John Ronald Reuel Tolkien

„Tolkiena” przekierowuje tutaj. W przypadku innych zastosowań zobacz Tolkien (ujednoznacznienie) .

John Ronald Reuel Tolkien CBE FRSL
Tolkiena w latach 20
Urodzić się	John Ronald Reuel Tolkien ( 03.01.1892 ) 3 stycznia 1892 Bloemfontein , Wolne Państwo Orange
Zmarł	2 września 1973 (02.09.1973) (w wieku 81) Bournemouth , Hampshire , Anglia
Zawód	Autor akademicki filolog poeta
Alma Mater	Exeter College w Oksfordzie
Gatunek muzyczny	Fantazja wysoka fantazja mitopeja tłumaczenie krytyka literacka
Współmałżonek	Edyta Brat ​ ​   ( m. 1916 ; zm. 1971 <a i=6>). ​
Dzieci	Jana Franciszka Michał Hilary Krzysztof Jan Priscilla Anna
Krewni	rodzina Tolkiena
Podpis
Kariera wojskowa
Wierność	Król Jerzy V
Oddział	Armia brytyjska
Lata	1915–1920
Ranga	Porucznik
Jednostka	Fizylierzy z Lancashire
Bitwy	Pierwsza Wojna Swiatowa Bitwa nad Sommą Zdobycie reduty Schwaben Zdobycie Lipska Salient Zdobycie okopu Regina ( WIA )

John Ronald Reuel Tolkien CBE FRSL ( / r uː l był 1892 - 2 września 1973) t ɒ l k iː n / , ROOL TOL -keen ; 3 stycznia angielskim pisarzem i filologiem . Był autorem dzieł high fantasy Hobbit i Władca Pierścieni .

Od 1925 do 1945 roku Tolkien był Rawlinson and Bosworth Professor of anglosaski oraz członkiem Pembroke College , obaj na Uniwersytecie Oksfordzkim . Następnie przeniósł się na ten sam uniwersytet, aby zostać profesorem języka angielskiego i literatury Merton oraz członkiem Merton College i piastował te stanowiska od 1945 r. Do przejścia na emeryturę w 1959 r. Tolkien był bliskim przyjacielem CS Lewisa , współczłonkiem nieformalna literacka grupa dyskusyjna The Inklings . Został mianowany A Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego przez królową Elżbietę II w dniu 28 marca 1972 r.

Po śmierci Tolkiena jego syn Christopher opublikował serię prac opartych na obszernych notatkach ojca i niepublikowanych rękopisach, w tym Silmarillion . Razem z Hobbitem i Władcą Pierścieni tworzą one połączony zbiór opowieści, wierszy , fikcyjnych historii, wymyślonych języków i esejów literackich o fantastycznym świecie zwanym Arda i znajdującym się w nim Śródziemiu . W latach 1951-1955 Tolkien stosował termin legendarium do większej części tych pism.

Podczas gdy wielu innych autorów publikowało dzieła fantasy przed Tolkienem, wielki sukces Hobbita i Władcy Pierścieni doprowadził bezpośrednio do popularnego odrodzenia gatunku . To spowodowało, że jest powszechnie identyfikowany jako „ojciec” współczesnej literatury fantasy , a dokładniej, high fantasy .

Biografia

Pochodzenie

Główny artykuł: rodzina Tolkienów

Bezpośredni przodkowie Tolkiena ze strony ojca byli rzemieślnikami z klasy średniej, którzy wytwarzali i sprzedawali zegary, zegarki i pianina w Londynie i Birmingham . Rodzina Tolkienów wywodzi się ze wschodniopruskiego miasta Kreuzburg niedaleko Królewca , które zostało założone podczas średniowiecznej ekspansji Niemiec na wschód , gdzie około 1620 roku urodził się jego najwcześniejszy znany przodek ze strony ojca, Michel Tolkien. Syn Michela, Christianus Tolkien (1663–1746) był bogaty młynarz w Kreuzburgu.

Jego syn, Christian Tolkien (1706-1791), przeniósł się z Kreuzburga do pobliskiego Gdańska , a jego dwaj synowie Daniel Gottlieb Tolkien (1747-1813) i Johann (później znany jako John) Benjamin Tolkien (1752-1819) wyemigrowali do Londynu w 1770 i stali się przodkami rodziny angielskiej; młodszy brat był drugim pradziadkiem JRR Tolkiena. W 1792 roku John Benjamin Tolkien i William Gravell przejęli londyńską manufakturę Erdley Norton, która odtąd sprzedawała zegary i zegarki pod nazwą Gravell & Tolkien. Daniel Gottlieb uzyskał obywatelstwo brytyjskie w 1794 roku, ale John Benjamin najwyraźniej nigdy nie został obywatelem brytyjskim. Do braci w Londynie dołączyli także inni niemieccy krewni. Kilka osób o nazwisku Tolkien lub o podobnej pisowni, niektórzy z nich są członkami tej samej rodziny co JRR Tolkien, mieszka w północnych Niemczech, ale większość z nich to potomkowie ludzi, którzy ewakuował Prusy Wschodnie w 1945 roku, pod koniec II wojny światowej .

Według Ryszarda Derdzińskiego nazwisko Tolkien jest pochodzenia dolnopruskiego i prawdopodobnie oznacza „syn/potomek Tolka”. Tolkien błędnie sądził, że jego nazwisko pochodzi od niemieckiego słowa tollkühn , oznaczającego „głupi”, i żartobliwie wstawił się jako „kamea” do The Notion Club Papers pod dosłownie przetłumaczonym imieniem Rashbold. Derdziński wykazał jednak, że jest to fałszywa etymologia . Chociaż JRR Tolkien był świadomy niemieckiego pochodzenia swojej rodziny, jego wiedza o historii rodziny była ograniczona, ponieważ był „wcześnie odizolowany od rodziny swojego przedwcześnie zmarłego ojca”.

Dzieciństwo

1892 Kartka świąteczna z kolorowym zdjęciem rodziny Tolkienów w Bloemfontein, wysłana do krewnych w Birmingham w Anglii

John Ronald Reuel Tolkien urodził się 3 stycznia 1892 r. W Bloemfontein w Wolnym Państwie Orange (później zaanektowanym przez Imperium Brytyjskie ; obecnie Prowincja Wolnego Państwa w Republice Południowej Afryki), jako syn Arthura Reuela Tolkiena (1857–1896), angielskiego banku kierownik i jego żona Mabel z domu Suffield (1870–1904). Para opuściła Anglię, kiedy Arthur awansował na szefa biura Bloemfontein brytyjskiego banku, dla którego pracował. Tolkien miał jedno rodzeństwo, jego młodszego brata, Hilary Arthur Reuel Tolkien urodził się 17 lutego 1894 r.

Jako dziecko Tolkien został ugryziony w ogrodzie przez dużego pająka pawiana , co niektórzy uważają, że później odbijało się to echem w jego opowieściach, chociaż nie przyznał się, że nie pamięta tego wydarzenia ani nie nienawidził pająków jako dorosły. We wcześniejszym incydencie z dzieciństwa Tolkiena, młody sługa rodziny zabrał dziecko do jego gospodarstwa, zwracając je następnego ranka.

Kiedy miał trzy lata, wyjechał z matką i bratem do Anglii na długą rodzinną wizytę. Jednak jego ojciec zmarł w Afryce Południowej na gorączkę reumatyczną , zanim mógł do nich dołączyć. To pozostawiło rodzinę bez dochodu, więc matka Tolkiena zabrała go do swoich rodziców w Kings Heath w Birmingham. Wkrótce potem, w 1896 roku, przenieśli się do Sarehole (obecnie Hall Green ), wówczas wioski Worcestershire , później przyłączonej do Birmingham. Lubił zwiedzać Sarehole Mill i Moseley Bog oraz Clent , Lickey i Malvern Hills , które później zainspirowały sceny w jego książkach, wraz z pobliskimi miastami i wioskami, takimi jak Bromsgrove , Alcester i Alvechurch oraz miejsca takie jak farma jego ciotki Jane Bag End, której nazwy użył w swojej fikcji .

Birmingham Oratory , gdzie Tolkien był parafianinem i ministrantem (1902–1911)

Mabel Tolkien uczyła dwójkę swoich dzieci w domu. Ronald, jak go nazywano w rodzinie, był pilnym uczniem. Nauczyła go wiele botaniki i obudziła w nim radość z wyglądu i dotyku roślin. Młody Tolkien lubił rysować pejzaże i drzewa, ale jego ulubionymi lekcjami były te dotyczące języków, a jego matka bardzo wcześnie nauczyła go podstaw łaciny .

Tolkien umiał czytać w wieku czterech lat i wkrótce potem zaczął płynnie pisać. Jego matka pozwoliła mu czytać wiele książek. Nie lubił Wyspy Skarbów i „ Flecisty ” i uważał, że „Alicja w Krainie Czarów ” Lewisa Carrolla jest „zabawna, ale niepokojąca”. Lubił opowieści o „Czerwonych Indianach” (rdzennych Amerykanach) i dzieła fantasy autorstwa George'a MacDonalda . Ponadto „Księgi Bajek” Andrew Langa były dla niego szczególnie ważne, a ich wpływ jest widoczny w niektórych jego późniejszych pismach.

