Palestyńczycy

Palestyńczycy *Al-Filasṭīnīyūn*
الفلسطينيون ‎
	<a i=1>‎ Flaga Palestyny
Całkowita populacja
	14,3 mln
Regiony o znacznej populacji
	Państwo Palestyna
	5 350 000
– Zachodni Brzeg	3190000 (z czego 809738 to zarejestrowani uchodźcy w 2017 r.)
– Strefa Gazy	2170000 (z czego 1386455 to zarejestrowani uchodźcy w 2018 r.)
Jordania	2175491 (2017, tylko zarejestrowani uchodźcy) – 3240000 (2009)
Izrael	2 037 000
Syria	568530 (2021, tylko zarejestrowani uchodźcy)
Chile	500 000
Arabia Saudyjska	400 000
Katar	295 000
Stany Zjednoczone	255 tys
Zjednoczone Emiraty Arabskie	200 000
Liban	174 000 (spis ludności z 2017 r.) – 458 369 (2016 r., zarejestrowani uchodźcy)
Honduras	27 000–200 000
Niemcy	100 000
Kuwejt	80 000
Egipt	70 000
Salwador	70 000
Brazylia	59 000
Libia	59 000
Irak	57 000
Kanada	50 975
Jemen	29 000
Zjednoczone Królestwo	20 000
Peru	15 000 [ potrzebne źródło ]
Meksyk	13 000
Kolumbia	12 000
Holandia	9 000–15 000
Australia	7000 (szac.)
Szwecja	7000
Algieria	4030
Języki
	; ; ; w Palestynie i Izraelu: arabski , hebrajski , angielski Diaspora: lokalne odmiany arabskiego i języki krajów przyjmujących diasporę palestyńską
Religia
	; ; ; Większość: islam sunnicki Mniejszość: chrześcijaństwo , islam bezwyznaniowy , druzyzm , samarytanizm , szyicki islam
Pokrewne grupy etniczne
	Inni Arabowie i inne ludy semickojęzyczne ( Żydzi i Samarytanie , Asyryjczycy , Aramejczycy itp.)

Palestyńczycy ( arab .: الفلسطينيون , al-Filasṭīniyyūn ; hebr . ي , ash - sha'b al-Filasṭīnī ) , określani również jako Arabowie palestyńscy ( الفلسطينيين العرب , al - Filasṭīniyyīn al-ʿArab ), to grupa etniczno-narodowa wywodząca się z ludów zamieszkujących region Palestyny przez tysiąclecia i którzy są dziś kulturowo i językowo Arabami .

Pomimo różnych wojen i exodusów mniej więcej połowa światowej populacji palestyńskiej nadal mieszka na terytorium byłej brytyjskiej Palestyny , obecnie obejmującej Zachodni Brzeg i Strefę Gazy ( terytoria palestyńskie ), a także Izrael . Na tym połączonym obszarze od 2022 r. Palestyńczycy stanowią większość demograficzną, z populacją szacowaną na 7,503 mln, czyli 51,16% (w porównaniu z Żydami na poziomie 46-47%) wszystkich mieszkańców, obejmując Strefę Gazy, Zachodni Brzeg, Wschodnią Jerozolimę i prawie 21 procent populacji Izraela właściwego jako część jego arabskich obywateli . Wielu z nich to uchodźcy palestyńscy lub Palestyńczycy wewnętrznie przesiedleni , w tym ponad milion w Strefie Gazy, około 750 000 na Zachodnim Brzegu i około 250 000 w samym Izraelu. Z ludności palestyńskiej mieszkającej za granicą, znanej jako diaspora palestyńska , ponad połowa to bezpaństwowcy , którzy nie mają legalnego obywatelstwa w żadnym kraju. Od 2,1 do 3,24 miliona diaspory żyje jako uchodźcy w sąsiedniej Jordanii ; ponad 1 milion mieszka między Syrią a Libanem , a około 750 000 mieszka w Arabii Saudyjskiej , przy czym Chile posiada największą koncentrację diaspory palestyńskiej (około pół miliona) poza światem arabskim .

W 1919 r. palestyńscy muzułmanie i palestyńscy chrześcijanie stanowili 90 procent ludności Palestyny, tuż przed trzecią falą żydowskiej imigracji pod mandatem brytyjskim po I wojnie światowej . Sprzeciw wobec żydowskiej imigracji pobudził konsolidację jednolitej tożsamości narodowej , chociaż społeczeństwo palestyńskie było nadal podzielone przez różnice regionalne, klasowe, religijne i rodzinne. Historia palestyńskiej tożsamości narodowej jest kwestią sporną wśród uczonych; termin " Palestyński „był używany w odniesieniu do nacjonalistycznej koncepcji narodu palestyńskiego przez Arabów palestyńskich od końca XIX wieku, aczkolwiek w ograniczonym zakresie aż do I wojny światowej. Rozwiązanie Imperium Osmańskiego i późniejsze utworzenie indywidualnego mandatu brytyjskiego dla regionu zastąpiło obywatelstwo osmańskie obywatelstwem palestyńskim , utrwalając tożsamość narodową . , określenie „Palestyńczyk” przekształciło się w poczucie wspólnej przyszłości w postaci aspiracji do państwa palestyńskiego . Dziś tożsamość palestyńska obejmuje dziedzictwo wszystkich epok, od czasów biblijnych po okres osmański .

Założona w 1964 roku Organizacja Wyzwolenia Palestyny jest organizacją zrzeszającą grupy reprezentujące naród palestyński przed państwami międzynarodowymi. Autonomia Palestyńska , oficjalnie utworzona w 1994 r. w wyniku porozumień z Oslo , jest tymczasowym organem administracyjnym nominalnie odpowiedzialnym za zarządzanie skupiskami ludności palestyńskiej na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy. Od 1978 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych obchodzi doroczny Międzynarodowy Dzień Solidarności z Narodem Palestyńskim . Według brytyjskiego historyka Perry Anderson szacuje się, że połowa populacji na terytoriach palestyńskich to uchodźcy, którzy ponieśli łącznie około 300 miliardów dolarów strat majątkowych w wyniku izraelskich konfiskat, według cen z lat 2008-2009.

Etymologia

Grecki toponim Palaistínē (Παλαιστίνη), który jest źródłem arabskiego Filasṭīn ( فلسطين), po raz pierwszy pojawia się w pracy greckiego historyka Herodota z V wieku p.n.e. , gdzie ogólnie oznacza ląd przybrzeżny od Fenicji po Egipt . Herodot również używa tego terminu jako etnonimu , jak wtedy, gdy mówi o „Syryjczykach z Palestyny” lub „Palestyńczykach-Syryjczykach”, etnicznie amorficznej grupie, którą odróżnia od Fenicjan. Herodot nie czyni rozróżnienia między Żydami a innymi mieszkańcami Palestyny.

Greckie słowo odzwierciedla starożytne słowo wschodniośródziemnomorskie i bliskowschodnie, które było używane jako toponim lub etnonim . W starożytnym Egipcie przypuszczano, że Peleset / Purusati odnosi się do „ Ludów Morza ”, zwłaszcza Filistynów . Wśród języków semickich akadyjski Palaštu (wariant Pilištu ) jest używany w odniesieniu do VII-wiecznej Filistyni i jej czterech państw-miast. Pokrewne słowo biblijnego hebrajskiego Plištim , jest zwykle tłumaczone jako Filistyni .

Przedstawienie Syrii i Palestyny od 650 do 1500 roku n.e

Syria Palestyna nadal była używana przez historyków, geografów i innych w odniesieniu do obszaru między Morzem Śródziemnym a rzeką Jordan , jak w pismach Filona , Józefa Flawiusza i Pliniusza Starszego . W drugiej lub trzeciej dekadzie II wieku Syria Palaestina stała się oficjalną nazwą administracyjną nowej prowincji, która obejmowała większość Judei , w posunięciu powszechnie postrzeganym jako działanie cesarza Hadriana w celu „oddzielenia narodu żydowskiego od jego historycznej ojczyzny” lub jako „kara” za powstanie Bar Kochby . Nie ma dowodów na to, kiedy zmiana nazwy została wprowadzona ani przez kogo. Jacobson zasugerował, aby tę nazwę uzasadnić faktem, że nowa prowincja była znacznie większa niż geograficzna Judea, a nazwa Syria Palaestina była używana już od wieków, zanim doszło do buntu Bar Kochby.

Nowa nazwa administracyjna była drukowana na monetach, w inskrypcjach, a nawet pojawiała się w tekstach rabinicznych . Arabskie słowo Filastin było używane w odniesieniu do tego regionu od czasów najwcześniejszych średniowiecznych arabskich geografów . Wydaje się, że był używany jako arabski rzeczownik przymiotnikowy w regionie już od VII wieku n.e. Arabska gazeta Falastin (założona w 1911 r.), Wydawana w Jaffie przez Issę i Yousefa El-Issę , zwracał się do swoich czytelników jako „Palestyńczycy”.

W okresie obowiązywania Mandatu Palestyny termin „Palestyńczyk” był używany w odniesieniu do wszystkich mieszkających tam osób, niezależnie od religii lub pochodzenia etnicznego , a osobom, którym władze brytyjskiego mandatu nadały obywatelstwo , nadano „obywatelstwo palestyńskie”. Inne przykłady obejmują użycie terminu Pułk Palestyny w odniesieniu do Grupy Żydowskiej Brygady Piechoty armii brytyjskiej podczas II wojny światowej oraz terminu „Talmud palestyński”, który jest alternatywną nazwą Talmudu jerozolimskiego , używany głównie w źródłach akademickich.

Po utworzeniu Izraela w 1948 r . używanie i stosowanie terminów „Palestyna” i „Palestyńczyk” przez i do Żydów palestyńskich w dużej mierze przestało być używane. Na przykład anglojęzyczna gazeta The Palestine Post , założona przez Żydów w 1932 r., zmieniła nazwę w 1950 r. na The Jerusalem Post . Żydzi w Izraelu i na Zachodnim Brzegu dzisiaj generalnie identyfikują się jako Izraelczycy. Arabscy obywatele Izraela identyfikują się jako Izraelczycy, Palestyńczycy lub Arabowie.

Palestyńska Karta Narodowa , zmieniona przez Palestyńską Radę Narodową OWP w lipcu 1968 r., Zdefiniowała „Palestyńczyków” jako „tych obywateli arabskich, którzy do 1947 r. Zwykle mieszkali w Palestynie, niezależnie od tego, czy zostali z niej eksmitowani, czy tam przebywali. Każdy, kto urodził się po tej dacie z palestyńskiego ojca – czy to w Palestynie, czy poza nią – jest również Palestyńczykiem”. Zauważ, że „obywatele arabscy” nie są specyficzni religijnie i obejmują nie tylko arabskojęzycznych muzułmanów z Palestyny, ale także arabskojęzycznych chrześcijan i inne wspólnoty religijne Palestyny, które w tamtym czasie mówiły po arabsku, takie jak Samarytanie i Druzowie . Tak więc Żydzi z Palestyny byli/są również uwzględnieni, choć ograniczeni tylko do „ [arabskojęzycznych] Żydów , którzy normalnie mieszkali w Palestynie do początku [przedpaństwowej] inwazji syjonistycznej ”. Karta stwierdza również, że „Palestyna wraz z granicami , które miała podczas mandatu brytyjskiego, jest niepodzielną jednostką terytorialną”.

Pochodzenie

Palestyńska matka i dziecko

Pochodzenie Palestyńczyków jest złożone i różnorodne. Region ten nie był pierwotnie arabski – jego arabizacja była konsekwencją stopniowego włączania Palestyny w szybko rozwijające się islamskie kalifaty, założone przez plemiona arabskie i ich lokalnych sojuszników. Podobnie jak w innych „zarabizowanych” krajach arabskich, arabska tożsamość Palestyńczyków, w dużej mierze oparta na przynależności językowej i kulturowej , jest niezależna od istnienia jakichkolwiek rzeczywistych arabskich korzeni.

Palestyna przeszła w historii wiele wstrząsów demograficznych i religijnych. W II tysiącleciu p.n.e. zamieszkiwali ją Kananejczycy , ludy semickojęzyczne , wyznające religię kananejską . Izraelici w regionie. Żydzi ostatecznie stanowili większość ludności Palestyny w starożytności , jednak ludność żydowska w Jerozolimie i jej okolicach w Judei nigdy w pełni nie odzyskane w wyniku wojen żydowsko-rzymskich . W następnych stuleciach region ten doświadczył niepokojów politycznych i gospodarczych , masowych nawróceń na chrześcijaństwo (i późniejszej chrystianizacji Cesarstwa Rzymskiego ) oraz religijnych prześladowań mniejszości. Emigracja Żydów i imigracja chrześcijan, a także nawracanie pogan, Żydów i Samarytan przyczyniły się do powstania większości chrześcijańskiej w późnorzymskiej i bizantyjskiej Palestynie . W VII wieku Arabowie Rashidunowie podbili Lewant ; później zostały zastąpione przez inne arabskojęzyczne dynastie muzułmańskie, w tym Umajjadów , Abbasydów i Fatymidów . W ciągu następnych kilku stuleci populacja Palestyny drastycznie spadła, z około 1 miliona w okresie rzymskim i bizantyjskim do około 300 000 we wczesnym okresie osmańskim. Z biegiem czasu znaczna część istniejącej populacji przyjęła arabską kulturę i język oraz przeszła na islam . Uważa się, że osadnictwo Arabów przed i po podboju muzułmańskim odegrało rolę w przyspieszeniu procesu islamizacji. Niektórzy uczeni sugerują, że po przybyciu krzyżowców Palestyna była już w przeważającej mierze muzułmańska, podczas gdy inni twierdzą, że dopiero po wyprawach krzyżowych chrześcijanie stracili większość, a proces masowej islamizacji miał miejsce znacznie później, być może w okresie mameluków .

Przez kilka stuleci w okresie osmańskim liczba ludności w Palestynie spadała i wahała się między 150 000 a 250 000 mieszkańców, a dopiero w XIX wieku zaczął następować szybki wzrost liczby ludności. Migracja Egipcjan i Algierczyków do Palestyny w pierwszej połowie XIX wieku, a następnie imigracja Algierczyków, Bośniaków i Czerkiesów w drugiej połowie wieku również przyczyniły się do tego wzrostu populacji.

Prearabskie/islamskie wpływy na palestyńską tożsamość narodową

Podczas gdy kultura palestyńska jest dziś głównie arabska i islamska, wielu Palestyńczyków identyfikuje się z wcześniejszymi cywilizacjami, które zamieszkiwały ziemię palestyńską. Według Walida Khalidiego, w czasach osmańskich „Palestyńczycy uważali się za potomków nie tylko arabskich zdobywców z VII wieku, ale także rdzennych ludów, które żyły w tym kraju od niepamiętnych czasów”.

W 1876 r. Claude R. Conder z Palestine Exploration Fund (PEF) napisał, że:

Ci, którzy są zaznajomieni z tym krajem, dobrze wiedzą, że Fellahini , czyli rdzenni chłopi z Palestyny, nie są Arabami; a jeśli sądzimy na podstawie nazw cech topograficznych, ich język z trudem można nazwać arabskim.

