japońskie imię

Nie mylić z nazwami Japonii .
Yamada Tarō ( 山田太郎 ) , japońskie imię zastępcze (mężczyzna), odpowiednik Johna Smitha w języku angielskim. Odpowiednikiem Jane Smith byłaby Yamada Hanako ( 山田花子 ) .

Japońskie imiona ( 日本人の氏名、日本人の姓名、日本人の名前 , Nihonjin no Shimei, Nihonjin no Seimei, Nihonjin no Namae ) w dzisiejszych czasach składają się z nazwiska (nazwiska), po którym następuje imię , w tej kolejności . Niemniej jednak, gdy japońskie imię jest zapisane alfabetem łacińskim, od czasów Meiji oficjalną polityką było zaspokojenie zachodnich oczekiwań i odwrócenie kolejności. Od 2019 roku rząd zadeklarował zamiar zmiany tej polityki. Japońskie imiona są zwykle zapisywane w kanji , które są głównie znakami Chińskie pochodzenie, ale japońskie w wymowie. Wymowa japońskich znaków kanji w nazwach jest zgodna ze specjalnym zestawem zasad, chociaż rodzice mogą wybrać wymowę; wielu obcokrajowców ma trudności z odczytaniem nazw kanji, ponieważ rodzice mogą wybrać, jaką wymowę chcą dla określonego kanji, chociaż większość wybranych wymow jest powszechna, gdy jest używana w nazwach. Niektóre znaki kanji są zakazane w nazwach, [ potrzebne źródło ] , na przykład kanji oznaczające między innymi „słaby” i „porażkę”.

Rodzice mają również możliwość użycia hiragany lub katakany podczas nadawania imienia nowonarodzonemu dziecku. Imiona pisane hiraganą lub katakaną są tłumaczeniami fonetycznymi, a zatem nie mają wizualnego znaczenia imion wyrażonych w logograficznym kanji.

Według szacunków, obecnie w Japonii używa się ponad 300 000 różnych nazwisk. Trzy najczęstsze nazwiska rodowe w Japonii to Satō ( 佐藤 ) , Suzuki ( 鈴木 ) i Takahashi ( 高橋 ) . Ludzie w Japonii zaczęli używać nazwisk w okresie Muromachi . Chłopi japońscy nosili nazwiska w okresie Edo ; nie mogli ich jednak używać publicznie.

Podczas gdy nazwiska rodowe podlegają stosunkowo spójnym regułom, imiona są znacznie bardziej zróżnicowane pod względem wymowy i znaków. Chociaż wiele pospolitych imion można łatwo przeliterować lub wymówić, wielu rodziców wybiera imiona z nietypowymi znakami lub wymową, a takich imion na ogół nie można przeliterować ani wymówić, chyba że podano zarówno pisownię, jak i wymowę. Niezwykłe wymowy stały się szczególnie powszechne, a trend ten znacznie wzrósł od lat 90. Na przykład popularne imię męskie 大翔 jest tradycyjnie wymawiane jako „Hiroto”, ale w ostatnich latach do użytku weszły alternatywne wymowy „Haruto”, „ Yamato ”, „Taiga”, „Sora”, „Taito”, „Daito” i „Masato”.

Imiona męskie często kończą się na -rō ( 郎 , „syn”) , ale także na „jasny, jasny” ( 朗 ) (np. „ Ichirō ”); -ta ( 太 , „wielki, gruby” lub „pierwszy [syn]”) (np. „ Kenta ”) lub -o ( 男/雄/夫 , „człowiek”) (np. „Teruo” lub „ Akio ”), lub zawierają ichi ( 一 , „pierwszy [syn]”) (np. „ Ken'ichi ”), kazu ( 一 , „pierwszy [syn]”) (również pisane z 一 , razem z kilkoma innymi możliwymi znakami; np. „ Kazuhiro ”), ji ( 二/次 , „drugi [syn] " lub "następny") (np. " Jirō ") lub dai ( 大 , "wielki, duży") (np. " Daichi ").

Imiona żeńskie często kończą się na -ko ( 子 , "dziecko") (np. " Keiko ") lub -mi ( 美 , "piękno") (np. " Yumi "). Inne popularne zakończenia imion żeńskich to -ka ( 香 , „zapach, perfumy”) lub „kwiat” ( 花 ) (np. „ Reika ”) i -na ( 奈/菜 , „zielenie” lub „jabłoń”) (np. „ Haruna ”).

Struktura

Większość Japończyków ma jedno nazwisko i jedno imię, z wyjątkiem japońskiej rodziny cesarskiej , której członkowie nie mają nazwisk. Nazwisko rodowe – myōji ( 苗字、名字 ) , uji ( 氏 ) lub sei ( 姓 ) – poprzedza imię, zwane „imię” ( 名 , mei ) lub „imię niższe” ( 下の名前 , shita no namae ) . Imię może być określane jako „dolne imię”, ponieważ w języku japońskim pisanym pionowo imię pojawia się pod nazwiskiem rodowym. Osoby o mieszanym pochodzeniu japońskim i zagranicznym mogą mieć drugie imiona.

Historycznie rzecz biorąc, myōji , uji i sei miały różne znaczenia. Sei było pierwotnie patrylinearnym nazwiskiem nadanym przez cesarza jako tytuł męskiej rangi. Sei było stosunkowo mało , a większość średniowiecznych klanów szlacheckich wywodzi się bezpośrednio od tych sei lub od ich dworzan . Uji była inną nazwą używaną do określenia pochodzenia patrylinearnego , ale później połączyła się z myōji mniej więcej w tym samym czasie. Myōji było po prostu tym, czym rodzina decyduje się nazywać siebie, w przeciwieństwie do sei nadanego przez cesarza. Chociaż był przekazywany patrylinearnie u męskich przodków, w tym u męskich przodków zwanych haku (wujami), jeden miał pewien stopień swobody w zmianie myōji . Zobacz także kabane .

Pojedynczy element tworzący nazwę, taki jak hiro („ekspansywność”), może być zapisany za pomocą więcej niż jednego znaku kanji ( 博 , 弘 lub 浩 ). I odwrotnie, określone kanji może mieć wiele znaczeń i wymowy. W niektórych nazwach japońskie znaki fonetycznie „przeliterują” imię i nie mają za sobą żadnego zamierzonego znaczenia. Wiele japońskich imion używa kalamburów.

Bardzo niewiele imion może być nazwiskami i imionami (na przykład Mayumi ( 真弓 ) , Kaneko ( 金子 ) , Masuko ( 益子 ) lub Arata ( 新 ) . Dlatego dla osób zaznajomionych z japońskimi imionami, które imię jest nazwiskiem, a które imieniem, jest zwykle oczywiste, bez względu na kolejność, w jakiej imiona są prezentowane. To sprawia, że ​​​​jest mało prawdopodobne, aby te dwa imiona zostały pomylone, na przykład: podczas pisania w języku angielskim przy użyciu kolejności nadawania imion według nazwiska rodowego. Jednak ze względu na różnorodność wymowy i różnice w językach, niektóre popularne nazwiska i imiona mogą pokrywać się po romanizacji: np. Maki ( 真 紀 、 麻 紀 、 真 樹 ) (imię) i Maki ( 槇 、 牧 、 薪 ) (nazwisko) .