King Edward's School w Birmingham, gdzie Tolkien był uczniem (1900–1902, 1903–1911)

Mabel Tolkien została przyjęta do Kościoła rzymskokatolickiego w 1900 roku pomimo gwałtownych protestów jej rodziny baptystów , która wstrzymała wszelką pomoc finansową dla niej. W 1904 roku, kiedy JRR Tolkien miał 12 lat, jego matka zmarła na ostrą cukrzycę w Fern Cottage w Rednal , który wynajmowała. Miała wtedy około 34 lat, mniej więcej tyle, ile osoba z cukrzycą typu 1 mogła przeżyć bez leczenia — insulina została odkryta dopiero w 1921 roku, dwie dekady później. Dziewięć lat po jej śmierci Tolkien napisał: „Moja droga matka była rzeczywiście męczennicą i nie wszystkim Bóg daje tak łatwą drogę do swoich wielkich darów, jak Hilary i mnie, dając nam matkę, która zabiła trudem i trudem, aby zapewnić nam zachowanie wiary”.

Przed śmiercią Mabel Tolkien powierzyła opiekę nad synami swojemu bliskiemu przyjacielowi, księdzu Francisowi Xavierowi Morganowi z Oratorium w Birmingham , któremu powierzono wychowanie ich na dobrych katolików. W liście do swojego syna Michaela z 1965 roku Tolkien wspomina wpływ człowieka, którego zawsze nazywał „ojcem Franciszkiem”: „Był walijsko-hiszpańskim torysem z wyższej klasy i niektórym wydawał się tylko starą plotkarą. Był… nie był . Najpierw nauczyłem się od niego miłosierdzia i przebaczenia; i w jego świetle przeszył nawet „liberalną” ciemność, z której wyszedłem, wiedząc więcej o „ Krwawej Marii ” niż o Matce Jezusa — o której rzymscy rzymscy nigdy nie wspominali, chyba że jako obiekt niegodziwego kultu. Po śmierci matki Tolkien dorastał w dzielnicy Edgbaston w Birmingham i uczęszczał do King Edward's School w Birmingham , a później do St Philip's School.W 1903 roku zdobył stypendium Fundacji i wrócił do King Edward's.

Młodzież

Będąc nastolatkiem, Tolkien po raz pierwszy zetknął się ze sztucznym językiem , Animalic, wynalazkiem jego kuzynów, Mary i Marjorie Incledon . W tym czasie studiował łacinę i język anglosaski. Ich zainteresowanie Animalic wkrótce wygasło, ale Mary i inni, w tym sam Tolkien, wymyślili nowy i bardziej złożony język o nazwie Nevbosh. Następny sztuczny język, z którym zaczął pracować, naffarin, był jego własnym dziełem. Tolkien nauczył się esperanto jakiś czas przed 1909 r. Około 10 czerwca 1909 r. skomponował szesnastostronicowy zeszyt „The Book of the Foxrook”, w którym pojawia się „najwcześniejszy przykład jednego z jego wymyślonych alfabetów”. Krótkie teksty w tym zeszycie są napisane w języku esperanto.

W 1911 roku, kiedy byli w Szkole Króla Edwarda, Tolkien i trzej przyjaciele, Rob Gilson, Geoffrey Bache Smith i Christopher Wiseman, utworzyli na wpół tajne stowarzyszenie, które nazwali TCBS. Inicjały oznaczały Tea Club i Barrovian Society, nawiązując do ich zamiłowanie do picia herbaty w Barrow's Stores w pobliżu szkoły i potajemnie w bibliotece szkolnej. Po ukończeniu szkoły członkowie pozostali w kontakcie iw grudniu 1914 roku zwołali naradę w Londynie w domu Wisemana. Dla Tolkiena rezultatem tego spotkania było silne oddanie się pisaniu poezji.

W 1911 roku Tolkien udał się na letnie wakacje do Szwajcarii, podróż, którą żywo wspomina w liście z 1968 roku, zauważając, że podróż Bilba przez Góry Mgliste („w tym ślizganie się po ślizgających się kamieniach do sosnowego lasu”) jest bezpośrednio na podstawie jego przygód, gdy ich 12-osobowa grupa wędrowała z Interlaken do Lauterbrunnen i dalej do obozu na morenach za Mürren . Pięćdziesiąt siedem lat później Tolkien przypomniał sobie, jak żałował, że opuścił widok wiecznych śniegów Jungfrau i Silberhorn , „Silbertine ( Celebdil ) z moich snów”. Przeprawili się przez Kleine Scheidegg do Grindelwald i dalej przez Grosse Scheidegg do Meiringen . Kontynuowali podróż przez przełęcz Grimsel , górne Valais do Brig i dalej do lodowca Aletsch i Zermatt .

W październiku tego samego roku Tolkien rozpoczął studia w Exeter College w Oksfordzie . Początkowo czytał klasykę , ale w 1913 roku zmienił kurs na język angielski i literaturę , którą ukończył w 1915 roku z wyróżnieniem pierwszej klasy . Wśród jego nauczycieli w Oksfordzie był Joseph Wright , którego Elementarz języka gotyckiego zainspirował Tolkiena jako ucznia.

Zaloty i małżeństwo

W wieku 16 lat Tolkien poznał Edith Mary Bratt , która była od niego o trzy lata starsza, kiedy wraz z bratem Hilarym przeprowadzili się do pensjonatu, w którym mieszkała przy Duchess Road w Edgbaston . . Według Humphreya Carpentera „Edith i Ronald zaczęli odwiedzać herbaciarnie w Birmingham, zwłaszcza te, które miały balkon z widokiem na chodnik. Siedzieli tam i wrzucali kostki cukru do ​​czapek przechodniów, przechodząc do następnego stołu, gdy cukiernica była pusty. ... Z dwojgiem ludzi o ich osobowościach i na ich pozycji romans musiał rozkwitnąć. ​​Obie były sierotami potrzebującymi uczucia i odkryli, że mogą je sobie nawzajem dawać. Latem 1909 roku postanowili że byli zakochani”.

Jego opiekun, ojciec Morgan, uważał za „całkowicie niefortunne”, że jego zastępczy syn był związany romantycznie ze starszą protestancką kobietą; Tolkien napisał, że połączone napięcia przyczyniły się do tego, że „stłumił [jego] egzaminy”. Morgan zabronił mu spotykać się, rozmawiać z Edith, a nawet korespondować z nią, dopóki nie skończy 21 lat. Tolkien przestrzegał tego zakazu co do joty, z jednym godnym uwagi wczesnym wyjątkiem, w związku z którym ojciec Morgan zagroził przerwaniem jego kariery uniwersyteckiej, jeśli nie przestanie.

W wieczór swoich 21. urodzin Tolkien napisał do Edith, która mieszkała z przyjacielem rodziny, CH Jessopem, w Cheltenham . Oświadczył, że nigdy nie przestał jej kochać i poprosił ją o rękę. Edith odpowiedziała, że ​​przyjęła już propozycję George'a Fielda, brata jednego z jej najbliższych szkolnych kolegów. Ale Edith powiedziała, że ​​zgodziła się poślubić Fielda tylko dlatego, że czuła się „na półce” i zaczęła wątpić, czy Tolkienowi nadal na niej zależy. Wyjaśniła, że ​​z powodu listu Tolkiena wszystko się zmieniło.

8 stycznia 1913 roku Tolkien pojechał pociągiem do Cheltenham i spotkał na peronie Edith. Obaj poszli na spacer na wieś, usiedli pod wiaduktem kolejowym i rozmawiali. Pod koniec dnia Edith zgodziła się przyjąć propozycję Tolkiena. Napisała do Fielda i zwróciła pierścionek zaręczynowy. Field był „na początku strasznie zdenerwowany”, a rodzina Fieldów była „obrażona i zła”. Dowiedziawszy się o nowych planach Edith, Jessop napisał do jej opiekuna: „Nie mam nic do powiedzenia przeciwko Tolkienowi, jest kulturalnym dżentelmenem, ale jego perspektywy są skrajnie marne, a kiedy będzie mógł się ożenić, nie mogę sobie wyobrazić Gdyby przyjął zawód, byłoby inaczej”.

Po ich zaręczynach Edith niechętnie ogłosiła, że ​​przechodzi na katolicyzm pod naciskiem Tolkiena. Jessop, „podobnie jak wielu innych w jego wieku i klasie… zdecydowanie antykatolicki ”, był wściekły i nakazał Edith znaleźć inne mieszkanie.

Edith Bratt i Ronald Tolkien byli formalnie zaręczeni w Birmingham w styczniu 1913 roku i pobrali się w kościele katolickim St Mary Immaculate w Warwick 22 marca 1916 roku. praca, mało pieniędzy i żadnych perspektyw poza prawdopodobieństwem śmierci w czasie Wielkiej Wojny.

