Chakkhara
Khakkhara ( sanskryt : khakkhara ; tybetański : འཁར་ གསིལ , THL : khar sil ; chiński : 錫杖 ; pinyin : xīzhàng ; japońska wymowa : shakujō ; koreański : 석장 ; romaja : seokjang ; „blaszany kij”, czasami określany w języku angielskim jako laska z cyny , to laska zwieńczona metalowymi pierścieniami, tradycyjnie noszona przez mnichów buddyjskich , szczególnie w buddyzmie wschodnioazjatyckim .
Pierwotnie używany jako hałaśliwy do ogłaszania obecności mnicha i odstraszania zwierząt, został przystosowany do użytku jako instrument rytmiczny podczas śpiewania i recytacji sutr oraz do użycia jako broń. Jest również znany jako „tygrysia laska z ołowiem” (虎 錫), ze względu na jego tradycyjne zastosowanie do odpędzania drapieżnych zwierząt. [ potrzebne źródło ] Najwcześniejszy zarejestrowany opis khakhara znajduje się w pismach chińskiego mnicha pielgrzyma Yi Jinga, który podróżował między Chinami, Indonezją i Indiami w latach 671-695 naszej ery.
Projekt
,_Eastern_Java,_12th-13th_century_AD,_bronze_-_Ethnological_Museum,_Berlin_-_DSC01913.JPG)
Podstawowy projekt khakkhara składa się z centralnej laski, zwykle drewnianej, zwieńczonej metalowym zwieńczeniem , z zapętlonym wzorem, z którego zwisają mniejsze metalowe pierścienie z każdej strony (podobnie jak sznurowanie tradycyjnej chińskiej gotówki ). Stosowane są różne liczby pętli i pierścieni, a każdej liczbie przypisuje się znaczenie symboliczne na podstawie różnych buddyjskich formuł liczbowych. Historyczne przykłady ze Świątyni Famen obejmują laski z jedną, dwiema lub czterema pętlami i czterema, sześcioma lub dwunastoma pierścieniami na każdej pętli.
Pochodzenie
Sarvastivada vinaya podaje kilka wersji pochodzenia laski , ale we wszystkich z nich Budda poleca mnichom laskę w celu odstraszania zwierząt - albo dla ochrony przed niebezpiecznymi drapieżnikami, takimi jak tygrysy i lwy, albo dla odstraszania małe stworzenia, takie jak pająki i węże, które mogą być deptane przez wędrownych mnichów. Dzwonienie personelu może również ostrzec dawców w zasięgu słuchu o obecności mnicha, ponieważ mnisi tradycyjnie milczą podczas zbierania jałmużny.
W sutrze mahajany znanej jako Sutra Pewter Staff (得道梯橙錫杖經) Budda poinstruował swoich mnichów , aby mieli jedną z tych lasek, ponieważ buddowie z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości również trzymali taką laskę.
Według Księgi Buddyjskich Królestw sporządzonej przez Faxian , stolica Nagary miała kiedyś viharę , w której znajdowała się laska należąca do Buddy . Laska została wykonana z „ drzewa sandałowego z głową byka ” ( sanskryt : gośīrṣa candana ) i miała około 16-17 chi długości. Był zamknięty w drewnianej pochwie i zbyt ciężki, by mógł go poruszyć nawet tysiąc ludzi.
Kultura i symbolika
W chińskich klasztorach khakhara symbolizuje władzę administracyjną opata. Wchodząc na platformę podczas wielkich ceremonii, opat bierze khakkharę i trzykrotnie uderza nią w ziemię, potrząsając nią, co symbolizuje przełamanie ignorancji i wezwanie do wszystkich istot. [ Potrzebne źródło ] W japońskich świątyniach khakkhara jest zwykle trzymana w dłoni, a grzechotka khakkhary jest używana jako instrument rytmiczny podczas śpiewania sutr, aby zachować czas, podobnie jak drewniana ryba .
Khakkhara zaczęła symbolizować mnichów w chińskiej literaturze, służąc jako emblemat podobny do szaty i miski. Popularnym imieniem wędrownego mnicha-żebraka jest 飛錫 (latająca laska). Alternatywnie, mnich, który mieszka wygodnie w klasztorze, może być określany jako 掛錫 (zawieszony personel). Mnich, który należy do klasztoru, ale często podróżuje w celu wykonywania różnych obowiązków religijnych, może być również nazywany掛錫lub卓錫, co wskazuje na złożenie jego personelu. „Podkładanie laski” podobnie odnosiło się do mnicha, który osiedlił się na dłużej.
Liczba pętli i pierścieni znajdujących się na lasce miała również znaczenie symboliczne, zgodnie z różnymi buddyjskimi wzorami liczbowymi - cztery pętle symbolizujące Cztery Szlachetne Prawdy , sześć pierścieni reprezentujących Sześć Doskonałości lub dwanaście pierścieni reprezentujących dwunastokrotny łańcuch przyczyn i efekt .
Godnym uwagi przewoźnikiem personelu jest Kṣitigarbha , bodhisattwa dzieci i podróżników. Zwykle jest przedstawiany z khakkhara w prawej ręce. Często jest również trzymany przez wizerunki tysiącrękiego Awalokiteśwary na chińskich i japońskich rzeźbach.
Folklor
Na górze Baiyun w Guangzhou w Chinach znajduje się źródło znane jako „Pewter Staff Spring” (錫泉). Według legendy mnich uderzył laską w ziemię, co spowodowało pojawienie się źródła.
, że „studnia oczyszczająca oczy” (根洗 い の 井戸) w Enkōji w prefekturze Kōchi w Japonii została stworzona za pomocą khakkhary. Legendarna relacja świątyni mówi, że w 795 roku Kōbō-Daishi użył swojej laski do rozbicia ziemi i zaciągnięcia wody, aby uratować pobliską wioskę przed suszą.
Sztuki walki
Drewniany trzonek może być długi do użytku jako laska lub krótki do akompaniamentu podczas śpiewania. Jako laska, khakhara mogła być używana jako broń; w chińskich wuxia khakkhara jest często bronią mnichów-wojowników, zwłaszcza z klasztoru Shaolin . Od wieków był używany w technikach obronnych przez podróżujących mnichów buddyjskich po całej Azji Wschodniej, a mnisi ze świątyni Shaolin w Chinach specjalizowali się w jego użyciu.
W Japonii shakujō stało się potężną bronią w rękach praktykowanego mnicha buddyjskiego [ potrzebne źródło ] . Może być używany jako laska do blokowania i parowania ataków, a metalowe pierścienie na czubku mogą zostać uderzone w twarz przeciwnika, aby go na chwilę oślepić. Na samym końcu metalowej końcówki znajduje się ostry czubek, którym można atakować słabe punkty ciała. Dolny koniec khakkhary ma metalową kolbę, której można użyć do pchnięcia i uderzenia przeciwnika.
Shorinji Kempo zawiera metody samoobrony przy użyciu khakkhara, ale są one obecnie rzadko praktykowane.
Poza buddyzmem
Inna chińska literatura wspomina o personelu w kontekście synowskiej pobożności . Twierdzi się, że jeśli czyjś rodzic wpadnie do piekła, dzieje się tak z powodu jego własnej niegodziwości. Jak zatem cynowa laska Buddy może ich ocalić (豈浮屠錫杖所能救而出之者乎)?
