język neapolitański

neapolitański
napulitano
Pochodzi z Włochy
Region Abruzja , Apulia , Basilicata , Kalabria , Kampania , Lacjum , Marche , Molise
Pochodzenie etniczne Mezzogiorno Etniczni Włosi
Ludzie mówiący w ojczystym języku
 5,7 miliona (2002)
Kody języków
ISO 639-2
ISO 639-3 drzemka
Glottolog
neap1235 kontynentalne południowe włoskie sout3126 południowo-lukańskie = (Vd) Lausberg
Neapolitan languages-it.svg
Średniozaawansowane dialekty neapolitańskie
Romance languages.png
jako część europejskich języków romańskich [ potrzebne odniesienie do obrazu ]

Neapolitański ( autonym : ('on)napulitano [(on)napulitɑːnə] ; włoski : napoletano ) to język romański grupy włosko-dalmatyńskiej używany w większości południowych Włoch kontynentalnych (z wyjątkiem południowej Kalabrii i południowej Apulii ) i używany w niewielka część środkowych Włoch ( prowincja Ascoli Piceno w Marche ). Jej nazwa pochodzi od Królestwa Neapolu , która niegdyś obejmowała większość obszaru, ponieważ Neapol był jej stolicą. W dniu 14 października 2008 r. Prawo regionu Kampania stanowiło, że neapolitańczyk ma być chroniony.

Termin „język neapolitański” jest szeroko stosowany w tym artykule w odniesieniu do grupy blisko spokrewnionych dialektów romańskich występujących w południowych kontynentalnych Włoszech, jak opisano powyżej. Jednak, jak sugeruje sam termin, w kontekstach od mowy potocznej po językoznawstwo akademickie, neapolitański , napulitano lub napoletano może zamiast tego odnosić się do konkretnych odmian romańskich używanych natywnie w Neapolu i bezpośrednio otaczającym obszar metropolitalny Neapolu .

Dystrybucja

Głośnik neapolitański, nagrany we Włoszech .
Mówca dialektu abruzyjskiego w Crecchio , 162 km (101 mil) na północ od Neapolu, który jest odrębną odmianą neapolitańskiego

W przyjętym tutaj szerokim ujęciu dialekty neapolitańskie są rozmieszczone w większości południowych Włoch kontynentalnych , historycznie zjednoczonych w Królestwie Neapolu i Królestwie Obojga Sycylii , w szczególności w południowym Lacjum ( dystrykcje Gaeta i Sora ), południowym Marche , Abruzji , Molise , Basilicata , Kampania (Neapol), północna i środkowa Apulia oraz najbardziej wysunięta na północ Kalabria . Dialekty są częścią zróżnicowanego kontinuum dialektów , więc odmiany w południowym Lacjum, Marche, Abruzji, Molise, Apulii, Lukanii i Kalabrii można zazwyczaj rozpoznać jako regionalne grupy dialektów. W zachodniej Abruzji i Lacjum dialekty ustępują środkowowłoskim, takim jak Romanesco . Dialekty centralnej Kalabrii i południowej Apulii ustępują miejsca językowi sycylijskiemu .

społecznościach włoskiej diaspory w Stanach Zjednoczonych , Kanadzie , Australii , Brazylii , Argentynie , Urugwaju , Meksyku , Wenezueli jest również wielu mówiących po neapolitańsku . Jednak w Stanach Zjednoczonych tradycyjny neapolitański miał znaczny kontakt z językiem angielskim i sycylijskim używany przez imigrantów z Sycylii i Kalabrii mieszkających obok imigrantów mówiących po neapolitańsku, dlatego neapolitański w USA znacznie różni się obecnie od współczesnego neapolitańskiego używanego w Neapolu . Angielskie słowa są często używane zamiast słów neapolitańskich, zwłaszcza wśród użytkowników drugiego pokolenia. Z drugiej strony wpływ standardowego włoskiego na neapolitański we Włoszech był podobny ze względu na rosnące wypieranie neapolitańskiego przez standardowy włoski w mowie codziennej.