Pierwsza wojna światowa

W sierpniu 1914 roku Wielka Brytania przystąpiła do I wojny światowej . Krewni Tolkiena byli zszokowani, gdy zdecydował się nie zgłaszać się od razu na ochotnika do armii brytyjskiej . W liście do swojego syna Michaela z 1941 roku Tolkien wspominał: „W tamtych czasach faceci przyłączali się lub byli publicznie pogardzani. To była paskudna szczelina dla młodego mężczyzny ze zbyt dużą wyobraźnią i niewielką odwagą fizyczną”. Zamiast tego, Tolkien, „znosił obelgi ” i przystąpił do programu, w ramach którego opóźnił rekrutację do ukończenia studiów. Zanim zdał maturę w lipcu 1915 roku, Tolkien przypomniał sobie, że wskazówki „stawały się jawne od krewnych”. Został mianowany tymczasowym podporucznikiem w Lancashire Fusiliers 15 lipca 1915 r. Trenował w 13. (rezerwowym) batalionie na Cannock Chase , Rugeley Camp niedaleko Rugeley , Staffordshire, przez 11 miesięcy. W liście do Edith Tolkien narzekał: „Dżentelmeni są rzadkością wśród przełożonych, a nawet istoty ludzkie są naprawdę rzadkie”. Po ślubie porucznik i pani Tolkien zamieszkali w pobliżu obozu szkoleniowego. 2 czerwca 1916 roku Tolkien otrzymał telegram wzywający go do Folkestone w celu wysłania do Francji. Tolkienowie spędzili noc przed jego wyjazdem w pokoju w hotelu Plough & Harrow w Edgbaston w Birmingham. Później napisał: „Zabijano młodszych oficerów, tuzin na minutę. Rozstanie z żoną wtedy… to było jak śmierć”.

Francja

5 czerwca 1916 roku Tolkien wsiadł do transportowca wojskowego i udał się w nocną podróż do Calais . Podobnie jak inni żołnierze przybywający po raz pierwszy, został wysłany do bazy brytyjskich sił ekspedycyjnych w Étaples . 7 czerwca został poinformowany, że został przydzielony jako oficer łączności do 11. batalionu (służbowego) Lancashire Fusiliers. Batalion wchodził w skład 74. Brygady 25. Dywizji . Czekając na wezwanie do swojej jednostki, Tolkien pogrążył się w nudzie. Dla zabicia czasu skomponował wiersz zatytułowany Samotna wyspa , do którego zainspirowały go uczucia podczas przeprawy morskiej do Calais. Aby uniknąć cenzury pocztowej armii brytyjskiej , opracował kod kropek, za pomocą którego Edith mogła śledzić jego ruchy. Opuścił Étaples 27 czerwca 1916 i dołączył do swojego batalionu w Rubempré , niedaleko Amiens . Okazało się, że dowodzi szeregowcami, którzy pochodzili głównie z górniczych, młynarskich i tkackich miast Lancashire. Według Johna Gartha „czuł sympatię do tych ludzi z klasy robotniczej”, ale protokół wojskowy zabraniał przyjaźni z „ innymi stopniami”. Zamiast tego miał „zająć się nimi, zdyscyplinować ich, wyszkolić i prawdopodobnie cenzurować ich listy… Jeśli to możliwe, miał zainspirować ich miłość i lojalność”. Tolkien później ubolewał: „Najbardziej niewłaściwy zadaniem każdego mężczyzny ... jest kierowanie innymi mężczyznami. Nie jeden na milion się do tego nadaje, a już najmniej ci, którzy szukają okazji”.

Bitwa nad Sommą

Reduta Schwaben , obraz Williama Orpena. Imperialne Muzeum Wojny w Londynie

Tolkien przybył nad Sommę na początku lipca 1916 roku. W przerwach między liniami za liniami w Bouzincourt brał udział w szturmach na Redutę Schwaben i występ w Lipsku . Czas walki Tolkiena był strasznym stresem dla Edith, która obawiała się, że każde pukanie do drzwi może przynieść wiadomość o śmierci jej męża. Edith mogła śledzić ruchy męża na mapie frontu zachodniego . Wielebny Mervyn S. Evers, anglikanin Kapelan fizylierów z Lancashire odnotował, że Tolkiena i jego kolegów oficerów zjadały „hordy wszy”, dla których maść oficera medycznego była jedynie „rodzajem przystawki, a mali żebracy udali się na ucztę z odnowionym wigorem”. 27 października 1916 roku, gdy jego batalion zaatakował Rów Reginy , Tolkien zachorował na gorączkę okopową , chorobę przenoszoną przez wszy. . Został inwalidą do Anglii 8 listopada 1916 r. Wielu jego najdroższych szkolnych przyjaciół zginęło podczas wojny. Wśród nich był Rob Gilson z Tea Club and Barrovian Society, który zginął pierwszego dnia nad Sommą , prowadząc swoich ludzi do ataku na Beaumont Hamel . Inny członek TCBS, Geoffrey Smith, zginął podczas bitwy, kiedy niemiecki pocisk artyleryjski wylądował na stanowisku pierwszej pomocy. Batalion Tolkiena został prawie całkowicie zniszczony po jego powrocie do Anglii.

Żołnierze 1. batalionu Lancashire Fusiliers w okopie komunikacyjnym w pobliżu Beaumont Hamel , 1916 r. Zdjęcie: Ernest Brooks

Według Johna Gartha Armia Kitchenera , w której służył Tolkien, od razu wyznaczyła istniejące granice społeczne i przeciwstawiła się systemowi klasowemu, rzucając wszystkich razem w rozpaczliwą sytuację. Tolkien był wdzięczny, pisząc, że nauczyło go to „głębokiego współczucia i uczucia dla Tommy'ego ; zwłaszcza zwykłego żołnierza z hrabstw rolniczych”.

Przód domu

Dalsze informacje: Wielka wojna i Śródziemie

Słaby i wychudzony Tolkien spędził resztę wojny na przemian w szpitalach i obowiązkach garnizonowych, uznając go za niezdolnego z medycznego punktu widzenia do służby ogólnej. Podczas rekonwalescencji w domku w Little Haywood w Staffordshire zaczął pracować nad książką, którą nazwał Księgą zaginionych opowieści , zaczynając od Upadku Gondolinu . Zagubione opowieści reprezentował próbę Tolkiena stworzenia mitologii dla Anglii, projekt, który porzuciłby bez ukończenia. Przez cały rok 1917 i 1918 jego choroba powracała, ale wyzdrowiał na tyle, by wykonywać usługi domowe w różnych obozach. W tym czasie Edith urodziła ich pierwsze dziecko, Johna Francisa Reuela Tolkiena. W liście z 1941 roku Tolkien opisał swojego syna Johna jako „(poczętego i noszonego podczas głodowego roku 1917 i wielkiej kampanii U-Bootów ) wokół bitwy pod Cambrai , kiedy koniec wojny wydawał się tak odległy jak teraz”. Tolkien został awansowany do tymczasowego stopnia porucznika 6 stycznia 1918 roku. Kiedy stacjonował w Kingston upon Hull , razem z Edith spacerowali po lesie w pobliskim Roos i Edith zaczęli dla niego tańczyć na polanie wśród kwitnącej cykuty. Po śmierci jego żony w 1971 roku Tolkien przypomniał sobie:

Nigdy nie dzwoniłem do Edith Luthien — ale to ona była źródłem historii, która z czasem stała się główną częścią Silmarillionu . Po raz pierwszy powstał na małej leśnej polanie pełnej cykuty w Roos w Yorkshire (gdzie w 1917 r. W tamtych czasach miała kruczoczarne włosy, jasną cerę, oczy jaśniejsze, niż je widziałeś, i potrafiła śpiewać — i tańczyć . Ale historia się pokręciła, a ja jestem pozostawiony i mogę błagać przed nieubłaganym Mandosem .

16 lipca 1919 r. Tolkien został odwołany z czynnej służby w Fovant na Równinie Salisbury z tymczasową rentą inwalidzką.

Kariera naukowa i pisarska

2 Darnley Road, dawny dom Tolkiena w West Park w Leeds

20 Northmoor Road , jeden z dawnych domów Tolkiena w Oksfordzie

3 listopada 1920 roku Tolkien został zdemobilizowany i opuścił armię, zachowując stopień porucznika. Pierwszą pracę cywilną po I wojnie światowej podjął w Oxford English Dictionary , gdzie zajmował się głównie historią i etymologią słów pochodzenia germańskiego rozpoczynających się na literę W. W 1920 roku objął posadę lektora języka angielskiego na Uniwersytecie w Leeds , stając się najmłodszym członkiem tamtejszej kadry naukowej . W Leeds wyprodukował A Middle English Vocabulary i ostateczną edycję Sir Gawain i Zielony Rycerz z EV Gordonem ; oba stały się akademickimi standardami na kilka dziesięcioleci. Przetłumaczył Sir Gawaina , Pearl i Sir Orfeo . W 1925 roku wrócił do Oksfordu jako profesor anglosaski Rawlinson i Bosworth , ze stypendium w Pembroke College .

W połowie 1919 roku zaczął prywatnie udzielać korepetycji studentom, przede wszystkim Lady Margaret Hall i St Hugh's College , biorąc pod uwagę, że żeńskie kolegia bardzo potrzebowały dobrych nauczycieli we wczesnych latach, a Tolkien jako żonaty profesor (wówczas jeszcze nie pospolity) został uznany za odpowiedni, ponieważ kawaler nie byłby.