Podobnie argumentuje palestyński antropolog Ali Qleibo:

W całej historii wielka różnorodność ludów przybyła do tego regionu i uczyniła Palestynę swoją ojczyzną: Kananejczycy , Jebusyci , Filistyni z Krety , Anatolijscy i Lidyjscy Grecy , Hebrajczycy , Amoryci , Edomici , Nabatejczycy , Aramejczycy , Rzymianie , Arabowie i krzyżowcy z Europy Zachodniej , aby wymienić tylko kilka. Każdy z nich przywłaszczał sobie różne regiony, które nakładały się na siebie w czasie i rywalizowały o suwerenność i ziemię. Inne, takie jak starożytni Egipcjanie, Hetyci, Persowie , Babilończycy i najazdy mongolskie pod koniec XIII wieku , były historycznymi „wydarzeniami”, których kolejne okupacje były tak niszczycielskie, jak skutki wielkich trzęsień ziemi… Jak spadające gwiazdy, różne kultury świecą przez krótką chwilę, zanim znikną z oficjalnych historycznych i kulturowych zapisów Palestyny. Ludzie jednak przeżywają. W ich zwyczajach i obyczajach skamieliny tych starożytnych cywilizacji przetrwały aż do czasów nowożytnych – aczkolwiek nowoczesność zakamuflowana pod płaszczykiem islamu i kultury arabskiej .

George Antonius , twórca współczesnej arabskiej historii nacjonalistycznej, napisał w swojej przełomowej książce The Arab Awakening z 1938 roku :

Związki Arabów z Palestyną sięgają nieprzerwanie do najwcześniejszych czasów historycznych, ponieważ termin „Arab” [w Palestynie] oznacza obecnie nie tylko przybyszów z Półwyspu Arabskiego, którzy okupowali kraj w VII wieku, ale także starsze populacje, które zawierały małżeństwa ze swoimi najeźdźcami, przyswoiły sobie mowę, zwyczaje i sposoby myślenia i zostały trwale zarabizowane.

Amerykański historyk Bernard Lewis pisze:

Najwyraźniej w Palestynie, podobnie jak w innych częściach Bliskiego Wschodu, współcześni mieszkańcy obejmują wśród swoich przodków tych, którzy żyli w tym kraju w starożytności. Równie oczywiste jest, że struktura demograficzna ulegała znacznym modyfikacjom na przestrzeni wieków w wyniku migracji, deportacji, imigracji i osadnictwa. Było to szczególnie widoczne w Palestynie, gdzie ludność została przekształcona przez takie wydarzenia, jak bunt Żydów przeciwko Rzymowi i jego stłumienie, podbój arabski, przybycie i odejście krzyżowców, dewastacja i ponowne zasiedlenie wybrzeży przez reżimy mameluckie i tureckie, a od XIX wieku rozległe migracje zarówno z regionu, jak i spoza niego. Poprzez inwazje i deportacje oraz kolejne zmiany rządów i kultury, oblicze ludności palestyńskiej zmieniało się kilkakrotnie. Bez wątpienia pierwotni mieszkańcy nigdy nie zostali całkowicie wytępieni, ale z biegiem czasu ulegali kolejno judaizacji, chrystianizacji i islamizacji. Ich język został przekształcony na hebrajski, potem na aramejski, a potem na arabski.

Arabizacja Palestyny

Termin „Arab”, podobnie jak obecność Arabów na Pustyni Syryjskiej i Żyznym Półksiężycu, pojawia się po raz pierwszy w źródłach asyryjskich z IX wieku p.n.e. (Eph'al 1984). W IV wieku pne południowa Palestyna miała dużą populację Edomitów i Arabów. Golan i Negew sprzed tysiąclecia , wskazują na przewagę imion arabskich nad aramejskimi z okresu perskiego , 550-330 pne i później. Beduini falami napływali do Palestyny co najmniej od VII wieku, po podboju muzułmańskim. Niektórzy z nich, jak Arab al-Sakhr na południe od jeziora Kinneret , wywodzą się z Hejaz lub Najd na Półwyspie Arabskim , podczas gdy pochodzenie Ghazawiyya sięga ponoć plemion Misl al-Jizel z Hauran . W Galilei i na Negewie mówią odrębnymi dialektami języka arabskiego .

Populacje arabskie istniały w niektórych częściach Palestyny przed podbojem, a niektóre z tych lokalnych plemion arabskich i Beduinów walczyły jako sojusznicy Bizancjum w odparciu inwazji, co, jak wskazują dowody archeologiczne, było „pokojowym podbojem” [wątpliwe – dyskutuj], a przybyszom pozwolono osiedlić ^{się na starych obszarach miejskich} . Teorie spadku liczby ludności kompensowane przez import obcych populacji nie znajdują potwierdzenia w zapisach archeologicznych.

Krosno w pracy wykonujące tradycyjną palestyńską kefiję w Hebronie w Palestynie. Kefija to tradycyjne nakrycie głowy wywodzące się z Arabii

Po podboju Lewantu przez muzułmanów przez arabskich muzułmanów Rashidunów , dawniej dominujące języki na tym obszarze, aramejski i grecki, zostały stopniowo zastąpione językiem arabskim wprowadzonym przez nową podbijającą mniejszość administracyjną. Wśród pozostałości kulturowych z czasów przedislamskich jest znacząca palestyńska społeczność chrześcijańska, około 10% całej populacji w późnych czasach osmańskich i 45% obywateli Jerozolimy, a także mniejsze społeczności żydowskie i samarytańskie, a także podłoże aramejskie w niektórych lokalnych dialektach palestyńsko - arabskich . ^{[ potrzebna strona ]}

Wydaje się, że chrześcijanie utrzymali większość zarówno w Palestynie, jak iw Syrii pod rządami muzułmanów aż do wypraw krzyżowych. Pierwotny podbój w latach trzydziestych XVI wieku gwarantował wolność religijną, poprawiając wolność Żydów i Samarytan, którzy byli zaliczani do tych pierwszych. Jednak jako dhimmi dorośli mężczyźni musieli płacić dżizję , czyli „podatek ochronny”. Obciążenia ekonomiczne nałożone na niektóre społeczności dhimmi (zwłaszcza Samarytan) czasami sprzyjały masowym nawróceniom. Kiedy krzyżowcy przybyli do Palestyny w XI wieku, nie robili różnicy między chrześcijanami, którzy dla Obrządku łacińskiego uważano za heretyków, Żydów i muzułmanów, mordując wszystkich bez wyjątku. Krzyżowcy, wydzierając kościołowi święte miejsca, takie jak Grób Święty w Jerozolimie i Bazylika Narodzenia Pańskiego w Betlejem, były jednymi z kilku czynników, które głęboko zraziły tradycyjną społeczność chrześcijańską, która szukała pomocy u muzułmanów. Kiedy Saladyn obalił krzyżowców, przywrócił te miejsca pod kontrolę prawosławnych chrześcijan. Wraz z alienującą polityką krzyżowców, inwazją mongolską i powstaniem mameluków były punktami zwrotnymi w losach chrześcijaństwa w tym regionie, a ich kongregacje - wielu chrześcijan stanęło po stronie Mongołów - zostały zauważalnie zmniejszone pod rządami mameluków. Nastąpiły surowsze przepisy mające na celu kontrolę wspólnot chrześcijańskich, narastały wrogości teologiczne, a proces arabizacji i islamizacji nasilił się, do czego przyczynił się napływ koczowniczych plemion Beduinów w XIII i XIV wieku.

Zawoalowana Arabka w Bersheeba , Palestyna ok. 1940 r

Palestyńscy wieśniacy na ogół śledzą początki swojego klanu (hamula) na Półwyspie Arabskim . Wiele wyznaje ustne tradycje pochodzenia od koczowniczych plemion arabskich, które wyemigrowały do Palestyny podczas lub krótko po podboju islamskim. Poprzez to twierdzenie próbują połączyć się z większą narracją cywilizacji arabsko-islamskiej, której pochodzenie jest bardziej cenionym arabskim kontekstem społeczno-kulturowym niż genealogicznym pochodzeniem od lokalnych starożytnych ludów przedarabskich lub przedislamskich. Mimo to, ci Palestyńczycy nadal uważają się za tych, którzy mają historyczne pierwszeństwo przed Żydami, których uważają za Europejczyków, którzy zaczęli imigrować do Palestyny dopiero w XIX wieku.

Wiele rodzin palestyńskich ze znaczącej klasy (a'yan) twierdzi, że wywodzi się z plemion z Półwyspu Arabskiego , które osiedliły się na tym obszarze po podboju muzułmańskim. Obejmuje to rodzinę Nusaybah z Jerozolimy, rodzinę Tamimi z Nabi Salih i rodzinę Barghouti z Bani Zeid . Klany Shawish , al-Husayni i Al-Zayadina wywodzą swoje dziedzictwo od Mahometa poprzez jego wnuków, Husajn ibn Ali i Hassan ibn Ali .

Arabowie w Palestynie, zarówno chrześcijanie, jak i muzułmanie, osiedlili się, a Beduini byli historycznie podzieleni między frakcje Qays i Yaman . Podziały te miały swoje korzenie w przedislamskich waśniach plemiennych między mieszkańcami północnych Arabów ( Qaysis ) i Południowymi Arabami ( Yamanis ). Walka między dwiema konfederacjami plemiennymi rozprzestrzeniła się po całym świecie arabskim wraz z ich podbojami, obejmując nawet niezaangażowane rodziny, tak że ludność Palestyny identyfikowała się z jednym lub drugim. wojnie domowej w Palestynie w VIII wieku aż do początku XX wieku i dały początek różnicom w zwyczajach, tradycji i dialekcie, które pozostają do dziś.

Beit Sahour zostało po raz pierwszy zasiedlone w XIV wieku przez garstkę chrześcijańskich i muzułmańskich klanów ( hamula ) z Wadi Musa w Jordanii, chrześcijanina Jaraisa oraz muzułmańskiego Szajbata i Jubrana, którzy przybyli, aby pracować jako pasterze dla chrześcijańskich właścicieli ziemskich z Betlejem, a następnie dołączyli do nich inni grecko-prawosławni imigranci z Egiptu w XVII – XVIII wieku.

W pierwszej połowie XIX wieku miało miejsce kilka fal imigracji z Egiptu do Palestyny. Woleli osiedlać się w już ustalonych miejscowościach. Kiedyś na równinach południowego wybrzeża i w pobliżu Ramli było 19 wiosek z rodzinami pochodzenia egipskiego, a do dziś niektóre wioski w północnych częściach regionu Samarii, zwłaszcza w Dolinie Ara, mają znaczną populację pochodzenia egipskiego . Ponadto niektórzy Palestyńczycy ze wsi i miast mają albański , bośniacki , czerkieski lub inne niearabskie pochodzenie ze względu na dziedzictwo okresu osmańskiego, które sprowadziło społeczności niearabskie do regionu w XIX wieku.

kanaanizm

Tawfiq Canaan (1882–1964) był pionierem etnografem palestyńskim i palestyńskim nacjonalistą . Głęboko zainteresowany folklorem palestyńskim (głównie kananejskim , filistyńskim , hebrajskim , nabatejskim , syryjsko- aramejskim i arabskim ), Kanaan napisał kilka książek i ponad 50 artykułów na ten temat

Twierdzenia pochodzące z pewnych kręgów w społeczeństwie palestyńskim i ich zwolenników, sugerujące, że Palestyńczycy mają bezpośrednie powiązania przodków ze starożytnymi Kananejczykami , bez pośredniego związku izraelickiego, była kwestią sporną w kontekście konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Bernard Lewis napisał, że „przepisywanie przeszłości jest zwykle podejmowane w celu osiągnięcia określonych celów politycznych… Omijając biblijnych Izraelitów i twierdząc, że są pokrewieństwem z Kananejczykami, przedizraelickimi mieszkańcami Palestyny, można dochodzić roszczenia historyczne poprzedzające biblijną obietnicę i posiadanie wysunięte przez Żydów.

Niektórzy uczeni palestyńscy, jak Zakariyya Muhammad, krytykowali pro-palestyńskie argumenty oparte na pochodzeniu kananejskim lub na tym, co nazywa „ideologią kananejską”. Twierdzi, że jest to „intelektualna moda, oderwana od trosk zwykłych ludzi”. Przypisując jego dążenie pragnieniu wyprzedzania żydowskich roszczeń narodowych, opisuje kanaanizm jako „przegrywającą ideologię”, bez względu na to, czy jest on oparty na faktach, „kiedy jest używany do zarządzania naszym konfliktem z ruchem syjonistycznym”, ponieważ kanaanizm „przyznaje a priori centralna teza syjonizmu. Mianowicie, że byliśmy zaangażowani w odwieczny konflikt z syjonizmem – a więc z żydowską obecnością w Palestynie – od czasów Królestwa Salomona i wcześniej… w ten sposób za jednym zamachem kanaanizm anuluje założenie, że syjonizm jest ruchem europejskim, napędzanym przez współczesne europejskie ewentualności…

Komentując implikacje ideologii kananejskiej, Eric M. Meyers, historyk religii z Duke University , pisze:

Jakie jest znaczenie tego, że Palestyńczycy naprawdę są potomkami Kananejczyków? We wczesnej i bardziej konserwatywnej rekonstrukcji historii można by powiedzieć, że potwierdza to jedynie historyczną wrogość między Izraelem a jego wrogami. Jednak niektórzy uczeni uważają, że Izrael faktycznie wyłonił się z samej społeczności kananejskiej (północno-zachodni Semici) i sprzymierzył się z elementami kananejskimi przeciwko miastom-państwom i elitom Kanaanu. Kiedy zostali pozbawieni praw obywatelskich przez te miasta-państwa i elity, Izraelici i niektórzy pozbawieni praw obywatelskich Kananejczycy połączyli siły, by rzucić wyzwanie hegemonii przywódców miast-państw i wykuli nową tożsamość w górskim kraju, opartą na egalitarnych zasadach i wspólnym zagrożeniu z zewnątrz. To kolejna ironia we współczesnej polityce: Palestyńczycy w rzeczywistości są braćmi krwi lub kuzynami współczesnych Izraelczyków – wszyscy są potomkami Abrahama i Izmaela, że tak powiem.

Stosunek do narodu żydowskiego

Szereg przedobowiązkowych syjonistów, od Ahada Ha'ama i Bera Borochowa po Dawida Ben-Guriona i Icchaka Ben Zvi , uważało palestyńską ludność chłopską za potomków starożytnych biblijnych Hebrajczyków, ale wiara ta została odrzucona, gdy jej implikacje ideologiczne stały się problematyczne. Ahad Ha'am wierzył, że „muzułmanie [Palestyny] są starożytnymi mieszkańcami tej ziemi… którzy stali się chrześcijanami wraz z powstaniem chrześcijaństwa i stali się muzułmanami po przybyciu islamu”. Izrael Belkind , założyciel ruchu Bilu twierdził również, że palestyńscy Arabowie byli braćmi krwi Żydów. Ber Borochov, jeden z kluczowych ideologicznych architektów marksistowskiego syjonizmu, twierdził już w 1905 r., że „[t] on Fellahin in Eretz-Israel są potomkami pozostałości hebrajskiej społeczności rolniczej”, uważając ich za potomków starożytnych hebrajskich mieszkańców „wraz z niewielką domieszką krwi arabskiej”. Ponadto wierzył, że palestyńskie chłopstwo przyjmie syjonizm i że brak skrystalizowanej świadomości narodowej wśród palestyńskich Arabów doprowadzi do ich prawdopodobnej asymilacji z nowym hebrajskim nacjonalizmem oraz że Arabowie i Żydzi zjednoczą się w walce klasowej.

