niemieccy Amerykanie

	mówiący po niemiecku w USA
1910	2 759 032
1920	2267128
1930	2188006
1940	1 589 040
1960	1332399
1970	1 201 535
1980	1 586 593
1990	1 547 987
2000	1 383 442
2007	1 104 354
2011	1 083 637
	^ Tylko populacja urodzona za granicą

niemieccy Amerykanie
Deutschamerikaner ( Niemcy )
	Amerykanie pochodzenia niemieckiego według stanu według US Census Bureau's American Community Survey w 2020 r.
Całkowita populacja
	42 532 542 (12,8%) samodzielnie lub w połączeniu; 14 323 028 (4,3%) sam niemiecki; Szacunki na 2021 r., zgłoszone samodzielnie
Regiony o znacznej populacji
	; W całym kraju, zwłaszcza na Środkowym Zachodzie , choć mniej powszechne w Nowej Anglii , Kalifornii , Nowym Meksyku i na Dalekim Południu . Wiele w Pensylwanii , Kolorado i Środkowym Zachodzie .
Języki
	angielski , niemiecki
Religia
	chrześcijanin 51% protestanci , znacznie luteranie , reformowani i anabaptyści , ale także wiele innych gałęzi ; 26% rzymskokatolicki ; ; <1% Żydów ; 16% inni, w tym ateiści ;
Powiązane grupy etniczne
	Niemcy; Austriacy; Austriaccy Amerykanie; Szwajcarscy Amerykanie; Holenderski z Pensylwanii; niemieccy Kanadyjczycy; Inna diaspora niemiecka ;

Niemieccy Amerykanie ( niemiecki : Deutschamerikaner , wymawiane [ˈdɔʏtʃʔameʁɪˌkaːnɐ] ) to Amerykanie , którzy mają pełne lub częściowe niemieckie pochodzenie. Z szacowaną wielkością około 43 milionów w 2019 roku, niemieccy Amerykanie są największą z grup przodków zgłoszonych przez United States Census Bureau w American Community Survey . Niemieccy Amerykanie stanowią około jednej trzeciej całej populacji osób pochodzenia niemieckiego na świecie.

Bardzo niewiele krajów niemieckich miało kolonie w nowym świecie . W latach siedemdziesiątych XVII wieku do kolonii brytyjskich przybyły pierwsze znaczące grupy niemieckich imigrantów , osiedlając się głównie w Pensylwanii , Nowym Jorku i Wirginii .

Francuska kompania Mississippi przeniosła tysiące Niemców z Europy do Luizjany i na niemieckie wybrzeże, na terytorium Orleanu w latach 1718-1750. Imigracja gwałtownie wzrosła w XIX wieku.

Istnieje „niemiecki pas”, który rozciąga się przez całe Stany Zjednoczone, od wschodniej Pensylwanii po wybrzeże Oregonu. Pensylwania, z 3,5 milionami ludzi pochodzenia niemieckiego, ma największą populację Niemców-Amerykanów w Stanach Zjednoczonych i jest domem dla jednego z pierwotnych osiedli grupy, Germantown (Filadelfia), założonego w 1683 roku i miejsca narodzin amerykańskiego ruchu przeciwko niewolnictwu w 1688 roku , a także rewolucyjna bitwa pod Germantown .

Przyciągały ich uroki ziemi i wolność religijna, a wypychały ich z Niemiec niedobory ziemi oraz ucisk religijny lub polityczny . Wielu przybyło w poszukiwaniu wolności religijnej lub politycznej , inni w poszukiwaniu możliwości ekonomicznych większych niż te w Europie, a jeszcze inni w poszukiwaniu szansy na nowy początek w Nowym Świecie. Przybysze przed 1850 rokiem byli głównie rolnikami, którzy szukali najbardziej produktywnych gruntów, na których opłaciłyby się ich intensywne techniki rolnicze. Po 1840 r. wielu przybyło do miast, w których wkrótce powstały „Germania” – dzielnice niemieckojęzyczne.

Niemieccy Amerykanie założyli pierwsze przedszkola w Stanach Zjednoczonych, wprowadzili tradycję choinki i wprowadzili do Ameryki popularne potrawy, takie jak hot dogi i hamburgery .

Zdecydowana większość ludzi o niemieckim pochodzeniu uległa amerykanizacji ; mniej niż pięć procent mówi po niemiecku. Społeczeństwa niemiecko-amerykańskie obfitują, podobnie jak obchody, które odbywają się w całym kraju, aby uczcić niemieckie dziedzictwo, z których niemiecko -amerykańska parada Steubena w Nowym Jorku jest jedną z najbardziej znanych i odbywa się w każdą trzecią sobotę września. Popularnymi świętami są Oktoberfest i Dzień Niemiecko-Amerykański . Istnieją coroczne ważne wydarzenia w miastach o niemieckim dziedzictwie, w tym w Chicago , Cincinnati , Milwaukee , Pittsburghu , San Antonio i St. Louis .

W 2020 roku w Stanach Zjednoczonych mieszka około 180 000 obywateli Niemiec.

Historia

Niemcy obejmowały wiele dość odrębnych podgrup o różnych wartościach religijnych i kulturowych. Luteranie i katolicy zazwyczaj sprzeciwiali się moralizatorskim programom Jankesów, takim jak zakaz piwa, i faworyzowali rodziny paternalistyczne, w których mąż decydował o stanowisku rodziny w sprawach publicznych. Generalnie sprzeciwiali się wyborom kobiet, ale używano tego jako argumentu na rzecz prawa wyborczego, kiedy niemieccy Amerykanie stali się pariasami podczas I wojny światowej. Z drugiej strony istniały grupy protestanckie, które wyłoniły się z europejskiego pietyzmu, takie jak niemieccy metodyści i bracia zjednoczeni ; bardziej przypominali jankeskich metodystów w swoim moralizmie.

Era kolonialna

Pierwsi angielscy osadnicy przybyli do Jamestown w Wirginii w 1607 roku, a towarzyszył im pierwszy Amerykanin pochodzenia niemieckiego, dr Johannes Fleischer. Po nim w 1608 r. Pięciu szklarzy i trzech stolarzy lub budowniczych domów. Pierwszą stałą niemiecką osadą w Stanach Zjednoczonych było Germantown w Pensylwanii , założone w pobliżu Filadelfii 6 października 1683 r.

John Jacob Astor , na obrazie olejnym Gilberta Stuarta , 1794, był pierwszym z dynastii rodziny Astor i pierwszym milionerem w Stanach Zjednoczonych, który dorobił się fortuny na handlu futrami i nieruchomościami w Nowym Jorku.

Duża liczba Niemców migrowała od lat osiemdziesiątych do sześćdziesiątych XVIII wieku, a ulubionym celem podróży była Pensylwania. Wyemigrowali do Ameryki z różnych powodów. Czynniki wypychające obejmowały pogorszenie możliwości posiadania gospodarstw rolnych w Europie Środkowej, prześladowania niektórych grup religijnych i pobór do wojska; czynnikami przyciągającymi były lepsze warunki ekonomiczne, zwłaszcza możliwość posiadania ziemi i wolność religijna. Często imigranci płacili za swoją podróż, sprzedając swoją siłę roboczą przez lata jako pracownicy najemni .

Duże obszary Pensylwanii , północnej części stanu Nowy Jork i doliny Shenandoah w Wirginii przyciągały Niemców. Większość była luteranami lub niemieckimi reformatorami ; wielu należało do małych sekt religijnych, takich jak morawianie i mennonici . Niemieccy katolicy przybyli licznie dopiero po wojnie 1812 roku.

Palatyny

W 1709 r. protestanccy Niemcy z regionu Palatynatu lub Palatynatu w Niemczech uciekli przed biedą, udając się najpierw do Rotterdamu, a następnie do Londynu. Królowa Anna pomogła im dostać się do amerykańskich kolonii. Podróż była długa i trudna do przeżycia ze względu na złą jakość żywności i wody na statkach oraz tyfus plamisty . Wielu imigrantów, zwłaszcza dzieci, zmarło przed dotarciem do Ameryki w czerwcu 1710 roku.

Imigracja z Palatynu, licząca około 2100 osób, które przeżyły, była największą pojedynczą imigracją do Ameryki w okresie kolonialnym. Większość osiedliła się najpierw wzdłuż rzeki Hudson w obozach pracy, aby spłacić swoją podróż. Do 1711 roku w Nowym Jorku założono siedem wiosek na Roberta Livingstona . W 1723 r. Niemcy jako pierwsi Europejczycy otrzymali pozwolenie na zakup ziemi w dolinie Mohawk na zachód od Little Falls . W patencie Burnetsfield przydzielono sto gospodarstw. Do 1750 roku Niemcy zajęli pas o długości około 12 mil (19 km) po obu stronach rzeki Mohawk . Gleba była doskonała; zbudowano około 500 domów, głównie z kamienia, a region prosperował pomimo najazdów Indian. Herkimer był najbardziej znanym z niemieckich osad w regionie znanym od dawna jako „Niemieckie Mieszkania”.

Trzymali się z dala od siebie, żenili się z własnymi, mówili po niemiecku, chodzili do kościołów luterańskich i zachowali własne zwyczaje i żywność. Kładli nacisk na własność gospodarstwa. Niektórzy opanowali angielski, aby zapoznać się z lokalnymi możliwościami prawnymi i biznesowymi. Tolerowali niewolnictwo (chociaż niewielu było wystarczająco bogatych, by posiadać niewolnika).

Najbardziej znanym z wczesnych niemieckich imigrantów z Palatynu był redaktor John Peter Zenger , który prowadził walkę w kolonialnym Nowym Jorku o wolność prasy w Ameryce. Późniejszy imigrant, John Jacob Astor , który pochodził z Walldorf w Palatynacie Elektorskim , od 1803 Badenii , po wojnie o niepodległość, stał się najbogatszym człowiekiem w Ameryce dzięki imperium handlu futrami i inwestycjom w nieruchomości w Nowym Jorku.

Luizjana

John Law zorganizował pierwszą kolonizację Luizjany z niemieckimi imigrantami. Spośród ponad 5000 Niemców, którzy początkowo imigrowali głównie z regionu Alzacji , zaledwie 500 stanowiło pierwszą falę imigrantów, którzy opuścili Francję w drodze do obu Ameryk. Mniej niż 150 z tych pierwszych niemieckich rolników dostało się do Luizjany i osiedliło się wzdłuż tak zwanego niemieckiego wybrzeża. Dzięki wytrwałości, determinacji i przywództwu D'arensburga Niemcy ścinali drzewa, karczowali ziemię i uprawiali ziemię za pomocą prostych narzędzi ręcznych, ponieważ zwierzęta pociągowe nie były dostępne. Niemieccy osadnicy z wybrzeża dostarczali rozwijającemu się miastu Nowy Orlean kukurydzę, ryż i jajka. i mięsa przez wiele lat.

Firma Mississippi osiedliła tysiące niemieckich pionierów we francuskiej Luizjanie w 1721 roku. Zachęcała Niemców, zwłaszcza Niemców z regionu Alzacji , który niedawno znalazł się pod panowaniem francuskim, oraz Szwajcarów do imigracji. Alzacja została sprzedana Francji w szerszym kontekście wojny trzydziestoletniej (1618–1648).

Jezuita Charlevoix podróżował po Nowej Francji ( Kanadzie i Luizjanie) na początku XVIII wieku. W jego liście napisano: „tych 9000 Niemców, którzy wychowali się w Palatynacie (Alzacja, część Francji) przebywało w Arkansas . Niemcy masowo opuszczali Arkansas. Udali się do Nowego Orleanu i zażądali przejścia do Europy. Kompania Mississippi dała Niemcom bogate ziemie na prawym brzegu rzeki Mississippi, około 25 mil (40 km) nad Nowym Orleanem. Obszar ten jest obecnie znany jako „ niemieckie wybrzeże ”.

Prężnie rozwijająca się populacja Niemców mieszkała w górę rzeki od Nowego Orleanu w Luizjanie , znanej jako Niemieckie Wybrzeże . Przyciągały ich do tego obszaru broszury, takie jak „Louisiana: A Home for German Settlers” J. Hanno Deilera.

Carl Schurz był pierwszym senatorem USA urodzonym w Niemczech (Missouri, 1868), a później sekretarzem spraw wewnętrznych USA

południowy wschód

Wirginii kolonię o nazwie Germanna , położoną w pobliżu dzisiejszego Culpeper w Wirginii . Wicegubernator Wirginii Alexander Spotswood , korzystając z systemu headright , kupił ziemię w dzisiejszej Spotsylwanii i zachęcał niemiecką imigrację, reklamując w Niemczech górników , aby przenieśli się do Wirginii i założyli przemysł wydobywczy w kolonii. Nazwa „Germanna”, wybrana przez gubernatora Alexandra Spotswooda , odzwierciedlała zarówno niemieckich imigrantów, którzy przepłynęli przez Atlantyk do Wirginii, jak i brytyjską królową Annę , która była u władzy w czasie pierwszej osady w Germannie. W 1721 roku dwanaście niemieckich rodzin opuściło Germannę i założyło Germantown . Szybko zostali zastąpieni przez 70 nowych Niemców przybyłych z Palatynatu , co zapoczątkowało zachodni i południowy trend migracji i osadnictwa Niemców w Piemoncie Wirginii i Dolinie Shenandoah wokół Gór Blue Ridge , gdzie dominowali Niemcy z Palatynatu . W międzyczasie w południowo-zachodniej Wirginii w Wirginii niemiecki nabył niemiecki akcent ze Szwabii.

W Północnej Karolinie ekspedycja niemieckich Morawian mieszkających w okolicach Betlejem w Pensylwanii i grupa z Europy pod dowództwem Augusta Gottlieba Spangenberga skierowała się w dół Great Wagon Road i kupiła 98 985 akrów (400,58 km ² ) od Lorda Granville'a (jednego z brytyjskich lordów właściciel) w Piemoncie w Północnej Karolinie w 1753 roku. Trakt nazwano Wachau-die-Aue , zlatynizowaną Wachovia , ponieważ strumienie i łąki przypominały morawskim osadnikom dolinę Wachau w Austrii . Założyli niemieckie osady na tym obszarze, zwłaszcza w okolicach dzisiejszego Winston-Salem . W 1759 r. założyli także przejściową osadę Bethabara w Północnej Karolinie , tłumaczoną jako House of Passage, pierwszą planowaną społeczność morawską w Karolinie Północnej. Wkrótce potem niemieccy Morawianie założyli w 1766 r. miasto Salem (obecnie część historyczna w centrum Winston-Salem) i Salem College (wczesny college żeński) w 1772 roku.

W kolonii Georgia Niemcy, głównie z regionu Szwabii , osiedlili się w Savannah, St. Simon's Island i Fort Frederica w latach trzydziestych i czterdziestych XVIII wieku. Byli aktywnie rekrutowani przez Jamesa Oglethorpe'a i szybko wyróżnili się dzięki udoskonalonej hodowli, zaawansowanej konstrukcji pręgowanej (cementowej) i prowadzeniu wspólnych luterańsko- anglikańsko -reformowanych nabożeństw dla kolonistów.

Niemieccy imigranci osiedlili się również w innych obszarach Ameryki Południowej , w tym wokół obszaru Dutch (Deutsch) Fork w Karolinie Południowej i Teksasie , zwłaszcza w obszarach Austin i San Antonio .

Nowa Anglia

W latach 1742-1753 około 1000 Niemców osiedliło się w Broad Bay w stanie Massachusetts (obecnie Waldoboro w stanie Maine ). Wielu kolonistów uciekło do Bostonu , Maine , Nowej Szkocji i Północnej Karoliny po tym, jak ich domy zostały spalone, a ich sąsiedzi zabici lub wzięci do niewoli przez rdzennych Amerykanów . Niemcy, którzy pozostali, mieli trudności z przetrwaniem z rolnictwa i ostatecznie zwrócili się ku przemysłowi żeglugowemu i rybołówstwu.

Pensylwania

Fala niemieckiej imigracji do Pensylwanii wzrosła między 1725 a 1775 rokiem, kiedy imigranci przybywali jako odkupiciele lub słudzy kontraktowi. W 1775 r. Niemcy stanowili około jednej trzeciej ludności państwa. Niemieccy rolnicy byli znani z wysoce wydajnej hodowli zwierząt i praktyk rolniczych. Politycznie byli generalnie nieaktywni do 1740 r., kiedy to dołączyli do kwakrów koalicji, która przejęła kontrolę nad władzą ustawodawczą, która później poparła rewolucję amerykańską . Mimo to wielu niemieckich osadników było lojalistami podczas rewolucji, prawdopodobnie dlatego, że obawiali się, że nowy rząd republikański odbierze im królewskie nadania ziemi lub z powodu lojalności wobec brytyjsko-niemieckiej monarchii, która dała możliwość życia w społeczeństwo liberalne. Niemcy, w skład których wchodzili luteranie , reformowani , mennonici , amisze i inne sekty, rozwinęli bogate życie religijne z silną kulturą muzyczną. Razem stali się znani jako Holendrzy z Pensylwanii (od Deutsch ).