Podczas pobytu w Pembroke College Tolkien napisał Hobbita i dwa pierwsze tomy Władcy Pierścieni , mieszkając przy 20 Northmoor Road w północnym Oksfordzie . Opublikował również esej filologiczny w 1932 r. Na temat nazwy „ Nodens ”, po odkopaniu przez Sir Mortimera Wheelera rzymskiego Asclepeion w Lydney Park w Gloucestershire w 1928 r.

Beowulf

Dalsze informacje: Beowulf: tłumaczenie i komentarz oraz o tłumaczeniu Beowulfa

W latach dwudziestych Tolkien podjął się tłumaczenia Beowulfa , które ukończył w 1926 roku, ale nie opublikował. Ostatecznie została zredagowana przez jego syna i opublikowana w 2014 roku, ponad 40 lat po śmierci Tolkiena i prawie 90 lat po jej ukończeniu.

Dziesięć lat po ukończeniu tłumaczenia Tolkien wygłosił cieszący się uznaniem wykład na temat dzieła „ Beowulf : potwory i krytycy ”, które wywarło trwały wpływ na badania nad Beowulfem . Lewis E. Nicholson powiedział, że artykuł jest „powszechnie uznawany za punkt zwrotny w krytyce Beowulfa”, zauważając, że Tolkien ustanowił prymat poetyckiego charakteru dzieła w przeciwieństwie do jego elementów czysto językowych. W tamtym czasie konsensus naukowy potępiał Beowulfa za radzenie sobie z dziecinnymi bitwami z potworami zamiast realistycznych wojen plemiennych; Tolkien argumentował, że autor Beowulfa odnosił się ogólnie do ludzkiego losu, nie ograniczając go do określonej polityki plemiennej, dlatego potwory były niezbędne w wierszu. Tam, gdzie Beowulf zajmuje się konkretnymi walkami plemiennymi, jak w Finnsburgu , Tolkien zdecydowanie sprzeciwiał się czytaniu elementów fantastycznych. W eseju Tolkien ujawnił również, jak wysoko cenił Beowulfa : „Beowulf jest jednym z moich najbardziej cenionych źródeł”; ten wpływ można dostrzec w całym jego życiu Legendarium Śródziemia .

Według Humphreya Carpentera , Tolkien rozpoczął swoją serię wykładów o Beowulfie w najbardziej uderzający sposób, wchodząc cicho do sali, przykuwając spojrzeniami słuchaczy i nagle deklamując po staroangielsku pierwsze wersy wiersza, zaczynając „wielkim okrzykiem z Hwæt ! ”To było dramatyczne wcielenie się w anglosaskiego barda w sali jadalnej i uświadomiło studentom, że Beowulf to nie tylko ustalony tekst, ale „potężny fragment dramatycznej poezji”. Kilkadziesiąt lat później WH Auden napisał do swojego byłego profesora, dziękując mu za „niezapomniane przeżycie”, jakim było wysłuchanie jego recytacji Beowulfa i stwierdzając: „Głos był głosem Gandalfa ”.

Druga wojna światowa

Merton College , gdzie Tolkien był profesorem języka angielskiego i literatury (1945–1959)

W okresie poprzedzającym drugą wojnę światową Tolkien został uznany za łamacza szyfrów . W styczniu 1939 został poproszony o służbę w kryptograficznym MSZ na wypadek stanu wyjątkowego. Począwszy od 27 marca odbył kurs instruktażowy w londyńskiej siedzibie Government Code and Cypher School . W październiku poinformowano go, że jego usługi nie będą potrzebne.

W 1945 roku Tolkien przeniósł się do Merton College w Oksfordzie , gdzie został profesorem języka angielskiego i literatury , na którym to stanowisku pozostał aż do przejścia na emeryturę w 1959 roku . wiele lat. W 1954 roku Tolkien otrzymał tytuł doktora honoris causa National University of Ireland (którego University College w Galway był kolegium założycielskim). Tolkien ukończył Władcę Pierścieni w 1948 roku, blisko dekadę po pierwszych szkicach.

Rodzina

Główny artykuł: rodzina Tolkienów

Tolkienowie mieli czworo dzieci: John Francis Reuel Tolkien (17 listopada 1917 - 22 stycznia 2003), Michael Hilary Reuel Tolkien (22 października 1920 - 27 lutego 1984), Christopher John Reuel Tolkien (21 listopada 1924 - 16 stycznia 2020) i Priscilla Mary Anne Reuel Tolkien (18 czerwca 1929-28 lutego 2022). Tolkien był bardzo oddany swoim dzieciom i wysyłał im ilustrowane listy od Świętego Mikołaja, gdy były małe.

Emerytura

Popiersie Tolkiena w kaplicy Exeter College w Oksfordzie

Podczas swojego życia na emeryturze, od 1959 do śmierci w 1973, Tolkien cieszył się stale rosnącą uwagą opinii publicznej i literacką sławą. W 1961 roku jego przyjaciel CS Lewis nominował go nawet do literackiej Nagrody Nobla . Sprzedaż jego książek była tak dochodowa, że ​​żałował, że nie wybrał wcześniejszej emerytury. W liście z 1972 roku ubolewał, że stał się postacią kultową , ale przyznał, że „nawet nos bardzo skromnego idola… nie może pozostać całkowicie niełaskany słodkim zapachem kadzidła!”

Uwaga fanów stała się tak intensywna, że ​​Tolkien musiał usunąć swój numer telefonu z publicznej książki telefonicznej iw końcu on i Edith przeprowadzili się do Bournemouth , które było wówczas nadmorskim kurortem patronowanym przez brytyjską wyższą klasę średnią. Status Tolkiena jako autora bestsellerów zapewnił im łatwe wejście do grzecznego społeczeństwa, ale Tolkienowi bardzo brakowało towarzystwa innych Inklingów . Edith była jednak uszczęśliwiona, mogąc wcielić się w rolę gospodyni towarzyskiej, co było powodem, dla którego Tolkien wybrał Bournemouth w pierwszej kolejności. Prawdziwe i głębokie uczucie łączące Ronalda i Edith przejawiało się w ich trosce o zdrowie drugiej osoby, w szczegółach, takich jak pakowanie prezentów, w hojnym sposobie, w jaki oddał swoje życie w Oksfordzie, aby ona mogła przejść na emeryturę do Bournemouth, oraz w jej dumie z tego, że został znany autor. Łączyła ich też miłość do dzieci i wnuków.

Na emeryturze Tolkien był konsultantem i tłumaczem The Jerusalem Bible , opublikowanej w 1966 roku. Początkowo przydzielono mu większą część do tłumaczenia, ale z powodu innych zobowiązań udało mu się jedynie przedstawić krytykę innych autorów i tłumaczenie Księgi Jonasza .

Ostatnie lata

Grób JRR i Edith Tolkien na cmentarzu Wolvercote w Oksfordzie

Edith zmarła 29 listopada 1971 roku w wieku 82 lat. Ronald wrócił do Oksfordu, gdzie Merton College dał mu wygodne pokoje w pobliżu High Street. Tęsknił za Edith, ale cieszył się powrotem do miasta.

Tolkien został mianowany Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego w 1972 roku z wyróżnieniem noworocznym i otrzymał insygnia Orderu w Pałacu Buckingham 28 marca 1972 roku. W tym samym roku Uniwersytet Oksfordzki nadał mu honorowy doktorat z literatury .

Miał nazwisko Luthien [ sic ] wyryte na nagrobku Edith na cmentarzu Wolvercote w Oksfordzie . Kiedy Tolkien zmarł 21 miesięcy później, 2 września 1973 r., z powodu krwawiącego wrzodu i infekcji klatki piersiowej, w wieku 81 lat, został pochowany w tym samym grobie, a do jego imienia dodano „ Beren” . Testament Tolkiena został udowodniony 20 grudnia 1973 r., A jego majątek wyceniono na 190 577 funtów (równowartość 2 452 000 funtów w 2021 r.).

Wyświetlenia

The Corner of the Eagle and Child Pub w Oksfordzie, gdzie spotkali się Inklingowie (1930–1950)

Religia

„Chrześcijaństwo Tolkiena” przekierowuje tutaj. Nie mylić z chrześcijaństwem w Śródziemiu .

Katolicyzm Tolkiena był znaczącym czynnikiem w nawróceniu CS Lewisa z ateizmu na chrześcijaństwo, chociaż Tolkien był przerażony, że Lewis zdecydował się dołączyć do Kościoła anglikańskiego . Napisał kiedyś do Raynera Unwina , Camilli, która chciała poznać cel życia, że ​​jest nim „zwiększać naszą wiedzę o Bogu według naszych możliwości wszelkimi dostępnymi nam sposobami i pobudzać się do tego, by wychwalać i Dzięki." Miał szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu , pisząc do swojego syna Michała, że ​​w „Najświętszym Sakramencie ... znajdziesz romans, chwałę, honor, wierność i prawdziwą drogę wszystkich twoich miłości na ziemi, a nawet więcej”. W związku z tym zachęcał do częstego przyjmowania Komunii Świętej, ponownie pisząc do swojego syna Michaela, że ​​„jedynym lekarstwem na słabnącą wiarę jest Komunia”. Wierzył, że Kościół katolicki jest prawdziwy przede wszystkim ze względu na dumę miejsca i cześć, z jaką sprawuje Najświętszy Sakrament. W ostatnich latach życia Tolkien opierał się zmianom liturgicznym wprowadzonym po Soborze Watykańskim II , zwłaszcza używanie języka angielskiego w liturgii; nadal głośno odpowiadał po łacinie, ignorując resztę kongregacji.

