Imię dwuczęściowe

Imię dwuczłonowe to rodzaj nazwiska złożonego , zwykle składającego się z dwóch słów (czasami więcej), często połączonych łącznikiem. Przykłady niektórych znanych osób o podwójnych nazwiskach to Winnie Madikizela-Mandela i Sacha Baron Cohen .

W zachodniej tradycji nazwisk istnieje kilka rodzajów podwójnego nazwiska (lub nazwiska dwuczłonowego ). Jeśli te dwa nazwiska są połączone łącznikiem , można je również nazwać nazwiskiem łączonym . Słowo „lufa” prawdopodobnie odnosi się do lufy strzelby , jak w przypadku „ strzelby dwulufowej ”.

W tradycji brytyjskiej podwójne nazwisko jest dziedziczne, zwykle przyjmowane w celu zachowania nazwiska rodowego, które wymarłoby z powodu braku męskich potomków noszących to nazwisko, związanego z dziedziczeniem rodzinnego majątku. Przykłady obejmują Harding-Rolls i Stopford Sackville .

W tradycji latynoskiej podwójne nazwiska są normą, a nie wyznacznikiem statusu społecznego. Osoba przyjmowała (pierwsze) nazwisko ojca, po którym następowało (pierwsze) nazwisko matki (tj. nazwisko dziadka ze strony matki). W Hiszpanii rodzice mogą wybrać kolejność imion swoich dzieci od 2000 roku, z zastrzeżeniem, że wszystkie dzieci z tej samej pary muszą mieć je w tej samej kolejności. Samo podwójne nazwisko nie jest dziedziczne. Nazwy te są łączone bez łącznika (ale opcjonalnie łączone za pomocą y , co oznacza „i” w języku hiszpańskim). Oprócz tego istnieją dziedziczne podwójne nazwiska ( apellidos compuestos ), które są najczęściej, ale nie zawsze, łączone łącznikiem. Nazwiska z łącznikiem zwykle odpowiadają obojgu nazwisk jednego z rodziców, ale oba nazwiska mogą być łączone, więc niektórzy Latynosi mogą legalnie mieć dwa nazwiska z podwójną lufą odpowiadające obojgu nazwisk obojga rodziców. Co mylące, wielu hiszpańskich uczonych używa pseudonimu, w którym umieszczają myślnik między swoimi nazwiskami, aby uniknąć błędnego przedstawienia w cytatach.

W tradycji niemieckiej przy zawieraniu małżeństwa można przyjmować podwójne nazwiska, pisane z myślnikiem lub bez, łączące nazwisko męża z nazwiskiem żony. (Ostatnio w niektórych przepisach kolejność ta stała się opcjonalna). Te podwójne nazwiska to „nazwy sojuszy” ( Allianznamen ).

Brytyjska tradycja

Wiele nazwisk dwuczłonowych jest zapisywanych bez łącznika, co powoduje zamieszanie co do tego, czy nazwisko jest dwuczłonowe, czy nie. Znane osoby z podwójnymi nazwiskami bez łącznika to premier David Lloyd George (który użył łącznika, gdy został mianowany parostwem), polityk Iain Duncan Smith , kompozytorzy Ralph Vaughan Williams i Andrew Lloyd Webber , historyk wojskowości BH Liddell Hart , żołnierz i tłumacz CK Scott Moncrieff , biolog ewolucyjny John Maynard Smith , astronom Robert Hanbury Brown , aktorki Kristin Scott Thomas i Helena Bonham Carter (z których ostatnia powiedziała, że łącznik jest opcjonalny i rzeczywiście kilku jej krewnych używa go w swoich imionach) oraz komik Sacha Baron Cohen (którego kuzyni, psycholog Simon Baron-Cohen i filmowiec Ash Baron-Cohen , używają łącznika w swoich imionach).

