Języki Unii Europejskiej
| Języki Unii Europejskiej | |
|---|---|
 Wielojęzyczny znak w Parlamencie Europejskim
| |
| Urzędnik | |
| Uznany | rosyjski , luksemburski , turecki , lapoński , baskijski , kataloński , galicyjski , bretoński , romski , albański , serbski , ukraiński , oksytański , arpitan , korsykański , sardyński |
| Imigrant | arabski , chiński , języki berberyjskie , języki kurdyjskie , język hebrajski |
| Podpisano | wiele języków migowych, z rodziny francuskiego języka migowego , rodziny niemieckiego języka migowego i rodziny szwedzkiego języka migowego ; także maltański język migowy |
| Układ klawiatury | |
Unia Europejska (UE) ma 24 języki urzędowe , z których trzy – angielski , francuski i niemiecki – mają wyższy status języków „proceduralnych” Komisji Europejskiej ( podczas gdy Parlament Europejski akceptuje wszystkie języki urzędowe jako języki robocze ). Irlandczyk wcześniej miał niższy status „języka traktatowego”, zanim został podniesiony do rangi języka urzędowego i roboczego w 2007 r. Tymczasowe odstępstwo obowiązywało jednak do 1 stycznia 2022 r. Te trzy języki proceduralne to języki używane w codziennej pracy instytucje UE . Określenie języka irlandzkiego jako „języka traktatowego” oznaczało, że tylko traktaty Unii Europejskiej były tłumaczone na język irlandzki, podczas gdy akty prawne Unii Europejskiej przyjęte na mocy traktatów (jak dyrektywy i rozporządzenia ) nie musiały być tłumaczone. Luksemburski i turecki , które mają status urzędowy odpowiednio w Luksemburgu i na Cyprze , to jedyne dwa języki urzędowe państw członkowskich UE, które nie są językami urzędowymi UE.
UE zapewnia, że opowiada się za różnorodnością językową. Zasada ta jest zapisana w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (art. 22) oraz w Traktacie o Unii Europejskiej (art. 3 ust. 3 TUE).
W UE za politykę językową odpowiadają państwa członkowskie, a UE nie ma wspólnej polityki językowej; Instytucje UE odgrywają w tej dziedzinie rolę wspierającą, w oparciu o zasadę „ pomocniczości ”; promują wymiar europejski w polityce językowej państw członkowskich. UE zachęca wszystkich swoich obywateli do wielojęzyczności ; w szczególności zachęca ich do mówienia dwoma językami oprócz języka ojczystego . Chociaż UE ma bardzo ograniczony wpływ w tej dziedzinie, ponieważ treść systemów edukacyjnych leży w gestii poszczególnych państw członkowskich, szereg unijnych programów finansowania aktywnie promuje naukę języków i różnorodność językową .
Najszerzej rozumianym językiem w UE jest angielski, który rozumie 44% wszystkich dorosłych, podczas gdy niemiecki jest najczęściej używanym językiem ojczystym, którym posługuje się 18%. Wszystkie 24 języki urzędowe UE są akceptowane jako języki robocze , ale w praktyce tylko trzy – angielski, francuski i niemiecki – są w powszechnym użyciu, a spośród nich język angielski jest najczęściej używany. Francuski jest językiem urzędowym we wszystkich trzech miastach będących ośrodkami politycznymi Unii: Bruksela , Belgia; Strasburg , Francja; i miasto Luksemburg , Luksemburg. Od czasu wyjścia Wielkiej Brytanii z UE w 2020 r. rząd Francji zachęca do szerszego używania francuskiego jako języka roboczego.
Języki urzędowe UE
Od dnia 1 lipca 2013 r. językami urzędowymi Unii Europejskiej , zgodnie z ostatnią zmianą rozporządzenia nr 1 w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej z 1958 r., są:
| Język | Urzędnik w ( de iure lub de facto ) | Od |
Native speakerzy (miliony) |
|
|---|---|---|---|---|
| Na szczeblu krajowym | Na poziomie niższym niż krajowy | |||
| bułgarski | Bułgaria | 2007 | ||
| chorwacki | Chorwacja | Austria | 2013 | |
| Czech | Czechy | Słowacja | 2004 | |
| duński | Dania | Niemcy | 1973 | |
| Holenderski |
Belgia Holandia |
1958 | ||
| język angielski |
Irlandia Malta |
1973 | ||
| estoński | Estonia | 2004 | ||
| fiński | Finlandia | Szwecja | 1995 | |
| Francuski |
Belgia Francja Luksemburg |
Włochy | 1958 | |
| Niemiecki |
Austria Belgia Niemcy Luksemburg |
Dania Włochy Polska |
1958 | 76 |
| grecki |
Cypr Grecja |
1981 | ||
| język węgierski | Węgry |
Austria Rumunia Słowacja Słowenia |
2004 | |
| Irlandczyk | Irlandia | 2007 | ||
| Włoski | Włochy |
Chorwacja Słowenia |
1958 | |
| łotewski | Łotwa | 2004 | ||
| litewski | Litwa | Polska | 2004 | |
| maltański | Malta | 2004 | ||
| Polski | Polska | 2004 | ||
| portugalski | Portugalia | 1986 | ||
| rumuński | Rumunia | 2007 | ||
| słowacki | Słowacja |
Czechy Węgry |
2004 | |
| słowieński | Słowenia |
Austria Węgry Włochy |
2004 | |
| hiszpański | Hiszpania | 1986 | ||
| szwedzki |
Finlandia Szwecja |
1995 | ||
Liczba państw członkowskich przekracza liczbę języków urzędowych, ponieważ dwa lub więcej krajów UE używa kilku języków narodowych. Holenderski , angielski , francuski , niemiecki , grecki i szwedzki to języki urzędowe na poziomie krajowym w wielu krajach (patrz tabela powyżej). Ponadto chorwacki , czeski , duński , węgierski , włoski , słowacki i słoweński są językami urzędowymi w wielu krajach UE na szczeblu regionalnym.
Ponadto nie wszystkim językom narodowym przyznano status języków urzędowych UE. Należą do nich luksemburski , język urzędowy Luksemburga od 1984 r., oraz turecki , język urzędowy Cypru .
Wszystkie języki UE są również językami roboczymi . Dokumenty, które państwo członkowskie lub osoba podlegająca jurysdykcji państwa członkowskiego przesyła do instytucji Wspólnoty, mogą być sporządzone w jednym z języków urzędowych wybranych przez nadawcę. Odpowiedź jest sporządzona w tym samym języku. Rozporządzenia i inne dokumenty o zasięgu ogólnym sporządzane są w dwudziestu czterech językach urzędowych. Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej jest publikowany w dwudziestu czterech językach urzędowych.