David Ben-Gurion i Icchak Ben Zvi, później odpowiednio pierwszy premier i drugi prezydent Izraela, zasugerowali w artykule z 1918 roku napisanym w jidysz , że fellachowie są potomkami starożytnych rolników żydowskich i samarytańskich: „ Am ha’aretz " (People of the Land), którzy kontynuowali uprawę ziemi po wojnach żydowsko-rzymskich i pomimo wynikających z nich prześladowań za ich wiarę. Podczas gdy bogatsi, lepiej wykształceni i bardziej religijni Żydzi odeszli i przyłączali się do ośrodków wolności religijnej w diasporze, wielu z tych, którzy pozostali, nawróciło się na swoje religie, najpierw na chrześcijaństwo, a następnie na islam. Twierdzili również, że ci chłopi i ich sposób życia są żywymi historycznymi świadectwami starożytnych izraelskich praktyk opisanych w Biblii hebrajskiej i Talmudzie . Ben Zvi stwierdził w późniejszym piśmie, że „Oczywiście błędem byłoby twierdzenie, że wszyscy chłopi są potomkami starożytnych Żydów; dyskutujemy raczej o ich większości lub ich fundamencie” oraz że „Zdecydowana większość chłopów nie pochodzi od arabskich zdobywców, ale raczej od żydowskich chłopów, którzy stanowili większość w regionie przed podbojem islamskim”. Tamari zauważa, że „ideologiczne implikacje tego twierdzenia stały się bardzo problematyczne i wkrótce zostały wycofane z obiegu”. Salima Tamariego zwraca uwagę na paradoksy wywołane poszukiwaniem „natywistycznych” korzeni wśród tych postaci syjonistycznych, zwłaszcza kanaanistycznych zwolenników Yonatana Ratosha , którzy starali się zastąpić „starą” diasporyczną tożsamość żydowską nacjonalizmem obejmującym obecnych mieszkańców Palestyny.

W swojej książce o Palestyńczykach, The Arabs in Eretz-Israel , Belkind wysunął ideę, że rozproszenie Żydów z Ziemi Izraela po zniszczeniu Drugiej Świątyni przez rzymskiego cesarza Tytusa jest „historycznym błędem”, który musi zostać naprawiony. Chociaż rozproszył znaczną część społeczności żydowskiej tego kraju na całym świecie, ci „robotnicy ziemi, którzy pozostali przywiązani do swojej ziemi”, pozostali w tyle i ostatecznie zostali nawróceni na chrześcijaństwo, a następnie na islam. Zaproponował zatem naprawienie tego historycznego zła poprzez uznanie Palestyńczyków za swoich i zaproponował otwarcie hebrajskich szkół dla Palestyńczyków arabskich muzułmanów , aby nauczyli ich arabskiego, hebrajskiego i kultury uniwersalnej. Tsvi Misinai , izraelski badacz, przedsiębiorca i orędownik kontrowersyjnego alternatywnego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego , twierdzi, że prawie 90% wszystkich Palestyńczyków mieszkających w Izraelu i na terytoriach okupowanych (w tym arabscy obywatele Izraela i Beduini Negew) wywodzi się z żydowskiego chłopstwa izraelskiego, które pozostało na ziemi po wygnaniu lub opuszczeniu pozostałych, głównie mieszkańców miast.

Zdaniem izraelskiego historyka Moshe Gila , aby przyjąć teorię o żydowskim pochodzeniu Palestyńczyków, należy przyjąć, że w pewnym momencie miało miejsce masowe nawracanie Żydów na islam, ale według niego „w źródłach – żydowskich, chrześcijańskich czy muzułmańskich – nie ma informacji o masowym nawróceniu Żydów na islam w jakimkolwiek miejscu i czasie, chyba że chodzi o nawrócenie przymusowe”, a w każdym razie „nie ma takich informacji o Ziemi Izraela” i dlatego „nie ma powodu sądzić, że Arabowie z Ziemi Izraela byli potomkami Żydów”.

Wielu Palestyńczyków odnosiło się do swoich żydowskich sąsiadów jako do swoich awlâd 'ammnâ lub kuzynów ze strony ojca. Pod rządami osmańskimi Arabowie palestyńscy rozróżniali swoich rodaków Żydów, których nazywali abna al-balad , „tubylcy” lub yahūd awlâd „arab” , „Żydzi urodzeni w Arabii”, a niedawnymi syjonistycznymi imigrantami. Niektórzy Palestyńczycy twierdzą, że pochodzą od plemion arabskich, które przybyły do tego regionu podczas podboju islamskiego, i uważają się za mających historyczne pierwszeństwo przed Żydami, których uważają za Europejczyków, którzy zaczęli imigrować do Palestyny dopiero w XIX wieku . Dzięki takiemu twierdzeniu włączyli historię swojej rodziny do narracji cywilizacji islamskiej i związali się z genealogią, która miała większy prestiż niż genealogia pochodzenia starożytnego lub przedislamskiego. Kilka palestyńskich rodzin wielopokoleniowych, w szczególności rodzina Makhamra z Yatta , ma niedawne tradycje posiadania żydowskiego pochodzenia.

Badania DNA i genetyczne

Badanie wykazało, że Palestyńczycy, tacy jak Jordańczycy, Syryjczycy, Irakijczycy, Turcy i Kurdowie, mają coś, co wydaje się być przepływem genów za pośrednictwem kobiet w postaci haplogrup matczynego DNA z Afryki Subsaharyjskiej . 15% ze 117 przebadanych Palestyńczyków było nosicielami haplogrup matczynych które wywodzi się z Afryki Subsaharyjskiej. Wyniki te są zgodne z migracją kobiet ze wschodniej Afryki do społeczności Bliskiego Wschodu w ciągu ostatnich kilku tysięcy lat. W tym okresie było wiele okazji do takich migracji. Jednak najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem obecności na tych obszarach głównie żeńskich linii pochodzenia afrykańskiego jest to, że mogą one wywodzić się od kobiet sprowadzonych z Afryki w ramach arabskiego handlu niewolnikami, zasymilowanych na obszarach pod rządami arabskimi.

Palestyńskie dzieci w Hebronie

Według badania opublikowanego w czerwcu 2017 r. przez Ranajita Dasa, Paula Wexlera, Mehdiego Pirooznię i Erana Elhaika w Frontiers in Genetics , „w analizie głównych składników (PCA) [DNA] starożytni Lewantyńczycy [z okresu natufijskiego i neolitu] skupiali się głównie ze współczesnymi Palestyńczykami i Beduinami…” W badaniu opublikowanym w sierpniu 2017 r. przez Marca Habera i in. w The American Journal of Human Genetics autorzy doszli do wniosku, że „nakładanie się epoki brązu i dzisiejszych Lewantyńczyków sugeruje pewien stopień ciągłości genetycznej w regionie”.

W badaniu genetycznym z 2003 r. Beduini wykazali najwyższe wskaźniki (62,5%) podklady haplogrupy J-M267 spośród wszystkich badanych populacji, a następnie Arabowie palestyńscy (38,4%), Irakijczycy (28,2%), Żydzi aszkenazyjscy (14,6%) i Żydzi sefardyjscy (11,9%), według Semino i in. Populacje posługujące się językiem semickim zwykle posiadają nadmiar chromosomów J1 Y w porównaniu z innymi populacjami niosącymi haplogrupę Y J. Haplogrupa J1, przodek subklady M267, pochodzi z południa Lewantu i po raz pierwszy rozprzestrzeniła się stamtąd do Etiopii i Europy w neolitu . J1 występuje najczęściej w Palestynie , a także w Syrii , Iraku , Algierii i Arabii , i gwałtownie spada na granicy obszarów niesemickich, takich jak Turcja i Iran . Druga dyfuzja znacznika J1 miała miejsce w VII wieku n.e., kiedy Arabowie przywieźli go z Arabii do Afryki Północnej.

Palestyńska dziewczyna w Qalqilya .

Badanie z 2013 roku przeprowadzone przez Habera i in. odkryli, że „przeważnie muzułmańskie populacje Syryjczyków, Palestyńczyków i Jordańczyków skupiają się na gałęziach z innymi populacjami muzułmańskimi tak odległymi jak Maroko i Jemen”. Autorzy wyjaśnili, że „przynależność religijna miała silny wpływ na genomy Lewantyńczyków. W szczególności wydaje się, że konwersja populacji regionu na islam wprowadziła poważne zmiany w stosunkach między populacjami poprzez domieszkę kulturowo podobnych, ale geograficznie odległych populacji, prowadząc do podobieństw genetycznych między niezwykle odległymi populacjami”. Badanie wykazało, że chrześcijanie i Druzowie zostali genetycznie odizolowani po przybyciu islamu. Autorzy zrekonstruowali strukturę genetyczną przedislamskiego Lewantu i stwierdzili, że „był on genetycznie bardziej podobny do Europejczyków niż do mieszkańców Bliskiego Wschodu”.

W badaniu genetycznym STR chromosomu Y w dwóch populacjach z Izraela i obszaru Autonomii Palestyńskiej: chrześcijańscy i muzułmańscy Palestyńczycy wykazali różnice genetyczne. Większość palestyńskich chrześcijan (31,82%) stanowiła podkladę E1b1b , następnie G2a (11,36%) i J1 (9,09%). Większość muzułmanów palestyńskich należała do haplogrupy J1 (37,82%), następnie E1b1b (19,33%) i T (5,88%). Próba badawcza składała się z 44 palestyńskich chrześcijan i 119 palestyńskich muzułmanów.

Między Żydami a Palestyńczykami

W ostatnich latach badania genetyczne wykazały, że przynajmniej po ojcowsku żydowskie podziały etniczne i Palestyńczycy są ze sobą spokrewnieni. Badania genetyczne nad Żydami wykazały, że Żydzi i Palestyńczycy są bliżej siebie niż Żydzi do swoich krajów przyjmujących. Na poziomie haplogrup, zdefiniowanym wyłącznie przez polimorfizmy binarne, rozkład chromosomów Y u Arabów i Żydów był podobny, ale nie identyczny.

Według badania przeprowadzonego w 2010 roku przez Behara i in. zatytułowany „Struktura narodu żydowskiego obejmująca cały genom”, Palestyńczycy przetestowali skupiska genetycznie zbliżone do Beduinów, Jordańczyków i Arabów Saudyjskich, co zostało opisane jako „zgodne ze wspólnym pochodzeniem na Półwyspie Arabskim”. W tym samym roku badanie przeprowadzone przez Atzmona i Harry'ego Ostrera wykazało, że Palestyńczycy, wraz z Beduinami, Druzami i grupami południowoeuropejskimi, byli najbliższymi genetycznymi sąsiadami większości populacji żydowskich.

Edward Said i Daniel Barenboim w Sewilli, 2002

Jedno badanie DNA przeprowadzone przez Nebel wykazało znaczne nakładanie się genów wśród izraelskich / palestyńskich Arabów i Żydów. Nebel zaproponował, że „część, a może większość” muzułmańskich Palestyńczyków wywodzi się od „lokalnych mieszkańców, głównie chrześcijan i Żydów, którzy nawrócili się po podboju islamskim w VII wieku naszej ery”.

Badanie z 2020 r. Dotyczące szczątków populacji kananejskich (południowa lewantyńska epoka brązu) sugeruje znaczny stopień ciągłości genetycznej w arabskojęzycznych populacjach lewantyńskich (takich jak Palestyńczycy, Druzowie, Libańczycy, Jordańczycy, Beduini i Syryjczycy), a także w kilku grupach żydowskich (takich jak Żydzi aszkenazyjscy, irańscy i marokańscy), co sugeruje, że wspomniane grupy wywodzą ponad połowę całego swojego atDNA pochodzenie z populacji kananejskich / lewantyńskich z epoki brązu, aczkolwiek z różnymi źródłami i stopniami domieszki z różnych populacji gospodarzy lub najeźdźców, w zależności od każdej grupy. Wyniki pokazują również, że od epoki brązu do regionu dodano znaczący komponent europejski (średnio ~ 8,7%), z wyłączeniem populacji aszkenazyjskich, które mają ~ 41% komponentu europejskiego. Składnik europejski jest najwyższy u Żydów marokańskich i aszkenazyjskich, którzy mają historię w Europie. Z badania wynika, że nie oznacza to, że którakolwiek z tych współczesnych grup ma bezpośrednich przodków od ludzi, którzy żyli w Lewancie od środkowej do późnej epoki brązu lub w chalkolicie Zagros ; wskazuje raczej, że mają przodków z populacji, których starożytny zastępca może być spokrewniony z Bliskim Wschodem. Te obecne grupy wykazują również przodków, których nie można modelować na podstawie dostępnych starożytnych danych DNA, podkreślając znaczenie dodatkowych głównych efektów genetycznych w regionie od epoki brązu.

Tożsamość

Pojawienie się odrębnej tożsamości

Czas i przyczyny pojawienia się wyraźnie palestyńskiej świadomości narodowej wśród Arabów w Palestynie są przedmiotem sporu naukowców. Niektórzy twierdzą, że można go prześledzić już w buncie chłopskim w Palestynie w 1834 r. (A nawet już w XVII wieku), podczas gdy inni twierdzą, że pojawił się dopiero po okresie mandatowej Palestyny. Historyk prawa Assaf Likhovski stwierdza, że dominuje pogląd, że tożsamość palestyńska narodziła się we wczesnych dekadach XX wieku, kiedy wśród Palestyńczyków embrionalne pragnienie samostanowienia w obliczu powszechnych obaw, że syjonizm doprowadziłoby do powstania państwa żydowskiego , a wywłaszczenie większości arabskiej skrystalizowało się wśród większości redaktorów lokalnych gazet, chrześcijańskich i muzułmańskich. Sam termin Filasṭīnī został po raz pierwszy wprowadzony przez Khalila Beidasa w tłumaczeniu rosyjskiej pracy o Ziemi Świętej na arabski w 1898 r. Następnie jego użycie stopniowo się rozpowszechniło, tak że do 1908 r., Wraz z rozluźnieniem kontroli cenzury pod koniec panowania osmańskiego, wielu muzułmańskich, chrześcijańskich i żydowskich korespondentów piszących dla gazet zaczęło używać tego terminu z dużą częstotliwością w odniesieniu do „ludu palestyńskiego” ( ahl / ahālī Fi ostatni ), „Palestyńczycy” ( al-Filasṭīnīyūn ), „synowie Palestyny ( abnā ” Filasṭīn ) lub „społeczeństwo palestyńskie” ( al-mujtama ” al-filasṭīnī ).

Sokół Saladyna , herb i godło Autonomii Palestyńskiej

Niezależnie od różnych poglądów na temat czasu, mechanizmów przyczynowych i orientacji nacjonalizmu palestyńskiego, na początku XX wieku silny sprzeciw wobec syjonizmu i dowody na rozwijającą się nacjonalistyczną tożsamość palestyńską można znaleźć w treści arabskojęzycznych gazet w Palestynie, takich jak Al-Karmil (zał. 1908) i Filasteen (zał . 1911 ) . Filasteen początkowo koncentrował swoją krytykę syjonizmu na niepowodzeniu administracji osmańskiej w kontrolowaniu żydowskiej imigracji i dużym napływie cudzoziemców, później badając wpływ syjonistycznych wykupów ziemi na palestyńskich chłopów ( arab . فلاحين , fellahin ), wyrażając rosnące zaniepokojenie wywłaszczaniem gruntów i jego konsekwencjami dla ogółu społeczeństwa.