W Walii wiele rodzin ma nazwiska dwuczłonowe. Przewaga w Walii tylko kilku nazwisk (takich jak Jones, Williams i Davies) doprowadziła do używania imion z podwójną lufą, aby uniknąć pomyłki osób niespokrewnionych, ale o podobnych imionach. Przykładami tego zjawiska są Lloyd George, Vaughan Williams i Llewelyn Davies.

Kilka brytyjskich rodzin szlacheckich lub szlacheckich ma „potrójne” nazwiska (np. Anstruther-Gough-Calthorpe ; Cave-Browne-Cave ; Elliot-Murray-Kynynmound ; Heathcote-Drummond-Willoughby ; Smith-Dorrien-Smith ; Vane-Tempest- Stewart ; Twisleton-Wykeham-Fiennes ). Wskazują one prima facie na dziedziczenie wielu majątków, a tym samym na konsolidację wielkiego bogactwa. Są one czasami tworzone, gdy zapisobierca ma podwójne nazwisko, a zapisobierca jedno nazwisko lub odwrotnie. Obecnie takie nazwy są prawie zawsze skracane w codziennym użyciu do wersji jednolufowej lub dwulufowej. Na przykład aktorka Isabella Anstruther-Gough-Calthorpe nazywa siebie Isabella Calthorpe . Istnieje co najmniej jeden przykład nazwiska bez dzielnika z potrójną lufą: nazwisko rodziny Montagu Douglas Scott , do której należą Dukes of Buccleuch .

Istnieje nawet kilka „poczwórnych” nazwisk (np. Hepburn-Stuart-Forbes-Trefusis , Hovell-Thurlow-Cumming-Bruce , Montagu-Stuart-Wortley-Mackenzie , Plunkett-Ernle-Erle-Drax , Lane Fox Pitt-Rivers i Stirling-Home-Drummond-Moray). Nazwisko wymarłej rodziny książąt Buckingham i Chandos brzmiało pięcioramienna Temple-Nugent-Brydges-Chandos-Grenville.

Kapitan Leone Sextus Denys Oswolf Fraudatifilius Tollemache-Tollemache de Orellana Plantagenet Tollemache-Tollemache jest czasami błędnie cytowany jako człowiek z największą liczbą „beczek” w swoim nazwisku (sześć). ^{[ potrzebne źródło ]} Brytyjski Urząd Stanu Cywilnego potwierdza, że jego nazwisko brzmiało „Tollemache-Tollemache”, a pozostałe nazwiska to imiona.

Tradycje na Półwyspie Iberyjskim

W Hiszpanii nazwiska są ściśle regulowane przez kodeks cywilny i ustawę o stanie cywilnym. Kiedy osoba się rodzi, prawo wymaga, aby przyjęła pierwsze nazwisko ojca, a następnie pierwsze nazwisko matki. Tak więc, kiedy D. Julio Iglesias de la Cueva i Dª Isabel Preysler Arrastía mieli syna o imieniu Enrique, zgodnie z prawem był on Enrique Iglesias Preysler . Z drugiej strony istnieją rzeczywiste nazwy dwulufowe (zwane apellidos compuestos ), takie jak Calvo-Sotelo lub López-Portillo. Na przykład Leopoldo Calvo-Sotelo y Bustelo jest synem Leopoldo Calvo Sotelo i Mercedes Bustelo Vázquez. Takie imiona mogą odzwierciedlać próbę zachowania nazwiska rodowego, które bez tej praktyki zostałoby utracone. Utworzenie takich nazw musi zostać zatwierdzone na wniosek Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Hiszpańskie rodziny Hidalgo często używały imion dwulufowych w połączeniu ze szlachecką cząstką „de” (z). Rodzina toponimiczna, taka jak nazwiska García de las Heras, Pérez de Arce czy López de Haro, łączy regularne nazwisko rodowe z gałęzią rodziny. Na przykład oddział „López” pochodzący z miasta Haro w Rioja, La Rioja . Nazwiska związane z hiszpańską szlachtą mają ten sam zwyczaj, jak Álvarez de Toledo, Ramírez de Arellano czy Fernández de Córdoba . W takich przypadkach pierwsze nazwisko wskazuje na pierwotną nazwę rodziny, podczas gdy drugie nazwisko oznacza lenno szlacheckie tej rodziny. W tym kontekście spójnik „de” (z) odzwierciedla, że rodzina była kiedyś panami feudalnymi tego miejsca. Tak więc Ramírezowie byli panami wioski Arellano w Nawarze .