Chociaż nazwy japońskie są zwykle pisane w kanji, różnią się od imion chińskich poprzez dobór znaków w imieniu i ich wymowę. Japończyk potrafi odróżnić japońskie imię od chińskiego. Akie Tomozawa powiedział, że jest to równoważne z tym, jak „Europejczycy mogą łatwo stwierdzić, że nazwisko„ Smith ”jest angielskie, a„ Schmidt ”niemieckie lub„ Victor ”jest angielski lub francuski, a„ Vittorio ”jest włoski”.

Postacie

Japońskie imiona są zwykle pisane kanji (chińskie znaki), chociaż niektóre nazwy używają hiragany , a nawet katakany lub mieszanki kanji i kana . Podczas gdy większość „tradycyjnych” imion używa kun'yomi (rdzennych Japończyków), duża liczba imion i nazwisk również używa znaków kanji on'yomi (pochodzących z języka chińskiego). Wiele innych używa odczytów, które są używane tylko w nazwach ( nanori ), takich jak imię żeńskie Nozomi ( 希 ) . Większość nazwisk składa się z jednego, dwóch lub trzech znaków kanji. Istnieje również niewielka liczba czterech lub pięciu nazwisk w kanji, takich jak Teshigawara ( 勅使河原 ) , Kutaragi ( 久多良木 ) i Kadenokōji ( 勘解由小路 ) , ale są one niezwykle rzadkie. [ potrzebne źródło ] Dźwięk no , wskazujący na posiadanie (jak dopełniacz saksoński w języku angielskim) i odpowiadający charakterowi の , jest często zawarte w nazwach, ale nie jest zapisywane jako osobny znak, jak w przypadku nazwy zwyczajowej i-no-ue ( 井 上 , well-(possessive)-top / above, top of the well) lub postaci historycznych, takich jak Sen no Rikyū .

Większość imion osobistych używa jednego, dwóch lub trzech znaków kanji. Imiona czterosylabowe są powszechne, zwłaszcza u najstarszych synów.

Jak wspomniano powyżej, imiona żeńskie często kończą się na sylabę -ko , zapisywaną z kanji oznaczającym "dziecko" ( 子 ) lub -mi , zapisywaną z kanji oznaczającym "piękny" ( 美 ) .

Użycie -ko ( 子 ) znacznie się zmieniło na przestrzeni lat: przed Restauracją Meiji (1868) było zarezerwowane dla członków rodziny cesarskiej. Po renowacji stał się popularny i był w przeważającej mierze powszechny w Taishō i wczesnej Shōwa . Przyrostek -ko zyskał na popularności po połowie XX wieku. Około 2006 roku, ze względu na naśladowanie przez obywateli zwyczajów nazywania popularnych artystów, przyrostek -ko spadała popularność. W tym samym czasie imiona zachodniego pochodzenia, pisane w kana, stawały się coraz bardziej popularne w nadawaniu imion dziewczętom. Do 2004 roku pojawił się trend używania hiragany zamiast kanji w nadawaniem imion dziewczętom. Molly Hakes powiedziała, że ​​​​może to mieć związek z używaniem hiragany z dumy kulturowej, ponieważ hiragana jest rdzenną formą pisma Japonii, lub z nieprzypisywaniem znaczenia imieniu dziewczyny, aby inni nie mieli wobec niej szczególnych oczekiwań.

imion kończących się na -ko znacznie spadła w połowie lat 80., ale nadal są nadawane, choć znacznie rzadziej niż w przeszłości. Imiona męskie czasami kończą się na sylabę -ko, jak w Mako , ale bardzo rzadko używa się kanji 子 (najczęściej, jeśli imię męskie kończy się na -ko , kończy się na -hiko , używając kanji 彦 oznaczającego „chłopiec”). Typowe końcówki imion męskich to -shi i -o ; nazwy kończące się na -shi są często przymiotnikami, np. Atsushi, co może oznaczać na przykład „(być) wiernym”. W przeszłości (przed II wojną światową ) imiona pisane katakaną były powszechne wśród kobiet, ale wydaje się, że ten trend stracił na popularności. Imiona Hiragana dla kobiet nie są niczym niezwykłym. Imiona Kana dla chłopców, zwłaszcza te pisane hiraganą, były historycznie bardzo rzadkie. Może to częściowo wynikać z faktu, że pismo hiragana jest postrzegane jako kobiece; w średniowiecznej Japonii kobiety na ogół nie uczyły się kanji i pisały wyłącznie w hiraganie. [ potrzebne źródło ]

W języku japońskim słowa, a tym samym nazwy, nie zaczynają się od sylabicznej spółgłoski n ( ん ) ; jest to wspólne z innymi właściwymi japońskimi słowami, chociaż potoczne słowa mogą zaczynać się od ん , jak w nmai ( ん ま い ) (wariant umai ( う ま い , „pyszne”) . Niektóre imiona kończą się na -n : imiona męskie Ken, Shin Przykładami są , i Jun. Sylaby n nie należy mylić ze spółgłoską n , od których nazw można zaczynać; na przykład imię żeńskie Naoko ( 尚子 ) lub męskie Naoya ( 直哉 ) . (Spółgłoska n musi być połączona z samogłoską, aby utworzyć sylabę).

Jedną dużą kategorię nazwisk rodowych można sklasyfikować jako nazwiska -tō . Kanji 藤 , oznaczające glicynię , ma on'yomi tō (lub, z rendaku , dō ). Wielu Japończyków ma nazwiska, które zawierają to kanji jako drugi znak. To dlatego, że klan Fujiwara ( 藤原家 ) nadał swoim samurajskim nazwiskom ( myōji ) kończące się na pierwszą literę ich imienia, aby wskazać ich status w czasach, gdy pospólstwu nie wolno było nosić nazwisk. Przykłady obejmują Atō, Andō , Itō (chociaż powszechne jest również inne końcowe kanji), Udō , Etō , Endō , Gotō , Jitō, Katō , Kitō , Kudō , Kondō , Saitō , Satō , Shindō , Sudō, Naitō , Bitō i Mutō . Jak już wspomniano, na tej liście znajdują się niektóre z najczęstszych nazwisk.

Japońskie nazwiska zwykle zawierają znaki odnoszące się do miejsc i cech geograficznych.