Dokumenty o dużym znaczeniu lub interesie publicznym są opracowywane we wszystkich językach urzędowych, ale stanowi to mniejszość pracy instytucji. Inne dokumenty – np. korespondencja z władzami krajowymi, decyzje adresowane do konkretnych osób lub podmiotów oraz korespondencja – są tłumaczone tylko na potrzebne języki. Prawo zezwala instytucjom UE na potrzeby wewnętrzne na wybór własnych uzgodnień językowych. Komisja Europejska prowadzi swoją wewnętrzną działalność w trzech językach: angielskim , francuskim i niemieckim (czasami nazywanymi „językami proceduralnymi”) i jest w pełni wielojęzyczny wyłącznie do celów informacji publicznej i komunikacji. Z drugiej strony Parlament Europejski ma posłów, którzy potrzebują dokumentów roboczych w ich własnych językach, więc obieg dokumentów w Parlamencie Europejskim jest od samego początku w pełni wielojęzyczny . Organy pozainstytucjonalne UE nie są prawnie zobowiązane do dokonywania uzgodnień językowych dla wszystkich 24 języków ( Kik przeciwko Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego , sprawa C-361/01 , 2003 ECJ I-8283).
Tłumaczenia są drogie. Według anglojęzycznej strony internetowej UE koszt utrzymania polityki instytucji w zakresie wielojęzyczności – tj. kosztów tłumaczeń pisemnych i ustnych – wyniósł w 2005 r. 1 123 mln euro, co stanowi 1% rocznego budżetu ogólnego UE, lub 2,28 € na osobę rocznie. Parlament Europejski dał jasno do zrozumienia, że jego państwa członkowskie mają autonomię w zakresie edukacji językowej, której Unia musi przestrzegać na mocy traktatu.
Rodziny językowe
Zdecydowana większość języków UE należy do rodziny indoeuropejskiej : trzy dominujące podrodziny to germańska , romańska i słowiańska . Języki germańskie są używane w środkowej i północnej Europie i obejmują duński, niderlandzki, angielski, niemiecki i szwedzki. Językami romańskimi mówi się w zachodnich i południowych regionach Europy; obejmują one francuski, włoski, portugalski, rumuński i hiszpański. Języki słowiańskie występują w Europie Środkowej i na Bałkanach w południowej Europie. Należą do nich bułgarski, chorwacki, czeski, polski, słowacki i słoweński. języki bałtyckie , łotewski i litewski; języki celtyckie , w tym irlandzki; i grecki są również indoeuropejskie.
Poza rodziną indoeuropejską estoński, fiński i węgierski to języki uralskie , podczas gdy maltański jest jedynym językiem afroazjatyckim , który ma status języka urzędowego w UE.
Systemy pisma
.png)
Większość języków urzędowych UE zapisywana jest alfabetem łacińskim . Dwa wyjątki to język grecki , zapisywany pismem greckim i bułgarski , zapisywany cyrylicą . Wraz z przystąpieniem Bułgarii do Unii Europejskiej w dniu 1 stycznia 2007 r. cyrylica stała się trzecim oficjalnym pismem Unii Europejskiej , po łacinie i grece. Obecny projekt banknotów euro ma słowo euro napisane zarówno alfabetem łacińskim, jak i greckim (Ευρώ); pisownia cyrylicy (Eвро) została dodana do nowej serii banknotów Europa rozpoczętej w 2013 r. (patrz Kwestie językowe dotyczące euro ).
Przepisy dotyczące języka
maltański
Chociaż język maltański jest językiem urzędowym, Rada wyznaczyła trzyletni okres przejściowy od dnia 1 maja 2004 r., podczas którego instytucje nie były zobowiązane do sporządzania wszystkich aktów prawnych w języku maltańskim. Uzgodniono, że rada może przedłużyć ten okres przejściowy o dodatkowy rok, ale postanowiła tego nie robić. Wszystkie nowe akty instytucji musiały zostać przyjęte i opublikowane w języku maltańskim od dnia 30 kwietnia 2007 r.
Irlandczyk
Kiedy Irlandia przystąpiła do EWG (obecnie UE ) w 1973 r., językowi irlandzkiemu nadano status „języka traktatowego” . Oznaczało to, że traktat założycielski UE został przeredagowany w języku irlandzkim. Irlandzki został również wymieniony w tym traktacie i we wszystkich późniejszych traktatach UE jako jeden z autentycznych języków traktatów. Jako język traktatowy irlandzki był oficjalnym językiem proceduralnym Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości . Możliwa była również korespondencja pisemna w języku irlandzkim z instytucjami UE.
Jednak pomimo tego, że irlandzki był pierwszym językiem urzędowym Irlandii i uzyskał status języka mniejszości w regionie Irlandii Północnej w Wielkiej Brytanii, wówczas państwie członkowskim UE, język irlandzki stał się oficjalnym językiem roboczym UE dopiero 1 stycznia 2007 r. W tym dniu weszło w życie rozporządzenie Rady UE, które uczyniło irlandzki oficjalnym językiem roboczym UE. Nastąpiło to po jednomyślnej decyzji ministrów spraw zagranicznych UE z dnia 13 czerwca 2005 r., że język irlandzki stanie się 21. językiem urzędowym UE. Jednak odstępstwo wcześniej stanowił, że nie wszystkie dokumenty muszą być tłumaczone na język irlandzki, jak ma to miejsce w przypadku innych języków urzędowych.
Rozporządzenie oznaczało, że ustawodawstwo przyjmowane zarówno przez Parlament Europejski , jak i Radę Ministrów jest tłumaczone na język irlandzki, a tłumaczenie z języka irlandzkiego było dostępne na sesjach plenarnych Parlamentu Europejskiego i niektórych posiedzeniach Rady. Koszt tłumaczeń pisemnych, ustnych, publikacji i usług prawnych związanych z uczynieniem irlandzkiego językiem urzędowym UE oszacowano na prawie 3,5 mln euro rocznie. W dniu 3 grudnia 2015 r. nowe rozporządzenie uchwalone przez Radę określiło ostateczny harmonogram stopniowego zmniejszania derogacji języka irlandzkiego. Rozporządzenie to nakreśliło harmonogram stopniowej redukcji rozłożonej na pięć lat, począwszy od 2016 r. Derogacja została ostatecznie cofnięta 1 stycznia 2022 r., Dzięki czemu irlandzki po raz pierwszy w historii kraju stał się w pełni uznanym językiem UE.
Irlandzki jest jedynym językiem urzędowym UE, który nie jest najczęściej używanym językiem w żadnym państwie członkowskim. Według irlandzkiego spisu powszechnego z 2006 roku, na 4,6 miliona mieszkańców Irlandii mieszka 1,66 miliona osób, które w pewnym stopniu mówią po irlandzku, chociaż tylko 538 500 używa irlandzkiego na co dzień (licząc tych, którzy używają go głównie w systemie edukacji ), a nieco ponad 72 000 używa irlandzkiego jako języka codziennego poza systemem edukacji.