Etymologicznie słowo niderlandzki pochodzi od staro-wysoko-niemieckiego słowa „diutisc” (od „diot” „lud”), odnoszącego się do germańskiego „języka ludu” w przeciwieństwie do łaciny, języka uczonych (patrz także teodysk ) . W końcu słowo to zaczęło odnosić się do ludzi mówiących językiem germańskim, a dopiero w ciągu ostatnich kilku stuleci do mieszkańców Holandii. Inne warianty języka germańskiego dla „deutsch/deitsch/holenderski” to: niderlandzkie „Duits” i „ Diety ”, jidysz „daytsh”, duńsko-norweski „tysk” lub szwedzki „ tyska ”. Japońskie „ドイツ” (/ doitsu /) również wywodzi się z wyżej wymienionych odmian „holenderskich”.

Bracia Studebaker , przodkowie producentów wagonów i samochodów, przybyli do Pensylwanii w 1736 roku ze słynnego miasta-ostrzy Solingen . Dzięki swoim umiejętnościom zbudowali wozy, które przewoziły pograniczników na zachód; ich armaty zapewniły armii Unii artylerię podczas wojny secesyjnej , a ich firma samochodowa stała się jedną z największych w Ameryce, chociaż nigdy nie przyćmiła „Wielkiej Trójki” i była czynnikiem w wysiłkach wojennych i przemysłowych podstawach Armia.

rewolucja amerykańska

Wielka Brytania, której król Jerzy III był także elektorem Hanoweru w Niemczech, zatrudniła 18 000 Hesji . Byli to najemni żołnierze wynajmowani przez władców kilku małych państw niemieckich, takich jak Hesja, do walki po stronie brytyjskiej. Wielu zostało schwytanych; pozostali jako jeńcy podczas wojny, ale niektórzy zostali i zostali obywatelami USA. Podczas rewolucji amerykańskiej menonici i inne małe sekty religijne byli neutralnymi pacyfistami. Luteranie z Pensylwanii byli po stronie patriotów . Szczególnie wpływowa po stronie Patriotów była rodzina Muhlenbergów, na czele której stał ksiądz Henry Muhlenberg . Jego syn Peter Muhlenberg , duchowny luterański w Wirginii, został generałem dywizji, a później kongresmanem. Jednak w północnej części stanu Nowy Jork wielu Niemców było neutralnych lub popierało lojalistów .

Na podstawie nazwisk w spisie powszechnym Stanów Zjednoczonych z 1790 r. Historycy szacują, że Niemcy stanowili prawie 9% białej populacji Stanów Zjednoczonych.

Ludność kolonialna niemiecko-amerykańska według stanu

Szacunkowa populacja Amerykanów pochodzenia niemieckiego w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych według pierwszego spisu ludności Stanów Zjednoczonych z 1790 r

stan lub terytorium	Niemcy
stan lub terytorium	#	%
Connecticut	697	0,30%
stan Delaware	509	1,10%
Gruzja	4019	7,60%
Kentucky i Tenn.	13026	14,00%
Maine	1249	1,30%
Maryland	24412	11,70%
Massachusetts	1120	0,30%
New Hampshire	564	0,40%
New Jersey	15636	9,20%
Nowy Jork	25778	8,20%
Karolina Północna	13592	4,70%
Pensylwania	140 983	33,30%
Rhode Island	323	0,50%
Karolina Południowa	7009	5,00%
Vermont	170	0,20%
Wirginia	27853	6,30%
Obszar spisu ludności z 1790 r	276 940	8,73%
Terytorium Północno-Zachodnie	445	4,24%
Ameryka Francuska	1750	8,75%
Ameryka hiszpańska	85	0,35%
Stany Zjednoczone	279220	8,65%

Krótka Rebelia Friesa była ruchem antypodatkowym wśród Niemców w Pensylwanii w latach 1799–1800.

19 wiek

Niemiecka gęstość zaludnienia w Stanach Zjednoczonych, 1872

Niemiecka imigracja do Stanów Zjednoczonych (1820–2004)
Okres imigracji	Liczba imigrantów	Okres imigracji	Liczba imigrantów
1820–1840	160335	1921–1930	412202
1841–1850	434626	1931–1940	114 058
1851–1860	951667	1941–1950	226578
1861–1870	787 468	1951–1960	477765
1871–1880	718182	1961–1970	190 796
1881–1890	1 452 970	1971–1980	74414
1891–1900	505152	1981–1990	91 961
1901–1910	341 498	1991–2000	92606
1911–1920	143 945	2001–2004	61253
Razem: 7 237 594

Największy napływ niemieckiej imigracji do Ameryki miał miejsce między 1820 a I wojną światową , kiedy to prawie sześć milionów Niemców wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych. W latach 1840-1880 stanowili największą grupę imigrantów. Po rewolucjach 1848 r. w krajach niemieckich fala uchodźców politycznych uciekła do Ameryki, którzy stali się znani jako Czterdzieści Ósmcy . Byli wśród nich profesjonaliści, dziennikarze i politycy. Do wybitnych Czterdziestu Ósemek należeli Carl Schurz i Henry Villard .

„Od Starego do Nowego Świata” przedstawia niemieckich emigrantów wchodzących na pokład parowca w Hamburgu do Nowego Jorku. Harper's Weekly (Nowy Jork) 7 listopada 1874

„Latin farmer” lub Latin Settlement to określenie kilku osad założonych przez niektórych Dreissiger i innych uchodźców z Europy po buntach, takich jak Frankfurter Wachensturm , które rozpoczęły się w latach trzydziestych XIX wieku - głównie w Teksasie i Missouri, ale także w innych stanach USA - w których Intelektualiści niemieccy ( wolnomyśliciele , niem . Freidenker i latyniści ) spotykali się, by poświęcić się niemieckiej literaturze , filozofii , nauce, muzyce klasycznej i językowi łacińskiemu . Wybitnym przedstawicielem tego pokolenia imigrantów był Gustav Koerner , który do śmierci mieszkał przez większość czasu w Belleville w stanie Illinois .

żydowscy Niemcy

Kilku niemieckich Żydów przybyło w epoce kolonialnej . Najwięcej przybyło po 1820 r., zwłaszcza w połowie XIX wieku. Rozprzestrzenili się na północy i południu (oraz na Kalifornię, gdzie w 1853 roku przybył Levi Strauss ). Tworzyli małe społeczności niemiecko-żydowskie w miastach i miasteczkach. Zazwyczaj byli to lokalni i regionalni kupcy sprzedający odzież; inni byli handlarzami bydła, handlarzami towarami rolnymi, bankierami i operatorami lokalnych firm. Henry Lehman , który założył Lehman Brothers w Alabamie, był szczególnie wybitnym przykładem takiego niemiecko-żydowskiego imigranta. Utworzyli synagogi reformowane i sponsorowali liczne lokalne i krajowe organizacje filantropijne, takie jak B'nai B'rith . Ta niemieckojęzyczna grupa różni się znacznie od mówiących w jidysz Żydów z Europy Wschodniej, którzy przybywali w znacznie większej liczbie od końca XIX wieku i koncentrowali się w Nowym Jorku.

Miasta północno-wschodnie

Miasta portowe Nowy Jork i Baltimore miały duże populacje, podobnie jak Hoboken w stanie New Jersey .

Miasta Środkowego Zachodu

W XIX wieku niemieccy imigranci osiedlili się na Środkowym Zachodzie, gdzie dostępna była ziemia. Miasta wzdłuż Wielkich Jezior, rzeki Ohio oraz rzek Mississippi i Missouri przyciągały duży element niemiecki. Środkowo -zachodnie miasta Milwaukee , Cincinnati , St. Louis , Chicago były ulubionymi celami niemieckich imigrantów. Obszary północnego Kentucky i Louisville wzdłuż rzeki Ohio były również ulubionym celem podróży. Do 1900 roku ludność miast Cleveland , Milwaukee i Cincinnati składała się w ponad 40% z Niemców. Dubuque i Davenport w stanie Iowa miały jeszcze większe proporcje, podobnie jak Omaha w Nebrasce, gdzie w 1910 r. odsetek Amerykanów pochodzenia niemieckiego wynosił 57%. W wielu innych miastach Środkowego Zachodu , takich jak Fort Wayne w stanie Indiana , niemieccy Amerykanie stanowili przynajmniej 30% populacji. W 1850 roku w Ann Arbor w stanie Michigan i okolicach mieszkało 5000 Niemców, głównie Szwabów .

Wiele skupisk zyskało charakterystyczne nazwy sugerujące ich dziedzictwo, takie jak dzielnica „ Over-the-Rhine ” w Cincinnati, „ Dutchtown ” w South St Louis i „ German Village ” w Columbus w stanie Ohio.

Szczególnie atrakcyjnym celem podróży było Milwaukee , które zaczęto nazywać „niemieckimi Atenami ”. Radykalni Niemcy wyszkoleni w polityce w starym kraju zdominowali miejskich socjalistów . W wielu rzemiosłach dominowali robotnicy wykwalifikowani, przemysł piwowarski tworzyli przedsiębiorcy; najbardziej znane marki to Pabst , Schlitz , Miller i Blatz .

Podczas gdy połowa niemieckich imigrantów osiedliła się w miastach, druga połowa założyła farmy na Środkowym Zachodzie . Od Ohio po stany Plains, silna obecność utrzymuje się na obszarach wiejskich do XXI wieku.

Daleko na południe

Niewielu niemieckich imigrantów osiedliło się na Dalekim Południu , z wyjątkiem Nowego Orleanu , niemieckiego wybrzeża i Teksasu .

Teksas

Wahrenberger House w Austin służył jako szkoła niemiecko-amerykańska.

Teksas przyciągnął wielu Niemców, którzy przybyli przez Galveston i Indianola , zarówno tych, którzy przybyli na farmy, jak i późniejszych imigrantów, którzy szybciej podjęli pracę przemysłową w miastach takich jak Houston. Podobnie jak w Milwaukee , Niemcy w Houston zbudowali przemysł piwowarski. W latach dwudziestych pierwsze pokolenie niemieckich Amerykanów z wyższym wykształceniem przenosiło się do przemysłu chemicznego i naftowego.

W latach pięćdziesiątych XIX wieku w Teksasie mieszkało około 20 000 Niemców. Nie tworzyli jednolitego bloku, ale byli bardzo zróżnicowani i wywodzili się z obszarów geograficznych i wszystkich sektorów społeczeństwa europejskiego, z wyjątkiem tego, że przybyło bardzo niewielu arystokratów lub biznesmenów z wyższej klasy średniej. Pod tym względem Texas Germania była mikrokosmosem Germanii w całym kraju.

Niemcy, którzy osiedlili się w Teksasie, byli zróżnicowani pod wieloma względami. Byli wśród nich chłopi i intelektualiści; protestanci, katolicy, żydzi i ateiści; Prusacy, Sasi i Hesowie; abolicjoniści i właściciele niewolników; rolnicy i mieszkańcy; oszczędnych, uczciwych morderców ludu i siekiery. Różnili się dialektem, zwyczajami i cechami fizycznymi. Większość była rolnikami w Niemczech, a większość przybyła w poszukiwaniu możliwości ekonomicznych. Kilku dysydenckich intelektualistów uciekających przed rewolucjami 1848 r. szukało wolności politycznej, ale niewielu, może z wyjątkiem Wendów, wybrało wolność religijną. Niemieckie osady w Teksasie odzwierciedlały ich różnorodność. Nawet na ograniczonym obszarze Hill Country każda dolina oferowała inny rodzaj niemieckiego. Dolina Llano miała surowych, abstynentów niemieckich metodystów, którzy wyrzekli się tańca i organizacji braterskich; w dolinie Pedernales mieszkali kochający zabawę, pracowici luteranie i katolicy, którzy lubili pić i tańczyć; aw dolinie Guadalupe mieszkali wolnomyślący Niemcy, potomkowie intelektualnych uchodźców politycznych. Rozproszone niemieckie wyspy etniczne były również zróżnicowane. Te małe enklawy obejmowały Lindsay w hrabstwie Cooke, głównie katolików z Westfalii; Waka w hrabstwie Ochiltree, mennonici ze środkowego zachodu; Hurnville w hrabstwie Clay, rosyjski niemiecki baptysta; i Lockett w Wilbarger County, wendish luterański.

Niemcy z Rosji

Tymczasowe kwatery dla Niemców z Wołgi w środkowym Kansas, 1875

Niemcy z Rosji byli najbardziej tradycyjnymi niemieckojęzycznymi przybyszami. ^{[ Potrzebne źródło ]} Byli to Niemcy, którzy od pokoleń zamieszkiwali całe Imperium Rosyjskie , ale zwłaszcza wzdłuż rzeki Wołgi w Rosji iw pobliżu Krymu . Ich przodkowie przybyli z całego niemieckojęzycznego świata, zaproszeni przez Katarzynę Wielką w 1762 i 1763 r., aby osiedlić się i wprowadzić bardziej zaawansowane niemieckie metody rolnictwa na wiejskie tereny Rosji. W manifeście ich osadnictwa obiecano im możliwość praktykowania odpowiednich wyznań chrześcijańskich, zachowania kultury i języka oraz zachowania immunitetu od poboru dla nich i ich potomków. W miarę upływu czasu monarchia rosyjska stopniowo podważała względną autonomię etnicznej ludności niemieckiej. Pobór ostatecznie został przywrócony; było to szczególnie szkodliwe dla mennonitów, którzy praktykują pacyfizm. Przez cały XIX wiek rosła presja ze strony rządu rosyjskiego na asymilację kulturową. Wielu Niemców z Rosji uznało za konieczne emigrację, aby uniknąć poboru do wojska i zachować swoją kulturę. Około 100 000 wyemigrowało do 1900 roku, osiedlając się głównie w Dakocie, Kansas i Nebrasce. Południowo-środkowa część Dakoty Północnej była znana jako „trójkąt niemiecko-rosyjski”. Mniejsza liczba przeniosła się dalej na zachód, znajdując zatrudnienie jako farmerzy i kowboje.

Niemcy z Rosji, którzy osiedlili się na północnym Środkowym Zachodzie , pod negatywnym wpływem łamania ich praw i kulturowych prześladowań ze strony cara, uważali się za uciskaną grupę etniczną, odrębną od rosyjskich Amerykanów i mającą zupełnie inne doświadczenia niż niemieccy Amerykanie, którzy wyemigrowali z Niemiec. ziemie; osiedlali się w zwartych społecznościach, które zachowały swój język i kulturę niemiecką. Wychowywali duże rodziny, budowali kościoły w stylu niemieckim, chowali zmarłych na charakterystycznych cmentarzach przy użyciu żeliwnych nagrobków i śpiewali niemieckie hymny. Wielu rolników specjalizowało się w uprawie buraków cukrowych, które nadal są głównymi uprawami na Górnych Równinach. Podczas I wojny światowej ich tożsamość została zakwestionowana przez nastroje antyniemieckie . Pod koniec II wojny światowej język niemiecki, który w sprawach publicznych i urzędowych zawsze był używany z angielskim, poważnie podupadł. Dziś język niemiecki jest zachowany głównie dzięki zespołom śpiewającym i przepisom kulinarnym, a Niemcy z Rosji w północnych stanach Wielkich Równin mówią głównie po angielsku. Niemiecki pozostaje drugim najczęściej używanym językiem w Północnej i Południowej Dakocie, a Niemcy z Rosji często używają zapożyczeń , takich jak ciasto Kuchen . Pomimo utraty języka grupa etniczna pozostaje odrębna i wywarła trwałe wrażenie na amerykańskim Zachodzie.

Muzyk Lawrence Welk (1903-1992) stał się kultową postacią w niemiecko-rosyjskiej społeczności północnych Wielkich Równin – jego historia sukcesu uosabiała amerykański sen.

Wojna domowa

Nastroje wśród niemieckich Amerykanów były w dużej mierze przeciwne niewolnictwu, zwłaszcza wśród czterdziestu ośmiu. Znany czterdziestoośmioletni Hermann Raster z pasją pisał przeciwko niewolnictwu i był bardzo pro-Lincoln. Raster publikował broszury przeciwko niewolnictwu i był redaktorem najbardziej wpływowej gazety niemieckojęzycznej w Ameryce w tamtym czasie. Pomógł zdobyć głosy Niemców-Amerykanów w całych Stanach Zjednoczonych dla Abrahama Lincolna. Kiedy Raster zmarł, Chicago Tribune opublikowało artykuł dotyczący jego służby jako korespondenta w Ameryce w krajach niemieckich, mówiąc: „Jego pisma podczas wojny secesyjnej i po jej zakończeniu zrobiły więcej, aby stworzyć zrozumienie i docenienie sytuacji amerykańskiej w Niemczech oraz upłynnić amerykańskie obligacje w Europie niż połączone wysiłki wszystkich ministrów i konsulów USA”. Setki tysięcy niemieckich Amerykanów zgłosiło się na ochotnika do walki za Unię podczas wojny secesyjnej (1861–1865). Niemcy byli największą grupą imigrantów biorących udział w wojnie domowej; w Niemczech urodziło się ponad 176 000 żołnierzy amerykańskich. Popularny dowódca Unii wśród Niemców, generał dywizji Franz Sigel był najwyższym rangą niemieckim oficerem w armii Unii , a wielu niemieckich imigrantów twierdziło, że zaciąga się do „walki z Sigelem”.

