Religijne poglądy Adolfa Hitlera

To zdjęcie Hitlera opuszczającego kościół ewangelicko-luterański zostało zrobione przez Heinricha Hoffmana w 1932 roku i opublikowane w jego książce Hitler wie ihn keiner kennt („Hitler, jakiego nikt go nie zna”) z podpisem „Fotograficzne przypadkowe zdarzenie staje się symbolem: Adolf Hitler, rzekomy „heretyk”, opuszczający Christus- und Garnisonkirche (Wilhelmshaven) ”. W wydaniu tej samej książki z 1938 r. usunięto krzyż i zmieniono podpis na „Adolf Hitler po zwiedzaniu zabytkowego kościoła Marinekirche w Wilhelmshaven”.

Przekonania religijne Adolfa Hitlera , dyktatora nazistowskich Niemiec w latach 1933-1945, były przedmiotem dyskusji. Jego poglądy na sprawy religijne zmieniały się znacznie w czasie. Na początku swojego życia politycznego Hitler publicznie wyrażał przychylne opinie o chrześcijaństwie. Niektórzy historycy opisują jego późniejszą postawę jako „ antychrześcijańską ”. Krytykował także ateizm .

Hitler urodził się jako córka praktykującej katoliczki Klary Hitler i został ochrzczony w Kościele rzymskokatolickim; jego ojciec, Alois Hitler , był wolnomyślicielem i sceptykiem Kościoła katolickiego. W 1904 roku został bierzmowany w katedrze rzymskokatolickiej w Linz w Austrii , gdzie mieszkała jego rodzina. Według Johna Willarda Tolanda świadkowie wskazują, że sponsor bierzmowania Hitlera musiał „wyciągać z niego słowa… prawie tak, jakby całe bierzmowanie było dla niego odrażające”. Biograf Hitlera, John Toland, przedstawia opinię, że Hitler „niósł w sobie naukę, że Żyd był zabójcą Boga . Dlatego eksterminacji można było dokonać bez wyrzutów sumienia, ponieważ działał jedynie jako mściwa ręka Boga. Rissmann zauważa, że ​​według kilku świadków, którzy mieszkali z Hitlerem w męskim domu w Wiedniu, nigdy więcej nie uczestniczył we Mszy ani nie przyjmował sakramentów po opuszczeniu domu w wieku 18 lat. Krieger twierdzi, że Hitler porzucił Kościół katolicki, podczas gdy ostatni sekretarz Hitlera zapewniał, że nie jest on członkiem żadnego kościoła. Otto Strasser krytycznie ocenił dyktatora: „Hitler jest ateistą”. za jego niepokojącą sympatię do „ pogaństwa Rosenberga ”. Hitler prywatnie zapewnił generała Gerharda Engela w 1941 r., Że „teraz jestem jak wcześniej katolikiem i zawsze nim pozostanę”.

W przemówieniu wygłoszonym w pierwszych latach swoich rządów Hitler oświadczył, że „nie jest katolikiem, ale niemieckim chrześcijaninem ”. Niemieccy chrześcijanie byli protestancką , która popierała ideologię nazistowską. Hitler i partia nazistowska promowali również „ niewyznaniowe ” pozytywne chrześcijaństwo , ruch, który odrzucał większość tradycyjnych doktryn chrześcijańskich, takich jak boskość Jezusa , a także elementy żydowskie , takie jak Stary Testament . W jednej szeroko cytowanej uwadze opisał Jezusa jako „ aryjskiego bojownika”, który walczył z „władzą i pretensjami skorumpowanych faryzeuszy ” i żydowskiego materializmu. Hitler często mówił o protestantyzmie i luteranizmie , stwierdzając: „Dzięki mnie Kościół ewangelicko-protestancki mógłby stać się kościołem ustanowionym, jak w Anglii” oraz że „wielki reformator” Marcin Luter „ma tę zasługę, że powstał przeciwko papieżowi i Kościół katolicki".

Reżim Hitlera podjął wysiłki na rzecz skoordynowania niemieckich protestantów we wspólnym Kościele protestanckim Rzeszy (ale sprzeciwił się temu Kościół Wyznający ) i wcześnie podjął działania w celu wyeliminowania politycznego katolicyzmu . Mimo że nazistowscy przywódcy zostali ekskomunikowani z Kościoła katolickiego, Hitler zgodził się na konkordat Rzeszy z Watykanem, ale potem rutynowo go ignorował i zezwolił na prześladowania Kościoła katolickiego . Kilku historyków twierdziło, że Hitler i jego najbliższy krąg byli pod wpływem innych religii. W pochwale dla przyjaciela Hitler wezwał go do wkroczenia do Walhalli , ale później stwierdził, że byłoby głupotą przywracanie kultu Odyna (lub Wotana) w pogaństwie germańskim . Niektórzy historycy twierdzą, że był gotów opóźniać konflikty z powodów politycznych i że jego intencją było ostateczne wyeliminowanie chrześcijaństwa w Niemczech lub przynajmniej zreformowanie go, aby pasowało do nazistowskich poglądów.

Historiografia

Alan Bullock napisał, że Hitler został wychowany na katolika, ale będąc pod wrażeniem jego władzy organizacyjnej, odrzucił chrześcijaństwo z powodów, które uważał za racjonalne i moralne. Bullock napisał, że Hitler nie wierzył ani w „Boga, ani w sumienie”, ale znalazł zarówno „usprawiedliwienie, jak i rozgrzeszenie” w poglądzie na siebie, powtarzającym Hegla pogląd, że bohaterowie byli ponad konwencjonalną moralnością i że rola „jednostek historii świata” jako agentów, za pomocą których „Wola Ducha Świata”, plan Opatrzności, jest wykonywana. Po swoich wczesnych sukcesach militarnych Hitler „oddał się całkowicie megalomanii ” i „grzechowi pychy ”, przesadnej dumie z siebie, wierząc, że jest kimś więcej niż człowiekiem. Po zakończeniu wojny, pisał Bullock, Hitler chciał wykorzenić i zniszczyć wpływy kościołów, choć do tego czasu byłby ostrożny z powodów politycznych:

W oczach Hitlera chrześcijaństwo było religią odpowiednią tylko dla niewolników; w szczególności nienawidził jej etyki. Oświadczył, że jej nauczanie było buntem przeciwko naturalnemu prawu selekcji poprzez walkę i przetrwaniu najlepiej przystosowanych.

— Alan Bullock , Hitler: studium tyranii

Na przełomie wieków czołowy znawca Hitlera, Ian Kershaw, napisał wpływową biografię Hitlera, w której wykorzystano nowe źródła do wyjaśnienia poglądów religijnych Hitlera. Doszedł do wniosku, że Hitler był duchowy, ale mimo to krytyczny wobec kościołów:

... uczynienie z armii niemieckiej „pierwszej armii na świecie, w szkoleniu, tworzeniu jednostek, uzbrojeniu, a przede wszystkim w edukacji duchowej (in der geistigen Erziehung)” było kluczowe. Jeśli tak się nie stanie, wówczas „Niemcy będą stracone” — oświadczył [Hitler].

...

Jakkolwiek Hitler w niektórych przypadkach twierdził, że chce wytchnienia w konflikcie [z kościołami], jego własne podżegające komentarze dały jego podwładnym wszelkie pozwolenia, których potrzebowali, aby podkręcić atmosferę w „walce kościelnej”, pewni, że pracują nad Führer… Niecierpliwość Hitlera wobec kościołów wywoływała częste wybuchy wrogości. Na początku 1937 roku oświadczał, że „chrześcijaństwo dojrzało do zniszczenia” ( Untergang ) i dlatego kościoły muszą ustąpić „prymatowi państwa”, gromiąc „najstraszliwszą instytucję, jaką można sobie wyobrazić”

Brytyjski historyk Richard J. Evans , który pisze głównie o nazistowskich Niemczech i II wojnie światowej, zauważył, że Hitler twierdził, że nazizm opiera się na nauce: „Nauka, oświadczył, z łatwością zniszczyłaby ostatnie pozostałości przesądów”. Niemcy nie mogły tolerować interwencji obcych wpływów, takich jak papież i „księża”, powiedział, były „czarnymi robakami”, „aborcjami w czarnych sutannach”.

Brytyjski historyk Richard Overy , biograf Hitlera, postrzega Hitlera jako sceptyka religii: „Zarówno Stalin, jak i Hitler chcieli religii wykastrowanej, podporządkowanej państwu, podczas gdy powolny program objawień naukowych zniszczył podstawy mitu religijnego”. Overy pisze o Hitlerze jako sceptycznym wobec wszelkich przekonań religijnych, ale politycznie wystarczająco rozważnym, by nie „trąbić publicznie o swoich poglądach naukowych”, częściowo po to, aby zachować rozróżnienie między jego własnym ruchem a bezbożnością sowieckiego komunizmu . W 2004 roku pisał:

Nie był praktykującym chrześcijaninem, ale jakimś cudem udało mu się zamaskować swój religijny sceptycyzm przed milionami niemieckich wyborców. Chociaż Hitler był często przedstawiany jako neopoganin , czy centralny punkt religii politycznej, w której odgrywał bóstwo, jego poglądy miały znacznie więcej wspólnego z rewolucyjnym obrazoburstwem bolszewickiego wroga. Jego kilka prywatnych uwag na temat chrześcijaństwa zdradza głęboką pogardę i obojętność… Hitler uważał, że wszystkie religie są teraz „dekadenckie”; w Europie był to „upadek chrześcijaństwa, którego teraz doświadczamy”. Przyczyną kryzysu była nauka. Hitler, podobnie jak Stalin, przyjął bardzo nowoczesny pogląd na niezgodność wyjaśnień religijnych i naukowych.

Historyk Percy Ernst Schramm opisuje osobiste wyznanie religijne Hitlera, po odrzuceniu przez niego wierzeń chrześcijańskich w młodości, jako „odmianę monizmu tak powszechnego przed pierwszą wojną światową”. Zdaniem Schramma pośredni wpływ na te poglądy miała praca Ernsta Haeckela i jego ucznia Wilhelma Bölschego. Schramm cytuje dr Hanskarla von Hasselbacha, jednego z osobistych lekarzy Hitlera, mówiącego, że Hitler był „osobą religijną lub przynajmniej taką, która zmagała się z religijną jasnością”. Według von Hasselbacha Hitler nie podzielał Martina Bormanna , że ​​nazistowskie ceremonie mogły stać się substytutem ceremonii kościelnych i był świadomy religijnych potrzeb mas. „Godzinami dyskutował o możliwości przezwyciężenia podziałów wyznaniowych narodu niemieckiego i pomocy im w znalezieniu religii odpowiedniej do ich charakteru i rozumienia świata przez współczesnego człowieka”.

Osobista koncepcja Boga Hitlera była „ opatrznością ”. Na przykład, kiedy przeżył zamach z 20 lipca 1944 r. , przypisał to Opatrzności, która uratowała go przed realizacją jego zadań. W rzeczywistości, w miarę upływu czasu, koncepcja Opatrzności Hitlera stawała się coraz bardziej spleciona z jego wiarą we własną niezdolność do popełnienia błędu w ocenie. Alfred Jodl stwierdził w Norymberdze, że Hitler miał „prawie mistyczne przekonanie o swojej nieomylności jako przywódcy narodu i wojny”. Inny z jego lekarzy, dr Karl Brandt, powiedział, że Hitler postrzegał siebie jako „narzędzie Opatrzności. Był ... pochłonięty pragnieniem oddania narodowi niemieckiemu wszystkiego i wydobycia go z udręki. Ogarnęła go myśl, że to jest jego zadanie i tylko on może je wypełnić”.

Historyk BBC, Laurence Rees, charakteryzuje stosunek Hitlera do religii jako oportunizm i pragmatyzm: „jego publiczny stosunek do chrześcijaństwa - a właściwie jego stosunek do religii w ogóle - był oportunistyczny. Nie ma dowodów na to, że sam Hitler w swoim życiu osobistym kiedykolwiek wyrażał każda indywidualna wiara w podstawowe zasady kościoła chrześcijańskiego”. Biorąc pod uwagę religijne aluzje zawarte w Mein Kampf , Rees pisze, że „najbardziej spójną interpretacją” tej książki jest to, że Hitler był gotów uwierzyć w pierwotnego Boga stwórcę, ale „nie zaakceptował konwencjonalnej chrześcijańskiej wizji nieba i piekła ani przetrwania indywidualnej„ duszy ”. "

Max Domarus napisał, że Hitler zastąpił wiarę w judeochrześcijańskiego Boga wiarą w specyficznie niemieckiego „boga”. Promował ideę tego boga jako twórcy Niemiec, ale Hitler „nie był chrześcijaninem w żadnym przyjętym znaczeniu tego słowa”. Domarus pisze, że Hitler ani nie wierzył w zorganizowaną religię, ani nie uważał się za religijnego reformatora. Hitler całkowicie odrzucił wiarę w judeochrześcijańską koncepcję Boga do 1937 roku, pisze Domarus, ale nadal używał słowa „Bóg” w przemówieniach – ale to nie był Bóg, „który był czczony przez tysiąclecia”, ale nowy i specyficznie niemieckiego „boga”, który „ pozwól żelazu rosnąć Tak więc Hitler powiedział brytyjskiemu dziennikarzowi Wardowi Price'owi w 1937 roku: „Wierzę w Boga i jestem przekonany, że nie opuści On 67 milionów Niemców, którzy tak ciężko pracowali, aby odzyskać należne im miejsce na świecie”. Chociaż Hitler nie „przestrzegać jego przykazań”, Domarus uważał, że zachował elementy katolickiego myślenia o swoim wychowaniu nawet w pierwszych latach swoich rządów: „Jeszcze w 1933 r. nadal publicznie określał się jako katolik. Dopiero rozprzestrzeniająca się w nim trucizna żądzy władzy i bałwochwalstwa wyparła ostatecznie wspomnienia z dziecięcych wierzeń, aw 1937 roku odrzucił ostatnie osobiste przekonania religijne, oświadczając towarzyszom: „Teraz czuję się świeży jak źrebię na pastwisku”. ".

Autor Konrad Heiden zacytował Hitlera, który stwierdził: „Nie chcemy żadnego innego boga niż same Niemcy. Niezbędne jest posiadanie fanatycznej wiary, nadziei i miłości w Niemczech i dla nich”. Derek Hastings uważa za „wybitnie prawdopodobne”, że Hitler był wierzącym katolikiem dopiero podczas procesu w 1924 r., Ale pisze, że „nie ma wątpliwości, że Hitler był zagorzałym przeciwnikiem chrześcijaństwa przez cały okres Trzeciej Rzeszy”.

Biograf John Toland opowiada, że ​​w następstwie próby zamachu w 1939 r. Hitler powiedział gościom obiadu, że papież Pius XII wolałby, aby „spisek się powiódł” i „nie był moim przyjacielem”, ale pisze również, że w 1941 r. Hitler nadal był „członkiem Kościoła Rzymu o dobrej reputacji, pomimo niechęci do jego hierarchii” Według Guentera Lewy'ego Hitler nie został ekskomunikowany z Kościoła katolickiego przed śmiercią . Wydaje się jednak, że ci autorzy przeoczyli fakt, że Hitler został w rzeczywistości ekskomunikowany wraz ze wszystkimi innymi przywódcami nazistowskimi w 1931 roku. dowody, że uważał się za podlegającego nauczaniu Kościoła od okresu dojrzewania, niezależnie od przynależności kulturowej, którą deklarował, a ekskomunika nic by dla niego nie znaczyła.