Trudność w odczytaniu nazwisk

Imię zapisane w kanji może mieć więcej niż jedną wspólną wymowę, z których tylko jedna jest poprawna dla danej osoby. Na przykład nazwisko zapisane w kanji jako 東海林 można odczytać jako Tōkairin lub Shōji. I odwrotnie, każde imię może mieć kilka możliwych form pisanych i znowu tylko jedna będzie poprawna dla danej osoby. Znak 一 używany jako imię męskie może być używany jako forma pisemna dla „Hajime”, „Hitoshi”, „Ichi-/-ichi”, „Kazu-/-kazu” i wielu innych. Imię Hajime może być zapisane z dowolnym z poniższych: 始 , 治 , 初 , 一 , 元 , 肇 , 創 , 甫 , 基 , 哉 , 啓 , 本 , 源 , 東 , 大 , 孟 lub 祝 . Ta zgodność wiele do wielu między imionami i sposobami ich zapisu jest znacznie bardziej powszechna w przypadku imion męskich niż w przypadku nazwisk lub imion żeńskich, ale można ją zaobserwować we wszystkich tych kategoriach. Permutacje potencjalnych znaków i dźwięków mogą stać się ogromne, ponieważ niektóre bardzo przeciążone dźwięki mogą być wytwarzane przez ponad 500 różnych znaków kanji, a niektóre znaki kanji mogą oznaczać kilkadziesiąt dźwięków. To może i sprawia, że ​​zestawienie , wymowa i latynizacja japońskiego imienia jest bardzo trudnym problemem. Z tego powodu wizytówki często zawierają wymowę nazwy as furigana , a formularze i dokumenty często zawierają miejsca na wpisanie brzmienia imienia w kana (zwykle katakana).

Kilka japońskich imion, zwłaszcza nazwisk rodowych, zawiera archaiczne wersje znaków . Na przykład bardzo powszechny znak shima , „wyspa”, można zapisać jako 嶋 lub 嶌 zamiast zwykłego 島 . Niektóre nazwy zawierają również bardzo rzadkie kanji, a nawet kanji, które nie istnieją już we współczesnym języku japońskim . Japończycy, którzy mają takie imiona, prawdopodobnie pójdą na kompromis, zastępując podobne lub uproszczone znaki. Może to być trudne przy wprowadzaniu kanji na komputerach, ponieważ wiele baz danych kanji na komputerach zawiera tylko popularne i regularnie używane znaki kanji, a wiele archaicznych lub w większości nieużywanych znaków nie jest uwzględnionych.

Przykładem takiego imienia jest Saitō : są tu dwa popularne znaki kanji oznaczające sai . Te dwa sai mają różne znaczenia: 斉 oznacza „razem” lub „równoległy”, ale 斎 oznacza „oczyszczać”. Nazwy te mogą również istnieć zapisane w archaicznych formach, odpowiednio jako 齊 藤 i 齋 藤 .

Problem pojawia się, gdy starsza osoba zapomina, jak zapisać swoje imię starym kanji, którego już nie używa.

Nazwiska rodowe są czasami zapisywane z odczytami peryferyjnymi, zwanymi jukujikun , w których pisane znaki odnoszą się pośrednio do wymawianego imienia. Na przykład 四月一日 normalnie byłoby odczytywane jako shigatsu tsuitachi („1 kwietnia”) , ale jako nazwisko rodowe czyta się je jako watanuki („niewyściełane ubrania”) , ponieważ 1 kwietnia to tradycyjna data przejścia z zimy na lato odzież. W ten sam sposób 小鳥遊 normalnie odczytuje się jako kotori asobi („grają ptaszki”) lub shōchōyū , ale jest czytane Takanashi, ponieważ małe ptaki ( kotori ) bawią się ( asobi ) tam, gdzie nie ma ( nashi ) jastrzębi ( taka ).

Większość Japończyków i agencji przyjęło zwyczaje, aby rozwiązać te problemy. Na przykład książki adresowe często zawierają znaki furigana lub rubinowe , aby ułatwić wymowę nazwiska. Obywatele Japonii są również zobowiązani do podania zlatynizowanego nazwiska w paszporcie . Niedawne użycie katakany w japońskich mediach w odniesieniu do japońskich celebrytów, którzy zdobyli międzynarodową sławę, zapoczątkowało modę wśród młodych ludzi z towarzystwa , którzy próbują przywołać kosmopolityczny styl, używając nazw katakana jako odznaki honoru. [ potrzebne źródło ] Wszystkie te komplikacje występują również w japońskich nazwach miejscowości .

Nie wszystkie nazwy są skomplikowane. Niektóre nazwy pospolite podsumowuje wyrażenie tanakamura („wioska pośrodku pól ryżowych”) : trzy kanji ( ta ( 田 , „pole ryżowe”) , naka ( 中 , „środek”) i mura ( 村 , „wieś”) ), razem w dowolnej parze, tworzą proste, dość pospolite nazwisko: Tanaka , Nakamura , Murata , Nakata (Nakada), Muranaka , Tamura .

Pomimo tych trudności istnieje wystarczająco dużo wzorców i powtarzających się imion, aby większość rodzimych Japończyków była w stanie odczytać praktycznie wszystkie napotkane nazwiska rodzinne i większość imion osobistych.

Przepisy prawne

Nazwy kanji w Japonii podlegają przepisom japońskiego Ministerstwa Sprawiedliwości dotyczącym używania znaków kanji w nazwach. Od stycznia 2015 r. tylko 843 „ kanji nazw ” ( jinmeiyō kanji ) i 2136 „powszechnie używanych znaków” ( jōyō kanji ) jest dozwolonych w nazwach osobistych. Ma to na celu zapewnienie łatwego zapisywania i odczytywania nazw przez osoby posługujące się językiem japońskim. Zasady regulują również nazwy uważane za nieodpowiednie; na przykład w 1993 r. dwóm rodzicom, którzy próbowali nazwać swoje dziecko Akuma ( 悪魔 ) , co dosłownie oznacza „diabeł”, zakazano tego po masowym publicznym oburzeniu.

Chociaż istnieją przepisy dotyczące nadawania imion dzieciom, w imionach dorosłych nadal można znaleźć wiele archaicznych znaków, zwłaszcza tych urodzonych przed II wojną światową . Ponieważ ograniczenia prawne dotyczące używania takich znaków kanji powodują niedogodności dla osób noszących takie nazwy i sprzyjają mnożeniu się identycznych nazw, wiele ostatnich zmian wprowadzono raczej w celu zwiększenia niż zmniejszenia liczby znaków kanji dozwolonych w nazwach. Sąd Najwyższy w Sapporo orzekł, że odmowa rejestracji imienia dziecka przez rząd była niezgodna z prawem, ponieważ zawierało ono znak kanji, który był stosunkowo powszechny, ale nie figurował na oficjalnej liście znaków imienia sporządzonej przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Następnie rząd japoński ogłosił plany zwiększenia liczby kanji „dozwolonych” w nazwach.

Użycie spacji w imionach (w celu oddzielenia imion i drugich imion) jest niedozwolone w oficjalnych dokumentach, ponieważ technicznie rzecz biorąc, spacja nie jest dozwolonym znakiem. Jednak spacje są czasami używane na wizytówkach iw korespondencji.

Odprawa celna

W okresie, gdy typowi rodzice mieli kilkoro dzieci, powszechną praktyką było nazywanie synów numerami z sufiksem rō ( 郎 , „syn”) . Pierwszy syn byłby znany jako „Ichirō”, drugi jako „Jirō” i tak dalej. Dziewczynom często nadawano imię ko ( 子 , „dziecko”) na końcu imienia; nie należy tego mylić z mniej powszechnym męskim sufiksem hiko ( 彦 ) . Obie praktyki stały się mniej powszechne, chociaż wiele dzieci nadal ma imiona w tym stylu.

