francuskie imię

Nazwy francuskie zazwyczaj składają się z jednego lub wielu imion i nazwiska . Zwykle jedno imię i nazwisko są używane w życiu codziennym, podczas gdy inne imiona są używane głównie w dokumentach urzędowych. Drugie imiona w znaczeniu angielskim nie istnieją. Inicjały nie są używane do reprezentowania drugich lub dalszych imion.

Tradycyjnie większości Francuzów nadano imiona z rzymskokatolickiego kalendarza świętych . Jednak imiona obywateli francuskich ze społeczności imigrantów często pochodzą z ich własnej kultury, a we współczesnej Francji coraz powszechniejsze staje się używanie imion (międzynarodowego) angielskiego lub innego obcego pochodzenia. Prawie wszystkie tradycyjne imiona są specyficzne dla płci. Kobietom często nadawane są imiona, które są żeńskimi formami tradycyjnych męskich imion francuskich. Rozpowszechnienie imion podąża za trendami , przy czym niektóre nazwiska były popularne w niektórych latach, a niektóre uważane za niemodne. Imiona złożone nie są rzadkością. (Druga część może być normalnie używana przez płeć przeciwną; płeć związku określa pierwsza część). Imiona wybierają rodzice dziecka. Obecnie nie ma prawnych a priori w wyborze imion, chociaż nie zawsze tak było jeszcze kilka dekad temu. O zmianę imienia można wystąpić z wnioskiem do sądu, ale poza kilkoma szczególnymi przypadkami trzeba wykazać uzasadniony interes w zmianie.

We Francji do 2005 r. prawo wymagało od dzieci przyjęcia nazwiska ojca. Jeśli ojciec był nieznany, dziecku nadano nazwisko rodowe matki. Od 2005 roku rodzice mogą nadawać swoim dzieciom imię ojca, matki lub połączenie obu imion, chociaż nie więcej niż dwa imiona mogą być łączone. W przypadku braku porozumienia, nazwiska rodowe obojga rodziców są używane i łączone w porządku alfabetycznym , przy czym tylko jedno słowo, pierwsze nazwisko, pochodzi od każdego z rodziców (jeśli jedno z nich ma już nazwisko z łącznikiem). Stosunek liczby nazwisk do liczby ludności jest we Francji wysoki, ze względu na to, że większość nazwiska miały wiele wariantów ortograficznych i dialektalnych, które następnie rejestrowano jako odrębne nazwiska. W przeciwieństwie do praktyki niektórych innych krajów, Francuzki nie zmieniają zgodnie z prawem nazwiska, kiedy wychodzą za mąż; jednak zwyczajowo przyjmują imię męża jako „nazwę użytkową”. To rozróżnienie jest ważne, ponieważ wiele oficjalnych dokumentów używa nazwiska panieńskiego lub prawnego lub prawdziwego nazwiska osoby, a nie jej nazwy użytkowej. W niektórych przypadkach ludzie zmieniają swoje prawdziwe imię na pseudonim sceniczny, ale prawdziwa zmiana nazwiska, w przeciwieństwie do przyjmowania nazwy użytkowej, jest dość skomplikowana.

Style i formy zwracania się

Madame, Mademoiselle, Monsieur

W normalnym uprzejmym użyciu imię osoby jest zwykle poprzedzone:

  • Monsieur dla mężczyzny (etymologicznie monsieur oznacza „mój panie”, por. angielskie „ pan ”); wymawiane [məsjø] ; liczba mnoga: messieurs , wymawiane [mesjø] ; skrót: liczba pojedyncza M. ; liczba mnoga: M.M. . Forma liczby pojedynczej Mr ) jest bardzo często spotykana, ale puryści uważają ją za błędną, chociaż pojawia się (wraz z jej rzadką formą liczby mnogiej w Mrs niektórych słownikach. [ potrzebne źródło ]
  • Madame dla zamężnej kobiety (etymologicznie madame oznacza „moja pani”, por. angielskie „ dame ”); wymawiane [pani] ; liczba mnoga: mesdames , wymawiane [medam] ; skrót: M ja ; liczba mnoga: M mes . Madame należy również używać, gdy nie wiadomo, czy adresowana kobieta jest mężatką, czy nie, oraz gdy nie wiadomo, czy zwracana kobieta może uznać użycie Mademoiselle za dyskryminujące lub lekceważące. [ potrzebne źródło ]
  • Mademoiselle , dla niezamężnej kobiety (etymologicznie mademoiselle oznacza „moja dama”, por. Angielski „ damsel ”); wymawiane [madmwazɛl] ; liczba mnoga: mesdemoiselles , wymawiane [medmwazɛl] ; Mle skrót : Mlle _ lub ; liczba mnoga: M lles lub M les . Ta forma zwracania się jest nieformalna [ potrzebne źródło ] i obecnie jest rzadziej używana na korzyść madame przez niektóre grupy, takie jak ruchy feministyczne, ponieważ uważają to użycie za dyskryminujące i lekceważące. Jednak jedną z tendencji, która pozostaje dość powszechna, jest zwracanie się do młodych kobiet mademoiselle i starszych kobiet, madame . Aktorki są zwykle zawsze stylizowane na mademoiselle , zwłaszcza w napisach filmowych lub teatralnych, niezależnie od ich wieku lub sytuacji osobistej; można by więc przeczytać mademoiselle Deneuve est habillée par Soandso . [ potrzebne źródło ]

Od 2013 r. administracja francuska nie używa już terminu mademoiselle w swoich dokumentach na korzyść madame , niezależnie od statusu i wieku adresowanej kobiety.

  • Mondamoiseau to archaiczne określenie historycznie używane dla dżentelmena, który nie osiągnął jeszcze statusu kawalera i było używane w podobny sposób jak współczesna mademoiselle ; liczba mnoga: mesdemoiseaux . Termin nie był w powszechnym użyciu od XVII wieku, ale można go znaleźć w dziełach klasycznej literatury francuskiej, takich jak L' Avare Moliera .
  • Maître , dla mężczyzn i kobiet (etymologicznie maître oznacza „pan”); tytuł ten jest używany przez prawników i kilka innych zawodów prawniczych podczas wykonywania swoich obowiązków służbowych oraz przez niektórych dojrzałych artystów płci męskiej; liczba mnoga: maîtres ; skrót: Me ; nie ma skrótu dla maîtres , należy używać M e X i M e Y.
  • Docteur , dla mężczyzn i kobiet (etymologicznie docteur oznacza „lekarz”); tytuł ten jest zarezerwowany dla osób posiadających doktorat, ale jest najczęściej używany w języku potocznym lekarzy i dentystów podczas wykonywania ich obowiązków, nawet gdy są jeszcze studentami, a więc nie mają jeszcze doktoratu; liczba mnoga: lekarze ; skrót : Dr. _ Forma żeńska docteure (wymawiana tak samo jak docteur ) staje się coraz bardziej powszechna. Kobieca forma doktora jest już staroświecki, ale nadal można go używać, zwłaszcza gdy mówimy o lekarkach. [ potrzebne źródło ]

W Ancien Régime do kobiet z plebsu zawsze zwracano się per mademoiselle , nawet gdy były zamężne, przy czym madame ograniczała się do kobiet z wyższych sfer, nawet jeśli nie były zamężne. Praktyka ta ustała po rewolucji francuskiej .

Tradycyjne zwracanie się do tłumu ludzi to Mesdames, Messieurs lub Mesdames, Mesdemoiselles, Messieurs — których kolejność słów oznacza malejący stopień szacunku. Nieformalnym wariantem jest Messieurs-Dames ; jest uważany przez purystów za źle wychowany.

imieniu jest niegrzeczne, chyba że jest się członkiem rodziny, przyjacielem lub bliskim współpracownikiem o porównywalnym znaczeniu hierarchicznym. Nie zwraca się też do ludzi tylko po nazwisku, chyba że w środowisku pracy. monsieur X podczas rozmowy z tą osobą uważa się za niegrzeczne : należy użyć zwykłego monsieur , a monsieur X jest zarezerwowany do mówienia o M. X innej osobie [ potrzebne źródło ] .

