Giacomo Leopardiego

„Leopardi” przekierowuje tutaj. W przypadku innych zastosowań zobacz Leopardi (ujednoznacznienie) .

Giacomo Leopardiego,
Leopardi, Giacomo (1798-1837) - ritr. A Ferrazzi, Recanati, casa Leopardi.jpg
S. Ferrazzi, ok. 1820
Urodzić się
Giacomo Taldegardo Francesco di Sales Saverio Pietro Leopardi

( 1798-06-29 ) 29 czerwca 1798
Recanati , Państwo Kościelne
Zmarł 14 czerwca 1837 (14.06.1837) (w wieku 38)
Neapol , Królestwo Obojga Sycylii
Godna uwagi praca

Morale Operette Zibaldone
Era Filozofia XIX wieku
Region Filozofia zachodnia
Szkoła klasycyzm , później oświecenie , romantyzm
Główne zainteresowania
 Poezja, esej, dialog
Godne uwagi pomysły
 Pesymizm filozoficzny
Wpływy
Pod wpływem
Podpis
Leopardi firma.gif

Hrabia Giacomo Taldegardo Francesco di Sales Saverio Pietro Leopardi ( / dʒ ɑː k ə m oʊ ˌ l [ : iː ə p ɑːr di , - USA ˌ l eɪ ə - / , : włoski ˈdʒaːkomo leoˈpardi] ; 29 czerwca 1798 - 14 czerwca 1837) był włoskim filozofem, poetą, eseistą i filologiem . Uważany jest za największego poetę włoskiego XIX wieku i jedną z najważniejszych postaci literatury światowej, a także za jednego z pryncypałów literackiego romantyzmu ; jego ciągła refleksja nad egzystencją i kondycją człowieka — inspiracja zmysłowa i materialistyczna — przyniosła mu również reputację głębokiego filozofa. Jest powszechnie postrzegany jako jeden z najbardziej radykalnych i wymagających myślicieli XIX wieku, ale włoscy krytycy rutynowo porównują go do jego starszego współczesnego Alessandro Manzoniego pomimo wyrażania „diametralnie przeciwnych stanowisk”. Choć mieszkał w odosobnionym miasteczku w konserwatywnym Państwie Kościelnym , zetknął się z głównymi ideami Oświecenia i poprzez własną ewolucję literacką stworzył niezwykłe i znane dzieło poetyckie, nawiązujące do epoki romantyzmu . Silnie liryczny charakter jego poezji uczynił go centralną postacią europejskiego i międzynarodowego krajobrazu literackiego i kulturowego.

Biografia

Palazzo Leopardi w Recanati

Leopardi urodził się w miejscowej rodzinie szlacheckiej w Recanati , w Marche , w czasach rządzonych przez papiestwo . Jego ojciec, hrabia Monaldo Leopardi , lubujący się w literaturze i zagorzały reakcjonista, pozostał orędownikiem tradycyjnych ideałów. Jego matka, markiza Adelaide Antici Mattei, była zimną i autorytarną kobietą, mającą obsesję na punkcie odbudowy finansowej fortuny rodziny, zniszczonej przez uzależnienie jej męża od hazardu. W domu panowała ścisła dyscyplina religijna i gospodarcza. Jednak szczęśliwe dzieciństwo Giacomo, które spędził z młodszym bratem Carlo Orazio i jego siostrą Paoliną, odcisnęło swoje piętno na poecie, który swoje przeżycia utrwalił w wierszu Le Ricordanze .

Portret Leopardiego

Zgodnie z rodzinną tradycją Leopardi rozpoczął studia pod okiem dwóch księży, ale głód wiedzy zaspokajał przede wszystkim bogata biblioteka ojca. Początkowo prowadzony przez księdza Sebastiano Sanchiniego, Leopardi podjął obszerną i głęboką lekturę. Te „szaleńcze i najbardziej desperackie” studia obejmowały niezwykłą znajomość kultury klasycznej i filologicznej – potrafił płynnie czytać i pisać po łacinie, starożytnej grece i hebrajsku – ale brakowało mu otwartej i stymulującej formalnej edukacji.

W wieku od dwunastu do dziewiętnastu lat nieustannie się uczył, kierując się także potrzebą duchowej ucieczki od sztywnego środowiska ojcowskiego palazzo. Nieustanne studia podkopywały i tak już kruchą budowę ciała, a choroba, prawdopodobnie choroba Potta lub zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa , odbierała mu najprostsze młodzieńcze przyjemności.

do majątku Leopardi przybył klasycysta Pietro Giordani . Stał się wieloletnim przyjacielem Giacomo, który czerpał z tego poczucie nadziei na przyszłość. W międzyczasie jego życie w Recanati ciążyło mu coraz bardziej, do tego stopnia, że ​​​​w 1818 roku próbował uciec, ale został złapany przez ojca i przywieziony do domu. Od tego czasu stosunki między ojcem a synem nadal się pogarszały, a reszta rodziny stale obserwowała Giacomo.

Kiedy w 1822 r. mógł na krótko przebywać w Rzymie u wuja, był głęboko rozczarowany panującą tam atmosferą zepsucia i dekadencji oraz hipokryzją Kościoła. Był pod wrażeniem grobowca Torquato Tasso , z którym czuł się związany wspólnym poczuciem nieszczęścia. Podczas gdy Foscolo żył burzliwie między przygodami, miłosnymi związkami i książkami, Leopardi ledwo był w stanie uciec od domowej opresji. Do Leopardiego w Rzymie wydawał się nędzny i skromny w porównaniu z wyidealizowanym obrazem, jaki o nim stworzył. Rozczarował się już miłością w domu, ze swoją kuzynką Geltrude Cassi. Tymczasem jego dolegliwości fizyczne nadal się pogarszały.

W 1824 roku właściciel księgarni Stella wezwał go do Mediolanu, prosząc o napisanie kilku dzieł, w tym Crestomazia della prosa e della poesia italiane . Przemieszczał się w tym okresie między Mediolanem , Bolonią , Florencją i Pizą . W 1827 roku we Florencji Leopardi spotkał Alessandro Manzoniego , chociaż nie widzieli rzeczy oko w oko. Złożył wizytę w Giordani i spotkał się z historykiem Pietro Colletta .

Leopardi na łożu śmierci
Grób Leopardiego w Parco Virgiliano (Mergellina) w Neapolu

W 1828 roku, osłabiony fizycznie i wyczerpany pracą, Leopardi odrzucił ofertę profesury w Bonn lub Berlinie, złożoną przez ambasadora Prus w Rzymie. W tym samym roku musiał porzucić pracę ze Stellą i wrócić do Recanati. W 1830 roku Colletta zaproponował mu powrót do Florencji, dzięki wkładowi finansowemu „Przyjaciół Toskanii”. Późniejszy druk Canti pozwolił mu żyć z dala od Recanati do 1832 roku. Leopardi znalazł pokrewne towarzystwo wśród liberałów i republikanów dążących do wyzwolenia Włoch spod feudalnego jarzma do Austrii. Chociaż jego specyficzne i pesymistyczne idee uczyniły go partią jednoosobową, narzekał na „stan podporządkowania” Włoch i „sympatyzował z ideałami konstytucjonalizmu, republikanizmu i demokracji oraz popierał ruchy wzywające Włochów do walki o ich niepodległość”.

Później przeniósł się do Neapolu w pobliżu swojego przyjaciela Antonio Ranieriego , mając nadzieję na fizyczne korzyści z klimatu. Zmarł w czasie epidemii cholery w 1837 r., której bezpośrednią przyczyną był prawdopodobnie obrzęk płuc lub niewydolność serca , spowodowana jego słabą kondycją fizyczną. Dzięki interwencji Antonio Ranieriego u władz szczątki Leopardiego nie zostały pochowane we wspólnej mogile (jak wymagały tego surowe przepisy higieniczne tamtych czasów), ale w przedsionku kościoła San Vitale na Fuorigrotta . W 1898 roku jego grób został przeniesiony do Parco Virgiliano (Mergellina) i ogłoszony pomnikiem narodowym.

