Lebensborn

Nie należy mylić z Lebensreform .

Lebensborn eV
Tworzenie 12 grudnia 1935 ( 12.12.1935 )
Założyciel Heinricha Himmlera
Rozpuszczony 1945
Siedziba Monachium , Niemcy
Członkostwo
 8000 (1939)
Część serii o
nazizmie
Flag of the NSDAP (1920–1945).svg
Organizacje
Historia
Ideologia
Ideologia rasowa
Ostateczne rozwiązanie
Ludzie
Nazizm poza granicami Niemiec
Listy
powiązane tematy
Dom narodzin Lebensborna

Lebensborn eV (dosłownie: „Źródło Życia”) było zainicjowanym przez SS , wspieranym przez państwo , zarejestrowanym stowarzyszeniem w nazistowskich Niemczech, którego celem było zwiększenie liczby urodzonych dzieci spełniających nazistowskie standardy „rasowo czystej” i „zdrowej „ Aryjczyków ” , oparty na nazistowskiej eugenice (zwanej także „ higieną rasową ” przez niektórych eugeników ). Lebensborn został założony przez Heinricha Himmlera i zapewniała dobrobyt swoim przeważnie niezamężnym matkom, zachęcała do anonimowych porodów przez niezamężne kobiety w ich domach macierzyńskich oraz pośredniczyła w adopcji dzieci przez podobnie „czystych rasowo” i „zdrowych” rodziców, zwłaszcza członków SS i ich rodziny. Krzyż Honorowy Matki Niemki otrzymały kobiety, które urodziły najwięcej aryjskich dzieci. Aborcja została zalegalizowana (i częściej popierana) przez nazistów dla dzieci niepełnosprawnych i nie-germańskich, ale w inny sposób była surowo karana.

Początkowo założony w Niemczech w 1935 roku, Lebensborn rozszerzył swoją działalność na kilka okupowanych krajów europejskich z ludnością germańską podczas drugiej wojny światowej. Obejmował wybór sierot „godnych rasy” do adopcji i opieki nad dziećmi urodzonymi z aryjskich kobiet, które były w związkach z członkami SS. Pierwotnie wykluczał dzieci urodzone ze związków zwykłych żołnierzy i cudzoziemek, ponieważ nie było dowodu na „ czystość rasową” . ' po obu stronach. W czasie wojny wiele dzieci zostało porwanych od rodziców i ocenianych według aryjskich kryteriów pod kątem ich przydatności do wychowywania w domach Lebensbornów i wychowywania w rodzinach niemieckich.

Podczas procesu norymberskiego znaleziono wiele bezpośrednich dowodów porywania dzieci przez nazistowskie Niemcy w całych Wielkich Niemczech w latach 1939–1945.

Tło

Lebensborn eV (eV oznacza eingetragener Verein lub zarejestrowane stowarzyszenie), co oznacza „źródło życia”, zostało założone 12 grudnia 1935 r., Aby przeciwdziałać spadającemu wskaźnikowi urodzeń w Niemczech i promować nazistowską eugenikę . Mieszcząca się w Monachium organizacja była częściowo biurem w ramach Schutzstaffel (SS) odpowiedzialnym za niektóre programy opieki społecznej dla rodzin, a częściowo stowarzyszeniem przywódców nazistowskich.

13 września 1936 r. Heinrich Himmler napisał do członków SS:

Organizacja „Lebensborn eV” służy dowódcom SS w selekcji i adopcji kwalifikowanych dzieci. Organizacja „Lebensborn eV” jest pod moim osobistym kierownictwem, wchodzi w skład Centralnego Biura Rasowo-Osadniczego SS i ma następujące obowiązki:

  1. Wspieraj rodziny wielodzietne, wartościowe rasowo, biologicznie i dziedzicznie.
  2. Umieszczenie i opieka nad cennymi rasowo, biologicznie i dziedzicznie ciężarnymi kobietami, od których po dokładnym zbadaniu ich i rodzin przodków przez Centralne Biuro Rasy i Osadnictwa SS można oczekiwać, że urodzą równie wartościowe dzieci.
  3. Opieka nad dziećmi.
  4. Opieka nad matkami dzieci.

Członkami organizacji „Lebensborn eV” jest honorowym obowiązkiem wszystkich przywódców Biura Centralnego. Wniosek o przyjęcie należy złożyć przed 23 września 1936 r.

