Na okres Jego naturalnego życia

Aby zapoznać się z karą orzeczoną przez sąd, zob. Dożywocie . W przypadku innych zastosowań zobacz For the Term of His Natural Life (ujednoznacznienie) .
Na okres Jego naturalnego życia
Autor Marcusa Clarke'a
Kraj Australia
Język język angielski
Data publikacji
 1870–1872

For the Term of His Natural Life to historia napisana przez Marcusa Clarke'a i opublikowana w The Australian Journal w latach 1870-1872 (jako His Natural Life ). Została opublikowana jako powieść w 1874 roku i jest najbardziej znaną nowelizacją życia skazańca we wczesnej historii Australii . Czasami opierając się na pozornie nieprawdopodobnych zbiegach okoliczności, historia opowiada o losach Rufusa Dawesa, młodego mężczyzny przetransportowanego za morderstwo, którego nie popełnił. Książka wyraźnie oddaje surowe i nieludzkie traktowanie skazańców, z których część została wywieziona za stosunkowo drobne przestępstwa, i graficznie opisuje warunki, jakich doświadczali skazani . Powieść powstała na podstawie badań autora oraz wizyty w osadzie karnej Port Arthur na Tasmanii .

Wprowadzenie do fabuły

Strukturalnie „For the Term of His Natural Life” składa się z serii na wpół fabularyzowanych relacji z rzeczywistych wydarzeń z epoki skazańców, luźno powiązanych z tragiczną historią jej bohatera. Większość incydentów i wiele indywidualnych postaci można łatwo zidentyfikować na podstawie źródeł historycznych, w tym własnej pracy non-fiction Marcusa Clarke'a Old Tales of a Young Country .

Rufus Dawes, typowy dla powieści o skazańcach z epoki wiktoriańskiej, jest niesłusznie skazanym dżentelmenem. Zgodnie z panującą wówczas moralnością morderca byłby nieodpowiedni dla bohatera popularnej fikcji.

Podsumowanie fabuły

Opowieść rozpoczyna się prologiem, opowiadającym historię młodego brytyjskiego arystokraty Richarda Devine'a, który jest synem magnata przemysłu stoczniowego, Sir Richarda Devine'a. W przypadku przemocy domowej matka Richarda wyjawia Sir Richardowi, że jego synem był inny mężczyzna, Lord Bellasis. Sir Richard zaczyna zagrażać reputacji matki, jeśli Richard nie odejdzie i nigdy nie wróci. Zostawia go na chwilę, aby się spakował, twierdząc, że sprowadzi swojego prawnika, aby zmienił testament, aby Richard nie otrzymał spadku. Kiedy Richard odchodzi, trafia na miejsce morderstwa: jego biologiczny ojciec, Lord Bellasis, został zamordowany, a Richard jest świadkiem, jak Sir Richard odchodzi z miejsca zbrodni. Przychodzi policja i zamyka Richarda, który teraz podaje się jako Rufus Dawes (które jest używane w pozostałej części książki), za zabójstwo Lorda Bellasisa. Ponadto Sir Richard wraca do domu i od razu umiera, prawdopodobnie na atak serca, nie zmieniając swojej woli. Rufus Dawes/Richard Devine nigdy się o tym nie dowie. Rufus zostaje uznany za niewinnego morderstwa, ale za winnego rabunku zwłok i skazany na transport do australijskiej kolonii karnej.

W 1827 roku Dawes zostaje wysłany do Ziemi Van Diemena na Malabar , który przewozi także kapitana Vickersa, który ma zostać nowym komendantem osady karnej w Macquarie Harbour, jego żonę Julię i dziecko Sylvię, pokojówkę Julii, niejaką Sarę Purfoy, oraz porucznika Maurice'a Frere'a, kuzyna Richarda Devine'a, syna siostry sir Richarda, który odziedziczyłby fortunę na miejscu Richarda. Okazuje się, że Sarah jest na statku tylko po to, by uwolnić swojego kochanka, Johna Rexa. Organizuje bunt z pomocą trzech innych mężczyzn: Gabbetta, Jamesa „Jemmy'ego” Vetcha lub „Kruka” oraz mężczyzny o pseudonimie „moocher”, podczas gdy John Rex przebywa w szpitalu z gorączką. Pewnej nocy zauważono płonący statek i okazało się, że to Hydaspes; statek, na którym rzekomo płynął Richard Devine. Nie można znaleźć załogi. Następnego dnia Dawes podsłuchuje plany buntowników, ale wkrótce potem zostaje zabrany do szpitala z gorączką. Udaje mu się ostrzec kapitana Vickersa i doktora Pine'a o planach. Sarah upija kapitana, a Frere jest zajęty w inny sposób, ale nie wie o potajemnym podwojeniu straży przez Vickersa. Dlatego bunt się nie powiódł, ale Jemmy Vetch, który zrozumiał, że tylko Dawes mógł ich zdradzić, mści się, twierdząc, że Dawes był przywódcą buntu. Dawes zostaje uznany za winnego i otrzymuje drugie dożywocie.