W kręgach akademickich spekulowano, że Leopardi mógł mieć tendencje homoromantyczne . Jego intymne przyjaźnie z innymi mężczyznami, zwłaszcza Ranierim, obejmowały wyrazy miłości i pożądania wykraczające poza to, co było typowe nawet dla poetów romantycznych. W relacji z pobytu w Toskanii napisano, że „wpadał w szał miłości”, ilekroć był w obecności przystojnego młodszego brata kobiety, którą podziwiał z Ranierim (Fanny Targioni-Tozzetti). skierowałby swoje uczucia w stronę Ranieriego. W 1830 roku Leopardi otrzymał list od Pietro Colletty , obecnie interpretowany jako deklaracja masońskie . Bliski przyjaciel Leopardiego, Antonio Ranieri, był mistrzem masonem . W ciągu swojego życia Leopardi miał ponad dwadzieścia pięć sentymentalnych przyjaźni kobiecych, takich jak te z Teresą Carniani Malvezzi czy Charlotte Napoléone Bonaparte .

Rodzina Leopardich wywodzi się z rodziny Tomasiego z czasów cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego .

Prace poetyckie

Pierwsze pisma naukowe (1813–1816)

Puerili e abbozzi vari , zbiór wczesnych pism Leopardiego z 1809 roku

To były ciężkie lata dla Leopardiego, kiedy zaczął rozwijać swoją koncepcję Natury. Początkowo postrzegał to jako „życzliwe” dla ludzkości, pomagające odwrócić uwagę ludzi od ich cierpień. Później, w 1819 roku, jego idea Natury została zdominowana przez destrukcyjny mechanizm.

Do 1815 roku Leopardi był zasadniczo filologiem-erudytą. Dopiero potem zaczął poświęcać się literaturze i poszukiwaniom piękna, jak stwierdza w słynnym liście do Giordaniego z 1817 r. Pompeo in Egitto („Pompej w Egipcie”, 1812), napisany w wieku czternastu lat, jest przeciwnikiem - Manifest Cezara. Pompejusz jest postrzegany jako obrońca swobód republikańskich. Storia dell'Astronomia („Historia astronomii”, 1813) jest kompilacją całej wiedzy zgromadzonej w tej dziedzinie do czasów Leopardiego. Z tego samego roku pochodzi Saggio sopra gli errori popolari degli antichi („Esej o popularnych błędach starożytnych”), który przywraca do życia starożytne mity. „Błędy” to fantastyczne i niejasne wyobrażenia starożytnych. Starożytność w wizji Leopardiego to niemowlęctwo gatunku ludzkiego, który widzi w gwiazdach personifikacje swoich mitów i snów.

W 1815 roku wystawiono Orazione agli Italiani in Occasione della Liberazione del Piceno („Przemówienie do Włochów o wyzwoleniu Piceno”), pean na cześć „wyzwolenia” osiągniętego przez Włochy po interwencji Austriaków przeciwko Muratowi . W tym samym roku przetłumaczył Batracomiomachię (wojnę między żabami i myszami , w której Zeus w końcu wysyła kraby, by je wszystkie wytępić), ironiczną rapsodię, która naśmiewa się z Iliady Homera , kiedyś przypisywaną samemu epickiemu poecie.

W 1816 roku Leopardi opublikował Discorso sopra la vita e le opere di Frontone („Rozprawa o życiu i twórczości Fronto ”). W tym samym roku wszedł jednak w okres kryzysu. Napisał L'appressamento della morte , wiersz in terza rima , w którym poeta doświadcza śmierci, którą uważa za nieuchronną, jako pociechy. Tymczasem zaczęły się inne cierpienia fizyczne i poważna degeneracja wzroku. Doskonale zdawał sobie sprawę z kontrastu między życiem wewnętrznym człowieka a jego niezdolnością do uzewnętrzniania go w relacjach z innymi.

Leopardi porzucił studia filologiczne i coraz bardziej przesuwał się w kierunku poezji, czytając włoskich autorów z XIV, XVI i XVII wieku, a także niektórych współczesnych mu Włochów i Francuzów. Jego wizja świata uległa zmianie: przestał szukać pocieszenia w religii, która przeniknęła jego dzieciństwo, i coraz bardziej skłaniał się ku empirycznej i mechanistycznej wizji wszechświata inspirowanej m.in. przez Johna Locke'a .

ukazały się sielanki Le rimembranze i Inno a Nettuno („Hymn do Neptuna”). Drugi, napisany w starożytnej grece, został uznany przez wielu krytyków za autentyczny grecki klasyk. Przetłumaczył także drugą księgę Eneidy i pierwszą księgę Odysei . W tym samym roku w liście do kompilatorów Biblioteca Italiana ( Monti , Acerbi , Giordani) Leopardi sprzeciwiał się Madame de Staël artykuł zachęcający Włochów, aby przestali patrzeć w przeszłość, a zamiast tego studiowali dzieła obcokrajowców, aby ożywić swoją literaturę. Leopardi utrzymywał, że „znać”, co jest do przyjęcia, to nie to samo, co „naśladować”, czego domagała się Madame de Stael, i że literatura włoska nie powinna dać się zanieczyścić nowoczesnymi formami literatury, ale patrzeć na Klasyka grecka i łacińska. Poeta musi być oryginalny, nie dać się zdusić studiami i naśladownictwem: tylko pierwszy poeta w dziejach ludzkości mógł być naprawdę oryginalny, skoro nie miał nikogo, kto by na niego wpłynął. Trzeba było więc jak najbardziej zbliżyć się do oryginału, czerpiąc inspirację z własnych odczuć, nie naśladując nikogo.

Dzięki przyjaźni z Giordanim, z którym w 1817 r. rozpoczął owocną korespondencję, jego dystans wobec konserwatyzmu ojca stał się jeszcze ostrzejszy. W następnym roku napisał All'Italia („Do Włoch”) i Sopra il monumento di Dante („O pomniku Dantego ”), dwa bardzo polemiczne i klasyczne hymny patriotyczne , w których Leopardi wyraził swoje przywiązanie do liberalnych i mocno świeckie idee.

W tym samym okresie brał udział w sporze, który ogarnęła literacką Europę, między klasycystami a romantykami , potwierdzając swoje stanowisko na rzecz pierwszego w Discorso di un Italiano attorno alla poesia Romantica („Dyskurs o włoski dotyczące poezji romantycznej”).

W 1817 roku zakochał się w Gertrude Cassi Lazzari i napisał Memorie del primo amore („Wspomnienia pierwszej miłości”). W 1818 roku opublikował Il primo amore i zaczął pisać pamiętnik, który kontynuował przez piętnaście lat (1817-1832), Zibaldone .

Pierwsza pieśń (1818)

Główny artykuł: Canti (zbiór poezji)
Pierwsze wydanie Canti Leopardiego

All'Italia i Sopra il monumento di Dante zapoczątkowały serię głównych dzieł. W obu pieśniach najpierw pojawia się koncepcja „nadmiernej” lub „nadmiernej cywilizacji”, która jest szkodliwa dla życia i piękna. W wierszu All'Italia Leopardi opłakuje poległych w bitwie pod Termopilami (480 pne, toczonej między Grekami pod Leonidasem a Persami pod Kserksesem ) i przywołuje wielkość przeszłości. W drugiej pieśni zwraca się do Dantego i prosi go o litość dla żałosnego stanu jego ojczyzny. W następnych wielkich canti (czterdzieści jeden, łącznie z fragmentami) następuje stopniowa rezygnacja z reminiscencji, aluzji literackich i konwencjonalizmów.

W 1819 roku poeta podjął próbę ucieczki od uciążliwej sytuacji domowej, udając się do Rzymu. Ale został złapany przez ojca. W tym okresie jego osobisty pesymizm ewoluuje w swoisty filozoficzny pesymizm Leopardiego. Le Rimembranze i L'appressamento della morte również należą do tego wczesnego okresu sztuki Leopardiego.