Książka historyka Rashida Khalidiego z 1997 r . Tożsamość palestyńska: budowa nowoczesnej świadomości narodowej jest uważana za „podstawowy tekst” na ten temat. Zauważa, że warstwy archeologiczne, które określają historię Palestyny – obejmujące biblijne , rzymskie , bizantyjskie , Umajjadów , Abbasydów , Fatymidów , krzyżowców , ajjubidów , mameluków i osmańskie okresy – stanowią część tożsamości współczesnego narodu palestyńskiego, tak jak ją rozumieli w ciągu ostatniego stulecia. Zauważając, że tożsamość palestyńska nigdy nie była wyłączna, a „arabizm, religia i lokalna lojalność” odgrywały ważną rolę, Khalidi ostrzega przed wysiłkami niektórych skrajnych zwolenników palestyńskiego nacjonalizmu, by „anachronicznie” wczytać z powrotem do historii świadomość nacjonalistyczną, która w rzeczywistości jest „stosunkowo nowoczesna”.

Khalidi argumentuje, że współczesna tożsamość narodowa Palestyńczyków ma swoje korzenie w dyskursach nacjonalistycznych , które pojawiły się wśród ludów imperium osmańskiego pod koniec XIX wieku, które zaostrzyły się po wytyczeniu granic współczesnych państw narodowych na Bliskim Wschodzie po I wojnie światowej . Khalidi stwierdza również, że chociaż wyzwanie, jakie rzucił syjonizm , odegrało rolę w kształtowaniu tej tożsamości, „poważnym błędem jest sugerowanie, że tożsamość palestyńska pojawiła się głównie jako odpowiedź na syjonizm”.

Użycie słowa „Palestyńczycy” przez Khalila Beidasa w 1898 r. We wstępie do jego tłumaczenia Opisu Ziemi Świętej Akima Olesnickiego

I odwrotnie, historyk James L. Gelvin twierdzi, że nacjonalizm palestyński był bezpośrednią reakcją na syjonizm. W swojej książce The Israel-Palestine Conflict: One Hundred Years of War stwierdza, że „nacjonalizm palestyński pojawił się w okresie międzywojennym w odpowiedzi na syjonistyczną imigrację i osadnictwo”. Gelvin argumentuje, że fakt ten nie czyni tożsamości palestyńskiej mniej uzasadnioną: „Fakt, że nacjonalizm palestyński rozwinął się później niż syjonizm i faktycznie w odpowiedzi na niego, w żaden sposób nie umniejsza legitymacji nacjonalizmu palestyńskiego ani nie czyni go mniej ważnym niż syjonizm. Wszystkie nacjonalizmy powstają w opozycji do jakiegoś„ innego ”. Dlaczego inaczej miałaby istnieć potrzeba określenia, kim jesteś? A wszystkie nacjonalizmy są definiowane przez to, czemu się sprzeciwiają”.

David Seddon pisze, że „stworzenie tożsamości palestyńskiej w jej współczesnym znaczeniu powstało zasadniczo w latach sześćdziesiątych XX wieku wraz z utworzeniem Organizacji Wyzwolenia Palestyny”. Dodaje jednak, że „istnienie populacji o rozpoznawalnie podobnej nazwie („Filistyni”) w czasach biblijnych sugeruje pewien stopień ciągłości w długim okresie historycznym (podobnie jak „Izraelici” w Biblii sugerują długą historyczną ciągłość w tym samym regionie).

Baruch Kimmerling i Joel S. Migdal uważają bunt chłopski w Palestynie z 1834 r . Za pierwsze wydarzenie formacyjne narodu palestyńskiego. Od 1516 do 1917 Palestyna była rządzona przez Imperium Osmańskie , z wyjątkiem dekady od 1830 do 1840, kiedy egipski wasal Osmanów, Muhammad Ali i jego syn Ibrahim Pasha z powodzeniem oderwali się od przywództwa osmańskiego i podbijając terytorium rozciągające się od Egiptu aż po Damaszek, zapewnili sobie własne panowanie nad tym obszarem. Tak zwany bunt chłopski przez Arabów Palestyny został przyspieszony przez ciężkie żądania poborowych. Lokalni przywódcy i miejscy notabli byli niezadowoleni z utraty tradycyjnych przywilejów, podczas gdy chłopi doskonale zdawali sobie sprawę, że pobór do wojska to niewiele więcej niż wyrok śmierci. Od maja 1834 rebelianci zajęli wiele miast, między innymi Jerozolimę , Hebron i Nablus , a armia Ibrahima Paszy została rozmieszczona, pokonując ostatnich rebeliantów 4 sierpnia w Hebronie. Benny Morris argumentuje, że Arabowie w Palestynie mimo to pozostali częścią większego narodowego państwa arabskiego lub, alternatywnie, ruch panislamistyczny. Walid Khalidi argumentuje inaczej, pisząc, że Palestyńczycy w czasach osmańskich byli „[a] doskonale świadomi odrębności historii Palestyny…” i „[a] chociaż dumni ze swojego arabskiego dziedzictwa i pochodzenia, Palestyńczycy uważali się za potomków nie tylko arabskich zdobywców z VII wieku, ale także rdzennych ludów, które żyły w tym kraju od niepamiętnych czasów, w tym starożytnych Hebrajczyków i Kananejczyków przed nimi .

Protest palestyńskich kobiet przeciwko mandatowi brytyjskiemu w Jerozolimie w 1930 r. Znak brzmi: „Żadnego dialogu, żadnych negocjacji do czasu wygaśnięcia [mandatu]”

Zachary J. Foster argumentował w artykule Foreign Affairs z 2015 r., Że „na podstawie setek rękopisów, islamskich akt sądowych, książek, czasopism i gazet z okresu osmańskiego (1516–1918) wydaje się, że pierwszym Arabem, który użył terminu „Palestyńczyk” był Farid Georges Kassab, prawosławny chrześcijanin z Bejrutu ”. Wyjaśnił dalej, że w książce Kassaba z 1909 r. Palestyna, hellenizm i klerykalizm zauważono mimochodem, że „prawosławni palestyńscy Osmanowie nazywają siebie Arabami i w rzeczywistości są Arabami”, pomimo opisywania arabskojęzycznych Palestyńczyków jako Palestyńczyków w pozostałej części książki.

Bernard Lewis argumentuje, że Arabowie z osmańskiej Palestyny nie sprzeciwiali się syjonistom jako naród palestyński, ponieważ sama koncepcja takiego narodu była wówczas nieznana Arabom z tego obszaru i powstała znacznie później. Nawet koncepcja arabskiego nacjonalizmu w arabskich prowincjach Imperium Osmańskiego „nie osiągnęła znaczących rozmiarów przed wybuchem I wojny światowej”. Tamir Sorek, socjolog , twierdzi, że „Chociaż odrębną tożsamość palestyńską można prześledzić co najmniej do połowy XIX wieku (Kimmerling i Migdal 1993; Khalidi 1997b), a nawet do XVII wieku (Gerber 1998), dopiero po I wojnie światowej szeroki zakres opcjonalnych przynależności politycznych stał się istotny dla Arabów w Palestynie ” .

Izraelski historyk Efraim Karsh uważa, że tożsamość palestyńska rozwinęła się dopiero po wojnie 1967 r., Ponieważ exodus Palestyńczyków tak bardzo podzielił społeczeństwo, że niemożliwe było poskładanie tożsamości narodowej. W latach 1948-1967 Jordańczycy i inne kraje arabskie przyjmujące arabskich uchodźców z Palestyny / Izraela uciszyły wszelkie przejawy tożsamości palestyńskiej i okupowały ich ziemie aż do podbojów Izraela w 1967 r. Formalna aneksja Zachodniego Brzegu przez Jordanię w 1950 r. i późniejsze nadanie jej palestyńskim mieszkańcom obywatelstwa jordańskiego dodatkowo zahamowało rozwój palestyńskiej tożsamości narodowej poprzez integrację ich ze społeczeństwem jordańskim.

Idea jedynego w swoim rodzaju państwa palestyńskiego, odrębnego od arabskich sąsiadów, została początkowo odrzucona przez palestyńskich przedstawicieli. Pierwszy Kongres Stowarzyszeń Muzułmańsko-Chrześcijańskich (w Jerozolimie , luty 1919), który zebrał się w celu wyboru przedstawiciela Arabów Palestyńskich na Konferencję Pokojową w Paryżu , przyjął następującą rezolucję: „Uważamy Palestynę za część arabskiej Syrii, ponieważ nigdy nie była od niej oddzielona. Łączą nas z nią więzy narodowe, religijne, językowe, naturalne, ekonomiczne i geograficzne ” .

Powstanie palestyńskiego nacjonalizmu

Pieczęć ONZ upamiętniająca walkę Palestyny

Niezależne państwo palestyńskie nie sprawowało pełnej suwerenności nad ziemią, na której żyli Palestyńczycy w epoce nowożytnej. Palestyna była administrowana przez Imperium Osmańskie do I wojny światowej, a następnie nadzorowana przez brytyjskie władze mandatowe. Izrael powstał w niektórych częściach Palestyny w 1948 r., a po wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 r . Zachodnim Brzegiem rządziła Jordania , a Strefą Gazy Egipt , przy czym oba kraje nadal administrowały tymi obszarami, dopóki Izrael nie zajął ich w wojnie sześciodniowej . Historyk Avi Shlaim twierdzi, że brak suwerenności Palestyńczyków nad ziemią został wykorzystany przez Izraelczyków do odmówienia Palestyńczykom prawa do samostanowienia.

Dziś prawo narodu palestyńskiego do samostanowienia zostało potwierdzone przez Zgromadzenie Ogólne ONZ , Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości i kilka władz izraelskich. W sumie 133 kraje uznają Palestynę za państwo. Jednak suwerenność Palestyny nad obszarami uznanymi za część państwa palestyńskiego pozostaje ograniczona, a granice państwa pozostają przedmiotem sporu między Palestyńczykami a Izraelczykami.

Mandat brytyjski (1917–1947)

Pierwsze palestyńskie organizacje nacjonalistyczne powstały pod koniec I wojny światowej . Powstały dwie frakcje polityczne. al-Muntada al-Adabi , zdominowana przez rodzinę Nashashibi , walczyła o promocję języka i kultury arabskiej, obronę wartości islamu oraz niepodległą Syrię i Palestynę. W Damaszku al-Nadi al-Arabi , zdominowany przez rodzinę Husayni , bronił tych samych wartości.

Artykuł 22 Paktu Ligi Narodów nadał międzynarodowy status prawny terytoriom i ludom, które przestały podlegać zwierzchnictwu Imperium Osmańskiego w ramach „świętego zaufania cywilizacji”. Artykuł 7 Mandatu Ligi Narodów wymagał ustanowienia dla mieszkańców nowej, odrębnej narodowości palestyńskiej. Oznaczało to, że Palestyńczycy nie zostali obywatelami brytyjskimi, a Palestyna nie została przyłączona do brytyjskich dominiów. Dokument mandatowy podzielił ludność na żydowską i nieżydowską, a Wielka Brytania, mocarstwo mandatowe, uważało, że ludność palestyńska składa się z grup religijnych, a nie narodowych. W rezultacie rządowe spisy ludności w 1922 i 1931 r. sklasyfikowałyby Palestyńczyków wyznaniowo jako muzułmanów, chrześcijan i Żydów, z nieobecną kategorią Arabów.

Musa Alami (1897-1984) był palestyńskim nacjonalistą i politykiem, postrzeganym w latach czterdziestych XX wieku jako przywódca Palestyńczyków

Artykuły Mandatu wspominały o prawach obywatelskich i religijnych społeczności nieżydowskich w Palestynie, ale nie wspominały o ich statusie politycznym. Na konferencji w San Remo postanowiono przyjąć tekst tych artykułów, umieszczając w protokole z konferencji zobowiązanie Mocarstwa Mandatowego, że nie będzie to oznaczało zrzeczenia się jakichkolwiek praw, którymi cieszyły się dotychczas społeczności nieżydowskie w Palestynie. W 1922 r. władze brytyjskie nad Mandatową Palestyną zaproponowały projekt konstytucji, który dawałby palestyńskim Arabom reprezentację w Radzie Legislacyjnej pod warunkiem zaakceptowania przez nich warunków mandatu. Delegacja Arabów Palestyńskich odrzuciła propozycję jako „całkowicie niezadowalającą”, zauważając, że „Naród Palestyny” nie może zaakceptować włączenia Deklaracji Balfoura do preambuły konstytucji jako podstawy do dyskusji. Ponadto kwestionowali określenie Palestyny jako brytyjską „kolonię najniższego rzędu”. Mniej więcej dziesięć lat później Arabowie próbowali skłonić Brytyjczyków do ponownego oferowania arabskiego legalnego establishmentu, ale bezskutecznie.

Po tym, jak brytyjski generał Louis Bols odczytał Deklarację Balfoura w lutym 1920 r., około 1500 Palestyńczyków demonstrowało na ulicach Jerozolimy.

Miesiąc później, podczas zamieszek Nebi Musa w 1920 r., Protesty przeciwko rządom brytyjskim i żydowskiej imigracji stały się gwałtowne, a Bols zakazał wszelkich demonstracji. Jednak w maju 1921 r. w Jaffie wybuchły kolejne zamieszki antyżydowskie, w wyniku których zginęło dziesiątki Arabów i Żydów.

Po zamieszkach Nebi Musa w 1920 r ., konferencji w San Remo i niepowodzeniu Fajsala w ustanowieniu Królestwa Wielkiej Syrii , między kwietniem a lipcem 1920 r . zakorzeniła się charakterystyczna forma palestyńskiego nacjonalizmu arabskiego. powiedział: „ Teraz, po ostatnich wydarzeniach w Damaszku , musimy tu dokonać całkowitej zmiany naszych planów. Południowa Syria już nie istnieje. Musimy bronić Palestyny”.

Konflikt między palestyńskimi nacjonalistami a różnymi typami panarabistów trwał nadal podczas mandatu brytyjskiego, ale ci ostatni byli coraz bardziej marginalizowani. Dwoma wybitnymi przywódcami palestyńskich nacjonalistów byli Mohammad Amin al-Husayni , Wielki Mufti Jerozolimy, mianowany przez Brytyjczyków, oraz Izz ad-Din al-Qassam . Po zabiciu szejka Izza ad-Din al-Kassama przez Brytyjczyków w 1935 roku, jego zwolennicy zapoczątkowali arabską rewoltę w Palestynie w latach 1936-39 , która rozpoczęła się od strajku generalnego w Jaffie i ataków na żydowskie i brytyjskie instalacje w Nablus . Arabski Komitet Wyższy wezwał do ogólnokrajowego strajku generalnego, niepłacenia podatków i zamknięcia samorządów miejskich oraz zażądał zaprzestania imigracji Żydów i zakazu sprzedaży ziemi Żydom. Pod koniec 1936 r. ruch stał się rewoltą narodową, a opór narastał w latach 1937 i 1938. W odpowiedzi Brytyjczycy ogłosili stan wojenny , rozwiązali Arabski Komitet Wysoki i aresztowali urzędników Najwyższej Rady Muzułmańskiej, którzy stali za rewoltą. Do 1939 r. 5000 Arabów zginęło w brytyjskich próbach stłumienia buntu; ponad 15 000 zostało rannych.