Niemieckie głosowanie w 1900 roku było wątpliwe; sprzeciwiali się polityce „odrzucenia” Bryana (prawy plakat), ale także nie podobała im się ekspansja zagraniczna, którą zapewnił McKinley (lewy plakat)

Chociaż tylko jeden na czterech Niemców walczył w pułkach ogólnoniemieckich, to oni kreowali publiczny wizerunek niemieckiego żołnierza. Pensylwania wystawiła pięć pułków niemieckich, jedenaście z Nowego Jorku i sześć z Ohio.

Rolnicy

Zachodnie koleje, dysponujące dużymi dotacjami do ziemi, aby przyciągnąć rolników, założyły agencje w Hamburgu i innych niemieckich miastach, obiecując tani transport i sprzedaż gruntów rolnych na łatwych warunkach. Na przykład kolej Santa Fe zatrudniła własnego komisarza ds. imigracji i sprzedała ponad 300 000 akrów (1200 km ² ) rolnikom niemieckojęzycznym.

W XIX i XX wieku niemieccy Amerykanie wykazywali duże zainteresowanie rolnictwem i utrzymywaniem swoich dzieci i wnuków na ziemi. Chociaż potrzebowali zysków, aby utrzymać się na rynku, wykorzystywali zyski jako narzędzie „utrzymania ciągłości rodziny”. Stosowali strategie niechęci do ryzyka i starannie planowali swoje spadki, aby zachować ziemię w rodzinie. Ich społeczności charakteryzowały się mniejszą średnią wielkością gospodarstwa, większą równością, mniejszą liczbą nieobecnych właścicieli i większą trwałością geograficzną. Jak wyjaśnił jeden z rolników: „Okazało się, że ochrona rodziny oznacza to samo, co ochrona ziemi”.

Niemcy były dużym krajem z wieloma różnymi podregionami, które dostarczały imigrantów. Dubuque było bazą Ostfriesische Nachrichten („East Frisian News”) od 1881 do 1971 roku. Łączyło 20 000 imigrantów z Fryzji Wschodniej ( Ostfriesland ) w Niemczech ze sobą na Środkowym Zachodzie iz ich starą ojczyzną. W Niemczech Wschodnia Fryzja była często tematem kpin z powodu zacofanych wieśniaków, ale redaktor Leupke Hündling sprytnie połączył historie dumnych wspomnień z Ostfriesland. Redaktor pozyskał sieć lokalnych korespondentów. Mieszając lokalne amerykańskie i lokalne niemieckie wiadomości, listy, poezję, beletrystykę i dialogi, niemieckojęzyczna gazeta pozwoliła imigrantom uczcić ich pochodzenie i świętować ich nowe życie jako dobrze prosperujących rolników ze znacznie większymi gospodarstwami niż było to możliwe w zubożałej Ostfriesland. W czasie wojen światowych, kiedy Germania znalazła się pod ciężkim atakiem, gazeta podkreślała swoją humanitarną rolę, mobilizując czytelników do pomocy finansowej mieszkańcom Wschodniej Fryzji. Młodsze pokolenia zwykle mówiły po niemiecku, ale go nie czytały, więc baza subskrypcji malała, gdy grupa docelowa się amerykanizowała.

Polityka

Stosunkowo niewielu Niemców-Amerykanów sprawowało urząd, ale mężczyźni głosowali, gdy zostali obywatelami. Ogólnie rzecz biorąc, w okresie Trzeciego Systemu Partyjnego (lata 50. – 90. XIX wieku) protestanci i Żydzi skłaniali się ku partii republikańskiej , a katolicy byli silnie demokratyczni . Kiedy prohibicja była na karcie do głosowania, Niemcy zdecydowanie głosowali przeciwko niej. Zdecydowanie nie ufali moralistycznym krzyżowcom, których nazywali „purytanami”, w tym reformatorom wstrzemięźliwości i wielu populistom . Społeczność niemiecka zdecydowanie sprzeciwiała się Free Silver i głosowała zdecydowanie przeciwko krzyżowcowi Williamowi Jenningsowi Bryanowi w 1896 r. W 1900 r. Wielu niemieckich demokratów powróciło do swojej partii i głosowało na Bryana, być może z powodu polityki zagranicznej prezydenta Williama McKinleya .

Na poziomie lokalnym historycy badali zmieniające się zachowania wyborcze społeczności niemiecko-amerykańskiej i jednego z jej głównych bastionów, St. Louis w stanie Missouri. Niemieccy Amerykanie głosowali w 80 procentach na Lincolna w 1860 roku i zdecydowanie poparli wysiłek wojenny. Były bastionem Partii Republikańskiej w St. Louis i pobliskimi bastionami imigrantów w Missouri i południowym Illinois. Niemieccy Amerykanie byli rozgniewani proponowaną konstytucją stanu Missouri, która dyskryminowała katolików i wolnomyślicieli. Kłopotliwy był wymóg specjalnej przysięgi wierności dla księży i duchownych. Pomimo ich silnego sprzeciwu konstytucja została ratyfikowana w 1865 r. Zaczęły pojawiać się napięcia rasowe z Murzynami, zwłaszcza w zakresie rywalizacji o pracę dla pracowników niewykwalifikowanych. Germania denerwowała się wyborami Czarnych w 1868 r., Obawiając się, że czarni poprą purytańskie prawa, zwłaszcza dotyczące zakazu ogródków piwnych w niedziele. Napięcia oddzieliły duży element niemiecki w 1872 r., Na czele którego stał Carl Schurz. Poparli Partię Liberalno-Republikańską kierowaną przez Benjamina Gratza Browna na gubernatora w 1870 r. I Horace'a Greeleya na prezydenta w 1872 r.

Wielu Niemców w miastach końca XIX wieku było komunistami; Niemcy odegrali znaczącą rolę w ruchu związkowym. Kilku było anarchistami. Ośmiu z czterdziestu dwóch anarchistów oskarżonych w aferze Haymarket w Chicago w 1886 roku było Niemcami.

Wojny światowe

Intelektualiści

Hugo Münsterberg, profesor psychologii z Harvardu

Hugo Münsterberg (1863–1916), niemiecki psycholog, przeniósł się w latach 90. XIX wieku na Harvard i został liderem nowego zawodu. Był prezesem Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego w 1898 roku i Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego w 1908 roku i odegrał ważną rolę w wielu innych organizacjach amerykańskich i międzynarodowych.

Arthur Preuss (1871–1934) był czołowym dziennikarzem i teologiem. Laik w St Louis. Jego dwutygodnikowy przegląd (w języku angielskim) był głównym konserwatywnym głosem uważnie czytanym przez przywódców kościelnych i intelektualistów od 1894 do 1934 roku. Był bardzo lojalny wobec Watykanu. Preuss popierał niemiecką społeczność katolicką, potępiał herezję „amerykanizmu”, promował Katolicki Uniwersytet Ameryki i udręczony antyniemiecką histerią w Ameryce podczas I wojny światowej. Przedstawił obszerne komentarze dotyczące Krajowej Konferencji ds. czynnik w kampanii prezydenckiej 1928 r., trudności Wielkiego Kryzysu i liberalizm Nowego Ładu.

Nastroje antyniemieckie z I wojny światowej

Mapa miejsc internowania Amerykanów pochodzenia niemieckiego podczas II wojny światowej

Podczas I wojny światowej niemieccy Amerykanie byli często oskarżani o zbytnią sympatię do imperialnych Niemiec. Były prezydent Theodore Roosevelt potępił „ amerykanizm z łącznikiem ”, twierdząc, że podwójna lojalność jest niemożliwa w czasie wojny. Niewielka mniejszość wyszła z Niemiec, na przykład HL Mencken . Podobnie profesor psychologii z Harvardu, Hugo Münsterberg , porzucił swoje wysiłki na rzecz mediacji między Ameryką a Niemcami i poparł sprawę niemiecką. Było też trochę antyniemieckiej histerii, jak zabójstwo pastora Edmunda Kaysera .

Departament Sprawiedliwości przygotował listę wszystkich niemieckich cudzoziemców, liczącą około 480 000 z nich, z których ponad 4 000 było więzionych w latach 1917–18. Zarzuty obejmowały szpiegostwo na rzecz Niemiec lub popieranie niemieckiego wysiłku wojennego. Tysiące zostało zmuszonych do kupowania obligacji wojennych, aby okazać swoją lojalność. Czerwony Krzyż zabronił wstępu osobom o niemieckich nazwiskach w obawie przed sabotażem. Jedna osoba została zabita przez tłum; w Collinsville w stanie Illinois urodzony w Niemczech Robert Prager został wyciągnięty z więzienia jako podejrzany o szpiegostwo i zlinczowany. Pastor z Minnesoty został wysmarowany smołą i upierzony , gdy podsłuchano, jak modli się po niemiecku z umierającą kobietą. Pytania o niemiecko-amerykańską lojalność wzrosły z powodu wydarzeń, takich jak niemieckie bombardowanie wyspy Black Tom i przystąpienie Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej, wielu niemieckich Amerykanów zostało aresztowanych za odmowę wierności histerii wojennej w USA, która doprowadziła do publicznego usunięcia niemieckich nazwisk, nazwisk rzeczy takie jak ulice i firmy. Szkoły zaczęły też eliminować lub zniechęcać do nauczania języka niemieckiego.

W Chicago Frederick Stock tymczasowo ustąpił ze stanowiska dyrygenta Chicago Symphony Orchestra , dopóki nie sfinalizował swoich dokumentów naturalizacyjnych. Orkiestry zastąpiły muzykę niemieckiego kompozytora Wagnera francuskim kompozytorem Berliozem . W Cincinnati poproszono bibliotekę publiczną o wycofanie wszystkich niemieckich książek ze swoich półek. Zmieniono nazwy ulic o niemieckich nazwach. Miasto Berlin w stanie Michigan zostało zmienione na Marne w stanie Michigan (na cześć tych, którzy walczyli w bitwie pod Marną). W stanie Iowa w proklamacji Babel z 1918 r . gubernator zakazał używania języków obcych w szkołach i miejscach publicznych. Nebraska zakazała nauczania w jakimkolwiek języku oprócz angielskiego, ale Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych uznał ten zakaz za nielegalny w 1923 r. ( Meyer przeciwko Nebrasce ). Reakcją niemieckich Amerykanów na te taktyki była często „ amerykanizacja ” nazwisk (np. Schmidt na Smitha, Müller na Millera) i ograniczenie używania języka niemieckiego w miejscach publicznych, zwłaszcza w kościołach.

Amerykańska propaganda wojenna przedstawiała krwiożerczego niemieckiego żołnierza „Hun” jako wroga cywilizacji, spoglądającego na Amerykę zza Atlantyku.
Niemiecko-amerykański rolnik John Meints z Minnesoty został smołowany i upierzony w sierpniu 1918 roku za rzekomy brak wspierania akcji obligacji wojennych.

II wojna światowa

Marlene Dietrich podpisuje żołnierską obsadę (Belgia, 1944)

W latach 1931-1940 114 000 Niemców przeniosło się do Stanów Zjednoczonych, z których wielu – w tym laureat nagrody Nobla Albert Einstein i autor Erich Maria Remarque – było żydowskimi Niemcami lub antynazistami uciekającymi przed uciskiem rządu. Około 25 000 osób zostało płacącymi członkami pro-nazistowskiego niemiecko-amerykańskiego Bundu w latach przed wojną. Niemieccy kosmici byli przedmiotem podejrzeń i dyskryminacji podczas wojny, chociaż uprzedzenia i sama liczba oznaczały, że jako grupa cierpieli generalnie mniej niż Amerykanie pochodzenia japońskiego . Ustawa o rejestracji cudzoziemców z 1940 r. Wymagała, aby 300 000 cudzoziemców urodzonych w Niemczech i posiadających obywatelstwo niemieckie zarejestrowało się w rządzie federalnym i ograniczyła ich prawa do podróżowania i własności. Na mocy nadal obowiązującej ustawy Alien Enemy Act z 1798 r . rząd Stanów Zjednoczonych internował prawie 11 000 obywateli Niemiec w latach 1940–1948. Doszło do naruszeń praw obywatelskich. Nieznana liczba „dobrowolnych internowanych” dołączyła do swoich małżonków i rodziców w obozach i nie pozwolono jej opuścić. Wielu Amerykanów pochodzenia niemieckiego miało najwyższe stanowiska wojenne, w tym generał Dwight D. Eisenhower , admirał Chester W. Nimitz i generał USAAF Carl Andrew Spaatz . Roosevelt wyznaczył republikanina Wendella Willkiego (który jak na ironię startował przeciwko Rooseveltowi w wyborach prezydenckich w 1940 r. ) na osobistego przedstawiciela. Niemieccy Amerykanie, którzy biegle władali językiem niemieckim, byli ważnym atutem wywiadu wojennego i służyli jako tłumacze i szpiedzy dla Stanów Zjednoczonych. Wojna wywołała silne proamerykańskie nastroje patriotyczne wśród niemieckich Amerykanów, z których niewielu miało wówczas kontakty z dalekimi krewnymi w starym kraju.

Liczba niemieckich Amerykanów
Rok	Numer
1980	49 224 146
1990	57 947 374
2000	42.885.162
2010	47 911 129

Okres współczesny

Kontroler parkometru stoi przy swoim policyjnym pojeździe z nadrukowanym niemieckim słowem oznaczającym policję (Polizei). Jest to część podkreślania przez miasto jego niemieckiego pochodzenia etnicznego. New Ulm, Minnesota , lipiec 1974.

Niemiecko-amerykański budynek przedszkola w Galvenston w Teksasie

W następstwie II wojny światowej miliony etnicznych Niemców zostały przymusowo wypędzone ze swoich domów na nowo wytyczonych granicach Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Związku Radzieckiego, Polski, Czechosłowacji, Rumunii, Węgier i Jugosławii. Większość przesiedliła się do Niemiec, ale inni przybyli jako uchodźcy do Stanów Zjednoczonych pod koniec lat czterdziestych XX wieku i założyli ośrodki kultury w swoich nowych domach. niektórzy Szwabowie z Dunaju , etniczni Niemcy , którzy zachowali język i zwyczaje po osiedleniu się na Węgrzech, później w Jugosławii (obecnie Serbia ), po wojnie wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych.

Po 1970 roku antyniemieckie nastroje rozbudzone przez II wojnę światową wygasły. Dziś Amerykanie pochodzenia niemieckiego, którzy wyemigrowali po II wojnie światowej, mają te same cechy, co każda inna grupa imigrantów z Europy Zachodniej w Stanach Zjednoczonych. Są to głównie profesjonaliści i naukowcy, którzy przybyli z powodów zawodowych. Od upadku muru berlińskiego i ponownego zjednoczenia Niemiec Niemcy stały się preferowanym celem imigrantów, a nie źródłem migrujących ludów.

Przodkowie USA według hrabstw w Niemczech w kolorze jasnoniebieskim, według spisu z 2000 r

Społeczność niemiecko-amerykańska poparła zjednoczenie w 1990 roku.

W spisie powszechnym Stanów Zjednoczonych z 1990 r . 58 milionów Amerykanów twierdziło, że są wyłącznie lub częściowo pochodzenia niemieckiego. Według American Community Survey z 2005 roku 50 milionów Amerykanów ma niemieckie pochodzenie. Niemieccy Amerykanie stanowią 17% całej populacji Stanów Zjednoczonych i 26% białej populacji nie-Latynosów.

The Economist przeprowadził wywiad z Petrą Schürmann, dyrektorem Muzeum Dziedzictwa Niemiecko-Amerykańskiego w Waszyngtonie w celu napisania ważnego artykułu o Amerykanach niemieckiego pochodzenia. Zauważa, że w całych Stanach Zjednoczonych pojawiają się takie uroczystości, jak festyny niemieckie czy Oktoberfest.

Demografia

Rozkład Amerykanów deklarujących niemieckie pochodzenie według hrabstw w 2018 r

Stany o najwyższym odsetku Amerykanów pochodzenia niemieckiego to te z górnego Środkowego Zachodu, w tym Iowa , Minnesota , Nebraska , Wisconsin i Dakota ; wszystko na ponad 30%.

Spośród czterech głównych regionów Stanów Zjednoczonych język niemiecki był najczęściej zgłaszanym przodkiem na Środkowym Zachodzie , drugim na Zachodzie i trzecim na północnym wschodzie i południu . Niemiecki był najczęściej zgłaszanym przodkiem w 23 stanach i był jednym z pięciu najczęściej zgłaszanych przodków we wszystkich stanach z wyjątkiem Maine i Rhode Island .