Idyllowie ( 1819–1821 )

Sześć Idilli („Idylle”), a mianowicie Il sogno („Sen”), L'Infinito („Nieskończony”), La sera del dì di festa („Wieczór święta”), Alla Luna („ To the Moon”), La vita solitaria („Samotne życie”) i Lo spavento notturno („Nocny terror”) nastąpiły po pierwszej canti. Il sogno jest nadal petrarchą , podczas gdy następne są owocem bardziej dojrzałej i niezależnej sztuki. Leopardi nawiązuje z naturą swego rodzaju harmonię, która łagodzi ból i dyskomfort.

We wszystkich idyllach pierwsze iskry, które daje pamięć lub słodycz natury, przemieniają swoje kolory w intuicję powszechnego bólu, przemijania rzeczy, przytłaczającego ciężaru wieczności, nieubłaganego przemijania czasu, ślepej mocy natury.

L'Infinito

Oryginalny rękopis L'Infinito

[ oryginalne badania? ] Najwyższy wyraz poezji osiąga się w Leopardi in L'Infinito , która jest jednocześnie filozofią i sztuką, ponieważ w krótkiej harmonii wersetów koncentrują się wnioski długich filozoficznych medytacji. Temat jest koncepcją, którą umysł może pojąć tylko z niezwykłą trudnością. Poeta opowiada o doświadczeniu, którego często doświadcza, gdy siedzi w odosobnionym miejscu na wzgórzu. Jego oczy nie sięgają horyzontu z powodu żywopłotu otaczającego to miejsce; zamiast tego jego myśl jest w stanie wyobrazić sobie przestrzenie bez ograniczeń:



"Sempre caro mi fu quest'ermo colle, E questa siepe, che da tanta parte Dell'ultimo orizzonte il guardo esclude."

Inna interpretacja sugeruje, że to wzgórze reprezentuje wyżyny, jakie osiąga ludzka myśl, ale na szczycie znajduje się żywopłot, który uniemożliwia dostrzeżenie ostatecznego horyzontu, poza śmiercią i egzystencją. Zatem ten żywopłot można interpretować jako oznaczający granice ludzkiego rozumienia dotyczącego ludzkiej egzystencji we Wszechświecie. Dlatego wiersz zaczyna się od słów „Sempre caro mi fu”, co można przetłumaczyć jako „Zawsze było to dla mnie cenne”. Cisza jest głęboka; kiedy przychodzi powiew wiatru, ten głos brzmi jak głos teraźniejszości, aw przeciwieństwie do tego przywołuje wszystkie czasy przeszłe i wieczność. Tak więc myśl poety jest przytłoczona nowymi i nieznanymi sugestiami, ale „il naufragar m'è dolce in questo mare” („wrak statku / wydaje mi się słodki na tym morzu”. Angielskie tłumaczenie AS Kline).

Canzoni ( 1820-1823)

Leopardi powraca do ewokacji antycznych epok i nawołuje współczesnych do poszukiwania w pismach klasyków szlachetnych cnót antycznych.

Ad Angelo Mai

Z okazji odkrycia De Republica Cycerona ze strony Mai , Leopardi napisał wiersz Ad Angelo Mai („Do Angelo Mai”), w którym przywołuje postacie wielu włoskich poetów, od Dantego i Petrarki do Torquato Tasso , którego czuł się tak blisko siebie, swojego współczesnego Vittorio Alfieri .

Nelle nozze della sorella Paolina

W lirycznym Nelle nozze („O ślubie mojej siostry Paoliny”), wydarzeniu, które się nie udało, poeta, życząc siostrze szczęścia, korzysta z okazji, by wysławiać siłę i cnotę kobiet starożytności i oczerniać swój własny czas, ponieważ nie pozwalał on być cnotliwym i szczęśliwym, gdyż dopiero po śmierci chwali się tych, którzy żyli moralnie dobrym życiem.

Ad un vincitor di pallone

Canto Ad un vincitor di pallone („Zwycięzcy meczu piłki nożnej”) wyraża pogardę dla nudy życia, które jest niczym innym jak monotonną powtarzalnością ludzkich spraw i któremu tylko niebezpieczeństwo może przywrócić wartość: tylko ten, kto ma kto był blisko bram śmierci, jest w stanie znaleźć słodycz w życiu.

Bruto minore

W Bruto minore („Brutus młodszy”) Brutus, zabójca Cezara, jest przedstawiony jako człowiek, który zawsze wierzył w honor, cnotę i wolność i który ostatecznie poświęcił wszystko dla tych ideałów. Doszedł do wniosku, że zbyt późno, by coś zmienić, że wszystko poszło na marne, że wszystko było bezcelowe, że nawet umrze zhańbiony i zhańbiony za swoje dobre intencje.

Rozmyślania prowadzą go do wniosku, że moralność nie ma sensu; Jowisz nagradza tylko egoistów i prowadzi arbitralne gry z nieszczęsną ludzkością. Człowiek jest bardziej nieszczęśliwy niż reszta królestwa zwierząt, ponieważ te ostatnie nie wiedzą, że są nieszczęśliwe i dlatego nie zastanawiają się nad kwestią samobójstwa, a nawet gdyby mogły, nic nie stoi na przeszkodzie, by dokonać tego aktu bez wahania.

Ultimo canto di Saffo

Safona na wazie z czerwoną figurą z V wieku pne autorstwa Brygos Painter

Safona to także postać tragiczna. W rzeczywistości jest wielkim i hojnym duchem, wyjątkowym umysłem i wzniosłym charakterem uwięzionym w nędznym ciele. Safona kochała światło (ukochana, według legendy, miała na imię Phaon , po grecku Φάων, od φῶς, światło), ale jej życie składało się z cienia; kochała przyrodę i piękno, ale natura była dla niej jak zła macocha, a ona, wrażliwa, kulturalna i wyrafinowana, jest zamknięta w więzieniu zdeformowanego ciała. Ani wielkość jej geniuszu nie może uwolnić jej od tego horroru.

W Safonie Leopardi uważa się za upośledzonego, ale w rzeczywistości poeta z Lesbos nie był ani zdeformowany, ani nieszczęśliwy, jak przedstawia go Leopardi, który oparł swój obraz na fałszywym tradycyjnym przekonaniu. Safona wiedziała, smakowała i śpiewała o pięknie i miłości więcej, niż było to możliwe dla Leopardiego. Ale rezygnacja z nieszczęścia, bólu i samotności, wyrzeczenie się radości życia brzmi w wierszach Leopardiego jak szczere westchnienie kobiecej duszy.

Canto zaczyna się jako słodka apostrofa spokojnych nocy, niegdyś drogich pogodnej poetce, ale słowa szybko zamieniają się w gwałtowne przywołanie natury w burzy, która odbija się echem jej wewnętrznego zamieszania. Dręczące i oskarżycielskie pytania, które Leopardi stawia losowi, który odmówił piękna nieszczęsnej Safonie, przerywa myśl o śmierci. Po tym, jak na próżno życzyła mężczyźnie, którego kochała, tej odrobiny szczęścia, które jest możliwe do osiągnięcia na tej ziemi, Safona kończy stwierdzeniem, że ze wszystkich nadziei na radość, ze wszystkich złudzeń, czeka ją tylko Tartar .

Alla primavera i Al conte Carlo Pepoli

Canti Alla primavera („Do wiosny”) i Al conte Carlo Pepoli („Hrabia Carlo Pepoli ”) wyłaniają się z tej samej sytuacji duchowej. Pierwsza lamentuje nad upadkiem wielkich iluzji („gli ameni inganni”) i wyimaginowanych mitologicznych światów przeszłości, które upiększały i wzbogacały ludzką fantazję. Drugi potępia utratę szczęścia, która nastąpiła.

W Alla primavera Leopardi wychwala starożytność, kiedy nimfy zamieszkiwały pola, lasy, źródła, kwiaty i drzewa. Choć styl liryczny ma pozornie klasyczny charakter, przenika go też charakterystyczne dla romantyków niezadowolenie z teraźniejszości. Leopardi tutaj romantyzuje czyste intencje Greków, ponieważ w rzeczywistości był romantyczny w swoich uczuciach i klasyczny w swojej wyobraźni i intelekcie.