W 1939 roku liczba członków wynosiła 8000, z czego 3500 było przywódcami SS. Biuro Lebensborn było częścią SS Rasse und Siedlungshauptamt ( Główne Biuro Rasy i Osadnictwa SS ) do 1938 roku, kiedy to zostało przeniesione do Hauptamt Persönlicher Stab Reichsführer-SS (Sztab Osobisty Reichführera -SS ), czyli bezpośrednio nadzorowane przez Himmlera. Liderzy Lebensborn e. V. byli SS- Standartenführer Max Sollmann [ de ] i SS- Oberführer dr Gregor Ebner .

Realizacja

Chrzciny dziecka Lebensborn , ok. 1935–1936, region Hesji Reńskiej

Początkowo program służył jako instytucja pomocy społecznej dla żon oficerów SS; organizacja prowadziła placówki – przede wszystkim domy położnicze – w których kobiety mogły rodzić lub uzyskać pomoc w sprawach rodzinnych. Program przyjmował również niezamężne kobiety, które były w ciąży lub już rodziły i potrzebowały pomocy, pod warunkiem, że zarówno kobieta, jak i ojciec dziecka zostali sklasyfikowani jako „wartościowi rasowo”. Około 60% matek było niezamężnych. Program pozwolił im rodzić potajemnie z dala od domu bez piętna społecznego . Na wypadek, gdyby matki chciały oddać dzieci, w programie znalazły się także domy dziecka i służba adopcyjna. W przypadku osób niebędących członkami SS rodzice i dzieci byli zwykle badani przez lekarzy SS przed przyjęciem.

Pierwszy dom Lebensborn (znany jako „Heim Hochland”) został otwarty w 1936 roku w Steinhöring , małej wiosce niedaleko Monachium. Pierwszy dom poza granicami Niemiec został otwarty w Norwegii w 1941 roku. Wiele z tych placówek powstało w skonfiskowanych domach i byłych domach opieki należących do Żydów. Przywódczyniom Ligi Dziewcząt Niemieckich polecono rekrutować młode kobiety, które mogłyby stać się dobrymi partnerkami hodowlanymi dla oficerów SS.

Podczas gdy Lebensborn e. V. założył placówki w kilku okupowanych krajach, swoją działalność koncentrował wokół Niemiec, Norwegii i okupowanej północno-wschodniej Europy , głównie Polski. Głównym celem w okupowanej Norwegii była pomoc dzieciom urodzonym przez Norweżki, których ojcem byli żołnierze niemieccy. W północno-wschodniej Europie organizacja, oprócz usług świadczonych członkom SS, zajmowała się przekazywaniem dzieci, głównie sierot, rodzinom w Niemczech.

Lebensborn e. V. miał lub planował mieć placówki w następujących krajach (niektóre były jedynie biurami terenowymi):

Około 8 000 dzieci urodziło się w domach Lebensborn w Niemczech i od 8 000 do 12 000 dzieci w Norwegii. Gdzie indziej ogólna liczba urodzeń była znacznie niższa. Aby uzyskać więcej informacji na temat Lebensborn w Norwegii, zobacz dzieci wojny .

W Norwegii organizacja Lebensborn przeprowadziła około 250 adopcji. W większości tych przypadków matki wyraziły zgodę na adopcję, ale nie wszystkie zostały poinformowane, że ich dzieci zostaną wysłane do adopcji w Niemczech. Norweski rząd odzyskał po wojnie tylko 170 z tych dzieci.

germanizacja

Główny artykuł: Porwanie dzieci przez nazistowskie Niemcy
Porwania polskich dzieci w czasie nazistowsko-niemieckiej akcji przesiedleńczej w powiecie zamojskim
Polskie dzieci w nazistowsko-niemieckim obozie pracy w Dzierżąznej koło Zgierza

W 1939 roku hitlerowcy zaczęli porywać dzieci z zagranicy – ​​głównie z Jugosławii i Polski, ale także z Rosji, Ukrainy, Czechosłowacji , Rumunii, Estonii, Łotwy i Norwegii – na potrzeby programu Lebensborn . Zaczęli to robić, ponieważ „Naszym obowiązkiem jest zabranie [dzieci] ze sobą, aby usunąć je z ich środowiska… albo pozyskamy każdą dobrą krew, którą możemy wykorzystać dla siebie i dać jej miejsce w naszym ludzie, albo zniszczymy tę krew” – miał podobno powiedzieć Himmler.