Samuel Koehne z Deakin University napisał w 2012 roku: „Czy Hitler był ateistą? Prawdopodobnie nie. Ale nadal bardzo trudno jest ustalić jego osobiste przekonania religijne, a debata trwa”. Chociaż Hitler zdecydowanie nie był „chrześcijaninem” zgodnie z tradycyjnym lub ortodoksyjnym pojęciem tego terminu, mówił o bóstwie, którego dziełem była natura i prawa naturalne, „połączając Boga i naturę do tego stopnia, że ​​stały się jedną i tą samą rzeczą” i że „z tego powodu niektóre ostatnie prace dowodzą, że Hitler był deistą ”. W swoich pismach na temat powracających religijnych obrazów i symboli Hitlera, Kenneth Burke doszedł do wniosku, że „sposoby myślenia Hitlera to nic innego jak wypaczone lub karykaturalne formy myśli religijnej”.

Richard Steigmann-Gall uważa Hitlera za chrześcijanina. Napisał w 2003 roku, że nawet po zerwaniu Hitlera z instytucjonalnym chrześcijaństwem (które datował na około 1937), widzi dowody na to, że nadal darzył Jezusa wielkim szacunkiem i nigdy nie kierował ataków na samego Jezusa. Użycie terminu „ pozytywne chrześcijaństwo ” w programie partii nazistowskiej z lat dwudziestych XX wieku jest powszechnie uważane za środek taktyczny, ale Steigmann-Gall uważa, że ​​mogło to mieć „wewnętrzną logikę” i być „czymś więcej niż polityczną sztuczką”. Uważa, że ​​Hitler był chrześcijaninem przynajmniej do wczesnych lat trzydziestych XX wieku i że postrzegał Jezusa jako człowieka Aryjski przeciwnik Żydów .

Współcześni Hitlerowi o jego wierzeniach religijnych

Albert Speer o przekonaniach religijnych Hitlera

W swoich wspomnieniach powiernik Hitlera, osobisty architekt i minister uzbrojenia Albert Speer napisał: „Wśród swoich politycznych współpracowników w Berlinie Hitler wygłaszał ostre wypowiedzi przeciwko Kościołowi”, jednak „wyobraził sobie Kościół jako narzędzie, które może być użyteczne do niego":

Około 1937 roku, kiedy Hitler usłyszał, że za namową partii i SS ogromna liczba jego zwolenników opuściła kościół, ponieważ ten uparcie sprzeciwiał się jego planom, nakazał jednak swoim głównym współpracownikom, przede wszystkim Goeringowi i Goebbelsowi, pozostać członkami Kościół. Powiedział, że on również pozostanie członkiem Kościoła katolickiego, chociaż nie był do niego tak naprawdę przywiązany. I faktycznie pozostał w kościele aż do samobójstwa.

— Wyciąg z Inside the Third Reich , pamiętnik Speera

Dzienniki Goebbelsa również zwracają uwagę na tę politykę. Goebbels napisał 29 kwietnia 1941 r., Że chociaż Hitler był „zaciekłym przeciwnikiem” Watykanu i chrześcijaństwa, „zabrania mi opuszczania kościoła. Ze względów taktycznych”.

Według Speera, prywatny sekretarz Hitlera, Martin Bormann , lubił nagrywać wszelkie ostre wypowiedzi Hitlera przeciwko Kościołowi. Speer uważał Bormanna za siłę napędową kampanii reżimu przeciwko kościołom. Speer uważał, że Hitler aprobował cele Bormanna, ale był bardziej pragmatyczny i chciał „odłożyć ten problem na bardziej sprzyjający czas”:

„Kiedy już rozwiązałem swój inny problem” [Hitler] od czasu do czasu deklarował, „rozliczę się z kościołem. Sprawię, że zatoczy się na linach”. Ale Bormann nie chciał odkładać tego rozliczenia… wyjmował z kieszeni dokument i zaczynał czytać fragmenty wyzywającego kazania lub listu pasterskiego. Często Hitler był tak zdenerwowany… i poprzysiągł w końcu ukarać winnego duchownego… Fakt, że nie mógł od razu zemścić się, doprowadził go do białej gorączki…

— Wyciąg z Inside the Third Reich , pamiętnika Alberta Speera

Hitler, napisał Speer, postrzegał chrześcijaństwo jako niewłaściwą religię dla „germańskiego temperamentu”: Speer napisał, że Hitler powiedziałby: „Widzisz, naszym nieszczęściem było wyznawanie niewłaściwej religii. Dlaczego nie mieliśmy religii Japończyków , którzy ofiarę za ojczyznę uważają za najwyższe dobro? Również religia mahometańska byłaby z nami o wiele bardziej zgodna niż chrześcijaństwo. Dlaczego musiało to być chrześcijaństwo ze swoją łagodnością i zwiotczeniem?" Speer napisał również o obserwowaniu u Hitlera „całkiem kilku przykładów” i że miał negatywny pogląd na Himmlera i Rosenberga mistyczne pojęcia.

Martin Bormann o przekonaniach religijnych Hitlera

Martin Bormann , który służył jako prywatny sekretarz Hitlera, przekonał Hitlera, aby pozwolił zespołowi specjalnie wybranych oficerów stenografować jego prywatne rozmowy dla potomności. W latach 1941-1944 słowa Hitlera były zapisywane w transkrypcjach znanych obecnie jako Rozmowy Hitlera przy stole . Transkrypcje dotyczą nie tylko poglądów Hitlera na wojnę i sprawy zagraniczne, ale także charakterystycznych dla niego postaw wobec religii, kultury, filozofii, aspiracji osobistych oraz uczuć wobec wrogów i przyjaciół. Speer zauważył w swoich wspomnieniach, że Bormann lubił zapisywać wszelkie ostre wypowiedzi Hitlera przeciwko kościołowi: „nie było prawie nic, co zapisał chętniej niż potępiające komentarze na temat kościoła”. W transkrypcjach Hitler mówi o chrześcijaństwie jako o „absurdzie” i „oszustwie” opartym na „kłamstwach”, z którymi „nigdy nie mógł się osobiście pogodzić”.

Wśród historyków panuje powszechna zgoda co do tego, że poglądy wyrażone w przekładzie Table Talk autorstwa Hugh Trevora-Ropera są wiarygodne i wiarygodne, chociaż, jak w przypadku wszystkich źródeł historycznych, wskazany jest wysoki poziom krytycznej świadomości co do jego pochodzenia i celu. Uwagi z Table Talk przyjęte jako autentyczne obejmują takie cytaty, jak: „Chrześcijaństwo jest prototypem bolszewizmu: mobilizacja przez Żydów mas niewolników w celu podkopania społeczeństwa”. Nowatorska biografia Alana Bullocka Hitler: A Study in Tyranny cytuje Hitlera, który powiedział: „Doprowadzone do logicznej skrajności chrześcijaństwo oznaczałoby systematyczne kultywowanie ludzkiej porażki”; znajduje się również w Table Talk i powtarza inne poglądy pojawiające się w Table Talk , takie jak: nauki chrześcijaństwa są buntem przeciwko naturalnemu prawu selekcji poprzez walkę i przetrwanie najlepiej przystosowanych .

Michael Burleigh porównał publiczne wypowiedzi Hitlera na temat chrześcijaństwa z wypowiedziami zawartymi w Table Talk , sugerując, że prawdziwe poglądy religijne Hitlera były „mieszanką materialistycznej biologii, fałszywej nietzscheańskiej pogardy dla rdzenia, w odróżnieniu od drugorzędnych, chrześcijańskich wartości, oraz instynktownego antyklerykalizmu”. Richard Evans powtórzył również pogląd, że nazizm był świecki, naukowy i antyreligijny w poglądach w ostatnim tomie swojej trylogii o nazistowskich Niemczech: „Wrogość Hitlera do chrześcijaństwa osiągnęła nowe wyżyny lub głębie podczas wojny”; jego źródło bo to było angielskie tłumaczenie Table Talk z 1953 r . Table Talk dyktator często wyrażał ostro negatywne opinie na temat chrześcijaństwa, takie jak: „Najcięższym ciosem, jaki kiedykolwiek uderzył w ludzkość, było nadejście chrześcijaństwa. bolszewizm jest nieślubnym dzieckiem chrześcijaństwa. Oba są wynalazkami Żyda. Rozmyślne kłamstwo w kwestii religii zostało wprowadzone na świat przez chrześcijaństwo”.

W transkrypcjach zawartych w Table Talk Hitler wyraża przychylność nauce nad chrześcijaństwem. 14 października 1941 r. Hitler we wpisie dotyczącym losów chrześcijaństwa pisze: „Nauka nie może kłamać, bo zawsze stara się, zgodnie z chwilowym stanem wiedzy, wydedukować, co jest prawdą. w dobrej wierze. To chrześcijaństwo jest kłamcą. Jest w ciągłym konflikcie z samym sobą”. Religia upadnie w obliczu postępu naukowego, mówi Hitler: „Dogmaty chrześcijaństwa zostaną zniszczone przed postępem nauki. Religia będzie musiała iść na coraz więcej ustępstw. Stopniowo mity upadają. Pozostaje tylko udowodnić, że w przyrodzie istnieje nie ma granicy między materią organiczną a nieorganiczną Kiedy zrozumienie wszechświata stanie się powszechne, kiedy większość ludzi będzie wiedziała, że ​​gwiazdy nie są źródłami światła, ale światami, być może zamieszkałymi światami takimi jak nasz, wtedy doktryna chrześcijańska zostanie uznana za absurdalną ”.

Hitler obawiał się upadku paktu z kościołami, prowadzącego do nawrócenia się na ateizm, który utożsamia ze „stanem zwierzęcia”: „Jestem przekonany, że jakikolwiek pakt z Kościołem może przynieść tylko chwilową korzyść, prędzej czy później duch naukowy ujawni szkodliwy charakter takiego kompromisu. W ten sposób państwo będzie opierać swoje istnienie na fundamencie, który pewnego dnia się zawali. Człowiek wykształcony zachowuje poczucie tajemnic natury i kłania się temu, co niepoznawalne. Człowiek niewykształcony , z drugiej strony, ryzykuje przejściem do ateizmu (co jest powrotem do stanu zwierzęcego), gdy tylko dostrzeże, że państwo w czystym oportunizmie posługuje się fałszywymi ideami w dziedzinie religii , podczas gdy w innych dziedzinach wszystko opiera się na czystej nauce. Dlatego zawsze trzymałem Partię z daleka od kwestii religijnych”.

Według Table Talk , Hitler wierzył, że prawdziwe chrześcijańskie nauki Jezusa zostały sfałszowane przez apostoła św . jedyny bóg. To właśnie spowodowało śmierć Cesarstwa Rzymskiego ”.

W Table Talk Hitler chwalił Juliana Apostatę „ Przeciw Galilejczykom” , antychrześcijański traktat z AD 362, we wpisie z dnia 21 października 1941 r., stwierdzając: „Kiedy pomyśli się o opiniach, jakie nasze najtęższe umysły wygłaszały o chrześcijaństwie sto, dwieście lat temu, to wstydzi się uświadomić sobie, jak mało się od tego czasu rozwinęliśmy. Ja nie wiedzcie, że Julian Odstępca z taką przenikliwością osądził chrześcijaństwo i chrześcijan... Pierwotnie chrześcijaństwo było jedynie wcieleniem niszczycielskiego bolszewizmu.Jednakże Galilejczyk, nazwany później Chrystusem, miał zamiary zgoła odmienne. Musi być uważany za popularnego przywódcę, który zajął swoje stanowisko przeciwko żydostwu… i jest pewne, że Jezus nie był Żydem . Nawiasem mówiąc, Żydzi uważali Go za syna nierządnicy – ​​nierządnicy i rzymskiego żołnierza. Decydujące zafałszowanie nauki Jezusa było dziełem św. Pawła. Oddał się tej pracy z subtelnością iw celu osobistego wyzysku. Celem Galilejczyka było bowiem wyzwolenie swego kraju spod żydowskiego ucisku. Sprzeciwił się żydowskiemu kapitalizmowi i dlatego Żydzi Go zlikwidowali . Paweł z Tarsu (przed drogą do Damaszku nazywał się Saul) był jednym z tych, którzy prześladowali Jezusa z największą zaciekłością”.

Richard Carrier dokonał kilku pojedynczych porównań fragmentów z niemieckiego, francuskiego i angielskiego wydania Table Talk i stwierdził w każdym przypadku, że angielskie wydanie Trevora-Ropera było tłumaczeniem francuskiego wydania Francois Genoud , a nie z wydań niemieckich; a także, że francuskie tłumaczenie zawierało znaczne zniekształcenia, które generalnie potęgowały wrażenie nienawiści Hitlera do chrześcijaństwa. Carrier doszedł do wniosku, że „wydanie Trevor-Roper należy odrzucić jako bezwartościowe”. Jednak Carrier stwierdził, że trzy wersje niemieckie „mają wspólnego przodka, którym muszą być same notatki z bunkra” i zalecił naukowcom bezpośrednią pracę z wydaniami niemieckimi. We wstępie do wydania Table Talk Trevora-Ropera z 2013 roku , Gerhard Reinberg zgodził się, że wydanie Trevora-Ropera „pochodzi z francuskiego wydania Genouda, a nie z żadnego z tekstów niemieckich”. Po zbadaniu osobistej korespondencji i dokumentów Trevora-Ropera Mikael Nilsson doszedł do wniosku, że Trevor-Roper był w pełni świadomy faktu, że jego wydanie było oparte na tekście francuskim, ale nie ujawnił publicznie problemów.

Joseph Goebbels o przekonaniach religijnych Hitlera

Dzienniki Goebbelsa , napisane przez ministra propagandy Hitlera, Josepha Goebbelsa , dostarczają ważnych informacji na temat sposobu myślenia i działań Hitlera. We wpisie do dziennika z 28 grudnia 1939 r. Goebbels napisał, że „Führer z pasją odrzuca wszelkie myśli o założeniu religii. Nie ma zamiaru zostać księdzem. Jego jedyną wyłączną rolą jest rola polityka”. We wpisie z 8 kwietnia 1941 r. Goebbels napisał: „Nienawidzi chrześcijaństwa, ponieważ okaleczyło ono wszystko, co szlachetne w ludzkości”.

W 1937 r. Goebbels zauważył, że niecierpliwość Hitlera wobec kościołów „wywoływała częste wybuchy wrogości. Na początku 1937 r. Oświadczał, że„ chrześcijaństwo dojrzało do zniszczenia ”i że Kościoły muszą ustąpić„ prymatowi państwa ”, narzekając na jakikolwiek kompromis z „najstraszliwszą instytucją, jaką można sobie wyobrazić”. W swoim wpisie z 29 kwietnia 1941 r. Goebbels odnotował długie dyskusje na temat Watykanu i chrześcijaństwa i napisał: „Führer jest zaciekłym przeciwnikiem wszystkich tych bzdur”.

W 1939 roku Goebbels napisał, że Führer wiedział, że „będzie musiał poradzić sobie z konfliktem między kościołem a państwem”, ale tymczasem „najlepszym sposobem radzenia sobie z kościołami jest twierdzenie, że jest„ pozytywnym chrześcijaninem ”. "

W innym wpisie Goebbels napisał, że Hitler był „głęboko religijny, ale całkowicie antychrześcijański”. Goebbels napisał 29 grudnia 1939 r.:

Führer jest głęboko religijny, choć całkowicie antychrześcijański. Postrzega chrześcijaństwo jako symptom rozkładu. Słusznie. Jest to gałąź rasy żydowskiej. Widać to w podobieństwie ich obrzędów religijnych. Obydwa (judaizm i chrześcijaństwo) nie mają punktu styku z żywiołem zwierzęcym, a zatem w końcu zostaną zniszczone. Führer z zasady jest przekonanym wegetarianinem.

— Dzienniki Goebbelsa , 29 grudnia 1939 r

Goebbels odnotowuje we wpisie do dziennika z 1939 r. Rozmowę, w której Hitler „wyraził swoją odrazę do chrześcijaństwa. Żałował, że nie nadszedł czas, aby mógł to otwarcie wyrazić. Chrześcijaństwo zepsuło i zaraziło cały świat starożytności”. Hitler, pisał Goebbels, uważał przedchrześcijańską epokę augusta za szczyt historii i nie mógł odnosić się do umysłu gotyckiego ani do „rozmyślającego mistycyzmu”.