Języki południowosłowiańskie
W momencie przystąpienia Chorwacji do UE niektórzy dyplomaci i urzędnicy sugerowali, że zamiast akceptowania języka chorwackiego jako języka urzędowego UE, UE powinna zamiast tego przyjąć jeden język hybrydowy, który obejmowałby kilka podobnych języków , czasami identyfikowanych zbiorczo jako serbsko-chorwacki ; oprócz chorwackiego obejmowałoby to serbski , bośniacki i czarnogórski , w celu zmniejszenia potencjalnych kosztów tłumaczeń pisemnych i ustnych, jeżeli inne kraje Bałkanów Zachodnich państwa ostatecznie przystąpiły również do UE. Międzynarodowy Trybunał Karny dla byłej Jugosławii został przytoczony jako przykład międzynarodowego organu, który prowadził interesy w takim połączonym języku. W negocjacjach z Chorwacją uzgodniono jednak, że chorwacki stanie się odrębnym językiem urzędowym UE, ponieważ żadne z pozostałych spornych państw nie zostało jeszcze przyjęte do UE.
Języki regionalne, mniejszościowe i inne
Niektóre języki regionalne lub mniejszościowe używane w UE nie są oficjalnie uznawane na szczeblu UE. Niektóre z nich mogą mieć jakiś oficjalny status w państwie członkowskim i liczyć znacznie więcej użytkowników niż niektóre rzadziej używane języki urzędowe. Języki urzędowe UE są pogrubione .
Na liście nie uwzględniono odmian językowych sklasyfikowanych jako dialekty języka urzędowego przez kraje członkowskie. Jednak wiele z tych odmian można postrzegać jako odrębne języki: na przykład szkocki ( język germański wywodzi się ze staroangielskiego , a nie język celtycki znany jako szkocki gaelicki ) i kilka języków romańskich używanych w Hiszpanii, Portugalii, Francji i we Włoszech, takich jak jak aragoński , asturyjski , mirandyjski , lombardzki , liguryjski , piemoncki , wenecki , korsykański , neapolitański i sycylijski .
Języki Francji
Francuska konstytucja określa francuski jako jedyny język Francji. Od zmian z 2008 r. artykuł 75-1 Konstytucji dodaje, że „języki regionalne stanowią część francuskiego dziedzictwa”.
Niemniej jednak istnieje wiele języków, którymi posługują się znaczne mniejszości, takie jak bretoński (język celtycki), baskijski i kilka języków romańskich, takich jak oksytański , kataloński , korsykański i różne langues d'oïl (inne niż francuski), a także jako języki germańskie używane w Alzacji i Lotaryngii (środkowofrankoński, wysokofrankoński, luksemburski i alemański) oraz we Flandrii francuskiej (holenderski).
Języki te nie mają oficjalnego statusu w państwie francuskim, a regiony nie mogą same nadawać takiego statusu. [ potrzebne źródło ]
Języki Grecji
Językiem urzędowym Grecji jest język grecki, a uznanymi językami mniejszościowymi są ormiański, ladino i turecki. Niemniej jednak w Grecji istnieje kilka innych języków, które nie są uznawane. Są to albański, arumuński , megleno-rumuński (te dwa ostatnie są zwykle określane zbiorczo jako „wołoski”), romski i odmiany słowiańskie używane w tym kraju . Grecja została opisana jako jedyne państwo członkowskie Unii Europejskiej, które trzyma się „językowej ideologii asymilacji”.
Języki Włoch
Językiem urzędowym Włoch jest włoski, chociaż dwanaście dodatkowych języków (a mianowicie albański , kataloński , niemiecki , grecki , słoweński , chorwacki , francuski , francusko -prowansalski , friulski , ladyński , oksytański i sardyński ) zostało uznanych za języki mniejszości na mocy krajowej ustawy ramowej z 1999 r. na temat historycznych mniejszości językowych kraju , zgodnie z artykułem 6 włoskiej konstytucji . Jednak w całym kraju mówi się wieloma językami innymi niż włoski i wyżej wymienionych dwunastu, z których większość to galijsko-kursywa lub włosko-dalmatyński .
Języki Hiszpanii
Hiszpańskie rządy starały się nadać pewien oficjalny status w UE językom wspólnot autonomicznych Hiszpanii , katalońskiemu / walenckiemu , galicyjskiemu i baskijskiemu . 667. posiedzenie Rady Unii Europejskiej w Luksemburgu w dniu 13 czerwca 2005 r. postanowiła zezwolić na ograniczone używanie na poziomie UE języków uznanych przez państwa członkowskie, innych niż urzędowe języki robocze. Rada uznała „języki inne niż języki, o których mowa w rozporządzeniu Rady nr 1/1958, których status jest uznawany przez konstytucję państwa członkowskiego na całym lub części jego terytorium lub których używanie jako języka narodowego jest dozwolone przez prawo." Oficjalne używanie takich języków będzie dozwolone na podstawie porozumienia administracyjnego zawartego między radą a wnioskującym państwem członkowskim.
Chociaż baskijski, kataloński/walencja i galicyjski nie są ogólnokrajowymi językami urzędowymi w Hiszpanii, jako współoficjalne języki w odpowiednich regionach – m.in. zgodnie z hiszpańską konstytucją – mogą korzystać z oficjalnego używania w instytucjach UE na warunkach Rezolucja Rady Unii Europejskiej z dnia 13 czerwca 2005 r. Rząd hiszpański wyraził zgodę na przepisy dotyczące tych języków.
Status języka katalońskiego, którym posługuje się ponad 9 milionów obywateli UE (nieco ponad 1,8% ogółu), był przedmiotem szczególnej debaty. W dniu 11 grudnia 1990 r. używanie języka katalońskiego było przedmiotem Parlamentu Europejskiego (rezolucja A3-169/90 w sprawie języków we Wspólnocie [Europejskiej] i sytuacji języka katalońskiego).
W dniu 16 listopada 2005 r. przewodniczący Komitetu Regionów Peter Straub podpisał porozumienie z ambasadorem Hiszpanii przy UE Carlosem Bastarreche , zezwalające na używanie hiszpańskich języków regionalnych po raz pierwszy w instytucji UE podczas spotkania tego dnia, z tłumaczeniem zapewnionym przez tłumaczy Komisji Europejskiej.
W dniu 3 lipca 2006 r. Prezydium Parlamentu Europejskiego zatwierdziło propozycję państwa hiszpańskiego, aby umożliwić obywatelom zwracanie się do Parlamentu Europejskiego w języku baskijskim, katalońskim/walenckim i galicyjskim, dwa miesiące po jej początkowym odrzuceniu.
W dniu 30 listopada 2006 r. Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich Nikiforos Diamandouros i ambasador Hiszpanii w UE Carlos Bastarreche podpisali w Brukseli porozumienie umożliwiające obywatelom Hiszpanii kierowanie skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w języku baskijskim, katalońskim/walenckim i galicyjskim, we wszystkich trzech języki współoficjalne w Hiszpanii. Zgodnie z umową za tłumaczenie skarg złożonych w tych językach odpowiedzialny będzie organ ds. tłumaczeń, który zostanie powołany i finansowany przez rząd hiszpański. Z kolei przetłumaczy decyzje Rzecznika Praw Obywatelskich z języka hiszpańskiego na język skarżącego. Do czasu powołania takiego organu umowa nie wejdzie w życie.