W 1833 roku w porcie Macquarie , Maurice Frere przybył, aby przekazać kapitanowi Vickersowi wiadomość, że osada w Macquarie Harbor ma zostać opuszczona, a skazańcy przeniesieni do Port Arthur. Próbuje również zaprzyjaźnić się z Sylvią, ale dziecko ma do niego urazę, odkąd jest świadkiem, jak traktował skazanych (zwłaszcza Dawesa, który poszedł na pokład rufowy, aby zwrócić jej piłkę). Rufus Dawes był ofiarą kilku zamachów z rąk skazańców, ale także dwukrotnie próbował uciec i ma długą historię złego zachowania i kar. W chwili przybycia Frere przebywa w izolatce na skale Grummet, małej wyspie przed wybrzeżem. Dawesowi udało się rozpoznać Frere'a w porcie i teraz, widząc przygotowania do opuszczenia osady, błędnie zakłada, że ​​dowództwo objął Frere. Zamiast cierpieć leczenie Frere'a po powrocie, próbuje się utopić.

Tymczasem postanowiono, że Vickers powinien popłynąć ze skazańcami, a Frere na brygu Osprey z panią Vickers i Sylvią, pilotem, pięcioma żołnierzami i dziesięcioma skazańcami. Wśród skazanych jest John Rex, który znów ma plany buntu. Skazańcom udaje się przejąć łódź, zabić dwóch żołnierzy, zranić jednego i uwięzić go wraz z Vickersami, pilotem i Frere. Pilot i ranny mężczyzna umierają wkrótce potem. Pewnej nocy mężczyzna dociera do ich prowizorycznego obozu. To Rufus Dawes, któremu udało się dopłynąć do osady, ale okazuje się, że jest ona opuszczona. Choć początkowo nieufna wobec niego, mała społeczność szybko akceptuje Dawesa, zwłaszcza że zna on wiele sposobów na uczynienie ich życia przyjemniejszym. Sylvia przywiązuje się do niego, a Dawes wkrótce robi wszystko, by ją zadowolić, pomimo zazdrosnych prób Frere'a, by zdobyć sympatię Sylvii. To także Dawes, który po tym, jak Sylvia wspomniała o koraklach starożytnych Brytyjczyków, planuje i udaje mu się zbudować łódź z drzewek i koziej skóry. Chociaż Frere obiecuje Dawesowi ułaskawienie, to jednak nie przestaje traktować go jak gorszego, w pewnym momencie denerwując Dawesa tak bardzo, że rozważa odejście na własną rękę. Tylko Sylvia pisze na piasku „Dobry panie Dawes”, powstrzymuje go. Poprzez ryzyko Frere opowiada Dawesowi o losie swojego kuzyna io tym, jak niewiele brakowało mu do odziedziczenia fortuny Devine. Dawes nie wiedział o śmierci Sir Richarda. W końcu wypłynęli w morze z ciężko chorą panią Vickers i Sylvią, która wkrótce również zachorowała. Po pewnym czasie zostają odnalezieni przez amerykański statek, po czym Frere bierze ster łodzi i Sylvię w ramiona.

W 1838 roku w Port Arthur zmarła pani Vickers. Sylvia straciła wszystkie wspomnienia z incydentu w Macquarie Harbour i wie tylko to, co jej o nim powiedziano. Jest teraz młodą szesnastoletnią kobietą zaręczoną z kapitanem Maurice'em Frere, który opowiedział historię buntu na swój własny sposób: czyniąc z siebie bohatera i twierdząc, że Dawes próbował zamordować całą trójkę. Nadchodzi wiadomość, że ocaleni buntownicy z Osprey zostali schwytani i mają być sądzeni w Port Arthur. Sarah Purfoy wzywa Frere'a i błaga go, aby przemawiał na korzyść Rexa, mówiąc, że zostawił im jedzenie i narzędzia. Grozi, że ujawni Sylvii poprzednie romanse Frere'a. Frere zgadza się na jej żądania. Rufus Dawes również zostaje sprowadzony z Hobart , aby zidentyfikować schwytanych mężczyzn. Na rozprawie ponownie widzi Sylvię i zdaje sobie sprawę, że ona żyje: został poinformowany o jej śmierci. Próbuje mówić swoją sprawę, ale nie wolno mu. Buntownikom uchodzi na sucho wyrok dożywocia.