W Epistolario a Carlo Pepoli Leopardi próbuje udowodnić swemu przyjacielowi tezę (przypominającą buddyzm), zgodnie z którą skoro życie nie ma innego celu poza szczęściem, a szczęście jest nieosiągalne, całe życie jest niczym innym jak niekończącą się walką. Ale ten, kto odmawia pracy, jest przytłoczony nudą życia i musi szukać rozrywki w bezużytecznych rozrywkach. Co więcej, ci, którzy poświęcają się poezji, jeśli nie mają ojczyzny, cierpią bardziej niż ci, którzy to robią, z powodu braku wolności, ponieważ w pełni doceniają wartość idei narodowej.

W tym momencie rozczarowany Leopardi rozważa porzucenie poezji dla filozofii, ale bez nadziei na chwałę. Pogodził się z pewnością bólu i nudy, na które skazana jest ludzkość, i dlatego uważa za konieczne porzucenie złudzeń i poezji, aby spekulować na temat praw i przeznaczenia wszechświata.

Alla sua donna

W 1823 roku napisał canto Alla sua donna („Do swojej kobiety”), w którym wyraża swoje gorące dążenie do kobiecego ideału, który z miłością może uczynić życie pięknym i pożądanym. W młodości na próżno marzył o spotkaniu kobiety, która uosabiałaby taki kobiecy ideał: ideę platońską, doskonałą, nietykalną, czystą, bezcielesną, ulotną i iluzoryczną.

Nie jest to hymn na cześć jednej z wielu „miłości” Leopardiego, ale odkrycia, którego nieoczekiwanie dokonał — na tym szczycie swojego życia, z którego później miał zrezygnować — że tym, czego szukał w kobiecie, którą kochał, była „ „coś” poza nią, co stało się w niej widoczne, co się przez nią komunikowało, ale było poza nią. Ten piękny hymn do Kobiety kończy się żarliwą inwokacją:

" Se dell'eterne idee
L'una sei tu, cui di sensibil forma
Sdegni l'eterno senno esser vestita,
E fra caduche spoglie
Provar gli affanni di funerea vita;
O s'altra terra ne' supremi giri
Fra' mondi innumerabili t' accoglie,
E più vaga del Sol prossima stella
T'irraggia, e più benigno etere spiri;
Di qua dove son gli anni infausti e brevi,
Questo d'ignoto amante inno ricevi .
„Jeżeli jesteś jedną z tych
wiecznych Idei, którymi wieczny umysł
gardzi przyodziewać się w stałą formę,
znosić ból naszego śmiertelnego życia
wśród upadłych ciał,
lub jeśli jesteś przyjmowany na innej ziemi,
w najwyższym kręgu, pośród
niezliczonych światów, a gwiazda
bliższa i jaśniejsza niż słońce
oświeca ciebie, który oddychasz czystszym powietrzem:
przyjmij swojego nieznanego kochanka w tym hymnie
z tego świata nieszczęśliwych i krótkich dni.
Okładka Operette morali w ostatnim wydaniu Dzieł Leopardiego za jego życia, Neapol 1835

Morał z operetki (1824)

Główny artykuł: Małe dzieła moralne

W latach 1823-1828 Leopardi odłożył na bok poezję liryczną, aby skomponować swoją prozę magnum opus Operette morali („Małe dzieła moralne”), która składa się (w ostatecznej formie) z serii 24 nowatorskich dialogów i fikcyjnych esejów traktujących różnorodne tematy, które były już wtedy znane jego twórczości. Jednym z najsłynniejszych dialogów jest: Dialogo della Natura e di un Islandese , w którym autor wyraża swoje główne myśli filozoficzne.

Canti Pisano-Recanatesi (1823–1832)

Po 1823 roku Leopardi porzucił mity i znamienite postacie z przeszłości, które teraz uważał za przekształcone w bezsensowne symbole i zaczął pisać o cierpieniu w bardziej „kosmicznym” sensie.

Il Risorgimento

W 1828 roku Leopardi powrócił do poezji lirycznej z Il Risorgimento („Odrodzenie”). Wiersz jest zasadniczo historią duchowego rozwoju poety od dnia, w którym doszedł do przekonania, że ​​w jego duszy wygasło wszelkie tętno życia, aż do momentu, w którym obudziło się w nim na nowo to, co liryczne i sentymentalne. Dziwne odrętwienie uczyniło go apatycznym, obojętnym na cierpienie, miłość, pragnienie i nadzieję. Życie wydawało mu się opustoszałe, dopóki lód nie zaczął topnieć, a budząca się dusza wreszcie poczuła odrodzenie starożytnych iluzji. Odzyskawszy dar uczucia, poeta przyjmuje życie takim, jakie jest, bo ożywia je uczucie cierpienia, które dręczy jego serce i dopóki żyje, nie zbuntuje się przeciwko tym, którzy skazują go na życie. Ten odzyskany spokój polega na kontemplacji własnego sumienia i własnych uczuć, nawet wtedy, gdy przygnębienie i rozpacz ogarniają duszę.

Leopardi cieszy się, że po długim okresie niecierpliwości i nudy, na nowo odkrył w sobie zdolność poruszania się i odczuwania bólu. Wraz z Risorgimento liryzm budzi się w poecie, który komponuje canti, na ogół krótkie, w których mała iskierka lub scena rozwija się, rozciągając się w wieczną wizję istnienia. Przywołuje obrazy, wspomnienia i chwile szczęścia z przeszłości.

Sylwia

Wieża Recanati , obecna na Il passero solitario

W 1828 roku Leopardi skomponował chyba swój najsłynniejszy wiersz A Silvia („To Silvia”). Tytułowa młoda dama – być może córka służącego w domu Leopardich – jest obrazem nadziei i złudzeń młodego poety, skazanego na zbyt wczesny upadek w walce z rzeczywistością, podobnie jak młodość Silvii zniszczone przez gruźlicę, „chiuso morbo”. Często zadaje się pytanie, czy Leopardi rzeczywiście był zakochany w tej młodej kobiecie, ale szukanie potwierdzenia w dowodach biograficznych to pomijanie sensu wiersza. Silvia jest wyrazem głębokiej i tragicznej miłości do życia samego siebie, którego Leopardi, mimo wszystkich cierpień, psychicznych udręk i negatywnego filozofowania, nie mógł stłumić w swoim duchu. Ten wiersz pokazuje, dlaczego tak zwany „nihilizm” Leopardiego nie sięga wystarczająco głęboko, by dotknąć źródła jego poezji: jego miłości do człowieka, natury i piękna. Jednak oskarżenie, jakie Leopardi wysuwa Naturze, jest bardzo mocne, ponieważ jest odpowiedzialne za słodkie sny młodości i późniejsze cierpienia, po tym, jak „pojawienie się prawdy” ( l'apparir del vero , w. 60) je zniszczyło.

Il passero solitario

Canto Il passero solitario („Samotny wróbel”) ma klasyczną doskonałość pod względem struktury wersetów i ostrości obrazów. Leopardi kontempluje bogactwo natury i świata, który uśmiecha się do niego zachęcająco, ale poeta stał się mizantropijny i niepocieszony z powodu pogarszania się jego zdrowia i młodości oraz pozbawienia wszelkiej radości. Czuje ucztę, którą zgotowała mu natura, ale nie może w niej uczestniczyć i przewiduje wyrzuty sumienia, które ogarną go w nadchodzących latach, kiedy będzie żałował młodzieńczego życia, którego nigdy nie przeżył. W tym sensie jest samotny jak wróbel, albo gorszy od niego, bo ten żyje samotnie z instynktu, podczas gdy poeta obdarzony jest rozumem i wolną wolą.