W szczególności galicyjski, który sam nie jest językiem urzędowym Parlamentu Europejskiego, może być używany i jest faktycznie używany przez niektórych wyborców do Parlamentu Europejskiego jako mówiony dialekt języka portugalskiego ze względu na jego podobieństwo do tego języka.
luksemburski i turecki
Luksemburski ( luksemburski ) i turecki ( cypryjski ) to jedyne dwa języki narodowe, które nie są językami urzędowymi UE. Ani Luksemburg, ani Cypr nie skorzystały dotychczas z przepisu rezolucji z 13 czerwca 2005 r., aby skorzystać z jego wykorzystania w oficjalnych instytucjach UE. W dniu 26 lutego 2016 r. podano do wiadomości publicznej, że Cypr poprosił o uczynienie tureckiego językiem urzędowym UE w „geście”, który mógłby pomóc w ponownym zjednoczeniu i poprawie relacji między UE a Turcją relacje. Już w 2004 roku planowano, że turecki stanie się językiem urzędowym, jeśli Cypr się zjednoczy. Turecki jest również uznanym językiem mniejszości w trzech krajach członkowskich UE ( Chorwacji , Grecji i Rumunii ).
We wrześniu 2010 r. minister spraw zagranicznych Luksemburga Jean Asselborn odrzucił wniosek Alternatywnej Demokratycznej Partii Reform (ADR) o uczynienie luksemburskiego językiem urzędowym Unii Europejskiej, powołując się na względy finansowe, a także fakt, że niemiecki i francuski jako języki urzędowe byłyby wystarczające dla potrzeb Luksemburga.
romski
Romowie , których w UE jest ponad dwa miliony, posługują się językiem romskim (właściwie licznymi różnymi językami), który nie jest językiem urzędowym w żadnym państwie członkowskim UE ani w żadnej polityce, z wyjątkiem tego, że jest oficjalnym językiem mniejszości w Szwecji i Finlandii . Co więcej, Romów w środkach masowego przekazu i instytucjach edukacyjnych jest prawie znikoma.
Rosyjski
Choć nie jest to język urzędowy Unii Europejskiej, rosyjski jest używany we wszystkich państwach członkowskich , które były częścią Związku Radzieckiego (a wcześniej Imperium Rosyjskiego ). Rosyjski jest językiem ojczystym około 1,6 miliona Rosjan z krajów bałtyckich mieszkających w Estonii , na Łotwie i Litwie , a także sporej społeczności około 3,5 miliona w Niemczech i jako główny język imigrantów w innych częściach UE , np. w Paryżu i okolicach. Rosyjski jest również rozumiany przez większość etnicznych Estończyków, Łotyszy i Litwinów urodzonych przed ok. 1980, ponieważ jako język urzędowy Związku Radzieckiego był obowiązkowym przedmiotem szkolnym w krajach wchodzących w skład Związku Radzieckiego . W mniejszym stopniu dziedzictwo to odnosi się również do starszego pokolenia w częściach UE, które były wcześniej częścią bloku wschodniego , takich jak NRD .
W marcu 2010 roku wycofano arkusze informacyjne w języku rosyjskim opracowane przez biura wykonawcze UE na Łotwie, co wywołało krytykę eurodeputowanej Plaid Cymru i przewodniczącej grupy Wolnego Przymierza Europejskiego Jill Evans , która wezwała Komisję Europejską do dalszego dostarczania informacji w językach innych niż oficjalne UE i skomentowała że „to rozczarowujące słyszeć, że UE ugina się pod presją, by w ten sposób wykluczyć rosyjskojęzycznych z krajów bałtyckich”.
Języki lapońskie
W Finlandii języki Sami lapoński północny (ok. 2000 użytkowników), skolt lapoński (400) i lapoński inari (300) mają ograniczone lokalne uznanie w niektórych gminach fińskiej Laponii . Ponadto przepisy dotyczące Lapończyków muszą zostać przetłumaczone na te języki. Dwujęzyczność z fińskim jest jednak uniwersalna.
W Szwecji mówi się co najmniej pięcioma różnymi językami lapońskimi, ale „język lapoński” (niezróżnicowany) jest uznawany za oficjalny język mniejszości w Szwecji i jest współoficjalny ze szwedzkim w czterech gminach hrabstwa Norrbotten (szwedzka Laponia). Większość mówców lapońskich mówi po lapońsku północnym (5 000–6 000 mówców), chociaż jest ich ok. 1000–2000 Lule Sami i 600 mówców południowych Sami . W Szwecji mówi się również Ume Sámi i Pite Sámi .
łacina
Przez tysiąclecia łacina służyła jako lingua franca do celów administracyjnych, naukowych, religijnych, politycznych i innych w niektórych częściach dzisiejszej Unii Europejskiej. Po Atenach i innych greckich miastach-państwach od VI do IV wieku pne pierwszym udokumentowanym podmiotem politycznym, który można weryfikować historycznie w Europie, była Republika Rzymska , tradycyjnie założona w 509 rpne, będąca spadkobiercą etruskich konfederacji miast-państw . Łacina jako lingua franca Europy dorównywał jedynie Grekom. Służy jako język honorowy i ceremonialny na niektórych najstarszych europejskich uniwersytetach XXI wieku i do dziś jest językiem urzędowym Kościoła rzymskokatolickiego . Łacina wraz z greką stanowiła rdzeń edukacji w Europie, począwszy od szkół retoryki Republiki Rzymskiej we wszystkich jej prowincjach i terytoriach, poprzez średniowieczne trivium i quadrivium , przez humanistów i renesans, aż po Newtona. Principia Mathematica Philosophiae Naturalis (żeby wymienić tylko jeden przykład z tysięcy prac naukowych napisanych w tym języku), do szkół publicznych wszystkich krajów europejskich, gdzie łacina (wraz z greką) była podstawą ich programów nauczania. Łacina służyła jako niekwestionowana europejska lingua franca aż do XIX wieku, kiedy kultury języków narodowych i „języków narodowych” zaczęły zyskiwać na znaczeniu i domagać się statusu. Obecnie kilka instytucji Unii Europejskiej używa łaciny w swoich logo i nazwach domen zamiast wymieniać swoje nazwy we wszystkich językach urzędowych. Na przykład Europejski Trybunał Sprawiedliwości ma swoją stronę internetową pod adresem „curia.europa.eu”. Trybunał Obrachunkowy używa Curia Rationum . Rada Unii Europejskiej ma swoją stronę internetową pod adresem http://www.consilium.europa.eu/ i swoje logo przedstawiające Consilium . Sama Unia Europejska ma łacińskie motto : „ In varietate concordia ”. Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie spółek europejskich , spółki mogą być rejestrowane jako Societas Europaea (łac. „Firma europejska”, często skracana do „SE” po nazwie własnej firmy). Łacina jest jednym z języków IATE (międzyinstytucjonalnej bazy terminologicznej Unii Europejskiej).