Dzienniki donoszą również, że Hitler wierzył, że Jezus „również chciał działać przeciwko żydowskiej dominacji nad światem. Żydostwo kazało go ukrzyżować. Ale Paweł sfałszował swoją doktrynę i podkopał starożytny Rzym”.

Ernst Hanfstaengl i Otto Strasser o przekonaniach religijnych Hitlera

Otto Strasser: niemiecki polityk i wczesny członek partii nazistowskiej .

Otto Strasser był niemieckim politykiem i wczesnym członkiem partii nazistowskiej, wraz ze swoim bratem Gregorem Strasserem był czołowym członkiem lewicowej frakcji partii . „Pomimo tego, że Hitler nigdy nie wyrzekł się członkostwa w Kościele katolickim, przed objęciem władzy w 1933 r. i przez około dwa miesiące później”, pisał Weikart, w rozmowie z bratem w 1920 r. Strasser stwierdził, że był rozczarowany Hitlerem, ponieważ :

Jesteśmy chrześcijanami; bez chrześcijaństwa Europa jest zgubiona. Hitler jest ateistą.

— Otto Strassera

Ernst Hanfstaengl był niemiecko-amerykańskim biznesmenem i bliskim przyjacielem Hitlera. W końcu jednak wypadł z łask Hitlera i uciekł z nazistowskich Niemiec do Stanów Zjednoczonych . Później opisał Hitlera jako ateistę pod każdym względem:

W tamtym czasie był pod każdym względem ateistą.

— Ernsta Hanfstaengla

Innych źródeł

Anschluss był świadkiem aneksji Austrii przez nazistowskie Niemcy na początku 1938 r. Kanclerz Austrii Kurt Schuschnigg udał się do Niemiec na spotkanie z Hitlerem, który według późniejszych zeznań Schuschnigga wpadł w groźną wściekłość przeciwko roli Austrii w historii Niemiec , mówiąc: „Każda idea narodowa była sabotowana przez Austrię w całej historii; i rzeczywiście cały ten sabotaż był głównym zajęciem Habsburgów i Kościoła katolickiego”. Zakończyło się to ultimatum Hitlera, by zakończyć niepodległość Austrii i przekazać naród nazistom.

Po próbie zamachu w 1944 r. w „ spisku z 20 lipca ”, Hitler przypisał swoje przeżycie losowi w audycji radiowej następnego dnia. Niemiecki zastępca szefa prasy Helmut Suendermann oświadczył: „Naród niemiecki musi uznać niepowodzenie zamachu na Hitlera za znak, że Hitler wykona swoje zadania pod ochroną boskiej mocy”.

Po spotkaniu z Hitlerem kardynał Michael von Faulhaber , człowiek, który „odważnie krytykował nazistowskie ataki na Kościół katolicki, odszedł przekonany, że Hitler był głęboko religijny”, zauważył Kershaw. W listopadzie 1936 r. prałat rzymskokatolicki spotkał się z Hitlerem w Berghofie na trzygodzinne spotkanie. Opuścił spotkanie i napisał: „Kanclerz Rzeszy niewątpliwie żyje wiarą w Boga. Uznaje chrześcijaństwo za budowniczego kultury Zachodu”. Kershaw przytacza przypadek Faulhabera jako przykład zdolności Hitlera do „zamykania oczu nawet zatwardziałym krytykom”, demonstrując „ewidentną zdolność Hitlera do symulowania, nawet potencjalnie krytycznym przywódcom kościoła, obrazu przywódcy, który chce podtrzymywać i chronić chrześcijaństwo ".

Publiczna i prywatna ewolucja przekonań Hitlera

Młodość Hitlera

Matka Boska ze Świętym Dzieciątkiem Jezus Chrystus w 1913 roku przez Adolfa Hitlera

Adolf Hitler wychowywał się w rzymskokatolickiej rodzinie w Habsburgach w Austrii . Jednak wiarygodne szczegóły historyczne dotyczące jego dzieciństwa są rzadkie. Według historyka Hitlera Iana Kershawa , refleksje Hitlera na temat jego własnego życia w Mein Kampf są „niedokładne w szczegółach i kolorowe w interpretacji”, podczas gdy informacje podane w okresie nazistowskim są „wątpliwe”, podobnie jak powojenne wspomnienia rodzina i znajomi.

Hitler został ochrzczony jako katolik w tym samym roku, w którym się urodził, 1889. Ojciec Hitlera, Alois , chociaż nominalnie był katolikiem, był nieco sceptyczny i antyklerykalny, podczas gdy jego matka Klara była gorliwą praktykującą katoliczką. AN Wilson napisał: „Czasami wiele mówi się o katolickim wychowaniu Hitlera… było to coś, do czego często nawiązywał sam Hitler i prawie zawsze był gwałtownie wrogi.„ Biret! Sam widok tych aborcji w sutannach sprawia, że ja dziki! Hitler chełpił się wyrażaniem sceptycyzmu wobec duchownych-nauczycieli, kiedy nauczali religii w szkole. Uczęszczał do kilku szkół podstawowych. Przez sześć miesięcy rodzina mieszkała naprzeciwko klasztoru benedyktynów w Lambach, a w niektóre popołudnia Hitler uczęszczał do tamtejszej szkoły chóralnej. Hitler później napisał w Mein Kampf , że w tym czasie marzył o przyjęciu święceń kapłańskich .

Hitler został bierzmowany 22 maja 1904 r. Według Rissmanna, jako młodzieniec Hitler był pod wpływem pangermanizmu i zaczął odrzucać Kościół katolicki , otrzymując bierzmowanie tylko niechętnie. Biograf John Toland napisał o ceremonii w katedrze w Linz w 1904 r., Że sponsor bierzmowania Hitlera powiedział, że prawie musiał „wyciągać z niego słowa… prawie tak, jakby całe bierzmowanie było dla niego odrażające”. Rissmann zauważa, że ​​według kilku świadków, którzy mieszkali z Hitlerem w męskim domu w Wiedniu, Hitler nigdy więcej nie uczestniczył we Mszy św . lub przyjął sakramenty po wyjściu z domu.

W 1909 roku Hitler przeniósł się do Wiednia i według Alana Bullocka jego zainteresowania intelektualne wahały się, a jego lektury obejmowały „ Starożytny Rzym , religie Wschodu , jogę , okultyzm , hipnotyzm , astrologię , protestantyzm , każdy z nich z kolei wzbudził jego zainteresowanie na chwilę… Uderzył ludzi niezrównoważonymi. Dał upust swojej nienawiści – przeciwko Żydom, księżom, socjaldemokratom , Habsburgom – bez zahamowań”.

W „Anatomii dyktatora” Percy'ego Ernsta Schramma, który powstał na podstawie analizy transkrypcji nagrań „Table Talk”, Hitler powiedział, że „po ciężkiej wewnętrznej walce” uwolnił się od przekonań religijnych swojej młodości, tak że czuł się „świeży jak źrebak na pastwisku”.

Dorosłość i kariera polityczna

Publiczna retoryka i pisma Hitlera na temat religii

Chociaż osobiście sceptyczny, publiczny stosunek Hitlera do religii był oportunistycznym pragmatyzmem. W sprawach religijnych chętnie przyjął strategię, „która odpowiadała jego bezpośrednim celom politycznym”. Zazwyczaj dopasowywał swoje przesłanie do wrażliwości odbiorców, a Kershaw uważa, że ​​niewiele osób może naprawdę twierdzić, że „zna” Hitlera, który był „bardzo prywatną, a nawet skrytą osobą”, zdolną oszukać „nawet zatwardziałych krytyków” co do jego prawdziwych przekonań . Prywatnie gardził chrześcijaństwem, ale walcząc o władzę w Niemczech, wypowiadał się na korzyść tej religii.

Publiczne wypowiedzi Hitlera były usiane odniesieniami do „Boga” i „Ducha”. W Hitler and Stalin: Parallel Lives Bullock napisał, że Hitler, podobnie jak przed nim Napoleon , często używał języka „ boskiej opatrzności ” w obronie własnego osobistego mitu, ale ostatecznie podzielał z sowieckim dyktatorem Józefem Stalinem „ten sam materialistyczny światopogląd, oparty na pewności dziewiętnastowiecznych racjonalistów, że postęp nauki obali wszelkie mity i już udowodnił, że doktryna chrześcijańska jest absurdem”:

Własny mit Hitlera musiał być chroniony, co skłoniło go, podobnie jak Napoleona, do częstego mówienia o Opatrzności jako koniecznej, choć nieświadomej projekcji jego poczucia przeznaczenia, która zapewniała mu zarówno usprawiedliwienie, jak i rozgrzeszenie. „Rosjanie”, zauważył pewnego razu, „mają prawo atakować swoich księży, ale nie mają prawa atakować idei najwyższej siły. Faktem jest, że jesteśmy słabymi stworzeniami i twórcza siła ”.

— Fragment Hitler and Stalin: Parallel Lives autorstwa Alana Bullocka

Hitler miał „zdolność do symulowania, nawet potencjalnie krytycznym przywódcom Kościoła, obrazu przywódcy, który pragnie podtrzymywać i chronić chrześcijaństwo [przed bolszewizmem]”, napisał Kershaw, co posłużyło do odwrócenia bezpośredniej krytyki go ze strony przywódców Kościoła, którzy zamiast tego skupili się na swoich potępienia znanych „antychrześcijańskich radykałów partyjnych”.

Religia w Mein Kampf

Więcej informacji: Mein Kampf

„ Przywódca polityczny nie powinien oceniać wartości religii, biorąc pod uwagę niektóre jej wady, ale powinien zadać sobie pytanie, czy istnieje jakiś praktyczny zamiennik poglądu, który jest wyraźnie lepszy. Dopóki taki zamiennik nie będzie dostępny tylko głupcy i przestępcy myśleliby o zniesieniu istniejącej religii... W tym konflikcie zwycięstwo prawie zawsze będzie po stronie nauki , nawet jeśli po zaciekłej walce, podczas gdy religia mocno ucierpi w oczach tych, którzy nie potrafią przeniknąć pod zwykłe powierzchowne aspekty nauki". — Adolfa Hitlera , Mein Kampf

Mein Kampf (1924–25), napisany, gdy Hitler przebywał w więzieniu po nieudanym puczu z 1923 r. , Zawiera liczne odniesienia do „Boga”, „ Stwórcy ”, „Opatrzności” i „Pana”.

Laurence Rees opisał siłę dzieła jako „ponury nihilizm ”, odsłaniając zimny wszechświat bez struktury moralnej innej niż walka między różnymi ludźmi o dominację: „Czego brakuje w Mein Kampf ”, napisał Rees – „i to jest fakt, który ma nie otrzymał uznania, jakie powinien - jest jakikolwiek nacisk na chrześcijaństwo ”- chociaż Niemcy, jak zauważył Rees, były chrześcijanami od tysiąca lat. Tak więc, podsumował Rees, „najbardziej spójna lektura Mein Kampf jest to, że chociaż Hitler był gotów uwierzyć w pierwotnego Boga stwórcę, nie zaakceptował konwencjonalnej chrześcijańskiej wizji nieba i piekła ani przetrwania indywidualnej „duszy”… jesteśmy zwierzętami i tak jak zwierzęta stajemy przed wyborem zniszczenia lub bycia zniszczonym”.

Mein Kampf deklarował neutralność – opowiadał się jednak za wyraźnym rozdziałem kościoła od państwa oraz za tym, by kościół nie zajmował się ziemskim życiem ludu, który musi być domeną państwa. Według Williama Shirera , Hitler „występował przeciwko politycznemu katolicyzmowi w Mein Kampf i zaatakował dwa główne kościoły chrześcijańskie za to, że nie rozpoznały problemu rasowego”, jednocześnie ostrzegając, że żadna partia polityczna nie może odnieść sukcesu w „doprowadzeniu do reformacji religijnej”.

W Mein Kampf Hitler napisał, że Jezus „nie ukrywał swojego stosunku do narodu żydowskiego, a gdy było to konieczne, brał nawet bicz, aby wypędzić ze świątyni Pana tego przeciwnika całej ludzkości, który wtedy, jak zawsze, widział w religii tylko narzędzie jego biznesowej egzystencji. W zamian Chrystus został przybity do krzyża”.

Hitler pisał o znaczeniu określonego i jednolicie akceptowanego Weltanschauung ( światopoglądu ) i zauważył, że osłabiona pozycja religii w Europie doprowadziła do spadku niezbędnych pewności – „jednak ten nasz ludzki świat byłby nie do pomyślenia bez praktycznego istnienia przekonań religijnych”. Różne oferowane dotychczas substytuty nie mogły „pożytecznie zastąpić istniejących nominałów”.

Przywódca polityczny nie powinien oceniać wartości religii, biorąc pod uwagę niektóre jej wady, ale powinien zadać sobie pytanie, czy istnieje jakiś praktyczny zamiennik poglądu, który jest wyraźnie lepszy. Dopóki taki substytut nie będzie dostępny, tylko głupcy i przestępcy będą myśleć o zniesieniu istniejącej religii.

— Hitler, Mein Kampf

Badając, jak ustanowić nowy porządek, Hitler argumentował, że wielkość potężnych organizacji opiera się na nietolerancji wszystkich innych, tak że wielkość chrześcijaństwa wynikała z „nieubłaganego i fanatycznego głoszenia i obrony własnego nauczania”. Hitler odrzucił jednak pogląd, że chrześcijaństwo przyniosło cywilizację ludom germańskim: „Dlatego oburzająco niesprawiedliwe jest mówienie o przedchrześcijańskich Niemcach jako o barbarzyńcach, którzy nie mieli cywilizacji. Nigdy takimi nie byli”. Zapowiedź jego konfliktu z Kościołem katolickim o eutanazję w nazistowskich Niemczech Hitler napisał, że kościoły powinny zrezygnować z pracy misyjnej w Afryce i skoncentrować się na przekonywaniu Europejczyków, że bardziej podoba się Bogu adopcja sierot niż „dawanie życia choremu dziecku, które będzie przyczyną cierpienia i nieszczęścia dla wszystkich” . Kościoły powinny zapomnieć o własnych różnicach i skupić się na kwestii „skażenia rasowego” – zadeklarował.

Oba wyznania chrześcijańskie z obojętnością patrzą na profanację i zniszczenie szlachetnego i niepowtarzalnego stworzenia, które zostało dane światu jako dar łaski Bożej. Jednak dla przyszłości świata nie ma znaczenia, który z nich zatriumfuje nad drugim, katolik czy protestant. Ale ma znaczenie, czy ludzkość aryjska przetrwa, czy zginie.

— Hitler, Mein Kampf

Kiedy jako młody człowiek przybył do Wiednia , Hitler twierdził, że nie był jeszcze antysemitą: „W Żydach widziałem jeszcze tylko człowieka innej religii i dlatego, ze względu na ludzką tolerancję, byłem przeciwny pomysł, że powinien być atakowany, ponieważ miał inną wiarę”. Uważał, że antysemityzm oparty na podstawach religijnych, a nie rasowych, był błędem: „Antysemityzm chrześcijańskich socjalistów opierał się na zasadach religijnych, a nie rasowych”. Zamiast tego Hitler argumentował, że Żydów należy potępiać ze względu na ich „rasę”.