Le Ricordanze

W 1829 r. W Recanati, dokąd musiał wrócić, wbrew jego woli, z powodu narastającej choroby i trudności finansowych, poeta napisał Le Ricordanze („Wspomnienia”), być może wiersz, w którym elementy autobiograficzne są najbardziej widoczne. Opowiada historię bolesnej radości człowieka, który czuje, że jego uczucia zostają poruszone, widząc ponownie miejsca pełne wspomnień z dzieciństwa i młodości. Te uczucia konfrontują się teraz z okropną i bezlitosną rzeczywistością oraz głębokim żalem za utraconą młodością. Ulotne szczęście ucieleśnia Nerina (postać być może wzorowana na tej samej inspiracji co Silvia, Teresa Fattorini).

Nerina i Silvia są snami, ulotnymi fantazmatami; życie dla Leopardiego jest iluzją, a jedyną rzeczywistością jest śmierć. Kobieta, Silvia, Nerina czy „la sua donna” są zawsze tylko odbiciem samego poety, gdyż samo życie jest dla niego nieuchwytnym i zwodniczym fantazmatem.

La quiete dopo la tempesta

W 1829 roku Leopardi napisał La quiete dopo la tempesta („Cisza po burzy”), w której lekkie i uspokajające wersety na początku przeradzają się w mroczną desperację końcowej strofy, w której przyjemność i radość są postrzegane jako tylko chwilowe ustanie cierpienia, a najwyższą przyjemność daje tylko śmierć. Deleguje również swoje godności tłumowi, ani nie smuci się smutkami, które miał obsesję, a potem dominuje jego waleczność.

Il sabato del villaggio

Il sabato del villaggio („Sobota we wsi”) z tego samego roku , podobnie jak La quiete dopo la tempesta , rozpoczyna się przedstawieniem spokojnej i uspokajającej sceny mieszkańców wioski ( Recanati ) przygotowujących się do niedzielnego odpoczynku i uczty. Później, podobnie jak w drugim wierszu, rozwija się w głębokie, choć krótkie i powściągliwe, poetycko-filozoficzne rozważania nad pustką życia: radość i złudzenie oczekiwania musi zakończyć się niezadowalająco w niedzielnej uczcie; podobnie wszystkie słodkie marzenia i oczekiwania młodości zamienią się w gorzkie rozczarowanie.

Canto notturno di un pastore errante dell'Asia

Pod koniec 1829 roku lub w pierwszych miesiącach 1830 roku Leopardi skomponował Canto notturno di un pastore errante dell'Asia („Nocna pieśń wędrującego azjatyckiego pasterza owiec”). Pisząc ten utwór, Leopardi czerpał inspirację z lektury Voyage d'Orenbourg à Boukhara fait en 1820 rosyjskiego barona Meyendorffa , w której baron opowiada o tym, jak pewni pasterze owiec z Azji Środkowej, należący do kirgiskich ludność praktykowała rodzaj rytualnego śpiewu składającego się z długich i słodkich strof skierowanych do pełni księżyca. Pieśń, podzielona na pięć jednakowej długości strof, przybiera formę dialogu pasterza owiec z księżycem. Canto zaczyna się od słów „ Che fai tu Luna in ciel? Dimmi, che fai, / silenziosa Luna? („Co robisz Księżycu na niebie? Powiedz mi, co robisz, / cichy Księżycu?”). Właściwie przez cały wiersz Księżyc milczy, a dialog przekształca się w długi i naglący egzystencjalny monolog pasterza owiec, desperacko poszukującego wyjaśnień nadających sens bezcelowości istnienia.Dwoje bohaterów zanurzonych w nieokreślonej przestrzeni i czasie, podkreśla uniwersalny i symboliczny charakter ich spotkania: pasterz owiec reprezentuje gatunek ludzki jako całość, a jego wątpliwości nie są przypadkowe - to znaczy zakotwiczone w tu i teraz - ale są raczej charakterystyczne dla człowieka przez cały czas; z drugiej strony księżyc reprezentuje Naturę, „piękną i straszną „siły, która fascynuje i jednocześnie przeraża poetę.

Pasterz, człowiek o skromnym stanie, kieruje swoje słowa do księżyca uprzejmym, ale stanowczym tonem, kipiącym melancholią. To właśnie brak odpowiedzi ze strony sfery niebieskiej skłania go do dalszego, coraz głębszego badania roli księżyca, a zatem i człowieka, w odniesieniu do życia i świata, określania zawsze ostrzej „jałową prawdę”, tak drogą poezji Leopardiego. W pierwszej strofie pasterz owiec, nawet definiując księżyc jako milczący, faktycznie oczekuje od niego odpowiedzi i odkrywa wiele analogii między swoim stanem a stanem księżyca: obaj wstają rano, po swoimi zawsze identycznymi ścieżkami i w końcu zatrzymują się, by odpocząć. Życie księżyca, podobnie jak życie pasterza owiec, wydaje się zupełnie bezsensowne. W połowie tej strofy pojawia się jednak bardzo ważne rozróżnienie: bieg ludzkiego życia jest skończony, a jego bieg przypomina bieg „vecchierel bianco” (Petrarcha, Canzoniere , XVI), kończy się tragicznie w „straszliwej otchłani” śmierci. Taki stan, określony w drugiej strofie jako stan głębokiego cierpienia („se la vita è sventura, perché da noi si dura?”) Jest skrajnie różny od stanu Księżyca, który zamiast tego wydaje się być wieczny, „ dziewiczy” i „nienaruszony”.

W trzeciej strofie pasterz owiec ponownie zwraca się ku księżycowi z odnowioną energią i nadzieją, wierząc, że kula, właśnie z powodu tej uprzywilejowanej sytuacji pozaziemskiej, może udzielić mu odpowiedzi na najpilniejsze pytania: czym jest życie? Jaki może być jego cel, skoro jest z konieczności skończony? Jaka jest pierwsza przyczyna wszelkiego istnienia? Ale księżyc, jak szybko uczy się pasterz, nie może udzielić odpowiedzi na te pytania, nawet gdyby je znał, bo taka jest natura: odległa, niezrozumiała, niema, jeśli nie obojętna na troski człowieka. Poszukiwanie przez pasterza owiec sensu i szczęścia trwa aż do dwóch ostatnich zwrotek. W czwartym pasterz zwraca się do swojej trzody, obserwując, jak brak samoświadomości każdej owcy pozwala jej przeżyć, w pozornym spokoju, swoją krótką egzystencję, bez cierpienia i nudy. Ale pomysł ten zostaje ostatecznie odrzucony przez samego pasterza w końcowej strofie, w której przyznaje on, że prawdopodobnie w jakiejkolwiek formie życie się rodzi i objawia, czy to księżyc, owca czy człowiek, cokolwiek jest w stanie uczynić, życie jest równie ponure i tragiczne.

W tym okresie relacje Leopardiego z rodziną są ograniczone do minimum i zmuszony jest do samodzielnego utrzymania się finansowo. W 1830 roku, po szesnastu miesiącach „notte orribile” (okropnej nocy), przyjął hojną ofertę od swoich toskańskich przyjaciół, co umożliwiło mu opuszczenie Recanati.

Ostatni Canti (1832–1837)

W ostatnim canti dominuje dociekanie filozoficzne, z wyjątkiem Tramonto della Luna („Zmierzch księżyca”), które jest zdecydowanym powrotem do liryzmu idyllicznego.

Il pensiero dominante

W 1831 roku Leopardi napisał Il pensiero dominante („Myśl dominująca”), która wychwala miłość jako żywą lub ożywczą siłę samą w sobie, nawet jeśli jest nieodwzajemniona. W wierszu pojawia się jednak tylko pragnienie miłości, bez radości i ożywczego ducha, a więc pozostającej myśli, iluzji. Leopardi wszystko niszczy, wszystko potępia, ale pragnie ocalić miłość przed uniwersalnym wyziewem i chronić ją przynajmniej w głębi własnej duszy. Im bardziej opustoszała samotność, która go otacza, tym mocniej chwyta się miłości jako wiary w swoją wyidealizowaną, iluzoryczną, wieczną kobietę („sua donna”), która łagodzi cierpienie, rozczarowanie i gorycz. Poeta powszechnego cierpienia śpiewa o dobru, które przewyższa bolączki życia i przez chwilę wydaje się śpiewakiem możliwego szczęścia. Ale idea śmierci jako jedynej nadziei dla człowieka powraca, ponieważ świat oferuje tylko dwie piękne rzeczy: miłość i śmierć.