Następujące dialekty stanowią neapolitański; liczby odnoszą się do mapy:

  1. Abruzzese i Southern Marchigiano:
  2. Molisan ( Molise )
  3. apulijski ( puglijski ):
  4. Kampania ( Kampania ):
  5. Lukański i Północna Kalabryjski:

Najbardziej wysunięte na południe regiony Włoch - większość Kalabrii, południowa Apulia i południowe Salerno ( region Cilento ) oraz Sycylia - są raczej domem dla Sycylijczyków niż neapolitanów.

Klasyfikacja

Giambattista Basile (1566–1632), autor zbioru baśni w języku neapolitańskim, który zawiera najwcześniejsze znane wersje Roszpunki i Kopciuszka

Neapolitański jest językiem romańskim i jest powszechnie uważany za jeden z włosko-romańskich oddziałów języków włosko-dalmatyńskich . Istnieją znaczne różnice między różnymi dialektami, ale wszystkie są na ogół wzajemnie zrozumiałe.

Włoski i neapolitański mają różną wzajemną zrozumiałość, w zależności od czynników afektywnych i językowych. Istnieją znaczące różnice gramatyczne, takie jak neapolitański posiadający rzeczowniki w formie nijakiej i unikalną formację liczby mnogiej, a także historyczne zmiany fonologiczne, które często przesłaniają pokrewieństwo elementów leksykalnych.

Jego ewolucja była podobna do ewolucji języków włoskich i innych języków romańskich, począwszy od ich korzeni w wulgarnej łacinie . Może odzwierciedlać przedłaciński substrat Oscan , jak w wymowie dźwięku d jako dźwięku r ( rotacyzm ) na początku słowa lub między dwiema samogłoskami: np. doje (rodzaj żeński) lub duje (rodzaj męski), co oznacza „dwie ", wymawia się i często pisze jako roje / ruje ; vedé („widzieć”) jako veré i często tak pisane; także cadé / caré („spadać”) i Madonna / Maronna ). Innym rzekomym wpływem Oscanów jest historyczna asymilacja zbitki spółgłosek / nd / jako / nn / , wymawianej [nː] (jest to generalnie odzwierciedlone w bardziej konsekwentnej pisowni: munno kontra włoski mondo „świat”; quanno kontra włoski quando „kiedy”) , wraz z rozwojem /mb/ as / mm/ ~ [mː] ( tammuro kontra włoski tamburo „bęben”), również konsekwentnie odzwierciedlone w pisowni. Postuluje się inne efekty podłoża Oscan , ale twierdzenia o podłożu są wysoce kontrowersyjne. Podobnie jak w wielu innych językach Półwyspu Apenińskiego , neapolitański ma adstratum , na które duży wpływ mają inne języki romańskie ( przede wszystkim kataloński , hiszpański i francusko-prowansalski ), języki germańskie i Grecki (zarówno starożytny, jak i współczesny). Język nigdy nie został ujednolicony, a słowo oznaczające drzewo ma trzy różne formy pisowni: arbero , arvero i àvaro .

Neapolitańczyk ma bogatą historię literacką, muzyczną i teatralną (zwłaszcza Giambattista Basile , Eduardo Scarpetta , jego syn Eduardo De Filippo , Salvatore Di Giacomo i Totò ). Dzięki temu dziedzictwu i twórczości muzycznej Renato Carosone w latach pięćdziesiątych XX wieku neapolitański jest nadal używany w muzyce popularnej, zyskując nawet popularność w całym kraju w piosenkach Pino Daniele i Nuova Compagnia di Canto Popolare .

Język nie ma oficjalnego statusu we Włoszech i nie jest nauczany w szkołach. Uniwersytet Fryderyka II w Neapolu oferuje (od 2003 r.) kursy dialektologii kampańskiej na wydziale socjologii, których rzeczywistym celem nie jest nauczenie studentów mówienia językiem, ale studiowanie jego historii, użycia, literatury i roli społecznej. Trwają również starania legislacyjne na szczeblu krajowym o uznanie go za oficjalny język mniejszości we Włoszech. Jest to uznany ISO 639 z kodem języka nap .