Wyścig

Główny artykuł: Tolkien i rasa

Pisma fantasy Tolkiena były często oskarżane o ucieleśnienie rasistowskiej postawy. Uczeni zauważyli, że był pod wpływem wiktoriańskiego stosunku do rasy i literackiej tradycji potworów oraz że był antyrasistą w czasie pokoju i podczas wojen światowych. eugeniki końca XIX wieku i strach przed upadkiem moralnym, niektórzy krytycy postrzegali wzmiankę o mieszaniu ras we Władcy Pierścieni jako ucieleśnienie naukowego rasizmu . Inni komentatorzy widzieli w orkach Tolkiena odbicie wojennej propagandowej karykatury Japończyków. Krytycy zauważyli również, że dzieło ucieleśnia geografię moralną , z dobrem na Zachodzie, złem na Wschodzie. Wbrew temu uczeni zauważyli, że Tolkien był oburzony w czasie pokoju nazistowską teorią rasową , podczas gdy podczas drugiej wojny światowej był równie zniesmaczony antyniemiecką propagandą rasową. Inni uczeni stwierdzili, że Śródziemie Tolkiena jest zdecydowanie wielokulturowe i wielojęzyczne, a ataki na Tolkiena oparte na Władcy Pierścieni często pomijają dowody z tekstu.

Natura

Przez większość swojego życia konserwatyzm nie był jeszcze w programie politycznym, a sam Tolkien nie wyrażał bezpośrednio poglądów konserwatorskich - z wyjątkiem niektórych prywatnych listów, w których opowiada o swoim zamiłowaniu do lasów i smutku z powodu wycinania drzew. W późniejszych latach wielu autorów biografii lub analiz literackich Tolkiena dochodzi do wniosku, że podczas pisania Władcy Pierścieni Tolkien zyskał wzmożone zainteresowanie wartością dzikiej i nieokiełznanej przyrody oraz ochroną tego, co dzikiej przyrody pozostało w uprzemysłowiony świat.

Pismo

Wpływy

Główny artykuł: wpływy JRR Tolkiena

Książki fantasy Tolkiena o Śródziemiu, zwłaszcza Władca Pierścieni i Silmarillion , czerpały z wielu wpływów, w tym z jego filologicznych zainteresowań językiem, chrześcijaństwem, średniowieczem , mitologią , archeologią , literaturą starożytną i współczesną oraz osobistymi doświadczeniami. Jego praca filologiczna koncentrowała się na badaniu staroangielskiej , zwłaszcza Beowulfa i uznał jego znaczenie dla swoich pism. Był utalentowanym językoznawcą, pod wpływem języka i mitologii germańskiej, celtyckiej, fińskiej i greckiej. Komentatorzy próbowali zidentyfikować wiele literackich i topologicznych poprzedników postaci, miejsc i wydarzeń w pismach Tolkiena. Niektórzy pisarze byli dla niego ważni, w tym znawca sztuki i rzemiosła William Morris , i niewątpliwie używał niektórych prawdziwych nazw miejsc, takich jak Bag End, nazwa domu jego ciotki. Uznał też Johna Buchana i H. Ridera Haggarda , autorzy współczesnych opowiadań przygodowych, które mu się podobały. Zidentyfikowano skutki niektórych konkretnych doświadczeń. Dzieciństwo Tolkiena na angielskiej wsi i jej urbanizacja przez rozwój Birmingham wpłynęły na stworzenie przez niego Shire , podczas gdy jego osobiste doświadczenia z walk w okopach pierwszej wojny światowej wpłynęły na jego przedstawienie Mordoru .

Publikacje

Dalsze informacje: bibliografia JRR Tolkiena

„ Beowulf : potwory i krytycy”

Główny artykuł: Beowulf: Potwory i krytycy

Oprócz pisania beletrystyki Tolkien był autorem akademickiej krytyki literackiej. Jego przełomowy wykład z 1936 roku, później opublikowany jako artykuł, zrewolucjonizował traktowanie anglosaskiego eposu Beowulf przez krytyków literackich. Esej do dziś pozostaje bardzo wpływowy w badaniach nad literaturą staroangielską. Beowulf ma jeden z najbardziej znaczących wpływów na późniejszą fikcję Tolkiena , a główne szczegóły zarówno Hobbita , jak i Władcy Pierścieni zostały zaadaptowane z wiersza.

„O bajkach”

Główny artykuł: O bajkach

Ten esej omawia baśń jako formę literacką. Początkowo został napisany jako wykład Andrew Langa z 1939 r. Na Uniwersytecie St Andrews w Szkocji. Tolkien koncentruje się na Andrew Langa jako folklorysty i kolekcjonera baśni. Nie zgadzał się z szerokim włączaniem przez Langa do swoich baśni opowieści podróżniczych, bajek o bestiach i innych typów opowieści. Tolkien miał węższą perspektywę, postrzegając bajki jako te, które miały miejsce w Faerie , zaczarowanym królestwie, z postaciami wróżek lub bez nich. Uważał je za naturalny rozwój interakcji ludzkiej wyobraźni i ludzkiego języka.

Książki dla dzieci i inne krótkie prace

Oprócz swoich mitopoeicznych kompozycji Tolkien lubił wymyślać fantastyczne historie, aby zabawiać swoje dzieci. Pisał dla nich coroczne listy bożonarodzeniowe od Świętego Mikołaja , budując serię opowiadań (później zebranych i opublikowanych jako The Father Christmas Letters ). Inne prace to Mr. Bliss i Roverandom (dla dzieci) oraz Leaf autorstwa Niggle (część Tree and Leaf ), The Adventures of Tom Bombadil , Smith of Wootton Major i Rolnik Giles z Ham . Roverandom i Smith z Wootton Major , podobnie jak The Hobbit , zapożyczyli pomysły z jego legendarium.

Hobbit

Główny artykuł: Hobbit

Tolkien nigdy nie spodziewał się, że jego opowiadania staną się popularne, ale zupełnie przypadkowo książka zatytułowana Hobbit , którą napisał kilka lat wcześniej dla swoich dzieci, zwróciła w 1936 roku uwagę Susan Dagnall, pracowniczki londyńskiego wydawnictwa George Allen & Unwin , który przekonał Tolkiena do przedłożenia go do publikacji. Kiedy została opublikowana rok później, książka przyciągnęła zarówno dorosłych, jak i dzieci, i stała się na tyle popularna, że ​​wydawcy poprosili Tolkiena o wyprodukowanie kontynuacji.

Władca Pierścieni

Główny artykuł: Władca Pierścieni

Prośba o kontynuację skłoniła Tolkiena do rozpoczęcia tego, co stało się jego najsłynniejszym dziełem: epickiej powieści Władca Pierścieni (pierwotnie opublikowanej w trzech tomach w latach 1954–1955). Tolkien spędził ponad dziesięć lat, pisząc główną narrację i dodatki do Władcy Pierścieni , w tym czasie otrzymywał stałe wsparcie Inklingów , w szczególności swojego najbliższego przyjaciela C. S. Lewisa , autora Opowieści z Narnii . Zarówno Hobbit, jak i Władca Pierścieni są osadzone w tle Silmarillion , ale w czasie długo po nim.

Tolkien początkowo zamierzał, aby Władca Pierścieni była opowieścią dla dzieci w stylu Hobbita , ale szybko stała się mroczniejsza i poważniejsza w pisaniu. Chociaż była to bezpośrednia kontynuacja Hobbita , skierowana była do starszych odbiorców, czerpiąc z ogromnej historii Beleriandu , którą Tolkien stworzył w poprzednich latach i która ostatecznie doczekała się pośmiertnej publikacji w Silmarillionie i innych tomach . Tolkien wywarł silny wpływ na gatunek fantasy , który wyrósł po sukcesie książki.

Władca Pierścieni stał się niezwykle popularny w latach 60. i pozostał nim do dziś, uznawany za jedno z najpopularniejszych dzieł beletrystycznych XX wieku, oceniane zarówno na podstawie sprzedaży, jak i ankiet czytelników. W ankiecie „ Big Read ” przeprowadzonej w 2003 roku przez BBC, Władca Pierścieni został uznany za „Najbardziej lubianą powieść” w Wielkiej Brytanii. Australijczycy wybrali Władcę Pierścieni „Moją ulubioną książką” w ankiecie przeprowadzonej w 2004 roku przez australijskie ABC . W ankiecie przeprowadzonej w 1999 roku wśród Amazon.com , Władca Pierścieni została uznana za ich ulubioną „książkę tysiąclecia”. W 2002 roku Tolkien został wybrany 92. „ największym Brytyjczykiem ” w ankiecie przeprowadzonej przez BBC, aw 2004 roku zajął 35. miejsce w rankingu SABC3 Great South Africans , jako jedyna osoba, która pojawiła się na obu listach. Jego popularność nie ogranicza się do świata anglojęzycznego: w ankiecie przeprowadzonej w 2004 roku, zainspirowanej brytyjskim badaniem „Big Read”, około 250 000 Niemców uznało Władcę Pierścieni za swoje ulubione dzieło literackie.