Języki imigrantów
Społeczności imigrantów w krajach UE posługują się wieloma różnymi językami z innych części świata . Turecki (który jest również językiem urzędowym Cypru będącego członkiem UE) jest używany jako pierwszy język przez około 1% populacji w Belgii i zachodniej części Niemiec oraz przez 1% w Holandii . Inne powszechnie używane języki migrantów obejmują języki berberyjskie , którymi posługuje się około 1% populacji zarówno w Holandii, jak i Belgii oraz wielu berberyjskich migrantów we Francji, Hiszpanii, Włoszech i Niemczech. Arabski jest używany w wielu krajach UE, głównie w jego odmianach Maghrebi i Levantine . Maghrebi arabski jest używany przez migrantów we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Holandii, Belgii i Niemczech. Językiem lewantyńskim posługują się migranci w Niemczech, Francji, Szwecji, Danii, Austrii i Grecji. Języki z byłej Jugosławii ( serbski , bośniacki , macedoński , albański itp.) są używane w wielu częściach UE przez migrantów i uchodźców którzy opuścili ten region w wyniku wojen jugosłowiańskich i tamtejszych niepokojów.
Istnieją duże społeczności chińskie we Francji , Hiszpanii , Włoszech i innych krajach. W niektórych krajach są dzielnice Chinatown . Starzy i niedawni chińscy migranci mówią wieloma chińskimi odmianami , w szczególności kantońskim i innymi południowo-chińskimi odmianami. Jednak mandaryński staje się coraz bardziej rozpowszechniony ze względu na otwarcie [ wymagane wyjaśnienie ] Chińskiej Republiki Ludowej .
W Niemczech i Francji jest wielu rosyjskojęzycznych imigrantów . [ potrzebne źródło ]
Wiele społeczności imigrantów w UE istnieje już od kilku pokoleń, a ich członkowie są dwujęzyczni , swobodnie posługując się zarówno językiem lokalnym, jak i językiem swojej społeczności.
Języki migowe
W UE używa się wielu różnych języków migowych, a około 500 000 osób używa języka migowego jako pierwszego języka . Żaden z tych języków nie jest uznawany za język urzędowy państwa członkowskiego UE, z wyjątkiem Irlandii, która uchwaliła ustawę o irlandzkim języku migowym z 2017 r., która nadała mu oficjalny status obok języka irlandzkiego i angielskiego, a tylko dwa państwa (Finlandia i Portugalia) odnoszą się do języka migowego języki w swojej konstytucji.
kilka organizacji pozarządowych , które wspierają osoby podpisujące, takie jak Europejska Unia Głuchych i Europejskie Centrum Języka Migowego . Komisja Europejska wsparła również niektóre inicjatywy mające na celu stworzenie technologii cyfrowych, które mogą lepiej wspierać osoby podpisujące, takie jak Dicta-Sign i SignSpeak.
Języki migowe używane w UE są trudniejsze do sklasyfikowania w rodziny językowe niż języki mówione ze względu na kontakt językowy i kreolizację . Do ważnych rodzin należą szwedzkie , francuskie i niemieckie rodziny języków migowych.
wietnamski
Wietnamski jest jednym z 14 uznanych języków mniejszości w Republice Czeskiej .
esperanto
Esperanto jest sztucznym językiem, który jest częścią systemu edukacji w kilku państwach członkowskich. Na Węgrzech jest oficjalnie uznawany przez Ministerstwo Edukacji za język obcy; a egzaminy z esperanto mogą służyć do spełnienia wymagań znajomości języków obcych potrzebnych do ukończenia studiów wyższych lub szkół średnich. Każdego roku, począwszy od 2001 roku, od 1000 do 3000 osób zdaje egzaminy z esperanto, co stanowi sumę ponad 35 000 do 2016 roku; jest uznawany przez państwo węgierskie. Węgierski spis powszechny z 2001 r. wykazał na Węgrzech 4575 użytkowników esperanto (4407 z nich nauczyło się tego języka, dla 168 z nich jest to język rodzinny lub ojczysty); w 2011 r. znalazło 8397 użytkowników esperanto. Według spisu powszechnego w 1990 roku na Węgrzech było tylko 2083 osób mówiących esperanto.
Esperanto nie jest wymieniane przez Komisję Europejską jako język UE; Komisja wymienia tylko oficjalne, rdzenne języki regionalne i mniejszościowe oraz języki imigrantów. Według szacunków około 100 000 Europejczyków czasami używa esperanto (a kilka milionów nauczyło się esperanto); język ma kilka tysięcy native speakerów, niektórzy z nich to drugie lub trzecie pokolenie.
Europejska partia Europa – Demokracja – Esperanto dąży do ustanowienia planowanego języka jako oficjalnego drugiego języka w UE, aby komunikacja międzynarodowa była bardziej wydajna i sprawiedliwa pod względem ekonomicznym i filozoficznym. Opierają się one na wnioskach raportu Grin, z którego wynika, że hipotetycznie pozwoliłoby to UE zaoszczędzić 25 miliardów euro rocznie (54 euro na każdego obywatela) i przyniosłoby inne korzyści. Jednak Parlament Europejski wyraźnie stwierdził, że edukacja językowa leży w gestii państw członkowskich.
Europejska Unia Esperanto promuje również esperanto jako międzynarodowy język pomocniczy Europy.
Wiedza
| Języki urzędowe |
Pierwszy język |
Dodatkowy język |
Całkowity |
|---|---|---|---|
| język angielski | 1% | 43% | 44% |
| Niemiecki | 20% | 16% | 36% |
| Francuski | 14% | 16% | 30% |
| Włoski | 15% | 3% | 18% |
| hiszpański | 9% | 8% | 17% |
| Polski | 9% | 1% | 10% |
| rumuński | 6% | 0% | 6% |
| Holenderski | 5% | 1% | 6% |
| język węgierski | 3% | 0% | 3% |
| portugalski | 2% | 1% | 3% |
| grecki | 2% | 1% | 3% |
| szwedzki | 2% | 1% | 3% |
| Czech | 2% | 1% | 3% |
| bułgarski | 2% | 0% | 2% |
| słowacki | 1% | 1% | 2% |
| duński | 1% | 0% | 1% |
| fiński | 1% | 0% | 1% |
| chorwacki | 1% | 0% | 1% |
| litewski | 1% | 0% | 1% |
| słowieński | <1% | 0% | <1% |
| estoński | <1% | 0% | <1% |
| Irlandczyk | <1% | 0% | <1% |
| łotewski | <1% | 0% | <1% |
| maltański | <1% | 0% | <1% |
| Języki nieoficjalne |
Pierwszy język |
Dodatkowy język |
Całkowity |
|---|---|---|---|
| Rosyjski | 1% | 5% | 6% |
| kataloński (s) | 1% | 1% | 2% |
| arabski | 1% | 1% | 2% |
| Tamil | 1% | 0% | 1% |
| turecki | 1% | 0% | 1% |
| galicyjski (e) | <1% | 0% | <1% |
| baskijski (e) | <1% | 0% | <1% |
| luksemburski | <1% | 0% | <1% |
| chiński | <1% | 0% | <1% |
| hinduski | <1% | 0% | <1% |
| urdu | <1% | 0% | <1% |
| Inny | 2% | 3% | 5% |
Pięć najczęściej używanych języków w UE to angielski (44%), niemiecki (36%), francuski (30%), włoski (18%) i hiszpański (17%). Niemiecki jest najczęściej używanym językiem ojczystym, stanowiącym 20% ogólnej liczby użytkowników, następnie włoski (15%), francuski (14%) i hiszpański (9%). Znajomość języków obcych jest bardzo zróżnicowana w poszczególnych krajach, co pokazuje poniższa tabela. Najczęściej używanymi drugimi lub obcymi językami w UE są angielski, francuski, niemiecki, hiszpański i rosyjski. W tabeli pola w kolorze jasnoniebieskim oznaczają, że dany język jest językiem urzędowym danego kraju, podczas gdy główny język używany w danym kraju jest oznaczony kolorem ciemnoniebieskim.