Dawes ucieka, aby ponownie zobaczyć Sylvię i błaga ją o rozmowę, ale w swojej amnezji boi się go i woła o pomoc. Dawes, zbyt porażony piorunem, by odejść, zostaje natychmiast schwytany i odesłany z powrotem do Hobart. Tam spotyka wielebnego Jamesa Northa, pijaka, którego niewstanie na czas po pijackiej nocy skutkuje śmiercią skazańca w trójkącie, którego North przysięgał chronić. Dawes otrzymuje rozkaz przeprowadzenia chłosty, a po ostatecznej odmowie sam zostaje wychłostany. Pomimo początkowej nienawiści Dawesa do człowieka, którego uważa za hipokrytę, porusza go błaganie Northa o przebaczenie i nazywanie go „bratem”. Następnym razem, gdy prosi o spotkanie z kapelanem, odkrywa, że ​​​​North, wróg biskupa za jego bezbożne występki, został zastąpiony przez Meekina, delikatnego mężczyznę, który poucza go o jego grzechach, zamiast próbować go pocieszyć.

John Rex szuka Dawesa i próbuje przekonać go, by dołączył do niego w ucieczce zorganizowanej przez Sarah Purfoy. Dawes odmawia. Dzięki szczęściu Rex zaczyna mówić o Devines io tym, jak kiedyś został zatrudniony, aby znaleźć wiadomości o ich synu. Przerażony Dawes pyta, czy nadal rozpoznałby mężczyznę, a Rex rozumie całą historię Dawesa. Kiedy wkrótce potem strażnik myli ich obu, komentując, jak bardzo są do siebie podobni, Rex obmyśla inny plan.

Kilka dni później Rex i kolejna ośmioosobowa grupa, na czele której stoją Gabbett i Vetch, uciekają. Wkrótce staje się jasne, że Rex używał innych mężczyzn tylko jako przynęty. Beznadziejnie gubią się w buszu i zaczynają się nawzajem zjadać, pozostawiając tylko Gabbetta i Vetcha walczących o to, by nie zasnąć jako pierwsi. Później Gabbett zostaje znaleziony na plaży przez załogę statku wielorybniczego, z na wpół zjedzoną ręką jednego z jego towarzyszy zwisającą z jego łupu . Ta część jest oparta na prawdziwej historii Alexandra Pearce'a .

Rex dociera do Sydney i wkrótce znużony Sarah ucieka od niej, by udać się do Londynu , gdzie przedstawia się jako Richard Devine. Lady Ellinor akceptuje go jako swojego syna.

Na wyspie Norfolk w 1846 roku wielebny James North został mianowany kapelanem więziennym. Wkrótce potem kapitan Frere zostaje komendantem wyspy, zdecydowany zaprowadzić tam dyscyplinę. North, zbulwersowany wymierzonymi straszliwymi karami, ale tak naprawdę nie ośmielający się wtrącać, odnawia swoją przyjaźń z Dawesem, a także zabiera Sylvię. Jej małżeństwo jest nieszczęśliwe. Frere zmęczył się swoją żoną przez lata, a Sylvia wyszła za niego tylko dlatego, że wierzyła, że ​​jest winna miłość mężczyźnie, który rzekomo uratował jej życie. Dawes również przebywa na wyspie od pięciu lat i ponownie staje się celem Frere'a. Frere jest zdecydowany złamać ducha przeciwnika i ostatecznie mu się to udaje po wymierzeniu mu kary za karę przez kilka tygodni. Pewnej nocy Dawes i jego dwaj współwięźniowie ciągną losy. Najdłuższy i stary wyjadacz Blind Mooney zostaje zabity z rąk drugiego, Blanda, z Dawesem jako świadkiem. Zgodnie z ich planem Bland i Dawes zostają skazani na śmierć.