Mówiąc o kimś, monsieur / madame imię nazwisko rodowe , zdecydowanie najbardziej uprzejma forma zwracania się, jest zwykle zarezerwowana na najbardziej uroczyste okazje. Nazwisko rodowe Monsieur/Madame lub imię nazwisko jest grzeczne i używane podczas normalnych oficjalnych okazji, a także w oficjalnej prasie jakościowej ( na przykład Le Monde , Le Monde Diplomatique ). Z kolei w potocznym użyciu nazwiska rodowe osób są używane samodzielnie. Formalnie zamężna lub owdowiała kobieta może być nazywana imieniem męża ( madame (imię męża) nazwisko rodowe lub madame veuve (imię męża) nazwisko rodowe ); jest to teraz nieco niemodne, z wyjątkiem formalnych zaproszeń (we Francji na formalnych zaproszeniach tradycyjna formuła jest zawsze wariantem „Madame Jean Dupont recevra…”) . Tradycyjne użycie imienia mąż kobiety jest teraz postrzegany w tym kontekście jako sposób na włączenie męża jako równie zapraszającego obok żony, przy jednoczesnym zachowaniu tradycji przyjmowania formalnie organizowanego przez żonę.

W miejscu pracy lub w placówkach akademickich, szczególnie w środowisku zdominowanym przez mężczyzn, dość często mówi się o pracownikach płci męskiej wyłącznie za pomocą ich nazwiska rodowego, ale przed nazwiskami pracownic używa się madame lub mademoiselle . [ potrzebne źródło ]

Wojskowy

Zobacz także: stopnie we francuskiej marynarce wojennej i stopnie we francuskiej armii

Do oficera wojskowego zwraca się jego stopień (i pod żadnym pozorem monsieur , ale do grupy oficerów można zwracać się za pomocą liczby mnogiej messieurs ). Męscy oficerowie armii , żandarmerii i sił powietrznych są określani jako Mon [stopień] przez niższe stopnie i pełni szacunku cywile. Mówi się, że to użycie nie jest zaimkiem dzierżawczym mon , ale skrótem monsieur : w związku z tym kobiety nie są określane za pomocą mon , ale sama ranga (np. Général zamiast mon Général ).

W ramach kary Napoleona Bonaparte do oficerów Marynarki Wojennej nie zwracano się per mon od czasu bitwy pod Trafalgarem . Co mylące, tytuł generalnie nie pasuje do rangi, ale raczej do równoważnej rangi w innych siłach: porucznik jest formą adresu dla enseigne de vaisseau , capitaine dla porucznika de vaisseau i komendanta dla capitaine de corvette , frégate lub vaisseau . Komendantem nazywa się również dowódcę statku , niezależnie od jego faktycznego stopnia.

W codziennych kontekstach pisanych stopnie są skracane. [ potrzebne źródło ]

Imiona

Francuzi mają przynajmniej jedno imię. Zwykle tylko jeden z nich jest używany w życiu codziennym; wszelkie inne służą wyłącznie do dokumentów urzędowych, takich jak paszporty lub świadectwa. Dlatego zawsze mówi się o Jacquesie Chiracu , a nigdy o Jacquesie René Chiracu ; Henri Philippe Pétain jest zawsze nazywany Philippe Pétain , ponieważ Philippe to imię, którego używał w życiu codziennym. Drugie imiona w sensie angielskim nie istnieją, ergo, inicjały nigdy nie są używane dla drugich lub dalszych imion. Na przykład, chociaż anglojęzyczne publikacje naukowe mogą cytować Claude Allègre jako Claude J. Allègre , nie jest to robione w publikacjach francuskojęzycznych.

Drugie i dalsze imiona, jeśli są nadane, zazwyczaj honorują dziadków dziecka, pradziadków lub innych przodków. Ta praktyka stała się mniej powszechna, często uważana za staromodną. Chociaż dziś rzadko używa się więcej niż jednego imienia, codzienne używanie dwóch lub nawet trzech imion było dość powszechne aż do początku XX wieku.