Znajomość angielskiego.
Znajomość języka niemieckiego.
Znajomość języka francuskiego. (Zauważ, że około 40% populacji Belgii to rodzimi użytkownicy języka francuskiego).
Znajomość języka włoskiego.
Znajomość języka hiszpańskiego.
![Knowledge of Russian. (Note that 37.5% of Latvia's population[67] and about 30% of Estonia's population are native Russian speakers.)](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Knowledge_of_Russian_EU_map.svg/215px-Knowledge_of_Russian_EU_map.svg.png)
Znajomość języka rosyjskiego. (Zauważ, że 37,5% ludności Łotwy i około 30% ludności Estonii to rodzimi użytkownicy języka rosyjskiego).
![Knowledge of Russian. (Note that 37.5% of Latvia's population[67] and about 30% of Estonia's population are native Russian speakers.)](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Knowledge_of_Russian_EU_map.svg)
| Kraj | Populacja 15+ 1 | język angielski | Francuski | Niemiecki | hiszpański | Rosyjski | Włoski | Polski |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
Unia Europejska (łącznie) |
408 879 069 | 44% | 30% | 36% | 17% | 6% | 18% | 10% |
| Austria | 7 009 827 | 73% | 11% | 97% | 4% | 2% | 9% | 1% |
| Belgia 2 | 8 939 546 | 38% | 81% | 23% | 5% | 1% | 4% | 0% |
| Bułgaria | 6537510 | 25% | 2% | 8% | 2% | 23% | 1% | 0% |
| Chorwacja | 3 856 401 | 49% | 4% | 34% | 2% | 4% | 14% | 0% |
| Cypr | 660 400 | 73% | 11% | 5% | 2% | 4% | 3% | 0% |
| Republika Czeska | 9 012 443 | 27% | 1% | 15% | 1% | 13% | 1% | 2% |
| Dania | 4561264 | 86% | 9% | 47% | 4% | 0% | 1% | 0% |
| Estonia | 945733 | 50% | 1% | 22% | 1% | 56% 3 | 0% | 0% |
| Finlandia | 4440004 | 70% | 3% | 18% | 3% | 3% | 1% | 0% |
| Francja | 47 756 439 | 39% | 97% | 8% | 13% | 1% | 5% | 1% |
| Niemcy | 64 409 146 | 56% | 15% | 98% | 4% | 6% | 3% | 1% |
| Grecja | 8693566 | 51% | 9% | 9% | 1% | 1% | 8% | 0% |
| Węgry | 8320614 | 20% | 3% | 18% | 1% | 4% | 1% | 0% |
| Irlandia | 3 522 000 | 99% | 17% | 7% | 4% | 1% | 1% | 3% |
| Włochy | 51 862 391 | 34% | 4% | 3% | 8% | 0% | 97% | 0% |
| Łotwa | 1 447 866 | 46% | 1% | 14% | 1% | 67% 4 | 0% | 2% |
| Litwa | 2 829 740 | 38% | 3% | 14% | 1% | 80% | 1% | 12% |
| Luksemburg | 404 907 | 56% | 96% | 71% | 5% | 0% | 6% | 0% |
| Malta | 335476 | 89% | 17% | 3% | 1% | 0% | 66% | 0% |
| Holandia | 13 371 980 | 90% | 29% | 71% | 5% | 0% | 2% | 0% |
| Polska | 32 413 735 | 33% | 4% | 19% | 1% | 26% | 2% | 99% |
| Portugalia | 8 080 915 | 27% | 24% | 1% | 10% | 0% | 1% | 0% |
| Rumunia | 18 246 731 | 31% | 23% | 7% | 5% | 3% | 7% | 0% |
| Słowacja | 4 549 955 | 26% | 2% | 22% | 1% | 17% | 1% | 5% |
| Słowenia | 1 759 701 | 59% | 3% | 48% | 3% | 5% | 12% | 0% |
| Hiszpania | 39 127 930 | 22% | 12% | 2% | 98% | 1% | 2% | 0% |
| Szwecja | 7 791 240 | 86% | 11% | 30% | 5% | 0% | 2% | 1% |
1 Nie dotyczy to całkowitej liczby ludności krajów. 2 40% osób mówiących po francusku to native speakerzy, czyli łącznie 85%. 3 Obejmuje około 30% native speakerów 4 Obejmuje ponad 30% native speakerów
Łącznie 56% obywateli krajów członkowskich UE jest w stanie prowadzić rozmowę w jednym języku oprócz języka ojczystego. To o dziewięć punktów więcej niż odnotowano w 2001 r. wśród 15 ówczesnych państw członkowskich. Łącznie 28% respondentów deklaruje, że włada dwoma językami obcymi na tyle dobrze, by móc z nimi rozmawiać. Prawie połowa respondentów – 44% – nie zna żadnego innego języka poza językiem ojczystym. Około 1 na 5 Europejczyków można określić jako osobę aktywnie uczącą się języka (tj. osobę, która niedawno poprawiła swoje umiejętności językowe lub zamierza to zrobić w ciągu najbliższych 12 miesięcy).
