imię hebrajskie

Imię hebrajskie to imię pochodzenia hebrajskiego . W węższym znaczeniu jest to imię używane przez Żydów tylko w kontekście religijnym i inne niż imię świeckie używane na co dzień.

Imiona pochodzenia hebrajskiego, zwłaszcza te z Biblii hebrajskiej , są powszechnie używane przez Żydów i chrześcijan . Wiele z nich jest również używanych przez muzułmanów , szczególnie te wymienione w Koranie (na przykład Ibrahim to popularne arabskie imię od hebrajskiego Avraham ). Typowe imię hebrajskie może mieć wiele różnych form, które zostały dostosowane do fonologii i ortografii wielu różnych języków .

Powszechną żydowską praktyką na całym świecie jest nadawanie dziecku hebrajskiego imienia, które jest używane w kontekstach religijnych przez całe życie tej osoby.

Nie wszystkie imiona hebrajskie mają pochodzenie ściśle hebrajskie; niektóre nazwy mogły zostać zapożyczone z innych starożytnych języków, w tym z egipskiego , aramejskiego , fenickiego lub kananejskiego .

Imiona pochodzenia hebrajskiego

Hebrajskie imiona używane przez Żydów (wraz z wieloma imionami hebrajskimi używanymi w chrześcijaństwie ) często pochodzą z Tanach , znanej również jako Biblia hebrajska (której schrystianizowana wersja nosi nazwę Starego Testamentu ).

Uważa się, że wiele z tych imion zostało zaadaptowanych z hebrajskich zwrotów i wyrażeń, nadając specjalne znaczenie lub wyjątkowe okoliczności urodzenia temu, kto otrzymuje to imię.

Imiona teoforyczne to te, które zawierają formę imienia boskiego, na przykład poprzez dodanie sufiksu אל -el , oznaczającego „Bóg”, tworząc imiona, takie jak מיכאל Michael („kto jest jak Bóg?”) I גבריאל Gabriel („mąż Boży "). Inną powszechną formą teoforii jest użycie tetragramu JHWH jako podstawy przyrostka; najczęściej używanymi przez Żydów skrótami są יה -yāh / -iyyāh i יהו -yāhû / -iyyāhû / -ayhû , tworząc nazwy takie jak ישׁעיהו Yəšaʻªyāhû (Izajasz), צדקיהו Ṣiḏqiyyāhû (Sedekiasz) i שׂריה Śərāyāh (Seraiah). Większość chrześcijan używa krótszego sufiksu preferowanego w tłumaczeniach Biblii na języki europejskie: grecki -ιας -ias i angielski -iah , tworząc imiona takie jak Τωβιας Tōbias (Tobiasz , Toby) zamiast Tobiyyahu i Ιερεμίας Ieremias (Jeremiasz, Jeremy) zamiast Yirmeyahu .

Oprócz oddania Elohimowi i Jahwe , imiona mogą również same w sobie być pochwałami. Imię טוביהו Ṭôḇiyyāhû oznacza „Dobro Pana/jest Panem”.

Imiona pochodzenia aramejskiego

Uczeni sprzed stu lat spekulowali, że judeo-aramejski był językiem ojczystym Izraela w czasach Jezusa . Archeologia podaje to w wątpliwość. [ potrzebne źródło ] Aramejski przetrwał na niewielkiej liczbie inskrypcji pogrzebowych z I wieku [ potrzebne źródło ] , a także był to język używany do napisania części Księgi Daniela , Księgi Ezdrasza i całego żydowskiego Talmudu babilońskiego . Językiem aramejskim pozostał lingua franca Bliskiego Wschodu aż do czasów islamu.

Nazwy judeoaramejskie to עבד־נגו ʻĂḇēḏ-nəḡô , בר־תלמי Bar-Talmay i תום Tôm , a także Bar Kochba .

Nazwy hebrajsko-greckie

Ze względu na hellenizację wschodniej części Morza Śródziemnego i przemieszczanie się Żydów po tym obszarze, wiele imion hebrajskich zostało dostosowanych do greckiego, co zostało wzmocnione tłumaczeniem Tanach w Septuagincie z wieloma imionami zhellenizowanymi.

Wiele imion w Nowym Testamencie ma pochodzenie hebrajskie i aramejskie, ale zostały zaadaptowane do języka greckiego przez hellenistycznych pisarzy chrześcijańskich, takich jak Paweł z Tarsu .

Takie hebrajsko-greckie imiona to Ἰησοῦς Iēsous (pierwotnie od ישׁוע Yēšûªʻ ), Νῶε Nōē (pierwotnie od נח Nōªḥ ), Ἰσαΐας Isaias (pierwotnie od ישׁ עיהו Yəšaʻªyāhû ), Ἰσραήλ Israēl (pierwotnie z ישראל Yiśrā'ēl ).

Co więcej, niektórzy Żydzi tamtych czasów sami mieli greckie imiona pogan , takie jak Christian Luke (gr. Λουκᾶς Loukas ). Chociaż nazwy te były używane przez niektórych Żydów w tamtym czasie, generalnie nie są one obecnie kojarzone z Żydami i są uważane za charakterystycznie greckie i w dużej mierze ograniczają się do używania przez chrześcijan. Istnieją hebrajskie formy imion, ale są one niezwykle rzadkie.

Nazwy hebrajsko-łac

Wiele imion hebrajskich zostało zaadaptowanych na łacinę, niektóre z greckiego. Do takich imion należą Jezus (z greckiego Ιησους Iēsous ) i Maria (z greckiego Μαριαμ Mariam , pierwotnie z hebrajskiego מרים Miryām ).