Chociaż niektórzy ludzie mogą nadal w to wierzyć, Lafcadio Hearn (patrz poniżej) w Shadowings wyjaśnia, że ​​przynajmniej w jego czasach (od 1880 do 1905, data publikacji) zakończenie -ko ( 子 ) nie było żadną częścią nazwa, ale honorowy przyrostek, taki jak -san ( さ ん ) . W szczególności, mimo że symbolem było „dziecko”, oznaczało to „damę” i było używane tylko przez kobiety z wyższych sfer. Byłoby absurdem stosować się do kobiet z klasy średniej lub klasy niższej. Prawie te same imiona były używane przez wszystkie klasy, ale Hana-ko należała do klasy wyższej, podczas gdy niższe kobiety to O-Hana-san, z przedrostkiem honorowym i sufiksem. [ potrzebne źródło ]

Mówienie do innych i o innych

Główne artykuły: japońskie zwroty grzecznościowe i zaimki japońskie

Sposób, w jaki imię jest używane w rozmowie, zależy od okoliczności i relacji mówiącego ze słuchaczem i nosicielem imienia. Zwykle używa się nazwiska rodowego, a imiona są w dużej mierze ograniczone do nieformalnych sytuacji i przypadków, w których osoba mówiąca jest starsza, lepsza lub bardzo dobrze zaznajomiona z wymienioną osobą. Kiedy zwracamy się do kogoś lub odnosimy się do członka naszej obcej grupy , zwykle dodaje się tytuł taki jak -san ( さん ) .

Japończycy często w ogóle unikają nazywania swoich seniorów lub przełożonych po imieniu, używając tylko tytułu: w rodzinie może to być relacja pokrewieństwa, taka jak okāsan ( お母 さ ん , „matka”) , w szkole może to być sensei ( 先生 , „nauczyciel”) , podczas gdy prezes firmy byłby nazywany shachō ( 社長 , „prezes firmy”) .

Z drugiej strony zaimki oznaczające „ty” ( anata ( あなた ) , kimi ( きみ ) , omae ( お前 ) ) są używane w języku japońskim raczej rzadko. Używanie takich słów czasami brzmi lekceważąco, a ludzie często zwracają się do siebie, używając imienia, tytułu i grzeczności, nawet w rozmowach twarzą w twarz.

Nazywanie czyjegoś imienia (nazwiska rodowego) bez tytułu lub honoru nazywa się yobisute ( 呼 び 捨 て ) i może być uznane za niegrzeczne nawet przy najbardziej nieformalnych i przyjacielskich okazjach. To faux pas jest jednak łatwo usprawiedliwiane przez obcokrajowców.

Pseudonimy

Główny artykuł: japońskie słowa skrócone i skrócone

Każdemu imieniu odpowiada jeden lub więcej hipokorystyków , pieszczotliwych przezwisk. Są one tworzone przez dodanie przyrostka -chan ( ちゃん ) do rdzenia. Istnieją dwa rodzaje łodyg. Jeden składa się z pełnego imienia. Przykładami tego typu są Tarō-chan z Tarō, Kimiko-chan z Kimiko i Yasunari-chan z Yasunari. Drugim typem rdzenia jest zmodyfikowany rdzeń wywodzący się od pełnego imienia. Przykładami takich imion są: Ta-chan z Tarō, Kii-chan z Kimiko i Yā-chan z Yasunari. Hypocoristics ze zmodyfikowanymi rdzeniami są bardziej intymne niż te oparte na pełnym imieniu.

Hypocoristics ze zmodyfikowanymi rdzeniami uzyskuje się przez dodanie -chan do rdzenia składającego się z całkowitej liczby, zwykle jednej, ale czasami dwóch, stóp , gdzie stopa składa się z dwóch mor . Mora ( 音節 ) to jednostka, w której lekka sylaba zawiera jedną, a ciężka dwie sylaby. Na przykład rdzenie, które mogą pochodzić od Tarō, to / taro / , składające się z dwóch lekkich sylab i / taa / , składające się z pojedynczej sylaby z długą samogłoską, co daje Taro-chan i Tā-chan. Tematy, które mogą pochodzić od Hanako to /hana/, z dwiema lekkimi sylabami, /han/, z jedną sylabą zamkniętą spółgłoską i /haa/, z jedną sylabą z długą samogłoską, co daje Hanachan, Hanchan i Hachan. Treść segmentowa jest zwykle lewym podciągiem treści o podanej nazwie. Jednak w niektórych przypadkach uzyskuje się go w inny sposób, w tym poprzez użycie innego sposobu odczytania znaku kanji użytego do zapisania imienia. Na przykład dziewczyna o imieniu Megumi może nazywać się Keichan lub po prostu Kei, ponieważ postać użyta do napisania Megumi ( 恵 ) , można również odczytać Kei .

Powszechna japońska praktyka tworzenia skrótów poprzez łączenie pierwszych dwóch morae dwóch słów jest czasami stosowana do imion (zwykle celebrytów). Na przykład Takuya Kimura ( 木村 拓哉 , Kimura Takuya ) , słynny japoński aktor i piosenkarz, zostaje Kimutaku ( キ ム タ ク ) . Czasami stosuje się to nawet do celebrytów spoza Japonii: Brad Pitt , którego pełne imię po japońsku to Buraddo Pitto ( ブラッド・ピット ) jest powszechnie znany jako Burapi ( ブラピ ) , a Jimi Hendrix jest w skrócie Jimihen ( ジミヘン ) . Niektóre japońskie gwiazdy również przyjęły imiona łączące znaki kanji i katakana, na przykład Terry Ito ( テ リ ー 伊 藤 ) . Inną nieco mniej powszechną metodą jest podwojenie jednej lub dwóch sylab imienia osoby, na przykład użycie „MamiMami” dla Mamiko Noto .

Nazwy z innych grup etnicznych w Japonii

Wiele mniejszości etnicznych mieszkających w Japonii, głównie koreańskich i chińskich, przyjmuje japońskie imiona. Korzenie tego zwyczaju sięgają kolonialnej polityki sōshi-kaimei , która zmusiła Koreańczyków do zmiany imion na japońskie. W dzisiejszych czasach mniejszości etniczne, głównie Koreańczycy, którzy wyemigrowali do Japonii po II wojnie światowej, przyjmują japońskie imiona, czasami nazywane „przepustkami”, aby ułatwić komunikację i, co ważniejsze, uniknąć dyskryminacji . Kilka z nich (np. Han Chang-Woo , założyciel i prezes Maruhan Corp., wymawiane jako „Kan Shōyū” po japońsku) nadal zachowują swoje rodzime imiona. Czasami jednak ci etniczni Chińczycy i Koreańczycy w Japonii, którzy decydują się zrzec się statusu stałego rezydenta, aby ubiegać się o obywatelstwo japońskie, muszą zmienić znaki w swoich imionach, ponieważ nie wszystkie znaki są prawnie uznawane w Japonii do celów nazewnictwa.