W Portugalii , gdzie większość populacji ma od dwóch do czterech nazwisk ( apelidos de família ), praktyka używania podwójnej kombinacji nazwisk jest bardzo powszechna. Osoba może albo używać nazwiska ojca i matki łącznie ( Aníbal Cavaco Silva ), albo podwójnego nazwiska, które zostało przekazane przez jednego z rodziców ( António Lobo Antunes ). Ostatnie nazwisko (zwykle ojcowskie) jest zwykle uważane za „najważniejsze”, ale ludzie mogą wybrać inne nazwisko, często faworyzując bardziej dźwięczne lub mniej powszechne ich nazwiska w życiu codziennym lub zawodowym (takie jak Manuel Alegre lub José Manuel Barroso , znany w Portugalii pod podwójnym nazwiskiem Durão Barroso). Używanie więcej niż dwóch nazwisk w życiu publicznym jest mniej powszechne, ale nie jest niczym niezwykłym (patrz Sophia de Mello Breyner Andresen ). Powszechne są również połączone nazwiska dwóch rodzin szlacheckich z Portugalii, na przykład Nogueira Ferrão .

, że jeden z wczesnych lotników, Alberto Santos-Dumont , nie tylko często używał znaku równości (=) między swoimi dwoma nazwiskami zamiast łącznika, ale wydaje się również, że wolał tę praktykę, aby okazywać równy szacunek ojcu Francuskie pochodzenie etniczne i narodowość brazylijska jego matki.

Kontynentalna tradycja germańska

W Niemczech podwójne nazwisko ( niem . Doppelname ) jest zwykle łączone z pojedynczym łącznikiem. Inne rodzaje podwójnych nazwisk nie są akceptowane przez niemieckie prawo imion. Jednak wyjątki dotyczą imigrantów i małżeństw, w których podwójne nazwisko było już oficjalnym imieniem jednego partnera przed ślubem. ^{[ potrzebne źródło ]} Prawo z 1993 roku zabrania nazwisk składających się z więcej niż dwóch składników. Wcześniej było to dozwolone dla dorosłych (np. Simone Greiner-Petter-Memm i dawniej Elisabeth Noelle-Neumann-Maier-Leibniz ), ale ich dzieci nie odziedziczyły tego imienia. Zakaz z 1993 roku został podtrzymany przez Trybunał Konstytucyjny w 2009 roku. Członkowie załogi słynnego lekkiego krążownika SMS Emden z I wojny światowej mogli dodać imię Emden z myślnikiem do swojego nazwiska jako szczególny zaszczyt po I wojnie światowej. możliwość, że jeden partner może połączyć oba nazwiska łącznikiem. Tak więc jeden z nich nosi wtedy podwójne imię (Doppelname). (Herr Schmidt i Frau Meyer-Schmidt (lub Frau Schmidt-Meyer); dzieci muszą nazywać się Schmidt). Tylko jeden partner może skorzystać z tej opcji, co uniemożliwia obojgu partnerom posiadanie Doppelnamen (w ten sposób nie byłoby Herr Meyer-Schmidt i Frau Meyer-Schmidt). Aż do końca XX wieku kobieta mogła dodać swoje nazwisko panieńskie do nazwiska męża, a nie odwrotnie, dlatego pani Schmidt stała się panią Meyer-Schmidt. Ta tradycja jest kontynuowana w większości.