Próbując usprawiedliwić nazistowską agresję, Hitler przedstawił paralelę między wojowniczością a dojściem do władzy chrześcijaństwa jako oficjalnej państwowej religii Cesarstwa Rzymskiego :

„Jednostka może dzisiaj z bólem stwierdzić, że wraz z pojawieniem się chrześcijaństwa pierwszy terror duchowy wkroczył do znacznie bardziej wolnego starożytnego świata, ale nie będzie w stanie zakwestionować faktu, że od tego czasu świat jest dotknięty i zdominowany przez ten przymus, i że przymus łamie się tylko przymusem, a terror tylko terrorem. Tylko wtedy można konstruktywnie stworzyć nowy stan rzeczy. Partie polityczne są skłonne do kompromisów, filozofie nigdy. Partie polityczne liczą się nawet z przeciwnikami, filozofie głoszą swoją nieomylność."

W innym miejscu Mein Kampf Hitler mówi o „stwórcy wszechświata” i „wiecznej Opatrzności”. Stwierdza również, że rasa aryjska została stworzona przez Boga i że grzechem byłoby rozcieńczanie jej poprzez mieszanie się ras:

„ W szczególności człowiek o poglądach völkisch ma święty obowiązek, każdy w swojej własnej denominacji, aby ludzie przestali mówić powierzchownie o woli Bożej, a faktycznie wypełniali wolę Bożą i nie pozwalali, aby słowo Boże zostało zbezczeszczone. Albowiem wola Boża dała ludzie, ich postać, ich istota i ich zdolności. Każdy, kto niszczy Jego dzieło, wypowiada wojnę stworzeniu Pana, boskiej woli”.

W Mein Kampf Hitler postrzegał Jezusa raczej jako przeciwnika Żydów niż jednego z nich: „A założyciel chrześcijaństwa rzeczywiście nie ukrywał swojego szacunku dla narodu żydowskiego. Kiedy uznał to za konieczne, wypędził tych wrogów rasy ludzkiej świątyni Bożej”.

Derek Hastings pisze, że według osobistego fotografa Hitlera, Heinricha Hoffmanna , silnie antysemicki katolicki ksiądz Hieronimita Bernhard Stempfle był członkiem wewnętrznego kręgu Hitlera na początku lat dwudziestych i często doradzał mu w kwestiach religijnych. Pomagał Hitlerowi w pisaniu Mein Kampf . Zginął z rąk SS w czystce w 1934 roku .

Hitler o chrześcijaństwie i „pozytywnym chrześcijaństwie”

Dalsze informacje: Chrześcijaństwo pozytywne

Adolf Hitler w 1927 roku, ćwiczący swoje oratorskie gesty; fot. Heinrich Hoffmann , Bundesarchiv .

Narodowego Programu Socjalistycznego Hitlera z 1920 r. Poparł to, co nazwał „pozytywnym chrześcijaństwem”, ale umieścił religię poniżej ideologii partyjnej, dodając zastrzeżenie, że nie może ona obrażać „moralnego poczucia rasy niemieckiej”. Bezwyznaniowy termin ten można różnie interpretować, ale rozwiał obawy chrześcijańskiej większości w Niemczech co do często wyrażanych antychrześcijańskich przekonań dużej części ruchu nazistowskiego. Ponadto zaproponował definicję „chrześcijaństwa pozytywnego”, które mogłoby zwalczać „ducha żydowsko-materialistycznego”.

W 1922 roku, dekadę przed dojściem Hitlera do władzy, były premier Bawarii hrabia von Lerchenfeld-Köfering stwierdził w przemówieniu przed Landtagiem Bawarii, że jego przekonania „jako człowieka i chrześcijanina” nie pozwalają mu być antysemitą ani prowadzenie antysemickiej polityki publicznej. Hitler odwrócił perspektywę Jezusa Lerchenfelda do góry nogami, mówiąc tłumowi w Monachium:

„Chciałbym tutaj zaapelować do większego ode mnie hrabiego Lerchenfelda. Powiedział on na ostatnim posiedzeniu Landtagu, że jego poczucie „człowieka i chrześcijanina” nie pozwala mu być antysemitą. Mówię: Moje odczucie jako chrześcijanina wskazuje mi mojego Pana i Zbawiciela jako wojownika. Wskazuje mi człowieka, który kiedyś w samotności, otoczony zaledwie kilkoma wyznawcami, rozpoznał tych Żydów takimi, jakimi są i wezwał ludzi do walki z nimi i który, na Boga prawda!” była największa nie jako cierpiący, ale jako wojownik. Z bezgraniczną miłością jako chrześcijanin i jako człowiek przeczytałem fragment, który mówi nam, jak Pan w końcu powstał w swojej mocy i chwycił bicz, aby wypędzić ze świątyni potomstwo żmij i żmij. Jakże wspaniała była jego walka z żydowską trucizną. Dziś, po dwóch tysiącach lat, z najgłębszym wzruszeniem niż kiedykolwiek rozpoznaję fakt, że za to musiał On przelać swoją krew na Krzyża. Jako chrześcijanin nie mam obowiązku pozwalać się oszukiwać, ale mam obowiązek być bojownikiem o prawdę i sprawiedliwość”.

W przemówieniu z 1928 roku powiedział: „Nie tolerujemy w naszych szeregach nikogo, kto atakuje idee chrześcijaństwa… w rzeczywistości nasz ruch jest chrześcijański”.

W świetle późniejszego rozwoju wydarzeń Rees zauważa: „Najbardziej przekonującym wyjaśnieniem oświadczeń [Hitlera] jest to, że Hitler jako polityk po prostu rozpoznał praktyczną rzeczywistość świata, który zamieszkiwał… Gdyby Hitler zbytnio zdystansował się lub swój ruch od Chrześcijaństwo jest prawie niemożliwe, aby zobaczyć, jak mógłby kiedykolwiek odnieść sukces w wolnych wyborach. Tak więc jego publiczny stosunek do chrześcijaństwa – a właściwie jego stosunek do religii w ogóle – był oportunistyczny. Nie ma dowodów na to, że sam Hitler, w swoim osobistym życia, kiedykolwiek wyrażał jakąkolwiek indywidualną wiarę w podstawowe zasady kościoła chrześcijańskiego”. Richard Evans uważa, że ​​rozdźwięk między publicznymi i prywatnymi wypowiedziami Hitlera wynikał z chęci uniknięcia sporów z kościołami, które mogłyby podważyć jedność narodową.

W 1932 roku Hitler wymyślił nazwę niemieckich chrześcijan ( Deutsche Christen ) dla pro-nazistowskiej grupy wewnątrz protestantyzmu. „Hitler postrzegał ten związek w kategoriach politycznych. Nie był praktykującym chrześcijaninem, ale w jakiś sposób udało mu się ukryć swój własny sceptycyzm religijny przed milionami niemieckich wyborców” - napisał Overy , który uważał, że Hitler uznał ten układ za użyteczny przez jakiś czas, ale ostatecznie spodziewał się, że chrześcijaństwo zwiędnie i umrze przed „postępami nauki”. W tym wczesnym okresie ruch „niemieckich chrześcijan” dążył do uczynienia kościołów protestanckich w Niemczech narzędziem polityki nazistowskiej. Zwolennicy promowali idee wyższości rasowej i przeznaczenia rasy. Hitler poparł formalne ustanowienie „niemieckich chrześcijan” w 1932 r. Było to nacjonalistyczne i antysemickie, a niektórzy z jego radykałów wzywali do odrzucenia Starego Testamentu (Pism Hebrajskich) i listów Pawła Nowego Testamentu – ze względu na ich żydowskie autorstwo.

Ruch Hitlera nie był zjednoczony w kwestiach religijnych. Wśród historyków panuje zgoda co do tego, że nazizm jako całość był albo niezwiązany z chrześcijaństwem, albo aktywnie mu się przeciwstawiał. Użycie terminu „pozytywne chrześcijaństwo” w programie partii nazistowskiej z lat dwudziestych XX wieku jest powszechnie uważane za środek taktyczny, zakorzeniony raczej w polityce niż przekonaniach religijnych. Autor Steigmann-Gall przedstawił interpretację mniejszości, że pozytywne chrześcijaństwo miało „wewnętrzną logikę” i było „czymś więcej niż polityczną sztuczką”. Uważa on, że Hitler postrzegał Jezusa jako aryjskiego przeciwnika Żydów . Chociaż antychrześcijanie walczyli później o „wyeliminowanie chrześcijańskich wpływów z nazizmu”, a ruch ten stawał się „coraz bardziej wrogo nastawiony do kościołów”, Steigmann-Gall napisał, że nawet ostatecznie nie był „jednolicie antychrześcijański”.

Samuel Koehne, pracownik naukowy Instytutu Badawczego im. Alfreda Deakina , pracujący nad oficjalnymi nazistowskimi poglądami na religię, odpowiada na pytanie, czy Hitler był chrześcijaninem? tak: „Zdecydowanie nie, jeśli weźmiemy pod uwagę chrześcijaństwo w jego tradycyjnej lub ortodoksyjnej formie: Jezusa jako syna Bożego , umierającego za odkupienie grzechów całej ludzkości. Nonsensem jest twierdzenie, że Hitler (lub którykolwiek z nazistów) wyznawał do chrześcijaństwa w tej formie. ... Jednak równie prawdą jest, że byli czołowi naziści, którzy wyznawali formę chrześcijaństwa, która została„ zaryzowana ”.” i „Czy Hitler był ateistą? Prawdopodobnie nie”.

Przejęcie władzy przez nazistów

Hitler ściska dłoń luterańskiego biskupa Ludwiga Müllera w Niemczech w latach trzydziestych XX wieku

Przed głosowaniem w Reichstagu nad ustawą upoważniającą z 1933 r ., na mocy której Hitler uzyskał „tymczasową” władzę dyktatorską, dzięki której ostatecznie rozbił Republikę Weimarską , Hitler obiecał niemieckiemu parlamentowi, że nie będzie ingerował w prawa kościołów . Jednak po zabezpieczeniu władzy w Niemczech Hitler szybko złamał tę obietnicę.

Przez cały rok 1933 i do 1934 nazistowski przywódca potrzebował pewnego poziomu poparcia ze strony takich grup jak niemieccy konserwatyści i katolicka Partia Centrum w Reichstagu oraz konserwatywnego prezydenta von Hindenburga , aby doprowadzić do przejęcia władzy z „pozorem legalności”. W proklamacji z 1 lutego 1933 r. Hitler oświadczył: „Rząd Narodowy będzie uważał za swój pierwszy i najważniejszy obowiązek odrodzenie w narodzie ducha jedności i współpracy. Będzie zachowywał i bronił tych podstawowych zasad, na których opiera się nasz naród został zbudowany. Uważa chrześcijaństwo za podstawę naszej moralności narodowej, a rodzinę za podstawę życia narodowego”.

21 marca 1933 r. Reichstag zebrał się w poczdamskim kościele garnizonowym , aby pokazać „jedność” nazizmu z dawnymi konserwatywnymi Niemcami prezydenta von Hindenburga. Dwa dni później naziści zapewnili uchwalenie ustawy upoważniającej, przyznającej Hitlerowi władzę dyktatorską. Niecałe trzy miesiące później wszystkie nienazistowskie partie i organizacje, w tym Katolicka Partia Centrum, przestały istnieć.

Hitler starał się zdobyć głosy katolickiej Partii Centrum i niemieckich konserwatystów za ustawą upoważniającą, łącząc zastraszanie, negocjacje i pojednanie. 23 marca 1933 r., tuż przed głosowaniem nad ustawą upoważniającą, opisał wyznania chrześcijańskie jako „niezbędne elementy ochrony duszy narodu niemieckiego” i „uważamy duchowe siły chrześcijaństwa za nieodzowne elementy moralnego podniesienia większości Niemców”. „Z myślą o głosach katolickiej Partii Centrum”, napisał Shirer, dodał, że ma nadzieję na poprawę stosunków ze Stolicą Apostolską.

Partia Centrum poprosiła o gwarancje praw kościołów. Hitler obiecał, że instytucje Republiki Weimarskiej i kościoły będą chronione i powiedział, że jego rząd postrzega kościoły jako „najważniejsze czynniki podtrzymujące naszą narodowość”. Wśród gróźb i rozmów o wojnie domowej Partia Centrum głosowała za ustawą. Fałszywe obietnice Hitlera dotyczące ochrony kościołów i instytucji republiki nigdy nie zostały dotrzymane.

W styczniu 1934 r. Hitler rozgniewał kościoły, mianując neopoganina Alfreda Rosenberga oficjalnym nazistowskim ideologiem. Führer podjął próbę koordynacji niemieckich protestantów w ramach zjednoczonego Kościoła protestanckiego Rzeszy w ramach Ruchu Deutsche Christen , ale próba ta nie powiodła się - sprzeciwił się jej Kościół Wyznający . W The Aryan Jesus: Christian Theologians and the Bible in Nazi Germany Susannah Heschel zauważyła , że ​​Deutsche Christen różnili się od tradycyjnych chrześcijan odrzucając hebrajskie pochodzenie chrześcijaństwa. W publicznych wypowiedziach wygłaszanych za jego rządów Hitler nadal pozytywnie wypowiadał się o nazistowskiej wizji chrześcijańskiej kultury niemieckiej i swojej wierze w aryjskiego Chrystusa. Hitler dodał, że św. Paweł jako Żyd sfałszował przesłanie Jezusa – temat ten Hitler powtarzał w prywatnych rozmowach, w tym w październiku 1941 r., kiedy podjął decyzję o wymordowaniu Żydów.

Ian Kershaw powiedział, że Hitler stracił zainteresowanie wspieraniem Deutsche Christen od około 1934 r. Jednak w przemówieniu z 26 czerwca 1934 r. Hitler stwierdził:

Państwo narodowosocjalistyczne wyznaje wierność pozytywnemu chrześcijaństwu. Jego uczciwym wysiłkiem będzie obrona obu wielkich wyznań chrześcijańskich w ich prawach, zabezpieczenie ich przed ingerencją w ich doktryny ( Lehren ) oraz w ich obowiązkach ustanowienia harmonii z poglądami i wymaganiami dzisiejszego państwa.

W 1937 roku Hanns Kerrl , minister spraw kościelnych Hitlera, wyjaśnił, że „chrześcijaństwo pozytywne” nie jest „zależne od Apostolskiego Wyznania Wiary ” ani „wiary w Chrystusa jako Syna Bożego”, na której opiera się chrześcijaństwo, ale raczej jako reprezentowany przez partię nazistowską : „Führer jest zwiastunem nowego objawienia”, powiedział.

Podczas negocjacji prowadzących do Reichskonkordatu z Watykanem Hitler powiedział: „Nigdy nie można tolerować świeckich szkół, ponieważ w takich szkołach nie ma nauczania religii, a ogólne nauczanie moralne bez podstaw religijnych jest budowane na powietrzu; w związku z tym wszelkie kształtowanie charakteru i religia muszą wywodzić się z wiary”. Jednak w miarę jak Hitler umacniał swoją władzę, szkoły stały się głównym polem bitwy w nazistowskiej kampanii przeciwko kościołom . W 1937 roku naziści zdelegalizowali członków Hitlerjugend od jednoczesnej przynależności do religijnego ruchu młodzieżowego. Edukacja religijna nie była dozwolona w Hitlerjugend, a do 1939 r. Nauczyciele duchowni zostali usunięci z praktycznie wszystkich szkół państwowych. Hitler czasami pozwalał wywierać presję na niemieckich rodziców, aby usuwali dzieci z lekcji religii i zamiast tego otrzymywali nauczanie ideologiczne, podczas gdy w elitarnych nazistowskich szkołach modlitwy chrześcijańskie zastępowano rytuałami krzyżackimi i kultem słońca . Do 1939 roku wszystkie katolickie szkoły wyznaniowe zostały rozwiązane lub przekształcone w obiekty publiczne.

Propaganda partii nazistowskiej aktywnie promowała Hitlera jako zbawiciela chrześcijaństwa, a propaganda nazistowska wspierała niemieckich chrześcijan w tworzeniu jednego kościoła narodowego, który można kontrolować i manipulować.