Kiedyś obywatelstwo japońskie wymagało przyjęcia japońskiego imienia. W ostatnich dziesięcioleciach rząd pozwolił jednostkom po prostu przyjąć wersje katakana ich rodzimych imion podczas ubiegania się o obywatelstwo, tak jak to już ma miejsce w odniesieniu do obcokrajowców spoza Azji Wschodniej: członek Sejmu Narodowego Tsurunen Marutei (ツ ル ネ ン マ ル テ イ ) , pierwotnie „ Martti Turunen ', który jest Finem , jest znanym przykładem. Inni transliterują swoje imiona na fonetycznie podobne związki kanji, na przykład aktywista Arudou Debito ( 有道 出人 ) , Amerykanin pochodzenia japońskiego znany jako „David Aldwinckle” przed przyjęciem japońskiego obywatelstwa. (Tsurunen podobnie przyjął 弦念丸呈 .) Jeszcze inni całkowicie porzucili swoje rodzime imiona na rzecz imion Yamato , na przykład Lafcadio Hearn (który był w połowie Anglo-Irlandczykiem , w połowie Grekiem ), który używał imienia Koizumi Yakumo ( 小泉 八雲 ) . W tamtym czasie, aby uzyskać obywatelstwo japońskie, trzeba było zostać adoptowanym przez japońską rodzinę (w przypadku Hearna była to rodzina jego żony) i przyjąć jej nazwisko.

Osoby urodzone za granicą z zachodnimi imionami i japońskimi nazwiskami zwykle otrzymują imię katakana w porządku zachodnim, gdy mowa o nich w języku japońskim. Na przykład Eric Shinseki jest określany jako Erikku Shinseki ( エリック シンセキ ) . Jednak czasami japońscy rodzice decydują się na użycie japońskiej kolejności przy wymienianiu imienia dziecka po japońsku. Ponadto japońscy rodzice mają tendencję do nadawania swoim dzieciom imion w kanji, hiraganie lub katakanie, zwłaszcza jeśli jest to imię japońskie. Nawet osoby urodzone w Japonii, noszące japońskie imię, mogą być określane za pomocą katakany, jeśli mają siedzibę lub karierę za granicą. Yoko Ono urodziła się w Japonii pod imieniem 小野洋子 i spędziła tam pierwsze dwadzieścia lat swojego życia. Jednak mieszkając poza krajem przez ponad pięćdziesiąt lat i opierając swoją karierę w Stanach Zjednoczonych, Ono jest często określana w prasie jako オノ・ヨーコ , zachowując japoński porządek jej imienia (Ono Yōko), ale oddając go w katakanie. Innym przykładem jest wynalazca Bitcoin , który przeszedł pod pseudonimem Satoshi Nakamoto i który najprawdopodobniej jest pseudonimem, być może nawet osoby niebędącej Japończykiem; Nakamoto jest określane w języku japońskim za pomocą katakany w zachodnim porządku, サ ト シ ・ ナ カ モ ト , a nie 中 本 聡 .

Chrześcijanie w Japonii tradycyjnie oprócz swoich rodzimych imion japońskich mają chrześcijańskie imiona. Te chrześcijańskie imiona są pisane przy użyciu katakany i są dostosowane do japońskiej fonologii z ich portugalskich lub łacińskich , a nie zapożyczone z angielskiego. Peter, na przykład, to Petoro ( ペトロ ) ), John to Yohane ( ヨハネ ) , Jacob to Yakobu ( ヤコブ ) , Martin to Maruchino ( マルチノ ) , Dominic to Dominiko ( ドミニコ ) i tak dalej. Do większości celów w prawdziwym życiu nie używa się imion chrześcijańskich; na przykład Taro Aso ma chrześcijańskie imię Francisco ( フ ラ ン シ ス コ , Furanshisuko ) , które nie jest tak dobrze znane. Z drugiej strony XVI-wieczny kirishitan daimyō Dom Justo Takayama jest znacznie bardziej znany pod swoim chrześcijańskim imieniem Justo ( ジ ュ ス ト ) niż pod imieniem rodowym, Hikogorō Shigetomo.

Nazwy imperialne

Akishino-dera w Nara , od którego książę Akishino wziął swoje imię
Zobacz także: Dom Cesarski Japonii

Japoński cesarz i jego rodziny nie mają nazwiska ze względów historycznych, a jedynie imię, takie jak Hirohito ( 裕 仁 ) , którego prawie powszechnie unika się w Japonii: Japończycy wolą mówić „cesarz” lub „książę koronny” z szacunku i jako miara grzeczności.

Kiedy dzieci rodzą się w rodzinie cesarskiej, otrzymują standardowe imię, a także specjalny tytuł. Na przykład emerytowany cesarz Akihito urodził się jako Tsugu-no-miya Akihito ( 継宮明仁 ) , a jego tytuł brzmiał Tsugu-no-miya ( 継宮 , „Książę Tsugu”) i był nazywany „Księciem Tsugu” podczas jego dzieciństwo. Tytuł ten jest powszechnie używany, dopóki dana osoba nie zostanie następcą tronu lub nie odziedziczy jednego z historycznych imion książęcych ( Hitachi-no-miya ( 常陸宮 ) , Mikasa-no-miya ( 三笠宮 ) , Akishino-no-miya ( 秋篠宮 ) itd.).

Kiedy członek rodziny cesarskiej zostaje szlachcicem lub plebejuszem, cesarz nadaje mu nazwisko rodowe. W średniowieczu często używano nazwiska rodowego „ Minamoto ”. W czasach nowożytnych używa się książęcych nazwisk rodowych. Na przykład wielu członków rozszerzonej rodziny cesarskiej stało się zwykłymi ludźmi po drugiej wojnie światowej i przyjęło swoje książęce nazwiska rodowe, bez honorowego -no-miya ( 宮 , „Książę”) , jako zwykłe nazwiska. I odwrotnie, w momencie, gdy szlachcic lub zwykły człowiek staje się członkiem rodziny cesarskiej, na przykład poprzez małżeństwo, ich nazwisko rodowe zostaje utracone. Przykładem jest Cesarzowa Michiko , która przed ślubem z księciem Akihito nazywała się Michiko Shōda .

Nazwy historyczne

Obecna struktura (nazwisko rodowe + imię) urzeczywistniła się dopiero w latach 70. XIX wieku, kiedy rząd japoński stworzył nowy system rejestracji rodzin.

W feudalnej Japonii imiona odzwierciedlały status społeczny danej osoby, a także jej przynależność do zakonów buddyjskiego, shintō, feudacyjno-wojskowego, konfucjańsko-uczonego, kupieckiego, chłopskiego, niewolniczego i cesarskiego.

Przed epoką feudalną japońskie nazwy klanów zajmowały ważne miejsce w historii: nazwy nie należą do tej kategorii. Japońską partykułę no można przetłumaczyć jako „z” i jest podobna w użyciu do niemieckiego arystokratycznego von , chociaż skojarzenie jest w odwrotnej kolejności w języku japońskim i generalnie nie jest wyraźnie zapisywane w tym stylu imienia. Tak więc Minamoto no Yoritomo ( 源 頼 朝 ) był Yoritomo ( 頼 朝 ) z Minamoto ( 源 ) klan. Dodatkowe przykłady to Fujiwara no Kamatari ( 藤原 鎌足 ) , Ki no Tsurayuki ( 紀 貫之 ) i Taira no Kiyomori ( 平 清盛 ) . Te nazwiska zostały zapisane w Shinsen Shōjiroku . Klasa Ryukyuan używała nazw składających się z chińskich znaków, zwykle z jednej lub dwóch sylab i odczytywanych w ich własnych językach , jak imiona koreańskie i chińskie.