W Szwajcarii podwójne nazwiska są tradycyjnie pisane z myślnikiem i łączą nazwiska małżonków z nazwiskiem męża na pierwszym miejscu i drugim z nazwiskiem żony. Ta podwójna nazwa nazywa się „nazwą sojuszu” ( niem . Allianzname ). Imię jako takie jest jednak oficjalnym nazwiskiem rodowym, które odziedziczą ich prawowite dzieci. Na przykład, jeśli Werner Stauffacher jest żonaty z Gertrud Baumgarten, oboje mogą używać nazwiska Stauffacher-Baumgarten. Ich dzieci Heinrich i Verena noszą jednak tylko nazwisko Stauffacher. Wybitnymi nosicielami nazwy sojuszu są Micheline Calmy-Rey (była federalna minister spraw zagranicznych), Eveline Widmer-Schlumpf (była federalna minister finansów) i Johann Schneider-Ammann (federalny minister gospodarki). Ostatnio, w oparciu o presję feministek, prawo zezwala żonom na umieszczanie ich oryginalnego/nazwiska rodowego przed nazwiskiem rodowym. To podwójne imię jest pisane bez łącznika i nosi je tylko żona. Tak więc w powyższym przykładzie żona ma na imię Gertrud Baumgarten Stauffacher, a jej mąż Werner Stauffacher. Ponownie imiona dzieci pozostają Heinrich i Verena Stauffacher.

Dublowanie nazwisk jest również praktykowane przez Holendrów. Przykładem jest nazwisko holenderskiego piłkarza Jana Vennegoora z Hesselink . Według The Guardian , jego imię wywodzi się z „XVII wieku, kiedy to dwie rodziny rolników w rejonie Enschede w Holandii zawarły związek małżeński. Zarówno imiona Vennegoor, jak i Hesselink miały taką samą wagę społeczną, więc – zamiast wybierać między nimi – wybrały użyj obu. „Z” w języku niderlandzkim oznacza „lub”, co oznacza, że dokładne tłumaczenie jego imienia brzmi Jan Vennegoor lub Hesselink. Niektóre z tych holenderskich nazwisk przetrwały również w Afryce Południowej, na przykład nazwisko gracza rugby Rohan Janse van Rensburg to Janse van Rensburg, a nie tylko van Rensburg (które samo w sobie jest istniejącym nazwiskiem). Ponadto często zdarzało się, że żony były znane z nazwiska męża (pierwsze) i jej oryginalnego / rodowego nazwiska (drugie) z łącznikiem. Obecnie pary mogą wybrać dowolną kombinację nazwisk do użytku oficjalnego (chociaż ich oficjalne nazwisko pozostanie niezmienione). Najbardziej rozpowszechnione pozostaje, aby żona albo używała nazwiska z łącznikiem, albo używała swojego oryginalnego / rodowego imienia. Niewielu mężów używa nazwiska z łącznikiem. Wszystkie dzieci pary muszą nosić to samo nazwisko (po ojcu lub po matce); i zwykle nie ma nazwiska z łącznikiem.

Skandynawia

Dania ma tradycję podwójnych nazwisk wywodzącą się z XIX wieku. Wynikało to z dwóch aktów nadawania imion , zobowiązujących pospólstwo do przyjmowania dziedzicznych nazwisk, uchwalonych najpierw dla Księstwa Szlezwiku w 1771 r., a następnie dla właściwej Danii w 1828 r. Większość osób wybrała patronimię jako nazwisko dziedziczne, co skutkowało przytłaczającą dominacją kilka nazwisk.

Aby zmniejszyć ryzyko błędnej tożsamości, wielu Duńczyków zaczęło używać oryginalnych / rodowych imion swoich matek jako dziedzicznego drugiego imienia (podobnego do systemu rosyjskiego lub latynoskiego ), a nie jako drugiego imienia (jak w systemie anglosaskim ) . Jednym z przykładów jest trzech kolejnych premierów Danii, wszyscy o tym samym nazwisku, Rasmussen , więc zwykle nazywa się ich drugimi imionami: odpowiednio Nyrup , Fogh i Løkke .