Tradycyjnie większości ludzi nadano imiona z rzymskokatolickiego kalendarza świętych. Imiona zwyczajowe tego typu to Jacques ( James ), Jean ( John ), Michel ( Michael ), Pierre ( Piotr ) lub Jean-Baptiste ( Jan Chrzciciel ) dla mężczyzn; i Marie ( Mary ), Jeanne ( Jane ), Marguerite ( Margaret ), Françoise ( Frances ) lub Élisabeth ( Elizabeth ) dla kobiet. W niektórych regionach, takich jak Bretania czy Korsyka , często używa się bardziej lokalnych imion (zwykle miejscowych świętych) (na przykład w Bretanii męski Corentin lub żeńska Anna ; na Korsyce Ange (odpowiednie zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, wersja francuska odpowiadająca Korsykański Angelo , Angela ). Jednak imiona dla obywateli francuskich ze społeczności imigrantów często pochodzą z ich własnej kultury, na przykład Mohammed, Karim , Saïd , Toufik , Jorge itp. dla mężczyzn, Fatima , Fatoumata itp. dla kobiet. Ponadto w ostatnich dziesięcioleciach [ kiedy? ] powszechne stało się używanie imion angielskich lub innego obcego pochodzenia [ które? ] , głównie w popularnych klasach społecznych, takich jak Kevin , Enzo , czy Anthony (zamiast Antoine'a w wyższych klasach) dla mężczyzn; dla kobiet Jessica , Jennifer , Karine lub Barbara (zamiast Barbe , teraz już niemodnego, bo brzmi dokładnie tak samo jak barbe „broda” jak w wyrażeniu la barbe! „What a drag! / How nude!” ). Ponadto kobietom często nadawane są imiona, takie jak Jacqueline i Géraldine , które są żeńskimi formami tradycyjnych, powszechnych francuskich imion męskich.

Rozpowszechnienie imion podąża za trendami , przy czym niektóre imiona są popularne w niektórych latach, a niektóre uważane są za zdecydowanie niemodne. Na przykład niewiele dzieci urodzonych po 1970 roku nosiłoby imię Germaine , które jest ogólnie kojarzone z ideą starszej pani. Jednak, jak wspomniano powyżej, takie staromodne imiona są często używane jako drugie lub trzecie imię, ponieważ we Francji drugie lub dalsze imiona są tradycyjnie imionami rodziców chrzestnych lub dziadków. Niektóre starsze imiona, takie jak Suzanne , Violette i Madeleine , stały się znowu modne w klasie wyższej i wyższej klasie średniej. Inni, tacy jak Jean , Pierre , Louis i François , nigdy nie wyszli z mody. Alexandre (Alexander) nigdy nie był bardzo popularny, ale nie jest rzadkością w klasach średnich i wyższych.

Prawie wszystkie tradycyjne imiona są specyficzne dla płci. Jednak kilka imion, takich jak Dominique (patrz wyżej: całkowicie neutralne pod względem płci), Claude (tradycyjnie męskie) i Camille (tradycyjnie męskie, teraz głównie żeńskie), jest nadawanych zarówno mężczyznom, jak i kobietom; dla innych wymowa jest taka sama, ale pisownia jest inna: Frédéric (m) / Frédérique (f). W średniowieczu kobieta często nosiła imię Philippe (Philippa), obecnie imię wyłącznie męskie (Filip) lub męska Anna (Ann), obecnie prawie wyłącznie kobiece (z wyjątkiem drugiego lub trzeciego imienia, głównie w Bretanii). Od połowy XIX wieku do początku XX wieku Marie była popularnym imieniem zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, jednak przed i po tym okresie było nadawane prawie wyłącznie kobietom jako imię, nawet jeśli praktyka nadal istnieje, aby nadawać je mężczyznom jako drugie lub trzecie imię, zwłaszcza w pobożnych rodzinach katolickich.

Imiona złożone, takie jak Jean-Luc , Jean-Paul czy Anne-Sophie, nie są rzadkością. Nie są one uważane za dwa oddzielne imiona. Drugą częścią nazwy złożonej może być imię normalnie używane przez płeć przeciwną. Jednak płeć związku zależy od pierwszego składnika. Tak więc Marie-George Buffet ma imię uważane za żeńskie, ponieważ zaczyna się od Marie , a George jest pisane z końcowym -e, jak wszystkie tradycyjne francuskie imiona żeńskie, zamiast Georges z -es dla mężczyzny. Element żeński w męskich imionach złożonych to głównie Marie , jak w Jean-Marie Vianney . W przeszłości niektórzy Francuzi mieliby imię Marie lub Anne (przykład: Anne du Bourg ), co nadal jest praktykowane w rzadkich, tradycyjnych rodzinach katolickich (ale wtedy mężczyzna będzie nosił inne imiona i jedno z nich będzie używane w codziennym życiu). Drugie lub trzecie imię, które zwykle jest utrzymywane w tajemnicy, może również zawierać imiona zwykle używane przez płeć przeciwną. Na przykład w 2006 roku 81 Francuzów Brigitte wśród ich imion, 97 Catherine , 133 Anne i 204 Julie . Oprócz opisanego powyżej zwyczaju używania Marie dla mężczyzn, wynika to ze zwyczaju tradycyjnych katolickich rodzin francuskich nadawania dzieciom imion ich matki chrzestnej i ojca chrzestnego: jeśli nie ma odpowiednika płci przeciwnej dla imienia chrzestnego, który nie jest tej samej płci co dziecko, na ogół nazwisko chrzestnego pozostawia się jako takie. Na przykład dziecko płci męskiej urodzone w tradycyjnej rodzinie katolickiej, wybierające dla niego imię Nicolas i którego rodzice chrzestni nazywają się Christian , a Véronique można by nazwać Nicolas Christian Marie Véronique . [ wątpliwe – dyskutuj ]