Oto wymowa IPA języka neapolitańskiego używanego w Neapolu:

język angielski neapolitański (Neapol) IPA
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, Pate nuoste ca staje się 'n cielo, [ˈpɑːtə ˈnwostə ka ˈstɑːjə nˈdʒjeːlə]
święć się imię Twoje santificammo 'o nomme tuojo [sandifikamm (ə) o nommə twoːjə]
Przyjdź Królestwo Twoje, faje venì 'o regno tuojo, [ˈfɑːjə vəˈni o ˈrɛɲɲə ˈtwoːjə]
Bądź wola Twoja, sempe cu 'a vuluntà (t) toja, [ˈsɛmbə ˈkɑː vulunda (t)ˈtɔːjə]
na ziemi, jak jest w niebie. accussì 'n cielo accussì 'n terra. [akkusˈsi nˈdʒjeːlə akkusˈsi nˈdɛrrə]
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj Fance ave 'o ppane tutte'e juorne [ˈfandʒ aˈve o pˈpɑːnə ˈtutt e ˈjwornə]
i przebacz nam nasze przewinienia Liévace 'e diébbete [ˈljeːvəʃ(ə) e ˈrjebbətə]
jak przebaczamy tym, którzy nam zawinili, comme nuje 'e llevamme a ll'ate, [ˈkommə ˈnuːjə e lləˈvammə a lˈlɑːtə]
i nie wódź nas na pokuszenie, zakonnica ce fa spantecà, [zakonnica dʒə ˈfa ʃpandəˈka]
ale nas zbaw ode złego. e lliévace 'o mmale' a tuorno. [e lˈljeːvəʃ(ə) o mˈmɑːl(ə) a ˈtwornə]
Amen. Amen. [amˈmɛnn (ə)]

Alfabet i wymowa

Ortografia neapolitańska składa się z 22 liter łacińskich . Podobnie jak ortografia włoska , nie zawiera k, w, x ani y , chociaż te litery można znaleźć w niektórych obcych słowach; w przeciwieństwie do włoskiego zawiera literę j . Poniższe wskazówki dotyczące wymowy w języku angielskim są oparte na ogólnej wymowie amerykańskiej, a użyte wartości mogą nie mieć zastosowania do innych dialektów. (Zobacz też: międzynarodowy wykres alfabetu fonetycznego dla dialektów języka angielskiego ).

Wszystkie języki romańskie są ze sobą blisko spokrewnione. Chociaż neapolitański w dużym stopniu dzieli swoje słownictwo z włoskim, oficjalnym językiem Włoch, różnice w wymowie często sprawiają, że połączenie jest nierozpoznawalne dla osób bez znajomości neapolitańskiego. Najbardziej uderzającą różnicą fonologiczną jest neapolitańskie osłabienie nieakcentowanych samogłosek do schwa ( schwa wymawia się jak a in about lub u in upon ). Jednak możliwe jest również (i dość powszechne w przypadku niektórych neapolitańczyków) mówienie standardowym włoskim z „neapolitańskim akcentem”; to znaczy wymawiając samogłoski nieakcentowane jako schwa lub wymawiając literę s jako [ ʃ ] (jak sh w statku ) zamiast / s / (jak s w morzu lub ss w pass ), gdy litera jest w pozycja początkowa, po której następuje spółgłoska, ale nie wtedy, gdy następuje po niej okluzja zębowa / t / lub / d / (przynajmniej w najczystszej formie języka), ale poza tym używając tylko całkowicie standardowych słów i form gramatycznych. To nie jest właściwie neapolitański, ale raczej zwykła różnica w włoskiej wymowie.

Dlatego chociaż wymowa stanowi najsilniejszą barierę w zrozumieniu, gramatyka neapolitańskiego odróżnia go od włoskiego. Na przykład w neapolitańskim rodzaj i numer wyrazu wyraża się poprzez zmianę akcentowanej samogłoski, podczas gdy we włoskim przez zmianę końcowej samogłoski (np. l uo ngo [ ˈlwoŋɡə ] , l o nga [ ˈloŋɡə ] ; włoski płuco o , płuco a ; maska. „długi”, żeński. "długi"). Te i inne różnice morfosyntaktyczne odróżniają język neapolitański od języka włoskiego i neapolitańskiego akcentu.