Obecnie duński porządek imion niezmiennie umieszcza patronimię -sen na końcu, niezależnie od tego, czy imię to zostało przekazane przez ojca lub matkę, czy też zostało przyjęte przez małżeństwo. W przeciwieństwie do systemów rosyjskich lub latynoskich, to drugie imię w stylu nazwiska nie jest uważane za nazwisko właściwe w oficjalnych dokumentach, chyba że jest łączone w jedną nazwę złożoną.

Polska

W Polsce podwójne nazwisko ( polskie : nazwisko złożone , „nazwisko złożone”) jest zwykle łączone z łącznikiem. Polskie nazwiska ( pol . nazwisko , liczba pojedyncza), podobnie jak w większości krajów europejskich, są dziedziczne i generalnie patrylinearne , tj. przekazywane z ojca na jego dzieci. Mężatka zazwyczaj przyjmuje nazwisko męża. Jednak inne kombinacje są prawnie możliwe. Żona może zachować swoje nazwisko rodowe ( polskie : nazwisko panieńskie , dosłownie: „nazwisko panieńskie”) lub dodać do swojego nazwiska męża, tworząc w ten sposób nazwisko podwójne ( nazwisko złożone ). Żonaty mężczyzna może również przyjąć nazwisko żony lub dodać je do swojego. Wiadomo, że istnieją polskie nazwiska trójkołowe; przykładem jest ta, którą poniósł Ludwik Kos-Rabcewicz-Zubkowski, profesor uniwersytecki i pisarz mieszkający w Kanadzie.

Rosja

W Rosji nazwiska z podwójną lufą są dość rzadkie, ale są normalną i przyjętą praktyką, często kojarzoną z niektórymi znanymi rodzinami, które chcą zachować obie linie rodowe. Ustawa federalna nr 143-FZ „O aktach stanu cywilnego” wyraźnie zezwala na nazwiska z podwójną lufą w art. 18, ale ogranicza takie nazwiska złożone tylko do dwóch części.

Статья 18. Запись фамилии, имени и отчества ребенка при государственной регистрации рождения

1. При государственной регистрации рождения фamiлия ребенка записывается по фамилии его родителей. При разных фамилиях родителей по соглашению родителей ребенку присваивается фамилия отца, фамилия матери или двойная фамилия, образованная посредством присоединения фамилий отца и матери друг к другу в любой последо вательности, если иное не предусмотрено законами субъектов Российской Федерации. Не допускается изменение последовательности присоединения фамилий отца и матери друг к другу при образовании д войных фамилий у полнородных братьев и сестер. Двойная фамилия ребенка может состоять не более чем из двух слов, соединенных при написании дефисом.

Przetłumaczony:

Artykuł 18

1. Podczas państwowej rejestracji urodzenia nazwisko dziecka jest rejestrowane zgodnie z nazwiskiem jego rodziców. Przy różnych nazwiskach rodziców, za zgodą rodziców, dziecku nadaje się nazwisko ojca, nazwisko matki albo podwójne nazwisko utworzone przez połączenie w dowolnej kolejności nazwisk ojca i matki, chyba że inaczej stanowią przepisy prawa podmiotów wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej. Niedopuszczalna jest zmiana kolejności łączenia ze sobą nazwisk ojca i matki przy tworzeniu nazwisk podwójnych dla pełnych braci i sióstr. Podwójne nazwisko dziecka może składać się z nie więcej niż dwóch wyrazów połączonych przy zapisie łącznikiem.

Tradycja turecka

Tradycja turecka oferuje parom po ślubie opcje dotyczące konwencji nazewnictwa. Odnawianie krajowego dowodu osobistego w celu odzwierciedlenia zmian ma dwie możliwości, jedna polega na użyciu nazwiska mężczyzny jako nazwiska nowo utworzonej rodziny, druga polega na użyciu dwóch nazwisk dla rodziny, z zaznaczeniem, że jedno jest pierwotnym/nazwiskiem rodowym panny młodej, drugie to nazwisko pana młodego. Podkreśla to równe znaczenie kobiet i mężczyzn w historii Turcji od 2008 roku, dając prawną możliwość korzystania z tego, co jest lepsze dla partnerów.