Wojna (1947–1949)

Abd al-Qadir al-Husayni , przywódca Armii Świętej Wojny w 1948 roku

W listopadzie 1947 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło plan podziału , który podzielił mandat Palestyny na dwa państwa: jedno z większością arabską i jedno z większością żydowską. Arabowie palestyńscy odrzucili plan i zaatakowali żydowskie obszary cywilne i cele paramilitarne. Po ogłoszeniu przez Izrael niepodległości w maju 1948 r. pięć armii arabskich (Liban, Egipt, Syria, Irak i Transjordania) przybyło z pomocą Arabom palestyńskim przeciwko nowo utworzonemu państwu Izrael .

Palestyńscy Arabowie ponieśli tak poważną klęskę pod koniec wojny, że terminem, którego używają do opisania wojny, jest Nakba („katastrofa”). Izrael przejął kontrolę nad znaczną częścią terytorium, które zostałoby przydzielone państwu arabskiemu, gdyby Arabowie palestyńscy zaakceptowali plan podziału ONZ. Wraz z klęską militarną setki tysięcy Palestyńczyków uciekło lub zostało wypędzonych z tego, co stało się państwem Izrael. Izrael nie pozwolił palestyńskim uchodźcom z wojny na powrót do Izraela.

Map comparing the borders of the 1947 partition plan and the Armistice Demarcation Lines of 1949.

Granice określone w planie podziału Palestyny z 1947 r. ONZ :

Teren przydzielony państwu żydowskiemu

Obszar przydzielony państwu arabskiemu

Zaplanowano separatum Corpus z zamiarem, aby Jerozolima nie była ani żydowska, ani arabska

Linie demarkacyjne zawieszenia broni z 1949 r. ( Linia zielona ):

Terytorium kontrolowane przez Izrael od 1949 roku

Terytorium kontrolowane przez Egipt i Jordanię od 1948 do 1967 roku

„Stracone lata” (1949–1967)

Po wojnie nastąpiła przerwa w palestyńskiej działalności politycznej. Khalidi przypisuje to traumatycznym wydarzeniom z lat 1947–49, które obejmowały wyludnienie ponad 400 miast i wsi oraz powstanie setek tysięcy uchodźców. Zrównano z ziemią 418 wiosek, 46 367 budynków, 123 szkoły, 1233 meczety, 8 kościołów i 68 świętych sanktuariów, z których wiele ma długą historię, zniszczonych przez siły izraelskie. Ponadto Palestyńczycy stracili od 1,5 do 2 milionów akrów ziemi, około 150 000 domów miejskich i wiejskich oraz 23 000 obiektów handlowych, takich jak sklepy i biura. Ostatnie szacunki kosztów ponoszonych przez Palestyńczyków w konfiskacie mienia przez Izrael od 1948 r. wykazały, że Palestyńczycy ponieśli stratę aktywów netto w wysokości 300 miliardów dolarów.

Te części brytyjskiej mandatowej Palestyny, które nie stały się częścią nowo ogłoszonego państwa izraelskiego, były okupowane przez Egipt lub anektowane przez Jordanię. Na konferencji w Jerychu 1 grudnia 1948 r. 2000 delegatów palestyńskich poparło rezolucję wzywającą do „zjednoczenia Palestyny i Transjordanii jako kroku w kierunku pełnej jedności arabskiej”. Podczas tego, co Khalidi nazwał „straconymi latami”, które nastąpiły później, Palestyńczykom brakowało środka ciężkości, ponieważ byli podzieleni między te kraje i inne, takie jak Syria, Liban i inne.

W latach pięćdziesiątych XX wieku nowe pokolenie palestyńskich grup i ruchów nacjonalistycznych zaczęło się potajemnie organizować, wkraczając na scenę publiczną w latach sześćdziesiątych. Tradycyjna elita palestyńska, która dominowała w negocjacjach z Brytyjczykami i syjonistami w Mandacie i która była w dużej mierze obarczana odpowiedzialnością za utratę Palestyny, została zastąpiona przez te nowe ruchy, których rekruci na ogół pochodzili ze środowisk biednych lub z klasy średniej i często byli studentami lub niedawnymi absolwentami uniwersytetów w Kairze, Bejrucie i Damaszku . Siła panarabistycznej, którą przedstawił m.in Gamal Abdel Nasser — popularny wśród Palestyńczyków, dla których arabizm był już ważnym elementem ich tożsamości — miał tendencję do przesłaniania tożsamości oddzielnych państw arabskich, które obejmował.

1967 – obecnie

Od 1967 roku Palestyńczycy na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy żyją pod okupacją wojskową, tworząc, według Avrama Bornsteina, karceralizację ich społeczeństwa . W międzyczasie panarabizm jako aspekt tożsamości palestyńskiej zanikł. Izraelska okupacja Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu spowodowała drugi exodus Palestyńczyków i rozbicie palestyńskich grup politycznych i bojowników, co skłoniło ich do porzucenia resztek nadziei związanych z panarabizmem. Coraz bardziej gromadzili się wokół Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP), która powstała w Kairze w 1964 roku. W kolejnych latach grupa zyskiwała na popularności, zwłaszcza pod nacjonalistycznym nastawieniem kierownictwa Jasera Arafata . Główny nurt świeckiego nacjonalizmu palestyńskiego został zgrupowany pod parasolem OWP, której organizacje założycielskie obejmują Fatah i Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny , wśród innych grup, które w tamtym czasie uważały, że przemoc polityczna był jedynym sposobem na „wyzwolenie” Palestyny. Grupy te dały głos tradycji, która pojawiła się w latach sześćdziesiątych XX wieku, która twierdzi, że nacjonalizm palestyński ma głębokie korzenie historyczne, a skrajni zwolennicy wczytują palestyńską świadomość nacjonalistyczną i tożsamość z powrotem w historię Palestyny na przestrzeni ostatnich kilku stuleci, a nawet tysiącleci, kiedy taka świadomość jest w rzeczywistości stosunkowo nowoczesna.

Yasser Arafat , Najef Hawatmeh i Kamal Nasser na jordańskiej konferencji prasowej w Ammanie, 1970

Bitwa pod Karameh i wydarzenia Czarnego września w Jordanii przyczyniły się do wzrostu poparcia Palestyńczyków dla tych grup, zwłaszcza wśród Palestyńczyków na wygnaniu. Jednocześnie wśród Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy nowy temat ideologiczny, znany jako sumud , reprezentował palestyńską strategię polityczną, powszechnie przyjmowaną od 1967 roku. Jako pojęcie ściśle związane z ziemią, rolnictwem i rdzennością , wysuwany wówczas idealny obraz Palestyńczyka był wyobrażeniem chłopa (po arabsku fellah ), który pozostał na swojej ziemi, odmawiając wyjazdu. Strategia bardziej pasywna niż przyjęta przez palestyńskich fedainów , sumud dostarczyła ważnego podtekstu narracji bojowników, „symbolizując ciągłość i związki z ziemią, z chłopstwem i wiejskim stylem życia”.

tym samym roku ONZ przyznała jej status obserwatora ruchu narodowo-wyzwoleńczego . Izrael odrzucił rezolucję, nazywając ją „haniebną”. W przemówieniu do Knesetu wicepremier i minister spraw zagranicznych Yigal Allon przedstawił pogląd rządu, że: „Nikt nie może oczekiwać, że uznamy organizację terrorystyczną zwaną OWP za reprezentującą Palestyńczyków - ponieważ tak nie jest. Nikt nie może oczekiwać, że będziemy negocjować z szefami gangów terrorystycznych, którzy poprzez swoją ideologię i działania dążą do likwidacji państwa Izrael ”.

W 1975 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych powołała organ pomocniczy, Komitet ds. Wykonywania Niezbywalnych Praw Narodu Palestyńskiego , aby zarekomendować program wdrażania umożliwiający narodowi palestyńskiemu korzystanie z niepodległości narodowej i prawa do samostanowienia bez ingerencji z zewnątrz, narodowej niepodległości i suwerenności oraz powrót do swoich domów i własności.

Protest w obronie Palestyny w Tunezji

Pierwsza intifada (1987–1993) była pierwszym powszechnym powstaniem przeciwko izraelskiej okupacji w 1967 r. Po proklamowaniu przez OWP w 1988 r. państwa Palestyna , wydarzenia te jeszcze bardziej wzmocniły palestyńską tożsamość narodową. Po wojnie w Zatoce Perskiej w 1991 r. władze Kuwejtu siłą wywarły presję na prawie 200 000 Palestyńczyków, aby opuścili Kuwejt . Polityka, która częściowo doprowadziła do tego exodusu, była odpowiedzią na sojusz przywódcy OWP Jasera Arafata z Saddamem Husajnem .

Porozumienia z Oslo , pierwsze izraelsko-palestyńskie tymczasowe porozumienie pokojowe, zostały podpisane w 1993 r. Przewidywano, że proces ten potrwa pięć lat i zakończy się w czerwcu 1999 r., kiedy rozpoczęło się wycofywanie sił izraelskich ze Strefy Gazy i okolic Jerycha. Po wygaśnięciu tej kadencji bez uznania przez Izrael Państwa Palestyny i bez skutecznego zakończenia okupacji nastąpiła druga intifada w 2000 r. Druga intifada była bardziej brutalna niż pierwsza. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości zauważył, że odkąd rząd Izraela zdecydował się uznać OWP za przedstawiciela narodu palestyńskiego, ich istnienie nie było już problemem. Sąd zauważył, że izraelsko-palestyńska umowa przejściowa w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy z dnia 28 września 1995 r. również wielokrotnie odnosiła się do narodu palestyńskiego i jego „uzasadnionych praw”. Według Thomasa Giegericha , w odniesieniu do prawa narodu palestyńskiego do utworzenia suwerennego, niepodległego państwa: „Prawo do samostanowienia daje narodowi palestyńskiemu zbiorowo niezbywalne prawo do swobodnego określania swojego statusu politycznego, podczas gdy Izrael, uznając Palestyńczyków za odrębny naród, jest zobowiązany do popierania i poszanowania tego prawa zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych”.

Po niepowodzeniach drugiej intifady wyłania się młodsze pokolenie, któremu mniej zależy na ideologii nacjonalistycznej niż na wzroście gospodarczym. To było źródłem napięć między niektórymi palestyńskimi przywódcami politycznymi a palestyńskimi profesjonalistami biznesowymi, którzy pragną współpracy gospodarczej z Izraelczykami. Na międzynarodowej konferencji w Bahrajnie palestyński biznesmen Ashraf Jabari powiedział: „Nie mam problemu ze współpracą z Izraelem. Czas iść dalej.… Autonomia Palestyńska nie chce pokoju. Powiedzieli rodzinom biznesmenów, że są poszukiwani [przez policję] za udział w warsztatach w Bahrajnie”.

Demografia

Państwo bądź region	Populacja
Terytoria Palestyńskie (Strefa Gazy i Zachodni Brzeg, w tym Wschodnia Jerozolima)	4420549
Jordania	2 700 000
Izrael	1 318 000
Chile	500 000 (największa społeczność poza Bliskim Wschodem)
Syria	434 896
Liban	405425
Arabia Saudyjska	327 000
Ameryki _	225 tys
Egipt	44200
Kuwejt	(około) 40 000
Inne państwa Zatoki Perskiej	159 000
Inne państwa arabskie	153 tys
Inne kraje	308.000
CAŁKOWITY	10 574 521

Wobec braku kompleksowego spisu obejmującego wszystkie populacje diaspory palestyńskiej oraz te, które pozostały w Palestynie z mandatu brytyjskiego , dokładne dane liczbowe są trudne do ustalenia. Palestyńskie Centralne Biuro Statystyczne (PCBS) ogłosiło pod koniec 2015 r., że liczba Palestyńczyków na świecie na koniec 2015 r. wynosiła 12,37 mln, z czego liczba nadal mieszkających w historycznej Palestynie wynosiła 6,22 mln.

W 2005 r. Amerykańsko-Izraelska Grupa Badań Demograficznych (AIDRG) przeprowadziła krytyczny przegląd danych i metodologii PCBS. W swoim raporcie stwierdzili, że kilka błędów w metodologii i założeniach PCBS sztucznie zawyżyło liczby o łącznie 1,3 miliona. Liczby PCBS zostały porównane z różnymi innymi źródłami (np. potwierdzonymi wskaźnikami urodzeń opartymi na płodności założenia dotyczące stawek dla danego roku porównano z danymi Ministerstwa Zdrowia Palestyny oraz danymi Ministerstwa Edukacji dotyczącymi zapisów do szkół sześć lat później; numery imigracyjne zostały porównane z numerami zebranymi na przejściach granicznych itp.). Błędy zgłoszone w ich analizie obejmowały: błędy wskaźnika urodzeń (308 000), błędy imigracyjne i emigracyjne (310 000), nieuwzględnienie migracji do Izraela (105 000), podwójne liczenie Arabów jerozolimskich (210 000), liczenie byłych mieszkańców mieszkających obecnie za granicą (325 000) i inne rozbieżności (82 000 ) . Wyniki swoich badań zaprezentowali także przed Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych w dniu 8 marca 2006 r.

Badanie zostało skrytykowane przez Sergio DellaPergola , demografa z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. DellaPergola zarzucił autorom raportu AIDRG niezrozumienie podstawowych zasad demografii ze względu na brak znajomości tematu, ale przyznał też, że nie wziął pod uwagę emigracji Palestyńczyków i uważa, że należy to zbadać, a także statystyki urodzeń i śmiertelności Autonomii Palestyńskiej. Oskarżył również AIDRG o selektywne wykorzystanie danych i liczne błędy systematyczne w ich analizie, twierdząc, że autorzy założyli, że rejestr wyborców Palestyny jest kompletny, mimo że rejestracja jest dobrowolna, i wykorzystali nierealistycznie niski współczynnik całkowitej płodności (statystyczna abstrakcja urodzeń na kobietę), aby ponownie przeanalizować te dane w „typowym błędzie kołowym”. DellaPergola oszacował populację Palestyny na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy na koniec 2005 roku na 3,33 miliona, czyli 3,57 miliona, jeśli uwzględni się Wschodnią Jerozolimę. Liczby te są tylko nieznacznie niższe niż oficjalne dane palestyńskie. The Izraelska administracja cywilna podała liczbę Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu na 2 657 029 w maju 2012 r.

Badanie AIDRG skrytykował także Ian Lustick , który zarzucił jego autorom liczne błędy metodologiczne i agendę polityczną.

W 2009 roku na prośbę OWP „Jordania odebrała obywatelstwo tysiącom Palestyńczyków, aby uniemożliwić im pozostanie na stałe w kraju”.

Wielu Palestyńczyków osiedliło się w Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza w rejonie Chicago.

W sumie szacuje się, że w obu Amerykach mieszka około 600 000 Palestyńczyków. Emigracja Palestyny do Ameryki Południowej rozpoczęła się z powodów ekonomicznych, które poprzedzały konflikt arabsko-izraelski, ale później nadal rosła. Wielu emigrantów pochodziło z Betlejem . Ci, którzy emigrowali do Ameryki Łacińskiej, byli głównie chrześcijanami. Połowa osób pochodzenia palestyńskiego w Ameryce Łacińskiej mieszka w Chile . Salwadoru i Hondurasu mają również znaczną populację palestyńską. Te dwa kraje miały prezydentów pochodzenia palestyńskiego ( Antonio Saca w Salwadorze i Carlos Roberto Flores w Hondurasie). Belize , które ma mniejszą populację palestyńską, ma palestyńskiego ministra – Saida Musę . Schafik Jorge Handal , salwadorski polityk i były przywódca partyzantki , był synem palestyńskich imigrantów.