Jeśli pozytywne chrześcijaństwo oznacza miłość bliźniego, czyli opiekę nad chorymi, odzienie ubogich, nakarmienie głodnych, napojenie spragnionych, to my jesteśmy bardziej pozytywnymi chrześcijanami. Albowiem w tych sferach wspólnota narodu narodowosocjalistycznych Niemiec wykonała kolosalną pracę

- Przemówienie do Starej Gwardii w Monachium 24 lutego 1939 r

Hitler o mistycyzmie i okultyzmie

Główny artykuł: nazizm i okultyzm

Według Bullocka, jako nastolatek w Wiedniu, Hitler dużo czytał, w tym książki o okultyzmie , hipnozie i astrologii . Jednak jego zainteresowanie tymi tematami było przelotne i nie ma dowodów na to, że kiedykolwiek należał do którejkolwiek z tych szkół myślenia. Bullock nie znalazł „żadnych dowodów na poparcie popularnego niegdyś przekonania, że ​​​​Hitler uciekał się do astrologii” i napisał, że Hitler wyśmiewał takich jak Himmler z jego własnej partii, którzy chcieli przywrócić pogańską mitologię, oraz Hess, który wierzył w astrologię. Albert Speer napisał, że Hitler miał negatywny stosunek do Himmlera i Rosenberga mistyczne pojęcia. Speer cytuje Hitlera, który powiedział o próbie zmitologizowania SS przez Himmlera:

Co za bezsens! Tutaj w końcu osiągnęliśmy wiek, który pozostawił za sobą cały mistycyzm, a teraz [Himmler] chce zacząć to wszystko od nowa. Równie dobrze moglibyśmy zostać w kościele. Przynajmniej miał tradycję. Pomyśleć, że pewnego dnia mogę zostać świętym SS! Czy możesz to sobie wyobrazić? przewracałbym się w grobie...

— Hitler cytowany w książce Alberta Speera Inside the Third Reich

W przemówieniu wygłoszonym w Norymberdze 6 września 1938 roku Hitler powiedział, że chrześcijański mistycyzm tworzy ciemne siły, że nie ma miejsc kultu – są tylko miejsca hymnu narodowego – że nie ma miejsc kultu, są miejsca narodowe, poza tym odrzucał mistycyzm i okultyzm:

Chcę tu rozróżnić między Volkiem , czyli zdrową, pełnokrwistą masą Niemiec lojalną wobec Volku, a dekadenckim, tzw. wyższym społeczeństwem, niewiarygodnym, bo tylko warunkowo związanym więzami krwi. Czasami nazywa się ją mimochodem „klasą wyższą”, będąc jednak w rzeczywistości niczym więcej niż szumowiną powstałą w wyniku społecznej mutacji, która zbłądziła po tym, jak jej krew i sposób myślenia został zainfekowany kosmopolityzmem. W tym okresie najbardziej wewnętrznej orientacji mistycyzm chrześcijański wymagał rozwiązania problemów strukturalnych, a więc architektury, której projekt nie tylko był sprzeczny z duchem czasu, ale także pomógł wytworzyć te tajemnicze ciemne siły, które ludzie coraz bardziej chętni do poddania się kosmopolityzmowi ... Ta filozofia nie opowiada się za mistycznymi kultami, ale raczej ma na celu kultywowanie i przewodzenie Volkowi, zdeterminowanemu jego krwią. [–] Dlatego nie mamy sal dla kultów, ale sale dla Volku. Nie mamy też miejsc kultu, ale miejsca zgromadzeń i place marszów. Nie mamy miejsc kultu, ale areny sportowe i place zabaw. I właśnie dzięki temu nasze aule nie są skąpane w mistycznym półmroku miejsc kultu, ale raczej są miejscami jasności i światła o pięknym i praktycznym charakterze. W tych salach nie odbywają się żadne kultowe rytuały, są one wyłącznie miejscem wieców ludowych w rodzaju, jaki prowadziliśmy w latach naszej walki, do którego się przyzwyczailiśmy i który w ten sposób zachowamy. Nie pozwolimy, aby mistycznie nastawieni ludzie okultystyczni z pasją do odkrywania tajemnic zaświatów wkradli się do naszego Ruchu. Tacy ludzie to nie narodowi socjaliści, tylko coś innego – w każdym razie coś, co nie ma z nami nic wspólnego. Na czele naszego programu nie stoją żadne tajemne domysły, lecz jasna percepcja i proste wyznanie wiary. Ponieważ jednak centralnym punktem tego postrzegania i tego wyznania wiary jest utrzymanie, a tym samym zabezpieczenie przyszłości istoty utworzonej przez Boga, służymy w ten sposób podtrzymaniu boskiego dzieła i spełniamy woli Bożej – nie w tajemniczym półmroku nowego domu modlitwy, ale otwarcie przed obliczem Pana.

Nawiązując do przemówienia norymberskiego z 6 września 1938 r. o poglądach Hitlera na architekturę Kościoła, która według Hitlera była inspirowana mistycyzmem chrześcijańskim, który wytwarzał „ciemne siły”, znajdujemy podobną myśl, którą Hitler wyraził Goebbelsowi, o „ ponurej katedrze ”, gdzie preferuje starożytne świątynie greckie i rzymskie , które według Hilera były „lekkie, przewiewne” w przeciwieństwie do „ponurych” gotyckich katedr . Należy również zauważyć, że Hitler zabronił bombardowania Aten podczas inwazji na Grecję , ze względu na jego miłość do starożytnych greckich świątyń/architektury, podczas gdy katedra w Coventry była celem Luftwaffe podczas Blitz w Coventry :

[Führer] nienawidzi chrześcijaństwa, ponieważ okaleczyło wszystko, co szlachetne w ludzkości. Według Schopenhauera chrześcijaństwo i syfilis uczyniły ludzkość nieszczęśliwą i pozbawioną wolności. Cóż za różnica między życzliwym, uśmiechniętym Zeusem a nękanym bólem, ukrzyżowanym Chrystusem. ... Co za różnica między ponurą katedrą a lekką, przewiewną starożytną świątynią. ... Führer nie może odnosić się do gotyckiego umysłu. Nienawidzi mroku i ponurego mistycyzmu. Chce jasności, światła, piękna. I to są ideały życia w naszych czasach.

Według Rona Rosenbauma , niektórzy uczeni uważają, że młody Hitler był pod silnym wpływem, szczególnie na jego poglądy rasowe, obfitości okultystycznych prac na temat mistycznej wyższości Niemców, takich jak okultystyczny i antysemicki magazyn Ostara, i dają wiarę twierdzenie jego wydawcy, Jörga Lanza von Liebenfelsa, że ​​Hitler odwiedził go w 1909 roku i chwalił jego pracę. John Toland napisał, że dowody wskazują, że Hitler był stałym czytelnikiem Ostary . Toland zamieścił także wiersz, który Hitler rzekomo napisał podczas służby w armii niemieckiej na froncie zachodnim w 1915 roku.

Przełomowa praca na temat ariozofii , Okultystyczne korzenie nazizmu autorstwa Nicholasa Goodricka-Clarke'a , ostatni rozdział poświęca tematowi ariozofii i Adolfowi Hitlerowi . Nie tylko ze względu na trudność źródeł historycy nie zgadzają się co do znaczenia ariozofii dla poglądów religijnych Hitlera. Jak zauważono we wstępie do The Occult Roots of Nazism autorstwa Rohana Butlera , Goodrick-Clarke jest ostrożniejszy w ocenie wpływu Lanza von Liebenfelsa na Hitlera niż Joachim Fest w swojej biografii Hitlera.

Porównując go do Ericha Ludendorffa , Fest pisze: „Hitler odciął się od takich uczuć, w których napotkał obskurantyzm swoich wczesnych lat, Lanz v. Liebenfels i Towarzystwo Thule , ponownie, dawno temu i sformułował w Mein Kampf jego zjadliwą pogardę dla tego völkisch romantyzmu , który jednak jego własny kosmos wyobraźni zachował się prymitywnie”. Fest odnosi się do następującego fragmentu Mein Kampf :

„Cechą charakterystyczną tych ludzi [współczesnych wyznawców wczesnogermańskiej religii] jest to, że zachwycają się starym germańskim heroizmem, mroczną prehistorią, kamiennymi toporami, włócznią i tarczą, ale w rzeczywistości są największymi tchórzami, jakich można sobie wyobrazić Bo ci sami ludzie, którzy wymachują naukowymi imitacjami starych niemieckich blaszanych mieczy i noszą niedźwiedzie skóry z byczymi rogami na głowach, na razie nie głoszą nic poza walką duchową bronią i uciekają jak najszybciej przed każdym komunistycznym pajacem .

Hitler powiedział w przemówieniu z 7 sierpnia 1934 r., Że męczennik pójdzie do Walhalli :

Dziś, blisko dwadzieścia lat temu, po raz pierwszy zabrzmiały tu dzwony i rozbrzmiewały echem w całych Niemczech na cześć feldmarszałka. Dzisiaj, przy dźwiękach tych samych dzwonów, naród towarzyszy swemu czcigodnemu zmarłemu bohaterowi z powrotem na wielkie pole bitwy jego niezrównanego zwycięstwa. To tutaj, pośród drzemiących grenadierów jego zwycięskich pułków, zmęczony dowódca odnajdzie spokój. Wieże zamku będą wyzywającymi strażnikami tej ostatniej wielkiej kwatery głównej na Wschodzie. Sztandary i sztandary będą mu pozdrawiać. A naród niemiecki przyjdzie do swego zmarłego bohatera, by zebrać nowe siły do ​​życia w potrzebie, bo nawet gdy ostatni ślad tego ciała zostanie zatarty, jego imię będzie jeszcze bardziej nieśmiertelne. Martwy Dowódco, wejdź teraz do Walhalli!

Nie jest jasne, czy to stwierdzenie jest atakiem na kogokolwiek konkretnego. Mógł być wymierzony w Karla Harrera lub grupę Strassera . Według Goodrick-Clarke: „W każdym razie wybuch wyraźnie sugeruje pogardę Hitlera dla kręgów konspiracyjnych i okultystycznych badań rasistowskich oraz jego preferencje dla bezpośredniego aktywizmu”. Hitler też mówił coś podobnego w wystąpieniach publicznych.

Starsza literatura podaje, że Hitler nie miał zamiaru ustanowienia kultu starożytnych germańskich bogów , w przeciwieństwie do wierzeń niektórych innych nazistowskich urzędników. W Hitler's Table Talk można znaleźć taki cytat:

Wydaje mi się, że nie ma nic głupszego niż przywrócenie kultu Wotana . Nasza stara mitologia przestała być żywotna, gdy zaszczepiło się chrześcijaństwo. Nic nie umiera, jeśli nie jest konające.

W artykule opublikowanym przez Centrum Szymona Wiesenthala , Jackson J. Spielvogel i David Redles twierdzą, że różne fragmenty nauk HP Bławatskiej , założycielki Towarzystwa Teozoficznego , miały rzekomy wpływ na doktryny przedstawione w jej książce The Secret Doctrine oraz adaptacje jej idei przez jej zwolenników, poprzez Ariosophy , Germanenorden i Towarzystwo Thule , wywarły powszechnie nieuznawany, ale decydujący wpływ na rozwijający się umysł Hitlera. Uczeni twierdzą, że sam Hitler może być odpowiedzialny za odwrócenie historyków od badania jego okultystycznych wpływów. Podczas gdy publicznie potępiał, a nawet prześladował okultystów, masonów i astrologów, jego nocne prywatne rozmowy ujawniły jego wiarę w idee tych konkurujących ze sobą grup okultystycznych – czego dowodzi jego dyskusja na temat reinkarnacji , Atlantydy , teorii lodu na świecie , a także jego przekonanie, że ezoteryczne mity i legendy o kataklizmach i bitwach między bogami a tytanami były niejasnym zbiorowym wspomnieniem monumentalnych wczesnych wydarzeń.

W dzieciństwie Hitler podziwiał przepych katolickich rytuałów i hierarchiczną organizację kleru. Później czerpał z tych elementów, organizując partię hierarchicznie, włączając liturgiczne do wydarzeń lub posługując się frazeologią zaczerpniętą z hymnów. Z powodu tych elementów liturgicznych, twierdzeń Daima o mesjańskim statusie Hitlera i totalitarnej natury ideologii , ruch nazistowski, podobnie jak inne ruchy faszystowskie i komunizm , jest czasami określany jako „ religia polityczna” . „to jest antykościelne i antyreligijne.

Chociaż Hitler prywatnie wyrażał negatywne poglądy na temat mistycznych poglądów niektórych swoich starszych nazistowskich podwładnych, to jednak mianował Heinricha Himmlera i Alfreda Rosenberga na wyższe stanowiska w ruchu nazistowskim. William L. Shirer napisał, że „pod przywództwem Rosenberga , Bormanna i Himmlera – wspieranego przez Hitlera – reżim nazistowski zamierzał zniszczyć chrześcijaństwo w Niemczech, jeśli to możliwe, i zastąpić stare pogaństwo wczesnych plemiennych bogów germańskich nowymi pogaństwo nazistowskich ekstremistów”. Reżim podjął wysiłki na rzecz koordynacji niemieckich protestantów w ramach zjednoczenia Kościół protestancki Rzeszy (ale sprzeciwił się temu Kościół Wyznający ) i wcześnie podjął działania w celu wyeliminowania politycznego katolicyzmu . Blainey napisał: „Sam nazizm był religią, religią pogańską, a Hitler był jej arcykapłanem … Jego głównym ołtarzem [były] same Niemcy i naród niemiecki, ich ziemia i lasy, język i tradycje”.

W 1924 roku, podczas pobytu w więzieniu, Hitler wybrał Alfreda Rosenberga na przywódcę ruchu nazistowskiego pod jego nieobecność. W swojej przełomowej pracy z 1930 r. Mit XX wieku Rosenberg napisał: „Teraz zdajemy sobie sprawę, że centralne, najwyższe wartości Kościoła rzymskiego i protestanckiego… będą musiały zostać przebudowane”. Hitler nazwał swoją książkę „pochodną, ​​pastiszową, nielogiczną bzdurą!” Ale w styczniu 1934 r. Hitler wyznaczył Rosenberga na kulturalnego i oświatowego przywódcę Rzeszy – oficjalnego nazistowskiego filozofa i ideologa. Rosenberg był notorycznie antychrześcijański. Urzędnicy kościelni byli zaniepokojeni mianowaniem Rosenberga przez Hitlera na nazistowskiego filozofa, ponieważ najwyraźniej popierało to antykościelną i neopogańską filozofię Rosenberga. Watykan zakazał Mit XX wieku w lutym 1934 r. W czasie wojny Rosenberg nakreślił wizję przyszłości religii w Niemczech. Wśród jego artykułów: Niemiecki Kościół Rzeszy Narodowej miał rościć sobie prawo do wyłącznej kontroli nad wszystkimi kościołami; zaprzestano publikowania Biblii; krucyfiksy, Biblie i świętych miały zostać usunięte z ołtarzy; a Mein Kampf miał być umieszczony na ołtarzach jako „narodowi niemieckiemu, a zatem Bogu, najświętsza księga”; a chrześcijański krzyż miał zostać usunięty ze wszystkich kościołów i zastąpiony swastyką. Ale Rosenberg był ostatecznie marginalizowaną postacią w reżimie hitlerowskim.

Hitler wybrał Heinricha Himmlera na szefa nazistowskich sił bezpieczeństwa Schutzstaffel (SS). Himmler uważał, że głównym zadaniem SS jest „działanie jako awangarda w przezwyciężaniu chrześcijaństwa i przywracaniu„ germańskiego ”sposób życia”, aby przygotować się na nadchodzący konflikt między „ludźmi i podludźmi ” . SS ognisko „kultu Teutonów W 1937 roku napisał, że „misją SS było danie narodowi niemieckiemu w następnym półwieczu niechrześcijańskich podstaw ideologicznych, na których mógłby prowadzić i kształtować swoje życie. Zadanie to nie polega wyłącznie na pokonaniu ideologicznego przeciwnika, ale musi mu towarzyszyć na każdym kroku pozytywny impuls: w tym przypadku oznacza to odbudowę niemieckiego dziedzictwa w najszerszym i najbardziej wszechstronnym znaczeniu”.