Neapolitański wywarł znaczący wpływ na intonację hiszpańskiego Rioplatense , regionu Buenos Aires w Argentynie i całego Urugwaju .

samogłoski

Chociaż w neapolitańskim jest tylko pięć samogłosek graficznych, fonemicznie jest ich osiem. Akcentowane samogłoski e i o mogą być albo „ zamknięte ” albo „ otwarte ”, a ich wymowa jest różna. Akcent ciężki ( à , è , ò ) jest używany do oznaczenia samogłosek otwartych, a akcent ostry ( é , í , ó , ú ) do oznaczenia samogłosek zamkniętych, z alternatywnymi ì i ù . Jednak znaki akcentu nie są powszechnie używane w rzeczywistej pisowni słów, z wyjątkiem sytuacji, gdy występują na ostatniej sylabie słowa, takiej jak Totò , arrivà lub pecché , a kiedy pojawiają się tutaj w innych pozycjach, to tylko w celu wykazania, gdzie akcent lub akcent pada w niektórych słowach. Również daszek jest używany do oznaczenia długiej samogłoski tam, gdzie normalnie by się nie pojawiła (np. sî „jesteś”).

List IPA Przewodnik po wymowie
A
/ a / ~ [ ɑ ] / ə /
a jest zwykle otwarte i jest wymawiane jak a w ojcu , gdy jest ostatnią, nieakcentowaną samogłoską, jego wymowa jest niewyraźna i zbliża się do dźwięku schwa
mi

/ ɛ / / e / / ə /

zestresowane, otwarte e wymawia się jak e w zakładzie zestresowane , zamknięte e wymawia się jak a w sławie , z wyjątkiem tego, że nie przechodzi w ee nieakcentowane e wymawia się jako schwa
o

/ ɔ / / o / / ə /

zestresowane, otwarte o wymawia się jak o w często zestresowanych, zamkniętych o wymawia się jak o w zamkniętych , z tą różnicą, że nie przechodzi w oo nieakcentowane o wymawia się jako schwa
I
/ ja / / j /
i jest zawsze zamknięte i wymawiane jak ee in meet , gdy jest inicjałem lub poprzedza inną samogłoskę
u
/ u / / w /
u jest zawsze zamknięte i wymawiane jak oo w boot , gdy jest początkowe lub poprzedza inną samogłoskę

spółgłoski

List IPA Przewodnik po wymowie
P
/ p / [b]
wymawiane tak samo jak p w angielskim wycieku (nie jak p w pill , które jest aspirowane) dźwięczne po m
B / b / wymawiane tak samo jak w języku angielskim, zawsze bliźniacze , gdy jest poprzedzone inną samogłoską
T
/ t / [d]
dentystyczna wersja angielskiego t as in state (nie jak t in tool , które jest przydechowe) dźwięczna po n
D / d / dentystyczna wersja języka angielskiego d
C


/ t͡ʃ / ~ [ ʃ ] [ d͡ʒ ] / k / [ ɡ ]

gdy następuje po nim e lub i, wymowa jest gdzieś pomiędzy sh w share i ch w chore , zwłaszcza po samogłosce, w przeciwnym razie jest jak k w pominięciu (nie jak c w wezwaniu , które jest przydechowe ) w obu przypadkach dźwięczne po N
G
/d͡ʒ/ , /ɡ/
gdy następuje po nim e lub i, wymowa jest podobna do g w języku niemieckim , zawsze z bliźniakami, gdy jest poprzedzona inną samogłoską, w przeciwnym razie jest jak g w gumie
F / f / wymawiane tak samo jak w języku angielskim
w / v / wymawiane tak samo jak w języku angielskim
S

/ s / [ d͡z ] [ z ]

wymawiane tak samo jak w angielskim dźwięk chyba, że ​​występuje przed spółgłoską inną niż /tdnrl/ wymawiane jako ds w lads po n wymawiane jak angielskie z przed d lub po n