Tradycja francusko-kanadyjska

Do końca XIX wieku niektóre rodziny miały tradycję nom-dit . To był pseudonim rodzinny (dosłownie „wypowiedziane imię”). Pochodzenie noms-dits było różne. Niektóre noms-dits były wojennymi nazwami pierwszego osadnika, gdy był żołnierzem: Hébert dit Jolicœur ( Ładne Serce, por. Waleczne Serce ), Thomas dit Tranchemontagne ( górski helikopter ). Niektóre oznaczały miejsce pochodzenia pierwszego osadnika: Langevin ( Anjou ), Barbeau dit Poitevin ( Poitou ). Inne oznaczały cechę osoby lub jej mieszkania: Lacourse, Lépine, Larivière.

Ostatnie zmiany

Od końca XX wieku coraz bardziej liberalne przepisy dotyczące dziedziczenia nazwisk w krajach zachodnich doprowadziły do pojawienia się nietradycyjnych lub połączonych nazwisk ad hoc . ^{[ wymagane wyjaśnienie ]} Na przykład amerykański polityk latynoski Antonio Villar i jego żona Corina Raigosa przyjęli „mieszane” nazwisko Villaraigosa po ślubie w 1987 roku.

W Belgii i Niemczech, krajach członkowskich Unii Europejskiej , sądy odmówiły rejestracji dzieci pod nazwiskiem nadanym zgodnie z obcą tradycją nadawania imion.

We Francji praktyką zniesioną w 2010 r. było używanie dwóch kolejnych łączników (--) (nie to samo, co „długi łącznik” lub myślnik lub z podwójnym łącznikiem ) w celu rozróżnienia między niedawno utworzonymi nazwiskami podwójnymi a starożytnymi nazwiskami łączonymi ( francuski : nom composé ). Używanie podwójnych nazwisk jest legalne, ale nie jest zwyczajowe. Dzieci tradycyjnie przyjmują nazwisko ojca (lub, ostatnio, opcjonalnie matki).

W Kanadzie, zwłaszcza w Quebecu , często zdarza się, że dzieci urodzone od lat 70. XX wieku noszą nazwiska obojga rodziców, bez ustalonych zasad dotyczących tego, czy imię ojca, czy matki powinno być pierwsze. (W Quebecu, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego uchwalonego w 1980 r., oboje małżonkowie muszą zachować swoje oryginalne nazwiska po ślubie .) Taka sytuacja była na tyle częsta, że przepisy dotyczące nadawania imion musiały zostać zmienione na początku lat 90., kiedy osoby z podwójnymi nazwiskami zaczęły się żenić i zapragnęli nadać swoim dzieciom podwójne nazwiska. W takich przypadkach dopuszczalna jest jakakolwiek kombinacja zawierająca co najwyżej dwa elementy nazwiska ojca lub matki.

Finlandia zliberalizowała swoje prawo dotyczące imion w 2017 r., Zezwalając w niektórych przypadkach na podwójne nazwiska, łączone lub jako takie. Podwójne nazwisko może powstać podczas zawierania małżeństwa lub posiadania dzieci, łącząc odpowiednio nazwiska małżonków lub rodziców. Podwójne nazwy można łączyć, biorąc po jednej części każdego z nich. Zarówno małżonek, jak i oboje mogą przyjąć podwójne nazwisko. W oparciu o tradycję imion obcych w rodzinie, dzieci mogą otrzymać nazwiska również oparte na nazwisku dziadka. Poprzednie prawo z 1985 r. dopuszczało albo przyjmowanie nazwiska współmałżonka, albo opcjonalnie dalsze używanie własnego nazwiska jako przedrostka połączonego łącznikiem, ale formalnie nie otrzymali podwójnego nazwiska, a ich dzieci otrzymały nazwisko małżonka.

