palermo i Floresta , a FAEDA ogłosiła, że ​​liczba hipisów wynosi od 2500 do 2800. Prześladowania w Buenos Aires spowodowały rozproszenie ruchu, zwłaszcza na plaże prowincji Buenos Aires - gdzie ataki antyhipisowskie były jeszcze poważniejsze - oraz El Bolsón w Patagonii ; ten ostatni był szczególnie zaludniony przez sektor ruchu, który opowiadał się za wspólnotą, przyjaznością dla środowiska życie. Hippyizm pozostał popularny na początku lat 70., kiedy ruch amerykański zyskał dużą widoczność w różnych mediach głównego nurtu i podziemnych, takich jak film dokumentalny Woodstock . Najbardziej znanymi komunami hipisowskimi, które pojawiły się w Greater Buenos Aires pod koniec lat 60. XX wieku, są zespoły Arco Iris i La Cofradía de la Flor Solar , psychodeliczne zespoły, które ukształtowały drugie pokolenie argentyńskiego rocka.

Kontrowersje dotyczące autorstwa

Odbyło się wiele dyskusji na temat tego, kto napisał „La balsa”, a „dla tych, którzy twierdzą, że współautorami byli Nebbia i Tanguito, pytanie dotyczy tego, kto był fundamentalnym umysłem takiego stworzenia”. Santiago Montiveros z MDZ Online opisał to jako „najbardziej rozpowszechnioną i kontrowersyjną debatę, jaką dała historia rocka narodowego ”. Kontrowersje zaczęły się po pośmiertnym wydaniu w 1973 roku jedynego studyjnego albumu Tanguito, Tango , który skompilował piosenki, które nagrał dla Mandioca Records w latach 1969-1971, w tym wersję „La balsa”. W utworze, przed rozpoczęciem występu, można usłyszeć Tanguito żartobliwie mówiącego „Zagrajmy w komercyjną piosenkę”, po czym Javier Martínez namawia go do zagrania „La balsa”, twierdząc, że „[to] jest twoje”. Fraza „W łazience La Perla de Kiedyś skomponowałeś„ La balsa ””, wypowiedziana przez Martínez w „złowrogi i sentencjonalny” sposób, jest zapętlona , ​​dopóki Tanguito nie zacznie grać. Clarin czuł, że teksty piosenek „słyszy się inaczej, gdy wiadomo, że ten, kto je śpiewa, trafił pod pociąg, owładnięty twardymi narkotykami i skutkami elektrowstrząsów ” . Mariano del Mazo z Página/12 napisał: „Tak narodził się – z tym zapisem i tym zwrotem, bardziej niż ze śmiercią – pierwszy męczennik argentyńskiego rocka: skromny męczennik, odpowiednik getta, marginalna muzyka.” Powtarzane stwierdzenie wypowiedziane przez Martíneza ustanowiło kultowy status La Perla i ugruntowało mit, że Nebbia ukradł piosenkę Tanguito, wykorzystując jego „szaleństwo i pomysłowość”. W rezultacie Nebbia zasłużył na nienawiść wielu fanów rocka z przedmieść w latach 70. Po rozwiązaniu Los Gatos w 1970 roku Nebbia odmówił wykonania piosenki na żywo, ponieważ nie chciał „rozwijać [swojej] kariery opartej na hitach, stereotypach lub etykietach. ”Ta decyzja stała się silniejsza po kontrowersjach dotyczących autorstwa i wykonał tę piosenkę dopiero w 2001 roku. Martínez zaprzeczył mitowi w 2007 roku, z okazji 40. rocznicy wydania singla, stwierdzając:

Dziennikarstwo i show-biznes działają z kontrowersjami i dlatego to zdanie, które wypowiedziałem na płycie Tango, zostało źle zrozumiane. W łazience La Perla de Kiedyś skomponowałeś "La balsa". Nie chodziło mi o to, że był jedynym autorem, to mit. Prawda jest taka, że ​​napisali to obaj, Nebbia i Tango, a ja byłem naocznym świadkiem przy stoliku w La Perla. Tango pokazał Litto pierwszą część, a następnego dnia przyniósł resztę. Tak narodziła się „La balsa”.