/ ʃ / [ ʒ ]
wymawiane sh , gdy następuje po niej spółgłoska bezdźwięczna (z wyjątkiem /t/ ) zh , gdy następuje po niej spółgłoska dźwięczna (z wyjątkiem /ndrl/ )
z
/ t͡s / [d͡z]
bezdźwięczne z (nie występujące po n ) wymawia się jak ts w jetsam dźwięczne z wymawia się jak ds w lads po n
J / j / określane jako półspółgłoska , wymawia się jak angielskie y jak w jeszcze
l / l / wymawiane tak samo jak w języku angielskim
M / m / wymawiane tak samo jak w języku angielskim
N / n / wymawiane tak samo jak w języku angielskim; jeśli następuje po nim spółgłoska, w różny sposób zmienia punkt artykulacji
R / r / ~ [ ɾ ]
kiedy między dwiema samogłoskami brzmi bardzo podobnie do amerykańskiego tt in butter , ale w rzeczywistości jest to pojedynczy tik trylowanego r , gdy na początku słowa lub gdy jest poprzedzony inną spółgłoską lub po niej następuje, jest trylowany
Q / k ʷ / reprezentowane przez ortograficzne qu , wymawiane tak samo jak w języku angielskim
H
h jest zawsze ciche i jest używane tylko do rozróżniania słów wymawianych tak samo i podobnie zapisywanych poza tym (np. a , ha ; anno , hanno ) oraz po g lub c w celu zachowania twardego dźwięku, gdy następuje po e lub i (np. ce , che ; gi , hej )
X /k(ə)s/ wymawiane jak cks w plecach lub jak cchus u Bachusa ; ta sekwencja spółgłosek nie występuje w rodzimych słowach neapolitańskich ani włoskich

Digrafy i trygrafy

Następujące klastry są zawsze bliźniacze, jeśli podążają za samogłoskami.

List IPA Przewodnik po wymowie
gn / ɲ / podniebienna wersja ni w angielskiej cebuli
gl(i) / ʎ / ~ [ ʝ ] podniebienna wersja lli w angielskim milionie , najczęściej realizowana jak mocna wersja y w angielskim tak .
sc / ʃ / gdy następuje po nim e lub i, jest wymawiane jako sh w angielskim statku

Gramatyka

Konkretne teksty

Klasyczne przedimki określone neapolitańskie (odpowiadające angielskiemu słowu „the”) to la (rodzaj żeński liczby pojedynczej), lo (rodzaj męski rodzaju pojedynczego) i li (liczba mnoga dla obu), ale w rzeczywistości formy te można prawdopodobnie znaleźć tylko w starszej literaturze (wraz z z lu , a nawet el ), których można znaleźć wiele. Współczesny neapolitański używa prawie w całości skróconych form tych artykułów:

Przed słowem zaczynającym się na spółgłoskę:

Pojedynczy Mnogi
Męski / nijaki „o 'mi
Kobiecy 'A

Przedimki określone są zawsze wymawiane wyraźnie.

Przed słowem rozpoczynającym się na samogłoskę l' lub ll' są używane zarówno dla rodzaju męskiego, jak i żeńskiego, liczby pojedynczej i mnogiej. Chociaż można znaleźć obie formy, ll' jest zdecydowanie najczęstsza.

Warto zauważyć, że w języku neapolitańskim rodzaj rzeczownika nie jest łatwo określany na podstawie przedimka, więc należy użyć innych środków. W przypadku 'o , które może być rodzaju męskiego w liczbie pojedynczej lub nijakiej w liczbie pojedynczej (w neapolitańskim nie ma rodzaju nijakiego w liczbie mnogiej), początkowa spółgłoska rzeczownika jest podwojona, gdy jest nijaka. Na przykład nazwa języka w neapolitańskim jest zawsze nijaka, więc jeśli widzimy „o nnapulitano”, wiemy, że odnosi się to do języka neapolitańskiego, podczas gdy „o napulitano” odnosiłoby się do neapolitańczyka.

Podobnie, ponieważ „e” może być liczbą mnogą rodzaju męskiego lub żeńskiego, gdy jest to liczba mnoga rodzaju żeńskiego, początkowa spółgłoska rzeczownika jest podwojona. Rozważmy na przykład „a lista” , które w języku neapolitańskim oznacza rodzaj żeński „lista”. W liczbie mnogiej staje się „e lliste” .