Uchodźcy

Klikalna mapa ponad 400 wyludnionych miast i wiosek z exodusu Palestyny w 1948 r. (Czerwony) i c. 60 współczesnych palestyńskich obozów dla uchodźców (niebieski)

W 2006 roku 4 255 120 Palestyńczyków było zarejestrowanych jako uchodźcy w Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Pracy (UNRWA). Liczba ta obejmuje potomków uchodźców, którzy uciekli lub zostali wydaleni w czasie wojny 1948 r., ale nie obejmuje tych, którzy od tego czasu wyemigrowali na obszary poza obszarem działania UNRWA. Na podstawie tych danych prawie połowa wszystkich Palestyńczyków to zarejestrowani uchodźcy. 993 818 uchodźców palestyńskich w Strefie Gazy i 705 207 uchodźców palestyńskich na Zachodnim Brzegu, którzy pochodzą z miast i wiosek znajdujących się obecnie w granicach Izraela , są zawarte w tych liczbach.

uchodźców palestyńskich w 1948 r

Dane UNRWA nie obejmują około 274 000 osób, czyli 1 na 5,5 wszystkich arabskich mieszkańców Izraela, którzy są wewnętrznie przesiedlonymi uchodźcami palestyńskimi.

Obozy dla uchodźców palestyńskich w Libanie, Syrii, Jordanii i na Zachodnim Brzegu są zorganizowane według wioski lub miejsca pochodzenia rodziny uchodźców. Jedną z pierwszych rzeczy, których uczą się dzieci urodzone w obozach, jest nazwa wioski, z której pochodzą. David McDowall pisze, że „[...] tęsknota za Palestyną przenika całą społeczność uchodźców i jest najgoręcej wyznawana przez młodszych uchodźców, dla których dom istnieje tylko w wyobraźni”.

Polityka izraelska mająca na celu uniemożliwienie uchodźcom powrotu do ich domów została początkowo sformułowana przez Davida Ben Guriona i Josepha Weitza , dyrektora Żydowskiego Funduszu Narodowego , została formalnie przyjęta przez izraelski rząd w czerwcu 1948 r. W grudniu tego roku ONZ przyjęła rezolucję 194 , która stanowiła, że „uchodźcom, którzy chcą wrócić do swoich domów i żyć w pokoju z sąsiadami, należy zezwolić na to w najwcześniejszym możliwym terminie, oraz że należy wypłacić odszkodowanie za mienie tych, którzy zdecydują się nie wracać, oraz za utratę lub uszkodzenie mienia, które, zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego lub na zasadzie słuszności, powinny zostać naprawione przez odpowiedzialne rządy lub władze”. Pomimo tego, że większość społeczności międzynarodowej, w tym prezydent USA Harry Truman, upierała się, że repatriacja uchodźców palestyńskich jest niezbędna, Izrael odmówił przyjęcia tej zasady. W międzyczasie Izrael konsekwentnie odmawiał zmiany swojego stanowiska i wprowadzał dalsze przepisy, aby utrudnić palestyńskim uchodźcom powrót i odzyskanie ich ziemi i skonfiskowanej własności.

Zgodnie z rezolucją Ligi Arabskiej z 1965 r. większość krajów arabskich odmówiła nadania obywatelstwa Palestyńczykom, argumentując, że byłoby to zagrożeniem dla ich prawa powrotu do domów w Palestynie. W 2012 roku Egipt odstąpił od tej praktyki, nadając obywatelstwo 50 tysiącom Palestyńczyków, głównie ze Strefy Gazy.

Palestyńczycy mieszkający w Libanie są pozbawieni podstawowych praw obywatelskich. Nie mogą posiadać domów ani ziemi i nie mogą zostać prawnikami, inżynierami i lekarzami.

Religia

Większość Palestyńczyków to muzułmanie, z których zdecydowana większość to wyznawcy sunnickiej gałęzi islamu , z niewielką mniejszością Ahmadiyya .

Chrześcijanie palestyńscy stanowią znaczną mniejszość wynoszącą 6%, a następnie znacznie mniejsze wspólnoty religijne , w tym Druzowie i Samarytanie. Żydzi palestyńscy - uważani za Palestyńczyków przez Palestyńską Kartę Narodową przyjętą przez OWP, która definiowała ich jako tych „Żydów, którzy normalnie mieszkali w Palestynie do początku inwazji syjonistycznej ” - dziś identyfikują się jako Izraelczycy (z wyjątkiem bardzo nielicznych osób). Żydzi palestyńscy prawie powszechnie porzucili taką tożsamość po ustanowieniu Izraela i włączeniu ich do Izraela Izraelska populacja żydowska, która pierwotnie składała się z żydowskich imigrantów z całego świata.

Palestyńskie dziewczyny w Nablusie

Do końca XIX wieku większość palestyńskich wiosek muzułmańskich na wsi nie miała lokalnych meczetów . Międzykulturowy synkretyzm między chrześcijańskimi i islamskimi symbolami i postaciami w praktykach religijnych był powszechny. Popularne święta, takie jak Czwartek Zmarłych , były obchodzone zarówno przez muzułmanów, jak i chrześcijan, a do wspólnych proroków i świętych należą Jonasz , który jest czczony w Halhul zarówno jako prorok biblijny, jak i islamski, oraz św. Jerzy , znany po arabsku jako el-Khader . Wieśniacy składali hołd miejscowym świętym patronom w maqamach – jednoosobowych pokojach z kopułami, często umieszczonych w cieniu starożytnego chleba świętojańskiego lub dębu ; wiele z nich wywodzi się z tradycji żydowskiej, samarytańskiej, chrześcijańskiej, a czasem pogańskiej . Święci, tabu według standardów ortodoksyjnego islamu, pośredniczyli między człowiekiem a Allahem , a świątynie świętych i świętych mężów były rozsiane po palestyńskim krajobrazie. Ali Qleibo, palestyński antropolog , stwierdza, że ten zbudowany dowód stanowi „architektoniczne świadectwo chrześcijańskiej / muzułmańskiej palestyńskiej wrażliwości religijnej i jej korzeni w starożytnych religiach semickich ”.

Religii jako konstytutywnej tożsamości indywidualnej przypisywano niewielką rolę w palestyńskiej plemiennej strukturze społecznej aż do drugiej połowy XIX wieku. Jean Moretain, ksiądz piszący w 1848 roku, napisał, że chrześcijanin w Palestynie „wyróżniał się tylko tym, że należał do określonego klanu. Jeśli pewne plemię było chrześcijanami, to jednostka byłaby chrześcijaninem, ale bez wiedzy o tym, co odróżnia jego wiarę od wiary muzułmanina”.

Chrześcijanie z Gazy

Koncesje przyznane Francji i innym mocarstwom zachodnim przez sułtanat osmański w następstwie wojny krymskiej miały znaczący wpływ na współczesną tożsamość religijno-kulturową Palestyny. Religia została przekształcona w element „konstytuujący tożsamość indywidualną/zbiorową zgodnie z ortodoksyjnymi nakazami” i stanowiła główny budulec w politycznym rozwoju nacjonalizmu palestyńskiego.

Brytyjski spis ludności z 1922 r. Wykazał 752 048 mieszkańców Palestyny, w tym 660 641 Arabów palestyńskich (Arabów chrześcijańskich i muzułmańskich), 83 790 palestyńskich Żydów i 7 617 osób należących do innych grup. Odpowiedni podział procentowy to 87% arabskich chrześcijan i muzułmanów oraz 11% żydów. Beduini nie zostali uwzględnieni w spisie, ale brytyjskie badanie z 1930 r. Oszacowało ich liczbę na 70 860.

Palestyńska rodzina Druzów wypiekająca chleb 1920 r

Bernard Sabella z Uniwersytetu w Betlejem szacuje, że 6% ludności palestyńskiej na świecie to chrześcijanie, a 56% z nich mieszka poza historyczną Palestyną. Według Palestyńskiego Towarzystwa Akademickiego Studiów nad Sprawami Międzynarodowymi , ludność palestyńska na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy to w 97% muzułmanie i w 3% chrześcijanie. Zdecydowana większość społeczności palestyńskiej w Chile wyznaje chrześcijaństwo, w większości ortodoksyjne i niektóre rzymskokatolickie, a tak naprawdę liczba palestyńskich chrześcijan w diasporze w samym Chile przekracza liczbę tych, którzy pozostali w ojczyźnie. Święty Jerzy jest patronem palestyńskich chrześcijan .

Druzowie zostali obywatelami Izraela, a druzowie służą w Siłach Obronnych Izraela , chociaż niektóre osoby identyfikują się jako „palestyńscy Druzowie”. Według Saliha al-Szejka większość Druzów nie uważa się za Palestyńczyków: „ich tożsamość arabska wywodzi się głównie ze wspólnego języka i pochodzenia społeczno-kulturowego, ale jest oderwana od jakiejkolwiek narodowej koncepcji politycznej. Nie jest skierowany do krajów arabskich, narodowości arabskiej ani narodu palestyńskiego i nie wyraża wspólnego z nimi losu. Z tego punktu widzenia ich tożsamością jest Izrael i ta tożsamość jest silniejsza niż tożsamość arabska ”.

Istnieje również około 350 Samarytan, którzy noszą palestyńskie dowody tożsamości i mieszkają na Zachodnim Brzegu, podczas gdy mniej więcej taka sama liczba mieszka w Holon i ma obywatelstwo izraelskie. Ci, którzy mieszkają na Zachodnim Brzegu, są również reprezentowani w legislaturze Autonomii Palestyńskiej. Są powszechnie określani przez Palestyńczyków jako „Żydzi Palestyny” i zachowują swoją własną, unikalną tożsamość kulturową.

Żydów, którzy identyfikują się jako Żydzi palestyńscy, jest niewielu, ale są wśród nich izraelscy Żydzi, którzy są częścią grupy Neturei Karta , oraz Uri Davis , obywatel Izraela i samozwańczy palestyński Żyd (który przeszedł na islam w 2008 r., aby poślubić Miyassara Abu Alego), który służy jako członek-obserwator w Radzie Narodowej Palestyny .

Bahá'u'lláh , założyciel wiary bahaickiej , pochodził z Iranu, ale zakończył życie w Akce w Izraelu , wówczas części Imperium Osmańskiego. Był tam zamknięty przez 24 lata. Na jego cześć wzniesiono tam sanktuarium .

Palestyńczycy uczestniczący w modlitwach pod Kopułą na Skale w Jerozolimie
Bazylika Grobu Świętego w Jerozolimie, najświętsze miejsce chrześcijaństwa
Palestyńscy harcerze w Wigilię Bożego Narodzenia przed kościołem Narodzenia Pańskiego w Betlejem , 2006
Jaskinia Patriarchów w Hebronie
Żydzi w domu modlitwy „Ben Zakai”, Jerozolima, 1893 r.
Grobowiec Jethro w Hittin w północnym Izraelu .
Muzułmanie modlą się w Jerozolimie, 1840. David Roberts , w Ziemi Świętej, Syrii, Idumei, Arabii, Egipcie i Nubii
Palestyńska rodzina chrześcijańska w Ramallah , osmańska Palestyna, 1905 r
Żonaty prawosławny ksiądz z Jerozolimy z rodziną (trzy pokolenia), około 1893 r

Aktualne dane demograficzne

Według PCBS w 2016 r. Na terytoriach palestyńskich przebywało około 4 816 503 Palestyńczyków, z czego 2 935 368 mieszka na Zachodnim Brzegu, a 1 881 135 w Strefie Gazy. Według Izraelskiego Centralnego Biura Statystycznego w 2013 roku w Izraelu mieszkało 1 658 000 arabskich obywateli. Obie liczby obejmują Palestyńczyków we Wschodniej Jerozolimie.

W 2008 roku Minority Rights Group International oszacowała liczbę Palestyńczyków w Jordanii na około 3 miliony. UNRWA miliona w grudniu 2015 r.

Społeczeństwo

Język

Areen Omari , palestyńska aktorka i producentka, bierze udział w ceremonii filmowej

Arabski palestyński jest podgrupą szerszego dialektu arabskiego lewantyńskiego . Przed islamskim podbojem i arabizacją Lewantu w VII wieku głównymi językami używanymi w Palestynie, wśród społeczności głównie chrześcijańskich i żydowskich , były aramejski , grecki i syryjski . Na niektórych obszarach mówiono również po arabsku . Arabski palestyński, podobnie jak inne odmiany dialektu lewantyńskiego , wykazuje znaczne wpływy w leksykonie języka aramejskiego.

Arabski palestyński ma trzy podstawowe odmiany podrzędne, wiejską, miejską i beduińską, z wymową Qāf służącą jako szibbolet do rozróżnienia trzech głównych dialektów palestyńskich: odmiana miejska odnotowuje dźwięk [Q], podczas gdy odmiana wiejska (używana w wioskach wokół głównych miast) ma [K] zamiast [Q]. Odmiana Beduinów z Palestyny (używana głównie w regionie południowym i wzdłuż doliny Jordanu) używa [G] zamiast [Q].

Barbara McKean Parmenter zauważyła, że Arabom z Palestyny przypisuje się zachowanie oryginalnych semickich nazw miejsc wielu miejsc wymienionych w Biblii, co udokumentował amerykański geograf Edward Robinson w XIX wieku.

Palestyńczycy, którzy mieszkają lub pracują w Izraelu, generalnie posługują się współczesnym hebrajskim , podobnie jak niektórzy mieszkańcy Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy.

Edukacja

Według raportu Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju z 2014 r. Wskaźnik alfabetyzacji w Palestynie wyniósł 96,3% , co jest wysokim wynikiem według międzynarodowych standardów. Istnieje różnica płci w populacji w wieku powyżej 15 lat, przy czym 5,9% kobiet uważa się za analfabetów w porównaniu z 1,6% mężczyzn. Analfabetyzm wśród kobiet spadł z 20,3% w 1997 roku do mniej niż 6% w 2014 roku.

Intelektualiści palestyńscy, wśród nich May Ziadeh i Khalil Beidas , stanowili integralną część arabskiej inteligencji. ^{[ kiedy? ]} Poziom wykształcenia wśród Palestyńczyków był tradycyjnie wysoki. W latach sześćdziesiątych na Zachodnim Brzegu wyższy odsetek młodzieży uczęszczał do szkół średnich niż w Libanie. Claude Cheysson , francuski minister spraw zagranicznych za pierwszego Mitterranda Prezydencja sprawowana w połowie lat osiemdziesiątych, która „jeszcze trzydzieści lat temu (Palestyńczycy) prawdopodobnie miała już największą wykształconą elitę ze wszystkich narodów arabskich”.

Wkład w kulturę palestyńską wnieśli przedstawiciele diaspory, tacy jak Edward Said i Ghada Karmi , arabscy obywatele Izraela, jak Emile Habibi , oraz Jordańczycy, jak Ibrahim Nasrallah .