Zanim rząd sformalizował system nazewnictwa w 1868 roku, japońskie imiona były płynne. Mężczyźni zmieniali swoje imiona z różnych powodów: aby zaznaczyć, że osiągnęli wyższy status społeczny, aby zademonstrować swoją wierność rodowi lub klanowi, aby pokazać, że objęli zwierzchnictwo w rodzinie lub firmie, aby przynieść pecha który był dołączony do niepomyślnego nazwiska, lub po prostu, aby uniknąć pomylenia z sąsiadem o podobnym nazwisku. Mężczyźni z wyższych sfer często zmieniali swoje imiona po osiągnięciu pełnoletności ( genpuku ), pozostawiając swoje imię z dzieciństwa (które często kończyło się na -maru ) i przybrał dorosłe imię. Kiedy szlachcice i samurajowie otrzymywali awanse w randze, otrzymywali nowe imiona, które mogły zawierać sylabę lub znak imienia ich pana jako znak łaski.

Zmiany nazwisk kobiet były rejestrowane rzadziej, więc mogły one nie zmieniać ich tak często jak mężczyźni, ale kobiety, które służyły jako pokojówki lub artystki, często zmieniały swoje nazwiska na czas służby. W okresie zatrudnienia ich tymczasowe nazwiska były traktowane jako nazwiska prawne. Na przykład pokojówka, która w latach 1819-1831 zajmowała się handlem prawnym w Kioto, podpisywała dokumenty prawne jako Sayo podczas jednego okresu zatrudnienia i jako Mitsu podczas późniejszego okresu zatrudnienia, ale podpisała się jako Iwa, przypuszczalnie jej nazwisko rodowe, kiedy był między zajęciami.

Japończyk może nosić jedno z kilku imion, w zależności od okazji. Na przykład XVIII-wieczny pisarz, poeta i artysta Iwase Samuru pisał pod pseudonimem Santō Kyōden i pracował jako ilustrator pod pseudonimem Kitao Masanobu. Artyści i autorzy przyjęli nową nazwę dla każdego medium lub formy, w której pracowali, niezależnie od tego, czy pracowali zawodowo, czy nie. Niektóre rodzaje nazw artystycznych ( gō ( 号 ) ) były określane specjalną terminologią — na przykład haigō lub haimei dla poety haiku i kagō dla waj poeta. Uczeni nadawali sobie również naukowe imiona, często używając chińskiego czytania znaków ich japońskiego imienia. Osoby, które wstąpiły do ​​zakonów, przyjmowały imiona religijne.

Śmierć dodana do liczby nazwisk osób. Kiedy osoba umierała, jej imię było określane jako imina ( 諱 ) i nie było już używane. Zamiast tego osoba była określana przez jej imię pośmiertne ( 諡 , okurina ) .

Imiona japońskich cesarzy były również określane jako imina , nawet jeśli cesarz żył. Przed cesarzem Jomei imina cesarzy była bardzo długa i nie była używana . Liczba znaków w każdym imieniu zmniejszyła się po panowaniu Jomei.

Azana ( 字 ) , która jest podana w genpuku ( 元服 ), jest używana przez innych, a jeden z nich używa swojego prawdziwego imienia, aby się do niego odnieść. Gō są powszechnie nazywane miejscami lub domami; np. Bashō, jak u poety haiku Matsuo Bashō ( 松尾 芭蕉 ) , nosi imię jego domu, Bashō-an ( 芭蕉庵 ) .

W późnym okresie szogunatu wielu działaczy antyrządowych używało kilku fałszywych nazwisk, aby ukryć swoją działalność przed szogunatem . Przykładami są Saidani Umetarō ( 才谷 梅太郎 ) dla Sakamoto Ryōma ( 坂本 龍馬 ) , Niibori Matsusuke ( 新堀 松輔 ) dla Kido Takayoshi ( 木戸 孝允 ) i Tani Umenosuke ( 谷 梅之助 ) dla Taka sugi Shinsaku ( 高杉晋作 ) . Wiadomo, że słynny pisarz Kyokutei Bakin ( 曲亭 馬琴 ) miał aż 33 nazwiska.

Profesjonalne nazwy

Aktorzy i aktorki w zachodnich i japońskich formach dramatycznych , komicy , zapaśnicy sumo , zawodowi zapaśnicy w stylu zachodnim i praktycy tradycyjnego rzemiosła często używają nazw zawodowych. Wiele pseudonimów scenicznych telewizyjnych i filmowych nie wyróżnia się niczym szczególnym, przypominając zwykłe japońskie imiona, ale niektóre są żartobliwe. Na przykład Kamatari Fujiwara ( 藤原 釜足 ) wybrał imię wspomnianego założyciela rodu Fujiwara , natomiast imię Hino Yōjin ( 日野 陽仁 ) brzmi jak „uważaj na ogień” (choć inaczej pisane). Wiele komiksów stand-up, takich jak duet Beat Takeshi i Beat Kiyoshi, wybiera zachodnie imię dla aktu i używa własnych (lub scenicznych) imion. Pisarze również sprytnie dobierają swoje imiona, na przykład Edogawa Ranpo , które ma brzmieć jak „ Edgar Allan Poe ”.

sumo przyjmują imiona zapaśnicze zwane shikona ( 醜名 ) lub 四股名 . Podczas gdy shikona może być własnym nazwiskiem zapaśnika, większość rikishi z wyższej ligi ma shikona inną niż ich nazwisko. Typowa shikona składa się z dwóch lub trzech kanji, rzadko tylko jednego lub więcej niż trzech. Często część nazwy pochodzi od mistrza zapaśnika, nazwa miejsca (taka jak nazwa prowincji , rzeki lub morza ), nazwa broni, przedmiot utożsamiany z tradycją japońską (jak koto lub nishiki-ori ), czy określenie wskazujące na wyższość. Często waka wskazuje na zapaśnika, którego ojciec również był w sumo; w tym przypadku znaczenie to „młodszy”.

Zapaśnicy mogą zmienić swoją shikonę , tak jak zrobił to Takahanada, kiedy stał się Takanohaną ( 貴ノ花 ) , a następnie Takanohaną ( 貴乃花 ) . Innym godnym uwagi przykładem jest zapaśnik Sentoryu , co oznacza „walczący ze smokiem wojny”, ale jest również homofoniczne z St. Louis , miastem jego pochodzenia.