W międzyczasie North musiał zdać sobie sprawę z prawdziwej natury swojego uczucia do Sylvii. Początkowo próbuje trzymać się od niej z daleka, ale ta nieprzyjaźń jest źle odbierana przez Frere, który mści się na skazanych otwartych na słowa Northa, zwłaszcza na Dawesie. Pewnego dnia Sylvia poszła do Dawesa. Nie była w stanie przestać o nim myśleć, ponieważ czuje, że w tej historii kryje się coś więcej, niż jej się zdaje. Znajduje Dawesa na „noszach” i nakazuje jego uwolnienie. Frere jest wściekły, gdy dowiaduje się o tym i uderza Sylvię, pomimo obecności Northa. North złożył rezygnację dwa miesiące wcześniej. Sylvia już zdecydowała, że ​​pojedzie do ojca, aby uciec od żalów życia na Wyspie. Obaj przyznają się do swoich uczuć, ale postanawiają milczeć, dopóki nie będą mogli żeglować. North odwiedza Dawesa i poznaje prawdziwą historię buntu i akcji ratunkowej. Obiecuje opowiedzieć historię Sylvii Dawes, ale tego nie robi.

Tymczasem Sarah znalazła Johna Rexa w Londynie. Prowadził rozpustne życie, ku dezaprobacie Lady Ellinor. Sarah grozi potępieniem Johna, jeśli nie przedstawi jej jako swojej żony. Odkąd Rex chciał sprzedać rodzinny dom, podejrzenia Lady Ellinor osiągnęły punkt, w którym próbuje przetestować swojego domniemanego syna. Kiedy zabrania mu sprzedaży domu, Rex mówi, że ma do tego tylko prawo. Lady Ellinor mówi mu, że nie ma żadnych praw, ponieważ Richard Devine był bękartem, synem Lorda Bellasisa. Rex nagle zdaje sobie sprawę z ich dziwnego podobieństwa: jest także synem Lorda Bellasisa; jego matka była służącą w jego domu. Rex przyznaje się do zabójstwa Lorda Bellasisa, który wyśmiał go, gdy opowiedział tę historię. Lady Ellinor obiecuje Sarze, że pozwoli im opuścić kraj w zamian za informacje o jej synu. Sarah udaje się zabrać ich oboje na pokład statku płynącego do Sydney, ale Rex umiera na udar podczas podróży.

Krótko przed wyjazdem North odwiedza Dawesa, aby wyznać, że nigdy nie rozmawiał z Sylvią, ponieważ sam jest w niej zakochany. Dawes mówi księdzu, że nic nie wie o miłości i opowiada własną historię, aby zilustrować swoje słowa. North przyznaje, że był tym, który okradł zwłoki Lorda Bellasisa, ponieważ Pan miał dowody przeciwko Northowi, który fałszował banknoty. Ponownie błagając o przebaczenie, North odchodzi w wielkim zamieszaniu, zapominając o kapeluszu i płaszczu. Dawesowi udaje się wydostać i wejść na łódź w tym przebraniu, ponieważ pijany strażnik nie zamknął drzwi swojej celi. North obserwuje, jak odchodzi i decyduje, że tak będzie najlepiej. Statek, którym płyną Dawes i Sylvia, wkrótce wpada w sztorm. Sylvia, szukając pocieszenia u wielebnego, znajduje Dawesa na swoim miejscu i teraz wspomina przeszłość, gdy wichura osiąga największą siłę.

Następnego ranka znajduje ich splątane zwłoki na kawałku deski z zatopionego statku.

Lista lokacji opisanych w powieści

Literackie znaczenie i krytyka

Książka została pozytywnie zrecenzowana w Londynie przez Athenaeum , Spectator , Vanity Fair , The Graphic , The Standard i Morning Post .

Jest uważany za jeden z pierwszych przykładów tasmańskiej literatury gotyckiej .

Ostatecznie powieść stała się znana jako For the Term of His Natural Life , ale pierwotnie Clarke chciał, aby krótszy tytuł sugerował, że ta historia dotyczy uniwersalnej walki ludzkości i przyszłej rasy australijskiej. Chciał uczcić przetrwanie ludzkiego ducha w najtrudniejszych okolicznościach. Ze swoim okrucieństwem i systemową przemocą ta książka, bardziej niż jakakolwiek inna, zdefiniowała przeszłość australijskiego skazańca.

Adaptacje

Książka została przetłumaczona na język niemiecki do 1877 roku. Niemiecki tytuł brzmiał Deportirt auf Lebenszeit (Deportowany dożywotnio) i została wydana w Berlinie przez dom Otto Janke. Było to pirackie wydanie, za które Clarke nie otrzymał zapłaty. Tłumaczenie zostało wznowione we Frankfurcie w 1974 roku. For the Term of his Natural Life zostało również przetłumaczone na język niderlandzki, rosyjski, szwedzki i chiński. Liczne edycje ukazały się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.