Il pensiero dominante przedstawia pierwszy ekstatyczny moment miłości, który niemal niweczy świadomość ludzkiego nieszczęścia. Warto znosić cierpienie długiego życia, aby zaznać radości z takiego piękna. Il pensiero dominante i Il risorgimento to jedyne wiersze radości napisane przez Leopardiego, choć nawet w tych dwóch wierszach zawsze powraca, nie do ugaszenia, pesymizm, który widzi w przedmiocie radości próżny obraz stworzony przez wyobraźnię.

Miłość i śmierć

Koncepcja dualizmu miłości i śmierci została ponownie podjęta w canto Amore e Morte z 1832 roku („Miłość i śmierć”). To medytacja nad męką i unicestwieniem, jakie towarzyszą miłości. Miłość i śmierć są w rzeczywistości bliźniakami: jedna jest generatorem wszystkiego, co piękne, a druga kładzie kres wszelkim chorobom. Miłość czyni silnym i usuwa lęk przed śmiercią, a kiedy zapanuje nad duszą, sprawia, że ​​pragnie ona śmierci. Niektórzy, których zdobyła pasja, umrą za nią szczęśliwie. Inni zabijają się z powodu ran miłości. Ale szczęście polega na umieraniu w upojeniu namiętnością. Z dwojga bliźniaków Leopardi ośmiela się przywoływać tylko śmierć, której symbolem nie jest już okropna Ade z Saffo, ale młoda dziewica, która daje pokój na wieki. Śmierć jest siostrą miłości i wielkim pocieszycielem, który wraz ze swoim bratem jest najlepszym, co może zaoferować świat.

Consalvo

Fanny Targioni Tozzetti

Również w 1832 roku, zainspirowany XVII-wiecznym wierszem Girolamo Grazianiego zatytułowanym Il Conquisto di Granata („Zdobycie Granady ”), Leopardi napisał Consalvo . Consalvo otrzymuje pocałunek od kobiety, którą od dawna kocha bez wzajemności, dopiero wtedy, gdy ciężko ranny jest bliski śmierci. Consalvo różni się od pozostałych canti tym, że ma formę wierszowanej noweli lub sceny dramatycznej. Jest owocem sentymentalnej i ospałej literatury, która charakteryzowała większość romantyzmu poza Włochami.

Aspazja

Napisana w 1834 roku Aspasia wyłania się, podobnie jak Consalvo , z bolesnego doświadczenia rozpaczliwej i nieodwzajemnionej miłości do Fanny Targioni Tozzetti. Aspasia-Fanny jest jedyną prawdziwą kobietą przedstawioną w poezji Leopardiego. Aspasia jest zdolną manipulatorką, której doskonałe ciało skrywa zepsutą i prozaiczną duszę. Jest dowodem na to, że piękno jest nieuczciwe.

Na próżno poszukujący miłości poeta mści się na przeznaczeniu i kobietach, które go odrzuciły, przede wszystkim na Targioni, której pamięć po ponad rocznej rozłące wciąż niepokoi poetę. Pamięć o kobiecie daremnie kochanej nieustannie powraca, ale pieśń, inspirowana pogardą dla prowokacyjnego, a zarazem dystansującego zachowania kobiety, wyraża także rezygnację z własnego losu i dumę z odzyskania niezależności. Aspazja, w swojej ograniczoności jako kobieta, nie może pojąć głębi męskiej myśli.

A se stesso

„A se stesso” (Do siebie) to pieśń z 1833 roku, w której Leopardi przemawia do swojego serca. Ostatnie oszustwo, miłość, też jest martwe. Myślał, że miłość jest jedną z niewielu rzeczy, które sprawiają, że warto żyć, ale zmienił zdanie po odmowie ukochanej Fanny. Poza tym była zakochana w Antonio Ranierim , najlepszego przyjaciela Leopardiego, który pozostał z poetą do końca. Jego pragnienie, jego nadzieja, jego „słodkie oszustwa” dobiegły końca. Jego serce biło przez całe życie, ale nadszedł czas, aby przestało bić i pozostało w bezruchu. Nie ma już miejsca na nadzieję. Wszystko, czego chce, to umrzeć, ponieważ śmierć jest jedynym dobrym darem, jaki natura dała ludziom. W „Love and Death” miłość nadal była uważana za dobrą rzecz, ponieważ kiedy jesteś zakochany, masz silniejsze uczucia, czujesz, że żyjesz w zawsze nowy sposób. Teraz stał się sceptyczny także wobec miłości, bo skoro nie może mieć Fanny, to nic mu w życiu nie pozostaje. On po prostu chce umrzeć, aby cierpienie się skończyło. Śmierć jest darem, ponieważ jest końcem wszelkiego ludzkiego bólu, który jest nieunikniony, ponieważ leży w istocie człowieka, jest w okrutnym projekcie natury. Ostatni wers to „e l'infinita vanità del tutto”, co oznacza „i nieskończoną marność całości” i wskazuje na bezsens życia ludzkiego i ludzkiego świata.

Sopra un bassorilievo antico sepolcrale

Pietro Tenerani : Pomnik Clelii Severini (1825), który zainspirował wiersz.

W canto Sopra un bassorilievo antico sepolcrale („Płaskorzeźba nad starożytnym grobem”) zmarła młoda kobieta, która jest przedstawiona w akcie pożegnania z bliskimi. Poeta rozważa za i przeciw śmierci, pozostając w wątpliwości, czy los młodej kobiety jest dobry, czy zły.

Leopardi, nawet będąc bardzo świadomym obojętności natury, nigdy nie przestał jej całkowicie kochać. W tych wersetach poeta stawia przyrodzie trudne i celne pytania, wyliczając bolączki i cierpienia, które z powodu śmierci są wyrządzane ludzkości. Pod wpływem miłości poeta najwyraźniej znalazł szczęście przynajmniej w śmierci ( Il pensiero dominante , Amore e morte ). Teraz zamiast tego upadło nawet to ostatnie złudzenie i wszędzie widzi tylko nieszczęście.

Sopra il ritratto di una bella donna

Sopra il ritratto di una bella donna scolpito nel monumento sepolcrale della medesima („Na portrecie pięknej kobiety wyrzeźbionej w jej pomniku nagrobnym”) jest w zasadzie przedłużeniem powyższego.

Poeta, czerpiąc inspirację z rzeźby nagrobnej, przywołuje obraz pięknej kobiety i porównuje jej zapierającą dech w piersiach urodę do rozdzierającego serce obrazu, jakim się stała; taki, który jest niczym więcej niż błotem, kurzem i szkieletem. Oprócz tego, że koncentruje się na przemijaniu piękna i ludzkich rzeczy, wiersz wskazuje na lustrzaną antynomię między ludzkimi ideałami a naturalną prawdą. Leopardi nie zaprzecza - jeśli w ogóle, podkreśla - pięknu gatunku ludzkiego w ogóle, a pod koniec wiersza rozszerza swoją uwagę na wszystkie możliwe formy piękna, zarówno intelektualnego, jak i estetycznego. Jednak to uniwersalne piękno pozostaje nieosiągalne dla ludzkiej natury, która jest niczym innym jak „polvere e ombra” („kurzem i cieniem”) i która może dotykać – ale nigdy nie posiadać – ideałów, które postrzega, pozostając zakorzeniona w świecie przyrody w z którego się narodził, jak również jego wymaganiom.