Ludność niemiecko-amerykańska według stanu

Amerykanie o niemieckim pochodzeniu według stanu według American Community Survey przeprowadzonego przez US Census Bureau w 2020 r

Od 2020 r. Rozmieszczenie Amerykanów pochodzenia niemieckiego w 50 stanach i Waszyngtonie przedstawia poniższa tabela:

Szacunkowa populacja Amerykanów pochodzenia niemieckiego według stanu
Państwo	Numer	Odsetek
Alabama	303109	6,19%
Alaska	105160	14,27%
Arizona	913671	12,74%
Arkansas	279279	9,27%
Kalifornia	2786161	7,08%
Kolorado	1 039 001	18,28%
Connecticut	300323	8,41%
stan Delaware	116569	12,05%
Dystrykt Kolumbii	51073	7,28%
Floryda	1 943 171	9,16%
Gruzja	669 497	6,37%
Hawaje	82087	5,78%
Idaho	291509	16,62%
Illinois	2175044	17,10%
Indiana	1 378 584	20,59%
Iowa	1 016 154	32,26%
Kansas	703246	24,14%
Kentucky	585036	13,11%
Luizjana	312.583	6,70%
Maine	105181	7,84%
Maryland	728155	12,06%
Massachusetts	384109	5,59%
Michigan	1 849 636	18,54%
Minnesota	1 753 612	31,31%
Missisipi	143117	4,80%
Missouri	1 366 691	22,32%
Montana	256295	24,14%
Nebraska	623 006	32,38%
Nevada	303225	10,01%
New Hampshire	117188	8,65%
New Jersey	867285	9,76%
Nowy Meksyk	166848	7,96%
Nowy Jork	1 809 206	9,27%
Karolina Północna	997739	9,61%
Północna Dakota	280 834	36,93%
Ohio	2730617	23,39%
Oklahoma	483 973	12,25%
Oregon	721 995	17,29%
Pensylwania	2915171	22,78%
Rhode Island	53192	5,03%
Karolina Południowa	471 940	9,27%
Południowa Dakota	314246	35,74%
Tennessee	612.083	9,04%
Teksas	2429525	8,48%
Utah	326656	10,37%
Vermont	63376	10,15%
Wirginia	876286	10,30%
Waszyngton	1 177 478	15,67%
Wirginia Zachodnia	282257	15,62%
Wisconsin	2195662	37,81%
Wyoming	131730	22,66%
Stany Zjednoczone	42 589 571	13,04%

społeczności niemiecko-amerykańskich

Obecnie większość niemieckich Amerykanów zasymilowała się do tego stopnia, że nie mają już łatwych do zidentyfikowania społeczności etnicznych, chociaż nadal istnieje wiele obszarów metropolitalnych, w których Niemcy są najczęściej zgłaszaną grupą etniczną, takich jak Cincinnati , Północne Kentucky , Cleveland , Columbus , Indianapolis , Milwaukee , Minneapolis – Saint Paul , Pittsburgh i St. Louis .

Społeczności o najwyższym odsetku osób pochodzenia niemieckiego

25 społeczności w USA z najwyższym odsetkiem mieszkańców deklarujących niemieckie pochodzenie to:

Monterey, Ohio 83,6%
Gmina Granville, Ohio 79,6%
St.Henry, Ohio 78,5%
Gmina Germantown, Illinois 77,6%
Jackson, Indiana 77,3%
Washington Township, Ohio 77,2%
St Rose, Illinois 77,1%
Butler, Ohio 76,4%
Marion Township, Ohio 76,3%
Jennings, Ohio i Germantown, Illinois (wieś) 75,6%
Coldwater, Ohio 74,9%
Jackson, Ohio 74,6%
Unia, Ohio 74,1%
Minster, Ohio i Kalida, Ohio 73,5%
Greensburg, Ohio 73,4%
Aviston, Illinois 72,5%
Teutopolis, Illinois (wieś) 72,4%
Teutopolis, Illinois (miasto) i Cottonwood, Minnesota 72,3%
Dallas, Michigan 71,7%
Gibson Township, Ohio 71,6%
Miasto Marshfield, hrabstwo Fond du Lac, Wisconsin 71,5%
Santa Fe, Illinois 70,8%
Odzyskiwanie Township, Ohio 70,4%
Miasto Brothertown, Wisconsin 69,9%
Miasto Herman, hrabstwo Dodge, Wisconsin 69,8%

Duże społeczności z wysokim odsetkiem osób pochodzenia niemieckiego

Duże społeczności w Stanach Zjednoczonych ^{[ potrzebna definicja ]} z wysokim odsetkiem mieszkańców deklarujących niemieckie pochodzenie to: ^{[ weryfikacja nie powiodła się ]}

Społeczności z największą liczbą mieszkańców urodzonych w Niemczech

25 amerykańskich społeczności z największą liczbą mieszkańców urodzonych w Niemczech to:

Lely Resort, Floryda 6,8%
Pemberton Heights, New Jersey 5,0%
Kempner, Teksas 4,8%
Cedar Glen Lakes, New Jersey 4,5%
Alamogordo, Nowy Meksyk 4,3%
Sunshine Acres na Florydzie i Leisureville na Florydzie 4,2%
Wakefield, Kansas 4,1%
Quantico, Wirginia 4,0%
Wioska Crestwood, New Jersey 3,8%
Shandaken, Nowy Jork 3,5%
Vine Grove, Kentucky 3,4%
Burnt Store Marina, Floryda i Boles Acres, Nowy Meksyk 3,2%
Allenhurst, Georgia , Security-Widefield, Kolorado , Grandview Plaza, Kansas i Fairbanks Ranch, Kalifornia 3,0%
Stojąca sosna, Mississippi 2,9%
Millers Falls, Massachusetts , Marco Island, Floryda , Daytona Beach Shores, Floryda , Radcliff, Kentucky , Beverly Hills, Floryda , Davilla, Teksas , Annandale, New Jersey i Holiday Heights, New Jersey 2,8%
Fort Riley North, Kansas , Copperas Cove, Teksas i Cedar Glen West, New Jersey 2,7%
Pelican Bay na Florydzie , Masaryktown na Florydzie , Highland Beach na Florydzie , Milford w stanie Kansas i Langdon w stanie New Hampshire 2,6%
Forest Home, Nowy Jork , Southwest Bell, Teksas , Vineyards, Floryda , South Palm Beach, Floryda i Basye-Bryce Mountain, Wirginia 2,5%
Sausalito, Kalifornia , Bovina, Nowy Jork , Fanwood, New Jersey , Fontanna, Kolorado , Rye Brook, Nowy Jork i Desoto Lakes, Floryda 2,4%
Ogden, Kansas , Blue Berry Hill, Teksas , Lauderdale-by-the-Sea, Floryda , Sherman, Connecticut , Leisuretowne, New Jersey , Killeen, Teksas , stacja White House, New Jersey , Junction City, Kansas , Ocean Ridge, Floryda , Viola, Nowy Jork , Waynesville, Missouri i Mill Neck, Nowy Jork 2,3%
Level Plains, Alabama , Kingsbury, Nevada , Tega Cay, Karolina Południowa , Margaretville, Nowy Jork , White Sands, Nowy Meksyk , Stamford, Nowy Jork , Point Lookout, Nowy Jork i Terra Mar, Floryda 2,2%
Rifton , Manasota Key, Floryda , Del Mar, Kalifornia , Yuba Foothills, Kalifornia , Daleville, Alabama . Tesuque, Nowy Meksyk , Plainsboro Center, New Jersey , Silver Ridge, New Jersey i Palm Beach, Floryda 2,1%
Oriental, Karolina Północna , Holiday City-Berkeley, New Jersey , Morze Północne, Nowy Jork , Ponce Inlet, Floryda , Woodlawn-Dotsonville, Tennessee , West Hurley, Nowy Jork , Littlerock, Kalifornia , Felton, Kalifornia , Laguna Woods, Kalifornia , Czas wolny Village, New Jersey , Readsboro, Vermont , Nolanville, Teksas i Groveland-Big Oak Flat, Kalifornia 2,0%
Rotonda, Floryda , Grayson, Kalifornia , Shokan, Nowy Jork , The Meadows, Floryda , Southeast Comanche, Oklahoma , Lincolndale, Nowy Jork , Fort Polk South, Luizjana i Townsend, Massachusetts 1,9%
Pine Ridge, Floryda , Boca Pointe, Floryda , Rodney Village, Delaware , Palenville, Nowy Jork i Topsfield, Massachusetts 1,8%

Kultura

Pomnik Hermann Heights w New Ulm, Minnesota . Wzniesiony przez Synów Hermanna , jest trzecim co do wielkości miedzianym posągiem w Stanach Zjednoczonych, po Statui Wolności i Portlandii . Historycy uznali zwycięstwo Hermanna nad wojskami rzymskimi w 9 roku n.e. za największą klęskę Rzymu, a w XIX wieku stał się on symbolem jedności dla niemieckich imigrantów borykających się z nastrojami antyniemieckimi w Stanach Zjednoczonych

Niemcy ciężko pracowali, aby utrzymać i kultywować swój język, zwłaszcza poprzez gazety i zajęcia w szkołach podstawowych i średnich. Niemieccy Amerykanie w wielu miastach, takich jak Milwaukee , wnieśli silne wsparcie edukacji, zakładając szkoły niemieckojęzyczne i seminaria nauczycielskie ( Töchter-Institut ), aby przygotować uczniów i nauczycieli do nauki języka niemieckiego. Pod koniec XIX wieku w Milwaukee powstało Germania Publishing Company, wydawca książek, czasopism i gazet w języku niemieckim.

„Germania” było powszechnym określeniem dzielnic niemiecko-amerykańskich i ich organizacji. Deutschtum było określeniem przeszczepionego niemieckiego nacjonalizmu, zarówno kulturowego, jak i politycznego. W latach 1875-1915 populacja niemiecko-amerykańska w Stanach Zjednoczonych podwoiła się, a wielu jej członków nalegało na zachowanie swojej kultury. Niemiecki był używany w lokalnych szkołach i kościołach, podczas gdy liczne Vereine zajmujące się literaturą, humorem, gimnastyką i śpiewem powstały w społecznościach niemiecko-amerykańskich. Niemieccy Amerykanie mieli tendencję do wspierania działań niemieckiego rządu, a nawet po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej często głosowali na kandydatów przeciw poborowi i przeciw wojnie. „Deutschtum” w Stanach Zjednoczonych rozpadło się po 1918 roku.

Muzyka

Począwszy od 1741 r., niemieckojęzyczne morawskie osady kościelne w Betlejem , Nazarecie i Lititz w Pensylwanii oraz Wachovia w Północnej Karolinie miały wysoko rozwinięte kultury muzyczne. Wysoko kultywowano muzykę chóralną, dętą i smyczkową oraz śpiew kongregacyjny. Kościół morawski wydał wielu kompozytorów i muzyków. Stworzenie świata Haydna miało swój amerykański debiut w Betlejem na początku XIX wieku.

Duchowe przekonania Johanna Conrada Beissela (1690-1768) i klasztoru Ephrata – takie jak asceza i mistycyzm tej grupy z hrabstwa Lancaster w Pensylwanii – znajdują odzwierciedlenie w traktatach Beissela o muzyce i hymnach, które uznano za początek Ameryki dziedzictwo muzyczne.

W większości dużych miast Niemcy przejęli inicjatywę w tworzeniu kultury muzycznej, z popularnymi zespołami, stowarzyszeniami śpiewaczymi, operami i orkiestrami symfonicznymi.

Małe miasto Wheeling w Wirginii Zachodniej mogło pochwalić się 11 stowarzyszeniami śpiewaczymi — Maennerchor, Harmonie, Liedertafel, Beethoven, Concordia, Liederkranz, Germania, Teutonia, Harmonie-Maennerchor, Arion i Mozart. Pierwsza rozpoczęła się w 1855 roku; ostatni upadł w 1961 roku. Społeczeństwa te, ważny aspekt życia społecznego Wheeling, odzwierciedlały różne klasy społeczne i cieszyły się dużą popularnością, dopóki nastroje antyniemieckie podczas I wojny światowej i zmieniające się wartości społeczne nie zadały im śmiertelnego ciosu.

Liederkranz, niemiecko-amerykańskie stowarzyszenie muzyczne, odegrało ważną rolę w integracji społeczności niemieckiej z życiem Louisville w stanie Kentucky . Założona w 1848 roku organizacja została wzmocniona przez przybycie niemieckich liberałów po klęsce rewolucji tego roku. W połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku Niemcy stanowili jedną trzecią populacji Louisville i stanęli w obliczu wrogości natywistów zorganizowanej w ruchu Know-Nothing. Gwałtowne demonstracje zmusiły chór do stłumienia rozgłosu jego występów, które obejmowały utwory kompozytora Richarda Wagnera. Liederkranz zawiesił działalność podczas wojny secesyjnej, ale później szybko się rozrósł i do 1873 r. Był w stanie zbudować dużą widownię. 8-tysięczna publiczność, która uczestniczyła w przedstawieniu w 1877 r., Pokazała, że Niemcy byli akceptowaną częścią życia w Louisville.

Cesarski rząd w Berlinie promował kulturę niemiecką w USA, zwłaszcza muzykę. Stały napływ urodzonych w Niemczech dyrygentów, w tym Arthura Nikischa i Karla Mucka, pobudził odbiór muzyki niemieckiej w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy niemieccy muzycy wykorzystali rosnącą troskę wiktoriańskich Amerykanów o „emocje”. Wykonanie utworów takich jak IX Symfonia Beethovena ustanowiło niemiecką muzykę poważną jako nadrzędny język uczuć.

tokarze

Stowarzyszenia Turnera w Stanach Zjednoczonych zostały po raz pierwszy zorganizowane w połowie XIX wieku, aby niemiecko-amerykańscy imigranci mogli się odwiedzać i angażować w zajęcia społeczne i sportowe. National Turnerbund, główna organizacja Turnvereine, rozpoczęła wiercenie członków jak w jednostkach milicji w 1854 roku. Prawie połowa wszystkich Turnerów walczyła w wojnie secesyjnej, głównie po stronie Unii, a specjalna grupa służyła jako ochroniarze prezydenta Lincolna.

W latach 90. XIX wieku liczba Turnerów wynosiła prawie 65 000. Na przełomie XIX i XX wieku, kiedy tożsamość etniczna europejskich Amerykanów była w ciągłym ruchu, a amerykanizacja była kluczowym elementem życia imigrantów, było niewiele grup Turnera, imprezy sportowe były ograniczone, a członkami byli osoby niebędące Niemcami. Badanie grup i członków, które przeżyły, odzwierciedla te radykalne zmiany w roli społeczeństw Turnera i ich marginalizację w społeczeństwie amerykańskim XXI wieku, ponieważ młodsi niemieccy Amerykanie zwykle nie należeli, nawet w bastionach niemieckiego dziedzictwa na Środkowym Zachodzie.

Głoska bezdźwięczna

Niemieckie gazety w Ameryce Północnej, 1922

Jak w przypadku każdej populacji imigrantów, rozwój prasy obcojęzycznej pomógł imigrantom w łatwiejszym poznaniu ich nowego domu, utrzymaniu więzi z ojczyzną i zjednoczeniu społeczności imigrantów. Pod koniec XIX wieku Germania wydała ponad 800 regularnych publikacji. Najbardziej prestiżowe gazety codzienne, takie jak New Yorker Staats-Zeitung , Anzeiger des Westens w St. Louis i Illinois Staats-Zeitung w Chicago, promowały wartości klasy średniej i zachęcały swoich czytelników do niemieckiej lojalności etnicznej. Niemcy byli dumni ze swojego języka, wspierali wiele niemieckojęzycznych szkół publicznych i prywatnych oraz odprawiali nabożeństwa w języku niemieckim. Opublikowali co najmniej dwie trzecie wszystkich gazet obcojęzycznych w USA. Gazety były własnością i były obsługiwane w Stanach Zjednoczonych, bez kontroli ze strony Niemiec. Jak podkreśla Wittke, naciśnij. była to „zasadniczo amerykańska prasa wydawana w obcym języku”. Gazety relacjonowały najważniejsze wydarzenia polityczne i dyplomatyczne z udziałem Niemiec, z dumą, ale z punktu widzenia amerykańskich czytelników. Na przykład w drugiej połowie XIX wieku w samym Cincinnati rozpoczęło działalność co najmniej 176 różnych niemieckojęzycznych wydawnictw. Wiele z tych publikacji upadło w ciągu roku, a kilka wybranych, takich jak Cincinnati Freie Presse , przetrwało prawie sto lat. Inne miasta odnotowały podobny obrót wśród publikacji imigranckich, zwłaszcza w prasie opiniotwórczej, która publikowała niewiele wiadomości i skupiała się zamiast tego na komentarzach redakcyjnych.

Pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych było ponad 800 publikacji w języku niemieckim. Niemiecka imigracja spadała, a wraz z integracją kolejnych pokoleń ze społeczeństwem anglojęzycznym prasa niemieckojęzyczna zaczęła walczyć. Czasopisma, którym udało się przetrwać w społecznościach imigranckich, stanęły przed dodatkowym wyzwaniem związanym z nastrojami antyniemieckimi podczas I wojny światowej oraz ustawami o szpiegostwie i buntach , które zezwalały na cenzurę gazet obcojęzycznych. Prohibicja miała również destabilizujący wpływ na niemieckie społeczności imigrantów, na których opierały się niemieckojęzyczne publikacje. Do 1920 r. w kraju pozostało tylko 278 publikacji w języku niemieckim. Po 1945 r. rozpoczęto zaledwie kilka publikacji. Jednym z przykładów jest Hiwwe wie Driwwe (Kutztown, Pensylwania), jedyna w kraju niemiecka gazeta z Pensylwanii, która została założona w 1997 roku.

lekkoatletyka

Niemcy sprowadzili do Ameryki zorganizowaną gimnastykę i byli gorącymi zwolennikami programów sportowych. Wykorzystywali sport zarówno do promowania tożsamości etnicznej i dumy, jak i do ułatwiania integracji ze społeczeństwem amerykańskim. Począwszy od połowy XIX wieku Turnera oferował ćwiczenia i programy sportowe, zapewniając jednocześnie społeczną przystań dla tysięcy nowych niemieckich imigrantów przybywających każdego roku do Stanów Zjednoczonych. Inną niemiecką organizacją sportową odnoszącą duże sukcesy była Buffalo Germans , która na początku XX wieku wygrała 762 mecze (przy zaledwie 85 porażkach). Te i inne przykłady odzwierciedlają zmieniające się miejsce sportu w asymilacji i socjalizacji dużej części populacji niemiecko-amerykańskiej. Znani niemieccy Amerykanie to Babe Ruth i Lou Gehrig , obaj native speakerzy języka niemieckiego.