Hitler o ateizmie

Dalsze informacje: Dyskryminacja ateistów § Nazistowskie Niemcy

Hitler uważał ateistów za niewykształconych, a ateizm za stan zwierząt. Ateizm kojarzył mu się z bolszewizmem , komunizmem i „materializmem żydowskim”. Richard Overy przytoczył wiarę Hitlera w biologię rasową jako dowód naukowych poglądów i ateizmu, ale stwierdził, że Hitler nie był całkowitym ateistą w tym sensie z powodu swoich teistycznych i duchowych ideologii:

Prawda leżała w naukach przyrodniczych, a dla Hitlera oznaczała to prawdy biologii rasowej - dobór naturalny, walka rasowa, „tożsamość gatunku”. Hitler był na tyle roztropny politycznie, że nie trąbił publicznie o swoich naukowych poglądach, między innymi dlatego, że chciał zachować rozróżnienie między własnym ruchem a bezbożnością sowieckiego komunizmu . Nie był też zagorzałym ateistą. Jego publiczne wypowiedzi pełne są odniesień do „Boga” i „Ducha”. Dla Hitlera eschatologiczny prawdy, które znalazł w swoim postrzeganiu rasy, reprezentowały prawdziwą „wieczną wolę, która rządzi wszechświatem”; w nieskończonej wartości rasy i walce o jej utrzymanie ludzie znajdują coś, co mogliby nazwać Bogiem, wewnętrzne poczucie jedności i celowości natury i historii… Takie poglądy można było wykryć w rozwoju teologii krytycznej w Niemczech przed pierwsza wojna światowa, która sugerowała, że ​​Boga należy doświadczać raczej jako wewnętrznego uczucia niż zewnętrznej moralności… Hitler nie mógł zaakceptować tego, że chrześcijaństwo może zaoferować coś innego niż fałszywe „idee”, aby podtrzymać swoje roszczenia do moralnej pewności.

— Fragment książki Dyktatorzy: Niemcy Hitlera, Rosja Stalina autorstwa Richarda Overy'ego

Historyk Geoffrey Blainey napisał, że Hitler zabiegał o względy i czerpał korzyści ze strachu niemieckich chrześcijan przed wojującym komunistycznym ateizmem. „Agresywne rozprzestrzenianie się ateizmu w Związku Radzieckim zaalarmowało wielu niemieckich chrześcijan”, napisał Blainey, a ponieważ narodowi socjaliści stali się głównym przeciwnikiem komunizmu w Niemczech: „sam [Hitler] postrzegał chrześcijaństwo jako tymczasowego sojusznika, ponieważ jego zdaniem” albo jest się chrześcijaninem, albo Niemcem”. Być jednym i drugim było niemożliwe”. Na początku 1933 roku Hitler publicznie bronił narodowego socjalizmu przed zarzutami, że jest antychrześcijański. Odpowiadając na oskarżenia Eugena Bolza , Katolickiej Partii Centrum Staatspräsident z Wirtembergii , że ruch narodowo-socjalistyczny zagraża wierze chrześcijańskiej, powiedział:

A teraz Staatspräsident Bolz mówi, że chrześcijaństwo i wiara katolicka są przez nas zagrożone. I na ten zarzut mogę odpowiedzieć: w pierwszej kolejności to chrześcijanie, a nie międzynarodowi ateiści, stoją teraz na czele Niemiec. Nie mówię tylko o chrześcijaństwie, nie, oświadczam również, że nigdy nie sprzymierzę się z partiami, które niszczą chrześcijaństwo. Jeśli dzisiaj wielu chce wziąć pod swoją opiekę zagrożone chrześcijaństwo, to gdzie, pytam, było dla nich chrześcijaństwo przez te czternaście lat, kiedy szli ramię w ramię z ateizmem? Nie, nigdy iw żadnym momencie nie wyrządzono chrześcijaństwu większej wewnętrznej szkody niż w ciągu tych czternastu lat partii , teoretycznie chrześcijanin, siedział z tymi, którzy zaprzeczali Bogu w jednym i tym samym rządzie.

— Hitler, przemówienie wygłoszone w Stuttgarcie, 15 lutego 1933 r

W przemówieniu radiowym z 14 października 1933 roku Hitler stwierdził: „Przez osiem miesięcy prowadziliśmy heroiczną walkę z komunistycznym zagrożeniem dla naszego narodu, rozkładem naszej kultury, wywrotem naszej sztuki i zatruciem naszej publicznej moralności. Położyliśmy kres zaprzeczaniu Bogu i nadużyciom religijnym. Jesteśmy winni Opatrzności pokorną wdzięczność za to, że nie pozwolili nam przegrać walki z nędzą bezrobocia i za zbawienie niemieckiego chłopa”.

W przemówieniu wygłoszonym w Berlinie 24 października 1933 r. Hitler stwierdził: „Byliśmy przekonani, że naród potrzebuje i wymaga tej wiary. Podjęliśmy więc walkę z ruchem ateistycznym, i to nie tylko kilkoma teoretycznymi deklaracjami : my wycięli to”. W przemówieniu wygłoszonym w Koblencji 26 sierpnia 1934 r. Hitler powiedział: „Być może był czas, kiedy nawet partie założone na gruncie kościelnym były koniecznością. W tym czasie liberalizm był przeciwny Kościołowi, podczas gdy marksizm był antyreligijny. Ale ten czas już minął. Narodowy socjalizm nie sprzeciwia się Kościołowi ani nie jest antyreligijny, wręcz przeciwnie, stoi na gruncie prawdziwego chrześcijaństwa. Interesy Kościoła nie mogą nie zbiegać się z naszymi w naszej walce z objawami degeneracji w dzisiejszym świecie, w naszej walce z kulturą bolszewicką, z ruchem ateistycznym, z przestępczością, w naszej walce o świadomość wspólnoty w naszym życiu narodowym, o przezwyciężenie nienawiści i niezgody między klasami, o przezwyciężenie wojny domowej i niepokojów, waśni i niezgody. To nie są antychrześcijańskie, to są chrześcijańskie zasady”.

Hitler o hinduizmie

Zobacz też: Aryjczyk

Wybór przez Hitlera swastyki jako głównego i oficjalnego symbolu nazistów wiązał się z wiarą w aryjskie kulturowe pochodzenie narodu niemieckiego. Uważali wczesnych Aryjczyków za prototypowych białych najeźdźców, a znak swastyki za symbol aryjskiej rasy panów . Teoria została zainspirowana przez niemieckiego archeologa Gustafa Kossinnę , który argumentował, że starożytni Aryjczycy byli wyższą rasą nordycką z północnych Niemiec, która rozszerzyła się na stepy Eurazji, a stamtąd do Indii, gdzie ustanowili religię wedyjską .

Hitlera o islamie

Zobacz też: Stosunki między nazistowskimi Niemcami a światem arabskim

„Bez chrześcijaństwa nie mielibyśmy islamu . Cesarstwo Rzymskie pod wpływem germańskim rozwinęłoby się w kierunku dominacji nad światem , a ludzkość nie zniszczyłaby za jednym zamachem piętnastu wieków cywilizacji.” — Adolf Hitler , Rozmowy przy stole Hitlera

Poglądy Hitlera na islam są przedmiotem kontrowersji. Z jednej strony Hitler prywatnie poniżał grupy etniczne, które kojarzył z islamem, zwłaszcza Arabów, jako rasowo gorsze. Z drugiej strony wygłaszał również prywatne i publiczne oświadczenia wyrażające podziw dla tego, co uważał za militarystyczną naturę islamu i polityczną ostrość proroków i posłańców w islamie Mahometa .

Spotkanie Hitlera z Aminem al-Husseinim , ówczesnym Wielkim Muftim Jerozolimy . grudzień 1941

Wśród religii Wschodu Hitler opisał przywódców religijnych, takich jak „ Konfucjusz , Budda i Mahomet”, jako dostarczycieli „duchowego pożywienia”. W tym kontekście związek Hitlera z Aminem al-Husseinim , który do 1937 r. był Wielkim Muftim Jerozolimy – w tym jego azyl w 1941 r. – został przez niektórych zinterpretowany jako wyraz szacunku, podczas gdy inni opisują go jako związek zrodzony z politycznej doraźności. Począwszy od 1933 roku, al-Husseini, który rozpoczął kampanię mającą na celu wypędzenie Brytyjczyków z Bliskiego Wschodu i Żydów zarówno z Egiptu, jak i Palestyny, był pod wrażeniem polityki bojkotu Żydów , którą naziści narzucili w Niemczech, i miał nadzieję, że będzie mógł wykorzystać antysemickie poglądy, które wielu w regionie arabskim podzielało z reżimem Hitlera, do wykucia strategicznego sojusz wojskowy, który pomógłby mu wyeliminować Żydów z Palestyny. Pomimo prób al-Husseiniego dotarcia do Niemiec, Hitler odmówił zawarcia takiego sojuszu z al-Husseinim, obawiając się, że osłabi to stosunki z Wielką Brytanią.

Podczas nieudanej arabskiej rewolty w Palestynie w latach 1936–1939 Husseini i jego sojusznicy wykorzystali okazję do zacieśnienia stosunków z Niemcami i w geście szacunku wymusili szerzenie nazistowskich zwyczajów i propagandy w swoich twierdzach w Palestynie. W Egipcie Bractwo Muzułmańskie pójdzie w ślady al-Husseiniego. Wpływy Hitlera wkrótce rozprzestrzeniły się w całym regionie, ale dopiero w 1937 r. rząd nazistowski zgodził się spełnić prośbę al-Husseiniego i Bractwa Muzułmańskiego o pomoc finansową i wojskową.

Podczas spotkania z delegacją wybitnych postaci arabskich Hitler dowiedział się, jak islam motywował kalifat Umajjadów podczas inwazji na Galię . Według Alberta Speera Hitler żałował, że kalifat nie wygrał bitwy pod Tours przeciwko Frankom w 732 roku: „ Religia mahometańska byłaby dla nas znacznie bardziej zgodna niż chrześcijaństwo. Dlaczego musiało to być chrześcijaństwo z jego łagodnością i wiotkością? " „Miałem Charlesa Martela nie odniósł zwycięstwa pod Poitiers – już, widzicie, świat wpadł w ręce Żydów, tak bezczelne było chrześcijaństwo! – wtedy najprawdopodobniej powinniśmy byli przejść na mahometanizm, ten kult, który gloryfikuje bohaterstwo i otwiera siódme niebo tylko dla odważnych wojowników. Wtedy rasy germańskie podbiły świat. Tylko chrześcijaństwo im to uniemożliwiło. Według Speera Hitler był przekonany, że gdyby islam zakorzenił się w Europie Środkowej w tym czasie, naród germański stałby się „dziedzicami tej religii”, a islam byłby „doskonale dopasowany do germańskiego temperament”. Hitler powiedział, że podczas gdy Arabowie, ze względu na swoją „niższość rasową”, nie byliby w stanie poradzić sobie z surowym klimatem i warunkami panującymi w regionie, a zamiast tego zislamizowani Niemcy „stanęliby na czele tego mahometanina Imperium”. „Religia, która wierzyła w szerzenie wiary mieczem i podporządkowanie tej wierze wszystkich narodów”.

Pomimo widocznego podziwu Hitlera dla islamu i Mahometa oraz jego chęci współpracy z arabskimi przywódcami politycznymi, postrzegał on Arabów jako rasowych i społecznych gorszych. Speer przyznał, że prywatnie Hitler uważał Arabów za rasę gorszą, a jego stosunki z różnymi postaciami muzułmańskimi były bardziej polityczne niż osobiste.

Hitler był również cytowany we wczesnych latach wojny, stwierdzając: „Będziemy nadal wywoływać zamieszki na Dalekim Wschodzie iw Arabii . Myślmy jak ludzie i w najlepszym razie zobaczmy w tych narodach lakierowane półmałpy, które pragną doświadczyć bicz." Niemniej jednak Hitler jednocześnie poczynił pozytywne wzmianki o kulturze muzułmańskiej i muzułmanach jako potencjalnych kolaborantach, takie jak: „Narody islamu zawsze będą nam bliższe niż na przykład Francja”.

Pomimo sprzecznych opinii Hitlera na temat islamu i Arabów, w liście do prezydenta Roosevelta podczas wojny Winston Churchill wskazał, że muzułmańscy żołnierze dostarczają „głównych elementów armii, na których my [Brytyjczycy] musimy polegać w bezpośredniej walce”. Wielu muzułmanów poświęciło się, by ratować Żydów i walczyć z nazistami, jak Noor Inayat Khan , Behic Erkin , Abdol-Hossein Sardari i Si Kaddour Benghabrit , założyciel Wielkiego Meczetu w Paryżu .

Hitler o judaizmie

Ideologia narodowosocjalistyczna rozwinęła hierarchię rasową, która umieściła grupy mniejszościowe – zwłaszcza Żydów – jako podludzi . Kategoryzacja opierała się na nazistowskiej koncepcji rasy, a nie na religii, dlatego Słowianie i Polacy (którzy byli w przeważającej mierze chrześcijanami) również zostali zgrupowani jako gorsi od tak zwanych ludów „aryjskich”. Hitler opowiadał się za bezwzględną polityką „negatywnej eugeniki” . selekcja”, wierząc, że historia świata składała się z walki o przetrwanie między rasami, w której Żydzi spiskowali, by osłabić Niemców, a gorszymi grupami, takimi jak Słowianie i wadliwe jednostki w niemieckiej puli genowej, zagrozili aryjskiej „rasie panów”. Hitler miał również ideologiczne obiekcje wobec judaizmu jako wiary, a część niechęci Hitlera do chrześcijaństwa Pawłowego (w przeciwieństwie do jego „nordyckiego jezizmu”) wypływała z jego żydowskiego pochodzenia, ponieważ postrzegał (pawłowe) chrześcijaństwo jako „niezatarte żydowskie pochodzenie i charakter ” i „prototyp bolszewizmu”, który „naruszył prawo selekcja naturalna ".

Pisząc dla opinii publicznej w Mein Kampf , Hitler opisał Żydów jako wrogów wszelkiej cywilizacji i jako materialistyczne, pozbawione duchowości istoty: „Jego życie jest tylko z tego świata, a jego duch jest wewnętrznie tak samo obcy prawdziwemu chrześcijaństwu, jak jego natura dwa tysiące lat wcześniej było dla wielkiego założyciela nowej doktryny”. W pracy opisał także rzekomo boski nakaz dla swojego antysemityzmu: „Stąd dzisiaj wierzę, że postępuję zgodnie z wolą Wszechmogącego Stwórcy: broniąc się przed Żydem, walczę za dzieło Pan."

Podczas negocjacji w sprawie konkordatu między Kościołem katolickim a Niemcami w 1933 r. Hitler powiedział biskupowi Wilhelmowi Berningowi: „Zostałem zaatakowany za to, jak zajmowałem się kwestią żydowską. Kościół katolicki uważał Żydów za zarazę przez tysiąc pięćset lat, umieścił ich w getta itd., ponieważ rozpoznał Żydów takimi, jakimi byli. W epoce liberalizmu niebezpieczeństwo to przestało być dostrzegane. Cofam się do czasów, w których realizowano piętnastoletnią tradycję. Nie stawiam rasy ponad religią, ale przedstawicieli tej rasy uważam za zatruwających państwo i Kościół i być może wyświadczam chrześcijaństwu wielką przysługę, wypychając ich ze szkół i funkcji publicznych”.