Angielski pozostaje zdecydowanie najczęściej używanym językiem obcym w całej Europie. Łącznie 95% uczniów w UE uczy się języka angielskiego na poziomie szkoły średniej, a 38% obywateli UE twierdzi, że zna język angielski na poziomie wystarczającym do prowadzenia konwersacji (nie licząc obywateli Irlandii, kraju anglojęzycznego). Łącznie 28% Europejczyków wskazuje, że oprócz języka ojczystego zna francuski (14%) lub niemiecki (14%). Francuski jest najczęściej nauczany i używany w południowej Europie, zwłaszcza w krajach śródziemnomorskich, w Niemczech, Portugalii, Rumunii, krajach Beneluksu i Irlandii. Z drugiej strony język niemiecki jest powszechnie nauczany i używany w krajach Beneluksu, Skandynawii i nowych państwach członkowskich UE. Hiszpańskiego uczy się najczęściej we Francji, Włoszech, Luksemburgu i Portugalii. W 19 z 29 krajów, w których przeprowadzono ankietę, oprócz języka ojczystego, najbardziej znanym językiem jest angielski, co dotyczy w szczególności Szwecji (89%) i Malty (88%); Holandia (87%); i Dania (86%). Łącznie 77% obywateli UE uważa, że dzieci powinny uczyć się języka angielskiego. Angielski uznano za język numer jeden do nauki we wszystkich krajach, w których przeprowadzono badanie, z wyjątkiem Irlandii i Luksemburga. Angielskim, jako językiem ojczystym lub drugim/obcym, posługuje się 44% obywateli UE, następnie niemieckim – 36% i francuskim – 30%.
Rozszerzenia UE od 1990 r. w dużej mierze sprzyjały pozycji języka niemieckiego w stosunku do francuskiego. Jedynymi wyjątkami są Rumunia, Cypr i Malta. Czerwony: Kraje, w których niemiecki jest bardziej znany niż francuski. Niebieski: Kraje, w których francuski jest bardziej znany niż niemiecki. Ciemniejsze kolory: Kraje rodzime. Rysunek: rok przystąpienia. C: Kraj kandydujący.
Wraz z rozszerzeniem Unii Europejskiej równowaga między językiem francuskim i niemieckim powoli się zmienia. Więcej obywateli nowych krajów członkowskich mówi po niemiecku (23% w porównaniu z 12% w UE15), mniej zaś po francusku lub hiszpańsku (odpowiednio 3% i 1% w porównaniu z 16% i 7% w grupie UE15). Godnym uwagi wyjątkiem jest Rumunia, gdzie 24% ludności mówi po francusku jako języku obcym w porównaniu z 6%, którzy mówią po niemiecku jako języku obcym. Równocześnie równowaga zmienia się w przeciwnym kierunku poprzez wzrost liczby ludności francuskojęzycznej i spadek liczby ludności niemieckojęzycznej. [ potrzebne źródło ]
Umiejętności językowe rozkładają się nierównomiernie zarówno na obszarze geograficznym Europy, jak iw grupach socjodemograficznych. Stosunkowo dobre kompetencje językowe są postrzegane w stosunkowo małych państwach członkowskich z kilkoma językami państwowymi, rzadziej używanymi językami ojczystymi lub „ wymianą językową”. ” z sąsiednimi krajami. Tak jest w przypadku Luksemburga, gdzie 92% posługuje się co najmniej dwoma językami. Ci, którzy mieszkają w krajach południowej Europy lub w krajach, w których jeden z głównych języków europejskich jest językiem państwowym, mają mniejsze prawdopodobieństwo posługiwania się wieloma językami obcymi Tylko 5% Turków, 13% Irlandczyków, 16% Włochów, 17% Hiszpanów i 18% Brytyjczyków posługuje się co najmniej dwoma językami oprócz języka ojczystego.
Języki robocze
Komisja Europejska
Podczas gdy dokumenty i komunikacja z obywatelami są dostępne w każdym języku urzędowym UE jako prawo, codzienna praca w Komisji Europejskiej opiera się na trzech językach roboczych: angielskim, francuskim i niemieckim. Spośród nich najczęściej używany jest angielski i francuski. Użycie języka angielskiego lub francuskiego zależy w dużej mierze od jednostki lub dyrekcji. Tylko kilku komisarzy używa jako języka roboczego języka innego niż angielski lub francuski. Niemiecki jest rzadko używany jako prawdziwy język roboczy w Komisji, a niemieckie media nazwały dominację angielskiego i francuskiego dyskryminacją niemieckiego (który jest najczęściej używanym językiem ojczystym UE) oraz naruszeniem przepisów dotyczących języki robocze. Niemiec Bundestag wielokrotnie apelował o to, by język niemiecki otrzymał w Komisji równe miejsce obok angielskiego i francuskiego. Sytuacja językowa rozczarowała również wielu we Francji, a Kristalina Georgieva zebrała burzę braw, kiedy powiedziała Parlamentowi Europejskiemu, że będzie uczyć się francuskiego w Komisji.
Jednak używanie języka niemieckiego w instytucjach UE wzrasta, podobnie jak liczba osób uczących się tego języka w całej Europie.
Parlament Europejski
Parlament Europejski tłumaczy swoje obrady na wszystkie języki urzędowe, aby koledzy posłowie do PE mogli je lepiej zrozumieć, niż gdyby otrzymali opóźnione tłumaczenie. Na posiedzeniach komisji często wybiera się język najbardziej zrozumiały dla uczestników, zamiast słuchać tłumaczenia.
Sąd
Językiem roboczym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest język francuski. Sędziowie obradują w języku francuskim, pisma procesowe i pisma procesowe są tłumaczone na język francuski, a wyrok sporządzany jest w języku francuskim. Natomiast rzecznicy generalni mogą pracować i sporządzać opinie w dowolnym języku urzędowym, ponieważ nie biorą udziału w żadnych naradach. Opinie te są następnie tłumaczone na język francuski dla potrzeb sędziów i ich obrad.
Europejski Bank Centralny
Językiem roboczym Europejskiego Banku Centralnego jest język angielski.
Polityka
Uprawnienia prawne Unii Europejskiej w zakresie aktów ustawodawczych i innych inicjatyw dotyczących polityki językowej opierają się na postanowieniach traktatów Unii Europejskiej . W UE za politykę językową odpowiadają państwa członkowskie, a Unia Europejska nie ma wspólnej „polityki językowej”. W oparciu o zasadę pomocniczości , instytucje Unii Europejskiej odgrywają rolę wspierającą w tej dziedzinie, promując współpracę między państwami członkowskimi i promując wymiar europejski w polityce językowej państw członkowskich, w szczególności poprzez nauczanie i rozpowszechnianie języków państw członkowskich (art. 149 ust. 2). Zasady regulujące języki instytucji Wspólnoty są określane, bez uszczerbku dla postanowień zawartych w Statucie Trybunału Sprawiedliwości, przez Radę stanowiącą jednomyślnie (art. 290). Wszystkie języki, w których [ brakuje słowa? ] zostały pierwotnie sporządzone lub zostały przetłumaczone w związku z rozszerzeniem, są na równi autentyczne pod względem prawnym. Każdy obywatel Unii może zwrócić się pisemnie do dowolnej instytucji lub organu UE w jednym z tych języków i otrzymać odpowiedź w tym samym języku (art. 314).