Palestyńscy studenci i John Kerry
studentów palestyńskich
studentów palestyńskich

Kobiety i rodzina

W XIX i na początku XX wieku istniało kilka dobrze znanych rodzin palestyńskich, w tym rodzina Khalidi , rodzina al-Husayni , rodzina Nashashibi , rodzina Tuqan , rodzina Nusaybah , rodzina Qudwa , klan Shawish , rodzina Shurrab , rodzina Al-Zaghab, rodzina Al-Khalil , dynastia Ridwan , rodzina Al-Zeitawi, klan Abu Ghosh , rodzina Barghouti , klan Doghmush , Rodzina Douaihy , klan Hilles , rodzina Jarrar i rodzina Jayyusi . Odkąd zaczęły się różne konflikty z syjonistami, niektóre społeczności opuściły Palestynę. Rola kobiet różni się wśród Palestyńczyków, przy czym istnieją zarówno opinie postępowe, jak i ultrakonserwatywne. Inne grupy Palestyńczyków, takie jak Negev Beduini czy Druzowie , mogą już nie identyfikować się jako Palestyńczycy z powodów politycznych.

Kultura

Ali Qleibo, palestyński antropolog , skrytykował muzułmańską historiografię za przypisanie początku palestyńskiej tożsamości kulturowej do pojawienia się islamu w VII wieku. Opisując efekt takiej historiografii, pisze:

Wypiera się pogańskie pochodzenie. Jako takie ludy, które zaludniały Palestynę na przestrzeni dziejów, dyskursywnie odrzuciły swoją własną historię i religię, przyjmując religię, język i kulturę islamu.

To, że kultura chłopska wielkiej klasy fellachów wykazywała cechy kultur innych niż islam, było wnioskiem, do którego doszli niektórzy zachodni uczeni i odkrywcy, którzy sporządzali mapy i badali Palestynę w drugiej połowie XIX wieku, a idee te miały wpłynąć na XX-wieczne debaty na temat tożsamości palestyńskiej prowadzone przez lokalnych i międzynarodowych etnografów. Wkład etnografii „natywistycznych” stworzonych przez Tawfiqa Canaana i innych pisarzy palestyńskich i opublikowanych w The Journal of the Palestine Oriental Society (1920–48) kierowali się obawą, że „rodzima kultura Palestyny”, aw szczególności społeczeństwo chłopskie, jest podważana przez siły nowoczesności . Salim Tamari pisze, że:

W ich naukach ukryty (i wyrażony wyraźnie przez samego Kanaana) był inny temat, a mianowicie, że chłopi Palestyny reprezentują - poprzez swoje normy ludowe ... żywe dziedzictwo wszystkich nagromadzonych starożytnych kultur, które pojawiły się w Palestynie (głównie kananejskiej, filistyńskiej, hebrajskiej, nabatejskiej, syryjsko-aramejskiej i arabskiej ) .

Kultura palestyńska jest blisko spokrewniona z kulturą pobliskich krajów lewantyńskich, takich jak Liban, Syria i Jordania, oraz świata arabskiego. Wkłady kulturowe w dziedzinie sztuki , literatury , muzyki , kostiumów i kuchni wyrażają cechy doświadczenia palestyńskiego i wykazują oznaki wspólnego pochodzenia pomimo geograficznego oddzielenia terytoriów palestyńskich , Izraela i diaspory.

Stolica Kultury Arabskiej Al-Quds to inicjatywa podjęta przez UNESCO w ramach Programu Stolic Kultury w celu promowania kultury arabskiej i zachęcania do współpracy w regionie arabskim. Impreza otwierająca rozpoczęła się w marcu 2009 roku.

Targ palestyński w Jaffie , obraz z 1877 r

Kuchnia jako sposób gotowania

Historia rządów Palestyny przez wiele różnych imperiów znajduje odzwierciedlenie w kuchni palestyńskiej, która skorzystała z różnych wkładów i wymian kulturowych. Ogólnie rzecz biorąc, na współczesne potrawy syryjsko-palestyńskie wpłynęły rządy trzech głównych grup islamskich: Arabów, Persów i Turków . Arabowie, którzy podbili Syrię i Palestynę, mieli proste tradycje kulinarne, oparte przede wszystkim na ryżu, jagnięcinie i jogurcie, a także daktylach. Prosta już kuchnia nie rozwinęła się przez stulecia za sprawą islamu surowe zasady oszczędności i powściągliwości, aż do powstania Abbasydów , którzy ustanowili Bagdad jako swoją stolicę. Bagdad był historycznie położony na ziemi perskiej i odtąd kultura perska została zintegrowana z kulturą arabską w IX – XI wieku i rozprzestrzeniła się na centralne obszary imperium.

Istnieje kilka produktów spożywczych pochodzących z Palestyny, które są dobrze znane w świecie arabskim, takie jak kinafe Nabulsi , ser Nabulsi (ser z Nablus ), ser Ackawi (ser z Akki ) i musakhan . Kinafe pochodzi z Nablusu, podobnie jak słodzony ser Nabulsi używany do nadzienia. ^{[ potrzebne źródło ]} Inną bardzo popularną potrawą jest palestyńska Kofta lub Kufta.

Mezze opisuje asortyment potraw ułożonych na stole na posiłek, który trwa kilka godzin, co jest charakterystyczne dla kultur śródziemnomorskich . Niektóre popularne dania mezze to hummus , tabouleh , baba ghanoush , labaneh i zate 'u zaatar , czyli chleb pita maczany w oliwie z oliwek i mielonym tymianku i nasionach sezamu .

Przystawki , które są spożywane na terytoriach palestyńskich, obejmują waraq al-'inib - gotowane liście winogron owinięte wokół gotowanego ryżu i mielonej jagnięciny . Mahashi to asortyment faszerowanych warzyw, takich jak cukinia, ziemniaki, kapusta, aw Gazie boćwina.

Musakhan : narodowe danie palestyńskie.
Talerz hummusu , przyozdobiony papryką , oliwą z oliwek i orzeszkami piniowymi
Młody Palestyńczyk serwujący Falafel w Ramallah .
Kanafeh : palestyński deser.

Sztuka

Umm al-Fahm

Podobnie jak struktura społeczeństwa palestyńskiego, palestyńska dziedzina sztuki rozciąga się na cztery główne centra geograficzne: Zachodni Brzeg i Strefę Gazy , Izrael , diasporę palestyńską w świecie arabskim oraz diasporę palestyńską w Europie , Stanach Zjednoczonych i innych krajach.

Kino

Kinematografia palestyńska, stosunkowo młoda w porównaniu z kinem arabskim , cieszy się dużym poparciem w Europie i Izraelu. Filmy palestyńskie nie są produkowane wyłącznie w języku arabskim ; niektóre są wykonane w języku angielskim, francuskim lub hebrajskim. Wyprodukowano ponad 800 filmów o Palestyńczykach, konflikcie izraelsko-palestyńskim i innych pokrewnych tematach. ^{[ potrzebne źródło ]} Przykłady obejmują Boską interwencję i Paradise Now .

Kino Alhamra, Jaffa , 1937, zbombardowane w grudniu 1947
Wieśniacy w Halhul na pokazie kina plenerowego ok. 1940

Rękodzieło

Szeroka gama wyrobów rękodzielniczych, z których wiele jest wytwarzanych na obszarze Palestyny od setek lat, jest nadal wytwarzana. Rękodzieło palestyńskie obejmuje między innymi hafty i tkactwo, garncarstwo , mydło , szkło , drewno oliwne i rzeźby z masy perłowej .

Kostiumy

Zagraniczni podróżnicy przybywający do Palestyny na przełomie XIX i XX wieku często komentowali bogatą różnorodność strojów mieszkańców tego obszaru, a zwłaszcza chłopek lub wiejskich kobiet. Do lat czterdziestych XX wieku większość palestyńskich kobiet mogła rozszyfrować status ekonomiczny kobiety, czy to zamężna, czy niezamężna, oraz miasto lub obszar, z którego pochodziły, na podstawie rodzaju tkaniny, kolorów, kroju i motywów haftu lub ich braku, używanych do strój przypominający szatę lub „thoub” po arabsku .

Nowe style zaczęły pojawiać się w latach 60. Na przykład „suknia o sześciu rozgałęzieniach” nazwana na cześć sześciu szerokich pasów haftu biegnących od talii. Style te pochodziły z obozów dla uchodźców, zwłaszcza po 1967 roku. Poszczególne style wiejskie zostały utracone i zastąpione rozpoznawalnym stylem „palestyńskim”. Szawal, styl popularny na Zachodnim Brzegu i Jordanii przed pierwszą intifadą , prawdopodobnie wyewoluował z jednego z wielu projektów haftu socjalnego w obozach dla uchodźców . Był to fason krótszy i węższy, o kroju zachodnim.

Kobieta z Betlejem, ok. 1940
Młoda kobieta z Ramallah w nakryciu głowy z posagiem , ok. 1898–1914
Kobieta z Ramallah, ok. 1920, Biblioteka Kongresu
Tradycyjny strój damski w Ramallah, ok. 1920.
Dziewczęta w strojach betlejemskich sprzed 1885 r.

Literatura

Palestyńska powieściopisarka i pisarka non-fiction Susan Abulhawa

Mahmoud Darwish , palestyński poeta

Literatura palestyńska jest częścią szerszego gatunku literatury arabskiej . W przeciwieństwie do swoich arabskich odpowiedników, literatura palestyńska jest definiowana przez przynależność narodową, a nie terytorialną. Na przykład literatura egipska to literatura wyprodukowana w Egipcie. Tak było również w przypadku literatury palestyńskiej do wojny arabsko-izraelskiej w 1948 r ., Ale po exodusie Palestyny w 1948 r. Stała się ona „literaturą pisaną przez Palestyńczyków” niezależnie od ich statusu zamieszkania.

Współczesna literatura palestyńska często charakteryzuje się zwiększonym poczuciem ironii i eksploracją egzystencjalnych tematów i kwestii tożsamości. Częste są także odniesienia do tematyki oporu wobec okupacji, wygnania , utraty oraz miłości i tęsknoty za ojczyzną . Literatura palestyńska może być mocno polityczna, co podkreślają pisarze tacy jak Salma Khadra Jayyusi i pisarka Liana Badr , którzy wspomnieli o potrzebie wyrażenia palestyńskiej „tożsamości zbiorowej” i „słusznym przypadku” ich walki. Istnieje również opór wobec tej szkoły myślenia, zgodnie z którą palestyńscy artyści „buntowali się” przeciwko żądaniu „zaangażowania” ich sztuki. poeta Mourid Barghouti często powtarzał, że „poezja nie jest urzędnikiem państwowym, nie jest żołnierzem, nie jest niczyim zatrudnieniem”. Powieść Ruli Jebreal Miral opowiada o staraniach Hind al-Husseini o założenie sierocińca w Jerozolimie po wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 r ., masakrze w Deir Yassin i powstaniu państwa Izrael .

Od 1967 roku większość krytyków teoretyzowała istnienie trzech „gałęzi” literatury palestyńskiej, luźno podzielonych ze względu na położenie geograficzne: 1) z Izraela, 2) z terytoriów okupowanych, 3) z palestyńskiej diaspory na całym Bliskim Wschodzie .

Hannah Amit-Kochavi rozpoznaje tylko dwie gałęzie: tę napisaną przez Palestyńczyków z wnętrza państwa Izrael jako odmienną od tej napisanej na zewnątrz (tamże, s. 11). Postuluje również czasowe rozróżnienie między literaturą wyprodukowaną przed 1948 r. a literaturą wyprodukowaną później. W artykule z 2003 roku opublikowanym w Studies in the Humanities Steven Salaita zakłada czwartą gałąź składającą się z dzieł anglojęzycznych , zwłaszcza tych napisanych przez Palestyńczyków w Stanach Zjednoczonych , które definiuje jako „pisarstwo zakorzenione w krajach diaspory, ale skoncentrowane na temacie i treści dotyczące Palestyny ”.

Palestyńsko-amerykańska pisarka Naomi Shihab Nye

Poezja, wykorzystująca klasyczne formy przedislamskie, pozostaje niezwykle popularną formą sztuki, często przyciągającą tysiące palestyńskich odbiorców. Jeszcze 20 lat temu lokalni bardowie ludowi recytujący tradycyjne wersety byli cechą charakterystyczną każdego palestyńskiego miasta. Po exodusie Palestyny w 1948 roku i dyskryminacji ze strony sąsiednich krajów arabskich poezja została przekształcona w narzędzie aktywizmu politycznego. Spośród Palestyńczyków, którzy stali się arabskimi obywatelami Izraela po uchwaleniu ustawy o obywatelstwie w 1952 roku, narodziła się szkoła poezji ruchu oporu, do której należeli poeci tacy jak Mahmoud Darwish , Samih al-Qasim i Tawfiq Zayyad . Twórczość tych poetów była przez lata w dużej mierze nieznana szerszemu światu arabskiemu z powodu braku stosunków dyplomatycznych między Izraelem a rządami arabskimi. Sytuacja zmieniła się po tym, jak Ghassan Kanafani , inny palestyński pisarz przebywający na wygnaniu w Libanie, opublikował w 1966 roku antologię swojej twórczości. Poeci palestyńscy często piszą o wspólnym motywie silnego przywiązania i poczucia straty oraz tęsknoty za utraconą ojczyzną. Wśród nowej generacji pisarzy palestyńskich twórczość Nathalie Handal wielokrotnie nagradzany poeta, dramaturg i redaktor, był szeroko publikowany w czasopismach i czasopismach literackich i został przetłumaczony na dwanaście języków.

Samah Sabawi jest palestyńską dramatopisarką, pisarką i dziennikarką.

Folklor palestyński jest zbiorem kultury ekspresyjnej, w tym opowieści, muzyki , tańca , legend , historii mówionych , przysłów , dowcipów, popularnych wierzeń, zwyczajów i obejmujących tradycje (w tym tradycje ustne) kultury palestyńskiej. Nastąpiło odrodzenie folklorystyczne wśród palestyńskich intelektualistów, takich jak Nimr Sirhan, Musa Allush, Salim Mubayyid i palestyński folklor Społeczeństwo w latach 70. Ta grupa próbowała ustanowić przedislamskie (i przedhebrajskie) korzenie kulturowe dla zrekonstruowanej palestyńskiej tożsamości narodowej. Dwa domniemane korzenie tego dziedzictwa to Kananejczyk i Jebuzyta. Wydaje się, że takie wysiłki przyniosły owoce, o czym świadczy organizacja uroczystości, takich jak Qabatiya Canaanite i coroczny Festiwal Muzyczny Yabus przez palestyńskie Ministerstwo Kultury.

Tradycyjne opowiadanie historii wśród Palestyńczyków jest poprzedzone zaproszeniem słuchaczy do błogosławienia Boga i Proroka Mahometa lub Maryi Dziewicy, zależnie od przypadku, i obejmuje tradycyjne otwarcie: „Było lub nie było w starożytności czas… ”Formalne elementy opowieści mają wiele wspólnego z szerszym światem arabskim, chociaż schemat rymowania jest wyraźny. Istnieje obsada nadprzyrodzonych postaci: dżinny którzy mogą przebyć Siedem Mórz w jednej chwili, olbrzymy i ghule o oczach z żaru i zębach z mosiądzu. Historie niezmiennie mają szczęśliwe zakończenie, a gawędziarz zwykle kończy rymowanką w stylu: „Ptak odleciał, niech Bóg was błogosławi tej nocy” lub „Tutu, tutu, skończone jest moje haduttu (historia)”.