Naziści chwytali dzieci na oczach rodziców. Porwanym dzieciom poddano kilka testów i podzielono je na trzy grupy:

  • tych, których uznano za pożądanych do włączenia do populacji niemieckiej,
  • ci, którzy byli do przyjęcia, i
  • niechciane.

Dzieci uznane za niechciane wywożono do obozów koncentracyjnych do pracy lub zabijano. Dzieci z pozostałych grup, jeśli były w wieku od 2 do 6 lat, umieszczane były z rodzinami objętymi programem, aby wychowywały się w rodzaju dziecka zastępczego status. Dzieci w wieku od 6 do 12 lat umieszczano w niemieckich szkołach z internatem. Szkoły nadały dzieciom nowe niemieckie imiona i nauczyły je dumy z przynależności do Niemiec. Zmusili dzieci do zapomnienia o swoich biologicznych rodzicach i wymazali wszelkie zapisy dotyczące ich przodków. Ci, którzy stawiali opór germanizacji, byli bici, a jeśli dziecko nadal się buntowało, trafiało do obozu koncentracyjnego.

W końcowej fazie wojny akta wszystkich dzieci porwanych na potrzeby programu zostały zniszczone. W rezultacie naukowcy stwierdzili, że prawie niemożliwe jest ustalenie, ile dzieci zostało porwanych. Polski rząd twierdzi, że porwano 10 000 dzieci, a mniej niż 15% zwrócono biologicznym rodzicom. Inne szacunki obejmują nawet 200 000, chociaż według Dirka Mosesa bardziej prawdopodobna liczba to około 20 000.

Powojenny

Zarzuty porwania

Max Sollmann przed procesem w Norymberdze

Po wojnie oddział organizacji Lebensborn działający w północno-wschodniej Europie został oskarżony o porywanie dzieci uznanych za „rasowo wartościowe” w celu przesiedlenia ich do rodzin niemieckich. Jednak spośród około 10 000 dzieci urodzonych za granicą, znajdujących się po wojnie na kontrolowanym przez Amerykanów obszarze Niemiec, w procesie przywódców organizacji Lebensborn ( Stany Zjednoczone Ameryki przeciwko Ulrichowi Greifeltowi i in. ) sąd uznał że 340 było obsługiwane przez Lebensborn e. V. Oskarżeni zostali uniewinnieni od zarzutu porwania.

Sąd znalazł wiele dowodów na istnienie programu porwań lub przymusowego przemieszczania dzieci w północno-wschodniej Europie, ale stwierdził, że działania te były prowadzone przez osoby, które nie były członkami Lebensborn . Dokładna liczba dzieci przeniesionych przez Lebensborn lub inne organizacje pozostaje nieznana z powodu zniszczenia archiwów przez członków SS przed ucieczką przed nacierającymi siłami alianckimi.

Z transkrypcji rozprawy:

Prokuratura nie wykazała z wystarczającą pewnością udziału Lebensborna i powiązanych z nim oskarżonych w programie porwań prowadzonym przez nazistów. Chociaż dowody ujawniły, że tysiące dzieci zostały bez wątpienia porwane przez inne agencje lub organizacje i przywiezione do Niemiec, dowody ujawniły ponadto, że tylko niewielki procent całkowitej liczby kiedykolwiek trafił do Lebensborn . A z tej liczby tylko w pojedynczych przypadkach Lebensborn zabrać dzieci, które miały żyjącego rodzica. Większość tych dzieci w jakikolwiek sposób związanych z Lebensborn była sierotami etnicznych Niemców. Na podstawie przedstawionych dowodów oskarżonego Sollmanna uznaje się za niewinnego w zakresie pierwszego i drugiego punktu aktu oskarżenia.

Leczenie dzieci

Po kapitulacji Niemiec prasa donosiła o niezwykle dobrej wadze i zdrowiu „superniemowląt”. Spędzali czas na świeżym powietrzu w słońcu i otrzymywali dwie kąpiele dziennie. Wszystko, co miało kontakt z maluchami, zostało w pierwszej kolejności zdezynfekowane. Pielęgniarki dbały o to, aby dzieci zjadały wszystko, co im podano. Do ostatnich dni wojny matki i dzieci w domach położniczych otrzymywały najlepsze dostępne leczenie, w tym żywność, chociaż inni w okolicy głodowali. Po zakończeniu wojny lokalne społeczności często mściły się na kobietach, bijąc je, obcinając im włosy i wypędzając ze społeczności. Wielu Lebensbornów dzieci urodziło się z niezamężnych matek. Po wojnie z Lebensborn byli często poddawani ostracyzmowi.