Silmarillion

Tolkien napisał krótki „Szkic mitologii”, który zawierał opowieści o Berenie i Lúthien oraz Túrinie; i ten szkic ostatecznie przekształcił się w Quenta Silmarillion , epicką historię, którą Tolkien rozpoczął trzykrotnie, ale nigdy nie opublikował. Tolkien miał desperacką nadzieję, że opublikuje ją razem z Władcą Pierścieni , ale wydawcy (zarówno Allen & Unwin, jak i Collins ) odmówili. Co więcej, koszty druku były bardzo wysokie w Wielkiej Brytanii lat 50. XX wieku, co wymagało Władcy Pierścieni ukaże się w trzech tomach. Historia tego ciągłego przeredagowywania została opowiedziana w pośmiertnej serii Historia Śródziemia , redagowanej przez syna Tolkiena, Christophera Tolkiena. Od około 1936 roku Tolkien zaczął rozszerzać te ramy, aby uwzględnić opowieść o Upadku Númenoru , zainspirowaną legendą o Atlantydzie .

Tolkien wyznaczył swojego syna Christophera na wykonawcę literackiego , a on (z pomocą Guya Gavriela Kaya , późniejszego znanego autora fantasy) zorganizował część tego materiału w jeden spójny tom, opublikowany jako The Silmarillion w 1977 roku Otrzymał nagrodę Locusa dla najlepszej powieści fantasy w 1978 roku.

Niedokończone opowieści i historia Śródziemia

W 1980 roku Christopher Tolkien opublikował zbiór bardziej fragmentarycznych materiałów pod tytułem Unfinished Tales of Númenor and Middle-earth . W kolejnych latach (1983–1996) dużą ilość pozostałych niepublikowanych materiałów, wraz z przypisami i obszernym komentarzem, opublikował w serii dwunastu tomów zatytułowanych Historia Śródziemia . Zawierają niedokończone, porzucone, alternatywne i całkowicie sprzeczne relacje, ponieważ dla Tolkiena zawsze były one w toku, a on rzadko decydował się na ostateczną wersję którejkolwiek z historii. Nie ma pełnej spójności między Władca Pierścieni i Hobbit , dwa najbardziej ze sobą spokrewnione dzieła, ponieważ Tolkien nigdy w pełni nie zintegrował ze sobą wszystkich ich tradycji. W 1965 roku, redagując Hobbita do trzeciego wydania, skomentował, że wolałby całkowicie przepisać książkę ze względu na styl jej prozy.

Prace opracowane przez Christophera Tolkiena

Data	Tytuł	Opis
2007	Dzieci Húrina	opowiada historię Túrina Turambara i jego siostry Nienor , dzieci Húrina Thaliona .
2009	Legenda o Sigurdzie i Gudrun	opowiada legendę o Sigurdzie i upadku Niflungów z mitologii germańskiej jako poemat narracyjny w wierszach aliteracyjnych , wzorowany na staronordyckiej poezji Starszej Eddy .
2013	Upadek Artura	to poemat narracyjny, który Tolkien skomponował na początku lat trzydziestych XX wieku, inspirowany średniowieczną fikcją arturiańską, ale osadzony w okresie wędrówek ludów po okresie rzymskim , przedstawiający Artura jako brytyjskiego wodza walczącego z inwazją saksońską .
2014	Beowulf: tłumaczenie i komentarz	to prozaiczne tłumaczenie Beowulfa , które Tolkien wykonał w latach dwudziestych XX wieku, z komentarzem z notatek z wykładów Tolkiena.
2015	Historia Kullervo	jest powtórzeniem dziewiętnastowiecznego fińskiego poematu, który Tolkien napisał w 1915 roku podczas studiów w Oksfordzie.
2017	Beren i Luthien	jest jednym z najstarszych i najczęściej poprawianych w legendarium Tolkiena; wersja pojawiła się w Silmarillionie .
2018	Upadek Gondolinu	opowiada o pięknym, tajemniczym mieście zniszczonym przez siły ciemności; Tolkien nazwał to „pierwszą prawdziwą historią” Śródziemia .

Lokalizacje rękopisów

Przed śmiercią Tolkien negocjował sprzedaż rękopisów, szkiców, odbitek i innych materiałów związanych z jego opublikowanymi wówczas dziełami — w tym Władcą Pierścieni , Hobbitem i Farmerem Gilesem z Ham — Departamentowi Zbiorów Specjalnych i Archiwom Uniwersyteckim w Marquette University 's John P. Raynor, SJ, Library w Milwaukee , Wisconsin. Po jego śmierci jego majątek przekazał dokumenty zawierające Silmarillionu Tolkiena i jego pracę naukową Bibliotece Bodlejańskiej w Uniwersytet Oksfordzki . Bodleian Library zorganizowała wystawę jego prac w 2018 roku, obejmującą ponad 60 pozycji, które nigdy wcześniej nie były pokazywane publicznie.

w Bibliotece Bodlejańskiej odkryto częściowy szkic książki Język i natura ludzka , który Tolkien zaczął pisać wspólnie z CS Lewisem , ale którego nigdy nie ukończył.

Języki i filologia

Kariera językowa

Zarówno kariera akademicka Tolkiena, jak i jego twórczość literacka są nierozerwalnie związane z jego zamiłowaniem do języka i filologii . Na uniwersytecie specjalizował się w filologii angielskiej, którą w 1915 roku ukończył ze staronordyckim jako przedmiotem specjalnym. Pracował nad Oxford English Dictionary od 1918 roku i przypisuje się mu, że pracował nad wieloma słowami zaczynającymi się na literę W, w tym nad morsem , nad którym zaciekle walczył. W 1920 został wykładowcą języka angielskiego na Uniwersytecie w Leeds , gdzie zasłużył sobie na zwiększenie liczby studentów językoznawstwo od piątej do dwudziestej. Prowadził kursy staroangielskiego wiersza heroicznego , historii języka angielskiego , różnych tekstów staroangielskich i średnioangielskich , filologii staroangielskiej i średnioangielskiej, wprowadzającej filologii germańskiej , gotyku , staroislandzkiego i średniowiecznego walijskiego . Kiedy w 1925 roku, w wieku trzydziestu trzech lat, Tolkien złożył podanie o tytuł Rawlinsona i Boswortha profesora anglosaskiego w Pembroke College w Oksfordzie chwalił się, że jego studenci filologii germańskiej w Leeds założyli nawet „ Klub Wikingów ”. Miał też pewną, choć niedoskonałą, znajomość języka fińskiego .

Prywatnie Tolkiena pociągały „rzeczy o znaczeniu rasowym i językowym”, a w swoim wykładzie z 1955 roku po angielsku i walijsku , który ma kluczowe znaczenie dla jego rozumienia rasy i języka, rozważał pojęcia „wrodzonych upodobań językowych”, które nazwał „ język ojczysty” w przeciwieństwie do „języka kołyski”, którego człowiek najpierw uczy się mówić. Uważał West Midlands za swój własny „język ojczysty” i, jak napisał do WH Audena w 1955 r. „Jestem mieszkańcem West-Midland przez krew (i przyjąłem język średnioangielski wczesno-zachodnio-środkowej części kraju jako znany język, gdy tylko go zobaczyłem)”.

Budowa języka

Zobacz też: Języki skonstruowane przez JRR Tolkiena

Ach! jak złoto spadają liście na wietrze, długie lata niezliczone jak skrzydła drzew! , początek quenejskiego poematu Namárië napisanego w Tengwarze i alfabetem łacińskim

Równolegle do pracy zawodowej Tolkiena jako filologa, a czasami przyćmiewającej tę pracę, w wyniku czego jego dorobek akademicki był raczej skromny, było jego zamiłowanie do konstruowania języków . Najbardziej rozwiniętymi z nich są quenya i sindarin , etymologiczny związek między nimi stanowi rdzeń większości legendarium Tolkiena . Język i gramatyka były dla Tolkiena kwestią estetyki i eufonii , aw szczególności quenya została zaprojektowana ze względów „fonaestetycznych”; miał być „elfią łaciną” i był fonologicznie oparty na łacinie, ze składnikami z języka fińskiego, walijskiego, angielskiego i greckiego.

Tolkien uważał języki za nierozerwalnie związane z mitologią z nimi związaną, w związku z czym miał mglisty pogląd na języki pomocnicze : w 1930 roku na kongresie esperantystów powiedział to samo, co powiedział w swoim wykładzie A Secret Vice : „Twoja konstrukcja języka zrodzi mitologię ", ale do roku 1956 doszedł do wniosku, że " volapük , esperanto , ido , nowial itd., itd. są martwe, o wiele bardziej martwe niż starożytne nieużywane języki, ponieważ ich autorzy nigdy nie wymyślili żadnych esperanckich legend".

Popularność książek Tolkiena wywarła niewielki, ale trwały wpływ na użycie języka w szczególności w literaturze fantastycznej, a nawet w słownikach głównego nurtu, które dziś powszechnie akceptują charakterystyczną dla Tolkiena pisownię krasnoludy i krasnoludy (obok krasnoludów i krasnoludków ) , które były mało znane . używany od połowy XIX wieku i wcześniej. (W rzeczywistości, według Tolkiena, gdyby staroangielska liczba mnoga przetrwała, byłyby to dwarrows lub dwerrows ). Ukuł on termin eucatastrophe , używany głównie w związku z własną pracą.