Religia

Ta mapa spisowa z 1850 r. Pokazuje ludność luterańską. Prawie wszyscy byli Niemcami, ponieważ przybyło jeszcze niewielu Skandynawów.

Niemieccy imigranci, którzy przybyli przed XIX wiekiem, byli zwykle członkami kościołów ewangelicko-luterańskich w Niemczech i tworzyli synody luterańskie w Pensylwanii, Północnej Karolinie i Nowym Jorku. Największe wyznania luterańskie w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych - Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce , Synod Kościoła Luterańskiego w Missouri i Synod Ewangelicko-Luterański w Wisconsin - wszystkie wywodzą się z kościołów założonych między innymi przez niemieckich imigrantów. Kalwińscy Niemcy założyli Kościół Reformowany w Stanach Zjednoczonych (zwłaszcza w Nowym Jorku i Pensylwanii) oraz Synod Ewangelicki Ameryki Północnej (najsilniejszy na Środkowym Zachodzie), który jest obecnie częścią Zjednoczonego Kościoła Chrystusowego . Wielu imigrantów dołączyło do innych kościołów niż te, które istniały w Niemczech. Protestanci często przyłączali się do metodystów . W latach czterdziestych XVIII wieku hrabia Nicolas von Zinzendorf próbował zjednoczyć wszystkich niemieckojęzycznych chrześcijan - (luterańskich, reformowanych i separatystów) - w jeden „Kościół Boży w Duchu”. Kościół morawski w Ameryce jest jednym z rezultatów tych wysiłków, podobnie jak wiele kościołów „związkowych” w wiejskiej Pensylwanii.

Przed 1800 r. powstały wspólnoty Amiszów , Mennonitów , Braci Schwarzenau i Morawian , które istnieją do dziś. Amisze Starego Zakonu i większość mennonitów Starego Zakonu nadal mówi dialektami języka niemieckiego, w tym niemieckim z Pensylwanii, nieformalnie znanym jako Pennsylvania Dutch . Amisze, którzy pochodzili z południowych Niemiec i Szwajcarii, przybyli do Pensylwanii na początku XVIII wieku. Imigracja Amiszów do Stanów Zjednoczonych osiągnęła swój szczyt w latach 1727-1770. Wolność religijna była prawdopodobnie najpilniejszą przyczyną imigracji Amiszów do Pensylwanii, która stała się znana jako raj dla prześladowanych grup religijnych.

Hutteryci to kolejny przykład grupy Niemców-Amerykanów, którzy kontynuują styl życia podobny do stylu ich przodków. Podobnie jak Amisze, uciekli przed prześladowaniami za swoje przekonania religijne i przybyli do Stanów Zjednoczonych w latach 1874-1879. Obecnie Huteryci mieszkają głównie w Montanie , Dakocie i Minnesocie oraz w zachodnich prowincjach Kanady. Hutteryci nadal mówią po niemiecku hutteryckim . Większość oprócz swojego dialektu jest w stanie zrozumieć standardowy niemiecki. Niemieckojęzyczni „rosyjscy” menonici migrowali w tym samym czasie co Hutteryci, ale stosunkowo szybko zasymilowali się w Stanach Zjednoczonych, podczas gdy grupy „rosyjskich” mennonitów w Kanadzie stawiały opór asymilacji.

Imigranci z Niemiec od połowy do końca XIX wieku przywieźli ze sobą wiele różnych religii. Najliczniejsi byli luteranie lub katolicy , chociaż sami luteranie byli podzieleni na różne grupy. Bardziej konserwatywni luteranie obejmowali Synod Kościoła Luterańskiego w Missouri i Synod Ewangelicko-Luterański Wisconsin. Inni luteranie utworzyli różne synody, z których większość połączyła się z synodami skandynawskimi w 1988 roku, tworząc Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce. Katoliccy Niemcy zaczęli masowo imigrować w połowie XIX wieku, szczególnie zachęcani przez Kulturkampf .

Niektórzy XIX-wieczni imigranci, zwłaszcza „czterdzieści osiem”, byli świeccy, odrzucając formalną religię. Do lat 70. XIX wieku przybyło około 250 000 niemieckich Żydów, którzy sponsorowali reformowane synagogi w wielu małych miastach w całym kraju. Około dwóch milionów Żydów z Europy Środkowej i Wschodniej przybyło od lat 80. XIX wieku do 1924 r., Przynosząc bardziej tradycyjne praktyki religijne.

Język

Po dwóch lub trzech pokoleniach większość niemieckich Amerykanów przyjęła zwyczaje amerykańskie głównego nurtu — na niektóre z nich wywarli duży wpływ — i zmieniła język na angielski. Jak podsumowuje jeden z uczonych: „Przytłaczające dowody … wskazują, że szkoła niemiecko-amerykańska była szkołą dwujęzyczną znacznie (być może całe pokolenie lub więcej) wcześniej niż w 1917 r. I że większość uczniów mogła być dwujęzycznymi anglojęzycznymi od początku lat osiemdziesiątych XIX wieku”. Do 1914 r. starsi członkowie uczestniczyli w nabożeństwach w języku niemieckim, a młodsi w języku angielskim (w kościołach luterańskich, ewangelickich i katolickich). W niemieckich szkołach parafialnych dzieci rozmawiały między sobą po angielsku, choć niektóre zajęcia odbywały się po niemiecku. W latach 1917-18, po przystąpieniu Ameryki do I wojny światowej po stronie aliantów , prawie cała nauka języka niemieckiego zakończyła się, podobnie jak większość niemieckojęzycznych nabożeństw.

Według spisu z 2000 roku około 1,5 miliona Amerykanów mówi w domu po niemiecku. Od 1860 do 1917 w niemieckich dzielnicach powszechnie mówiono po niemiecku; zobacz niemiecki w Stanach Zjednoczonych . Istnieje fałszywe twierdzenie, zwane legendą Muhlenberga , że niemiecki był prawie językiem urzędowym w USA. Nigdy nie było takiej propozycji. Stany Zjednoczone nie mają oficjalnego języka , ale podczas I wojny światowej zdecydowanie odradzano używanie języka niemieckiego iw wielu miejscach wypadł on z codziennego użytku.

Około 1890 roku w Wisconsin i Illinois toczyły się zaciekłe walki dotyczące propozycji zaprzestania używania języka niemieckiego jako języka podstawowego w szkołach publicznych i parafialnych. Ustawa Bennetta była bardzo kontrowersyjnym prawem stanowym uchwalonym w Wisconsin w 1889 roku, które wymagało używania języka angielskiego do nauczania głównych przedmiotów we wszystkich publicznych i prywatnych szkołach podstawowych i średnich. Wpłynęło to na wiele niemieckojęzycznych szkół prywatnych w stanie (i niektóre szkoły norweskie) i spotkało się z gorzką niechęcią społeczności niemiecko-amerykańskich. Niemieccy katolicy i luteranie prowadzili w państwie duże sieci szkół parafialnych . Ponieważ językiem używanym w klasie był niemiecki, prawo oznaczało, że nauczycieli trzeba będzie zastąpić nauczycielami dwujęzycznymi, aw większości przypadków zamknąć. Niemcy utworzyli koalicję między katolikami i luteranami pod przywództwem Partii Demokratycznej, a kwestia językowa wywołała lawinę dla Demokratów, ponieważ Republikanie porzucili tę kwestię aż do I wojny światowej. Do 1917 roku prawie wszystkie szkoły nauczały w języku angielskim, ale kursy języka niemieckiego były powszechne na obszarach o dużej populacji niemieckiej. Kursy te zostały trwale przerwane.

Asymilacja

Pozorne zniknięcie tożsamości niemiecko-amerykańskiej

Niemieccy Amerykanie nie są już rzucającą się w oczy grupą etniczną. Jak to ujął Melvin G. Holli: „Publiczne wyrażanie niemieckiego pochodzenia etnicznego nigdzie nie jest proporcjonalne do liczby Niemców-Amerykanów w populacji narodu. Prawie nigdzie niemieccy Amerykanie jako grupa są tak widoczni, jak wiele mniejszych grup. Wystarczą dwa przykłady, aby zilustrować ten punkt Kiedy przyglądamy się popularnej scenie telewizyjnej ostatniej dekady, słyszymy humor w jidysz w wykonaniu komików, widzimy polskich, greckich i wschodnioeuropejskich bohaterów detektywów, włoskich Amerykanów w komediach sytuacyjnych i czarnoskórych, takich jak Jeffersonowie i Huxtables. na próżno szuka się typowo niemiecko-amerykańskich postaci lub melodramatów wzorowanych na niemiecko-amerykańskich doświadczeniach … Drugim przykładem wirtualnej niewidzialności jest to, że chociaż Amerykanie pochodzenia niemieckiego byli jedną z największych grup etnicznych w rejonie Chicago (liczba blisko pół miliona w latach 1900-1910), nie istnieje żadne muzeum ani archiwum upamiętniające ten fakt. Z drugiej strony wiele mniejszych grup, takich jak Litwini, Polacy, Szwedzi, Żydzi i inni, posiada muzea, archiwa i sale wystawowe poświęcone ich ojcowie-imigranci”.

Ale ta niepozorność nie zawsze miała miejsce. Do 1910 roku niemieccy Amerykanie stworzyli własne, charakterystyczne, tętniące życiem, dobrze prosperujące społeczności niemieckojęzyczne, zwane zbiorczo „ Germania ”. Według historyka Waltera Kamphoefnera „wiele dużych miast wprowadziło język niemiecki do programów szkół publicznych”. Indianapolis , Cincinnati , Cleveland i inne miasta „miały to, co teraz nazywamy dwukierunkowymi programami zanurzenia: w szkole uczono w połowie po niemiecku, w połowie po angielsku”. Była to tradycja, która trwała „aż do I wojny światowej”. Według Kamphoefnera język niemiecki „znajdował się w podobnej sytuacji, jak język hiszpański w XX i XXI wieku”; „był to zdecydowanie najbardziej rozpowszechniony język obcy, a ktokolwiek był największą grupą, miał zdecydowaną przewagę we wprowadzaniu jego języka do sfery publicznej”. Kamphoefner natrafił na dowody na to, że jeszcze w 1917 roku niemiecka wersja „The Star-Spangled Banner” była nadal śpiewana w szkołach publicznych w Indianapolis.

Cynthia Moothart O'Bannon, pisząc o Fort Wayne w stanie Indiana , stwierdza, że przed I wojną światową „niemiecki był podstawowym językiem w domach, kościołach i szkołach parafialnych” niemieckich osadników amerykańskich. Twierdzi, że „Wiele znaków drogowych było w języku niemieckim. (Na przykład główna ulica to Haupt Strasse). Duża część lokalnego przemysłu i przedsiębiorstw handlowych miała u swoich korzeni niemieckie narzędzia i emigrantów. (Całe niemieckie miasto zostało przeniesione do Fort Wayne, kiedy otwarto Wayne Knitting Mills.) Burmistrzowie, sędziowie, strażacy i inni liderzy społeczności mieli silne więzi z Niemcami. Kluby społeczne i sportowe oraz Germania Park w St. Joseph Township zapewniały miejsca do angażowania się w tradycyjne niemieckie zajęcia ”. Dalej stwierdza, że „Wpływy kulturowe były w rzeczywistości tak silne, że Chicago Tribune w 1893 r. Ogłosił Fort Wayne„ najbardziej niemieckim miastem ”. Melvin G. Holli stwierdza, że „Żadna kontynentalna grupa urodzona za granicą nie była tak szeroko i przychylnie przyjęta w Stanach Zjednoczonych ani nie zdobyła tak wysokich ocen od swoich gospodarzy, jak Niemcy przed I wojną światową. Niektóre badania opinii publicznej przeprowadzone przed I wojną światową wojna pokazała, że niemieccy Amerykanie byli jeszcze bardziej szanowani niż imigranci z kultury macierzystej, Anglii”. Holli twierdzi, że Chicago Symphony Orchestra „miała kiedyś tak wielu niemiecko-amerykańskich muzyków, że dyrygent często zwracał się do nich w języku niemieckim” i stwierdza, że „Żaden teatr etniczny w Chicago nie błyszczał tak klasycznym repertuarem, jak niemiecko-amerykański teatr, lub służył do wprowadzenia tak wielu europejskich dzieł klasycznych do amerykańskiej publiczności”.

Wpływ I wojny światowej na niemieckich Amerykanów

Przejście na język angielski było gwałtowne, wymuszone przez władze federalne, stanowe i lokalne oraz opinię publiczną, gdy Stany Zjednoczone prowadziły wojnę z Niemcami w latach 1917–18. Po 1917 r. język niemiecki był rzadko słyszany publicznie; zamknięto większość gazet i czasopism; kościoły i szkoły parafialne przeszły na język angielski. Melvin G. Holli stwierdza: „W 1917 r. Po raz pierwszy w języku angielskim ukazały się protokoły konferencji Kościoła luterańskiego Synodu Missouri, a nowa konstytucja synodu zrezygnowała z nalegania na używanie wyłącznie języka Lutra i zamiast tego sugerowała dwujęzyczność. Dziesiątki szkół luterańskich również porzucił nauczanie w języku niemieckim. Nabożeństwa anglojęzyczne wtargnęły także do parafii, w których niemiecki był lingua franca . Podczas gdy w całym kraju tylko 471 zborów odprawiało nabożeństwa w języku angielskim w 1910 r., liczba kazań w języku angielskim na synodzie gwałtownie wzrosła do 2492 w 1919 r. Niemiecki Synod Ewangelicki w Missouri, Ohio i innych stanach również zangielizował swoją nazwę, usuwając niemiecki z tytułu”. Pisząc o Fort Wayne w stanie Indiana, Cynthia Moothart O'Bannon stwierdza, że podczas pierwszej wojny światowej „lokalne kościoły zostały zmuszone do zaprzestania wygłaszania kazań w języku niemieckim, szkoły były zmuszane do zaprzestania nauczania w języku niemieckim, a dyrektorowi miejscowej biblioteki nakazano zakup nie było już książek napisanych po niemiecku. Półki biblioteczne zostały również oczyszczone z materiałów anglojęzycznych uznanych za sympatyczne lub neutralne wobec Niemiec. Nastroje antyniemieckie wymusiły zmianę nazw kilku lokalnych instytucji. Teutonia Building, Loan & Savings stało się Home Loan & Savings, a niemiecko-amerykański bank stał się Lincoln National Bank & Trust Co.” Kontynuuje, że „być może w najbardziej oczywistym zakręcie panujących trendów, Berghoff Brewery zmienił swoje motto z „Bardzo niemiecki browar” na „Bardzo dobry napar”, zgodnie z dokumentem „Fort Wayne: A Most German Town”, wyprodukowanym przez lokalna stacja telewizji publicznej WFWA, kanał 39”. Krytyk filmowy Roger Ebert napisał, jak „słyszałem ból w głosie mojego niemiecko-amerykańskiego ojca, gdy wspominał, że został wyrwany z luterańskiej szkoły podczas I wojny światowej i zabronił mu mówić po niemiecku przez rodziców-imigrantów”.

Melvin G. Holli stwierdza w odniesieniu do Chicago, że „po Wielkiej Wojnie stało się jasne, że żadna grupa etniczna nie została tak zdeetnizowana w swoim publicznym wyrażaniu się przez jedno wydarzenie historyczne, jak niemieccy Amerykanie. Podczas gdy polscy Amerykanie, litewscy Amerykanie i inni poddani narodowości przeszły wielkie podnoszenie świadomości, niemiecka etniczność popadła w przedłużający się i trwały kryzys. Wojna prawie nie do naprawienia zniszczyła publiczną ekspresję niemieckich instytucji etnicznych, językowych i kulturalnych ”. Stwierdza, że po wojnie narodowość niemiecka „nigdy nie odzyskała przedwojennego publicznego uznania, swojej obecności publicznej na większą skalę, z jej symbolami, rytuałami, a przede wszystkim z dużą liczbą ludzi, którzy byli dumni ze swojego krzyżackiego przodków i cieszył się rolą ulubionego adoptowanego syna Wuja Sama”. Stwierdza, że „Kluczowym wskaźnikiem upadku„ Deutschtum ”w Chicago był spis ludności: liczba osób, które identyfikowały się jako osoby urodzone w Niemczech, spadła z 191 000 w 1910 r. Do 112 000 w 1920 r. Spadek ten znacznie przekracza naturalną śmiertelność. lub liczba, od której można się spodziewać, że się poruszy. Osoby samoidentyfikujące się uznały za rozsądne podanie narodowości innej niż niemiecka. Twierdzenie, że narodowość niemiecka stało się zbyt bolesnym doświadczeniem ”. W podobny sposób Terrence G. Wiley stwierdza, że w Nebrasce „około 14 procent populacji określiło się jako osoby pochodzenia niemieckiego w 1910 roku; jednak tylko 4,4 procent złożyło porównywalne twierdzenia w 1920 roku. W Wisconsin spadek odsetek osób identyfikujących się jako Niemcy był jeszcze bardziej oczywisty. Spis powszechny z 1920 r. wykazał, że tylko 6,6 procent populacji było pochodzenia niemieckiego, w przeciwieństwie do prawie 29 procent dziesięć lat wcześniej… Te statystyki doprowadziły Burnella … do konkludują, że: „Żadna inna grupa etniczna w Ameryce Północnej, w przeszłości ani obecnie, nie próbowała tak stanowczo oficjalnie ukryć swojego … pochodzenia etnicznego. Tę reakcję należy przypisać fali represji, która przetoczyła się przez kontynent i ogarnęła każdego z niemiecką przeszłością”.