Tanguito gra na gitarze na ulicy w 1968 roku, po sukcesie „La balsa”

Polemika została wznowiona w 1993 roku, po wydaniu Tango Feroz , biografii Marcelo Piñeyro , która skupiała się na Tanguito. Film sugerował, że Tanguito napisał całą piosenkę, a Nebbia tylko ją upiększyła. W pewnej scenie postać Tanguito słucha swojej piosenki w galerii handlowej i mocno zszokowana zmianami niszczy wszystko wokół siebie. Sukces kasowy filmu przyciągnął uwagę mediów, które szeroko skupiły się na micie Tanguito. W swojej książce z 2004 r Una mirada: reflexiones & anécdotas de vida , Nebbia skrytykował historyczną nieścisłość i „[bezwzględność]” filmu, pisząc: „Nigdy tak naprawdę nie chcieli wiedzieć, jak było, ani nie chcieli zaakceptować, jakim rodzajem postaci był Tanguito Po prostu dlatego, że było to sprzeczne z wizerunkiem, którego potrzebowali, aby film odniósł komercyjny sukces. Stara sztuczka z filmów o piosenkarzach rockowych, którzy zginęli w tragiczny i dziwny sposób ”. W artykule dla Página/12 dotyczącym muzycznej teatralnej adaptacji Tango Feroz z 2013 roku Pipo Lernoud bardzo krytycznie odniósł się do filmu, pisząc, że „szkoda, że ​​po raz kolejny legenda o Chrystusowym i samotnym świętym ukrywa zbiorową pracę twórczą i zamienia wspaniałe doświadczenie w produkt na kapitalistyczny rynek”. Zarówno Nebbia, jak i Lernoud uważali, że fabuła filmu była zemstą filmowców za to, że nie pozwolili im wykorzystać ich piosenek w ścieżce dźwiękowej. Lernoud napisał dalej:

Gdzie są piosenki Tanguito w Tango Feroz ? Gdzie jest Tanguito? Gdzie przyjaciele Tanguito, inicjatorzy rocka narodowego ? [...] Najbardziej zasmuca mnie to, że w tej oszukańczej historii zagubił się duch zbiorowej twórczości, który dał początek rockowi narodowemu . [...] Skała stąd jest wytworem wspólnej twórczości w długich dyskusjach o książkach i filmach, science fiction i przeklętej literaturze , jazz i bossa nova, tango i blues, naukowcy i poeci. […] Częścią bolesnej korporacjonizacji rocka jest ta oszukańcza, celowo zniekształcona historia, którą media celebrują tak, jak celebrują rockową operę Evita . Nie wszystko się sprzedaje, ale legenda Tanguito tak.

W 2011 roku, zapytany o kontrowersje, Nebbia odpowiedział: „[Tanguito] zaczął pisać„ Jestem bardzo samotny i smutny na tym gównianym świecie ”. Nie wiedział, jak podążać za piosenką. Grał wszystko jednym tonem , w E , bo nie umiał grać. Całą resztę piosenki, słowa i muzykę, zrobiłem to. Potem oboje to zarejestrowaliśmy, bo właściwie byliśmy dwoma współautorami, to nie ma znaczenia ten zrobił 90 procent”. Odnosząc się do frazy Javiera Martíneza w wersji piosenki Tanguito, Nebbia odpowiedział: „To szaleństwa niektórych ludzi, którzy mnie nie lubią. Ten, który to ujął, to Jorge Álvarez (dyrektor wytwórni Mandioca), producent, który jest chamem. Nigdy nie poszedłem ich o nic zapytać”.

Dziedzictwo

Tabliczka umieszczona wewnątrz La Perla, w korytarzu prowadzącym do męskiej toalety, gdzie Litto Nebbia i Tanguito skomponowali „La balsa”. Brzmi on: „Tutaj powstała pieśń, która ze względu na swoją popularną transcendencję zapoczątkowała to, co później nazwano narodowym rockiem ”.

„La balsa” jest uznawana za jedno z najważniejszych i najbardziej wpływowych wydawnictw rocka en español , a niektórzy autorzy uważają ją za jej założyciela. Radio internetowe NoFm stwierdził w 2015 roku: „Jeśli pomyślimy o rocku stworzonym w języku hiszpańskim jako o specyficznym ruchu w rozległym świecie rocka, bez wątpienia znajdziemy jego pochodzenie w Argentynie. To tam po raz pierwszy współcześni z tymi, których obecnie uważa się „ojcowie założyciele”, hiszpańskojęzyczna młodzież, rozwinęli własną tożsamość dźwiękową, z rockiem wyraźnie odróżniającym się od angielskiego czy amerykańskiego. Wydanie singla jest powszechnie uważane za początek argentyńskiego rocka (znanego lokalnie jako rock nacional ), a jego historia osiągnęła od tego czasu legendarny status w Argentynie kultura popularna . Pojawienie się argentyńskiego rocka miało fundamentalne znaczenie dla rozwoju latynoamerykańskiej sceny rockowej. Sukces „La balsa” „zainstalował na zawsze w kraju pomysł, że muzykę rockową można komponować po hiszpańsku”. JC Maraddón z Diario Alfil napisał w 2016 roku:

Do tego czasu ci, którzy popełnili szaleństwo śpiewania [muzyki rockowej] w naszym języku, mieli złą prasę. Zostały uznane za tandetne i były rozpowszechniane jako zła kopia oryginału, który zawsze miał pierwszeństwo. Ale wyczyn Los Gatos zmienił tę koncepcję i odwrócił warunki równania: piosenki argentyńskich rockmanów dodawały prestiżu, aż dwie dekady później ci interpretatorzy stali się najbardziej szanowanymi i najczęściej słyszanymi z całej muzyki produkowanej w kraju.

Piosenkę wykonało kilku artystów w różnych językach — według samego Nebbii ponad stu — w tym kataloński , niemiecki i portugalski . Niektórzy muzycy, którzy nagrywali „La balsa”, to Charly García , Los Corvets, Gervasio , Miguel Abuelo, Andrés Calamaro , Los Manolos, Juanse (z Ratones Paranoicos ), Gato Pérez, Los Iracundos , Moris, Sonora Borinquen , Los Encargados, Los Zorros (z udziałem Pity Álvareza ), Las Cuatro Monedas, Hilda Lizarazu i Jairo (we francuskiej wersji zatytułowanej „Le train du sud”). Charly García nawiązuje do „La balsa” w piosence „Peluca telefónica”, zawartej na jego debiutanckim solowym albumie Yendo de la cama al living z 1982 roku .

W telewizyjnym odcinku dokumentalnym Encuentro , poświęconym piosence, Nebbia stwierdził:

Myślę, że ta piosenka pojawiła się w czasie, który harmonijnie zbiegł się z potrzebą, która miała przede wszystkim nasze pokolenie, a także z czymś, co przekracza granice, bo dużo się działo na świecie z tymi pokoleniami. Różne rzeczy działy się w Brazylii, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Francji... z polityką, New Journalism , Cinema Novo , ruchem hipisowskim , Woodstock . Działo się wiele rzeczy, które mówiły: Cóż, to jest ten moment, kiedy trzeba przedstawić list: „Robię coś innego, stojąc przed życiem”. I pojawiła się ta piosenka, również z osobistym brzmieniem, które osiągnęliśmy z grupą, z innym sposobem śpiewania, z różnymi obrazami, by mówić o wiecznym temacie: wolności. I myślę, że tak właśnie stało się z tą piosenką. I chociaż czas mija, piosenka staje się coraz bardziej legendą, więc... Oszczędzając dystans, jeśli zapytasz kogoś, jaka jest jego ulubiona Beethovena , powie ci Piątą Symfonię . To nie tak, ale rozpowszechnienie tej pracy jest niesamowite. Cóż, skromnie, "La balsa" to piosenka, która z każdym rokiem jest lepiej znana na całym świecie jako coś, co wydarzyło się tutaj i to się dzieje.

Według pisarza Carlosa Polimeniego, organowe wprowadzenie do utworu jest równie dobrze znane w Southern Cone, jak gitarowy riff , który rozpoczyna „ (I Can't Get No) Satisfaction ” Rolling Stonesów . Polimeni argumentował również, że „w dużej mierze„ La balsa ”było w języku hiszpańskim dla rocka tym, czym„ Blowin 'in the Wind ”dla amerykańskiego i brytyjskiego rocka”. Podobnie Rock.com.ar napisał, że „wkład organowy Ciro Fogliatty w tym utworze jest tak samo ważny jak Al Kooper w oryginalnej wersji utworu „ Like a Rolling Stone ” Boba Dylana . W ankiecie przeprowadzonej w lipcu 1985 roku przez dziennikarza Carlosa Polimeni dla Clarín , „La balsa” została wybrana jako jedno z największych nagrań argentyńskiego rocka przez respondentów Leóna Gieco , Daniel Grinbank , Jorge Brunelli i Raúl Porchetto . W 2002 roku MTV i argentyńskie wydanie Rolling Stone umieściło „La balsa" jako najlepszą piosenkę w historii argentyńskiego rocka. Utwór osiągnął również 40. miejsce w przez Al Borde lista 500 najważniejszych piosenek rocka iberoamerykańskiego; i 5. miejsce na liście 100 najlepszych argentyńskich piosenek ostatnich 40 lat sporządzonej przez Rock.com.ar w 2005 roku. W 1994 r. rząd Buenos Aires ogłosił bar La Perla del Once miejscem o znaczeniu kulturowym, umieszczając na tablicy tabliczkę z napisem: „Miejsce odwiedzane przez młodych muzyków w latach 60. XX wieku, którzy stworzyli pierwsze kompozycje narodowego rocka”.