Wraz z rozwojem małżeństw osób tej samej płci , wiele par osób tej samej płci łączyło swoje imiona po ślubie. Na przykład amerykański prawnik i były przewodniczący Libertariańskiego Komitetu Narodowego Joe Bishop-Henchman zmienił swoje nazwisko z Henchman po ślubie z mężem Ethanem Bishopem, który również zmienił wówczas swoje nazwisko na Bishop-Henchman.

Niezachodnie tradycje nazwisk

Większość chińskich nazwisk składa się z jednego znaku. Jednak w dzisiejszych czasach niektóre rodziny łączą teraz nazwiska rodziców, tworząc nowe imiona. Niektóre przykłady godnych uwagi nazwisk z podwójną lufą obejmują Changchien na Tajwanie . Ta praktyka różni się od chińskiego nazwiska złożonego , w którym nazwisko zawiera więcej niż jeden znak.

W 2007 r. urzędnicy ChRL zasugerowali, że należy zachęcać rodziców do tworzenia dwusylabowych (dwuznakowych) nazwisk dla swoich dzieci poprzez łączenie (jednosylabowych) nazwisk rodziców; może to uczynić imiona ludzi bardziej wyjątkowymi i „może pomóc rozwiązać problem często powtarzających się imion”.

W Indiach podwójne nazwiska są stosunkowo powszechne, zwłaszcza w Bengalu, na przykład Roy Chaudhury (czasami pisane jako Chowdhury), Ghosh Dastidar i Das Gupta. ^{[ potrzebne źródło ]} W ostatnich ^{[ kiedy? ]} lat kilka znanych zamężnych kobiet zachowało swoje oryginalne / rodowe nazwiska, co zaowocowało podwójnym nazwiskiem, takim jak Arati Ankalikar-Tikekar , Padmaja Phenany Joglekar .

W Nigerii podwójne nazwisko jest przyjmowane, gdy arystokratka poślubia mężczyznę niższej rangi. Dzieje się tak również wtedy, gdy rodzina rządząca przyjmuje imię swojego patriarchy jako część swojego nazwiska, aby odróżnić się od innych, którzy mogą mieć takie samo nazwisko. Przykładem tego pierwszego jest rodzina Vaughan-Richards, gałąź rodziny nigeryjskiego królewskiego, wyemancypowanego niewolnika, księcia Scipio Vaughana , który zachował nazwisko matki i ojca. Przykładem tego ostatniego jest rodzina królewska króla Adeniji Adele z Lagos, która różni się od swoich licznych kuzynów Adele dzięki użyciu podwójnego imienia Adeniji-Adele .

Filipińska tradycja nadawania imion

Filipińska tradycja nadawania imion wywodzi się z systemu latynoskiego, ale była pod wpływem amerykańskiej (anglosaskiej) tradycji nadawania imion, kiedy Filipiny stały się kolonią Stanów Zjednoczonych w 1901 r. Dziecko zwykle nosi oryginalne / rodowe imię matki jako drugie imię i nosić nazwisko ojca. Kiedy kobieta wychodzi za mąż, zachowuje swoje oryginalne / rodowe nazwisko i dodaje nazwisko męża, ale zazwyczaj nie łączy go. Tak więc, kiedy Maria Santos Aguon poślubia José Lujana Castro, jej imię brzmi Maria Aguon Castro, a ich dzieci zazwyczaj będą nosić drugie imię Aguon i nazwisko Castro. ^{[ potrzebne źródło ]}