Ponadto niektórzy Żydzi w czasach rzymskich również nosili łacińskie imiona, na przykład chrześcijański ewangelista Marek (łac. Marcus ). Podobnie jak w przypadku współczesnych imion żydowskich pochodzenia greckiego, większość z tych imion łacińskich na ogół nie jest obecnie kojarzona z Żydami i zachowała charakter rzymski i chrześcijański.

Nazwy hebrajsko-arabskie

Wraz z powstaniem islamu i ustanowieniem kalifatu arabskiego język arabski stał się lingua franca Bliskiego Wschodu i niektórych części berberyjskiej Afryki Północnej . Pismo islamskie, takie jak Koran, zawiera jednak wiele imion pochodzenia hebrajskiego (często poprzez aramejski), a także istniały mniejszości żydowskie i chrześcijańskie żyjących pod panowaniem arabskiego islamu. W związku z tym wiele imion hebrajskich zostało zaadaptowanych na język arabski i można je było znaleźć w świecie arabskim. Żydzi i chrześcijanie na ogół używali arabskich adaptacji tych imion, podobnie jak anglojęzyczni Żydzi, a czasem muzułmanie, często Noé używają zanglicyzowanych wersji, takich jak Joshua, zamiast Yəhôšúªʼ,

Chociaż większość takich nazw jest wspólna dla tradycyjnych arabskich tłumaczeń Biblii, kilka się różni; na przykład chrześcijanie mówiący po arabsku używają Yasūʻ zamiast ʻĪsā dla słowa „ Jezus ”.

Takie nazwy hebrajsko-arabskie obejmują:

Wpływ języka aramejskiego można zaobserwować w kilku nazwach, zwłaszcza ʼIsḥāq (Izaak), gdzie forma syryjska to po prostu Îsḥāq , w przeciwieństwie do bardziej hebrajskich form, takich jak Yaʻqūb (Jakub).

Niektóre z tych arabskich imion zachowują oryginalną wymowę hebrajską, która została później zmieniona przez regularne zmiany dźwięków; migdal , zapisywany w Nowym Testamencie jako Magdal ene, aw palestyńskim arabskim jako Majdala , co zamieniało a w nieakcentowane zamknięte sylaby na i .

Zazwyczaj hebrajskie אל -ʼēl było adaptowane jako ـايل -īl , a hebrajskie יה -yāh jako ـيا -yāʼ .

Nazwy hebrajsko-angielskie

Jakub I z Anglii zlecił tłumaczenie chrześcijańskiej Biblii z języków oryginalnych, w tym tłumaczenie Tanachu, czyli Starego Testamentu, z hebrajskiego na angielski, które stało się znane jako Biblia Króla Jakuba i jest często przywoływane dzisiaj przez skrót „KJV”.

Mimo to wiele imion KJV ze Starego Testamentu nie było całkowicie pozbawionych greckich wpływów Nowego Testamentu. Wpływ ten odzwierciedlał głównie samogłoski imion i pozostawił większość spółgłosek w dużej mierze nietkniętych i tylko nieznacznie przefiltrowanych do spółgłosek współczesnej fonologii angielskiej. Jednak wszystkie nazwy KJV były zgodne z grecką konwencją nierozróżniania miękkich i dāḡeš form ב bêṯ . Zwyczaje zaowocowały wielojęzycznymi hebrajsko-helleno-angielskimi imionami, takimi jak Juda , Izajasz i Jeremiasz . Ponadto kilka imion zostało zaadaptowanych bezpośrednio z języka greckiego, bez nawet częściowych tłumaczeń z języka hebrajskiego, w tym imiona takie jak Izaak , Mojżesz i Jesse .

Wraz z imionami z wydania Nowego Testamentu KJV, imiona te stanowią dużą część imion hebrajskich, jakie istnieją w świecie anglojęzycznym.

użycie żydowskie

Imię hebrajskie jest używane w kontekście religijnym podczas modlitwy. Kiedy wspomina się zmarłych krewnych podczas Yizkor lub podczas błogosławieństwa El-Malei, używa się hebrajskiego imienia zmarłego wraz z hebrajskim imieniem ojca. Kiedy Misheberach (modlitwę za chorych), obok hebrajskiego imienia matki wypowiada się hebrajskie imię chorego. Kiedy dorosły Żyd jest wezwany do przyjęcia aliji do Tory , jest on identyfikowany za pomocą swojego hebrajskiego imienia wraz z hebrajskim imieniem ojca; Na przykład, Jakub ben Chaim . (W niektórych społecznościach, zwłaszcza tych, które pozwalają kobietom na zaszczyt otrzymania aliji, praktyką jest umieszczanie imion obojga rodziców w kontekście aliji; na przykład Elisheva bat Moshe v'Sarah ).

Chociaż, ściśle mówiąc, „hebrajskie imię” do użytku rytualnego jest w języku hebrajskim, w niektórych społecznościach aszkenazyjskich nie jest niczym niezwykłym, że ludzie mają imiona pochodzenia jidysz lub mieszane imiona hebrajsko-jidysz; na przykład imię Simhah Bunim , gdzie simhah oznacza po hebrajsku „szczęście”, a Bunim to imię w języku jidysz, prawdopodobnie pochodzące od francuskiego bon nom („dobre imię”).

Nawróceni na judaizm mogą wybrać dowolne hebrajskie imię jako imię osobiste. Jednak imiona rodziców w ich przypadku nie są imionami ich rzeczywistych rodziców, ale raczej Abraham v' Sarah , którzy są (jako pierwsza matriarcha i patriarcha tradycji żydowskiej) prototypowymi „rodzicami” w judaizmie.

Zobacz też

Linki zewnętrzne