Wpływy świeckie a religijne

Naukowcy nadal interesują się zakresem, w jakim odziedziczone, długotrwałe kulturowo-religijne koncepcje antyjudaizmu w chrześcijańskiej Europie przyczyniły się do osobistego antysemityzmu rasowego Hitlera i jaki wpływ na pseudonaukową „prymitywną wersję darwinizmu społecznego ”, zmieszany z XIX-wiecznym imperialistą pojęcia, wywierające wpływ na jego psychologię. Chociaż poglądy Hitlera na te tematy były często nazywane „społecznym darwinizmem”, argumentowano, że pojęcie Hitlera na ten temat było niepełne, historycy nie są zgodni co do tego, co może oznaczać ten termin lub jak przekształcił się od 19. wieku, by stać się centralnym składnikiem ludobójczej ideologii politycznej w XX wieku.

Według historyka Lucy Dawidowicz antysemityzm ma długą historię w chrześcijaństwie, a linię „antysemickiego pochodzenia” od Lutra do Hitlera „łatwo narysować”. W swojej Wojnie z Żydami 1933–1945 pisze, że Luter i Hitler mieli obsesję na punkcie „ zdemonizowanego wszechświata” zamieszkałego przez Żydów. Dawidowicz stwierdza, że ​​podobieństwa między antysemickimi pismami Lutra a współczesnym antysemityzmem nie są przypadkowe, ponieważ wywodzą się ze wspólnej historii Judenhass, której korzenie sięgają czasów Hamana rady dla Ahaswerusa , chociaż współczesny niemiecki antysemityzm ma również swoje korzenie w niemieckim nacjonalizmie . Pisarze, w tym Susannah Heschel i John Toland , nakreślili powiązania między katolickim pochodzeniem Hitlera a jego antysemityzmem. Historyk katolicki José M. Sánchez twierdzi, że antysemityzm, który doprowadził do Holokaustu, był wyraźnie zakorzeniony w chrześcijaństwie:

Oczywiście we wszystkich kościołach chrześcijańskich istnieje długa tradycja antysemityzmu. ... Nie ma wątpliwości, że Holokaust miał swój początek w wielowiekowej wrogości chrześcijan wobec Żydów. W średniowieczu dochodziło do pogromów . Aż do XX wieku w wielu krajach Żydzi podlegali ograniczeniom prawnym i religijnym. Papieże, kiedy byli monarchami Państwa Kościelnego, zakładali getta

Laurence Rees zauważa, że ​​Mein Kampf kładzie niewielki nacisk na chrześcijaństwo , które przedstawia pogląd na wszechświat wyraźnie sprzeczny z tradycyjnymi koncepcjami chrześcijańskimi od dawna ugruntowanymi w Niemczech. Zamiast tego wizja Hitlera jest uporządkowana wokół zasad walki między słabymi a silnymi. Rees argumentuje, że na „ponurą i gwałtowną wizję” Hitlera oraz wewnętrzną nienawiść do Żydów miały wpływ źródła spoza tradycji chrześcijańskiej. Pojęcie życia jako walki zaczerpnął Hitler ze społecznego darwinizmu, pojęcie wyższości „rasy aryjskiej” zaczerpnął od Arthura de Gobineau „ Nierówność ras ludzkich ” ; z wydarzeń po kapitulacji Rosji w I wojnie światowej, kiedy Niemcy zajęły ziemie rolne na Wschodzie, stworzył ideę kolonizacji Związku Radzieckiego; a od Alfreda Rosenberga wziął ideę związku między judaizmem a bolszewizmem, pisze Rees.

Richard J. Evans zauważa, że ​​Hitler „użył własnej wersji języka darwinizmu społecznego jako centralnego elementu w dyskursywnej praktyce eksterminacji…”, a język darwinizmu społecznego w jego nazistowskiej odmianie pomógł usunąć wszelkie ograniczenia od dyrektorów „terrorystycznej i eksterminacyjnej” polityki reżimu, „przekonując ich, że to, co robią, jest uzasadnione historią, nauką i naturą”. Fest uważa, że ​​Hitler uprościł wyszukane idee walki o przetrwanie de Gobineau wśród różnych ras, z których rasa aryjska, kierowana przez opatrzność, miała być pochodniami cywilizacji.

W swojej retoryce Hitler karmił się starym oskarżeniem o bogobójstwo Żydów . Spekulowano, że chrześcijański antyjudaizm wpłynął na idee Hitlera, zwłaszcza na takie dzieła, jak esej Marcina Lutra O Żydach i ich kłamstwach oraz pisma Paula de Lagarde'a . Inni nie zgadzają się z tym poglądem. Biograf Hitlera, Toland, pisze, że w 1941 roku Hitler nadal był „poważnym członkiem Kościoła Rzymskiego, pomimo swojej niechęci do jego hierarchii” i trzymał się „jego nauczania, że Żyd był zabójcą Boga . Dlatego eksterminacja mogła zostać dokonana bez wyrzutów sumienia, ponieważ działał jedynie jako mściwa ręka Boga – o ile została dokonana bezosobowo, bez okrucieństwa”.

Po drugiej wojnie światowej sowiecki major, który twierdził, że Hitler przeżył, spekulował, że „niewykluczone, że ten człowiek chce otoczyć się legendą o Jezusie Chrystusie”, sugerując, że zbiegły dyktator naśladuje główną doktrynę chrześcijaństwa, zmartwychwstanie Jezusa .

Polityka Hitlera wobec religii

Główny artykuł: Religia w nazistowskich Niemczech

Mniejsze mniejszości religijne spotkały się z ostrzejszymi represjami, a Żydzi z Niemiec zostali wydaleni w celu eksterminacji na podstawie nazistowskich teorii rasowych . Świadkowie Jehowy byli bezlitośnie prześladowani za odmowę zarówno służby wojskowej , jak i wierności ruchowi hitlerowskiemu.

Rola religii w państwie nazistowskim

Ideologia nazistowska nie mogła zaakceptować autonomicznego establishmentu, którego legitymacja nie pochodziłaby od rządu. Chciał podporządkowania kościoła państwu. Niemniej jednak nazistowskie Niemcy nie były formalnie ateistami i poza Żydami i Świadkami Jehowy dozwolone były praktyki religijne. Julian Baggini napisał, że hitlerowskie Niemcy nie były „państwem jawnie ateistycznym”, ale takim, które „sakralizowało” pojęcie krwi i narodu.

Hitler obawiał się skutków jawnych ataków na głęboko zakorzenione kościoły niemieckie, ponieważ około dwie trzecie Niemców stanowili protestanci, a większość pozostałych wyznania rzymskokatolickiego. Niemieckie elementy konserwatywne, takie jak korpus oficerski armii, sprzeciwiały się wysiłkom nazistów przeciwko kościołom, a Hitler musiał zachować ostrożność. Reżim hitlerowski odpowiedział na ideologiczne wyzwanie moralności chrześcijańskiej, stosując represje polityczne i prześladowania oraz kwestionując nauki chrześcijańskie poprzez edukację i propagandę. Niektórzy uczeni, tacy jak Richard Steigmann-Gall , twierdzą, że chociaż byli antychrześcijańscy naziści, nie reprezentowali oni stanowiska ruchu.

Walka Kościoła Kirchenkampf

Zobacz także: Kirchenkampf , Kościół katolicki i nazistowskie Niemcy , Kościół wyznający i nazistowskie prześladowania Kościoła katolickiego w Niemczech

Wicekanclerz Papen w Rzymie podpisuje konkordat z Rzeszą . Hitler ruszył wcześnie, aby powstrzymać kościoły, od których dostrzegał zagrożenie.

Hitler miał radykalne instynkty w stosunku do nazistowskiego konfliktu z Kościołami i chociaż od czasu do czasu mówił o chęci opóźnienia walki i był gotów powstrzymać swój antyklerykalizm ze względów politycznych, Kershaw uważa, że ​​jego „własne podżegające komentarze sprawiły, że natychmiast podwładnym wszelkie pozwolenia, jakich potrzebowali, aby podkręcić atmosferę w „Walce Kościelnej ” ”.

Według Overy'ego Hitler „chciał zneutralizować wszelkie zagrożenie polityczne ze strony zorganizowanej religii… Pierwszym krokiem było osiągnięcie porozumienia z Kościołem rzymskokatolickim, którego teologia nie była podatna na nowe trendy nacjonalistyczne”. Hitler wysłał katolickiego konserwatystę Franza von Papena , aby wynegocjował konkordat z Watykanem. Uzyskał zgodę duchowieństwa na powstrzymywanie się od polityki w zamian za gwarancje praw kościelnych. Hitler był zachwycony i otrzymał gratulacje od niemieckich przywódców katolickich. Jednak łamanie traktatu zaczęło się niemal natychmiast po jego podpisaniu. Hitler ogłosił tzw ustawę sterylizacyjną i przystąpił do rozwiązania Ligi Młodzieży Katolickiej. Duchowieństwo, zakonnice i przywódcy świeccy zaczęli być celem ataków, co w następnych latach doprowadziło do tysięcy aresztowań, często pod sfabrykowanymi zarzutami o przemyt waluty lub „niemoralność”. Wydawnictwa katolickie zostały zamknięte. Gestapo zaczęło naruszać świętość konfesjonału .

Gdy ludobójcze plany Hitlera zaczęły się ujawniać, katoliccy księża i biskupi nie organizowali publicznych protestów. Zamiast tego modlili się w obronie sprawy Niemiec, starając się pokazać, że ich poparcie dla Hitlera nie słabnie.

Na początku 1937 roku hierarchia kościelna w Niemczech, która początkowo próbowała współpracować z Hitlerem, bardzo się rozczarowała i papież Pius XI wydał encyklikę Mit brennender Sorge - oskarżając Niemcy o łamanie konkordatu i sianie kąkolu „ jawną, fundamentalną wrogość wobec Chrystusa i Jego Kościoła” i potępił pogański mit „ krwi i ziemi ”. Inwazja Hitlera na przeważnie katolicką Polskę w 1939 roku zapoczątkowała drugą wojnę światową . Kerhsaw napisał, że w planie Hitlera dotyczącym germanizacji Wschodu „w tej utopii nie byłoby miejsca dla Kościołów chrześcijańskich”.

Hitler mianował Hannsa Kerrla ministrem do spraw kościelnych w 1935 roku. Kerrl odrzucił Chrystusa jako podstawę chrześcijaństwa.

Jeśli chodzi o protestantyzm, Hitler zaproponował zjednoczenie 28 kościołów protestanckich w Niemczech w jeden Kościół Rzeszy , którym był Niemiecki Kościół Ewangelicki. Hitler powiedział Albertowi Speerowi: „Dzięki mnie Kościół protestancki może stać się kościołem ustanowionym, tak jak w Anglii ”. Steigmann-Gall napisał, że Hitler preferował protestantyzm nad katolicyzmem, ponieważ protestantyzm był bardziej podatny na reinterpretacje i nietradycyjne odczytania, był bardziej otwarty na „pozytywne chrześcijaństwo” i ponieważ niektóre z jego liberalnych odłamów miały podobne poglądy. Zainteresowania Hitlera były oportunistyczne: „Z punktu widzenia Hitlera kościół narodowy był interesujący wyłącznie z punktu widzenia kontroli i manipulacji” - napisał Kershaw. Zainstalował swojego przyjaciela Ludwiga Müllera jako lidera ruchu i dążył do ustanowienia pro-nazistowskiego i antysemickiego zjednoczonego Kościoła Rzeszy. Opór szybko powstał w postaci Pastorskiej Ligi Ratunkowej , kierowanej przez Martina Niemöllera , która do 1934 r. liczyła 40% duchowieństwa i założyła Kościół Wyznający , z którego część duchownych sprzeciwiała się nazistowskiemu reżimowi.

Kiedy niemieccy chrześcijanie wezwali do odrzucenia Biblii jako „żydowskich przesądów” i chrześcijańskiego wezwania do „kochania bliźniego swego”, ruch stracił jeszcze większe poparcie. Posunięcie Hitlera, by Müller został wybrany na biskupa, nie powiodło się - pomimo zastraszania. Następnie porzucił starania o zjednoczenie kościołów protestanckich, mianując Hannsa Kerrla jako minister ds. kościelnych w grudniu 1934 r. i trwale zdystansował się od tzw. „niemieckich chrześcijan”. Według Steigmanna-Galla żałował, że „kościoły nie poparły go i jego ruchu, tak jak miał nadzieję”. Względnie umiarkowany Kerrl początkowo odniósł pewien sukces, ale pośród ciągłych protestów Kościoła Wyznającego przeciwko polityce nazistów oskarżył duchownych dysydentów o to, że nie docenili nazistowskiej doktryny „rasy, krwi i ziemi”. Kerrl powiedział, że nazistowskie pozytywne chrześcijaństwo odrzuciło Credo Apostolskie i Boskość Chrystusa jako podstawę chrześcijaństwa, a Hitlera nazwał zwiastunem nowego objawienia. Hitler wysłał Niemöllera do obozów koncentracyjnych w 1938 roku, gdzie pozostał do końca wojny. Hitler w dużej mierze zignorował Kerrla, który zmarł na stanowisku w 1941 roku i nie został zastąpiony.

Obóz koncentracyjny Dachau posiadał własne baraki księży dla duchownych wrogów reżimu hitlerowskiego. ( Na zdjęciu po wyzwoleniu przez armię amerykańską. )

Od połowy lat trzydziestych ruchem nazistowskim coraz częściej kierowali zaciekli antychrześcijanie, których Hitler mianował na kluczowe stanowiska. Podobnie jak w przypadku „ kwestii żydowskiej ”, radykałowie popchnęli walkę Kościoła do przodu, zwłaszcza na terenach katolickich, tak że zimą 1935–1936 na tych terenach narastało niezadowolenie z nazistów. Kershaw napisał, że na początku 1937 r. Hitler ponownie powiedział swojemu najbliższemu kręgowi, że chociaż „nie chce„ walki Kościoła ”w tym momencie”, spodziewa się „wielkiej światowej walki za kilka lat”. Niemniej jednak, pisał Kershaw, niecierpliwość Hitlera wobec kościołów „wywoływała częste wybuchy wrogości. Na początku 1937 r. Oświadczał, że„ chrześcijaństwo dojrzało do zniszczenia ”i że Kościoły muszą ustąpić„ prymatowi państwa ”, grożąc wszelkim kompromis z „najstraszliwszą instytucją, jaką można sobie wyobrazić”. Księża byli często denuncjowani, aresztowani i wysyłani do obozów koncentracyjnych. Dachau reżim ustanowił specjalne Koszary Duchowieństwa dla dysydentów kościelnych. Seminarium Kościoła Wyznającego zostało zdelegalizowane. Jej przywódcy, jak Dietrich Bonhoeffer , zostali aresztowani. Zaangażowany w spisek mający na celu zamordowanie Hitlera w 1944 roku , został później stracony.

Długoterminowe plany kościołów

Overy napisał, że chrześcijaństwo było ostatecznie tak samo nie do pogodzenia z nazizmem, jak i z komunizmem sowieckim, i że „Hitler spodziewał się, że koniec choroby chrześcijaństwa nadejdzie sam, gdy kłamstwa staną się oczywiste. Podczas wojny zastanawiał się, że w długim uruchomić „Narodowy socjalizm i religia nie będą już mogły razem istnieć”. Inni historycy pisali o bardziej aktywnych zamiarach ze strony Hitlera i przywódców nazistowskich. Kershaw zauważył, że w planie Hitlera dotyczącym germanizacji Europy Wschodniej nie było miejsca dla kościołów chrześcijańskich i że Goebbels napisał z rozmów z Hitlerem, że istnieje nierozwiązywalny sprzeciw między chrześcijaństwem a germańsko-heroicznym światopoglądem, który będzie wymagał rozstrzygnięcia po wojnie. Speer zauważył w swoich wspomnieniach, że kościoły nie miały otrzymywać placów budowy Nowy Berlin Hitlera . Bullock napisał, że „gdy wojna się skończy, Hitler obiecał sobie, że wykorzeni i zniszczy wpływy Kościołów chrześcijańskich”. Nazistowski plan polegał na „dechrystianizacji Niemiec po ostatecznym zwycięstwie ”, pisze historyk niemieckiego ruchu oporu Anton Gill . „Pod koniec dekady lat trzydziestych przedstawiciele kościoła doskonale zdawali sobie sprawę, że ostatecznym celem Hitlera i innych nazistów była całkowita eliminacja katolicyzmu i religii chrześcijańskiej. Ponieważ przytłaczająca większość Niemców była katolikami lub protestantami, cel ten musiał być raczej długoterminowym niż krótkoterminowym celem nazistów”, napisał Michael Phayer .