Imiona wybierają rodzice dziecka. Obecnie nie ma prawnych a priori dotyczących wyboru nazw, ale nie zawsze tak było. Wybór imion, pierwotnie ograniczony jedynie tradycją nadawania dzieciom imion po niewielkiej liczbie popularnych świętych, został prawnie ograniczony pod koniec XVIII wieku, można było zaakceptować. Znacznie później, właściwie w 1966 r., nowe prawo zezwalało na ograniczoną liczbę imion mitologicznych, regionalnych lub obcych, rzeczowników (Olive, Violette), zdrobnień i alternatywnych pisowni. Dopiero w 1993 r. francuscy rodzice otrzymali swobodę nadania dziecku imienia bez żadnych ograniczeń. Jeżeli jednak urzędnik stanu cywilnego uzna, że ​​wybrane nazwiska (same lub w połączeniu z nazwiskiem) mogą godzić w interesy dziecka lub prawo innych rodzin do ochrony własnego nazwiska rodowego, może skierować sprawę do miejscowego prokuratora, który może skierować sprawę do sądu rejonowego. Sąd może wtedy odrzucić wybrane imiona. Takie odmowy zdarzają się rzadko i najczęściej dotyczą imion, które mogą narazić dziecko na kpiny.

Aby zmienić imię, można złożyć wniosek przed sądem ( juge des romanes familiales ), ale z wyjątkiem kilku szczególnych przypadków (takich jak galicyzacja obcego nazwiska), konieczne jest udowodnienie uzasadnionego interesu w zmianie (zwykle obecne nazwisko jest powodem do kpin lub w połączeniu z nazwiskiem tworzy śmieszne słowo lub zdanie, np.: Jean Bon brzmi jambon „szynka” lub Annick Mamère = A nique ma mère , slang oznaczający „ona pieprzy moją matkę").

Nazwiska

Uważa się, że liczba nazwisk we Francji od 1990 roku wahała się od 800 000 do 1 200 000. Liczba nazwisk jest silnie proporcjonalna do liczby ludności; większość nazwisk ma wiele wariantów ortograficznych i dialektalnych (w przypadku niektórych ponad 40), które zostały zarejestrowane jako całkowicie odrębne nazwiska około 1880 r., kiedy wydano „ książeczki metrykalne rodziny ”. [ potrzebne źródło ]

Według Instytutu Statystyki ( INSEE ) w latach 1891-1990 zarejestrowano w kraju ponad 1 300 000 nazwisk, a około 200 000 zniknęło (głównie unikalne warianty ortograficzne). Według różnych szacunków od 50 do 80 procent obywateli francuskich może nosić rzadkie nazwiska rodowe (mniej niż 50 nosicieli żyjących w czasie spisu). Nie wszystkie nazwiska rodowe są pochodzenia francuskiego, ponieważ wiele rodzin ma imigracyjne korzenie.

Francuskie prawo nazewnictwa (nazwiska)

We Francji do 2005 r. prawo wymagało od dzieci przyjęcia nazwiska ojca. Jeśli ojciec był nieznany, dziecku nadano nazwisko rodowe matki. Od 2005 r. Artykuł 311-21 francuskiego kodeksu cywilnego zezwala rodzicom na nadawanie swoim dzieciom imienia ojca, matki lub ich łączników - chociaż nie więcej niż dwa imiona mogą być łączone. W przypadku braku porozumienia nazwiska rodowe obojga rodziców są łączone w porządku alfabetycznym, tylko z pierwszym z imion, jeśli każde z nich ma takie samo nazwisko. Deklaracja Rady Europy z 1978 r wymaga od rządów członkowskich podjęcia środków w celu przyjęcia równości praw w przekazywaniu nazwisk rodowych, co zostało powtórzone przez ONZ w 1979 r. Podobne środki przyjęły Niemcy ( 1976), Szwecja (1982), Dania (1983), Hiszpania (1999) i Austria (2013).