Fałszywe założenia

Wysiłki Himmlera mające na celu zapewnienie „rasowo czystych” Wielkich Niemiec , niechlujne dziennikarstwo na ten temat, a także utrzymywana przez niektórych nazistowska ideologia, doprowadziły do ​​uporczywych fałszywych założeń dotyczących programu. Głównym nieporozumieniem było to, że program obejmował przymusową hodowlę. Pierwsze doniesienia o tym, że Lebensborn był przymusowym programem hodowlanym, można znaleźć w niemieckim czasopiśmie Revue , który w latach pięćdziesiątych opublikował serię na ten temat.

Program miał na celu promowanie wzrostu populacji aryjskiej poprzez zachęcanie do relacji między niemieckimi żołnierzami a nordyckimi kobietami w okupowanych krajach. Dostęp do Lebensborn był ograniczony zgodnie z nordycką polityką eugeniczną i rasową nazizmu, którą można określić jako nadzorowaną hodowlę selektywną. Niedawno odkryte zapisy i trwające zeznania Lebensborn - i niektórych ich rodziców - pokazują, że niektórzy esesmani spłodzili dzieci w Lebensborn Himmlera program. Było to szeroko rozpowszechnione w Niemczech w okresie trwania programu.

Grupy samopomocy i następstwa

Pomoc, uznanie i sprawiedliwość dla ocalałych z Lebensborn były zróżnicowane.

W Norwegii dzieci urodzone przez norweskich matek przez niemieckich ojców były rzekomo często zastraszane, gwałcone, maltretowane i prześladowane przez rząd po wojnie oraz umieszczane w szpitalach psychiatrycznych. Norweski rząd próbował deportować Lebensborn do Niemiec, Brazylii i Australii, ale bezskutecznie. Grupa Lebensborn domagała się odszkodowania od rządu norweskiego, który uważali za współwinnego ich złego traktowania. W 2008 r. ich sprawa przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka został odrzucony, ponieważ wydarzenia miały miejsce zbyt dawno temu, ale każdemu z nich zaoferowano płatność w wysokości 8 000 funtów od rządu norweskiego.

W listopadzie 2006 roku w niemieckim mieście Wernigerode odbyło się otwarte spotkanie kilkorga dzieci Lebensborn , mające na celu obalenie mitów i zachęcenie poszkodowanych do zbadania ich pochodzenia.

Ogólne dokumenty dotyczące działalności Lebensborn są administrowane przez Międzynarodową Służbę Poszukiwań i Niemieckie Archiwa Federalne . Stowarzyszenie Verein kriegskind.de jest jednym z tych, które opublikowały wyniki wyszukiwania ( Suchbitten ) w celu zidentyfikowania dzieci Lebensborn .

W kulturze popularnej

Brytyjski film The Divided Heart (1954) został zainspirowany prawdziwą historią słoweńskiego dziecka, którego ojciec został stracony przez nazistów, a matka została deportowana do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Chłopiec został wysłany do Niemiec i adoptowany przez niemiecką parę. Po latach wraca do swojej biologicznej matki.

Czeski film telewizyjny Wiosna życia (2000) opowiada historię sudeckiej nastolatki zwerbowanej jako przyszła matka do Lebensborn w Polsce.

Amerykański film telewizyjny Of Pure Blood z 1986 roku opowiada o tych obiektach hodowlanych w Trzeciej Rzeszy i odkryciu ich przez postać „Alicii Browning” Lee Remicka jako jednego z tych dzieci.

W serialu telewizyjnym The Man in the High Castle Joe Blake i Nicole Dörmer są jednymi z kilku postaci, które były dziećmi Lebensborn.

Gra wideo My Child Lebensborn , która zdobyła nagrodę BAFTA Games Awards w 2018 roku za „Game Beyond Entertainment”, pozwala graczom doświadczyć zastraszania dzieci Lebensborn po wojnie.

Kanadyjski program telewizyjny X Company przedstawia francuski dom Lebensborn w swoim pierwszym sezonie.

W powieści i filmie Sophie's Choice Sophie bezskutecznie próbuje umieścić syna w programie Lebensborn.

Film Jojo Rabbit jest satyrą na wysiłki eugeniczne, przedstawiając grupę podobnych do siebie blond dzieci z organizacji Deutsches Jungvolk i nazywając je klonami.