Ginestra

Miotła

W 1836 roku, przebywając w pobliżu Torre del Greco w willi na zboczu Wezuwiusza , Leopardi napisał swój testament moralny jako poeta, La Ginestra („ Miotła ”), znany również jako Il Fiore del Deserto („Kwiat pustyni "). Wiersz składa się z 317 wersetów i jako metrum wykorzystuje dowolne strofy hendkazylab i siedmioraczków . Jest to najdłuższy ze wszystkich Canti i ma niezwykły początek. W rzeczywistości spośród wszystkich pieśni lamparcich tylko ta zaczyna się sceną spustoszenia, po której następuje przemiana zachwytu panoramą i rozgwieżdżonym nocnym niebem. Na poziomie literackim jest to maksymalne urzeczywistnienie antyidyllicznej „ nowej poetyki ”, z którą Leopardi eksperymentował już od lat trzydziestych XIX wieku.

Leopardi, po opisaniu nicości świata i człowieka w odniesieniu do wszechświata; opłakiwawszy niepewność kondycji ludzkiej, której zagraża kapryśność natury, nie jako zło wyjątkowe, ale jako ciągłe i stałe; a po satyrycznej arogancji i łatwowierności człowieka, który głosi idee postępu i ma nadzieję, że nawet wiedząc, że jest śmiertelnikiem, stanie się wieczny, konkluduje spostrzeżeniem, że wzajemna solidarność jest jedyną obroną przed wspólnym wrogiem, jakim jest natura (patrz Operette morali , „Dialogo di Plotino e Porfirio”).

W tej pieśni, w której Leopardi wyraża swoją rozległą myśl o człowieku, historii i przyrodzie, odnaleźć można wątki autobiograficzne: zarówno bezpośrednie (opisane miejsca to te, które otaczają poetę w ostatnich latach życia), jak i pośrednie, na obraz człowieka biednego, słabego, ale dość odważnego, by zdawać sobie sprawę ze swojego prawdziwego stanu. Skromna roślina Ginestra , żyjąca w odludnych miejscach, nie poddając się sile Natury, przypomina tego idealnego człowieka, który odrzuca wszelkie złudzenia na swój temat i nie wzywa Nieba (czy Natury) niemożliwej pomocy.

Wezuwiusz, wielka góra niosąca zniszczenie, dominuje nad całym poematem. Jedyną osiągalną prawdą jest śmierć, ku której człowiek musi nieubłaganie zmierzać, porzucając wszelkie iluzje i uświadamiając sobie swój własny nędzny stan. Taka świadomość załagodzi wzajemną nienawiść.

Jest to rozległy poemat, skonstruowany symfonicznie, z błyskotliwymi przemianami tonu, od majestatycznego i tragicznego obrazu wulkanu grożącego zniszczeniem i rozciągłości bezpłodnej lawy, do ostrej argumentacji ideologicznej, do kosmicznych iskier, które projektują nicość ziemi i człowieka w bezmiarze wszechświata, do wizji nieskończonego biegu wieków ludzkiej historii, nad którym od zawsze ciążyło niezmienne zagrożenie ze strony natury, do delikatnych nut poświęconych „kwiatowi pustyni”, w których są skompresowane złożone znaczenia symboliczne: litość nad cierpieniami człowieka i godność, jaka powinna charakteryzować człowieka w konfrontacji z niezwyciężoną siłą miażdżącej go natury.

Zasadnicza zmiana następuje w przypadku Ginestry , która zamyka poetycką karierę Leopardiego, wraz z Il tramonto della Luna , podejmującym stare wątki upadku młodzieńczych złudzeń. Wiersz powtarza i potwierdza ostrą antyoptymistyczną i antyreligijną polemikę, ale w nowym, demokratycznym rejestrze. Tutaj Leopardi nie zaprzecza już możliwości obywatelskiego : stara się zbudować ideę postępu opartą właśnie na swoim pesymizmie.

Il tramonto della Luna

Il tramonto della Luna („Zanikanie księżyca”) została skomponowana przez Leopardiego w Neapolu na krótko przed śmiercią. Księżyc słabnie, pozostawiając przyrodę w całkowitej ciemności, tak jak młodość odchodzi, pozostawiając życie ciemne i opuszczone. Poeta zdaje się przepowiadać bliskość własnej śmierci.

W 1845 r. Ranieri opublikował ostateczne wydanie Canti zgodnie z wolą autora.

Inne wiersze

Palinodia al marchese Gino Capponi

W Palinodia al marchese Gino Capponi („ Palinody do markiza Gino Capponi ”) Leopardi udaje wycofanie się („Palinodia”) ze swojego pesymizmu. Dzieło, napisane w 1835 roku, miało mieć charakter satyryczny (początkowo uważa, że ​​człowiek jest nieszczęśliwy i nieszczęśliwy, ale teraz postęp skłonił go do ponownego rozważenia swojego stanowiska), ale myśl o nieuchronnym zniszczeniu, na które wszystko skazuje natura, skłania go do wyrażenia gorzkie wnioski wbrew sobie. Jeśli chodzi o tę pracę, markiz Capponi napisał w liście do Leopardiego, że przynajmniej częściowo podziela wiele jego pomysłów i podziękował mu za „szlachetne wersety”. Jednak w liście skierowanym do Viesseux wyraził się raczej inaczej: „Teraz wypada, żebym odpisał [z powrotem] temu przeklętemu garbusowi, który wbił sobie do głowy, żeby ze mnie kpić”.

Paralipomeni della Batracomiomachìa

Popiersie Homera

Satyryczny ton przyjęty przez Leopardiego w większości Operette morali jest również widoczny w niektórych jego późnych tekstach poetyckich, takich jak Palinodia i I nuovi credenti . Ale najwyraźniejszym dowodem jego mistrzostwa w tej formie sztuki jest prawdopodobnie Paralipomeni della Batracomiomachia , krótki poemat komiksowo-heroiczny składający się z ośmiu strof po osiem wersów każda. Leopardi napisał ją w latach 1831-1835, rozpoczynając ją podczas ostatniego pobytu we Florencji, a kończąc w Neapolu. Publikacja miała miejsce pośmiertnie w Paryżu w 1842 r., wywołując powszechną reakcję oburzenia i potępienia, zarówno z powodu ciętego i antybohaterskiego przedstawienia wydarzeń Risorgimento , jeśli chodzi o liczne materialistyczne dygresje filozoficzne.

Termin Paralipòmeni po grecku oznacza „rzeczy pozostawione niedokończone lub niewypowiedziane”. Batracomiomachìa oznacza „wojnę między żabami a myszami”. Batracomiomachia była również tytułem pseudo-homeryckiego poematu, który faktycznie został napisany w IV lub V wieku pne i przetłumaczony przez Leopardiego w latach 1815-1826. Tytuł nawiązuje zatem do integracji oryginalnego dzieła, które jest ponownie podejmowane tam, gdzie jest przerwana, a narracja toczy się dalej. Tematem jest bajka dotycząca konfliktu między myszami zamieszkującymi naród Topaia a najeźdźcami krabów. Ale za fabułą kryje się silna sarkastyczna i polemiczna motywacja. Zwierzęta i ich czyny mają wartość alegoryczną. W krabach, przedstawionych niesympatycznie iz potwornymi cechami, należy rozpoznać Austriaków; w myszach, czasem hojnych, ale przeważnie naiwnych i tchórzliwych, liberalnych Włochów. Wiersz przedstawia wydarzenia historyczne, które miały miejsce między 1815 a 1821 rokiem: klimat Restauracji, którego pragnął Święte Przymierze i bezowocne próby powstania w latach 1820–21. Nawet ruchy rewolucyjne z 1831 roku zostały uwzględnione przez Leopardiego, który był w stanie podążać za nimi poprzez umiarkowane kręgi toskańskie, do których uczęszczał i które być może dostarczyły mu inspiracji do pracy.