We Francji osoba może używać nazwiska osoby trzeciej (nazwiska pospolitego) w następujących okolicznościach:

  • ktokolwiek – dodać lub użyć nazwiska rodzica, którego imienia nie nosi. Wynika to z zastosowania art. 43 ustawy nr 85-1372 z dnia 23 grudnia 1985 r. Na przykład w przypadku dzieci rozwiedzionych rodziców żyjących w nowych związkach, aby pomóc w zróżnicowaniu składu rodziny.
  • osoby pozostające w związku małżeńskim lub wdowy – przez dodanie lub zastąpienie nazwiska współmałżonka. Zastępowanie nazwiska męża jest ustalonym zwyczajem, ale nigdy nie zostało zapisane w prawie. Na przykład przepisy dotyczące ubezpieczeń społecznych wymagają od żony i męża podania „nazwiska panieńskiego” lub nazwiska rodowego. Prawo to ma również zastosowanie do rozwiedzionych par, pod warunkiem że były małżonek nie sprzeciwia się temu, a drugi ma uzasadniony interes, na przykład sprawowanie opieki nad dziećmi pary.

Od ustawy nr 2003-516 z dnia 18 czerwca 2003 r. o przekazywaniu nazwisk rodowych nie ma już rozróżnienia między imieniem matki a nazwiskiem ojca. Dziecko może otrzymać nazwisko rodowe jednego lub drugiego lub oba nazwiska. Dekret nr 2004-1159 z dnia 29 października 2004 r. wdrożył ustawę nr 2002-304 z dnia 4 marca 2002 r., zgodnie z którą dzieci urodzone 1 stycznia 2004 r. lub później oraz dzieci zmieniające nazwiska mogą nosić lub używać wyłącznie nazwiska rodowego ojca lub matka lub oboje nazwisk. Jednak bez względu na to, która forma jest używana, imię i nazwisko osoby musi być konsekwentnie używane na wszystkich dokumentach identyfikacyjnych, takich jak paszport lub dowód osobisty.

Najpopularniejsze francuskie nazwiska

Lista dla Francji różni się w zależności od źródeł. Lista zawierająca urodzenia w latach 1891-1990 przedstawia: 1 – Martin , 2 – Bernard , 3 – Thomas , 4 – Petit , 5 – Robert , 6 – Richard , 7 – Durand , 8 – Dubois , 9 – Moreau , 10 – Laurent .

Lista urodzeń w latach 1966-1990 podaje: 1 – Martin, 2 – Bernard, 3 – Thomas, 4 – Robert, 5 – Petit, 6 – Dubois, 7 – Richard, 8 – Garcia (Hiszpania), 9 – Durand , 10 – Moreau.

Francja Belgia ( Walonia , 2008) Kanada ( Quebec , 2006)
1. Marcin 1. Dubois 1. Tremblay
2. Bernarda 2. Lamberta 2. Gagnon
3. Dubois 3. Marcin 3. Roy
4. Tomasz 4. Dupont 4. Wybrzeże
5. Roberta 5. Szymon 5. Boucharda
6. Ryszard 6. Dumonta 6. Gauthiera
7. Mały 7. Leclercq 7. Morin
8. Duranda 8. Laurenta 8. Lavoie
9. Leroy 9. Lejeune 9. Fortyn
10. Moreau 10. Renarda 10. Gagné

Ta lista maskuje silne różnice regionalne we Francji i rosnącą liczbę obcych nazwisk wśród obywateli francuskich. Tabela na podstawie urodzeń w latach 1966-1990:

Dolna Normandia Alzacja Bretania PACA Île-de-France
1. Maria 1. Meyera 1. Gal 1. Marcin 1. Marcin
2. Marcin 2. Mullera 2. Tomasz 2. Garcia (hiszpański) 2. Da Silva (portugalski)
3. Joanna 3. Schmitta 3. Le Goff 3. Martinez (hiszpański) 3. Pereira (Port.)
4. Duwal 4. Schneidera 4. Le Roux 4. Blanc 4. Mały
5. Lefevre 5. Kleina 5. Marcin 5. Fernandez (hiszpański) 5. Dos Santos (Port.)
6. Leroy 6. Webera 6. Szymon 6. Lopez (hiszpański) 6. Ferreira (Port.)
7. Hebert 7. Fischera 7. Tanguy 7. Roux 7. Rodrigues (Port.)
8. Guerin 8. Marcin 8. Hamon 8. Sanchez (hiszpański) 8. Dubois
9. Szymon 9. Weissa 9. Hervé 9. Perez (hiszpański) 9. Bernarda
10. Hamel 10. Waltera 10. Morwan 10. Michał 10. Fernandes (Port.)