Muzyka

Kamanjeh w Jerozolimie, 1859

Muzyka palestyńska jest dobrze znana w całym świecie arabskim. Po 1948 roku pojawiła się nowa fala wykonawców z wyraźnie palestyńskimi motywami, odnoszącymi się do marzeń o państwowości i rozkwitających nastrojów nacjonalistycznych. Oprócz zajal i ataaba , tradycyjne pieśni palestyńskie obejmują: Bein Al-dawai , Al-Rozana , Zarif – Al-Toul i Al-Maijana , Dal'ona , Sahja/Saamir , Zaghareet . Przez trzy dekady Palestyńska Narodowa Trupa Muzyki i Tańca (El Funoun) i Mohsen Subhi reinterpretowali i przestawiali tradycyjne pieśni weselne, takie jak Mish'al (1986), Marj Ibn 'Amer (1989) i Zaghareed (1997). Ataaba to forma śpiewu ludowego, która składa się z czterech wersów, utrzymanych w określonej formie i metrum. Cechą wyróżniającą ataaba jest to, że pierwsze trzy wersety kończą się tym samym słowem oznaczającym trzy różne rzeczy, a czwarty wers służy jako zakończenie. Zwykle następuje po nim dalouna .

Reem Kelani jest jednym z czołowych badaczy i wykonawców współczesnej muzyki ze specyficznie palestyńską narracją i dziedzictwem. Jej debiutancki solowy album z 2006 roku, Sprinting Gazelle – Palestine Songs from the Motherland and the Diaspora , zawierał badania Kelani i aranżację pięciu tradycyjnych palestyńskich piosenek, podczas gdy pozostałe pięć piosenek to jej własne muzyczne oprawy poezji popularnej i oporu autorstwa takich artystów jak Mahmoud Darwish, Salma Khadra Jayyusi, Rashid Husain i Mahmoud Salim al - Hout . Wszystkie utwory na albumie odnoszą się do „Palestyny sprzed 1948 roku”.

Palestyński hip-hop

palestyński hip hop zaczął się w 1998 roku od grupy DAM Tamera Nafara . Ta palestyńska młodzież stworzyła nowy palestyński podgatunek muzyczny, który łączy arabskie melodie i hip-hopowe rytmy. Teksty piosenek są często śpiewane po arabsku , hebrajsku , angielsku, a czasem po francusku. Od tego czasu nowy palestyński podgatunek muzyczny rozrósł się i obejmuje artystów z terytoriów palestyńskich, Izraela, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Kanady.

Amerykański osobowość radiowa i producent muzyczny DJ Khaled , pochodzenia palestyńskiego

Czerpiąc z tradycyjnego rapu , który po raz pierwszy pojawił się w Nowym Jorku w latach 70., „młodzi muzycy palestyńscy dostosowali styl, aby wyrazić własne żale związane ze społecznym i politycznym klimatem, w którym żyją i pracują”. Palestyński hip hop działa na rzecz podważania stereotypów i inicjowania dialogu na temat konfliktu izraelsko-palestyńskiego . Palestyńscy artyści hip-hopowi byli pod silnym wpływem przekazów amerykańskich raperów. Tamar Nafar mówi: „Kiedy usłyszałam, jak Tupac śpiewa„ It's a White Man's World ”, zdecydowałam się poważnie potraktować hip hop”. Oprócz wpływów amerykańskiego hip hopu, zawiera również elementy muzyczne z muzyki palestyńskiej i arabskiej, w tym „zajal, mawwal i saj”, które można porównać do arabskiego słowa mówionego, a także perkusję i liryzm muzyki arabskiej.

Historycznie rzecz biorąc, muzyka służyła jako integralny dodatek do różnych społecznych i religijnych rytuałów i ceremonii w społeczeństwie palestyńskim (Al-Taee 47). Wiele bliskowschodnich i arabskich instrumentów smyczkowych używanych w klasycznej muzyce palestyńskiej jest samplowanych z rytmami hip-hopowymi zarówno w izraelskim, jak i palestyńskim hip-hopie w ramach wspólnego procesu lokalizacji. Tak jak perkusja języka hebrajskiego jest podkreślana w izraelskim hip-hopie, tak muzyka palestyńska zawsze obracała się wokół rytmicznej specyfiki i gładkiej melodii języka arabskiego. „Mówiąc muzycznie, pieśni palestyńskie to zazwyczaj czysta melodia wykonywana monofonicznie ze złożonymi ornamentami wokalnymi i mocnymi perkusyjnymi uderzeniami rytmicznymi”. Obecność bębna ręcznego w klasycznej muzyce palestyńskiej wskazuje na estetykę kulturową sprzyjającą perkusji wokalnej, werbalnej i instrumentalnej, które stanowią fundamentalne elementy hip-hopu. Ten hip hop dołącza do „dłuższej tradycji rewolucyjnej, undergroundowej muzyki arabskiej i piosenek politycznych, które wspierały palestyński ruch oporu”. Ten podgatunek służył jako sposób na upolitycznienie kwestii palestyńskiej poprzez muzykę.

Taniec

Dabke , lewantyński arabski styl tańca ludowego, którego lokalne wersje palestyńskie zostały zawłaszczone przez palestyński nacjonalizm po 1967 roku , ma , według jednego z badaczy, możliwe korzenie, które mogą sięgać starożytnych kananejskich obrzędów płodności. Charakteryzuje się zsynchronizowanymi skokami, tupaniem i ruchem, podobnie jak stepowanie. Jedną wersję wykonują mężczyźni, inną kobiety.

Palestyński taniec ludowy Dabke wykonywany przez mężczyzn
Palestyńskie kobiety tańczące tradycyjnie, Betlejem ok. 1936

Sport

Chociaż obiekty sportowe istniały przed exodusem Palestyny w 1948 r ., wiele takich obiektów i instytucji zostało później zamkniętych. Dziś istnieją ośrodki sportowe, takie jak w Gazie i Ramallah, ale trudności w poruszaniu się i ograniczenia w podróżowaniu oznaczają, że większość Palestyńczyków nie jest w stanie w pełni konkurować na arenie międzynarodowej. Jednak palestyńskie władze sportowe wskazały, że Palestyńczycy w diasporze będą mogli rywalizować o Palestynę, gdy poprawi się sytuacja dyplomatyczna i sytuacja w zakresie bezpieczeństwa.

Marco Zaror jest chilijskim mistrzem sztuk walki palestyńskiego pochodzenia.
Nicolás Massú to chilijski tenisista pochodzenia palestyńskiego.
Roberto Bishara Adawi jest piłkarzem pochodzenia palestyńskiego.

Zobacz też

Lista Palestyńczyków

Notatki

Cytaty

Źródła

Al-Ali, Nadje ; Koser, Khalid (2004). Nowe podejście do migracji ?: społeczności transnarodowe i transformacja domu . ISBN 978-0203167144 .
Ankori, Gannit (2006). Sztuka palestyńska . Książki reakcji. ISBN 978-1861892591 .
Barzilaj, Gad. (2003). Społeczności i prawo: polityka i kultury tożsamości prawnych. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 0-472-11315-1
Boyle, Kevin i Sheen, Julia (1997). Wolność religii i przekonań: raport światowy . Londyn: Routledge. ISBN 0-415-15977-6
Cohen, Getzel M. (2006). Osady hellenistyczne w Syrii, basenie Morza Czerwonego i Afryce Północnej (red. Ilustrowane). Wydawnictwo Uniwersytetu Kalifornijskiego. ISBN 978-0520931022 .
Cohen, Hillel, Armia cieni, kolaboracja Palestyny z syjonizmem, 1917–1948
Cohen, Robin (1995). Cambridge Survey of World Migration . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. ISBN 0-521-44405-5
Cordesman, Anthony H (2005). Wojna izraelsko-palestyńska: eskalacja donikąd . Grupa wydawnicza Greenwood. ISBN 0-275-98758-2
Drummond, Dorothy Weitz (2004). Ziemia Święta, czyja ziemia ?: współczesny dylemat, starożytne korzenie . Fairhurst Press. ISBN 0-9748233-2-5
Farsoun, Samih K. (2004). Kultura i zwyczaje Palestyńczyków . Prasa Greenwooda. ISBN 0-313-32051-9
Feldman, Louis H. (1990). „Kilka uwag na temat nazwy Palestyny”. Rocznik Hebrew Union College . Hebrew Union College – Żydowski Instytut Religii. 61 : 1–23. JSTOR 23508170 .
Gelvin, James L (2005). Konflikt izraelsko-palestyński: sto lat wojny . Cambridge University Press , Nowy Jork, NY . ISBN 0-521-85289-7
Greenfield, Jonas C .; Paweł, Szalom M.; Kamień, Michael E.; Pinnick, Avital (2001). Al Kanfei Yonah: Collected Studies of Jonas C. Greenfield on Semitic Philology (red. Ilustrowana). SKARP. ISBN 978-9004121706 .
Guzmán, Roberto Marín (2000). Stulecie palestyńskiej imigracji do Ameryki Środkowej . Redakcja Universidad de CR ISBN 9977-67-587-2
Healey, John F. (2001). Religia Nabatejczyków: Konspekt . Wydawcy akademiccy Brill. ISBN 90-04-10754-1
Hobsbawn, Eric (1990). Narody i nacjonalizm od 1780 roku: program, mit, rzeczywistość . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge .
Howell, Mark (2007). Czym sobie na to zasłużyliśmy? Życie Palestyńczyków pod okupacją na Zachodnim Brzegu , Wydawnictwo Granat. ISBN 1-85964-195-4
Jacobs, Daniel; Eber, Shirley; Silvani, Francesca (1998). Izrael i terytoria palestyńskie: przybliżony przewodnik . Londyn: Szorstkie przewodniki. ISBN 978-1-85828-248-0 .
Jacobson, David (2001), „Kiedy Palestyna oznaczała Izrael” , Przegląd Archeologii Biblijnej , 27 (3)
Karmi, Ghada (2005). W poszukiwaniu Fatimy: historia palestyńska . Verso . ISBN 978-1-85984-694-0 .
Kasher, Aryeh (1990). Żydzi i hellenistyczne miasta w Eretz-Israel . Mohr Siebeck. ISBN 3-16-145241-0
Khalidi, Rashid (1997). Tożsamość palestyńska: budowa współczesnej świadomości narodowej . Wydawnictwo Uniwersytetu Columbia . ISBN 0-231-10514-2
„Beshara Doumani„ Odkrywanie osmańskiej Palestyny: pisanie Palestyńczyków do historii ” (PDF) . Zarchiwizowane od oryginału (PDF) w dniu 6 listopada 2007 r . Źródło 18 sierpnia 2013 r .
McCarthy, Justin (1994). „Ludność Palestyny w okresie osmańskiego i brytyjskiego mandatu” . Journal of American Oriental Society . 114 : 106–107. doi : 10.2307/604972 . JSTOR 604972 .
Khalidi, Rashid (2006). Żelazna klatka: historia palestyńskiej walki o państwowość , Houghton Mifflin. ISBN 0-8070-0308-5
Khalidi, Walid (1984). Przed ich diasporą . Instytut Studiów Palestyńskich w Waszyngtonie
Kimmerling, Baruch i Joseph S. Migdal (2003). Naród palestyński: historia . Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda . ISBN 0-674-01129-5 . ISBN 978-0-674-01129-8 .
Kish, George (1978). Książka źródłowa z geografii (wznowienie, red. ilustrowana). Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda. ISBN 978-0674822702 .
Kunstel, Marcia i Joseph Albright (1990). Ich Ziemia Obiecana: Arab i Żyd w Kotle Historii-Jednej Dolinie na Wzgórzach Jerozolimy . Korona. ISBN 0-517-57231-1
Lewis, Bernard (1999). Semici i antysemici: dochodzenie w sprawie konfliktu i uprzedzeń . WW Norton & Company. ISBN 0-393-31839-7
Lewis, Bernard (2002). Arabowie w historii . Oxford University Press , USA, wyd. freeofbleep.com
Lybarger, Loren (2007). Tożsamość i religia w Palestynie: walka między islamizmem a sekularyzmem na terytoriach okupowanych . Princeton University Press, ISBN 978-0-691-12729-3
Lynd, S., Bahour, S. i Lynd, A. (redaktorzy) Ojczyzna: ustne historie Palestyny i Palestyńczyków . Nowy Jork: Olive Branch Press. ISBN 1-56656-132-9
McCarthy, Justin (1990). „Ludność Palestyny: statystyki ludności późnego okresu osmańskiego i mandatu”. Columbia University Press, ISBAN: 0231071108
McDowall, David (1989). Powstanie i nie tylko . IBTauris. ISBN 1-85043-289-9
Muhawi, Ibrahim (1989). Mów, ptaku, mów jeszcze raz: palestyńskie arabskie opowieści ludowe . Wydawnictwo Uniwersytetu Kalifornijskiego . ISBN 978-0-520-06292-4
Parkes, James (1970). Czyja ziemia? Historia narodów Palestyny .
Parmenter, Barbara McKean (1994). Oddanie głosu miejscu i tożsamości Stones w literaturze palestyńskiej University of Texas Press
Porath, Jehoszua (1974). Powstanie palestyńsko-arabskiego ruchu narodowego 1918–1929 . Londyn: Frank Cass and Co., Ltd. ISBN 0-7146-2939-1
Porath, Jehoszua (1977). Ruch Narodowy Arabów Palestyńskich: od zamieszek do buntu: 1929–1939 , tom. 2, Londyn: Frank Cass and Co., Ltd.
Shahin, Mariam (2005). Palestyna: przewodnik . Książki Interlink.
Schulz, Helena Lindholm; Młotek, Juliane (2003). Diaspora palestyńska: kształtowanie się tożsamości i polityki ojczyzny . Routledge'a. ISBN 978-0-415-26820-2 .
Whitelam, Keith (1997). Wynalazek starożytnego Izraela: wyciszenie historii Palestyny , Routledge, ISBN 0-415-10759-8 , ISBN 978-0-415-10759-4
Charles Wilson, „Malownicza Palestyna, Synaj i Egipt”. Nowy Jork, 1881.
semino; i in. (2004). „Pochodzenie, dyfuzja i różnicowanie haplogrup chromosomu Y E i J: wnioski dotyczące neolityzacji Europy i późniejszych wydarzeń migracyjnych w rejonie Morza Śródziemnego” . American Journal of Human Genetics . 74 (5): 1023–1034. doi : 10.1086/386295 . PMC 1181965 . PMID 15069642 .
Ateek, Naim (1992) Jerozolima w islamie i dla palestyńskich chrześcijan.

Linki zewnętrzne

Kolekcja starodruków Chrześcijanie w Palestynie
Sounds of Folksongs zarchiwizowano 2 lipca 2020 r. w Wayback Machine
Głos folkloru palestyńskiego, darmowe piosenki do pobrania zarchiwizowane 25 lipca 2020 r. w Wayback Machine
Tradycyjne stroje palestyńskie
Sztuka haftu palestyńskiego
Sands of Sorrow – Film o uchodźcach
Program pomocy ONZ dla narodu palestyńskiego zarchiwizowano 4 lipca 1997 r. W Wayback Machine
Osmańska Palestyna Pobierz zdjęcia Palestyny w Osmańskiej Palestynie.

Kontrola autorytetu
Biblioteki Narodowe	Hiszpania Francja Dane BnF Niemcy Izrael Stany Zjednoczone Republika Czeska
Inny	SZYBKO NARA