Amerykańskie Biuro Służb Strategicznych ( poprzednik CIA) sporządziło raport zatytułowany „Nazistowski plan generalny”, w którym zbadano nazistowskie prześladowania kościołów i znalazło że reżim hitlerowski miał plan obalenia i zniszczenia niemieckiego chrześcijaństwa. Śledczy napisał:

„Narodowy socjalizm był ze swej natury wrogi chrześcijaństwu i kościołom chrześcijańskim… Konflikt był nieunikniony… Ważni przywódcy partii narodowo-socjalistycznej chcieliby zaradzić tej sytuacji przez całkowite wytępienie chrześcijaństwa i zastąpienie czysto religia rasowa dostosowana do potrzeb polityki narodowosocjalistycznej. To radykalnie antychrześcijańskie stanowisko jest najdobitniej przedstawione w Micie XX wieku Alfreda Rosenberga ... powszechnie uważanym po Mein Kampf jako najbardziej autorytatywne stwierdzenie ideologii narodowego socjalizmu. ... I tak w deklaracji z 5 listopada 1934 r. Baldur von Schirach , niemiecki przywódca młodzieżowy, oświadczył... „zniszczenie chrześcijaństwa zostało wyraźnie uznane za cel ruchu narodowosocjalistycznego”. Względy praktyczne uniemożliwiły jednak oficjalne przyjęcie tej radykalnej antychrześcijańskiej polityki. Tak więc faktycznie przyjęta polityka polegała na zmniejszeniu wpływów kościołów chrześcijańskich tak dalece, jak to możliwe, przy użyciu wszelkich dostępnych środków, bez prowokowania trudności otwartej wojny eksterminacyjnej”.

— OSS; Nazistowski plan generalny; Załącznik 4: Prześladowania Kościołów chrześcijańskich, 6 lipca 1945 r

Według Kershawa, w 1937 roku Goebbels zauważył, że Hitler stawał się coraz bardziej radykalny w „kwestii kościelnej” i wskazał, że chociaż obecna sytuacja polityczna wymaga czekania, jego długoterminowym planem było ostateczne rozwiązanie konkordatu Rzeszy z Rzymem, całkowite oderwanie kościoła od państwo i skierować całą siłę partii na „zniszczenie duchownych” i zakończyć pokój westfalski „wielką rozgrywką światową”. W 1941 r., kiedy biskup Clemens August Graf von Galen protestował przeciwko nazistowskiej eutanazji i konfiskacie mienia kościelnego, chociaż Hitler sympatyzował z radykałami, którzy chcieli śmierci von Galena i zajęcia majątku kościelnego, obliczył, że jeszcze bardziej obróci to obszary katolickie przeciwko reżimowi . „Tylko potrzeba pokoju w stosunkach z kościołami, aby uniknąć pogorszenia morale na froncie wewnętrznym, zdeterminowała jego stanowisko”, pisał Kershaw, „Wydarzenia w Warthegau (gdzie do 1941 roku zamknięto 94% kościołów i kaplic w diecezji poznańsko-gnieźnieńskiej, wymordowano 11% duchownych, a większość pozostałych wtrącono do więzień i obozów koncentracyjnych) ukazało oblicze przyszłości”.

Wyjaśniając swój stosunek do przyszłości chrześcijaństwa i innych religii pod rządami nazistów w serii prywatnych rozmów w 1941 roku, Hitler stwierdza:

Chrześcijaństwo jest buntem przeciwko prawu naturalnemu , protestem przeciw naturze. Wzięte do logicznej skrajności, chrześcijaństwo oznaczałoby systematyczne kultywowanie ludzkiej porażki… nie jest właściwe, aby rzucać się teraz w walkę z Kościołami . Najlepszą rzeczą jest pozwolić chrześcijaństwu umrzeć śmiercią naturalną. Powolna śmierć ma w sobie coś pocieszającego. Dogmaty chrześcijaństwa ulegają zniszczeniu przed postępem nauki . Religia będzie musiał iść na coraz większe ustępstwa. Stopniowo mity kruszą się. Pozostało tylko udowodnić, że w przyrodzie nie ma granicy między tym, co organiczne, a tym, co nieorganiczne”.

— Adolf Hitler , w Hitler's Table Talk , s. 33, 59,

Hitler mianował neopoganina Alfreda Rosenberga oficjalnym nazistowskim ideologiem

Ateizm

Zobacz też: Religia w nazistowskich Niemczech

Martin Bormann , zastępca Hitlera i czołowy antychrześcijanin ruchu nazistowskiego

Ruch narodowo-socjalistyczny nie był formalnie ateistą i generalnie zezwalał na praktyki religijne. Julian Baggini napisał, że hitlerowskie Niemcy nie były „państwem jawnie ateistycznym”, ale takim, które „święciło” pojęcia krwi i narodu. 13 października 1933 r. Zastępca Führera Rudolf Hess wydał dekret stwierdzający: „Żaden narodowy socjalista nie może ponosić jakiejkolwiek szkody z tego powodu, że nie wyznaje żadnej określonej wiary lub wyznania lub że w ogóle nie składa żadnych wyznań”. Jednak „agresywne rozprzestrzenianie się ateizmu w Związku Radzieckim zaniepokoiło wielu niemieckich chrześcijan”, napisał Geoffrey Blainey , a Hitler postrzegał chrześcijaństwo jako „tymczasowego sojusznika” przeciwko bolszewizmowi, zabiegał o względy i czerpał korzyści ze strachu niemieckich chrześcijan przed wojującym komunistycznym ateizmem. W tym samym roku reżim zakazał większości ateistów i wolnomyślicieli grupy w Niemczech – inne niż te, które wspierały nazistów.

Krytykowany za nastroje antychrześcijańskie w lutym 1933 r. Hitler twierdził, że to naziści, a nie katolicka Partia Centrum, przyjęli ateistyczną politykę. Negocjując konkordat z Kościołem katolickim, Hitler powiedział, że popiera nauczanie religii w szkołach. Jednak po objęciu urzędu Hitler prowadził politykę likwidacji szkół wyznaniowych i kościelnych organizacji młodzieżowych. Z prawie wszystkich szkół państwowych usunięto nauczycieli duchownych. Do 1939 roku wszystkie szkoły wyznaniowe zostały rozwiązane lub przekształcone w obiekty publiczne. Evans zauważa, że ​​w tym roku około 95% Niemców nadal nazywało siebie protestantami lub katolikami, a tylko 3,5% „deistami” ( gottgläubig ) i 1,5% ateistów. Większość z tych ostatnich kategorii to „przekonani naziści, którzy opuścili swój Kościół na polecenie partii, która od połowy lat trzydziestych XX wieku próbowała zmniejszyć wpływ chrześcijaństwa na społeczeństwo”.

John Conway zauważa, że ​​większość z trzech milionów członków partii nazistowskiej nadal płaciła podatki kościelne i rejestrowała się jako chrześcijanie rzymskokatoliccy lub protestanccy „pomimo wszystkich wysiłków Rosenberga”. Agresywni radykałowie antykościelni, tacy jak Joseph Goebbels i Martin Bormann, uważali kampanię kirchenkampf przeciwko Kościołom za sprawę priorytetową, a antykościelni i antyklerykalni wśród oddolnych działaczy partyjnych panowały silne nastroje. Od 1938 roku, pisze Overy, „Martin Bormann, szef Kancelarii Partii i wybitny ateista partyjny, odegrał wiodącą rolę w próbach odcięcia wszelkiego państwowego wsparcia finansowego dla kościołów oraz ograniczenia ich statusu prawnego i działalności, ale konieczność mobilizacja poparcia kościoła dla działań wojennych od września 1939 roku doprowadziła, podobnie jak w Związku Sowieckim po 1941 roku, do ograniczonego rozejmu politycznego między kościołem a państwem”. Speer uważał Bormanna za siłę napędową kampanii reżimu przeciwko kościołom i uważał, że Hitler aprobuje jego cele, ale chciał „odłożyć ten problem na bardziej sprzyjający czas”:

Świadkowie Jehowy

Główny artykuł: Prześladowania Świadków Jehowy w nazistowskich Niemczech

Świadkowie Jehowy liczyli około 30 000 na początku rządów Hitlera w Niemczech. Za odmowę złożenia deklaracji lojalności wobec Rzeszy i odmowę poboru do wojska zostali uznani za wrogów Niemiec i prześladowani . Około 6000 wysłano do obozów koncentracyjnych.

judaizm

Dalsze informacje: Holokaust

Antyjudaizm, podobnie jak antysemityzm rasowy, były głównymi filarami filozofii Hitlera. Jego reżim dokonał ostatecznego rozwiązania , próbując eksterminować Żydów, co doprowadziło do ludobójstwa, które według historyków zginęło od 4 204 000 do 7 000 000 Żydów. Ideologia Hitlera przedstawiała Żydów jako biologiczne wyzwanie dla „czystości” niemieckiej krwi.

Zobacz też

• Antysemityzm i Nowy Testament
• Podstawy XIX wieku
• Bezbożność w Niemczech
• Kirchenkampf
• nazistowski okultyzm
• Odynizm
• Rasa i wygląd Jezusa
• Przynależność religijna kanclerzy Niemiec
• Religijne aspekty nazizmu

Notatki

Bibliografia

•   Angebert, Jean-Michel (1974), Okultyzm i Trzecia Rzesza , Macmillan, ISBN 978-0025021501 .
•   Baynes, Norman (1942), Przemówienia Adolfa Hitlera: kwiecień 1922 - sierpień 1939 , tom. 1, Nowy Jork: Oxford University Press, ISBN 978-0598758934 .
•   Bullock, Alan (1991), Hitler: studium tyranii , tom. Wydanie skrócone, Nowy Jork: Harper Perennial, ISBN 0060920203
•   Cameron, Norman; Stevens, RH Stevens; Weinberg, Gerhard L.; Trevor-Roper, HR (2007). Rozmowy przy stole Hitlera 1941–1944: tajne rozmowy . Nowy Jork: Enigma Books. ISBN 978-1936274932 .
•   Carrier, Richard (2003), „ Rozmowa Hitlera przy stole”: niepokojące znaleziska , German Studies Review , German Studies Association, Johns Hopkins University Press, tom. 26, nie. 3, s. 561–576, doi : 10.2307/1432747 , JSTOR 1432747 .
•   Davies, Norman (1996), Europa: historia , Oxford: Oxford University Press, ISBN 978-0198201717 .
•   Dawidowicz, Lucy (1986), Wojna z Żydami: 1933–1945 , Bantam, ISBN 978-0553345322 .
• De George, Richard; Scanlan, James (1975), Marksizm i religia w Europie Wschodniej: referaty wygłoszone na Międzynarodowej Konferencji Słowiańskiej w Banff, 4–7 września 1974 , Dordrecht: D. Reidel .
•   Fest, Joachim (1973), Hitler: Eine Biographie , Propyläen, ISBN 978-3549073018 .
•   Fest, Joachim (2002), Hitler , Harcourt, ISBN 978-0156027540 .
•   Goodrick-Clarke, Nicholas (1985), Okultystyczne korzenie nazizmu: ariozofowie Austrii i Niemiec, 1890–1935 , Wellingborough, Anglia: The Aquarian Press, ISBN 978-0850304022 .
• Gunther, John (1938), Wewnątrz Europy , Nowy Jork: Harper i bracia .
• Hart, Stephen; Hart, Russell; Hughes, Matthew (2000), Niemiecki żołnierz podczas II wojny światowej , Osceola, Wisconsin: MBI .
• Hitler, Adolf (1926), Mein Kampf , t. 2 .
•   Irving, David (1978), The War Path: Niemcy Hitlera, 1933–1939 , Nowy Jork: Viking Press, ISBN 978-0670749713 .
• Kershaw, Ian (1987), „Mit Hitlera”: obraz i rzeczywistość w Trzeciej Rzeszy , Oxford University Press .
•   Kershaw, Ian (2000), Hitler, 1889–1936: Hubris , Londyn: WW Norton & Company (opublikowane 1999), ISBN 978-0393320350 .
•   Kershaw, Ian (2008), Biografia Hitlera , WW Norton & Company, ISBN 978-0393067576 .
•   Miner, Steven (2003), Święta wojna Stalina , Chapel Hill: University of North Carolina Press, ISBN 978-0807827369 .
•   Rissmann, Michael (2001), Hitlers Gott. Vorsehungsglaube und Sendungsbewußtsein des deutschen Diktators , Zürich München: Pendo, s. 94–96, ISBN 978-3858424211 .
•   Sage, Steven (2006), Ibsen i Hitler: dramaturg, plagiator i spisek dla Trzeciej Rzeszy , Nowy Jork: Carroll & Graf, ISBN 978-0786717132
•   Schramm, Percy Ernst (1978) „Anatomia dyktatora” w Hitler: The Man and the Military Leader . Detwiler, Donald S., wyd. Malabar, Floryda: Robert E. Kreiger Publishing Company. ISBN 089874962X ; pierwotnie opublikowany jako wstęp do Picker, Henry (1963) Hitlers Tischgespräche im Führerhauptquarter („ Rozmowa Hitlera przy stole ”)
• Shirer, William (1960), Powstanie i upadek Trzeciej Rzeszy: Historia nazistowskich Niemiec , New York: Simon & Schuster , pobrane 2008-04-28 .
•   Siemon-Netto, Uwe (1995), Sfabrykowany Luter: Powstanie i upadek mitu Shirer , St. Louis: Wydawnictwo Concordia, ISBN 978-0570048008 .
•   Speer, Albert (1997), Wewnątrz Trzeciej Rzeszy , Orion, ISBN 978-1857992182 .
•   Steigmann-Gall, Richard (2003), Święta Rzesza: nazistowskie koncepcje chrześcijaństwa, 1919–1945 , Cambridge University Press, ISBN 978-0521823715 .
•   Thomsett, Michael (1997), Niemiecka opozycja wobec Hitlera: opór, podziemie i zamachy, 1938–1945 , Jefferson, Karolina Północna: McFarland, ISBN 978-0786403721 .
•   Toland, John (1976), Adolf Hitler , Doubleday, ISBN 978-0385037242 .
•   Toland, John (1992), Adolf Hitler: The Definitive Biography , New York: Anchor, ISBN 978-0385420532 .
• Westerlund, Dawid; Ingvar, Svanberg (1999), Islam poza światem arabskim , Nowy Jork: St. Martin's Press .
• Zipfel, Friedrich (1965), Kirchenkampf w Niemczech 1933–1945 , Berlin: Walter de Gruyter & Co.

Linki zewnętrzne

• Mein Kampf ; przez Adolfa Hitlera
• Mein Kampf ; przez Adolfa Hitlera ( tłumaczenie Jamesa Vincenta Murphy'ego , opublikowane przez Hursta i Blacketta w 1939 r.)
• Dunning, Brian (11 stycznia 2022). „Skeptoid # 814: naziści i okultyzm” . Skeptoid . Źródło 14 maja 2022 r .