Cząsteczki

Niektóre francuskie nazwiska zawierają przedrostek zwany cząstką (francuski: particule ), przyimek lub przedimek na początku imienia. Najbardziej rozpowszechnione z nich to de (co oznacza „z”), le lub la („the”) i Du lub de La („z”).

Wielkość liter cząstek może być różna. We Francji cząstki de , le i la na ogół nie są pisane wielką literą, ale Du i podwójne de La tak. W innych krajach i językach wielkość liter może podlegać innym zasadom.

Powszechnym błędnym przekonaniem jest to, że cząsteczki wskazują na jakieś szlacheckie lub feudalne pochodzenie nazwy, ale nie zawsze tak jest. Wiele osób niebędących szlachcicami ma cząstki po prostu dlatego, że wskazują one na geograficzne pochodzenie rodziny. Jednym z przykładów jest Dominique de Villepin . Nazwisko francuskiego męża stanu Charlesa de Gaulle'a może nie być tradycyjnym francuskim nazwiskiem z toponimiczną cząstką , ale flamandzkim imieniem holenderskim, które wyewoluowało z formy De Walle oznaczającej „mur”.

W przypadku szlachty tytuły mają przeważnie formę [tytuł] [ cząstka [nazwa kraju]: na przykład Louis , duc d'Orléans („Ludwik, książę Orleanu ”) lub po prostu Louis d'Orléans . Ojciec byłego prezydenta Valéry'ego Giscarda d'Estaing miał prawnie zmienione nazwisko z „Giscard” na „Giscard d'Estaing” w 1922 r., Twierdząc, że nazwa linii rodowej wymarła od czasu rewolucji francuskiej .

Dodanie cząstki było jednym ze sposobów, w jaki ludzie nieszlachetnego pochodzenia mogli udawać, że są szlachcicami. W XIX wieku zamożni plebsu kupujący tytuły szlacheckie byli szyderczo nazywani Monsieur de Puispeu , co jest grą słów depuis peu oznaczającą „od niedawna”. Podobnie w czasie Rewolucji Francuskiej 1789-1799, kiedy kojarzenie ze szlachtą było nieprzychylne, a nawet ryzykowne, niektórzy ludzie usunęli de ze swojego nazwiska lub pominęli wzmiankę o swoich feudalnych tytułach.

W niektórych przypadkach nazwiska z partykułami składają się z normalnego nazwiska rodowego i nazwy majątku (lub nawet kilku majątków). Tak więc Dominique de Villepin to Dominique Galouzeau de Villepin ; Hélie de Saint Marc to Hélie Denoix de Saint Marc (w obu przypadkach pomijając drugie lub inne imiona). Podobnie jak w tych przykładach, większość osób o tak długich nazwiskach rodowych skraca swoje nazwisko do powszechnego użytku, zachowując tylko nazwisko pierwszego stanu (np. Wicehrabia Philippe Le Jolis de Villiers de Saintignon, przyjmując w życiu codziennym imię Philippe de Villiers) lub , w niektórych przypadkach tylko nazwisko rodowe. To, czy w formie skróconej zostanie użyte nazwisko rodowe, czy też nazwa posiadłości, zależy od wielu czynników: jak ludzie czują się nosząc imiesłowę ( ludzie mogą na przykład nie lubić konotacji szlachetności, jakie imiesłów pociąga za sobą; z drugiej strony mogą cieszyć się wrażeniem szlachetności), tradycji itp. Na przykład Valéry Giscard d'Estaing nigdy nie jest określany jako „d'Estaing”, prawdopodobnie dlatego, że jego cząsteczka jest niedawnym dodatkiem do nazwiska rodowego przez jego ojciec. Wręcz przeciwnie, prasa często nazywa go po prostu „Giscard”.