Gejsze , maiko oraz osoby zajmujące się tradycyjnymi rzemiosłami i sztukami, takimi jak garncarstwo , ceremonia parzenia herbaty , kaligrafia , irezumi (tatuowanie) i ikebana (układanie kwiatów) często przyjmują profesjonalne nazwy, znane jako geimei   ( dosł. „nazwa sztuki”) . W wielu przypadkach pochodzą one od mistrza, u którego się uczyli. W przypadku gejsz imiona te często zawierają pierwszą część imienia ich „starszej siostry” i zazwyczaj wszystkie gejsze zarejestrowane na jedną okiya dzielą ten aspekt w swoich nazwach (takich jak Ichiume, Ichigiku, Ichiteru itp.).

kabuki przyjmują jedno z tradycyjnych nazwisk, takie jak Nakamura ( 中村 ) , Bandō lub Onoe. Niektóre imiona są dziedziczone po sukcesji, na przykład słynnego aktora kabuki Bandō Tamasaburō V ( 五 代 目 坂 東 玉 三 郎 , Godaime Bandō Tamasaburō ) poprzez ceremonię nadania imienia .

Kobiety pracujące w dzielnicach czerwonych latarni często przyjmowały nazwiska jako formę anonimowości. Jednak wysokiej rangi kurtyzany mogły odziedziczyć pokoleniowe imię ( 名跡 , myōseki ) po uzyskaniu awansu do wyższej rangi . Nazwiska te, należące wyłącznie do właściciela burdelu, zazwyczaj niosły prestiż osoby, która je posiadała wcześniej, a właściciele burdeli często wybierali do dziedziczenia tylko osoby o podobnym wyglądzie i reputacji. Myōseki były pisane w kanji i były zazwyczaj bardziej rozbudowane niż imię przeciętnej kobiety w tamtych czasach, niosąc znaczenie zaczerpnięte z poezji, historii literatury i przyrody. Ponieważ były własnością właściciela burdelu, myōseki rzadko były przekazywane z jednego oirana bezpośrednio do ich ucznia, ponieważ posiadacze byli wybierani ze względu na ich przydatność do reputacji imienia.

W języku angielskim i innych językach zachodnich

W języku angielskim imiona żyjących lub niedawno zmarłych Japończyków są na ogół podawane jako nazwisko i bez makronów . Postacie historyczne otrzymują najpierw nazwisko i makrony, jeśli są dostępne.

Haruko Momoi na Anime Expo 2007 w Los Angeles ; na jej wizytówce widnieje pisownia jej imienia („Halko Momoi”), nazwisko zapisane na końcu. Po japońsku nazywa się Momoi Haruko ( 桃井はるこ )

Od 2008 roku, używając angielskiego i innych języków zachodnich, Japończycy zwykle podają swoje imiona w kolejności odwrotnej od tradycyjnej japońskiej kolejności nadawania imion, z nazwiskiem rodowym po imieniu, zamiast imienia po nazwisku rodowym. Począwszy od okresu Meiji w Japonii, w wielu anglojęzycznych publikacjach kolejność imion współczesnych Japończyków została odwrócona na ostatnią kolejność nazwisk. Przyjęcie zachodniego porządku nazewnictwa przez Japończyków podczas pisania lub mówienia w językach europejskich oraz podczas uczestniczenia w zachodnim stylu lub międzynarodowych wydarzeniach, takich jak bale, stanowiło część szerszego przyjęcia aspektów kultury zachodniej w okresie Meiji w celu przedstawienia Japonii jako kraj tak rozwinięty i zaawansowany jak jego globalni sąsiedzi.

Japończycy często mają przezwiska, które są skróconymi formami ich rzeczywistych imion i czasami używają tych imion w stosunku do obcokrajowców, aby ułatwić ich zrozumienie. Na przykład człowiek o imieniu „Kazuyuki” może nazywać siebie „Kaz” w obecności tych, dla których japoński nie jest językiem ojczystym. Niektórzy Japończycy mieszkający za granicą również przyjmują przezwiska, których używają w stosunku do przyjaciół, którzy nie są Japończykami.

Na tabliczce znamionowej Fumiko Orikasa najpierw jest nazwisko rodowe w języku japońskim, a imię w języku angielskim

Większość zagranicznych publikacji odwraca imiona współczesnych Japończyków, a większość Japończyków odwraca swoje własne nazwiska w przypadku materiałów lub publikacji przeznaczonych do użytku zagranicznego; na przykład japoński dyrektor biznesowy lub urzędnik zwykle ma dwie wizytówki ( meishi ), z których pierwsza przedstawia ich nazwisko w porządku japońskim dla Japończyków, a druga przedstawia ich nazwisko w porządku zachodnim, przeznaczonym dla obcokrajowców. W popularnych publikacjach dziennikarskich stosuje się zachodni porządek nazewnictwa. Praktyki te stoją w wyraźnej sprzeczności z tym, jak angielskie i ogólnie zachodnie nazwy są traktowane w języku japońskim, gdzie są one zwykle prezentowane bez zmiany kolejności.

W języku rosyjskim imiona rosyjskie mogą być pisane najpierw od nazwiska rodowego, a potem od imienia, jak również na odwrót, dotyczy to również imion japońskich prezentowanych w języku rosyjskim.

W języku angielskim wiele postaci historycznych nadal jest określanych jako pierwsze od nazwiska rodowego. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku prac naukowych o Japonii. Wiele prac naukowych używa ogólnie porządku japońskiego z japońskimi nazwami, a praca naukowa jest bardziej skłonna do używania porządku japońskiego, jeśli autor specjalizuje się w tematach związanych z Japonią lub o niej. John Power napisał, że „Ludzie, którzy potrafią mówić i czytać po japońsku, mają silny opór przed zmianą japońskich imion na zachodni porządek”. Książki napisane przez tych autorów często zawierają notatki stwierdzające, że japońskie imiona są w oryginalnej kolejności. Jednak niektóre książki nie mają spójnych praktyk dotyczących kolejności nazewnictwa. Shizuka Saeki z Look Japan powiedział: „To nie tylko ból głowy dla pisarzy i tłumaczy, ale także źródło zamieszania dla czytelników”. Lynne E. Riggs ze Stowarzyszenia Pisarzy, Wydawców i Tłumaczy (SWET), profesjonalnej organizacji pisarskiej z siedzibą w Tokio , napisała, że ​​„Kiedy publikujesz książkę o Japonii, publikujesz ją dla ludzi, którzy chcą wiedzieć o Japonii. są zainteresowani nauczeniem się czegoś nowego lub czegoś takiego, jak powinno być”.

Edith Terry napisała, że ​​​​ponieważ Japończycy „opanowują” „zachodnią grę”, ludzie są dumni i jednocześnie czują niepewność, ponieważ „gra” odbywa się na „warunkach zachodnich”, a nie „japońskich”. Standardowa prezentacja nazw japońskich w języku angielskim różni się od standardowej prezentacji współczesnych imion chińskich i koreańskich , które zwykle nie są odwrócone, aby pasowały do ​​zachodniego porządku w języku angielskim, z wyjątkiem sytuacji, gdy dana osoba mieszka lub podróżuje za granicę. Power napisał, że różnica między traktowaniem nazw japońskich a chińskich i koreańskich często prowadzi do zamieszania. Terry napisał: „Jedną z ironii końca XX wieku było to, że Japonia pozostała uwięziona w formalnych narzędziach podkreślających jej historyczne dążenie do równości z Zachodem, podczas gdy Chiny ustalały własne warunki, zarówno w języku, jak iw polityce wielkich mocarstw”.