Katolickie szkoły średnie zostały celowo zbudowane tak, aby mieszać grupy etniczne, aby promować etniczne (ale nie międzyreligijne) małżeństwa mieszane. Niemieckojęzyczne tawerny, ogródki piwne i salony zostały zamknięte przez prohibicję; te, które zostały ponownie otwarte w 1933 roku, mówiły po angielsku.

Wpływ II wojny światowej na niemieckich Amerykanów

Anastasy Vonsyatsky maszerujący z niemiecko-amerykańskim Bundem w 1939 roku

Chociaż jej wpływ wydaje się być mniej znany i zbadany niż wpływ, jaki I wojna światowa wywarła na niemieckich Amerykanów, II wojna światowa była dla nich również trudna i podobnie miała wpływ na zmuszenie ich do porzucenia charakterystycznych niemieckich cech i asymilacji z ogólną kultura USA. Według Melvina G. Holli: „Do 1930 r. Niektórzy niemiecko-amerykańscy przywódcy w Chicago uważali, jak to ujął dr Leslie Tischauser,„ szkody wyrządzone przez doświadczenia wojenne zostały w dużej mierze naprawione ”. Język niemiecki był nauczany w szkołach niemiecki teatr wciąż przetrwał, a obchody Dnia Niemieckiego przyciągały coraz większe tłumy. Chociaż proces asymilacji dał się we znaki niemieckim imigrantom sprzed 1914 r., mniejsza grupa nowszych przybyszów z okresu powojennego rozwinęła głośne, jeśli nie niepolityczne zainteresowanie proces odbudowy w Niemczech pod rządami narodowego socjalizmu . Wraz z upływem lat trzydziestych XX wieku brutalność Hitlera i nazistowskie ekscesy ponownie wzbudziły podejrzenia w germanizmie. Powstanie nazizmu, jak zauważa Luebke, „przekształciło pochodzenie etniczne Niemców w Ameryce w źródło społecznego i psychologicznego dyskomfortu, jeśli nie niepokój. W konsekwencji jawne wyrażanie niemiecko-amerykańskiej opinii spadło, aw ostatnich latach praktycznie zniknęło jako wiarygodny wskaźnik postaw politycznych … ”

Holli stwierdza dalej, że „Ból nasilił się w późnych latach trzydziestych i wczesnych czterdziestych XX wieku, kiedy kongresman Martin Dies przeprowadzał publiczne przesłuchania na temat zagrożenia ze strony nazistowskich wywrotowców i szpiegów wśród niemieckich Amerykanów. W 1940 roku atak Partii Demokratycznej na elementy antywojenne jako nielojalnych i pro-nazistowskich, a samo nadejście wojny sprawiło, że pochodzenie niemieckie stało się zbyt dużym ciężarem do udźwignięcia. Jak napisał profesor Tischauser: „Zła sława zdobyta przez tych, którzy popierali niemiecki rząd w latach 1933-1941, rzuciła cień na Niemcy -Wszędzie Amerykanie. Przywódcy społeczności niemiecko-amerykańskiej mieliby wielkie trudności z odbudową świadomości etnicznej … Niewielu Niemców-Amerykanów mogłoby bronić tego, co Hitler … zrobił milionom ludzi w pogoni za „ostatecznym rozwiązaniem” i najmądrzejszym kursem dla Niemiec -Amerykanie mieli zapomnieć o przywiązaniu do niemieckiej połowy swojego dziedzictwa.”

Godnym uwagi przykładem, który podkreśla pokoleniowy wpływ tej degermanizacji na niemiecko-amerykańską tożsamość kulturową, jest błędne stwierdzenie prezydenta USA Donalda Trumpa o szwedzkim dziedzictwie dopiero w 1987 roku w The Art of the Deal . Ten błąd wynika z ojca Donalda Trumpa, Freda Trumpa , który miał niemieckie korzenie, ale próbował uchodzić za Szweda w związku z antyniemieckimi nastrojami wywołanymi przez II wojnę światową, co przez dziesięciolecia wprowadzało w błąd jego rodzinę.

Do lat czterdziestych Germania w dużej mierze zniknęła poza niektórymi obszarami wiejskimi, a Niemcy zostali całkowicie zasymilowani. Według Melvina G. Holli, pod koniec II wojny światowej niemieccy Amerykanie „byli grupą etniczną bez widocznych przywódców narodowych lub lokalnych. Nawet politycy nie pomyśleliby o tym, by zwracać się do nich wprost jako do etnicznego elektoratu, jak powiedzieliby, polscy Amerykanie, Żydzi Amerykanie lub Afroamerykanie”. Holli stwierdza, że „Bycie po złej stronie w dwóch wojnach miało druzgocący i długoterminowy negatywny wpływ na publiczne celebrowanie niemiecko-amerykańskiego pochodzenia etnicznego”.

Historycy próbowali wyjaśnić, co stało się z niemieckimi Amerykanami i ich potomkami. Kazal (2004) przygląda się Niemcom w Filadelfii, skupiając się na czterech subkulturach etnicznych: Vereinsdeutsche z klasy średniej , socjaliści z klasy robotniczej, luteranie i katolicy. Każda grupa podążała nieco charakterystyczną ścieżką asymilacji. Luteranie i lepiej sytuowani Vereinsdeutsche, z którymi często się pokrywali, po I wojnie światowej porzucili ostatnie główne niemieckie cechy i na nowo zdefiniowali siebie jako starą rasę lub jako „nordyckich” Amerykanów, podkreślając swoje kolonialne korzenie w Pensylwanii i dystansując się od nowszych imigrantów. Z drugiej strony Niemcy z klasy robotniczej i katolicy, grupy, które w dużym stopniu się pokrywały, żyły i pracowały z Irlandczykami i innymi europejskimi grupami etnicznymi; zrezygnowali również z cech niemieckich, ale zaczęli identyfikować się jako biali etniczni, dystansując się przede wszystkim od Afroamerykanów, którzy niedawno przybyli do pobliskich dzielnic. Na długo przed I wojną światową kobiety w szczególności coraz bardziej angażowały się w masową kulturę konsumencką, która przyciągała je z niemieckojęzycznych sklepów w sąsiedztwie do anglojęzycznych domów towarowych w centrum miasta. Lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku przyniosły anglojęzyczną kulturę popularną za pośrednictwem filmów i radia, które zagłuszyły kilka ocalałych miejsc w języku niemieckim.

Czynniki czyniące Amerykanów niemieckiego pochodzenia podatnymi na asymilację

Kazal zwraca uwagę, że niemieccy Amerykanie nie mieli doświadczenia, które jest szczególnie typowe dla grup imigrantów. „Z pewnością pod wieloma względami doświadczenie niemiecko-amerykańskie było specyficzne. Żadna inna duża grupa imigrantów nie była poddawana tak silnej, ciągłej presji, by porzucić swoją tożsamość etniczną na rzecz amerykańskiej. Żadna nie była tak podzielona wewnętrznie, co było cechą, która sprawiała, że Niemieccy Amerykanie są szczególnie narażeni na taką presję. Wśród większych grup, które wyemigrowały do kraju po 1830 r., żadna – pomimo różnic regionalnych – nie wydaje się wyciszyć swojej tożsamości etnicznej w tak dużym stopniu”. Ten cytat z Kazala identyfikuje zarówno zewnętrzne naciski na Niemców-Amerykanów, jak i wewnętrzne podziały między nimi jako przyczyny ich wysokiego poziomu asymilacji.

Odnosząc się do nacisków zewnętrznych, Kazal pisze: „Presja wywierana na niemieckich Amerykanów, aby porzucili swoją tożsamość etniczną, była ekstremalna zarówno pod względem charakteru, jak i czasu trwania. Żadna inna grupa etniczna nie widziała, jak jej„ ojczyzna adopcyjna ”dwukrotnie przystąpiła do wojny światowej przeciwko krajowi pochodzenia. Aby do tego piętna Trzecia Rzesza dodała trwałe piętno Holokaustu . W swoich badaniach nad tożsamością etniczną w latach 80. socjolożka Mary Waters zauważyła, że „wpływ ruchu nazistowskiego i II wojny światowej był wciąż dość silny” w kształtowaniu „powszechnego postrzegania” o charakterze niemiecko-amerykańskim”, na tyle, że niektóre osoby o mieszanym pochodzeniu często uznawały tylko nieniemiecką część swojego pochodzenia”. Kazal zestawia to doświadczenie z doświadczeniami Japończyków, Polaków, Czechów, Litwinów, Włochów, wschodnioeuropejskich Żydów i Irlandczyków. „Japońscy Amerykanie, oczywiście, ucierpieli znacznie bardziej podczas drugiej wojny światowej”, ale przynajmniej do lat pięćdziesiątych XX wieku presja wywierana na Amerykanów pochodzenia japońskiego „kierowała się raczej wykluczeniem z narodu niż włączeniem do niego”. „Państwo i wielu zwykłych Europejczyków odmówiło uznania Azjatów za potencjalnie Amerykanów. W przeciwieństwie do tego naciskali na Niemców, aby zaakceptowali właśnie tę amerykańską tożsamość zamiast niemieckiej”.

Kazal dalej stwierdza: „Brzemię statusu„ wroga ”wywarło presję na Niemców znacznie większą niż na inne europejskie grupy etniczne. Do pewnego stopnia amerykańska interwencja w I wojnie światowej faktycznie pomogła podsycić etniczny nacjonalizm w Stanach Zjednoczonych wśród Polaków, Czechów , Litwini, Włosi i wschodnioeuropejscy Żydzi, którzy czuli, że ich pragnienia posiadania istniejących lub przyszłych ojczyzn mogą zyskać na zwycięstwie aliantów. Niektórzy historycy opisują następną dekadę jako dekadę, w której imigranci wyszli poza lokalne lub regionalne przynależności do ojczyzny na rzecz rzemiosła lub dalej konsolidować tożsamości narodowe jako Polacy, Czesi i Włosi. Takie grupy uniknęły furii „100-procentowego amerykanizmu” podczas wojny, po części z powodu ich oczywistego udziału w klęsce mocarstw centralnych ”. Jeśli chodzi o irlandzkich Amerykanów, Kazal twierdzi, że brak entuzjazmu wielu z nich do pomocy Anglii uczynił ich „podatnymi na wojenny klimat„ antyłączników ”, ale „irlandzka aktywność nacjonalistyczna nasiliła się podczas tej wojny i bezpośrednio po niej, podobnie jak wielu irlandzkich Amerykanów został wciągnięty w wydarzenia, które doprowadziły do powstania Wolnego Państwa Irlandzkiego” oraz że „Długoterminową żywotność irlandzko-amerykańskiej tożsamości miało znaczenie to, że irlandzka ojczyzna nie tylko nie poszła na wojnę ze Stanami Zjednoczonymi ale w rzeczywistości wyłonił się w latach międzywojennych jako suwerenny naród”.

Następnie Kazal przechodzi do omówienia wewnętrznego podziału. Pisze: „Tożsamość niemiecko-amerykańska padła ofiarą nie tylko szczególnego splotu wydarzeń, ale także niezwykle wysokiego poziomu wewnętrznej różnorodności. Wszystkie grupy etniczne mają wewnętrzne podziały, czy to klasowe, religijne, płciowe, polityczne czy ojczyste. Tym, co wyróżniało Amerykę niemiecką, było to, że obejmowała nie tylko niektóre, ale wszystkie z tych podziałów. Na przykład amerykańscy irlandczycy utracili swój status przede wszystkim grupy proletariackiej do 1900 r., ale łączyła ich religia i polityka. „Irlandzcy Amerykanie” mieli zaczynają oznaczać irlandzkich katolików; zdecydowana większość irlandzkich Amerykanów wyznawała jakąś formę irlandzkiego nacjonalizmu pomieszanego z amerykańskim patriotyzmem; a irlandzko-amerykańscy wyborcy byli w przeważającej mierze demokratami.

Siła tej syntezy, argumentował Kerby Miller, wyjaśnia przetrwanie tożsamości irlandzko-amerykańskiej pomimo odpływu zorganizowanego irlandzko-amerykańskiego nacjonalizmu po założeniu Wolnego Państwa. Dla Niemców-Amerykanów religia i polityka partyjna były raczej źródłem podziałów niż jedności”. Kazal stwierdza dalej, że „Subkultury Ameryki niemieckiej miały w międzyczasie wiele okazji do kontaktu, choć drażliwego, z nie-niemieckimi odpowiednikami. Ten ostatni kusił jako miejsca docelowe, gdy koszt bycia Niemcem-Amerykaninem wzrósł zbyt wysoko”. Nie tylko Kazal zwrócił uwagę na wewnętrzne podziały społeczności niemiecko-amerykańskiej. Zwróciła na to uwagę Kathleen Neils Conzen; David Peterson twierdzi, że Conzen, „wraz z wieloma innymi dochodzi do wniosku, że heterogeniczność Niemców-Amerykanów, zwłaszcza religijna, utrudniała im budowanie stabilnych społecznie i politycznie społeczności etnicznych” oraz że Conzen „podkreśla, że Niemcy-Amerykanie asymilowali się stosunkowo szybko i że ich różnorodność odegrała kluczową rolę w tej asymilacji ”. (Conzen jest również czerpany przez Joy Kristinę Adams, która cytuje Conzena, kiedy ona (Adams) stwierdza, że „Różnorodność i wielkość niemieckich osad uczyniły je podatnymi na długoterminową amerykanizację poprzez sprzyjanie frakcjonizmowi, zacieśnianie kontaktów między Niemcy i nie-Niemcy oraz osłabienie zjednoczonego przywództwa”.) Encyklopedia Wielkich Równin również podkreśla wewnętrzne podziały, stwierdzając: „Jedną z wyróżniających cech ludności niemieckiej w Ameryce Północnej (zwłaszcza w porównaniu z innymi grupami imigrantów) było jego względny stopień różnorodności kulturowej, odzwierciedlony zwłaszcza w liczbie wyznań chrześcijańskich, do których należeli Niemcy. Po części odzwierciedla to wzorce, które rozwinęły się przez wieki w Niemczech, których ludność obejmowała prawie wszystkie odmiany chrześcijaństwa – od katolików, luteranów i grup reformowanych po bardziej radykalne anabaptystyczne ruchy pietystyczne, takie jak amisze, mennonici, Schwenkfelders i kościół morawski . Nic więc dziwnego, że prawie wszystkie te wyznania były reprezentowane wśród niemieckiej populacji imigrantów w Ameryce Północnej”.

Robert Paul McCaffery zwraca uwagę, że „Pomimo ich liczebności … iw przeciwieństwie do wielu grup imigrantów, Niemcy nigdy nie zjednoczyli się jako potężny blok etniczny. Spory religijne przywiezione ze starego kraju uniemożliwiły im zjednoczenie się w nowym. Dwie najsilniejsze denominacje, katolicy i Luteranie nie mogli się zjednoczyć, a wolnomyśliciele nie ufali i unikali ich obu”. „Podziały te sięgały tak głęboko, że niemieccy Amerykanie nie mogli się zjednoczyć, by odeprzeć ataki wywołane przez I wojnę światową, ani wybrać niemieckich kandydatów na stanowiska polityczne”. McCaffery stwierdza, że „dyskusji na temat rozłamu Niemców jest wiele”, podając jako przykłady pracę Nathana Glazera i Daniela Patricka Moynihana oraz pracę Kathleen Neils Conzen, i stwierdza, że Leslie V. Tischauser „utrzymuje, że ani I wojna światowa , kwestie polityczne ważne dla Niemców, ani niemieccy kandydaci nie mogli zjednoczyć Niemców-Amerykanów z Chicago”. W międzyczasie Jason Todd Baker pisze, że „Podzieleni przez importowane uprzedzenia regionalne, różnice religijne, przynależność polityczną i rozrzuceni po całym mieście, Niemcy w XIX-wiecznym St. Louis stanowili największą grupę etniczną imigrantów w mieście i prawdopodobnie najmniej spójny” .