Podczas koncertu w hołdzie rockowi nacional , który zainaugurował obchody 200-lecia Argentyny 21 maja 2010 r., „La balsa” została wykonana jako piosenka zamykająca przez Nebbia i Fito Páez, do których dołączyli wszyscy artyści, którzy wystąpili tego wieczoru.

Zobacz też

• Kulturowy wpływ Beatlesów - przegląd wpływów kulturowych zespołu w latach 60.
• Rock psychodeliczny w Ameryce Łacińskiej - przegląd regionalnej sceny rocka psychodelicznego , która pojawiła się w latach 60.
• Rock latynoski – styl muzyczny łączący muzykę latynoamerykańską z rockiem, którego nie należy mylić z rockiem en español .
• Muzyka latynoska – ogólny termin opisujący każdą muzykę śpiewaną w języku hiszpańskim lub portugalskim ze świata hiszpańskojęzycznego i luzofońskiego .
• La Onda – ruch kontrkulturowy przełomu lat 60. i 70. w Meksyku, kierowany przez tzw. „ jipitecas ”.
• Tropicália - zbieżny ruch kontrkulturowy, który rozwinął się w południowo-wschodnim regionie Brazylii.
• La Noche de los Bastones Largos – symboliczne wydarzenie argentyńskiego aktywizmu studenckiego i represji wojskowych z 29 lipca 1966 r.

Bibliografia

•   Alabarces, Pablo (1 listopada 1993). Entre gatos y violadores: el rock nacional en lacultura argentina (w języku hiszpańskim). Colihue. ISBN 9505812434 .
•   Fernandez Bitar, Marcelo Daniel (1 listopada 2015). 50 años de rock en Argentina (po hiszpańsku). Losowy dom pingwina . ISBN 978-9500754170 .
•   González, Yanko (2013). La construcción histórica de la juventud en América Latina: Bohemios, Rockanroleros y Revolucionarios (w języku hiszpańskim). Cuarto Propio. ISBN 978-9562606400 .
•   Cantilo, Miguel (2000). Chau loco!: los hipisi en la Argentina de los setenta (po hiszpańsku). Redakcja Galerna. ISBN 978-9505564040 .
•   A tres bandas: Mestizaje, sincretismo e hibridación en el espacio sonoro latinoamericano (w języku hiszpańskim). Akal. 2010. ISBN 978-84-460-3225-0 .
•    Margulis, Mario (1997). La culture de la noche: la vida nocturna de los jóvenes en Buenos Aires . Estudios Sociológicos (w języku hiszpańskim). Biblioteki redakcyjne. ISBN 9789507861451 . ISSN 0185-4186 .
•   Daniel, James (czerwiec 2003). Violencia, proscripción y autoritarismo 1955–1976 (PDF) (w języku hiszpańskim). Sudamericana. ISBN 950-07-2344-1 .
•   Scaturchio, Fabio (styczeń 2014). Yo soy Buenos Aires (po hiszpańsku). Redakcja Dunken. ISBN 9789870270300 .
•   Podalsky, Laura (czerwiec 2004). Specular City: przekształcanie kultury, konsumpcji i przestrzeni w Buenos Aires, 1955–1973 . Temple University Press. ISBN 978-1-56639-948-7 .
•   Manzano, Valeria (2014). „ Y, ahora, entre gente de clase media como uno…”. Culturas juveniles, drogas y política en la Argentina, 1960-1980 (PDF) . Historia y problemas del siglo XX (w języku hiszpańskim). Tom. 5, nie. 5. Współczesna. s. 85–104. ISSN 1688-7638 . Źródło 11 lipca 2017 r .
•   Plotkin, Pablo (czerwiec 2016). „Música para naufragios”. Rolling Stone Argentyna (w języku hiszpańskim). Nr 219. Publirevistas. La Nación SA s. 52–68 i 113. ISSN 0329-5656 .
•   Polimeni, Carlos (2002). Bailando sobre los escombros: historia crítica del rock latinoamericano (w języku hiszpańskim). Biblioteki redakcyjne. ISBN 978-9507862984 . Źródło 4 listopada 2017 r .

Linki zewnętrzne

• „ La balsa ” na Discogs (lista wydań)
• Statystyki, tagowanie i zapowiedzi „ La balsa ” na Last.fm
• „ La balsa ” w serwisie Rate Your Music