Saeki napisał w 2001 roku, że większość Japończyków piszących po angielsku używa zachodniego porządku nazewnictwa, ale niektóre postacie zaczęły promować używanie japońskiego porządku, gdy Japonia stała się główną potęgą gospodarczą w XX wieku. Arkusz stylów Japonii , przewodnik z 1998 roku dotyczący tworzenia anglojęzycznych prac o Japonii, napisany przez SWET, opowiada się za używaniem japońskiej kolejności nazewnictwa tak często, jak to możliwe, w celu promowania spójności w kolejności nazewnictwa. W 1987 roku jeden wydawca podręczników do języka angielskiego w Japonii stosował japońską kolejność nazewnictwa, podczas gdy w 2001 roku sześciu z ośmiu wydawców podręczników do języka angielskiego w Japonii używało japońskiej kolejności. W grudniu 2000 r. Rada Języka Narodowego Ministerstwa Edukacji, Nauki, Sportu i Kultury zalecił, aby produkcje w języku angielskim zaczęły używać japońskiego porządku nazewnictwa, ponieważ „ogólnie pożądane jest, aby nazwiska osobowe były przedstawiane i zapisywane w sposób zachowujący ich unikalne formy, z wyjątkiem rejestrów i innych dokumentów o określonych standardach”. Zaleca się stosowanie wielkich liter (YAMADA Taro) lub przecinków (Yamada, Taro) w celu wyjaśnienia, która część nazwiska jest nazwiskiem rodowym, a która imieniem. W ankiecie Agencji ds. Kultury ze stycznia 2000 r. Dotyczącej preferowanej kolejności japońskich imion w języku angielskim, 34,9% preferowało kolejność japońską, 30,6% preferowało kolejność zachodnią, a 29,6% nie preferowało. W 1986 r Japan Foundation zdecydowała, że ​​we wszystkich swoich publikacjach będzie używać japońskiego porządku nazewnictwa. Rzecznik działu wydawniczego Japan Foundation stwierdził około 2001 roku, że niektóre publikacje SWET, w tym popularne gazety anglojęzyczne, nadal używają zachodniego porządku. Od 2001 r. arkusz stylów agencji zaleca stosowanie różnych stylów kolejności nazewnictwa w zależności od kontekstu. Na przykład opowiada się za stosowaniem zachodniego porządku w publikacjach dla czytelników, którzy nie znają Japonii, takich jak artykuły z konferencji międzynarodowych.

Chicago Manual of Style zaleca indeksowanie japońskich nazw zgodnie ze sposobem, w jaki oryginalny tekst traktuje nazwę. Jeśli tekst używa porządku zachodniego, japońskie imię jest ponownie odwracane i indeksowane przez nazwisko rodowe z przecinkiem. Jeśli w tekście zastosowano kolejność japońską, nazwisko jest wymienione obok nazwiska rodowego bez inwersji i bez przecinka.

21 maja 2019 r. Japoński minister spraw zagranicznych Tarō Kōno wyraził nadzieję, że zagraniczne media będą odnosić się do ówczesnego premiera Shinzō Abe zgodnie z japońskim zwyczajem: najpierw nazwisko rodowe (jako „Abe Shinzō”). Dodał, że obecnie planuje wystosować w tej sprawie oficjalny wniosek do międzynarodowych mediów. Niektórzy członkowie rządu popierają zachowanie pierwotnej kolejności nazw, zgodnie z chińską i koreańską praktyką, na czas kilku ważnych globalnych wydarzeń, które kraj będzie gospodarzem w 2020 r., podczas gdy inni wydają się tego nie robić.

6 września 2019 r. urzędnicy Ministerstwa Edukacji, Kultury, Sportu, Nauki i Technologii (MEXT) ogłosili, że ministerstwo ma zacząć stosować w oficjalnych dokumentach tradycyjną kolejność nazw japońskich w języku angielskim. W 2020 roku The Economist ogłosił plany rozpoczęcia pisania japońskich nazwisk w porządku japońskim na podstawie wydanego dekretu rządu japońskiego. NHK World-Japan zaczął używać japońskich imion zaczynających się od nazwiska (z pewnymi wyjątkami) już 29 marca 2020 r., Ale nowa polityka dotycząca kolejności imion została ogłoszona dopiero następnego dnia. W konkurencjach olimpijskich, począwszy od Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2020 w Tokio, nazwiska japońskich sportowców zostały zastąpione nazwiskami. [ potrzebne źródło ]

Po chińsku

W społecznościach chińskojęzycznych japońskie imiona są wymawiane zgodnie z chińską wymową znaków. Na przykład w Standard Mandarin , Yamada Tarō ( 山田 太郎 ) staje się Shāntián Tàiláng, podczas gdy Hatoyama Yukio ( 鳩山 由紀夫 ) staje się Jiūshān Yóujìfū. W rezultacie Japończyk bez odpowiedniej znajomości języka chińskiego nie zrozumiałby swojego imienia wypowiedzianego w języku chińskim. Samo przeniesienie kanji na język chiński i czytanie ich tak, jakby były chińskie, również różni się od zwyczajowa chińska praktyka zbliżania obcych nazw do podobnie brzmiących chińskich znaków .

Czasami japońska nazwa zawiera kokuji . Te kanji przypominają chińskie znaki , ale pochodzą z Japonii i nie mają powszechnie znanej chińskiej wymowy. Na przykład słowo komu ( 込 ) , czytane jako yū po chińsku) jest rzadko używane we współczesnym chińskim czytaniu. W przypadku napotkania takich słów zwykle obowiązuje zasada „ 有邊讀邊，沒邊讀中間 ” („ czytaj bok, jeśli istnieje , przeczytaj środkową część, jeśli nie ma boku”). Dlatego „ 込 ” jest czytane jako rù który pochodzi z 入 . [ potrzebne źródło ]

Heng Ji napisał, że ponieważ japońskie imiona mają „elastyczną” długość, komuś może być trudno zidentyfikować japońskie imię podczas czytania chińskiego tekstu. Czytając teksty w języku angielskim, chiński czytelnik może mieć trudności z rozpoznaniem japońskiego imienia; przykładem było to, że chińskie media pomyliły indyka Obamy, Abe , zabranego Abe Lincolnowi (jednosylabowe) z Shinzo Abe (dwusylabowe).

Jednym z miejsc, w których japońskie nazwy mogą być fonetycznie transliterowane na języki chińskie, są japońskie gry wideo, anime i mangi. W maju 2016 roku Nintendo wywołało gniew wśród fanów w Hongkongu , ogłaszając, że jego nowe gry Pokémon , Sun and Moon , będą używać tłumaczeń opartych na języku mandaryńskim we wszystkich częściach Chin i Tajwanu . Jako odmiana języka chińskiego używanego w Hongkongu, kantoński , ma wiele różnic fonologicznych od mandaryńskiego, co powoduje, że imiona dobrze znanych postaci, takich jak Pikachu , są renderowane i wymawiane znacznie inaczej niż oryginalne japońskie.

Zobacz też

Bibliografia

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Japanese_name&oldid=1132296751 ”