Następnie stwierdza, że na niemieckich Amerykanach w St. Louis „nie można było polegać, że zrobią cokolwiek jako grupa. St. Louis służyło (i nadal służy) jako siedziba Kościoła Luterańskiego Synodu Missouri, konserwatywnego amerykańskiego luterańskiego wyznania, a ich lokalna siła doprowadziła do tarć z Niemcami innych wyznań. Ci luteranie nie handlowali zbyt wiele z liczną niemiecką populacją katolicką miasta, która często dzieliła swoje domy modlitwy i stanowiska polityczne z Irlandczykami. społeczność pozostała wyspiarska. Wolnomyśliciele, ateiści, socjaliści itd. nie mieli pożytku z żadnej z tych grup. Ponadto Niemcy, choć silnie skoncentrowani w kilku obszarach północnego i południowego St. Louis, byli rozrzuceni po całym mieście właściwy i na większą wieś”. Według Maxa Kade'a „Różnorodności ekspresji religijnej wśród niemieckojęzycznych imigrantów towarzyszył wysoki stopień heterogeniczności wynikający z różnic w pochodzeniu regionalnym i językowym. Ta sytuacja różniła się od sytuacji innych XIX- wiekowych grup imigrantów, zwłaszcza Irlandczyków, ale także Włochów i ludzi innego pochodzenia europejskiego. Wynikający z tego brak zjednoczonej i jasno określonej społeczności niemiecko-amerykańskiej częściowo wyjaśnia, dlaczego tylko nieliczni Amerykanie, w tym Amerykanie pochodzenia niemieckiego, mają pojęcie, kiedy Steuben Dzień lub Dzień Niemiecko-Amerykański wypada, podczas gdy irlandzki Dzień Świętego Patryka jest jednym z najpopularniejszych świąt w Ameryce, a Dzień Kolumba, nazwany na cześć włoskiego odkrywcy, jest świętem federalnym”.

Trwałość języka niemieckiego

Pomimo niezwykłego poziomu asymilacji językowej osiągniętego przez Niemców-Amerykanów, w niektórych miejscach odrębne użycie języka niemieckiego przetrwało aż do połowy do końca XX wieku. Pisząc o mieście Hustisford w stanie Wisconsin , Jennifer Ludden opowiada o Melu Grulke, urodzonym w 1941 roku, którego językiem ojczystym w domu był niemiecki; „Pradziadkowie Grulkego wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku, ale trzy pokolenia później jego rodzice rolnicy nadal mówili w domu po niemiecku, uczęszczali na nabożeństwa w języku niemieckim i rozmawiali po niemiecku ze sklepikarzami, kiedy przynosili do miasta jajka z farmy na sprzedaż” .

grup anabaptystycznych o długiej tradycji - Amisze Starego Zakonu i większość mennonitów Starego Zakonu mówi po niderlandzku z Pensylwanii (lub berneńskim niemieckim lub alzackim przez mniejszość Amiszów) wraz z wysokoniemieckim do różnych stopnie naukowe (choć na ogół biegle posługują się językiem angielskim). Wszyscy Hutteryci mówią po niemiecku hutteryckim , a wielu „rosyjskich” mennonitów posługuje się językiem Plautdietsch , dialektem dolnoniemieckim pochodzącym z okolic Gdańska . Wszystkie dzieci z grupy nadal uczą się trzech dialektów amiszów oraz hutteryckiego niemieckiego, podczas gdy osoby posługujące się językiem Plautdietsch znacznie częściej przechodzą na angielski. Inną grupę osób mówiących po niemiecku można znaleźć w koloniach Amana w stanie Iowa; według portalu Statistical Atlas wszyscy mieszkańcy East Amana mówią w domu po niemiecku, a tylko 67,7% mówi „bardzo dobrze” po angielsku.

Wykazano, że różnice kulturowe między postawami Niemców-Amerykanów wobec rolnictwa z jednej strony a „Jankesami” pochodzenia brytyjskiego z drugiej utrzymywały się do lat 80. XX wieku i do pewnego stopnia przetrwały do XXI wieku; Niemieccy Amerykanie mieli tendencję do postrzegania rolnictwa w sposób bardziej zorientowany na rodzinę niż Jankesi.

Wpływy niemiecko-amerykańskie

Niemiecko-amerykańskie budynki z końca XIX wieku na Manhattanie

Freie Bibliothek und Lesehalle (bezpłatna biblioteka i czytelnia) i Deutsches Dispensary (niemiecka ambulatorium), oba autorstwa Williama Schickla (1883–1884) przy Second Avenue w St Mark's Place w East Village

Deutsch-Amerikanische Schützen Gesellschaft (Niemiecko-Amerykańskie Towarzystwo Strzeleckie) autorstwa Williama C. Frohne'a (1885) na Placu św. Marka w East Village

Scheffel Hall autorstwa Webera i Drossera (1894) przy Trzeciej Alei między 17 a 18 ulicą, w pobliżu Gramercy Park

Kuchnia i piwo

Wpływ kuchni niemieckiej widoczny jest w kuchni Stanów Zjednoczonych na terenie całego kraju, zwłaszcza w odniesieniu do wypieków, mięs i wędlin, a przede wszystkim piwa. Frankfurterki (lub „paróweczki”, pochodzące odpowiednio z Frankfurtu nad Menem i Wiednia ), hamburgery , kiełbasa , kapusta kiszona i strudel to popularne dania. Niemieccy piekarze wprowadzili precla , który jest popularny w całych Stanach Zjednoczonych. Niemcy wprowadzili Amerykę do lagera , najczęściej produkowanego stylu piwa w Stanach Zjednoczonych i od 1850 roku są dominującą grupą etniczną w branży piwnej .

Najstarszym zachowanym browarem w Stanach Zjednoczonych jest DG Yuengling & Son of Pottsville w Pensylwanii (około 80 mil na północny zachód od Filadelfii), założony w 1829 roku przez imigranta z Aldingen w dzisiejszej Badenii-Wirtembergii ; sztandarowym produktem browaru pozostaje XIX-wieczny bursztynowy lager w stylu niemieckim. Pod koniec XIX wieku Milwaukee , z dużą populacją pochodzenia niemieckiego, było kiedyś domem dla czterech największych na świecie browarów należących do etnicznych Niemców (Schlitz, Blatz, Pabst i Miller) i było miastem produkującym piwo numer jeden w świecie od wielu lat. Prawie połowę całej obecnej sprzedaży piwa w Stanach Zjednoczonych można przypisać niemieckim imigrantom, kapitanowi A. Pabstowi, Eberhardowi Anheuserowi i Adolphusowi Buschowi, którzy w 1860 roku założyli Anheuser-Busch w St. Louis. Późniejsi niemieccy imigranci zajmowali ważne miejsce w odrodzenie browarów rzemieślniczych po prohibicji , którego kulminacją był ruch mikrobrowarów , który przetoczył się przez Stany Zjednoczone pod koniec lat 80.

Festiwale

W całym kraju regularnie odbywają się niemieckie i niemiecko-amerykańskie uroczystości, takie jak Oktoberfest , Karnawał Reński , Dzień Niemiecko-Amerykański i Dzień von Steubena . Jedną z największych jest niemiecko-amerykańska Parada Steubena w Nowym Jorku, odbywająca się w każdą trzecią sobotę września. Coroczne ważne wydarzenia odbywają się również w Lincoln Square w Chicago , tradycyjnym centrum niemieckiej populacji miasta, w Cincinnati , gdzie coroczny Oktoberfest Zinzinnati jest największym Oktoberfest poza Niemcami oraz w Milwaukee, które celebruje swoje niemieckie dziedzictwo corocznym niemieckim festyn . Wielu imigrantów z Niemiec i innych krajów niemieckojęzycznych przybyło do Pensylwanii do ówczesnego „ Allegheny City ” (obecnie część północnej części miasta Pittsburgh ). Przybyło tak wielu mówiących po niemiecku, że obszar ten stał się znany jako „ Deutstown ” i jako taki został odrodzony. W Deutschtown i od 1854 roku The Teutonia Männerchor promuje i rozwija niemieckie tradycje kulturowe.

W Skat , najpopularniejszą grę karcianą w Niemczech, gra się również w obszarach Stanów Zjednoczonych z dużą populacją niemiecko-amerykańską, takich jak Wisconsin i Teksas .

Edukacja

W Stanach Zjednoczonych działają następujące niemieckie szkoły międzynarodowe, obsługujące obywateli Niemiec, Amerykanów i innych mieszkańców USA:

Znani ludzie

Niemieccy Amerykanie wywarli wpływ na prawie każdą dziedzinę amerykańskiego społeczeństwa, w tym naukę, architekturę, biznes, sport, rozrywkę, teologię, politykę i wojsko.

Niemieccy amerykańscy generałowie / oficerowie flagowi Baron von Steuben , George Armstrong Custer , John Pershing , Dwight D. Eisenhower , Chester W. Nimitz , Carl Andrew Spaatz i Norman Schwarzkopf dowodzili armią Stanów Zjednoczonych podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych , wojny secesyjnej , Indian Wojny , I wojna światowa , II wojna światowa i wojna w Zatoce Perskiej , odpowiednio.

Niemieccy Amerykanie byli znanymi politykami amerykańskimi, w tym Carl Schurz , Friedrich Hecker , Frederick Muhlenberg , Henry Morgenthau senior , Henry Morgenthau junior i John Boehner . Henry Kissinger był znanym dyplomatą,

Wielu niemieckich Amerykanów odegrało znaczącą rolę w amerykańskim przemyśle i biznesie, w tym Henry J. Heinz ( HJ Heinz Company ), Frank Seiberling ( Goodyear Tire and Rubber Company ), Walt Disney ( Disney ), John D. Rockefeller ( Standard Oil ), William Boeing ( The Boeing Company i United Airlines ), Walter Chrysler ( Chrysler Corporation ), Frederick i August Duesenbergowie ( Duesenberg Automobile Corporation ), bracia Studebaker ( Stuebaker Automobile Corporation ), George Westinghouse ( Westinghouse Electric Corporation ), Levi Strauss ( Levi Strauss & Co. ), Charles Guth ( PepsiCo Inc. ), Bill Gates ( Microsoft Corporation ), Jawed Karim ( YouTube ), Elon Musk ( SolarCity , SpaceX i Tesla Motors ), James L. Kraft ( Kraft Foods Inc. ), Henry E. Steinway ( Steinway & Sons ), Charles Pfizer ( Pfizer, Inc. ), John Jacob Astor ( Waldorf Astoria Hotels and Resorts ), Conrad Hilton ( Hilton Hotels & Resorts ), rodzina Guggenheimów ( Solomon R. Guggenheim Foundation ), ( Guggenheim Partners ) , Marcus Goldman i Samuel Sachs ( The Goldman Sachs Group, Inc. ), Lehman Brothers ( Lehman Brothers Holdings Inc. ), Charles Diebold ( Diebold Nixdorf ), Bernard Kroger ( Kroger ), Carl Laemmle ( Universal Studios ), Marcus Loew ( Metro -Goldwyn-Mayer Studios Inc. ), Harry Cohn ( Columbia Pictures Industries, Inc. ), Herman Hollerith ( International Business Machines Corporation (IBM) ), Steve Jobs ( Apple Inc. ), Michael Dell ( Dell Inc. ), Eric Schmidt ( Google Inc. i Alphabet Inc. ), Peter Thiel ( PayPal Inc. ), Adolph Simon Ochs i Arthur Ochs Sulzberger ( The New York Times ), Charles Bergstresser ( The Wall Street Journal ), Al Neuharth ( USA Today ), Eugene Meyer ( Washington Post ) itp.

Niemieccy Amerykanie byli pionierami i zdominowali warzenie piwa przez większą część historii Ameryki, poczynając od browarów założonych w XIX wieku przez niemieckich imigrantów Augusta Schella ( August Schell Brewing Company ), Christiana Moerleina ( Christian Moerlein Brewing Co. ), Eberharda Anheusera i Adolphusa Buscha ( Anheuser-Busch , obecnie część AB InBev ), Adolph Coors ( Molson Coors Brewing Company ), Frederick Miller ( Miller Brewing Company ), Frederick Pabst ( Pabst Brewing Company ), Bernhard Stroh ( Stroh Brewery Company ) i Joseph Schlitz ( Joseph Schlitz Brewing Firma ).

Niektórzy, jak inżynier mostu Brooklyn Bridge , John A. Roebling oraz architekci Walter Gropius i Ludwig Mies van der Rohe , pozostawili po sobie widoczne punkty orientacyjne.

Albert Einstein , J. Robert Oppenheimer , Linus Pauling , John Peter Zenger , John Steinbeck , Kurt Vonnegut , Joseph Weizenbaum wyznaczyli intelektualne punkty orientacyjne.

Po II wojnie światowej Wernher von Braun i większość czołowych inżynierów z byłej niemieckiej bazy rakietowej V-2 w Peenemünde zostali sprowadzeni do USA. Wnieśli decydujący wkład w rozwój amerykańskich rakiet wojskowych, a także rakiet dla NASA programu kosmicznego i zainicjowania programu Apollo mającego na celu wylądowanie na Księżycu. Podobnie, kolega niemiecki technolog lotnictwa Siegfried Knemeyer , były czołowy technolog lotnictwa w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy podczas II wojny światowej, został sprowadzony do Stanów Zjednoczonych podobną drogą jak von Braun i służył jako cywilny pracownik Sił Powietrznych USA przez ponad dwadzieścia lat. lata. Neil Armstrong był pierwszym człowiekiem, który wylądował na Księżycu.

Było wielu celebrytów. Bruce Willis , George Eyser , Babe Ruth , Lou Gehrig , Johnny Depp , Jack Nicklaus , Michael Keaton , Dale Earnhardt , Doris Mary Ann Kappelhoff (Doris Day) , Grace Kelly , Clark Gable , Marlene Dietrich , Johnny Weissmuller , Ernst Lubitsch , Walter Damrosch , Henry John Deutschendorf (John Denver) , John Kay , Heidi Klum , Meryl Streep , Marlon Brando , Nicole Kidman , Kim Basinger , Kevin Costner , Michelle Pfeiffer , Sandra Bullock , David Hasselhoff , Leonardo DiCaprio , Brad Pitt , Kirsten Dunst i Kevin George Knipfing (Kevin James) stał się wybitnymi sportowcami, aktorami, reżyserami filmowymi czy artystami.

prezydenci niemiecko-amerykańscy

Było trzech prezydentów, których ojcowie byli pochodzenia niemieckiego: Dwight D. Eisenhower (pierwotne nazwisko rodowe Eisenhauer , a strona matki jest również Niemką / Szwajcarią), Herbert Hoover (oryginalne nazwisko rodowe Huber ) i Donald Trump (którego dziadkowie ze strony ojca, Frederick Trump a Elizabeth Christ Trump wyemigrowała z Kallstadt w 1902 r.).

Prezydenci z niemieckim pochodzeniem ze strony matki to Harry Truman , którego dziadek ze strony matki Solomon Young był potomkiem Johanna Georga Junga i Hansa Michaela Gutknechta , którzy wyemigrowali razem z Niemiec w 1752 r., Richard Milhous Nixon , którego przodkami ze strony matki byli Niemcy, którzy zangielizowali Melhausena na Milhous, oraz Barack Obama , którego przodkowie ze strony matki obejmują niemieckich imigrantów z południowoniemieckiego miasta Besigheim iz Bischwiller w regionie Alzacji , który jest obecnie częścią Francji; obie rodziny przybyły do Ameryki około 1750 roku. Lyndon B. Johnson , Grover Cleveland , George W. Bush , George HW Bush i Theodore Roosevelt Jr mieli co najmniej jednego niemieckiego przodka, ale nie podkreślali tego. ^{[ potrzebne źródło ]}

Zobacz też

Amerykanie w Niemczech
Nastroje antyniemieckie
niemieccy Kanadyjczycy
Niemiecko-Amerykańska Fundacja Dziedzictwa w USA
Stosunki Niemcy – Stany Zjednoczone , obejmuje dyplomację, handel i kulturę
Język niemiecki w Stanach Zjednoczonych
Amerykański z łącznikiem
Synod Kościoła Luterańskiego w Missouri , wyznanie religijne utworzone głównie z niemieckich Amerykanów
Natywizm (polityka) w Stanach Zjednoczonych # Antyniemiecki
Pennsylvania Dutch , Niemcy, którzy przybyli do kolonialnej Pensylwanii