Grafika

Główny artykuł: grafika Tolkiena

Tolkien nauczył się malować i rysować jako dziecko i robił to przez całe dorosłe życie. Od początku kariery pisarskiej powstawaniu jego opowiadań towarzyszyły rysunki i obrazy, zwłaszcza pejzaże, oraz mapy krain, w których rozgrywały się opowieści. Wyprodukował także zdjęcia towarzyszące opowieściom opowiadanym jego własnym dzieciom, w tym opublikowanym później w Mr Bliss i Roverandom , i wysłał im bogato ilustrowane listy rzekomo pochodzące od Świętego Mikołaja. Choć uważał się za amatora, wydawca wykorzystał własne okładki autora, jego mapy oraz całostronicowe ilustracje do wczesnych wydań Hobbita . Przygotował mapy i ilustracje do Władcy Pierścieni , ale pierwsze wydanie zawierało tylko mapy, jego kaligrafię do inskrypcji na Jedynym Pierścieniu i rysunek tuszem Wrót Durina . Wiele jego prac zostało zebranych i opublikowanych w 1995 roku jako książka: JRR Tolkien: Artist and Illustrator . Książka omawia obrazy, rysunki i szkice Tolkiena oraz reprodukuje około 200 przykładów jego prac. Catherine McIlwaine była kuratorką dużej wystawy prac Tolkiena w Bodleian Library , Tolkien: Maker of Middle-earth , której towarzyszyła książka o tym samym tytule, która analizuje osiągnięcia Tolkiena i ilustruje pełen zakres rodzajów dzieł sztuki, które stworzył.

Dziedzictwo

Wpływ

Dalsze informacje: Prace inspirowane JRR Tolkienem

Podczas gdy wielu innych autorów publikowało dzieła fantasy przed Tolkienem, wielki sukces Hobbita i Władcy Pierścieni doprowadził bezpośrednio do popularnego odrodzenia i ukształtowania współczesnego gatunku fantasy. To spowodowało, że Tolkiena powszechnie identyfikuje się jako „ojca” współczesnej literatury fantasy, a dokładniej high fantasy, jak w pracach takich autorów jak Ursula Le Guin i jej seria o Ziemiomorzu . W 2008 roku The Times umieścił go na szóstym miejscu na liście „50 największych brytyjskich pisarzy od 1945 roku”. Jego wpływ rozszerzył się na muzykę , w tym duńską grupę Tolkien Ensemble , która umieściła całą poezję we Władcy Pierścieni w ich muzyce wokalnej; oraz do szerokiej gamy gier osadzonych w Śródziemiu .

Adaptacje

Dalsze informacje: Śródziemie w filmie

W liście do wydawcy Miltona Waldmana (1895–1976) z 1951 r. Tolkien napisał o swoich zamiarach stworzenia „ciała mniej lub bardziej powiązanych legend”, z którego „cykle powinny być połączone w majestatyczną całość, a jednak zostaw pole dla innych umysłów i rąk, władających farbą, muzyką i dramatem”. Ręce i umysły wielu artystów zostały zainspirowane legendami Tolkiena. Znani mu osobiście byli Pauline Baynes (ulubiona przez Tolkiena ilustratorka Przygód Toma Bombadila i Farmera Gilesa z Ham ) i Donald Swann (który stworzył muzykę do Droga trwa wiecznie ). Królowa Danii Małgorzata II stworzyła ilustracje do Władcy Pierścieni na początku lat 70. Wysłała je do Tolkiena, którego uderzyło podobieństwo stylu do jego własnych rysunków. Tolkien nie był jednak bezwzględnie przeciwny pomysłowi dramatycznej adaptacji i sprzedał prawa do filmu, sceny i towarów do Hobbita i Władcy Pierścieni firmie United Artists w 1968 roku. United Artists nigdy nie nakręciło filmu, chociaż reżyser John Boorman planował film fabularny na początku lat 70. W 1976 roku prawa zostały sprzedane Tolkien Enterprises , oddziałowi Saul Zaentz Company, a pierwsza filmowa adaptacja Władcy Pierścieni została wydana w 1978 roku jako animowany film rotoskopowy wyreżyserowany przez Ralpha Bakshi ze scenariuszem pisarza fantasy Petera S. Beagle . Obejmował tylko pierwszą połowę historii Władcy Pierścieni .

Rankin-Bass nakręcił animowany muzyczny film telewizyjny „ Hobbit” , aw 1980 roku wyprodukowali animowany muzyczny film telewizyjny „ Powrót króla” , który obejmował niektóre fragmenty Władcy Pierścieni , w których Bakshi był nie można ukończyć. W latach 2001-2003 New Line Cinema wydało Władcę Pierścieni jako trylogię filmów akcji nakręconych w Nowej Zelandii i wyreżyserowanych przez Petera Jacksona . Serial odniósł sukces, osiągając bardzo dobre wyniki komercyjne i zdobywając liczne Oscary . W latach 2012-2014 Warner Bros. i New Line Cinema wydały Hobbit , serię trzech filmów opartych na Hobbicie , w których Peter Jackson był producentem wykonawczym, reżyserem i współautorem scenariusza. Pierwsza część, The Hobbit: An Unexpected Journey , ukazała się w grudniu 2012 roku; druga, Hobbit: Pustkowie Smauga , w grudniu 2013 r.; i ostatnia rata Hobbit: Bitwa Pięciu Armii , w grudniu 2014 r. W 2017 r. Amazon nabył globalne prawa telewizyjne do Władcy Pierścieni , do serii nowych historii osadzonych przed Drużyną Pierścienia .

Pamiętnik

Główny artykuł: Lista rzeczy nazwanych na cześć JRR Tolkiena i jego dzieł

Tolkien oraz postacie i miejsca z jego dzieł stały się eponimami wielu obiektów ze świata rzeczywistego. Należą do nich cechy geograficzne Tytana (największego księżyca Saturna), nazwy ulic, takie jak There i Back Again Lane, inspirowane Hobbitem , góry, takie jak Mount Shadowfax, Mount Gandalf i Mount Aragorn w Kanadzie, firmy takie jak Palantir Technologies oraz gatunki, w tym osa Shireplitis tolkieni , 37 nowych gatunków ćmy Elachista i wiele skamielin.

Od 2003 roku Towarzystwo Tolkienowskie organizuje Dzień Czytania Tolkiena , który obchodzony jest 25 marca w szkołach na całym świecie. W 2013 roku Pembroke College na Uniwersytecie Oksfordzkim zorganizował coroczny wykład poświęcony literaturze fantastycznej na cześć Tolkiena. W 2012 roku Tolkien znalazł się wśród brytyjskich ikon kultury wybranych przez artystę Sir Petera Blake'a do pojawienia się w nowej wersji jego najsłynniejszego dzieła — Sgt . Beatlesów . Zespół Klubu Samotnych Serc Peppera okładka albumu — aby uczcić brytyjskie postacie kulturalne swojego życia, które najbardziej podziwiał. Film biograficzny Tolkien z 2019 roku skupiał się na wczesnych latach życia i doświadczeniach wojennych Tolkiena. Rodzina i majątek Tolkiena oświadczyły, że „nie aprobują, nie autoryzują ani nie uczestniczą w kręceniu” filmu.

Niebieska tablica Sarehole Mill

Kilka niebieskich tablic w Anglii upamiętnia miejsca związane z Tolkienem, w tym jego dzieciństwo, miejsca pracy i miejsca, które odwiedził.

Adres	Uczczenie pamięci	Data odsłonięta	Wydane przez
Sarehole Mill , Hall Green , Birmingham	„Inspirowany” 1896–1900 (tj. Mieszkał w pobliżu)	15 sierpnia 2002	Towarzystwo Obywatelskie Birmingham i Towarzystwo Tolkiena
1 Duchess Place, Ladywood , Birmingham	Mieszkał w pobliżu tu 1902-1910	Nieznany	Towarzystwo Obywatelskie Birmingham
4 Highfield Road, Edgbaston , Birmingham	Mieszkał tu 1910-1911	Nieznany	Towarzystwo Obywatelskie Birmingham i Towarzystwo Tolkiena
Pług i brona, Hagley Road , Birmingham	Przebywał tu w czerwcu 1916 r	czerwiec 1997 r	Towarzystwo Tolkiena
2 Darnley Road, West Park, Leeds	Pierwsze spotkanie akademickie, Leeds	1 października 2012 r	Towarzystwo Tolkiena i Leeds Civic Trust
20 Northmoor Road , Północny Oksford	Mieszkał tu 1930-1947	3 grudnia 2002 r	Tablica z niebieskimi tablicami Oxfordshire
Hotel Miramar, East Overcliff Drive, Bournemouth	Przebywał tu regularnie od lat 50. do 1972 r	10 czerwca 1992 przez Priscillę Tolkien	Dzielnica Bournemouth

Mennica Królewska wyemituje w 2023 roku pamiątkową monetę 2-funtową z okazji 50. rocznicy śmierci Tolkiena.

Proces kanonizacyjny

W dniu 2 września 2017 r. Oxford Oratory , kościół parafialny Tolkiena podczas jego pobytu w Oksfordzie, odprawił swoją pierwszą Mszę w intencji otwarcia procesu beatyfikacyjnego Tolkiena. Napisano modlitwę w jego intencji.