W przypadku Filipińczyków drugie imię to zwykle nazwisko matki, które jest oryginalnym / rodowym nazwiskiem matki danej osoby. Użycie nazwiska matki jako drugiego imienia wywodzi się z wpływów amerykańskich, gdzie Filipińczycy przyjęli angielskie zwyczaje nadawania imion, kiedy kiedyś używali hiszpańskich zwyczajów nadawania imion, które używały dwóch nazwisk (ojcowskiego i matczynego) połączonych z partykułą y (lub e przed / i / ), który pozostaje w użyciu, ale został ograniczony do bardzo formalnych celów, akt policyjnych i postępowań sądowych. W oryginalnym hiszpańskim systemie nadawania imion drugie imię odpowiada nazwisku ojca, a nie nazwisku matki, jakie jest używane obecnie na Filipinach. W przypadku Filipińczyków to drugie imię (lub nazwisko matki) jest zwykle skracane w mniej formalnych komunikatach do inicjału drugiego imienia. Tak więc osoba o pełnym imieniu Juan Santos Macaraig , z Santos drugim imieniem w obecnej kolejności, może stać się Juan S. Macaraig ze skróconym drugim imieniem i Juan Macaraig y Santos w systemie hiszpańskim, takim jak te używane w nazwach w aktach policyjnych, zwłaszcza tych widocznych na tabliczkach z nazwiskami osoby skazanej na oficjalnych zdjęciach policyjnych . System filipiński, wykorzystujący kolejność „imię-drugie imię-nazwisko” (lub „chrześcijańskie imię-nazwisko matki-nazwisko ojca”) przypadkowo jest zgodny z portugalskim systemem nadawania imion, który używa dwóch nazwisk, z których pierwsze jest matczyne, a drugie ojcowskie.

Ale w niektórych przypadkach nazwisko matki może nie być drugim imieniem. Może to być drugie imię, na przykład to, co naprawdę oznacza ten termin, jak w Jose P. Laurel , gdzie „P”. (środkowy inicjał) odpowiada Paciano .

U nieślubnych dzieci drugie imię to oryginalne / rodowe nazwisko ojca, a drugie imię (nazwisko matki) matki jako nazwisko. Ale nazwisko staje się nazwiskiem ojca po prawnym i administracyjnym uznaniu przez jego ojca. Dziecko samotnego ojca nie nosi drugiego imienia, nawet jeśli znana jest tożsamość matki.

Aby to zilustrować, córka niezamężnej pary o imieniu Ana Cristina dela Cruz Manansala i Jose Maria Panganiban Lozada , o imieniu „Maria Cristina”, otrzyma imię Maria Cristina Manansala dela Cruz (lub Ma. Cristina M. dela Cruz ), z Drugie imię Any Cristiny, dela Cruz , jako nazwisko. Ale kiedy Jose Maria chce uznać ją za swoje dziecko prawnie i administracyjnie, Maria Cristina przyjmie nazwisko Lozada , ale zachowa nazwisko matki Manansala jako drugie imię, a więc Maria Cristina Manansala Lozada (lub Ma. Cristina M. Lozada ). Jako córka samego Jose Marii, Maria Cristina będzie raczej nazywana Maria Cristina Lozada lub Ma. Cristina Lozada , nawet gdy znana jest matka.

U zamężnych kobiet drugie imię zwykle odpowiada nazwisku oryginalnemu / rodowemu, ale w społeczeństwach zawodowych kobiety zwykle dodają nazwisko męża po swoim oryginalnym / rodowym nazwisku, zachowując nazwisko matki. Zamężna kobieta może odmówić przyjęcia nazwiska męża i zachować swoje oryginalne / rodowe nazwisko, ponieważ żadne prawo filipińskie nie zmusza kobiet do przyjmowania nazwiska męża. Tak więc kobieta o imieniu Maria Concepcion Perez Limchauco (lub Ma. Concepcion P. Limchauco ), która poślubiła Juana Pablo Sancheza Marasigan (lub Juan Pablo S. Marasigan ), może przyjąć imię Maria Concepcion Perez Limchauco-Marasigan (lub Ma. Concepcion P. Limchauco-Marasigan ), utrzymując nazwisko matki Perez , Maria Concepcion Limchauco Marasigan (lub Ma. Concepcion L. Marasigan ), przyjmując oryginalne / rodowe nazwisko Limchauco jako drugie imię i Marasigan jako nazwisko po mężu lub zachować jej oryginalne / rodowe imiona, pozostając Maria Concepcion Perez Limchauco .

Zobacz też