Mogą również wystąpić problemy z rzeczownikami, których liczba pojedyncza kończy się na e . Ponieważ rzeczowniki w liczbie mnogiej zwykle kończą się na e , niezależnie od rodzaju męskiego lub żeńskiego, męską liczbę mnogą często tworzy się przez ortograficzną zmianę pisowni. Jako przykład rozważmy słowo guaglione (co oznacza „chłopiec” lub „dziewczyna” w formie żeńskiej):

Pojedynczy Mnogi
Rodzaj męski guaglione guagliune
Kobiecy „guagliona”. e gguaglione

Więcej o tych ortograficznie zmieniających się rzeczownikach powiemy w części poświęconej rzeczownikom neapolitańskim.

Kilka uwag na temat podwajania spółgłosek:

  • Podwojenie jest funkcją przedimka (i niektórych innych słów) i te same słowa można zobaczyć w innych kontekstach bez podwójnej spółgłoski. Więcej na ten temat zostanie powiedziane w części dotyczącej podwajania spółgłosek.
  • Podwojenie występuje tylko wtedy, gdy po spółgłosce następuje samogłoska. Podwojenie nie występuje, jeśli następuje po nim inna spółgłoska, na przykład w słowie spagnuolo (hiszpański) .

Artykuły nieokreślone

Rodzajniki nieokreślone neapolitańskie, odpowiadające angielskiemu a lub an , przedstawiono w poniższej tabeli:

Rodzaj męski Kobiecy
Przed słowami zaczynającymi się na spółgłoskę nu nie
Przed słowami zaczynającymi się na samogłoskę N'

Koniugacja werbalna

W języku neapolitańskim istnieją cztery tryby skończone: oznajmujący , łączący , warunkowy i rozkazujący oraz trzy tryby nieskończone: bezokolicznik , gerund i imiesłów . Każdy nastrój ma czynną i bierną . Jedynymi czasownikami posiłkowymi używanymi w formie czynnej jest (h)avé (pol. „mieć”, wł. avere ), co kontrastuje z włoskim, w którym czasowniki nieprzechodnie i zwrotne przyjmują èssere dla ich pomocniczych. Na przykład mamy:

Drzemka. Aggio stato a Nnapule ajere. AUX-HAVE-1st-SING-PRES "be"-PART-PAST "in"-PREP "Neapol"-RZECZOW. "wczoraj"-PRZESŁÓWEK
To. Sono stato a Napoli ieri. AUX-BE-1st-SING-PRES "być"-CZĘŚĆ-PAST "w"-PREP "Neapol"-RZECZOWNIK "wczoraj"-przysłówek
inż. Byłem wczoraj w Neapolu.

Podwojone początkowe spółgłoski

W neapolitańskim wiele razy początkowa spółgłoska słowa jest podwojona. Nazywa się to raddoppiamento sintattico po włosku, ponieważ odnosi się również do włoskiej fonologii .

  • Wszystkie rzeczowniki rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej poprzedzone rodzajnikiem określonym rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej „e” lub jakikolwiek przymiotnik rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej mają podwojoną początkową spółgłoskę.
  • Wszystkie rzeczowniki rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej, jeśli są poprzedzone przedimkiem określonym rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej „o” lub przymiotnikiem rodzaju nijakiego w liczbie pojedynczej, mają podwojoną początkową spółgłoskę.
  • Ponadto inne słowa również wyzwalają to podwojenie. Poniżej znajduje się lista słów, które powodują podwojenie początkowej spółgłoski następnego słowa.