Manga Elfen Lied zawiera program eksterminacji rasy ludzkiej i zastąpienia jej nadludzkim gatunkiem znanym jako Diclonii. Ten program nazywa się Lebensborn.

Zobacz też

Notatki

Dalsza lektura

Anglia/USA

  •   glina, Catrine; Leapman, Michał. (1995). Rasa panów: eksperyment Lebensborna w nazistowskich Niemczech . Wydawca: Hodder & Stoughton, ISBN 0340589787 . (wersja niemiecka: Herrenmenschen – Das Lebensborn-Experiment der Nazis . Wydawca: Heyne-TB, 1997)
  • „Dzieci II wojny światowej: dziedzictwo ukrytego wroga”. wyd. Kjersti Ericsson i Eva Simonsen. New York: Berg Publishers, 2005. [ brak numeru ISBN ]
  •   Marca Hillela i Clarissy Henry. Czysta Krew . 1976. ISBN 007028895X (wersja francuska: Au nom de la race . Wydawca: Fayard)
  •   von Oelhafen, Ingrid; Tate, Tim. (2016) Zapomniane dzieci Hitlera: prawdziwa historia programu Lebensborn i poszukiwanie prawdziwej tożsamości przez jedną kobietę . Nowy Jork: Penguin Random House. ISBN 978-0425283325
  • Procesy zbrodniarzy wojennych - przed trybunałami wojskowymi w Norymberdze pod kontrolą Ustawa Rady nr 10. Cz. 5: Stany Zjednoczone przeciwko Ulrichowi Greifeltowi i in. (Przypadek 8: „Sprawa RuSHA”) . Wydawca: US Government Printing Office, Dystrykt Kolumbii, 1950.
  • Thompson, Larry V. Lebensborn i polityka eugeniczna Reichsführera-SS. Historia Europy Środkowej 4 (1971): 54–77.
  • Waltermann, Dieter. Funkcje i działalność organizacji Lebensborn w ramach SS, reżimu nazistowskiego i ideologii nazistowskiej. Dziennik z wyróżnieniem II (1985: 5–23).

Francja

  •   Marc Hillel, Au nom de la race , Éditions Fayard, 1975. ISBN 225301592X .
  •   Nancy Huston , Lignes de faille , wyd. Actes Sud, 2006. ISBN 2742762590 .
  •   Nancy Huston, linie uskoków , Atlantic Books, ISBN 978-1843548522 , 2007.
  •   Katherine Maroger, Les racines du silent , Éditions Anne Carrière, 2008. ISBN 978-2843375057 .
  • Boris Thiolay: Lebensborn. La fabrique des enfants parfaits. Enqête sur ces Francais nés dans les maternités SS. (Titel aus dem Französischen übersetzt: Lebensborn. Die Fabrik der perfekten Kinder). Éditions Flammarion, Paryż, 2012.

Niemcy

  • Dorothee Schmitz-Köster: Deutsche Mutter bist du bereit – Alltag im Lebensborn . Wydawca: Aufbau-Verlag, 2002.
  • Gisela Heidenreich: Das endlose Jahr. Die langsame Entdeckung der eigenen Biographie – ein Lebensbornschicksal . Opublikowano: 2002.
  • Georg Lilienthal: Der Lebensborn e. V. – Ein Instrument nationalsozialistischer Rassenpolitik . Wydawca: Fischer, 1993 (prawdopodobnie ponownie opublikowany w 2003).
  •   Kare Olsen: Vater: Deutscher. – Das Schicksal der Norwegischen Lebensbornkinder und ihrer Mütter von 1940 bis heute . 2002. (autorytatywne źródło informacji na temat Lebensborn w Norwegii i dostępne w języku norweskim: Krigens barn: De norske krigsbarna og deres mødre . Opublikowano: Aschehoug 1998. ISBN 8203290906 ).
  • Jörg Albrecht: Rohstoff für Übermenschen . Opublikowano: Artikel in Zeit-Punkte 3/2001 zum Thema Biomedizin, s. 16–18.
  • Benz, W.; Graml, H.; Weiß, H. (1997): Enzyklopädie des Nationalsozialismus . Opublikowano: Digitale Bibliothek, CD-ROM, Band 25, Directmedia GmbH, Berlin.

Norwegia

  •   Kåre Olsen: „Vater: Deutscher”. Das Schicksal der norwegischen Lebensbornkinder und ihrer Mütter von 1940 bis heute . Kampus, Frankfurt 2002, ISBN 3593370026

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Lebensborn&oldid=1136641887 ”