Billboard w Melbourne reklamujący audycję For the Term of His Natural Life w stacji radiowej 3AW w latach czterdziestych XX wieku

Adaptacja sceniczna His Natural Life została napisana przez George'a Leitcha w 1886 roku i otwarta 26 kwietnia 1886 roku w Theatre Royal w Brisbane , grana przez firmę dramatyczną MacMahon i Leitch. Alfred Dampier następnie koncertował ze sztuką Leitcha, a inny pisarz, Inigo Tyrrell (lub Tyrrell Weekes, Frederick Weeks) napisał sztukę For the Term of His Natural Life , która została opublikowana i wystawiona sześć tygodni później. Bezskutecznie wystąpił o wydanie nakazu uniemożliwienia wykonania wersji Leitcha w Theatre Royal w Melbourne . Z dwóch autorów Leitch był jedynym, który zwrócił się o pozwolenie do wdowy po Clarke i jedynym, który zawarł umowę licencyjną. Zespół dramatyczny Majeroni objechał Nową Zelandię i niektóre stany Australii ze sztuką Leitcha w 1903 i 1904 roku, z George'em Majeronim jako Dawesem i Mario Majeronim jako Rae. Wersja Tyrrella była następnie grana w Adelphi Theatre w Londynie i Alcazar Theatre w San Francisco.

MacMahon wykorzystał również powieść jako podstawę jednego z pierwszych pełnometrażowych filmów pełnometrażowych w Australii, wyprodukowanego w 1908 roku (22 minuty). W 1911 roku pojawiła się inna wersja, The Life of Rufus Dawes , oparta na popularnej adaptacji scenicznej Alfreda Dampiera powieści.

Najbardziej znana wersja filmowa pojawiła się w 1927 roku, z udziałem gwiazd kina niemego, George'a Fishera i Evy Novak . Obejmował także brytyjski aktor Edward Howell , który był australijskim aktorem radiowym, teatralnym i telewizyjnym mieszkającym w Sydney. Córka Clarke'a, aktorka Marion Marcus Clarke (1876-1958), miała udział w filmie.

Australijski miniserial For the Term of His Natural Life został napisany i wyprodukowany przez Patricię Payne i Wiltona Schillera w 1983 roku z Colinem Frielsem w roli Dawesa oraz Anthonym Perkinsem i Patrickiem Macnee . 21-letni kompozytor Simon Walker został wybrany do stworzenia bogatej partytury orkiestrowej, wydanej przez 1M1 Records . Ta wersja jest oparta na wydaniu amerykańskim.

W kulturze popularnej

Po wizycie w Port Arthur w 2000 roku amerykański piosenkarz i autor tekstów Rod MacDonald napisał i nagrał „John King”, piosenkę o prawdziwym więźniu w więzieniu Port Arthur, z „Jesteś tutaj w Port Arthur przez resztę swojego naturalnego życia” jako końcowa linia każdego refrenu. Podobnie jak fikcyjny Rufus Dawes, John King mógł zostać niesłusznie skazany, ale spędził życie w więzieniu. Piosenka pojawia się w wydaniu MacDonalda Songs Of Freedom z 2011 roku oraz w „Dylan Jam + 2” Big Brass Bed (2009).

W 2012 roku mieszkający w Melbourne artysta Philip Davey pokazał serię prac inspirowanych książką pod tytułem „Ta fantastyczna kraina potworności”. W 2013 roku Patricia Payne ponownie wprowadziła For the Term of His Natural Life w formie interaktywnej aplikacji na iPada

Australijski film His Convict Bride or For the Term of Her Natural Life (1918) również nawiązywał do prac Clarke'a.

Zobacz też

Zauważ, że istnieje wiele różnych wydań tej książki. Dr Lurline Stuart, pracownik naukowy Narodowego Centrum Studiów Australijskich na Uniwersytecie Monash , opracowała wydanie, które przedstawia główny tekst i wariacje, wraz ze szczegółowym komentarzem, w stosunku do innych tekstów, które powstały za życia Clarke'a. Zobacz http://hass.unsw.adfa.edu.au/ASEC/HNL_Blurb.html

To wydanie zawiera różne błędy typograficzne w całym tekście.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=For_the_Term_of_His_Natural_Life&oldid=1138618570 ”