Przyjęcie gatunku poetyckiego wymagało odejścia od stylu lirycznego i przyjęcia tempa narracji, charakteryzującego się nieustannym krytyczno-satyrycznym napięciem wobec ideologicznych i filozoficznych przekonań współczesnej kultury: spirytualizmu chrześcijańskiego, wiary w postęp, antropocentryzmu. Nawet hasła walki politycznej liberałów są wyszydzane, zarówno w wyrazie oczekiwania na obcą interwencję, jak i w wierze w model monarchii konstytucyjnej. W ten sposób Paralipomeni reprezentują kolejną część polemicznej wojny Leopardiego z teraźniejszością, a przede wszystkim wyjątkowy wypad na terytorium komentarza historyczno-politycznego, z którym Leopardi na ogół nie konfrontuje się w bezpośredniej formie. W przypadku włoskiego Risorgimento z niezwykłą burzliwością wyznacza tu podstawowe granice: skłonność do kompromisu ze starożytnymi interesami i ukonstytuowanymi władzami, próżność, oportunizm, ideologiczna naiwność, brak odpowiedniej świadomości pragmatycznej. Styl generalnie rezygnuje z ekspresyjnej koncentracji tekstów lirycznych i rozwija się w szerokim i zrelaksowanym tempie dyskursywnym, ze zmianami między momentami pełnymi przygód a zaciekle karykaturalnymi i polemicznymi punktami, opisami i filozoficznymi dygresjami.

Pensieri (1837)

Zibaldone di pensieri , okładka wydania z 1900 roku

W marcu 1837 roku, na krótko przed śmiercią, Leopardi ogłosił, że zbierze w jednym tomie kilka „myśli” („pensieri”) na temat człowieka i społeczeństwa. Taki zbiór miał być częścią francuskiego wydania dzieł wszystkich Leopardiego. Kilka miesięcy później (14 czerwca) poeta zmarł, pozostawiając dzieło nieukończone, a fragmenty opublikował jego przyjaciel Ranieri, który również podał tytuł.

Większość zawartości Pensieri pochodzi z Zibaldone . Ton jest ostro argumentacyjny w odniesieniu do ludzkości, którą Leopardi uważa za wrogą i wydaje się, że poeta chce dokonać ostatecznej zemsty na świecie.

Poetyka lamparta

Główny artykuł: poetyka lamparta

Prace filozoficzne

Zibaldone'a _

Pensaments autorstwa Leopardiego, katalońskie wydanie Pensieri z 1912 roku

Zibaldone di di pensieri (patrz także Commonplace book#Zibaldone ) to zbiór osobistych wrażeń, aforyzmów, obserwacji filozoficznych, analiz filologicznych, krytyki literackiej i różnego rodzaju notatek, który został opublikowany pośmiertnie w siedmiu tomach w 1898 r. pod oryginalnym tytułem Pensieri varia filosofia e di bella letteratura ( Różne myśli o filozofii i literaturze ).

Publikacja odbyła się dzięki specjalnej komisji rządowej, której przewodniczył Giosuè Carducci z okazji setnej rocznicy urodzin poety. Dopiero w 1937 r., po ponownym opublikowaniu przez krytyka literackiego Francesco Florę oryginalnego tekstu, wzbogaconego o przypisy i indeksy, dzieło ostatecznie przybrało nazwę, pod którą jest znane dzisiaj.

W Zibaldone Leopardi porównuje niewinny i szczęśliwy stan natury z kondycją współczesnego człowieka, zepsutego przez nadmiernie rozwiniętą zdolność rozumowania, która odrzucając konieczne złudzenia mitu i religii na rzecz mrocznej rzeczywistości unicestwienia i pustki, może generować tylko nieszczęście. Zibaldone'a _ zawiera poetycką i egzystencjalną trasę samego Leopardiego; to zbiór filozoficznych adnotacji, schematów, całych kompozycji, refleksji moralnych, sądów, małych sielanek, erudycyjnych dyskusji i wrażeń. Leopardi, nawet pozostając poza kręgami debat filozoficznych swojego stulecia, potrafił wypracować niezwykle nowatorską i prowokacyjną wizję świata. Zdefiniowanie Leopardiego jako ojca tego, co ostatecznie zostanie nazwane nihilizmem , nie jest zbyt trudne .

Schopenhauer , wymieniając wielkie umysły wszystkich wieków, które sprzeciwiały się optymizmowi i wyrażały swoją wiedzę o nędzy świata, napisał:

Ale nikt nie potraktował tego tematu tak gruntownie i wyczerpująco jak Leopardi w naszych czasach. Jest nim całkowicie przesiąknięty i przeniknięty; wszędzie jego tematem jest kpina i nędza tej egzystencji. Przedstawia ją na każdej stronie swoich prac, ale w takiej wielości form i zastosowań, z takim bogactwem obrazowym, że nigdy nas nie nuży, a wręcz przeciwnie, działa odprężająco i pobudzająco.

— Świat jako wola i reprezentacja , tom. II, rozdz. XLVI

W kulturze popularnej

Wybrane tłumaczenia z języka angielskiego

  • Leopardi, Giacomo (2022). Wiersze Giacomo Leopardiego (ilustrowane) . Tekst, tłumaczenie Fredericka Townsenda. Filadelfia: LiteraryJointpress.
  • Leopardi, Giacomo (1923). Wiersze Leopardiego . Tekst, tłumaczenie i komentarz: GL Bickersteth. Nowy Jork: Nowa Biblioteka Amerykańska .
  • Leopardi, Giacomo (1966). Giacomo Leopardi – Wybrana proza ​​i poezja . Zredagowane, przetłumaczone i wprowadzone przez Iris Origo i Johna Heath-Stubbsa . Nowy Jork: Nowa Biblioteka Amerykańska.
  •   Leopardi, Giacomo (1976). Wojna myszy i krabów . Przetłumaczone przez Ernesto G. Casertę. Chapel Hill: University of North Carolina Press . ISBN 9780-807891643 .
  •   Leopardi, Giacomo (1983). Operette Morali: eseje i dialogi . Przetłumaczone przez Giovanniego Cecchettiego. Berkeley: University of California Press . ISBN 978-0520049284 .
  •   Leopardi, Giacomo (1966). Flores, Anioł (red.). Wiersze i proza . Bloomington: Indiana University Press. ISBN 0253200946 .
  •   Leopardi, Giacomo (1994). Canti: z wyborem jego prozy . Przetłumaczone przez JG Nicholsa. Manchester: Carcanet Press . ISBN 978-1857540505 .
  •   Leopardi, Giacomo (1997). Leopardi: wybrane wiersze . Przetłumaczone przez Eamona Grennana . Princeton: Princeton University Press . ISBN 978-0691016443 .
  •   Leopardi, Giacomo (1998). Listy Giacomo Leopardiego, 1817–1837 . Zredagowane i przetłumaczone przez Prue Shaw. Abingdon: Routledge . ISBN 978-0901286970 .
  •   Leopardi, Giacomo (2002). myśli . Przetłumaczone przez JG Nicholsa. Londyn: Hesperus Classics . ISBN 978-1843910121 .
  •   Leopardi, Giacomo (2010). Dialog między modą a śmiercią . Przetłumaczone przez Giovanniego Cecchettiego. Londyn: klasyka pingwina. ISBN 978-0141192550 .
  •   Leopardi, Giacomo (2010). Canti . Przetłumaczone przez Jonathana Galassiego (red. Dwujęzyczne). Nowy Jork: Farrar, Straus & Giroux . ISBN 978-0374235031 .
  •   Leopardi, Giacomo (2013). Zibaldone: Zeszyty Leopardiego . Pod redakcją Michaela Caesara i Franco D'Intino; przetłumaczone przez Kathleen Baldwin i in. Nowy Jork: Farrar, Straus & Giroux. ISBN 978-0374296827 .
  •   Leopardi, Giacomo (2014). Namiętności . Przetłumaczone przez Tima Parksa . New Haven: Yale University Press . ISBN 978-0300186338 .
  •   Leopardi, Giacomo (2017). Bajki moralne, a następnie Myśli . Przetłumaczone przez JG Nicholsa. Richmond: Alma Books . ISBN 978-1847495808 .
  •   Leopardi, Giacomo (2021). Canti: Dziesięć najpiękniejszych wierszy . Przetłumaczone przez Albino Nolletti (wydanie dwujęzyczne). Amazonka. ISBN9798703389683 _

Zobacz też

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Giacomo_Leopardi&oldid=1135614625 ”