Notatki wyjaśniające

Dalsza lektura

Adams, Willi Paul. Niemiecko-Amerykanie: doświadczenie etniczne (1993).
Bade, Klaus J. „Od emigracji do imigracji: doświadczenia niemieckie w XIX i XX wieku”. Historia Europy Środkowej 28.4 (1995): 507–535.
Bade, Klaus J. „Niemiecka emigracja do Stanów Zjednoczonych i imigracja kontynentalna do Niemiec na przełomie XIX i XX wieku”. Historia Europy Środkowej 13.4 (1980): 348–377.
Bank, Michał. Kobiety z dwóch krajów: kobiety niemiecko-amerykańskie, prawa kobiet i natywizm, 1848–1890 (Berghahn, 2012).
Baron, Frank, „Abraham Lincoln i niemieccy imigranci: Turners and Forty-Eighters”, Rocznik Studiów Niemiecko-Amerykańskich, 4 (wydanie dodatkowe 2012), 1–254.
Barry, Colman J. Kościół katolicki i niemieccy Amerykanie . (1953).
Bronner, Simon J. i Joshua R. Brown, wyd. Niemcy z Pensylwanii: An Interpretive Encyclopedia (: Johns Hopkins UP, 2017), XVIII, 554 s.
Brancaforte, Charlotte L., wyd. Niemieckie czterdziestki ósme w Stanach Zjednoczonych . (1989).
Bungert, Heike, Cora Lee Kluge i Robert C. Ostergren (red.). Wisconsin Niemiecka ziemia i życie . Madison, Wis.: Max Kade Institute, University of Wisconsin-Madison, 2006.
Coburn, Carol K. Życie na czterech rogach: religia, płeć i edukacja we wspólnocie niemiecko-luterańskiej, 1868–1945 . (1992).
Conzen, Kathleen Neils. „Niemcy” w Thernstrom, Stephan ; Orłow, Anna; Handlin, Oskar , wyd. Harvard Encyklopedia amerykańskich grup etnicznych . Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda. ISBN 0674375122 . (1980). s. 405–425.
Conzen, Kathleen Neils. Niemcy w Minnesocie . (2003).
Conzen, Kathleen Neils. Imigrant Milwaukee, 1836–1860: Zakwaterowanie i społeczność w mieście granicznym . (1976).
DeWitt, Petra. Stopnie lojalności: nękanie i lojalność w niemiecko-amerykańskiej społeczności Missouri podczas I wojny światowej (Ohio University Press, 2012).
Dobbert, Guido A. „ Niemieccy Amerykanie między Nową a Starą Ojczyzną, 1870–1914 ”. Amerykański kwartalnik 19 (1967): 663–680.
Efford, Alison Clark. Niemieccy imigranci: rasa i obywatelstwo w erze wojny secesyjnej. Nowy Jork: Cambridge University Press, 2013.
Ellis, M. i P. Panayi. „Mniejszości niemieckie podczas I wojny światowej: studium porównawcze Wielkiej Brytanii i USA”, Ethnic and Racial Studies 17 (kwiecień 1994): 238–259.
Emeryk, Aleksander. John Jacob Astor i pierwsza wielka amerykańska fortuna . (2013); Astor (1763-1848) przybył do Stanów Zjednoczonych w 1783 roku
Ernst, Robert. Immigrant Life in New York City, 1825-1863 (1949), szczegółowe omówienie Niemców i Irlandczyków.
Fausta Alberta Bernhardta. Element niemiecki w Stanach Zjednoczonych ze szczególnym uwzględnieniem jego wpływu politycznego, moralnego, społecznego i edukacyjnego . 2 tomy (1909). tom. 1 , tom. 2
Fogleman, Aaron. Pełne nadziei podróże: niemiecka imigracja, osadnictwo i kultura polityczna w Ameryce kolonialnej, 1717–1775 (University of Pennsylvania Press, 1996) online
„ Niemieccy Amerykanie: cicha mniejszość ”. The Economist 7 lutego 2015, Z mapą statystyczną według powiatów
Niemiecki Instytut Historyczny . Przedsiębiorczość imigrantów: niemiecko-amerykańskie biografie biznesowe, 1720 do chwili obecnej . (2010, stale aktualizowane)
Grossa, Stephena Johna. „Przekazanie gospodarstwa: wartości, strategie i wyniki w praktykach spadkowych wśród wiejskich Niemców w Ameryce”, Journal of Family History , (1996) 21: 2, 192–217.
Grubb, Farley. Niemiecka imigracja i służba w Ameryce, 1709–1920 (Routledge Explorations in Economic History) (2011).
Günther, Karen. „Kwestia lojalności: niemieckie kościoły w czytaniu podczas pierwszej wojny światowej”, „ Historia Pensylwanii” (2017) 84 # 3: 325-53 online
Hawgood, John. Tragedia Niemiecko-Amerykańska . (1940).
Iverson, Noel. Germania, USA: Zmiana społeczna w New Ulm, Minnesota . (1966). podkreśla Turners.
Jensen, Ryszard. Zwycięstwo na Środkowym Zachodzie, konflikt społeczny i polityczny 1888–1896 . (1971). Zachowania wyborcze Niemców, prohibicja, język, sprawy szkolne.
Johnson, Hildegard B. „ Lokalizacja niemieckich imigrantów na Bliskim Zachodzie ”. Roczniki Stowarzyszenia Geografów Amerykańskich 41 (1951): 1–41.
Jordon, Terry G. Niemieckie nasiona w glebie Teksasu: rolnicy-imigranci w XIX-wiecznym Teksasie . (1966).
Kamphoefner, Walter D. i Wolfgang Helbich, wyd. Niemiecko-amerykańska imigracja i pochodzenie etniczne w perspektywie porównawczej . Madison, Wisconsin: Instytut Maxa Kade'a , Uniwersytet Wisconsin-Madison (2004).
Kamphoefner, Walter D., „Wykorzeniony czy przeszczepiony? Refleksje na temat wzorców niemieckiej imigracji do Missouri”, Missouri Historical Review, 103 (styczeń 2009), 71–89.
Kamphoefner, Walter D. „Immigrant Epistolary and Epistemology: O motywatorach i mentalności dziewiętnastowiecznych imigrantów niemieckich”. Journal of American Ethnic History (2009): 34–54. w JSTOR , na głębokim czytaniu ich listów
Kamphoefner, Walter D. Niemcy w Ameryce: zwięzła historia. Lanham: wydawcy Rowman & Littlefield, 2021.
Kazal, Russell A. Stawanie się starym towarem: paradoks tożsamości niemiecko-amerykańskiej . (2004).
Keller, Christian B. „Latający Holendrzy i pijani Irlandczycy: mity i realia etnicznych żołnierzy wojny domowej”, Journal of Military History , 73 (styczeń 2009), 117–145.
Keller, Phyllis. Stany przynależności: niemiecko-amerykańscy intelektualiści i pierwsza wojna światowa . Cambridge: Harvard University Press, 1979.
Knarr, Mary L. „Wiara, frauen i kształtowanie się tożsamości etnicznej: niemieckie luteranki w południowym i środkowym Teksasie, 1831–1890”. (Rozprawa doktorska, Texas Christian U. 2009). online
Krawatzek, Félix i Gwendolyn Sasse. „Integracja i tożsamości: wpływ czasu, sieci migrantów i kryzysów politycznych na Niemców w Stanach Zjednoczonych”. Studia porównawcze w społeczeństwie i historii 60.4 (2018): 1029-1065. online

Kulas, S. John. Der Wanderer of St.Paul: The First Decade, 1867-1877: a Mirror of the German-Cholic Immigrant Experience in Minnesota (Peter Lang, 1996), historia gazet
Levine, Bruce. Duch 1848: niemieccy imigranci, konflikt pracowniczy i nadejście wojny domowej . Urbana: University of Illinois Press, 1992.
Luebke, Frederick C. Więzy lojalności: niemieccy Amerykanie podczas I wojny światowej . (1974).
Luebke, Frederick C., wyd. Wyborcy etniczni i wybory Lincolna . (1971).
Luebke, Frederick C. Niemcy w Nowym Świecie . (1990).
Luebke, Frederick. Imigranci i polityka: Niemcy z Nebraski, 1880–1900 . (1969).
Nadel, Stanley. Małe Niemcy: pochodzenie etniczne, religia i klasa w Nowym Jorku, 1845-80 (1990).
O'Connor, Richard. Niemcy-Amerykanie: nieformalna historia . (1968), popularna historia
Otterness, Filip. Stając się Niemcem: migracja Palatynu z 1709 r. Do Nowego Jorku (2004) 235 s.
Ogórek, Linda. Zadowoleni wśród nieznajomych: wiejskie kobiety mówiące po niemiecku i ich rodziny na XIX-wiecznym Środkowym Zachodzie (1996).
Pochmann, Henry A. i Arthur R. Schultz; Kultura niemiecka w Ameryce, 1600–1900: wpływy filozoficzne i literackie . (1957).
Rippley, LaVern J. „Niemieccy Amerykanie”. Gale Encyclopedia of Multicultural America, pod redakcją Thomasa Riggsa (wyd. 3, tom 2, Gale, 2014, s. 207–223) Online
Ritter, Luke, „Sunday Regulation and the Formation of German American Identity in St. Louis, 1840–1860”, Missouri Historical Review, (2012), tom. 107, nr. 1, s. 23–40.
Roeber, AG Palatines, Liberty i Property: niemieccy luteranie w kolonialnej Ameryce Brytyjskiej . (1998).
Salamon, Sonia. Prairie Patrimony: Family, Farming, and Community in the Midwest ( U of North Carolina Press , 1992), koncentruje się na niemieckich Amerykanach.
Łososie, Joseph C. Język niemiecki w Ameryce, 1683-1991 . Madison, Wis.: Max Kade Institute, University of Wisconsin-Madison, 1993.
Schiffmann, Harold. „Lojalność językowa w Kościele niemiecko-amerykańskim: przypadek zbyt pewnej siebie mniejszości ” (1987).
Schirp, Franciszek. „Niemcy w Stanach Zjednoczonych ”. Encyklopedia katolicka . Tom. 6. Nowy Jork: Appleton, 1909.
Schlossman, Steven L. „Czy istnieje amerykańska tradycja edukacji dwujęzycznej? Niemiecki w publicznych szkołach podstawowych, 1840-1919”. American Journal of Education (1983): 139–186. w JSTOR
Tatlock, Lynne i Matt Erlin, wyd. Kultura niemiecka w XIX-wiecznej Ameryce: recepcja, adaptacja, transformacja . (2005).
Tischauser, Leslie V. Ciężar pochodzenia etnicznego: kwestia niemiecka w Chicago, 1914–1941 . (1990).
Tolzmann, Don H., wyd. Niemieccy Amerykanie w wojnach światowych , 2 tomy. Monachium, Niemcy: KG Saur, (1995).
Tolzmann, Don H. Literatura niemiecko-amerykańska (Scarecrow Press, 1977).
Trommler, Frank & Joseph McVeigh, wyd. Ameryka i Niemcy: ocena trzystuletniej historii . (2 tom 1985); tom 1: Imigracja, język, pochodzenie etniczne ; tom 2: Związek w XX wieku . Eseje naukowców obejmujące szerokie tematy.
Turk, Eleanor L. „ Niemcy w Kansas: esej przeglądowy ”. Kansas History: A Journal of the Central Plains 28 (wiosna 2005): 44–71.
van Ravenswaay, Charles. Sztuka i architektura osadnictwa niemieckiego w Missouri: badanie zanikającej kultury (1977; przedruk University of Missouri Press, 2006).
Walker, Mack. Niemcy i emigracja, 1816–1885 (1964).
Gdzie się podziali wszyscy Niemcy? . Nowy Jork: Films Media Group, 1976.
Wittke, Carl Frederick. Prasa niemieckojęzyczna w Ameryce . (1957).
Wittke, Carl Frederick. Uchodźcy rewolucji: niemieccy czterdzieści osiem lat w Ameryce . (1952).
Wittke, Carl Frederick. My, którzy zbudowaliśmy Amerykę: saga o imigrantach . (1939), rozdz. 6, 9.
Drewno, Ralph, wyd. Niemcy z Pensylwanii . (1942).
Zeitlin, Richard. Niemcy w Wisconsin . Madison: Towarzystwo Historyczne Wisconsin (2000).

Historiografia

Hustad, Bradley Jake. „Problemy w historiografii: amerykanizacja niemieckiej etniczności”. (Praca magisterska, Uniwersytet Stanowy Mankato, 2013). online
Kazal, Russell A. (1995). „Ponowna wizyta w asymilacji: powstanie, upadek i ponowna ocena koncepcji w amerykańskiej historii etnicznej”. Amerykański przegląd historyczny . 100 (2): 437–471. doi : 10.2307/2169006 . JSTOR 2169006 .
Kluge, Cora Lee. Inni świadkowie: antologia literatury niemieckich Amerykanów, 1850–1914 . Madison, Wis.: Instytut Studiów Niemiecko-Amerykańskich im. Maxa Kade'a, 2007.
Miller, Zane L. „Niemcy z Cincinnati i wynalazek grupy etnicznej”, Queen City Heritage: The Journal of the Cincinnati Historical Society 42 (jesień 1984): 13–22.
Nollendorfs, Valters. „Pole, granice i kultywatorzy studiów niemiecko-amerykańskich”. Monatshefte 86,3 (1994): 319-330 w Internecie
Ortlepp, Anke. „Deutsch-Athen Revisited: Pisanie historii Niemców w Milwaukee” w Margo Anderson i Victor Greene (red.), Perspectives on Milwaukee's Past . (University of Illinois Press, 2009).
Parafia, Peter J., wyd. (2013). Przewodnik czytelnika po historii Ameryki . Taylora i Franciszka. s. 294–95. {{ cite book }} : |author= ma nazwę ogólną ( pomoc ) CS1 maint: wiele nazw: lista autorów ( link )
Pochmann, Henry A. i Arthur R. Schult. Bibliografia kultury niemieckiej w Ameryce do 1940 r. (wyd. 2 1982); ogromna lista, ale bez adnotacji.
Tolzmann, Don Heinrich. „Studia niemiecko-amerykańskie: historia i rozwój”. Monatshefte (1988): 278–288. online
Tolzmann, Don Heinrich, wyd. Studia niemiecko-amerykańskie: wybrane eseje (Peter Lang, 2001).

Podstawowe źródła

Kamphoefner, Walter D. i Wolfgang Helbich, wyd. Niemcy w wojnie domowej; Listy, które napisali do domu . (U of North Carolina Press, 2006).
Kamphoefner, Walter D., Wolfgang Johannes Helbich i Ulrike Sommer, wyd. Wiadomości z Kraju Wolności: niemieccy imigranci piszą do domu . (Cornell University Press, 1991).
„niemiecki” . Ankieta dotycząca prasy w językach obcych w Chicago . Chicago Public Library Omnibus Project of the Works Progress Administration of Illinois. 1942 – za pośrednictwem Biblioteki Newberry . (Angielskie tłumaczenia wybranych niemieckojęzycznych artykułów prasowych, 1855–1938).

Po niemiecku

Emeryk, Aleksander. Geschichte der Deutschen in Amerika von 1680 bis in die Gegenwart . (2013).
Resz, Michał. Wurzeln in fremder Erde: Zur Geschichte der südwestdeutschen Auswanderung nach Amerika DRW-Verlag, 1984. ISBN 3-87181-231-5
„Lista gazet i czasopism drukowanych w całości lub w części w językach innych niż angielski: niemiecki” , American Newspaper Directory , Nowy Jork: Geo. P. Rowell & Co. , 1880

Linki zewnętrzne

Odkryj niemieckie korzenie Ameryki , Fundacja Dziedzictwa Niemiecko-Amerykańskiego w USA

Historia i kultura niemiecko-amerykańska

Chronologia: Niemcy w Ameryce
Niemiecka kultura imigrantów w Ameryce: Sylabus (1998) zarchiwizowany 18 listopada 2016 r. W Wayback Machine
Listy emigrantów do Niemiec (w języku niemieckim)
Niemiecko-amerykańskie biografie biznesowe zarchiwizowane 29 maja 2018 r. w Wayback Machine z Niemieckiego Instytutu Historycznego
Niemiecko-Amerykańska Galeria Sław
Jak niemiecki jest amerykański?
Połączenie niemiecko-hollywoodzkie
Chicago Foreign Language Press Survey: angielskie tłumaczenia 120 000 stron artykułów prasowych z prasy obcojęzycznej w Chicago od 1855 do 1938 r., wiele z gazet niemieckich.
Dziedzictwo niemieckie w listach Niemieckiego Instytutu Historycznego w Waszyngtonie.

organizacje niemiecko-amerykańskie

Lokalna historia i kultura niemiecko-amerykańska

Niemcy w Chicago
German Traces NYC z Goethe-Institut
Interaktywna niemiecko-historyczna mapa Pittsburgha
Historia Zinzinnati (Cincinnati, Ohio) zarchiwizowana 20 listopada 2015 r. W Wayback Machine
Niemiecko-amerykański program radiowy Milwaukee
Teutonia Männerchor w Pittsburghu
Niektóre niemieckie wkłady w Wisconsin Life zarchiwizowane 13 listopada 2018 r. W Wayback Machine

Kontrola autorytetu
Biblioteki Narodowe	Francja (dane) Niemcy Izrael Stany Zjednoczone
Inny	SZYBKO NARA

Deutschamerikaner ( Niemcy )
Amerykanie pochodzenia niemieckiego według stanu według US Census Bureau's American Community Survey w 2020 r.
Całkowita populacja
42 532 542 (12,8%) samodzielnie lub w połączeniu 14 323 028 (4,3%) sam niemiecki Szacunki na 2021 r., zgłoszone samodzielnie
Regiony o znacznej populacji
W całym kraju, zwłaszcza na Środkowym Zachodzie , choć mniej powszechne w Nowej Anglii , Kalifornii , Nowym Meksyku i na Dalekim Południu . Wiele w Pensylwanii , Kolorado i Środkowym Zachodzie .
Języki
angielski , niemiecki
Religia
chrześcijanin 51% protestanci , znacznie luteranie , reformowani i anabaptyści , ale także wiele innych gałęzi 26% rzymskokatolicki <1% Żydów 16% inni, w tym ateiści
Powiązane grupy etniczne
Niemcy Austriacy Austriaccy Amerykanie Szwajcarscy Amerykanie Holenderski z Pensylwanii niemieccy Kanadyjczycy Inna diaspora niemiecka

Rok	Głośniki
mówiący po niemiecku w USA
1910	2 759 032
1920	2267128
1930	2188006
1940	1 589 040
1960	1332399
1970	1 201 535
1980	1 586 593
1990	1 547 987
2000	1 383 442
2007	1 104 354
2011	1 083 637
^ Tylko populacja urodzona za granicą