Jednak gdy po słowie „wyzwalającym” jest przerwa, podwojenie fonologiczne nie występuje (np. tu sî (g)guaglione , [Jesteś chłopcem], gdzie sî jest słowem „wyzwalającym” powodującym podwojenie początkowej spółgłoski w guaglione , ale w zdaniu „e do sî, guaglió? [Skąd jesteś, chłopcze?] nie występuje podwojenie). Podwojenie nie występuje również wtedy, gdy po początkowej spółgłosce następuje inna spółgłoska (np. „o ttaliano [język włoski], ale „o spagnuolo [język hiszpański], gdzie „o jest przedimkiem określonym rodzaju nijakiego). Tak dzieje się fonologicznie i nie jest wymagana żadna zmiana ortograficzna. To samo dzieje się w języku włoskim, gdzie wiele słów powoduje podwojenie pierwszej spółgłoski, np. la casa but a (c)casa , io e (t)te itd.

Słowa, które powodują podwojenie wymowy

  • Spójniki e i né ale nie o (np. pane e ccaso ; né (p)pane né (c)caso ; but pane o caso )
  • Przyimki a , pe , cu (np. a (m)me ; pe (t)te ; cu (v)vuje )
  • Negacja nu , skrót od nun (np. nu ddicere niente )
  • Nieokreślone ogne , cocche (np. ogne (c)casa ; cocche (c)cosa )
  • Pytające che i względne che ale nie ca (np. che (p)piense? che (f)femmena! che (c)capa! )
  • accussí (np. accussí (b)bello )
  • Od czasownika „essere”, więc' ; si ; è ale nie songo (np. je so' (p)pazzo ; tu sî (f)fesso ; chella è (M)Maria ; chilli so' (c)cafune but chilli songo cafune )
  • chiú (np. chiú (p)poco )
  • Numer tre (np. tre (s)segge )
  • Przedimek określony rodzaju nijakiego 'o (np. 'o (p) pane , ale nu poco 'e pane )
  • Zaimek nijaki 'o (np. 'o (t)tiene'o (p)pane? )
  • Przymiotniki wskazujące chistu i chillu , które odnoszą się do rzeczowników rodzaju nijakiego w ilościach nieokreślonych (np. chistu (f)fierro ; chillu (p)pane ), ale nie w ilościach określonych (np. Chistu fierro ; chillu pane )
  • Przedimek określony rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej 'e (np. 'e (s)segge ; 'e (g)guaglione )
  • Zaimek rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej 'e ( 'e (g)guaglione 'e (c) chiamme tu? )
  • Zaimek rodzaju męskiego w liczbie mnogiej 'e poprzedzający czasownik, ale nie rzeczownik ( „e guagliune 'e (c) chiamme tu? )
  • Miejscownik lloco (np. lloco (s)sotto )
  • Od czasownika stà : sto' (np. sto' (p) parlanno )
  • Od czasownika puté : può ; pô (np. isso pô (s)sapé )
  • Specjalne etui Spiritu (S)Santo

Zobacz też

Dodatkowe źródła

  •   Iandolo, Carlo (2001). A lengua 'e Pulecenella: Grammatica napoletana (w języku włoskim). Sorrento: Franco Di Mauro. ISBN 978-8885263710 .
  •   De Blasi, Nicola; Imperator, Luigi (2001). Il napoletano parlato e scritto: Con note di grammatica storica [ neapolitański w mowie i piśmie: z uwagami na temat gramatyki historycznej ] (w języku włoskim) (wyd. 2). Neapol: Dante i Kartezjusz. ISBN 978-8888142050 .
  • Del Vecchio, Emilano (3 lipca 2014). „Neapolitański: wielkie dziedzictwo kulturowe” . Współrzędna termiczna .
  • Verde, Massimiliano (17 czerwca 2017). „Consegnato il primo Certificato Europeo di Lingua Napoletana” [Nadano pierwszy europejski certyfikat znajomości języka neapolitańskiego]. NapoliToday (w języku włoskim). Pierwszy Kurs Języka Neapolitańskiego według QCER CEFR pod Patronatem Miasta Neapol zrealizowany przez Dr.Massimiliano Verde "Corso di Lingua e Cultura Napoletana" z dokumentem ukończenia studiów w języku neapolitańskim przez Dr.Verde

Pierwszy dokument publiczny w języku neapolitańskim XXI wieku według tekstu dr Verde; mapa turystyczna III gminy Neapol w języku neapolitańskim:

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Neapolitan_language&oldid=1142630427 ”