W Karcie praw podstawowych , prawnie wiążącej od czasu jej włączenia do traktatu lizbońskiego , UE deklaruje, że szanuje różnorodność językową (art. 22) i zakazuje dyskryminacji ze względu na język (art. 21). Poszanowanie różnorodności językowej jest podstawową wartością Unii Europejskiej, podobnie jak szacunek dla osoby, otwartość na inne kultury, tolerancja i akceptacja innych ludzi.
Inicjatywy
Począwszy od programu Lingua w 1990 r., Unia Europejska inwestuje ponad 30 mln EUR rocznie (z budżetu UE wynoszącego 120 mld EUR ) promując naukę języków w ramach programów Sokrates i Leonardo da Vinci w stypendia umożliwiające nauczycielom języków obcych szkolić się za granicą, umieszczać lektorów języków obcych w szkołach, finansować wymiany klasowe motywujące uczniów do nauki języków, tworzyć nowe kursy językowe na płytach CD i w Internecie oraz projekty uświadamiające korzyści płynące z nauki języków.
Poprzez badania strategiczne Komisja promuje debatę, innowacje i wymianę dobrych praktyk. Ponadto główny nurt działań programów wspólnotowych, które zachęcają do mobilności i ponadnarodowych partnerstw, motywuje uczestników do nauki języków.
Wymiany młodzieży , projekty partnerstwa miast i wolontariat europejski również promują wielojęzyczność. Od 1997 r. w ramach programu Kultura 2000 sfinansowano tłumaczenie około 2000 dzieł literackich z języków europejskich i na języki europejskie.
Nowe programy proponowane do realizacji w perspektywie finansowej 2007-2013 (Kultura 2007, Młodzież w działaniu, Uczenie się przez całe życie ) będą kontynuować i rozwijać ten rodzaj wsparcia.
UE udzielała głównego wsparcia finansowego Europejskiemu Biuru ds. Języków Rzadziej Używanych , organizacji pozarządowej reprezentującej interesy ponad 40 milionów obywateli należących do społeczności posługującej się językami regionalnymi i mniejszościowymi, oraz organizacji Mercator sieci uniwersytetów aktywnych w badaniach nad językami rzadziej używanymi w Europie. Na wniosek Parlamentu Europejskiego Komisja rozpoczęła w 2004 r. studium wykonalności dotyczące ewentualnego utworzenia nowej agencji UE , „Europejska Agencja ds. Nauki Języków i Różnorodności Językowej”. W badaniu stwierdzono, że potrzeby w tej dziedzinie są niezaspokojone, i zaproponowano dwie opcje: utworzenie agencji lub utworzenie europejskiej sieci „Centrów różnorodności językowej”. Komisja uważa, że najwłaściwszym następnym krokiem byłaby sieć, która w miarę możliwości powinna opierać się na istniejących strukturach; zbada możliwość wieloletniego finansowania z proponowanego programu „Uczenie się przez całe życie”. Innym interesującym krokiem byłoby przetłumaczenie ważnych publicznych stron internetowych, takich jak strona Europejskiego Banku Centralnego lub strona internetowa Frontexu, na co najmniej jeden język inny niż angielski lub francuski.
Chociaż nie jest to traktat UE, większość państw członkowskich UE ratyfikowała Europejską kartę języków regionalnych lub mniejszościowych .
Aby zachęcić do nauki języków, UE wspierała inicjatywy Rady Europy dotyczące Europejskiego Roku Języków 2001 i dorocznych obchodów Europejskiego Dnia Języków w dniu 26 września.
Aby zachęcić państwa członkowskie do współpracy i rozpowszechniania najlepszych praktyk, Komisja wydała w dniu 24 lipca 2003 r. komunikat w sprawie promowania nauki języków i różnorodności językowej: plan działania na lata 2004–2006 oraz komunikat w dniu 22 listopada 2005 r. w sprawie nowej strategii ramowej dla Wielojęzyczność.
Od 22 listopada 2004 r. teka europejskiego komisarza ds. edukacji i kultury zawierała wyraźne odniesienie do języków i została komisarzem europejskim ds. edukacji, szkoleń, kultury i wielojęzyczności z Jánem Figeľ na stanowisku. Od 2007 do 2010 r. Komisja Europejska miała specjalny tekę ds. języków, komisarz europejski ds. wielojęzyczności . Stanowisko to objął Leonard Orban . Od 2010 roku ponownie połączono portfolio z edukacją i kulturą.
UE poświęca językom wyspecjalizowaną podstronę swojego portalu „Europa”, portal EUROPA Languages.
Zobacz też
- Języki Europy
- Europejski Dzień Języków – 26 września
- Języki Unii Afrykańskiej
- Kwestie językowe dotyczące euro
- Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CDT) – Inter-Active Terminology for Europe (IATE)
Dalsza lektura
- Sabine Fiedler (2010). „Podejścia do uczciwej komunikacji językowej” . Europejski Dziennik Polityki Językowej . 2 (1): 1–21. doi : 10.3828/ejlp.2010.2 . Źródło 30 lipca 2018 r .
- Gazzola, Michele (4 października 2006). „Zarządzanie wielojęzycznością w Unii Europejskiej: ocena polityki językowej dla Parlamentu Europejskiego” . Polityka językowa . 5 (4): 395–419. doi : 10.1007/s10993-006-9032-5 . ISSN 1568-4555 . S2CID 53576362 .
- Hogan-Brun, Gabrielle i Stefan Wolff. 2003. Języki mniejszości w Europie: ramy, status, perspektywy. Palgrave'a ISBN 1-4039-0396-4
- Nic Craith, Máiréad. 2005. Europa i polityka językowa: obywatele, migranci i osoby z zewnątrz . Palgrave'a ISBN 1-4039-1833-3
- Richard L. Creech, „Prawo i język w Unii Europejskiej: paradoks wieży Babel„ Zjednoczeni w różnorodności ”” (Europa Law Publishing: Groningen, 2005) ISBN 90-76871-43-4
- Shetter, William Z., Rok językowy UE 2001: Świętowanie różnorodności, ale z kacem , miniatura językowa nr 63.
- Shetter, William Z., Harmony or Cacophony: The Global Language System , Miniatura językowa nr 96.
- Van der Jeught, Stefan (2015). Prawo językowe UE, Groningen: Europa Law Publishing, ISBN 9789089521729 .
Linki zewnętrzne
- Europa: Języki i Europa – portal Unii Europejskiej poświęcony językom
- Eurostat: Statystyki dotyczące nauki języków obcych (styczeń 2016 r.)
- Komisja Europejska > Edukacja i szkolenie > Obszary polityki > Języki
- Komisja Europejska Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń (DGT)
- Komisja Europejska Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Ustnych (dawniej SCIC)
- Urząd Publikacji Unii Europejskiej
- Międzyinstytucjonalny przewodnik redakcyjny Unii Europejskiej
- Narzędzia tłumaczeniowe i przepływ pracy
- Większość Europejczyków mówi wieloma językami. Wielka Brytania i Irlandia nie tak bardzo
- Kluczowe dane dotyczące nauczania języków w szkołach w Europie – wydanie 2012