Źródła

•   Stolarz, Humphrey (1977). Tolkien: Biografia . Nowy Jork: Ballantine Books. ISBN 978-0-04-928037-3 .
•   ———; Tolkien, Christopher, wyd. (1981). Listy JRR Tolkiena . Londyn: George Allen & Unwin . ISBN 978-0-04-826005-5 .
•   Garth, John (2003). Tolkien i Wielka Wojna . Harper-Collins. ISBN 978-0-00-711953-0 .
•   Grotta, Daniel (2002). JRR Tolkien: Architekt Śródziemia: Biografia . Bieganie Naciśnij . ISBN 978-0-7624-1337-9 .
•   Lee, Stuart D. , wyd. (2020) [2014]. Towarzysz JRR Tolkiena . Wileya Blackwella . ISBN 978-1119656029 .
•   Shippey, Tom (2005) [1982]. Droga do Śródziemia (wyd. Trzecie). Firma Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-25760-7 .

Dalsza lektura

Mały wybór książek o Tolkienie i jego twórczości:

•   Anderson, Douglas A .; Drout, Michael DC ; Flieger, Verlyn , wyd. (2004). Tolkien Studies, coroczny przegląd naukowy . Tom. I. West Virginia University Press. ISBN 978-0-937058-87-9 .
•   Stolarz, Humphrey (1979). Inklingowie: CS Lewis, JRR Tolkien, Charles Williams i ich przyjaciele . Boston: Houghton Mifflin. ISBN 978-0-395-27628-0 .
•   Szansa, Jane , wyd. (2003). Tolkiena mediewisty . Londyn, Nowy Jork: Routledge. ISBN 978-0-415-28944-3 .
•   ———, wyd. (2004). Tolkien i wynalezienie mitu, czytelnik . Louisville: University Press of Kentucky. ISBN 978-0-8131-2301-1 .
•    Cilli, Oronzo; Shippey, Tom (2019). Biblioteka Tolkiena: lista kontrolna z adnotacjami . Edynburg : Luna Press. ISBN 978-1-911143-67-3 . OCLC 1099568978 .
•    ———; Smith, Arden R.; Wynne, Patrick H.; Garth, John (2017). JRR Tolkien esperantysta: Przed przybyciem Bilbo Bagginsa . Barletta: Cafagna. ISBN 978-88-96906-33-0 . OCLC 1020852373 .
•    Costabile, Giovanni Carmine (2018). „Bilbo Baggins i czterdziestu złodziei: przeróbka motywów z bajek w Hobbicie (i Władcy Pierścieni)”. mitlora . 36 (2 (132)): 89–104. ISSN 0146-9339 . OCLC 8513422873 .
•   Croft, Janet Brennan (2004). Wojna i twórczość JRR Tolkiena . Westport: Wydawcy Praegar. ISBN 0-313-32592-8 .
•   Curry, Patrick (2004). Obrona Śródziemia: Tolkien, mit i nowoczesność . Boston: Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-47885-9 .
•   Drout, Michael DC , wyd. (2006). Encyklopedia JRR Tolkiena: stypendium i ocena krytyczna . Nowy Jork: Routledge. ISBN 978-0-415-96942-0 .
•   Duriez, Colin (2003). Tolkien i CS Lewis: Dar przyjaźni . Mahwah, New Jersey: Ukryta wiosna. ISBN 978-1-58768-026-7 .
•   ———; Porter, David (2001). Podręcznik Inklings: życie, myśl i pisma CS Lewisa, JRR Tolkiena, Charlesa Williamsa, Owena Barfielda i ich przyjaciół . Londyn: Azure. ISBN 978-1-902694-13-9 .
•   Flieger, Verlyn (2002). Splintered Light: Logos i język w świecie Tolkiena . Kent State University Press. ISBN 978-0-87338-744-6 .
•   ———; Hostetter, Carl F. , wyd. (2000). Legendarium Tolkiena: eseje o historii Śródziemia . Westport, Connecticut : Greenwood Press. ISBN 978-0-313-30530-6 . DDC 823.912 LC PR6039.
•   Fonstad, Karen Wynn (1991). Atlas Śródziemia . Boston: Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-12699-6 .
•   Foster, Robert (2001). Kompletny przewodnik po Śródziemiu . Del Rey. ISBN 978-0-345-44976-4 .
•   Fredrick, Candice; McBride, Sam (2001). Kobieta wśród Inklingów: Płeć, CS Lewis, JRR Tolkien i Charles Williams . Prasa Greenwooda. ISBN 978-0-313-31245-8 .
•   Gilliver, Piotr ; Marshall, Jeremy; Weiner, Edmund (2006). Pierścień słów: Tolkien i Oxford English Dictionary . Oxford University Press. ISBN 978-0-19-861069-4 .
•   Glyer, Diana Pavlac (2007). Firma, którą trzymają: CS Lewis i JRR Tolkien jako pisarze w społeczności . Kent, Ohio: Kent State University Press. ISBN 978-0-87338-890-0 .
•   Grant, Patrick (1979). „Wiara w fantazję: Władca Pierścieni JRR Tolkiena ”. Sześciu współczesnych autorów i problemy wiary . MacMillana. ISBN 978-0333263402 .
•   Haber, Karen (2001). Medytacje o Śródziemiu: nowe pisanie o światach JRR Tolkiena . Prasa św. Marcina. ISBN 978-0-312-27536-5 .
•   Harrington, Patrick, wyd. (2003). Tolkiena i polityki . Londyn, Anglia: publikacje trzeciej drogi. ISBN 978-0-9544788-2-7 .
•   Lee, Stuart D .; Solopova, Elżbieta (2005). Klucze Śródziemia: odkrywanie literatury średniowiecznej poprzez fikcję JRR Tolkiena . Palgrave'a Macmillana. ISBN 978-1-4039-4671-3 .
•   Pearce, Józef (1998). Tolkien: Człowiek i mit . Londyn: HarperCollins. ISBN 978-0-00-274018-0 .
•   Perry, Michael (2006). Rozplątywanie Tolkiena: chronologia i komentarz do Władcy Pierścieni . Seattle: Inkling Książki. ISBN 978-1-58742-019-1 .
• Gotowy, William (1968). Zrozumienie Tolkiena i Władcy Pierścieni . Nowy Jork: Biblioteka w miękkiej okładce.
•   Rorabeck, Robert (2008). Heroiczna wyprawa Tolkiena . Półksiężyc. ISBN 978-1-86171-239-4 .
•   Scull, Krystyna ; Hammond, Wayne G. (2017). JRR Tolkien Companion and Guide (poprawione i rozszerzone red.). Londyn: HarperCollins. ISBN 978-0-00-821454-8 .
•   Shippey, Tom (2000). JRR Tolkien: autor stulecia . Boston, Nowy Jork: Houghton Mifflin Company. ISBN 978-0-618-12764-1 .
•   Strachey, Barbara (1981). Podróże Froda: atlas Władcy Pierścieni . Londyn, Boston: Allen & Unwin. ISBN 978-0-04-912016-7 .
•   Tolkien, John i Priscilla (1992). Album rodziny Tolkienów . Londyn: HarperCollins. ISBN 978-0-261-10239-2 .
•   Tyler, JEA (1976). Towarzysz Tolkiena . Nowy Jork: Gramercy. ISBN 978-0-517-14648-4 .
•   Biały, Michael (2003). Tolkien: Biografia . Nowa biblioteka amerykańska. ISBN 978-0-451-21242-9 .
•   Zaleski Filip; Zaleski, Carol (2016). Drużyna: literackie życie Inklingów: JRR Tolkien, CS Lewis, Owen Barfield, Charles Williams . Farrara, Strausa i Giroux. ISBN 978-0-374-53625-1 .

Linki zewnętrzne

• Witryna HarperCollins Tolkiena
• Dodatkowe zasoby dla JRR Tolkiena opracowane przez Centrum Marion E. Wade
• „Tolkiena, Johna Ronalda Reuela”. Oxford Dictionary of National Biography (red. Online). Oxford University Press. doi : 10.1093/ref:odnb/31766 . (Wymagana subskrypcja lub członkostwo w brytyjskiej bibliotece publicznej .)
• JRR Tolkiena na IMDb
• JRR Tolkien w internetowej bazie danych fikcji spekulatywnej
• Materiały archiwalne w Bibliotece Uniwersytetu Leeds
• Nagranie audio Tolkiena z 1929 roku na płycie gramofonowej do nauki języków
• Film BBC (1968) z udziałem Tolkiena
• Biografia w Tolkien Society
• JRR Tolkien w The Encyclopedia of Fantasy
• JRR Tolkien na internetowej liście książek
• JRR Tolkien w The Encyclopedia of Science Fiction
• Journal of Inklings Studies — recenzowane czasopismo dotyczące kręgu literackiego Tolkiena, z siedzibą w Oksfordzie
• Witryna Tolkien Estate
• Tolkien: Maker of Middle-earth wystawa w Bodleian Libraries, University of Oxford
• Prace JRR Tolkiena z LibriVox (audiobooki z domeny publicznej)
• Prace JRR Tolkiena w Project Gutenberg
• Prace autorstwa JRR Tolkiena lub o nim w Internet Archive