Tradycyjnie particule de jest pomijane, gdy cytuje się nazwisko osoby bez poprzedzającego ją imienia, tytułu ( baron , książę itp.), Opisu stanowiska ( général , pułkownik itp.) Lub uprzejmego adresu ( monsieur , madame , mademoiselle ). Tak więc można by powiedzieć Monsieur de La Vieuville , ale nazywając go poufale tylko jego nazwiskiem, La Vieuville (zwróć uwagę na pierwszą wielką literę); to samo dotyczy Gérarda de La Martinière , który będzie się nazywał La Martinière . Podobnie Philippe de Villiers mówi o głosach, które otrzymuje jako levos Villiers . Jednak to użycie traci obecnie grunt pod bardziej egalitarne traktowanie nazwisk; na przykład często słyszy się, jak ludzie mówią o de Villiers .

Zwróć uwagę, że pisownia środkowa w języku amerykańskim , taka jak DeVilliers , nigdy nie jest używana we Francji. [ potrzebne źródło ]

Zmiany nazw

Francuzka, wychodząc za mąż, zachowuje swoje nazwisko rodowe. W niektórych przypadkach kobieta może przyjąć imię męża jako „nazwę użytkową”. Nie jest to obowiązek prawny (jest contra legem zwyczaj, jak prawo francuskie od czasów Rewolucji wymagało, aby nikt nie nazywał się innym imieniem niż to zapisane w akcie urodzenia), i nie wszystkie kobiety się na to decydują. Jeśli jednak to zrobią, mogą zachować używanie tej nazwy, w zależności od okoliczności, nawet po rozwodzie. W niektórych przypadkach żona lub oboje małżonkowie decydują się na przyjęcie dwuczłonowego nazwiska z łącznikiem, które powstało z połączenia nazwisk obojga partnerów. W ten sposób nazwiska obojga partnerów współistnieją z dowolną wybraną przez nich nazwą użytkową.

To rozróżnienie jest ważne, ponieważ wiele oficjalnych dokumentów używa nazwiska rodowego lub prawnego osoby, a nie jej nazwy użytkowej.

Ludzie mogą również używać innych imion w codziennym użyciu, o ile nie podszywają się pod inne osoby i o ile ich nazwa jest społecznie akceptowana. Jednym z przykładów jest zwyczaj używania przez aktorów lub piosenkarzy pseudonimu scenicznego . Jednak dokumenty tożsamości i inne dokumenty urzędowe będą opatrzone tylko „prawdziwym nazwiskiem” danej osoby.

W niektórych przypadkach ludzie zmieniają swoje prawdziwe imię na pseudonim sceniczny; na przykład piosenkarz Patrick Bruel zmienił nazwisko z nazwiska rodowego Benguigui . Inny przykład przekształcania pseudonimów w prawdziwe nazwiska: podczas II wojny światowej niektórzy bojownicy ruchu oporu (tacy jak Lucie Aubrac ) i Żydzi uciekający przed prześladowaniami przyjęli pseudonimy. Niektórzy zachowali pseudonim po wojnie jako legalne nazwisko lub dodali go do swojego nazwiska ( Jacques Chaban-Delmas nazywał się Delmas , a Chaban był ostatnim z jego wojennych pseudonimów; jego dzieciom nadano nazwisko rodowe Delmas).

Prawdziwa zmiana nazwiska, w przeciwieństwie do przyjęcia nazwy użytkowej, jest dość złożona. Takie zmiany muszą zostać oficjalnie zatwierdzone przez décret en Conseil d'État wydawane przez premiera po zatwierdzeniu przez Radę Stanu . Wnioski o takie zmiany muszą być uzasadnione uzasadnionym interesem, np. zmiana nazwy obcej trudnej do wymówienia w języku francuskim na prostszą lub zmianę nazwy o niekorzystnych konotacjach.

Zobacz też

Ogólny
  • Rouhette, Georges; Rouhette-Berton, Anne (2006-04-04). „ROZDZIAŁ II: Akty urodzenia” . Kodeks cywilny . Legifrance . Księga I: Osoby, Tytuł II: Akty Stanu Cywilnego. Zarchiwizowane od oryginału w dniu 2011-07-21. (po angielsku)
  •   Imprimerie Nationale, Lexique des règles typographiques en use à l'Imprimerie nationale , ISBN 2-7433-0482-0 (w języku francuskim)
Konkretny

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=French_name&oldid=1141187742 ”